Nie podoba mi się to. W zasadzie nikomu nie podoba się sytuacja, gdy ktoś przywłaszcza sobie coś, co nie jest jego.
Dopóki jednak jesteśmy w powietrzu, jest pewność, że ów ktoś nadal znajduje się na pokładzie i mój wycior razem z nim. Wzdycham i przypalam papierosa. Gong. ~ Oho, pewnie obiad ~ myślę poprawiając włosy i sprawdzając, czy ubranie leży jak należy.
Wychodzę zamykając za sobą drzwi. Do mesy kieruję się krokiem energicznym, lecz nie pośpiesznym. Mechaniczna ręka pracuje cichutko 'tyk, tyk, tyk'. Jestem chyba przewrażliwiony, albowiem zdaję się być jedynym, który słyszy cichą pracę mechanizmu.
Zostawiam za sobą kajutę i ślad dymu ciągnący się leniwie za mną.

-Panie Lato, będę miał za chwilę sprawę do Was.
- Po jedzeniu proszę Pana - odpowiadam ciepłym basem.

Jedzenie nie należy do najlepszych jakie jadłem, ale gentelmen nie wybrzydza. Obserwuję przelotnie pozostałych członków załogi. Gdzieś wśród nich jest poszukiwany przeze mnie złodziej. Może siedzi koło mnie? Może uśmiecha się przyjaźnie? Może razem piliśmy?
Może....

Dostaję pytanie, co zrobić ze złodziejem. Mnie jednak na obecną chwilę bardziej zastanawia dewastacja statku, wyglądająca na swoistego rodzaju zdradę. To jest dla mnie większy problem na obecną chwilę, to że wśród nas ukrywa się ktoś, komu zależy na fiasku wyprawy.

Próbuję zjeść obiad w spokoju, ale nie jest to proste. Królewska kuchnia to to nie jest, ale nie ma nic lepszego do jedzenia na obecną chwilę. To nie jest jednak największy problem.
Kapitan nawet podczas jedzenia musiał myśleć nad wieloma rzeczami. Musiał też panować nad sytuacją. Nawet jeśli musiał przy tym przerwać posiłek, żeby rozwiązać problem.
- To zależy czego to jest złodziej - pytam się faceta, który już raz kiedyś chciał gapić mi się do biustu. Widać po nim, że chce komuś spuścić manto, ale ja nie chcę rozrób na pokładzie. Jeszcze mi tego brakuje, żeby załoganci mi się bili, jakby problemów nie było wystarczająco dużo.

- Ale nie chcę widzieć tutaj rozrób na statku - dodaję, patrząc gościowi w oczy. Słowa te kieruję nie tylko do niego, ale też do reszty. - Od rozstrzygnięcia sporu będę ja. I nikt inny, chyba że kogoś wyznaczę do tego celu.

Znajdując się za sterami naszego pięknego statku, staję i rozglądam się po zebranych.
- Dobra, moi drodzy! Czas zacumować! - oznajmiam entuzjastycznie, obdarzając każdego radosnym uśmiechem i bielą ostro zakończonych kłów.
Potem rozdzielam zadania pomiędzy odpowiednich ludzi. Faktycznie chcę, by cztery kotwice zaczepić o pobliskie drzewa, gdzieś niedaleko starorzecza i bagna, zgodnie ze wszystkimi zaleceniami. Chyba. Tak przynajmniej wnioskuję z bazgrołów w dzienniku. Ach, nigdy nie pisałam zbyt ładnie!
Nie rozporządzam całkowitego osiadania na ziemi, bo nie widzę takiej potrzeby - są przecież drabinki!
Jeśli wszystko idzie zgodnie z planem, zapisuję sobie w dzienniku wszystkie niezbędne dane i radosnym krokiem zabieram się z resztą załogantów na posiłek.

Najpierw badawczo przyglądam się zawartości jedzenia, które mam przed sobą. Jeśli nie ma tam żadnego mięsa i nie pachnie podejrzanie padliną, to zjadam w pośpiechu. Jeśli natomiast znajduję jakieś martwe zwierzaki w swoim talerzu, oddaję wszystko Ghorbashowi, oczywiście ładnie się do niego uśmiechając i szczerze życząc smacznego.

Wynosimy gar do mesy. Już mam wyjść na pokład żeby zwołać załogę, ale dziwnym trafem zjawiają się sami, z małą Ryo w przydużym kapitańskim kapeluszu na czele. Mimo wszystko wychodzę i walę parę razy chochlą w pokrywę żeby przywołać maruderów. Potem raz dwa zabieram się za wydawanie strawy, leję gęstą zupę do mich i dodaję po kawałku chleba. Trochę się przy tym ubrudziłam toteż oblizuję dłoń i każdy kogo to interesuje może zaobserwować, że nie mam rozdwojonego języka, czy jest szorstki nie widać.

Kiedy wszyscy mają już swoje porcje dosiadam się do jednego ze stołów i wypytuję Gandę o to co działo się na apelu. Tak jak się spodziewałam lądujemy, zaskakuje mnie za to zmiana na stanowisku kapitana i prawdopodobny sabotaż olinowania.

-Pani kapitan. Co z racjami? Zapasów zostało jeszcze na jutro.- zwracam się do nowej przełożonej, niech decyduje.

Potem pójdę zanieść jedzenie Yutealowi i czuwającej przy nim byłej już kapitan Wąż.

-Wracając do rozmowy, będę potrzebował na jutro rano ileś granatów standardowych z lądem nietopkiem lub innym zabezpieczeniem do wody. Ewentualnie odpowiednio większej liczby mniejszych ładunków.
Przez chwilę patrze na wypłowiały kawałek mięsa na swojej łyżce zastanawiając się czym wcześniej był.
- Łowiliście już może kiedyś ryby na wybuch?

Spoglądam na rozmówcę ze zdziwieniem. Ani dzień dobry, ani innych uprzejmości.
Taksuję go nie przerywając jedzenia.
- Ja na przykład nie pogardziłbym dobrą whisky, cygarem i dobrą książką - odpowiedziałem - Niestety, ciężko tu o każdą z tych rzeczy. -

- Ryby na wybuchi? - wtrącam się zdziwiony, ale zainteresowany pałaszując dokładkę od kochanej Rudej. - I co z tych ryb zostanie? Miazgi-miazgi? Czy to jakieś malutkie wybuszki, czy na jakie rzeczne lewiatany chcesz wybuchać? Nie lepiej na sieci, po wielkiemu cichu?

Mrużę oczy nie wiedząc czy ma on pretensje do witania się trzy czy cztery razy dziennie, czy o coś innego. W końcu mnie oświeca.
- Książki z mojego bagażu są do pana dyspozycji. Z ładunkami wyrobicie się do jutra rana, jeśli niema ich w gotowej postaci? Jak zasłyszałem zapasów starczy nam jeszcze na jutro wolałbym jednak by następny obiad był już z tego co złowimy.
W końcu przełykam zawartość łyżki.

-Mmmm- przełykam.
-Wrzuca się w wodę ładunek, ten wybucha i ryby ogłuszone same dookoła wypływają. Bardzo skuteczna i przyjemna metoda acz po niektórych krajach dziwnym prawem zakazana. Z siecią można by było ale bez porównania dłużej i mniej wydajniej.

- O! - zdumiewam się. - Same wypływają, bo głuche? Takie durne?! Podoba mnie się to! Jam bym na wybuchi nie brał tylko spierdalał!

Mam wyraźnie poprawiony nastrój.