Podróż w to miejsce była nie tylko zaskakująca, ale i niebezpieczna. Atlantyda z początku mogła się zdawać nie istnieć, być jakąś legendą, całkowicie wyssaną z palca lub wyśnioną przez majaczenia umierającego starca, który za młodu poszukiwał Utopii.

Gdy udało wam się dotrzeć na miejsce, każdy był zdumiony. Piękny ląd, niezwykle krystaliczna, czysta woda, cudowne niebo ozdobione niesamowitymi, mleczno-białymi puchami chmur. Budowle, niby przypominały starożytne, zapomniane miasto, a w rzeczywistości było trwalsze i lepiej zbudowane, niż to, co znaliście dotychczas.

Wasz cel połowicznie został osiągnięty, jednak jak się później okazało, nie każdy z was zawędrował tutaj dla piękna tego miejsca.
Byli wśród was źli ludzie, którzy zapragnęli rozkraść bogactwa Atlantydy, przejąć nad nią władzę i wymordować każdego, kto stanął im na drodze. Poszliby po trupach do celu, dlatego postanowiliście mieć się na baczności i ukryć swe oblicza pod przemyślanymi i dopasowanymi do was kamuflażami! Teraz już nikt nie miał pewności, kto jest kim, jednak ufaliście sobie. Wiedzieliście, że w chwili zagrożenia stawicie mu dzielnie czoła i ocalicie Atlantydę!

Niedługo po tym okazało się, że nie tylko zło czai się wokół was. W te dalekie krainy zawędrował pewien Błazen, który zobaczywszy całe to zgromadzenie, zapragnął w końcu by ktoś go dostrzegł! Naśladując innych, ubrał kamuflaż i dąży do tego, by zaistnieć wśród was, by ktoś płakał w chwili, kiedy go zabraknie. Dlatego będzie próbował mącić i kręcić, by tylko zdobyć wasze zainteresowanie, które sprowadzi go wprost na podest, a jego szyja zostanie ozdobiona naszyjnikiem z grubego sznura.

Kida była tym wszystkim zaniepokojona. Wiedziała, że jeśli złoczyńcy dopną swego, cała Kraina umrze, wraz z jej mieszkańcami. Potrzebowała teraz waszej pomocy, to wy podróżując w te okolice, sprowadziliście zagładę na to miejsce. To wy byliście tak bardzo, aż do bólu, dobrzy, że nie mogliście pozwolić by Atlantyda znów pogrążyła się w odmętach oceanu.