Oświetlony świątecznymi lampkami Central Park rozbłysł bladożółtą energią, z wnętrza której wyszedł po chwili starszy, brodaty mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu. Mimo, iż najlepsze lata miał już za sobą, trzymał się prosto, a każdy jego krok wyrażał wewnętrzną siłę i determinację. Podszedł do najbliższej z ławek umiejscowionych przy jednej z głównych ścieżek, gdzie czekał na niego dobrze zbudowany, rudowłosy mężczyzna. Pomimo chłodu jesiennego wieczoru, jego tors był nagi, a uwagę zwracał wypalony na nim odwrócony pentagram.
- Daimon Hellstorm... - rzucił mężczyzna pod wąsem. - Cóż to za sprawa skłoniła cię do zwrócenia się do mnie?
- Cieszę się, że przyjąłeś moje zaproszenie, Doktorze Strange - rzucił tamten, zerkając spode łba. Miał nienaturalnie głęboki głos, który zwykłego przechodnia przyprawiłby z pewnością o ciarki na plecach. Przechodzący obok ludzie nie zwracali jednak na nich najmniejszej uwagi, jakby obaj znajdowali się na zupełnie innym planie egzystencji. I tak najwyraźniej było.
- Wszystko w porządku? - Spytał Strange.
- Bywało lepiej.
- Masz jakieś problemy? Fizyczne, psychiczne?
- Mistyczne - odparł Hellstorm, marszcząc brwi. Nienaturalnie niebieskimi oczyma spojrzał na rozmówcę. - Bariera chroniąca Ziemię osłabła i niebieska planeta stała się obiektem inwazji mrocznych sił z innego wymiaru.
Strange skrzywił się i skinął głową.
- Niestety, ale muszę się z tobą zgodzić. Ostatnio wyczułem wzmożoną aktywność w obszarze astralnym. Powinniśmy spotkać się z Dr. Voodoo i wymienić się informacjami. Musimy dowiedzieć się, kto przybył na Ziemię i jak to zrobił. - Strange zamyślił się, przejeżdżając dłonią po brodzie.
- Och, ja wiem, doskonale wiem... - mruknął Hellstorm. Coś w jego głosie było nie tak.
Gdy Strange odwrócił się w stronę mężczyzny, Daimon zerwał się w moment z ławki, a jego ciało zajęło się płomieniami i zwiększyło swe rozmiary co najmniej dwa razy. Wyrzucając z ust groźby w nieznanym, plugawym języku, natarł na Dr. Strange'a, a zaskoczony czarodziej zdołał tylko unieść ręce do obrony.

Clint Barton wpatrywał się w okno, za którym śnieg sypał jak na kartce świątecznej, a przez umysł przelatywały mu najróżniejsze myśli. Ciężko było mu uwierzyć w to, co usłyszał od Steve'a i Tony'ego, do tej pory był przecież jedynie jednym z Mścicieli trzymających się na uboczu. Nie wpieprzał się w nie swoje sprawy, a już tym bardziej dowodzenie, w końcu byli od tego lepsi w tej drużynie. I co? Nagle miał się przestawić? Nagle miał dostać własną drużynę, którą miał pokierować? Oderwał wzrok od hulających na wietrze płatków śniegu i odwrócił się w kierunku towarzyszy.
- Gdzie jest haczyk? - Zapytał.
- Mówiłem ci, że o to spyta. - Tony Stark uśmiechnął się lekko.
- Nie ma, chcę, żebyś zebrał nową drużynę Avengers. Przecież wiesz, że nie możemy być wszędzie - odparł Captain America. - Wy będziecie stacjonować tutaj i dbać o nasze podwórko.
- Oczywiście... niby będę dowodził, ale ty będziesz pociągał za sznurki, tak? - Hawkeye założył ręce na piersi.
- Nie, nie ma takiej opcji. To będzie całkowicie twoja drużyna. Wybierzesz, kogo chcesz... oczywiście w ramach zdrowego rozsądku.
- Oczywiście... - burknął Barton.
- Dobra, postawmy sprawę jasno. - Tony podszedł do Clinta. - Chcesz mieć swoją drużynę, czy nie?
- Jasne, ale nie mam zamiaru być waszą marionetką - mruknął Hawkeye.
- Daj mi dolara. - Stark wyciągnął dłoń w kierunku Clinta.
- Co?
- To, co słyszałeś. Daj mi dolara.
- Po co?
- Przekonasz się. - Tony ponaglił go, poruszając palcami wyciągniętej dłoni.
Barton skrzywił się, jednak sięgnął do kieszeni, skąd wygrzebał portfel. Wyciągnął z niego jednodolarowy banknot i wręczył Tony'emu. Ten w mig zgniótł go w pięści i wyszczerzył się, jakby dostał milion dolców, po czym podszedł do biurka i zgarnął z niego plik dokumentów. Po chwili podał je Hawkeye'owi.
- Proszę.
- Co to jest?
- Akt własności Avengers Mansion. Właśnie kupiłeś świeżo wyremontowaną posiadłość na Staten Island, Barton. - Stark uśmiechnął się krzywo. - Teraz idźcie i bądźcie Avengers. Uratujcie świat.
- Że co? - Hawkeye spojrzał w papiery. Wyglądały na oryginalne, a na samym dole widniał podpis Starka.
- Tony podejrzewał, że będziesz miał jakieś obiekcje, więc wymyślił Plan B. - Captain America położył dłoń na ramieniu przyjaciela. - Chcesz mieć swoją drużynę? Na własnych warunkach? Nie ma sprawy. Idźcie uratować świat. - Rogers się zaśmiał. - Wy będziecie stacjonować w posiadłości, my tutaj... a znając życie i tak pewnie nieraz będziemy łączyć siły.
- Dobra, to kogo mogę wziąć? - Zapytał Clint.
- Kogo chcesz, ale Black Widow, Hulk, Thor i Iron Man zostają ze mną. - Rogers wyszczerzył się szeroko, a Hawkeye westchnął ciężko. W sumie złożenie własnej ekipy z ludzi, którzy patrzyli na niektóre rzeczy świeżym okiem, nie było takim złym pomysłem.

Nie było szans, by do Avengers Mansion dostał się zwykły śmiertelnik, a i pewnie niektórzy niezwykli też mieliby pewien problem. Cały teren otaczający posiadłość chronił bowiem wysoki na trzy metry mur, a bramę wjazdową stanowiły dwuskrzydłowe, solidne, stalowe drzwi. Na filarach po obu stronach wejścia umieszczono kamery i wysokokalibrowe działka patrzące z wysokości na każdy pojazd, który zbliżył się do bramy. Umieszczony w ścianie interkom był jedynym środkiem łączności z posiadłością, do której prowadziła zakolami szeroka, odśnieżona droga na podjazd. Zapewne miejsce samo w sobie kryło jeszcze wiele przykrych niespodzianek dla nieproszonych gości, jednak ludzie, którzy przyjechali dziś do posiadłości, nie musieli się o tym przekonywać. Znaleźli się tutaj na specjalne zaproszenie Clinta “Hawkeye’a” Bartona. Zostali wybrani, by stanowić drugi zespół Avengers, wspierający w działaniach Kapitana Amerykę i spółkę. Lokalnie, na mniejszą skalę. Choć stwierdzenie “na mniejszą skalę”, zwłaszcza jeśli chodziło o superbohaterów, było pojęciem skrajnie względnym.

Umówieni z Hawkeye’em na piątą po południu, pojawili się na miejscu w różnych odstępach czasu, jednak nie zostali od razu wpuszczeni do środka. J.A.R.V.I.S., system sztucznej inteligencji, który najprawdopodobniej zarządzał całym tym miejscem z poziomu elektroniki, powiadomił ich przez interkom przy drzwiach, że wejdą do budynku punkt piąta. Poprosił również, by nie spacerowali po ogrodzie i trzymali się raczej blisko domu, gdyż przypadkowo mogą uruchomić systemy obronne posiadłości, co może się źle dla nich skończyć. I choć wciąż było dość wcześnie, przez nisko wiszące, ponure chmury i zacinający śnieg odnosiło się wrażenie, że jest późny wieczór. Zimny wiatr dął z północy, siekąc i chłoszcząc twarze wirującym śniegiem. Pogoda nie rozpieszczała, jednak pogrążona w półmroku posiadłość Mścicieli wyglądała w takich warunkach naprawdę osobliwie.

Oświetlony lampami halogenowymi budynek był ogromny, pełen wieżyczek, szerokich kominów i daszków opadających pod różnymi kątami. Wyższe piętra skąpane były w mroku, natomiast w jednym z pokojów na parterze i w holu paliło się światło. W końcu, równo o piątej, zabezpieczone elektronicznie drzwi otworzyły się i na progu ujrzeli wielkiego, łysego draba w idealnie skrojonym, czarnym garniturze. Skinął na nich głową, nie odzywając się nawet słowem i moment później wszyscy znaleźli się w przestronnym holu, który bardziej przypominał teatralne foyer. Pośrodku marmurowej posadzki w szachownicę znajdował się stylizowany symbol Mścicieli - naniesiona w gotyckim stylu litera “A”, natomiast naprzeciw wejścia wznosiły się wyłożone czerwonym dywanem schody prowadzące na piętro. Tyle zdążyli zarejestrować, nim “kamerdyner” wprowadził ich do salonu, który był ogromny i urządzony z przepychem, jak zresztą całe to miejsce. Trzy szerokie okna wychodziły na podjazd, a dwa na ogród za domem; pod jedną ze ścian znajdował się wielki jak wejście do jaskini kamienny kominek, w którym radośnie tańczył ogień, a z sufitu zwieszał się efektowny kandelabr. Pod zachodnią ścianą stała czarna, skórzana sofa, nieopodal kilka foteli i wysoka do sufitu biblioteczka pełna książek. Był też suto zastawiony przeróżnymi potrawami i napojami stół, dwa razy większy niż standardowy stolik do kawy. Dopiero po chwili ujrzeli siedzącego w fotelu w kącie salonu Hawkeye’a, który przyglądał im się zaciekawionym wzrokiem.
- Cieszę się, że dotarliście tutaj w pełnym składzie. Mam więc pewność, że interesuje was ta robota. - Zaczął, skinieniem głowy odsyłając “kamerdynera”, który moment później zniknął im z pola widzenia. - Ubrania możecie walnąć pod kominek, przyda im się. Paskudna pogoda za oknem.

Nie musiał im o tym przypominać, choć niektórzy czuli, że zaczynają się już rozgrzewać. Clint energicznym ruchem wstał i podszedł do stolika.
- Siadajcie i częstujcie się, to dla was. - Wskazał dłonią na rozstawione jedzenie i uśmiechnął się lekko. - Powiedzmy, że to taki kameralny wieczorek zapoznawczy. Od tej pory będziemy stanowić jedną drużynę, która będzie dbać o to, co się dzieje w okolicy. I pewnie nie tylko, znając życie. Ratowanie świata i te sprawy, wiecie, o co chodzi. Oczywiście macie jeszcze czas, żeby się wycofać, jeśli okoliczności wam się nie podobają. Bądź skład personalny. - Barton ostentacyjnie spojrzał na Deadpoola i usiadł w jednym z foteli nieopodal kominka. - Doskonale wiem, co potraficie, ale nie wszyscy się znacie, więc pokrótce opowiedzcie, jakie macie zdolności, żeby pozostali wiedzieli, na czym stoją. Przydadzą się nam też jakieś wspólne treningi, ale wszystko w swoim czasie. W razie jakichś pytań - pytać.
Hawkeye urwał, przypatrując się nowym kompanom. W kominku wesoło strzelały drwa, a za oknem silny wiatr miotał ośnieżonymi gałęziami drzew.

Hawkeye spojrzał na Jazzmana, biorąc przy okazji w dłoń jabłko z półmiska stojącego na stole.
- Żaden pan, Jack, teraz Clint, lub po prostu Hawkeye. Co do twojego pytania, jako członkowie Avengers, wszyscy będziecie mieć polisę ubezpieczeniową i medyczną. Imienną. Oznacza to nie mniej i nie więcej, że w przypadku jakichś poważnych problemów zdrowotnych całość leczenia pokryje ubezpieczyciel, czyli... uwaga, uwaga... Stark Cover & Insurance. Tak, tak, nasz drogi Tony zajmuje się wieloma rzeczami, nie tylko sprzedażą broni.

Clint uśmiechnął się, po czym ugryzł jabłko.
- Niemniej jednak, mamy tutaj naprawdę świetnie wyposażone i skomputeryzowane ambulatorium, więc jakiekolwiek urazy, kontuzje i pomniejsze obrażenia będą leczone na miejscu. Jeśli chodzi o twojego ojca, Jazzman, kontaktowałem się w tej sprawie z Kapitanem Ameryką i czekam na informację od niego, czy uda się zorganizować to, o czym rozmawialiśmy. Na razie nic więcej nie mogę ci powiedzieć, póki nie wiem, czy to wypali. Musisz uzbroić się w cierpliwość i mi zaufać.