Ból głowy, ta straszna plaga nękająca kobiety od wieków, to było wymówką Leiko. Wykorzystała ją, aby ukrócić zawczasu wszelkie pytania na temat jej nagłego zniknięcia. Wdowa Asano przyjęła to wytłumaczenie ze zrozumieniem, choć Maruikenmiała świadomość że Sakusei nie wierzy w historyjkę o migrenie. I trzeba będzie coś dla niej później zmyślić lub powiedzieć prawdę, choć niekoniecznie całą.
Młody łowca również nie dopytywał, bardziej zmartwiony tym że znów okazja do bliższego rozwoju ich znajomości umyka z powodu kobiecej dolegliwości.

Pozostało tylko jedno. Miłosne spojrzenie urywane, gdy Kirisu patrzył w stronę łowczyni. Zapraszające i kuszące młodego lorda Sasaki. Takie spojrzenia doświadczone w miłosnych flirtach dwórki posyłały swoim wybrankom i łowczyni była pewna, że biegły w dworskich intrygach Kojiro zauważy to skierowane do niego zaproszenie. A Kirisu nie mający doświadczenia z subtelnym romansem, prawdopodobnie nie.
Teraz mogła się udać do swojego pokoju na spoczynek i… przygotować się na przybycie kochanka.

Ah, Losie przewrotny i wy Kami kapryśne..

Maruiken Leiko często kłamała. Był to nieodłączny element jej życia. Iye, nie jako łowczyni demonów, która sama w sobie była tylko kolejną fałszywą maską. Tego drugiego życia.
Kłamała, żeby poznać prawdę. Manipulowała i poruszała serca nieprzygotowane na okrutne złamanie. Z naturalną swobodą tkała swoje intrygi i znikała, nim mogły jej sięgnąć ich konsekwencje.
Ale Los chciał, że akurat to drobne kłamstewko, mające przecież zaledwie zadbać o prywatność dwóch sióstr, obróciło się przeciw niej. Fałszywy ból głowy.. pojawił się nagle i okazał się być jak najbardziej prawdziwy.

Lekko rozsunęła shoji wychodzące na ogród gospody i stojąc pozwalała, aby powiew wieczornego powietrza wkradał się pod jej kimono i muskał skórę. Przyjemny chłód łagodził ten drażniący ucisk w głowie, nieco.. uciszał chaos w myślach.

Świst powietrza poprzedził nagłe pojawienie się ronina. Zeskoczył tuż przed nią z dachu. Nie zauważyła tego, że się wspinał po dachu gospody skradając do jej pokoju. Nie zauważyła dopóki nie zeskoczył tuż przed nią. Gdyby miał wrogie zamiary, to już byłaby martwa.
Co za… nieostrożność z jej strony. Wywołana zapewne migreną. Mateczka nie byłaby zadowolona. Niemniej jak zwykle Leiko miała okazję upewnić się, że wychowany na dworze samuraj dobrze zna sztuczki ninja, może zbyt dobrze. Mężczyzna wyprostował się po skoku…

.. i spytał cicho - Czyżbym się pomylił i źle zrozumiał Twoje sygnały? Szukał okazji tam, gdzie jej nie było? Byłoby to wielce niefortunne. Wspinanie się po dachu gospody po to, by przejść do twojego pokoju unikając korytarza i czającego się tam Kirisu było wielce męczącym i kłopotliwym wyczynem.
Błąkający się na obliczu mężczyzny delikatny uśmiech i lekko kpiący ton głosu sugerował, że słowa lorda Sasaki były nie do końca poważne.

Także i twarz łowczyni rozjaśnił subtelny uśmiech. Trwał on jednak tyle co mrugnięcie, po którym głos kobiety wstąpił na równie fałszywe tony. Mówiła z troską, co samo w sobie nie było aż tak niespotykane, gdyby tylko ta troska nie była tak przesadzona.
-Biedny tygrys.. ileż to wyzwań Kami rzucają pod Twe nogi. Wędrówki przez góry, demony i równie krwiożerczy samuraje, a na dodatek jeszcze kobiece kaprysy wymagające przekradania się pod czujnym okiem mego strażnika - w rzewnym geście położyła dłoń na swym sercu, zaledwie przypadkiem przyciągając spojrzenie ku swemu dekoltowi - Zrozumiem, jeśli po tych wszystkich trudach, zasłużony odpoczynek jest jedynym o czym teraz możesz myśleć..

- Uważam, że jestem w stanie myśleć o wielu rzeczach. Nie tylko o odpoczynku.- mężczyzna przeciągnął się leniwie dodając żartobliwie. - Poza tym spanie w twoim futonie w obecnej sytuacji byłoby ryzykowne. Lepiej wykorzystać ten futon do innych czynności niż sen, ne?

-A jeśli.. skusiłam Cię jedynie okazją do spędzenia ze mną nocy na niewinnej pogawędce? -malowane fioletem usta mówiły jedno, ale oczy Leiko.. oh, one z przyjemnością powiodły po jego ciele napinającym się w przeciągnięciu. Niełatwo też było dostrzec w niej choćby cień niewinności, kiedy w pamięci ciągle była żywa jej.. wyuzdana napaść na kochanka w lesie.
-Co wtedy? Zostawisz mnie tak samą, drżącą na chłodzie? - drażniła się z nim, a tchnienie tego chłodnego powietrza sprawiło, że kosmyki włosów połaskotały ją w policzek.

- Nie jestem pewien czy utrzymam dłonie przy sobie. - ronin zaborczo objął i przytulił do siebie “drżąca” łowczynię. - Nie zostawię cię, acz… czy jesteś gotowa na takie ryzyko wpuszczając mnie do środka?

-Dobrze wiesz, że jako nieszczęśliwa żona kupca, wiodę dość.. szare i mało urozmaicone życie. Nie mam wielu okazji do posmakowania ryzyka przyprawiającego mnie o szybsze bicie serca - Leiko sponad ramienia mężczyzny powiodła wzrokiem po ogrodzie, upewniając się że żadne ciekawskie oczy nie czają się w ciemnościach.
-Choć uważam, że największym ryzykiem są cienkie ściany mojego pokoju. Wystarczy jedno głośniejsze słowo, jedno głośniejsze westchnienie wyrwane z mych ust.. -dopiero po upewnieniu się, że nie stanowią dla nikogo nocnej atrakcji, kobieta przesunęła powoli dłońmi po klatce piersiowej ronina. Ku górze, muskając palcami jego szyję i w końcu splatając dłonie na karku -A bardzo gorliwy strażnik przybiegnie, aby bronić mojej niewinności..

- To będę musiał zdusić te jęki częstymi i długimi pocałunkami, ne?- mruknął ronin i zaczął sprawdzać tę teorię, niestety zamiast trafić swoimi wargami na jej usta, wodził nimi po jej szyi.
Jakąż marną wymówką okazywał się ból głowy, kiedy posiadało się tak zdolnego kochanka. Jego usta były najlepszym lekarstwem, pod którym tak łatwo zapominało się o tej dolegliwości.

Łowczyni pokręciła głową w rozbawieniu na tę zuchwałość Kojiro. Zacisnęła palce na jego haori, po czym pociągnęła go za sobą do pokoju. Tam wyswobodziła się z objęć jego zachłannych ramion i starannie zamknęła za nimi shoji.
-Czy będąc bezczelnym lordem też zakradałeś się do kobiecych komnat na zamku? Musiałeś poznać wszystkie jego sekrety i zakamarki, ne? - pytała z powrotem odwracając się do ronina i podnosząc na niego spojrzenie lśniące pożądaniem oraz zaintrygowaniem.

- Domyślam się… natury twojego pytania. - westchnął ciężko Sasaki i potwierdził skinieniem głowy. - Tak, znam tajne przejścia prowadzące z zamku i do zamku. Problem w tym moja droga, że nie ja jeden. Znam kilka przejść, ale obawiam się że są to sekrety znane doradcom daimyo i naszym wrogom. I zapewne obecnie także ninja pilnującym zamku. Są jeszcze przejścia, które są tajemnicą szczególnie pilnie strzeżoną. I tylko dwie osoby powinny być z nimi obznajomione. Jedną z nich jest sam Sonoske-sama, drugą… jego brat.

-Oh? Czyżbym trzymała przy sobie niewłaściwego młodego lorda poszukiwanego przez klan? -zażartowała Leiko, pomimo tego ukłucia rozczarowania po usłyszeniu jego słów -Nie mam czasu szukać go po górach i lasach. Nie sprawiał również wrażenia zainteresowanego powrotem do stolicy, a co dopiero zakradaniem się do zamku..
Zamilkła na moment, po którym skrzyżowała ręce na piersi i znów odezwała się cicho - A Słodycz Lotosu? Może ona wie coś więcej? W końcu była jego wielką miłością, na pewno dzielił się z nią wieloma sekretami.

- Są sekrety którymi nie wolno się dzielić nawet z najsłodszą konkubiną Leiko-san. - stwierdził melancholijnie Sasaki przyglądając łowczyni z uśmiechem. - Yokimura-dono o tym wiedział. I nie sądzę, by te sekrety jej zdradził narażając ją na niebezpieczeństwo. Bo chodzi tu o tunele, przez które opuszczano by zdobywany i plądrowany zamek. Tunele będące ostatnią deską ratunku dla rodziny panującego i jego samego. Gdyby był choć cień podejrzeń, że Yokimura-dono zdradził nieopatrznie taką informację, to… Słodycz Lotosu już dawno byłaby martwa. Obawiam się, że nie ma łatwej czy też bezpiecznej drogi do wnętrza zamku.

-Oh, akurat łatwe wejście istnieje, mój tygrysie -zamruczała kobieta w odpowiedzi, choć te słowa nie przyprawiły jej o zadowolenie. Wprost przeciwne, w kąciku jej warg przyczaił się lekko ironiczny uśmieszek -Nie wątpię, że mnisi powitają mnie z szeroko otwartymi ramionami i rytuałem przygotowanym specjalnie dla mnie. Może nawet zbliży mnie to do siostrzyczki, ale nadal nie ułatwi ucieczki z zamku -uniosła rękę i palcem wskazującym roztarła swoją skroń, przymykając przy tym oczy -Wolałabym znaleźć inne rozwiązanie. Jednak okazuje się to wyjątkowo skomplikowane..

- Niestety…- potwierdził Kojiro i zastanowił się głośno. - Acz… spodziewają się tylko ciebie, ne? Pajęczyca i jej towarzysz z pewnością będą dla nich nieprzyjemną niespodzianką, a i moja skromna osoba, może namieszać w ich planach.

-Hai, ale.. -ponure myśli podsuwały Leiko wiele wątpliwości.
Ale mnisi mają tego olbrzyma o włosach barwy słońca. Ale mają też Ishikiego i całe stado ninja. I te rogate demony. I kto wie jak wielu kolejnych Kasanów, Ptaszków i białowłosych samurajów.
Również Mateczka przestała interesować się nią i jej misją. I mała miko przepowiedziała zdradę ze strony kogoś bliskiego. I..

Nie wypowiedziała przy roninie swoich niepokojów. Zamiast tego odetchnęła głębiej i przyjrzała mu się ze słabym błyskiem figlarności wynurzającym się zza ciemnych chmur przesłaniających jej oczy.
-Ale Ciebie też poszukują. Może w takim razie powinnam klanowi zaproponować wymianę? -zsunęła dłoń, żeby tym razem opuszkami palców musnąć swe wargi -Duch za siostrę?

- Obawiam się że choć mam jeszcze pewnie wrogów w moim klanie, to żaden z nich nie jest chińskim mnichem. - zamyślił się ronin pocierając podbródek.- Dla nich nie mam wartości. Gomen nasai.
Skłonił się przepraszając za swój brak “przydatności”. Skłonił się z ironicznym uśmiechem na obliczu.

-Może to i lepiej. Nie jestem przekonana, czy byłoby Ci do twarzy z białymi włosami i zimnym spojrzeniem, Kojiro-san -wystarczyły dwa drobne kroczki, aby Leiko zbliżyła się do swojego kochanka. Sięgnęła ręką ku jednemu z niesfornych pasm długich włosów, które jego ruch wprawił w zakołysanie się w powietrzu. Pieszczotliwie zaplotła je sobie na palce, szepcząc - A co Ty byś zrobił, gdyby Twoją siostrzyczkę przetrzymywano na zamku? Próbowałbyś ją wykraść?

- Tak. Z pewnością.- przyznał ronin obejmując w pasie łowczynię i delikatnie bawiąc się obi jej stroju, powoli je rozwiązując. - Acz… miałbym świadomość, że nie będzie to łatwe do zrobienia.

-Hai, ale.. w jaki sposób? Hachisuka zamknęli bramy do zamku, a mury i korytarze są strzeżone przez stado ninja. Choć wątpię, aby akurat oni byli dla Ciebie problemem.. - mówiła łowczyni pozornie nie poświęcając uwagi działaniom zwinnych palców Kojiro. Jednak była dobrze świadoma tego, z jak wielkim ryzykiem sobie igrała. I jak trudne będzie skupienie się na samej pogawędce -Jesteś bardziej utalentowany w ich sztuce od nich samych. Od kiedy to nauki ninja są częścią treningu młodych samurajów?

Nie są. On to wiedział, ona też, co zdradzała w swoim urokliwym, acz nieco kocim uśmiechu. Nauki, chociaż jej samej bardzo bliskie, zaprzeczały wszystkiemu w co wierzyli honorowi samuraje. Jak to się zatem stało, że jej tygrys posiadał umiejętności właściwe komuś wychowanemu w jednym z klanów ninja?

- Nie wiem… jeszcze.- stwierdził dyplomatycznie Kojiro zupełnie ignorując pytanie dotyczących swoich talentów. Szanował jej tajemnice i najwyraźniej nie zamierzał zdradzać swoich sekretów. - Nie znam sytuacji w stolicy i w zamku. Z pewnością wybrałbym jakąś najmniej oczywistą drogę. Główna brama może?
Albo tylna..? Bowiem Leiko czuła jak silne dłonie masują jej pośladki, sprawnie podciągając kimono do góry. Już od tyłu jej łydki były całkiem odsłonięte.

-Niewinna pogawędka, pamiętasz? -skarciła go kobieta pomrukiem, w którym jednak ciężko było dosłyszeć prawdziwą złość na jego bezczelność. I nawet kiedy umknęła spod jego dotyku, to w jej oczach tańczyły figlarne iskierki. Odsunęła się od niego na kilka kroków. Na tyle blisko, aby ronin nadal mógł słyszeć jej słowa wypowiadane cichym tonem. Na tyle daleko, aby nie mógł jej sięgnąć swoimi dłońmi. Jedynie patrzeć.

-Podobno Hachisuka nie wpuszczają teraz nikogo obcego do swojego zamku. Ani bushi, ani służek, ani kochanek, ani.. -w tym momencie, tak wprost idealnym, rozwiązany pas obi spłynął spomiędzy jej dłoni i zwinął się u stóp niczym tresowany wąż. Kimono rozchyliło się, ukazując jedynie skrawek kuszącego ciała kryjącego się pod materiałem -.. kochanków. To trochę utrudnia wejście przez główną bramę, ne?

- Hai… Utrudnia, ale nie umożliwia.- ocenił Sasaki spoglądając łakomie na ciało łowczyni kuszące spod stroju. I wzruszył ramionami dodając z uśmiechem. - Za dużo o tym rozmyślasz teraz. Nie jesteśmy w stolicy klanu, nie wiemy jaka jest sytuacja przy bramie i na murach zamku. Ciężko planować nie znając sytuacji z pierwszej ręki, ne?

-Jesteśmy na tyle blisko stolicy, że napływają już z niej przeróżne wieści.. - mruczała Leiko, jednocześnie z kocim rozleniwieniem wyciągając najpierw jedną nagą stopę spomiędzy oplotów obi, a zaraz po niej i drugą -O ninja i niedostępnym zamku. Ale też o pogrzebach organizowanych dla samurajów, którzy zginęli w Shimodzie. Najwyraźniej tamtejsza horda demonów szczególnie ulubiła sobie tych samurajów, którzy ośmielili się wypowiadać swój brak zaufania wobec mnichów. Cóż za wygodny zbieg okoliczności, ne?

- Hai. Okolica wydaje się ich być pełna takich zbiegów okoliczności.- odparł z uśmiechem ronin, któremu coraz ciężej było skupić się na rozmowie. I pokręcił głową dodają.- Wieści być może i docierają… ale nie zastąpią obejrzenia na własne oczy murów zamku. A choć blisko jesteśmy stolicy, to… nie wkroczyliśmy do niej. Kto wie jakie okazje dla nas się tam kryją, ne?
Teraz najbardziej go kusiło to co Leiko jeszcze przed nim kryła pod materiałem kimona.

-Hai, masz rację - w pełni świadoma wędrującego po niej wzroku Kojiro, próbującego dostrzec więcej niż odrobinę jej nagiego ciała spomiędzy krańców rozwiązanego kimona, Leiko powolnymi kroczkami przeszła się po tatami -A jednak nie tak łatwo jest mi być bezczynną, kiedy mogę chociaż trochę przygotować się do mojej wizyty w stolicy. Liczyłam, że Ty mi w tym pomożesz, opowiadając o najważniejszych rodach Twojego dawnego klanu..

Przystanęła odwrócona tyłem do mężczyzny, po czym powłóczystym ruchem objęła się ramionami.
-O ile.. nie uważasz tego za stratę czasu i marnowanie Twej nocy.. ? -zapytała, lecz ważniejsze od jej słów było to, co robiła dłońmi. Nieśpiesznie, okrutnie drażniąc się z granicami cierpliwości tygrysa, zsunęła materiał odsłaniając nagość jednego swego barku i części pleców.

Rozpoczęły się ciężkie “negocjacje” dla łowczyni, która za kolejne skrawki wiedzy musiała “płacić” coraz mniejszą ilością tkaniny na sobie, a potem swym ciałem nawet wydanym na lubieżne i długie pieszczoty. Powolne i leniwe negocjacje pozwalające nieco się zorientować Leiko w zakresie wiedzy swojego ronina. Okazał się on osobą dość dobrze obeznaną w dworskim życiu, niekoniecznie w samej polityce klanu. Bądź co bądź był dworzaninem i samurajem, a nie doradcą czy strategiem.

Potwierdził, iż rody Dasate, Hatsuma i Jumari są najbardziej znaczącymi w klanie. A ich przywódcy tradycyjnie są doradcami daimyo, przy czym Dasate był “najmłodszym” rodem. Dopiero za czasów ojca Ginariego zyskując ten przywilej.

O samym Ginarim młody ronin miał wiele do opowiedzenia. Iż był to sumienny i inteligentny samuraj którego życie zmieniła tragedia. Żona zmarła mu w połogu wraz dzieckiem i to sprawiło, że całkowicie poświęcił się obowiązkom odstawiając wszelkie przyjemności życia na bok. Żył odtąd jak mnich..

O pozostałych doradcach Jumari Hataro i Hatsumie Umarim miał podobne zdania. Obaj byli sprytnymi egoistami i mistrzami intryg. Obaj korzystali z wszelkich przyjemności życia: alkoholu, jedzenia i kobiet. Aczkolwiek nie znał tożsamości ich obecnie ulubionych gejsz, to był pewien że jakieś mają. Poza tym wspomniał o innych członkach owych rodów, niemniej nie wydawały się one istotne w tej chwili. Gdyż dotyczyły osób które były mało ważne w hierarchii bądź… możliwe że nawet nieobecne w mieście. Tak jak Hatsuma Himeko, żona syna Umariego która, jak się okazało, miała bardzo duży apetyt na młodych przystojnych samurajów i wyuzdane pomysły. O kórym to Kojiro miał okazję… się przekonać.

Tak samo zresztą było w przypadku szanownej, acz nadal dość młodej i temperamentnej wdowy Taika Ameiko. Rządziła rodem przez kilka lat, nim Hakku, jej młody syn, przejął rządy. O nim samym Kojiro miał dobre zdanie podkreślając jego ambicję i talent do szermierki. I brak zainteresowania niewiastami.

Ambitny miał być też Tamura Saitame, obecny przywódca rodu Tamura, mistrz włóczni i właściciel dojo w stolicy. Ambitny i lubiący dobrze się zabawić w świecie, miał też dwóch bardzo ambitnych kuzynów gotowych zająć jego miejsce w przypadku, gdy coś mu się stało. I miał ładną, acz nieco pulchniutką młodszą siostrę, którą planował wydać za kogoś ważnego.

O rodzie Taika nie powiedział za wiele, choć ponoć przebywał wśród nich długo. Ten ród nie miał żadnych przedstawicieli na dworze daimyo i skupiał się na ziemiach pod swoim zarządem. Byli jednak lojalni i praktykowali dość kontrowersyjne style walki kataną… w oparciu o instynkt i inne zmysły niż wzrok. Co prawda dopuszczali, za opłatą, członków klanu Hachisuka do swoich sekretów. Ale jak wspomniał Kojiro, trening i nauki były tak ciężkie że niewielu bushi zdołało je ukończyć. Leiko nie dowiedziała się jednak czy sam Sasaki miał okazję ukończyć owe nauki, bo tę kwestię jakoś jej tygrys zbywał.

A pytać Leiko było coraz trudniej, gdy usta kochanka wędrowały już po udach, gdy sięgały jej kwiatu. Gdy pieściły zmuszając ją do wicia i spazmatycznych oddechów. Teraz… to wszystko, to przesłuchanie stawało się torturą dla niej samej. Wiedziała, że powinna pytać i zachęcać do dalszych zwierzeń. Ale… jedyne pytanie jakie naprawdę chciała zadać brzmiało.

“Czy jesteś gotów mnie posiąść?”

Niemniej póki co samokontrola łowczyni pozwalała utrzymać to pragnienie na wodzy.

Ofu… na ich temat Sasaki wiele ciekawego nie mógł powiedzieć. Znał samego Ofu Juntaro, samuraja ponurego acz poważnego. Świetnego dowódcę, znał jego dzieci, szczególnie córkę. Matkę i obecną przywódczynię rodu, unikał szerokim łukiem. Znana była bowiem ze swego wrednego charakteru i ciętego języka, którego nie umiała trzymać za zębami.

Oy…Oya…Oy…Oyum…Oyama?
Trudno było skupić myśli, gdy stawała się instrumentem pod palcami kochanka, a jego język czuła na swojej szyi i piersiach.
O tak… znał dobrze Iworiego i jego żonę, znał dobrze jego brata. Niemniej co z tego. Brat Iworiego zginął podczas wojny, sam Iwori w Shimodzie. Jego żona zaś została w rodowej posiadłości pewnie i tam wychowuje jego synów.

Yokumi to ród chełpiący się tym, że są najlepszymi żołnierzami klanu. Nie wojownikami a żołnierzami. Wielu jego członków dowodziło oddziałami podczas wojny, wielu ginęło chwalebną śmiercią. Wiele pomniejszych samurajskich rodzin było z nimi spokrewnionych, bo Yokumi mieli zawsze wiele córek na wydaniu i na tyle niską pozycję, że nie stawiali wysokich wymagań potencjalnym kandydatom na mężów.
Miejscowy bushi Hoto był tego przykładem, Kojiro znał jego żonę. Była z rodu Yokumi właśnie.

Heira pochodzili…
Inni…
Myśli Leiko traciły ostrość, ciało drżało pokrywając się potem. Maruiken przygryzała wargę próbując się skupić na tym co mówił jej kochanek, ale stawało się to coraz trudniejsze. Była już na granicy wytrzymałości, będąc zabawką w rękach Kojiro i… czuła że nadchodzi czas buntu. Dość się zabawił nią jej tygrys. Jeszcze trochę, a sama rzuci się na niego odpuszczając sobie wszelkie subtelne figle. Jeszcze trochę, a powali go na ziemię, zerwie kimono które nadal na sobie miał i… dosiądzie rumaka. I ujeżdżać będzie go głośno i intensywnie. Do tego ją doprowadził rozmyślnie jej yojimbo. Ah.. jak to się stało?

Jakże groźny potrafił być doświadczony kochanek. Nie było żadnym sekretem, że młody lord Sasaki rozkoszował się kobietami często i zachłannie. Nawet teraz potwierdzał to swoimi słowami i “znajomością” jakże wielu przedstawicielek ważnych rodów Hachisuka. Żony, wdowy, siostry, córki.. i teraz jeszcze łowczyni demonów. Doprawdy był koneserem kobiecego ciała, ne?
Czy w tych dniach i nocach, gdy znikali sobie nawzajem z oczu, jej tygrys znajdował schronienie w innych dekoltach? Jakaż byłaby niepocieszona, gdyby okazało się to prawdą. Bo Tsuki no Musume nie chciała się z nikim dzielić jego talentami, nawet ze swoimi ulubionymi siostrzyczkami. Chciwie pragnęła mieć go tylko dla siebie.

Inaczej planowała to nocne spotkanie. Hai, zapewne z równie ekscytującym zakończeniem, jednak ścieżka do niego miała być wyznaczana przez nią. To Leiko miała być panią sytuacji, ona miała go poddawać słodkim torturom swoim ust i palców, aż wszystko jej wyśpiewa. A chociaż rzeczywiście poznała skomplikowane relacje rodów Hachisuka, to czyniła to będąc w pełni posłuszną woli swego utalentowanego yojimbo.

Chętnie sobie igrała z tym oczywistym niebezpieczeństwem. Przecież gdyby on tylko zechciał, gdyby za jego łapczywością kryło się coś więcej, to z łatwością mógłby swoimi dłońmi i ustami uczynić z niej byle marionetkę. Kojiro znał tajemnice jej ciała lepiej niż ona sama. I sprytnie wykorzystywał tę wiedzę przeciwko niej. Jakież szczęście, że chociaż zamiary miał mało szlachetne, to skupione jedynie wokół wzniecania ognia w Tsuki no Musume.
Jej tygrys był straszliwym przeciwnikiem. Rozkosznym sojusznikiem. I okropnym, okropnym informatorem.

Ale dotrzymał swojej obietnicy.
Kiedy puściły ostatnie więzy dyscypliny. Kiedy klan przestał być ważny, a szczegóły dotyczące rodów zaczęły się mieszać i zacierać w jej myślach. Znikały pod wpływem tego, co było przecież nieuniknione - pod pożądaniem tak wielkim, że niszczyło wszystko na swojej drodze.
Właśnie wtedy Kojiro zaczął dusić jej jęki częstymi i długimi pocałunkami, choć musiało kusić, aby pozwolić jej soczystym zachwytom pobrzmiewać bez skrępowania za ściany ich gniazdka. Ale nie mogli sobie na to pozwolić. Czujny Płomyczek usłyszałby zbyt wiele.

Nie było już słów, tylko dwa nagie ciała spragnione siebie nawzajem. Jego dłonie zaciskające się na jej udach i pośladkach. Jej palce wczepiające się kurczowo w jego długie włosy. I oczy, niczym studnie czystego ognia, wpatrzone w siebie z bezgranicznym pożądaniem.

Kiedy zaś krew zaczęła wrzeć tak mocno, że Leiko nie mogła już ufać reakcjom swego spoconego ciała. Kiedy wyuzdanym tańcem swych bioder docierali ku intensywnej i doskonałej przyjemności ekstazy.
Właśnie wtedy silniej pochwyciła ronina i kierowana czystym instynktem zacisnęła zęby na jego barku. Oh, nie przebiła skóry do krwi, przecież nie chciała okaleczyć swego cudownego tygrysa. Ale dowodem jej obecności był mocno czerwony ślad na jego skórze. Jedyny sposób, w jaki mogła uciszyć wzbierający w sobie krzyk rozkoszy. Jedyny ślad, jakim mogła oznaczyć kochanka jako swoją własność.

On był zachłanny, a ona chciwa. Jaka piękna historia.

Poranek zaczął się od pukania. I słów.
- Sa…khushei czeka z pos…iłkhem. - Z trudem wypowiedziane słowa świadczyły o tym, że to był Sofun. Zresztą jego masywną sylwetkę widać było przez papierowe drzwi. - Pochczekam… tu.

Usiadł przy drzwiach, po ich drugiej stronie, czekając aż łowczyni wstanie z futonu i przyodzieje się w coś innego niż samo ciepło ciała kochanka, do którego się tuliła. No cóż.. to były ciężkie negocjacje i Leiko ostatecznie poległa, wielokrotnie przeżywając rozkoszne zgony. Teraz obydwoje odpoczywali. Pobudka była bardzo wczesna, ale może to i dobrze. W końcu jeszcze z Kirisu planowała się rozmówić.

Nie wstała od razu. Hai, obudziła się, jednak pobudka w ramionach Kojiro, który przecież miał w zwyczaju wykradać się bez budzenia swej Tsuki no Musume, była zbyt przyjemną pułapką, aby miała szybko z niej uciec. Tyle nocy spędzali razem, a poranków tak… ah, niewiele. Pajęczyca z pewnością poczeka tę jedną, słodką chwilę dłużej, ne? Tym bardziej, że najprawdopodobniej była to jedna z ostatnich okazji do rozkoszowania się takim spokojem.

Miło było czuć się po prostu… kobietą. Zwykłą kobietą w objęciach kochanka. Taką, której jedyną troską w życiu jest zapewnienie sobie pełnej uwagi swego wybranka. Bez intryg. Bez klanu. Bez demonów. Bez niebezpiecznych sekretów. Bez przekleństwa płynącego w krwi. Tylko ich dwoje zamkniętych we własnym świecie przyjemności.

Uniosła się leniwie na łokciach, aby zza opadających kosmyków włosów przyjrzeć się twarzy lorda Sasaki.
- Spanie na moim futonie byłoby zbyt ryzykowne, mm? - psotnym szeptem powtórzyła słowa wypowiedziane przez niego nocą. Potem wargami musnęła jego policzek w czułym pocałunku.

- Czasami pokusa jest zbyt duża - odparł ronin całując drapieżnie szyję łowczyni tuż przy ramieniu. Kusząc do wspólnej “porannej gimnastyki”. Miał rację… czasami pokusa była bardzo duża.

Jednak nie chcąc narazić się na złość potężnej i przydatnej tsuchigumo, Leiko w końcu zdecydowała się wstać, i naga zaczęła zbierać swoje rzeczy z tatami. Bez pośpiechu, świadoma wędrującego za nią spojrzenia mężczyzny.
Bielizna. Nagajuban. Kimono. Pas obi. Wakizashi.
Włosy spięła szpilami. Poprawiła makijaż.
Naturalnie zmieniła rolę z chciwej kochanki w powściągliwą łowczynię, choć za zamkniętymi shoji ich gniazdka te jej dwa wcielenia jeszcze się przenikały.

Maruiken zerknęła za siebie, aby jeszcze raz przesunąć wzrokiem po leżącym ronine, szczególną uwagę poświęcając odsłoniętym partiom jego nagiego ciała. Jakaż to była przewrotność losu, że tym razem to Tsuki no Musume zostawiała ronina samego..

- Zniknę nim wrócisz - szepnął mężczyzna leżąc bezczelnie nagi i obserwując jak zmienia swoją urodę, z dzikiego kwiatu śliwy stając się ogrodową peonią.

Z uśmiechem zadowolonej kotki łowczyni wyszła z pokoju i cicho zamknęła za sobą shoji.
- Ohayō Gozaimasu, Sofun-san - odezwała się na powitanie siedzącego sługi Sakusei i pozwoliła mu się odprowadzić pod drzwi zajmowanego przez nią pokoju. Po wejściu do środka powitała ją beztroskim tonem. - Miałaś dobrą noc?

- Nie tak dobrą jak ty, ne? - odparła ironicznie Pajęczyca zabierając się za posiłek, przygotowany dla dwojga. Powoli ujęła patyczkami porcję
sashimi.
- Powinnam ci zazdrościć? Czy jemu? - Uśmiechnęła się lubieżnie próbując porcji łososia i wskazując drugą dłonią miejsce dla Leiko. Tuż przed sobą.
- Pewnie jesteś głodna - dodała i szybko zmieniła temat. - Szanuję twoje tajemnice Maruiken-san, tak jak ty szanujesz moje, ale są pewne granice… Nie powinnaś tak znikać bez słowa i zostawiać wszystkich w niepokoju o twój los. No i powinnaś chyba dzielić się informacjami, jeśli chcemy zrealizować moje i twoje cele, ne?

- Spodziewałam się, że zarówno mój yojimbo, jak i Płomyczek, nawykli już do moich zniknięć. Nieraz tłumaczenie się temu drugiemu zajmowałoby zbyt wiele czasu i trop zdążyłby już ostygnąć. Łatwiej jest wyjaśnienia pozostawić na później... - stwierdziła łowczyni i przysiadła na tatami w towarzystwie cichutkiego szmeru kimona. Z uznaniem powiodła wzrokiem po jedzeniu. Wprawdzie noc zaspokoiła jej głód na wiedzę oraz na namiętną bliskość ronina, jednak przypłaciła to wieloma siłami.
- Ale czy to na pewno przemawia przez Ciebie troskę o mnie, Sakusei-san, czy może przede wszystkim.. - Uniosła wysoko jedną brew, sama zainteresowana odpowiedzią swej towarzyszki. - …ciekawość?

- Trochę ciekawość - przyznała z uśmiechem Sakusei. - Ale tylko trochę…
Spoważniała szybko, mówiąc i przy okazji sącząc odrobinę herbaty z czarki. - Czasy się zmieniły od porażki klanu w Shimodzie. Plany mnichów zostały zaprzepaszczone, więc oni sami mogą stać się bardziej zdesperowani. Ich już może nie stać na subtelność, mogą się ośmielić na napaść na ciebie i na porwanie prosto z ulicy. Powinnaś być… ostrożniejsza. Co się stanie, jeśli przepadniesz bez śladu… jak niby mamy cię odszukać. Czekać aż twoja mnisia siostrzyczka wróci, by wywróżyć twoje miejsce przymusowego pobytu?

Leiko w milczeniu zamyśliła się nad słowami Pajęczycy. Efektem tej zadumy było westchnienie, a także skinięcie głową w zrozumieniu.
- Masz rację, gomen nasai. Dotąd to ja polowałam, a zatem rola zwierzyny jest dla mnie czymś obcym. Większość Oni nie ma w sobie na tyle subtelności, aby zakraść się do miasta i niepostrzeżenie kogoś porwać. Co innego słudzy mnichów… - odparła tonem podobnym w swej powadze do głosu drugiej kobiety. - Wygląda na to, że będę zmuszona zmienić moje przyzwyczajenia…

- Hai. Nie powinniśmy zbytnio zwracać na siebie uwagi. Zwłaszcza że stolica pełna będzie ciekawskich ninja służących daimyo, a więc i mnichom. Acz… - Pajęczyca zaśmiała się zakrywając rękawem kimona usta. - Ja planuję przyciągać uwagę wszystkich. W końcu jestem młodą wdową, która przybywa do miasta by odwiedzić znajome rodziny i złożyć kondolencje z powodu śmierci ich mężów, ojców… oczywiście poza tym oficjalnym powodem, jest ten ukryty. Młoda wdowa nie powinna być długo… wdową. A pewnie znajdą się jacyś… potencjalni kandydaci na mężów, ne?

- To.. byłoby bardzo użyteczne w naszej sytuacji - przyznała Leiko z błyskiem w oczach. To, co w rozmowie z siostrzyczką było zaledwie żartobliwą sugestią, z pomocą zachwycającej postaci Sakusei mogło stać się prawdziwym planem. - W trakcie mojego zniknięcia dowiedziałam się, że klan powiększył straż zamku o stado ninja. W dodatku nie wpuszczają nikogo do środka, ani nowych służek, ani nawet znanych kochanek. Jednakże nikt nie ośmieli się zamknąć bram przed żoną jednego z lordów, ne?
Ujęła pałeczki pomiędzy palce i pochwyciła nimi jeden ze smakowitych kawałków sashimi.
- Pytanie tylko, jak szybko wdowa Asano potrafi w sobie rozkochać wybranka - nie mając wątpliwości co do uroku Sakusei i łatwości z jaką go roztaczała, łowczyni na moment zajęła swoje usta przeżuwaniem posiłku.

- Iye - zaprzeczyła Pajęczyca dusząc w zarodku tę nadzieję. - Mój małżonek nie był na tyle znaczący, bym mogła użyć jego imienia jako taranu by przedostać się do zamku. A i mój majątek też nie jest tak duży, bym przyciągnęła uwagi najpotężniejszych rodzin. Raczej pomniejszych samurajów.

- Ah, jaka szkoda. To byłby całkiem przyjemny plan.. - skwitowała łowczyni tylko z cichą nutką zawodu w głosie. Siostrzyczka wczoraj tak często gasiła jej nadzieje, że ten płomyczek jeszcze nie zdążył porządnie urosnąć.
- Ale znasz co poniektóre rody, ne? Choć może moje pytanie powinno brzmieć inaczej.. - Podniosła spojrzenie na Pajęczycę . - Oni Ciebie znają? Wdowa Asano nie jest obcą kobietą w stolicy klanu?

- Znają… ród, znają moje imię, znali mego męża. Acz bardziej znali go prości samuraje, niż dostojnicy. - przyznała Sakusei potwierdzając przypuszczenia łowczyni. - Mnie samej jednak nie znają. Wdowa Asano, to bardziej postać z opowieści mego męża. Parę razy bushi z rodzinami odwiedzili nas przed wojną, ale to były dawne czasy… teraz wydają się one same legendą, ne? Ilu z owych gości przeżyło ostatnią wojnę, ilu pamięta wizytę… jedno z wielu spotkań na drodze ich życia? Pewnie niewielu.
Uśmiechnęła się cierpko. - Więc to doda mi nimbu tajemniczości, ne? Niby wszyscy wiedzą kim jestem, ale nikt naprawdę mnie nie zna. Liczę na tę ciekawość bushi i ich matek szukających żon dla nich.

- Widzę, że wszystko sobie dobrze zaplanowałaś, Sakusei-san -odparła Maruiken z podziwem, sama przecież będąc doświadczoną w tworzeniu przekonujących masek. - Obecnie każde znajomości wśród klanu są lepsze od przybywania do stolicy jako całkiem obca kobieta. A kto wie, może właśnie te skromniejsze rodziny będą chętniej dzieliły się swoimi lękami i wątpliwościami?
Uśmiech subtelnie zamajaczył w kącikach jej malowanych warg. Pochyliła się sięgając po czarkę z herbatą i pytając pozornym mimochodem. - Czy przypadkiem wdowa Asano nie ma młodszej siostry?

- Ach… choć młodsza siostra byłaby bardziej interesująca dla samych bushi, zwłaszcza tych młodych to… niewiasta bez posagu, bez ziemi którą mogłaby darować mężowi wraz ze swoją ręką. Naprawdę chcesz się narażać na schowaną za uśmiechem wrogość potencjalnych teściowych? - zapytała żartobliwie Pajęczyca uśmiechając się ironicznie.

- Iye. Nie potrzebuję więcej wrogów wśród klanu - powiedziała łowczyni znad krawędzi czarki, którą po chwili musnęła wargami. Delikatnie posmakowała gorącej herbaty. - Ale kto mówi, że również poszukiwałaby męża w stolicy? Coś mi podpowiada, że chętnie trzymałaby się w cieniu swojej starszej siostry i bardziej byłaby zainteresowana zwiedzaniem dużego miasta pełnego tak wielu atrakcji. Acz.. gdyby przypadkiem zwróciła na siebie uwagę jakiegoś wysoko postawionego, dobrze poinformowanego samuraja.. - rozłożyła lekko ręce w pozornej bezradności. - To nieuprzejmym byłoby go odrzucić, ne?

- Kto? Żony by mówiły - zaśmiała się Sakusei. - Żony… i potencjalne teściowe. Ty powiesz jedno, one usłyszą drugie. Skoro ci tak zależy… - Machnęła ręką. - …czemu nie.
Spojrzała wprost w oczy łowczyni. - Tylko jak to wszystko wytłumaczysz młodzikowi. Twój kochanek pewnie to wszystko zrozumie, ale ten dzieciak jest dość prostoduszny.

- Tym lepiej. Miałabym nie lada problem, gdyby zaczął być zbyt wnikliwy. A pozostawanie w cieniu moich planów jest dla niego bezpieczniejsze - odparła tylko Leiko z cieniem enigmatycznego uśmiechu na wargach. - Nie możemy pozwolić, aby ktoś w stolicy zobaczył jego, bądź wdowę Asano, w moim towarzystwie. W ogóle nie powinnam pokazywać tam swej twarzy. Jeszcze nie.
Czarka herbaty kołysała się leniwie w dłoni łowczyni pogrążonej w zamyśleniu. Spojrzenie skupiła na promieniach porannego słońca wpadających przez okna w shōji. - Chyba.. najrozsądniej będzie, jeśli oddzielę się od was i przybędę do Miyaushiro już ukryta za maską.

- Jak to wszystko wytłumaczysz młodzikowi? Przecież on jest nadal twoim żarliwym obrońcą, ne ? I teraz, gdy powoli nabiera sił, żądnym walki i sprawdzenia siebie. - zadumała się Pajęczyca powtarzając pytanie.

Łowczyni powoli przesunęła spojrzenie na swoją towarzyszkę.
- Obmyślę powód, dla którego muszę tutaj zostać dłużej i nie mogę wrócić razem z nim do stolicy. Jakiś sekrecik przeznaczony tylko dla jego uszu. Taki, którego prawdziwości nie ośmieli się poddawać w wątpliwość - Przymknęła oczy, kiedy wargi ponownie zwilżyła w herbacie, dając sobie tym dłuższą chwilę na zastanowienie. - Jak choćby ten o ważnym samuraju Hachisuka, którego musiałam zabić w obronie przed jego brutalnymi zalotami. A teraz mam obawy, że wieść o tym sięgnęła klanu i w Miyaushiro może na mnie czekać mało serdeczne przyjęcie…

- Nie wątpię, że postarasz się być wielce… przekonująca - Uśmiechnęła się przekornie Pajęczyca i dodała - Hmm… dam ci na to tyle czasu ile ci potrzeba. I tak wpierw będę musiała nająć i posłać posłańców, co by przygotowane pokoje w gospodzie dla mnie i mojej świty.

- Zapewne wdowa Asano zatrzyma się tylko w najdroższym i najbardziej luksusowym przybytku dostępnym dla gości przybywających do stolicy, ne? - zamruczała Leiko odpowiadając jej swoim własnym urokliwym uśmiechem. - Ale zastanawiam się, czy nie byłoby rozsądnym, gdybyś użyczyła siostrzyczce jednego ze swych strażników. Podobno po okolicy wałęsają się demony, które podchodzą pod same bramy Miyaushiro.. choć mnie bardziej niepokoją bestie o ludzkich twarzach.

- Obawiam się, że wdowa Asano nie należy do szczególnie bogatych osób. Raczej skromna karczma musi nam wystarczyć, dopóki jakiś ród nie zaprosi jej do swej rezydencji. A ty nie uważasz, że potencjalny ochroniarz odstraszałby miejscowych bushi? Poza tym lepiej by było, gdyby Sasaki Kojiro nie przyciągał uwagi. Jeszcze żyje sporo osób mogących go rozpoznać - oceniła plany Leiko, delektując się posiłkiem i rozważając na głos - No i… zastanawiam czy… nie lepiej zamiast na bushi, zapolować na ich żony. Z pewnością bardziej chętne do wypaplania sekretów i bardziej znudzone krótkimi wizytami mężów mających obecnie więcej obowiązków. Niektóre mogłyby być skłonne do romansów z innym znudzonym dziewczęciem. Tym bardziej, że taka znajomość wzbudzałaby mniej podejrzeń u sąsiadów i nie groziła niechcianą ciążą.

- Osobiście wolę rozplątywać męskie języki, lecz.. hai, żony samurajów mogą być w posiadaniu wielu cennych informacji. Zarówno te pełne żalu i goryczy po śmierci swoich mężów w Shimodzie, jak i te, które zawsze poszukują uszu chętnych do wysłuchania ploteczek - stwierdziła Leiko po części zgadzając się ze słowami Pajęczycy. - A strażnika chciałam jedynie na czas mojej wędrówki stąd do stolicy. O ile nie znajdę przekonującego sposobu, w jaki mogłabym zostawić łowczynię tutaj, a jednocześnie wyruszyć z wami jako siostrzyczka wdowy… - Cmoknęła cicho przez zęby, i był to jedyny przejaw rozdrażnienia na jaki sobie w tym momencie pozwoliła. - Cieszę się, że Płomyczek żyje, ale niestety jest teraz przeszkodą, wokół której muszę teraz bardzo lawirować z moimi planami.

- Oddalisz się dziś, zaraz po rozmowie z Kirisu, tak by cię nie mógł dogonić. Wybierz miejsce na kryjówkę i tam czekaj. Sofun przyjdzie do ciebie i on będzie twoją eskortą, którą wyślę po moją młodszą siostrzyczkę. W tym czasie ja z twoimi kochankami, przedostanę się przez bramy miasta. - Pajęczyca, jak na generała przystało, szybko tworzyła nowe plany i strategie. - Jestem bowiem pewna, że korzystając z pomocy moich sztuczek zdołam przemycić twojego samuraja bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Sofun będzie wiedział gdzie mnie szukać, a ty już miałaś okazję się przekonać, że nie będzie ci ciężarem podczas kłopotów. Zwłaszcza teraz, gdy włada zdobytym ostatnio orężem ogra o magicznej mocy. Będziesz jednak… wpierw musiała dać mu się… spróbować. Ot, nic groźnego… pozwolisz by posmakował twojej dłoni i zapamiętał twój zapach. Zawsze cię wtedy wytropi. Przygotuj się na bardzo… przyjemne uczucie, mimo upiorności tej sytuacji.