Lucyfer spoglądał z zniesmaczeniem na zstąpienie Boga z niebios.
- Ojcze przypominam, opuściłem Piekło bo miałem dość bycia pionkiem w Twojej grze. Nie okazywałeś mi szacunku od zarania dziejów i wiesz co? Ostatnio miałem czas na przemyślenia. Zostałem Diabłem, bo z natury jestem zły?, czy Ty tak zadecydowałeś drogi Tato? Przy okazji zagadka. Co następuje po Moim odejściu z Piekła? Wszystkie demony...Wszystkie dręczone i cierpiące dusze... dokąd pójdą Ojcze? Bo ja nie wiem i nie obchodzi mnie to. To nie mój problem. Zamiast więc robić teatrzyki, źródło światła, blask i inne cuda w Hell's Kitchen może nie powinieneś marnować swego boskiego, cennego czasu na coś ważniejszego? Rozważ może poszukiwanie następcy?

Z każdą chwilą dochodzili kolejni "celebryci", jednak tylko jeden z nich zaczepił władcę piekieł. Należało mu więc odpowiedzieć, chwilowo życzliwie.
- Hard Gay, przyjacielu Bóg kocha Was wszystkich, spróbuj z nim.
Lucyfer odpowiedział serdecznie na zaczepkę zboczonego japończyka, aby po chwili odpowiedzieć na oskarżenia Boga.

-Spójrz na ten świat Tato! Grzech i pożądanie!
Morningstar wskazał z rozbawieniem na Hard Gaya i Czesia
- Nie przypisuj mi tego wszystkiego. Wszak sam ich stworzyłeś na swoje podobieństwo, dałeś wolną wolę.

- Odebrali nam go! - Dało się słyszeć przenikliwy, mrożący krew w żyłach głos, dochodzący z zaciemnionej, bocznej uliczki.
- Podstępem skradli nam skarb, przeklęci marketingowy z Middle-Earth Enterprise!

Cień znacznie mroczniejszy od otaczających go ciemności zatrzymał się na granicy światła rzucanego przez wadliwie funkcjonującą latarnię. Przez moment dało się zobaczyć tylko dwa jaśniejące obok siebie punkty, będące ślepiami nikczemnego stwora, który porzucił spokojny żywot w domu starości, aby móc odszukać magiczny pierścień, którego pewnego dnia ujrzał na ekranie telewizora podczas reklamy rekwizytów z filmu Władca Pierścieni.

- Gollum! Gollum! - Zaskowyczał, pozwalając echu nieść swój głos uliczkami Hell's Kitchen, a następnie postąpił krok do przodu, wprost w ostre światło latarni, czego niemal natychmiast pożałował i równie szybko cofnął się, oślepionym silnym blaskiem. Stwór pogroził latarni zaciśniętą pięścią, po czym odczekał kilka chwil i chyłkiem skoczył do przodu, kiedy światło raz jeszcze przygasło. Niespełna trzy sekundy później zniknął ponownie w ciemnościach i tego dnia był to jedyny moment, w którym Gollum pozwolił się ujawnić. Resztę wieczoru spędził w cieniu, oczekując w napięciu nadejścia nocy i związanych z nią wydarzeń.

Smaug ze znudzeniem obserwował to żenujące widowisko, pozbawione i ładu i sensu. Puścił trochę dymu z nozdrzy, po czym leniwie przeciągnął spojrzeniem po tej hałastrze, zatrzymując je na dłużej na Sknerusie, w jego oczach zabłysła właściwa smoczemu rodzajowi chciwość.

-Och rozumiem, że nie wprowadza Pan byle kogo do swojego skarbca, jednakowoż ja chyba nie jestem byle kim, prawda? Mamy podobne upodobanie co do pławienia się w naszym bogactwie, może wspólna kąpiel najpierw w moim skarbcu a następnie w twoim? Myślę, że moglibyśmy przemyśleć współpracę biznesową moje kontakty w Nowym Yorku są bardzo szerokie.... na początek mógłbym pozbyć się tego pedałowatego natręta, skoro taki napalony to mój oddech dopiero go rozpali...radzę dobrze przemyśleć moją ofertę,
podczas mojego pobytu w tej krainie wiele słyszałem o tak zwanych "wrogich przejęciach",

Smok przechylił szyję, przysuwając swoją głowę bliżej odganiającego się od Hard Gaya kaczora, kiedy Gollum ujawnił się na chwilę. Rozejrzał się wściekle, próbując go zlokalizować...

- To znany z mojego rodzinnego kraju krętacz i złodziej! Musimy się strzec,
nie wiedziałem że on też tu będzie... a tak w ogóle to to całe widowisko jest stratą mojego czasu, nic z niego nie wynika. Czy jest powód aby teraz obrzucać się oskarżeniami i do jakiś linczów wzywać...to może podejrzenia właśnie na tych judzących rzucać, czyż nie?

- Słuszna konkluzja. Nie tknę cię choćby płetwą, ale w tych strasznych czasach nie możemy ufać nikomu. Na brodawki Schopenhauera! Jeśli to prawda co podejrzewam, to nasza egzystencja wisi na piórku! – ku zdziwieniu wszystkich Kowalski wyciągnął zza pleców banjo. Jakim cudem udało mu się je tam utrzymywać w ukryciu i gdzie je ukrywał, nie sposób odgadnąć. Spojrzał raz jeszcze na wszystkich zebranych, zawieszając wzrok na Bogu.

- Jeźdźcy Apokalipsy! Twoje autobusy z piekieł bram! Lepiej wracajmy do swoich domostw. Ściemnia się już. Rano okaże się, że miałem rację!

Pingwin trącił strunę, po czym napiął nieco bardziej jedną z nich, raz jeszcze skontrolował dźwięk, po czym uderzył rozpoczynając swą ostrzegawczą piosenkę.