Kantyna znajdowała się w tej samej jaskini, gdzie połyskiwała błyszcząca tafla portalu Wrót. Daleko było temu miejscu do wykwintnej restauracji i chyba tylko Legioniści nie narzekali na głos na serwowane tam potrawy. Jeśli ktoś spodziewał się, że czekał tu na nich ostatni dobry posiłek, lub też patrząc z perspektywy znalezienia się w nowym świecie - pierwszy, to musiał się zawieść. Te same standardowe racje żywieniowe, którymi karmieni byli wszyscy na szkoleniu, z tą różnicą, że w Laudun można było sobie wyskoczyć w czasie wolnym do jakiejś mniejszej knajpki. Tu już niestety, nie było się gdzie dokarmić.

Ci ochotnicy projektu, którzy zdecydowali się przed snem nieco pozwiedzać mieli do dyspozycji część kompleksu olbrzymich jaskiń, ale z żadnej nie było widoku na świat zewnętrzny. Największą "halą" - bo takiego określenia na jamy używały osoby, które przybyły w to miejsce przed nimi, była ta z Wrotami, w której poza sporym placem oddzielającym ścianę Portalu od reszty znajdowała się kantyna, posterunek dowodzenia Legii, ambulatorium, stanowiska badawcze i kwatermistrz. Za kontenerami ustawionymi przy tym ostatnim punkcie widać było mniejszą jamę. Będąc pod nadzorem Legionisty można było pobrać amunicję do swojej broni lub dobrać sprzęt.

Jeepy w ilości sztuk kilku okazały się być nie ruszane od jakiegoś czasu. Stały zakurzone z wierzchu i wyglądało, że nikt się nimi nie interesuje. Na końcu hali, idąc od strony Wrót, znajdowały się zagrody ze zwierzętami. Były to różnej maści konie, o krępej budowie lecz nie za wysokie w kłębie. Obok ich ogrodzenia, na skrzyniach leżały uprzęże wskazujące tym co się znali, że dzięki nim, najcięższy ekwipunek nie trafi na plecy podróżników. Przy koniach krzątało się kilka osób oporządzających je.
Obok zagrody było szerokie przejście do jeszcze jednej pomniejszej jaskini. Była ona dużo większa od składu broni i robiła za magazyn. Można było tu znaleźć wszystko: ubrania, żywność, elementy zamienne, leki, drewno, ogólnie pojętą chemię, wodę, paszę i inne drobne, ale ważne dla każdej wielkiej wyprawy rzeczy.

Była też jama w której urządzona była sypialnia dla wszystkich. Było tu wysokie sklepienie o prawie gładkiej strukturze. To właśnie tu licznie rozstawione były namioty mieszkalne, a w ustronnym końcu znajdowały się przenośne łazienki typu "ToiToi". Bezwzględnie przestrzegana była tu cisza niczym w najbardziej rygorystycznej bibliotece. A to z uwagi na fakt, że z braku dnia i nocy, jak i z powodu konieczności ciągłego nadzoru, praca trwała tu non stop i ludzie o różnych porach kończyli swoje zmiany. Szepczący zbyt głośno w swoich namiotach musieli się liczyć z upomnieniem, które w zależności od tego jaki Legionista pełnił wartę i jak duże było przewinienie, mogło ograniczyć się do krótkiego słownego zbesztania lub wyciągnięcia za fraki z namiotu, zaciągnięcia do hali Wrót i tam wzięce przymusowego udziału w ćwiczeniach Legionistów.

Wspomniane jamy były terenem udostępnionym dla wszystkich. Miejscem gdzie nowi mieli zakaz się zapuszczać, był szeroki korytarz, który prowadził prosto z hali Wrót do kolejnej jaskini, i następnej, by po kilkukrotnym powtórzeniu krajobrazu, w końcu znaleźć się u wyjścia.
Co bardziej dociekliwi mogli dostrzec podwieszone u sufitu okablowanie biegnące właśnie tą drogą ku światu zewnętrznemu.

"Noc" minęła spokojnie. Wszyscy bez najmniejszego problemu posnęli w swoich namiotach. Pobudka nie stanowiła problemu, gdyż każdy obudził się rześki i wypoczęty. No może z wyjątkiem Mikaila, który rzucając się w swoim śpiworze, śnił o czymś intensywnie, lecz po przebudzeniu nie był w stanie sobie przypomnieć co to było.

Poranna toaleta po której część osób już zaczęła pakować swoje manatki i w końcu posiłek. Po nim zostali skierowani na odprawę dla tych, którzy mieli udać się do Bazy Pierwszej, znajdującej się niecały dzień drogi od wejścia do jaskini. Na miejscu stawiło się dwadzieścia pięć osób, z czego piętnastka była Legionistami, z którymi Arthur zdążył już się zaznajomić po osobistej odprawie jakiej zorganizował wojskowym major McClesfield. Do pozostałej dziesiątki zaliczali się Alexis, Jacqueline, Leokadia, Claude-Henri, Xavier i siedzący na uboczu Mikail oraz dwóch mężczyzn i kobieta odpowiedzialni za konie i jakiś młody blondwłosy chłopak, który spóźnił się na zebrane.

Philippe Eluard lubił mówić. Przez większość trwającej godzinę odprawy podkreślał jak ważny dla całej ludzkości jest projekt "GATE-Paris", że każdy uczestnik, każda rola przez nich pełniona jest kluczowa dla całości. Opowiadał jak ważnym momentem było dla projektu utworzenie pierwszej bazy na powierzchni od czego teraz wszystko będzie zależało.
W końcu w słowo wszedł mu Legionista. Major McClesfield, który oficjalnie był zastępcą Eluarda, w krótkich żołnierskich słowach przypomniał, że każdy jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoje i towarzyszy. W przeciwieństwie do ekspresyjnego Eluarda, wojskowy miał twarz pokerzysty, nie dając poznać po sobie co on o tym wszystkim myśli. Wskazał starszego chorążego Arthura Higginsona jako najwyższego rangą. Dowiedzieli się również, że dwóch spośród Legionistów już kilkukrotnie przemierzało trasę, którą mieli iść, zapewniając tym samym, że ryzyko zagubienia się na szlaku jest małe. Nie mniej przestrzegł, że trasa jest trudna i wymagająca. Na koniec major wydał rozkaz by się rozeszli i powrócili po swoje bagaże.

Ponad pół godziny marszu przez, wydawać by się mogło, niekończącą się jaskinię, zwieńczone zostało widokiem nieba. Powietrze było rześkie i świeże, jak po porządnej burzy z piorunami. Było trochę chłodno, jak w pierwsze wiosenne dni na południowych krańcach Francji. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, roznosiła się lekka, wpadająca w błękit mgiełka.

- Mamy wczesny świt. Uważajcie bo może być ślisko - przestrzegł wszystkich mający śniadą cerę, łysy Dave Mayers, jeden z dwóch Legionistów, którzy byli przewodnikami i wedle zapewnień McClesfielda znali doskonale trasę. Stali na przedzie, czekając aż każdy przyzwyczai się do światła dziennego i pozwalając im na chwilę kontemplacji nad nowym krajobrazem.

Jeśli ktoś dobrze się przyjrzał to zauważył, że jak urobku ze wspomnianego odkopywanie przejścia nie było w jaskini tak samo tu go nie uświadczyli. Mogło to oznaczać, że gruz został wywieziony przez Wrota. Po drodze minęli spore urządzenia które ci co się na tym znali mogli określić jako akumulatory. Do nich biegło okablowanie z sufitu, a od nich wychodziły na zewnątrz. Arthur i Erick dopatrzyli się natomiast wielu ładunków wybuchowych umieszczonych na suficie. Major McClesfield wprowadził ich, że w razie napotkania zagrożenia z którym nie będą w stanie sobie poradzić, ostateczną formą ochrony Bazy Zero, będzie wysadzenie całego korytarza.

Wyruszyli na szlak w pieszą wędrówkę. Ustawiając się w szyku, wedle którego na przodzie szło czterech Legionistów, za nimi piątka cywili, dwóch legionistów, znów piątka cywili z objuczonymi końmi, pomiędzy którymi poza ich opiekunami szło dwóch wojskowych, by na koniec trzech legionistów zamykało pochód.
Sądząc z zasłyszanych w Kantynie opowieści można było założyć, że ostrożność ta była przesadzona, bo niczego poza zwierzętami nie napotkano na drodze. Wojskowi jednak trzymali się sztywno procedur bezpieczeństwa.

Ledwo widoczna ścieżka, która raz pięła się w górę, by zaraz za zakrętem wieść w dół przez wąwóz, prowadziła ich przez las, który miejscami gęstniał tak, że korona drzew prawie całkiem odcinała promienie słoneczne. Towarzyszyły im odgłosy ptaków, których śpiewu nie rozpoznawali nawet tacy podróżnicy jak Xavier czy Claude-Henri. Drzewostan choć wydawał się na pierwszy rzut oka podobny do lasu umiarkowanego, to przy bliższym przyjrzeniu się, okazywało się, że kształt liści nie pasował do znanych gatunków.
Czasem coś w oddali trzasnęło, wzmagając czujność ochrony i wstrzymując pochód.

- Spokojnie, to pewnie jakiś kozioł, jest ich tu pełno w okolicy - zapewnił ten bardziej rozmowny z przewodników i ruszyli dalej. Drugi czarnoskóry o krótko ostrzyżonych włosach, szeregowy Rainbow Karger, nie odezwał się nawet raz, przez co niektórych mogło zastanowić czy mężczyzna w ogóle zna francuski. - Są też wilki, ale już nie podchodzą - dodał, bez wchodzenia w szczegóły.
Erick, którego od wejścia na szlak prześladowało odczucie bycia obserwowanym, mógł w tym co powiedział przewodnik, szukać wytłumaczenia dziwnego odczucia.

Marsz trwał dobre kilka godzin. Krajobraz niewiele ulegał zmianom, kojarząc się wszystkim z wycieczkami po górskich szlakach. Po Legionistach nie było widać nawet najmniejszej oznaki zmęczenia i to pomimo tego, że ich plecaki zdawały się być znacznie cięższe niż te leżące na plecach cywili. Oznak zmęczenia nie było też widać po Xavierze, Claude-Henrim, Alexis i opiekunach koni. Podobnie chudy blondyn, który przedstawił się jako Lukas.

Natomiast pozostali byli w różnym stadium zapotrzebowania na odpoczynek.
Jacqueline choć zadyszkę już miała, to była jeszcze w stanie ukrywać ją przed innymi i być w tym całkiem przekonująca, ale nie zmieniało to faktu, że najchętniej wrzuciłaby swój plecak na jednego z jucznych koni.
Za to Leokadia i Mikail mieli się nie najlepiej. Oboje po cichu zaczęli mieć wrażenie, że ktoś kto sprawdzał ich kondycję fizyczną na szkoleniu w Laudun, to akceptując ich udział, musiał patrzeć na ich zmagania przez przymknięte oczy. Ale od narzekania powstrzymywał ich widok pozostałych, dlatego zagryzali tylko zęby, rezygnując z rozmów i szli dalej.

- Tu zrobimy postój. Dwie godziny - odezwał się po raz pierwszy czarnoskóry przewodnik.

Znaleźli się na polanie z pięknym widokiem na przepaść. Były tu trzy długie ławki wydrążone z pni powalonych drzew i ustawione w półokręgu, tak, by każdy kto na nich siedział mógł podziwiać widok odchłani w dole. Opiekunowie zwierząt z pomocą wojskowych rozkulbaczyli konie, by i one mogły odpocząć w tym czasie.
Na słowa wypowiedziane przez sierżanta Kargera, z utęsknieniem czekała Leokadia i Mikail, którzy padli na ziemi tam gdzie stali, siadając na miękkiej i soczyście zielonej trawce. Dużo mniej ekspresyjnie, ale z równie wielką ulgą, postój przyjęła Jacqueline i Xavier. Dla odmiany Alexis najmniej cieszyła się, bo była tak zaaferowana okolicą i do tego pewna, że jej kwadrans odpoczynku by zupełnie wystarczył, a w ogóle to szkoda było jej czasu na siedzenie w miejscu, kiedy cały świat czeka na nich.

Chorąży Higginson wyznaczył warty, a pozostali rozlokowali się po całej polance by odetchnąć. Niektórzy zdecydowali się na drzemkę, inni zabrali za jedzenie suchego prowiantu. Przewodnik Karger przestrzegł każdego by informowali o konieczności wejścia samotnie w las “za potrzebą”.
Claude-Henri, rozglądając się, dostrzegł w trawie, na skraju polany tropy dużego psowatego. Normalnie uznałby to za wilka, lecz ślad musiał zostawić osobnik rozmiaru tygrysa syberyjskiego.
Ericka, nawet teraz w tej pięknej scenerii, nie opuszczało to denerwujące przeczucie bycia obserwowanym.

Xavier w końcu miał czas na przejrzenie atlasu roślin trujących i jadalnych tego świata. Był w nim zbiór wyników badań toksykologicznych wszystkich próbek jakie zostały dostarczone w pierwszej fazie projektu. Przydatna sprawa na wypadek utraty kontaktu z rodzimym światem i konieczności bycia samowystarczalnym.

Jacqueline pierwsza poczuła potrzebę i po zameldowaniu tego u przewodnika, jak nakazano, weszła w gęstwinę. Przeszła kawałek, przeciskając się pomiędzy krzewami a szerokimi pniami wysokich drzew dotarła do ustronnego miejsca, gdzie była prawie pewna, że nikt nie podejrzy jej. Rozejrzawszy się po raz ostatni, opuściła spodnie i ulżyła pęcherzowi.
Gdy skończyła i już się miała wyprostować jej spojrzenie zatrzymało się na niedostrzeżonym wcześniej podglądaczu.

Istotka bezwstydnie przyglądała się jej w zaciekawieniu i wyraźnie nie obawiała się kobiety.

Minęło dobre kilka chwil nim do namiotu zajrzała czyjaś głowa. Fioletowe włosy i dyndające na uszach dość charakterystyczne kolczyki z pewnością należały do kobiety.

Claude-Henri wstał na widok gościa - dziewczyny którą kojarzył ze szkolenia. Zresztą... takiej fryzury trudno było nie zauważyć.
- Witam w mych skromnych progach - powiedział. - Leokadia, prawda?
To, że namiot miał już swego lokatora, nie przeszkadzało jej w najmniejszym stopniu. To, że był to mężczyzna, którego znała tylko z widzenia - jeszcze mniej.
- Możesz mi mówić Lela. Wolne tu? A Ty toooo….? - Dziewczyna zadając te pytania weszła resztą ciała do namiotu. Na ramieniu miała plecak i łuk, a w ręku zakrwawioną chusteczkę. Widocznie należała do tych którym podróż przez Wrota nie zaoszczędziła wrażeń.
- Claude-Henri - odparł. - Możesz mi mówić Henri.
- Henri. Przyjemne dla ucha imię. Znałam kiedyś jednego Henriego. Miał rude włosy i grał w turniejach szachowych. Pewnego razu zaciął się w toalecie w uczelnianym wucecie a że akurat rozładował mu się telefon i zajęcia już się kończyły to musiał tak spędzić całą noc. Wyobrażasz sobie? Całą noc! Bał się rozwalić drzwi od tej toalety, że go wyleją z uczelni i wolał tak siedzieć. Zresztą nie wiem czyby potrafił je rozwalić. Pewnie wiele osób spędza noce w toaletach jak zapiją ale wiesz po pijanemu to inaczej niż na trzeźwo. - Dziewczyna gadając w międzyczasie położyła swój plecak koło jednego z łóżek. - A właśnie, wolne? Czy zarezerwowałeś już dla kogoś?
- Nie, nie... Trzy łóżka są do wyboru - powiedział Claude-Henri, nieco zaskoczony potokiem słów. - I nie, nie wiem. Jakoś mi się nie zdarzyło spędzić nocy w toalecie, ale z pewnością bym się nie zawahał przed ich otwarciem na siłę. - Uśmiechnął się do Leli.
- Jakie pierwsze wrażenia i myśli po przebyciu Wrót? - zmienił temat.
- Byłam bardzo zaskoczona tym, że mają tu prąd. No ale… no mają… - dziewczyna podrapała się po głowie urywając. - No i przypomniałam sobie jak to jest mieć chorobę lokomocyjna. Kiedyś miałam. Wiesz, jak byłam dzieckiem. Od kiedy mam sama prawo jazdy, to jakoś znikła. Ale pamiętam jak dziś jak jechałam z rodzicami w góry. Dobre sześćset kilometrów. Jechaliśmy z czternaście godzin, bo okropnie się czułam i rzygałam jak kot. Dosłownie jak kot! Nawet było tak, że jedziemy, jedziemy, czerwone światło a ja baaach rzyg na szybę. A tam z boku stał inny samochód i ktoś to widział. Ale wstyd. Masakra. Miałeś kiedyś taką chorobę? Dziś nie rzygałam. Ale ooo… - dziewczyna uniosła zakrwawioną chusteczkę.
- Po takim występie mało kto by chciał z tobą przechodzić przez Wrota - odparł. - A krew z nosa to nic w porównaniu z łatką tej, która zarzygała współpodrózników. Poza tym ktoś tam zemdlał tuż po przejściu, więc jesteś od niego lepsza.
- To prawda - odparła krótko dziewczyna. Usiadła na łóżku. - A ty? Jak wrażenia? - Zlustrowała też nieco dokładniej rozmówcę. - Nie jesteś wojskowym?
- Całkiem przyjemnie - odparł zagadnięty. - Fantastyczne powietrze. A jeśli chodzi o wojsko, to do tej pory trzymałem się od tej instytucji tak daleko, jak się dało. Nigdy mi nie odpowiadał wojskowy dryl i konieczność wykonywania rozkazów wydawanych przez ludzi, którzy na pagonach mieli więcej, niż w głowach.
- Polujesz z łukiem, czy tylko strzelasz do tarczy? - Zmieniając temat wskazał na łuk, stanowiący jeden z elementów ekwipunku Leli.
- Rozumiem. Bo wyglądasz jak jeden z nich. Eee trochę… - Lela nieco zmieszała się. Chyba nie powinna tego mówić. - W sensie wiesz masz posturę sportowca. W każdym razie strzelam do tarczy. Trenuję od czternastu lat hobbistycznie. Ale pomyślałam, że w sumie może się przydać. Wiesz skoro elektryka nie działa to może broń nam się zatnie kilka kroków od jaskini czy coś. Oby nie oczywiście. Zresztą z broni umiem strzelać tylko to co na szkoleniu. Chociaż to jedyne co mi tak źle nie szło, bo jednak mam trochę celności. Chociaż tyle. Faktycznie, że to powietrze tu jest całkiem inne. Pamiętam jak byłam kiedyś nad morzem w dzień taki, kiedy była burza, a później po burzy. Wtedy też czułam jakby powietrze było bardzo czyste. Niestety wystarczyło później kilka kroków w stronę miasta i czar prysł.
- Wady nadmiaru cywilizacji. - Claude-Henri skrzywił się odrobinę. - Podróżowałem trochę w różne rejony świata. Im dalej od miast, tym powietrze lepsze.
- Ah tak. Ja nigdy nie podróżowałam. Po za dzieciństwem ale to po kraju. To musi być ciekawe. Zresztą niebawem się może przekonam. Chociaż patrząc po szkoleniu może lepiej byłoby stacjonować gdzieś niedaleko wrót. Idziemy spać?
- A nie masz ochoty na kolację czy prysznic? Teoretycznie powinno tutaj istnieć coś takiego. W końcu to wojsko. Cokolwiek by o nich mówić, to zwykle są zorganizowani, a kuchnia to podstawa wojskowego życia. Głodny żołnierz to zły żołnierz. - Uśmiechnął się.
- W sumie czemu nie. Możesz przynieść jakąś kolację do namiotu? - zapytała uprzejmie.
- Zobaczę, co da się zrobić - obiecał. - Co pijesz?
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
- Wodę? Albo coś ciepłego cokolwiek będzie. Lubię zawsze wypić coś ciepłego przed snem. Po ciepłym lepiej mi się śpi. Kiedyś jak nie mogłam zasnąć piłam mleko z miodem. Mniam. Uwielbiam.

Wrócił po piętnastu minutach, niosąc na tacy dwa kubki z kawą i coś, co zdecydowanie nie było francuską kolacją, a Claude-Henriemu wyglądało na wojskowe racje żywnościowe.
- Tyle mi dali... Mam nadzieję, że nie jesteś na jakiejś specjalnej diecie?
Leokadia w pośpiechu wcisnęła jakąś antenkę do wnętrza plecaka gdy mężczyzna wchodził do namiotu. Widać było jeszcze diodę, którą dziewczyna z miną niewiniątka zakryła paskiem od plecaka.
- Diecie? Pizza-cud. Znasz? - fioletowowłosa zachichotała. - Nie jestem. Chociaż robaków - skrzywiła się wspominając szkolenie - szczególnie nie lubię. Wiem, że to nie możliwe ale zawsze mam wrażenie, że później pełzają mi w brzuchu.
- Mam nadzieję, że do takiej ostateczności nie dojdzie. Chociaż uważam, że na przykład taka szarańcza w miodzie wcale nie jest zła.
- Każdemu wedle gustu. - Lela sięgnęła po kanapkę i kawę zbożową. - Bardzo dziękuję. - Uśmiechnęła się do Henriego.

- A co ciebie pchnęło w dzikie ostępy, pełne stworów rodem z książek i filmów fantasy? - spytał, gdy połowa jedzenia zniknęła już z tacy.
- Szaleństwo! Ha ha ha! A co innego mogłoby kogoś do tego pchnąć? Dziesięć tysięcy razy myślałam czy nie zrezygnować, zwłaszcza na tym szkoleniu. Ale jednak. Jestem tu. Sam wiesz ile to możliwości! Poza tym rzuciłam dziewczynę, bo okazała się suką. Chyba nie jest z tego zadowolona, a tu mnie nie znajdzie! Co jak co. - Leokadia odpowiedziała wymijająco. Nie wyglądało aby kłamała, ale jakby nie podała całej gamy powodów a tylko kilka pomniejszych.
Claude-Henri, który bynajmniej nie czuł się szaleńcem, nie wnikał ani preferencje seksualne współlokatorki, ani też nie tracił czasu na zastanawianie się nad tym, czy dziewczyna czasem go nie wkręca, jak by powiedzieli jego siostrzeńcy.
- Świat pełen nowych możliwości - przytaknął. Niczym Dziki Zachód, dodał w myślach. Biedni Indianie, politycznie poprawnie zwani Pierwszymi Narodami... - A ona tu z pewnością cię nie znajdzie, bez względu na to, jaka jest zawzięta. Możesz o niej ze spokojem zapomnieć.
- Świat pełen nowych możliwości - powtórzyła dziewczyna. - Obyśmy go nie popsuli. A ty? Co ciebie tu sprowadza, Henri?
- To, że to całkiem nowy świat, gdzie jest wiele rzeczy, których jeszcze żaden inny człowiek nie widział - odpowiedział. - Obudziła się we mnie krew odkrywców - dodał pół żartem.
- A dlaczego cię wybrali? - zapytała krótko.
- Bo zaliczyłem szkolenie? Mam też paru znajomych, którzy uznali, że moje doświadczenia zdobyte w mniej znanych rejonach świata mogą się przydać, i którzy poparli moje zgłoszenie. No ale sama wiesz, że szkolenie było najważniejsze. A ty? Co robisz, prócz strzelania z łuku?
- Tak na codzień? Hmmm. Lubię pić kawę. Oglądać filmy i spacerować. Zwłaszcza o siódmej rano. Wtedy czuć zapach pączków w cukierni obok której mieszkam. Lubię ten zapach. Przypomina mi pewną wycieczkę klasową gdy tak jeden kolega poczęstował mnie pączkiem bo miał dwa. Zaimponowało mi to wtedy. Fajne czasy. Wszystko było takie inne. Czasami chciałabym być znowu dzieckiem. Może na tej wyprawie znów poczujemy się jak dzieci. W końcu dzieci to mali odkrywcy. No i pracuję. Kocham swoją pracę. W sumie… będę za nią tęsknić. Ale pewnie chodziło Ci o to co robię, że tu jestem? Napisałam całkiem niezłą pracę doktorską z robotyki. Na pięćset pięćdziesiąt trzy i pół strony. Myślę, że nikomu nie chciało się jej czytać więc uznali ją za superancką i tego się trzymają, a tak naprawdę chcą się mnie pozbyć bo za dużo gadam.
- A nie ze względu na to, że możesz być konkurencją dla tych starych wyjadaczy, których wiedza zatrzymała się kilkanaście lat temu? - Claude-Henri uprzejmie nie skomentował ostatniej części wypowiedzi.
Leokadia machnęła ręką w geście, który sam z siebie mówi “a tam”. Widać skromność przede wszystkim.
- Pewnie czytali te same książki co ja. No właśnie przed wyjazdem na szkolenie przeczytałam kilka książek fantasy ha ha ha. Nie wiem co mnie podkusiło, ale uznałam, że bardziej niż doktoraty czy inne tytuły może przydać się wiedza o elfach.
- Elfy, jeśli się nie mylę, mają parę twarzy. Inaczej wyglądają u Tolkiena, a inaczej w baśniach niemieckich. Tam są znacznie mniej sympatyczne. Słyszałaś kiedyś o tak zwanych wzgórzach elfów?
- Nie nie słyszałam. Opowiesz mi?
- Odgrywają pewną rolę w kilku książkach i są jakby bramami do krainy elfów. Problem na tym polegał, że w krainie elfów czas płynął całkiem inaczej - mogłaś tam spędzić jeden dzień i wyjść po stu ziemskich latach, a mogłaś bawić tam przez rok lub dwa, a do swojej krainy wrócić po kilku minutach, tak jak w Narnii Lewisa.
- Łał. To mi nasuwa coś na myśl. Słyszałeś kiedyś o paradoksie bliźniąt? To eksperyment myślowy w szczególnej teorii względności.
- Czy to było coś o tym, że jeden poleci w Kosmos i wróci młodszy od tego, co został? Bo dla tego w rakiecie czas płynie wolniej, czy jakoś tak? Czy może miało być na odwrót?
- Paradoks. Właśnie dlatego. Zgodnie ze szczególną teorią względności czas w poruszającym się układzie odniesienia płynie wolniej. Ten który poleciał będzie młodszy. W każdym razie wracając do elfów czas płynie inaczej. Przechodząc przez Wrota raczej nie spodziewamy się by czas płynął zatrważająco inaczej. Nasi już podróżowali w tą i z powrotem. Zauważyliby coś.
- To mnie pociesza. Najwyraźniej opowieści o wzgórzach elfów to tylko opowieści. Claude-Henri uśmiechnął się.
- Myślisz, że jesteśmy w kosmosie? Ciekawe jak wyglądają tu gwiazdy. Skoro rzekomo elektronika pada za jaskinią, pewnie nie wysłali żadnej sondy. - Leokadia była wyraźnie zawiedziona niemożliwością spojrzenia w niebo i wysłania elektronicznego zwiadowcy.
- Ciekawe, jak wysoko nad ziemią kończy się zły wpływ magii na elektronikę - odparł. - A żeby sporządzić mapę nieba nie potrzeba zbyt wymyślnych środków. Zwyczajny teleskop i parę zwykłych aparatów powinny wystarczyć. Mam wrażenie, że za bardzo polegamy na współczesnych gadżetach i zapominamy o tym, że nasi przodkowie ich nie potrzebowali.
- Ludzie wymyslili gadżety by ułatwić sobie życie. Wiec nie dziw że chcemy na nich polegać. Weź na przykład GPS jak jesteś w obcym mieście. Nie wyobrazam sobie jazdy samochodem bez niego. Kiedyś jak nie bylo jeszcze GPS zgubiłam się okropnie na autostradzie. Wyobrażasz sobie? Na autostradzie! Jak przegapiłam zjazd to musiałam nadrobić mega dużo kilometrów. Było ciemno i pamiętam że nie było łatwo się odnaleźć. Gdybym wtedy miała GPS byłoby zupełnie inaczej. - Leokadia dopiła do końca swoją kawę.
- Byli tacy, co za pomocą GPS-u wpadli do jeziora, tak ślepo wierzyli technice - odparł Claude-Henri. - A niektórzy są tak uzależnieni od, na przykład, komputerów, że trzeba ich leczyć. Ale nie mówię, że powinniśmy wszystkie nowinki techniczne wyrzucić do kosza. Ważne, żebyśmy potrafili się od nich oderwać i dać sobie radę, gdy ktoś wyłączy prąd. Ile do tej pory ile dni przeżyłaś bez prądu?
- Tyle ile kazano nam przeżyć ich na szkoleniu - odparła Lodzia. Faktem było, że poza dniami treningu w jej codziennym życiu technika była nieodłączna. I nieodłącznie uzależniająca. Nawet do toalety szła przecież z telefonem. Spała z słuchawkami na uszach i przy niebieskiej lampce. Wszędzie była technika.
- No to chyba będzie to dla ciebie ciekawe doświadczenie... - Claude-Henri z trudem powstrzymał westchnięcie. - Dzieci techniki mogą kiepsko się czuć w krainie fantasy. Ale jeśli jesteś bardzo uparta, to powinnaś dać sobie radę.
- Może sprawię, że zapanuje tu technika. - Lodzie puściła oczko do rozmówcy. Najwyraźniej chciała by brzmiało to pół żartem pół serio.
- Wtedy będa się tu mogły zwalić tłumy ludzi - odpowiedział podobnym tonem.
- Hmmmm… - odparła Leokadia a było to najkrótsze co dziś powiedziała. Do tego wydawało się, że nieco głębiej zamyśliła się nad tym co powiedział jej towarzysz.
- Jak powiadają, każdy plus ma swoje minusy - uśmiechnął się Claude-Henri. - Ale proponowałbym kontynuować naszą rozmowę jutro rano. Pewnie jutro nasi przyjaciele z Legii zrobią nam pobudkę skoro świt.

Lela należała do istot gadatliwych, ale nie głośnych, obowiązku więc zachowania ciszy nocnej udało się im nie złamać... gdy tylko dowiedzieli się, że takowy istnieje. Aż wreszcie rozsądek przeważył na chęcią dzielenia się wspomnieniami i wrażeniami.

* * *

Noc minęła spokojnie - ani senne koszmary, ani głupie pomysły w stylu "pobudka, wstać" nie przerwały nocnego odpoczynku.
"Racje śniadaniowe" niczym się nie różniły od kolacji, a sądząc po tym, co wręczono każdemu w uczestników wyprawy, obiad miał być w podobnym stylu. Ale że nie trzeba było za nim biegać po lesie, Claude-Henri nie zamierzał narzekać.

Jak się okazało, zawarta wieczorem znajomość z Lelą mogła być kontynuowana, gdy okazało się, że i ona, i Claude-Henri trafili do grupy szczęśliwców, którzy mieli wyruszyć pod ścisłym nadzorem legionistów do bazy z przekorą i optymistycznie zarazem nazwano Pierwszą. Kolejnej nie było, przynajmniej w rzeczywistości, bo, jak się dowiedział Claude-Henri, plany zbudowania kolejnej istniały.

Dziwną nieco rzeczą było to, że nie było żadnych posterunków czy stanic między jedną a drugą bazą. Co robili, jeśli zaskakiwała ich burza w połowie drogi? Może ktoś lubił moknąć, ale nadmiar wody nie sprzyjał ani zdrowiu, ani ekwipunkowi. A często i humorowi tych, co przemokli do szpiku kości.
Widać było, że, przynajmniej na razie, nowy wspaniały świat przeznaczony był tylko dla twardzieli, którym nie przeszkadzały takie drobiazgi, jak przemoczenie do suchej nitki.

"Wilki są, ale już nie podchodzą".
To sugerowało, że paru legionistów wpakowało parę magazynków w paru drapieżników, co skutecznie zniechęciło wilki do sprawdzania, jak smakują istoty o nieznanym im zapachu. Ewentualnie, w co Claude-Henri mniej wierzył, użyto paru rac czy innych tego typu odstraszaczy. Równie skuteczne a mniej brutalne rozwiązanie jakoś nie pasowało mu do wizji legionistów, których zapewne uczono definitywnie rozwiązywać niektóre problemy. Ale, co nie dało się ukryć, zasada 'zabij, nim on zabije ciebie' sprawdzała się w wielu sytuacjach, zaś Claude-Henri, co też się nie dało ukryć, zdecydowanie wolał, by na niego nic nie polowało, jako że niezbyt mu odpowiadało bycie na dole łańcucha pokarmowego.


Odsunąwszy na później rozważania na temat tego, kto kogo jak i kiedy może zjeść, ponownie zabrał się za oglądanie tego niezwykłego świata, zdecydowanie różnego od tego, jaki został po tamtej stronie Wrót.
Teoretycznie było tu wszystko, co trzeba - ptaki, drzewa, krzewy, nawet kwiaty. W praktyce nie było tu nic znajomego - mimo wielu podobieństw nie było ani jednej rośliny, o której mógłby powiedzieć 'znam ją'.


O tym, że wilki były, choć nieco przerośnięte, Claude-Henri przekonał się, można by rzec, na własne oczy. Z tym jednak, że ślad był przeogromny i na tyle głęboko odciśnięty, że nie było mowy o małym stworku z wielkimi łapskami.
Przez moment zastanawiał się, jak wielkie jest to wilkopodobne stworzenie. Tak na oko mogłoby pewnie konkurować z tygrysem. Król wilków, można by rzec.


Odpoczynek zakłóciła przemowa kaprala, który zbytnio chyba wczuł się w swoją rolę i powtarzał rzeczy, które parę były wałkowane podczas szkolenia.
Ciekawe, swoją drogą, ilu, jak na razie, przeniosło się z tego świata do lepszego, bo usiedli na tutejszej wersji mrowiska lub powąchali nieodpowiedni kwiatek. Odpowiedź 'nikt' mogłaby skłonić niektórych do zaniechania ostrożności.
Niektórych pytań lepiej było nie zadawać w zbyt szerokim gronie.
Za to w wąskim gronie można było wymieniać informacje i poglądy, dlatego też, gdy potoczek pytań i odpowiedzi wysechł, Claude-Henri nie miał nic przeciwko temu, by zamienić kilka zdań z Lelą (gdy tylko ta złapie oddech) i z innymi (jeśli kogoś najdzie chętka na rozmowę i siły na przejście paru kroków).

- I jakie wrażenia po pierwszych godzinach spędzonych pod nowym niebem? - Claude-Henri zagadnął Lelę, gdy rozsiedli się podczas pierwszej dłuższej przerwy.
- Pamiętam jak byłam kiedyś w górach... - odparła dziewczyna. Wyglądała na naprawdę zmęczoną. Opadła plecami na trawę. Fioletowe włosy zmieszały się z jej zielenią. - Po wejściu na szczyt ojciec powiedział do mnie “patrz jaki piękny widok”, a ja miałam mu ochotę odpowiedzieć, że pierniczę ten widok.
Claude-Henri z trudem zachował powagę.
- Mamy dwie godziny odpoczynku. Nim minie połowa tego czasu zmienisz zdanie - zapewnił, spoglądając na dziewczynę z wysokości plecaka, na którym siedział. - Nie rzuciłaś plecaka w połowie drogi, więc jest dla ciebie nadzieja - dodał, w tym momencie dopiero uśmiechając się.
- Jeszcze pięć kroków więcej i rzuciłabym, serio. - Lela uniosła głowę by zerknąć na rozmówcę. - Wygląda zwyczajnie, co nie?
- Prawie masz rację - skinął głową. - Ale jak się dokładnie przypatrzeć, to wszystko jest nieco inne, niż w tamtym świecie. Takich drzew, jak te, nigdzie nie widziałem. A i kwiatki, chociaż ładne, różnią się od wszystkich, jakie znam. Nawet nie wiem, czy jakieś nadają się na bukiet, czy też wyświadczyłbym komuś niedźwiedzią przysługę.
Fioletowowłosa przeniosła wzrok na drzewa, trawę i wspomniane kwiatki. Milczała obserwując je uważnie. Podczas wykańczającego marszu przestała obserwować dokładnie to co ją otaczało. Skupiała się na przetrwaniu marszu. Zresztą. Co jak co, z przyrody to ona doktoratu nie pisała.
- Nie masz ochoty na małe co nieco? - zmienił temat, cytując Kubusia Puchatka.
- Na miodek? - zapytała z lekką nadzieją w głosie. Nie wierzyła, że wśród ich racji żywieniowych mogło znaleźć się coś takiego jak miód. Kto jednak wie co krył Henri w swoim plecaku. Póki nie zaproponuje jej karaluchów w miodzie… Lela podniosła się do pozycji siedzącej. - W sumie napiłabym się wody. To głupie. Trochę boję się za dużo pić żeby co chwilę nie latać w te krzaki sikać. A jak jakaś roślinka będzie zła, że ją obsikałam czy coś?
- Z miodem chwilowo występują braki - stwierdził z żalem. - A jak będzie zła, to ją przeprosisz. Zresztą... możesz spytać Jacqueline, gdy wróci - dodał, widząc jak jedna z dziewczyn znika wśród krzewów. - Na jej miejscu poszedłbym z obstawą, bo wilki, które nawiedzają te strony, są całkiem pokaźne. Zostawiają takie - pokazał, dłońmi odmierzając wielkość; całkiem jakby pokazywał, jaką rybę złowił - ślady i pewnie są wielkie jak spory tygrys. A ona nie wygląda na Czerwonego Kapturka.
- Może po prostu zabrali jej kapturek przy odprawie? Nigdy nic nie wiadomo. Zresztą, może to lepiej dla niej, jeśli nim nie jest. - Alexis uśmiechnęła się lekko, podchodząc do rozmawiających. Oboje obrzuciła uważnym, może trochę ciekawskim spojrzeniem. - Mogę przeszkodzić? Zdaje się, że mamy całkiem sporo czasu na odpoczynek. Ty jesteś, zdaje się, z gatunku myślicieli… - Spojrzała przy tym na Leokadię. - A Ty znasz się nieco na życiu w takich warunkach, hm? - Ostatnie słowa skierowała do mężczyzny.
- Trafiłaś w dziesiątkę - odparł z udawaną powagą Claude-Henri. - Dlatego się z Lelą idealnie uzupełniamy. Rozgość się. - Wskazał na zieloną trawę, na której spoczywała Leokadia.
- Alexis. Ale starczy Alex. Jesteś tu prywatnie, czy zawodowo? - Usiadła między nimi, chociaż zdecydowanie bardziej wydaje się być zainteresowana Claude’m, dłonią przesunęła po trawie w geście przypominającym delikatną pieszczotę. - Mam na myśli… Też chcę to umieć. Budować szałas tak, żeby się nie rozpadł i polować na zwierzęta, a potem sprawiać, że stają się jadalne. Zamierzasz nas tego uczyć z definicji, czy też trzeba się specjalnie zwrócić o lekcje?
Tururuuum. Turruuuum. Jakieś niezidentyfikowane turkotanie zagrało w głowie Leokadii. Alexis była z gatunku tych pięknych. A jej ciemnozielone oczy, które nie umknęły uwadze Leokadii, chyba skupiły się na Henrim. No nic. Ona sama mogła by się zapaść pod ziemię ze swoją kruchą budową i piegami. Biorąc pod uwagę ostatnie słowa dziewczyny zapewne zaraz stanie się piątym kołem u wozu.
- Myślę, że żeby zbudować dobrze szałas musisz najpierw obliczyć wypadkową siłę grawitacji i zaczepić ją w odpowiednim punkcie takim, żeby jej moment siły obliczony względem środka masy ciała był identyczny z wypadkowym momentem sił grawitacji. Zresztą... Wątpię, czy będziemy budować na przykład tipi... Wiesz, że stawianie tipi wśród Indian Ameryki Północnej było obowiązkiem kobiet? - Mimo pytania dziewczyna kontynuowała dalej. - Zajęłoby nam to przynajmniej pół dnia... A najmniejsze nowoczesne namioty ważą niewiele ponad kilogram i są mega małe po złożeniu, z dziesięć na trzydzieści centymetrów. Rozkładają się w trzydzieści sekund i nie przemakają. Nigdy.
- A jak chcesz się nauczyć polować, polecam łuk. Zwykłe przekształcenie energii potencjalnej na kinetyczną. Często śmiertelne w przypadku trafienia. Mogę kiedyś ci... A właśnie. - Leokadia spojrzała na Henriego - umiesz strzelać z łuku?
Alexis słysząc całkowicie niezrozumiały wywód kobety posłała jej nieco cierpiętnicze spojrzenie.
- Umiem, nawet zdarzało mi się trafiać - odparł zagadnięty. - Ale osobiście, jak już trzeba coś upolować, to wolę to. - Dotknął dłonią kolby swej broni, zdecydowanie różniącej się od tego, co nosili ze sobą legioniści. - I nie, nie zostałem zatrudniony przez Legię - przeniósł wzrok na Alexis. - Jeśli zaś chodzi o udzielanie lekcji, to rzuciłem to jakiś czas temu. Nie mówiąc już o tym, że w tym świecie sam będę musiał się dużo nauczyć, tak że dopiero za jakiś czas będę mógł zacząć się dzielić moją wiedzą.
Ktoś 'zielony' w zielonym lesie byłby - można by rzec - kulą u nogi. Ładną, ale jednak kulą. Tego jednak nie zamierzał mówić.
- Co do szałasu, to Lela ma rację. To jest dobre w zabawach w szkołę przetrwania - powiedział. - Przyda się na bezludnej wyspie, ale nie podczas porządnie zorganizowanej wyprawy.
- Szałasów robić nie będziemy, chuda ma rację, to nie potrzebne, skoro mamy namioty - odezwał się siedzący nieopodal Jean-Pierre. Konie były już oswobodzone z ładunku i pasły się, więc i rodzina Durandów korzystała z odpoczynku. - Ale budowanie domów z bali, bez użycia gwoździ, mając tylko prymitywne narzędzia, to jak chcesz możesz się nauczyć - rudowłosy mrugnął do Alexis. - Z ojcem pomagaliśmy stawiać takie w Bazie Pierwszej - dodał z dumą w głosie.
- Ile domów stoi już w bazie? - spytał Claude-Henri, nim któraś z pań zdążyła coś powiedzieć.
Podobnie żaden z rozmawiających nie zdążył odpowiedzieć, kiedy do ich grupki podszedł Legionista Erick. Karabin FAMAS, z którym się nie rozstawał, ciągle trzymał w pogotowiu, jakby spodziewał się ataku w każdej chwili. Krótko przyjrzał się zebranym i kiwnął do nich głową.
- Sprawdzam stan ekspedycji - zakomunikował służbowo, co dla bardziej wnikliwych wcale nie pasowało do wrażenia, jakie roztaczała jego osoba. - Wszystko w porządku? - zapytał, zatrzymując wzrok na Claude-Henrim, jakby to ten mężczyzna miał przemawiać w imieniu grupy.
- Lela i ja nie narzekamy, ale dziękuję za zainteresowanie - odparł. - Ale nie wiem, jak Alexis. - Przeniósł wzrok z kaprala na wymienioną. Co prawda dziewczyna wyglądała kwitnąco, ale kto mógł wiedzieć, jak było naprawdę.
Alexis uśmiechnęła się w sposób, który nie pozostawiał odrobiny wątpliwości co do jej samopoczucia.
- W życiu nie czułam się lepiej, Kapralu. Możesz mi wierzyć. Gdyby coś się zmieniło, będziesz wiedział pierwszy, obiecuję. - Kiwnęła jeszcze głową do Claude na znak, że rozumie. Nie będzie się narzucać, nie to nie. Tam sobie radziła, a tu nie da rady? Bez łaski. Aalbo ewentualnie spróbuje jeszcze jak nie będzie miał niebieskowłosego ochroniarza obok. Chociaż może nauczyć się strzelać z łuku nie byłoby źle… Jakiegoś wilkora, innego wywerna, czy nawet głupiej sarny nie powali ani pięściami, ani nawet swoim sztyletem schowanym w bucie. Ziemskiej broni używać nie zamierzała. Nauczyła się nią posługiwać, podobno nawet całkiem nie najgorzej, ale z jakiś niezrozumiałych przyczyn budziła w niej ona odrazę. Spojrzała na Leokadię, w końcu łapiąc jej wzrok i z całkiem przyjaznym uśmiechem puściła do niej dyskretne oczko. Niech się poczuje bezpieczniej wiedząc, że nie zamierza podrywać faceta, którego tamta sobie wyhaczyła. A łuk… Tak,dziewczyna jednak może jej się jeszcze do czegoś przydać. Nawet pomimo bycia dziewczyną.
Lodzia odpowiedziała lekkim uśmiechem, po czym przygryzła wargę. Zaczęła intensywnie wymyślać w głowie sto i jeden powodów, dla których Alex mogła do niej mrugać okiem. Jednocześnie kręcąc stopą w bucie i rozważając, czy na pewno nie robi jej się odcisk, o którym powinna poinformować sztywnego mięśniaka służbistę. I tak oto gaduła nic nie powiedziała wyglądając na zamyśloną.
- W sumie to ta blada z białymi włosami już długo nie wraca - odezwał się rudzielec na pytanie Ericka i skinął głową w kierunku zarośli.
Żołnierz uniósł karabin w jednej ręce i oparł go o ramię, spoglądając we wskazanym przez ryżego kierunku. Widać było, że nad czymś się zastanawiał.
- Przyjąłem. Odpoczywajcie póki możecie i starajcie się nie oddalać - skwitował kolejnym skinieniem głowy i odszedł na bok, kierując się w stronę chorążego Higginsona.
- To jak wygląda sprawa z tymi domami w Bazie Pierwszej? - Gdy tylko kapral dał im spokój, Claude-Henri wrócił do poprzedniego tematu. - Ile ich tam stoi? I ile osób tam przebywa?
Jean-Pierre skierował wzrok na Claude-Henriego i uśmiechnął się.
- Dwa budynki wykończone, trzeci będzie gotowy na dniach - odpowiedział i zamyślił się nad ostatnim pytaniem. - Bo ja wiem... Cztery dyszki może? Rotacja jest duża więc ciężko ocenić. Na miejscu lekarza możecie zapytać, albo sami sobie policzyć - wzruszył ramionami.
- Wracają do Bazy Zero, czy idą dalej, zwiedzać świat? - zainteresował się Claude-Henri.
- Jasne że tak. Baza Pierwsza nam to ma ułatwić. Ostatnie tygodnie ją rozbudowywaliśmy, żeby mieć zaplecze i nie musieć wszystkiego targać do Zerówki - odpowiedział z dumą w głosie rudzielec. - Trochę już się tam kręcimy po okolicy, ale... - ściszył głos do konspiracyjnego szeptu - Słyszałem, że będziemy szukać miejsca na kolejną bazę. Ekstra, nie?
- A prąd? Jest tam? - zapytała Leokadia. W końcu nim przeszli przez wrota mówiono im, że prądu nie ma. A jednak w jaskini był. Istniało więc prawdopodobieństwo, że informacje które mieli były na przykład przestarzałe. Nie udało jej się porozmawiać z doktorem Zelenką, ale postanowiła uzbroić się w cierpliwość. Zapewne gdy dotrą na miejsce tak czy inaczej dowie się tego czego powinna.
Rudy zmrużył oczy myśląc nad pytaniem Leokadii.
- Jakiś tydzień temu jajogłowi w jednym z budynków kombinowali z takimi kryształami, które przywieźliśmy im z zaopatrzeniem i miały sprawić, że prąd będzie działać - odpowiedział Jean-Pierre. - Ale chyba jeszcze nic im nie wyszło, bo ponoć czekają na jakiegoś speca, bo sami nie wiedzą jak to zrobić. Instrukcje niejasne czy coś w ten deseń - wzruszył ramionami. - Jak dla mnie to tracą czas.
- Kryształy? - Claude-Henri uśmiechnął się. - To brzmi prawie jak magia. Ale nie przejmuj się - zwrócił się do Leli. - Jeszcze trochę i wybudują elektrownię wiatrową czy wodną. - Spróbował podnieść dziewczynę na duchu.
- Jajo... JAJO-głowi? - Lela zrobiła wielkie oczy spoglądając nimi na osobę, która wypowiedziała to słowo. Chwilę po tym nastąpiło głośne “ha ha ha”. - Odkryliście nową rasę? Ale mega super fajnie z tymi kryształami. Tyle możliwości! - Dziewczyna dosłownie zatarła ręce. Wyglądała jakby nabrała nagle sił i była gotowa do dalszej wędrówki.
- Jeśli zaczną działać, to tak - pokiwał głową Jean-Pierre. - Mam nadzieję, że nie zepsuły się w transporcie. Dwóch słowiańskich naukowców cholernie suszyło ojcu głowę, żeby uważał na nie. - Wzruszył ramionami, po czym powiódł spojrzeniem po całej polanie, aż zatrzymał wzrok na blondynie, który z dala od wszystkich ucinał sobie drzemkę w cieniu, z głową na plecaku i czapką z daszkiem zasłaniającą mu teraz twarz. - Tamten jest chyba od nich. - Rudy skinął w jego kierunku głową.
- A dlaczego do szczęścia jest ci potrzebny prąd? - Claude-Henri zwrócił się do Leli.
- Prąd nie jest mi potrzebny do szczęścia. Ale to dlaczego tu nie działa i w jaki sposób go uruchomić, może być absolutnie przełomowe i wpłynąć na naszą technologię na ziemi. - Zaraz po tej krótkiej odpowiedzi Leokadia skupiła wzrok na śpiącym blondynie, najwyraźniej nad czymś się zastanawiając.
- Na tej, czy na tamtej ziemi? - Claude-Henri również spojrzał na blondyna, zastanawiając się, czy będzie on dla Leli konkurencją, czy wprost przeciwnie.
Nie czekając na odpowiedź wyciągnął z plecaka otrzymany od Legii prowiant.
- Nie wiem, jak wy, ale ja zgłodniałem. Z doświadczenia wiem, że trzeba jeść, gdy jest ku temu okazja. Kogo poczęstować? - Pytanie było retoryczne, bowiem wszyscy zostali zaopatrzeni w identyczne zestawy.
Leokadia poszła w jego ślady. To faktycznie była dobra okazja żeby coś zjeść i napić się trochę wody. Dopiero gdy ją odkręciła zdała sobie sprawę jak bardzo jest spragniona. Najpierw upiła kilka łyków a dopiero po tym odpowiedziała.
- Na naszej ziemi. Czyli nie tej ziemi, tylko tamtej ziemi. Ciekawe czy mieszkańcy tej jakoś ją nazywają.
Alexis słuchała rozmowy o prądzie bez jakiegoś specjalnego zainteresowania. Miała nawet co nieco do powiedzenia w temacie, ale obawiała się, że współtowarzysze mogą nie być zachwyceni jej opinią. Bądź co bądź, to jednak projekt badawczy, więc nic dziwnego, że chcą za wszelką cenę wszystko badać. A niech se badają, nic jej do tego.
- Pewnie Raj - mruknęła, wciąż patrząc na świat z nieskrywanym zachwytem. - Ja bym ją tak nazwała na ich miejscu - dodała, idąc za przykładem innych podróżników i otwierając zawiniątko z prowiantem. Co tu mamy? Wygląda bardzo średnio, ale nie śmierdzi, więc nie jest źle. Lepsze to, niż żarcie ze śmietnika, którym miała okazję raczyć się przez kilka lat za młodu. Wzdrygnęła się na myśl o nim, co mogło wyglądać, jakby bardzo nie zasmakował jej herbatnik. - A mieszkańcy byliby Rajczykami. Myślicie, że w ogóle się z nimi dogadamy, jak już ich spotkamy? - Spojrzała po innych uczestnikach wycieczki.
- Być może - odparł Claude-Henri. - Jeśli będziemy pamiętać o tym, że jesteśmy tutaj gośćmi, a nie panami całego świata - dodał z odrobiną ironii.
Słuszna, niesłychanie słuszna uwaga. Alexis miała nadzieję, że nie tylko on ma do sprawy podobne podejście. Tak, czy siak, zapisała sobie w pamięci punkt dla niego.
- Co może być niesłychanie trudne, biorąc pod uwagę historię, jaką pisze ludzkość - odparła Leokadia. Po tym wgryzła się w batonik z prowiantu. Zawiesiła na chwilę wzrok na mundurowych. Jeśli ktoś miałby cokolwiek popsuć, to w pierwszej kolejności na pewno mięśniacy. Przecież niczego winne badania naukowe mogą poszerzyć tylko ich horyzonty.