Kowalski był osobistością nie byle jaką. To, że w Hell’s Kitchen dzieje się coś znaczącego, to, że lada moment może dojść do porachunków grubych ryb nie umknęło jego pingwiniej uwadze, o nie! Przewidział to i miał zamiar wszystko dokładnie przeanalizować. Nie po to uciekł z największego w okolicy ZOO, by teraz nie rozwikłać tej zagadki!

Pingwin Białopłetwy stał nieopodal Karen Page, również notując coś w swoim notesiku. Patrzył mrużąc lewe oko i podejrzliwie przyglądając się wszystkim zebranym.

- Oczywiście! Chłodna makrela ma odpowiednią temperaturę, wilgotność... Kaczor, kot? Smok?! No i gdzie te grube ryby!? Na jaja mojej matki! Jedno potknięcie i zginę w tym Kitchenchaskim gułagu dla zwierząt! Wyrwą mi serce, by przerobić je na kompost naturalny i nawieść nim plantacje buraków, których szczerze i strasznie nienaaawidzęęęę!!

Kowalski uniósł wzrok znad notesiku, zorientowawszy się, że powiedział to na głos. Zmierzył Buraka nienawistnym spojrzeniem i zaczął przechadzać się po placu z rękoma zaplecionymi za plecami. Jego stopo-płetwy mlaskały charakterystycznie o wybrukowaną ulicę.

~Mamy tu do czynienia z istną mieszanką wybuchową. Pozostań w cieniu Kowalski, obserwuj i analizuj sytuację i pod żadnym pozorem się więcej nie odzywaj.

- Jesteś kosmitą! – wypalił nagle w stronę Boga – przybyłeś z nieba i w ogóle... i rzucasz na bogu ducha winne istoty oskarżenia! Nie zwiedziesz mego genialnego umysłu tym umaszczeniem tak podobnym do mojego! Biel i czerń! Hahaha! Rozgryzłem cię, rozszarpałem jak anihilator hydroforowy molekuły wody! Nie jesteś pingwinem, a kosmitą! – Tutaj kowalski wypiął się dumnie i przemówił do wszystkich zebranych, wskazując płetwą czarnoskórego mężczyznę – Każdy kosmita to zagrożenie dla niewinnych istot ziemskich. Ten niby pingiwn-kosmita powinien czym prędzej... ZGINĄĆ!

Słowo chłodna makrela wytrąciło Happiego z równowagi. Rozejrzał się dokoła niestety żadnej rybki nie było, za to znajdował się w tumie cudaków i osobistości. Jak każdy Amerykanin znał Mr. B & Mr. L podobnie jak starego McKwacza a odkąd zamieszkał w Nowym Yorku widywał czasami Kowalskiego z jego bandą, ups drużyną czy przelatującego smoka i czytał raz czy dwa jego wywiad w którym opowiadał o swym starym kraju... ale cała reszta była tu obca i wyglądała przynajmniej dziwnie.

Kto bowiem widział aby po ulicy w biały dzień chodził zombi i burak no i ten gay który wyglądał jakby się urwał z parady miłości. Zatrzymał się więc, wykonał krótki telefon w trakcie którego poinformował małżonkę, że niestety spóźni się na obiad, z uwagi na pojawienie się niezapowiedzianych gości, którym on Happy musi poświęcić chwilkę lub dwie. Chociaż technicznie była to prawda miał poczucie winy, bo Charla nie lubiła czekać bez ważnego powodu, a dziwni ludzie na ulicy nie są ważnym powodem, co innego goście z innego kraju na uczelni... Westchnął głośno, na myśl jak gęsto będzie się musiał tłumaczyć.
No ale należy robić to co należy... dlatego podszedł do buraka i zombi - którzy wyglądali na bardzo zagubionych, przypominając sobie swój pierwszy dzień w wielkim jabłku. Po czym dygając grzecznie (szkoła Charli) zapytał
- czy mogę w czymś pomóc?

Bóg z rozdziawionymi ustami przyglądał się scenie mającej miejsce przed nim. Wszystko działo się zbyt szybko i było zbyt szokujące by mógł zareagować. Niedorozwinięty chłopiec to było jedno, wypadek przy pracy… Ale reszta?! Gadający kaczka i kot, smok, zresztą też gadający, żywy burak, no i ostatecznie TO COŚ w obcisłych ciuchach. Na dodatek pingwin zaczął go oskarżać o bycie kosmitą... Dopiero po kilku minutach zdołał odzyskać kontrolę nad własnym ciałem.

- CO TU SIĘ ODJANIEPAWLIŁO?! - Krzyknął, a jego donośny głos rozległ się na cały świat. Dopiero po chwili jak się uspokoił, spojrzał ponownie na Lucyfera. - Lucek, kurwa, coś ty zrobił?! Ani chwili spokoju z tobą. Wystarczyło, że tylko na chwilę usiądę sobie przed telewizorem i zrelaksuję oglądając telewizję Trwam, a tu na ziemi kompletny chaos zapanuje...

Następnie w ręce Boga zmaterializował się telefon.

- Halo? Synek, to już ten czas. Skontaktuj się z tymi czterema… No jak im tam było… No tymi co w krykieta lubią pocisnąć. No, tak, Jeźdźcami Apokalipsy. Powiedz im, że w końcu ich potrzebuję. Jak to wyjechali na wakacje? Gdzie? Do Syrii? Hm, no to wiele wyjaśnia… No, dobra, dobra, poradzę sobie bez nich. Tak, poradzę sobie sam, ty siedź pod telefonem i wysłuchuj modły. No wiem, że to jest nudne, ale jako porządna firma musimy sprawiać przynajmniej pozory, że nas to obchodzi… No, papa…

Bóg zdematerializował telefon i usiadł na ławce, chowając twarz w dłonie. Zaczął żałować, że w ogóle zaczął bawić się w to całe “dzieło stworzenia”. A mógł zostać przy hodowli dinozaurów…

- Niech ten dzień się w końcu skończy...

- Dlaczego nikt mnie nie słucha? – Pingwin zasępił się widocznie i nieśmiało schował swą płetwę za plecy jeszcze raz dokładnie obejrzał sobie kosmitę – Jeźdźcy Apokalipsy? Gdzieś to już słyszałem, muszę się skupić i odszyfrować tę ukrytą podprogową informację inaczej wszyscy będziemy zgubieni!!

Kowalski znów zaczął chodzić w tę i na zad, kiedy naskoczyło nań latające warzywo.
- Broń się! – krzyczało i wyzywało od morderców.

- Chcesz się bić? Buraku? Walczmy! Walczmy jak prawdziwe pingwiny walczyć potrafią, ale wiedz, że się mylisz i będziesz tego żaałooował! – Kowalski odskoczył od naskakującego Buraka i przyjął pozycję gotowości do walki „zenkutsu dachi”. Wykonał kilka ostrzegawczych ruchów ostrymi jak brzytwa płetwami. – Nigdy nie lubiłem buraków, ale dam ci ostatnią szansę, na zmianę decyzji! Twoje oskarżenia są bezpodstawne i wbrew logice, która wskazywałaby jako twoich naturalnych wrogów tych, co lubią buraki, a nie na odwrót! Tfu! – Pingwin raz jeszcze zmierzył buraka groźnym spojrzeniem, pozostająć gotowym do ataku tego obrzydłego warzywa.