Lurker został gwałtownie wyrwany z wizji sprzed lat. Pierwsze co zarejestrował to przeciągły pisk w uszach, a następnie fakt poruszania się jak w smole. Powstał na nogi, przewracając po drodze kilka szklanych zlewek i kolb. Otaczający go obraz załamywał się, czuł podchodzące do gardła wymioty.
Wziął kilka głębszych wdechów. Nieco się poprawiło. Przynajmniej wiedział już gdzie jest. Ledwo zdążył oprzytomnieć, jak do środka wparował Jonas. Alchemik od wejścia zaanonsował swoją irytację:
- Mówiłem wyraźnie, że przebywanie ze zmarłym jest niebez…
Jego brązowe oczy poszerzyły się w zdumieniu. Otworzył szeroko usta, wyglądając teraz jak komiczna parodia glonojada.
- Co? Ależ to niemożliwe! Powinieneś być martwy!
Złapał się za głowę. Skrajne emocje walczyły w nim. Każda prowadziła równy bój o swoje pierwszeństwo.
- Znaczy się. Nie to żebym ci życzył śmierci. Ale twoje funkcje życiowe… były zatrzymane. Brak pulsu, oddechu. Jak?!
Mina Denisa świadczyła o tym, że rozumie tyle samo. Tymczasem Jonas z powrotem założył maskę i naciągnął gumowe rękawice. Trzęsącą się ręką podał swojemu pacjentowi chustę, każąc na nią zakasłać. Sprawdził ją pod mikroskopem, potem z małą diodą obejrzał jego oczy oraz gardło.
- Przedziwne. Zniknęły ślady wirusa. Twój stan wynika z nagłych zmian w organizmie, nie choroby. Witaj wśród żywych i... zdrowych.

---

Dla Richarda natłok informacji był ledwo zjadliwy. W krótkim przecież czasie zdarzyło się tak wiele, że czuł jakby w głowie urządzono mu festyn na cześć jakiegoś boga chaosu. Jego nogi dosłownie odmówiły w pewnym momencie posłuszeństwa. Przez to był aż zmuszony przytrzymać się przez chwilę pordzewiałego słupa. Doktor-wtyka, rezurekcja Denisa, Eloiza na Antigui, jej towarzysz Jacob. Zwyczajnie za dużo na raz.
- Dewayne, Manuel pójdziecie do Podmroków. Jeżeli ta Kidd jest piratem, to raczej nie cumuje okrętu w przystani. A z tego co się zorientowałem, to w tym mieście mroczne interesy załatwia się w Podmrokach.
Obydwoje kiwnęli głowami. To był dobry wybór. Już wcześniej pokazali że umieją współpracować. I nawet “wpadka” chłopaka Casimira okazała się koniec końców nie być tragiczna w skutkach. Oby i tym razem nie zbrakło im powściągliwości. Nawet jeden pirat stanowił śmiertelne zagrożenie; bez różnicy kobieta czy mężczyzna.
Skinął na Jonasa.
- My wracamy na statek. Muszę dopilnować, żeby moja mała siostrzyczka nie przebywała w towarzystwie żywego trupa. Poza tym bardzo chętnie posłucham jak Eloiza stała się awanturnikiem.
- Jestem pewien jego stanu. Nie wiem jak to możliwe, ale chłopak się wykurował. No dobra, dobra. Już rozumiem. Siostra jest pańskim oczkiem w głowie. Też kiedyś miałem rodzeństwo, ale wpieprzył je Sturgid. Taka bestia co na Lavos pływała. Dobra! Już idę, szefie. Nie trzeba krzyczeć.
Z resztą lecimy dalej na doc.

---

Denis przebywał właśnie w maszynowni i zbierał swoje rzeczy. Wieść szybko się rozeszła. Poszczególni członkowie załogi przychodzili do niego, aby zobaczyć go na własne oczy i pogratulować. Jedynie Richard nie spotkał się jeszcze z nurkiem. Był na audiencji z przybyłą do miasta Eloizą i Jacobem. Dziewczynę kojarzył mgliście, jako postać przechadzającą się po przepastnych korytarzach domu arystokraty. Coopera spotkał podczas wizyty w rigelskim cechu lurkerów. Ludzie szlachcica uspokajali go: ich chlebodawca zwykł bardzo dbać o swoją siostrę, nawet do przesady. Tylko ze względu na nią wolał jeszcze chwilę odczekać. Jonas w międzyczasie poprowadził parę badań. Według jego raportu Arcon miał przebywać w stanie zbliżonym do śmierci. W tym czasie właśnie zanikała działalność mózgu tudzież serca. Odzyskane fragmenty dokumentów samych starożytnych nazywały zjawisko śmiercią kliniczną i taki też termin powoli przyjmował się w środowisku medycznym. Rzucało to niejasne światło na wizje, których Denis był świadkiem. Alchemik twierdził, iż w takich przypadkach pojawiały się halucynacje, podobnie jak podczas inhalacji ziołami stosowanymi przez kapłanów. Tłumaczył ów fakt niedokrwieniem kory mózgowej.
Czy jednakże nauka była kluczem który otwierał dosłownie wszystkie drzwi? Na to pytanie nikt nie potrafił odpowiedzieć.
Jedno mógł uznać za pewne. Był zdrowy i czuł się jak nowo narodzony. Miał wrażenie jakby jego ciało ważyło teraz o połowę mniej a same myśli stały się klarowniejsze.
Skończył się oprzyrządzać, kiedy przez śluzę czmychnął Malfoy. Obok niego, za skrzypiącym wózkiem człapał wynajęty robotnik z miasta. Platforma na kółkach dźwigała kołyszącą się skrzynię bez żadnych oznaczeń towarowych. Inżynier wskazał kąt pomieszczenia.
- Świetnie wyglądasz. Mówiłem że świeże powietrze dobrze ci zrobi - w jego oczach widział szczerą wesołość. Już od jakiegoś czasu miał wrażenie że ten prostolinijny człowiek go polubił.
- Dzisiaj to przyszło na twoje nazwisko. Wiesz, kiedy przechodziłeś zabieg. Nie mam pojęcia skąd ktoś miałby wiedzieć, że się tu znajdujesz. Po drugie dopiero byłeś martwy. Przynajmniej tak myśleliśmy. To co, otwieramy?
Nie czekając na odpowiedź, ujął żelazny pręt żeby podważyć nim jedną z belek. Drewno trzasnęło donośnie. Poszła kolejna deska. I następna. Im więcej wnętrza pakunku Denis widział, tym bardziej jego źrenice się powiększały.


Kombinezon nie był nowy, ale znał się na tej materii i wiedział że ogląda bardzo dobry komplet. Mocno zbity materiał stroju miał miedzianą barwę; na plecach znajdowała się powiększona butla. Rozpoznał charakterystyczne wszywki z pianką, które dodatkowo ogrzewały użytkującego.
Malfoy cicho zagwizdał.
- Rany. Ktoś naprawdę musiał wierzyć w twoje wyzdrowienie.
Denis podszedł bliżej. Na wysokości klatki piersiowej dostrzegł skrzący się napis. Zmrużył oczy, by z trudem odczytać małe literki.
Veritas temporis filia est - głosiło hasło, cokolwiek oznaczało. Arcon z trudem oderwał wzrok od nowego nabytku.
- Zdaje się, że szef będzie jeszcze chwilę deliberować. Przetestujmy to cacko w dokach, co młody?

• Komibezon typu A-72

---

Dłoń Samanthy powędrowała do kabury. Nienaturalnie białe zęby błysnęły zjadliwie.
- Pańska uprzejmość nie pozostawia mi wyboru. Będę zmuszona dać co mam najcenniejsze.
Rzezimieszek odwzajemnił uśmiech. Z pewnością nie zrozumiał prawdziwych intencji Kidd. Inaczej nie miałby powodu do radości
- To doskonale. Trudno dziś o tak rozumnych ludzi, doprawdy.
Najpierw sięgnęła po mieszek ze złotem. Bez zapowiedzi zwyczajnie wyrzuciła go do góry. Dukaty zabrzęczały wewnątrz. Oczy rabusia zdawały się śledzić trajektorię lotu, jednak nie był głupi. Zaraz skupił się na piratce.
- Wyraziłem się niejasno? - zdążył z siebie wyrzucić.
Lecz w tym czasie Samantha wykonywała już obrót o sto osiemdziesiąt stopni. W jej rękach błyskawicznie pojawił się pistolet skałkowy. Jak dobrze było znów trzymać jego kolbę. Niczym uścisk ręki starego przyjaciela. [Test Zręczności]
Rozległ się głośny wystrzał, ciągnący echem na polach. Rzezimieszek uchwycił zranione ramię, syknął przeciągle. Nie minęło westchnięcie a padł na ziemię, bynajmniej nie z powodu bólu czy odniesionych ran. Szczupłe ciało przeczołgało się po błotnistej ziemi, aby wylądować w jednym z rowów melioracyjnych. Samantha słyszała poprzez wiatr jak mężczyzna przesuwa się jego dnem. Skończyły się żarty i grzeczne przemowy, tego mogła być pewna. Facet czołgał się wydrążonym w glebie labiryntem, z pewnością ponownie chcąc ją zaskoczyć. Był ugodzony, więc poruszał się wolniej. Wciąż jednak nie został śmiertelnie ranny.
W przeciwieństwie do lotu woreczka z dukatami, walka nie dobiegła jeszcze do końca.


Samantha stoi na rozstaju dróg. Ścieżka krwi prowadzi do oddalonego o 6 metrów miejsca, w którym zniknął bandyta. Rowy melioracyjne mają metr wysokości. Woda płynie nimi na dwudziestu centymetrach. Chlupiące odgłosy przeciwnika są tłumione przez wszechogarniającą wichurę. Tam, gdzie woda przecina się ze ścieżką, płynie ona pod nią czyli krótkim tunelem. Cieki łączą się. To znaczy że w miejscu ich zetknięcia na mapie można swobodnie przejść z jednego w drugi.

---

- Barnesowie powiedzieli, że dadzą mi na tacy kapitana Dewayne’a i młodszego delegata, La Croixa.
- To bardzo miłe z ich strony - parsknął Clyde.
Hanzyta poświęcił mu dłuższe spojrzenie sugerujące że w żaden sposób nie odnajduje tego jako zabawne.
- Rigel potrzebowało wtedy dużej dostawy owsa. Wystarczyło podpłynąć nieuzbrojonym statkiem ze zbożem na pokładzie. Dewayne łapie przynętę, rabuje go i ma co sprzedać Richardowi.
- Ta. Magicznie wiedzieliście skąd akurat będą płynąć korsarze. I gdzie dokonają wymiany. Urżnij mi dupsko przy samych nogach jeśli się mylę, ale czy ich całą niewdzięczną pracą nie jest zabawa w chowanego?
Tu po raz pierwszy von Tier uśmiechnął się. Wyglądało to tak, jakby głodny od paru dni krokodyl próbował wyglądać sympatycznie.
- Kamienny Dom zadbał o wszystko. Mieli śledzące zabawki z Xanou. Kiedy raz kogoś namierzą, mogą go monitorować praktycznie cały czas.
- Więc wystawiłeś swoich ludzi, by Casimir ich wymordował. Tylko po to abyście mogli prześledzić gdzie wymieni towar z Dewayne’m. Podoba mi się.
- Mój drogi. Kiedy ciało zaraża gangrena, nie wolno bawić się w półśrodki. Czasem trzeba odrąbać całą rękę, jeśli zależy nam na całkowitym uleczeniu ze spaczonej tkanki.
- Weź mi nie pierdol. Więc co? Zapomniałeś im wystawić kwit za pomoc?
- Nie nazwałbym tego pomocą. Wręcz przeciwnie. Dostaliśmy koordynaty spotkania. A jakże. Tyle że Barnesowie obiecywali nam łatwy łup. Niby tylko tamta dwójka i paru ich ludzi. Wysłaliśmy swoich agentów, żeby wyciąć ich w pień. Tak się nie stało. Mieli od groma chłopa, statek oraz sterowiec, z którego zrzucili płynny ogień. Było wiele trupów, ale Dewayne i Richard uciekli.
Samozwańczy król Pomroków wstał. Jeszcze raz uchwycił swój sztucer. Przeciągnął jego lufę wyciorem, zerkając do środka.
- Czego ode mnie oczekujesz? Że znajdę ich a potem odstrzelę im głowy?
- Prywatnie jest mi kompletnie obojętne czy tamta dwójka będzie żyć. Podobno kręcili się nawet w okolicy. Różnica jest taka, iż ja ich wtedy złapałem na gorącym uczynku. Dowody były widoczne jak rzyć pijanej ulicznicy. Zasłużona śmierć zostałaby zauważona przez Radę, a wraz z nią moje nazwisko.
- Dlaczego ród Barnes miałby cię oszukać?
- Bo grają na dwa fronty. Najpierw tworzą sytuację zagrożenia, a później wyciągają do ofiar rękę. W zamian za przysługę obiecują pomóc w rozprawieniu się z wrogiem. To by tłumaczyło ich wspólną obecność na jednej wyspie. Mój wywiad donosi, że takich sytuacji było wiele. Zerowym kosztem pozyskują sojuszników.
- To perfidne nawet jak standardy “dziel i rządź”. Czyli coś czego muszę kiedyś spróbować - Clyde zdawał się świetnie bawić.
Patrick nachylił się do niego. Twarz mu stężała. Oczy wpiły się w mężczyznę niczym małe, czarne igiełki.
- Nikt nie będzie wykorzystywał Kompanii Wilka. Pomóż mi dorwać Barnesów.

***

Gdy dotarli do sterowca Richard powiedział tylko do Jonasa, żeby zajął się Arconem i w żadnym wypadku nie dopuszczał go do kontaktu z innymi członkami załogi. Ruszył do kabiny kapitańskiej, w której miała czekać na niego Eloiza z kolejnym historykiem.

Jacob rozejrzał się uważnie spoglądając ostatecznie na Eloizę z lekkim uśmiechem błąkającym się na twarzy. Nie uchybiając manierom skłonił się szlachcicowi, po czym wyprostował się. Spoglądał z ukosa na Ferata, którego przy najbliższej okazji miał zamiar zwyzywać od idiotów. Nie rozmijając się z prawdą.

Eloiza natychmiast wpadła w objęcia brata. Czuł jak jej klatka piersiowa kilkukrotnie zatrzęsła się w akcie szlochu. Miała na sobie zniszczony, wypłowiały płaszczyk. Zamykał się na jej drobnym ciele klamrą. Pod nim zaś nosiła skórzaną tunikę, również w nienajlepszym stanie.
- Tak dobrze cię widzieć. Proszę nie gniewaj się na mnie. Cezar najchętniej schowałby mnie przed całym złego tego świata. No, w tym przypadku w Betelgezie. Uciekłam - zadeklarowała z rozbrajającą szczerością.
Kiedy wymienili już uściski i powitania, a dziewczyna trochę ochłonęła, jej wzrok wyraźnie stężał. Zanim Richard zdążył się zdenerwować, poczęła tłumaczyć dlaczego tu właściwie jest.
- Kiedy wyleciałeś, podsłuchałam jak Cezar rozmawia ze swoimi doradcami. Udało im się dowiedzieć, że Enzo został przez kogoś zabity. Jeśli dobrze pamiętam, użyli słowa “utopiony”. Wspominali też o innej rodzinie, ale nie zrozumiałam o co chodzi. Gdybyś wybrał się dzień później, sam byś się od nich tego dowiedział. W każdym razie. Jako że wspominałeś o wyprawie poszukiwawczej, uznałam za stosowne ci to przekazać. Klasyczny list byłby zbyt ryzykowny, prawda?
- Bardziej niż moja siostrzyczka w roli posłańca? Nie sądzę, że cokolwiek mogłoby być bardziej ryzykowne.
Te słowa miały prawo zaboleć. Brat Richarda nie należał do osób, które lubiły podejmować ryzyko. Ale żeby jego delikatna siostra musiała mu przekazywać tak newralgiczne informacje, nie on?
- Ten człowiek tutaj to Jacob Cooper. Uratował mi życie. Myślę że o wiele lepiej streści resztę.
- Jacob! - rozpostarł nagle ręce Ferat - Wspominałem ci o nim. Pamiętasz jak KONIECZNIE chciałem go ratować z Rigel? Ale wtedy zabrakło-nam-czasu-i-musieliśmy-uciekać-na-co-nie-miałem-wpływu.
Mając beztroską minę przyczepioną do twarzy przypominał siebie z czasów akademickich, bawidamka i żartownisia.
Szlachcic mierzył wzrokiem obydwu historyków. Zachowanie Ferata uchodziło w jego mniemaniu za dziwne. Ów Cooper był dla niego zagadką.
- Nazywam się sir Richard La Croix. Drugi syn Felixa La Croix’a. Pełnię funkcję Reprezentanta Delegatury Wolnego Miasta Rigel. Dziękuję za uratowanie mojej siostry. Jestem pańskim dłużnikiem. - Ton jego głosu nic sobą nie wyrażał. Twarz również. Wiele lat służby w dyplomacji pomagało ukrywać emocje. Cały czas stał blisko swojej siostry. Jakby nadal bał się o jej bezpieczeństwo. Przy jej filigranowej postaci przywodził na myśl bardziej zahartowanego w walce wojownika, niż szlachcica-dyplomatę. Wizji dopełniała ubrudzona luźna koszula i rapier przytroczony do paska.
- Jacob Cooper. Najlepszy historyk i mitolog pośród wód i lądów.
- Zaiste nadmierna skromność nie należy do pańskich przywar. Jak to się stało, że losy pana i Eloizy się splotły?
- Nie śmiałem skłamać - odparł historyk z lekkim uśmiechem.
- Czysty przypadek zetknął nas ze sobą w bibliotece. Pechowo znajdowali się tam również wynajęci zabójcy - odparł w odpowiedzi na pytanie.
- Proszę wybaczyć moje zwątpienie - spojrzał na Ferata - ale jak historyk i mitolog radzi sobie z wynajętymi zabójcami? - Ponownie przeniósł wzrok na Coppera, jakby oceniając jego potencjał bojowy. Albo może porównywał go z potencjałem towarzyszącego im dotychczas historyka.
- Nie istnieje jednoznaczna odpowiedź. Każdy przypadek jest indywidualny. Zwykle wiedzą i elokwencją poprzedzoną spostrzeżeniami. Rzadziej przez interwencję fizyczną - odpowiedział spoglądając na Lucjusza z lekkim rozbawieniem.
- Fakt, ze spotykamy się w tym zacnym gronie każe mi przypuszczać, że ulegli pańskiej elokwencji i wiedzy. Czy zdążył pan ustalić kto ich wynajął?
- W tym akurat przypadku nie bez znaczenia okazał się ołów w ich ciałach. Mademoiselle Eloiza przeceniła jednak mój wkład, ponieważ przed faktem ulegnięcia mojej elokwencji i wiedzy uchronił ich jeszcze jeden mężczyzna. Dość niespodziewany - uśmiechnął się szeroko do dziewczyny, jakby przywoływał zabawne wspomnienie z minionego wypoczynku.
- Ciężko ustalić z całkowitą pewnością kto był ich zleceniodawcą. Tylko amatorzy obnoszą się z przynależnością. Oni nie byli amatorami.
- A czy może zaistniały jakieś przesłanki mogące świadczyć o powiązaniu tych zabójców z epidemią zarazy w Rigel? - Twarz szlachcica rozpogodziła się. Lubił rozmawiać z elokwentnymi ludźmi. Wiedział też, że żonglerka słowna nigdy nie była celem samym w sobie. Zawsze chodziło o uzyskanie jak największej ilości informacji, przy jednoczesnym przekazaniu jak najmniejszych ilości.
Jacob roześmiał się niespodziewanie nadal spoglądając na Eloizę.
- O tak. Pewne istnieją. Wręcz całkowicie pewne. Proszę zgadywać czyj palec nacisnął na spust.
Richard spojrzał na Jacoba szukając przy nim śladów broni palnej.
- Zakładam, że nie pański. Eloiza również nie zwykła nosić broni. Skoro o jej ochroniarzach nikt nie wspomniał, to albo ich tam nie było, albo są już na morzu Naosa. Zatem skoro mowa o zarażonych, to zdaje się ich sprawka. Jak nazywał się ten zarażony?
- Pewnym priorytetem było nie zostanie jednym z nich i nie dopuszczenie, by panna Eloiza dołączyła do nich. Nie mówiąc o konieczności pośpiechu w domykaniu spraw w Rigel i wyniesienia się stamtąd.
Richard kiwnął ze zrozumieniem głową.
- A jak udało wam się wyrwać z kwarantanny? Wiem, że Doktorzy mają prawo użyć siły do zatrzymania osób w strefie kwarantanny.
Eloiza poczuła silną potrzebę udzielenia się w dyskusji. Chciała być przydatna. Odparła nagle:
- Jacob miał znajomą w gildii lurkerów. Zabrała nas łodzią podwodną. Gdybyś tylko mógł zobaczyć tamte widoki - oczy rozświetliły jej się do niedawnych wspomnień.
Istotnie. W Rigel dokowanie pod wodą nie było specjalnie inwigiliowane. Na zdatne do tego statki stać było tylko paru ludzi. Ci stanowili ważniejsze postaci w mieście i to raczej oni kontrolowali innych niż na odwrót.
- Rzeczywiście. Lurkerzy mają przyjemne oku widoki - odparł niewzruszony, a następnie natychmiast podjął.
- Jedna kwestia nie daje mi spokoju. Jaki był motyw wynajęcia zabójców na pańską siostrę, monsieur la Croix?
- Wszyscy udzielający się w polityce są narażeni na ataki. Ich rodziny też. To mogła być Hanza. Zabili naszego ojca. Ostatnio zaszła nam za skórę Kompania Wilka.
Richard obszedł biurko i usiadł na fotelu za nim.
- Siądźcie proszę. Szykuje się dłuższa rozmowa - wskazał im szeroką kanapę.

Historyk zastanawiał się nieszczególnie długą chwilę, a gdy usiadł podjął ponownie:
- To nie oni. Najprawdopodobniej. Czy jest ktoś jeszcze?
Richard spojrzał na swoją siostrę. Przecież to jeszcze dziecko - pomyślał. Wziął głęboki oddech. To, że nie wyprosił Eloizy oznaczało uznanie jej dorosłości. Biorąc udział w tej rozmowie stawała się pełnoprawną członkinią rodziny. Rodziny, która była zaangażowana we wszystkie przemiany polityczne Rigel od dziesięcioleci.
- Panie Copper, zanim przejdziemy do dalszej części rozmowy chciałbym się dowiedzieć jakie kierują panem pobudki. Oczywiście będę dozgonnie wdzięczny za uratowanie siostry, ale skąd ta nagła chęć pomocy naszej rodzinie?
Jacob przyglądał się Richardowi, przez dłuższą chwilę, lecz przyglądał się wzrokiem niewidzącym.
- Dzieją się rzeczy wielkie. Może nawet większe niż te, które widział i znał Goldstein. Niektórzy ludzie mogą doprowadzić do tego, iż za naszego życia jedna epoka przejdzie w drugą. Albo zostaniemy w miejscu - odparł w zamyśleniu.
- Wolę nową epokę. Mam nadzieję, że jest to wystarczający powód - dodał z szelmowskim uśmiechem.
- Zaiste, dzieją się rzeczy wielkie. Rozumiem pańską chęć bycia blisko wydarzeń. Z tego co mówił Ferat, to wie pan wiele o Jarvis. - Richard stwierdził, zamiast zapytać, jednak wyraźnie czekał ma odpowiedź historyka.
- Kłamał - machnął lekceważąco ręką Cooper.
- Nikt nie wie wiele o tym miejscu. Jedni znają mniejsze nic, a drudzy większe. Jak zatem jest z wrogami pańskiej rodziny? Z jakiego powodu mogliby chcieć jej śmierci?
- Na ile jest pan pewien, że chodziło o śmierć? Grupy, którym zależałoby na zabiciu Eloizy już wymieniłem. Jest jeszcze pewna grupa, której mogło zależeć na uprowadzeniu dziewczyny. Szantaż od wieków jest narzędziem politycznym. Wykorzystywanym przez różne grupy. W aktualnej sytuacji to mogłoby być Black Cross. - Obserwował z uwagą reakcję historyka na wspomnienie krzyżowców.
- Dość wyraźnie widziałem nóż opadający na Eloizę. Jaki mógł być tego powód?
- Nie wiem co chciałby osiągnąć zabójca w takim razie. - Zawahał się na chwilę, po czym wyjął z kieszeni tajemniczą monetę, którą zaczął obracać w palcach. Wyraz jego twarzy sugerował, że analizuje różne możliwe przebiegi zdarzenia relacjonowanego przez Jacoba. W końcu powiedział.
- Ostatnio moje drogi krzyżowały się z różnymi osobistościami. Odziwo wszystkie te grupy oczekują ode mnie pomocy. Jedną z nich są mocodawcy czarnokrzyżowców. Oczekują ode mnie wyeliminowania zagrożenia ze strony zarażonych. Konkretnie ze strony ich przywódcy. W pierwszej chwili założyłem, że w ramach “zmotywowania” mnie chcieli uprowadzić moją drogą siostrzyczkę. Ale skoro na miejscu pojawił się też zarażony, to może chcieli jednak, żeby moja motywacja wynikała ze ślepej żądzy zemsty?
Odłożył monetę na biurko.Uniósł dłonie i rozczapierzył palce niczym szpony
- Tymi rękami rozszarpałbym każdego, kto zrobił by krzywdę naszej małej. Nie specjalnie myśląc o brudnych motywacjach ludzi, w których interesie jest jak najszybciej pozbyć się przywódcy zarażonych. Może więc o to chodziło.
- Wiem - odparł krótko nie wyglądając na zaskoczonego informacjami od Richarda.
- A motyw jest mało prawdopodobny. Prawie niemożliwy - Starr pokręcił głowa z niezadowoleniem.
- Nic innego nie przychodzi mi do głowy - szlachcic znowu zaczął obracać monetę w palcach - teraz chętnie usłyszę pana historię panie Copper.
- Kolega Lucjusz również jest historykiem, - kontynuował La Croix,- jednak jego ta historia bardzo by zaskoczyła. Co więcej nie był w stanie powiedzieć mi niczego o Black Cross. Pan za to wydaje się świetnie poinformowany. Dziwnym trafem we właściwym miejscu i właściwym czasie. Przybywa pan na Antiguę okrętem podwodnym w niecałe dwa tygodnie po tym jak okręt podwodny zatopił statek mojego znajomego. Innym dziwnym trafem tamto zdarzenie wiązało się również z zamachem na moje życie. Później “pomaga” pan opuścić mojej siostrze naszą posiadłość. Mój brat posiada odpowiednie środki, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Za to pan pojawił się tutaj z nią zadając szereg pytań o moich wrogów. Zabawna koincydencja, prawda?
Jacob uśmiechnął się bardzo szeroko z zainteresowaniem.
- A to już ciekawe - stwierdził radośnie i zamknął oczy wspierając czoło na złączonych jak do modlitwy dłoniach. Uśmiech nie gasł.
- To zupełnie oczywiste, że pracuje pan dla Black Cross. Tak jak zupełnie oczywiste jest to, że chcą pozbyć się zarażonych. To trywialni antagoniści. Pokażę panu potęgę dedukcji oraz indukcji. Hanza zabiła panu ojca. To był bodziec lub jeden z bodźców pchających pana w stronę korsarzy. Jakiś czas później nawiązał pan transakcję z korsarzem Casimirem, od którego kupował pan zboże. Nikt z panów jednak nie przewidział, iż Hanzyci podrzucili do skrzyń urządzenie najprawdopodobniej pochodzące z Xanou, przez co wytropili bezpieczną, jakby się zdawało, zatokę. Pojawili się i zaczął się chaos. Problem w tym, że to byli agenci Kompanii Wilka. Zaimplantowani sprawili ogromne problemy. Dalej są dwie możliwości. Albo uciekliście panowie sterowcem, albo wygraliście batalię. No i radzę wyrzucić “Dzieło Cudownej Kreacji” Goldsteina. To śmieć, który nie powinien być opatrzony jego nazwiskiem. Politycznie poprawny chłam dostosowany przez zonę Orion. Chyba, że nie ma pan czym palić w kominku. Do tego nadaje się idealnie - otworzył oczy i wyprostował się.
- Proszę opowiedzieć o innych grupach potrzebujących pana pomocy, o zatopieniu statku znajomego, kim był znajomy i jak wiązało się z zamachem na pana. To może być trop naprowadzający na motyw zleceniodawcy zabójców. Choć uprzedzam, że nie musi - powiedział nieco poważniej.
Richard otworzył jedną z szuflad biurka po swojej prawej stronie.



- Panie Copper, jestem pod wrażeniem pańskiej dedukcji, tym niemniej w całej tej kwiecistej wypowiedzi nadal nie pojawiło się słowo na pański temat. Jestem człowiekiem cierpliwym. Nawet bardzo cierpliwym. Ale w świetle ostatnich sytuacji muszę bardzo dokładnie dobierać sobie ludzi w swoim otoczeniu.
Uśmiech nie znikał z twarzy Jacoba wciąż siedzącego wygodnie.
- Musi się pan zatem wspiąć na wyżyny swojej cierpliwości, ponieważ niczego się pan o mnie nie dowie. Przepowiedzmy sobie teraz sytuację. Pan będzie chciał wydobyć ze mnie informacje. Może nawet bronią. Pańska siostra się temu sprzeciwi ze zrozumiałych powodów. Wywiąże się konflikt rodzinny, przed którym chcemy Eloizę uchronić. Dość już miała zmartwień w ciągu ostatnich dni, a to wspaniała dziewczyna. Ja nie będę musiał nic robić. Finalnie nie dostanie pan żadnych informacji, zaś ja wyjdę stąd nietknięty. Będzie próbował pan mnie śledzić, a za jakiś czas pańscy agenci zaraportują, że zniknąłem. Finalnie spotkamy się ponownie. W mniej sprzyjających okolicznościach. Może nawet wylądujemy w tej samej celi kazamatów - zamilkł na chwilę przyglądając się sufitowi.
- A może się nie spotkamy? W takim wypadku dołączy pan do Enzo, jeśli nie zdobędzie pan karty przetargowej. Black Cross pana zdradzi. Hanza nie ma powodu do miłości do pana. To ja mogę wylądować w lochach, ponieważ mam informacje - spojrzał prosto na szlachcica.
- Jest pan skażony. Pan, cała pana rodzina i wszyscy w tym miejscu. Skażony obserwacją i podsłuchami. Pan i pan Casimir z całą pewnością. Sporo ryzykowałem, by bezpiecznie doprowadzić Eloizę do pana i ryzykuję siedząc tutaj. A jeszcze dodatkowo pana ostrzegam przed zagrożeniem. Choć słowa mają wielką moc, czyny powinny świadczyć nawet mocniej i świadczą. Gdybym chciał zabić kogoś z pańskiej rodziny, dawno bym to zrobił. Gdybym chciał śmierci pańskiej siostry, to odwróciłbym się i pozwolił zabójcom robić swoje. Gdybym chciał zabić pańskiego brata, to po prostu wbiłbym mu nóż wtedy, gdy stał odwrócony plecami do mnie podczas rozmowy sam na sam. Gdybym chciał zabić pana, to już by pan nie żył, ponieważ wszedłem tu uzbrojony pod protekcją pańskiej siostry. Sojusznik mojego wroga jest moim wrogiem. Nie ma znaczenia czy pan tak będzie mnie traktował, czy nie. Ważne jest, co pomyślą ludzie, których nie jest pan przyjacielem - kolejny raz przerwał.
- Teraz powiem panu co powinno się stać, byśmy wszyscy odnieśli korzyści. Pan podzieli się ze mną wszystkim, co wie, nie pomijając niczego, a ja nadal będę starał się zbierać informacje będąc dla wielkich graczy tylko kolejną cegłą w ścianie. Finalnie zdobędę cały ogląd. Gdy będę go miał, można będzie wyprzedzić działania wszystkich innych nie o krok, ale o dziesięć. W ten sposób jestem dla pana jedynym asem atutowym przeciw Krzyżowcom i Hanzytom. I jedyną nadzieją na przyszłość pańskiej rodziny, niezależnie od tego czy pan to widzi, czy nie. Porozmawiam z Lucjuszem, wszyscy ustalimy wspólną wersję, a następnie pańscy ludzie z hukiem wyrzucą mnie stąd, bym dla tych, którzy są pańskimi wrogami nie był pańskim sojusznikiem. Ja będę wielce oburzony i niezadowolony, zaś pan w tym czasie dokładnie sprawdzi czy nigdzie nie ma urządzeń z Xanou, których przeznaczenia osobiście pan nie zna. Jeśli stanie się inaczej, wszyscy będziemy tego mocno żałować. Prędzej czy później. Zatem raczmy przejść do rzeczy, by nie dawać agentom podstaw do podejrzeń - odparł z niegasnącym uśmiechem.
Richard przelotnie spojrzał na Ferata. Copper mu imponował butą i sposobem bycia. Był dużo wartościowszym sojusznikiem, niż historyk podróżujący z nimi dotychczas. Jednak La Croix nie przywykł do tego, że ktoś stawia mu warunki nie oferując nic w zamian. Następne spojrzenie powędrowało do otwartej szuflady, w której spoczywał gotowy do strzału pistolet.
Wypuścił powietrze i wziął niemal teatralny wdech.
- Jak na kogoś kto wykazuje się nieprzeciętną dedukcją, to stosuje pan żałosną argumentację. Gdy byłem dzieckiem żeglowałem z ojcem w różne miejsca. Wtedy nasz statek mógł zostać zatopiony przez Stugrida. Jednak wielki kraken tego nie zrobił. Podążając za pańskim regułami wnioskowania powinienem uczynić z niego sojusznika. Przecież miał okazję zabić mnie i ojca, ale tego nie zrobił. Co więcej krążą pogłoski, że zatopił kilka okrętów Hanzy.
Szlachcic odchylił się w fotelu.
- Chciałbym zostać na chwilę sam z siostrą. Może pan spożytkować ten czas na rozmowę z kolegą po fachu. Później wrócimy do naszej rozmowy.
Szlachcic zamknął szufladę.
- Nie muszę chyba dodawać, że w interesie nas obu jest, żeby pan nie opuszczał sterowca.

Mocny wiatr odpędził z przystani smród zgniłych ryb i gnijących w zatoczkach śmieci.
Denis spojrzał wzdłuż widnokręgu przed sobą. Doki w dużej mierze zajmowane były przez dzielnicę przemysłową. Toteż nie dziwiła go obecność ciągnących się w górę słupów ciemnego dymu. Obniżył wzrok. Nabrzeże wypełniała sieć dziesiątek wąskich torów. Wagoniki sunęły po nich, dostarczając materiały ze statków do pobliskich pracowni i na odwrót. Dostrzegł kilka punktów gdzie budowano i naprawiano statki o wyporności do dwóch tysięcy ton włącznie. Poza tym snopy iskier rozświetlały co najmniej tuzin zakładów ślusarzy. Gęsty smog zdradzał obecność parowych młynów.
Wokół Denisa, Malfoya i Papugi zebrał się spory tłumek. Lurker przy pracy był ciekawym zjawiskiem. Wystarczyło tylko że Arcon pojawił się ze swoim kombinezonem w okolicy, a dostał już kilka propozycji zatrudnienia. Majtek natomiast wykorzystał wspólny wypad, aby podziękować nurkowi. Jak stwierdził, dzięki jego wyrozumiałej postawie uchronił się od linczu. Miał u niego dług, który obiecał kiedyś spłacić.


Denis zachodził w głowię, kiedy ostatnio nurkował. Wychodziłoby że jeszcze na Qard, gdzie odwiedził zatopiony teatr i znalazł medalion kobiety z Yarvis. Potem pławił się jeszcze w podziemnym basenie serpensowskiej świątyni. Jednakże bez właściwego oprzyrządowania - to nie było to samo.
Wiele czasu zabrało nałożenie całego akwalungu, szczególnie że nie był doń przyzwyczajony. Dla lurkerów ichni sprzęt był jak druga skóra. Musieli się z nim pierw oswoić, by czuć się swobodnie i właściwie docenić podwodne ekskursje.
Kiedy wreszcie uznał że jest gotowy, powoli wszedł na zaśniedziałą drabinkę. Malfoy podniósł kciuk w jego kierunku na znak iż zrozumiał uprzednie komendy. Mieli porozumiewać się za pomocą radia wbudowanego w kask stroju. Buty inżyniera stanowiły ostatnią rzecz jaką poławiacz ujrzał na powierzchni.
Drugi raz tego samego dnia czuł się jak nowo narodzony. Poczuł chłód wody opływający jego ciało, a widnokrąg przysłoniła zielononiebieska toń. Puścił ostatni stopień i odbił się od pokrytego mięczakami betonu. Opadał w dół, jakby szybując nad ukrytą częścią Antigui.


Będąc w mieście dobrą chwilę zdążyć już usłyszeć, że historia stworzyła na dnie akwenów zjawiskową mozaikę. Po pierwsze przemytnicy często byli zmuszeni przerwać transakcje, jakie prowadzili bezpośrednio między statkami. A to zdybali ich strażnicy, kiedy indziej ktoś okazywał się być szachrajem i miast dukatów, wyjmował broń. Znakiem tego, wiele towarów trafiało na dno, gdzie latami zarastały zielonym nalotem. Denis widział teraz przysypane piaskiem skrzyneczki, owinięte sznurem pakunki czy też malutkie szkatuły. Wewnątrz części z nich nadal potrafił dostrzec nęcący błysk… Spojrzał na swoją prawą stronę. Nie był sam. Jakiś nieszczęśnik, prawdopodobnie niesłowny szmugler stał przed nim, zatopiony od kolan w betonowej bryle. Dziś pozostały z niego tylko kości; przypominał groteskową statuę wzniesioną na piedestale ku czci śmierci.
Dalej jego wzrok skupił się na trzech ulicach prowadzących już do głębi Antigui. Przynajmniej z jego punktu widzenia tak to wyglądało. W istocie widział miastowe kanały, lecz poniżej powierzchni perspektywa rządziła się innymi prawami. Dopiero na tej głębokości dostrzegł, iż przypominają długie aleje z frontami podniszczonych gmachów po obu stronach. Trochę niczym w niedawnych majakach, wywołanych przez gorączkę.
Ten osobliwy widok miał swoje uzasadnienie w przeszłości tego miejsca. Kiedy Antigua cieszyła się jeszcze dobrą renomą i opływała w dostatki, aglomeracja mogła pochwalić się wybitną wręcz architekturą. Wraz z jej upadkiem, przestano dbać o stare budynki, a nowe wznoszono niskim kosztem. Gdy w roku 1096 poziom wody znacznie się podwyższył, nie próbowano nawet ratować lub wyburzać podtopionych dystryktów. Po prostu stawiano kolejne. Doprowadziło to do wytworzenia pod miastem skomplikowanego systemu piwnic. Niektóre utworzyły Pomroki. Część z ruin, choć przygnieciona ciężarem kolejnych i zapomniana, wciąż pozostała widoczna właśnie tu, pod wodą.
Pierwszym kanałem przewożono żywność. Małe kutry wciąż kursowały to w jedną, to w drugą stronę, wypchane po brzegi. Łodzie uginały się pod ciężarem worów z bobem, nasionami, peklowanym mięsem i egzotycznymi owocami. Drugi z nich przeznaczony był dla handlarzy surowców takich jak drewno czy palone cegły. Ostatni wydzielono inżynierom. W ich symetrycznych drobnicowcach wieziono koła zębate, tłoki oraz beczki z ropą. Co znajdowało się dalej? Gdzie rozgałęziały się owe kanały i dokąd prowadziły mniejsze? Niewiedza tylko potęgowała nowo odrodzone podniecenie.

---

Tym razem Richard nie odprawił Eloizy. Zbyt wiele stało się z jej udziałem, aby nadal traktować ją jako niewinną, trochę naiwną kobietkę. Najpierw wymienił uścisk z siostrą, nie kryjąc radości że widzi ją w jednym kawałku. Widocznie zamierzał powiedzieć co myśli o jej decyzji, dopiero kiedy mieli zostać sami. Następnie rozpoczął długa perorę z Jacobem. Trzeba było przyznać, że jego obecność wyglądała co najmniej podejrzanie. Już sam fakt, że przy siostrze młodszego delegata kręcił się nieznany mężczyzna, wzbudzał uzasadniony niepokój.
Cooper okazał się operować językiem nie gorzej niż wyszkolony szermierz orężem. I dobrze i źle, bo któż w zręcznej perorze oddzieliłby klarowne fakty od dobrze zakamuflowanych kłamstewek? Na każde pytanie Starr miał gotową odpowiedź, którą jakby wyjmował na poczekaniu z głowy. Akurat znalazł się w bibliotece, kiedy odwiedzała ją Eloiza i AKURAT zdążył ją uratować kiedy pojawili się zabójcy. Część osobliwego planu albo zwykły traf. Siostra Richarda zdawała się niczego nie podejrzewać. Raz czy dwa La Croix zauważył jak dziewczyna dość osobliwie wpatruje się w swego wybawiciela. Powiadało się, że jeśli kobieta jest kimś zainteresowana to przy złapaniu jej na ukradkowych spojrzeniach ucieka wzrokiem w dół. Jeśli nie, patrzy w bok. Nie umknęło zatem jego uwadze, że siostra spuszczała oczy.
Spoiwem okazywało się Black Cross oraz ich mocodawcy czyli Barnesowie. Jacob mógłby robić za dobrą wtyczkę informacyjną. Jego obycie oraz znajomości stanowiły lepszą broń niż niejedno, uzbrojone ramię. Dość powiedzieć, że krążyły plotki jakoby niegdyś Cooper został schwytany przez piratów i udało mu się przeżyć tylko dzięki sprytnym łgarstwom. Mimo tego szlachcic długo dawał się przekonywać co do udziału historyka w sprawie. Zawsze dokonywał decyzji uważnie, biorąc uwagę wszystkie za i przeciw. Koniec końców interesy dwójki splotły się w zaczątek wspólnego planu. Jechali na jednym wózku, czy tego chcieli czy nie.
Kiedy Richard wytłuścił ostatnie zdarzenia, dał przybyszom chwilę na strawienie informacji. Ostatnie dni obfitowały w dużą ilość zdarzeń, tylko pozornie niezwiązanych ze sobą. Gdy bowiem spojrzało się na nie globalnie, przynajmniej ułamek z nich tworzył w całość. Po pierwsze każdy zainteresowany Yarvis był dla Barnesów niebezpieczny. Po drugie nie działali pochopnie: Black Cross było ich soczewką, dzięki której badali teren. Wreszcie wątek masowej ucieczki z Andromedy. Wiele wskazywało na powiązanie incydentu z chęcią zemsty na rodzie. Zarażeni mieli swoje racje i również chcieli, aby stanąć po ich stronie. Wszyscy zabrnęli w to już zbyt daleko, aby pozostać neutralnymi.


Sceny do rozwinięcia, kiedy skończycie wspólny dialog. Na razie Jacob nie może porozmawiać z Casimirem (co sugerował Richard) ponieważ nie ma go w pobliżu, o czym z resztą będzie niżej.

Kiedy Richard oraz Eloiza pozostali w gabinecie sami, mężczyzna odniósł wrażenie jakby jego siostra zrzuciła z siebie duże brzemię. W towarzystwie Jacoba wyraźnie próbowała zgrywać twardszą niż rzeczywiście jest.
Spojrzał w jej oczy. Widział w nich strach, ale i szczerą ulgę, że dotarła tu w jednym kawałku i mogą cieszyć się swoją obecnością.
- Doceniam że ta rozmowa przebiegła w mojej obecności. Choć przyznaję, nie wszystko rozumiem. Jesteś bardzo zły?

Jacob oraz Ferat przeszli na balkon, gdzie jeszcze niedawno Denis rozmawiał z majtkiem. Chmury wisiały nisko, toteż panorama miasta ukryta była za szarą ścianą obłoków. Lucjusz oparł się o barierkę. Wyraźnie unikał teraz tematu Rigel i pozostawienia tam Coopera. Od razu przeszedł do merytorycznej części dyskusji, wychodząc z założenia że temat sam się zamknie. Cały on.
- Chyba mam coś nowego, choć to może być tylko przypadek. Utrzymuję dobre stosunki z tutejszym punktem prasowym. Co ciekawe, nawet w archiwum które normalnie nikogo nie obchodzi… usunięto wszystkie artykuły o Barnesach. Ale to nie wszystko. Podobny los spotkał teksty opisujące badaczy północnych krain.

---

Młodą Kidd ubodło, że ktoś śmiał tak po prostu napaść ją niczym damę w opałach. Rzecz jasna, w żadnym mieście nie mogła się nosić jak typowa piratka. Wciąż jednak irytowała się, że ktoś nie okazuje jej szacunku. W jej oczach ów właśnie zapracował sobie na wyrok śmierci.
Była doświadczonym wojownikiem. Wzięła już udział w dziesiątkach pojedynków. Podczas walki jej umysł działał elastycznie, dostosowując się do zmieniających warunków. Może nie była najlepiej wykształconym ani krasomówczym żeglarzem, lecz na sztuce wojennej znała się jak mało kto.
Piratka wzięła szybki rozbieg i dała susa ponad wydrążonym spływem. Jej cel nie mógł uciec daleko, toteż miała nadzieję dojrzeć go jeszcze w locie. Odbiła się mocno z obydwu nóg i uskoczyła do góry. [Test Zręczności] Już w powietrzu zobaczyła, że rabuś umyka w kierunku północnym na rozstaj dwóch rynien. Wylądowała po drugiej stronie i jeszcze siłą pędu, przesadziła kolejne dwa metry.


Miała gnoja jak na talerzu. Krwawił dość obficie - prąd niósł dalej i dalej czerwony strumień, barwiąc go na coraz dłuższym odcinku. Rabuś dojrzał ją kątem oka. Podniósł swój pistolet, wciąż jednak podążając dalej w zgarbionej pozycji. Nie wiedziała czy zamierzą ją odwieźć od pościgu lub zwyczajnie zabić. Pozostały jej tylko ułamki sekund na decyzję.

---

Clyde wytrzymał spojrzenie agenta-chirurga. Na jego pobrużdżonej twarzy malowała się jedynie pustka. Nie obawa, nie kpiący śmiech, ani łut zdziwienia. W swoim gabinecie przekabacił już o wiele lepszych oratorów, którzy z zegarmistrzowską precyzją wykładali mu swoje racje. I zawsze odpowiadał im to samo, co za chwilę miał wyrzec do Patricka. Żeby spierdalali. Ponieważ zapominali o jednym: w Pomrokach używano argumentu siły. Piratka to rozumiała, świadomie lub nie. Weszła tu jak do siebie i zaczęła mu grozić. Nawet obecność tuzina straży nie przeszkodziła jej w wyjęciu nabitego skałkowca. Mierzyła do niego bronią, cedząc przez zęby ofertę. Pewnie że trochę ją orżnął. Jednak do jakiejkolwiek transakcji doszło tylko dlatego że szanował temperament dziewczyny.
- Nie - odpowiedział najzwyczajniej spokojnie.
- Tak myślałem. Wciąż skaczesz na smyczy Wolnych Miast - von Tier odchylił się z powrotem. Stał teraz prosty jak strzała.
- W dupie mam tych postrzelonych liberałów. Po prostu widzę ironię w nadstawianiu dupy za kogoś, kto już raz został wyruchany.
- Hanza się o tym dowie.
- O! - Clyde wskazał kciukiem na tamtego - To drugi powód. Chętnie zobaczę jak uruchamiacie tę swoją słynną biurokratyczną maszynę.


Kiedy Patrick opuszczał oszklony gabinet, jego zwykle marsowy wyraz twarzy wyglądał jak ściągnięta maska gniewu. Splunął przez ramię, nerwowo poprawił mankiety zdobionego kiltu.
- Każę go porąbać na części, przyczepię fiuta na czole i przewiozę taczką przez centrum Bellatrix - grzmiał, roztrącając tłuszczę wokół.

Nie wiedział, że człowiek którego jeszcze niedawno ścigał, znajduje się w tym tłumie właśnie. Dewayne wraz z Manuel przepychali się pięćdziesiąt metrów dalej. Korsarz klął siarczyście, z trudem torując sobie drogę.
- Zatem według doktora, nasza pani pirat była dziś w mieście - powiedziała rudowłosa, kiedy trochę się przerzedziło - Myślisz, że jako obcemu fermentowi ktoś nam cokolwiek tutaj powie?
- Pozwól mi się tym zająć - odparł jej towarzysz.
Metody przesłuchiwania kupców według Dewayne’a były bardzo proste. Podnieść głos, zadać kilka pytań, jeśli podmiot nie odpowiada - odwrócić go do góry nogami i powtórzyć. Manuel szybko zrozumiała reguły gry. Trzeba było sprawić, aby się bali. Tylko wtedy uznawali cię za osobą godną rozmowy. Obawiała się co prawda że tutejsza hałastra w końcu się wkurzy i gromadnie przepędzi wścibskie nosy. Właściwie na to się zanosiło, kiedy znikąd wyszedł niewysoki człowieczek.
- Ruda, jak ta panna? - wskazał na pilotkę - Włosy do tyłka, takiego jak dwie śliwki? Twarz przecięta jakim ostrzem? Białe zęby? - wyliczał - Widziałem, a jak! Ta suka rozjebała mi mój wazon. Rozumiem że przyszliście za niego zapłacić.
Casimir doskoczył do mężczyzny i bez problemu podniósł go na kilkanaście centymetrów w górę. W pobliżu wysunęło się kilka ukrytych dotąd ostrzy. Ktoś wyjął drewnianą pałkę. Lecz Dewayne był tego pomny.
- Gdzie. Jest. Kidd - wycedził na tyle głośno, aby usłyszeli jego słowa.
Kiedy grupa potencjalnych agresorów usłyszała znane nazwisko, cofnęli się parę kroków. Nawet w półmroku Manuel dostrzegła że ich twarze pobladły.
- Nie będę dwa razy powtarzać - korsarz uśmiechnął się szpetnie.

Wbrew temu co oczekiwał, Denis szybko przywykł do nowego akwalungu. A-72 był cięższy od poprzedniego modelu, lecz nie zdawał się bardziej krępować ruchów. Lurker zauważył również, że strój posiada mechanizm dekompresyjny. Butla automatycznie dostarczała mu odpowiednią ilość powietrza w zależności od zanurzenia.
Przez radio wciąż słyszał oklaski gawiedzi oraz głośne komentarze zebranych. Tutaj były jedynie tłem. Przestał zwracać na nie uwagę, od momentu jak ujrzał zatopioną część miasta. Ostre światło reflektora omiotło nierówne, morskie dno. Dla kogoś innego obraz zatopionych kutrów i bielących się kości byłby ponury. Serce Arcona napawał jedynie szczęściem. Na tyle dużym, iż nawet wspomnienie wuja nie było tak ponure jak dotychczas.
Chwilę kręcił się w miejscu, na którym osiadł. Musiał wyczuć w jaki sposób reaguje na nim strój. Dopiero wtedy skupił się na trzech odnogach, które wyrastały przed nim, snując mroczne skojarzenia. Kiedy tak patrzył na cmentarną część grodu, czuł wobec niego pogardę. Nikt nie pozwoliłby na taką degrengoladę w miejscu gdzie człowiek cokolwiek znaczył. Ale to była Antigua. Można było ignorować fakty: uznać że skoro przeżarte dawnym grzechem dzielnice są zatopione, to de facto nie istnieją. Nurek wiedział swoje. Obserwował prawdziwe podwaliny Antigui. Zepsute i szkaradne, jak wnętrza serc tutejszych mieszkańców. Potrafił wyczuć takie rzeczy. A może zwyczajnie posiadał odpowiednią parę oczu - jak sugerował zasłyszany kiedyś cytat.
- Denis, odezwij się! - Malfoy zatrzeszczał w głośniku.
Uspokoił go, jednocześnie idąc do kanału dla inżynierów.
- Zbadam jeszcze najbliższą okolicę... i zabiorę coś na pamiątkę…


Ulica mechaników obfitowała w iście zjawiskową ilość placówek. Nakładały się one kaskadowo na siebie, tworząc groteskowe zbiorowiska powykręcanego metalu i pierścieni. Denis ujrzał w mule pojedyncze oprzyrządowania jak klucze, gogle czy długie śruby. Były zbyt zniszczone i nadgryzione zębem czasu, by w ogóle się po nie schylać. Bardziej ciekawiły wnętrza pracowni, po kolei rozświetlane mocną lampą. Cylindryczne, obłe piece od lat stały już nieużywane. Długie taśmociągi dawno skończyły swoją pracę. Monitory popękały pod wpływem ciśnienia, strasząc wyszczerzonymi zębami połamanego szkła.
Jedna rzecz w szczególności przykuła jego uwagę. W kolejnym z pomieszczeń dostrzegł przedmiot, który dobrze pasował do opisywanego przez jednego z mieszkańców. Jeszcze niedawno żylasty, łysiejący kupiec oferował mu około stu dukatów za rygiel, jaki dostrzegł teraz w ciemności. Znajdował się za metalowym stołem, pomiędzy wbitymi w grunt butlami. Na jednej z nich przysiadła kałamarnica, niby z zainteresowaniem obserwująca co niespodziewany gość zrobi dalej. Denis nie był jednak żółtodziobem. Wiedział że przed każdą ingerencją na obcym terenie, trzeba go dobrze obejrzeć z każdej strony. Dopiero gdy zaszedł budynek trzeci raz, zauważył migoczącą diodę, tuż przy ryglu. [Test Rzemiosła]
Zadziwiające jakoby coś funkcjonowało tak długi czas pod wodą. Denisowi nie przychodziło jednak do głowy co to mogło być. Liznął jedynie trochę wiedzy technicznej i to głównie dotyczącej sprzętu lurkerów.
- Jak postępy? - usłyszał w radio.