Piętno Uroborosa [materiały]

[abishai]

Hierarchia szlachty francuskiej
Szlachta królestwa Francji dzieliła się, jak w innych krajach, na szlachtę wyższą i niższą. Jednak niezależnie od formalnych podziałów większym prestiżem cieszyła się szlachta ze starych rodów, nawet posiadając niższy tytuł.

• szlachta wyższa: vicomte (wicehrabia), comte (hrabia), marquis (markiz), duc (książę, diuk), prince (książę krwi, książę)
• szlachta niższa: baron (baron, czasem zaliczany, jak w innych krajach, do szlachty wyższej), banneret, chevalier (kawaler), gentilhomme (szlachcic nieutytułowany), ecuyer (giermek), anobli (świeżo nobilitowany)

za wikipedią.


Dramatis Personae:

Hrabianka Madeleine Saint-Delisieure.- Bogata i wpływowa. Przyjaciółka Madame Pompadour. Oczytana i utalentowana, piękna i ponoć nadal dziewica. Idealna partia dla odpowiedniego kandydata. Ze względu na charakterek, za plecami nazywana Żmijką. A swoje kły Madeleine kierowała przeciwko innym kobietom, które uznawała za konkurencję, zagrożenie dla swych planów, a nawet przeciwko takim które źle się o Madeleine wyraziły. Wokół hrabianki zawsze było stadko pochlebczyń, które grzały się blasku jej urody i wpływów.
Obecnie Hrabianka jest zaręczona z Markizem Étiennem D’Rochers. I za pół roku ma wyjść za niego za mąż.

Markiz Gilbert de Avenier.- wpływowy i szanowany arystokrata. Wdowiec. Obecnie szukający żony. Mężczyzna znany ze swej rozległej wiedzy politycznej i znajomości zwłaszcza na dworze austriackim. Krążą plotki o jego słabości do młodszych od siebie kobiet i hazardu.

Banneret Horace de Augury. - Średniozamożny szlachcic o dość mizernych wpływach na dworze. Za to dość znany i lubiany wśród niższej szlachty i mieszczaństwa. Z plotek jakie krążą o nim można się dowiedzieć o jego zamiłowaniu do młodych kochanek. Bardzo młodych. Które zwykle bierze z gminu i czyni służkami w rodowej posiadłości, której ziemie graniczą z majątkiem Niort. Co czyni z niego nieustępliwego adoratora Marjolaine. Nie zraził się jak dotąd żadną odmową i obrazą, ale też i nie zyskał żadnych sukcesów. Także i u matki Marjolaine.

Markiz Étienne D’Rochers. - Błyszcząca gwiazda francuskiej arystokracji. Przystojny i bogaty dziedzic, o którego uśmiech walczyły ze sobą najpiękniejsze kwiaty francuskiego dworu. Osobisty przyjaciel swego imiennika Étienne-François de Choiseul , wpływowej osoby na królewskim dworze. Typowany do nominacji na ambasadora Francji w Wenecji.
Zaręczony z Madeleine Saint-Delisieure. Umarł od trucizny (Piętno Uroborosa [ storytelling 18+ ]).

Chevalier Gilbert D’Eon zwany też Maurem.- szlachcic o renomie lichwiarza, powszechnie pogardzany, ale mający wstęp na wiele dworów i wiele koneksji politycznych. I tak jak lichwiarz, jest arystokratom potrzebny. W żyłach Gilberta płynie bowiem mauretańska krew i ma przyjaciół wśród arabów, dzięki temu morze sprowadzać wykwalifikowanych niewolników z Afryki i Azji mniejszej. I sprowadza, po czym sprzedaje arystokracji francuskiej, co jest i źródłem zarobku dla Gilberta i powodem dla którego otacza go powszechna pogarda. Dodatkowo plotki o nim głoszą iż ma kwity na kilkunastu wpływowych arystokratów, co daje dodatkowy zarobek jak i spokój od instytucji kościelnych, które krzywo patrzą na działalność szlachcica.

Giuditta Piscacci- Blednąca już gwiazda francuskich oper. Za młodu urodziwa i uwielbiana. Dziś już zapominana powoli. Wraz z więdnącą urodą ubywało jej wielbicieli. Ale nie talentu. Nadal Włoszka jest jedną z najlepszych sopranów w Paryżu. Za młodu skandalistka, niewybredna w doborze kochanków (wystarczyło, by byli przystojni lub bogaci lub wystarczająco ujmujący i gładcy w komplementach), obecnie głównie plotkara, acz nadal mająca wielu wielbicieli. I kochanków. Zna wielu biednych szlachciców i kilku magnatów żywi do niej sentyment. Dwukrotna wdowa, choć po prawdzie i rozpustna mężatka. Obrączka małżeńska jakoś nigdy nie ograniczała jej kontaktów z kochankami. O dziwo, obaj jej mężowie, za życia godzili się na to.
Kochana i lubiana przez prosty lud Paryża.

Baron Jérôme du Pontenac- szlachcic znany za młody z rogatego charakteru, świetny szermierz który zwyciężył w kilku pojedynkach. Niezbyt zamożny hulaka, który na starość nieco się ustatkował i dosyć przytył. Obecnie Jérôme jest wdowcem z córką zaręczoną z możnym posiadaczem miejskim. Nie uczestniczy za bardzo w życiu politycznym, ni towarzyskim Paryża. Nadal lubi dobrze wypić i zjeść, i od czas do czasu wychędożyć po pijaku jakąś chłopkę.
Na starość odnalazł w sobie pasję do muzyki. W jego domu w Paryżu odbywają regularnie się koncerty kwartetów smyczkowych, na który zaproszony jest każdy dobrze urodzony. A przychodzi zazwyczaj drobna szlachta, próbująca posmakować kultury. Tajemnicą poliszynela jest fakt, że czasami owe kwartety grają partytury napisane przez samego barona. I że raczej są to kiepskie bądź wtórne utwory.

[Tyaestyra]

Béatrice Paquet, za plecami zwana też Żelazną Damą przez służki nad którymi sprawuje pieczę – kobieta od wszystkiego. Z racji tego, że nie ma co kryć, Marjolaine wybitną gospodynią nie jest, to opiekę nad domostwem i samą hrabianką ( za sprawą najdroższej maman, oczywiście ) pełni właśnie Béatrice. Niegdyś będąc nianią i guwernantką jasnowłosej w jej latach dziecięcych, od niedawna objęła rolę ochmistrzyni w dworku Le Manoir de Dame Chance i silną ręką sprawuje władzę absolutną nad krzątającymi się w nim służkami.
Jest kobietą dojrzałą, niezamężną, ale niewątpliwie ciągle piękną, skrupulatnie zakrywającą wszelkie oznaki starzenia pod umiejętnie nakładanym każdego dnia makijażem. Ubiera się tak samo jak robi wszystko inne - z dokładnością do każdego, choćby najdrobniejszego szczegóły. Stanowcza, na co dzień poważna, ale czasem też i pobłażliwa dla swej podopiecznej. Zdarza się, jakkolwiek może to brzmieć fantazyjnie dla osób z nią pracujących lub ścierających się z nią, że miewa miękkie serce dla Marjolaine, którą przecież wychowywała od dziewczynki.
Zna się na wypełnianiu roli gospodyni, więc i w swym twardym stąpaniu po ziemi nie wykazuje zainteresowania plotkami, chyba że godzą w jej panienkę. Nie pozwala także, aby cokolwiek z tego najbardziej prywatnego życia Marjolaine w domu wypływało do złaknionych skandalów uszu zewnętrznego świata. Oprócz ochmistrzyni, łączy w sobie także rolę strażnika, istnego Cerbera stojącego na straży spokoju swej podopiecznej oraz jej domostwa. Jest pierwszym i ostatnim niezdobytym bastionem strzegącym to miejsce przed zamianą w nieobyczajne leże wiecznej zabawy, rozpusty i siedlisko aktorów. Marjolaine już dobry czas temu przestała liczyć, ilu to jej wyjątkowo rozrywkowych znajomych tego zawodu zostało wyprowadzonych za bramę przy pomocy mocnego jak imadło uścisku palców Béatrice na ich uszach. Ta zaś pewnie posiada swój osobisty kajecik, w którym zapisuje każdego z osobników.

Lorette d’Chesnier - hrabianka rzędu niższego, całe swoje życie od bycia małą dziewczynką poświęcająca na poszukiwaniach odpowiedniego partnera i planowaniu własnego ślubu. Niereformowalna marzycielka żyjąca w świecie miłosnych historii. Niewiele młodsza od Marjolaine, acz już drżąca ze strachu przed wyczuwalnym na karku staropanieństwem. I z tego strachu każde wydarzenie skupiające arystokratyczną śmietankę Francji zwykła traktować jako „właśnie to”, a każdego poznanego mężczyzna za „właśnie tego”. Ciągle pozostająca w stanie wolnym.
Przewrażliwiona na punkcie mody i etykiety, wręcz wyznające je jak swe najświętsze zasady. Stara się zawsze i wszędzie trzymać się ich sztywno, mając nadzieję, że dzięki temu dopadnie.. znajdzie w końcu idealnego męża, z którym będzie miało stadko idealnych dzieci. Z niejasnego młodej Pelletier powodu, Lorette uznawała ją za kogoś pokroju swojej przyjaciółki. Być może uważała, że dwie niezamężne panienki z góry są połączone tak bliską więzią? Z pewnością też samozwańczo przyjęła na siebie ciężar temperowania jasnowłosej, a było to zadanie nad wyraz szarpiące nerwy.. oraz nie mające większych szans na powodzenie.

Bertrand – psisko rasy bernardyn, podarowane Marjolaine jeszcze przez ojca. Olbrzymie bydle, tak jak wszystkie mu podobne, a przy tym zawsze mające smutne ślepia, nawet kiedy merda ogonem, dostaje przemycone przez hrabiankę łakocie czy z głośnym dudnieniem łap o ziemię biega po ogrodzie dworku. Bestia dość leniwa, głównie leżąca, ale w razie potrzeby potrafiąca pokazać kiełki nie tylko w potężnym ziewnięciu. Jedyny prawowity mężczyzna zamieszkujący Le Manoir de Dame Chance i niezmiennie od kilku lat towarzyszący dziewczynie.

[abishai]

Wicehrabianka Béatrice Lecroix.- zwana też szkarłatną damą. Jedna z eks-faworyt króla i “wychowanic” madame de Pompadur. Kobieta równie wielkich ambicji i siły woli co urody. Znakomicie obeznana z dworskimi gierkami rzuciła wyzwanie madame de Pompadur i próbowała przejąć rolę swej mentorki u boku króla. Bezskutecznie. Bowiem stara kwoka okazała się silniejsza od młodej gąski.
W wyniku zakulisowych dworskich gierek, została odsunięta od władcy i przez pewien czas była persona non grata na dworze. Teraz mozolnie odbudowuje swoje wpływy i znajomości, także poprzez tajemnicze bale, które urządza. A które ponoć są wyuzdanymi orgiami.
Niemniej na te bale chodzą także osoby dość wpływowe, a że ani Béatrice, ani jej goście nie chwalą się tymi imprezami, nie wiadomo dokładnie kto jest przyjacielem szkarłatnej damy i jakie są jej obecnie wpływy na dworze królewskim. Choć cel Béatrice jest dość oczywisty, zemsta i upokorzenie madame de Pompadur.
Wicehrabianka znana jest poza tym ze swego uroku, erudycji i talentów rzeźbiarskich. Oraz plotek krążących na temat tego, że w alkowie preferuje kobiety nad mężczyzn. Czy plotki są prawdziwe?
nie wiadomo. Faktem jest że i kobiety i mężczyźni odwiedzali jej łoże.
Béatrice nie ma stałego kochanka, acz romansuje z kilkoma wpływowymi hrabiami i markizami.

[abishai]

Hrabina Antonina Pelletier d’Niort

Niewątpliwie matka Marjolaine. Młoda hrabianeczka odziedziczyła po niej urodę i ponoć temperament.
Choć niechętnie mateczka opowiada o swej burzliwej młodości, do uszu jej córki dochodziły czasem plotki o jej romansach. Jakkolwiek skłonna do flirtu przed małżeństwem, to po ożenku z Bénédictem stała się wzorową małżonką. A po jego śmierci, wzorową wdową.
Antonina jest kobietą towarzyską, choć najchętniej woli towarzystwo swych przyjaciółek sprzed lat. I sąsiadów z okolicy. W tym towarzystwie bryluje, w tym towarzystwie jest godną szacunku wdową po dyplomacie i matką niesfornej córki.
Ta właśnie niesforność i nieporadność jest drobnym cierniem w samozadowoleniu Antoniny. Córka psuje dobre imię i dobre samopoczucie swej matki nie mogąc jakoś utrzymać przy sobie żadnego z kandydatów na męża, których maman usłużnie jej znajduje.
Antonina dzielnie udaje, że nie słyszy przytyków za swoimi plecami, a dotyczących panieńskiego stanu Marjolaine. I cierpliwie poszukuje kolejnych kandydatów, godnych jej córki. I mających dodać prestiżu jej samej.

Francesco Gaudi

Genueńczyk który przybył do Paryża by zdobyć sławę i bogactwo. Kastrat obdarzony słowiczym głosem i ambicjami wielkimi jak niedźwiedź. Póki co dopiero wyrabia sobie nazwisko wśród paryżan, ale idzie jego kariera powoli nabiera rozpędu. Uprzejmy i przystojny Włoch wie jak zjednywać sobie płeć piękną, przez co zyskuje kolejne protektorki, wśród których najważniejszą obecnie jest. mademoiselle Beatrice Lecroix

Baron Roland de Foix

Bohater spod Raucoux, rycerz bez skazy, zamożny kawaler o nieposzlakowanej opinii. W teorii idealna partia. Tym bardziej, że jest to szlachcic ceniony przez króla.
Niestety ten rojalista, był też militarystą oddanym całkowicie wojnie i wojsku.
Królewski muszkieter ni razu nie zaszczycił swym zainteresowaniem żadnej kobiety na dłużej.
Powiadają, że to ponoć wina niespełnionej miłości sprzed lat. Albo i spełnionej w tajemnicy. A owa ukochana ponoć już w grobie leży. Powiadają też, że zmarła w połogu nie dając dziedzica. I że była mu w tajemnicy przed ojcem poślubiona.
Takie są plotki. A faktem jest, że Roland jest rojalistą o niepodważalnej lojalności. I że zlecane mu są różne zadania. Takie jak to obecne śledztwo.