Matyjasz

Broń tak kusiła, tak łatwo było wyciągnąć ją i pokazać co potrafi człowiek natchniony mocą jedynego prawdziwego boga.
Lecz nie dobył broni. Postanowił milczeć, przy karczmarzu.
-A i nie myśl, że dasz radę mnie pobić. Z mieczem w żołądku stracisz ochotę do walki.
Wypowiedział cicho do agresywnego towarzysza.
-Jak wszyscy to wszyscy też się napije. W końcu mam kogo nie zdrowie pić.
Miał być cicho ale jak w tej tawernie już my przypięli łatkę szaleńca to czemu ma się krępować.
-A i gulasz przedni. Szkoda gdy człowiek popada w obłęd po strasznych wydarzeniach. Jak pan słyszał na mą wioskę jakaś banda napadła. Lecz ja nic nie pamiętam. I dzięki wiem o słuszności mojej wiary obudziłem się pewnego razu z tym co mam przy sobie pamięcią, że potrafię tym mieczem machać i pamięcią o objawieniu jakie naszło gdy leżałem. Opatrzność mnie uratowała bo się w lesie ocknąłem, żyw i zdrów. Od tamtego czasu pan czuwa nad tym co robię. Więc może mi tą wioskę spalili, może nie skąd mam wiedzieć.

-A teraz moi kompanii jaką trasę powinniśmy obrać. Ja i tak wierze, że każda będzie dobra, ale która najlepsza?

 

pteroslaw

Thorgar był zajęty delektowaniem się przednim trunkiem dlatego nie widział jak Revellis spogląda na swój miecz.
-Rzeczywiście gulasz przedni. Powiedział thorgar zdecydowanie

-A teraz moi kompanii jaką trasę powinniśmy obrać. Ja i tak wierze, że każda będzie dobra, ale która najlepsza? zapytał Revellis.
Powiem szczerze, nie wiem nie znam tego rejonu. Najlepsza będzie droga prosto do tego klasztoru. Powinnyśmy porwać młodszą córkę barona i zacząć go szantażować. Powiedział Thorgar szeptem. A właśnie mości karczmarzu powiedz nam łaskawie jak dojechać do tego klasztoru gdzie córka barona przebywa.

 

Raphael

Brawo, Thorgar, głupcze. Mięśnie zarosły ci chyba mózg. Tak, wszystkim oznajmij między wierszami, że chcemy ją odnaleźć. Cholera. - zaklął Tris w myślach, bo na głos nie miał w zwyczaju. Thorgar zaczął działać mu na nerwy. Wiele dni temu.
Mimo to słuchał, pozornie skupiając całą swą uwagę na bardzie.
- Piękna pieśń! - powiedział cicho, lecz słyszalnie, gdy grajek zakończył pieśń. - Są jakieś pieśni o Eferelto? - może w ten sposób się coś dowie... Takie zapytanie nie powinno wzbudzić aż takich podejrzeń, jak wybryki okaryjczyka.

 

__________________
W każdej sekundzie rozpadamy się i stajemy się nowym człowiekiem, w którym coraz mniej jest tego, kim byliśmy przed laty.

Darth

Rozważmy logicznie wszystkie możliwości.- Wyszeptał Wulfstan do swoich towarzyszy.
- W klasztorze jest przetrzymywana młodsza córka barona. My zaś mamy porwać tę starszą. Ale proponuję ruszyć do klasztoru z dwóch powodów. Raz, w klasztorze oprócz córki barona przebywa również prawdopodobnie jej ochrona i służba którzy mogą po przesłuchaniu zdradzić nam takie rzeczy jak ilość strażników, rozkład pomieszczeń czy godzinę zmiany warty. Dwa możemy porwać córkę barona i użyć jej jako zakładnika. Gdy będziemy otoczeni przez strażników zobaczymy czy w baronie zwycięży miłość rodzicielska.- Powiedział z złowrogim uśmiechem na twarzy.
- Możemy również po prostu pojechać prosto do Eferelto i mieć nadzieję na łut szczęścia. A to niestety zdarza się rzadko. Jestem więc za wyruszeniem do klasztoru.

 

__________________
Najczęstszy ludzki błąd - nie przewidzieć burzy w piękny czas.
Niccolo Machiavelli

xeper

- Niestety, panie. W mym repertuarze nie ma nic, co opisywałoby tą mieścinę – odpowiedział Tristisowi grajek. – Ale przecie do Eferelto zaledwie jeden dzień drogi stąd, więc jeśli chcecie zwiedzić to miasto to droga niedaleka. Nic tam jednak ciekawego nie ma. Stoi jedynie kasztel drewniany barona Pirry, karczma taka jak ta oraz świątynia ku czci bogów wzniesiona. W niej spoczywają relikwie błogosławionego Herona, jego lewa dłoń. Ta, którą onegdaj poświęcił, aby pielgrzymów ratować.

Karczmarz przypatrywał się po kolei każdemu z siedzących przy stole i zajadających gulasz. Na jego twarzy pojawił się wyraz podejrzliwości.
- A co Wy panowie tak wypytujecie? – zapytał. – To niecodzienne, że z takim zainteresowaniem ktoś o takie rzeczy pyta. Mniemam, że jakieś niecne zamiary macie, więc nic więcej wam nie powiem. Do tego nalegam abyście natychmiast opuścili zajazd. Jeśli tego nie uczynicie, gotowym wezwać kogoś kto was stąd wyprosi w sposób niezbyt miły. Po dobroci proszę...

 

Matyjasz

Chwilowo spojrzał na karczmarza, jednak miska okazała się bardziej przyciągająca uwagę.
-Czyżby nagle nasze monety straciły na wartości? Jak prawdopodobnie widać wciąż mam gulasz i zamierzam go zjeść. Więc natychmiast nie opuszczę twego zajazdu. Jednak jeżeli nie jestem tu mile widziany to nie zostanę długo.
-Lepiej byś nie znalazł nikogo, kto chciałby mnie nieuprzejmie wyprosić. Noszę broń nie jako ozdobę. A nie lubię jej używać jeżeli nie muszę. Więc oszczędźmy sobie kłopotu i zaczekajmy aż zjem.
Biorąc pod uwagę możliwe niebezpieczeństwo usiadł w sposób taki by w razie potrzeby natychmiastowo dobyć broni.

 

pteroslaw

Muszę coś zrobić. Myślał Thorgar
-Ejże karczmarzu nie denerwuj się tak. Pytam albowiem razem z towarzyszami najemnikami jesteśmy i do klasztoru zdążamy jednak drogę zgubiliśmy i teraz ludzi o drogę do klasztoru pytam. Sądziłem iż taki uczony i życzliwy człek drogę zagubionym wędrowcom wskaże. I niech cie ma mowa nie dziwi albowiem tam skąd pochodzę zamiłowanie do ballad i poezji jest ogromne i tak mówić mnie nauczono. Wspomnienia swoje piszę też dlatego poprosiłem cię o pióro gęsie, inkaust i papieru kawałek. Jeśli chcesz opowieść o rozgromieniu bandy straszliwego Hoserro opowiem ci ja do wtóru harfy czy też lutni zacnego barda stojącego nieopodal. Jeśli cię interesuje skąd wiem jaki bitwa ta przebieg miała to wiec że w bitwie tej udział brałem też jako najemnik w księcia służbie. I wybacz jeśli uraziłem cię moim pytaniem jednak niechcący to zrobiłem, proszę o wybaczenie cny panie. Więc czy chce pan abym balladę opowiedział i gości zabawił?
Thorgar miał bowiem w głowie gotowy tekst ballady i gotów był ratować sytuację wszelkimi dostępnymi metodami.

 

xeper

Karczmarz cały poczerwieniał. Siedzący przy sąsiednich ławach goście, w większości torańscy kupcy, z zainteresowaniem przyglądali się, temu co działo się przy stole.

- Nie interesują mnie wasze ballady! – krzyknął karczmarz do Thorgara, po czym zwrócił się do barda. – A ty co tak stoisz? Wynocha stąd! Idź zabawiać innych, szacownych gości!

Bard skłonił się i odszedł, brzdękając coś na lutni i mrucząc pod nosem.

- Dojadajcie posiłek i żegnam. Nie będę powtarzał po raz kolejny. Wasze konie, jak mniemam są w stajni. To ten budynek obok zajazdu. Odźwierny bramę wam otworzy i wskaże drogę, dokądkolwiek zdążać chcecie. A ode mnie dobrego słowa nie usłyszycie na drogę. Żegnam!
Z tymi słowy odwrócił się i oddalił się w stronę kuchni, znajdującej się na zapleczu.
- Lado, miej ten dom w swej opiece! I chroń przed takimi – wymruczał na odchodne.

 

Darth

Wulfstan, człek spokojny z natury, czuł jak narasta w nim wściekłość. Połączenie gorzałki, tygodni narastającej frustracji i słów karczmarza spowodowało wybuch gniewu u łagodnego człowieka. Dopił garniec i rozbił go blat. Ryknął w stronę karczmarza
- Ty śmiesz mnie wyrzucać! Po tym jak zapłaciliśmy po 5 septimi za garniec napoju który kosztuje 4 od beczułki! Jak śmiesz mi rozkazywać i mi grozić!? Walczyłem z Shaerami w Okarii zanim ta buda została zbudowana! Zostanę tu tak długo jak zechcę i nie tobie decydować kiedy wyjdę!
Dla zaakcentowania tych słów wbił jeden ze swoich toporów w blat stołu.
- I niech tylko któryś spróbuje mnie wyrzucić! -wrzasnął.

 

__________________
Najczęstszy ludzki błąd - nie przewidzieć burzy w piękny czas.
Niccolo Machiavelli

Raphael

Pięknie. Długi język! - warknął w myślach Tris. Nie zamierzał opuścić gospody, nawet, jeśli miało by to grozić walką bądź śmiercią. Szczerze wątpił w potęgę militarną wykidajłów karczemnych. Żeby wyrazić swój pogląd na sprawę, położył jeden ze swoich mieczy na stole, tuż obok wbitego topora Wulfstana.
- Że też dane mi było dożyć czasów, gdy za ciekawość człek jest prześladowany... Hańbisz swoje imię, karczmarzu! - powiedział i wrócił do spożywania posiłku, nie puszczając jednak z oka obecnych w sali.
Wiedziałem, że to gówno nie jest warte aż pięciu septimi!

 

__________________
W każdej sekundzie rozpadamy się i stajemy się nowym człowiekiem, w którym coraz mniej jest tego, kim byliśmy przed laty.