Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Fantasy > Archiwum sesji z działu Fantasy
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 16-03-2010, 09:35   #1
 
Efcia's Avatar
 
Reputacja: 1 Efcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputację
Najlepszy ze światów

Baza wojskowa Høybuktmoen, Norwegia, 2 godziny po wypadku, Sala Odpraw


Major Rasiowa, major Bjørnstad i jeszcze kilku wyższych oficerów weszło do sali odpraw. Wszyscy zgromadzeni poderwali się z miejsc, no prawie wszyscy. Siedzący trochę z tyłu cywil nie odczuwał potrzeby „skakania jak małpy w cyrku” tylko dlatego, że ktoś ma więcej gwiazdek na pagonach. Z pewnością budziło to niechęć części zgromadzonych wojskowych, ale to już była ich sprawa.

Padło "spocznij" i wszyscy wyprostowani jak struny ludzie usiedli z powrotem na krzesłach. Towarzyszył temu równie wielki szum jak i wstawaniu przy wejściu dowództwa.

Światła zgasły. Uruchomiono projektor, na którym ukazywały się kolejne mapy i dane. Prawdopodobne miejsce upadku samolotu. Na podstawie danych i symulacji wytypowano kilka obszarów. Niestety brak sygnału z czarnej skrzynki czy też samego samolotu uniemożliwia jednoznaczne określenie, gdzie należy szukać. Dodatkową przeszkodą było ukształtowanie terenu. O tej porze roku tylko na piechotę dało się dotrzeć w pewne rejony. I niestety miejsce ewentualnego upadku samolotu było jednym z takich regionów.

Po krótkim wstępie dowództwo przystąpiło do rozdziału zadań. I tu nastąpiła pewna niespodzianka, otóż grupy poszukiwawcze złożone były z żołnierzy rożnych narodowości. Czemu to miało służyć?? Takie pytanie kłebiło się w niejednej głowie, ale każdy te wątpliwości pozostawił dla siebie.



- Drużyna 4 to kapitan Siergiej Ipatow, podporucznik Thimoty Evans, podporucznik Jan Rosiński i pan Chris Spencer. Sektor 13. – Major Rasiowa wywoływała kolejne nazwiska. – Odlatujecie z godzinę. Pobrać sprzęt i zgłosić się w hangarze 7.

I kolejne nazwiska i kolejne przydziały.

Odprawa skończyła się. Do wylotu pozostało niewiele czasu.


Baza wojskowa Høybuktmoen, Norwegia, hangar 7


Major Rasiowa już czekała. Towarzyszył jej kapitan Kac, z kontyngentu amerykańskiego i kapitan L'Abbé z kanadyjskiego.
-Dowodzi kapitan Ipatow. – Pani major zaczęła.
- Proponowałbym raczej podporucznika Evansa. – Wtrącił Kac. – Ma większe doświadczenie w…
- Może w amerykańskim wojsku podporucznicy mogą wydawać rozkazy kapitanom. – Major gwałtownie odwróciła się stronę Kaca. – Ale w Europie jest inaczej.- Spojrzała pytająco na Amerykanina, po czym przeniosła wzrok na czwórkę mężczyzn szykującą się do wyprawy. – Ostanie prognozy nie są korzystne. Meteorolodzy przewidują możliwość nagłego załamania się pogody, intensywnych opadów i śnieżyc. – Wręczyła raport Ipatowowi. – Życzę powodzenia.

Cała czwórka wsiadła do śmigłowca. Ipatow pobieżnie przejrzał raport. Nie było w nim nic, czego sam by nie wiedział. O tej porze roku, w tym rejonie, to normalne.
Maszyna wystartowała. Lot trwał niecałą godzinę.


Norwegia, gdzieś w Sør-Varanger


Pośrodku wielkiego niczego wysadzono ich. Helikopter odleciał. Czekał ich jeszcze ponadgodzinny marsz, nim dotrą do wyznaczonego rejonu poszukiwań.

Monotonny krajobraz, czyli ciemność i śnieg, dużo śniegu towarzyszyło im przez dłuższy czas. Na szczęście jak na razie złe prognozy synoptyków nie sprawdziły się. Gwiazdy radośnie świeciły na firmamencie. Co jakiś czas jakieś zwierzę przecięło im drogę.

Pomimo częstego sprawdzania czujników nie mogli namierzyć sygnału czarnej skrzynki czy samolotu. Dzięki odczytom z GPSu poruszali się więc w wyznaczonym kierunku. Las stawał się gęstszy. Zwierząt przybywało. Ich błyszczące oczy zdawałaby się być wszędzie. I ich śledzić. Dwa świecące punkciki w nicości.

Gdy zbliżali się już do obszaru poszukiwań zerwał się silny wiatr. Chwilę później z nieba posypały się płatki śniegu. Najpierw spokojnie.



W miarę jak wiatr się wzmagał, ilość spadającego śniegu się zwiększała. W końcu było go tyle, że człowiek nie mógł dostrzec końca własnego nosa.



W takich warunkach poruszanie się stanowiło nie lada wyzwanie. A wręcz stawało się niemożliwe. Tuż przed rozpoczęciem się śnieżycy zdołali nadać ostatni komunikat, chociaż niepełny, o swoim położeniu i łączność się zerwała.

Kapitan zarządził krótki postój. I to był błąd. Chris jako pierwszy poczuł jak leci w dół. Lód nie wytrzymał i załamał się po nim. W odruchu zdołał chwycić kogoś za rękę i pociągając za sobą.
Sprzęt ciągnął w dół. A zaskoczenie zrobiło swoje.



Opadając w dół i czując jak woda niemiłosiernie miażdży płuca, wdziera się do nosa i ust widzieli uciekające bąbelki tak cennego powietrza.

I nastała ciemność.



Podporucznik Evans obudził się jako pierwszy. Wszyscy czterej leżeli na piaszczystym brzegu jeziora, a słońce chyliło się ku zachodowi, mimo to przyjemnie przygrzewało.

 
__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny
Efcia jest offline  
Stary 16-03-2010, 19:02   #2
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Chris zignorował zamieszanie związane z pojawieniem się paru osób mających w sumie na pagonach gwiazdek mniej więcej tyle, co na fladze amerykańskiej. Zdecydowanie bardziej obchodziło go to, co mieli do powiedzenia.
O zaginięciu samolotu w bazie słyszeli już wszyscy. Trzeba było być ślepym i głuchym by móc nie poznać tej informacji. Problem polegał tylko i wyłącznie na tym, że nikt nie wiedział, co właściwie się stało. Obwiniano wszystkich - od Sowietów po UFO, a co dowcipniejsi zwalali winę na trolle czy bogów Asgardu.
Opowieści kapitan Haagaasa dodawały smaczku tym opowieściom.

Prelekcja zaczęła się standardowo... Średniej jakości kolorowe obrazki, mające przybliżyć widowni przybliżone miejsce ewentualnej katastrofy.
Z przybliżeń niewiele wyszło.
Kolorowe obrazki, choć ruchome, zdały się psu na budę. A przy takiej pogodzie pewnie i pies wypiąłby na nie zadek. I chyba do największego miłośnika techniki dwudziestego pierwszego wieku dotarło, że trzeba będzie podnieść zadek z miękkiego fotela, wyleźć zza biurka i na piechotę ruszyć na poszukiwania.
No, może nie do końca tak.
Wątpliwe było, by jakikolwiek miłośnik miękkiego fotela zechciał ruszyć w śnieg i mróz. Raczej wyda kilka poleceń i kilkunastu pechowców zostanie pozbawionych wieczerzy i możliwości oglądania jednego z licznych kanałów TV.

Przymknął na chwilę oczy, odcinając się od monotonnych, nic ciekawego do sprawy nie wnoszących, słów prelegenta.
Gdyby odmówił major Rasiowej, to nie musiałby się pchać w zamieć z nie wiadomo kim. Siedziałby sobie w barze, popijając dobrą whisky. Ale z drugiej strony nie po to tu przyjechał, by siedzieć w przytulnym barze, tylko by pogonić paru żołnierzy po śniegu i pokazać im, że w takich warunkach też można żyć i to całkiem nieźle. A te poszukiwania to po prostu inny wariant jego pracy. Co za różnica, za co weźmie pieniądze. Ważne, że za coś.

Chwila nieuwagi i przegapiłby własne nazwisko.
Uśmiechnął się nieco słysząc numer przydzielonego właśnie im sektora. Trzynastka. Idealna rzecz dla kogoś kochającego przesądy. I idealnie pasująca do lodowych olbrzymów czy innych stworów ze skandynawskich legend.
Nie czekając, aż pani major skończy wyczytywać skład wszystkich załóg wstał i ruszył w stronę swego pokoju. Godzina na spakowanie się... Z jednej strony było to dużo, z drugiej... lepiej było nie liczyć na nadmiar czasu.


- Chris - przedstawił się, gdy zebrała się już cała czwórka. - Chris Spencer.
Tym, że w grupie, prócz niego, byli sami żołnierze nie przejmował się w najmniejszym stopniu. Tym, że sam był cywilem przejmował się jeszcze mniej.
Wrzucił plecak do helikoptera i wszedł do środka.

Helikopterem rzucało nieźle i Chris w duchu błogosławił wytrzymałość pasów i solidność uchwytów, do których przymocował plecak. Gdyby nie to z pewnością wyleciałby jak z procy i rozpłaszczyłby się na dachu helikoptera lub którejś ze ścianek wstrząsanego podmuchami wiatru pojazdu.
Podziwiał przy okazji umiejętności pilota. Sam potrafił co nieco w tej dziedzinie, ale w taką pogodę wolałby nie opuszczać hangaru.
- Niezła robota - powiedział, gdy wreszcie, po prawie godzinnym pobycie w tym wesołym miasteczku, wylądowali.
Skinął pilotom głową na pożegnanie i wysiadł.

Śniegu było pod dostatkiem dla każdego miłośnika zimowych szaleństw.
Chris przez moment pomyślał o rakietach śnieżnych, ale pokryty roślinnością teren negatywnie wpływał na myśli o zastosowaniu tego środka poruszania się po śniegu. Pozostawał stary, sprawdzony przez wieki sposób - własne nogi.
Co jakiś czas zmieniali się na prowadzeniu. Przebijanie się przez kopny śnieg nie było rzeczą łatwą i przyjemną, za to dość męczącą.
"Skąd tu tyle zwierząt" - pomyślał zaskoczony.
Oczywiście widział, że jest to w miarę dziewiczy rejon, z rzadka odwiedzany przez ludzi, ale mimo wszystko... Zwierzęta zwykle unikały ludzi, natomiast te - wprost przeciwnie. Wyglądało jakby z zaciekawieniem wpatrywały się w poruszające się na dwóch nogach niemądre stworzenia, które z nie wiadomo jakich powodów opuściły swe zaciszne norki.

- Czysta przyjemność - powiedział cicho, zasznurowując mocniej kaptur. Mówił w zasadzie do siebie, bo nie sadził, by w szumie wiatru jego słowa mogły do kogokolwiek dotrzeć.
Maskujący skafander, prezent od wojska, stanowił dostateczne zabezpieczenie przed zimnem, ale wobec lecących prosto w oczy płatków śniegu musiał skapitulować.
Chris nasunął na oczy gogle.
Co prawda płatki śniegu natychmiast uznały, że to świetne miejsce do lądowania, ale z tym można było sobie poradzić. Przynajmniej nie trzeba było mrużyć oczu. Z drugiej strony... Oczy powoli przestawały być potrzebne, bo w szalejącej zamieci wzrok nie sięgał dalej, niż czubek nosa.
- No, panowie... - zażartował. - Który ma noktowizor?

Na znak dany przez Ipatowa zatrzymał się.
Trzask pod stopami uświadomił mu natychmiast, że to nie był dobry pomysł. Próba ratowania się spełzła na niczym i Chris poczuł, jak pogrąża się w lodowatej wodzie.
"Mogli nas uprzedzić, że tu są jeziorka..."
Usilne starania pozbycia się plecaka nie przyniosły rezultatu. Patentowane zapięcia, gwarantujące zrzucenie plecaka w ciągu ułamków sekundy zawiodły na całej linii.
Wbrew temu, co mówili ci, co znaleźli się o krok od śmierci, nie zobaczył przed oczami całego życia, przewijającego się klatka po klatce. Były tylko wyduszane z płuc, unoszące się ku powierzchni, bąbelki powietrza - zapowiedź coraz bliższego końca.
I ciemność.
 
Kerm jest offline  
Stary 17-03-2010, 22:47   #3
 
merill's Avatar
 
Reputacja: 1 merill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputację
Timothy siedział wraz z czterema kolegami z sekcji na uboczu sali. Pogarszająca się pogoda i katastrofa lotnicza przerwały manewry. Duży ciekłokrystaliczny wyświetlacz, w centrum dowodzenia w norweskiej bazie przedstawiał hipotetyczne miejsca, w których mógł się rozbić myśliwiec. Evans i jego koledzy uważnie słuchali i analizowali przedstawiane im dane, potem w terenie mogło się przydać wszystko. Nie mógł tego samego powiedzieć o wszystkich uczestnikach odprawy. Niektórzy wręcz ostentacyjnie ziewali, nie skomentował takiego zachowania. Nie każdy z obecnych był wojskowym, a wśród mundurowych na ramionach przewijało się wiele flag i insygnia różnych oddziałów.

On i jego sekcja oficjalnie byli członkami Zielonych Beretów, tylko najwyższe dowództwo z ramienia sztabu amerykańskiej armii, było poinformowane o ich rzeczywistym przydziale - 1st SFOD-D, popularniejszą nazwą była po prostu Delta.

Kiedy już wytyczne zostały przedstawione, prowadzący briefing, zaczął wyczytywać nazwiska i przydziały do poszczególnych ekip przeszukujących wyznaczone sektory. Zdziwił się kiedy jego nazwisko wyczytano wraz z trzema innymi, nie należącymi do jego oddziału. Podobnie jego koledzy wyrażali zdziwienie, ale byli żołnierzami i musieli słuchać rozkazów. Wolałby mieć za plecami doświadczonego operatora z sekcji, niż nieznajomego, którego umiejętności nie jest pewien.

Pożegnał się z kompanami i ruszył do swojej kwatery by przygotować się do wyjazdu.

Godzina była aż nadto wystarczającą ilością czasu, by zdążył się spakować. Wielokrotnie ćwiczył dopieranie i konfigurację sprzętu w zależności od profilu wykonywanego zadania. Wyjrzał za okno, pogoda przechodziła załamanie, a ciemnogranatowe chmury wisiały nad horyzontem.

Szybko wyciągnął duży wodoodporny plecak i zaczął ładować do niego potrzebne graty, odhaczając w głowie zapakowane pozycje.

- suche racje żywnościowe na 4 dni
- zapasowa bielizna i para skarpetek
- płachta termoizolacyjna
- niezbędnik – multitool
- saperka
- bębnowy magazynek do HK 417 (50 szt. ammo)
- kilka pałeczek światła chemicznego
- flary
- taśma izolacyjna
- śpiwór
- 5 pudełek amunicji 7.62 NATO (do M21 i HK 417)
- zestaw bandaży i pakiet paramedyczny
- noktowizor
- pakiet zapasowych baterii

Kiedy plecak był już gotowy, nalał jeszcze do camelbagu czystą, destylowaną wodę i odstawił go pod drzwi.

Zrzucił wszystko z siebie i założył komplet świeżej bielizny. Potem mundur, wybrał kamuflaż woodland i kamizelkę kuloodporną z taśmami w systemie Molle. Kolejne kieszenie zawierające ,magazynki do karabinów i granaty 40 mm. Przejrzał dokładnie broń, sprawdził czy zamki są prawidłowo zabezpieczone. Karabin samopowtarzalny M21, wrzucił do wodoodpornego pokrowca, a karabinek szturmowy postanowił wziąć do natychmiastowego użycia. Pistolet włożył do kabury na biodrze. Ciężar niezawodnego Colta 1911A3 dodawał pewności. Nóż Sykes’a umocował z drugiej strony. Szybko przejrzał jeszcze raz wszystko, czasem drobiazg mógł zaważyć o wszystkim. Do klapy na lewej piersi włożył małe, wymięte już zdjęcie Johnego i Lisy, to przypomniało mu by zadzwonił do nich z hangaru, a do kieszeni po prawej stronie, małe metalowe pudełko, solidnie i szczelnie zamknięte. Nazywali je puszką przetrwania. Zawierała zestaw najpotrzebniejszych drobiazgów, które pozwalały przetrwać w skrajnych warunkach. Pozwalały oczywiście o ile jej posiadacz miał odpowiednie przeszkolenie i umiejętności.

Objuczony niczym muł ruszył w kierunku hangaru. Przyzwyczaił się do ukradkowych spojrzeń postronnych osób. Czy tu w Norwegii czy w Bragg, inni żołnierze zawsze się dziwili, że Delta zabiera ze sobą tyle ekwipunku. „No cóż, żaden z nich nie był nigdy w piekle” – pomyślał. I tylko tyle mu było wolno, bo o tym gdzie wykonywał zadania nie mógł powiedzieć nawet najbliższym.

*****



Wnętrze hangaru było olbrzymie, zapewne stacjonowały tam o wiele wieksze samoloty, niż te kilka śmigłowców teraz. Szukał wzrokiem aparatu telefonicznego, znalazł go na scianie tuż obok końca przedsionka prowadzącego do hali hangaru. Podszedł, zrzucił cięzki plecak na podłogę i podniósł słuchawkę. Wycisnął kod dostępu, jaki otrzymał każdy z żołnierzy i dopiero potem wybrał numer. Cierpliwie wysłuchiwał szumów i trzasków a potem kolejnych impulsów połączenia… wreszcie po piątym czy szóstym chciał odłożyć słuchawkę, kiedy po drugiej stronie usłyszał głos Lisy.

- Cześć… - zaciął się na chwilę – tu Tim. Wiem, że miałem zadzwonić jutro… ale muszę wyjechać i nie będę miał jak. Co u Was?

- Dobrze – głos Lisy oddawał zaskoczenie – Johny dostał dziś pierwszą piątkę z matematyki. Jest z siebie naprawdę dumny.

Tim wiedział, że synowi nauka matematyki sprawiała ogromne problemy, nie raz próbował się z nim uczyć, ale chyba był kiepskim nauczycielem, nie to co Lisa.

- Gratulacje – ucieszył się – dla mamy również, ja nie miałem tyle cierpliwości by mu to wszystko wytłumaczyć Co teraz robi?

- Poszedł na podwórko pograć w piłkę… zawołać go?

- Nie… niech się bawi… ucałuj go ode mnie, mam dla niego prezent, ale to będzie niespodzianka. A … - zająknął się - … co u Ciebie? Wszystko ok.?

- Tak Tim, wszystko dobrze – odpowiedziała nieco chłodno – uważaj na siebie, gdziekolwiek tam jedziesz.

- Dzięki… jak wróce, chciałbym z Tobą o czymś porozmawiać… Teraz musze lecieć. Trzymajcie się.

Odłożył słuchawkę i ruszył w kierunku pozostałych członków ekipy ratunkowej, zbierających się przy śmigłowcu.

*****


Wszyscy już prawie byli. Stanął z boku słuchając końcowych wytycznych. Kiedy już dowództwo ich opuściło rzucił po angielsku: - Evans. Tim Evans. Miejmy nadzieję, że na kolację będziemy już z powrotem? - spróbował zażartować, by wyczuć nastroje wśród ekipy. Nie znał tych ludzi, nie wiedział co potrafią i choć to była tylko wyprawa ratownicza, to jednak nigdy nie można być niczego pewnym.

Wnętrze wojskowego śmigłowca podczas lotu w paskudnej pogodzie, jaka teraz miała miejsce, jest jednym z najmniej przyjemnych miejsc jakie Tim mógł sobie wyobrazić. Na szczęście nie było to dla niego nowe doświadczenie. Plecak umieścił pewnie na podłodze między nogami, przypinając do siedzenia. Karabin ułożył na kolanach i przypiął się pasami do siedzenia.

Członkowie ekipy nie wykazywali raczej chęci do pogawędki, więc sam się nie odzywał. Siedział z zamkniętymi oczami, rozmyślając o ostatnich sprawach. Sam jeszcze nie wiedział co czuje do Lisy, choć przypominało to co przeżywali przed laty. Może przez ten czas zapomniał co to znaczy… kochać? Wyciągnął dwa zdjęcia z kieszeni i przez chwilę się w nie wpatrywał… czuł, że po powrocie czeka go poważna rozmowa.

*****


Pogoda była parszywa i to bardzo. Śnieg się nasilał, widoczność spadła do zera. Brnęli wśród kilkudziesięcio centymetrowych zasp, a nie zapowiadało się na poprawę pogody. Na szczęście mundur nie przepuszczał zimna i wilgoci, co obecnie było nie lada komfortem. Szedł jako drugi i niewiele widział, śnieg utrudniał widzenie, przylepiając się do gogli. Łączność szlag trafił , nawet jego GPS nie potrafił złapać sygnału z satelity. Dowódca zdołał nada komunikat do centrali ze współrzędnymi ich położenia i zaraz potem radiostację też diabli wzięli. Brnęli do raz dalej, chcąc przetrwać nagłą zamieć. Ich zwierzchnik nakazał zatrzymać się i to było najgorsze co mogło się stać. Bez wskazówek GPS – u nie mogli wiedzieć, że znajdują się na zamarzniętej tafli wody, która po chwili pękła pod ich ciężarem.

Szamotał się przez chwilę wśród ciemniejącej toni i ogłupiających bąbelków życiodajnego powietrza. Szelki plecaka nie chciały ustąpić i nie zdążył sięgnąć po nóż kiedy otuliła go ciemność…

*****


Haust powietrza jaki wdarł się w jego płuca, był niczym oddech nowo narodzonego niemowlęcia. Początkowo powietrze paliło go w płucach, ale po kilku sekundach mógł już oddychać bez trudu. Głowa go strasznie bolała, ale szybko pozbierał się z kamienistego podłoża. Rozejrzał się wokół rejestrujac niczym robot wszystkie najważniejsze szczegóły. Na piasku, przemieszanym z drobnymi kamyczkami leżeli pozostali z jego oddziału. Sprawdził im tętno, po chwili potrząsania odzyskiwali przytomność. Kiedy już wszyscy się ocknęli zabrał się za sprawdzanie swojego ekwipunku. Nie martwił się o plecak, wszystko było zabezpieczone przed wilgocią, podobnie jak karabin w pokrowcu. Jedynie mundur był całkowicie przemoczony, a z lufy karabinu szturmowego wylewała się woda. Kiedy jednak odbezpieczył go i odciągnął zamek okazało się, że wszystko działa, jedynie baterie w celowniku trafił szlag. To samo GPS, działał po wymianie baterii, ale nie wskazywał dosłownie nic.

Słońce na horyzoncie chyliło się ku zachodowi.

- Nie mam zielonego pojęcie, gdzie jesteśmy panowie, ale proponowałbym gdzieś tu przenocować i pozbierać się do kupy. To wszystko jest dziwne…
 
__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451
merill jest offline  
Stary 17-03-2010, 23:06   #4
 
abishai's Avatar
 
Reputacja: 1 abishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputację
Można było polubić Høybuktmoen... W każdym razie można je było polubić w okresie polarnego lata. Bo w zimie to było koszmarne miejsce. Ciemne i nudne. Ale przynajmniej spokojne.
Życie w bazie toczyło się swoim powolnym rytmem, może nawet trochę zbyt usypiającym.
Choć ostatnie wydarzenia, nieco rozbudziły Janka z tego „zimowego” snu. I nie chodzi bynajmniej o katastrofę F-16.
Lecz teraz... najważniejsza była akcja ratunkowa. Na odprawie wyłożono szczegóły, oraz ustalono podział grup na „międzynarodowe”... zapewne w celu zacieśnienia więzów.
To Janka akurat nie martwiło... Większym problemem była sama akcja. Nie mówił tego głośno, ale rozbicie się z dala od cywilizacji przy obecnej pogodzie oznaczało raczej śmierć.

Kolejne niespodzianki czekały na Janka później. Przydzielono do jego grupy cywila...Niejakiego Spencera. Po kie licho? Janek nie był z tych co zadają takie pytania.
Trafił do grupy pod dowództwem kapitana Ipatowa, którego trochę znał. Przy czym trochę oznaczało parę rozmów przy różnych okazjach. O ile Ipatow i zapewne Evans to byli urodzeni żołnierze, o tyle podhalańczyk się takim nie czuł. Cóż, są żołnierze i ludzie odbywający służbę wojskową. Rosiński zawsze się do tych długich zaliczał, mimo że był zawodowym żołnierzem.
Ale nie czas na takie rozmyślania. Janek zaczął zbierać sprzęt potrzebny na taką wyprawę.
Podstawą był karabinek wz. 96 "Mini Beryl" i dwa zapasowe magazynki do niego.


Wyprawa ratunkowa, wyprawą ratunkową, ale żołnierz bez karabinu to d...eee.. wiadomo co, a nie żołnierz. Do tego dochodził też drugi produkt polskiej myśli technicznej pistolet WIST-94 i dwa magazynki do niego.


Do tego dochodziły dwa granaty RGO-88...


I na tym kończył się sprzęt, który trzeba było ze sobą zabrać z racji zawodu. Bardziej przydatne były dwa granaty hukowo-błyskowe spokojnie mogące odpędzić każdego drapieżnika.


Rakietnica... nadal przydatna w XXI wieku, zwłaszcza w takich warunkach jakie panowały na zewnątrz.


Sześć pocisków do niej było, aż nadto.
Poza tym: czekan, lina wspinaczkowa, karabińczyk, latarka, radiostacja, krótkofalówka, GPS, saperka, nóż wojskowy. Wszystko co potrzebne przy takich warunkach i kilka osobistych drobiazgów.
Do tego kevlarowa kamizelka kuloodporna, hełm, google, ubranie zimowe.
I Janek był gotów.

Krótki przelot i wylądowali tuż w pobliżu lasu...Był, zimno, ciemno, wiał wiatr i sypał śnieg. Nie ma to, jak wyprawa ratunkowa w takich warunkach. Ale nikt nie powiedział, że ma być łatwo. Ruszyli do przodu, przed nimi wędrówka w ciężkich warunkach. Forsowny marsz, jeśli mają zrobić coś więcej niż tylko przynieść czarną skrzynkę z rozbitego F-16.
Tymczasem pogoda się pogarszała, a i łączność zawodziła. Ostatni komunikat Jan nadał przy dużej ilości pisków i zgrzytów, oraz niewyraźnej odpowiedzi z bazy...szlag.
Jeszcze dojdzie do tego, że ratowników trzeba będzie ratować.

Śnieżyca przybierała na sile i kapitan zarządził postój, a potem...

Potem wszystko się działo zbyt szybko, by Jan mógł zrozumieć co się stało. Upadek w toń wodną, zatonięcie...i... no właśnie.

Jan po ocknięciu rozejrzał się. I stwierdził, że ich sytuacja nie trzymała kupy. Powinni byli utonąć i zamarznąć, powinni byli umrzeć. Może umarli? Jeśli tak, to tu za spokojnie na piekło, a po niebie spodziewał się... aniołów. Gdzie niebiański klucznik?
Czyściec?...Bzdura. Nie mógł być martwy. Gdzie światełko w tunelu, gdzie zmarli krewni?

Nie skomentował wypowiedzi Evansa. Bo, po co komentować jedyną sensowną opcję?
Jan usiadł nad brzegiem jeziora, by poukładać fakty. Stracił przytomność w nocy tonąc. Powiedzmy że jakimś cudem wydostał się z kipieli wodnej i wylądował tu...Tu, to znaczy, gdzie? To nie mogła być Norwegia, mimo lasów przypominających te norweskie. Było zdecydowanie za ciepło i brakowało śniegu, który wczoraj (?) padał obficie. Spojrzał na zegarek...wskazywał na 16:00. Wyruszyli z bazy o 13:00. Data była taka sama. Minęło więc ledwie kilka godzin.

Jan Rosiński uruchomił „jakimś cudem” radiostację i zaczął mówić.- Tu grupa kapitana Ipatowa, Høybuktmoen odpowiedzcie. Tu grupa kapitana Ipatowa, odbiór.-
Zero odpowiedzi, ciągle jednostajny szum. Podporucznik zmieniał częstotliwości, ale nic to nie dało. Łączność z Høybuktmoen była całkowicie zerwana.
 
__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Ostatnio edytowane przez abishai : 17-03-2010 o 23:19.
abishai jest offline  
Stary 17-03-2010, 23:44   #5
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Sen był bardzo przyjemny.
Chris leżał sobie na piasku. Słońce przygrzewało przyjemnie. Szum fal uderzających o brzeg, dobiegające z oddali głosy ptaków.
Czysta przyjemność.
Tylko ta natrętna mucha, kręcąca się koło nosa...
Machnął ręką, usiłując przepędzić natrętnego owada i wtedy nagle wróciła pamięć.
Trzask lodu, przejmujący chłód wody, czerń ciemniejsza niż najmroczniejsza bezksiężycowa noc...

Usiadł gwałtownie, szeroko otwierając oczy.
Co do diabła się stało?
Wokół nie było śniegu, wiatr nie był przejmująco zimny i przynosił zapach kwiatów zamiast białych płatków.
Życie po życiu?
Utopił się i trafił do raju? Bo na czyściec raczej to nie wyglądało. Z drugiej strony - przemoczony, zimowy kombinezon raczej nie był odpowiednim strojem na wędrówki po raju. Co zatem? Przyśnił mu się sektor trzynasty?
Ale ubiór, tudzież towarzystwo trzech wojaków, ze zdziwieniem rozglądających się dokoła, raczej sugerowały, że wyprawa poszukiwawcza raczej miała miejsce.

Odpowiedzi na pytanie "Gdzie my do cholery jesteśmy?" nie było.
Norwegia?
Nieco w to wątpił.
Zrzucił niepotrzebne rękawice i odsunął rękaw kombinezonu by uruchomić wbudowany w zegarek GPS.
Z zaskoczoną miną wpatrywał się w tarczę zegarka.
Była godzina szesnasta...
Z pewnym trudem opanował niepotrzebny odruch potrząśnięcia złomem, któremu - wbrew zapewnieniom producenta - najwyraźniej zaszkodziła zimna kąpiel.
Z bazy wyruszyli koło trzynastej.
Przelot, marsz przez śnieg... To jakim cudem data pozostała bez zmian? W ciągu paru minut nikt nie zdołałby ich wyciągnąć z wody i przenieść w inne rejony świata.
Bo nie byli w pokrytej śniegiem Norwegii, tego był pewien. Wokół była wiosna w pełni. Zielona trawa, kwiaty. Gdzieniegdzie motyle.
Gdzie zatem byli?
GPS nie umiał udzielić odpowiedzi na to pytanie. Niby sprzęt renomowanej firmy, a nie potrafił nic pokazać. Jakby sam nie wiedział, gdzie znalazł się właściciel zegarka.
Szmelc, czy świat stanął na głowie?

Chris spojrzał na słońce.
Wbrew temu, co mówił zegarek, było koło osiemnastej.
Teraz wypadało się podzielić z innymi najświeższymi odkryciami.
- GPS-a też szlag trafił - powiedział, gdy próba połączenia się z bazą nie dała efektu. Ściągnął z siebie kombinezon. Siedzenie w przemoczonych rzeczach było bardzo mało inteligentne... - Według słońca mamy teraz osiemnastą. Mój zegarek pokazuje co innego. Dobrze by było, gdybyście sprawdzili swoje.

Co robić, jeśli śni ci się coś dziwnego? Albo gdy zastanawiasz się, czy czasem nie oszalałeś?
Najlepiej traktować wszystko tak, jakby się działo naprawdę. Rozsądne zachowanie w takiej sytuacji nikomu nie zaszkodzi. A jeśli nagle okaże się, że koszmarny sen stał się koszmarną rzeczywistością?
Wówczas inteligentne postępowanie z pewnością się opłaci.

Propozycja przeczekania do rana była rozsądna. Spacery w tym momencie były rzeczą dość głupią, ale gdyby jego towarzyszom podróży nagle Pan Bóg odebrał rozum, to nie mógłby przecież ich zostawić... - Za jakieś dwie godziny zacznie się robić ciemno - poparł Evansa - a tutaj mamy dobre miejsce na obóz.
Co prawda nieraz świat przekonywał się o tym, że wojskowi i rozsądek chadzają różnymi drogami, ale tym razem przypadło im wędrować tym samym traktem.

Parę kroków wystarczyło, by Chris znalazł się na rosnącej niedaleko trawie. Systematycznie zaczął wyciągać rzeczy z plecaka. Co prawda teoretycznie nieprzemakalna tkanina nie oparła się naporowi wody, ale większość rzeczy, jak zawsze zapakowanych w folię, nawet nie zwilgotniało.
Prawdziwym wskaźnikiem tego, że stało się coś niespotykanego, okazała się najzwyklejsza na świecie bułka. Tuż przed spotkaniem w hangarze odwiedził kantynę, kupując dwie tabliczki czekolady i bułkę. Zawinięta w folię bułeczka nie zestarzała się zbytnio. Była tak samo 'zjadliwa' jak w chwili, gdy trafiła do plecaka.
Nil admirandum mawiali ponoć starożytni Grecy, ale zapewne i oni byliby zaskoczeni. Nawet w mitach nikt nikogo nie przenosił ot tak sobie w przestrzeni.
Co innego w powieściach typu "Świat Czarownic". I opowieściach kapitana Haagaasa.


Rozwieszona na krzaczkach odzież suszyła się w najlepsze, gdy Chris, przebrawszy się w suche rzeczy, wybrał się na penetrowanie okolicy. Bieganie boso po szyszkach nie należało do jego ulubionych zajęć, ale w razie konieczności... Wziął karabin, najpierw go starannie wytarłszy, i ruszył na zwiedzanie okolicy.
Nie zabawił długo z dala od towarzyszy.
- Niedaleko stąd - machnął ręką wskazując kierunek - są resztki dawnego obozowiska. Chyba jacyś myśliwi.... Ślady po szałasach, konstrukcje służące do suszenia skór i takie tam. Prymitywne dość. Wszystko rozsypuje się ze starości. Kawałek dalej leży sterta gnatów. Na pierwszy rzut oka różne sarny, jelenie, dziki. Jakiś wilk czy niedźwiedź też by się pewnie znalazł jakby dobrze poszukać. Pewnie robili zapasy na zimę, a jak się trafiło coś innego, to też upolowali.
- Ale nie tak znowu dawno w tamtym miejscu obozowała grupka jeźdźców. Jakieś dziesięć koni. Oni, dla odmiany, mieli namioty. Tak przynajmniej wynika ze śladów. Z dziesięć dni i mielibyśmy towarzystwo...
- I jeszcze jedno... Z obozowiska prowadzi ścieżka, niezbyt długa, do drogi. Leśna droga prowadząca w kierunku północ-południe. Nawet dość szeroka. Jak się stąd ruszymy, to nie będziemy musieli przedzierać się przez krzaki - zażartował.


"Dupa zimna" - stwierdził, obserwując świecące na granatowym niebie gwiazdy. Widoczne aż za dobrze, za to całkowicie nieznane.
Kompas pokazywał północ tam, gdzie powinien. W stosunku do słońca, rzecz jasna. To sugerowało półkulę północną. Ale na niebie nie było Wielkiej Niedźwiedzicy. Innych znanych gwiazdozbiorów też nie. A to już było denerwujące, i to bardzo.
Gdyby przypadkiem coś ich przeniosło na półkulę południową, to powinien zobaczyć Krzyż Południa. A tego też nie było.
Na niebie pojawił się odwieczny towarzysz Ziemi - Księżyc. Tyle tylko, że zamiast być w pełni, znajdował się o połowę kwadry do przodu.
"Jedna anomalia mniej, jedna więcej" - Chris wzruszył ramionami.

Minęła północ. Godzina duchów.
I, niczym duch, na niebo wpłynął powoli drugi księżyc. Mniejszy niż ten pierwszy, prezentował idealną połówkę, charakterystyczną dla ostatniej kwadry.
- Gdzie my jesteśmy, do cholery? - szepnął Chris, wpatrując się w widoczną na niebie połówkę księżycowej tarczy.
Postanowił nie budzić pozostałych. Na przekazywanie radosnych wiadomości zawsze był czas... Za to wyciągnął z plecaka cyfrówkę i zrobił kilka zdjęć. By upewnić się, że nie ma złudzeń.
Aparat zobaczył dokładnie to samo, co on...


Połów był udany.
Wycięte z leszczyny wędzisko, parę kolorowych nitek w charakterze przynęty i po paru chwilach ryb było tyle, że ze spokojem starczyłoby nawet dla większej ilości głodomorów.
Teraz trzeba było tylko oblepić gliną, zakopać w popiele. I cierpliwie poczekać.

- Mam dwie wiadomości - powiedział, gdy po porannych ablucjach wszyscy zebrali się przy ognisku. - Ta dobra... Za chwilę będzie można zacząć śniadanie. Rybki się już upiekły. Co prawda bez soli, ale dadzą się jeść. Jeśli druga informacja nie odbierze nikomu apetytu...
- Diabli wiedzą, gdzie jesteśmy. Z pewnością jest to półkula północna, ale nie na naszej kochanej Ziemi. Ziemia nigdy nie miała dwóch księżyców, a niestety, tej planecie towarzyszy nie jeden satelita, a dwa.
Wyciągnął aparat.
 

Ostatnio edytowane przez Kerm : 18-03-2010 o 19:47.
Kerm jest offline  
Stary 20-03-2010, 09:43   #6
 
Mr.Aru's Avatar
 
Reputacja: 1 Mr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znany
Gęsty śnieg wirował przed goglami w całej swej potwornej furii. Szary puch zalepiał wszystko i ograniczał widoczność. Siergiej skrzywił się. Gdzieś tam na horyzoncie był wrak F-16. Kapitan nie szedł tam bynajmniej po jakieś pudło z nagraniem. Chodziło o człowieka. Co prawda mała była szansa, że ktokolwiek przeżył. Ipatow chciał przynieść ciało powrotem do bazy. Nigdy nie zostawił żadnego ze swoich : żywego czy martwego. Udowodnił to już w Iraki i miał zamiar trzymać się tego do końca życia. Nagle jasny błysk rozświetlił niebo. Oficer zastanawiał się czy to kolejne jego majaki. A może wszyscy to widzieli? Chwilę później poczuł krew w nosie i doszedł do wniosku, że znowu mu odbija. Otarł nos rękawicą i ruszył dalej. Starał się skupić na linii horyzontu, która była teraz bardzo mało widoczna. Za wszelką cenę chciał odgonić te wizje. Zazwyczaj skakał wtedy do wody i nurkował na dużą głębokość. To zawsze pomagało. Teraz jednak nie było o tym mowy. Obrócił się i zlustrował wzrokiem cały oddział. Nienawidził iść jako czujka, bo jako dowódca nie miał wtedy kontroli wizualnej nad oddziałem. Wtem przez pole widzenia przetoczył się kolejny błysk. Pojawiły się drzwi w ciemnym korytarzu. W szparze pod nimi majaczyło światło. Ipatow zamknął oczy i podniósł rękę w bezgłośnym rozkazie : „Stać!”. Chciał się uspokoić i nie myślał wtedy jak niewybaczalny błąd popełnił. Lodowa pokrywa pękła pod nimi i zrzuciła ich w mroczną toń. Siergiej błyskawicznie wygrzebał się na jedną z lodowych wysepek, które unosiły się teraz na wzburzonym obszarze wody. Lodowa korona składająca się z ostrych jak sztylety odłamków pokrywy unosiła się majestatycznie nad oddziałem, który stopniowo leciał w dół. Kapitan balansował na wysepce by nie spaść. Wychylił się i zobaczył wierzgającego w dole Rosińskiego. Ipatow jęknął i sięgnął ku niemu ręką, rozpaczliwie starając się go złapać. To był kolejny błąd. Wysepka zrzuciła go w czarne odmęty otchłani. Nie bał się głębokości. Przecież takie ekstremalne nurkowanie było jego pasją. Niestety nie widział szans na przeżycie. Nie mógł znaleźć noża, który powinien być przy pasie, a plecak nie chciał się odczepić od pleców i nieubłaganie ciągnął go w dół. Ciemność i woda w płucach.

Błyski znikły, ustępując miejsca czerni. Był nagi. Mroczny korytarz składał się wyłącznie z chaosu i czerni, przeplatanej strachem. Daleko stąd były drzwi, spod których błyskało jasne światło. Ten korytarz wracał w jego wspomnieniach. Wciąż ten sam…

Głęboki oddech. Czuł zimną, mokrą skałę pod swoją głową. Gdzieś wokół szumiał potok. Z pozycji leżącej widział korony drzew i wielką, porośniętą krzakami górę. Miał kilkanaście lat. Tyle kilometrów w puszczy, tyle zimna i cierpienia, a oni dalej za nim kroczyli. Szelesty, gdzieś poza zasięgiem wszelkiej percepcji. CZYM JESTEM JEŻELI NIE POZWALACIE MI ŻYĆ?! Jakim prawem pokazujecie mi gdzie jest moje miejsce?!

Wszystkie okna domu były otwarte. Przeszedł powoli koło garażu, gdzie stał samochód. Również z otwartymi drzwiami. Chłopiec powoli wchodził po drewnianych schodach. Wreszcie stanął na ganku. Powoli wszedł do pustego przedpokoju i skierował się do kuchni, śpiącej w letnim półmroku. Szafki były pootwierane. Nic jednak nie zginęło. Tak jakby ktoś coś tutaj szukał, dokładnie odkładając potem na miejsce. Dom opanowała cisza. Gdzie oni byli? Odeszli? Wtem gdzieś na górze rozległ się łomot. Młody Ipatow skierował swe przerażenie ku stropowi i zaczął krzyczeć.

Policja, policja, pytania, psycholodzy, testy i pustka w głowie…

Usiadł, otwierając szeroko oczy. Sny odeszły. Czuł niemiły żwir na plaży. Tam, przed nim majaczyło słońce, rzucające wokół ostatnie, słabe promienie różowego światła, które rozlewało się leniwie po nieboskłonie. Wszystko gotowało się ku zachodowi. Siergiej uśmiechnął się. Nie zdziwiło go to co zobaczył. Za dużo w życiu przeżył, za dużo przeczytał książek by się w takim momencie zdziwić. Tutaj plecak puścił i osiadł na ziemi. Kapitan podniósł się i rozglądnął. Ludzie kręcili się wokół, przebierali i rozglądali. On sam postanowił zostać w tym samym ubraniu. Przecież wyschnie, a zapasowych lepiej teraz nie brudzić. Czy bał się przemarznięcia? I to było najdziwniejsze : ubrania były mokre, ale ciepłe.
- Wszyscy są cali? – wychrypiał.
Znów rozglądnął się wokół. To nie była ta przeklęta Norwegia. Na pewno nie. Nie była to również planeta Ziemia. Świadczyły o tym dwa, przepiękne księżyce. Teraz kapitan miał tylko jeden cel : Dowiedzieć się co się tutaj dzieje! Jeszcze raz spojrzał na swoich ludzi : Rosińskiego, który próbował połączyć się z Høybuktmoen, niezwykle zaradnego Spencera i obładowanego sprzętem Evansa. Martwił się o nich, nigdy o siebie. Chciał za wszelką cenę dostarczyć ich do domów w jednym kawałku i potrzebował planu.
- Rosiński… Odpuść sobie z tą radiostacją. Trzymaj ją jednak włączoną… Może ktoś jednak się odezwie. Evans, przejdź się po okolicy. Promień nie większy niż sto metrów. Wejdź na jakąś grań skąd będziesz miał lepszy widok. Nie odchodź jednak za daleko, chcę mieć z tobą stały kontakt wizualny. Kto wie co się kryje w tej dżungli… - mruknął rozglądając się wokół. – Zostajemy tu na noc. Głupotą byłoby łazić po tym wygwizdowie po nocy. Spencer, na Boga… Nie wiem dlaczego cię do nas przydzielili, ale w obecnej sytuacji musisz się przydać : Pomożesz nam rozbić obozowisko.
 
__________________
I have bad feelings about this...
Mr.Aru jest offline  
Stary 23-03-2010, 16:17   #7
 
Mr.Aru's Avatar
 
Reputacja: 1 Mr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znanyMr.Aru nie jest za bardzo znany
[na samym początku zaznaczam iż dostałem od Efci fragment tekstu (w cudzysłowie), który obowiązkowo miałem wkleić do swojego posta …to zaburzyło nieco mój pomysł, ale postarałem się jakoś to rozwiązać]

„Siergiej szedł ostrożnie. Poszycie leśne, podobnie jak wielkie drzewa, pozwalało na ukrycie się. Właściwie w tym terenie skradanie się, czy pozostanie niewidocznym było całkiem łatwe.
Zwierzęta, co widać było po ich zachowaniu, od razu wychwyciły jego woń, ale nadal zajmowały się swoimi sprawami.
Jakieś 15 minut później do uszu Ipatowa dobiegł szczęk stali. Odbezpieczył karabin i czołgając się udał się w miejsce, z którego, według niego, mogły dochodzić hałasy. Kawałek dalej dostrzegł trzech mężczyzna, ubranych mniej więcej jak ci w wiosce, przeszukujących las. Kapitan dostrzegł też co najmniej dwie grupki dzieci niezbyt dobrze schowanych za drzewami. Dzieci były na tyle blisko, że Polak mógł dostrzec przerażanie na ich twarzach. Wojownicy coś wykrzykiwali, Ipatów rozumiał tylko pojedyncze słowa. Język wydawał się podobny do skandynawskich.
Nagle jedni z dzieci ukrytych blisko Siergireja Ipatowa poderwało się i ruszyło przed siebie, prosto w ręce szukających ich mężczyzn. Pozostałe próbowały je zatrzymać, ale tamto było zbyt szybkie. Dziewczynka, tak przynajmniej wdawała się żołnierzowi, wpadła na jednego z wojów. Dla obojga było to zaskoczenie i pewnie to ją uratowało, ale nie na długo. Biegnąc jak oszalała potknęła się o jakiś wystając pień i upadła. Chwilę później znalazł się przy niej wojownik i zamachnął się siekierą nad jej głową…”


- Zostaw ją kurwi synu! – wydarł się Siergiej i bez zastanowienia wypalił z AUG w stronę wikinga.
Kula trafiła tamtego w szyję. Potężna postać zwaliła się bezładnie na ziemię, zalewając się krwią i charcząc gardłowo. W tym samym momencie dwóch innych wojowników ruszyło biegiem w stronę żołnierza. Wykrzykiwali coś dziko i wymachiwali toporami nad głowami. Ipatow wystrzelił kolejny raz trafiając następnego mężczyznę w oko. Kula rozbryzgała jego twarz i rzuciła go na ziemię. Trysnęła krew, kawałki czaszki i mózgu. Kolejny woj stanął w miejscu i obrócił się przerażony w stronę martwego kamrata. Siergiej był wypełniony adrenaliną i wściekłością. Jak można zabijać bezbronne dzieci? Być może były winne i zasłużyły na śmierć. Nie jest to jednak ważne. Walka z bezbronnymi to hańba. Ipatow wyrwał wprost z kabury nóż wojskowy i jednym susem doskoczył do wojownika. Tamten nie wiedział co się dzieje, oszołomiony tym, że nieznajomy zabił jego kolegę za pomocą grzmocącego kija. Nóż przeciął powietrze i tętnicę rosłego mężczyzny. Bryznął on krwią i zwalił się na kolana. Kapitan złapał go za długie włosy, odciągnął brutalnie głowę do tyłu i jeszcze raz poderżnął mu gardło. Zbrojny zalewając się wszechobecną już krwią plasnął na twarz w błoto. Dopiero teraz oficer uspokoił się. Odetchnął głęboko i spojrzał prosto w oczy leżącemu nieopodal dziecku. Uśmiechnął się jednak wciąż pod wpływem wojennej poezji przeraził tylko dziecko, które zobaczyło na jego twarzy pełen grozy uśmiech szaleńca.
- Nie bój się – wysapał Ipatow, który właśnie doszedł do wniosku, że mordowanie ludzi daje mu nieskrywaną przyjemność.
Nigdy, przez tyle lat nie zastanawiał się nad tym, a teraz w tym innym świecie nagle zdał sobie z tego sprawę.
- Nie bój się. Kimkolwiek byli ci ludzie – wskazał na ciała. – Spotkają się zaraz ze swoimi przodkami – wciąż z demonicznym uśmiechem, którego nie potrafił się pozbyć wskazał na niebo. – Czeka tam ich wieczny spokój i chwała, a wy jesteście bezpieczne. Tutaj, ze mną…
 
__________________
I have bad feelings about this...

Ostatnio edytowane przez Mr.Aru : 24-03-2010 o 09:32.
Mr.Aru jest offline  
Stary 24-03-2010, 15:16   #8
 
merill's Avatar
 
Reputacja: 1 merill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputacjęmerill ma wspaniałą reputację
Zaraz po śniadaniu ruszyli dalej. Starannie posprzątali wszystkie swoje rzeczy, w końcu nie wiedzieli co może im się tu przydać. Tim zmienił niewygodny kevlarowy hełm na nieco bardziej praktyczny przy tej pogodzie kapelusz bonnie.

Postanowili ruszyć ścieżką, którą odkrył Spencer, w zasadzie nie mieli innej opcji. Póki co lepiej nie było udawać się w kierunku gdzie można było spotkać ludność miejscową. Nie wiedzieli przecież jakie będą mieli zamiary, a Evansowi coś dziwnie mówiło, że na pewno nikt z otwartymi ramionami ich nie przywita.

Ścieżka wiła się łagodnie wśród wzgórz, które porastała puszcza. Dopiero co zazieleniające się gałęzie, przepuszczały wyjątkowo dużo światła. Za kilka tygodni szli by już w półcieniu. Tim musiał przyznać, że tak majestatyczne drzewa i nietkniętą ludzką ręką naturę widział tylko raz – w Parku Narodowym Yellowstone. Był tam w zeszłym roku z Johnnym i Lisą, kiedy to dostał miesiąc zaległego urlopu. Miał na myśli oczywiście puszczę. W dżungli amazońskiej w Kolumbii spotkał naprawdę dziewicze miejsca i ludzi, którzy naprawdę pierwszy raz w życiu widzieli białego człowieka. Nie przypuszczał wcześniej, że takie miejsca istnieją. Nie przypuszczał także, że kiedyś trafi w takie miejsce w tak niesamowitych okolicznościach.

Idąc zastanawiał się, czy kiedykolwiek ich jeszcze zobaczy. Ciekawe czy tam, skąd przybyli już ich szukają. W bazie słyszał pogłoski, że w tych okolicach zaginęło już kilkunastu ludzi, być może trafili w to samo miejsce? Może uda im się ich spotkać, albo odnaleźć? To by było być może dla nich korzystne, choć z drugiej strony nigdy niczego nie mogli być pewnymi. Zbytnia pewność siebie, powoduje, że człowiek zatraca zdolność racjonalnej oceny sytuacji, a przez to może narazić siebie i członków zespołu na śmierć. On był profesjonalistą i nie zamierzał tego robić.

Przystanek w okolicach południa wykorzystali na odpoczynek, a Spencer złapał kilka zajęcy, które przyrządzili nad małym ogniskiem. Evans nie miał zamiaru wyręczać kanadyjczyka w sowich staraniach by zapewnić im pożywienie. Skoro był takim specem od przeżycia w dziczy, to niech się na coś przyda. Evans postanowił, że skupi się na zapewnieniu grupie bezpieczeństwa, czy to się Ipatowowi spodoba czy nie. Nie podobało mu się w postawie ich dowódcy coś co we wojsku nazywali: „piłowaniem mordy”, zauważył to kiedy wykrzykiwał rozkazy Spencerowi. Miał nadzieję, że w stosunku do niego nie będzie na tyle głupi by to zrobić. Standarty w wojsku regularnym, a jednostkach specjalnych są zupełnie inne. W jednostkach szeregowych, liniowych, czy na szkoleniach, różnego typu kursach, instruktorzy też bez przerwy się darli. Potem gdy trafił do sił specjalnych to się skończyło. Uzyskał jakiś status, rangę, przy której nie wypadało już się na niego drzeć. Tim nie wiedział jednak, jakie standardy panują w armii polskiej, choć miał już do czynienia z jednostkami specjalnymi tego kraju. W Iraku i Afganistanie miał okazję współpracować z operatorami z jednostki GROM, musiał przyznać, że wyszkoleni byli wzorowo, a w walce zachowywali się jak wygłodniałe wilki.

Spencer oprócz jedzenia, przyniósł też kolejne wieści. Nie tak daleko, znalazł ślady konnego oddziału, stosunkowo świeże, sprzed dnia może dwóch. Ruszyli dalej ścieżką, nie zamierzając podążać śladem konnicy.


Krążące nad horyzontem ptaki nie wróżyły nic dobrego. Wzgórza zasłaniały widok, który tak przyciągał ptactwo. Podeszli ostrożnie, nie wiedzieli bowiem co czeka ich za wzniesieniami. Widok jaki ujrzały ich oczy przekroczył ich czarne oczekiwania.

Wioska nie była duża, liczyła może z dziesięć chat. Były bardzo prymitywne, do połowy umiejscowione w ziemi, zbudowane z drewna, pokryte strzechą, a także zapewne dla lepszej izolacji cieplnej, warstwą mchu. Chaty znajdowały się w ruinie, większości spalone, w niebo patrzyły osmolone kikuty więźby i konstrukcji nośnych. Zapach spalenizny był jeszcze dość świeży. Wszędzie leżały zmasakrowane ciała kobiet, dzieci i mężczyzn. Widać, że zostali zaskoczeni walką, nie zdążyli przygotować należytego oporu. Trupy zaczynały już sinieć i puchnąć, a ptaki ścierwojady, zabrały się za co bardziej dostępne miękkie tkanki. W zasadzie dokańczały resztę po innych drapieżnikach, wiele ciał było już bowiem ogryzionych przez jakieś psowate. Tim postawiłby na zdziczałe psy, wilki lub lisy.

Kilka ciał nie pasowało do tej makabrycznej mozaiki. Różniły się wyraźnie ubiorem, wzrostem i posiadanymi przedmiotami. Byli to zapewne ci z napastników, którzy nie przeżyli ataku. Timowi przypominali do złudzenia wojowniczych wikingów, których nie raz oglądał w telewizji na Discovery. Pamiętał także tych kilka lekcji historii z liceum.

Doszli do wniosku, że nocleg w takim miejscu nie jest chyba dobrym pomysłem. Podążyli dalej w kierunku w którym zmierzała droga, nie szli jednak traktem jak do tej pory, ze zrozumiałych względów oczywiście. Wreszcie po przebyciu kilku kilometrów znaleźli miejsce odpowiednie na odpoczynek. Było na tyle daleko od traktu, że ktokolwiek nim podróżujący nie ujrzałby ich. Była to nieduża polanka, położona w lekkim zaniżeniu, dodatkowo od strony traktu osłonięta przez potężny wiatrołom, w postaci lekko już spróchniałego pnia jakiegoś drzewa. Evans nie zadawał sobie nawet trudu by rozpoznać gatunek. Miejsce wydawało się idealne. Iptow zarządził mały rekonesans po okolicy, całkiem zresztą słusznie, nie chcieli się przecież spotkać z tymi, którzy urządzili masakrę w mijanej wiosce.

Tim dostał osobny przydział, miał zbadać kierunek północny, na szczęście sam. Zrzucił plecak na ziemię w miejscu w którym mieli rozbić przyszły obóz. Sprawdził HK, przejrzał magazynek i odciągnął na próbę zamek. Wszystko chodziło jak należy. Musiał pogratulować pionowi logistyki, w kwestii zapewniania najlepszego sprzętu Delcie, byli niezawodni.

Ruszył ostrożnie, dokładnie przepatrując teren przed sobą. Przemykał od drzewa do drzewa rozglądając się uważnie. W końcu był na obcym terenie, więc priorytet zachowania powinien być taki jak za linią wroga.


Po krótkim czasie Evans usłyszał kobiece krzyki. Ostrożnie podczołgał się w kierunku skąd dobiegało wołanie. Wyjrzał zza pnia sporego drzewa i szybko ocenił sytuację. Dwóch mężczyzn, właściwie rzec można by było wikingów, goniło młodą kobietę. Z ich perspektywy była to niezła zabawa, na co mogły wskazywać ich śmiechy. Dwóch innych walczyło z jednym mężczyzną kawałek dalej. Ich przeciwnik słabł. W końcu któryś zadał ostateczny cios i mężczyzna osunął się na ziemię.

W międzyczasie dziewczyna została pochwycona przez jednego z wojów. Zaczął ją całować. Nie były to namiętne pocałunki kochanków. O czym zresztą mówiło zachowanie dziewczyny, która wyrywał się. W końcu udało jej się uwolnić jedną rękę, wymierzył siarczysty policzek adoratorowi i wyrwał się mu. Wolnością jednak nie cieszyła się zbyt długo. Wpadła bowiem w ręce innego, który w bardziej dosadny sposób pokazał jakie mają zamiary wobec niej. Rozerwał jej zielona suknię. Evans mógł podziwiać nagie piersi kobiety. A wszystko to odbywało się przy zachętach ze strony pozostałej trójki. Dziewczyna szarpała się jak mogła, ale cóż, mężczyzna, zwłaszcza tak dobrze zbudowany jak ten, zawsze będzie silniejszy od drobnej kobiety. Wój rzucił dziewczynę na ziemię. Jej krzyki i walka chyba jeszcze bardziej podniecały napastników, którzy śmiali się przy tym i głośno komentowali. Evans nie rozumiał nic.W pewnym monecie zmęczony szarpaniem się ze swoją ofiarą wojownik uderzył dziewczynę otwartą dłonią w twarz, ta znieruchomiała. Podwinął jej suknię i sam zaczął majstrować przy swoich spodniach.
Tim nie zamierzał czekać, aż napastnik dokończy lubieżnego dzieła. Cała grupka stałą do niego plecami, wyraźnie bardziej zajęta dopingowaniem niedoszłego gwałciciela. Komandos ruszył sprężystym ale cichym krokiem. Karabin zostawił przy drzewie. Był uzbrojony w nóż i pistolet w otwartej kaburze. Pierwszy stojący najbliżej Evansa dostał cios od tyłu w nerkę, tuż przy nasadzie kręgosłupa. Operator zdążył zatkać mu usta i powoli pozwolił osunąć mu się na ziemię. Jego brodaty towarzysz, kątem oka, wśród śmiechu, dostrzegł nienaturalny ruch swojego ziomka. Odwrócił twarz w jego kierunku, ale rozwarte do krzyku usta zdusił jęk, kiedy cios nasadą dłoni, dosięgnął jego krtani. Trzeci rzucił się z podniesionym mieczem i bojowym okrzykiem. Nie zdążył dobiec, Tim rzucił nożem prosto w jego klatkę piersiową. Czwarty klęczący nad dziewczyną, zdążył się tylko podnieść. Plątające się okolicy kola spodnie, wybitnie skrępowały mu ruchy. Evans nie miał dla niego litości zwłaszcza po tym co zrobili zapewne jego kompani w wiosce. Nie po tym co zobaczył. Kopnął go z całej siły w nagie krocze, czując jak miękka tkanka boleśnie zderzyła się z ciężkim wojskowym obuwiem. Zwalił się na kolana, a po chwili leżał na miękkim podłożu lasu, z nienaturalnie wykrzywioną głową.
To wszystko trwało, zaledwie kilka sekund. Ciche charczenie za plecami przypomniało mu o jedynym żywym przeciwniku. Ruszył powoli w jego stronę, wiking klęczał i tzymał się za gardło, próbując niczym ryba wyjęta z wody, nabrać powietrza w płuca. Prawie bez zatrzymywania wyjął nóż z klatki piersiowej zabitego i szedł dalej w jego kierunku. Widział dokładnie, jak jego oczy robią się co raz większe z przerażenia. Tak duże jak oczy małej dziewczynki, w wieku może Johnnego, która leżała na progu jednej z chat w wiosce. Nie ma litości… po chwili charczenie ucichło.
Stał przez moment, próbując uspokoić myśli i unormować oddech. Nie mógł pozwolić by poniosły go emocje. Wrócił po karabin i przyjrzał się nieprzytomnej dziewczynie. Miała około osiemnastu lat, Tim musiał przyznać, że miała bardzo piękną twarz, no i ciało też niczego sobie, bazujac na tym , co odsłaniały podarte kawałki sukni.



Wziął chustę, którą zgubiła podczas szamotaniny z napastnikami i przykrył jej nagość. Potem ruszył obejrzeć jej towarzysza. Mężczyzna, a raczej chłopiec, który dopiero się nim stał, miał długą i głęboką ranę na ramieniu. Krew obficie z niej wypływała. Podporucznik nie był medykiem, jednak przeszedł szkolenie paramedyczne, czyli jak szybko i w warunkach walki pomagać rannym, czy po prostu nie dać się zabić. Oderwał z kaftana jednego z napastników szeroki pasek tkaniny i przewiązał nim ramię powyżej rany, zacisnął jak potrafił najmocniej, krew przestałą płynąć. Wyciągnął nóż i odkręcił rękojeść, delikatnie wyjmując z niej nić chirurgiczną opakowaną w saszetkę z antyseptycznym płynem. Oprócz tego z zasobnika przy pasie wyjął malutką strzykawkę ze środkiem znieczulającym i małą fiolkę antyseptyku. Nie wiedział, czy znieczulenie już działało, mimo to zabrał się za zszywanie rany, pracował szybko nie próbując sprawdzać jak długo ranny pozostanie nieprzytomny. Kiedy skończył obejrzał swoje dzieło, na pewno zostanie blizna i to bardzo brzydka, ale miał nadzieję, że chłopak przeżyje. Wyjął bandaż i uważnie zabezpieczył ranę. Czuł wyrzuty sumienia, rozsądek podpowiadał mu, że może on kiedyś będzie potrzebował tych leków, a on teraz używał ich by uratować życie kompletnie nieznanej osoby. Wiedział, że nie będzie miał gdzie uzupełnić ekwipunku…
Wreszcie wstał i chciał się odwrócić w kierunku dziewczyny, kiedy ze zdumieniem zobaczył, że stoi tuż za nim, wpatrując się w niego badawczo. Na jej twarzy widział strach, jednak nie uciekała i nie krzyczała. Nie wiedział, jak długo na niego patrzyła, był zbyt zajęty zszywaniem jej towarzysza. Nie wiedział co ma powiedzieć, gorączkowo przypominał sobie schematy postępowania, jakich uczyli go podczas podstaw walk partyzanckich. I choć znał kilka języków, nie przypuszczał, że dziewczyna będzie znać któryś z nich.
Przyjął swobodną postawę i rozłożył ręce w geście bezpieczeństwa, chciał w niej wzbudzić namiastkę zaufania. Potem wskazał na siebie i powiedział powoli: - Tim, jestem Tim.
Dziewczyna z trudem wydobyła z siebie swoje imię, kładąc dłoń na piersi powiedziała: - Alana. Tim uśmiechnął się i wskazał na jej towarzysza, dając jej znać, że zamierza go podnieść i potrzebuje pomocy. Alana, pomogła mu zarzucić ramię nieprzytomnego i unieść go w górę. Powoli, dźwigając rannego, ruszył w kierunku miejsca obranego na spoczynek.
Uszli może z kilkadziesiąt metrów, kiedy ciszę puszczy przeszył odgłos wystrzału. Był to pojedynczy strzał z broni o kalibrze pośrednim, przynajmniej tak mu podpowiadało ucho żołnierza. "Który kretyn strzelał" - pomyślał przyspieszając kroku.
 
__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451
merill jest offline  
Stary 25-03-2010, 22:00   #9
 
abishai's Avatar
 
Reputacja: 1 abishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputacjęabishai ma wspaniałą reputację
Trupy i spalona wioska... Skóra zwłok miała inną barwę, budynki inną konstrukcję. Ale reszta była znajoma. Rosiński rozejrzał się wśród nie przyglądając się za bardzo zwłokom.
I tak sposób w jaki zadano im śmierć, mówił aż nadto o brutalności i prymitywnych metodach napastników. Nie mieli oni zaawansowanej broni, albo nie zamierzali jej używać... Po znalezieniu trupów odzianych w kolczugi, przeważyła pierwsza opcja.
Zostawili swoich poległych kamratów, jak zapewne wszystko, czego nie mogli unieść i nie warto było taszczyć.
Generalnie podobne obrazki widział na misjach pokojowych w Afryce...spalone wsie, masowe groby. Zwłoki ze śladami tortur. Łupieżczy rajd jakiejś bandy na osadę. Nic niezwykłego, ani w widokach, ani w metodzie. Zwiedzanie wioski, nie trwało długo... wkrótce czwórka byłych ratowników ruszyła dalej.

A gdy znaleźli odpowiednie miejsce na tymczasowy obóz, rozdzielili się. I niestety Rosińskiemu przypadł Spencer. Co specjalnie Janowi nie przypadło do gustu. Chris miał bowiem jedną poważną wadę... był uzbrojonym cywilem. W dodatku swoim ganianiem to tu to tam, udowodnił, że słowo „dyscyplina” dla niego nie istnieje. Był więc tym wszystkim czemu Jan nauczył się nie ufać w Afryce. Bowiem większość „partyzantów” było takimi jak Chris uzbrojonymi cywilami, którzy myśleli, że mając broń mogą wymierzać sprawiedliwość... Co prawda wymierzali „sprawiedliwość” polegającą głównie na wyrównywaniu rachunków, napadach na wioski, zbiorowych gwałtach...
Dlatego też Rosiński trzymał się blisko Spencera, mimo że taktycznie to był błąd. Niemniej Jan nie tylko wyruszył na zwiad, przy okazji pilnował, by niesforny cywil wzorem amerykańskich rednecków nie zrobił nic głupiego. To, że Spencer był Kanadyjczykiem, nie stanowiło dla Rosińskiego większej różnicy...wszak to jeden kontynent. A tym swoim niefrasobliwym zachowaniem i oddalaniem się od grupy, bez uzgodnienia (o pytania o zgodę Ipatowa nie wspominając) udowodnił, że jest bardzo amerykański.

Wkrótce się natknęli na grupę, atakowaną przez jednego samotnego „wikinga”. Był sam, towarzysze jego bowiem nie mieli by po co czaić się po krzakach. Jan zamierzał oddać strzały ostrzegawcze, bowiem strzelanie w plecy nieuzbrojonego (w sumie nieuzbrojonego w broń, który mógłby Rosińskiemu zagrozić) godziło w etos żołnierski. Ale Spencer go uprzedził i coś wymamrotawszy ogłuszył toporkiem, po czym zachował się w sposób który wywołał w Janie odrazę i słowa po polsku.- Kanadyjski psychol.
Nadmierna brutalność Spencera nie dziwiła Jana. Niemniej wywoływała odrazę.
Rosiński podszedł do leżącego wikinga, który nawet przy wyrośniętym Rosiński wydawał się być kawałem byka. Żołnierz przeszukał go, rekwirując wszelkie znalezione uzbrojenie, oraz skórzany pas, którym związał dłonie nieprzytomnego wikinga.
Tymczasem Chris zajął się nawiązywaniem pierwszego kontaktu. Wszak pierwsze lody zostały chyba przełamane? Obronili ich przed złym Wikingiem...
Teraz tylko ich przekonać, że nie są jeszcze gorsi niż tamci... Co gorsza nie wiadomo kim są tamci, kim są ci. Nic nie wiadomo.
Spencer tradycyjnie od przedstawienia się.
- Chris. - powiedział, wskazując na siebie. - Chris. - powtórzył, ponownie wykonując ten gest.
- Jan. - powiedział, wskazując na Rosińskiego.
- Chris. - stuknął się w piersi. - Jan. - wskazał znów na Rosińskiego.
A potem, takim samym gestem, wskazał chłopaka.
W międzyczasie chłopak zdołał podnieść miecz i ponownie trzymał go wycelowanego, tym razem w Chrisa i Jana. Nadal na jego twarzy wymalowany był strach. Siedząca z nim kobieta odezwała się do niego cicho i chłopka obniżył nieco ostrzę miecza. Po czym powtórzył gest Kanadyjczyka i imiona obu mężczyzn. Wprawdzie miał trochę problemów z ich wymówieniem, ale się udało.
- Aatr. - Wskazał na siebie.
- Aatr. - powtórzył Chris, wskazując na chłopaka i skinął głową. Na wszelki wypadek wolał nie pytać o imię kobiety. A nuż stanowiło jakieś tabu...

Gestami dał znać, że obaj mają zamiar zabrać jeńca i pokazał, w jaką stronę idą. Potem powiedział:
- Chris, Jan, Aatr. - pokazał po kolei palcami, a potem szerokim gestem objął resztę. Kontynuując gest poprosił wszystkich o udanie się razem z nimi. W tym samym kierunku.

- Odpoczynek. - powiedział. Położył głowę na złożonych dłoniach i przymknął oczy. Wskazał kierunek i jeszcze raz zasygnalizował, że tam można odpocząć.

Chłopiec pomógł wstać kobiecie i wszyscy ruszyli za nieznajomymi. Przechodząc koło związanego wojownika, chłopiec powiedział coś do niego. Z intonacji można było wywnioskować, że była to obelga. Świadczył o tym również fakt, że niedoszła ofiara opluła swojego prześladowcę. Kobieta chciała coś powiedzieć, ale zrezygnował, odwracając jedynie głowę od wojownika. Pozostałe dzieci szerokim łukiem obeszły go.
Jan szarpnął za ubranie mężczyzny i popchnął do przodu, dając do zrozumienia, że też ma się ruszyć. Wiking, na szczęście nie stawiał oporu i posłusznie dostosował się do roli jeńca.
Nim ta przedziwna kolumna w ogóle się uformował i ruszyła, dał się słyszeć wystrzał. Dla Jana i Chrisa jasnym było, że ktoś użył karabinu. Czyżby nie tylko oni napotkali tubylców??
Dzieci ponownie schowały się za kobietą.
Kobieta stanęła tak, że przechodzące przez gałęzie drzew promienie słoneczne objęły ją. Obaj musieli przyznać, że była ładna. Sporej wielkości brzuch sprawiał, że poruszała się niezgrabnie. Jej długie, brązowe, kręcone włosy, teraz, w tym świetle wydawały się być poprzetykane złotogłowiem. Zupełnie niczym rusałka..
Gładkie lico. Smukła szyja. Pełne piersi...

Nie żeby teraz był czas na tego typu podziwianie.

Ubiór kobieta, jak i dzieci, pomimo iż był zabrudzony i gdzie nie gdzie rozdarty, był bogato zdobiony. Hafty na rękawach i brzegach sukni czy koszul. To samo przy szyi. Nawet laik zauważyłby, że musieli być to przedstawiciele lokalnej elity. Tylko we wszystkich znanych współczesnemu człowiekowi cywilizacjach, elity poruszały się z obstawą. A tego czternastolatka za takową uznać nie można. Nawet przy wybujałej wyobraźni.
Poza tym elity nie chodziły brudne i obdarte. Uciekinierzy??
-Gramy w papier, nożyce, kamień. Zwycięzca idzie na zwiad, przegrany zostaje z uchodźcami.- mruknął Rosiński do Spencera. -15 minut na rozejrzenie się i powrót do grupy. Po piętnastu minutach, trzeba się oddalić z cywilami z tej okolicy.
- Idź jak chcesz -
powiedział Chris - ale to dla mnie kiepski pomysł. Lepiej od razu ruszyć do naszej 'kryjówki'. Rozdzielanie się, jak mamy tego gościa na karku i kobietę i te dzieci pod opieką jest mało sensowne.
To prawda...dobro cywili było na pierwszym miejscu. Rosiński kiwnął jedynie głową i dodał.- Ruszajmy.
I udali się do obozu...Co akurat nie pocieszało Jana. Co innego "obozowisko" dla czterech osób szkolonych w przetrwaniu. Co innego obóz dla dzieci, ciężarnej kobiety i więźnia.
Sytuacja komplikowała się coraz bardziej.

Gdy dotarli na miejsce był tam Evans z kolejnymi gośćmi. Brakowało tylko Ipatowa. A Jan mógł tylko zakląć cicho pod nosem. Usiadł pod drzewem i wyjął zdjęcie przez chwilę przyglądając się Marcie. Na razie nie wiedział co zrobić, zostać tu nie mogli...zostawić Ipatowa samemu sobie tym bardziej. Prędzej czy później, trzeba będzie udać się na poszukiwanie kapitana. Chyba, że on wróci w przeciągu następnej godziny.
Spojrzał na najstarszą z kobiet...teraz przynajmniej mieli przewodniczkę.
Inna sprawa, że trzeba będzie się z nią dogadać.
Rosiński podszedł do kobiety z brzuszkiem , pokazał palcem na ziemię, po czym nożem narysował zarys chaty...strzałki w czterech kierunkach świata i zaczął palcem pokazywać każdy po kolei.
 
__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Ostatnio edytowane przez abishai : 26-03-2010 o 18:41.
abishai jest offline  
Stary 30-03-2010, 09:53   #10
 
Efcia's Avatar
 
Reputacja: 1 Efcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputację
Post wspólny

Chris podniósł miecz, byłą własność 'Wikinga'.


Żelastwo mierzyło, tak na oko, siedemdziesiąt parę centymetrów i ważyło ponad kilogram. Mimo tego dawało się nim dość dobrze władać. Ostrze nie było może idealne, ale do zadawania śmierci z pewnością się nadawało. Szczególnie w rekach ludzi takich jak ich jeniec, nie niższy od Chrisa, za to o ładny kawałek szerszy. W dodatku wyglądało na to, że ta różnica składa się z mięśni, a nie tłuszczu...
Wbrew przypuszczeniom nie był to zwykły, gładki kawał żelaza.
Głowica była ozdobiona wizerunkiem czegoś, co mniej więcej przypominało konia...


A może raczej konia i jakiegoś innego zwierzaka.


Na ostrzu, tuż przy rękojeści, wyryte były dwa dość prymitywne rysunki.


Wojownikowi z mieczem towarzyszył występujący po drugiej stronie ostrza łucznik.


Ostrze również nie było gładkie. Bez trudu można było zauważyć szereg pionowych, poziomych i ukośnych kresek, łączących się niekiedy ze sobą.


Ponieważ niektóre powtarzały się, zatem łatwo można było się domyślić, że nie jest to zwykły ornament, tylko jakieś pismo.
Sentencja? Zaklęcie?
"Magiczny miecz" - uśmiechnął się lekko Chris.


Ruszyli powoli do obozowiska. Czworo dzieci,trójka z nich nie miała jeszcze dziesięciu lat. Trzymały się blisko ciężarnej. Młodociany wojownik dumnie szedł za nimi.


Tim czuł, że ranny wojownik robi się co raz cięższy, a dziewczyna nie pomagała mu za bardzo, sama będąc jeszcze w szoku po niedawno przeżytych wydarzeniach. Powoli, bo powoli ale zaszli wreszcie na miejsce.Plecak i graty które zostawił były na miejscu, niestety na miejscu nie było pozostałych. Położył rannego wojownika na ziemi i pozwolił, by dziewczyna się nim zajęła.Tim przyglądał się jej przez chwilę. Arafatką którą jej podarował, zasłoniła podartą na piersi suknię. Dziewczyna zauważyła jego spojrzenie i zdjęła chustę wyciągając ją w jego kierunku, jakby chciała mu ja oddać. Tim odsunął się od niej gestem dając jej znak, że ma ją zatrzymać. Scenę tę przerwał odgłos zbliżających się ludzi.

Evans schował się za drzewo, odbezpieczając broń i kładąc palec na ustach, dając Alanie - poznanej dziewczynie, znak by była cicho.

Na szczęście dla tej trójki, zbliżającymi okazali się Rosiński i Spencer.
Evans przywitał ich z bronią w ręku wyłaniając się zza jednego z drzew. Ipatowa nigdzie nie było.


Gdy kobieta w ciąży dostrzegła tę, którą przyprowadził Evnas, powiedziała coś. Siedząca dotychczas tyłem podniosła się. Wtedy Kanadyjczyk i Polak dostrzegli rozerwaną suknię, i nim dziewczyna zdążyła chwycić oba rozerwane kawałki i zakryć się, przez chwilę mogli podziwiać jej biust. Ślad po uderzeniu aż nadto wyraźny był na jej twarzy.
Na świecie powszechnie wiadomym było, że Niosący Pokój Amerykanie nie są tak naprawdę święci. Choćby masakra w My Lai, czy ostania sprawa więźniów w Iraku.
Mimo wszystko Chris nie sądził, że to Evans jest sprawcą takiego właśnie wyglądu młodej kobiety. Poza tym na ziemi leżał kolejny Wiking... Więc może to on...
Obie kobiety podeszły do siebie i przywitały się. Wglądało to trochę jakby ta ciężarna potknęła się o coś i wpadła w ramiona młodszej.
Dzieci skupiły się koło kobiet.
Wtedy podszedł do nich Rosiński i coś narysował na ziemi, pokazując równocześnie kierunki świata. Ale obie pokiwały przecząco głowami.
Po czym kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać, ale szeptem, pokazując to na dzieci, to na leżącego nieopodal rannego wojownika.

- Widzę, że nie tylko ja spotkałem miejscowych. Czwórka bandytów, podobnych do tych co napadli wioskę, próbowała dobrać się do dziewczyny i zatłuc tego wojownika. Już nikomu nie zrobią krzywdy – Evans stwierdził zimno. - Słyszałem strzały, to ty Rosiński? Czy może nasz kapitan, tylko wy macie broń na nabój pośredni? Gdzie spotkaliście tę kobietę i dzieci?
- Kawałek drogi stąd. - Chris machnął ręką w kierunku skąd przyszli. - Ten osiłek zamierzał zdaje się skrócić tego chłopaczka o głowę. A skoro już im pomogliśmy, to nie wypadało zostawiać.
- Rozumiem, że to nie wy strzelaliście, tylko Ipatow? Sprowadzi nam na głowy wroga, jak nic.Gdzie on w ogóle jest? Już dawno powinien być z powrotem. – Rzucił Amerykanin.

W końcu młodsza z nich podeszła do żołnierzy, cały czas podtrzymując ręką rozdarty materiał.
Pokazała po kolei siebie, ciężarną, i trzech żołnierzy wypowiadając przy tym jedno słowo.
- Voksen.
Następnie wskazała na dzieci i wypowiedziała inne.
- Barn.
Powtórzyła gesty i słowa jeszcze dwa razy. Następnie wskazała na oczy i na dzieci. Znowu wskazała oczy i ręką zatoczyła okrąg wskazując na las.
- Ma ktoś jakiś pomysł, jak zapytać ich o najbliższą osadę, do której chcą być odprowadzeni?- rzekł z rezygnacją Rosiński, wskazał na siebie, potem na swoje oczy, potem na dzieci.
Jan podszedł bliżej dzieci i zaczął ich pilnować...Liczył, że zmęczenie i strach wystarczą, by grupka nieletnich, nie wpadła na pomysł rozbiegania się.
Na razie należało czekać na Ipatowa, potem uchodźcom przyda się noc odpoczynku. A z rankiem trzeba by się było wyruszyć do najbliższej przyjaznej osady. Bądź co bądź, trójka żołnierzy i cywil, bardziej potrafili się zatroszczyć o samych siebie, niż o kobiety i tę całą dzieciarnię.

- Najpierw trzeba je nakarmić - powiedział Chris. Sięgnął do plecaka. Wbrew własnym słowom nie wyciągnął resztek ich obiadu, tylko zapasową koszulę, którą podał młodej kobiecie. Twarz obdarowanej rozjaśniła się. Chwyciła koszulę, obróciła się plecami do pozostałych i szybko ubrała się.

Pozostało teraz nakarmić wszystkich.
Tu niestety nie było miejsca na cud. To, co zostało z obiadu raczej by nie starczyło dla wszystkich, uwzględniając dodatkowo fakt, że od razu było widać, że dzieci są głodne. Chris podał królika kobiecie w ciąży, która od razu oddała je dzieciom. Chociaż właśnie przyszła matka powinna się dobrze odżywiać, to jednak bardziej dbała o dzieci...
- Macie jeszcze coś do jedzenia? - spytał pozostałych.
Rosiński zaprzeczył głową...szykowali się wszak na wyprawę ratunkową która miała potrwać góra kilka. Nie kilka dni. Jedyne co miał, to trochę wódki w piersiówce. Ale to raczej nie można uznać za "jedzenie".
- Ja mam rację żywnościowe -Tim wyciągnął z plecaka zapakowane szczelnie pakiety, po czym rozpakował i porozdawał reszcie. Uratowanej przez niego dziewczynie podał pół tabliczki czekolady, uśmiechem zachęcając ją by spróbowała. Żołnierz przyglądał się dzieciom, były bardzo przestraszone i zdezorientowane. Evans próbował to wszystko poskładać w jedną całość. Porównywał ubiory spotkanych tubylców z ubiorami zamordowanych we wsi. Zarówno dzieci, jak i ciężarna czy uratowana przez niego para, miały stroje, o kroju i jakości materiałów podobnych to łupieżców, tych znalezionych w wiosce, jak i tych zneutralizowanych przez niego. Znaczy, że należeli do podobnej grupy etnicznej, ci pomordowani w wiosce wyglądali mu na zwykłych zjadaczy chleba, chłopstwo. Teraz chyba mieli do czynienia ze swego rodzaju "elitą" tubylców. Przynajmniej tak podpowiadała logika, nie mógł być jednak na sto procent pewien swoich przypuszczań, miał zbyt mało danych, by opracować jakaś naprawdę solidną analizę.

Dziewczyna obejrzała dokładnie podany jej przedmiot. Powąchała. Jeszcze raz przeniosła wzrok na Tima.

Tim wskazał palcem na czekoladę a potem na swoje usta, naśladując czynność jedzenia. Po czym uśmiechnął i się, by przekonać kobietę.

Czekolada roztopiła się trochę w jej dłoniach. Im też zaczęła się przyglądać. Po czym spróbowała. Uśmiechnęła się do Tima.


Chris wyrównał kawałek piasku i gestem poprosił do siebie młodszą kobietę. Kawałkiem patyka narysował dwie kobiety i trzech mężczyzn. Otoczył rysunek kołem, a następnie powtórzył słowo "Voksen".


Obok narysował cztery mniejsze sylwetki. Wskazując je powiedział "Barn".

Pozostała do załatwienie jeszcze jedna sprawa...
Wokół narysowanej grupki Chris naszkicował las, a za lasem trzy kolejne, malutkie sylwetki.
- Barn? - spytał, pokazując zaginione jak sądził dzieci.

Kobieta pokiwała głową.

- Trzeba ich będzie poszukać... - powiedział do Evansa i Rosińskiego. Ponownie zwrócił się do kobiety.
- Chris - pokazał na siebie. - Aatr - wskazał chłopaka.
Ponownie wrócił do rysunku. Naszkicował dwie sylwetki - większą i mniejszą.
- Chris, Aatr - pokazał obie i dorysował strzałkę w stronę zaginionych dzieci. Wstał i, podobnie jak poprzednio kobieta zaczął się rozglądać na wszystkie strony.
- Chris, Aatr, barn... - stuknął patykiem w sylwetki zaginionych dzieci.

Kobieta pokazała na Kanadyjczyka i chłopca, po czym zaczęła placami prawej ręki chodzić po piasku.

Chris skinął głową. A potem dorysował do zaginionych dzieci kolejne dwa. Potem następne dwa. Następnie wręczył kobiecie patyk i wskazał grupkę zaginionych dzieci.

Kobieta przeliczyła małe postaci i dorysowała jeszcze dwie. Odwróciła się do tej w ciąży. Wymieniła z nią kilka uwag, i oddała patyk Chrisowi

- Dziewięć... - Chris przeliczył sylwetki. - Dziewięcioro dzieci... Przedszkole jakieś czy co? - Niestety bariera językowa uniemożliwiła uzyskanie odpowiedzi na to pytanie. - Skąd się oni wszyscy tu wzięli?
Z pewnością nie z wioski. Stroje kobiet i dzieci z pewnością nie były podobne do ubrań wieśniaków. Już bardziej wyglądały jak ubrania Wikingów...
Poza tym w wiosce nie było jakiegoś zamku czy choćby okazałego dworu.
- Zróbcie im jakieś posłania z gałęzi - powiedział do Evansa i Rosińskiego. - Przecież nie mogą spać na gołej ziemi. A w tym czasie my poszukamy tamtych dzieci.
- I dowiedzcie się, dokąd można je jutro zaprowadzić - dodał.
- Spencer chyba Ci się w głowie przewróciło już całkiem - na ostatni rozkaz cywila Evans nie wytrzymał - Nie Ty dowodzisz i nie ty będziesz wydawał rozkazy. Chcesz robić posłania to rób, ale nami się nie wyręczaj. Poza tym jeśli chodzi o spotkanie z nieprzyjaciółmi, to wybacz, ale chyba nie jesteś komandosem?
- Nie umiesz, to nie rób - powiedział spokojnie Chris. - Załatwię to, jak wrócę. Najwyraźniej nie potrafisz zrozumieć, że o dzieci trzeba zadbać. Natomiast, wybacz, może nie jestem taką maszynką do zabijania, jak ty, ale jeśli chodzi o poruszanie się po lesie jestem od ciebie lepszy. I może wreszcie zrozumiesz jedną rzecz... Ta twoja cała struktura dowodzenia nie ma tutaj zastosowania. Skończyła się z chwilą, gdy znaleźliśmy się w tym świecie. Jeśli ktoś doświadczony w pewnych sprawach coś ci radzi, to lepiej posłuchaj. Jeżeli uważasz, że te twoje parę gwiazdek cokolwiek tu znaczy, to po prostu jesteś w błędzie. Skończ z podziałem na "mądrych, doświadczonych, wszystkowiedzących" wojskowych i "głupawych i niezaradnych" cywilów, bo jeśli masz zamiar to stosować, to lepiej będzie, jeśli się rozejdziemy. Jak powiesz coś mądrego, to posłucham.
- Może taki podział wymyślono po to, by ustalić jakieś reguły, ale dla Ciebie to zbyt trudne. Nie mam zamiaru Ci udowadniać, kto jest lepszy w lesie, byłem w miejscach w których ty zdechłbyś z głodu. Po drugie to co Ty proponujesz to jest właśnie rozkazywanie, bo od momentu tej dziwnej zmiany miejsc, nie wydałem Ci ani jednego rozkazu, to Ty zaczynasz dyrygować, to się ma skończyć, albo będziemy współpracować, albo jak już zaproponowałeś możemy się rozejść. Droga wolna, możesz wracać skąd przyszliśmy.
Chris stłumił uśmiech. Zadziałała stara prawda - chcesz, żeby coś było zrobione - zrób to sam. A Evans zachowywał się jak typowy wojak, któremu się zdawało, że tylko on był wszędzie i wszystko widział.
- Zatem obiecuję ci, że już więcej nie powiem ci, co masz robić - powiedział - skoro dokładnie w taki sposób rozumiesz słowo 'współpraca'.
- Masz wybór, albo będziemy współpracować, albo idziesz w cholerę, przy czym za współpracę nie uważam, że każdy sobie rzepkę skrobie. Jaka jest twoja decyzja? - Tim pomyślał, że stara prawda jest aktualna, nie ma nic gorszego w oddziale, niż indywidualista, taki który myśli, że jest samowystarczalny. Niech go cholera, ale przez niego on i reszta mogą ucierpieć.
- Współpraca nie polega na tym, że ja będę robić to, co ty chcesz - odparł Chris - tylko że będziemy robić to, co jest słuszne. Stwierdziłeś, że nie będziesz szykować posłań i nie porozmawiasz z paniami, by się czegoś dowiedzieć. Nie chcesz, to nikt cię do tego nie zmusi. Widocznie uważasz, że nie mam racji i że to nie jest potrzebne. Albo też chcesz wprowadzić podział obowiązków, wybierając dla siebie to, co ci odpowiada, dla innych zostawiając resztę.
- Jeżeli według ciebie współpraca będzie polegać na tym, że za każdym razem będę pytać, czy mogę coś zrobić, to od razu ci powiem - nie, tak nie będzie. Jeśli masz jakieś logiczne argumenty to proszę, chętnie posłucham.

- Masz widzę, umiejętność wkładania w czyjeś usta, słów, których nikt nie wypowiedział. Chodzi mi o to, że mamy działać razem, a póki co to Ty wybierasz sobie zajęcia. Nie zauważyłem, by Rosiński czy ja, komuś coś kazał. Poza tym, gdzie tam jest Ipatow i na niego też trzeba poczekać. Spotkaliśmy kilku wrogów, jego strzały, mogą nam na głowy sprowadzić więcej nieprzyjaciół. O tym już nie pomyślałeś? Nie możemy tu zostać.

- Chyba nie odpowiedziałeś na moje pytanie, który z moich pomysłów uważasz za nietrafiony. Różnica między nami polega na tym, że gdybyś ty to wymyślił i powiedział, że trzeba coś zrobić, to bym to zrobił. Dlatego, że to jest konieczne, a nie dlatego, że ktoś mi 'kazał'. A jeśli chodzi o pozostanie... Jeśli chcesz, to ich zabierz i sobie idź. Ciekawe, jak daleko zajdziesz z tymi dziećmi. I tym rannym. Sam sobie przy okazji zaprzeczasz - mówisz o czekaniu na Ipatowa i o opuszczeniu tego miejsca. A tamte dzieci trzeba odszukać. Jeśli naprawdę uważasz, że trzeba stąd uciekać, to zastanów się, dokąd. Czy znajdziesz szybko lepsze miejsce. Nie znamy tej okolicy, a oni chyba też nie.

- To były tylko propozycje, bo widzisz, w przeciwieństwie do Ciebie, pytam się innych o zdanie, a nie uznaję za prawdę objawioną swoje słowa. Chcesz to idź, nie licz jednak, że ktoś Cię będzie szukał.

- Mam nadzieję, że nie. Masz na głowie ważniejsze sprawy - powiedział poważnie, spoglądając na kobiety i dzieci. - Ale postaram się szybko wrócić.

- A ja mam nadzieję, ze zrozumiałeś o co mi chodzi? Nie jestem tępym żołdakiem, choć wiem, za tak myślisz Kanadyjczyku.

- Nie wiesz, co o tobie myślę - odparł Chris - i nie dowiesz się, aż ci nie powiem. Natomiast w tym wypadku troszkę się pomyliłeś. Z pewnością nie uważam cię za tępego żołdaka.

- Dałeś to odczuć, choć mogę się mylić. - Evans ruszył w stronę dzieci i reszty uratowanych. Musiał przyznać że Specer miał rację, trzeba się było nimi zająć, miał tylko nadzieję, ze przez tę konfrontację, choć trochę zmieni on swoje zachowanie.

- Nie usiłowałeś załatwić niczego krzykiem - uśmiechnął się Chris - a już to choćby sprawia, że etykietka 'tępy żołdak' do ciebie nie pasuje. A w ogóle to przepraszam. Powinniśmy byli to załatwić szybciej, bez tylu zbędnych słów. Następnym razem pójdzie nam lepiej.

Odwrócił się w stronę najstarszego chłopca.
- Aatr - powiedział. - Chris, Aatr - machnął ręką w stronę lasu - barn.
Od kobiet nie można było się dowiedzieć, gdzie się rozstały z dziećmi, dlatego miał zamiar ruszyć mniej więcej w tym kierunku, w którym podążył Ipatow i stamtąd rozpocząć poszukiwania. W ten sposób można było upiec dwie pieczenie na jednym ogniu...
Ledwo zniknął w lesie zaczął stosować wszystkie znane sobie sposoby, by poruszać się jak najciszej. I niezauważalnie dla innych.
Rosiński w tym sporze popierał Evansa... zresztą Spencer udowodnił, swą niekonsekwentość. Uważał za nierozsądne sprawdzić odgłos wystrzału, a sam wybierał się w jeszcze głupszą wyprawę, szukając dzieci, których położenia w ogóle nie znał. Narażał w ten sposób i siebie i ich, gdyż rozdzielając się obniżał wartość bojową całej grupy. Mizerną z uwagi na niewielką liczebność.
Gdy Evans skończył rozmowę Rosiński rzekł.- Biorę pierwszą nocną wartę. Miejmy nadzieję, że Ipatow wróci. Jeśli nie to będzie nas dwóch, góra trzech do opieki nad sporą grupką cywili. Oby to okolicy była jakaś osada, w której się nimi zaopiekują. Bo jak nie, to mamy przesrane.


***

Ipatow tym czasem starał się nawiązać kontakt z dziećmi. Nie było to łatwe, zważywszy na fakt, iż przed chwilą były świadkami dość makabrycznych wydarzeń. Stały z szeroko otwartymi oczami, w których czaił się strach, obserwowały każdy ruch Polaka.
Z twarzy kapitana wciąż nie znikał ten przerażający uśmiech. Jedno z młodszych dzieci rozpłakało się. Ipatow mógł zrozumieć pojedyncze słowa z łkania dziecka, takie jak mama czy dom. Język używany przez dzieci był podobny do norweskiego.

Siergiej zagadał do dzieci. Ale chyba go nie zrozumiały. Być może były zbyt wystraszone. Próby dowiedzenia się co tu robią spełzły na niczym. Do dzieci trzeba jednak mieć rękę.

Spenser i Aatr po pewnym czasie usłyszeli płacz dziecka. Przyspieszyli.
Ipatow odbezpieczył swoją broń słysząc, że ktoś się zbliża. Gotowy do strzału stanął za jakimś drzewem. Po chwili odetchnął z ulgą, gdy zobaczył Kanadyjczyka.
Chwilę później i Chris dojrzał kapitana. Aatr tym czasem podszedł do dzieci i chyba zaczął je uspokajać.
 
__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny
Efcia jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 23:04.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172