Żerca przebudził się po ciężkiej nocy. Śnił o rzeczach strasznych i potwornych, koszmary nie dały mu spokoju i nie wyspał się. Przetarł zmęczone oczy, by zobaczyć, jak przed użyczoną mu chatką zebrał się spory tłum głośno kłócących się ludzi. Było w nich coś dziwnego... Tak... Z pewnością nie wyglądali jak mieszkańcy, którzy ugościli go poprzedniego wieczoru.

Narzucił na siebie giezło, wypełzł spod przepoconej pierzyny i wyszedł na świeże powietrze, które niestety cuchnęło mokrym psem. Przetarł oczy i w zdziwieniu stwierdził, że ci ludzie faktycznie wyglądają zjawiskowo. W Leniwej taplała się połowicznie rybia kobietka, dwóch mrocznych mężczyzn przyglądało się sobie spode łba, łysy facet o groźnym wyrazie twarzy zaciskał urękawicznione dłonie na cienkim drucie. Dwójka chłopaków o topornych rysach siedziała na ławce - jeden trzymał w ręku deskę, drugi w ustach ćmiące się, zwinięte liście. A w dodatku mała ruda dziewczynka skakała między wszystkimi, a za nią jej pies. Na końcu żerca dostrzegł żabiego osiłka, który kucał nad rzeką i przyglądał się syrenie.

- Witajcie - zaczął niepewnie kapłan. - Modliłem się o sen, który miałby zesłać mi wizję, potrzebną do rozwiązania problemu, jednak... Usiąść na mnie musiała mara nocna i wycisnąć ze mnie rozsądek i zsyłajac na głowę koszmary. A was jakie widziadło, czy psotniczy latawiec odmienił i skrył za iluzją specyficznych, rzekłbym, postaci. Cóż robiliście tej nocy, co wiecie?

Po krótkiej przemowie żerca usiadł na progu, zmęczony dziwnością tego wszystkiego. Swarożyc i Weles nie chcieli wskazać winnego. Teraz los wioski spoczywał w rękach tych dziwadeł. Miał nadzieję, że nie ulegną kłamstwom wilkołaków i zdrajcy i wykryją winnego.

Atomówka z powagą przyglądała się łysemu chłopcu i jego wyimaginowanemu przyjacielowi. Już ona dobrze wiedziała, co te dwa łobuzy wykminiły nocą, a czy się przyzna czy też nie; to tylko kwestia czasu.
- Panie kolego, my już się domyślamy,coś Pan tam nabroił - zaczęła spokojnie, a jej dziewczęcy głos, mimo usilnych prób, nie brzmiał na tyle stanowczo, na ile by chciała.
- Usiądę sobie na kamieniu i poczekam. Wiem wystarczająco wiele by zrobić dokładną analizę każdego z was, a jak nic nie powiecie... - w tym momencie Atomówka przyłożyła zaciśniętą w pięść dłonią, w drugą swoją dłoń, acz otwartą. Był to znak rychłego wpierdolu.
- Deska coś umalowana jak na grzeczną dziewczynkę, te usta w dzióbek wydęte, a kusy strój odkrywa drzazgi. Nieładnie - skarciła Johnnego, który prawdopodobnie był jej lovelasem. Patologia.

- Dzieci pierwsze zabrały głos - prychnął, choć na twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiech - po czym to odezwał się bandyta. Zdążyliśmy też usłyszeć już dwie groźby. Nie wiem, skąd przybywacie, ale dopóki moje wojska stacjonują w tym mieście, dopóty nikt nie będzie rzucał słowami jak sztyletami. Uciszcie się więc i pozwólcie swojemu władcy pomyśleć. - Spokojnym krokiem przemieścił się, tak aby stanąć u szczytu tłumu, jasno dając innym do zrozumienia, jak wiele ich dzieli. Następnie wydłużył milczenie, spoglądając jeszcze w oczy łysemu dzieciakowi i dziewczynce przekonanej o sile jej niedojrzałych słów. Kiedy winowajcy zostaną odnalezieni, wyśle straż po ich rodziców i ukaże za niepoświęcanie dzieciom wystarczającej uwagi. - Zdradziliście swoje role, zanim ktokolwiek zdążył o nie zapytać. To naiwne, głupie i nieodpowiedzialne - zazgrzytał zębami - ale godne podziwu w tych niehonorowych czasach, w jakich przyszło nam żyć. Ja także jestem człowiekiem honoru, choć ze smutkiem muszę przyznać, że podczas gdy wy psociliście i chłonęliście wiedzę, ja ucztowałem ze swoją świtą. Niewiele więc odkryłem, jednak wstałem dziś w pełni zdeterminowany i gotowy odnaleźć tych, którzy terroryzują nasze miasto. A potem ukarać ich tak, jak na to zasługują. - Po tych słowach obrzucił pogardliwym spojrzeniem groźnie wyglądającego mężczyznę w błyszczącym ubiorze. Z doświadczenia wiedział, że tacy jęczeli na ogniu najgłośniej. - A ty, rycerzu, następnym razem wstań z łoża i obejmij noc swoim mieczem, zamiast zostawiać braci i siostry na pastwę losu. Bóg podarował ci moc, żebyś zrobił z niej użytek.

Żerca w ciszy wysłuchiwał zgromadzonych, przyglądając się milczącym dotychczas mężczyznom. A może mężczyźnie i potworowi? Wszak ciężko było nazywać żabę człowiekiem. Myśli podryfowały wokół, niczym mgła, którą poranne słońce zaczęło unosić wysoko ponad ziemię, by potem połączyła się z chmurami. Widok był piękny, lecz przypominał, że czas biegnie naprzód, a jeżeli nie uda się wyłonić z grupy potworów przed nastaniem północy, to wioska będzie zgubiona.

Kapłan starał się przeanalizować otrzymane informacje, jednak nikt nie powiedział jeszcze nic konkretnego. Johnny rozmawiał jedynie ze swoją deską i insynuował, że ona coś zrobiła. Atomówka twierdziła, że wie co nieco na temat Johnnego. Hitman twierdzi, że nocą nie wstawał z łóżka. Stannis uważa, że rozgryzł wszystkich. Geralt nie zdradził się z niczym. Arielka zabawiała się jedynie z nagimi ślimakami. Żadnej wiedzy. Walo oraz Seba nie powiedzieli natomiast nic. Żerca miał nadzieję, że odezwą się w najbliższym czasie.