Ryo zrywa się na równe nogi i z impetem skleja podeszwę swojego buta z glinianym bebechem kukły. Cios wchodzi idealnie, golem pomimo znacznej masy odrywa się na krótki moment od podłoża i pada na wznak z łomotem.

W tym czasie pozbawiona głowy kukła młóci rękami powietrze w miejscu, gdzie spodziewała się zawadzić Ryo, ale tej już tam nie ma. Jest za to pląsający Ghorbash, który niespodzianie pojawia się tuż obok, wyprowadza zamaszysty cios mieczem, po którym noga kukły odłącza się od reszty konstrukcji.

Bezgłowy kadłubek ostatkiem sił wybija się z tej jednej nogi, jaka mu pozostała, skacze w przód i uwiesza się na szyi orka. Pół mgnienia oka po tym Ghorbash dostaje dwa tępe uderzenia w plecy i padając na ziemię, czuje kolejne dwie pary rąk wczepiające się w jego ciało.

Ryo natychmiast doskakuje do glinianego przeciwnika, nim ten zdąży się pozbierać, siada mu na brzuchu i wciska ostrze miecza w szparę, w której widziała błysk, chcąc ją rozewrzeć i sięgnąć po klejnot. Nie udaje się. Golem próbuje odpłacić się ciosem glinianej łapy, także bezskutecznie.

Z korytarza na wschodniej ścianie tego na poziomie sali o wiele szybciej, niż można by się spodziewać, wypada Musa. Przez chwilę otwiera szeroko oczy, jakby krańcowo zdumiona, jednak otrząsa się w porę z zaskoczenia i pędzi do powalonego orka. Z rozpędu dźga włócznią w plecy jednej z kukieł, jednak ostrze ześlizguje się po jakimś metalowym elemencie.

Tymczasem Ghorbash z jakąś nadludzką zręcznością i rozszerzającym żyły wysiłkiem zapiera się o podłogę i... wstaje, mając na sobie uwieszone trzy kukły, z których jedna właśnie szykuje się do wbicia długiego szpona, wręcz szpikulca w szerokie orcze plecy...

- Na wyschnięte jaja mojego dziada... - warczę i opuszczam się na dół po linie, starając się nie dotknąć żadnej nie wkurwionej kukły. A potem chcę pomóc Ghorbashowi się odpędzić od szukających orczej miłości pacynek.

Ryo wstaje z piersi golema, chwyta kadłubek kukły - która chociaż bez głowy i bez jednej nogi, to wciąż agresywna, wciąż uwieszona szyi orka. Ochroniarka odrywa ją i przeciąga obrót tak, żeby za jednym zamachem dobić kukłą miecz pozostawiony w szczelinie na piersi podnoszącej się w międzyczasie z ziemi glinianej istoty z błyszczącym klejnotem wewnątrz.

Ghorbash rzuca się z impetem do tyłu i w locie obraca ciało do poziomu, żeby całą masą swojego potężnego, orczego ciała, grzmotnąć kukłami o kamienną posadzkę. Jedna z nich rozpada się na drobne kawałeczki, drugiej, wyposażonej w szpikulec, udaje się uniknąć tego samego losu, poprzez przesunięcie się w ostatniej chwili na bok. Nie wychodzi jednak bez szwanku, bowiem ręka ze szpikulcem układa się tak niefortunnie, że ostrze wyłamuje się wraz z całym palcem i kawałkiem dłoni.

Musa, która również znajdowała się za orkiem, musiała uskoczyć przed jego nagłym ruchem, zawadziła przy tym o jedną z leżących na ziemi, nie w pełni sprawnych kukieł i wyrżnęła o podłogę. Tymczasem do walczących doskoczył We i na chłodno dokończył nie-żywota prowadzonej niewidzialnymi sznurkami pacynki z odłamanym szpikulcem, rąbiąc i siekając aż przestała się ruszać.

Ryo atakuje glinianą kukłę trzymanym kadłubkiem, chcąc nią dobić tkwiący w piersi golema miecz. Ów jednak wykonuje unik i... zamiera. Blask emitowany przez klejnot przygasł. Ryo bez większych trudności udaje się go w końcu wyciągnąć. Jest to przeźroczysty kryształ, wewnątrz którego tli się jeszcze słaby blask.

Żadna z pozostałych kukieł nie wydaje się już stanowić zagrożenia. Niektóre tylko bezradnie lekko podrygują, niezdolne do bardziej złożonych ruchów. W ciszy, która zapadła, słychać tylko szum wody gdzieś z oddali. I głos Yuteala, mówiący:
- Co to, kurwa, było?

We rozgląda się po pomieszczeniu, które - dla przypomnienia - posiada po dwa wejścia w ścianach zachodniej i wschodniej, jedne nad drugimi, na poziomie podłogi i na galeryjce, oraz schody w dół po środku północnej ściany. Barbarzyńca obraca się wokół własnej osi uważnie lustrując otoczenie w migotliwych światłach pochodni i lampek, wtem!

Nagły zawrót głowy omal go nie przewraca, wzrok przesłania krwawy zmrok. Między strumieniami zalewającej oczy juchy migają obrazy walki o dominację w akompaniamencie rzezi i terroru. Po małpoludzkich trupach stąpa zwycięska postać w złotej masce. Wizja mija tak szybko, jak się pojawiła. Pomieszczenie znów jest zwyczajne, całkiem zwyczajne, po prostu sala.

Musa ma dziwne, nieobecne spojrzenie, zdradzające objawy lekkiego szoku. Chce, próbuje coś powiedzieć, ale jakby nie może znaleźć właściwych słów. Z otwartych ust dobywa się tylko zduszone westchnienie. W końcu macha ręką, ni to w rezygnacji, ni to odpędzając demony. I drżąca przytula się do We.

Ghorbash rozgarnia szczątki zgniecionej własnym ciałem kukły i zauważa wśród nich błyszczący klejnot, podobny do tego, który z glinianej istoty wyciągnęła Ryo, tylko skrywający mocniejsze światło. Kolejny kryształ znalazł w złomie pozostałym po ataku We. Boczuś też gdzieś tam się wala po podłodze, ale apetycznie to raczej nie wygląda.

Tymczasem pozostali - czyli Yuteal i Mercon zsuwają się po linach na dół. Ostatni idzie Xsavery, który odwiązuje liny od balustrady, po czym schodzi po kolumnie, wbijając szpony mechanicznej ręki w szpary między kamieniami. Po znalezieniu się ze wszystkimi na dole, podchodzi do orka, wyjmuje mu z dłoni znaleziony kamyk i ogląda przez szkło powiększające. Po chwili wzrusza bezradnie ramionami, kręci głową i zwraca przedmiot znalazcy.

Kryształy różnią się między sobą natężeniem zamkniętego w nich światła - ten wyjęty z glinianego golema, który po prostu zastygł w bezruchu, już prawie wcale nie świeci. Natomiast te pochodzące od roztrzaskanych kukieł wciąż jeszcze dość mocno błyszczą.