Popołudniowe suknie Niamh w odróżnieniu od porannej toalety były ciemniejsze. Jedwabie w odcieniach głębokiego granatu obszyto koronkami delikatnymi jak morska piana, tak że wiotka postać dziewczyny zdawała się być otulona falami.

Wiadomość o przebudzeniu maga nie skłoniła córki generała do żadnych gorączkowych działań. Dokończyła swój owoc, krojąc go srebrnym nożykiem, maleńkie, pomarańczowe i idealne w kształcie sześciany wędrowały nieśpiesznie na srebrnym widelczyku ku uszminowanym na bordowo ustom. Fioletowe oczy śledziły rosnący zawijas skórki spływającej spod kozika w dłoniach Albina i chociaż twarz Niamh nie zmieniła wyrazu, mogło się zdawać, że gdzieś za tą niewzruszoną ścianą etykiety dziewczyna uśmiecha się... Jak rekin.

Magowskie fochy, objawiające się w pokrzykiwaniu i grożeniu donosem do królowej, również nie wywołały zmiany na gładkim obliczu damy. Na słowa Albina jednak odwróciła się ku niemu, jedwabne zawoje skręciły się wokół jej sylwetki.
– Magia podobno konserwuje. Tak jak mocny alkohol. I podobny zamęt wprowadza w umyśle – uśmiechnęła się, tym razem naprawdę, wsparła dłoń na ramieniu kuzyna i wspięła się na palce, by pocałować go w policzek.
– Magowie to przebiegłe istoty. Może krzyczeć i próbować stąd odejść dlatego, że zostawił w wieży niepilnowane coś, czego nikt nie powinien zobaczyć... – wyszeptała. – Tym bardziej powinniśmy sprawdzić, czy nie ukrywa niczego niebezpiecznego. Źle, że nie przeszukaliśmy jego siedziby. Naprawmy to... Ja go tu zatrzymam. – Wsunęła w dłoń Albina zsunięty z palca pierścień z morskim smokiem wytrawionym w opalu. – Jeśli pokażesz gwardzistom pilnującym wieży, wpuszczą cię bez pytań.

– Czcigodny Randallu... – zwróciła się do maga, wkraczając chwilę później do sali, w której starszy mężczyzna pieklił się i wyzywał niewinnych niczemu gwardzistów. – Przybyłam najszybciej, gdy tylko mi doniesiono, żeś się obudził. Czy lepiej się czujecie? Wasz wypadek bardzo mnie zmartwił, a i królowa pytała już o wasze zdrowie...

W nieznanym cieniu

Cień nadal poddawał się łatwo woli młodego syna księżniczki Fiony z Amberu i czarnoksiężnika Varadamusa. Latająca skała pod jego stopami zmieniła najpierw barwę, z szarosinej na brunatną. Zmianie uległa również jej struktura. Zamiast gładkiej, jednolitej powierzchni Jerome stał teraz na chropowatym, pokrytym licznymi otworami głazie. Zmniejszyła się również prędkość, z jaką przemieszczali się. Młody mag dostrzegł również grunt pod nogami. Jednak nadal zbyt daleko by można było bezpiecznie zeskoczyć. Kreowanie zmian trwało więc nadal. Z ich skały, która obniżyła już lot, zniknęło pierzaste cielsko. Nie była to jednak zasługa Jerome. Co to to nie. Martwy wąż zwyczajnie spadł gdy jego posoka przeżarła podłoże. Z głuchym plaśnięciem wielobarwne truchło uderzyło o czarny jak smoła i poprzetykany czerwonymi żyłkami grunt. Od razu też stanął w płonieniach, które fioletowymi płomieniami strzeliły w górę. Pokaz ten jednak nie trwał długo.
Gdzieś daleko za nimi został też zielony deszcz.
Jerome w pracowicie dokładał kolejne elementy krajobrazu odejmując jednocześnie inne, które mu nie pasowały. Na czarnej ziemia zaczęły pojawiać się najpierw pomarańczowe, a później żółte połacie. Zniknęły czerwone żyłki. Pola żółci stawał się coraz większe i większe, stopniowo przechodząc w zieleń. Ale nie była to soczysta zieleń ardeński drzew. Ta była bardziej malachitowa. A gdy skała znalazła się już blisko fioletowo-rdzawego podłoża młody mag mógł dostrzec, że to trawa ma taką nienaturalną barwę. W końcu ich środek transportu zarył się w ziemie. Jerome zeskoczył z niej na trawę, która zachrzęściła pod jego butami. Małe, malachitowe kryształki wiły się w cholewki.

Rebma

Albin bez przeszkód dotarł do wierzy maga. Okazanie pierścienia otworzyło mu szeroko wrota domostwa pokiereszowanego czarnoksieżnika i sprawiło, że żołnierze stanęli przed nim na baczność napięci niczym struny.
Gwardziście ograniczyli się jedynie do zabezpieczenia terenu. Nikt nie pofatygował się by uprzątnąć nieco całe to pobojowisko. Syn Eryka musiał zatem uważnie stąpać po podłodze i schodach. Z poprzedniej wizyty wiedział o utrudnieniach jakie może napotkać. Dokładnie zapamiętał też feralne miejsce gdzie poślizgnęła się kuzynka. Sprawnie ominął je.
Swoje poszukiwania rozpoczął od pracowni. Znalezionym pogrzebaczem opukał dokładnie to co zostało z kominka, a także wszystkie ściany. Sprawdził każdą deskę w podłodze i na suficie. I nic nie znalazł. Żadne element konstrukcyjny nie zdradzał dźwiękiem ukrytego przejścia czy schowka. Świeczniki na ścianach też były nieruchome. Podobnie jak gałki przy meblach i poręczach. Albin odsunął nawet te stojące na swoim miejscu meble. Nie znalazła jednak nic.
Podobnie rzecz miała się na kolejnych piętrach. Randal musiał albo dobrze ukryć schowki, ale ich nie posiadać.
Ostatnim miejscem, które erykowy syn musiał przetrząsnąć była kuchnia. To pomieszczenie wyglądało dużo lepiej niż reszta domu. Kilka skorup i miedzianych garnków leżało na podłodze. Musiały spaść same podczas eksplozji. Tak samo jak drewniany stoły i ławy, które leżały wywrócone na kamiennej podłodze. Uzbrojony w pogrzebacz mężczyzna począł przeszukiwać nieliczne meble znajdujące się w pomieszczeniu. Czyli całe dwa sporych rozmiarów kredensy. Oba z jakiegoś ciemnego, twardego drewna, bogato zdobione wszechobecnymi tu morskimi motywami. W jednym z nich Albin odkrył pewną nieścisłość. Po otworzeniu górnych drzwiczek, których strzegły dwa trytony, tylna ściana zdawała się być bliżej niż wskazywałyby na to oględziny mebla z zewn. Po wyjęciu całego zestawu naczyń okazało się, że tylna ścianka to tak naprawdę drzwi do...
Tu Albina spotkała prawdziwa niespodzianka.
Tylna ścianka była drzwiczkami do czegoś w rodzaju zamrażalnika. W środku mężczyzna znalazł kostki lodu i złoty łańcuszek, który wystawał spod nich. Mężczyzna pociągną za niego i jego oczom ukazał się mlecznobiały kryształ wielkości dłoni, niezwykle jednak lekki. A gdy Albin spojrzał przez niego ujrzał wyrysowany tam Wzorzec. Chociaż ten wyglądał nieco inaczej niż jego pierwowzór. Syn Eryka nie mógł jednak ocenić co jest nie tak.

- Przekaż królowej, że nic mi nie jest. - Tylko tyle jej odparł. Właściwie to tyle jej wykrzyczał.
Odrzucił pled, którym był przykryty. Krytycznie spojrzał na czystą, białą koszulę w której leżał.
Lady Niamh nie przypominała sobie by Randal miał ją na sobie gdy go zostawiała pod opieką garnizonowego medyka. Zauważyła również, że zniknęły wszystkie zabrudzenia i zaschnięta krew z twarzy mężczyzny. Ktoś musiał sobie zadać sporo trudy by umyć i przebrać pomstującego teraz na wszystko i wszystkich maga. Sam zainteresowany chyba jednak tego nie dostrzegł. Poirytowany bezczynnością czających się za drzwiami gwardzistów mag zaczął głośno domagać się przyniesienia swoich rzeczy.
Jednak generlaska córka doskonale wiedziała, że nikt się nie ruszy do póki ona na to zgody nie wyda.

Komu ty służysz? – zastanawiała się Lady Niamh, obserwując spod wachlarzy gęstych rzęs rzucającego się w łożu maga. Randall tak się wściekł, że zapomniał, że się już poznali i że dobrze wie, kim Niamh jest... Pokrzykiwał na nią tak, jak ona nie pozwalała sobie wobec najniżej urodzonych posługaczek. Na jej twarzy próżno jednak było szukać innych uczuć niż najszczersza troska o zdrowie drogiego gościa królestwa Rebmy. Reagowanie oburzeniem na dowody tak pospolitej arogancji było jej tak samo obce i poniżej jej godności jak przejawianie podobnych zachowań.

Komu ty służysz?
Każdy komuś służy, nawet jeśli sam sobie tego nie uświadamia. Nawet potężnych Amberytów petają węzły lojalności. Ciekawe, komu dochowa wierności młody, zbyt młody na to wszystko Albin. Nie łudziła się, że jej samej, choć właśnie ruszył z werwą wypełnić jej prośbę. Llewelli? Pamięci zmarłego ojca? Nikt nie jest wolny prawdziwie. Pomyślała o wydartym z ram portrecie mężczyzny, który ukrywała za podwójną ścianką sekretarzyka w swoich komnatach. Kochała podwodne królestwo i swojego ojca... ale mężczyznę z ukrytego wizerunku także zdarzało się jej kochać i gdyby miała wybierać, decyzja nie byłaby z góry przesądzona. Dlatego też zachowała portret, choć wiedziała, że powinna pozbyć się go już dawno. Wtedy, gdy nie do końca wiernie wypełniła polecenia i zorientowała się, że Llewella jest tego świadoma.

Komu ty służysz?
Randall wrzasnął tak donośnie, że aż Niamh pisnęło w uszach. Tak bardzo się pieklił, że Niamh zyskała pewność, że młody i nie wiadomo wobec kogo lojalny Albin nie wróci z wieży z pustymi rękoma. Trzeba mu było tylko dać sporo czasu. I zatrzymać maga w komnacie, nim nadejdzie ktoś, kto przytrzyma go równie skutecznie.

– Przekaż królowej, że nic mi nie jest – rzucił mag arogancko.
– Królowa Moire nie zadowoli się taką odpowiedzią – odparła Niamh niewzruszenie, po czym podała magowi rękę, drugą otaczając opiekuńczo jego plecy, by pomóc mu usiąść na łożu. – Ostrożnie, czcigodny Randallu, nasz medyk Ciaran to mądry człek, a ostrzegał, byś się teraz nie forsował...
Medyk królewskiej gwardii w istocie był mądrym, przenikliwym i znającym biegle swój fach człowiekiem. Bez trudu określił naturę obrażeń maga i przekazał jej jeszcze pod drzwiami komnaty, że Randall ucierpiał w wyniku bójki.
Niamh skinęła ręką na gwardzistów przy drzwiach.
– Zawołajcie, proszę, służbę. Nasz gość potrzebuje wina dla wzmocnienia. Zechcesz się ubrać, mój panie, czy raczej pozostaniesz w łożu?

Zalała go troską i staraniem o jego dobre samopoczucie. Zaczął mięknąć i choć próbował ubrać się i wyjść jak najszybciej, szło mu niesporo. Nawet w jego wieku i pomimo naglących spraw trudno mu było odepchnąć młodą, piękną i słodką dziewczynę, która delikatnie, ale uparcie przytrzymywała go w łożu. W końcu pozwoliła mu przesunąć się na skraj mebla i opuścić bose stopy na kamienną posadzkę.
– Czy czujecie się już na tyle w pełni sił, by odpowiedzieć na konieczne pytania? Powiedzcie zatem, czcigodny Randallu, kto miał czelność podnieść na was rękę. Wraz pchniemy za nim pogoń i odpowie za swój podły postępek.
– Za eliksyrami i zaklęciami chcesz pani pogoń słać? – spytał przesadnie zdziwiony.– To był wypadek przy pracy.
Skinęła głową bez komentarza. Więcej uwagi zdawała się poświęcać smukłej, młodej służce. Przejęła z rąk dziewczyny poskładane równo odzienie, podziękowała i odprawiła ją pełnym wdzięku gestem dłoni.
– Mam nadzieję, że znajdzie się tu coś nieurągającego waszej godności. Pomogę wam się ubrać...
Zanim mag zdążył wydać z siebie protest, generalska córa stała już przy nim z tuniką obszytą srebrną nicią i perłami przewieszoną przez krągłe ramię i ostrożnie, acz zdecydowanie ściągała mu usiane tu i ówdzie drobnymi plamkami krwi giezło przez głowę.

Wydukał coś na kształt podziękowania. Zorientował się w końcu, że ma do czynienia z kimś szlachetnego rodu.
– Doniesiono mi, że ktoś widział nieznajomego niedaleko waszej wieży – zablefowała Niamh. – Wasze obrażenia zaś są poważne i nasz dobry Ciaran twierdzi, że powstać mogły w wyniku walki. Musisz zrozumieć, czcigodny Randallu... jesteśmy bardziej niż zaniepokojeni. Twierdzisz więc, że to był tylko... wybuch dynamitu czy coś podobnego? – Użyła słowa, którym Albin określił swe pierwsze podejrzenia po wybuchu. Wydało się jej nader odpowiednie. Nadawało rysu egzotyki jej rzekomemu brakowi rozeznania w temacie.
– Widziano podejrzanych niedaleko mojego domu? – Mag gwałtownie chwycił dziewczynę za rękę. Źrenice mu się wyraźnie rozszerzyły. – Wiadomo w którą stronę odeszli? Muszę niezwłocznie porozmawiać z gwardzistami, którzy tam byli. Muszę znaleźć tych ludzi...

Wypluwał z siebie kolejne rzeczy, które musiał, a raczej zdawało mu się, że musiał. Tak naprawdę jedynym, co musiał, dla swojego własnego dobra, to złożyć obszerne wyjaśnienia. Komu wyzna prawdę, było już nieistotne. Niamh się dowie i tak, jak zawsze. Przykryła rękę maga swoją dłonią, kojącym, delikatnym gestem. Dla kogoś postronnego mogło wyglądać to dziwnie – dziewczyna, która całkiem niedawno porzuciła zabawy lalkami uspokaja i służy wsparciem starcowi... Niamh wiedziała, że wygląd bywa zwodniczym dowodem przeżytych lat. Zastanawiała się, czy czcigodny Randall również to wiedział.
– Usłyszeliśmy plotkę, której źródła nie sposób teraz ustalić – rzekła łagodnie. – Jednak jesteś, panie, naszym gościem. Potraktowaliśmy więc sprawę poważnie i domu twego pod twą nieobecność strzegą teraz gwardziści. Nikt niepowołany i niegodny zaufania nie przestąpi progu. Odwołamy ich, jak tylko będziesz w stanie tam wrócić. Czy będzie nadużyciem praw gospodarza wobec gościa, jeśli w zamian poproszę o szczerość? Rzekłeś, że obrażenia twe spowodował nieudany eksperyment... jednak widzę, że czegoś się obawiasz. Możemy cię chronić. Jednak wiedzieć musimy przed czym.

Uśmiechnęła się wdzięcznie. Podała przymusowemu gościowi gwardii puchar z winem. Wstała, wygładzając fałdy sukni i informując, że sprowadzi medyka.
– Bez pozwolenia Ciarana nie wypuścimy was z łoża, czcigodny Randallu.

Dygnęła lekko i opuściła komnatę.
– Nie wypuszczajcie go na krok. Mój ojciec powinien zaraz się zjawić. – Słodki i cichy głos pozostał słodki i cichy.

Generał Ruadhagen w istocie już nadchodził, ruszyła mu naprzeciw, by zatrzymać ojca w wykuszu okiennym i zamienić kilka słów. Zanim przytulił ja napierśnika z wygrawerowanym morskim smokiem, dostrzegła, że w ciemnych włosach ojca, zaplecionych dzisiaj w drobne warkoczyki, pojawiło się ostatnio więcej siwizny, a na smagłej twarzy pogłębiła się sieć zmarszczek. Nadal był krzepki i dziarski, plecy miał proste, a czarne oczy przenikliwe i bystre... ale postarzał się. Był znacznie starszy niż można było to ocenić, patrząc na jego ledwo dorosłą córkę.

Wysłuchał relacji o ostatnich wydarzeniach, gładząc ją czule i bezwiednie po dłoni. Uśmiechnął się lekko, gdy wspomniała o wysłaniu Erykowego syna, by przeszukał wieżę pod nieobecność Randalla.
– Pamiętasz... Jest coś takiego jak prawa gościny. Kiedyś i dla niektórych były one święte i nienaruszalne.
– Nie ufam magom, ojcze. Temu nie ufa też Lady Llewella. I twierdzę, że mamy do tego powody.
– Ach... Nie mówiłem o magu. Mówiłem o tym młodym człowieku. – W głosie generała dźwięczało rozbawienie, ale twarz miał poważną i zadumaną. – Idziesz spotkać się z Lady Llewellą? – Oboje zawsze tak o niej mówili. Tylko imię i tytuł. Bez zostawiania śladów osobistych więzi. Dzięki temu oboje mogli się łudzić, że wyszli z cienia córki Oberona.
– Nie teraz. Jeszcze za wcześnie. Poczekam tu na wieści od Albina. Posłucham, jakich kłamstw użyje mag, by wytłumaczyć generałowi Rebmy, dlaczego zdemolował kwartał stolicy. Gdy z nim skończysz, może odwiedzę czcigodnego Randalla raz jeszcze. Potrzymajmy go jeszcze w gościnie. Będzie miękł z każdym uderzeniem... dzwonu. Ciaran w razie czego zaświadczy, że dla własnego dobra musi z nami zostać?
– Ciaran poświadczy wszystko, co będzie konieczne. – Generał nachylił się, by pocałować córkę w policzek. Chwilę później znikł za drzwiami lazaretu.

Niamh przeszła do końca korytarza i małymi drzwiczkami wydostała się niewielki, wewnętrzny dziedziniec okolony wysokimi murami koszar. Docierało tu niewiele światła, dlatego zamiast barwnych koralowców ogród obsadzono wodorostami o długich, giętkich liściach. Sprawiały groźne i ponure wrażenie, dlatego z dziedzińca mało kto korzystał. Dziś jednak pod okratowanym oknem pokoju, w którym wracał do sił poraniony mag, na kamiennej ławie siedział młody gwardzista. Halabardę oparł o mur i lekko znudzony, profesjonalnie nie poświęcając uwagi wrzaskom dobiegającym przez okno, rozkładał przed sobą na granicie karty tarota.
– Zostaw mnie samą – rzekła mu Niamh. – Karty... też możesz zostawić. Oddam ci, jak będę wychodzić.

Odczekała, aż kroki żołnierza zamilkły w głębi ogrodu. Zza kraty doleciało wygłoszone zgrzytliwym, nieprzyjemnym tonem podejrzenie o zdradę stanu. Ojciec nie przebierał w środkach. A ją upominał o prawach gościa... Niamh była przekonana, że nie musiał. Przynajmniej nie w tej chwili.
Wsłuchała się w dochodzącą zza ściany rozmowę, a potem przetasowała karty i rozłożyła przed sobą wróżbę.

W nieznanym cieniu

Czasami życzenia się spełniają. Trawa zrobiła się zielona jak należy. Drzewa pojawiły się wokół. Ptaki zaczęły śpiewać. Jakieś drobne zwierzątko umknęło mu spod nóg. W powietrzu unosił się zapach siana, lasu, ziemi, wody. Tego wszystkiego co znał, a na co wcześniej nie zwracał uwagi, bo było to takie powszednie i zwyczajne. Wszechobecne i stałe. Czyli niezauważanle. Teraz, gdy wracał do swojego świata z rannym ojcem, po chwili też stały się niezauważalne. Jerome miał większy problem na głowie.
Czasami życzenia się spełniają.
Syn Fiony usłyszał parskniecie konia. Opuścił delikatnie ciało ojca na ziemię. Przysiadł na przewróconym drzewie i nasłuchiwał.
Konie zarżały jeszcze raz. Tym razem bliżej. Młodemu człowiekowi zdawało się że i skrzypnięcie wozu usłyszał. Mógł się też przesłyszeć.
Jerome spojrzał na nieprzytomnego ojca. Klatka piersiowa maga poruszała się słabo, ale równo. Opatrunek, który założył tak niedawno, a tak daleko stąd, nie przesiąknął krwią. Był to dobry znak.
W nieruchomą acz spokojną, pobrudzoną acz nadal pełną dostojeństwa twarz ojca wpatrywał się tak długo, aż wyraźne usłyszał skrzypnięcie wozu.
Jeszcze chwila i zza lekkiego zakrętu wyłonił się wóz w towarzystwie zbrojnych. Ich proporce były fioletowa. Widniał na nich biały kryształ. Młodzieniec nigdy wcześniej nie widział takiego znaku. Nie słyszał też nigdy o nim.
Gdy rycerze tylko dostrzegli siedzącego na pniu mężczyznę natychmiast się zatrzymali. W bezpiecznej odległości.
Jeden ze zbrojnych zbliżył się do zaprzężonego w dwa konie, krytego czerwonym suknem wozu. Na koźle siedział gruby woźnica. Zbrojny minął go jednak. Zatrzymał się tam gdzie powinno się wchodzić do wozu. Pochylił się nieznacznie. Po krótkiej chwili ten sam rycerz ruszył na przód. Powoli, rozglądając się uważnie.
- Czy potrzebujesz pomocy dobry człowieku? - Zapytał mężczyzna.

Rebma

Generał Ruadhagen nie podnosił głosu. On nigdy nie musiał podnosić głosu. Jego czysty baryton słyszalny był doskonale.Generał mówił spokojnie. A dostojny gość królowej słuchał. Słuchał i niewiele mówił. Odpowiadał na pytania już przyciszonym głosem. Nie pokrzykując. Nie grożąc.
Niamh wyłożyła pierwszą kartę z prostej talli kart.
Papieżyca.
Karta przedstawiała nie młodą już, ale ciągle urodziwą kobietę czytającą z kunsztownie zdobionej, kryształowej kuli.
Jej przesłanie było proste. Mówiła o ogólnym obrazie tego, co się dzieje.

A Randal mówił o tym jak podczas prostego, jednak dość niebezpiecznego eksperymentu został napadnięty przez nieznanych mu sprawców.

Generalska córka położyła drugą kartę
Rycerz Kijów.
Była ostrzeżeniem.
Mag został ostrzeżony przez ojca aby nie próbował niczego ukrywać.
Trzecią kartą był Papierz.
Trzecia karta odpowiada na pytanie: Co robić? Jaką przyjąć strategię działania?
Takie też pytania padło z ust rannego gościa królowej.
Na nie odpowiedzią był czwarta karta.
Trójka Kijów ,karta ograniczających wpływów z przeszłości.
Doskonale oddawała ciążące na Randalu dawne grzechy, skutki niecierpliwości, braku opanowania i emocjonalnej niedojrzałości. Głowę już stracił i dał się ponieść emocjom.
Niamh na chwilę oderwała się od kart i wsłuchała w rozmowę.
- Nie, mój panie. - Bronił się mag. - Zadbałem o to. Dom mój chroniony był potężnymi zaklęciami. Inaczej wielu niewinnych poniosłoby śmierć.
Kobieta spojrzała ba kartę w swym ręku.
Śmierć właśnie.

Szósta karta, Walet Pucharów , mówiła o najbliższej przyszłość i skutkach tego, co się dzieje teraz.
Mag rozprawiał o skutkach napaści na siebie. Miał na myśli tylko siebie i nikogo innego.
Mag był też siódmą kartą, którą wyciągnęła z talli generalska córka. Karta ta mówiła o tym, czego się nie spodziewasz, o"ingerencji bogów".
Z pewnością nikt nie spodziewał się takiego ataku. A gdy generał zapytał się o cel owego ataku Randla odpaał cicho.
- Zabrali moje notatki.
Notatki dotyczące Wzorca w Rebmie, badał go przecież.
Ósmy był Rycerz Mieczy ,to co się na pewno nie zmieni…
-... i jaki to ma pożytek dla innych? - Zapytał ojciec.
A w jej ręku pojawiła się kolejna karta, Umiarkowanie, która mówił o takim pożytku.
Mag nie odpowiedział, albo ona nie usłyszała.
Albo dla ogółu pomyślała gdy odkryła dziesiątą kartę, Króla Mieczy .
Królowa Monet , czyli to co się rozmyje, rozproszy, nie dojdzie do skutku została wyłożona.
Wieża kazała raz jeszcze przyjrzeć się kartą, co też dziewczyna uczyniła i wyciągnęła ostatnią, trzynastą kartę.
Świat . Karta dalekiej przyszłość.

Generał i mag skończyli rozmawiać. Lady Niamh złożyła karty do pudełka i ruszyła w drogę powrotną. Wartownik nie odszedł daleko. Oddała mu karty.

Na ojca natchnęła się niedaleko pokoju maga.
- Słyszałaś? - Spytał.
- Tak. - Odparła.
- Idź zatem - Polecił. - i przekaż lady Llewelli to wszystko. Wszak o Wzorzec tu chodzi. Ona będzie wiedzieć co robić.

Albin pośpieszył do pałacu lady Llewelly. Zachował przy temu wielką ostrożność. Nie wiedział z czym ma do czynienia. A w duchu modlił się by ciotka w domu była. Młodzieniec nie był pewien jak lód zachowa się takim środowisku.
Na szczęście ciotka Llewella była. Miała też czas przyjąć bratanka. Służący chciał wziąć garnek, jednak Albin stanowczo zaprotestował jeszcze mocniej zakrywając cynowe naczynie płaszczem.
Albin został poprowadzony tym samy korytarzem, którym prowadzono go po raz pierwszy. Korytarzem o ścianach wyłożonych zielonym marmurem poprzetykanym białymi żyłkami. O ścianach przypominających morskie fale pieniące się tam wysoko. Oglądając je, zwłaszcza tak niedokładnie jak on teraz, można było się zastanawiać czy to natura stworzyła ten kamień, czy może mag jakiś używając swych sztuczek zaklął w kamieniu spienione, morskie bałwany.

Siostra królowej przyjęła swego bratanka na tarasie. Gdy wprowadził go służący leżała właśnie na szezlongu zdawałby się, że z tego samego zielonego marmuru. Jedak siedzisko mebla uginało się po nią. Albin nie przypuszczał by ciotka uwielbiała umartwiać swe ciało niewygodami leżenia na kamieniu.

- Witaj mój drogi. - Poderwała się natychmiast. Podeszłą do niego i ucałowała w policzek. Ujęła go za wolną rękę.
- Cóż cię do mnie sprowadza? - Jej wzrok szybko zatrzymał się na uwypukleniu płaszcza, pod którym Albin skrywał cynowy garnek z lodem i tajemniczym amuletem.

Rycerz mieczy.

Zawsze się pojawiał. Jakiejkolwiek talii by nie użyła, zawsze obecny w rozkładzie. Figury mogły mieć różne twarzy, ale symbolizowały zawsze tę samą osobę. Tego, którego podobiznę ukrywała w sekretarzyku. O którym śniła sny żywe i prawdziwe jak jawa.
Twarzą w twarz ostatni raz widziała go lata temu. Odprowadził ją do domu, gdy opuściła splendor dworu Amberu. Został na trochę. Polował na morskie bestie, grał z jej ojcem w szachy, uczył jej braci szermierki i spędzał leniwe wieczory na tarasach ich rodzinnego pałacu.
- Rebma jest zielona – powiedział jej ostatniej nocy. - Jak Arden. Mógłbym tu żyć.
- Nie, mój panie – odparła. - Nie mógłbyś.
Zaśmiał się. A rano odjechał, zanim się obudziła.

Powinna położyć temu kres. I obiecała sobie, że tak zrobi. Przy najbliższej możliwej okazji... Nie będzie to łatwe, bo trudno zakończyć i odciąć się od czegoś, co tak naprawdę nigdy nie istniało.

Rozkojrzyła się. W roztargnieniu wysłuchała wieści od Albina, które przekazał jej zdyszany gwardzista. Dopiero po rozmowie z ojcem uznała, że skoro drogi kuzyn udał się prosto do pałacu Lady Llewelli, musiał trafić na coś naprawdę niepokojącego. Powinna się skoncentrować. I powinna zacząć się spieszyć. Poprosiła ojca, by zatrzymał Randalla w gościnie, dopóki ona nie wróci od siostry królowej.
- Nie zostawiajcie go samego ani na chwilę. Straż niech stoi w komnacie, nie pod drzwiami.

Chwilę potem wybierała hippokampa ze stajni gwardii. Nie było czasu na zmianę stroju, usiadła bokiem na męskim siodle i trąciła zwierzę piętami.