Trosco, Gkero
***

Po wyjściu z przybytku Czanozębego, Trosco zaprowadził Gkero oraz Miss w odosobnioną uliczkę. Mając pewność, że nie jest obserwowany, postanowił przedstawić swój plan.
- Słuchaj. Twój szef powiedział, że jakikolwiek robot się n-n-nada. Działający czy nie. Moja przyjaciółka jest w stanie poskładać kukłę która będzie podobna, ale oczywiście nie będzie działać. Dzielimy się po ⅓ hajsami. Co ty na to? - Robot rozłożył ręce na boki, oczekując odpowiedzi.
- Eh? - dziewczyna była zdziwiona nagłą i bardzo konkretną ofertą. - Uhm… Pewnie, czemu nie. - zgodziła się. - Tylko jak zmusicie go do zapłaty? - spytała. - Jaszczur z nim uścisnął, że za robota chcecie jakiś banner czy tam szyld, nie pieniądze. - przypomniała.
Robot stanął jak wryty.
- Tak powiedział Gkero nie ja. Na miejscu b-b-będziemy się tym martwić. - Zerknął na Jaszczura i powstrzymał ochotę trzaśnięcia go w łeb.
Gkero podrapał się po głowie chwilę i powiedział -No ma być szyld. Szyld Gernona. Nie da szyldu Gernona to mogą być pieniądze. -rzuciła jaszczurka i po chwili dodała -A na plakatach nie było dwóch bandytów? Dajmy mu dwóch! Za jednego szyld a za drugiego pieniądze!- Gkero aż klasnął w dłonie, taki był mądry!
- Mi tam wszystko jedno, ale czy t-t-tobie będzie odpowiadać, że poślemy na zgubę jakiegoś Satyra? - Zapytał Trosco zerkając na Gkero. Ciekawiło go czy w ogóle posiada jakiś kręgosłup moralny.
Gkero wzruszył ramionami. Misja to misja, zadanie trzeba wykonać. A zadanie od Gernona to już zwłaszcza! Zasugerował nawet -No ten z baru np. Co kumplem mnie nazywał. A kumplem nie był! - pomyślał jaszczur i dodał -Takiego nie byłoby szkoda. Czy byłoby? - zapytał po chwili, bo nie wiedział. Skąd Gkero miałby wiedzieć?
- Była pewna satyrza zdzira która m-m-miała czelność mi grozić. Psiapsiuła tej wielkanocnej co ją w-w-w-wyjebali z miasta. - Przypomniał sobie Trosco. - Najpierw chodźmy do Knot o-o-opowiedzieć jej o moim pomyśle. - Zaproponował powoli kierując się w stronę bunkra.
Miss stała przez chwilę zamyślona. - To zadziała. Czarnozęby potrzebuje kozła ofiarnego, wszystko jedno jakiego i czy żywego. - wyjaśniła. - Z drugiej strony, jeżeli my dwoje oddamy sztucznego robota, a jaszczur z nami nie pójdzie, to faktycznie umowa między nim a szefem nie będzie miała znaczenia. - zauważyła.
-Ale ja dotrzymuje słowa! -krzyknął Gkero i tupnął nogą - Ja nie kłamię! -dodał obruszony, że ktoś coś takiego mógłby zasugerować.
- Dostarczymy robota i Satyrkę. W jakim stanie będzie to drugie zależy czy b-b-będzie sprawiać problemy. Jak już Czarnozębny dostanie swoje kozły ofiarne prócz szyldu zarządzamy pieniędzy. Proste. - Zwykle beznamiętny, zacinający się ton robota nie wydawał za dużo emocji, lecz tym razem wydawało się jakby był podekscytowany.

****

Gdy Trosco wprowadził drużynę do bunkra, Beep-Boop dalej próbował naprawić nowego robota, w chwili, gdy Knot grzebała w swoich gratach za użytecznymi częściami. Na widok nowej goblinki w swojej norze, Knot zaczęła się ekscytować.
- HEJ, JA CIĘ CHYBA ZNAM?
Miss zmrużyła oczy, patrząc na brudną i ledwo ubraną dzikuskę z pewną dozą obrazy. - Nie..
- CHYBA KOJARZĘ SKĄDŚ TEN TATUAŻ POD OKIEM!
- Nic nie kojarzysz. - zaprzeczała Miss, zirytowana.
Knot zaczęła ją obchodzić, zaciekawiona, po czym uśmiechnęła się.
- AHA, WIEM SKĄD JESTEŚ!
- Gówno wiesz desko. - nóż z rękawa sam jej wyskoczył. Jej postura zdradzała jednak, że nie zamierza się bić. Nie była samobójczynią.
- OHOHOHO TOŚ TY TAKA KROWA PEWNA SIEBIE? NA MOIM WZGÓRZU JESTEŚ
Miss pokiwała przecząco głową. - Mam w kieszeni więcej monet niż cały ten złom jest wart!
- SKARBY TO SKARBY, NIE TO, CO PIENIĄDZ.
- Pieniądze to jedyny skarb, śmieciaro!
Wielkie łapska Trosco oparły się na ramionach goblinek, po czym przemówił.
- Knot to jest Miss, M-m-miss to jest Knot. Przyprowadziłem ją tutaj, gdyż wymyśliłem sposób na zarobienie pieniędzy. Łatwy sposób… dla ciebie. - Trosco przespacerował się do kega z piwem , po czym napełnił puszkę i zlewkę złocistym płynem. Podał jedno Miss drugie Knot po czym kontynuował.
- Knot potrzebujemy byś zrobiła kukłę, która wygląda podobnie do mnie. Nie m-m-ma działać, ale ma się trzymać kupy. Czarnozęby oferuje nagrodę za jakiegokolwiek robota, działającego czy nie. -
Gkero zdziwiony zapytał - Czemu podobnego do Trosco? - podrapał się po głowie jaszczur. Może dlatego, że w mieście nie ma innego robota, więc cięzko, aby się na kimś innym wzorować? A skoro nie ma innego wyjścia to musi być Trosco. Ale to by znaczyło, że cień podejrzeń za zbrodnicze zbrodnie zbrodniarza wyląduje właśnie na jego towarzyszu. Czyżby Trosco był gotów na takie poświęcenie? A może robotów po prostu nikt nie odróżnia i wszystkie wyglądają jak Trosco? Gkero popatrzył na Beep-Boopa, który nie wyglądał jak jego kumpel. Spojrzał również na maszynę, którą naprawiał. Było jej zdecydowanie bliżej do Trosco, ale różnice były zauważalne. Jaszczur jednak uznał, że on dostrzega różnice, bo ma bystry wzrok.
- JAKI PODZIAŁ? - spytała Knot, kompletnie zapominając o swojej zwadzie z Miss. Agentka od czarnozębnego napiła się piwa i zaczęła rozglądać za siedziskiem. Widząc jednak, że wszędzie jest brud i kurz, postanowiła jednak, że postoi.
- Kwota podzielona dla Miss, Ciebie, G-g-gkero. - Wypalił od razu robot, po czym zbliżył się do swojego fotela, z którego za każdym razem musiał zrzucać jakieś graty.
- CIEBIE NIE? - zdziwiła się Knot.
- Już mi obiecał ćwiartkę, więc~ - cieszyła się Miss.
- Nie. - Trosco się nawet nie zaciął, gdy jego paszcza z cichym skrzypem się wlazł sobie piwo do gardła. - Ahh good shit. - Pociągnął za dźwignię, a spod jego nóg wysunęły się podpory. Trwał tak sobie w tej pół leżącej pozycji, nadal popijając. - Niedługo też coś zarobię… mam fuchę od t-t-t-tego fircykowatego nożousznego z gildii. Poza tym dawno ci pieniedzy nie przynosiłem nie uważasz? - Przemówił do Knot.
Knot wzruszyła ramionami. - MAM SKARBY, ALE JAK CHCESZ. - zgodziła się. - JAKOŚ TĘ LALKĘ ZROBIMY. - wlała sobie piwo do gardła, wrzuciła puszkę w stertę gratów, po czym sama w nią wskoczyła, rozglądając się za odpowiednimi śmieciami pradawnych.
- Ufasz temu dziwakowi? - spytała Miss. - Ostatnio zadźgał kogoś na ulicy, ale jakoś przekupił straż, że niby tylko dżemem się ubrudził. - ostrzegła. - przynajmniej myślę, że przekupił.
- Skądże, Ale n-n-nie boję się nikogo w tym mieście.- Trosco pociągnął łyk. - Nie mam zamiaru się z nim k-k-kumplować. Chce tylko jego pieniędzy - Przyznał robot podnosząc się po kolejną dolewkę.
Gkero został zignorowany. Nie rozumiał dlaczego. NIe podobało mu się to. Oni coś kombinują - tak jaszczurka pomyślała, dlatego dopadła do śmieci i zaczęła składać własnego robota. Da go Czarnozębemu i załatwi sprawę sam.
- Gkero! - Krzyknął robot i kiwnął dłonią na niego by podszedł.
Gkero go ignorował. Czuł, że coś jest nie w porządku. Czegoś mu nie mówili. Cała ta sprawa była dziwna. Trosco był nadaktywny. Ta całą Miss? Czego była Miss? Miss Bram Akwarii? Nie słyszał o Miss Bram Akwarii, a nawet gdyby nią była, to była brzydka. Jaszczurka nie chciała dać się wciągnąć w jakiś szwindel czy inną błazenadę. Miał reputację do utrzymania.
Robot się rozmyślił i postanowił pozostawić go swoim machinacjom. Próba tłumaczenia czegokolwiek tylko niepotrzebnie eksploatowała jego głośnik. Dolał sobie za to więcej piwa, po czym stanął nieopodal Gkero i patrzył, co wyprawia.
Pracując nad sztucznym robotem, Knot wykopywała wszelkie nieco bardziej prostokątne śmieci ze swoich skarbów, jakie mogła znaleźć. Między nogą od jakiegoś zagubionego stołu a torsem z dwóch pordzewiałych wiader zetkniętych spodami, szybko udało jej się stworzyć humanoidalny kształt. Kształt, którego sylwetka przypominała również Trosco, choć znacznie mniejszego. Goblinka stworzyła figurę swojego własnego wzrostu, zapominając, że gobliny są niższe od przeciętnej rasy.
W tym czasie Gkero tworzył swoje arcydzieło. Wiedział, że roboty są metalowe, więc używał tylko stalowych części. Nie będąc jednak w stanie ich ugiąć własnymi rękoma, spędzał dużo czasu, wyławiając idealne kształty. Udało mu się znaleźć karbowane rury na ramiona i płaski, czerwony kamień odblaskowy na oko, oraz zepsutą połówkę pułapki na niedźwiedzie, żeby zrobić szczękę… Łowca nie tworzył figury Gkero. Czarnozęby chciał przecież robota, którego szukał, a nie szukał Trosco, bo czemu miałby to robić. On szukał robota z plakatów, więc takiego robota stworzył Gkero. Dokładnie tak, jak było na zamówieniu.
Tadam! -zaprezentował Gkero zgromadzonym swoje dzieło. Oczekiwał docenienia wierności oddania robota oraz dbałości o detale.
Trosco pogładził się po tyle głowy. Nie rozumiał co się właśnie wydarzyło, a wiedział że pytania nie dadzą mu żadnych odpowiedzi.
- Świetna robota Gkero. Teraz muszę dorwać tą s-s-satyrkę. -
- Jest na to jakiś plan? Co to za kobieta? - spytała Miss.
-Tak- Odpowiedział Gkero. Planem było przecież ją porwać, co tu więcej ustalać? Dziwiła się do siebie jaszczurka.
- Ta Satyrka stoi przed wejściem do Bramy Akwarii. Jak sama powiedziała prawo dopiero zaczyna się za murem. Wybiję k-k-k-kurwie szczękę, a potem zaniesiemy ją do Czarnozębnego. Wasza dwójka może ją zagadać. - Postanowił Robot
-Po co ta przemoc?- dziwił się Gkero. Nie podobała mu się agresja Trosco. Mieli przecież tylko kogoś porwać i dostarczyć.
- Widziałeś kiedyś kogoś kto chętnie daje się porwać? Nie potrzebuje drącego pysk w-w-w-orka gdy będę ją niósł przez miasto. - Od razu odparł Trosco
-To Ty bijesz zwierzę zamiast uśpić? - dziwił się Gkero. Był łowcą, zabijanie to dla niego chleb powszedni. Niemniej zawsze robił to z konkretnego celu, czy powodu, nigdy dla przyjemności. Polował, aby żyć, ale nie sprawiał zwierzynie cierpienia. Starał się możliwie szybko i bezboleśnie ją wyeliminować lub szybko dobijał. Dlatego propozycja Trosco wydawała mu się barbarzyńska, nieludzka, taka nieprzystająca. Tak, jakby gdzieś zgubił robot piątą klepkę i nie zachowywał się jak na inteligentne stworzenie przystało. Gkerem aż wstrząsnęło na myśl, że mógłby zachować się… jak zwierzę.
- Napierdalam w nie wszystkim co mam póki nie przestaje sie r-r-r-ruszać. Potem zjadam co się nadaje do zjedzenia reszte r-r-r-rzucam mewom na plażę. Jednak dobrze wiedzieć, że Satyrów uważasz za zwierzęta. - Poklepał Gkero po ramieniu. - Twój kręgosłup moralny to kuriozum o zjawisku p-p-p-paranormanlym. - Dodał nawet cicho rechocząc pod nosem. Nie czekając na jego odpowiedź zaczął szukać worka który zmieściłby Satyrkę.
Gkero spojrzał na niego, nie rozumiejąc. Chwilę trawił to co słyszał, aż wreszcie doszedł do właściwego wniosku - Metafora! - rzekł - Użyłem tego! - dodał - Nie zrozumiałeś? - posmutniała jaszczurka. Gkero miał teraz dowód, że jednak Trosco jest po prostu bezrozumną bestią, skoro nie zrozumiał. Będzie musiał zwracać się do niego prościej -Pocisk usypiający. Mogę ją uśpić jak zwierzę.- doprecyzował.
Trosco korciło by poprosić Gkero o definicję słowa “Metafora” jednak nie miał całego dnia. Procesor zaś rzucił mu sugestię na HUD. Używając tej frazy powinien to rozwiązać.
- Masz rację zgadzam się z t-t-t-obą. - rzucił od niechcenia, po czym dodał. - Uśpimy ją. Jak to nie zadziała zrobimy po mojemu. Chce jej rozwalić p-p-p-pysk za to że mi groziła. -
-A to co innego! - Gkero pogroził pięścią niebu - Zniewaga krwi wymaga! - dodał, uważając, że to poetyckie. Po chwili rzekł do Trosco zupełnie poważnie -Mogłeś mówić, że chciałeś satysfakcji. Duma ważna rzecz. - pokiwała głową jaszczurka.
Miss przysłuchiwała się dwójce z iskrą w oku jaką może mieć tylko osoba, która kompletnie poddała się na społeczeństwie. W tym momencie otworzyły się drzwi do bunkra, ukazując młodego satyra.
-Ooo, witam panią, my się już chyba poznaliśmy, prawda? - przywitał się Avitus z szerokim uśmiechem.
- Avitus. Wy się z-z-znacie? - Trosco obrócił głowę idealnie na Satyra nadal szukając worka.
- Słyszałam, że jakiś satyr regularnie kręci się przy jednym barze w porcie, to próbowałam go dziabnąć, ale zna magię. - wzruszyła ramionami Miss. - Mały świat. Teraz polujemy na innego. - dziewczyna spojrzała ponownie na Trosco. - Pamiętaj, że dalej igrasz ze strażą. Czarnozęby będzie uradowany, że dostanie przeciw niej argument. Zakładając, że uda się ją porwać. W odróżnieniu od pijaków strażnik potrafi się bronić i rzadko jest sam na zmianie. - ostrzegła.
- Ostatnio była s-s-sama, a teraz mamy jeszcze Gkero i Ciebie. - Zauważył robot, po czym dodał. - Chociaż może powinniśmy o-o-o-ostrożniej do tego podejść. - Zastanowił się po czym wyciągnął duży czarny worek. - Chyba się n-n-nada, ale trzeba sprawdzić. - Trosco z workiem zaczął zbliżać się do Avitusa.
- No, żebyś się nie zdziwiła. - Avitus odpyskował Miss, za porównanie go do pijaka. Następnie wywrócił oczami, patrząc na robota. - Daruj sobie Trosco, mam ważne sprawy na głowie. - to powiedziawszy, skierował się szybkim krokiem w stronę zacumowanej łodzi.
- Nie no, worek rozumie się sam przez się. Nie możemy tak po prostu nieść strażnika przez miasto. - zgodziła się Miss.
- Jak będzie za mały, spróbujemy beczkę! - zaproponowała Knot.
Gkero, słysząc rozmowę, zaczął szukać składników na paraliżującą strzałę. A nawet na kilka. Nie to, żeby miał spudłować, ale kto wie jaką odporność mają satyry. Aby mieć gwarancję sukcesu może trzeba władować dwa pociski? A może dwanaście? Tylko nie można przesadzić, przecież nie chodzi o to, aby zabić cel. Prawda?
- Jej wielkanocną przyjaciółkę w-w-w-wyjebali z miasta. - Trosco zwinął worek, po czym kontynuuował. - Może ją dopadniemy, gdy pójdzie ją o-o-o-odwiedzić? -
- Znaczy, wiesz, mówi się, że nie ma prawa za miastem. Ale jestem całkiem pewna, że na tej wsi kawałek przed jednak też zobowiązuje. - ostrzegła Miss.
- Dostała przytulną chatkę na wsi bo ją w-w-w-wyjebali z miasta? Byłem pewien że koczuje gdzieś w lesie w lepiance z fekalii. - Trosco był nieco zdziwiony.
- Zgaduję, że sama wynajęła. Tutejsi mogą ją wygnać z miasta, ale to nie znaczy, że nie może se wziąć pokoju gdzieś w okolicy. - wzruszyła ramionami Miss.
- Nie jestem w stanie się skradać, więc napad na nią z zaskoczenia nie wchodzi w grę. Wyglądasz na ci-cii-ciichociemną dasz radę ustalić kiedy Satyrka ma warty albo kiedy chodzi do koleżanki? - Trosco nie widział zbyt wielu sensownych rozwiązań.
- Mogę kogoś posłać, żeby siedział i patrzył. - zaproponowała goblinka. - Już jest środek dnia, więc tak na 100% byśmy wiedzieli pojutrze.
Gkero przypomniał sobie nagle - Ja mam polowanie z Avitusem - rzucił w przestrzeń. Nie wiedział, kiedy chcą dopaść satyrke. On swoją robotę wykonał, przygotował robota. Jaszczurka uznała więc, że jeśli zbiegnie się to z czasem z obiecanym polowaniem, to idzie polować. Strzały paraliżujące zostawi Trosco. Jest dużym chłopcem, nie potrzebuje niańki i pewnie sobie poradzi.
Trosco zdał sobie sprawę, że będzie tutaj siedział z założonymi ręcyma i czekał OS wie na co.
- Tak więc zrób. Ja i-i-ide popatrzeć co Gkero i Avitus będą wyprawiać. Jak już będziesz wiedziała znajdziesz mnie tutaj albo w pobliżu mety elfa z gildii. - Nikt nie powiedział, że musi z nimi pływać. Wyłoży się jak panisko na leżaczku z kegiem piwa i w taki sposób spędzi resztę dnia. Robot zaczął przechadzać się po bunkrze potrząsając kegi który jest pełniejszy i który nie ma zerwanego kranika. Zerwany kranik oznaczałby mocznik Knot.
- Knot wychodzę. Uważaj na siebie. -

02.02.20
Rano, Dzień, Wieczór, Noc, Przełom dnia
Końcówka łagodnej zimy: deszczowa noc
Jest ciepło, śnieg się topi, ludzie chodziliby bez kurtek.

Trosco udał się do gildii magów, aby nieco zarobić na ofercie Elfa. Avitus towarzyszył mu ze swoich własnych pobudek. Po drodze dwójka zwróciła uwagę, że zaczyna kropić. Noc prawdopodobnie będzie deszczowa.
Mało kto poruszał się przez miasto o tej porze. Dało się jednak zwrócić uwagę, że im bliżej gildii, tym mniej osób na drodze. Gdy dwójka zatrzymała się przed drzwiami przybytku, z wnętrza dochodziły odgłosy piłowania. Drzwi były zamknięte, więc Trosco zapukał. Po chwili dźwięki ustały. Drzwi otworzyły się ujawniając elfiego administratora gildii magów z czerwonymi plamami na twarzy. - Witam! Dobrze, że przyszedłeś. Właśnie planowałem na dziś skończyć, a dobrze, żeby ktoś pilnował gildii, gdy mnie nie ma. - stwierdził patrząc na Trosco, po czym zwrócił uwagę na Avitusa. - Ah! Ciebie też widziałem. To robot jest twój? Mam coś podpisać? - spytał.
- Określiłbym to bardziej jako “zgrany duet”. Wiesz, taka klasyczna kombinacja mięśnie plus mózg. - Satyr sięgnął do ramienia kolegi i lekko je poklepał. - Jeśli ustalasz coś z Trosco to możesz śmiało założyć, że prędzej czy później natkniesz się też na mnie. - wyszczerzył się Avi. - Ale ja tym razem w innej sprawie. Można wejść? - zapytał, zaglądając przez ramię elfa do środka budynku.
Trosco przechylił głowę na bok i spojrzał na elfa. - To co m-m-mówi mój kolega. I chyba ci tłumaczyłem, że uważanie mnie za czyjąś własność mnie obraża you punkass knife ear. - Robot skrzyżował ręce na torsie, po czym dodał. - Oprowadź nas po obiekcie, chce wiedzieć gdzie, co się znajduje. -
- Pracę mam dla ciebie. - odpowiedział Elf, wskazując palcem na Trosco, po czym przeniósł go na satyra. - Jego mogę wpuścić, ale mu nie zapłacę, a jeśli coś się tu stanie, to ty bierzesz odpowiedzialność. - wyjaśnił.
Avitus przewrócił oczami. - Przecież mówiłem że ja nie w tej sprawie. Ale szczegóły już w środku. -
- Co rozumiesz “jeśli się coś stanie”? Co mam z-z-z-zrobić z intruzami? - Oko Trosco z błękitu przeszło na kolor żółty.
- Mam na myśli, że jeżeli twój kolega coś ukradnie albo uszkodzi pod moją nieobecność, to wpiszę to na twój rachunek. - wyjaśnił elf, cofając się do wnętrza pomieszczenia. - Twoje zadanie to upewnić się, że nic się temu miejscu nie stanie i że nikt z niego nie wyjdzie. To wszystko. Oczekuję od moich pracowników pełnej decyzyjności. Mnie tu nie będzie, więc sam musisz decydować, co robisz w danej sytuacji.
Trosco nawet się zaśmiał "gardłowo". - Dokładnie o-o-o to mi chodziło. A mój kolega będzie grzeczny i pomaga mi charytatywnie. - robot oparl swoją dużą łapę na glowie Avitusa. -A w-w-więc z intruzów mam zrobić kaleki, zrozumiałem. Spodziewasz się kogoś konkretnego? - zapytał Trosco.
Avitus przytaknął lekko, starając się przy tym nie uchylić pod ciężarem łapy robota.
- Hm? Kaleki? Nie wyobrażam sobie, aby to było potrzebne. - stwierdził Elf, zdejmując swój płaszcz z wieszaka. - Nie powinno tu być nikogo. - dodał, po czym spojrzał zdziwiony na Avitusa. - To pan tu pomagać robotowi, czy coś inne? Już się pogubiłem.
- Pomoc to przy okazji, jestem tu przede wszystkim w sprawach biznesowych. Sklep jeszcze otwarty? - wyjaśnił satyr.
Stojąc w płaszczu i z kapeluszem w ręce elf przyjrzał się Avitusowi trochę zmieszany. - No niezbyt, ale jeśli pan to z siebie wykrztusi, to może coś zdziałam.
Avitus wyciągnął z sakiewki 150 kolibrów i wręczył je elfowi. - Chciałbym to wpłacić na konto sklepowe Gernona. - oznajmił.
- Oh, nie ma problemu. - mężczyzna odebrał pieniądze i wyjął z kieszeni mały notesik. Zapisał w nim coś ołówkiem i schował go z powrotem. Po chwili spojrzał na Avitusa. - Mówimy o Gernonie jaszczurze z drugiego końca miasta? Żeby nie było nieporozumień. - spojrzał też na Trosco. - Jeżeli wiesz już wszystko, to ja się będę zbierał. Zamknę cię w sklepie i otworzę jutro rano.
- Jak najbardziej. - zgodził się satyr.
Wyglądało to jakby przyłączył się u Trosco tryb “patrolowy”. Nie spodziewał się żadnych komplikacji więc to chyba będzie najłatwiejsza jego robota.
- Proszę nie wchodzić ani na górę, ani na dół. Zostańcie i tu pilnujcie, aby nic nie przeszło przez te drzwi. - poinstruował elf i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz.

***

Długimi godzinami nic się nie działo. Chłopacy rozmawiali ze sobą i odpoczywali w sklepie gildii. Wszystkie wartościowe rzeczy zamknięte były wewnątrz szaf i gablot. Przez drzwi nikt się nie dobijał. Wyglądało na to, że noc przeminie spokojnie.

Cytat:

Avitus test motywacji (30) = 33 = porażka.

Z biegiem czasu Avitus zasnął w jednym z foteli, zmęczony swoją walką z rekinami i pozbawiony stymulacji w pustym pomieszczeniu. Jakiś czas po tym, gdy jego kolega zaczął drzemać, Trosco zarejestrował za sobą ruch. Odwracając się, zobaczył młodą dziewczynę stojącą przed drzwiami do piwnicy, znajdującymi się za ladą sklepu.

Cytat:

Trosco test mądrości (30) = 38 = porażka

Postać nie wyglądała w żaden sposób znajomo. Miała białą skórę, oczy o różnych kolorach, oraz włosy ciągnące się jak śluz. Sukienka w której chodziła, wydawała się przemoczoną. Dziewczyna bez słowa, powolnymi i niezdarnymi krokami kierowała się do wyjścia z budynku.
Trosco na widok istoty od razu do niej doszedł, złapał za nadgarstek i uniósł w górę.
- To teren prywatny, k-k-k-kim jesteś i co tu robisz?- Wedle tego, co obiecał elfowi, nie będzie robił dziewczynie krzywdy. - Avitus! Mamy i-i-i-intruza!- Rzucił też do satyra. Robot nie rozumiał w jaki sposób ta istota była w stanie się przemknąć obok niego. A może od początku była w środku? Miał tylko nadzieję, że będzie rozmowna.
- Chcę wyjść na deszcz. - zadeklarowała postać.
Avitus aż podskoczył, wybudzony ze snu. Rozejrzał się chaotycznie po pomieszczeniu, a jego wzrok od razu padł na nieproszonego gościa. - Co się dzieje? Kim jesteś? - rzucił jedno pytanie w stronę Trosco i jedno do dziewczyny.
- Ja tylko chcę na dwór. Proszę? - odpowiedziała postać.
Satyr podniósł wysoko brwi i spojrzał w stronę swego kompana. To nie było jego zlecenie, więc zamierzał pozwolić Trosco grać pierwsze skrzypce.
- A ja chce wiedzieć, jak się tu dostałaś, mam chronić to miejsce więc to robię. Ostatnia szansa you l-l-l-ittle shit. Kim jesteś? Jak się tu dostałaś? Jeżeli nie odpowiesz mi na te pytania, oddaję cię w ręce straży. - Robot był dziwnie cierpliwy, ale to może dlatego, że nie był u siebie i miał robotę do wykonania. Nożouszy zaznaczał, żeby nie robić kalek, a Maverick odbierze mu punkty za zabójstwo rozumnej istoty.
- Słucham zatem. - Puścił istotę, by pacnęła na podłogę.
Istota dosłownie pacnęła, jej dolna część lekko wgniotła się w ziemię, po czym powoli przywróciła się do pionu. - No z piwnicy, ale mam potrzebe na dwór. - apelowała przedziwna postać.
-Co żeś robiła w piwnicy? Uwięzili cię tutaj? I czym ty w ogóle jesteś, nie wyglądasz na żadną znaną mi rasę. - Avitus trochę się zainteresował, jednak nie na tyle by ruszyć się z fotela.
- Ojj weźcie nooo, chcę na dwóóór. - istota wydawała się poirytowana nękającymi pytaniami. Trosco z kolei zaczął czuć mokro pod stopami. Przyglądając się w dół, spostrzegł rosnącą kałużę rozszerzającą się od pozycji stworzenia.
- To tak nie działa. Jak od nas coś chcesz, to jakieś wyjaśnienia są absolutnym minimum. - zaczął irytować się satyr.
Robot zaczynał się zastanawiać czy Maverick dobrze określił istoty rozumne. Ta tutaj gada, a nie przejawia inteligencji. Trosco i tak był bardzo cierpliwy więc postanowił użyć języka który rozumieją także bezrozumne istoty. Z przegubu wyskoczył rewolwer prosto w dłoń robota. Wcześniej postawił krok w tył, by wyjść z kałuży, następnie bez słowa wycelował w kolano istoty i pociągnął za spust.
Kolano rozbryzło się po pomieszczeniu, zmieniając się w przeźroczyste plamy. Istota przewróciła się na ziemię, zmieniając się w kałużę, która następnie zaczęła powoli wzrastać. Trosco i Avitus patrzyli, jak wychodzi z niej bardziej pokraczne stworzenie. Wodnisty glut z błękitnych barw patrzył w ich stronę oczyma, które przetaczały się na wszystkie strony jego dziwacznego ciała.
- No weźcie no, samemu drzwi nie otworzę. - skarżyła się postać. - Może się przecisnę pod progiem… - zaczął teoretyzować, powoli ślizgając się do drzwi.
Avitus momentalnie zainteresował się sytuacją. Wstał z fotela i chwilę później był już przy Trosco. Wspiął się na kopytach i zaczął szeptać robotowi do jego receptorów słuchowych - Tak tego nie pokonamy. Trzeba znaleźć jakąś szczelną beczkę czy naczynie i to tam zamknąć - podzielił się pomysłem.
- Rozsądnie… Initializing, l-l-l-looking for compatible vessel. - Wydał z siebie robot szukając pojemnika który by pomieścił istotę. Preferowalnie z przykrywką. Ani Rozmowa, ani najbardziej uniwersalny sposób rozwiązywania konfliktów nie zadziałał w przypadku tej istoty, więc Trosco postanowił wysłuchać porady Satyra.

Cytat:

Trosco: test mądrości (30%) = sukces

Rozglądając się po pomieszczeniu Trosco najpierw zauważył wiele niedużych butelek i buteleczek na magiczne mikstury. Rozglądając się jednak po sali chwilę dłużej, znalazł pod schodami mały składzik. Były w nim zamknięte beczki i skrzynie. Jedyny otwartym pojemnikiem dużych rozmiarów była beczka pełna jabłek.

W czasie, gdy Trosco szukał pojemnika, przedziwne stworzenie udało się do drzwi wyjściowych i zaczęło powoli wyciekać pod progiem na zewnątrz.
Trosco szybkim ruchem wysypał jabłka, a jedno wcisnął sobie w otwór gębowy, po czym beczkę i pokrywę szybko przeniósł pod drzwi, usiłując zebrać istotę do beczki.
Avitus od razu dołączył do robota, starając się mu pomóc na tyle o ile to możliwe.

Cytat:

Test ciała, (75%) = sukces

Robot i Satyr mieli wstępnie trudności z zapakowaniem żywej wody do beczki, ponieważ żaden nie złapał żadnego pojemnika, miski, czegokolwiek, aby odgarniać płynnego jegomościa. Ciężka praca mięśni nadrobiła jednak problem, zwłaszcza duże mechaniczne łapska Trosco. Po dwunastu minutach pośpiesznego przelewania kreatury piszczącej - no weeeeźcie - dwójka wreszcie miała swojego rozrabiakę w beczce po jabłkach. Oraz mnóstwo jabłek na podłodze.
Robot zakrył beczkę wiekiem i łupnął w nie raz uszczelniając ją, po czym uniósł, potrząsnął i postawił. Następnie usiadł na pokrywie i zaczął konsumować jabłko które miał w paszczy. - Weźmiemy to cię d-d-do straży rano. Nauczą cię tam odpowiadać na pytania. Albo spuszczę cię w wychodku, by się nie kłopotać. - Zakomunikował Trosco, a ciche pomieszczenie raz po raz było przerywane trzaskiem pękającej skóry jabłka.
-Na pewno chcesz z tym iść do straży? - satyr postanowił pójść w ślady robota i też poczęstować się jabłkiem. Nie zamierzał jednak brać pierwszego lepszego, wolał przyjrzeć się im dokładniej i wybrać to wyglądające najlepiej. - Z jednej strony racja, wtargnięcie jest złamaniem prawa i na spokojnie można to zgłosić, z drugiej jednak nie mamy pojęcia czy to coś nie jest związane z jakimś eksperymentem tego elfa. - zastanawiał się głośno Avitus.
- Dlatego poczekamy do r-r-rana, nie wiem, co to jest. Pierwszy zobaczy to elf, jeżeli pozna zadecyduje co zrobić, jeżeli nie idziemy do straży proste. - Kończąc zdanie hapsnął kolejne jabłko. - Damn, that's a good apple. - Przytaknął sobie robot.
- To ty tu pilnuj tego czegoś, ja się pójdę trochę rozejrzeć, żeby nic nas już dzisiaj nie zaskoczyło. - oznajmił Avitus, chrupiąc swoje wypatrzone jabłko.

Cytat:

Avitus test mądrości (80%) = sukces

Rozglądając się po pomieszczeniu, Avitus nie znalazł wielu nowych rzeczy. Mikstury na wystawkach nie odstawały od normy. Skrzynie pod schodami miały głównie jedzenie, choć było też kilka beczek wody podpisanych datami poboru. Przy drzwiach do piwnicy znajdujących się za ladą był mokry ślad. Wyglądało na to, że ich gość wszedł z podziemia budynku.
Avitus podszedł po cichu do drzwi. Przyjrzał się im dokładnie, a następnie spróbował je otworzyć.
Drzwi rozświetliły się błękitnym światłem, po czym ukazał się na nich napis:

Rozgania pył
Rozdziela liście
Przewyższa chmury

Wyglądało na to, że elf zabezpieczył wejście do piwnicy magicznym hasłem. Jeżeli Avitus odgadnie je dobrze, nie byłoby śladu po jego próbie wejścia. Z drugiej strony, jeśli je zostawić, napis powinien wygasnąć samoczynnie.

Twa odpowiedź jest zła
Pozbawiona magii!

Satyr nie odgadł zagadki. Szczęśliwie, drzwi nie ukarały go za to natychmiast. Najwidoczniej elf również czasem zapominał, jak zamknął drzwi.
-Wiatr - wyszeptał satyr do drzwi.
Robot przygryzając jabłko rzucił do Satyra.
- Avitus… chcesz m-m-m-mi załatwić problemy? - Widział ten błysk w oku Avitusa, gdy zaczął gmerać przy drzwiach. - Przestań w-w-węszyć. -

03.02.20
Rano, Dzień, Wieczór, Noc, Przełom dnia
Końcówka łagodnej zimy: deszczowa noc
Jest ciepło, śnieg się topi, ludzie chodziliby bez kurtek.

Resztę dnia Trosco i Groin spędzili zbierając sprzęt na wyprawę do miasta po olej poprzedników. Krasnolud wiedział, że da się go tam znaleźć i był zbyt dużym maniakiem, aby czekać na kolejny dzień z wyprawą. Tego typu pośpiech — a właściwie pośpiech w ogóle — nie stanowił problemu dla robota.
Trosco złapał kilka metrów liny i pozwolił sobie odziedziczyć płaszcz przeciwdeszczowy, który pozostał po Gkero. Groin tymczasem nabył apteczkę na wszelki wypadek, śpiwór do odpoczynków oraz wynajął muła. Zwierzę posłuży im do transportu, tym bardziej że Knot posiada na swoim złomowisku mnóstwo dobrych, choć pordzewiałych żółtych beczek. Przypinając dwa z oznakowanych kołami i trójkątami pustych zbiorników do muła, krasnolud był gotowy do drogi ze swoim nowym towarzyszem.

Wyjście z bramy w sam wieczór miało swoje wady i zalety. Na pewno nie dojdą dziś daleko, ale bliskość do Bramy da im szansę na ostatnie poprawki w planie, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Do miasta będą mieli w sumie cztery dni drogi w jedną stronę.

Na tę chwilę podróż przez las odbywała się bezproblemowo. Trosco już się tu kiedyś zgubił, znał więc okolice lasów Bramy całkiem dobrze. Ze śmiercią maciory okoliczne zwierzęta były zauważalnie bardziej wszechobecne. Od królików po węże, las tętnił życiem. Muł również nie sprawiał im problemów. Trosco co prawda nie wiedział, jak kontrolować zwierze, Groin jednak doświadczoną ręką ciągnął uprząż, idąc obok zwierzęcia, a te potulnie za nim podążało.
Pod koniec wieczora para znalazła przedziwne miejsce w lesie. Drzewa rosły dookoła owalnego wgłębienia w ziemi, w którego centrum znajdowało się małe jeziorko, żeby nie powiedzieć przerośnięta kałuża. Całość wyglądała, jak gdyby coś tu kiedyś wybuchło, choć zapewne dość dawno.
Przywiązawszy muła do pobliskiego drzewa na dość długim sznurze, żeby mógł sobie podjeść krzaczory i trawę naokoło, krasnolud obrócił się na pięcie i zadeklarował do androida:
- Musimy szybko rozpalić ognisko. Robi się już ciepło, więc wygłodniałe drapieżniki pewnie się już budzą i szukają strawy po mrozach. A taki wodopój przyciąga spragnione zwierzęta. Więc duża szansa, że w nocy coś nas napadnie, jeśli nie rozpalimy ognia. A może nam to trochę zająć w deszczu - kontynuował, rozglądając się po okolicy w poszukiwaniu w miarę wysuszonych powalonych drzew, które mogły posłużyć za opał. - Mógłbyś użyć namiotu, żeby rozwiesić nam daszek nad ogniem? Ważniejsze, żeby ogień nie zgasł, niż żeby spać na suchym.

- J-j-jasne. - Potwierdził robot, grzecznie robiąc to co zalecił mu krasnolud. W przeciwieństwie do niego jednak Trosco liczył na spotkanie się z jakimś drapieżnikiem tego rejonu. By go spisać i też ocenić jak on sam wypada w łańcuchu pokarmowym.
Groin dość szybko uporał się ze znalezieniem dobrego drewna. Śnieg topniał od dłuższego czasu, a dzisiejszy deszcz nie był zbyt natarczywy. Pozostawione w bardziej gęstych częściach lasu kłody zapadniętych drzew oraz chrust były mokre tylko z wierzchu.
Do czasu, gdy krasnolud dotargał opał do Trosco, robot zdążył rozwiesić namiot w formie otwartego z jednej strony schroniska, zawieszonego o gałęzie sąsiednich drzew. Wybierając lokację w głębi lasu nad jeziorem, łowca zapewnił sobie dobry widok na wszelką zwierzynę która może próbować korzystać z wodopoju nocą.
Krasnolud stwierdził, że skoro są blisko jeziorka, to spróbuje złowić rybę na kolację. Cienki drut z jego torby narzędziowej posłużył za żyłkę, grubszy drut za haczyk, a zwabione spod ziemi deszczem glisty były świetną przynętą.
- Też lubisz ryby, Trosco? Czy czym się tam zajadasz? - zagadał do androida. Z jego doświadczenia wszystkie maszyny zasilane były ropą i olejem. Ale obiecał, że będzie traktował swojego towarzysza podróży jak osobę. - Mówiłeś, że upolowałeś jakąś wielką maciorę? Lubisz więc wieprzowinę i dziczyznę?

- Zjem wszystko co posiada składniki odżywcze, ale je-e-e-e-e-żeli chodzi o moją preferencję receptorów smakowych to najbardziej mi odpowiadają owoce. - Przyznał robot dorzucając patyk do ogniska. - Maciorę zabiłem bo próbowała zabić mnie, Avitusa i Gkero. Ostatecznie ten ostatni poszedł swoją drogą. Świetny ł-ł-ł-łowca, irracjonalna osoba. Little fucker kinda miss him. -
Z Trosco wydobył się dziwny dźwięk, zapewne było to westchnienie. Po krótkie pauzie odezwał się ponownie. - Muszę przyznać, że świetnie dobrałeś swoją broń, s-s-s-s-strzelby są niezwykle śmiercionośne i nie wymagają wybitnego celowania. Osobiście wolę precyzję i moc rewolweru, jednak chętnie bym obejrzał twoją strzelbę. Hmm… my pop up on hud noted this as innuendo. Disregarding… Pending… Disregard completed… removing sentence from linguistic protocols… Completed. -

- To chyba ten sam język którym mówią inne maszyny - zauważył krasnal, odkładając na chwilę wędkę żeby podać androidowi swoją strzelbę, torbę z rolkami amunicji, oraz prochownicę. - Dobra i niezawodna. To znaczy, zawiedzie cię tylko raz, jeśli źle odmierzysz dawkę prochu, albo nie czyścisz jej regularnie.
- Robimy też arkebuzy z dłuższymi lufami. Ale ja nie jestem zawodowym strzelcem i nie mam czasu trenować celowania na długie dystanse - wyjaśnił się bez zbytniego zmieszania. Chyba był bardziej dumny ze swojego rzemiosła, aniżeli zdolności bojowych.

Robot złapał za broń, obejrzał ją z bliska z każdej strony. Pokiwał z uznaniem głową, po czym złamał strzelbę i złapał dwie rolki które wyskoczyły w powietrzu miedzy metalowe palce. Również pod każdym kątem obejrzał ammunicję. - Impressive. Naprawde i-i-i-imponującę. - Wsadził oba naboje w lufy i zamknął strzelbę po czym wymierzył w sobie znany cel.
- Nawet przy takiej nieokrzesanej budowie muszka i szczerbinka s-s-są w idealnym ustawieniu. - Trosco zakręcił bronią na palcu, po czym delikatnie ją podrzucił łapiąc za lufy i podał krasnoludowi. Czuł się zobligowany pokazać mu swój rewolwer, więc z jego prawego przegubu wyskoczyła broń prosto do jego ręki i podał ją krasnoludowi w podobny sposób co strzelbę.
- Jeszcze nie wymyśliłem, jak mogę go ulepszyć, ale spisuje się idealnie. -

- Hmm? - zainteresował się krasnal, biorąc w ręce i pistolet i również przyglądając mu się ze wszystkich stron. - Taka konstrukcja wymaga zaawansowanej inżynierii. - zauważył w końcu. - Nie ulepszysz go bez antycznej machinerii. A nawet gdybyśmy znaleźli taki warsztat rusznikarski w ruinach miasta, to nie wiem co można by w nim poprawić bez długich testów. Chyba prędzej znajdziesz po prostu lepszą starożytną broń w mieście. - zakończył, oddając pistolet androidowi. Następnie zapakował swoją strzelbę i wrócił do łowienia w stawie. - A przy okazji, umiesz czytać w tym języku którym przemówiłeś przed chwilą? Na pewno uda mi się dowiedzieć czegoś więcej o starożytnej technologii, jeśli rozczytamy ich zapiski. Ty również pochodzisz z miasta? Pamiętasz coś z czasów, zanim magiczne istoty przybyły do tych ziem?


Rozmawiając z Trosco, Groin zaczął podejrzliwie przyglądać się jezioru, które nie reagowało w ogóle na jego przynętę. Przyglądając się zbiornikowi wody, doszedł do wniosku, że o dziwo nie ma w nim ryb. Była tu sama woda, a dno nie wyglądało na zarośnięte. Wobec tego wgłębienie w którym się znajdowali, musiało zatrzymywać deszczówkę.

- Zapiski poprzednich są dla mnie nie z-z-z-zrozumiałe. - Przyznał robot, czując odrobinę wstydu. Dziwnym było znać język, a nie jego zapis. Przynajmniej tak mu OS podpowiadał.
- W sumie dziwne, żeby były r-r-ryby w tym kraterze. - Zauważył, wskazując palcem na kałużę.
Wyglądało na to, że tego wieczora nie zjedzą ryby.

- Faktycznie. Musi to być jakiś nowy staw - przyznał krasnal, po czym wyciągnął wędkę i zaczął zwijać z powrotem swój miedziany drut. - No, nie mam ochoty jeść robaków, a na polowanie albo zbieranie jagódek już za późno. Więc najedzmy się dzisiaj suchymi racjami i może z rana coś upolujemy.

04.02.20
Rano, Dzień, Wieczór, Noc, Przełom dnia
Końcówka łagodnej zimy: wietrzny poranek
Wieje chłodny wiatr. Ludzie chodziliby grubo ubrani.

Groin spędził czas, rozmawiając z krasnoludami karawany. Podobnie jak on, nie byli to mieszkańcy gór. Żyli jako handlarze, transportując dobra między bramą, tawerną i Nową Fantazją. Informacje te nie były specjalnie intrygujące dla Trosco, choć zrozumiał on, że to pierwsza tego typu dostawa po zejściu zimowych mrozów. Tawerna przed ruinami nie była aktywna w zlodowaciałym sezonie. Co za tym szło, nie będą jedynymi, którzy kierują się do ruin, teraz gdy ich eksploracja nie powinna być aż tak uciążliwa i niepotrzebnie niebezpieczna.

Wyglądało na to, że z towarzystwem kupców będą w stanie dotrzeć do tawerny dzień szybciej niż przewidywali. To powiedziawszy, nawet spokojna droga pokonywana na wozie nie zawsze jest bezpieczna. Ich pojazd w pewnym momencie zatrzymał się bez ostrzeżenia. Młodszy i szeroko zbudowany krasnolud puścił wodze i zawołał swojego ojca, z którym to rozmawiał Groin. Wszyscy wyjrzeli, aby zobaczyć w oddali niewielki statek handlowy. Niewątpliwie był to jeden ze statków Czarnozębego transportujący dobra od Bramy aż po krasnoludzkie wzgórza korzystając z jezior. Okręt niemal zatrzymał się na wodzie z powodu dużej ilości kłód, które ktoś wtoczył do jeziora — a konkretnie bandyci. Chmara goblinów wspinała się po ścianach statku, wchodząc na pokład i atakując załogę.

- Chcemy im dopomóc, Trosco?? - zawołał krasnoludzki rzemieślnik do swojego kompana, chwytając szybko za strzelbę. Nawet spod gęstej brody było widać grymas złości na jego jak dotąd zawsze spokojnej twarzy. - Nienawidzę bandytów i sami nie wiemy, czy następnie nie zaatakują nas, skoro biorą sobie za cel handlarzy. Ale nie jestem bohaterem ani wojownikiem. Więc ty decyduj, czy chcemy się w to mieszać. Bez twojej pomocy nie będę rzucał się do walki.


Jedyne oko Trosco zapaliło się na czerwono.
- Commencing maiming approach. Targeting systems primed. - Po posturze robota, wymachem który zarzucił mu ponczo za bark można było się domyślać, że ma zamiar walczyć.
- Nie miałem j-j-j-jeszcze do czynienia z bandyckimi goblinami. Spróbuje najpierw je wystraszyć.- Z rewolwerem w dłoni Trosco zaczął stąpać w stronę najeźdźców.
- Increasing vocal volume. - Dorzucił po czym wycelował w najbliższego goblina i pociągnął za spust. Zaraz po wystrzale zaczął wydawać z siebie bardzo głośne:
- EXTERMINATE EXTERMINATE EXTERMINATE. - Celował tak by kaleczyć na stałe nie zabijać.

Grymas na twarzy Groina szybko zamienił się w uśmiech szczerego podziwu na widok odwagi androida.
- Cóż, w takim razie jakim byłbym krasnalem, gdybym posłał cię tam samego? - zapytał retorycznie, wsypując pierwszy nabój do szerokiej lufy swojej strzelby.
- Für Rötlichnase! - zawtórował Trosco, stając obok niego, by również oddać strzał. Celował jednak raczej w większą grupę goblinów, którą łatwiej byłoby trafić i zranić kilka nieopancerzonych celów na raz nabojem z kartaczami.

Widząc co to krasnoludzcy kupcy pokręcili głowami. - My przejedziemy okrężną przez las, żeby tego uniknąć. Powodzenia wam, bohaterowie!

Okręt handlowy był nieduży i niedługi, musiał mieścić się w rzece, aby transportować dobra. Stanowił jednocześnie jedyny transport, który mógł dopłynąć do Góry Skarbów w jeden dzień. To właśnie góra była stolicą goblinów, zamieszkałą przez ich królową. Tamtejsi bandyci musieli zaobserwować trasy okrętu i zaplanować swój napad. Wymagało to sporo odwagi. Atakujące już okręt gobliny nie zareagowały na groźby Trosco, wspinając się na pokład. Zaobserwowała go jednak grupa trzech goblinów strzegąca jednego z wozów. Dowieźli nim kłody, a teraz czekali na łup, aż zwątpili na widok robota i pogonili konia, czym prędzej uciekając w górę rzeki. Bandyci mieli jeszcze jeden powóz, podobnie pilnowany przez dwójkę goblinów — ten jednak po drugiej stronie rzeki. Na zachodniej ścianie łodzi Groin i Trosco widzieli aż sześciu łobuzów.

- Cóż, bez wozu nie będą mieli jak zabrać części łupów. Jeśli straciliby też wóz po drugiej stronie rzeki, to kompletnie udaremnimy ich plan - zauważył krasnolud, rozglądając się dookoła i czujnym okiem wypatrując jakichkolwiek innych zagrożeń. - Nie możemy jednak strzelać do goblinów na łodzi, jeśli nie chcemy jej przypadkiem zatopić, albo zranić załogi. Więc została nam tylko jedna opcja.
To powiedziawszy Groin ruszył pędem na brzeg rzeki, stając w miejscu z którego miał najlepszy widok na wóz po drugiej stronie i wycelował strzelbą.
- Hej, rabusie! Posmakujcie sobie krasnoludzkiej inżynierii! - zawołał w stronę goblinów, po czym nacisnął spust broni. Strzelba nie miała dużego zasięgu, a załadowane drobne kartacze były jeszcze słabsze na długich dystansach niż standardowe kule muszkietowe. W zamian za to była to jedna z najgłośniejszych ręcznych broni palnych. A dłuższy zasięg dawał też większy rozstrzał pocisków. Groin celował więc w największy cel, na którym również najbardziej mu zależało - konia ciągnącego powóz. Liczył, że sam dźwięk wystrzału spłoszy zwierzę, jeśli nie było ono przyzwyczajone do tego typu odgłosów. Jeśli jednak chociaż jeden z kartaczy w nie trafi, to nie było mowy, że nie zareaguje na ból i nawet stosunkowo drobną ranę która nie powinna zagrozić jego życiu.

03.02.20
Rano, Dzień, Wieczór, Noc, Przełom dnia
Końcówka łagodnej zimy: pogodny dzień
Jest ciepło, śnieg się topi, ludzie chodziliby bez kurtek.

Avitus wrócił na powierzchnię z pomocą Kin. Dziewczyna pogratulowała mu dołączenia do klanu. Świadomość, że od początku była wtyką Karlą w bandzie Gernona mimo wszystko nie zmieniała jej charakteru. Wciąż wydawała się nieco oderwana od rzeczywistości, widziała jednak teraz Avitusa jako jednego z nich.

Cytat:

Reputacja: Akwarianie + 20%, Toby + 10%

Gdy wrócili na powierzchnię, było już późno. Przed snem zamierzał jednak sprawdzić, w czym może mu pomóc gwardia. Szczęśliwie, główna komenda straży miejskiej znajdowała się już w porcie, więc szybko mógł do niej dojść. Był to duży, prostokątny budynek z kamienia. Wewnątrz znajdowały się nie tylko koszary, ale też cele więzienne akwarii. Wejścia pilnowała para uzbrojonych elfów, a wewnątrz za drewnianym stołem siedziała wąsata krasnoludka. Straż pracowała nieustannie, umożliwiając mieszkańcom zgłaszanie przestępstw w dowolnej porze. Ich zdolność rozwiązywania problemów była jednak dyskusyjna. Pod przewodnictwem Grzmotomiłej straż była niezwykle kompetentna, jednak jej kapitan nie mogła być w wielu miejscach na raz.
Avitus założył na głowę kaptur i od razu przeszedł do działania. Wejście głównymi drzwiami oczywiście odpadało, więc satyr zaczął obchodzić budynek z bezpiecznej odległości, wypatrując okna którym mógłby się dostać do środka.
Obchodząc koszary dookoła, Avitus spostrzegł, że na drugim piętrze otwarte jest jedno z okien. Wewnątrz było ciemno, przez co satyr nie mógł ze swojej pozycji określić, co jest wewnątrz.
Chłopak zdecydował że lepszej opcji tu nie znajdzie i postanowił zaryzykować. Podkradł się bliżej budynku i skupił w dłoni zaklęcie przeniesienia, parę sekund później lądując na parapecie.
Pojawiając się na drugim piętrze budynku, Avitus szybko spostrzegł, że znajduje się w sypialni. Według jego wiedzy, gwardziści na co dzień mieszkali w swoich domach w mieście. Część z nich zawsze jednak stacjonowała tutaj, gotowa zareagować w dobie kryzysu. Była już noc, więc większość zmiany spała.
Satyr znalazł się na oknie naprzeciw którego znajdowała się stara skrzynia służąca za prowizoryczny stolik. Przy każdym łożu kwadratowego pomieszczenia znajdował się kufer na własności gwardzisty. Podłoże było drewniane, tak jak i drzwi, które musiały wychodzić na korytarz. Ku zaskoczeniu Avitusa te były dość spore, niemal rozmiaru podwójnych wrót. Był to zapewne celowe. Gwardziści musieli być w stanie wybiec z budynku jak jeden mąż, a ich minotaurza kapitan na pewno nie narzekała.

Kropelka potu spłynęła po czole satyra. Sytuacja wyglądała bardzo nieciekawie, jednak za dużo czasu już stracił, żeby teraz się wycofać. Kopyto po kopycie, wszedł na skrzynię, po czym zszedł na podłogę. Cichym krokiem dotarł na drugi koniec pomieszczenia i spróbował dyskretnie uchylić drzwi.

Cytat:

Test precyzji (30%) = fail(69)

Avitus nachylił się przed drzwiami, zamierzając delikatnie je odciągnąć od framugi. Gdy nerwowo złapał za klamkę, ta sama opadła w dół, a drzwi pchnęły się w jego stronę. Po drugiej stronie stała elfka z zaspaną twarzą, ubrana wyłącznie w białą szatę. W drugiej ręce trzymała drewniany kubek z rozpaloną świecą w środku.
- O, hej. Możecie zamknąć okno? Przeciąg od was leci, aż u nas jest zimno.
- Już zamykam, chcieliśmy tylko wywietrzyć. - odpowiedział Avi ściszonym głosem, starając się nie pokazywać za bardzo twarzy. Odwrócił się i skierował w stronę okna.

Cytat:

Cwaniactwo(80) = porażka(88)

Avitus ostrożnie odsunął się w stronę okna. Oparta o drzwi elfka spróbowała się mu przyjrzeć. Ponieważ jednak satyr szybko odwrócił głowę, jej uwagę przykuła głównie cała reszta jego formy.
- O MAMMONIE, Wy śpicie nago?! - Krzyknęła zniesmaczona. Odwrócony w stronę okna Avitus mógł tylko zgadywać, że dziewczyna zrobiła się czerwona.
Chwilę później z rogu sali doszło zmęczone narzekanie. - Mhmm, kto tam drze japę? - wypowiedziane przez twarz wciśniętą w poduszkę.
Avitus spokojnym krokiem podszedł do okna. Czekał na dalszy rozwój wydarzeń, jednocześnie będąc gotowym do zerwania się do ucieczki.
Onieśmielona elfka trzasnęła drzwiami. Rozbudzony strażnik uniósł się lekko, aby spojrzeć w stronę drzwi, nie zwrócił jednak uwagi na Avitusa, opadając z powrotem w objęcia pościeli.
Satyr przymknął okno, nie zatrzaskując go, aby w razie potrzeby można było je od razu otworzyć. Następnie przycupnął na skrzyni i postanowił poczekać parę minut, aż sytuacja się uspokoi. Wykorzystał ten czas, aby lepiej przyjrzeć się śpiącym strażnikom.
W sali znajdowali się sami mężczyźni. Głównie elfy, jeden krasnolud, jeden satyr. Mieli na sobie długie białe suknie, idące aż do kolan. Prawdopodobnie stanowiły one tutejszą piżamę.
Po odczekaniu trochę czasu Avi zbliżył się znów do drzwi, uchylił je lekko i wyjrzał przez szparę na korytarz.
Przed Avitusem znajdował się korytarz. Znajdowało się na nim aż trzy wrota do kolejnych pomieszczeń. Dwa po obu ścianach północnych i jedno na południu. Z głębi korytarza wydobywał się dźwięk rozmowy:
- Czemu my nie możemy być na pierwszym piętrze? Trzeba taki kawał zapierdalać. - skomentował jeden.
- A chciałbyś nosić wszystkie klamoty na samą górę? - odparł drugi.
Chłopak wyjrzał dyskretnie w stronę z której dochodziły dźwięki, starając się wypatrzyć ich źródło.

Cytat:

Stealth(80) = success(26)

Wyglądając delikatnie zza rogu korytarza, Avitus zobaczył parę gwardzistów: elfa i krasnoluda, grających w karty przy stole. Ubrani byli w gambesony. Ciężko było stwierdzić, czy wciąż byli na warcie, czy odpoczywali przed snem.
- No dobra, to nie mogą być nasze wyra i dowody na pierwszym? - spytał
- I co, wtedy zbrojownia nad nami? W górę po schodach, a potem w dół? - irytował się krasnolud.
Strażnicy wydawali się na tą chwilę zajęci. Avitus zdecydował się skorzystać z okazji. Wyślizgnął się z pokoju i przekradł w stronę północnych drzwi z zamiarem zajrzenia przez dziurkę od klucza i podsłuchania czy ktoś jest w środku.

Cytat:

test umysłu(80) = sukces(17)

Sprawdzając północnozachodnie drzwi, Avitus zauważył kontury łóżka i odrobinę światła przenikającą przez deski zamkniętego okna. Wyglądało na to, że w tej części piętra spały kobiety — to tu musiała spać elfka, którą wcześniej spotkał.
Zerkając przez dziurkę od klucza do wschodnich drzwi, Avitus nie miał tyle szczęścia. Wyglądało na to, że wewnątrz nie było okna, ponieważ panowała tam całkowita ciemność.
Avitus nacisnął powoli klamkę z nadzieją, że drzwi nie są zamknięte na klucz.
Gdy Avitus otworzył drzwi do ciemnego pomieszczenia, wypełniło je światło z korytarza. Była to zbrojownia. Znajdowały się w niej włócznie, kufer buław, kilka siekier, gambesony, tarcze i hełmy. Pomieszczenie nie było zamykane, aby w razie kryzysu straż mogła natychmiast się uzbroić i wybiec na miasto. Nikt się nie spodziewał, że ktoś będzie w stanie przeteleportować się na drugie piętro.
Satyr pokręcił głową z irytacją. Kolejne pudło. Wyglądało na to, że wszystkie ważne pokoje znajdowały się po drugiej stronie strażników. Wyjrzał ponownie w ich stronę, by sprawdzić, czy może zakończyli już swoją grę w karty
Elf z Krasnalem dalej siedzieli przy stole. Wyglądało na to, że grali w karty.
- Dobra, dobra, ale co gdybyśmy tutaj na górze więźniów trzymali? Jeszcze trudniej im uciec! A wtedy my nie musimy zapierdalać. - proponował elf.
Krasnolud miał już roztwarte usta, gotowy się sprzeczać. Zamknął je jednak na moment. - Tyyyy, to byłoby dobre…
Avitus wyszedł ze zbrojowni i ruszył powolnym krokiem w stronę południowej strony budynku. Starał się udawać bardzo zaspanego, powłóczając nogami i ziewając regularnie.

Cytat:

Dramatyzacja(95) = sukces(79)

Avitus wyjątkowo powolnie przeczłapał przez w stronę schodów. Grający krasnolud i elf mogli mu się dobrze przyjrzeć, jednak między wypitym piwem i posturą satyra, uznali go za jednego ze swoich.
- Ahahahaha, a ty co? - zagadał krasnolud. - Za krótka faja, żeby się odlać przez okno po prostu?
- Mogłeś zawsze stanąć na skrzynię pod oknem jak Stary. - doradził elf. Słysząc to, krasnolud z zamilkł, łapiąc swoją posiwiałą brodę.
Jedyną odpowiedzią satyra było lekkie ziewnięcie. Zaczął powoli schodzić po schodach, trzymając się na baczności i wypatrując innych strażników.

Szczęśliwie dla Avitusa, na pierwszym piętrze nikogo nie było. Rozkład pomieszczeń wyglądał tutaj nieco inaczej. Na końcu piętra znajdowało się północne pomieszczenie. Przed nim, były jeszcze drzwi do pokoju zachodniego oraz wschodniego. Nie było tu oświetlenia, więc satyr rozglądał się wyłącznie z okna na korytarzu. Kręcone schody dalej szły w dół, do parteru, gdzie powinna być ulokowana miejska cela.
Avitus skierował się w stronę zachodniego pomieszczenia. Podszedł do drzwi i nacisnął lekko na klamkę, żeby sprawdzić, czy są otwarte.
Avitus powoli otworzył drzwi, starając się powstrzymać je przed trzeszczeniem. Do wnętrza wpadało delikatne światło księżyca, odsłaniające ramy olbrzymiego łóżka naprzeciw drzwi. Pod pościelą spoczywała masywna istota. Najpewniej Minotaur. Na razie, postać nie zareagowała na jego ciekawość.
Nie zamykając za sobą drzwi, satyr podszedł parę kroków bliżej, rozglądając się po pokoju za meblem który mógłby składować potrzebne mu informacje.
Rozglądając się w głębi pomieszczenia, Avitus zdołał ocenić, że poza łożem zajętym przez jakiegoś minotaura, w pomieszczeniu znajdowała się szafa na ubrania oraz stół z taboretem. Obok łoża stała również wielka, zdobna zbroja. Avitus poznawał ten pancerz: pokój musiał należeć do Grzmotomiłej.
Jeśli znajdowały się w tym pokoju jakieś dokumenty, to musiały być one na stole. Avi zbliżył się do niego, aby go obejrzeć, na wszelki wypadek zasłaniając głowę kapturem.
Avitus bez trudu podszedł do stołu. Leżał na nim zdobny dwuręczny miecz i kilka butelek. Wyglądało na to, że Grzmotomiła nie używała go do pisania. Musiała mieć gdzieś swoje biuro.
Niczego nie ruszając, Avitus dyskretnie opuścił sypialnię minotaurzycy i skierował się do drzwi na północy budynku.
Drzwi otworzyły się do szerokiego biura, lekko oświetlonego przez dwa okna skierowane na księżyc. Naprzeciw drzwi znajdowało się masywne biurko z ogromnym fotelem usadowionym między oknami, skąd pozwalał dominować pomieszczenie. Wzdłóż ścian ułożone były liczne szafy i biblioteczki, wszystkie zapełnione księgami i zwojami. Po nerwowej eksploracji Avitus znalazł się w gabinecie Grzmotomiłej.
Pierwsze co, Avitus zbliżył się do okna i otworzył je, aby zapewnić sobie awaryjną drogę ucieczki. Następnie podszedł do biurka i zaczął je przeszukiwać.
Avitus miał szczęście: sprawa morderstwa była najgorętszym i najnowszym problemem w mieście. Na blacie biurka obok pióra i tuszu znajdowały się kartki papieru, które na pierwszy rzut oka odnosiły się do sprawy, a przynajmniej martwego. Przyjście tutaj tak prędko po incydencie miało swoje zalety. Pismo minotaurzycy nie należało jednak do najbardziej czytelnych.
Satyr otworzył szuflady biurka, aby sprawdzić, czy nie znajduje się w nim więcej dokumentów. Zaraz potem wrócił do opisu morderstwa i zaczął je rozszyfrowywać.
W szufladach znajdowały się głównie czyste kartki i przybory do pisania. Avitusowi przypisało jednak szczęście, ponieważ znalazł on miksturę leczenia ran oraz antidotum przeciwko truciznom.

Litery dokumentu były niesłychanie rozmazane. Avitus był jednak bystry. Gdy już rozgryzł, co reprezentują pojedyncze szlaczki, zaczął czytać sprawozdania płynnie.

Cytat:

30.01.2020 miało miejsce morderstwo w kościele Mammona Szarego w Zachodniej dzielnicy. Ofiarą był elf, który został znaleziony z bełtem wbitym w szyję. Zmarły został rozpoznany jako Eldrenn. Był on podróżnikiem który krótko przed swoją śmiercią przybył ze wsi Padół. Z zeznań świadków wynika, że zgromadzeni na mszy usłyszeli w środku kazania bicie dzwonu, po czym zwrócili uwagę, że Eldrenn dusi się, panikując nad wbitym pociskiem. W tej samej chwili niewysoka, zakapturzona osoba rzuciła się do ucieczki. Osoba ta siedziała obok Eldrenna przed atakiem. Nikt nie spróbował pomóc elfowi, który udusił się w zaledwie kilka minut. Na podstawie opisów podejrzanego ciężko przewidzieć jego wygląd. W poszukiwaniu poszlak przepytaliśmy jedną osobę, z którą widziano wcześniej Eldrenna. Był to Xerxes, nauczyciel z miejscowej szkoły. Ponieważ posiada on alibi, a Zbigniew darzy go zaufaniem i szacunkiem, postanowiliśmy chwilowo zawiesić ten tor poszukiwań. Obserwacje kościoła wykazały dwie nowe poszlaki: W ostatnim czasie często widywany jest w nim satyr o imieniu Nyx, powiązany z zakładem pracy Gernona. Instytucja ta od dawna jest podejrzewana o niesprawiedliwe zachowania na rynku pracy i może mieć związek z większą przestępczością. Niestety, nie mamy prawa przeszkadzać pracownikom zakładu w trakcie pracy na rzecz miasta, a w czasie wolnym Nyx jest zbyt pijany, aby móc udzielić zeznań. Strażnicy pozostawieni w pobliżu kościoła spostrzegli również krasnoluda o imieniu Mercury z zakładu transportowego gildii Czarnozębego. Od dawna przyglądamy się działaniom gildii z pewnymi podejrzeniami, przez co krasnolud może być wart przepytania. Niestety, burmistrz wymaga od nas większych dowodów, nim umożliwi nam zatrzymanie tego mężczyzny. W swoim komentarzu do sprawy Koliber zasugerował, że mogła być wykorzystana magia. Wobec tego zaczęliśmy przyglądać się elfowi z gildii magów, który operuje w naszym mieście. Na tę chwilę nie mamy wobec niego dowodów, choć Koliber nalega, aby obarczyć go odpowiedzialnością za sprawę dla dobra miasta. Zebrane do tej pory dowody rzeczowe znajdują się w kufrze XM-7.

Avi zakieszonkował miksturę i antidotum, po czym podrapał się w bródkę. Znalazł właśnie masę przydatnych informacji, jednak zawiódł go trochę ten zbiór niesprawdzonych poszlak i brak konkretów. Będzie musiał skonsultować się z Bugsbym, może on będzie wiedział coś więcej o tych osobach. Kontynuując swoje rozmyślania, Avitus założył kaptur, przymknął okno i udał się do kolejnego pokoju, znajdującego się po wschodniej stronie budynku.
Szczęśliwie na korytarzu wciąż było pusto. Satyr podszedł do ostatnich drzwi i pociągnął delikatnie za klamkę. Niestety, były zamknięte. Spoglądając przez dziurkę od klucza, wewnątrz panowała całkowita ciemność.
Chłopak rozejrzał się szybko, upewniając się, że nikt nie idzie. Zaraz po tym wyjął wytrych i zaczął majstrować przy zamku.

Cytat:

test umysłu = sukces

Zamek w drzwiach był naprawdę prostej konstrukcji. Ze swoich dotychczasowych doświadczeń Avitus mógł mieć pewność, że nikt nie spodziewał się włamań do koszarów. Przynajmniej do tej pory. Satyr po cichu wszedł do pomieszczenia. Niestety nie było w nim okien, przez co ciężko było zbadać wnętrze. Znajdowało się tu wiele skrzyń i bibliotek, wszystkie pełne najróżniejszych przedmiotów. Nie było tu z kolei żadnych dokumentów. Chcąc znaleźć coś konkretnego, będzie musiał liczyć na czyste szczęście lub zorganizować oświetlenie. Na dobrą sprawę mógł zostawić otwarte drzwi, aby wpadało światło z korytarza, choć nie było to bezpieczne rozwiązanie.
Satyr wyszedł z pomieszczenia i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Następnie cofnął się z powrotem do gabinetu Grzmotomiłej w celu znalezienia świecznika który oświetliłby magazyn.
Na biurku Grzmotomiłej spoczywał świecznik z nieukończoną świecą, która pomagała minotaurzycy pracować po zmroku. Sprawdzając szuflady, satyr znalazł również stal ogniową i krzemień, dzięki czemu był w stanie ponownie rozpalić świecę.
Po znalezieniu wszystkich składników, Avitus zapalił świecę i schował resztę do kieszeni. Wyjrzał ponownie z biura i upewniając się, że nikt nie idzie, wrócił do magazynu i zamknął za sobą drzwi.
Avi zakieszonkował bełt. Może uda mu się jutro ustalić coś o jego pochodzeniu. Ale skoro już tu był grzechem byłoby też nie sprawdzić innych skrzyń.
W kufrach znajdowały się rzeczy uważane przez gwardzistów za skradzione, dowody zbrodni, jak i przechowywane rzeczy więźniów. Avitus znalazł pośród nich zdobny sztylet, torebkę z magicznymi zwojami, aż sześć różnych mikstur: cztery zielone, jedną fioletową i jedną pomarańczową, wszystkie podpisane jako ‘prawdopodobnie trucizny’, stare buty, wisiorki, złamaną motykę, karafkę przeźroczystej cieczy, woreczek awkariańskich łusek, parasol z schowanym ostrzem, pudełeczko podpisane przez Knot, pudełko ciastek oznaczonych jako narkotyki, osiem fiolek tataraku, oraz trzy podpisane sakwy monet, choć Avitus nigdy przedtem nie słyszał imion ich właścicieli.
Wszystkie znaleziska z wyjątkiem butów i motyki wylądowały prędko w plecaku chłopaka. Wyprawę można było uznać za udaną. Po uchyleniu drzwi i upewnieniu się, że nikt nie idzie, skierował się z powrotem do gabinetu Grzmotomiłej, aby czmychnąć przez okno. A skoro i tak nakradł już tyle rzeczy, że jego wizyta nie zostanie niezauważona, to zdecydował się zabrać po drodze jeszcze sprawozdanie z morderstwa.