GATE 1 - Erick

Rainbow pochwycił Legionistę w żelaznym uścisku. Był doświadczony w boju co oznaczało również to że dobrze wiedział jak potrafił wierzgać taki pacjent, nawet kiedy wydawało się, że jest już pół trupem.
W tym czasie Erick całą swoją uwagę poświęcił na opatrywaniu rannego. Okazało się, że Dada oberwał mocno, miał poszarpaną skórę na karku, rękach i boku. Ale mimo tych obrażeń jakimś cudem kły olbrzymiego wilka nie rozerwały mu żadnej ważnej tętnicy. Zaczęły się "czary" medyka polowego polegające na polewaniu rany wszystkim co miał w apteczce i się do tego nadawało. Nawet Rainbow odwrócił spojrzenie, nie mogąc dłużej patrzeć. Podawał tylko to co mu kazał Erick.

Opatrzenie Legionisty swoje zajęło i pacjent na koniec wygląda jak mumia. Był nieprzytomny, ale oddech miał stabilny. Pewne było to, że o własnych siłach nie wróci, a bez zaplecza ich mini szpitala polowego stan towarzysza się nie poprawi.
- Kurwa, żeby tylko wścieklizny nie dostał... - Karger pokręcił bezradnie głową.

GATE 3 - John

Dopiero po drugim zawołaniu Bell odpuścił i wrócił do nogi swojego przewodnika. Kilka upomnień później przestał też ujadać. Kryptozoolog mógł w końcu w spokoju przyjrzeć się magicznej bestii. Kocie ciało i pierzaste sowie skrzydła. Pierwsza istota tego świata, która nie miała swojego odpowiednika w świecie Johna. Od razu rzuciło mu się w oczy, że kot trzyma jedno ze skrzydeł pod dziwnym kątem, a lotki na nim były połamane.

Na zawołanie, które zwrócił Saville ku zwierzęciu, ten skierował bystrze spojrzenie błękitnych oczu na naukowca. Kocie źrenice były rozszerzone, zupełnie okrągłe. Zwierzak nie uciekł gdy mężczyzna wyciągnął do niego rękę. Skulił się ale powąchał jego dłoń z dystansu.
~ Obcy przyszli. Inny świat ~ pojawiła się myśl w głowie Johna, a następnie pojawiło się coś jakby lekki ból migrenowy w jego skroniach. ~ Chce złapać i eksperymentować~.
Saville zdał sobie sprawę, że te myśli były obce, a gdy to sobie uświadomił, mina kota zdawała się wyrażać dezaprobatę.

GATE 1 - Alex, Arthur, Leokadia i Claude-Henri

- Cholera... - syknęła Henrietta komentując informacje o problemach tych który nie przeszli przez barierę. - To my wrócimy tam sprawdzić co się dzieje, same lepiej poradzimy sobie jeśli będą potrzebowali pomocy, a wy idźcie do przejścia - stwierdziła szybko. Nawet Arthur musiał zgodzić się z tym, że plan Henrietty był dobry. Alex poczuła połechtanie po ego po jej słowach, bo jasno z nich wynikało, że reporterka zakładała, że smoczyca podoła każdemu niebezpieczeństwu. Wzbiły się więc w powietrze.

Arthur oraz Leokadia i Claude-Henri szybkim krokiem skierowali się do przejścia, którym się dostali w to miejsce. Nieznajoma słabła, tracąc raz po raz przytomność. Przebyli korytarz i dotarli do jego końca. Leokadia i Claude-Henri zatrzymali się, ale Arthur minął nich i bez problemu przekroczył barierę, zupełnie jakby jej nie było. Panna Zawadzka zawahała się, ale złapała rękę towarzysza i ruszyła za Legionistą. Z jakiegoś powodu, przejście przez barierę było znacznie prostsze niż poprzednimi razami. Może to kwestia wprawy? A może osoby, która przekroczyła barierę przed nimi?

GATE 1 - Alex

Plan był prosty. Wrócić tą samą drogą którą się dostali. Sorel zwątpiła nieco gdy wzbijając się w powietrze przypomniała sobie o barierze. Ale przecież ją rozdarła jak zasłonę, więc wystarczyło wypatrzyć to miejsce.
Nie miała z tym problemu, jej bystry smoczy wzrok łatwo wyłapał plamę na niebie. Kilka porządnych machnięć skrzydłami później, znalazła się ponad barierą. Po krótkim locie poziomym skierowała się w dół, do Legionistów.
Widok był niepokojący. Na polance leżały zakrwawione truchła olbrzymich wilków, a przy jednym z nich skupili się wojskowi. Nawet z dużej wysokości wyraźnie widziała że Dada był nieprzytomny, Rainbow wiązał nosze, a Erick skakał przy rannym robiąc co może by ten nie opuścił tego świata za szybko.

GATE 2 - Normand i Mikail

Psycholog nie miał nawet cienia wątpliwości co do decyzji jaka została podjęta. Wolff za to nie był już taki przekonany i nagle zaczął sobie przypominać wszystkie horrory, których akcja działa się w środku lasu.
Obcy pozostawał nieruchomy, jakby czekał na ich przybycie, samemu nie kłopocząc się zbliżeniem do nich. Badacze zachowywali dystans między sobą głównie przez wzgląd na wsparcie z tyłu.

Mimowolnie zwalniali kroku, gdy znaleźli się blisko nieznajomego. W końcu Wolff zatrzymał się w odległości nie za bliskiej, dającej jakieś szanse na unik gdyby istota zamierzała się rzucić i pożreć któregoś z nich.
Nieznajomy milczał, lustrując ich uważnie spojrzeniem. Przybliżył się o krok do nich, testując nerwy Normanda i Küchlera. Obu zrobiło się zimno i poczuli jak pot spływa im po plecach.
- Hommm mnamaaam - wydał z siebie odgłos obcy i przekręcił głowę, jakby w zdziwieniu na ich wygląd. On sam w końcu wyglądał zupełnie inaczej i odziany był tylko w drewno, korę i skóry. Gdzieniegdzie wystawały mu gałęzie, które wyglądały na świeże.
Pochylił się i powąchał Normanda, a następnie wyciągnął rękę, z wyraźnym zamiarem dotknięcia jego głowy.

GATE 1 - Arthur, Erick, Leokadia, Claude-Henri i Alex

Po powrocie na polanę Arthura uderzyło to jak bardzo zmienił się widok. W koło walało się kilka martwych ciał olbrzymich wilków, a dwóch jego podwładnych sterczało nad trzecim, który był obandażowany i nie ruszał się. Kobieta którą trzymał na rękach straciła przytomność i nawet nie trzymała już go za szyję, przez co cały ciężar jej ciała spadł na ramiona Higginsona.

Flanigan kątem oka dostrzegł osoby wychodzące ze skały. Leokadia i kanadyjczyk znaleźli nie tylko chorążego. Musiał dwa razy zamrugać gdy zobaczył kogo miał ten na rękach. Nie wiadomo jakim cudem, ale jego przełożony znalazł za skałą nieprzytomną panienkę ubraną jak na konwent tych dziwaków, do których należał ten w swoim czasie prywatnym.

Nieopodal gładko wylądowała Alexis, co oznajmił podmuch wiatru, który wszyscy na polanie poczuli. Smoczyca czuła woń krwi, potu i ten charakterystyczny psi zapach. Gdy tak się skupiła na tym zmyśle, zwróciła uwagę, że nieznajoma, trzymana przez Higginsona, pachniała tak samo jak ona sama.

Sytuacja drużyny Gate-1 była nieciekawa. Mogli co prawda mieć pewność, że smok odstraszy wilki, które jeszcze mogły się czaić między drzewami. Niestety mieli dwóch rannych i nieprzytomnych, w tym jedną Obcą, którzy wymagali szybkiego dostarczenia do Bazy 1. O ile tam coś lekarze poradzą na ich obrażenia, bo jeśli nie to w najgorszym wypadku czeka ich pilny transport aż do Bazy 0.

GATE 3 - John

Kot przyglądał się Johnowi z bardzo mądrym wyrazem pyszczka. Chyba był nie do końca przekonany co do pomysłu człowieka.
~ Dobrze ~ usłyszał w swojej głowie mężczyzna. ~ Procyon pójdzie z wami ~

Jaskinia nie miała nic więcej do zaoferowania i stojący na czele badaczy Wilczewski uznał, że dobrze będzie wrócić się do Bazy, żeby przyjść tu na drugi dzień z odpowiednim sprzętem do zbadania reszty jaskini. Oczywiście jeśli szefostwo misji uzna to za ciekawe znalezisko. Pozostali nie wnosili sprzeciwu.

GATE 1 - Arthur, Erick, Leokadia i Claude-Henri

Kanadyjczyk znał się na rzeczy i stworzenie z tego co miał uprzęży dla rannych poszło mu bardzo sprawnie. Pierwszą osobą do transportu został przez Ericka wytypowany Dada. Może to przez wzgląd na sympatię tak się stało, ale na pewno jego obrażenia wyglądały poważnie nawet dla laika. Razem z nim, na grzbiecie Alexis lecieć miał Higginson tak by jego autorytet sprawił, żeby smoka nie rozstrzelały straże na fortyfikacjach Bazy. Pozostali musieli mieć nadzieję, że Obca znaleziona przez chorążego nie wybudzi się w tym czasie i nie zacznie panikować. Bo jak mogłaby wyglądać panika w wykonaniu kobiety zdolnej do przemiany w smoka?

GATE 3 - John

Powrót był monotonny. Ta sama ścieżka tylko w drugą stronę. Na pewno jednak Wilczewski wyglądał na zajętego, kiedy korzystał w tym czasie z możliwości naniesienia poprawek na rysowaną przez siebie mapę. Procyon przez cały ten czas spał na rękach u Saville’a. Najwyraźniej magiczne zwierzątko było wykończone bólem i telepatyczną rozmową.

Przed bramę Bazy-1 dotarli szybciej niż wyszła im droga za pierwszym razem. Przekroczyli bramę przywitani przez Legionistów i Wilczewski od razu poprowadził Johna ze skrzydlatym kotem do budynku dowodzenia. O dziwo kot wciąż spał mocnym snem.

GATE 1 - Arthur

Lot nie należał do najprzyjemniejszych. Było trochę jak jazda na oklep na koniu, z tym że w tym wypadku gdyby zleciał to musiał liczyć się z upadkiem z około 50 metrów. Ale przynajmniej widoki były wspaniałe.
Nie minęło wiele jak w oddali dostrzegł obóz. Wyróżniał się wyraźnie bo był to jedyny tak duży plac wykarczowany z drzew. Przed lotem Legionista ustalił z Alexis-smokiem, że wylądują kawałek przed bazą, żeby nie zostać ostrzelanym przez swoich.

Po przyziemieniu Arthur biegiem popędził do bramy i od samego wejścia postawił na nogi wszystkich na warcie. A zaraz po tym również resztę towarzystwa. Alexis w tym czasie miała czekać zanim przyjdzie kolej na nią i rannego pasażera.

Maelstrom potrzebował chwili na przetrawienie informacji od przełożonego, że do bazy zaraz wejdzie złoty smok niosący rannego Legionistę, a zaraz później ten sam gad odleci i wróci z drugim rannym, pierwszym tubylcem z tego świata. Jak tylko się otrząsną to bez zbędnych pytań posłał podwaładnego by ostrzegł lekarzy co się dla nich szykuje.

GATE 1 - Erick, Leokadia i Claude-Henri

Czekanie zawsze było najgorsze. Flanigan siedział przy rannej, Henrietta ciągle wpatrywała się w niebo, Regnaud kończył drugą uprząż, Leokadia chwilowo nie miała co ze sobą zrobić, a Legioniści bacznie obserwowali zarośla, celując w nie z karabinów. Obca majaczyła coś przez sen i tylko Leokadia rozumiała te pojedyncze słowa.

- Leci! Sama - krzyknęła podekscytowana reporterka wskazując niebo.

Alexis wylądowała gładko na ziemi, a blondynka zaraz do niej podbiegła. Po złotołuskiej widać było zmęczenie. Po szybkiej wymianie zdań - i machnięć głową ze strony Sorel - ustalono, że smoczyca podejmie się jeszcze jednego lotu. Oznaczało to, że reszta będzie musiała na pieszo dotrzeć do bazy.
Szybkie przygotowania i tym razem na grzbiecie smoczycy zasiadła Henrietta, gdyż ważyła mało, a w przeciwieństwie do Leokadii już pierwsze loty miała za sobą.

Wzbiły się w powietrze.

GATE 2 - Mikail

Niestety dla legionistów to ostateczna decyzja w tej misji należała do cywili, a w tym konkretnym wypadku od tego czy leśny człowiek za nimi pójdzie czy wybierze w sobie tylko znany kierunek. Küchler i Wolff ostrożnie oddalili się od niego i podążyli za grupą, zerkając za swoim rozmówcą. Z początku istota stała w miejscu i po chwili badacze odeszli na tyle daleko, że nie było go widać.
- Chyba się znudził i wrócił do swoich spraw - skomentował Young z nadzieją w głosie.

Legionista rozczarował się po godzinie, kiedy podczas krótkiego postoju na tyle pochodu znów zobaczyli znajomą sylwetkę tubylca. Najwidoczniej postanowił on odwiedzić siedlisko napotkanych obcych.

Dotarli do Bazy, a tam od samej bramy psycholog zauważył dziwne poruszenie i nerwowość w zachowaniu legionistów. Young też to zauważył i spojrzał na niego.
- Oby to nie było nic pokroju naszego dziadka lasu - skomentował i wyszedł na przód by powitać się ze strażą na bramie.

Leśny człowiek resztę drogi już nie krył się z tym, że śledzi badaczy. Nawet próbował na swój sposób zagadywać ich. Niestety na tym etapie niewiele można było wywnioskować z bełkotu jaki wychodził z ust dziwnej istoty. Warte wspomnienia jednak było to jak ze zdumieniem i chyba nawet niepocieszeniem, przyglądał się on drewnianym fortyfikacjom bramy Bazy - 1.

Mikail szedł tuż obok drzewo-ludzia starając się znaleźć z nim jakiś wspólny język. Wyłapać jakieś słowa kluczowe, specyficzną intonację głosek, sylab, szyk zdania. Miał w tym wprawę. W końcu trochę języków nie bez powodu poznał. Sęk w tym, że nie miał punktu zaczepienia, ale! Zaczynał powoli rozpoznawać dźwięki i konotacje między nimi… tylko… za cholerę nie wiedział co tutejszy chciał przekazać.

Powtarzał konkretne słowa. Obcy odpowiadał mu bardziej złożonymi zdaniami. Dotykał części swojego ubrania i formułował zdania. Krok po kroku oswajał go z językiem francuskim i konkretnymi przedmiotami. Przy odrobinie szczęścia dowie się coś z jego tutejszego.

- To jest nóż, broń, bezpieczeństwo. - powiedział dotykając ostrza w pewnym momencie, a innym - To jest pistolet, broń, bezpieczeństwo.

Starał się nie tylko przekazać co jest co i jak się nazywa, ale i skojarzenia w grupach wyrazów, by łatwiej je było przyporządkować w kategorie. Przedstawienie, nazwa obiektu, kategoria do której należy. Była to prosta technika zapamiętywania i nauki.

Kiedy dotarli na polanę przed bazą spojrzał na “druida”. Tak, chyba można go tak było nazwać po reakcji. To jest, jeśli reakcja mimiczna pokrywała się w większy, niż mniejszy, sposób z ludzką. Na co miał nadzieję.

- Palisada, bezpieczeństwo. - powiedział przepraszająco wskazując na mur, a następnie na bramę - Brama, wejście, bezpieczeństwo.
Gestem wskazał cały obóz.
- Obóz, dom, bezpieczeństwo.

- Mnahhh... - mruknął leśny człowiek, mrużąc oczy, gdy Niemiec próbował wytłumaczyć, dlaczego wycięto skrawek lasu.

Young wrócił do grupy, przybierając tą samą minę co Legioniści na straży.
- Czekamy teraz na pozwolenie na wprowadzenie... gościa - wytłumaczył spoglądając kątem oka na tubylca. - Ale ochrona opowiedziała takie niestworzone rzeczy... - pokręcił głową dając do zrozumienia, że to co usłyszał przekracza jego pojmowanie.

- Ale, że co? Inne grupy też nawiązały pierwszy kontakt? - Wolff wyrwał się z pytaniem, na co Legionista pokiwał mu głową.

- Nie znam szczegółów. Jeszcze - odparł Young.

Mikail, choć ciekawiło go co tam się nawyrabiało podczas jego nieobecności, poświęcił jednak swoją uwagę na leśnym ludku. Spojrzał na niego przepraszająco i powiedział.
- Przepraszam…
Po czym odszedł o dwa kroki, stanął przed nim i pokazując to na niego, to na siebie i na gołej ziemi, zapytał.
- Usiądziemy?
Usiadł po turecku i zachęcił gestem by zrobił to samo. Tubylec przypatrywał się temu co robił Küchler i po chwili dołączył do niego na ziemi. Co chwilę tylko zerkał na palisadę obozu.

Mikail zaczął rysować czubkiem ostrza noża na ziemi. Podobiznę miasta po którego jednej stronie był kłos zboża, a po drugiej otwarta książka, oraz bramę. Potem szczałkę i falowaną linie nad i pod nią. Następną bramę, oraz górę otoczoną lasem.
- Jesteśmy… - pokazał na siebie i wszystkich a następnie na rysunek miasta - ...z Innego Świata… przeszliśmy przez bramę… - tu wskazał na bramę, zrobił palcami kroki, otworzył dłoń i wskazał następną - ...i trafiliśmy do Twojego Świata. - tu wskazał na górę i las, oraz na druida.

Rysował dalej... drzewo, oko z łzą i palisadę. Następnie palisadę i bramę, oraz pyski z wieloma kłami, symbol który miał zły mag w bibliotece i czaszkę po jednej stronie i podobizny ludzików po drugiej. Wskazując po kolei w stosownej kombinacji by pasowało do tego co mówił.
- Przepraszam, drzewo w palisadę, bezpieczeństwo. Smutek, ale bezpieczeństwo. Palisada… - wskazał na ludzików za palisadą i objął siebie w ramionach - ...nas chroni, bezpieczeństwo… przed… - tu wskazał na rysunki zagrożenia - ...zagrożenie, niebezpieczeństwo, śmierć. Palisada bezpieczeństwo.

Psycholog sięgnął do bocznej kieszeni spodni i wyjął dwa ciasteczka. Jedno podając leśnemu ludkowi ze smutkiem w oczach powiedział.
- Przepraszam. Drzewo, palisada. Przepraszam.

W tym czasie Young i o dziwo również Wolff zostali wezwani przez strażników. Obaj przeszli przez bramę do środka. Za to leśny człowiek kiwał głową gdy Niemiec głowił się nad wytłumaczeniem swoich ludzi z nieautoryzowanego wyrębu drzew. Wydawało się, że coś do niego dociera, rozumie jakiś przekaz, ale nadal tajemnicą pozostawało to jakie dokładnie wyciągał wnioski.

Mikail miał tylko nadzieję, że tutejszy druid trafiał myślami na właściwe tory… niestety, nie było możliwości tego sprawdzić.
- Co myślisz? - zapytał dotykając skroni, następnie pokazał na niego, dotknął skroni, wskazał na piasek i palcem pokreślił linie w powietrzu. Następnie wskazał na siebie, swoje oczy, na ziemię i dotknął skroni. Liczył, że drzewiak zrozumie, chyba, prosty przekaz. Chciał zobaczyć jego myśli.

Leśny człowiek wpatrywał się w Niemca i ten miał wrażenie jakby tubylec bardzo chciał podzielić się z nim myślami, ale nie potrafił znaleźć na to sposobu. W pewnej chwili wyciągnął otwartą dłoń, wnętrzem ku górze i palcem drugiej ręki dotknął do jej środka, a następnie przesunął palec do swoich ust, które otworzył. Powtórzył to jeszcze dwa razy.

Dlaczego Mikail miał wrażenie, że leśny ludzik był… głodny? Spojrzał na ciastka, które leżały na jego udzie. Już raz próbował go poczęstować, ale chyba nie zauważył…
Powtórzył jego gest, wskazał na ciastko i na wnętrze dłoni. Potem na niego i na usta. Przechylił lekko głowę na bok w zdawałoby się uniwersalnym geście pytania. Cóż, należało przyjąć, że obcy był niepiśmienny, albo był prymitywniejszą formą życia. Cóż…
- Głodny? - zapytał.
Chwycił w obie dłonie po ciastku i jedno wyciągnął w jego kierunku. Mógł się podzielić ciastkiem… choć patrząc po zębiskach to raczej mięsolub… ciekawe co normalnie jada… owady? Skoro zły na wycinkę drzew…?

Leśny człowiek bez przekonania wziął ciastko i spróbował. Pogryzł je rozsypując okruchy wkoło i skrzywił się po czym pokręcił głową i powtórzył gest.

Psycholog… westchnął. Ponowił jego gest i wzruszył ramionami. Zachodził w głowę o co mu chodzi… pewnie smakosz się znalazł… wskazał na niego i na piasek. Uniósł brew i kiwnął głową zachęcająco.

Tubylec pochylił się nad piaskiem i sięgnął palcem. Długim pazurem narysował wydłużony prostokąt. Kształt przypominający batoniki którymi wcześniej został poczęstowany.

Mikail pokazał na siebie potem uniósł dłoń z wystającym kciukiem i wskazał na narysowany batonik. Potem na druida. Pokazał na batonik i kciuk który schował. Następnie na batonik i wzruszył ramionami.