Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Inne > Archiwum sesji z działu Inne
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 12-12-2017, 00:46   #1
 
Alaron Elessedil's Avatar
 
Reputacja: 1 Alaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputację
[Epizod 1] Lake Hills





Pociąg linii Canadian Pacific Railway na trasie Edmonton - Whitehorse sunął po torach. Krajobraz z wolna zmieniał się w pełnym słońcu wyraźnie dążąc do zwiększenia wypiętrzeń terenu porośniętych lasami w większości iglastymi. Jodły i modrzewie już w tej chwili przeważały.

Część przedziałów wypełniał harmider głośnych rozmów, wybuchów śmiechu czy gniewnych wypowiedzi wypowiadanych do mikrofonów telefonicznych. Inne równoważyły rozmowy ze spokojnym czytaniem książki, gazety lub, co zdecydowanie częstsze, zatopieniem w ekranach laptopów, tabletów oraz smartphone'ów. Słuchawki na uszach pojawiały się niezależnie.
Pozostali zatopieni byli w ciszy zmąconej jedynie przez monotonny, rytmiczny stukot kół.

Zbliżała się kolejna stacja - "Lake Hills". Niewielkie miasteczko położone w Parku Narodowym "Larch Hills", którego terenem pociąg już sunął. Tylko czekać jak nieopodal po prawej stronie majaczyć zaczną Jeziora Łańcuchowe: najpierw Salt Lake, potem najmniejsze z ogniw w postaci Cold Lake i ostatnie, największe Canoe Lake, w którego bezpośrednim sąsiedztwie znajdowała się jedna z duetu gór nazywanych Kłami. Ta najbardziej interesująca dla wizytujących miasteczko artystów - Larch Peak, gdzie mieścił się szpital psychiatryczny Larch Peak Lodge.

Kolejnym kamieniem milowym podróży miała być rzeka Pauwau. W jej zakolu mieściło się miasteczko.

Alex Greanleaf wpatrywała się w zieleń krajobrazów prędko umykających za oknem. W oddali majaczyły slalomy wąskich dróg dojazdowych wijących się wzgórzami, co jednoznacznie świadczyło o zbliżaniu się do celu. Jednakże jakby sugestia ta była zbyt subtelna, została wzmocniona przez wielki znak stojący kilka kroków od torów. Zwiastował rychły wjazd do miasta.

Spojrzała ponownie w bok, gdzie ponad wniesienia terenu wybijał się drugi z Kłów - Mount San James. Ponoć był wyższy niż Larch Peak, choć na oko trudno było to ocenić. Był znacznie dalej.


Lake Hills wita!
Zawróć.


Nagle skupiła wzrok na zbliżającej się tablicy.


Lake Hills wita!





Kilka przedziałów dalej w całkowitej ciszy spał niespokojnym snem Richard Veyer. Towarzysz podróży, otyły mężczyzna dawno mający za sobą lata młodości był najwyraźniej fanem książek. Nie odzywał się ani słowem pogrążony w lekturze "Drogi ku nocy" Billa Newmana. Idealny kompan dla znużonych.

Choć jego uwaga całkowicie znajdowała się po stronie Franka Rangera, bohatera powieści, wrodzona czujność nie pozwoliła mu przegapić celu jego podróży. Odłożył książkę, spojrzał na młodzieńca pogrążonego w koszmarach. Przyszedł czas na pobudkę. Szturchnął lekko chłopaka, a ten natychmiast otworzył oczy.

- Coś się tak spocił? Zarzynali cię w tym śnie, czy co?

- Nie… - mówił wciąż wpółprzytomny rysownik. - Ale to był koszmar. Właściwie moje marzenie, które zmieniło się w koszmar…

- Cooo? - zmarszczył brwi gruby, starszy facet. - Dobra tam, sen to sen. Zaraz dojeżdżamy do Lake Hills! Mówiłeś, że też wysiadasz tutaj? Ciekaw jestem, czy ten ich cały Park Narodowy warty tyle, co nasze, amerykańskie. Idziesz ze mną chłopaku?

- Nie - odparł cicho Richard. - Ja tutaj w innych celach, niż zwiedzanie.

Pociąg zwolnił i poruszał się coraz bardziej leniwie pozwalając na podziwianie miejscowości. Jeśli w ogóle było co podziwiać. Drogi i domy nieszczególnie piękne, wcale nie bogate. Choć miały swój klimat.
Wagony przetoczyły się przez most na drugą stronę rzeki i zatrzymały nieopodal.

Starszy jegomość wstał i wcale sprawnie, wbrew wszelkim pozorom, włączył radio nim zdjął swój bagaż.

Dziś pogoda nie będzie płatała figli. Szykuje się piękny, słoneczny dzień i wspaniała gwieździsta noc. Jak pewnie moi drodzy słuchacze wiedzą, nie ma nic lepszego niż zawróć obserwacja ciemnego nieba w Mlecznym Obserwatorium.

Richard spojrzał na starszego jegomościa. Nic nie wskazywało na to, żeby dostrzegł pomyłkę radiowca.




Stacja to dumne określenie dla płaskiego, utwardzonego betonem, podłużnego skrawka terenu opatrzonego tablicą "Lake Hills" oraz pojedynczego, drewnianego budynku wielkości niedużego mieszkania. Tam najprawdopodobniej można było kupić bilet powrotny.

Richard w niewielkim tłumku dostrzegł kurtynę rudych włosów. Gdzieś ją już widział... Benefis Browna. Stała w grupce z Grahamem Mastertonem oraz Keithem Richardsem.




Felicia Langsford siedziała na fotelu pasażera Cadillaca CT6. Razem ze swoim partnerem jechali wąskimi, krętymi drogami głównej 319. Tuż przed jej rozwidleniem Reece zatrzymał się na stacji benzynowej "Ogden" wyglądającej jak niskobudżetowa atrapa. Jeden dystrybutor, jeden niewielki budynek i nic innego w zasięgu wzroku. Prócz szosy. I masywu wzgórz lub gór, ciężko stwierdzić.

Skręcił w prawo trzymając się 319. Wedle mapy i 303 dotarliby do celu wjeżdżając potem na 302, lecz była ona dłuższa nie wspominając o licznych zakrętach świadczących najprawdopodobniej o kluczeniu pośród wyniosłości terenu. Wkrótce ich oczom ukazała się rzeka Pauwau, wzdłuż której w pewnej odległości biegła 319 prowadząca wprost do miasteczka. Mięli kolejne rozwidlenie po prawej oraz jedno po lewej, gdy na drogę wyszedł policjant. Ze znudzeniem kilkukrotnie nakazał zatrzymanie się.

Nie przekroczyli prędkości. Reece z daleka dostrzegł radiowóz. Pewnie rutynowa kontrola. Facet nie miał co robić.

Cadillac zatrzymał się, zaś zarośnięty mężczyzna z lekką nadwagą w oliwkowym mundurze podszedł do okna kierowcy. Elektrycznie opuszczana szyba zjechała w dół.

- Dzień dobry. Prawo jazdy zawróć i dowód rejestracyjny poproszę.

- Słucham? - zapytał kątem oka z konsternacją spoglądając na Felicię.

- Prawo jazdy i dowód rejestracyjny. To jakiś problem?

- Powiedział pan, żeby zawrócić.

Kapral Hinks, jak głosiła plakietka na klatce piersiowej, spojrzał na niego, a potem na nią, jakby spodziewał się zobaczyć na ich twarzach, że próbują sobie robić z niego żarty.

- Zapewniam pana, że niczego takiego nie powiedziałem. Co z tym prawem jazdy i dowodem rejestracyjnym? - ponaglił z lekkim zniecierpliwieniem.

- Oczywiście, już - odparł Reece, jakby właśnie się ocknął i ze schowka wyjął wymagane dokumenty. Policjant uważnie przeczytał każdą linijkę, gdyż niemożliwe aby ktokolwiek miał takie problemy z czytaniem.

- Wygląda na to, że wszystko w porządku. Szerokiej drogi - rzekł w końcu oddając właścicielowi jego własność.

Ponownie ruszyli w drogę. Niedługą, jeśli wierzyć mapie. Minęli skręt w lewo w poboczną drogę E16 i przecięli rzekę mijając kolejną, identyczną stację paliw "Ogden" oraz tory kolejowe. Przy tych drugich zmuszeni byli poczekać, by przepuścić przejeżdżający pociąg.

Lake Hills nie imponowało. Wyglądało dokładnie tak, jak można było się spodziewać po niewielkim miasteczku, w którym wszyscy się znali. Klocki niskich, najwyżej piętrowych budynków wszędzie w zasięgu wzroku.




Południe minęło zaledwie dwie godziny temu. Placówka Larch Peak Lodge nie była jednak gotowa na ich przyjęcie. Doktor Brown osobiście zadzwonił dzień wcześniej i przeprosił za zaistniały kłopot tłumacząc spóźnienie niespodziewaną koniecznością dopracowania kreatywności poprzednich pacjentów.

Uprzedził również, iż zarezerwował oraz opłacił nocleg w domku należącym do firmy "Bliżej Natury". Właściciel Frank Cross miał przekazać klucze w biurze.
 
__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.

Ostatnio edytowane przez Alaron Elessedil : 12-12-2017 o 00:49.
Alaron Elessedil jest offline  
Stary 16-12-2017, 22:01   #2
Krucza
 
corax's Avatar
 
Reputacja: 1 corax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputację


- Ja pierdzielę, co to za dziura – mruknęła Felicia podnosząc wzrok znad komórki na bruneta za kierownicą – Jesteś pewien, że chcesz tutaj utknąć zamiast wrócić do cywilizacji? Karaiby wciąż zostają opcją, a ja zadbam o to, żebyś się zdołał odprężyć - uśmiech dziewczyny poszerzył się znacząco.

Szybko jednak zniknął, gdy mijali dyżurnego okularnika.

- Ja pierdzielę... – mruknęła raz jeszcze by upewnić się, że Reece ją usłyszał.
Podrapała się lekko po wytatuowanej szyi i sięgnęła po papierosy. W ostatniej chwili jednak zrezygnowała. Może w końcu zapalić już na miejscu.

Odgarnęła ufarbowane na siwo włosy tak by odsłonić modnie podgolony bok i przesunęła dłonią po udzie Reece’a opiętym jeansami, gdy mijali dwa podłużne, drewniane domy o spadzistych dachach.

Nie odzywała się więcej by nie prowokować kłótni z basistą. Był uparty i normalnie ten jego upór bardzo ceniła. W tym wypadku jego upór w kwestii wakacji w Pipidówie Dolnej uznała za całkowite zaćmienie umysłu.

Gdy zatrzymał samochód, wyskoczyła i zaczęła wystukiwać papierosa z paczki i nim Reece wytoczył się z maszyny już odpałała fajkę.

Zadziałali odruchowo z rutyną nabytą przez czas ich związku: on otoczył jej szyję ramieniem, ona wcisnęła wolną dłoń w kieszeń jeansów na pośladku mężczyzny. Była dobre dwadzieścia niższa od partnera i sporo drobniejsza, chociaż i on nie był specjalnym pakerem.

Dobry humor Reece’a nie udzielał się dziewczynie, szczególnie gdy oboje dojrzeli informację nabazgraną na kartce informację.

- Serio... może to polecenie policjanta ‘zawróć’ nie było całkiem od czapy, hm? – Felicia wydmuchała siwy dymek.

– Może ten okularnik na stróżówce ma klucze ale nie raczył poinformować? No to czekamy na Franka, hm? – Langsford odczepiła się od Reece’a i klapnęła na schodkach werandy wyciągając nogi przed siebie.
 

Ostatnio edytowane przez corax : 17-12-2017 o 10:27. Powód: Styl
corax jest offline  
Stary 16-12-2017, 22:17   #3
 
Zara's Avatar
 
Reputacja: 1 Zara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputację
Lake Hills nie było imponującą miejscowością. Zarówno pod względem wielkości, jak i bogactwa ulic oraz domków. Wszystko wskazywało na to, że Richard przespał najatrakcyjniejszą część podróży, gdy pociąg przejeżdżał przez malownicze okolice miasteczka. Lasy, jeziora, góry, rzeka. Opis "Larch Hills" brzmiał zachęcająco. Nie miał jednak czego żałować, skoro jego wizyta u doktora Browna została odłożona w czasie. Będzie czas, by zaległości nadrobić. Nawet lepiej, jeśli będzie oglądał pierwszy raz te przyjemniejsze okoliczne widoki bezpośrednio, a nie przez pociągową szybę, nie mając możliwości zatrzymania się przy najciekawszych widokach.

Skoro zatrzymali się na skromnej stacji docelowej, mężczyzna zaczął zbierać się do wyjścia. Sięgnął po swój bagaż, wysłuchując pozytywnej informacji o pogodzie. Słysząc pomyłkę radiowca, Richard nieco się zdziwił. Być może jej autor wskazywał komuś drogę, kto krążył po radiostacji i zapomniał się? Albo może celowo wplótł te słowo w swoją wypowiedź. Również jemu zdarzało się nanieść do rysunku jakiś umówiony ze znajomym element, tak po prostu, dla żartu. Miało to dla nich jakąś wewnętrznie śmieszną wartość, jednak zazwyczaj było zdecydowanie bardziej spójne z całościowym przekazem, niż to, co zaoferowali lokalni radiowcy. Być może właśnie dla tego byli tylko dziennikarzami podrzędnej stacji radiowej.

Rysownik pożegnał się z przypadkowym kompanem podróży, który najwidoczniej miał chęć na dalszą znajomość. Jakkolwiek Richard mógł być mu wdzięczny za przebudzenie go na odpowiedniej stacji, jak i na pewno szanował go za czytanie książek, tak nie miał wielkiej ochoty na kontynuowanie tej krótkiej znajomości. Szczególnie, że ich cele w Lake Hills były różne.

Richard wpisywał do map Google na telefonie adres domku, w którym miał się zatrzymać z powodu opóźnienia przyjęcia przez doktora Browna. Dojrzał jednak wśród wysiadających znajome... włosy. Podszedł bliżej i przekonał się, że być może dzięki ich właścicielce nie będzie musiał samotnie poruszać się z nawigacją po uliczkach Lake Hills.

- Przepraszam - zwrócił się do rudowłosej kobiety uprzejmym tonem. Ta odwróciła głowę, a jej twarz promieniała przyjemnym dla oka uśmiechem. Spojrzała na nieznajomego pytająco, więc ten kontynuował - Kojarzę panią z benefisu doktora Browna. Podejrzewam, że kolejne przybycie do Lake Hills również związane jest z doktorem?

- W rzeczy samej - odparła powściągliwie, lustrując mężczyznę spojrzeniem ciemnobrązowych oczu - Alex Greanleaf, a pan to… - uniosła brwi wpatrując się w nieznajomego wyczekująco. Jej spojrzenie nie odstępowało go nawet na chwilę, było ciekawskie i przenikliwe, hipnotyzujące.

- R-Richard Veyer - odpowiedział mężczyzna speszony spojrzeniem i uśmiechem rozmówczyni. - Czy pani wizyta również została odłożona w czasie przez doktora?

- Tak jakby - wymijająca odpowiedź z ust Alex brzmiała równie dobrze, co szczera prawda i konkret. Kobieta miała przyjemną dla ucha barwę głosu oraz miłą oku aparycję. Nic więc dziwnego, że stała w towarzystwie dwóch mężczyzn.

- Zdążyłeś poznać wielu wspaniałych ludzi? - wyskoczyła nagle z uroczym uśmiechem, choć wspomnienie o benefisie oprócz miłych chwil niosło za sobą również widmo śmierci.
- Nieczęsto zdarza się ku temu okazja.

- Obecność tylu znamienitych gości na benefisie trochę mnie speszyła - odpowiedział z nieco zawiedzionym wyrazem twarzy. - Nie poznałem ich na pewno tylu, ile bym chciał. Ale już widzę, że można nieco nadrobić.

Richard postarał się również odpowiedzieć uśmiechem, choć na pewno nie mógł się równać z tym, który posłała w jego stronę Alex.

- Sama, z tego, co pamiętam, nie próżnowałaś?

- Nauczyłam się, że z okazji nam danej trzeba korzystać. Nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość, prawda?
- Alex uśmiechnęła się bardziej subtelnie i uwolniła rozmówcę od swojego spojrzenia, poczynając rozglądać się po okolicy.

- Prawda - Richard skinął dodatkowo głową. - Teraz chciałbym się udać do pana Crossa z firmy "Bliżej Natury", który ma przekazać klucze do noclegu, jaki zarezerwował doktor Brown. Ale w samym Lake Hills jestem pierwszy raz, więc jeśli byłaś tu wcześniej, to może masz jakieś wskazówki, jak najlepiej dostać się do celu w tej mieścinie?

Kobieta pokiwała przecząco głową

- Niestety. Jednak chętnie pobłądzę wspólnie. Jeśli się gubić, to lepiej mieć towarzystwo - uznając za ustalone, Alex ruszyła ku wspólnemu celowi. W końcu prędzej czy później będą musieli trafić.

Richard, również preferujący wspólne błądzenie, lekko się uśmiechnął i poszedł razem z Alex. Jej towarzystwo być może lekko go peszyło przez to przenikliwe spojrzenie i promieniujący uśmiech. Ale pozytywne aspekty tej znajomości zdecydowanie przeważyły szalę, powodując u Richarda dobry nastrój. Zwłaszcza, że jeszcze chwilę temu alternatywnym towarzyszem był dla niego gruby, stary facet.
 
Zara jest offline  
Stary 16-12-2017, 23:33   #4
INNA
 
Nami's Avatar
 
Reputacja: 1 Nami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputację
Podróż pociągiem powinna zapewne należeć do tych monotonnych, szczególnie dla kogoś, kto tylko patrzył się w okno. Alex jednak zdawała się być zainteresowana widokami zza szyby i pochłaniała każdy aspekt krajobrazu, ten piękny jak i szpetny, oryginalny i powtarzalny, żywy i wymarły. Wszystko było dla niej ciekawe, a równomierny stukot metalowych kół pędzących po szynach napawał ją spokojem oraz wewnętrzną harmonią. Dzięki temu wszystkiemu czuła się odprężona, a jej myśli błądziły w różnych kierunkach.

Ubrana w czarne, jednolite pończochy i ołówkową spódnicę do kolan, trzymała na swych zgrabnych udach podręczny notes, w który uderzała rytmicznie piórem. Po samym wyglądzie zdawało się nie być zbyt drogie, jednakże panna Greanleaf doceniała jego wartość sentymentalną. Zawsze gdy czuła choć cień nadziei na "dobrą passę", starała się korzystać z tego pisaka, a nie byle jakiego.

Kobieta wzięła głęboki oddech, pozwalając piersiom wychylić się zza kwadratowego dekoltu czarnego sweterka. Jego krótkie rękawy sprawiały, że momentami Alex czuła chłód dłoni i zastanawiała się nad założeniem długich mitenek, jednak w ostateczności rezygnowała, nie chcąc po prostu zwracać na siebie uwagi nieoczekiwanym wstawaniem z miejsca. Ucieszyła się więc widząc, że jest już blisko, mina jednak zrzedła równie szybko, kiedy potrząsnęła głową.
Zawróć

~ Niemożliwe - rozbrzmiało w myślach, kiedy ręka trzymająca pióro nieświadomie zaczęła wybijać szybsze rytmy o kartkę notesu. Alex przestała dopiero, kiedy z rozmyśleń wyrwało ją sugestywne chrząknięcie współpasażera. Zatrzymała ruch palców.

Lęk śle obrazy pod całunem ukryte,
Gdzie serca bicie martwy promień suszy,
A myśli błądzą ciągle nieużyte,
zatracając ludzi w labiryncie duszy.

Zapisała na kartce wypłowiałym, granatowym atramentem, przyjrzała się i przeczytała kilka razy. Jej ciemne oczy długo błądziły i przeskakiwały między słowami, próbowała poczuć wewnątrz siebie jakieś emocje. Nie czuła jednak nic. Z gracją wydarła kartkę z notesu, zgniotła ją, podarła subtelnie na równe kawałki a potem wyrzuciła do małego śmietniczka w przedziale. Zbliżała się pora wyjścia, więc podniosła się z siedzenia, poprosiła mężczyznę o pomoc w zdjęciu bagażu, założyła ciemnofioletowy płaszcz i z równomiernym stukotem obcasów udała się przez korytarz w stronę drzwi pociągu.

Na stacji stanęła chwilę biorąc oddech. Potrzebowała chwili przerwy, próby napawania się widokiem oraz na orientację w terenie. Samotność nie trwała długo, kiedy podszedł do niej obcy mężczyzna. Z uśmiechem przywitała nieznajomego. Ludzie byli często inspiracją, a ich zachowania czy uczucia pozwalały na odczucie empatycznej więzi niezbędnej do tworzenia poezji mającej w sobie uczucia. Czasu na rozmowę było wiele, jednakże świadomość, że obydwoje będą błądzić nim trafią do celu sprawiła, że postanowili kontynuować pogawędkę w drodze.

Droga jednak nie była ani taka trudna, ani długa jak początkowo im się wydawało. Dosłownie kawałek dalej dostrzegli podłużny, drewniany dom z dachem o niewielkim spadzie, zaś tuż obok niego nieco bardziej oddalony od ulicy znajdował się trochę większy budynek, zachowany jednak w identycznej konwencji. Gdy Richard i Alex weszli po schodkach i dali parę kroków przez werandę, dostrzegli wiszącą na drzwiach kartkę: "Wyskoczyłem na obiad do Moose's Horn."

Ognistowłosa kobieta parsknęła krótkim śmiechem zupełnie bez powodu, a przynajmniej nie zdradzała go. Widać jednak było, że coś ją rozbawiło, a małe niepowodzenie wcale nie zmyło pozytywnie roześmianego wyrazu twarzy. Odwróciła się do Richarda, przechylając rudy łepek lekko w bok i patrząc na mężczyznę odezwała się zawadiacko.
- To co, głodny?



 
__________________
Discord podany w profilu
Nami jest offline  
Stary 19-12-2017, 19:50   #5
 
Alaron Elessedil's Avatar
 
Reputacja: 1 Alaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputację


Restauracja "Moose's Horn" okazała się być parterowym budynkiem na rogu ulicy Transportowej i Szkolnej niewiele mniejszym od znajdującego się tuż obok supersamu o wdzięcznej nazwie "Lola". Co wcale dobrze nie świadczyło o wielkości tego drugiego.

Wiekowy, czerwony samochód o nadwoziu combi niespiesznie wtoczył się na parking i zgasł. Wyszedł z niego starszy, siwy mężczyzna o sterczących włosach oraz łysinie śmiało przesuwającej się od czoła ku czubkowi głowy. Obok niego szło... zwierzę na sznurku, które najprawdopodobniej zostało początkowo zakwalifikowane jako pies, lecz w drodze na ten świat musiało wypaść ze swojej szufladki.

Chwilę później tuż obok jedynego na parkingu samochodu zatrzymał Cadillac. Wysiadła z niego para przyjezdnych, nie było co do tego najmniejszej wątpliwości. Nie pasowali do miasteczka tak bardzo jak było to tylko możliwe poczynając od drogiego samochodu przez sposób bycia na wyglądzie kobiety kończąc.
Ostatecznym dowodem był fakt, iż żaden przechodzień ani żaden pracownik ich nie znał. W Lake Hills każdy zna każdego...

Richard dostrzegł niespójność jako pierwszy. Wytatuowana dziewczyna z grzywą jasnych włosów znikająca w drzwiach restauracji natychmiast rzuciła mu się w oczy.
Nadjeżdżająca ciężarówka przewożąca bale drewna minęła ich powoli na jakiś czas przesłaniając widok. Kiedy oddaliła się, para zniknęła w środku.







- Witamy w Moose's Horn!

Kelnerka, Dawn, jak głosiła plakietka na jej stroju szerokim uśmiechem powitała czwórkę przyjezdnych wracając od stolika za ladę. Niewątpliwie była bardzo miłą osobą, zaś jej głos był na swój piskliwy sposób dość słodki. Nie była jednak szczególnie urodziwa.

- Pan Cross wyszedł do łazienki. Siedzi przy tamtym stoliku, proszę na niego zaczekać, zaraz wróci. Może coś podać? Kawę?




Istotnie przy wskazanym stoliku stał talerz z niedojedzonymi frytkami i kurczakiem, choć dość niepokojące, jeśli chodzi o stan zdrowia właściciela „Bliżej Natury” były dwie puste szklanki po kawie oraz pełna z colą schładzaną lodem. Niemniej stojąca na podwyższeniu z roślinami kaczka była lekko psychodeliczna. Jej głowa była niepokojąco podobna do główki niemowlęcia. Dziobatego. Z zaskakująco chwytkimi skrzydełkami zakończonymi piórami sugerującymi grubiutkie paluszki, w których znajdował się zegar do złudzenia przypominający patelnię bez uchwytu…




Starszy mężczyzna pociągnął dopiero postawioną kawę i obejrzał się w ich kierunku z ustami wykrzywionymi w pałąk od wiadra oraz nieprzychylnym spojrzeniem ciemnych oczu. Fizjonomia nieznajomego była tak skrajnie antypatyczna, iż odpychająca wydawała się nawet myśl powiedzenia mu „dzień dobry”, zaś sama jego obecność sprawiała, iż stwierdzenie to stawało się kłamstwem. Choć jego ubranie można było uznać za eleganckie, było nieziemsko pogniecione. Zdawało się nigdy nie oglądać żelazka z bliska.
Coś poruszyło się na jego kolanach, wychyliło łeb i... w sumie nie wiadomo było czy to stworzenie miało taki wyraz spoczynkowy pyska, czy szczerzyło się na nich. Co prawda nie wydawało żadnych odgłosów, lecz ten fakt niczego nie przesądzał. Potworek wyglądał na istotę skrajnie złośliwą, pozbawioną wszelkich hamulców oraz wredną do tego stopnia, iż wszystkie koty świata mogłyby pobierać u niego nauki. W połączeniu ze ślepiami nieuleczalnego psychopaty nie wiadomo było co zrobi za chwilę.
Nie wiadomo co odstraszało bardziej. On czy właściciel.




Kolejne spojrzenia miejscowych zwracały się ku nim. Gości nie było wielu, więc również gwar rozmów był na tle mało dokuczliwy, że gdyby ktokolwiek się uparł, mógłby swobodnie posłuchać o czym rozmawiają pozostali. Wszystko jednak ucinało się. Rozmowa po rozmowie, wypowiedź po wypowiedzi. Wkrótce niemal wszyscy patrzyli już tylko na nich, zaś Reece nie był im dłużny. Przeniósł spojrzenie na Felicię.

W rogu pomieszczenia nagle ryknął gromki śmiech zdający się być jeszcze głośniejszy w przejmującej ciszy mąconej tylko przez głos radiowca wydobywający się z głośników.
Źródłem były jedyne dwie głowy pokryte długimi, białymi włosami. Ciężko było określić większą ilość szczegółów jegomościów przez wysokie oparcia siedzeń.

- I wtedy buuuuuuuum! Wyobrażasz to sobie?!

- Padaliby jak muchy!

- Ehhh, gdzie te czasy...?




Kilka kroków w kierunku korytarza prowadzącego do toalet stała zgarbiona kobieta ściskająca kurczowo zapaloną lampę naftową. Świeciła przy tym mocniej niż choinka na Boże Narodzenie, gdyż w jej ubranie wszyte były niezliczone ilości włączonych lampek, zaś na głowie spoczywała korona z latarek czołowych. Zmartwienie, szok i strach łączyły się w jedną, bezkształtną emocję wypływającą na twarz jak oliwa na powierzchnię wody.

- Tylko nie kawy. Jak spróbują, to nigdy stąd nie wyjadą.

Odziany w ocieplaną, przeciwdeszczową kurtkę człowiek pociągnął czarny napój z dużego kubka, po czym ponownie spojrzał na gości. Miał nie więcej niż cztery krzyżyki na karku, choć kilkudniowy, zaniedbany zarost oraz lekko ubrudzona twarz oraz dłonie mogły dodawać mu wieku.
Richard spostrzegł na ubraniu resztki czegoś, co wyglądało na wióry.

- To źle zabrzmiało. Chciałem powiedzieć, że tutejsza kawa niewoli ludzi. Pat Haldridge…




Drzwi otworzyły się nagle, a kiedy obejrzeli się za siebie, dostrzegli olbrzymiego Indianina. Jakby towarzystwo nie było już wystarczająco specyficzne. Pomalowana czernidłem w barwy wojenne twarz wyglądała niepokojąco niebezpiecznie szczególnie w połączeniu z kołczanem wypełnionym strzałami, łukiem, nożami, tomahawkami oraz czymś, co wyglądało na flary własnej roboty. Bóg jeden wie co jeszcze trzymał w skórzanej torbie. Prosty sznurek ozdobiony kruczymi piórami utrzymywał długie włosy w końskim ogonie. Wielkolud w prostej, lnianej koszuli pochylił głowę, by nie zawadzić nią o futrynę i z zimnym, obojętnym wyrazem twarzy przeszedł obok roztaczając wokół siebie aromat palonych ziół połączonych z gęstym dymem. Jego źródłem był trzymany w dłoni, tlący się wiecheć.




Inny nieznajomy zamachał szybko dłonią wyraźnie próbując jak najszybciej przełknąć to, co właśnie przeżuwał. Okulary z drucianymi oprawkami podskoczyły lekko, przez co musiał je poprawić. Miał kręcone, ciemne włosy oraz zarost wyglądający na o dwa dni zbyt długi. Pomimo starej, flanelowej koszuli oraz znoszonych sztruksów prezentował się znacznie schludniej niż większość gości. Jednak dbałość o szczegóły potrafiły stworzyć coś z niczego.

- Wodzu! Tutaj! Doskonale się składa, że cię widzę. Zaczynało mi już brakować zapasów i zastanowiłem się czy kogoś do ciebie nie posłać. Daj mi kilka minut, zjem i pójdziemy do sklepu. Głodny?

Indianin usiadł bez słowa i zastygł w bezruchu. Nie wyglądało na to, by miał zamiar zacząć się odzywać.

- Jak chcesz.

 
__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.
Alaron Elessedil jest offline  
Stary 28-12-2017, 22:45   #6
 
Zara's Avatar
 
Reputacja: 1 Zara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputację
Nieobecność Franka Crossa w biurze nie wzbudziła negatywnych odczuć w Richardzie. Skoro i tak musiał czekać w Lake Hills do wizyty u doktora Browna, takie drobne opóźnienia nie miały znaczenia. Być może chętnie odłożyłby już gdzieś swój bagaż, ale możliwość lepszego poznania Alex równoważyło tą niewygodę z nawiązką. Rysownik nie mógł uciec od oceniania ludzi poprzez wygląd, w końcu podstawowy zmysł, jaki używał w pracy to wzrok. A zwłaszcza jej ogniste włosy sprawiały, że Alex wyróżniała się z tłumu. Niczym jedna z głównych postaci w komiksie, rzucała się w oczy, zdawała się być bardziej dopracowana, niż reszta mijanych ludzi.

Tego dnia jednak, nie tylko w osobie rudowłosej Alex Richard dostrzegał wyróżniające się postacie. Jak jasnowłosa, wytatuowana dziewczyna. Jak starszy mężczyzna z okropniejszym od siebie psem, choć wcale nie było o to tak łatwo. Jak oświetlona lampkami i latarkami, zgarbiona kobieta. Jak Indianin. Przez chwilę Richard poczuł się bardziej swojsko, niczym na konwencie, gdzie cosplay był pozycją obowiązkową. Pozytywne uczucie jeszcze szybciej znikło, niż się pojawiło. Wszyscy zaczęli się na nich gapić. W tym na niego, chyba najmniej wyróżniającego się wyglądem w całym "Moose's Horn".

Poczuł się, jakby był nieświadomie uwalony na całej twarzy sosem, a goście liczą, że ktoś inny pierwszy zwróci mu na to uwagę. Ale wiedział, że nie jest. Tak samo, jak na niego miejscowi wpatrywali się również w Alex i jasnowłosą, a u nich zdecydowanie nie mógł stwierdzić żadnych zaburzeń w wyglądzie. Uznał, że stojąc na środku i gapiąc się na wszystkich dookoła, na pewno nie poprawi tej dziwnej atmosfery. Spojrzał więc ponownie na kelnerkę, chyba jedyną miejscową ostoję normalności w restauracji.

- Poproszę colę. W butelce, nie trzeba przelewać do szklanki.

Powiedział uprzejmie. Właściwie, Richard chętnie napiłby się kawy. Jakby jednak nie wystarczało, że samo miejsce zniechęcało do proszenia o cokolwiek, co wymagało dłuższego czekania, to jeszcze dochodziły dziwne słowa o niej mężczyzny w przeciwdeszczowej kurtce. Chociaż chyba więcej, niż o kawie, mówiły o podejściu mieszkańców Lake Hills do nowoprzybyłych. Być może niechęć miała swoją podstawę w szpitalu psychiatrycznym doktora Browna, a właściwie jego pacjentach? Na swój sposób było to zrozumiałe. Nie dość, że artyści, to jeszcze z problemami. Ale przez takie podejście, również Richard wzajemnie zaczął odczuwać niechęć do miejscowych i tego miejsca. Całego, włącznie z jego szklankami. Gdyby mógł, to poprosiłby, aby podano mu colę prosto z dostawy, która nie chłodziła się zbyt długo w tutejszych lodówkach. Ale to byłoby już zbyt nieuprzejme.

Woląc już poczekać, niż przychodzić tu drugi raz, Richard z niechęcią usiadł przy najbliższym pustym stoliku, jaki znajdował się obok tego, przy którym niszczył swe zdrowie zbyt dużą dawką kofeiny Frank Cross. Zastanawiał się, czy Alex również będzie chciała zaczekać. Przypuszczając, że dla niej musi być tu tym bardziej niezręcznie, zaproponował.

- Mogę sam zaczekać na pana Crossa, jeśli chcesz jeszcze gdzieś wyjść. Jak zostawisz mi numer telefonu, to dam znać, jak już będę miał klucze.

Zaraz po wypowiedzeniu pożałował tych słów, choć zewnętrznie nie dał tego po sobie poznać. Obecność chociaż minimalnie kojarzonej osoby na pewno nieco pomagała znieść dziwną atmosferę w "Moose's Horn", więc wolałby, aby kobieta została na miejscu. Ale przypominając sobie swoje porównanie Alex do pierwszoplanowej postaci z komiksu, to być może warto było mieć w razie czego mieć ją po swojej stronie, a propozycja drobnej przysługi się do tego przyczyni?
 
Zara jest offline  
Stary 01-01-2018, 16:40   #7
INNA
 
Nami's Avatar
 
Reputacja: 1 Nami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputacjęNami ma wspaniałą reputację
Stanie w miejscu przed zamkniętymi drzwiami było pomysłem zbyt mało ambitnym, by zadowolić poetkę. Miała silną potrzebę pójścia gdzieś i napawania się ciekawymi bądź nietypowymi widokami, jakie spodziewała się tutaj zastać. W końcu szpital musiał przyciągać też ludzi dziwnych i mogłaby się założyć, że każdy miał coś za uszami, a dodatkowo świecił ukrytym, wewnętrznym osobliwym zachowaniem. Każdy coś ukrywał, nawet Alex. Nie miała jednak zamiaru mówić o sobie, skrywając uczucia pod maską ślicznego uśmiechu. Była słodka i to wystarczyło, aby nie podejrzewać jej o mrok, jaki skryła w zakamarkach swojego chorego umysłu i skrzywdzonej, cierpiącej duszy.

Z radością wymalowaną na twarzy i ciekawością w oczach szła z Richardem próbując poznać chociażby cel wizyty. Chętnie porozmawiała o tym, co on lubi najbardziej tworzyć, czym się interesuje i czy woli gwar miasta od ciszy przyrody, która bywa nieprzewidywalna. Panna Greanleaf była kontaktową osobą zadającą wiele pytań dla podtrzymania rozmowy, przy okazji sama rozwijała temat i pytała rozmówcę o jego opinię. Ognistowłosa interesowała się psychologią, ale tylko amatorsko. Twierdziła, że ma w sobie dar i potrafi przejrzeć ludzi. Już na pierwszy rzut oka wiedziała, kto jest godny zaufania, a z kim lepiej nie rozmawiać, bo to nie przyniesie nic dobrego. Ogólnie uważała, że nie warto ufać ludziom, bo wszystko wykorzystają przeciwko nam samym i że człowiek to największa bestia ze wszystkich stworzeń stąpających po ziemi. Ma broń, ma siłę, ma możliwości kontakty i rozum, działa podstępem i intrygą, a największy ból to ten w naszej głowie i sercu. Alex okazała się być osobą w pewien sposób wrażliwą, ale i najwyraźniej twardą, dobierającą znajomych z rygorystyczną selekcją przez co nie posiadała ich wielu. Owszem, znała mnóstwo osób, miała ogrom kontaktów, ale nie miała nawet przed kim się otworzyć. Być może to właśnie z tego powodu zamknęła się na sztukę i potrzebowała tej terapii bardziej niż sądziła.


Gdy weszła do knajpy zdębiała i zaniemówiła niemal w jednej sekundzie. Skupione na niej spojrzenia dziwnych ludzi sprawiły, że poczuła się bardzo niepewnie. Miała wrażenie, że za chwilę przyklei się do pleców Richarda jak bezbronna dziewczynka licząca na to, że ktoś się za nią wstawi i ją obroni. A przecież nie działa jej się krzywda, prawda?
Głośno przełknęła ślinę i w końcu ruszyła wgłąb sali, udając że ta sytuacja wcale jej nie spłoszyła. Uśmiechnęła się subtelnie do kelnerki, która zaproponowała kawę i nawet gotowa byłaby przystać na tę propozycję, kiedy wtrącił się ktoś z sali, stanowczo ją odradzając. Pat Haldridge? Alex postanowiła, że zapamięta.

- Wbrew pozorom uzależnienie, mimo negatywnego wydźwięku, daje choć namiastkę szczęścia. - wtrąciła Alex sympatycznym, aczkolwiek poważnym, kobiecym głosem. Brzmiała bardzo delikatnie, a jednocześnie przekonująco - Nim zdamy sobie sprawę z jego sztuczności, czujemy się lepiej - dokończyła patrząc na mężczyznę, po czym przeniosła spojrzenie na kelnerkę - Poproszę więc kawę. - zwróciła się do kobiety po czym udała się z Richardem, woląc nie zostawać samej. Westchnęła ciężko gdy zajęła siedzące miejsce, poczuła się strasznie przytłoczona, jakby spadł na nią wielki głaz i teraz musiała go dźwigać na plecach. Alex zaczęła ciężej i szybciej oddychać, próbując złapać powietrze. Miała dziwne wrażenie, że coś lub ktoś zabiera jej resztki energii. Z nienaturalnego stanu wyrwał ją głos rysownika, a zdanie jakie wypowiedział, bardzo zdziwiło kobietę. Było to widać szczególnie po tym, jak swoim przenikliwym spojrzeniem spojrzała na niego i uniosła w górę miedziane brwi. Jej mina przez chwilę wyrażała głęboką konsternację, kąciki ust pozostały niewzruszone, wzrok zaś próbował stłamsić lub zdominować towarzysza. Cokolwiek chciała wyrazić Alex, sprawiła wrażenie twardej i stanowczej kobiety, która nie lęka się niczego i żadna sytuacja nie była dla niej problemem. Bez względu na to, jak bardzo dziwna miałaby się okazać - tak jak ta teraz.

- I bez tego mogę dać ci mój numer, jeśli chcesz - mruknęła jakby półszeptem, a w jej tonie głosu zawieruszyła się pewność siebie i hipnotyzujący urok. Niespiesznie prawy kącik jej ust uniósł się w górę w kokieteryjnym wydźwięku. Nie spuściła z mężczyzny spojrzenia ani na chwilę, póki nie zbadała reakcji i nie uzyskała jakiejkolwiek odpowiedzi. W swoim zachowaniu była jak światło latarni, które przyciągało swoim blaskiem w sposób oczywisty i widoczny jak wyciągnięta dłoń. Najwyraźniej taki miała styl bycia, a to musiało sprawiać, że interesowała wielu ludzi.


 
__________________
Discord podany w profilu
Nami jest offline  
Stary 01-01-2018, 22:23   #8
Krucza
 
corax's Avatar
 
Reputacja: 1 corax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputacjęcorax ma wspaniałą reputację


Krocząca u boku Reece’a Felicia miała poczucie deja vu.
Nieprzychylne spojrzenia, milknące rozmowy, małe, zamknięte pomieszczenie ze zjebami wszelkiej maści i koloru... na samo wspomnienie ścierpła jej skóra.
Wyprostowała się, odsunęła włosy na jedną stronę, odruchowo przekrzywiając nieco głowę. Wpatrzyła się nieprzyjaźnie i groźnie w kolejno mijane osoby: kelnerkę, zasuszonego starucha z równie zasuszonym kotofretopsem czy co to za cholera była. Langsford generalnie nie odczuwała potrzebny dręczenia zwierząt. To stworzenie jednak wzbudzało w niej ciarki i chęć skręcenia mu sztywnego karku.

- Zapamiętaj, nie zamawiaj tutaj kawy – mruknęła do Reece’a po występie staruchy z latarnią.

- Zapamiętam, zamówię piwo. - Reece chyba najwyraźniej się zgadzał z nią tym razem.

Uwagę obojga zwrócił kolejny cudak włażący do knajpy rodem z jakichś porypanych snów na speedzie. Mimo, że Felicia spięła się odruchowo na jego widok to chociaż ten gość przyciągał wzrok czymś więcej niż schizoidalną fizjonomią. Ładnie ukształtowane ciało, wypracowane mięśnie brzucha i nóg, mocna szczęka i wydatny nos zwróciły uwagę dziewczyny.

- Idę do tego kibla, a Ty zaczekaj może na zewnątrz – szepnęła do swojego partnera, oceniając Indianina – Żebyś się nie zaraził jakimś syfem i nie wyszła z Ciebie pieprzona ropucha jak wrócę. - stwierdziła nie siląc się na subtelności.

Langsford wyprostowała się zataczając pogardliwym spojrzeniem po zebranych ruszyła w stronę toalet. Chciała wynieść się z tej speluny - a im szybciej, tym lepiej. Otwierając drzwi do męskiej toalety jednym palcem -
czemu miała wrażenie lepkiego brudu dokoła? - zastanawiała się jak daleko da rady nagiąć się dla Reece’a.
 
corax jest offline  
Stary 04-01-2018, 01:23   #9
 
Alaron Elessedil's Avatar
 
Reputacja: 1 Alaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputacjęAlaron Elessedil ma wspaniałą reputację


Korytarz szerokości dwóch kroków okazał się być najsłabiej oświetloną częścią restauracji Moose's Horn. Jedyne dwa źródła umieszczone po obu stronach drzwi na jego końcu emanowały słabym, przytłumionym blaskiem.

Rozświetlona kobieta ze strachem w oczach obserwowała Felicię zbliżającą się do cienia, a im bliżej się znajdowała, tym bardziej przypominał on panikę. Nagle skoczyła ku dziewczynie. Chude palce wbiły się mocno w jej ramię, lecz nacisk szybko zmalał i ostatecznie zniknął.

- Uważaj, dziecko. Tylko nie zrób sobie krzywdy. Pożyczę ci latarkę.

Szybkim ruchem rewolwerowca wydobyła z torby niewielką latarkę i wcisnęła ją w dłoń Felicii.
Droga do toalet definitywnie nie była aż tak ciemna, by wymagała użycia dodatkowego oświetlenia. Panował na niej półmrok, lecz ludzki wzrok z łatwością był w stanie się przez niego przebić, a do zakrętu na końcu mogło być nie więcej niż pięć metrów.

Kobieta odsunęła się, choć nie przestała obserwować.

Langsford spojrzała na przedmiot zadziwiająco ciążący w jej dłoni odkryła, iż nie leży tam babcina latarka do podglądania ciasta w oświetlonym piekarniku. Jeszcze niedawno takiego sprzętu, jaki miała w dłoni używali SEALsi i niewykluczone, że używali nadal. Nie miała zaktualizowała przypadkowo znalezionej informacji, bo nie interesowała się aż tak militariami.

Metalowa obudowa czyniła ją zdatną nie tylko do oświetlania, ale również do samoobrony. Wodoodporna. Akumulatorowa. Dynamiczna zmiana ogniskowej z niemal laserowego snopu do słabego, rozproszonego blasku.

Weszła śmiało w cień. W końcu co złego może się stać?


Starszy jegomość siedział w milczeniu. Choć Alex nie przyglądała mu się szczególnie mocno, dostrzegła w nim sprzeczności. Kawa oraz serwetka leżały przed nim w niemal pedantycznym porządku, choć wymięty strój wołał o pomstę do nieba. To sprawiało, iż ciężko było zakwalifikować go jako pedanta.

Natomiast zgarbiona kobieta, która przed chwilą wykazała się zaskakującą, choć nie nadzwyczajną prędkością bała się czegoś. Greanleaf widziała to tak wyraźnie, iż olbrzymi neonowy napis nie byłby w stanie przekazać tego jaśniej.

- Jak to było?

- Ona jest pedałem...!

- Co ty pieprzysz? Nikt normalny nie napisałby czegoś takiego, a już na pewno nie ja. Idź włączyć kokoska.

- Sam sobie włącz.

- Ty to robisz lepiej.

- Ale ty jesteś bliżej.

- O dwa kroki!

- Ale bliżej!

Dwaj mężczyźni w rogu pomieszczenia rozmawiali ze sobą tak, jakby siedzieli nie naprzeciwko siebie, a po przeciwnych stronach restauracji. Musieli znać się od lat.

Podeszła do nich Dawn niosąc w jednej dłoni szklaną, odkapslowaną butelkę coli oraz kubek parującej, czarnej kawy. Postawiła je na blacie z szerokim uśmiechem tylko lekko przywodzącym na myśl osobę delikatnie niepełnosprawną intelektualnie.
- Mam nadzieję, że będzie smakowało - z tymi słowami ponownie odeszła za ladę.

Towarzysz Alex spoglądał jednak w kierunku korytarza wiodącego do toalet. Zaledwie kilka chwil po wejściu jasnowłosej między cienie dostrzegł ruch czegoś ciemnego. Kątem oka. A przynajmniej tak mu się wydawało. Zaledwie przed dwoma sekundami Richard był tego całkiem pewien, lecz obecnie, kiedy patrzył w tamto miejsce, niczego niezwykłego nie dostrzegał. Choć w zasadzie z odległości, na jaką musiał sięgnąć wzrokiem oraz kontrastu jaki występował ogólnie niewiele widział. Był jednak przekonany, iż nic się nie porusza. Odwrócił spojrzenie...


Drzwi na końcu były zamknięte. Jeśli tubylcy nie zamykali toalet na klucz, to pomieszczenie za nimi nie było tym, czego Felicia szukała. Korytarz prowadził w lewo i prawo, gdzie w półmroku dostrzegła niewyraźną karteczkę ludzika na drzwiach. Właśnie w tamtym kierunku się udała, położyła dłoń na klamce...

Odwróciła się gwałtownie. Miała przed sobą pustą przestrzeń, choć była niemal przekonana, iż coś poruszyło się za jej plecami. Z wolna obróciła się ponownie. Ręka spoczywała na klamce drzwi oznaczonych ludzikiem w sukience. Może jednak ciemności były głębsze niż się początkowo wydawało?

Po przeciwnej stronie było to, czego szukała. Niewielkie pomieszczenie z pojedynczą, mrugającą pod sufitem żarówką oraz dwoma kabinami zasłaniającymi częściowo jedną ze ścian pokrytych do połowy wysokości mdłozielonymi kafelkami. Po przeciwnej stronie wystawały trzy pisuary.

Postąpiła krok do przodu, przestępując przez próg.

Nagle coś pojawiło się tuż obok! Dopiero sekundę później zorientowała się, że mężczyzna stał przed starą, ciężką umywalką. W bezruchu. Z palcami zaciśniętymi na jednym z kurków. Nawet nie mrugał, po prostu zastygł wpatrując się w lustro.


... i ponownie dostrzegł poruszenie. Odwrócił szybko głowę. Tym razem dostrzegł jakąś postać.




Mężczyzna był dość wysoki i wyglądał na krzepkiego pomimo upływy lat. Siwa broda w przeciwieństwie do włosów nieśmiało pobrzmiewających jeszcze dawną barwą nie miała ani śladu brązu.
Flanelową koszulę w granatową kratę wpuścił w przybrudzone jeansy z szerokim paskiem.

Bez słowa usiadł przy ich stoliku, zaś Richard dostrzegł obrączkę na jego palcu.

- Cześć, młodzieży. Frank Cross. Przybyliście pewnie po klucze.
 
__________________
Drogi Współgraczu, zawsze traktuję Ciebie i Twoją postać jako dwie odrębne osoby. Proszę o rewanż. Wszystko, co powstało w sesji, w niej również zostaje.
Nie jestem moją postacią i vice versa.
Alaron Elessedil jest offline  
Stary 06-01-2018, 23:58   #10
 
Zara's Avatar
 
Reputacja: 1 Zara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputacjęZara ma wspaniałą reputację
Miał sporą nadzieję, że jego towarzyszka nie odczyta jego propozycji zostawienia swojego numeru telefonu jako próby flirtu. Jej odpowiedź wskazywała jednak, że tak się stało. Richard znów lekko się speszył i zaczerwienił. Nie należał do najbardziej śmiałych osób na świecie, więc poczuł się nieswojo. Poza tym, śmiała postawa Alex świadczyła o tym, że musiała znacznie lepiej znosić dziwne otoczenie w restauracji. Na szybko nie potrafił wymyślić żadnej błyskotliwej odpowiedzi, jaką należałoby uraczyć swą rozmówczynię. A sytuacji nie poprawiał jej zalotny wyraz twarzy i czujne spojrzenie.

- Jak mógłbym nie chcieć? - odparł w końcu po dłuższej chwili. Momentalnie w głowie Richarda pojawiły się setki lepszych odpowiedzi. Ale i tak odczuł lekką ulgę, że w końcu cokolwiek wydusił z siebie. Sięgnął do kieszeni, by wyciągnąć telefon, jeśli Alex zaczęłaby dyktować swój numer.

Kelnerka przyniosła do ich stolika napoje, co przywróciło jego myśli do "Moose's Horn". Cola była odkapslowana. Kiedyś znajomy powiedział mu, że w szanującej się restauracji, podobnie jak przy otwarciu butelki wina, odkapslowywać napoje powinno się przy kliencie. Skarcił się zaraz w myślach. Przecież to była knajpa na jakimś kanadyjskim zadupiu. A on znacząco przesadzał ze swoim brakiem zaufania do czegokolwiek tutaj. Zwłaszcza nieuczciwie mógł się czuć wobec mocno zaangażowanej w dobre wykonywanie swojej pracy kelnerki Dawn. A jej uśmiech budzący skojarzenia z lekkim upośledzeniem umysłowym tylko potęgował to uczucie. Podziękował za podanie napoju lekkim, nieco wymuszonym uśmiechem, na jaki tylko udało mu się w tej chwili zdobyć.

Czuł lekkie pragnienie po podróży, więc upił kilka łyków z butelki, wyłapując przy okazji kolejne niepokojące wydarzenie. Ruch czegoś ciemnego w korytarzu, jednak po skupieniu wzroku na tamtym miejscu... brak tego czegoś. Mimo chęci, nie mógł obserwować tego miejsca dłużej, bo okazało się w tym momencie, że misja odnalezienia Franka Crossa w końcu zakończyła się sukcesem. Cieszyło, że Frank nie okazał się być pigmejem, smutną śmiercią z kosą czy hokeistą w pełnym stroju sportowym. A to już było dużo, jak na to miejsce. Wypowiadał się też całkiem normalnie, czego też nie można było powiedzieć o wszystkich tutaj, będąc zmuszonym do wysłuchiwania ich niecodziennych rozmów.

- Witam, jestem Richard - odpowiedział tym razem dość pewnie. - Tak, doktor Brown skierował nas do pana. A pana kartka do tego jakże urokliwego miejsca.

Nie ukrywał sarkazmu w swoim głosie. Co więcej, dość wymownie rozejrzał się po otoczeniu, starając się dać do zrozumienia Frankowi Crossowi, że restauracja jest dla niego co najmniej dziwnym miejscem. Liczył, że być może jako stały bywalec jedzący tu obiady, właściciel firmy "Bliżej Natury" nieco rozjaśni niecodzienność tego miejsca. A zwłaszcza jego miejscowych gości.
 
Zara jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 07:54.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172