Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Inne > Archiwum sesji z działu Inne
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 29-10-2014, 16:43   #11
 
liliel's Avatar
 
Reputacja: 1 liliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputację
Nic na tym świecie nie dzieje się bez woli Najwyższego. Bez jego przyzwolenia nie spadnie ni jeden liść, mrówka nie zniesie jaja a wiatr, nawet najlżejszy, nie wyda z siebie podmuchu. Nawet najlżejszy... O huraganie nie wspominając.
Fenomen Noworoczny był takim huraganem. Ale skoro wszystko co się dzieje wpisane jest w plan boży to i Fenomen także. Takie w każdym razie stanowisko przyjął Kościół Katolicki a odzewem na nie stało się powołanie do życia Ordo Azarianum. Zakonu Archanioła Rafała, którego imię znaczy tyle co „Bóg uzdrawia”. Ot, i cała filozofia. Bo moce łowców to dary od Boga a tak w każdym razie Kościół je tłumaczył. Faktycznie procent ojczulków czy siostrzyczek zostało obdarowanych łaską uzdrawiania i ochrony przed złem. Drugą połową członków Zakonu stanowili dysponujący mocami ludzie, którzy u Boga szukali pocieszenia i wytłumaczenia tego co się im przydarzyło. Może łatwiej było zaakceptować swoje zdolności z bożym błogosławieństwem? Nawet jeśli wymagano od każdego z członków Zakonu bezwzględnego przestrzegania praw boskich, a z mocy nakazywano korzystać z poszanowaniem życia bliźniego, z miłosierdziem i z pokorą. Wyjątkiem były demony... Te, jako manifestacja Szatana na ziemskim padole, podlegać miały bezwarunkowej eksterminacji i tu można było trochę sobie... poszaleć.

Harriet, a właściwie od dobrych kilku lat siostra Kate, poddała się tej kościelnej nomenklaturze i pracowała nie tylko w Zakonie jako legitymowana siostrzyczka, ale i z ramienia Ordo Azarianum działała przy Ministerstwie Regulacji w funkcji konsultanta. To tam się dorobiła pseudonimu „Bezduszna Katie”. Za dużo zaliczyła miejsc zbrodni i widoku trupów żeby nadal to przeżywać. Rutyna dosięga każdego, jak mówią. Choć ją może dosięgnęła szybciej z racji jej surowego charakteru.
I mimo iż Ministerstwo rozwiązano to zakon robił swoje. Niezależnie, gdzieś poza zasięgiem ramion BORBL'u. W końcu wiara zawsze miała swoje przywileje a i władza kościelna zwykła być rozdzielana od tej politycznej, jak dwa odrębne gatunki, które nie sposób podpiąć pod jeden schemat.

Siostra Kate wcisnęła w uszy słuchawki wysłużonego walkmana, poprawiła sznurowadła w sportowych butach i ruszyła biegiem przez park.

Muzyka

Przy treningu zawsze słuchała starych filmowych szlagierów a ten, z racji postfenomenowych okoliczności wrócił do łask popularności. Harriet dobrze pamiętała głównych bohaterów z odkurzaczami na plecach, którzy walczyli z metafizyczną ektoplazmą. Ją i Danny'ego pogromcy duchów bawili do łez.

Harriet płynnie przemierzała zaplanowaną trasę, jak na razie nie doczekała się nawet zadyszki. Nikt z postronnych obserwatorów, gdyby o piątej nad ranem byli jakiś w okolicy, nie zobaczyłby w zgrabnej młodej dziewczynie zakonnicy. Bez habitu zlewała się z tłumem, razić mogła jedynie swoją przeciętnością. Ani ładna ani specjalnie brzydka... Tylko figura podkreślona treningowym kostiumem robiła wrażenie. Pod czarną lycrą synchronicznie i z lekkością drgały wyrzeźbione mięśnie. Przebiegła parkową alejką, skręciła w bok a za kioskiem z bajglami walkman rozszumiał się na dobre gdy mijała otulonego w prochowiec mężczyznę. Cóż, martwiak.

Po jutrzni udała się do Donovana. Wraz z tajemniczą monetą schowaną w jednej z rozlicznych kieszeni habitu i kiełkującą zajadle nadzieją, że sprawa Daniela ruszy wreszcie z kopyta. Naprawdę wierzyła, że staruszek jej pomoże. Po raz kolejny się zawiodła, ale otrzymała nagrodę pocieszenia – kolejne nazwisko. Rykszarz z londyńskiej firmy przewozowej „Yellow Bike”.
Po telefonicznych roszadach, próbach uzyskania adresu domowego Mesmero i zdecydowanej odmowie by się nim podzielić, siostra Kate uzyskała w końcu zapewnienie, że pan Piotr Niezawodny zostanie namierzony drogą poczty pantoflowej ale może to potrwać nawet kilka godzin. Mając niewiele więcej opcji Harriet zostawiła numer telefonu do klasztoru i pogrążając się w modlitwie czekała cierpliwie na jakiś odzew.

Po czterech godzinach siostra przełożona poprosiła ją do słuchawki. Mężczyzna po przeciwnej stronie linii przedstawił się niewylewnie.
- Chciałam zamówić kurs. Może pan podjechać pod klasztor świętego Rafała? - zaczęła Harriet.
- Nie mój rejon. Podeślę innego rikszarza.
- To musi być pan. Ma pan… świetne rekomendacje. Kobiety w tych czasach są wyjątkowo nieufne a nie każdy kierowca jest godny zaufania – wyjaśniła pośpiesznie. - Pana mi polecono, zapłacę podwójnie za kurs.
- Poczwórnie. Będę musiał przejechać prawie całe miasto. To będzie jakieś dwadzieścia funtów ekstra.
- Niech będzie - siostrzyczka podała mu dokładny adres. Wyszykowała się nieśpiesznie a po pół godzinie zarzuciła płaszcz i wyszła przed budynek dormitorium i dalej, poza wysoki kamienny mur okalający teren klasztorny. Na ulicy panował umiarkowany ruch, pogoda wydawała się nawet przyjemna mimo to siostra Kate postawiła wyżej kołnierz płaszcza i odpaliła papierosa leniwie racząc się tytoniem. Lewa dłoń, schowana w kieszeni czarnego habitu bezwiednie obracała w palcach tajemniczą monetę.

Rikszarz przyjechał po godzinie - spocony i zmęczony. Był niewysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną koło trzydziestki z ciemnymi włosami i jasną karnacją. Miał szare oczy. Otarł pot z czoła i spojrzał na zakonnicę.
- Piotr Niezawodny. Wzywano tutaj rikszę.
- Zgadza się.
Zakonnica żwawo wskoczyła na miejsce pasażera, w kąciku jej ust pojawił się któryś z kolei owego wieczora dymiący papieros. Wcisnęła mężczyźnie monetę z nonszalancją suto darowanego napiwku.
- Odczytaj to dla mnie. Zapłacę - zaciągnęła się dymem mierząc mężczyznę uważnym spojrzeniem.
- Że co? - ten spojrzał na nią wyraźnie zdziwiony.- Kurde. Jest pani zakonnicą? Pewnie czyta pani lepiej niż ja. Dokąd mamy jechać?
- Moneta. Odczytaj ją dla mnie. Wiem, że jesteś w tym dobry.
- Eee - mężczyzna miał mocno zdziwioną minę. Przyjrzał się monecie uważnie dokładnie ją oglądając. - To nie angielski pensiak. To stara moneta. Nie znam się na starych monetach, ale znam kogoś kto może ją dobrze wycenić, jeśli pani ,,, znaczy siostra ... chce, to zawiozę.
- Nie chodzi mi o jej sprzedaż. Użyj swoich mocy. Donovan mi ciebie polecił. To dla mnie bardzo ważne, zapłacę. I błagam, darujmy sobie te wstępy kiedy ty udajesz, że nie wiesz o co chodzi a ja cię raz za razem przekonuję podbijając stawkę. Podaj mi cenę i miejmy to z głowy.
- Eee - mężczyzna wyraźnie się zmieszał. - Mocy. Kurde. Ale jaja - spojrzał na habit zakonnicy i poczerwieniał. - Znaczy, przepraszam, proszę siostry. Ja nie ma żadnych mocy. Naprawdę. Nie będę siostry kłamał. Ja nie jestem Piotr. On był na drugim końcu miasta. Powiedział, że tutaj ktoś czeka, że zapłaci ekstra. Miałem pojechać, przedstawić się jego imieniem i kasą mieliśmy podzielić się na pół.
Spojrzał na ziemię wyraźnie unikając spojrzenia zakonnicy.
- Przecież to żaden grzech, prawda. Sistra chciała gdzieś jechać. Ja co prawda nie jestem katolik lecz protestant, ale katolików szanuję. Nie będę kłamał.
- Świetnie… - siostrzyczka pokręciła głową, mruknęła coś pod nosem czego tamten nie dosłyszał ale mogło to być przekleństwo. - Jak ci na imię chłopcze?
- Troy Denton.
- Posłuchaj Troy… Zapomnisz co mówiłam o Piotrze, o jego mocach i o czytaniu monet. Ja też cię nie będę kłamać, że to była jakaś prowokacja albo podpucha. Nie była. On ma moce, choć się z tym nie obnosi. Ja też mam. Masz dziewczynę Troy? Albo miłą żonkę, która na ciebie czeka w domku w fartuszku z falbanką i ci smaży żeberka?
- Mam dziewczynę. Ale na razie nie mieszkamy razem. - Podrapał się po głowie. - Wiesz. Piotr jest moim serdecznym przyjacielem. Mogę ci pomóc. Umówiliśmy się wieczorem na piwo. Miałem mu oddać część tej ekstra kasy od ciebie. Jak chcesz, mogę cię tam zawieść po robocie. A sekretu przyjaciela nie zdradzę. Bez obaw.
- Lubię cię Troy. Lubię ludzi w ogóle, inaczej nie byłabym tym kim jestem. Ale miej proszę na uwadze, jeśli kiedyś pojawi się w twojej głowie myśl, pokusa może, bo BORBL potrafi mamić i egzekwować, żeby zdradzić swojego przyjaciela i wydać jego sekret… Wiedz, że cię znajdę. I rzucę na ciebie klątwę, która obróci twoje życie w piekło. Nikt nie lubi kapusiów i zdrajców. A bóg w szczególności… - uniosła palec ku niebu jakby w tej rozmowie nie dwie a trzy osoby brały udział. - Judasz Iskariota skończył na pętli, którą sobie sam ukręcił. Obiecaj mi, że będziesz roztropniejszy niż Judasz, dobrze Troy?
Spojrzał na nią bardziej zły, niż zaniepokojony.
- Po co ta cała gadka - w głosie usłyszała urazę. - Kumpel to kumpel. Zresztą co do niego ma jakiś Borbl. Nie znam gościa. A Pioterka znam. Proste, jak je... jak no nie wiem. Proste w każdym razie.
- Oby - zakonnica pokiwała skwapliwie głową. - Gadka może niepotrzebna ale nie chcę mieć chłopaka na sumieniu. Teraz za niewinność można skończyć za kratami.
Poklepała rykszarza po ramieniu w przepraszającym geście.
- Zawieź mnie do tego baru. Poczekamy tam na niego, postawię ci piwo czy herbatę.
- Ale do godziny spotkania zostało jeszcze prawie sześć godzin - Troy pokręcił głową - Jestem w pracy. Nie mogę się tak po prostu urwać. No i muszę zarabiać na życie. Podjadę po ciebie wieczorem. O ósmej. Wiesz gdzie jest pub “Lion’s” .
Wiedziała. Każdy wiedział. Jeden z lepszych lokali w dzielnicy dla turystów.
- Zabiorę cię spod niego na miejsce. Dobra?
- W porządku - wyciągnęła z kieszeni zwitek banknotów. Odliczyła dwadzieścia funtów, które obiecała ekstra za daleki kurs. I jeszcze dwadzieścia, jakby rykszarz odbył standardowej długości kurs. W duchu zastanawiała się czy chce zadośćuczynić chłopakowi za własne nikczemne groźby. A może oczyścić choć odrobinę własne sumienie? Wyższy cel wymagał czasem poświęceń, rozumiała to i akceptowała. Wieczorem znów się wyspowiada ale teraz musiała robić co należy. Musiała dowiedzieć się co stało się z Danielem.

***

Troy nie ruszał. Za to z uporem przyglądał się Harrier z góry na sam dół.
- No wiesz. Strój pingwi... znaczy zakonnicy nie jest najlepszy do wyjścia do nocnego klubu.
- Nie kłopocz się tym, dobrze? - westchnęła zmęczona. - Po prostu zaprowadź mnie do Piotra.
- Chesz mu w pubie popsuć opinię? Na pewno nie będzie ci wtedy wdzięczny. On jest, jakby to powiedzieć delikatnie, mocno pogański. Nie odezwie się do ciebie ani słowem, jak zobaczy cię w takim stroju.
- Poczekam na zewnątrz? - zaproponowała, - Przyprowadzisz go? Ale nie mów w czym rzecz, sama mu wyłożę sprawę.
- Nie podoba mi się to.
- Za bardzo się przejmujesz. Jestem zakonnicą. Kocham bliźniego swego jak siebie samego - Harriet zaciągnęła się papierosem i uciekła wzrokiem w bok. Tego, że samą siebie kocha ostatnio trochę mniej wolała nie dopowiadać.
- Jakby co, nie mniej do mnie pretensji, jeśli Piotr po prostu zwieje tylnym wyjściem, albo cię oleje. Ostrzegałem.
- Na litość boską - Harriet szybkim szarpnięciem zdjęła czarny welon, zmierzwiła dłonią rozpuszczone włosy, które okazały się być kłębowiskiem wściekle rudych, niemożliwych do okiełznania loków. Zapięła pod szyję guziki płaszcza szczelnie ukrywając habit. - Teraz mnie wpuszczą do środka?
- Jasne.

Lokal, do którego zawiózł ją Troy, okazał się jednym z większych, hałaśliwych nocnych klubów na skraju Rewiru. Nosił nazwę “Kolebka grzechu” i utrzymane było w tonacji mrocznej, przytłaczającej muzyki. Pod lokalem stały grupki młodych ludzi, ubrane w skóry, lateks, a nawet celofan. Ćwieki, fantazyjne fryzury, ostre tatuaże, skaryfikacje pasowały do nazwy lokalu i muzyki, jak ulał.
Troy spojrzał na Harriet z wyczekiwaniem.
- Jesteś pewna, siostrzyczko?
- W drogę - zakonnica skinęła i zamaszystym gestem omiotła wejście. - Będę tuż za tobą.
- Dobra - powiedział Troy - To chodź. Serio myślisz, że pijemy w takiej mordowni?
Troy zaśmiał się rubasznie przyciągając kilka krzywych, zaciekawionych spojrzeń.
- Widzę, że naprawdę ci zależy. Umówiliśmy się ulicę stąd, przed Rewirem w miłym pubie “Old Bell & Crows”. Zaprowadzę. To przytulne miejsce. Z dobrym jedzeniem, świetnym piwem i skoczną muzyką celtycką.
Jeśli siostrzyczka odczuła jakaś ulgę to zdecydowanie nie dała tego po sobie poznać. Przygryzła tylko filtr papierosa i strzeliła benzynową zapalniczką.
- To był jakiś test? Nie do końca załapałam…
- Wiesz. Jeszcze nigdy nie byłem z zakonnicą.
Brew Harriet drgnęła nieznacznie. Chyba dotarło do niego, co powiedział, bo zaczerwienił się wdzięcznie i autentycznie, diablo zmieszany.
- To znaczy nie w ten sposób. Eeee... Nigdzie nie wychodziłem z zakonnicą, to miałem powiedzieć.
Stanął spłoniony.
- Chciałem ... - machnął ręką. - Zresztą nieważne. To taki żart miał być. Zapomnij, dobra. I tak będę się smażył w piekle.
Harriet przyglądała się chłopakowi z rosnącym rozbawieniem.
- Od głupich żartów się nie trafia do piekła - nie wyglądała na zmieszaną jego tyradą. - I nie musisz się przy mnie zachowywać jakbym była sześciolatką. Wiem co to rock and roll, Troy. A także piwo. I sex – specjalnie przytrzymała jego spojrzenie czerpiąc z gęstniejącego zmieszania spory ubaw. - Wiesz... nie zawsze byłam zakonnicą.

Papieros zaskwierczał pomiędzy rozedrganymi ustami kiedy Harriet ruszyła za mężczyzną do wspomnianego pubu. Miała nadzieję, że zastanie tam Mesmero i ten odczyta dla niej tą cholerną monetę.
 
liliel jest offline  
Stary 29-10-2014, 22:01   #12
 
Efcia's Avatar
 
Reputacja: 1 Efcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputację
Ponoć kto sobie rano popieprzy, ten będzie miał dzień lepszy. Ponoć.
Jej dzień przestał być lepszy w momencie gdy obuta w ciężki glan noga Vannessy przekroczyła drzwi gmachu, który do niedawna należał do Ministerstwa Regulacji. Chociaż nie. Wtedy nie było jeszcze tak źle. Trochę papierkowej roboty, kilka liter starannie skreślonych na kartce papieru i…
...już nie była pracownikiem MRu tylko przeszła do struktur Biura Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu. Wydział Regulacji czy Ministerstwo Regulacji, zajedno jej było jak to się zwało. Byleby płacili za dobrze wykonaną robotę.
Nawet ten czarny uniform nie przeszkadzał jej tak bardzo.
Dzień przestał być lepszy gdy przeczytała nazwisko swojego bezpośredniego przełożonego.
Tremac
Tłumaczyła sobie to tym, że jego aura podrażnia jej wyczulone na faerie zmysły. Nikt nie lubi żyć w poczuciu ciągłego zagrożenia.
- Świetnie że jesteś – powitał ją oschłym głosem.
Świetnie jak cholera, skomentowała w myślach jego słowa.
Następne słowa były jeszcze lepsze.
- Cieszę się, że podjęłaś...
On się cieszył?? On?? Z jej odpowiedniej decyzji?? Myślałby kto.
Vannessa zachowała jednak te komentarze dla siebie.
Podobnie zachowała kamienną twarz gdy usłyszała czym ma być jej pierwsza regulacja.
Sprawdzenie, kurna, lojalności.
Ciekawe kto sprawdza lojalność takich jak on??
Quis custodiet ipsos custodes?

Rozważania na temat tego jak bardzo świat ją wydymał musiała jednak zostawić na później. Billinglsey wzięła swoją nową legitymację. Nawet nie specjalnie jej się przyjrzała. Ot, starszak na maluczkich.
Zabrała też akta sprawy, by móc je dokładnie przestudiować w drodze do kwiaciarni i udała się do zbrojowni.
Poprosiła o broń. Oczywiście takową wydano. Druidka przyglądała się przez chwilę położonemu przed nią, przez nieznanego jej osobnika, pistoletowi nim schowała go do kieszeni płaszcza. Podpisała oczywiście stosowne papierki, biurokracja.
Zimna stal wcale jej nie uspokoiła. Może dlatego, że nie czuła chłodu metalu. A może dlatego, że rzadko posługiwała się takim przedmiotem. I do tego słabo się posługiwała bronią palną. Wcześniej nie musiała. Przeważnie był z nią jakiś egzekutor, który takową umiejętność opanowała do perfekcji.
Z pistoletem i teczką z papierami udałą się do garażu. Znalazła funkcjonariusza, o którym mówił Tremac. Zyrco prowadził. Vannessie bardzo odpowiadało, że ktoś będzie wiózł jej cztery litery. Ona mogła w tym czasie dokładnie przeczytać akta sprawy. Chyba sama siebie oszukiwała, ze może znajdzie coś, co pozwoli jej uniknąć wykonania tego niewdzięcznego zadania. Ale nie znalazła. Nash złamała prawo. Jakiekolwiek nie byłyby pobudki, którymi się kierowała to złamała prawo. Sąd rozpatrzył jej sprawę. Wydał wyrok, zgodnie z obowiązującym prawem. A ona, Vannessa Billingsley, musiała go wykonać.
Zamknęła teczkę i głośno, acz bez entuzjazmu, westchnęła. Jakie z to było szczęście, że Egon Zyrco nie był tak gadatliwy jak Nathan Scott. Jej myśli szybko powędrowały do kolegów z ostatniego zespołu z MRu i sprawy, którą wtedy prowadzili. A w zasadzie do jej finału. Do tej cholernej Uzurpacji przez wielkie U. Po raz kolejny Billingsley zastanawiała się czy dobrze wybrała. Chciała pozostać człowiekiem. A tym czasem okazała się, że człowiekiem nie będzie i to nie dla tego, że przyjęła ofiarowaną jej moc. O nie. Ona nie będzie człowiekiem, bo jakieś urzędasy tak postanowiły.
“...tylko praca w strukturach Rady pozwoli istotom takim jak ja, czy pani, na używania swoich zdolności”
Dźwięczały jej w uszach słowa Tremaca.

Samochód zatrzymał się przed kwiaciarnią Abigail Nash.
- Jesteśmy. - Oznajmił funkcjonariusz. Chyba chciał w ten sposób zmotywować Wiedźmę do działania. Vannessa bowiem pochłonięta rozpatrywaniem przeszłości nie zauważyła nawet, że są już na miejscu.
Gdy jego słowa wyrwały ją z zamyślenia przerzucała chwilę spojrzenie między towarzyszącym jej mężczyzna a drzwiami kwiaciarni.
- Tak. - Powiedziała w końcu. Po chwili otworzyła powoli drzwi auta. Wykonała pupą zwrot o dziewięćdziesiąt stopni w swoje prawo. Postawiła nogi na ziemi. Raz jeszcze spojrzała na akta sprawy i wyszła z samochodu. Poprawiła kołnierz skórzanego płaszcza. Strzepała jakiś niewidzialny pyłek z rękawa. Wciągnęła do płuc wiosenne powietrze, w którym unosił się zapach świeżych kwiatów.
Sprawdziła tylko czy ma wyrok ze sobą i powolnym krokiem ruszyła do drzwi.
Serce przyspieszyło. Po ciele rozlał się niezbyt przyjemny żar. To adrenalina. Serce przyspieszyło jeszcze bardziej. Wolną rękę musiała schować do kieszeni, żeby ukryć jej drżenie.
Czuła się jak małolata,która zakrada się do ogrodu sąsiadów, żeby kraść jabłka.
 
__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny

Ostatnio edytowane przez Efcia : 03-11-2014 o 20:58.
Efcia jest offline  
Stary 29-10-2014, 23:29   #13
 
Sam_u_raju's Avatar
 
Reputacja: 1 Sam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputacjęSam_u_raju ma wspaniałą reputację
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=dlr6XBz5Q2U[/MEDIA]

Nathan patrzył w dywan na podłodze błądził swymi czerwonymi niczym krew oczyma po wzorach “tańczących” na podłodze. Czuł się nieswojo. Nie z powodu gościa, który siedział niedaleko niego a z powodu swego nowego ciała, ewolucji, uzurpacji jaka się w nim dokonała. Zgadzając się na nią nie przewidział takich konsekwencji.
Nie pomyślał, do kurwy nędzy, że skończy niczym Ron Perlman w kostiumie cudaka… z tym, że on swojego ściągnąć nie może.
Musi
Musi jednak się skupić. Musi się zjednoczyć z tym co ma.
Musi pokochać to swoje nowe wdzianko.
Musi się pogodzić z tym kim się stał
Bo zwariuje, bo wydrapie siebie w poszukiwaniu tego kim był
W poszukiwaniu duszy.

- Każdy mój dotychczasowy pracodawca - zaczął w końcu przenosząc wzrok na swego sąsiada - zaczynał identycznie jak Pan. Lepiej nic nie wiedzieć Panie Scott. Po co to Panu? Jest Pan tutaj od tego, żeby słuchać i wykonywać swoją robotę. Idź, zrób swoje i wracaj. Takie proste prawda? - Nathan zadał pytanie ale nie żądał na nie odpowiedzi - Normalnie wstałbym teraz i po prostu wyszedł zachowując wdzięczność za uratowanie mojej wielkiej szarej dupy po sam grób… Jednakże Pan w tej chwili ma nad swoimi poprzednikami wielką przewagę. Po pierwsze wspomnianą wdzięczność. Po drugie mój wygląd, który nie pozwala mi swobodnie szwendać się po Londynie w poszukiwaniu nowego miejsca do zarobku. I po trzecie…. możliwość nakopania w dupę BORBLom, ale nie za to co mi zrobili ale za to co uczynili moim kolegom z pracy. Tego po prostu wybaczyć nie jestem w stanie. Normalnie, aż chce mi się puszczać ogień z gęby co przy moim obecnym wyglądzie wydaje mi się nawet możliwe. Tak więc Panie Work, dopóki nie dowiem się, że jestem jedynie przez was wykorzystywany do kręcenia swoich własnych lodów, możecie liczyć na moją wdzięczność i tak jestem, Pan wybaczy sformułowanie - Kurewsko ciekawy jak mocno moja obecność może zaskoczyć pracowników Biura Ochrony Rady Bepieczeństwa Londynu. - po takiej długiej i dość nietypowej jak na Scotta wypowiedzi ten spojrzał na niejakiego Jeremiego.

Work słuchał cierpliwe i nie przerywał. Na koniec spojrzal prosto w oczy Scotta i uśmiechnął się lekko.
- Oficjalnie zlikwidowano pana nim zaczęto tortury. Większość osób, które o panu wiedziały, panie Scott, uważa, że został pan usunięty. Niech pan pomyśli, jakie będzie ich zdziwienie, kiedy dowiedzą się, że ich nowi pracodawcy zaczęli od kłamstw.
Pokiwał głową ciężko.
- Agenci BORBL pod byle pretekstem mordują dawnych łowców. Bez litości. Bez słowa wyjaśnienia. Zabijają nas jak wściekłe psy. Czas by i oni zaczęli się bać, a ci idioci, spośród dawnych regulatorów, którzy uwierzyli w słowa nowych władz, przejrzeli na oczy. Pan daje nam taką szansę. Poza tym - spojrzał przeszywającym spojrzeniem na Scotta. - Poza tym jest pan to winien tym, którzy zginęli, jeśli chce pan poznać moje zdanie. Mógł pan odrzucić moc płynącą z uzurpacji. Mógł pan zachować trzeźwy osąd w galerii. Wiem, ze pewnie łatwo mi to mówić, i że z pana perspektywy wyglądało to inaczej, ale pana przemiana - niespodziewana przemiana jednego z regulatoróww, nie ukrywajmy, demona, stała się młynem na wodę wrogów MR-u i porządnych ludzi, jacy tam pracowali. Pozwoliła wprowadzić w życie zmiany, wymusić podpisanie Edyktu, dała pretekst do, jak to nazywają, nałożenia obroży i kagańców wściekłym potworom, ukrywającym się pod ludzkimi powłokami. Łowcom.Pana wybory kosztowały życie kilkunastu dobrych łowców, panie Scott i myślę, że kiedy pan spojrzy na to z mojej perspektywy, przyzna mi pan rację. A pana pomoc nam, pozwoli choć odrobinę spłacić pański dług. Proszę wybaczyć szczerość, ale moi znajomi cenią mnie właśnie za nią. Nie będę panu nawijał makaronu na uszy. Pewnie nigdy nie będziemy przyjaciółmi, ale nie o to w tym wszystkim chodzi. Musimy odkręcić to, co ci, którzy przejęli kontrolę nad BORBL, chcą osiągnąć. A pan może nam pomóc.

Scott zanim odpowiedział przegryzł wargę.
- Nie dam się wcisnąć w ksiażkę o dźwięcznym tytule “To twoja wina” Nie pchałem się w Uzurpację. Nie wiedziałem, że wiąże się ze zmianą wyglądu i nie łykam tego, że nawet iż się zmieniłem to stałem się sztandarem w rękach przeciwników MRu. Zrobiliby to prędzej czy póżniej Panie Work .I ma Pan rację nie chodzi tutaj o to by poklepywać się przyjacielsko po plecach. I jak już wspomniałem pomogę choć zanim to zrobię wolałbym wiedzieć jakie moje nowe zajebiste - wypowiadając to słowo Nathan ironizował - wcielenie ma ograniczenia. Bo kazdy pierdolony stwór na tej ziemie ma jakieś słabe punkty a ja wolałbym wiedzieć jak się nie wpakować w niemiłą dla mnie sytuację. Bo do końca nie wiadomo jakie ze mnie demonii wybraniec. Więc jeżeli wiecie kim się stałem to proszę mi podpowiedzieć i zaczynamy zabawę z BORBLEM.

- Woda święcona, moce ojczulków, w ograniczonym stopniu relikwie i srebro. Jak u stworzeń demonicznych. Tak sądzę.

- Tak myślałem - znowu zamilkł na chwilę - Zatem to mój problem - Scott wstał z fotela i podszedł do kredensu. Wziął do swej wielkiej nieporęcznej, szponiastej dłoni zdobny pusty wazon. Przynajmniej tak m u się wydawało, że jest to wazon. Przyjrzał się blizej ciekawym malunkom i odstawił naczynie.
- Coś jeszcze powinienem wiedzieć? Czy mogę zacząć spłacać, jak to Pan nazwał - “mój dług”? - ponownie skupił wzrok na Jeremim

- Twój ton głosu sugeruje, że nie jesteś tym zachwycony. Jeśli chcesz, nie musimy współpracować. Nikt z nas, do niczego cię nie ma zamiaru zmuszać. - Work zrobił ruch, jakby chciał wstać, ale się rozmyślił. - Jeśli nie chcesz, nie rób tego. Proste. Przedstawiłem ci sprawę, jak ją widzimy. Zapewne masz rację. Jak nie ty, znaleźliby inny pretekst, by rozwalić MR i zemścić się na regulatorach, którzy wierzyli w to, co robili. Ale zaczęło się od ciebie, panie Scott. To fakt, z którym nie da się dyskutować czy polemizować. Zgodzi się pan ze mną?

- Zgadzam się. I rzeczywiście nie ma co dłużej na ten temat dyskutować. A zachwycony nie jestem bo czemu miałbym. Każdy, no prawie każdy mój wypad w teren wiąże się z rozlewem krwi, posoki czy cokolwiek tam istoty mają w żyłach, więc dlaczego miałbym być zadowolony. Może to Pana zdziwi ale nie przepadam za zabijaniem. No ale dosyć gadania. Ustawiliście mnie znowu na szachownicy, a ja się zgodziłem. Pragnę jedynie Pana poinformować, że nie dam się tak łatwo z niej zbić. Teraz proszę przedstawić mi szczegóły planowanej akcji.

- Podjedziemy jutro samochodem pod pewien adres. Furgonetką, aby ukryć pana obecność. Jeżeli nasze informacje są trafione, to BORBL będzie chciał dokonać regulacji, jak to nazywają, czy po prostu morderstwa, pewnej ex łowczyni. Pracowała w MR więc może się znacie. Na razie tożsamość celu pozostanie utajniona. Wejdziemy tam i zlikwidujemy agentów BORBL nim zabiją łowczynię. Potem zabierzmy ją z miasta i ukryjemy.

Szponiasty czerwony stwór o pseudoludzkiej twarzy skinął głową
- Dobrze - odpowiedział swoim niskim głosem.

- Zresztą sam ocenisz na miejscu. Preferujesz jakąś broń?

- Lekkie karabiny szturmowe, choć patrząc teraz na moje łapska i masę mięśniową - Nathan wyciągnał przed siebie ręce - to mogą być ciężkie. No i noże. Do walki wręcz preferuję noże. Do Pana wiedzy rzucam również informację, iż znam się na ładunkach wybuchowych….
- Z drugiej strony - Scott nie odrywał wzroku od swoich dłoni - po chusteczkę mi są noże jak się ma takie pazury.

Work uśmiechnął się mimowolnie.
- Załatwimy panu pistolety. Na nic więcej raczej w centrum miasta nie możemy sobie pozwolić. Jest pan egzekutorem, za zapewne pana zdolności fizyczne po uzurpacji przekroczyly granice egzekutorskich możliwości. Szybkość, siłą, zręczność są zapewne bliższe demonom, niż egzekutrom. Z wykradzionych z Komory danych na pana temat i akt personalnych wynika, że zawsze cechował się pan wielką odpornością charakteru i zdolnością patrzenia na świat przez pryzmat humanitaryzmu. Potwierdzają to pana słowa sprzed chwili oraz wydarzenia w lipcu, niespełna dwa lata temu, podczas masakry związanej z atakiem nekroterrorystycznym. Potrafił pan zaryzykować swoją reputację i zakwestionować rozkazy, ponieważ uznał pan, że tak należy zrobić. Dlatego teraz z panem rozmawiam. Jest pan dobrym człowiekiem, panie Scott. Niezależnie jak pan teraz wygląda i co pan o sobie myśli. Dobrym człowiekiem, któremu zdarzyło się w życiu popełnić kilka błędów. To wszystko. I mam nadzieję, że tym dobrym człowiekiem pan zostanie.
Work westchnął.
- Nie chcę brzmieć, jak pompatyczny idiota, ale czeka nas wojna. Konfrontacja z czymś, co ma po swojej stronie Radę Bezpieczeństwa Londynu i cały stworzony przez nią aparat represji, z agentami Biura Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu na czele. Tylko od tego, jak bardzo ludzcy się okażemy w tej konfrontacji, zależy czy wyjdziemy z niej na tarczy, czy z tarczą.

Scott skinłą głową. Teraz gościu mówił do niego z sensem. Podszedł do stolika i starając się mimo długich pazurów złapać szklanke i dopić zimną już herbatę.

- Jakby Pan czekał jedynie na mój znak to pragnę oznajmić, iż jestem gotowy
 
Sam_u_raju jest offline  
Stary 31-10-2014, 21:12   #14
 
Armiel's Avatar
 
Reputacja: 1 Armiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputacjęArmiel ma wspaniałą reputację
AMY S. LITTLE

Kamienica należała raczej do tych, które powinno omijać się szerokim łukiem. Jeśli miało się wybór. A oni wyboru nie mieli.

Nakaz otworzenia drzwi rozszedł się echem po korytarzu. Było pewne, że usłyszał go nie tylko RashidMakazz, ale pewnie połowa jego sąsiadów. Nikt jednak nie otworzył drzwi. Ani poszukiwany przez nich podejrzany, ani nikt inny.

Artur powtórzył wezwanie lecz i tym razem reakcja była podobna. Parrot spojrzał na Amy porozumiewawczo, a potem wyjął pistolet i jednym wprawnym kopnięciem wyważył drzwi do mieszkania. Nie było to nazbyt trudne, bowiem drzwi były niczym więcej, niż zlepioną z kliku warstw sklejką.
Nim przebrzmiało echo uderzenia, które wyważyło drzwi, Artur był już w środku, z bronią gotową do użycia. Amy asekurowała go, a jej mózg pracował na przyśpieszonych do granic możliwości obrotach. Układał na miejsce, jeden po drugim, kolejne elementy otoczenia. Smród gnijącego mięsa, który uderzył ich w nozdrza dopiero po tym, gdy Artur sforsował drzwi. Brudne zacieki na ścianie obskurnego korytarza, które musiały być rozbryzgami krwi. Potłuczone szkło i zapach pleśni. A także zimno. Przenikliwy chłód, jakby mieszkania nie opalano od dłuższego czasu.

- Wycofaj się! – ostrzegła przyjaciela, lecz o kilka sekund za późno.

RashidMakazz wybiegł z pokoju, przez otwarte drzwi, ze zwierzęcym warkotem. Był cały nagi, ubrudzony czymś brązowym, organicznym – raczej krwią niż ekskrementami. Popędził na zaskoczonego Roberta.

- Stój! – ostrzegł go policjant, nie tracąc czasu na dłuższe ostrzeżenie.

Makazz nie posłuchał się i huknął strzał. Na pobrudzonym ciele pojawiła się postrzępiona rana, z której jednak nie popłynęło za wiele krwi. Rashid był zombie! Parrot strzelił ponownie, tym razem trafiając w twarz szarżującego Araba, ale i to go nie powstrzymało. Martwy runął na policjanta z impetem, zwalił się na człowieka przyciskając całym ciałem do ściany z siłą, od której w zaprawie pojawiło się wgłębienie. W oczach zombie płonął ogień szaleństwa! Robert strzelił raz jeszcze, ale tym razem trafił w sufit. Martwy Rashid chwycił człowieka za gardło. Gdyby ścisnął, Robert byłby martwy. Ale nie ścisnął.

Amy stała tuż obok i strzeliła prosto w głowę Martwego. Prawie z przyłożenia. Na ścianę korytarza bryznęła zawartość czaszki i kawałki kości, a Makazz zwalił się na ziemię. Jednak nawet taki postrzał nie mógł powstrzymać zombie na długo. Robert osunął się po ścianie, próbując złapać oddech – najwyraźniej Rashid zdołał go jednak poddusić. Zombie zaczął pełznąć w jego stronę, z połową łba całą, i z drugą – z której wylewały się ciemne, cuchnące płyny.
Amy strzeliła ponownie. Tym razem w plecy, uszkadzając rdzeń kręgowy i unieruchamiając przeciwnika i ponownie w głowę, odstrzeliwując fragment potylicy zombie. Dopiero to unieruchomiło monstrum.

Robert charczał paskudnie, siniał na twarzy próbując bezskutecznie złapać oddech.

MORRIS LEAF

Wskazany cel znajdował się w ponurej czynszówce na skraju Rewiru – obskurnym, ceglastym budynku z widokiem na Tamizę, za którą zaczynało się „zdechlakowo”, jak nazywali Rewir w slangu ulicznicy. Kilkaset metrów od przejścia przez most, kilkadziesiąt od przystanków komunikacji miejskiej. Dobra miejscówka w paskudnej dzielnicy.

Pod wskazanym adresem na Morrisa czekał niewysoki mężczyzna po pięćdziesiątce o zmęczonej życiem twarzy, nierówno obciętych, przerzedzonych włosach, który przedstawił się jako Timur Volk. Mimo zmarnowanej facjaty mężczyzna miał krzepki, solidny uścisk dłoni, który od razu wzbudził szacunek Leafa.

- Fajnie, że jesteś – ton głosu Volka też nie pasował do ponurej mordy. Był serdeczny i szczery. Niemal radosny.

Timur zaprowadził Morrisa do mieszkania na pierwszym piętrze. Już przy drzwiach Leaf wyczuł naprawdę silne zaburzenia Całunu. To, co czyhało za progiem, nie należało do najprzyjemniejszych bytów, z jakimi spotykał się pracując dla Kantyka.

- Jesteś egzorcystą? – zapytał Timur wkładając klucz do zamka.

- Nie – uciął rozmowę Leaf, nie dlatego, że nie miał ochoty na pogawędkę, lecz dlatego, że zbierał właśnie siły. Moc odpędzenia, jaką posiadał, mogła mu tutaj pomóc, lecz potrzebował sporej koncentracji. Czymkolwiek była istota za drzwiami, nie należała do najsłabszych.

- Kiedy skończysz, zapukaj trzy razy w drzwi i odpowiedz na moje pytanie. Dopiero wtedy cię wypuszczę. Okej?

- Jasne. Otwieraj.

Volk przekręcił klucz i wejście do mieszkania stanęło otworem. Leaf wszedł do środka, czując bez trudu zimno, jakie przenikało na wskroś mieszkanie.

Wyczuwał też obecność czegoś, co kierowało się jedynie gniewem i bólem.

Z krótkiego przedpokoju Morris wszedł do salonu, po drodze zerkając do kuchni, w której jednak nie zauważył niczego godnego uwagi. To właśnie salon przyciągał Leafa, niczym magnes opiłki żelaza. To w nim wyczuwał największe nagromadzenie mocy.

- Hore – wyrwało się cicho Leafowi w jego ojczystym języku, kiedy ujrzał salon.

Przez narożne okno, z widokiem na rzekę, wpadało wystarczająco wiele światła, by mógł dokładnie obejrzeć pokój. Wszystkie ściany w salonie pomalowano w jakieś dziwaczne znaki czymś, co mogło być krwią. Meble uprzątnięto, a na podłodze, w samym środku salonu, Morris ujrzał paskudną, zbrązowiałą plamę krwi i zatarte ślady po kredzie.

To zmieniało bardzo wiele! W mieszkaniu odprawiono rytuał. Prawdopodobnie zwieńczony ofiarą ze zwierzęcia lub człowieka.

Nawiedzenie, które miał oczyścić, mogło mieć nie tyle duchową, co demoniczną naturę, a to już nie były przelewki. Każdy błąd mógł kosztować go bardzo wiele, nie tylko życie, lecz opętanie.

To na pewno nie było warte pieniędzy, które otrzymał od Sirene. Chociaż na pewno dawało mu szansę otrzymać od Kantyka w końcu to, po co przybył do Londynu.

Musiał podjąć decyzję.

DUNCAN SINCLAIR

Do opuszczenia Domeny przygotowywali się kilka najbliższych dni. Gromadzili zapasy, szukali pretekstu, który maił dać im Aglahad.

Władca Mglistej Polany w końcu znalazł doskonałą okazję.

Zwiad, co było aż nazbyt oczywiste. Zwiad na Otulisko, jak styk trzech domen nazywali sithowie. Miejsce ponure, niebezpieczne i stanowiące źródło licznych problemów dla społeczności domeny.

Tym razem chodziło o polowanie na nieznane stworzenie, które nawiedziło kilka wzniesionych w pobliżu Otuliska wiosek – małych, zagubionych pośród mgieł i trzciny osad, składających się góra z kilkunastu okrągłych domków wznoszonych przez trzcinowe elfy, zwane pospolicie szuwarnikami.

- Czemu akurat Otulisko? – zapytał Duncan Lunnaviel, kiedy maszerowali nieśpiesznie duktem, po którego obu stronach rozciągał się pradawny, wiecznie zamglony, jesienny las.

Lunnaviel, jak to miała w zwyczaju, prawie się nie odzywała. Należała do kobiet, które ciszę ceniły dużo bardziej, niż dźwięk słów. Szła stawiając pewnie swoje długie, smukłe nogi, jak drapieżnik na polowaniu. Lunnaviel była leśnym kotem, jednym z elity wojowników Mglistej Polany. Niewielu było takich, którzy daliby jej radę stawić czoła w bezpośredniej walce. Wybrana do Uzurpacji samotnie przetrwała w Ulu Fomorianów, pełnych legendarnych czarnych os i paskud niemniej od nich groźnych. Do tej pory Duncan, ani chyba nikt w Mglistej Polanie, nie poznał tajemnicy, jak udało się jej przetrwać i wrócić do domu.

- Szuwarnicy znają ścieżki na Rozstaj. Mogą przeprawić nas przez Jezioro Snów.

Nic mu te nazwy nie mówiły, ale wiedział, że od Lunnaviel więcej się nie dowie.

- Od której osady na Otulisku zaczniemy? – zadał kolejne pytanie.

- Od najbliższej.

* * *

Najbliższą wioską na Otulisku była dziura bez nazwy przyklejona do brzegu owianego wieczną mgłą jeziora, którego toń chyba nigdy nie była spokojna. Dotarli do niej po trzech dniach spokojnej wędrówki. Szuwarniki zrobiły swoje domostwa splatając je z trzciny, oblepiając błotem i okładając kawałkami torfu. Chaty były niskie, paskudne i zaniedbane. Podobnie zresztą, jak trzcinowe elfy.

Nawet, jeżeli Lunnaviel i jej pobratymców z Mglistej Twierdzy łączyły jakieś wspólne korzenie gatunkowe z trzcinowymi elfami, to musiały być bardzo, ale to bardzo odległe. Szuwarniki były niskie, większość nie przekraczała metra sześćdziesięciu centymetrów wzrostu. Trzcinowe elfy miały drobne ciała, wiecznie brudne i oblepione błotem, których naturalny odcień skóry nie różnił się zbytnio od brązowego błocka. Ich twarze były bardzo wąskie, nieurodziwe, a oczy wielkie, wybałuszone i żółte, jak u goblinów. Ale, mimo paskudnej fizjonomii, Szuwarniki były zdecydowania przyjaznym i pracowitym ludkiem. Nikt, tak jak oni, nie znał sekretów jezior na pograniczu Domeny Mgieł i tego, co czai się pośród szeleszczących na wietrze trzcin.

Duncan i Lunnaviel zostali podjęci z honorami – poczęstowani smażoną rybą, solą, twardawymi podpłomykami i cierpkim, lecz pożywnym winiakiem. Posadzono ich na najważniejszych miejscach przy długim stole wzniesionym naprędce w samym środku wioski.

Naczelnik osady, nazywający się Druchrust nadskakiwał im, jednak bez irytującej służalczości, wyraźnie jednak licząc, że załatwią się z bagienną bestią.

- Przychodzi z północy – mówił szuwarnik. – Nocą, kiedy trzciny wyśpiewują pieśni lamentów. Nie zostawia śladów, lecz zawsze zadaje straty. Pierwszym razem poniszczył sieci. Drugim razem dwie łodzie. Za trzecim razem zabił dobrego Krążnika. Za czwartym zniszczył chatę dobrej Jażwierży, i zabił ją, jej córeczkę Lubenczę, jej syna Wodniarżuna i męża Płetwonosa.

Dziwaczne imiona w ustach Szuwarnika brzmiały jeszcze dziwaczniej.

- Strach pomyśleć, dobrzy protektorzy, co zrobi następnym razem. Trza ją wytropić. Wytropić i ubić!

Przysłuchujący się Druchrustowielfowie zawtórowali z entuzjazmem propozycji naczelnika.


EMMA HARCOURT

Kopaczka przyszła z lodem i przystała na propozycję fae. Okularnik poprowadził ich przez parkowe alejki, aż do bocznej bramy. Przeszli przez ulicę i skierowali się do jednej z kamieniczek po drugiej stronie parku. Domy w tej części Londynu wyglądały na w miarę zadbane, a ten, do którego poprowadził byłe regulatorki Virgillo, miał nawet odnowiona elewację.

Klatka schodowa też wyglądała na zadbaną i pachniała świeżo upieczonym przez kogoś ciastem i gdyby nie silne zawirowania Całunu, które przeszywały zmysły Emmy kłującymi igłami zimna, mogłaby nawet uznać kamienicę za atrakcyjne miejsce.

Virgillo poprowadził je na pierwsze piętro, do mieszkania, wyglądające jak skrzyżowanie pracowni krawieckiej, rupieciarni, oranżerii i sklepu zoologicznego. Pełno w nim było manekinów krawieckich, ścinków ubrań, arkuszy z przekrojami krawieckimi, klatek z ptakami, gryzoniami, a nawet żółwiami i ślimakami, mosiężnych samowarów, imbryczków, czajników, mis, waz, pater i innych utensyliów, oraz kwiatów w donicach. A przede wszystkim kolorowych konfetti zaśmiecających wszystko, co tylko dało się zaśmiecić: podłogi, parapety, zgromadzone dobra, meble i zwierzęta.

Virgillo podreptał do salonu, a one za nim, starając się nie potrącić ani nie nadepnąć na nic, co stanęło im na drodze. Fae podszedł do zawalonego konfetti biurka, i spojrzał na obie kobiety.

- Proszę.

Chodziło mu pewnie o stertę okrągłych ścinek zawalającą znaczną część biurka.

- Akta. Możecie je zabrać.

Kopaczka spojrzała na Emmę. Po lodzie nie pozostał już nawet ślad.

- Poskładasz je dla mnie, jak obiecałeś.

- Jasne – Virgillo ucieszył się jak dziecko.

Usiadł przy biurku, wyjął skądciś klej, wziął kilka najbliższych kawałków po długim namyśle i zaczął je sklejać wysuwając zabawnie koniuszek języka. Kopaczka miała minę, jakby nie wiedziała czy ma wybuchnąć śmiechem, czy zamordować tego fae. Nim jednak zdążyła się zdecydować drzwi wejściowe skrzypnęły. Kopaczka szybko wsunęła dłoń pod kurtkę, zapewne sięgając po broń.

- Virgillo – usłyszały męski, szorstki, nieprzyjemny głos. – Jesteś tutaj?

Gospodarz nie odpowiedział, zajęty żmudnym sklejaniem kolorowych kółeczek.

- Likantrop – szepnęła Kopaczka ustawiając się tak, by móc zareagować szybciej, niż potencjalny napastnik.

- Virgillo – zmiennokształtny wszedł do środka.

Był niewysoki, lecz sprawiał wrażenie dość groźnego. Miał na sobie czarny t-shirt, czarne buty, czarne spodnie, a także włosy koloru czarnego. I tylko biała jak mleko cera ostro kontrastowała z całą tą czernią.

- Nie wiedziałem, że masz gościa – likantop spojrzał na Voordę nieco zaskoczony.

W jego oczach zapłonął przez chwilę groźny ogień. Zmiennokształtny nie zdążył jednak w porę schować za plecami tego, co trzymał w dłoni - długiego, paskudnie wyglądającego noża, wyglądającego tak, jakby wykuto go z zimnego żelaza.

- Rzuć to – rozkazała Kopaczka wyciągając nie wiadomo skąd swój krótki miecz, którego ostrze zalśniło czystym blaskiem srebra.

Likantrop wydał z siebie cichy skrzek, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z tego, że po drugiej stronie stoi ktoś, kto z takich pojedynków zazwyczaj wychodził bez szwanku.

- Lepiej uciekaj – ostrzegł zmiennokształtny. – Nie wiesz, z kim zadzierasz.


VINCENT FOX

Przy bramie Domeny Welonów Vincent stawił się o umówionej porze. Lora człapała za nim niechętnie, obwieszona znaczną ilością mniejszych i większych worków, w których miała … rzeczy. Zapewne potrzebne w podróży rzeczy.

Vincent został dozbrojony w szeroki, krótki miecz przypominający gladiusa rzymskich legionistów. Jednak to ostrze było odrobinę dłuższe i szersze oraz pokryte srebrem. Fae nie robiły żelaznej ani stalowej broni, która – poza nielicznymi wyjątkami gatunkowymi – była dla nich zabójczą trucizną.
Bardowie przyszli nieco spóźnieni. W świetle dnia wyglądali na jeszcze bardziej atletycznie zbudowanych, niż w gospodzie. Przy nich niejeden wyczynowy kulturysta mógłby popaść w kompleksy.

- Jesteś – powiedział jeden z Badrów na powitanie, chyba ten sam, z którym wczoraj rozpoczął konwersację Vin.

To było tyle. Na Lorkę nawet nie spojrzał, zresztą pół krwi goblinka unikała wzroku Bardów, jak tylko potrafiła najlepiej. Widać była, że ją przerażają. Że najchętniej uciekłaby tam, gdzie będzie z daleka od całej tej dzikiej trójki.

- Ruszamy. – Rzucił inny z Bardów i na znak dany przez trzeciego pomaszerowali w stronę bramy Tempest.

Strażnicy otworzyli ją w pospiechu. Nikt nawet nie zapytał, czemu razem z Bardami domenę opuszcza dwóch innych wędrowców.

Kiedy otworzono bramę Tempest Vin ujrzał, że nie ma za nią drogi, pól czy lasu. Za Tempest zaczynał się most. Drewniany most, który wydawał się stać prosto nad przepaścią.

- Nie patrz w dół – ostrzegła Vincenta Lorka, kiedy już pod ich stopami przesuwały się deski poszycia mostu.

Oczywiście spojrzał, lecz nie dostrzegł niczego. Dosłownie.

Most zdawał się prowadzić nad absolutną, definiowalną Nicością.

* * *

Bardowie nosili imiona: Rohtr, Nogrh i Varkh i pochodzili z pradawne linii krwi fae. Tak przynajmniej tłumaczyła Vinowi Lorka, kiedy maszerowali za milczącymi towarzyszami. Ich pieśni miały w sobie czary, z których powstawały nowe światy w czymś, co Lorka nazywała Kobiercem Istnienia, a co Vin rozumiał jako nieskończony świat Faerie.

Podczas wędrówki trudniej było chyba o bardziej ponurych kompanów. Kiedy z mosty nad Tempest zeszli w końcu pomiędzy potężne wzgórza, przypominające kopce kurhanowe, Bardowie wysforowali się do przodu i narzucali ostre tempo. Jak wilki.

Vincent z trudem dotrzymywał im kroku, lecz Lorka – o dziwo – radziła sobie zdecydowanie lepiej.

Nim zapadły ciemności Varkh – Bard z którym rozmawiał Fox w gospodzie – znalazł im miejsce na odpoczynek.

- Chcecie jedzenia? – zainteresował się Noghr.

- Podejdźcie do ognia. Posłuchamy opowieści o Koszmarze, z którego przybyłeś, rarogu.

Rohtr wydobył skądciś butelkę miodu i wzniósł ją w górę.

- Na szlaku każdy jest sobie równy – zachęcił Varkh.

- Czemu jest tak pusto na szlakach? – zapytała Lorka skrzekliwym głosem.

Żaden z bardów nie odpowiedział. Varkh spojrzał w bok, na potężne skalne łupańce stojące na szczycie wzniesienia. Nad ich głowami wstał pierwszy z trzech księżyców świata fae.

Ale Vin ich nie słuchał. W jakiś dziwny sposób … znał te wzgórza. Znał te popękane ostańce na szczytach. Coś mu przypominały. Wzbudzały silne emocje, których Żagiew nie potrafił jednak dookreślić. Nie miał pojęcia jak i kiedy, ale był pewien, że już kiedyś odwiedził to miejsce.


HARRIET HENSIGTON

„Old Bell &Crows” okazała się typowym, londyńskim pubem, którego klientela mieściła się w rozpiętości wieku między dwudziestką i trzydziestką. Lecąca z głośników muzyka co jakiś czas trzeszczała i szumiała, kiedy jakiś szum duchowy przeszył Całun. Nikt już jednak na to nie zwracał uwagi. Większość gości zajmowała się piwem i dziewczynami.

Ludzie siedzieli przy stolikach paląc papierosy, pijąc piwo lub mocniejsze drinki i wyraźnie relaksując się po trudnym dniu pracy. Dwóch lub trzech Harriet wyczuła jako Martwych – nie wyglądali jednak na groźnych – ot, zwykłe wampiry, które wróciły nie tak dawno i próbowały nadal kultywować dawne życie.

Troy poprowadził siostrę Katie do jednego ze stolików, przy którym siedział drobny, jasnowłosy mężczyzna o wyglądzie zasmuconego cherubinka i najbardziej błękitnych oczach, jakie Harriet miała okazję widzieć u ludzi.

- Cze Piotr – przywitał przyjaciela Troy.

- Nie mówiłeś, że masz dziewczynę, Troy – uśmiechnął się Piotr Niezawodny bielą zębów. – Nawet ładna. Gdzie się poznaliście?

Nim Troy zdążył odpowiedzieć inicjatywę przejęła Harriet.

- To ja chciałem cię na tym kursie ze świętego Rafała. Wiem co potrafisz. Odczytasz coś dla mnie.

Piotr zrobił minę jakby miał zamiar wyjść. Napił się piwa ze stojącego przed nim pokala posyłając przy tym pełne wyrzutu spojrzenie w stronę Troya.

- To nie moja wina – usprawiedliwił się Troy. – Wzięła mnie za ciebie i …

- Nic nie szkodzi – uspokoił go Piotr wskazując miejsce przy stoliku. – Anna zaraz poda piwo. Wtedy pogadamy. Skąd wiesz?

Przynajmniej tyle. Piotr nie robił już uników, nie szukał wymówek. Wszystko szło w dobrą stronę.

- Donovan mi cię wskazał.

- Co miałbym odczytać?

- Monetę.

- Wyjdziemy na moment, ok? Pogadamy tam, gdzie mniej uszu i ozy, dobra? Troy, ty zostań i zamów nam po piwie.

- Ok.

Piotr wstał i nie oglądając się za Harriet ruszył w stronę wyjścia. Poszła za nim zaniepokojona. Miała nadzieję, że nie zacznie uciekać. Nie zaczął. Odszedł kawałek od wejścia i wyjął papierosa. Poczęstował ją drugim.

- Moneta to ciężka sprawa – spojrzał jej w oczy, tymi kawałkami nieba, które podarował mu Bóg zamiast tęczówek. – Dużo ludzi ją dotykało. Odczyt wymaga skupienia, a ja jestem po pracy, w której woziłem ludzi przez pół upalnego dnia z jednego końca City na drugi. Do tego walnąłem dwa piwka czekając na Troya. Nie dam rady. A nie chcę tego spieprzyć. Musimy umówić się na jutro. Przed moją pracą.

Harriet zobaczyła go pierwsza. Mężczyznę o nieładnej twarzy i zimnymi oczami. Stanął kilka kroków od nich.

- Piotr Niezawodny? – Głos nieznajomego był nieprzyjemny.

- A kto pyta? – odpowiedział pytaniem na pytanie Piotr.

- Biuro Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu. Za praktykowanie zakazanej magii zostałeś skazany na regulację.

Mężczyzna zaczął wyciągać rękę z kieszeni wiatrówki. Zapewne miał w niej broń.


NATHAN SCOTT

- W porządku, panie Scott – Work wstał. – Nasi gospodarze zrobią na panu drobne glamour, które nieco zamaskuje pana … niecodzienny wygląd i ruszamy. W międzyczasie sprowadzimy broń.

Nathan wstał. O dziwo, sprawiało mu to przyjemność. Na myśl, że w ten oto sposób wywrze pomsty na tych mordercach z Biura czuł dziwne emocje. Był gotów. Naprawdę był gotów. Zasłużyli na to, co miało ich spotkać.
Kolejnym fae, jakiego poznał Nathan był szczupły, wylękniony młodzieniec, kojarzący się egzekutorowi z nawiedzonym kompozytorem muzyki klasycznej. Taka sama bladość twarzy, taki sam anemiczny wygląd, takie same rozmarzone zamyślenie w oczach.

- Jestem Choprin – przedstawił się młodzian. – Nie jest tak źle – mruknął do siebie. – Mniejszy niż minotaur, bardziej ludzki. Urok powinien wyjść dobrze.

- Urok? – To słowo nie podobało się Nathanowi. Aż tak Workowi nie ufał.

- Glamour maskowania wyglądu, a nie to, o czym pan myśli. – Wyjaśnił skwapliwie Choprin. –Wielu spośród naszych braci krwi korzysta z dobrodziejstwa glamour. W ten sposób łatwiej im ukryć się w Koszmarze.

- Koszmarze? – Zapytał Nathan.

- Tak Ludy faerie nazywają nasz świat, panie Scott – wyjaśnił obecny Work.

- Możemy zaczynać? – zapytał Choprin.

Scott skinął głową.

* * *

Czary Choprina przywróciły mu twarz sprzed Uzurpacji. Jedyną różnicą było to, że nadal posiadał dwoje oczu.

Jechali samochodem w stronę Londynu. Work prowadził. W kieszeni Nathana przyjemnie ciążył popularny pistolet maszynowy mp5 załadowany amunicją naprzemiennie: srebrną, rozrywającą i zwykłą.

Milczeli. Work zatrzymał się na podmiejskiej stacji paliw. Podszedł do pracownika i wręczył mu pieniądze i talony paliwowe bez których zatankowanie nie było możliwe. Nalewacz obsłużył dystrybutor nalewając im wyznaczoną przez talony paliwowe ilość paliwa. W tym czasie Work podszedł do sklepiku i kupił kilka drobiazgów – głównie słodycze. Część batonów oddał Scottowi. Razem z karteczką.

- Tutaj ma pan adres, w którym najpewniej dojdzie do regulacji. Pod nim ma pan adres, gdzie ma pan podjechać po wszystkim. Niech pan też zabierze ze sobą cel, którego planowali zamordować. Najlepiej proszę zniszczyć karteczkę po przeczytaniu.

Nathan pokiwał głową, że rozumie.

- Niech pan zrobi, co należy zrobić. Nie waha się. I pamięta, że oni też się nie wahają. Zabijają dobrych, uczciwych ludzi, którzy bronili tego miasta przed prawdziwymi potworami, nie rzadko kosztem swojego życia. A teraz otrzymują zapłatę, za to, co robili dla tego miasta i ludzi, którzy nie mieli siły, ani możliwości by przeciwstawić się złu.

Nathan nie skomentował. Nie czuł takiej potrzeby.

- Dalej jedzie pan sam, panie Scott. Powodzenia.

VANNESSA BILNGSLEY

Kwiaciarnia już była otwarta. Po otworzeniu drzwi do sklepu w nos uderzyła ją fala świeżych zapachów. Vannessa przez chwilę stała w wejściu rozkoszując się tym zapachem. Świeżym, pełnym życia, rześkim. Na myśl o tym, co miała zamiar zrobić, co musiała zrobić, przez chwilę zrobiło się jej słabo.

- Proszę je podlewać z umiarem. –Usłyszała głos Abigail tłumaczącej coś jakiejś klientce. – Najlepiej wodą po gotowanych ziemniakach, pani Bailey.
Taka woda to aqua vitae dla roślin. Może też pani zakupić drobne zaklęcia druidyczne w Świątyni Zjednoczenia. Mają tam uzdolnionego zaklinacza druida z odnowioną licencją. Zresztą, jeżeli będzie się pani trzymała moich wskazówek magia nie będzie pani potrzebna.

Abigail Nash spojrzała w stronę wejścia i radosny uśmiech rozpromienił jej ciemną, pucułowatą twarz.

- Vannessa! – wykrzyknęła radośnie na widok druidki. – Jaka radość widzieć cię w pełni sił. Modliłam się do duchów, byś wyszła cało ze szpitala. Tylu dobrych ludzi ostatnio spotkały tak złe rzeczy, że aż strach bierze.

Abigail poprawiła szeroką, wzorzystą chustę, którą zasłaniała tłustą szyję i spojrzała na klientkę.

- Przepraszam, pani Bailey, ale odwiedziła mnie przyjaciółka z dawnej pracy. Jeśli to już wszystko, to …

- Ależ nie ma sprawy, madame Nash. Przyjdę za trzy dni, by opowiedzieć, jak udały się rozsady.

- Oczywiście, kochaniutka. Jestem strasznie ciekawa.

Bailey skierowała się do wyjścia, a Abigail spojrzała na Egona Zyrco.

- To twój facet, Vannessa – uśmiechnęła się figlarnie korpulentna Murzynka. – Słodziutki.

- Abigail Nash. - Egon zaczął odczytywać wyrok. - Za złamanie prawa w zakresie stosowania mocy nadprzyrodzonych zostajesz skazana przez Radę Bezpieczeństwa Londynu na regulację.

Abigail zmrużyła oczy, jakby nie dowierzała w to, co usłyszała.

- Wy tan na serio? – zapytała w końcu.

- Funkcjonariuszko Bilingsley, proszę wykonać …

Dzwonek przy drzwiach przerwał mu w pół słowa.


VANNESSA BILNGSLEY i NATHAN SCOTT

Nathan nie dowierzał swoim oczom, kiedy ujrzał, kto wchodzi do kwiaciarni, gdzie pracowała ex-regulatorka Abigail Nash. Scott pamiętał cel – nieszkodliwa, rubaszna i serdeczna Murzynka, która muchy by nie skrzywdziła. Solidne wsparcie, które nie działało w terenie.

Jeszcze gorszym był widok Vannessy Bilngsley, która w towarzystwie jakiegoś typka weszła do kwiaciarni. Typek od razu śmierdział Nathanowi BORBL-em. W jakiś sposób nauczył się ich rozpoznawać tam, w Komorze.

Wysiadł z samochodu, przeszedł przez ulicę i wszedł do sklepu, w tym samym czasie, kiedy BORBL kończył swoją frazę.

Vannessa odwróciła się i bez trudu rozpoznała mężczyznę, który właśnie wszedł do kwiaciarni.

Zyrco też go rozpoznał, podobnie, jak Abigail.

- Nathan!? – powiedziała Murzynka.

- Scott! – Wykrzyknął Egon Zyrco sięgając po broń.

Vannessa nic nie mówiła. Czuła moc bijącą od Nathana Scotta, który miał ponoć zmienić się w demona, jak zapewniali ich funkcjonariusze Biura Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu i został zlikwidowany przez agentów BORBL. Wiedziała, że Egon Zyrco zginie, nim zdąży wyciągnąć broń. Był zbyt wolny, a Scott nawet, jako egzekutor był jednym z lepszych łowców. A przecież przyjął moce płynące z Uzurpacji.

Vanessa wiedziała, że jej życie stanęło na włosku, już na samym początku jej pracy dla cholernego Wydziału Regulacji. Jeżeli chciała przeżyć, musiała w jakiś sposób odwołać się do resztek człowieczeństwa, które być może tliły się w Nathanie Scotcie. A jeśli nie … zapewne skończy tak, jak miała skończyć nieszczęsna Abigail.
 
Armiel jest offline  
Stary 02-11-2014, 15:12   #15
 
killinger's Avatar
 
Reputacja: 1 killinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputacjękillinger ma wspaniałą reputację
Wahał się. Wypędzenie demona to pierwsza liga, to nie zabawa a poważna gra. W dodatku o bardzo wysoką stawkę. Ryzyko utraty życia, czy wręcz stania się skorupą w której zagnieździ się jakiś nekrobyt, przyprawiały o gęsią skórkę.
Paradoksalnie nakręcało go to. Czuł się od dłuższego czasu pusty, niespełniony, a przez to zwyczajnie zły. Kiedy świat przemienił się w karykaturalne odbicie wpół zapomnianych legend i mitów, Morris nie tylko szybko zaakceptował nową rzeczywistość, ale nawet poczuł się w niej lepiej niż w dotychczasowym porządku rzeczy. Owszem, było mnóstwo spaw które zmieniły się na gorsze, ale czyż zawsze zmiany nie niosą w sobie także potencjału destrukcyjnego? Odkrył w sobie zdolności, które przeczuwał i przed 2012 rokiem, nauczył się nad nimi panować, wybrał sobie jakiś cel, urabiał swój los na własną modłę. Ciągła praca, awans, a potem cała ta granda, degradacja, ucieczka, a w końcu odnalezienie szansy na przywrócenie dawnego, uporządkowanego rytmu.
Leaf nie czuł się dobrze w roli outsidera. Nie radził sobie z ludźmi, nie lubił ich i nie ufał, niezależnie od płci. Wcześniejsza praca w służbowych ramach Ministerstwa Regulacji, pozwalała mu na spokojny sen, była fundamentem jego egzystencji. Był sobą, czuł się kompletny i potrzebny, o wielu sprawach nie musiał myśleć, nie musiał decydować, bo wszystko było klarowne i oparte na służbowych zależnościach. Pozbawiony tej podbudowy, nie chciał i nie potrafił lawirować w socjalnych zawiłościach nowego świata. Marzył tylko o powrocie do pracy, zażegnaniu spraw w Aberdeen i zdjęciu z jego głowy zaocznego wyroku, o jaki postarali się lokalni kacykowie wampirzej społeczności. Poza tym i tak nie lubił Londynu.

Demon. Do tej pory omijały go samodzielne zabawy z przeciwnikami o tak wielkiej mocy oddziaływania. Miał za sobą jakieś akcje wspierające, ale co innego kiedy po prostu użycza się mocy doświadczonemu egzorcyście-demonologowi, a inną sprawą staje się osobiste przeciwstawienie się wrednej, diabelskiej naturze. Zwłaszcza, jeśli wchodziło w rachubę przywołanie, które zakończyło się fiaskiem.

Sięgnął do kieszeni. Drobne, kastet, portfel, poświęcona kreda, woreczek z opiłkami srebra, czerwony marker olejowy, pióro Mount Blanc, mały notes.Przewertował szybko notatnik z podręcznymi, osobiście wypracowanymi metodami wypędzeń bytów opartych na energii. Pod literą D sam zanotował, jeszcze jako świeżo upieczony elew kursu Scotland Yardu dla Sił Wsparcia Mentalnego, zapisaną dużym drukiem informację. UNIKAĆ, ZABEZPIECZYĆ, NIE KUSIĆ, NEGOCJOWAĆ.

Nie na wiele mu się to przydało. Z racji na brak rozsądnej alternatywy, postanowił przejść do drugiego punktu notatki. Westchnął ciężko, para z jego ust uniosła się mgiełką, skręciła w małą spiralkę i niczym miniaturowe tornado uniosła pod sufit. Kuglarska sztuczka, ale jednoznacznie wskazująca, że manifestacja nekrobytu nasila swą moc. Morris mimo panującego chłodu rozpiął górne guziki popielatej koszuli, wydobył spod niej niepozorny wisior. Ujął go w dłoń, opuścił oczy, zamamrotał:

“Jednooki szary Wędrowcze
Pobłogosław mnie swoją mądrością
Tak abym mógł zmierzyć się z mym losem
Bez strachu
Pozwól mi ujrzeć moją własną drogę
I spraw aby mój umysł był silny niczym stal
A jednocześnie bystry niczym woda*
Niech Myśl i Pamięć
Czarnoskrzydłe i niedoścignione
Pomogą mi poznać i zrozumieć
Pokonać i odpędzić
Zło w każdym przejawie”


Zaciśnięta na Młocie Thora dłoń poczuła wyraźne ciepło, nerwy czuciowe zaczęły zaraz szaleć, kiedy wisior począł na zmianę pulsować ognistym ciepłem, które zmieniało się w okamgnieniu w lodowaty chłód. Furia Normanów i lodowata pustka północnych dziedzin splatały się w tańcu mocy, dawały siłę i pewność. Ojczulek Leif przyklęknął, kciukiem i palcem wskazującym zdjął kapturek markera, błyskawicznymi, zamaszyście pewnymi ruchami wyrysował wokół siebie okrąg i zaczął dekorować go zawiłymi girlandami, motywami których znaczenie nie było jasne, oczywiste, skodyfikowane. Motywami, które symbolizowały zuchwałe męstwo, brak litości, potrzebę walki o nowe zasoby i ziemie, zew krwi i troskę o przyjaciół, a które płynęły z serca, nie z rozumu. Krąg mocy nabierał siły, nie wystudiowany kabalistycznymi, czy czarnoksięskimi, powtarzalnymi i z góry ustanowionymi znakami. Obraz wokół Kręgu żył, tworzył się za każdym razem inaczej, lecz nie mniej skutecznie.

Zimno narastało wokół. Leif czuł parcie otoczenia, tak jakby nagle zwiększyło się ciśnienie atmosferyczne. Powietrze gęstniało. Coś budziło się do życia, objawiało, choć to akurat może złe słowo, raczej coś przenikało pełniej do salonu, wykazując zainteresowanie intruzem. Chłodne powietrze rozmazywało się w przestrzeni ponad zatartym kredowym pentagramem. Światło załamywało się tam, słoneczne promienie posłuszne prawom optyki, ujawniały zgęstek energii, rozszerzający się choć niemal niewidzialny, lecz niezwykle namacalny.

Całun śpiewał niczym napięta lina na okręcie, targana porywami wichru. Całun jęczał jak torturowany człowiek. Całun śmiał się szaleństwem. Leif śmiał się wraz z nim, pijany siłą i szałem bojowym. Potężny, jak niedźwiedzi bersërkr. Analizujący niczym odynowy Hugin.

Stanął pewnie, pośrodku kręgu ochronnego. Rozstawił szeroko nogi, oparł dłonie na biodrach, wyzywająco wysunął dolną szczękę, obnażając zęby w parodii drapieżnego uśmiechu. Tylko zielone oczy pozostawały chłodne, skupione, jakby one jedyne z całego ciała nie dały się ponieść Furii Normanów. Wzrok przesuwał się po ścianach, przesyłając do mózgu informacje. Co chwila na ścianie pojawiał się rozbłysk, kiedy to jakiś fragment, jakiś znak runiczny, stawał się rozpoznawalnym. Światło utrzymywało się oczywiście tylko w głowie ojczulka, który pieczołowicie tworzył swoistą trójwymiarową mapę, rozpoznając znaczenie, rodzaj i siłę wyrysowanych na ścianach inkantacji i pierwotnych zaklęć. Nie znał ich, lecz powoli pojmował sens.

Krew na podłodze, krew zgładzonego, mruczała cichutką prośbę o pomstę. Ojczulek Leif musnął ją uspokajającą, kojącą dawką wiary. Mgliste macki wypędzenia zwizualizowały się wokół niego, niczym ramiona sturękiego kalmara macały przestrzeń wokół, najpierw nieśmiało, potem z coraz większą prędkością. Postronny obserwator zauważyłby migoczące zmiany gęstości powietrza, wywołujące lekki podmuch w salonie. Postronny pewnie nie zobaczyłby już dużo więcej, bowiem Demon już tu był, zająłby się nim troskliwie i brutalnie, tak jak to w naturę działań owych monstrów jest wpisane. Zadałby niewyobrażalny ból, który potem urósłby jeszcze i jeszcze, poszarpał duszę, zlikwidował wszelkie oznaki człowieczeństwa, a potem syciłby się zwierzęco zadanymi cierpieniami.
Demon zaczynał robić się zniecierpliwiony, bo Ten Który Naszedł Jego Samotnię, nie pozwalał mu na to wszystko. Demon nie do końca jeszcze zmaterializowany, z irytacją zauważył Barierę. Szykował się do frontalnego ataku, w konfrontacji z całym tym badziewiem, opartym na naukach przechrzczonego Żyda z Galilei, powinien szybko dać sobie radę. Przywołał ze swej przedwiecznej pamięci elementy symboliki chrześcijańskiej, wyszukiwał jej słabe punkty i dobierał odpowiednie metody by pokonać Ścianę. Począł tkać z osnowy Całunu więzy, którymi rozerwie Barierę śmiesznej istotki w kręgu.

Wtedy właśnie Leif zaczął śpiewać. Tęskna melodia bez słów znanych ludzkim ustom, bez rytmu, który rozumieliby współcześni, bez konstrukcji, do jakiej przywykli nowożytni słuchacze. Pieśń opartą na własnym metrum skandynawskich skaldów, pieśń tęskną, monumentalną w swym bezsłowym przekazie. Pieśń o życiu, trwaniu, o tym, że są sprawy ważniejsze niż przyziemne żądze.
Głowa pękała ojczulkowi, od coraz większej ilości znaków, jakie składał w trójwymiarowych puzzlach, im więcej wiedzy, tym więcej bólu, zaklęcia bowiem na ścianach były złem, czystym i niepohamowanym. Im więcej zrozumienia, tym bardziej owo zło bolało, kąsało jego duszę. Siatka formowała się niemal w pełni. Wiedział już, gdzie były błędy, wiedział, co się nie udało. Dochodził do sedna, a mruczana gardłowo pieśń przyozdabiała się coraz częściej nutami tryumfu i nadziei. Pozszywał kiepską sieć przywołania swoimi własnymi, nordyckimi znakami.

Demon tymczasem wypuścił swe więzy, które miały rozszarpać Barierę. Mocarne, grube zwoje rozciągnęłyby blokadę, jak popędzone dłonią kata konie rozrywają na ćwierci przywiązanego do nich człowieczka. O dziwo grube astralne zwoje nie znalazły jednak punktów zaczepienia. Potężne, nabuzowane siłą więzy ześlizgnęły się, i legły bezsilnie poza obrębem Kręgu, nie mając dostępu do jego ścian, nie dając żadnej szansy na solidne szarpnięcie, obnażające słabą istotkę wewnątrz.

Zdumienie ustąpiło jednak szybko miejsca gniewowi. Demon rzucił się na barierę bez dalszej zwłoki, zrywem gwałtownym i nieuniknionym, jak lawina pokrywając i przygniatając wszystko wokół. Szyby okienne w salonowych oknach wystrzeliły na zewnątrz, krew na podłodze zagotowała się i szczerniała.

Rudowłosy człowiek wewnątrz kręgu skulił się lekko, kiedy czerń ogarnęła jego habitat. Lecz żadna, nawet najmniejsza drobina owej czerni nie przeniknęła do stożkowatego wnętrza kopuły.

- Jesteś mój, Chodzący w Mroku, jesteś mój ! - Ojczulek wiedział, że teraz to już tylko kwestia czasu. Odeśle bydlaka daleko stąd. Tak daleko, że nie ma w ludzkiej nomenklaturze odpowiedniej jednostki miary. - Spieprzaj do Nilfheimu, suczy pomiocie!

Potężny, nieludzki śmiech wypełnił całą niemal kamienicę. Volk oczekujący w pobliżu na sygnał, zasłonił uszy dłońmi, przerażony tym zatrważającym dźwiękiem.
Ojczulek Leif śmiał się głosem, którego nie powinny wydawać ludzkie struny głosowe. Demon zmiatany pasmo, po paśmie owym śmiechem, znikał, rozwiewał się i gasł. Do ostatniej chwili nie pojmował, dlaczego mu się nie powiodło, nie był to przecież pierwszy zadufany ksiądz, który miał czelność stawać mu na drodze. Czuł się rozgoryczony i zły. Czuł, a potem przestał odczuwać.

- Spierdalaj, Kroczący w Mroku, nie wracaj tu już nigdy - wyczerpany Morris Leaf usiadł pośrodku kręgu i machinalnie potarł martwy kawałek metalu w kształcie odwróconej litery T, zawieszony na prostym łańcuchu.- Szczerze mówiąc, to było warte dużo więcej niż dwie stówy, Kantyk zrobił mi to specjalnie, cholerna pijawka...

Wampiry to podłe bydlęta. Przez nie ma zawsze same kłopoty. Tym razem jednak los może się do niego uśmiechnąć, wydusi to co chce z Barona. Albo przynajmniej spróbuje.

Dla pewności sypnął w powietrze szczodrą garść srebrnego proszku. Obserwował migoczące drobinki, które niczym błyszczący kurz opadały zwyczajnie na ziemię. Nie było tu niczego i nikogo. Zmówił kilka modlitw dla odprężenia, modlitw w których dziękował,bluźnił i złorzeczył, twardo jak wojownik, niewiele gorszy od Aesirów. Pozwolił by ciepła, spokojna moc sączyła się z niego po cały mieszkaniu, pełzająca po zbezczeszczonych pokojach, zmywająca ponury poblask wyrysowanych posoką złych przywołań.

Trzykrotnie zastukał w drzwi.
- Panie Volk, otwórzże te drzwi. I koniecznie wezwij pan ekipę malarską- spokojnie czekał na odpowiedź, opierając się o framugę i marząc o kilku kuflach uzupełniacza dobrego nastroju.

Zmęczony z wyglądu mężczyzna, który budził wcześniej jego zaufanie, otworzył drzwi nie prosząc nawet o żadne odpowiedzi. Był wstrząśnięty, autentycznie blady i spocony.
-Wybaczcie mistrzu, nie miałem pojęcia co tam czeka, klnę się na pamięć matki, na głowy moich córeczek. Nie wiedziałem- szybkie tłumaczenie się dowodziło, że pan Volk był całkiem bystrym osobnikiem. Może zauważył błysk guzów kastetu na dłoni Leafa, a może faktycznie był zwyczajnym gościem, nie mającym nic wspólnego z podłym wrobieniem zwykłego ojczulka w nawiedzenie demoniczne. Uderzył się w piersi, trząsł się, przeczuwając kłopoty.
-Nie bój się przyjacielu, powiedz tylko komu zgłosiłeś problem z mieszkaniem, sam dowiem się reszty. Spisałeś się dobrze i nie żywię urazy- Morris przemawiał łagodnie, jak do konia, wplatał w słowa odrobinę ukojenia, pulsował poczuciem bezpieczeństwa. Czuł jak jego rozmówca rozluźnia się, jak zaczyna wierzyć, że nikt go dziś nie obije. Na ten moment właśnie czekał ojczulek.
-Jeśli jednak mnie zwodzisz, wrócę tu. Wrócę i cię odnajdę gamoniu. Tu masz mój numer telefonu. Dzwoń choćbyś miał się zestarzeć, chcę wiedzieć wszystko co sobie przypomnisz.- Leaf strzelał w ciemno. Nie podejrzewał, by był dość ważny dla kogokolwiek, prócz pewnej Rodziny ze Szkocji. Owszem, mogli chcieć jego śmierci, mogli dogadać się z londyńskimi familiami. O ileż jednak mniej wysiłku wymagałoby wynajęcie jakiegoś nożownika, dosypanie trutki, czy zwyczajne zarżnięcie podchmielonego w ciemnym zaułku.
Położył dłoń na ramieniu niższego od siebie mężczyzny.
-Pamiętaj, ci dobrzy to ja. Zastanów się, czy chcesz pomagać złu i odmieńcom-Ścisnął lekko ramię Volka, znów zsyłając na niego spokój. Miał przeczucie, że sprawa z demonem nie był przypadkiem, warto potrząsnąć ulem i obserwować dokąd poleca pszczoły.

Mimo mentalnego wyczerpania, zbiegł lekko po schodach. Wyjście z kamienicy powitało go ciepłym, jaskrawym blaskiem stojącego już dość wysoko słońca. Od straganiarza kupił porcję frytek z majonezem. Pieprzone bio. Smakowały jak papier, ale o dziwo po 2012-tym zdecydowanie lepiej się miały te modyfikowane gatunki upraw.

Zaśmiecone rynsztoki, kilkoro dzieci bawiących się dłubaniem patykami w kratce studzienki burzowej, zmęczone twarze ledwie wiążących koniec z końcem przechodniów. Jakiś martwiak rozprawiający z ożywieniem ze swoim sąsiadem, którego skóra miała niemal identycznie ziemisty odcień jak mięso zombiego. Leaf ruszył przed siebie. Przez chwilę przechodził znów przy ceglastej kamienicy, w której jeszcze przed chwilą rozgrywał się jego największy zawodowy sukces. W obecnym czasie, niekoniecznie warto jednak afiszować się zdolnościami. Drobiny pokruszonego szkła okiennego zgrzytały pod podeszwami czarnych pantofli.

Zatrzymał przejeżdżającego obok rikszarza.
- Do najbliższej budki telefonicznej z certyfikatem, ale szybko - rzucił sadowiąc się na siedzisku.
- Ay,ay sire!- Leaf wyczuł wesołość i kpinę w tonie rikszarza. Co nie było takie dziwne, kiedy ten po przejechaniu trzydziestu metrów skręcił w przecznicę i zatrzymał się niemal tuż za zakrętem. Monumentalna, czerwona budka tak popularnego typu K6, z wyraźnie wyrysowanymi symbolami chroniącymi jako tako przed emanacjami zakłócającymi pracę, połączona z centralą specjalnymi błogosławionymi przez biskupa Canterbury kablami, była jak dotąd najpewniejszym środkiem łączności w Londynie. Bez słowa odliczył trzy jednofuntowe banknoty, skinął głową rozbawionemu kierowcy, po czym wgramolił się do środka.
Przestronne wnętrze, pełne przeszklenie i znaki, odcinające dopływ wielu bodźców. Cicho i spokojnie jak w studiu nagraniowym.
Przekręcił kilkakrotnie tarczę telefonu, wybierając impulsowo numer, jaki miał wryty w pamięć.
Telefon został odebrany niemal natychmiast.
-Sirene, skarbie, chyba musimy porozmawiać. Nie, nie jestem zły, raczej zawiedziony, choć też i zaciekawiony. Znasz szczegóły mojej ostatniej roboty? Jeśli nie, to z przyjemnością ci kurwa o nich opowiem. Wkurwiliście mnie teraz, ty i twój szef… Co? Wszystko mi jedno gdzie. Czekam na ciebie, naprawdę z niecierpliwością - odłożył słuchawkę na staroświeckie widełki, w wystudiowany sposób markując gniew. Niech myślą, że się zezłościł. Może to popchnie sprawy naprzód.

Tymczasem poczuł, że zapracował sobie na chwilę relaksu. Skorzystał z niej o dwie ulice dalej. Mały lokalik wciśnięty pomiędzy księgarenkę handlującą okultystycznymi pseudo-starodrukami, a kwiaciarnię z niebanalnymi kompozycjami na wystawie.
Zamówił duże ciemne, oraz na zakąskę drugie duże ciemne. Zmoczył wąsy w gęstej pianie i westchnął.
“Odynie, dzięki. Razem rozpieprzyliśmy tego skurwiela na górze. Jesteś naprawdę w porządku gość”
Pewnym ruchem przywołał barmana, prosząc o kolejne piwo, które od razu wylał prosto na ziemię. Nie miał pojęcia, czy Odyn teraz chłepce piwo, zlizując je z podłogi, zamiast pić ze swego wielkiego rogu, ale miał to gdzieś. Nie ważne, czy rzeczy mają sens, po zmianach ważne jest tylko to, czy działają.

__________________________________________________ __________
kawał "Modlitwy do Odyna" nie jest mój, a niejakiego Justina l. O'Briena. Całkiem udatnie mi podpasował
 
__________________
Pусский военный корабль, иди нахуй

Ostatnio edytowane przez killinger : 02-11-2014 o 15:31. Powód: interpunkcja i takie tam
killinger jest offline  
Stary 03-11-2014, 21:41   #16
 
Efcia's Avatar
 
Reputacja: 1 Efcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputacjęEfcia ma wspaniałą reputację
Post napisany z Sam_u_rajuem i MG. Bardzo dziękuję :)

To nie był dobry dzień. Oj nie był. A tam w kwiaciarni stał się jeszcze gorszy. Nawet nie chodziło o poczucie winy. To narastało powoli i Billinglsey miała nadzieję poradzić sobie z tym. W przyszłości.
Ten dzień stał się jeszcze podlejszy gdy w drzwiach kwiaciarni Abigali Nash ujrzała kogoś kto wyglądała jak Nathan Scott.

- O… !! Mój…!! Boże…!! - Zdołała wydusić z siebie pojedynczymi wyrazami Billingsley.

Świat zwolnił do niewyobrażalnych rozmiarów. Nathan czuł się silny, czuł się zdrowy na ciele. Tak jakby wydarzenia z komory wydarzyły się bardzo dawno…
Po raz pierwszy użył swoich mocy po Uzurpacji. Przynajmniej w pełni tego świadom. Tam w komorze również starał się ale był otumaniony, wiecznie wyczerpany bądź poważnie ranny.
Ale tutaj w tej kwiaciarni.
Świat należał do niego.
Świat który toczył się bardzo ale to bardzo wolno do przodu.
Scott widział jak BORBLowiec sięga po broń i nawet się uśmiechnął na ten czyn.
Zawsze można powiedzieć, ze facet miał broń w ręku i zamierza jej użyć.
Tak. Poczekał niemiłosiernie długo na to by gość wyjął ją z kabury by chwycić go za rękę, skierować bez zbytniej siły lufę jego własnej broni pod brodę i wymusić na nim wciśnięcie języka spustowego pistoletu. Uszkodzenie jego dłoni to było nic w porównaniu do tego co się stało z jego głową.
Kiedy ciało upadało, w swym strasznie wolnym tańcu śmierci a kropelki krwi i mózgu niczym farba ze spraya zaczynały zraszać okolicę. Nathan stanął dwa kroki od Vannessy Billinglsey.
Świat przyspieszył
Scott patrzył na dziewczynę bez wyrazu. Jedynie oczy zdradzały, że stara się wybadać prawdziwe intencje druidki.
- Skończ to po co tutaj przyszłaś - rzucił swym niskim głosem stojąc nieruchomo. Bez żadnej widocznej broni
- Przecież, przecież… - Druidka nie mogła oderwać oczu od toczącej się głowy. - … Scott nie żyje. - Wyraz zdziwienia i odrazy, spowodowanej śmiercią funkcjonariusza, pojawił się jej twarzy. Z ręki wypadła teczka z aktami. Druga dłoń nadal tkwiła w kieszenie płaszcza. Vannessa zaczęła przerzuca spojrzenie między osobą wyglądającą jak jej kolega z dawnego zespołu a Nash. Nie patrzyła na pozbawione głowy ciało jej wsparcia. W końcu zatrzymała się na twarzy Nathana. - Nie żyje. - Powiedziała prawie bezgłośnie. Wykonała jednocześnie krok w tył.
Były Egzekutor przeniósł wzrok w kierunku teczki z której wysunęło się zdjęcie Abigail.
- Zakończ swoją regulację Vannesso - chyba po raz pierwszy nazwał ją po imieniu - wykonaj to po co tutaj przyszłaś - nie ustępował ponownie patrząc jej w oczy.
Odezwał się do nie po imieniu? Naprawdę odezwał się do niej po imieniu. To nie mógł być zatem Nathan Scott.
- He, he. - Zaśmiała się niepewnie nawet unosząc lekko prawy kącik ust do góry. - Bardzo zabawne. - Wiedźma rozejrzała się ostrożnie po kwiaciarni szukając ukrytych ludzi z biura. Nie znalazła jednak nikogo.- Bar... - Ponownie jej wzrok trafił na martwe, pozbawione głowy ciało. - ...dzo. - To jednak nie mogły być żarty. Pamiętne filmy sprzed Fenomenu zawierały takie efekty specjalne, ale nie rzeczywistość. Ukryta w dotąd w kieszenie ręką wysunęła się z niej. Była pusta. Kobieta wykonała jeszcze jeden krok w tył jednocześnie starając się wysondować z czym ma do czynienia.

- Nathan! - odezwała się Abigail, odzyskując w końcu głos. - Myślałam, że jesteś martwy! Dobrze cię widzieć. Ale ...
Spojrzała na ciało BORBLA.
- ... dlaczego? - zapytała.

- Scott nie żyje. - Vannessa prawie odwróciła głowę by spojrzeć na Murzynkę, ale w ostatniej chwili się powstrzymała nie chcę spuścić z oczu tego dziwnego tworu fae. - To jest jakaś cho.. - Odchrząknęła i dokończyła przez zaciśnięte zęby. - To jakaś zabawka fae. Sama sprawdź. Albo lepiej nie. Już i tak masz problemy przez swoje moce.

Abigail spojrzała na Vannessę.

- O czym ty mówisz, kochaniutka. Jaki problem?

Zmrużyła oczy, teraz zagniewane.

- Ty - wysunęła w stronę druidki oskarżycielko pulchny paluch. - Chciałaś mnie zabić? Dlaczego? Przecież nie jestem potworem!?

- O czym ja mówię?? - Spytała z pewną rezygnacją w głosie. - O czym?? O wyroku śmierci za użycie mocy. Złamałaś prawo Abigail. Użyłaś swoich mocy mimo podpisanego edyktu. I nie chciała cię zabić, - Wyraźnie zaakcentowała zaprzeczenie. - tylko muszę to zrobić. Przestępstwo to przestępstwo. I za nim zaczniesz mnie osądzać zastanów się nad tym wszystkim. Ja nie jestem tu sędziom. Nie mnie rozstrzygać fakty. No dalej. - Zwróciła się do osobnika wyglądającego jak Nathan Scott. - Ja nie mam broni w ręku. Wiem na co stać takich jak ty. Tamten - Wskazała na rozczłonokwane ciało. - nawet nie zdążył wyciągnąć broni.

Abigail zaśmiała się na słowa druidki.

- A ja? Myślisz, że ja bym zdążyła wyciągnąć broń, której nawet nie mam? Nie wiem o czym ty pierniczysz, dziewczyno, ale musi być z tobą źle, skoro chcesz zabić przyjaciółkę tylko dlatego, że ponoć rzucała zaklęcie. Jakie? Od podpisania tego przeklętego świstka ani razu nie użyłam mocy. Ani razu! BORBL wyprał ci mózg, czy aż tak bardzo boisz się o siebie, że będziesz zabijała niewinnych ludzi. Co takiego zrobiłam, zdaniem Biura, że zasłużyłam na śmierć? Rzuciłam urok, przywołałam demona, spędziłam komuś płód? Co to było?

- Wyleczyłaś dziecko. - Powiedziała Vannessa nie mogąc spojrzeć przyjaciółce w oczy.
- Ziołami, Vannessa. Ziołami. Zwykłą mieszaniną miodu i leczniczych roślin. Nigdy nie złamałam Edyktu, chociaż uważam, że powinno się je wszystkie spalić. Zresztą, nawet gdyby to było użycie mocy, to nie sądzisz, że gdzieś została przekroczona granica? Że jak wybiją nas, wymordują innych - zielarzy, sprzedawców amuletów, ludzi robiących znaki ochronne. Zadałaś sobie przynajmniej pytanie, po co to robią? Czego się boją? Do czego zmierzają?

Abigail spojrzała na ciało i Nathana.

- I co teraz? Uratowałeś mi życie. Dziękuję. Ale co teraz? Myślę, że nikt więcej nie powinien zginąć. Nawet ktoś taki, jak ona. Ktoś, kto za wyleczenie chorego dziecka chce zapłacić kulą w serce. Ale rozumiem to, Vannessa. Doskonale to rozumiem. Życie to cenny dar. Jak nie ja, to byłabyś ty. Taki właśnie chcą zrobić ten kraj. Aż skończymy jak mieszkańcy Królestwa Transylwanii. Żywi poddani wampirzych władców. A kiedy do tego dojdzie, staniesz pewnie przed lustrem, spojrzysz sobie prosto w twarz i powiesz z dumą, udało się, właśnie o coś takiego walczyłam. Tak zrobisz, dziewczyno?

- Nie oceniaj mnie. - Powiedziała Wiedźma, może trochę za twardo. - Tak jak nigdy nie oceniałaś Regulatora idącego wykonać wyrok na jakimś nie-człowieku. A może to była zemsta za jakieś krzywdy doznane z rąk zabitego człowieka?

No i się zaczęło.
Vannessa zaczęła się tłumaczyć. Zupełnie jak gdyby to mogło coś zmienić. W zasadzie, to zmieniło. Poczuła się jeszcze podlej.

- Wystarczy, że ty już mnie oceniłaś, Vannesso - Abigail powiedziała to niezwykle smutnym tonem. - A widziałaś akta spraw regulatorów. Sterty trupów zabite przez jakieś wynaturzenie.Niewinne ofiary. Nigdy, żaden regulator nie likwidował nikogo ani niczego, co nie miało krwi na rękach. A już na pewno nie mordowaliśmy za leczenie dzieci. Nawet, jeżeli to leczenie spowodowała wampirza krew czy inne, nielegalne używki. Nigdy. Mam nadzieję,że widzisz różnicę?

- Ale wsadzaliśmy do więzienia za kradzież. Nawet chleba dla głodnych dzieci. Nawet. I gdzie ty widzisz tu różnicę?? Są świadkowie. Jest wyrok. To moja praca.

Tłumaczenia. Wyjaśnienia. Jak zawsze, żadna ze stron nie chciała uznać argumentów przeciwnika. W zasadzie, to Abigail walczyła o swoje życie. I Vannessa to rozumiała. Te wszystkie wywody miały pomóc Druidce w udźwignięciu ciężaru zbrodni jakiej musiała się dopuścić, że ratować własne cztery litery.

- Oh Vannesso - odpowiedziała jedynie Abigail. - Nie sądziłam, że twoją pracą jest zabijanie ludzi. Myślałam, że chciałaś im pomagać. I owszem. Prawo jest prawem. Są świadkowie, jest wyrok. Tylko, gdzie do kurwy nędzy, był proces? Czy w tym kraju opanowanym przez psychopatów u władzy żywi ludzi już nie będą mieli praw? Uważaj Vannesso. Bo może ktoś, kiedyś powie, że widział jak karmiłaś gołębie w parku, a przecież wie, że jesteś druidką i na pewno użyłaś mocy. Bo gołębie dzióbały okruszki. I za to zostaniesz skazana na śmierć. Nawet o tym nie wiedząc. I ktoś przyjdzie do ciebie, by wpakować ci kulkę w głowę, bo taką ma pracę. Jeśli ty to nazywasz prawem, to może lepiej ...

Nie dokończyła. Spojrzała na Scotta. Wyczekująco.

- Co ty myślisz?? Że mi jest łatwo?? Myślisz, że łatwo jest w pół godziny wymyślić sensowny plan by wszystko wyglądało jak należy i żeby nie musieć zabijać??

Abigail spojrzała na nią i zaniosła się śmiechem.
- Rozumiem. Strasznie ci współczuję, że miałabyś złe sny i wyrzuty sumienia zabijając mnie w mojej kwiaciarni.

Scott stał z rękami wzdłuż ciała wpatrując się niczym zahipnotyzowany w Vannessę Billingsley podczas całego jej wywodu z Abigail Nash. Różne emocje przepływały przez jego ciało ale nie wydostawały się na zewnątrz jakby odbijały się od jakiegoś muru jaki stanowiło jego ciało.

- Dlatego, że ten gość nie wyszedłby stąd bez twojego ciała Abi bądź waszej dwójki gdyby Vannessa stchórzyła - odpowiedział najpierw kwiaciarce - Co do Ciebie Vannesso to pogrążyłaś się sama. Przestępstwo to przestępstwo - zacytował dziewczynę - Jak rozumiem śledztwo przeprowadziłaś rzetelnie i masz wszelkie dowody na Abigaii? Coś co pozwoli ci w świetle prawa dokonać egzekucji? Czy ty wiesz po co wstępowałaś do MRu kiedy ten jeszcze istniał ? Mieliśmy chronić ludzi przed tymi co stanowili dla nich zagrożenie wykorzystując swoją inność, zdając się na mrok swoich mocy. - Vannessa miała ochotę zaśmiać się mu w twarz. Już drugi raz dzisiaj słyszała tę śpiewkę o bardzo wysokich pobudkach kierujących pracującymi dla Ministerstwa Regulacji. Herosi, psia jego mać, wybawiający ludzkość od zła wszelakiego. Ale do śmiechu jej nie był. - My, co ludźmi nie byliśmy i nie jesteśmy. Zresztą co ci będę tłumaczył… Wyrzuć wszelką broń jaką masz przy sobie bo na pewno jakąś masz. Przyszłaś tutaj po śmierć, tak jak ja. I choć żadna nie jest dobra to twoje pobudki są śmieszne. W życiu nie widziałem takiego kurczowego trzymania się życia. Takiej podłej samolubnej egzystencji…
Dość pitolenia - ofukał sam siebie - Broń!

- Dowody są w teczce. Wyrok. Zeznania. Niestety wydają się być mocne. Poczytaj sobie.
- Ty prowadziłaś śledztwo? Czy dostałaś do poczytania “dowody”? Jeżeli ty prowadziła śledztwo i Abigail jest winna złamania prawa to dokonaj Regulacji. Zrób to po co przyszłaś. Skąd to wahanie?

- Bo, do kurwy nędzy, jestem człowiekiem!! - Wykrzyczała to w twarz cholernemu pomiotowi wróżek. - Ale co ty możesz o tym wiedzieć.

- Nie jesteś. Żadne z nas w tym pomieszczeniu nie jest - nie podnosił głosu. Panował nad emocjami - Dokonaj regulacji - naciskał na nią

- Masz swojego wybawcę, Abigail. - W głosie Druidki dała się słyszeć ironia. - Nie ja, to on. Teraz to i tak nie ma znaczenia, kto cię zabije. Widać biuro sprawdza nowych dokładniej niż sądziłam. - Wzruszyła ramionami. - Sam sobie do niej strzelaj. Ja przynajmniej umrę jako człowiek, - Wyraźnie zaakcentowała to słowo. - który nie będzie miał na rękach krwi niewinnych ludzi.

- W jakiej ty bajce żyjesz - Nathan wyciągnął błyskawicznym ruchem ręki pistolet - Ja wiem po co tutaj przybyłem - wycelował broń w Vannessę - Regulacja, Panienko Billingsley.

A właśnie, że była człowiekiem. Teraz. W czasie Uzurpacji. Była. Bez względu na to co sądzili inni. Ona była człowiekiem ze wszystkim ludzkimi słabościami.
Człowiekiem, który miał kolejny kiepski dzień. Nawet dobrze, że tak szybko ten dzień miał się skończyć.

Zanim dziewczyna po drugiej stronie lufy usłyszała strzał świat jej pociemniał.
 
__________________
- I jak tam sprawy w Chaosie? - zapytała.
- W tej chwili dość chaotycznie - odpowiedział Mandor.

"Rycerz cieni" Roger Zelazny
Efcia jest offline  
Stary 06-11-2014, 14:46   #17
 
Autumm's Avatar
 
Reputacja: 1 Autumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputacjęAutumm ma wspaniałą reputację
~*~

Amy była policjantką. Policjantką z długim stażem i długą historią zatrzymań, interwencji i innej pracy wymagającej bezpośredniego użycia przemocy. Choć śledczy zwykle nie brali udziału w fizycznej konfrontacji z przestępcami, nie ominęło jej kilka brutalnych spotkań z opornym „elementem“. Umiała posłużyć się pałką, gazem czy dać w ryj z łokcia... w ostateczności. W końcu techniki samoobrony i obezwładniania przeciwnika wchodziły w zakres standardowego policyjnego szkolenia, dodatkowo zaostrzonego po Fenomenie.

Umiała też strzelać i robiła to - wiele razy.

Na postrach.
W powietrze.
Tak, by nie trafić.

Raz postrzeliła wymachującego bronią szaleńca w kolano, w ostatniej chwili ratując się przed zgarnięciem porządnej porcji śrutu. Odchorowywała to kilka dni, poważnie zastanawiając się, czy nie powinna zgłosić się do psychologa, bo to zdarzenie nie dawało jej spać jeszcze długo po tym, jak raport z tego wypadku przepadł w czeluściach policyjnych archiwów.

A teraz zabiła człowieka. Technicznie rzecz biorąc, ten człowiek był i tak martwy - i nie był człowiekiem - ale w tym momencie nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Zabiła... osobę. Kogoś. Potwora. Monstrum, które porywało małe, niewinne dzieci i... STOP. Zamrugała oczami. Co się z nią działo? Właśnie prawie usprawiedliwiła morderstwo. Przypomniała sobie, jak z Arturem wchodzili do mieszkania; już wtedy zawisło nad nią jakieś fatalistyczne przekonanie, że to nie skończy się dobrze. Rozszerzona intuicja, która potrafiła czasem o ułamki sekund wyprzedzać fakty, prognozując przyszłe zdarzenia? A może coś innego...?

Nie była głupia, ani nadmiernie idealistyczna. Praca w syfie, jakim były sprawy śledcze, znieczulała i pozbawiała złudzeń każdego, nawet taką życzliwą optymistkę jak Amy. Podejrzewała - wiedziała - co dzieje się z ofiarami zaginięć, szczególnie małoletnimi. Najwidoczniej dzieci miały jakąś szczególną mistyczną wartość dla wszystkich kultystów zajmujących się czarną magią. Zanim tu przyjechała, spodziewała się, ze Rashid nie jest niewinny, przeciwnie, policyjne doświadczenie podpowiadało jej, że tkwi po uszy w tym gównie. A może *chciała* żeby tak było? Może *wolała* sądzić, że jest winny, może właśnie dlatego mięśnie zareagowały odruchowo, przykładając wylot broni do głowy zombie, a przez umysł nie przebiegł nawet najdrobniejszy sprzeciw, kiedy wykonała wyrok? Może jej podświadomość, zmęczona panującym wokół złem, podszepnęła jej, że Makkaz z a s ł u ż y ł na taki los?

Przypomniała sobie Harta, porządnego gliniarza, kochającego męża i ojca, impulsywnego faceta o złotym sercu, który pewnego razu - tak po prostu, bez niczego - zastrzelił podejrzanego o pedofilię księdza i dwóch towarzyszących mu ludzi. Po tym, jak zostali już zatrzymani i skuci - bezbronni - czekali na transport. „Nie mogłem dłużej udawać, że obchodzi mnie tylko prawda, Amy“ - powiedział potem, apatycznie pakując do kartonowego pudła rzeczy ze swojego biurka, bo przepłacił ów czyn zwolnieniem. I sądem - „Są rzeczy, które po prostu trzeba zrobić, i do diabła z konsekwencjami. Nie chodzi o prawo - ale po prostu o sprawiedliwość. Zadośćuczynienie...“. Podobno potem Hart został zwerbowany przez BORBL...

I teraz z nią miało właśnie dziać się to samo...?

Pistolet parzył. Amy ściskała go oboma rękami, trzymając jak najdalej od siebie, jakby kompozyt miał zaraz zamienić się w coś żywego i obrzydliwego, co przejmie nad nią całkowitą kontrolę. Zmusiła się do oderwania jednej ręki od broni i powoli sięgnęła do biodra po latarkę; usztywnione adrenaliną mięśnie bolały, a zimne od stresu palce kilka razy ześlizgnęły się po metalowej tubie, zanim Amy pewniej złapała światło i zdołała je włączyć. Tak bardzo chciała wszystko rzucić, pozbyć się zdradzieckiej broni, wykrzyczeć, wylać z siebie frustrację - i pomóc Arturowi. Ale ostatnim, co trzymało ją jeszcze na krawędzi spokoju i chroniło przed wzbierającym atakiem paniki było to, co tłoczono im do głów na szkoleniu. „Zanim zaczniesz udzielać komuś pomocy, sprawdź, czy samemu jesteś bezpieczny“ - mówił zmęczony życiem instruktor, jakby powtarzanie po raz en-ty tej samej prostej prawdy kolejnej grupie żółtodziobów było dla niego nie wiadomo jakim wysiłkiem. I to akurat Amy - nie zawsze pilna studentka - zapamiętała.

Wytrzymaj, Arturze... wytrzymaj...“ - szepnęła ni to do partnera, ni to do siebie. Trzymając pistolet na podparciu zgiętej ręki z latarką - wzorowo, jak na ćwiczeniach - zrobiła kilka kroków, zaglądając do dwóch pokoi w mieszkaniu. Smród zgniłego mięsa i butwiejących szczątków uderzył ją w twarz niczym cios na odlew; krążek światła prześlizgnął się po kątach, wyławiając z lepkiego mroku zdecydowanie zbyt wiele drobnych kości z resztkami mięsa, pokrytych obsceniczną bielą wijących się na nich larw much. To by było na tyle, jeśli chodzi o zasadę domniemania niewinności i wiarę w szczęśliwe zakończenia...

Policjantka zacisnęła zęby; teraz obchodził ją tylko telefon... którego w mieszkaniu oczywiście nie było. Nie było też innych, czających się po kątach morderczych Martwych; Amy z poczuciem olbrzymiej ulgi zabezpieczyła broń, wepchnęła ją byle jak do kieszeni palta i dopadła krztuszącego się mężczyzny.

Kilkadziesiąt wdechów i wydechów później zestresowana kobieta oderwała usta od nosa Artura; policjant nadal charczał, a zmiażdżona krtań nabrała paskudnie fioletowego koloru, ale już nie siniał i co ważniejsze - był przytomny. Wyczerpana Amy ułożyła go w bezpiecznej pozycji i oparła się o ścianę, ściskając dłoń Parrota w swoich rękach; najgorsze już było za nimi. A przynajmniej taką miała nadzieję. Nie wyobrażała sobie zresztą, żeby mogło być inaczej... jak wtedy miałaby dalej żyć, mając świadomość, że zawiodła partnera w krytycznym momencie? Jak spojrzałaby w oczy Alice, Seamusowi i Alanowi - żonie i dwójce dzieci Artura, którzy byli dla niej prawie jak rodzina?

- Posłuchaj, Arturze - powiedziała łagodnie, pochylając się nad policjantem - Wszystko jest w porządku. Nic złego się nie dzieje. Ale muszę na chwilę wyjść, tylko na moment, żeby ściągnąć pomoc. Zaraz wrócę, obiecuję. - pogłaskała mężczyznę po głowie, widząc w jego oczach pełne przerażenia zrozumienie i wyswobodziła się z uścisku jego kurczowo zaciśniętych dłoni.

Po schodach bardziej zleciała, niż zbiegła; chwilę szarpała się z drzwiami od auta, nie mogąc trafić kluczykami w zamek. W końcu jej się udało; złapała za radio, wdusiła przycisk nadawania...

I usłyszała tylko zakłócenia.

Pierdolony Fenomen i będący jego pokłosiem „duchowy szum“, który skutecznie blokował wszelką techniczną komunikację! Amy nerwowo skakała po kanałach, aż w końcu z czystej frustracji walnęła pięścią w obudowę radiostacji. O dziwo, pomogło. W statycznych trzaskach odezwał się wyczekiwany głos operatora i policjantka mogła nadać alarmowe 11-99. Uspokoiła się dopiero wtedy, kiedy po wysłuchaniu skróconego raportu radio odpowiedziało krótkim 10-4: przyjąłem, pomoc w drodze. Amy opadła ciężko na fotel radiowozu, pozwalając sobie odetchnąć pełną piersią i na chwilę przymknąć oczy. Wiedziała, że na górze czeka na nią ranny, którym trzeba było się zająć do czasu przyjazdu karetki, ale przez chwilę ulga była tak dojmująca, że kolana same się pod nią uginały. W końcu udało się jej pozbierać i jako - tako doprowadzić do ładu: wsadziła pistolet do kabury, przeczesała włosy, które jak zwykle „pomagały“ jej w takich sytuacjach, pchając się do oczu, ust i nosa, a na koniec wygrzebała się z auta. Kiedy już szybkim - ale spokojnym i pewnym - krokiem wracała do mieszkania Rashida, drogę zastąpił jej jakiś facet, machając legitymacją. Amy nie byłaby policjantką, gdyby nie przyjrzała się jej uważnie: BORBL. Nic dziwnego; nadała raport o zdarzeniu z udziałem siły nadnaturalnej, więc było tylko kwestią czasu, aż na miejscu zjawi się jakaś z odpowiedzialnych za nie agencji. I rzeczywiście, mężczyzna przedstawił się:

- Biuro Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu, Wydział Regulacji, funkcjonariusz Jayden Hardy. Mogę pani zająć chwilę.

Nawet nie wyglądał specjalnie groźnie. Czarne, dobrze dobrane ubranie, wysoki, wysportowany... Mógłby uchodzić za przystojnego, fajnego faceta, którego warto poznać bliżej, gdyby nie odium, jakie ciągnęło się za instytucją, którą reprezentował.

- O... oczywiście - na wymęczonej twarzy policjantki pojawił się lekki uśmiech - Szybcy jesteście. Możemy wejść na górę? - wskazała drzwi na klatkę mieszkania Rashida - Tam został mój ranny partner. Chciałabym z nim poczekać aż do przyjazdu wsparcia…
- Zaczekamy na ludzi z mojego Wydziału. Tropiliśmy tego nekrofaga od kilku dni. Dobra robota. Pali pani?

Wyciągnął papierosa.

- Nie, dziękuję. Nie palę. - Amy wcisnęła ręce do kieszeni palta. W sumie nie miałaby nic przeciwko uspokajającej dawce nikotyny - albo alkoholu - jednak myśl o tym, że miałaby dotknąć paczki, która zapewne nosiła na sobie mocne duchowe “ślady” wielu osób - agenta i jego znajomych - wywołała u Amy lekki dreszcz. Jej talent był mocno związany ze stanem psychicznym, a ten w obecnej chwili nie był, oględnie mówiąc, najlepszy. Wolała nie ryzykować.

- Nie wiedzieliśmy, że to wasza działka. Mam nadzieję, że bardzo nie pokrzyżowaliśmy wam planów - westchnęła. Już komunikacja między Metem a MR’em była trudna - obie instytucje wchodziły sobie nie raz w kompetencje i często dochodziło między nimi do “szarpaniny” o podział zadań - a BORBL poszedł o krok dalej i po prostu “nie zauważał” działań policji. Gdyby tylko Amy i Artur mieli dostęp do akt Rashida z agencji odpowiednio wcześniej…

Zresztą trudno - było, minęło. Policjantka nie należała do osób, które długo chowają urazy.

- Nic się nie stało. Nie dosłyszałem pani nazwiska? Mam nadzieję, że z partnerem w porządku?
- Detektyw - inspektor Little, CID. Amy Sarah Little. Gdzie ja to… - Amy odruchowo pomacała się się po ubraniu w poszukiwaniu odznaki i po chwili pokazała Hardemu blachę - Artur został mocno poturbowany, ale chyba nic zagrażającego życiu. Przynajmniej będzie miał trochę wolnego… - zażartowała, trochę przytupując z nerwów. Nie chciała być niemiła, ale karetki coś nie było widać, a ona wolałaby zostać przy partnerze, niż dyskutować “o pogodzie” z BORBL’em. Choć pewnie i tak będzie ją to czekać, jak zwykle przy tego typu sprawach; na styku działań policji i agencji zawsze było mnóstwo papierologii, raportów i tłumaczeń.

- Przejmujecie sprawę…? - spytała o kwestię, która ją tej chwili najbardziej interesowała
- Myślę, że tak. Nekrofag to morderczy stwór. Miałaś dużo szczęścia. Niewielu wyszłoby z tego cało.

Amy uniosła brwi, spoglądając ciężko na agenta. Udawał, że nic nie wie, czy rzeczywiście nie wiedział, zgrywając głupka? Chociaż pewnie był po prostu zwykłym funkcjonariuszem, rzuconym “do sprawy” przez jakiegoś szefa - matołka. Nie musiał być winien temu, że góra z górą nie potrafiły się dogadać.

- Tak.. szczęścia. To właśnie było to. - zauważyła - Policja nie ma odpowiednich… narzędzi, żeby radzić sobie z takimi sprawami - wyjaśniła najłagodniej, jak potrafiła - Nie powinniśmy zajmować się walką z potworami, skoro od tego są odpowiednie instytucje - pozwoliła sobie na lekki przytyk w kierunku Biura - Ta sprawa ma jednak drugie dno. Źle byłoby ją skończyć tylko posprzątaniem szczątków tego martwego…
- Może opowiesz mi o śledztwie, jakie prowadziłaś - Hardy niespodziewanie przeszedł na „ty“. - A ja zobaczę, jak mogę ci pomóc. Mamy też wsparcie dobrych ojczulków z mocą uzdrawiania, tylko dla pracowników Biura. Postaram się załatwić pomoc kogoś takiego dla twojego partnera, jeżeli mocno oberwał, w porządku? Jak on się nazywa?
- Artur Parrot. Byłabym bardzo zobowiązana. - Amy zerknęła na agenta z niewyraźną miną. Oho, ktoś chciał się najwyraźniej tu powieźć na jej i partnera pracy, kusząc łakociami. I to nie najsłodszymi...

Z drugiej strony, Biuro i tak weźmie śledztwo, które pewnie gdzieś po drodze szlag trafi. Amy ciężko zapracowała na reputację “psa” który jak się wgryzie w sprawę, to nie odpuszcza; zresztą ważniejsze było to dla jej własnego samopoczucia, niż dla kariery - jak nie pracowała na sto procent, to nie czuła, że pracowała w ogóle. Współpracy z BORBL’em też nie mogła unikać w nieskończoność - w końcu w pofenomenowym Londynie to oni mieli w ręku więcej kart… i sukcesywnie dobierali następne. Samooszukiwanie się nie mogło przesłonić prostej prawdy, że czasy dominacji Metu (i policji jako takiej) przeminęły; starzy wyjadacze musieli ustąpić miejsca nowym, silniejszym graczom.

Mimo wszystko Amy czuła, że póki co, to na informacjach agentowi zależy bardziej niż jej na samym śledztwie, postanowiła więc nie sprzedawać swojej skóry zbyt tanio. Pokręciła lekko głową w odmownym geście.

- Niestety, nie mogę zrobić tego bez zgody przełożonych - wyjaśniła lekko zawiedzionym tonem - Myślę jednak, że szefostwo z radością przyjmie ofertę pomocy i konsultacji ze strony Biura - zasugerowała. Istniała wtedy szansa, ze zachowa chociaż iluzoryczną kontrolę nad biegiem sprawy, która formalnie “zostałaby” w policji.
- Wtedy będziesz miał do dyspozycji wszystkie akta śledztwa… i cały mój czas. - uśmiechnęła się lekko - To wymaga jednak trochę biurokracji. Nie mogę podjąć takiej decyzji teraz, sama, miedzy karetką a raportem. - wyjęła wizytówkę i wręczyła ją Hardy’emu - Tu jest mój telefon do biura i do domu. Można dzwonić o dowolnej porze, kiedyś w końcu odbiorę. A teraz... - westchnęła, zerkając za mężczyznę, gdzie pod kamienicą uwijali się (w końcu!) ratownicy - ...proszę wybaczyć. Muszę jechać z Arturem do szpitala, a potem to wszystko dokładnie spisać.
- Jasne. Jeszcze się skontaktuję. - odpowiedział agent.

No i tak skończyła się wizyta u podejrzanego. Coś, co miało być standardowym postępowaniem, w ciągu kliku krytycznych chwil zamieniło się w zaplątany i bardzo nieprzyjemny kłębek różnych tropów, trupów i zakulisowych interesów. Amy naszło fatalistyczne przekonanie, że być może największym problemem w łapaniu przestępców są sami stróże prawa. Szybko jednak otrząsnęła się z tej ponurej myśli. Wszystko było w porządku... póki co. Artur żył, BORBL okazał się nie taki groźny, a zdobyte na miejscu dowody były solidne... choć koszmarne. Czekało ją jeszcze mnóstwo pracy, związanej z całym poakcyjnym bałaganem, ale nie było to nic, z czym nie potrafiłaby sobie poradzić. W końcu zaczynała się wiosna - czas pełen dobrej energii i symbol nowego, radosnego początku.

~*~

Reszta dnia zeszła jej w szpitalu - z Arturem, jego przerażoną rodziną i tłumem odwiedzających ich policjantów i znajomych. To był taki pierwszy poważny wypadek od dłuższego czasu, a Parrota wszyscy znali i lubili. Grupa londyńskich śledczych trzymała się blisko siebie i choć jak w każdej pracy zdarzały się niesnaski, można było liczyć na ich zawodową, przyjacielską solidarność w krytycznych chwilach. Amy zdecydowanie polepszył się nastrój, kiedy kilka razy została publicznie pochwalona za zdecydowane działanie i zapobiegnięcie nieszczęściu - choć sama policjantka miała mieszane uczucia co do tego, czy zastrzelenie zombie było to jedynym wyjściem z sytuacji. Niemniej nawet bohaterowie mają swoje obowiązki - i pod wieczór Amy udało się wyślizgnąć ze szpitala, zostawiając partnera pod troskliwą opieka Alice i przyjaciół. Wiedziała, że przez kilka dni i tak nie dostanie nowej sprawy - biurokratyczne młyny mełły powoli - ale chciała skończyć raport teraz, by mieć wszystko z głowy. Zamknęła się w powoli pustoszejącym biurze, zrobiła sobie mocnej herbaty z cytryną i powoli zaczęła wystukiwać pierwsze zdania raportu na wiekowej maszynie do pisania.

~*~

Do domu wróciła w nocy, kiedy na dworze było już zupełnie ciemno. Była wypompowana, zmęczona i śpiąca. Nie miała siły na nic; pogłaskała tylko swojego stęsknionego kota, wymieniła mu żwirek i nasypała jedzenia do miseczki, a potem walnęła się na łóżko tak jak stała, ściągając tylko buty i wierzchnie okrycie. Zwykle nie potrafiła usnąć bez lampki - lub kilku - wina, tym razem jednak emocje zrobiły swoje - i kiedy kot przyszedł przytulić się po jedzeniu do Amy, kobieta spała już mocnym, czarnym snem.
 
__________________
"Polecam inteligentną i terminową graczkę. I tylko graczkę. Jak z każdą kobietą - dyskusja jest bezcelowa - wie lepiej i ma rację nawet jak się myli." ~ by Aschaar [banned] 02.06.2014
Nieobecna 28.04 - 01.05!

Ostatnio edytowane przez Autumm : 14-12-2014 o 14:44.
Autumm jest offline  
Stary 09-11-2014, 18:45   #18
 
liliel's Avatar
 
Reputacja: 1 liliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputacjęliliel ma wspaniałą reputację
Dlaczego nic nie może być proste? I dlaczego to za czym gonimy odbiera się nam tuż przed linią mety, kiedy już zaczynamy się cieszyć...
Życie to dziwka.
Ale działa podług boskiego planu i trzeba przyjąć odgórny sens tego wszystkiego, nawet jeśli formuje się w zlepek niepowodzeń.

- Piotr Niezawodny? – Głos nieznajomego był nieprzyjemny.
- A kto pyta? – odpowiedział pytaniem na pytanie Piotr.
- Biuro Ochrony Rady Bezpieczeństwa Londynu. Za praktykowanie zakazanej magii zostałeś skazany na regulację.

Mężczyzna zaczął wyciągać rękę z kieszeni wiatrówki. Zapewne miał w niej broń.
Harriet zdecydowanie postąpiła pomiędzy rozmawiających mężczyzn.
- Spokojnie panie oficerze… Nazywam się siotra Kate, jestem z Zakonu Świętego Rafała. Tak się składa, że pan Niezawodny nie może zostać poddany regulacji.
- A chce pani kulkę przy okazji? Przeciwstawianie się regulatorom podczas wykonywania wyroku jest równoznaczne ze współudziałem w zakazanych praktykach czarnoksięskich.
- Tylko że zaszła jakaś pomyłka. Nazywam się Waldo Niezawodny i jestem bliźniaczym bratem Piotra. Popełni pan poważny błąd. Nie wiem co zrobił Piotr, ale ja jestem niewinny.

Agent Biura zawahał się.
- Nie można wykonać regulacji jeśli nie ma się absolutnej pewnosci co do tożsamości celu, znam przepisy - Harriet nie ruszyła się w miejsca nadal stając mężczyźnie na drodze. - Jestem pewna, że pan Niezgodny będzie współpracował, nie opuści miasta i odszukacie go w razie potrzeby ponownie. W końcu w tym jesteście najlepsi, prawda? - “poza zabijaniem niewinnych ludzi” pchało się na usta ale w porę ugryzła się w język.
Agent wahał się. Widać było, że zwrot akcji zupełnie mu nie pasuje.
- Pierdolić to - powiedział nagle, z gniewem.

Pistolet plunął ogniem, a Harriet poczuła, jak coś wali ją z siłą kafara w pierś.
Nagle świat rozmył się w czerwoną i czarną plamę, zawirował.
Nie wiedziała gdzie jest góra, gdzie dół, a beton pod plecami wyraźnie wskazywał na to, że leży postrzelona na ulicy.
Coś obok dudniło rytmiczne, jakby odgłos podeszw odbijających się w biegu od cementowej nawierzchni.

Siostra widziała nad sobą ściany budynków o obdrapanych fasadach pnące się ku ciemnemu, nocnemu niebu.
- Niech to… - wyszeptała zdajac sobie sprawę, że niepotrzebnie trwoni energię. Czuła obezwładniający ból i życie, które ciepłą strugą ucieka z niej na brudny chodnik. Złapała się za pierś chcąc, z jednej strony zatamować choć trochę krwawienie, z drugiej nałożyć zwyczajnie ręce jak zwykła to czynić kiedy sięgała po swoje uzdrawiające moce.

Święty Rafale, wstaw się za mną u Ojca naszego miłościwego… - jej usta poruszały się w rytm modlitwy. - Błagam o uzdrowienie mego ciała. Mam jeszcze dużo do zrobienia… Zdrowaś Maryjo, łaskiś pełna…

Im głębiej zanurzała się w modlitwę tym większy ogarniał ją spokój. Spod uchylonych powiek widizła zbiegający się tłum gapiów a gdzieś pośród nich… była niemal pewna, że majaczy jej uśmiechnięta twarz Daniela.
Odpłynęła.

Kiedy otworzyła oczy zobaczyła nad sobą dach z metalu. Obok niej ktoś siedział. Od tej osoby biła moc i zapach ziół. Mocny, wyraźny zapach ziół.
Zdawała sobie sprawę, że się przemieszcza. Była w samochodzie lub czymś takim.
- Nie możemy jej podrzucić pod szpital, Johnson.
Ktoś nad nią mówił coś twardym głosem. Jakaś kobieta.
- Zdajesz sobie sprawę, że strzelali do niej borblaki. Jak tylko się dowiedzą, że jest w szpitalu, dokończą sprawę.
- To co zamierzasz zrobić, Cynthia? Nie możemy jej nigdzie ukryć. Nie wiemy kim jest.
- Borble chcieli ją zlikwidować. To oznacza, że ma kłopoty. Zawieźmy ją do Luigiego.
- Nie będziemy go narażać.
Samochód podskoczył na jakiejś dziurze. Znów odpłynęła.

* * *

Ponowne przebudzenie nastąpiło w jakimś łóżku. Nadal czuła zapach ziół. Ktoś krzątał się wokół niej ciężko szurając nogami. Otworzyła oczy i zobaczyła mężczyznę z brodą i w okularach.

- Kim jesteś - wychrypiała. Jej dłoń powędrowała do piersi, gdzie dostała postrzał.
- Uważaj - mężczyzna zauważył jej ruch. - Rana jest jeszcze świeża. Nie narusz opatrunku, bo może się otworzyć.
Mężczyzna poprawił okulary.
- Jestem Luigi. Poskładałem cię do kupy najlepiej, jak potrafiłem.

Posłusznie cofnęła dłoń i pozwoliła by jej głowa opadła na poduszkę. Czuła suchość w ustach i zawroty głowy.
- Próbowałam sama… W każdym razie dziękuję. Co z Piotrem?
- Z kim? Kiedy przywieziono cię do mnie byłaś sama.
- Z mężczyzną, którego zasłoniłam przed strzałem. Borble go dopadli?
Spojrzał na nią przez okulary. Jego oczy były poważne i skupione.
- Proszę pani - powiedział powoli i spokojnie, tonem jakby tłumaczył coś wyjątkowo niemądremu dziecku. - Ja naprawdę nie wiem, w jakich okolicznościach została pani postrzelona i nie chcę wiedzieć. Jestem tylko lekarzem, który pomaga ludziom w potrzebie, takim jak pani. Proszę mnie nie wypytywać o nic, ani nie dzielić się ze mną swoimi przemyśleniami i szczegółami pani ... hm... wypadku. Tak będzie lepiej i dla pani i dla mnie.

- Jak pan chce - oblizała spierzchnięte wargi i zaczęła rozglądać się po miejscu do którego właściwie trafiła i ciekawa czy ma na sobie szpitalną koszulę. - Ile upłynęło czasu od strzelaniny? Gdzie jestem?
- Przywieziono panią dość szybko, jak mi się wydaje. Zakładam że godzinę, może dwie temu oberwała pani kulkę. A jest pani ... w bezpiecznym miejscu pod miastem. Proszę wybaczyć te tajemnice, ale nie wiem, ile pani mogę powiedzieć. Jak przyjedzie pani przyjaciel, wszystkiego się pani dowie. Mam mu dać znać, kiedy pani stan poprawi się na tyle, by móc panią zabrać w ... hm... lepsze miejsce. Pozwoli pani, że spojrzę na opatrunek?
- Nie - wypaliła siostrzyczka bo z tego co pamiętała dostała postrzał gdzieś pomiędzy swoje szczelnie skrywane kobiece walory. Podparła się na jednym łokciu u spróbowała unieść do pozycji siedzącej. - Jaki przyjaciel? Nie wiem o kim pan mówi.
“Ja nie mam przyjaciół” prawie dodała ale uznała, że nie ma potrzeby aż tak się wywnętrzać.

- No, mężczyzna, który panią przywiózł do mnie.
- Ach ooon - uśmiechnęła się kwaśnie wcale nie kryjąc, że nie ma pojęcia o kim tamten mówi. - W takim razie niech pan mu powie, że jestem na chodzie i może wpaść.
- Jasne. Tylko wolałbym sprawdzić ranę.
- No dobrze, skoro pan absolutnie musi - Harriet opadła z powrotem na poduszkę i odwróciwszy wzrok pozwoliła mężczyźnie działać.

Sprawdził, oprawił opatrunek spokojnie, zdystansowany do pacjentki i tego, co robi.
- Czy teraz zawoła pan mojego przyjaciela? - była szczerze ciekawa kto ją tu przywiózł ryzykując reperkusje ze strony Borblu.
- Oczywiście. Proszę sobie odpoczywać. Zadzwonię po niego.
Uśmiechnął się i wyszedł poprawiając okulary.
Po kilku minutach, ciągnących się w nieskończoność, wrócił z tym samym uśmiechem na twarzy.
- Pani przyjaciel powiedział, że dotrze do nas w przeciągu dwóch godzin. Czy chce pani czegoś do picia? Może jakiś środek przeciwbólowy? Jak minie szok rana zacznie panią mocno boleć.
- Nie mam nic przeciwko środkom przeciwbólowym, dziękuję. - Nigdy nie została postrzelona i nie mogła sobie nawet wyobrazić skali bólu jaka się z tym wiążę. - Swoją drogą… to nie szpital, prawda? - zapach ziół wystarczał za odpowiedź ale Harriet była ciekawa co powie jej Luigi.
- Nie. To zaplecze małego sklepu z herbatą, przyprawami i ziołami - uśmiechnął się lekarz. - A ja nawet nie jestem lekarzem. Ale ranę potrafię opatrzyć. Bez obaw.
- Luigi… - wypowiedziała wyraźnie jego imię. - Jest pan Włochem?
- Imię dostałem na pamiątkę po dziadku. Był Włochem. Ja jestem rdzennym Anglikiem, że tak się wyrażę.
Harriet pokiwała na znak, że rozumie. A później przyjęła środki przeciwbólowe i pozwoliła sobie na odpoczynek czekając na tajemniczego wybawiciela.

* * *

Mężczyzna pojawił się po półtorej godzinie. Był wysoki, masywny i sprawiał wrażenie bezwzględnego człowieka.

- Hej - powiedział na powitanie. - Jak się czujesz?
- Bywało lepiej - odparła zgodnie z prawdą. - To pan mnie uratował?
- Tak wyszło - mężczyzna wsadził wykałaczkę w kącik ust. - Jestem Draco Kozak.
Przedstawił się.
- Nie jesteś regulatorką MR-u, prawda?
- Nie. A co to ma do rzeczy?
- Zupełnie nic. - Uśmiechnął się, co przy jego fizjonomii wyglądało bardziej na grymas, jak przy bolącym zębie.
- Szukałaś Niezawodnego, prawda. Po co?
- To osobista sprawa. Borble go dopadły?
- To osobista sprawa - odpowiedział krzywiąc się jeszcze paskudniej. - Im mniej wiesz, tym krócej cię przesłuchują. A teraz może w końcu usłyszę twoje nazwisko, co? Najlepiej z imieniem do kompletu.
- Kate - dłoń odnalazła solidny krzyż zawiedzony na srebrnym łańcuchu. - Siostra Kate. Z Zakonu Świętego Rafała. Teraz pana kolej.
- Draco Kozak. Z zakonu Dracokozaków. Miło mi.
- Przepraszam. Myślałam, że to jakiś… niepoważny pseudonim. Czy coś - Harriet wzruszyła ramionami bez poczucia winy. - Jeśli to już wszystko to pozwoli pan, że się pożegnam - podparła się na łokciach i postarała wstać.
- No więc, tego. - Mężczyzna podrapał się po głowie. - Obawiam się, że przez dzień czy dwa lepiej by było, aby pani nie pojawiała się na mieście. Siostro Kate. Zginął funkcjonariusz Biura pełniący swoje obowiązki a kilku nadgorliwych świadków zeznało, że była w to zamieszana kobieta doskonale pasująca opisem do pani. No i jest jeszcze ten riksiarz, zgarnięty przez Biuro. Może być paskudnie.
- Piotr? - Harriet uniosła się gwałtownie aż przeszyła ją fala bólu. - Ale ja go potrzebuję. Muszę go stamtąd wyciągnąć.
- Nie. Nie Niezawodny. Ten zwiał. Zaszył się. Też go potrzebuję. - Spojrzał na nią przeciągle. - Może poszukam go też dla ciebie. Mam swoje sposoby. A może ty poszukasz go dla mnie. Twój Zakon. Słyszałem o nim. Też ma swoje sposoby. Kto znajdzie pierwszy, da znać drugiej osobie. Co ty na to?
- To zwiększyłoby szanse każdemu z nas z osobna - skinęła. - Ale to zależy czego chcesz od Piotra. Nie mogę zgodzić się na nic wbrew własnemu sumieniu.
- Uratowałem mu życie. Do spółki z tobą, co prawda, ale uratowałem. Nie sądzisz chyba, że zrobiłem to po to, bym potem go skrzywdzić? Ty masz swoje powody osobiste, ja mam swoje powody osobiste. Niech tak zostanie. Chyba, że zagramy w grę szczerość za szczerość, ale ty zaczynasz.
- Piotr ma pewną zdolność z której bardzo chciałabym skorzystać - wyjaśniła zwięźle.
- Piotr ma pewne tajemnicze moce i potrzebuję jego wsparcia. - Odpowiedział Draco.
- No proszę. Jaka zgodność…
- Jak siostra bliźniaczka, co - nie uśmiechał się. Nie wyglądał na kogoś, na kim uśmiech wyglądał dobrze.
- W porządku, możemy współpracować. Choć do prawdy nie wiem jak go znajdę. A ten drugi rykszarz? Borble go mają jak rozumiem?
- Tak. Przepadł.
- To był normalny chłopak, nawet nie miał mocy… - siostra Kate przetarła dłońmi twarz. - Zostaw jakiś namiar na siebie. Jeśli ty znajdziesz Niezawodnego pierwszy zostaw dla mnie wiadomość w klasztorze Św. Rafała.
- Zapiszę ci numer telefonu. Możesz zostawić wiadomość osobie, która go odbierze. Jest też szansa, że trafisz na mnie.

Spojrzał na nią uważnie.
- Nurtuje mnie jeszcze jedna sprawa. Czemu ten agent strzelił do ciebie?
- Bo… wtrąciłam mu się w robotę? - zaspekulowała. - Miał rozkaz regulacji na Niezawodnym a ja go zasłoniłam. Dlatego zdołał uciec, dzięki bogu.
- Jasne. Świetnie. Czują się już bezkarnie, skur... czysyny. No nic. Odpocznij chwilę, niech Luigi upewni się, że wszystko w porządku i wracaj do siebie. Zachowaj w tajemnicy ten postrzał i nasze spotkanie, jeśli mogę cię prosić.
- No cóż, nie zamierzam się chwalić, że zadarłam z Borblami. Masz moją dyskrecję.

Gdy dotarła do klasztoru nie wspomniała nikomu słowem o postrzale i niespodziewanym ratunku. Zdjęła habit i obejrzała się dokładnie w lustrze usuwając nieśpiesznie opatrunek. Było oczywistym, że przeżyła tylko dlatego, że Bóg okazał jej łaskę i wysłuchał modlitw. Natchnął swoją mocą i przepuścił przez jej blade palce wprost do rozszarpanych tkanek i rozprutych naczyń.
Dotknęła czerwonych rozognionych krawędzi świeżej rany, która wykwitła na jej białej skórze dokładnie na wysokości serca.
Luigi sprawił się dobrze ale jeszcze raz tego dnia sięgnęła po moce leczenia. Rana wyglądała już lepiej ale potrzebne było jeszcze kilka dni nim zabliźni się i przestanie dawać o sobie znać. Wyczerpana zaległa na twardym posłaniu i pogrążyła w modlitwie. Nie zmówiła nawet pierwszej dziesiątki różańca kiedy sen zagarnął ją w swoje bezlitosne szpony.
 
liliel jest offline  
Stary 13-11-2014, 03:06   #19
 
Gryf's Avatar
 
Reputacja: 1 Gryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputacjęGryf ma wspaniałą reputację
Opuścili osadę i skierowali się wgłąb bagien. Lunaviel skorzystała z poczęstunku tylko w zakresie pozwalającym nie obrazić gospodarzy, zawsze niewiele jadła przed walką, była jak precyzyjna maszyna do zabijania i każdy trybik musiał działać optymalnie.
Duncan tym razem zaprezentował filozofię polowania dokładnie przeciwną: z opowieści wieśniaków wywnioskował, że na bagnie nie spotkają nic gorszego od niego i wytrąbił pół beczki miejscowego piwa.

- Brud, smród, wokół brudne, rude pokurcze, ale piwo robią rewelacyjne. Wygląda to wszystko porażająco znajomo. Handlowałem bronią w podobnym miejscu.
- Doprawdy? - elfka poruszała się jak kot, przepratrywała ciemność niemal nie zwracając uwagi na hałaśliwego partnera brnącego przez torfowisko z subtelnością czołgu. - sprzedawałeś broń Bagiennym Avari?
- W naszym świecie nazywamy ich Irandczykami. - Duncan rynął tubalnym śmiechem. Lunaviel przewróciła oczami, ale nie dała sobie przerwać polowania. Na blisko godzinę nie odzywali się słowem. Wtedy nastąpił moment, gdzie albo kobieca ciekawość w końcu zwyciężyła nad profesjonalizmem, albo - co bardziej prawdopodobne - wiedziała już mniej więcej gdzie jest ścigany stwór i nie było szans by ich usłyszał.
- Czym są Yrma-dshykami? - spytała szeptem.
- Ciekawi ludzie. Pewnie kilku poznasz, gdy już dotrzemy na miejsce.

***

Małe, pokraczne, opancerzone, czarne… coś. Coś co mógłby namalować Hieronim Bosh. Stwór nie byl jednym z Cieni. Był cholernym Fomorem. Pieprzonym Fomoraig, jedną z pokrak, której kuzyni podbili północną Szkocję.
- Wojownik. Silny. Zajdę go od zawietrznej, ty w tym czasie możesz…
- Mam prostszy plan. Zatłukę skurwysyna!
- Duncan… - to było ostatnie słowo, które zrozumiał w jej wypowiedzi. Język elfów był piękny, śpiewny i wzniosły, więc siłą rzeczy nie zawierał prostych i dosadnych wulgaryzmów. By kogoś zwymyślać trzeba było wygłosić wielokrotnie złożone zdanie, rozpoczynające się od wysublimowanych przytyków rodowodowych, a kończące na sugestii rozległego wypaczenia i ogólnej niewydolności genitaliów… Sinclair zgadywał że mniej więcej to stanowi treść śpiewnego szeptu, który powoli cichł za jego plecami.


***

Na wpół schodził, na wpół ześlizgiwał z niewielkiego wzniesienia poniżej którego rozpościerało się zamglone, zdradliwe, zdające ciągnąć się bez końca bagnisko. Zchodził hałaśliwie i niezdarnie, nic dziwnego, że monstrum zoczyło go od razu.
Bydle chodziło przygarbione na dwóch solidnych tylnych łapach, miało może metr sześćdziesiąt wzrostu, jednak jego cielsko było wielkie, masywne i rozłożyste. Pokrywający każdy cal ciała pancerz sprawiał że całość wyglądała jak mały wóz pancerny. Na widok wroga rozpostarło szpony na dobre trzy metry i groźnie syknęło.
Duncan brnąc w błocku po kolana szedł w stronę potwora. Trzymany w prawej dłoni Claymore zatoczył parę groźnych młynków.
Bestia syknęła znowu, po czym bez dalszych ceregieli ruszyła do ataku. Po trudnym, bagnistym terenie poruszała się z gracją motocykla prującego betonową autostradą. Szeroko rozstawione łapska i rozłożyste, płaskie stopy, prawdopodobnie lekki hitynowy szkielet - wszystko to sprawiało że potwór niemal w ogóle nie zapadał się w bagno, sunąc po powierzchni niczym nartnik.

Dwadzieścia metrów.

Piętnaście.

Pięć.

Atak!

Zanim weszli w pole rażenia swoich oręży, bestia bez ostrzeżenia plunęła strugą kwasu. Strażnik odchylił się w ostatniej chwili, przekręcając ciało w biodrach pod niemal niemożliwym kątem. Strumień minął go o centymetry, wypalając parę solidnych dziur w pikowanej, skórzanej kurcie. Duncan nie pozostał dłużyny - z wygięcia rozprostował się w dzikim skoku do przodu. Buty zostały w bagnie a bosy Strażnik runął na przeciwnika monstrualnym cięciem z góry.
Stwór osłonił się szponiastymi kończynami. Pierwsza została przerąbana, w drugiej miecz utknął do połowy.

- Szlag! - Strażnik zrozumiał swój błąd gdy już było za późno. To nie były ręce, to była jedna z tych niedorzecznych broni fomorów. W tym przypadku dziwaczny topór ze szponiastą dłonią zamiast ostrza - połączenie broni z cholernie grubymi bagiennymi kijkami do nordin' walkingu. Prawdziwe łapy stwora zaczynały się gdzieś na wysokości łokcia domniemanej kończyny.

I właśnie te łapy ułamek sekundy po zablokowaniu ciosu wystrzeliły w stronę podbrzusza Duncana z wyraźnym zamiarem bezpardonowego wyprucia mu flaków. Strażnik zdołał dać potężnego susa do tyłu, ale stracił miecz.

Potwór wydał z siebie dziwny gulgot i coś w rodzaju obeślego śmiechu, po czym zaskakująco zgrabnym ruchem cisnął mieczem gdzieś wgłąb bagna. Dokładnie w tym momencie Sinclair poczuł, ja pojedyncze kropelki kwasu osiadłe na kurtce tu i ówdzie przeszły na wylot i zaczynają boleśnie palić ciało.

- Wiesz co gnoju.... - Strażnik zrzucił z siebie wciąż zżeraną przez kwas kurtkę, obnażając szeroki, potężny tors nadczłowieka. Dzika twarz o ostrych rysach skrzywiła się w paskudnym, rekinim uśmiechu. Rozpostarł ręce zakończone sporymi, przypominającymi ptasie szponami. - Dość tej zabawy w Wiedźmina. Zatłukę cię pokrako!

Ruszyli do ataku jednocześnie. Potwór - jak się nagle okazało - miał w zanadrzu jeszcze ukryty dotąd potężny ogon z kolcem jadowym. Niestety, nie zdążył nawet go unieść. Pięść Duncana rąbnęła go w łeb, wybijając solidne wgniecenie w chitynowym hełmie i wgniatając głowę w głąb tułowia. Trzask i mlaśnięcie kazały się domyślać, mózgu nabijającego się na pogruchotane kręgi szyjne. Bestia osunęła się i runęła w bagno.

Sinclair niedbale wytarł wybrudzoną po łokieć posoką dłoń o spodnie. Półnagi, umorusany błotem, wyglądał trochę jak komiksowy Hulk.

- To było głupie. I niepotrzebnie ryzykowne. - w głosie Linnuviel nie było nagany. Stwierdziła fakt. Stała na niskim konarze z dłońmi wspartymi na kształtnych biodrach. Odwrócił się w jej stronę z radosnym, dumnym uśmiechem kota który przytargał pani zdechłą mysz.
- Ale bardzo odświeżające. - rozchalpując błoto ruszył w jej kierunku.
- Mogłam go zabić jedną strzałą. Bez niszczenia dobrej odzieży i rozrzucania ekwipunku po całym bagnie. -Zawadiacko przekrzywiła głowę, przygryzając dolną wargę. Duncan stanął tuż przed nią uśmiechając się jeszcze szerzej.
- Oczywiście moja Walkirio, jak zaw... - zamknęła mu usta pocałunkiem. Sekundę później poczuł jak jej uda oplatają go w pasie, jego wielkie szponiaste łapy objęły jej pośladki i tył głowy.

Potwór był ubity, a przewoźnik umówiony dopiero na następny dzień... mieli trochę czasu dla siebie.

O ile Duncan pamiętał, mniej więcej w podobny sposób zaczęło się całe zamieszanie, przez które wyruszyli w całą tą podróż.
 
__________________
Show must go on!

Ostatnio edytowane przez Gryf : 15-11-2014 o 02:15.
Gryf jest offline  
Stary 14-11-2014, 00:53   #20
 
Ravanesh's Avatar
 
Reputacja: 1 Ravanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputacjęRavanesh ma wspaniałą reputację
Koleżanka wkrótce się zjawiła i z iście Egzekutorskim zacięciem zajęła się pożeraniem loda. Żeby jej tylko mózgu nie zamroziło przy takim szybkim tempie jedzenia. Ruszyłyśmy wraz z Faerie do jego domu, na szczęście niedaleko, a na miejscu okazało się, że Virgillo rzeczywiście przerobił potrzebne nam dokumenty na kupkę drobniuteńkich ścinków. Niedobrze. Do tego po wstępnym rozejrzeniu się po jego lokum doszłam do wniosku, iż nasz fae posiadał inne nieodkryte wcześniej przeze mnie fiksacje. Jeszcze gorzej.

Jednak całkowitym kopem w twarz okazał się sposób, w jaki nasz gospodarz zamierzał poskładać owe dokumenty. Spodziewałam się jakiś czarów Faerie, po których dałoby się odczytać papiery, ale Virgillo raczej był tradycjonalistą gdyż zabrał się do tego z pomocą najzwyklejszego kleju.

Kopaczka chyba też poczuła się zaskoczona poczynaniami Faerie i zrobiła minę jakby miała zamiar zająć się Virgillo zgodnie ze swoim pseudonimem, ale całą tę groteskową scenę przerwało nam wtargnięcie nieproszonego gościa.

Ala, jak mniemam, z ulgą przyjęła możliwość wyżycia na kimś swojej frustracji.

- Likantrop – szepnęła do mnie jakbym nie wyczuła go już z parteru i nie zdążyła skryć się przed nim korzystając ze swoich zdolności.

Tak, właśnie dlatego, między innymi, nie podpisałabym nigdy Edyktu. Od kiedy rozwinęłam w sobie zdolność znikania z pola widzenia Zdechlaków robiłam to praktycznie bezwiednie. Nie panowałam już świadomie nad tą zdolnością. Stała się ona dla mnie tak naturalna jak oddychanie i nie musiałam poświęcać jej większej uwagi. Po prostu nie potrafiłabym z niej zrezygnować.

Łak władował się do środka i od razu zauważył Vordę. Ala z kolei, w przeciwieństwie do mnie, od kiedy jej moce Fantoma zostały podpakowane zdolnościami Egzekutorskimi prawie w ogóle zrezygnowała z ukrywania się, przechodząc zwykle do rozwiązań bardziej jawnych i bardziej siłowych. Dokładnie tak jak teraz.

- Rzuć to – rzuciła do łaka mając na myśli paskudnie wyglądający nóż.

Przyjrzałam się ostrzu. Wyglądało na takie wykonane z wykutego na zimno żelaza. Broń na Faerie.

Kopaczka wydobyła srebrne ostrze. Broń na loup garou. Plus kilka innych istot.

Ala myślała i działała teraz szybko, więc od razu wywnioskowała, iż łak zamierzał poczynić tym ostrzem szkody naszemu gospodarzowi a przecież rzeczy nie zawsze okazywały się tym, na co wyglądały po pierwszym rzucie oka. Virgillo mógł być przecież przyjacielem tego łaka i ten ostatni mógł chcieć pochwalić się swoim najnowszym nabytkiem albo Virgillo mógł być rzeczoznawcą i łak być może chciał żeby obejrzał i wycenił mu to ostrze.

- Lepiej uciekaj – warknął na Vordę – Nie wiesz, z kim zadzierasz.

Oczywiście mógł być też wkurzonym łakiem z zabójczym ostrzem, któremu Virgillo podpadł w jakiś sposób, zapewne zmieniając coś cennego dla loup garou w konfetti.

Ala rzuciła się na łaka, rzuciła go na glebę i przyszpiliła do podłogi. Myślę, że likantrop pomylił się. Kopaczka dokładnie widziała, z kim miała zamiar zadrzeć.

Łak próbował przyjąć swoją większą i bardziej bojową formę.

- Łapy! Przyszpil mu łapy do podłogi! – Krzyknęła do mnie, choć pewnie tylko przez grzeczność żebym nie czuła się jak piąte koło u wozu.

Skinęłam głową, płynnym ruchem wysunęłam dwa srebrne noże ukryte dotąd w pochewkach na moich przedramionach. Nadal okryta swoją mocą przyskoczyłam do zmiennokształtnego i wraziłam po srebrnym nożu w każdą z jego nóg. Dopiero, kiedy ostrza przecinały jego ciało łak dowiedział się, iż Virgillo miał dwóch gości a nie jednego.

Lykantrop nie był twardzielem i zawył z bólu a raczej zaskowytał jak pies. Rana zadana srebrem zapłonęła wypełniając powietrze smrodem palonego mięsa, ale srebro powstrzymało przemianę, co ułatwiło Vordzie utrzymanie potencjalnego niedoszłego zabójcy.

- Kto cię przysłał i po co? - Zapytała Kopaczka dając jednocześnie znak dla mnie abym upewniła się, czy zmiennokształtny nie miał jakiegoś wsparcia.

Ponownie skinęłam głową i podniosłam się. Oby nie weszło mi krew takie zgadzanie się na wszystko. Omiotłam wzrokiem pomieszczenie, sprawdzając czy Ala miała wszystko pod kontrolą. Wyciągnęłam kolejne ostrze, tym razem z cholewki buta, przeszłam na tryb ukrywania i udałam się na mały rekonesans.

No i zrobiła to w samą porę, bo po schodach w górę szybkimi susami wskakiwała już jakaś babka. Miała długie włosy spięte w koński ogon, sportową sylwetkę i dość wyraźnie emanowała Śmiercią. Kolejny cholerny lykantrop. Sprawa nieco się komplikowała, bo o ile z jednym zmiennokształtnym jeńcem mogłyśmy sobie poradzić, o tyle z dwoma mogło to być problematyczne.

Nie zdążyłabym wrócić i ostrzec Kopaczki przed wparowaniem łaczki, bo jak każdy lopu garou była dla mnie za szybka. Zadziałam, więc po swojemu. Przepuściłam ją po prostu i w ten sposób znalazłam się za jej plecami. Schowałam sztylet, dobyłam tasera i ruszyłam za nią do mieszkania Virgillo. Nie chciałam hałasować gdzieś na klatce schodowej i przyciągnąć przez to gapiów.

Łaczka wtargnęła do mieszkania i ruszyła na Vordę. Strzeliłam jej w plecy z bardzo bliska. Tylko w ten sposób miałam pewność, że trafię. Elektrody wbiły się w jej ciało podczas skoku, potężna dawka prądu przeszyła ciało zmiennokształtnej, paraliżując ją na chwilę. Gruchnęła mocno o podłogę.

- Zwiąż ją, albo zabij. - Vorda rzuciła do mnie, sama próbując nadal dokończyć obezwładnienie pierwszego złapanego.

Facet mimo noża miotał się straszliwie, a Kopaczka nie chciała go zabijać, bo tak by już nie traciła na niego czasu.

Sama przykucnęłam przy powalonej łaczce nie komentując ostatniego polecenia Ali i fachowo obróciłam zmiennokształtną na brzuch skuwając jej ręce posrebrzanymi kajdankami za plecami. Przecież nie zostawiłabym niezwiązanej łaczki. Wstałam i odwinęłam łańcuch z bioder.

- Łap! - Rzuciłam go Kopaczce.

Wysunęłam sztylet z cholewki buta gotowa zadziałać gdyby Martwa tak jak jej kompan zaczęła się rzucać.

Zmiennokształtna zawyła tylko z bólu, kiedy jej skóra zetknęła się ze srebrem, ale później leżała już grzecznie. Kopaczka przy pomocy mojego łańcucha w końcu unieruchomiła pierwszego wyeliminowanego przeciwnika.

Od strony biurka gdzie pracował Virgillo nagle doleciał jakiś podejrzany, nieznany dźwięk. Coś, jak pisk wypuszczanego z wielkiego balonu powietrza. Przenikliwy i raniący bębenki w uszach.

- Co jest?! - Wrzasnęłam w stronę Virgillo.

Nagle pisk przeszedł w huk i jednocześnie pomieszczenie wypełniło jasne, porażające oczy światło. Zamknęłam odruchowo oczy, a kiedy je otworzyłam wszystko było już w należytym porządku. Znikły efekty wizualno - akustyczne. Virgillo zamknął gębę a łaki leżały w miarę spokojnie na podłodze.

- Poskładałem konfetti - ucieszył się Virgillo jak duże dziecko i odwrócił się w naszą stronę.

Cholera! Tak czekałam na czary Faerie a kiedy ten cudak ich w końcu użył to nie mogłam tego oglądać przez te dwa łacze bałwany. Z irytacją szturchnęłam babę w bok.

- O – Virgillo zdziwił się na widok unieruchomionych zmiennokształtnych. - Ted i Louisa. Czemu leżycie na podłodze?

- Teda zmęczył ciężar tego noża, a Louisa po prostu postanowiła do niego dołączyć Virgillo. – Wyjaśniłam - Jak poskładałeś, co miałeś poskładać to daj nam to, po co tutaj przyszłyśmy.

Rzuciłam zaniepokojone spojrzenie Vordzie mówiące coś w stylu: i co teraz?

- Znasz ich? Odniosłyśmy wrażenie, że chcieli ci zrobić krzywdę. – Ala zwróciła się do Faerie.

Fae spojrzał na likantropy.

- Pewnie tak. Ukradłem coś ich szefowi. Ale obiecałem, że oddam.

Ted warknął na podłodze coś niezrozumiale, a Louisa syknęła jak rozjuszona kotka.

Kot współpracujący z psem? Niebywałe.

- Chcesz coś powiedzieć to powiedz. - Powiedziałam do łaczki - Nie furkaj mi tutaj po kociemu.

- Od kilku tygodni mówi to samo. Szef kazał nam nacisnąć na niego. To złodziej - wysyczała udając, że ignoruje ból zmiennokształtna.

- O to wszystko się wyjaśniło. – Ucieszyłam się - Zatem Ted nie biegł tutaj z tym nożem po to żeby się nim pochwalić, ale nie zamierzał użyć go też w ostatecznym celu, tylko zabrał go, aby postraszyć Virgillo. Oczywiście nasuwa się pytanie czy nie wystarczyłaby do tego po prostu para łaków, ale jak widać ludzie przyzwyczajają się do wszystkiego i na niektórych nawet loup garou nie robią wrażenia.

Nabrała tchu, ale nie dałam nikomu dojść do słowa i szybko kontynuowałam.

- Tylko teraz niestety mamy problem, bo widzicie my mamy sprawę do Virgillo i nie lubimy jak ktoś nam się wciska bez zaproszenia w nasze interesy. Oczywiście jest też pozytywna strona tego spotkania, gdyż zależy nam na rozwiązaniu tej waszej spornej kwestii i być może nasza obecność pozwoli tę sporną kwestię w końcu rozstrzygnąć.

- W ten czy inny sposób - dodałam po zastanowieniu.

- Virgillo! Masz to, czego oni chcą? – Zapytałam fae.

- Nie. - Odpowiedział szybko. - Już im mówiłem. Wiele razy - powiedział to takim tonem, jakby zmęczyły go te wyjaśnienia. - Nie mogę im oddać czegoś, czego nie mam. Zgubiłem to. Nie pamiętam gdzie. Powinni dać mi spokój. Zgubione nie kradzione, przecież.

- A nie przerobiłeś tego przypadkiem na konfetti Virgillo? – Zapytałam tknięta niezbyt dobrym przeczuciem.

- Pamiętałbym - zaperzył się Odmieniec, ale coś w jego głosie mnie zastanowiło. Mogłam jednak trafić w sedno sprawy.

- Hmm to może daj nam dokumenty a my sobie pójdziemy i zostawimy cię z tą dwójką żebyście sobie sami wyjaśnili wszystko we własnym gronie, co Virgillo? – Zaproponowałam.

Szczerze miałam już dość Faerie i nagle zrobiło mi się wszystko jedno, co z nim zrobią łaki.

- Lepiej nie. To dzikusy. A ich szef jeszcze paskudniejszy. Świniołak jeden. Wezmę dokumenty i zaczekam na was w parku, co?

- Idź, idź – powiedziałam - ale wiesz, że oni znowu cię znajdą.

- Jacy oni? – Zapytał.

- Różni tacy wysłani przez tego świniołaka. – Odparłam.

- Aha. Ale książę mnie ochroni. Bez obaw. To ja idę do parku - fae ruszył w stronę wyjścia.

- Stop! - Zatrzymała go Kopaczka ostrym tonem.

- Kto jest waszym szefem? Kto was przysłał? - Zwróciła się do złapanych likantropów.

- Deryll. Deryll Nestro.

Obie go niestety znałyśmy. Facet pracował dla Benedykta. Zresztą nie powinno mnie to dziwić. Wszystkie łaki zajmujące ciała ssaków, jeśli się nie wyłamały i nie uciekły na służbę do Pijawek, pracowały dla Benedykta.

- Dobra. Zrobimy tak. Emm. Ty pójdziesz z Virgillo do parku. Ja zostanę tutaj z naszą parą windykatorów i dojdziemy do jakiegoś, kurde, porozumienia.

- Ok. - odpowiedziałam powoli - Jak chcesz. – Już mi kurcze było wszystko jedno.

- Chodź Virgillo. – Pociągnęłam za sobą Faerie - Idziemy.

Kiedy w końcu Kopaczka dołączyła do mnie miałam już wszystkie potrzebne dokumenty zwierające pełne dossier zaginionych Pooka.

Na moje pytanie, co zrobiła z łakami Vorda odparła, że ich puściła i nie miałam powodu jej nie wierzyć. Wiedziałam, że Towarzystwo bez powodu nie wszczynałoby burdy z Benedyktem. Zresztą bądźmy szczerzy, nikt bez powodu nie wszczynałaby awantury z Benedyktem. Ala próbowała też, jak widać było, dobrze żyć z Faerie, więc najwyraźniej postanowiła wtrącić się w ten konflikt pomiędzy konfettilubnym fae a łakami, co mogło im tylko wyjść na zdrowie.

Teraz pozostawało tylko zapoznać się z życiorysami Kleo i Meo a potem wybrać się na Rewir.
 

Ostatnio edytowane przez Ravanesh : 14-11-2014 o 00:57.
Ravanesh jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 13:38.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172