merill

Witam w wątku, założonym na potrzeby sesji „Ad majorem Dei gloriam?”. Jak sama nazwa tematu wskazuje, będzie on poświęcony tylko i wyłącznie materiałom przydatnym graczom i mnie jako MG.

Na początek mam dla Was, galerię najważniejszych postaci Wrocławia, roku 1422. Chciałbym ukazać siatkę zależności pomiędzy nimi, a także, co ważniejszych dla przyszłej rozgrywki NPC – ów. W zależności od wiedzy waszej postaci, wynikającej bezpośrednio z jej życiorysu, możecie te postacie kojarzyć mniej lub bardziej, niektóre możecie znać osobiście, ale zaznaczam, wynikać to musi z konceptu postaci i jej historii.

Jarmark w Dzień Świętego Jana to bardzo ważne wydarzenie, w kalendarzu ówczesnego Wrocławia, do stolicy Śląska zjechało wiele ważnych osobistości, najważniejszych rangą postaram się także tutaj przedstawić. Niektóre postacie będą fikcyjne, stworzone przeze mnie, ale z zachowaniem realiów. Powód jest prosty, żeby nie powiedzieć prozaiczny, strasznie ciężko jest znaleźć pełny skład rady miejskiej Wrocławia, czy biografie co ważniejszych patrycjuszy. To dla Was także jest plus, macie prawo kreować swoich npc – ów, oczywiście wszystko z zachowaniem zdrowego rozsądku.

Zaczynamy.



Konrad IV Starszy – biskup wrocławski. Nie jest bynajmniej uosobieniem cech dobrotliwego duchownego. Wielu ludzi wie, o jego rozbuchanych ambicjach i bezwzględności, że o skłonnościach do zbytku, wykwintnych alkoholi i kobiecych łon nie wspomnę W łońskim roku mianowany przez króla Zygmunta Luksemburczyka, namiestnikiem Śląska i prawicą w walce z panoszącą się herezją husycką. Póki co walka ze zbuntowanymi Czechami przynosi nikłe efekty. Obecnie prowadzi usilne starania, by stworzyć koalicję antyhusycką, skupiającą co potężniejszych książąt i możnowładców. Monituje także, zarówno w Rzymie, jak i na dworze Luksemburczyka, o ustanowienie podatku na rzecz walki z przeniewierstwem husyckim, by zdobyć środki na zaciąg wojsk najemnych. Marzy mu się rola pogromcy herezji i zbawcy wiary, a bardziej przyziemnie władza, jeśli nie papieska, to przynajmniej elektorska. Dlatego też, zaprosił ich wielu do Wrocławia, na jarmark świętojański. Podsumowując jest obecnie najbardziej wpływową i najpotężniejszą postacią na Śląsku.

Biskup w pełnej gali pontyfikalnej.

Herb biskupa Konrada.


Jak na wpływowego duchownego i namiestnika Śląska ma wiele sług, zbrojnych i szpicli na swe usługi. Oto kilku najważniejszych.

Andrzej z Włocławka – o dziwo Polak, dziwne to dlatego, że Konrad szczerze nienawidzi nacji słowiańskiej, jednak kanonik Andrzej ma predyspozycje, dzięki którym biskup jest w stanie zapomnieć o jego korzeniach. Uczynił go swoim sekretarzem, jest bowiem doskonale wykształcony, zna siedem języków, a także posiada rzadką umiejętność odnajdywania się w nawet najtrudniejszych i najbardziej zawikłanych sytuacjach dyplomatycznych.

Kutschera von Hunt – Niemiec, pochodzi z Magdeburga. Podobno ma za sobą przestępczą przeszłość. Dowodzi bezpośrednią zbrojną ochroną biskupa i jego dworu. W jego gestii jest także nadzór nas siatką biskupich donosicieli. Nienawidzi Żydów. Często odwiedza zamtuz „Zmysłowa Róża”, znajdujący się na Ołbinie, w sąsiedztwie Kościoła Św. Urszuli i Jedenastu Tysięcy Dziwic. Jest typem człowieka bezwzględnego, posłusznego rozkazom, a także obdarzonego bystrym umysłem i wyczuciem zagrożenia. Pod jego rozkazami jest kilka oddziałów najemników, na żołdzie biskupa wrocławskiego. Wykonują różne zadania „specjalne”, a także wspierają biskupią inkwizycję.


Rudiger Kalkstein – biskupi inkwizytor. Przed nominacją był kanonikiem u Św. Marcina na Ostrowie Tumskim. Biskup Konrad docenił z jaką zajadłością atakował heretyków i niewiernych podczas kazań i uczynił go swoim inkwizytorem. W rzeczywistości atakuje on i oskarża wszystkich niewygodnych namiestnikowi Śląska ludzi. Urzęduje w kancelarii przy kościele, gdzie przyjmuje donosy i sporządza akty oskarżenia. W razie potrzeby zatrzymania kogokolwiek, zwraca się o pomoc do Von Hunta. Fanatyk, wszędzie węszący herezję.


Ekhart von Tod – biskupi zaufany, nikt nie wie, skąd pochodzi i czym się tak naprawdę zajmuje. Chodzą słuchy, że para się magią. Często wyjeżdża z miasta, a jeśli już w nim przebywa, to mieszka w domu parafialnym przy kościele. Św. Wincentego.





Inkwizycja papieska – potężny urząd, którego najważniejsza osobistość mianowana jest z ramienia Stolicy Apostolskiej. Stworzony do ścigania i tępienia herezji, wykrywania jej w zalążku i nawracania co mniej zatwardziałych grzeszników, co w nieprawomyślnym rozważaniom i poglądom ośmielili się zaprzedać.

Obecnie inquisitor a Sede Apostolica specialiter deputatus jest od miesięcy trzech zaledwie, dominikanin ojciec Grzegorz Hejncze. Pochodzi z możnej szlachty księstwa świdnickiego, odebrał nauki w Pradze, a potem udał się do Rzymu, gdzie kontynuował edukację, wstępując jednocześnie w szeregi zakonu Św. Dominika, studiując zgłębiał prawo zarówno świeckie jak i kanoniczne. Człek gruntownie wykształcony, rozsądny i spokojny. Nie podziela typowych dla innych fanatycznych pobudek, ceni sobie sprawiedliwość i spokój społeczny. Obecnie ze zdwojoną energią podejmuje się próby zwalczenia husyckiej infiltracji Śląska, bo właśnie w rewolcie husyckiej widzi zagrożenie dla spokoju i ładu społecznego. Zacięcie rywalizuje z biskupimi inkwizytorami, uważając, słusznie zresztą, że są tylko pachołkami na prywatne zachcianki biskupa. Jest człowiekiem skromnym, niemalże ascetycznym, jednak otwartego umysłu i inteligencji nieprzeciętnej. Wierzy w to, że stan duchowny ma misję do spełnienia, ewangeliczną rzecz jasna.


Papieski inkwizytor, do pomocy ma dwoje dominikanów. Pierwszy to brat Arnoldus, wysoki, bardziej przypominający zapaśnika, czy starożytnego gladiatora, niźli pokornego braciszka. Postury słusznej, małomówny, o spojrzeniu, które nawet kamień zawstydza. Posłuszny i pokorny, acz nieco nadgorliwy, jeśli chodzi o jego główne zajęcie, czyli wyciąganie informacji, z zatwardziałych grzeszników, za pomocą mniej, lub bardziej wysublimowanych metod. Warto przy tym zaznaczyć, że brat Arnoldus, preferuje metody mniej wysublimowane.

Drugim kompanionem ojca Hejncze, jest jego sekretarz i człowiek do specjalnych poruczeń. Zwie się Jędrzej Krętwa, a z akcentu i sposobu mowy, łacno odkryć w nim Polaka. Ponoć wraz z Grzegorzem w Rzymie nauki pobierał. Wprawiony w różnych magicznych sztukach, za ochronę Inkwizytora i całej siedziby wrocławskiego Oficjum odpowiada, choć wygląda niepozornie, jest człowiekiem o dużych umiejętnościach.




Rada miejska Wrocławia, mimo, okrutnych zamieszek sprzed lat czterech nieledwie, nadal jest opanowana przez najmożniejsze rody patrycjuszów, nazwiska Borgia, Dompnig, Rehdiger, Sachsem, czy Neumarkt, zawsze miały swoich przedstawicieli. I burmistrza, wybieranego spośród zaufanego grona, potężnych ludzi kupieckiego interesu. Po pamiętnym roku osiemnastym, przywrócono do władzy, urząd wójta, który praw plebsu i najuboższych miał bronić, a także wprowadzono do rady, kilku mistrzów najpotężniejszych cechów. Niemniej jednak, prawdziwa władza i wpływy są skupione w ręku kilku osób, które praktycznie kontrolują miasto i dbają o swoje interesy, a także interesy Wrocławia, jeśli im po drodze.

Sytuacja ta wywołuje wiele napięć, zwłaszcza między potężnymi rodami kupieckimi, a cechowymi zrzeszeniami, odnośnie cen i podatków na rzemieślnicze wyroby. Również najbiedniejsza warstwa społeczeństwa, odczuwa coraz boleśniej jarzmo patrycjatu i z niezadowoleniem patrzy na ich ciągłe bogacenie. Wszystkim tedy także wiadomo, że plebs głównie z Polaków się składa, a miejska elita niemieckimi korzeniami się chlubi.

Obecnie burmistrzem został wybrany niecały rok temu, Andreas Neumarkt, młodszy brat Nicklausa, który przed czterema laty, jako pierwszy z rajców został przez wzburzony motłoch, wyrzucony przez ratuszowe okna, wprost na spisy i piki miejskiego tłumu. Jego postać, jest niejako wynikiem kompromisu, pomiędzy patrycjatem a cechowych przedstawicieli. Jednak, bliższa ciału koszula, więc burmistrz interesy patrycjatu stawia nad innymi ważkim sprawami. Ostatnio ma wiele zmartwień na głowie. Nowy namiestnik Śląska, Konrad z Oleśnicy, biskup wrocławski, nie darzy go estymą, próbując na wiele sposobów go wyrugować z funkcji, czy pomniejszać jego władzę. Również rewolucja w Czechach daje wiele kłopotów do zmartwień. Husyckie wojska już raz ruszyły z odwetową rejzą, z nawiązką odpłacając za Luksemburczyka krucjatę, zostawiając za sobą jeno ziemię i wodę. Wrocław mimo, że chroniony potężnymi murami, na husyckie sabotaże i zdrady jest narażony. Wiele jest dowodów na to, że czesi mają na Śląsku doskonale zorganizowaną sieć wywiadowców i agentów, priorytetem więc burmistrza, jest ich zwalczanie, do czego wykorzystuje straż grodową i ławę sądowniczą.



To trzy najważniejsze siły polityczne we Wrocławiu. Hierarchia między nimi, jest dość zagmatwana i zawiła. Biskup wrocławski jako namiestnik Śląska, ma niejako wpływ na śląskich książąt, we Wrocławiu jednak ciągle biskupi słudzy ze strażą grodową się wadzą, biskup usilnie bowiem w kompetencje rady i burmistrza ingeruje, chcąc władze nad miastem skupić w swoich rękach. Nieco na boku stoi papieska Inkwizycja, która jednak jest solą w oku biskupa, papieski inkwizytor bowiem, nie zgadza się z Konradem, nie ulega jego wpływom i zachcianką. Biskup wrocławski śle nieustannie listy do Rzymu, z prośbami o odwołanie Grzegorza Hejncze z Wrocławia.

Nie możemy zapominać, że siedemnasto tysięczny Wrocław, jako najpotężniejsze miasto na Śląsku i drugie pod względem wielkości w Koronie Czeskiej, jest newralgicznym miejscem. Miejscem gdzie wiele się dzieje, gdzie zapada wiele ważnych dla regionu decyzji. Dlatego jak na takie miejsce przystało, aż roi się do szpiegów. Zarówno donosicieli Inkwizycji, biskupich pachołków, czy szpicli rady miejskiej, jak również husyckich szpiegów. Również sąsiadujące ze Śląskiem Królestwo Polskie ciekawe jest informacji z Wrocławia, w końcu Konrad z Oleśnicy nie raz dał dowody wrogości wobec Rzeczpospolitej.


To chyba na tyle, jeśli chodzi o najważniejsze postacie Wrocławia.

W miarę rozwoju sesji, będę umieszczał tutaj co ważniejszych NPC – ów, zarówno tych kreowanych przeze mnie, jak i przez Was.


PS. W następnym odcinku, przedstawię najważniejsze aspekty, zwykłego codziennego życia we Wrocławiu początku XV wieku.

 

__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451