Tęsknie wypatrywana wiosna przyszła z deszczem i słońcem. Czegóż więcej trzeba dla spragnionych traw Riddermarchii? Do Edoras każdego dnia przybywali podróżni. Mieszkańcy Rohanu witali w stolicy załatwiać swe sprawy, kupcy ściągali nawet z obcych krain, a byli i cudzoziemcy zgodnie z prawem o pobyt w Marchii Jeźdźców prosić króla Thengela.

Każdy, kto spędził zimę mieście, choćby pierwszy raz był w królestwie, miał okazję usłyszeć wiele opowieści o tej krainę i jej mieszkańcach, oraz ich bieżących zmartwieniach i nastrojach, czy to w karczmie, czy stajni.
A to, że w Białych Górach są groty o takich kształtach, że wiatr w nich hulając opowiada sekrety. A, że dunledingowe plemiona nie umieją jeździć konno i nienawidzą Rohhirmów, którzy w siodle są urodzeni. Tak dzikie są ludy Dunlandu, że tfu, tfu, przeklęci, jedzą końskie mięso, oczywiście po kradzieży zwierząt z Rohanu. Zresztą króla pozbawieni koniożercy sami winni są swym nieszczęściom, bo parają się czarami zwierzęta zaklinając nikczemnie. Nikt w Marchii tego nie robi, więc i pomyślność jest po widomo czyjej stronie. O tym, że rodzina farmera została wymordowana w nocy przez Dunledingów, przez te bestie na nogach chodzące, gdyż ludźmi takich człowiek uczciwy nie nazwie…
Znajdowali się jednak i tacy, co za zacnych obywateli powszechnie uznanymi byli, a wypowiadali się o sąsiadach zza brodów na Issenie powściągliwie, i mawiali, że:

- Nawet zdarza się spotkać wśród nich porządnych ludzi, a i takich, co prawda nielicznych, co i mieczem potrafią sprawnie operować w odpowiednim kierunku.

Głosy te jednak jak pojedyncze drzewa niczym wyspy były pośród bezkresnych traw falującego zielonego morza Rohanu.
Prędzej usłyszeć było, że:

- Przy Białych Górach Dunlendingowie atakowali farmy w imię starych urazów sprzed setek lat… To dobitny dowód, jak oni zupełnie nie rozumieją jak się wojnę prawidłowo prowadzi. - powiadali.

- Aye. Niczym orki, które zresztą również były widziane w górach, nie wiadomo skąd, i kto wie, czy nie w przeklętym sojuszu z Dunlandem! Król winien w końcu raz na zawsze rozwiązać utarczki między Marszałkami, to i prosty lud spałby bezpieczniej!

A i szemrano coraz głośniej, że Thengel rozprawić się musi z wilkami, które tej długiej i srogiej zimy spustoszenie siały nękając stada.

Nastrój w stolicy był napięty tego dnia. Mężczyźni i kobiety od rana maszerowali uliczkami z wymalowanym na twarzach zdecydowaniem. Jeźdźcy galopem wypuszczali się miasta na wschodni trakt. Musiało mieć to związek z czymś zaiste ważnym, w powietrzu wisiał pośpiech i niepokój.

Wszystkich zainteresowanych, choć nikt nie wiedział co tak naprawdę się wydarzyło, drogi prowadziły do Domu Rządcy. Zdążał tam mały konny oddział długowłosych jeźdźców poszczękujących orężem, co ledwie zawitał w Edoras. Zmierzali też aktualnie przebywający w mieście zbrojni, tak lokalni, jak i innych krain.

Wokół werandy domu urzędnika dworskiego, który zastępował króla na czas jego nieobecności w mieście, zebrał się mały tłum wojowników oraz gapiów. Pośród wszystkich wyróżniali się synowie Rohanu o szerokich plecach okrytych futrami, z jasnymi lub czerwonymi włosami upiętymi w kity ub grube warkocze, ze złotymi pierścieniami na palcach i przegubach rąk. Ich kolcze kaftany srebrzyły się w porannym słońcu.
Przewodził im Ulfur, którego mocny głos znało wielu nawet z czasów, gdy miast żołnierką, parał się trudnym chlebem minstrela. Wielki posturą wojownik słynął z ciętego języka i ostrego temperamentu, kiedy wyprowadzonym został z równowagi. Niegdyś nawet, jak głosiła plotka, której on nie dementował, lecz zdawał się być tym rozbawionym, pewien bard za kradzież jego pieśni przypłacił życiem z ręki Ulfura.

Rządca wreszcie wyszedł i wsparłszy się na drewnianej balustradzie powiódł zdeterminowanym wzrokiem chłodnych jak górskie niebo niebieskich oczu.

- Zima była ciężka i wszyscy królewscy są wysłani, lub będą, w pilnej sprawie na wschód. Król Thenegel woła do was niezaprzysiężeni, byście przyjęli jego monetę i jedną z map.

Stojacy za nim siwy Rohirrim trzymał w jednej ręce mały trzosik, a w drugiej kilka kościanych przedmiotów.

- Zawiodą was do Doliny Westfoldu, skąd nadeszły wieści o śmierci koni i naszych rodaków. Lojalni odkryją sprawców tego nikczemnego koniobójstwa i odpłacą im za nadobne w imieniu Króla Thengela!

Ulfur splunął na ziemię.
- Dunledindzkie psy! Konieżercy i zabójcy! Zbyt dugo król zezwalał im mnożyć się w Zachodniej Marchii. Dobrze rozumiem to zadanie i długom go wyczekiwał. Pewien jestem, że sprawcami są czarnokudłe psy Dunlandu. Pojedziemy i stalą nakarmimy dzikusów. To będzie zaiste dobry dzień! – krzyknął z błyskiem w oku ku aprobacie zbrojnych towarzyszy.

Zarządca wręczał małą złotą monetę, na której widniał symbol skaczącego konia, każdemu, kto decydował się na uczestnictwo w misji.

Wkrótce wyłoniły się trzy odziały. Rohirimmscy najemnicy Ulfura, gromadka jeźdźców z Harrowdale, którym dowodziła ciemnowłosa wojowniczka, oraz zbieranina cudzoziemców można by rzec, gdyby nie jasnowłosy mistrz koni, któremu przyszło dzielić towarzystwo czwórki przybyszów z innych krain, oraz olbrzymiego psa.

Mieszkańcy Harrowdale, jak zwykle pochmurni, chodnym spode łba wzrokiem mierzyli najemników, a zwłaszcza Ulfura. Tamten nie zwracał na nich uwagi, bo bardziej go intrygowali cudzoziemcy, pośród których był i elfka, i pies rozmiarów wilka. On to skupiał na sobie wiele spojrzeń, i ciekawskich, i podejrzliwych, bo niespotykanej w tych okolicach rasy i kto wie, czy nie krzyżowanej z wilkami, czy gorzej, wargami.

Grim zdawał się nie zawracać sobie głowy tłumem. Siedział obok młodej dziewczyny z lekko rozchylonym pyskiem i nie odrywał bacznego wzroku od pobrzękujących kościanych map.

Rządca wręczał każdemu dowódcy oddziału zmyślnie spięte spiżowymi łańcuchami. Wyjaśnił jak należy posługiwać się nimi w podróży. Krawędzie miały pokrywać się ze szczytami pasm górskich w wydrążone otwory i znaki w kościach to lokacje sadyb, które należało sprawdzić u podnóża Białych Gór.

Każdy, kto nie posiadał własnego wierzchowca, mógł liczyć na pożyczonego ze stajni, którą urzędnik wskazał ręką. Ze względu na charakter królewskiej misji, podróż wozami, lub z kucami absolutnie nie wchodziła w rachubę.

- Oby każdy koń wróci w tak dobrym stanie, w jakim został użyczony! - ni to radził, ni życzył sędziwy dostojnik, śmiertelnie poważnie ze srogą miną najbardziej pasującą do nierzucanych na wiatr gróźb.

Łuk na plecach i kołczan, ubrana w kurtkę z dobrze oprawione skóry, z kołnierzem z futra borsuczego. Włosny jasne niczym zboże tuż przed zbiorami, zaplecione w dwa warkocze opadające jej na ramiona. Postura raczej nie zwiasująca wielkiego wojownika. Za to ten pies u jej boku... Wielkie bydle takie co z wargiem mogłoby sobie poradzić, a może nawet z takowym zmieszane.

Bardzo wiele dni z wujem Powsinogą podróżowali w te strony. Nie był to kierunek wybierany przez ich ludz. O nie. Leśni ludzie w końcu cenili sobie bliskość z rodziną i rzadko zapuszczali się poza znane im tereny. Jednak gdy znalazł się taki co go nosiło by sprawić co jest tam, za kolejnym drzewem, za jeszcze jednym pagórkiem... To mógł zawendrować nawet do Eldoras. Oj jak bardzo ojciec Sikorki nie był zadowolony, że chce jechać z wujem, na targ, wymienić dobra zebrane przez rodzinę i sąsiadów, przywieźć to czego nie mogli sami zrobić. Ale choćby krzyczał po niej, lał ją nawet, to i tak niczego nie zmieniało. Halla jego córka była dziwakiem zupełnie jak jego brat Aldvar, który z wozem i swoimi synami ciągle wybywał z wioski na handel i odkrywanie świata.

Pod dom rządcy Halla przybyła, gdy jej wuj odpoczywał po spełnieniu sprawunków z ich przybyciem, a jej kuzyni doglądali dobytku przy wozie postawionym na placu targowym. Zauważyła te spojrzenia tubylców posyłane w kierunku jej wiernego wilczarza. Zazdrosne na pewno, bo przecież tak łownego i silnego psa to za dwa konie ciężko by im było kupić. Dziwiło ją jednak to, że co niektórzy przestrach mieli w oczach gdy go mijali. A przecież Grim był takim grzecznym psem. Nic by nie zrobił bez jej zgody. No może czasem za sarną poleci, ale zawsze wraca później i bez problemu oddaje zdobycz.

Zupełnym przypadkiem zaszła w to miejsce gdy rządca przemawiał. W międzyczasie podbytała stojących obok o co to całe zamieszanie i nie mogła przestać się uśmiechać. To było coś o czym zawsze marzyło jej się. Oczywiście, że zgłosiła się, zrobiła przy tym poważną minę i zapewniała, że jest doskonałym łucznikiem. Traf chciał, że takiego potrzebowali.
Ochotnicy podzielili się na grupy i każda z nich otrzymała mapę. Znała to, jej wuj też podobne tworzył, pomagały im wrócić do domu, nawet jeśli ruszyli w kierunku jakiego nie znali.

Popatrzyła na mężczyznę, który w ich grupie przyją ową kościaną mapę. Ten zaraz rozejrzał się i posłał jej ciepły uśmiech i to pomimo tego, że widziała jak wcześniej patrzył na Grima. A nie tamto nie było takim spojrzeniem jakim ją obdarował. Zdecydowanie musiała mu się podobać. Dziewczyna ucieszyła się, bo w swojej wiosce nie cieszyła się zbytnim zainteresowaniem chłopców...
- Może pójdźmy do gospody, razem wypić i pojeść? - zaproponowała swojej Sikorka, gdy gawiedź zaczęła wykruszać się sprzed domu Rządcy. - Pogadać i się poznać przy okazji będziemy mieli czas.

Wyprawa tak daleko od królestwa Pani Galadrieli i Pana Celeborna była dla Yáraldiel czymś wyjątkowym. Nie tylko dlatego, że od dziecka marzyła o dalekich podróżach i poznawaniu świata poza lasem Lorien. Nie było to również dlatego, że był to wyśniony prezent na dwusetne urodziny, które nie tak dawno obchodziła jeszcze pośród drzew Lothlorien. Wyjątkowość tej wyprawy znajdowała się w jej celu. Yáraldiel została wybrana przez samą Panią Galadrielę, by udała się do Edoras, żeby poznać panujące tam nastroje, a także nowego króla. Pani Złotego Lasu była enigmatyczna w swych poleceniach i wiele więcej Yáraldiel nie udało się dowiedzieć, ale czuła, że kryło się za tym coś więcej niż tylko zwykła ciekawość i chęć bycia na bieżąco z wydarzeniami u sąsiadującego ludu. Niemniej Yáraldiel z dumą przyjęła ten zaszczyt i poprzysięgła godnie reprezentować swoją Panią poza granicami Lothlorien.

I tak oto przybyła zimą na okryte białym całunem nizinne tereny Rohanu. Wysoka, smukła i majestatyczna elfka wjechała dumnie na białym koniu do stolicy. Sirdal, biały rumak o długiej srebrzystej grzywie, parskał miarowo. Był to wierzchowiec piękny i budzący podziw, podarowany Yáraldiel specjalnie na czas jej misji, jakby nie było, zwiadowczej. Sama elfka, ubrana jeszcze wtedy w ciepły zimowy płaszcz z kapturem, mieniący się na srebrno, prezentowała się niezgorzej od swojego wierzchowca. Całą okazałość swej elfiej urody ukazała dopiero kiedy stawiła się na obowiązkowej audiencji u króla i królowej, by przedstawić swoje zamiary. Ubrana była w strój podróżny, choć na elfią modłę. Idealnie skrojona koszula i spodnie z srebrzystych jedwabi, na to dopasowana biała kamizelka i lejący się płaszcz sukienny przepasany srebrną szarfą. To wszystko ukryte było wcześniej pod grubym, zimowym płaszczem w podobnych barwach. Długie jasne loki okalały szczupłą twarz o wyraźnych, acz łagodnych, rysach i swobodnie opadały na ramiona i plecy.

- Mae govannen - przywitała się, stając przed królem i królową, obdarowując ich spojrzeniem niebieskich oczu i kłaniając się ledwo zauważalnie. - Nazywam się Yáraldiel, przybywam prosto ze Złotego Lasu jako emisariuszka Pani Galadrieli, która przesyła pozdrowienia i życzenia pomyślności dla nowego władcy Rohanu.
Jej głos był bardzo melodyjny, ale i spokojny. Nie śpieszyła się mówiąc, ważyła każde słowo, jakby było na wagę złota.

~ * ~

Zima minęła i naturalną koleją rzeczy nastała wiosna, a natura zaczęła budzić się do życia. Yáraldiel nadal gościła w Edoras, czerpiąc z tej wyprawy jak najwięcej. Interesowała ją historia ludu zamieszkującego te tereny. Starała się dowiedzieć jak najwięcej, jednocześnie nie nadużywając cierpliwości i gościnności. Sama podchodziła pobłażliwie do zainteresowania nią samą jak, bo zdawała sobie sprawę, że elfowie nie byli zbyt częstymi gośćmi w tych rejonach - jeśli w ogóle gdziekolwiek. Cierpliwie odpowiadała na pytania, nawet kiedy słyszała po raz dziesiąty identyczne. Często też wybierała się na przejażdżki ze swoim koniem, Sirdalem, ponieważ wiedziała jakie to ważne dla zwierzęcia, a poza tym sama chętnie chłonęła z tego doświadczenia jak najwięcej.

W końcu też nadszedł dzień, w którym Yáraldiel otrzymała niebywałą okazję na odwdzięczenie się królowi Thengelowi za gościnność, a także na poszerzenie swojego zwiadu dla Pani Galadrieli. Elfowie z Lothlorien już dawno zaczęli odczuwać nadciągający mrok, nawet Yáraldiel nie ominęło to uczucie niepewności. Z każdym kolejnym miesiącem spędzonym w Edoras, zaczynała coraz bardziej pojmować dlaczego tak naprawdę została wysłana na tą ekspedycję. Jej rola była znacznie ważniejsza niż tylko zapoznanie z nowym królem i przekazanie dobrych życzeń.
Stanęła nieco na uboczu, kiedy tłum zebrał się przed werandą domu rządcy. Nieświadomie, ale bardzo możliwe, że to właśnie było jej pisane, znalazła się obok kilku innych, z pozoru losowych, osób przez co zostali wzięci za jedną grupę. Yáraldiel nie znała tych ludzi, ale nie miała nic przeciwko. Czuła, że z jakiegoś powodu powinna dołączyć do tej wyprawy, a skoro los narzucił jej przyszłych towarzyszy - dlaczego nie skorzystać z takiego daru?

Tego dnia Yáraldiel miała rozpuszczone loki, zupełnie jak wtedy, kiedy przybyła do Edoras. We włosy miała wczepiony biały kwiat. Uśmiechnęła się łagodnie do osób, z którymi stała się jedną drużyną.

- Mae govannen mellyn nin. Witajcie, przyjaciele. Jestem Yáraldiel - przywitała się z pozostałymi i skłoniła głową ledwo zauważalnie. Elfowie nie byli znani ze zbyt wielkiej gestykulacji, wręcz przeciwnie. Wyraz twarzy jednak miała przyjazny, a spojrzenie niebieskich oczu bardzo łagodne. - Zaszczytem będzie dołączyć do was i choć w taki sposób będę mogła odwdzięczyć się królowi i królowej za ich gościnność.

- Sirdal będzie rad, że może rozprostować kopyta, jestem tego pewna - dodała, spoglądając w stronę stajni.

Podróż do Edoras trwała ponad tydzień. W tym czasie Eiliandis mogła sobie wiele przemyśleć, poukładać w głowie. Kraina, do której udawała się leżała prawie na końcu świata. Więc usługi kogoś takiego jak ona, uzdrowicielki wykształconej w Minas Tirith
z pewnością mogły się tam przydać. Na to właśnie liczyła eadweardowa córka wyruszając w tę podróż. Nie to, żeby w samej stolicy Gondoru jej umiejętności nie były potrzebne czy zrobiła coś co zmusiłoby ją do ucieczki. Co to to nie. Jej decyzja, poprzedzona poważnymi rozmowami z cioteczką Jaylynn, podyktowana była chęcią rozsławienia tak samego Gondoru jak i mistrzów uzdrowień i ich wiedzy. I tego Eliandis trzymała się kurczowo gdy niewygody podróży dały jej się we znaki. Swoich postanowień, że na krańce świata zawiezie wiedzę, która ukryta była w przepastnych bibliotekach wspaniałego Minas Tirith.

Gdy dotarła do Edoras z radością zsiadła z konia by rozprostować nogi. Nie to żeby uzdrowicielka nie potrafiła trzymać się w siodle. O to zadbał ojciec, który również córkę szkolił. Do tej pory najdłuższa podróż jaką odbyła trwała zaledwie kilka godzin. A tu tyle dni w siodle.

Więc trochę na sztywnych nogach, ale z wyuczoną gracją udała się do Rządcy by zwyczajowo prosić o pozwolenie na pobyt.
W stroju, który znacznie różnił się od tych jakie nosiły rohirimmskie kobiety, a który odzwierciedlał najnowsze modowe trendy stawiła się u królewskiego urzędnika.
I w takim samym stroju, zupełnie nie zwracając na męskie spojrzenia, które kierowały się ku znacznemu dekoltowi w jej idealnie skrojonej i dopasowanej do ciała sukni. Długie, zwykle rozpuszczone i tym samym zakrywające nieco odsłonięte ramiona i kark brązowe włosy idealnie współgrały z takimi oczami.

~*~

Z Domu u Cepy, karczmy w której się zatrzymała, w towarzystwie nowo poznanego cudzoziemskiego wojownika udała się za podekscytowanym tłumem przed dom Rządcy. Tam w skupieniu wysłuchała słów urzędnika królewskiego.
Z niejakim zdziwieniem odnotowała, że ona i grupka ludzi, w większości nie Rohirrimów, została wzięta za jedną z drużyn. Zaraz jednak ucieszyła się. Wszak to był doskonały sposób na wykorzystanie swoich umiejętności. Wprawdzie uzdrowiciel nie powinien sobie tego życzyć. I eadweardowa córka wcale tego sobie nie życzyła.

Mapę i trzos przyjął jasnowłosy mistrz koni. Nikt nie zaprotestował, a rdzenny mieszkaniec Marchii Jeźdźców wydawał się wyróżnio tym. I to podobało się uzdrowicielce. Przypomniał jej braci.
Na uprzejme powitanie pozostałych członków kompanii odpowiedziała równie przyjemnie. A propozycję udania się do karczmy przyjęła z jeszcze większym entuzjazmem.
- Eliandis - przedstawiła się kierując kroki do karczmy, którą tak niedano razem z Rogaczem opuścili.
- Już nie mogę się doczekać - opowiedziała czarnowłosego z lekkim przekąsem, ale i rozbawieniem.

W Domu Cepy, mimo wczesnej pory dnia, było tłoczno i gwarno. Cudzoziemcy, zwłaszcza, że przy jednej ławie, nie mogli nie być niezauważonymi. Rhuné zdawał sobie sprawę, że wiele odbywających się rozmów, dotyczyło jego nowopoznanych towarzyszy. Miejscowi, pomiędzy sobą nie używali wspólnego mowy, lecz nie trudno było domyślić się reszcie kompanii, choćby po wyławianych od czasu do czasu spojrzeń ku nim. Gościnność rodaków była tak szczera, jak i ostrożna zarazem. Każdy jednak wiedział, że nawet konia nie należy oceniać po samym wyglądzie.

Męski głos w ojczystej mowie Rohirrimów, obcej przyjezdnym, górował nad karczemnym zgiełkiem, który znacznie przycichł, bo to Ulfur podszedłszy ku kilku grajkom na podwyższeniu, zaczął śpiewać wsparty o drewnianą kolumnę. Do tej pory prym wiodły wesołe piosnki to tańca i wypitki. Pieśń woja snuła się jak powracający wiatr, co gładzi włosy samotnej trawy, kołysanego polnego kwiecia, które kwitnie nawet, kiedy nikt nie patrzy. Wojownik, wedle wszelakiej miary nie był na twarzy szpetny, lecz to nie jego uroda przyciągała wzrok, lecz raczej twarz, na której malowały się jak na dłoni emocje. Gdy śmiał się, robił to zaraźliwie, gdy złościł, to porywał innych gniewem, a w oku zawsze błyszczał mu zawadiacki, bystry ogień. Jego dźwięczny głos o ciepłej barwie, nawet gdy rozmawiał, był mocny i dźwięczny. Teraz, gdy snuł poważną i smutną pieśń, wielu patronów karczmy zasłuchało się. Rhuné znał te wersy. Pamiętał je dobrze z dzieciństwa. Nie jeden raz zasypał w ramionach matuli zasłuchany w jej czysty i mocny głos. Kompania Ulfura słuchała z zamyśleniu, cichej zadumie nad najbliższymi dniami, bo jak klany Dunlendingów urządzały sobie rajdy łupieżcze na ziemie Marchii, tak oni już decyzję podjęli przelania krwi.
Prócz zwyczajowych wątpliwości, co do przydatności pomocy najemników z dalekich krain, syn Rudela dosłyszał również kilka innych, więcej wartych uwagi, rozmów. Ciemnowłosa wojowniczka, zwana Léorą z Harrowdale, gdy oni poznawali się przy piwie, ona ze swoją kompanią, już opuściła Edoras. Mieszkańcy przeklętej doliny byli ludem twardym i konkretnym. Byli też i tacy u Cepy, którzy pamiętali czasy, gdy Ulfur był minstrelem na dworze starego króla. To po tym, gdy odebrał życie innemu bardowi, został wygnany z Edoras i został najemnikiem. Od tamtego czasu, a minęło już wiele lat, pierwszy raz słyszano jego głos, który jeżeli co stracił, to również zyskał dojrzalszą barwę z życiowego doświadczenia równie trudnego chleba z siodła i włóczni, co lutni. Oddział Ulfura, zważywszy na ilość zamawianych dzbanów piwa i wina, nie śpieszył się wielce do rychłego wyjazdu ku Białym Górom.

Yáraldiel odkąd sięgała pamięcią czuła się kimś wyjątkowym. I nie dlatego, że miała o sobie jakoś nadęte zdanie. Po prostu od zawsze różniła się od swych leśnych braci i sióstr wrodzoną nutą ciekowości świata poza granicami Złotego Lasu. Gdy każdy najlepiej czuł się pod rozłożystymi konarami srebrnych pni drzew, które jesienią miast opadać przybierały na zimę złoty kolor, by ścielić dywany lasu dopiero na wiosnę, kiedy gałęzie kwitną żółtymi pąkami nim obrócą się w soczystą zieleń. I ona kochała ten las, bo na pewno nie było piękniejszego miejsca w całym Śródziemiu. Od dzieciństwa zazdrościła Haldirowi i jego braciom Rumilowi i Orophinowi, że często opuszczali domenę Lorien, aby przynosić Pani Galadrieli i Panu Celebornowi wieści ze świata ludzi. To od nich nauczyła się wspólnej mowy, języka obcego niemal wszystkim elfom Złotego Lasu. Lecz nawet oni, choć nigdy nie narzekali, podejrzewała, że opuszczali dom z obowiązku raczej, aniżeli przyjemności, a powracali z misji do Złotego Lasu uskrzydleni. I tą jej wyjątkowość musiała dostrzec już dawno Pani Galadriela, która w swej mądrości postanowiła wykorzystać dar Yaraldiel z pożytkiem wszystkim.

Teraz, pośród ludzi, owo poczucie wyjątkowości nie opuszczało jej na krok z zupełnie innych przyczyn. Czuła, że mieszkańcy Rohanu ciekawość jej pochodzenia przeplatali z dobrze skrywaną niechęcią. Nie była to bynajmniej ich wrodzona wrogość wobec obcych kultur, lub ras, lecz raczej bieżący nastój tego ludu w tym królestwie. Będąc na audiencji u Króla Thengela nie spodziewała się zastać tam jej ojczystej mowy, oficjalnym językiem dworu. O ile z przyjemnością rozmawiała z władcą, który większą cześć życia spędził w Gondorze, i nawet czuła, że mogłaby zaprzyjaźnić się z jego żoną Morweną, w której żyłach płynęła dunedaińsko-eflia krew Dol Amroth, to mieszkańcy tej krainy z niepokojem i żalem w sercach chowali te obce obyczaje w Złotej Sali między nadzieję o dobre rządy nowego władcy, a lęk przed powielaniem błędów ojca. Kto wie, może to właśnie dlatego, tym bardziej ich gorycz podlewała zasiane ziarna nieufności wobec cudzoziemców.

Podobne odczucia odniosła Eiliandis Eadweardiel. Docierały do niej również wieści, że Biały Czarodziej, tak żarliwie polecony jej przez cioteczkę, zdecydował wypowiedzieć lojalność Gondorowi. Okrzyknął się Panem Isengardu, czym otwarcie wystąpił w buncie przeciw zwierzchności Królestwa zawłaszczając sobie antyczną twierdzę Dunedainów wraz z doliną. To wydarzenie wciąż rezonowało pośród Eorlingów. Jednym Saruman był mądrym sojusznikiem Rohanu, który zaufanie stracił do Gondoru, więc skoro w swym czarodziejskim zmyśle Pan Isengardu odcina się od Minas Tirith, więc może ich przyjaźń nie jest warta uwagi, a odwieczny sojusz z Rohanem zakurzonym przeżytkiem. Z drugiej strony, Dolina Czarodzieja przynosiła Eorliingom tyle złego, co dobrego, i to przez słabość gondorskich żołnierzy do dunlandzkich dziewek i słabość tej kultury, której potomkowie wybierali dzikie obyczaje plemion Dunlandu swą lojalność wypowiadając własnej ojczyźnie w walce przeciw Rohanowi. A dzisiaj ludzie widują Sarumana wędrującego na czerwone wzgórza pomiędzy dunlandzkie klany, co niczego dobrego nie wróży dla Eorlingów. Jakiż więc jest powód ufania Gondorowi, nad którego czarodziej ceni sobie wrogów Rohanu? Coraz trudniej było odróżnić wroga od przyjaciela, kiedy Saruman Biały bratał się z Dunlandem. Czyż przyjaciel wroga nie był przyciwnikiem? I jaką wartość przedstawiał słaby Gondor, który milczeniem odpowiada na swoją zagrabioną ziemię, która na straży pokoju swego sojusznika stała?

Cadoc, obracał w rękach królewską monetę z skaczącym koniem, którą każdy z zaciężnych wojów odebrał od Rządcy. Przyjdzie mu jechać na rohirrimskiej klaczy pod banerem Thengela w obronie eorlingskich sadyb, kto wie, może nawet przelewać krew na śniegu. Doskonale wiedział o niepewnym sojuszu Doliny Sarumana z Rohanem, zerwanych więziach z Gondorem i zacieśniającej się przyjaźni czarodzieja z czarnowłosymi klanami zza Iseny. Kto by tam rozumiał tajemnicze ścieżki magów i się w nich nie gubił? Droga prostą jest tym, którzy pozwalają się jej prowadzić dokądkolwiek prowadzi. Niejednokrotnie wychwycił nieufny wzrok Ulfura i jego ludzi, ilekroć ich spojrzenia przecinały się krzyżując jak miecze, co skrzą iskry. Oprócz niechęci, widział w nich tlącą nadzieję, jakby chcieli się mylić, że nie każdy zasługuje na wzgardę. Bo i kim oni by byli, gdyby sobie odmierzać mieli jednakową miarą? Ile był wart Eorling bez własnej chorągwi eoredu, co tylko za złoto mieczem wojował na granicy prawa? Każdy w kompanii Ulfura musiał mieć przeszłość, o wiele ciemniejszą od koloru swych plecionych w warkocze włosów.

Sikorka znała bardzo wiele obcych słów, więc potrafiła dogadać się łamanym językiem oraz uniwersalną mową gestów, z niemal każdym cudzoziemcem w jego ojczystym języku. Wiele nauczyła się od wuja, ale miała też wrodzoną smykałkę do języków, co szło w parze, a może wynikało z jej ciekowości innych kultur i obcych obyczajów. Kamienny Bród leżący niżej Starego Brodu przy Wielkiej Rzece, choć był tylko małą osadą, to o wiele więcej widział wędrownych kupców i obwoźnych domokrążców niż Górski Gród, czy osady skryte na skrajach Mrocznej Puszczy. I to wschodnim brzegiem doliny wiódł szlak z Krainy Beorna, skąd ciągnęły karawany z Królestwa Dalii, Miasta na Jeziorze i Ereboru do Leśnych Ludzi i dalej, ku warownemu miastu Toft i dalekim krainom południa. Teraz i jej przyszło zawitać tam, gdzie żaden z jej pobratymców jeszcze nie zawędrował, aby wrócić z opowieściami. Była to pierwsza wyprawa wuja na zachód, do krainy, którą znali tylko z opowieści. Musiała przyznać, że podobał jej się ten jasnowłosy lud, choć na początku obawiała się, że maga mieć zbyt wiele wspólnego z Leofringami. Ludem, który w południowej dolinie również zdawał się rodzić w siodle, i jasne włosy miał, i mowę bliską Eorlingom, a jednak o wielce złej sławie pośród ludów Anduiny. Złodzieje, bandyci, przemytnicy, a nawet ponoć łowcy ludzi, którzy na targach w Toft i w Północnym Brodzie, pośórd Viglundingów, sprzedawali w niewolę.

Spotkanie w karczmie minęło szybko i, co najważniejsze, bardzo przyjemnie, pozostawiając po sobie dobre wrażenie oraz budząc nadzieję na owocną współpracę. Yáraldiel przez większość czasu milczała, przysłuchując się pieśni mężczyzny zwanego Ulfurem. Jego głos, choć zupełnie inny od tych, do których była przyzwyczajona przez setki lat spędzonych w Złotym Lesie, był naprawdę piękny na swój szorstki, zaprawiony w boju sposób. Lecz choć pieśń była piękna i atmosfera w Domu Cepy raczej biesiadna, na twarzy Yáraldiel pojawił się wyraz zatroskania. W odczuwaniu rozciągającego się po Śródziemiu mroku nie różniła się niczym od swoich pobratymców, którzy zostali w lesie Lórien. Czuła to na każdym kroku. Dziwne, niepokojące uczucie w okolicach karku, które dawało o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie.

Rozpogodziła się jednak, kiedy swoją uwagę zwróciła ku towarzyszącym jej przy stole osobom i ich rozmowie. Wydawało się, że wszyscy tworzyli dziwną zbieraninę i Yáraldiel przeczuwała, że nie tylko po jej głowie krążyła ta myśl. Czy zebrał ich razem przypadek, czy może było to coś zgoła innego? Możliwym było, że ich ścieżki już dawno zostały usypane w ten sposób, by właśnie tego dnia skrzyżowały się ze sobą w Edoras. Elfka uśmiechnęła się. To była całkiem pokrzepiająca myśl. Zupełnie jak pitny miód, który złocił się w jej kuflu.
Podniebienie elfiej panny przyzwyczajone było raczej do zupełnie innych trunków jakimi raczyli się elfowie ze Złotego Lasu. Po raz pierwszy miała okazję spróbować pitnego miodu rohirrimów i od razu się w nim zakochała. Kolorem przypominał jesień w Lothlórien, kiedy to liście drzew zmieniały swój kolor na złocisty i zostawały takie aż do wiosny.

Yáraldiel znów się zamyśliła, choć dalej część uwagi poświęcała rozmowom swoich towarzyszy. Myślami jednak powróciła do swojej ojczyzny, do królestwa Galadrieli i Celeborna. Przede wszystkim jednak do Haldira, któremu oddała swoje serce i za którym często tęsknie spoglądała w kierunku, gdzie znajdowało się Lothlórien. To dzięki niemu mogła teraz bez przeszkód porozumiewać się we wspólnej mowie. Ciekawym było, jak zawsze zazdrościła jemu i jego braciom wszelkich podróży poza granice lasu i dziwiła się, że wyruszali bardziej z obowiązku niż z przyjemności. Teraz, spędzając kolejny miesiąc w Edoras, zaczynała rozumieć ich postawę, bo samej jej było tęskno za leśnymi ścieżkami, kąpielami w jeziorach czy nocami spędzonymi pod rozgwieżdżonym niebem z wybrankiem jej serca.

Gdy towarzystwo ustaliło, że wyruszą wraz ze świtaniem, Yáraldiel dokończyła kufel złocistego miodu i wstała od stołu, prostując się dumnie jak to tylko elfowie potrafili. Uśmiechnęła się jednak łagodnie, co za każdym razem osładzało jej wizerunek.
- Zatem, skoro postanowione, udam się rozpocząć przygotowania do jutrzejszego poranka. Śpijcie dobrze i zaopiekujcie się Rhuném, by nie wypił zbyt wiele.
Jak powiedziała, tak też zrobiła. Poza spakowaniem niezbędnych rzeczy, przygotowaniem siodła i oporządzenia, miała zamiar zabrać Sirdala na wieczorną przejażdżkę, by rozprostował kopyta i był gotowy do jutrzejszej podróży.