Zachłystywał się przerażeniem.
Zasadniczo to nawet nie był strach, Alice był pod tym względem już z drugiej strony. Zastanawiał się czy w śnie możliwe jest moczenie się, sprawdzić nie mógł czy właśnie mu się to przytrafiło.

W pierwszej chwili gdy zniknęła kulka-knebel nie mógł wydusić nawet jednego słowa. Usta jakby nie należały do niego, były poza jego kontrolą. W całym uniwersum Alice’a była tylko ta półnaga diablica o tak pięknie sterczących sutkach jakie nawet w takiej chwili paradoksalnie zwracały uwagę mężczyzny będącego w tak… hm, ciężkiej sytuacji.
I szpikulce.
Ostre.
Mordercze.

Opanowała go fala rezygnacji wynikłej z przeżywanego strachu i upokorzenia, jednak w umyśle totalnego socjopaty nie warunkowało to per se prostej drogi do oczekiwanej spolegliwości. W jego oczach zabłysły słabiutkie ogniki buntu, były jak nikły płomyk trafiający na suchy chrust.

- Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie,
W nicość popada - powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą.

Alice zadeklamował drżącym głosem.
Właściwie nawet nie drżącym.
Słowa wydobywał z siebie przez tamę przerażenia, lecz napęd im dawała desperacka frustracja. Bunt narastał bez względu na konsekwencje.
- Makbet. Akt V, scena V - wyrzęził pochylając głowę i patrząc na Lamię ‘spode łba’. Nie miał siły trzymać jej prosto nawet we śnie. - Wątpię byś znała jakąkolwiek sztukę poza cyrkiem - dodał tłumacząc czemu wyjaśnia skąd pochodzi cytat.
- Mam jedno pytanie dziwko. Na temat. - Słowa wciąż przebijały się ciężko przez gulę strachu, choć były nieco pewniejsze. - Przyniesiesz mi ten dowód z podjazdu w zębach przed czy po obiedzie chora suko?
Lamia spojrzała na niego spod długich rzęs, a potem podeszła kołysząc biodrami. Nie spieszyła się. Szpikulce w jej dłoni połyskiwały złowrogo. Przybliżyła twarz do jego twarzy, a koniec jednego ze szpikulców przytknęła do szyi Alice’a.
- Powtórz - powiedziała nadzwyczaj łagodnie.
Nie odzywał się patrząc jej bezczelnie w oczy.
Ciężko było stwierdzić czy nie ośmielał się powtórzyć wobec szpikulca przytkniętego do skóry, czy był to kolejny akt tężejącego buntu: nie spełnienie polecenia. Chyba sam tego nie wiedział. Na jego twarzy strach sukcesywnie wypierała złość walcząca z pogardą i irracjonalnym pożądaniem.
- No dalej, powtórz - szepnęła mu do ucha, a potem... potem poczuł jak wyjątkowo długi, wężowaty język prześlizga się po płatku ucha, aż po policzek. Co ona mogła jeszcze tym języczkiem zrobić?
- Do tego jeszcze głucha… - wycedził jakby do siebie. Pod wpływem pieszczoty wypowiedź zakończył urwanym westchnięciem.
Przymknął lekko oczy.
- Dorwij tę dziewczynę, a odzyskasz Isę i... będziesz miał mnie... zrobię co zechcesz. A wiele potrafię. - Diablica otarła się policzkiem o policzek Alice’a. Choć szpikulec wciąż dotykał jego szyi, Lamia przesuwała nim powoli, jakby to było piórko do pieszczot. Ostre piórko.

“Zrobię co zechcesz” brzmiało jak muzyka.
Ale aktualnie to on chciał jej coś zrobić. Pogrzebacz prosto w diabelską dupę i nie miało to żadnego wydźwięku z nijakim erotyzmem. Mimo to poczuł mrowienie w podbrzuszu na samą myśl.
- Po pierwsze koniec z kneblem, więzami, szpikulcami i tego typu atrakcjami - wydyszał walcząc z chęcią by odwrócić głowę i wpić się w rozchylone usta. - Po drugie chcę mieć pewność. “Diabelskie sztuczki”, puste obietnice, żonglowanie pragnieniami… a człowiek wychodzi z tego z niczym. Opowieści nie biorą się znikąd. Isa, żywa, z krwi i kości. Tak jak ja bym chciał, bez żadnych lewych haczyków. Bez kombinacji.
- A na deser konia z rzędem - zachichotała Lamia, odsuwając ostrze od skóry Alice’a. - Umów się z tą dziewczyną na kolację, a będę twoja w nocy. Lub Isa. Wedle woli.
Diablica odeszła kilka kroków, kołysząc przy tym apetycznymi biodrami. Po chwili odwróciła się błyskawicznie i bez ostrzeżenia rzuciła szpikulcem prosto w serce Alice’a.

Obudził się nim poczuł ból.
Przejechał dłonią po twarzy i ze złością rzucił pogrzebaczem w wygaszony kominek.

Wyszedł z domu i rozejrzał się po podjeździe. Faktycznie ID leżało smętnie na ziemi. Podniósł plastikową kartę przyglądając się danym.
Isobel Beckett…

Isa.
“Jest podobna do mnie” - przypomniał sobie jej słowa.
Faktycznie, nawet imię…
Na karcie był jeszcze adres i numer telefonu, co dawało już solidne namiary na blondynkę. Z myśli wyrwał go pisk Lisy.
Szli w trójkę od strony przystanku autobusowego linii jaka kursowała po przedmieściach, wszak Rita nie miała prawa jazdy. Błąd. Zasadniczo to ona szła, dzieciaki jechały - Chris na rolkach, Lisa na wrotkach. Brat pomagał siostrze podobnie jak Meksykanka czujna by mała nie zrobiła sobie krzywdy, ta zaś krzyczała z lekkiego strachu, ale bardziej z radości i euforii.
Mieli być po południu…
Alice spojrzał na zegarek. Faktycznie, było już grubo po czwartej, widać prochy zadziałały lepiej niż się spodziewał. Wszak sen z Lamia był całkiem krótki, ale czas lecący w życiu i śnie… tego nie dało się ze sobą przyrównywać.
- Pats co maaamy tata, pats, jaadee! - wrzeszczała Lisa, a Michael Ferguson, sąsiad Lindsayów dłubiący akurat pod maską swojego porshe skrzywił się tylko.
Alice pokiwał głową i uśmiechnął się lekko, po czym wszedł do domu zostawiając im otwarte drzwi.

Po obiedzie przygotowanym przez Meksykankę Alice ułożył się na sofie i zaczął oglądać wiadomości. Rita za to krzątała się po domu z lekko urażoną miną. Gdy ogarnęła motyw “Ręka+Żelazko” prawie zrobiła mu awanturę, że sam brał się za prasowanie koszul. “Bo to być moja deber” - mówiła nie pamiętając jak jest po angielsku ‘obowiązek’.
Dzieciaki oglądały bajki w pokoju Chrisa, a leniwe późne popołudnie powolutku chyliło się ku wieczorowi. Alice obracał ID w ręku mając telefon w zasięgu ręki, ale nie wziął go. Wsadził jedynie plastik w kieszeń spodni i zamyślił się. Minę miał zaciętą, zerknął na pogrzebacz.
- Może jak się odpowiednio skupie to wpadniesz tam ze mną? - rzucił do pręta jaki z filozoficznym spokojem zwisał z uchwytu. - Mam dla ciebie fajny pokrowiec, spodoba ci się.
Pogrzebacz uparcie milczał.
- Walcz z nią, bądź silny…
- Tacy jak ja nie mogą z nimi walczyć. Potępieni już za życia.
- Bóg miłosierny jest... każdemu gotów wybaczyć Alice…
- Jak Tobie?! - prychnął. - Wcielonej dobroci jaką stracił do piekieł za moje grzechy?
Milczała.
- W dupie mam sukinsyna co tak miłosierny.
Wciąż nie słychać było jej otulającego i uspokajającego zwykle szeptu. Tylko promieniowanie żalu, bólu.
Zewsząd i znikąd.
Tak bardzo nienamacalne, tak bardzo odczuwalne.
- Dzieci… Lisa… Chris… - odezwała się po dłuższym czasie gdy już praktycznie był pewien, że odeszła jak to miała w zwyczaju.
- Zadbam o to, obiecałem Ci. Będą bezpieczne. - Przełączył program na TV. Miał dosyć informacji o tym gdzie ludzie mordują się w jakiejś wojnie, czemu to czynią i jak im to idzie. Miał dość wieści o tym gdzie ktoś wpakował się samochodem w drzewo lub skoczył z któregoś piętra budynku. O tym, że ostatnie ustawy uderzając w niższą klasę z każdym dniem wpędzają kolejne tysiące ludzi w biedę, a banki liczą zyski. O tym ostatnim wiedział o wiele więcej niż jakiś zapyziały dziennikarz. Sam wszak współdziałał we wpieprzeniu w to dziesiątki tysięcy rodaków. Przynajmniej się opłaciło, kasa na koncie się zgadzała.
- Sęk w tym, by przybić dobry interes - powiedział. - Choćby i z diabłem.
To co usłyszał mogło być westchnięciem, a mogło mu się jedynie zdawać.

Z kanału HBO poleciała właśnie rozmowa Keanu Reevesa z Alem Pacino. Charlize Theron epatowała urokiem, a prawnik grany przez aktora znanego z Matrixa najwidoczniej nie ogarniał. Lub ogarniał i to właśnie było dla niego przerażające. Keanu grał dobrze.
- Będziecie mi wybierać filmy i muzykę? Proszę. - Alice zaciął się i odłożył pilota nie przełączając kanału. Rozpoznał film już po kilku sekundach.
Włączył wieżę by grała w tle kończącego się już powoli filmu.

Yeah
I feel you too
Feel
Those things you do
In your eyes I see a fire that burns
To free the you
That's wanting through
Deep inside you know
Seeds I plant will grow

One day you will see
And dare to come down to me
Yeah, come on, come on now take the chance
That's right
Let's dance

Głos Hetfielda poleciał przebijając się ponad mocną muzykę. Ręka Alice’a z wyciągniętym środkowym palcem uniosła się w kierunku buczącego sprzętu, ale jednocześnie podgłośnił z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Poczekasz sobie dziwko - mruknął nie mając zamiaru na razie ani iść spać by znów ‘rozkoszować się' rozmową z rogatą pięknością. Jeżeli ogarniała to co on robi i czego nie robi mimo iż mu to poleciła, mogąc komunikować się z nim tylko w sferze snów... Oj musiała być właśnie uroczo wściekła. Bo ani mu chwilowo w głowie było dzwonić do szajbniętej blondynki, a choć miał do pogadania z rogatą, to…
- Poczekasz - powtórzył sięgając do laptopa aby przygotować sobie coś na wieczór.

Jakieś filmy… hm, gra komputerowa?
Diablo III…?
Tak, to zapowiadało się miło.
Choć nie wierzył by postać gracza miała szanse na wyekwipowanie jej pogrzebaczem.

Usnął dopiero koło drugiej z laptopem na piersi.

Potoczył nieprzytomnym wzrokiem po niej, po pomieszczeniu. Świadomość wracała powoli.
Wracała? Przebudzenie?
Nie zdążył jeszcze zbyt ucieszyć się rozpatrzeniem ewentualności, że to nie ułuda. Że to dzieje się naprawdę. Zrozumienie, myśl że to po prostu kolejny sen przygniotła go.
- Isa? To Ty? - Sen był królestwem Lamii odkąd zaczęła go w nim nawiedzać. Czuł podstęp.
- A kto niby? - Uśmiechnęła się i poczochrała go po włosach. Jej dotyk był taki realny...
- Jak… rozmawiałaś ze mną jeszcze… - Rozejrzał się. - Przed tym jak usnąłem. - Chwycił ją delikatnie za dłoń. - Jak…?
Przyjrzała mu się, przechylając głowę. Włosy zsunęły się na jego nos, łaskocząc lekko.
- Dziwnie się zachowujesz, coś ci się śniło?
- Tak. Że nie żyłaś. Pomodlisz się? Proszę, za dzieci. - Spojrzał na nią uważniej. - Teraz.
- Każesz mi się modlić? - zaśmiała się. - Od kiedy? Zawsze z tego żartowałeś.
- Tak, ale chciałbym to usłyszeć. Zawsze byłaś przy tym tak pełna spokoju. Potrzebuję go. - Ścisnął lekko jej dłoń. - No? Jak to szło? Ojcze nasz? Zbaw nas od złego? Proszę, mów. - Spojrzał jej w oczy.
- To boli. - Isa wskazała na swoją dłoń.
Nie ściskał jej mocno, w pierwszej chwili nie zrozumiał nawet o co jej chodzi. Spojrzał na jej rękę i zabrał swoją.
- No skarbie? Ojcze nasz… - urwał zachęcając by podjęła modlitwę.
- Przestań, to boli! - krzyknęła Isa. Dopiero teraz zobaczył na obu jej dłoniach krwawiące rany, jakby ktoś przebił je na wylot i przypalił. Stygmaty?

Uśmiechnął się smutno. Przynajmniej stracił złudzenie, że to mogła być Isabel. Jedynie senne widziadło, albo...
Położył jej rękę na kolanie.
- No? - Jego spojrzenie stało się trochę zawzięte. - Nie pamiętasz? Zapomniałaś już? … któryś jest w niebie, święć się imię Twoje…
- Alice... - Spojrzała na niego ze smutkiem. - Wiesz, że nie mogę. Oni chcą żebym cię przekonała. Żebyś zmusił tę dziewczynę do grzechu... dla mnie. Ale ja nie mogłabym. Nie chcę. Chcę żebyśmy spędzili ten czas, który dostaliśmy normalnie jakbym... jakbym była żywa. Nieważne co będzie potem.
- Tracisz czas Lamia - powiedział ni to do sennego widziadła, ni to w pustą przestrzeń snu. Zawahał się. Przed chwilą był jeszcze pewny, że “Isa” była jedynie sztuczną projekcją lub iluzją jaka przybrała diablica, ta pewność trochę stopniała po jej słowach. Niewiele, ale jednak. - Bo mnie przekonywać nie trzeba. Zrobię to. Jednak póki nie będzie paktu to nie kiwnę palcem, nie jestem idiotą by wierzyć diabłu na słowo.

Pogłaskał Isę po udzie.
Jeżeli to naprawdę była ona to potrzebowała tego. Chwili wytchnienia, ciepła, uczucia.
Jeżeli była to Lamia, miał możliwość wkurwienia diablicy okazaniem szczerej miłości.
Jeżeli byłą to jedynie iluzja, nic nie tracił.
- Nie idźmy do łóżka. - Obrócił się na bok robiąc miejsce na kanapie obok siebie. - Choć tu do mnie, przytul się. Chcę Cię poczuć.
Skinęła głową kładąc się obok i wcisnęła się w jego objęcia. Charakterystycznie dla niej, z głową wciśnięta mu pod podbródek i splatając ze sobą ich stopy.
Alice nie poruszał się. W tej chwili nawet nie bardzo interesowało go czy to jawa czy sen. Obejmując ją głaskał lekko po plecach i nucąc przy tym:

Hush, hush, time tae be sleepin
Hush, hush, dreams come a-creepin
Dreams ay peace an' ay freedom
Sae smile in yer sleep, bonny bairn

Ance uir valleys waur ringin
Wi songs ay uir bairns singin
But noo sheep bleat till th' forenicht
Ain shielings lie boss an' broken.

I knuł.

Lucyfer patrzył na wzburzone morze grzechów. Niebo nad linią horyzontu czerniało od zbierających się chmur. Wokół panowała cisza, jeśli nie liczyć jęku fal morskich. Nagle wiatr wzmógł się. Władca Podziemia zmrużył czerwone ślepia. Nadciągał sztorm. Co go wywołało?

Nagle obok niego zmaterializował się strażnik 7 kręgu piekła Azazel - jeden z niewielu, którym Lucyfer ufał.

[MEDIA]http://vignette1.wikia.nocookie.net/xmenmovies/images/5/5b/Azazel_01.jpg[/MEDIA]

- Mamy problem, panie. - powiedział, stając nieco za Lucyferem. Ten nie oglądając się, dał mu ręką znak, by mówił dalej.

- Ostatnio rejestrujemy sporo wezwań demonów. Tylko w ciągu miesiąca ubyło ich 12 sztuk. Wszystko wskazuje, że przeniosły się do świata śmiertelnego.
- Może to tylko nowa sekta. - Upadły Archanioł uśmiechnął się półgębkiem. - Wiesz Azazelu, teraz w dobie tego ich internetu, wystarczy żeby coś stało się popularne i ludzie to robią bez zastanowienia nad wartością moralną podjętych decyzji.
- Tak, ja... słyszałem o tym wynalazku Behemota. Niemniej tu chodzi o potężne demony...
- Jaki poziom? - zapytał już bez uśmiechu Pan Piekła.
- Siedem nie przekracza 3 stopnia mocy, cztery z drugiego i jeden...
- Kto? - pytanie Lucyfera było niby grom z nieba. Świat zadrżał w posadach. Nawet Azazel wydawał się nieco przestraszony.
- Hakael, mój panie.
- Mówiłem, żeby go pilnować!
- Tak panie, zawiodłem...
Lucyfer odwrócił się do swego sługi, a ten padł na kolana.
- Poniosę karę... - umilkł, bo zakończony szponem palec władcy uniósł podbródek strażnika, zmuszając by nań spojrzał.
- Nie chcę cię karać. Chcę, by Boruta jak najszybciej wrócił do Piekła. On zagraża nie tylko śmiertelnym, rozumiesz?
- Nie bardzo panie...
- Uwierz mi zatem na słowo. ten demon jest niebezpieczny. Macie go jak najszybciej sprowadzić.
- Tak jest! Zaraz sprawdzimy wszystkie miejsca wezwania.
- Idź zatem.

Lucyfer odsunął rękę, a Azazel, ukłoniwszy się raz jeszcze, zniknął z jego wymiaru.

Sztorm targał morzem grzechów, lecz najgorsze wciąż miało nadejść.

- Powiedziałaś, że jak doprowadzę tę dziewczynę do złego, to odzyskam Isę. Powiedziałaś, ze wrócisz jej życie. - Alice z pewnym ociąganiem zmienił pozycję na siedzącą. Patrzył na diablicę wciąż z lekkim strachem ale już o wiele mniejszym niż na początku.
Przywykał.
- Nie mam pewności czy mnie nie zwodzisz. Czy mnie nie oszukujesz. Czy nie szykujesz jakichś haczyków. Owszem wrócicie jej życie, ale wróci na świat obdarzona pełnym szaleństwem? Baśnie, legendy… diabelskie słowo? Ja chcę pewności. Opowieści mówią prawdę? Pakt z diabłem? Cyrograf? Stosujecie to?
- Widziałeś w jakim stanie jest jej dusza. Jeszcze nie popadła w szaleństwo. Ale im dłużej będziesz przeciągał, tym bardziej zostanie zraniona. - Diablica wyglądała na znudzoną. - Dobrze, podpiszmy cyrograf. - Znów pstryknęła palcami i w jej ręku pojawił się dokument. - Ty nam zagwarantujesz duszę Isobel Beckett w ciągu miesiąca, a my ci damy Twoją Isę całą i zdrową. Tak?
- Zwrócicie jej życie, bez żadnych haczyków, tak jak ja tego oczekuję. Załatwicie w jaki sposób to się stanie, że będzie mogła wrócić tu, choć wedle dokumentów zmarła. Coś wymyślicie. A Ty po wszystkim spełnisz jedno moje życzenie. - Przesunął wzrokiem po jej ciele. - O ile będzie w zakresie Twoich możliwości. Dołożę do tej umowy swoją duszę.
Diablica zaśmiała się.
- Muszę cię zmartwić, ale wartość Twojej duszy po tym, co nawyprawiałeś w życiu nie jest wielka. Ale niech będzie. Utkam dla Ciebie sen i zrobię w nim co tylko zechcesz.

Magiczny cyrograf uniósł się w powietrzu i na oczach Alice’a zaczął zapełniać się treścią ich ustaleń. Potem dokument wylądował w dłoniach mężczyzny.
- Nie muszę ci chyba mówić, co powinieneś zrobić, żeby nadać cyrografowi status zobowiązania. - Diablica uśmiechnęła się ponętnie, wskazując ruchem głowy nożyczki, które leżały na stoliku do kawy, pozostawione zapewne przez jedno z dzieci. Choć Alice starał się zapoznać z dokumentem, by mieć pewność, że wszystko jest jak należy, jego myśli rozpraszał diabelski ogonek, którym teraz bawiła się Lamia, gładząc dłonią końcówkę w górę i w dół. W górę i w dół. Nie patrzyła na mężczyznę, czy robiła to więc bezwiednie? Nie wierzył w to. Z oporem, walcząc sam ze sobą odwrócił się od niej, czytając przy tym treść diabelskiego cyrografu.

Cytat:

Alice Lindsay obiecuje doprowadzić Isobel Beckett do grzechu śmiertelnego, morderstwa z premedytacją, za cenę odzyskania dla świata żywych zmarłej żony swej Isabeli jaka w piekle potępiona katuszy doświadcza. Gdy Alice uczyni co mu zadano, Isabel życie wrócone zostanie i na świat śmiertelnych powróci zdrowa na ciele i umyśle, w stanie w jakim była nim niemoc i choroba ją chwyciła, która doprowadziła do jej śmierci. Bez diabelskich sztuczek jakich Alice by sobie nie życzył, jedynie tyle ile umysł nieszczęsnej przez cierpienia piekielne doświadczane na siebie weźmie. Również powrót Isabel Lindsay do życia i w grono śmiertelnych, diabelską mocą tak rozwiązany zostanie, by w ludzkim społeczeństwie nijakich problemów jej to nie uczyniło. Lamia za to z własnej strony jedno życzenie pakt ten zawierającego Alice’a spełni - jakie by nie było, byle w jej możliwościach pozostawało i w śnie jednej nocy się mieściło, a on sam duszę swą piekłu zapisuje boskiego wybaczenia się wyrzekając.

- Moja dusza niewiele warta dlatego, że przez me czyny i tak wam zapisana - mruknął Alice odwracając się do diablicy. - Zapominasz, że Bóg podobno miłosierny, wszystko wybaczyć może. Ot byłby psikus, gdyby taki skurwiel po tym wszystkim wam się przez ten kruczek wyślizgnął. Różne mendy jak mniemam tak traciliście. Więc lekce mego zapisu sobie nie waż.
Lamia zeskoczyła z komody i jednym susem przesadzając poręcz fotela, usiadła na kolanach Alice’a.
- Lubię, gdy tak mnie bajerujesz. - Przytuliła się do niego tak, jak wcześniej Isa. - Jak mi się spodobasz, może będę cię częściej odwiedzać w snach i spełniać Twoje zachcianki... - Posmyrała go ostrymi pazurami po podbródku.
Mimowolnie przymknął oczy na tę “pieszczotę”, a przez myśli przebiegły mu obrazy budzące w nim…
- Tu… - wskazał na kilka słów na diabelskim dokumencie. Oblizał wargi i powiedział drżącym głosem: - Zapis, że jedynie we śnie me życzenie spełnisz… - Mimowolnie przesunął ręka po jej biodrze. Ciężko było mu się skupić. - Ma go nie być. Sprawiłaś, że jej ID wypadła na podjeździe, więc masz trochę mocy wpływu poza snem. A zapisane jest, że jak coś poza twą mocą będzie to życzenia spełniać nie będziesz musiała.
Dłoń diablicy przesunęła się z podbródka mężczyzny na dokument. Ujęła go w szpony, obracając się teraz tyłem do Alice’a. Jakby nigdy nic usiadła okrakiem na jego udach, wypinając przy tym apetyczne pośladki. Czy ona mogła to robić nieświadomie?!
- Moja moc nie sięga poza sen. Wszystko co się dzieje w twojej rzeczywistości, to robota szefa. Dostałam od niego pewne zapasy i... no dobra, zmieńmy ten zapis. Jeśli wszystko załatwisz, myślę, ze będę mogła nieco uszczuplić diabelskie rezerwy. - Obróciła głowę i spojrzała mu w oczy, marszcząc przy tym niewielki nosek jak prychająca kotka. - Zadowolony?
- Tak… - Uśmiechnął się lekko wciąż próbując walczyć z tym jak diabelski pomiot na niego działał. Sięgnął po nożyczki drugą rękę bezwiednie kładąc na jej kształtnym biodrze. Przejechał ostrą krawędzią po przedramieniu zaciskając zęby.

Pojawiła się krew.
Alice przejął cyrograf i sprawdził czy zapis był taki jak tego chciał. Upewniwszy się nabrał tchu…
Pakt z diabłem.
Sprzedanie własnej duszy…
Jak Faust.
Wolał nie zastanawiać się nad tym dłużej.

Jego palec wskazujący zamoczył się w krwi i przeniósł na dokument kreując podpis. Diablica przyglądała się temu ciekawie, podskakując lekko pupą jak mała dziewczynka, która niecierpliwie czeka na swoją porcję lodów. Kiedy Alice przypieczętował cyrograf krwią, Lamia schwyciła dokument w dłoń i jakby nigdy nic zeskoczyła na podłogę obok fotela. Mężczyzna mimowolnie poczuł brak jej słodkiego ciężaru na kolanach. Tymczasem wysłanniczka Piekła przeciągnęła się leniwie i zmysłowo zarazem. Jej piersi uniosły się w górę, a sutki napięły jak przy orgazmie, po czym swobodnie wróciły do naturalnej pozycji, gdy Lamia rozciągnęła zastałe mięśnie.
Nic się nie wydarzyło. Żadnego trzęsienia ziemi, wycia potępionych.

Ot podpis.
Ot diablica.
Gdyby nie to kim była, oraz okoliczności Alice czuł się jakby otwierał konto w banku. Choć wiedział, że kiedyś konsekwencje…
Pokręcił głową, nie chciał o tym myśleć.

Przeze mnie droga w miasto utrapienia,
Przeze mnie droga w wiekuiste męki,
Przeze mnie droga w naród zatracenia.
Jam dzieło wielkiej, sprawiedliwej ręki.

Spojrzał na Lamię.
- Tylko tyle? - spytał wstając i zbliżając się do niej. - Podobno dusza to najcenniejsze co mamy. - Z zamyślonym wyrazem twarzy zaczął wodzić ubabranym krwią palcem po ramieniu diablicy. - Powinniście pomyśleć o jakichś efektach specjalnych. Tak z przyzwoitości. Wiesz… celebra. - Nie bał się już wcale, przypieczętowanie swego losu wypruło z niego resztki nici przerażenia do tej pory mniej lub bardziej przetykające jego umysł. Zaprzedał się piekłu. Przynajmniej do czasu swej śmierci nie miał się czego bać. Później…
Później miało nadejść coś nieuniknionego i tak strasznego, że aż nieopisywalnego.
Ale jeszcze nie teraz.
- Zajmę się tym od rana. Dam ją wam, tak jak chcecie. - Zbliżył usta do jej ucha szepcząc, podczas gdy zakrwawiony palec pozostawił ślad na jej obojczyku, piersi, zbliżając się do sutka. - Będę potrzebował wszelkich informacji o tej dziewczynie jakimi dysponujecie.
Lamia stała odwrócona do niego plecami. Wpatrywała się w cyrograf, zupełnie ignorując Alice’a. A może tylko chciała by to tak wyglądało? Kiedy powiódł zakrwawionym palcem po jej ciele, zauważył jak na ramionach diablicy pojawia się gęsia skórka. Widać nie była tak różna od śmiertelników, za jaką chciała uchodzić.
- Masz jej adres pracy, pogrzeb trochę - powiedziała oschle.
- Czyli nie zależy Ci na czasie? - spytał przekornie unosząc lekko brwi w reakcji na jej nagłą zmianę tonu. Ręki jednak nie zabrał. Westchnęła niecierpliwie. Ciężko było jednak stwierdzić czy to z uwagi na jego pytanie, czy... spodziewała się czegoś więcej w temacie pieszczot?
- Te papiery, które dostałeś - powiedziała, nie patrząc na niego. - Posłuż się nimi. Laska myśli, że jest nawiedzona. Podaj się za medium albo egzorcystę. To powinno ją zainteresować.
Umilkła, czekając na jego ruch. Czyżby rozpoczęli grę - wiedza za rozkosz?

- Zainteresować… - zamruczał zastanawiając się nad jej słowami. Jego palec przez chwilę bawił się sterczącym sutkiem, by znienacka obłapić mocno dłonią pełną pierś gniotąc ją w uścisku druga ręka rozcapierzonymi palcami zaczęła wędrować po boku Lamii kierując się ku jej biodru. - Rodzina? Ktoś kogo kocha? - wyszeptał prosto w ucho muskając przy tym wargami jego płatek. Jęknęła. Choć wciąż starała się udawać niewzruszoną, wypięła w jego stronę nieco bardziej pośladki.
- Ma siostrę... która jest jej szefową. - szeptała, gdy pieścił jej piersi coraz mocniej. - Nie ma... męża. Ani chłopaka.
- Co lubi? Czego się boi? - Przesunął dłonią po jej biodrze przemykając płynnie na brzuch. Tylko po to aby nie zagrzewając dotykiem tam długo miejsca zjechać niżej sięgając zachłannie palcami ku jej łonu. Naparł na nią przy tym w odpowiedzi na jej ruch bioder. - Ktoś z jej rodziny jest u was? Ojciec? Matka? - Język zaczął wodzić po jej szyi.
Diablica zamruczała rozkosznie.
- Za dużo chcesz wiedzieć, a za mało oferujesz - uśmiechnęła się prowokacyjnie, odwracając twarz ku jego twarzy. Ich języki złączyły się w zmysłowym tańcu, napierając na siebie, a usta pożerały się coraz bardziej głodne i niecierpliwe. W końcu Lamia oderwała się na chwilę i dysząc powiedziała:
- Ojciec i brat nie żyją, ale... nie ma ich u nas. To dobrzy ludzie. Ona... ona lubi zwierzęta... ruch, wolność... Boi się... zobowiązań. Och... - diablica oparła się rękami o ścianę i rozszerzyła nogi, by ułatwić Alice’owi dostęp. - Jest coś jeszcze, ale... musisz dać... więcej!

Alice chciał być złośliwy.
Prowadzić długą grę i momenty wręcz prawie brutalnej, niecierpliwej i nieokiełznanej pasji pieszczot przerywać dotykiem delikatnym, trzymającym ją w zawieszeniu i oczekiwaniu na to “więcej” jakiego chciała. Próbował czynić to przez chwilę sięgając powolnym sunięciem palców głębiej w dół, między rozchylone uda. Drażnił jej diabelski kwiat leniwą pieszczotą wywołując drżenie na równi rozkoszą co niecierpliwieniem.
Ale nie potrafił tak długo.
Diabeł, Demon, skończone obrzydlistwo wywołujące strach, zamknięte w doskonałym i chętnym ciele. Ciele jakie wzbudzało pożądanie tak wielkiej mocy, że przy pozach i zachowaniu biegłej w swym fachu szatańskiej kusicielki - odbierało myśli. Tylko że on się już nie bał, a patrząc przez pryzmat duszy czynów, myśli? Sam był obrzydliwy. Zostało w tej chwili tylko kuszące piękno i zwierzęca pasja.

Westchnął z rozkoszy gdy poczuł ogarniające go ciepło.
Ciepło jakie otuliło go gdy wbił się w nią mocno i - po chwilach lekkich pieszczot dawanych jej palcami - nagle. Zdałoby się: niespodziewanie. Mocą tak silną jak głód jaki eksplodował mu w głowie. Przyparł ją mocno do ściany przygniatając do niej ją i swą dłoń jaka nie mogła oderwać się od idealnej piersi. Co chwila dociskał całym ciałem w rytm mocnych pchnięć. Drugą dłonią uniósł jej jedno z ud otwierając sobie jeszcze większy dostęp. Otumaniony rozkoszą ugryzł ją lekko w kark. - Więcej… - mruczał półprzytomnie. - Tak..., więcej…

Dźwięk telefonu denerwował go coraz bardziej, ale nie było mu śpieszno do odebrania. Wspomnienie snu sprawiło, że zadrżał i zirytował się jeszcze bardziej. Lamia zabawiła się z nim jak z napalonym szczeniakiem, a tym bardziej bolało, że wcześniej obiecał sobie nie poddawać się jej urokowi. I wystarczyło, że przeciągnęła się zmysłowo… Skapitulował jak francuska armia w dowcipach na jej temat.
Wpatrywał się w ekran telefonu i w końcu uśmiechnął.
Pakt z diabłem. Zapisał swą duszę piekłu po śmierci. Powinien czuć przytłaczające poczucie straty… on jednak poczuł coś na kształt ulgi. Klamka zapadła, wycofać się już nie mógł równolegle do gry jaka toczyła Lamia rozpoczęła się druga: Alice’a.
A on właśnie dostał do ręki jokera.
Caroline była nieustępliwa, telefon wciąż dzwonił.
Odebrał w końcu.

- Halo. Co się stało, jest szósta rano…
- Oh, wybacz kochany, ale to bardzo pilne. Nasi znajomi z Barcelony wyjeżdżają na tydzień i zaoferowali nam, że w zamian za karmienie ich kota możemy sobie zrobić u nich małe wakacje. Hiszpania, rozumiesz? I tak pomyślałam, że moglibyśmy wziąć wnuki. Dzieci jakoś by to nadrobiły w szkole. Tak dawno ich nie widzieliśmy z Johnem. Bardzo tęsknimy. Ty też możesz z nami lecieć oczywiście, tylko nie wiem jak z pracą...
- Ja mam tu trochę roboty ale maluchy… Hm, to niegłupie, mogłoby się im spodobać. - Jego myśli uciekały. Kombinował. - Kiedy lecicie?
- No właśnie, dlatego cię obudziłam, skarbie, jeśli mamy robić przesiadkę w Irlandii, to za... osiem godzin i trzydzieści minut. Dałbyś radę dostarczyć nasze kochane robaczki na 17.00 na lotnisko? O 17.40 mielibyśmy wylot.
- Ech… przepraszam, wzięłaś mnie z zaskoczenia. - Alice podrapał się po głowie. Propozycja miała wady i zalety. - Zróbmy tak, lećcie bez przesiadki w Irlandii, na spokojnie. Ja pomyślę, pogadam z dziećmi i w razie czego wyślę je samolotem z Ritą, odbierzecie ich z lotniska w Barcelonie.
- Och, no to nawet wygodniej. To będziemy tam jutro rano, wedle twojego czasu, kochanie - teściowa wybitnie lubiła dosładzać wypowiedzi. Pewnie nie robiłaby tego, gdyby wiedziała czemu zmarła jej córka. - Tylko zgódź się. Ile myśmy ich nie widzieli? Od pogrzebu Isy...

- To trochę skomplikowane Caroline, wiesz wszyscy się zbieramy. Ja, Chris, Lisa… potrzebujemy się nawzajem - skłamał gładko. - Ale myślę, że nie zaszkodzi im kilka dni wakacji z babcią i dziadkiem. Oddzwonię, tak?
- Jasne, skarbie. Tylko wiesz, potem komórki będą wyłączone. postaraj się jak najszybciej. A jak ty się czujesz? Radzisz sobie?
“Rżnę się z diablicami, sprzedaję swoją duszę, planuje jak stoczyć w grzech jakąś fajną dziewuchę. Wiesz, jakoś leci” - pomyślał. Zasadniczo byłoby ciekawe jak by zareagowała gdyby tak odpowiedział.
- Łatwo nie jest - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Zadzwoń z Hiszpanii w takim razie, ja już wtedy będę wszystko wiedział. Ustalimy kiedy lot dzieciaków.
- Dobrze, kochanie. Każdego dnia modlę się za was. Jesteś bardzo dzielny!
- Robię co mogę. Dziękuję. Musze jednej nowej znajomej powiedzieć, że się o mnie modlisz. Piekielnie się ucieszy.
- Och, ale to chyba nie dziewczyna? Znaczy wiesz, masz prawo układać sobie życie...
- Nie. Wciąż myślę o Isie, to raczej znajomość z zakresu interesów. Pomaga mi się też pozbierać. Czekam na telefon, pozdrów Johna.
- Dobrze, zdrówka i ucałuj dzieciaki!

Komórka wylądowała na łóżku, a Alice wstał i poszedł do łazienki. Myjąc zęby pod prysznicem zastanowił się głębiej nad słowami Caroline. Propozycja była problematyczna. Wszak brak dzieciaków dawał mu pełen luz w działaniach ale… Z dziećmi było jak ze szczeniaczkami czy innymi zwierzątkami. Wyjdź na spacer z tchórzofretką na smyczy i szanse na powrót z jakimś numerem telefonu rosną. Alice nie wiedział zbyt wiele o Isabel Beckett. Była kobietą, samotną, bezdzietną. U takich czasem odzywało się coś na widok dzieciaków. Wysłanie Chrisa i Lisy do Barcelony mogło równie dobrze owocować daniem sobie wolnej reki, co być może po prostu pozbyciem się asa z rękawa.

Wrócił do pokoju po dokonaniu porannych ablucji. Opatulony w miękki szlafrok odpalił laptopa i zaczął śmigać po Internecie w poszukiwaniu informacji na temat blondynki. Nie był hakerem ani zawodowym researcherem, ale miał do tego dryg, toteż w pierwszej kolejności zdecydował się sam sprawdzić co też o Beckett można dogrzebać się w sieci. Mimo wszystko na jednej zakładce otworzył równolegle wyszukiwanie prywatnych detektywów. Co profesjonaliści to profesjonaliści…
Już pierwsze efekty researcherki zaskoczyły go. Dziewczyna nie była zwykłym dostawcą paczek. Oj nie. Odznaczona za odwagę w Iraku do jakiego wyruszyła zapewne przez śmierć brata. Zaciągnąć się do armii i pognać na Bliski Wschód by pomścić śmierć kogoś bliskiego, wrócić w aurze bohaterki z medalem. Cóż, nie była to zatem zwykła domatorka.
Dogrzebał się też sprawy Barry’ego Koxa, który założył jej sprawę o pobicie. Wycofał. Mogło to być zgłoszenie lewe, mógł to być wynik ugody, mogła go zastraszyć. Isobel jawiła się coraz bardziej ciekawie.

W międzyczasie dom się obudził i wypełniło go życie. Życie w postaci Lisy szalejącej z typową dla pięciolatek energią. Życie w postaci Rity zaspanej i ziewającej, ale zaczynającej krzątać się po domu. Życie w postaci Chrisa, jaki… nie, tu właściwie nie było za dużo życia. Siedmiolatek niby wstał, odsikał się i krokiem zombie wrócił do łóżka by złapać jeszcze ten kwadrans zanim Rita lub Lisa zaczną go budzić na śniadanie i do szkoły.
Alice wciąż w szlafroku wyszedł przed dom by wziąć pocztę i prasę, po czym rozsiadł się w kuchni i zajął się lekturą The Herald przetykaną leniwym trash-talk z Meksykanką przygotowującą śniadanie. Z niepokojem oczekiwał dnia, kiedy Rita zacznie mówić po angielsku płynnie. Teraz radząc sobie z językiem mocno kiepsko, hamowała się bardzo często nie potrafiąc znaleźć właściwego słowa. Mimo to Alice miał wrażenie, ze sam wypowiadał mniej słów w cały dzień niż ona w godzinę. Aktualnie na tapecie był jej kuzynka Verónica i to “co tam u niej”. Że biedactwo po studiach na U.N.A.M pracy znaleźć nie może, że faceta by sobie wreszcie znalazła, że to, że tamto. I tak od kilku dni. Alice zaczynał mieć niejasne przeczucie czy nie jest przypadkiem zaocznie swatany, ale co tak naprawdę roiło się w tym pełnym temperamentu latynoskim łepku - pewności nie miał.
A uszy puchły.
Tymczasem dzieci zasiadły do śniadania.
- Babcia dzwoniła - rzucił znad gazety. - Przylatują z dziadkiem do Europy.
- Doooo naaaas!? - Lisa ucieszyła się, Chris za to zrobił się czujny.
- Nie. Do Hiszpanii, no spory kawałek. - mężczyzna dodał wiedząc, że Hiszpania jest dla córki dość abstrakcyjnym pojęciem. - Chcą byśmy ich tam odwiedzili i spędzili trochę czasu.
- Yaaaaay! Pojedziemyyy?!?! Tata, pojedziemy?!?! Proseproseproseproseprose…
- Mam tu troche pracy… - odparł zauważając jak we wzroku Lisy szalony entuzjazm płynnie zmienia się w smutek graniczący z rozpaczą. Chris nic nie rzekł tylko zacisnął zęby i zerknął na ojca spode łba. Uparcie mieszał widelcem jajecznicę na talerzu.
Alice odłożył “The Herald”.
- Pomyślałem, że jak mi nie uda się wyrwać, to wy polecicie na dwa trzy dni z Ritą do Barcelony. do babci Caroline i dziadka Johna. Hm?
- Taaaaaak! - dziewczynka aż podskoczyła na krześle, jej brat też wyraźnie się ożywił.
- A szkoła? - Spojrzał na ojca znów czujnie.
- Myślę, że chwilowa nieobecność Ci nie zaszkodzi. A Ty Rita? Polecisz w razie czego?
- Ale jaki to taki? My España, Ty tu? Jak cuidar de si mismos?... - Szukała właściwych słów marszcząc brwi. - Jak sam zajmować? Myśleć: ésta nie być dobre.
- Wiesz, ja nie mam dwóch lewych rąk, potrafię się sobą zają… - zaczął unosić dłonie ale przerwał ta czynność. Jedna obandażowana stała w dość specyficznej korelacji z zapewnieniem jakie właśnie wygłaszał. - Nic mi nie będzie, dzieci zobaczą się z dziadkami, Ty zwiedzisz Barcelonę.
Coś błysnęło jej w oczach, choć wciąż była lekko sceptycznie nastawiona do pomysłu.
- Ale wszystko pod warunkiem, że przez następne dni będziecie grzeczni. Na max, tak? - Oboje pokiwali głowami. Lisa z entuzjazmem, Chris z lekkim ociąganiem.
Dzieci wszak nie mogły wiedzieć, że to czy polecą czy nie, nie zależy od nich choćby “grzecznością” przyćmili stado aniołów.
Alice musiał wtedy wymyślić tylko na tyle mocny argument by zabrzmiał wiarygodnie dla pięciolatki i siedmiolatka.
Jednocześnie rozbijając w pył ich nadzieje i radosne oczekiwanie.
Nie było to wyzwanie stojące jakoś wysoko.

Było kilkanaście agencji detektywistycznych o profilu jakiego szukał Lindsay: niewielkich, ale polecanych w sieci, takich gdzie pracowali emerytowani policjanci. Nie chciał zlecać zadania jakiemuś molochowi jak Boothroyds, co mieli sporo pracowników i oddziały w największych miastach Szkocji. W miarę mała, choć nie jednoosobowa firma było tym czego szukał.
Agencja mieszcząca się przy Bath street 272 w wynajmującej niewielkie powierzchnie biurowe kamienicy Blue Square, miała jedną zaletę, której nie miały inne.
Nazwę.
“Veritas”.
Gdy Alice znalazł ją w sieci uśmiechnął się. W imieniu piekielnych sprawek: Veritas.
“In nomine Veritas”.
Sprawdził tylko szczegóły czy profil odpowiada i nie szukał już więcej.

Rozmowa z czy to z samym detektywem, czy też z pracownikiem biurowym (Alice miał to zasadniczo gdzieś kim był pulchnawy jegomość pod pięćdziesiątkę) przebiegła krótko i sprawnie. Wydrukowane zdjęcia Beckett, krótki brief jaki z wyszperanych przez siebie i kilku uzyskanych od Lamii informacji, sporządził jeszcze w domu po wyjściu dzieci i Rity. Zlecił tez równoległą obserwację siostry Isobel (wraz z rodziną), oraz pobieżne przetrzepanie firmy kurierskiej, to ostatnie już raczej jako cel drugorzędny.
Mr Maxwell trochę się mitygował wskazując mnogość celów i tłumacząc ograniczonymi możliwościami w zakresie ludzi mogącymi zajmować się tą sprawą. Został zatem ustalony priorytet w przypadku Beckett, cel poboczny w postaci obserwacji jej siostry z rodziną, oraz “w miarę możliwości, ale bez ciśnienia” - firma.
Usługa kompleksowa, kompleksowo wyczyściła też portfel aktora, nawet jeżeli zabulił na razie tylko zaliczkę.

Stojąc pod Blue Square Alice rozmyślał nad dalszymi posunięciami. Kox? Wykorzystanie ID Card zanim ją zwróci blondynce? Zapowiadało się trochę roboty.
Mimo wszystko wybrał jeden numer telefonu.