Sean siedział sam przy jednym ze stolików w Dziurawym Kotle. Umyślnie wybrał taki stojący w rogu, raz, że nie lubił siadać na widoku, dwa, zawsze czuł się niekomfortowo, gdy jego plecy znajdowały się dalej niż pół metra od ściany. Z tego miejsca spokojnie mógł obserwować wnętrze lokalu, ludzi wchodzących i wychodzących, zarówno na ulice Londynu, jak i na Pokątną. Ale tym razem tego nie robił...

Lewą ręką podparł brodę, podczas gdy w prawej trzymał sporych rozmiarów kufel pełen złocistego napoju z pianą jak się patrzy, w który wpatrywał się nieustannie. Niewiele zdążył z niego upić, ale nie było w tym nic dziwnego, w końcu dopiero go dostał. Wcześniej zdążył już wychylić trzy takie. Zastanawiał się czy nie "przesiąść się" na coś mocniejszego, może irlandzką whiskey, bo piwo najwyraźniej nie spełniało pokładanych w nim nadziei zaspokojenia Keane'a. Chyba to zrobi i tak nie miał dzisiaj niczego do roboty.

Normalnie spędziłby wieczór w pobliżu rezydencji Nottów. O tak, obserwował ich od blisko miesiąca. Wydawali się wspaniałym celem. Obrzydliwie bogaci, do tego stary Nott był poplecznikiem Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Pal licho czy robił to z własnej woli, czy jak sam twierdził został do tego przymuszony Imperiusem. W jego domu z pewnością można było natrafić na wiele interesujących artefaktów, a co więcej były one z pewnością dobrze ukryte i zabezpieczone. Na pewno nie był tak głupi jak Greenfootowie, którzy swoje skarby trzymali w zwykłym, mugolskim sejfie.

Tak, Nottowie byliby sporym wyzwaniem. Byliby, bo trzy dni temu wynieśli się z Londynu, zabierając ze sobą wszystko co się dało. Zapewne uciekli przed tą całą epidemią. A tyle czasu im poświęcił. Znał rozkład dnia ich oraz ich służących, poznał rozkład pomieszczeń ich domu, rozpoznał zaklęcia zabezpieczające otoczenie budynku, a nawet niektóre, które rzucono wewnątrz. Oczywiście brakowało jeszcze wielu szczegółów, jak chociażby lokalizacja ich "skarbczyka", ale znalezienie go było tylko kwestią czasu. A teraz już nic z tego nie będzie. Spakowali się i wyjechali. Niech ich szlag!

Sean wpatrywał się w swój kufel, a myśli miał coraz czarniejsze. I co teraz? Miał sobie wybrać kolejny cel? A może w trakcie przygotowań oni też zwieją, gdzie pieprz rośnie? Albo nawet dopadnie ich ta zaraza i w sumie na jedno wyjdzie? A może Gringott?, odezwał się cichy głosik w jego głowie. Do tej pory było to niedoścignione marzenie, być pierwszym, który tego dokona. Szczyt szczytów, potem mógłby się zasadzić już chyba tylko na Hogwart. Jednak zawsze wiedział, że to niemożliwe. Gadał o tym, nawet wyobrażał sobie, że to robi, ale nigdy nie traktował tego poważnie. Z drugiej strony jeśli magiczne stworzenia tracą swoją moc podobnie jak ludzie, może goblinów też to dotyczy? Gdyby ukrył się gdzieś na Pokątnej i obserwował, może nadarzyłaby się jakaś okazja?

Z rozmyślań wyrwał go paluch barmana Toma, który szturchnął go mówiąc:

- Sean, list do Ciebie, chyba znowu coś nabroiłeś…

Keane zrobił minę niewiniątka i odparł:

- Ja? Tom, przecież mnie znasz.

Barman pokręcił tylko głową i odszedł wzdychając głęboko. Sean wzruszył ramionami i zabrał się za otwieranie koperty. Ciekawe od kogo mógł być? Może stary Lee Smith próbuje go znów namówić na jakąś robotę? A może Dylan Edge szuka bezpiecznej kryjówki? Albo Gary Setchell chce mu znów wepchnąć jakieś śmieci? Ale nie, nie był to nawet Mundungus Fletcher, którego w sumie lubił, ale przezornie wolał nie robić z nim interesów. Mało kto zdawał sobie sprawę dla kogo Dung pracuje. A zresztą, czy Keane był pod tym względem lepszy od niego?

Wykrakałem, pomyślał gdy przeczytał krótką notatkę. Podpisu nie było, ale poznał ten nienaganny charakter pisma. Cholerny Daubney, czego on znowu chce? I dlaczego chce się z nim spotkać w Ministerstwie, a nie w jakimś przyjemniejszym miejscu?

Parę godzin później już tam był. Musiał jednak trochę poczekać, bo jakaś stara wiedźma nie potrafiła sobie poradzić z obsługą wejścia do Ministerstwa. Pewnie zapomniała jaki to był numer. W końcu jednak udało jej się i zniknęła między płytami chodnika. Sean odczekał parę minut, po czym sam wlazł do zdezelowanej, czerwonej budki telefonicznej. Podniósł słuchawkę wyglądającego jak wrak aparatu telefonicznego i wykręcił numer 62442.

- Witamy w Ministerstwie Magii - usłyszał kobiecy głos. - Proszę podać imię, nazwisko i sprawę.

Keane zawahał się przez moment. Czy powinien podawać swoje prawdziwe dane? Może powinien wejść do środka incognito? Jeszcze by zdążył zmienić co nieco w swoim wyglądzie. No tak, ale musiałby też wymyślić jakiś inny cel wizyty, a jakoś nic nie chciało mu przyjść na szybko do głowy.

- Proszę podać imię, nazwisko i sprawę - powtórzył kobiecy głos.

Jakby tego było mało usłyszał pukanie do drzwi kabiny i wołanie jakiegoś staruszka:

- No, ile będzie pan tam siedział? Inni też chcą wejść!

Zrezygnowany powiedział do słuchawki:

- Sean Keane, jestem tu, by spotkać się z aurorem Finneganem Daubneyem.

Po chwili z aparatu wypadła plakietka z napisem: SEAN KEANE, SPOTKANIE Z AUROREM, którą przypiął sobie do piersi, ale tył na przód, żeby nikt nie mógł odczytać jego nazwiska. Podłoga zaczęła zjeżdżać w dół i wkrótce znalazł się w atrium Ministerstwa. Z daleka wypatrzył Daubneya. Stał przy tej śmiesznej Fontannie Magicznego Braterstwa, wpatrując się w rzeźby czarodziejów i magicznych stworzeń.

- „.... i kim staje się czarodziej, gdy straci swą magiczną moc? Odpowiedzi, każdy musi poszukać w sobie.” Eris Clark. – Skończył czytać artykuł z dzisiejszego wydania Proroka Codziennego i uniósł wzrok na krzątającą się po pomieszczeniu córkę. – Całe Biuro Dezinformacji na twojej głowie i masz jeszcze siłę na te felietony d – westchnął. – Ty chyba jesteś niezniszczalna.
Marcus zamknął Proroka i przyjrzał się córce pakującą kufer. - Eris - zaczął dość niepewnie. - Nie musisz tego robić.
Wydawało się, że młoda, ciemnoskóra kobieta, która z zainteresowaniem oglądała stare pudełko po różdżce, nie słyszy słów ojca. – Heban – zaczęła pod nosem - włókno z serca smoka, 13.5 cala, bardzo sztywna.
- Te czarne jak smoła różdżki mają imponujący wygląd i reputację – dopowiedział biały mężczyzna po pięćdziesiątce. - Pamiętasz, co jeszcze powiedział wtedy Ollivander?
Erin spojrzała na ojca z uśmiechem. Milczała chwilę, by przypomnieć sobie moment, gdy w końcu wybrała się z rodzicami po upragnioną różdżkę. - Szczególnie nadają się do wszelkiego rodzaju zaklęć w pojedynkach oraz do Transmutacji – rzekła naśladując głos wytwórcy różdżek - chyba to było jakoś tak. Ojciec pokiwał głową i bez chwili namysłu dalej cytował Ollivandera. - Najbardziej pasują do czarodzieja, który ściśle trzyma się własnych przekonań i wyznaczonych celów, bez względu na naciski otoczenia. Zasadniczo włókno smoczego serca tworzy różdżki o największej mocy, zdolne do ekstrawaganckich zaklęć. Mają tendencję do szybszej nauki od właściciela niż inne rodzaje – skończył.
- Różdżki z rdzeniem z włókna ze smoczego serca zdają się być najbardziej skłonnymi do Czarnej Magii – kontynuowała. – Ej, nie patrz tak, przecież tylko powtarzam słowa pana Garrick’a! – wytłumaczyła się napotykają surowe spojrzenie ojca. – Chyba jakoś wyszłam na ludzi? Patrz, jaka mała – zmieniła temat wyciągając ze skrzyni szatę z wyszytym na piersi wężem – to ta z pierwszego roku. Pamiętam, że podczas Ceremonii Przydziału byłam przekonana, że tak jak Erick trafię do Ravenclawu.
- Ale, że jesteś wykapaną mamusią – wtrąciła Marcus – Tiara Przydziału nie mogła wybrać inaczej niż Slytherin. – Mężczyzna zamyślił się na moment. – Ciekawe, gdzie trafią bliźniaki twojego brata, hmm… Na pióra Hipogryfa, to już za 4 lata! Jaki ja jestem stary!
Eris zachichotała i z trzaskiem zamknęła kufer. – Schowałam chyba wszystko, co może kojarzyć się ze światem czarodziejów – powiedziała a w jej głosie ojciec natychmiast wyczuł smutek.
- Córeczko, masz dobrą pracę, przyjaciół… Naprawdę, nie mus…
Ciemnoskóra kobieta wstała gwałtownie, wyprostowała się i z odrobiną szaleńczej desperacji wypisanej w brązowych oczach podeszła do ojca. Stała tak przez moment, by po chwili ukucnąć przy zajmowanym prze mężczyznę fotelu. – Matka już raz próbowała się zabić – powiedział dosadnie jakby dla przypomnienia. – Zrobimy tak, jak zaplanowaliśmy. Gdy tylko się wybudzi i pozwolą zabrać ją ze Świętego Munga rzucę na nią zaklęcia zapomnienia. Zapomni o tym, że jest czarownicą - starała się panować nad głosem, lecz ten mimo tego drżał. – W domu twojego ojca, pod działaniem zaklęcia Oblivate, w otoczeniu mugoli… - Oczy Eris zaszkliły się lekko, więc szybko przetarła je rękawem obszernej koszuli. – To jedyna szansa żeby przetrwała. Do czasu aż znajdzie się lek na Mugolizm.
- Ale są Aurorzy oraz inni czarodzieje i czarownice bardziej kompetentni do szukania rozwiązania zagadki tej strasznej choroby. Przecież nie musisz…
- Muszę – rzekła stanowczo znów wchodząc w zdanie ojcu. – Ja też nie wyobrażam sobie życia bez magii.
Ustała powoli, ucałowała ojca w czoło. - Lecę na to spotkanie - oznajmiła i zniknęła.

Życie Argusa Lucjusza Lazarasa zmieniło się trochę od czasu zniknięcia Sami Wiecie Kogo, właściwie to wszystko zmieniło się od jego zniknięcia. Praca stała się mniej ciekawa, a wszędzie zapanował chaos. Ludzie znikali, inni się pojawiali. Z początku nikt się już nie interesował samym zaginionym czarnoksiężnikiem, a jedynie urządzano obławy na jego wyznawców. Lecz po pojawieniu się choroby, nawet nimi przestano się interesować.

Jak codzień został obudzony przez swojego skrzata domowego, który przy szafce nocnej postawił filiżankę parującej kawy. Cichym i skrzeczącym głosem stworzenie oznajmiło swojemu panu, że śniadanie czeka w jadalni na parterze.
- Koszulę także wyprasowałem, panie - kłaniając się Potrzebek niezdarnie zaczął opuszczać przestronną sypialnie.
- Wybornie, oczekuję, że podasz mi ją po skończonej kąpieli. - rzucił Argus nawet nie spoglądając na skrzata. Czarodziejowi czystej krwi nie wypadało zwracać uwagi na podrzędne istoty. Upił łyk kawy, była dokładnie taka jaką lubił. Powoli wstał z łóżka i wciągnął miękkie pantofle, a na kraciastą piżamę zarzucił szlafrok. Potrzebka już nie było w pokoju. Lazaras ruszył do najbliższej z łazienek, aby wziąć poranny prysznic i ułożyć włosy. Stwór zdążył w międzyczasie przygotować czarodziejowi kompletny strój do pracy, oczywiście zgodny z podanymi mu instrukcjami. Po założeniu jasnobrązowego, trzyczęściowego garnituru i zawiązaniu pod szyją idealnego Prince Alberta, a także umieszczeniu pasującej do całości poszetki w brustaszy zszedł na parter, gdzie znajdowała się jadalnia.

Argus był wdzięczny Lucjuszowi Severusowi i Hypatii Teodorze za podarowanie mu tego domu i skrzata po tym jak jego związek z Amandą stał się czymś poważniejszym. W końcu przecież niedawno zaczęli zastanawiać się nad najodpowiedniejszą datą ślubu i listą ewentualnych gości. Jednak po ostatnim spotkaniu i ze względu na epidemię musieli zmienić swoje plany. Obojgu nie było to w smak, ale na podjętą decyzję nie mieli wpływu. Amanda wraz z Lazarasem zdecydowali więc, że najbezpieczniej będzie, jeśli tylko on zostanie tutaj, a ona wyjedzie do rodziny na krótki urlop.

Czarodziej usiadł na szczycie wielkiego, drewnianego stołu i nim zaczął jeść śniadanie rzucił okiem po zastawionym naczyniami meblu. Czegoś mu brakowało.
- Skrzacie! - wrzasnął, specjalnie nie używając jego imienia. Gdy ten się pojawił Argus popatrzył na niego z obrzydzeniem i przez zęby wycedził - Czego tutaj brakuje, ty mała pokrako?
Stworzonko z przestrachem popatrzyło na swojego pana i zdołało jedynie wyszeptać cichutko “Proroka”. Czarodziej uśmiechnął się szyderczo i znów wycedził.
- Czego tutaj brakuje, ty mała pokrako?
- Proroka Codziennego - odpowiedział Potrzebek, a w jego oku pojawiła się łza.
- Masz szczęście, nie mam dziś czasu karać - Argus odwrócił wzrok od skrzata i nałożył sobie parującej jajecznicy. Potrzebek niemal niezauważony przyniósł swojemu panu gazetę, a następnie gdzieś zniknął. Lazaras kończąc fasolkę i bekon usłyszał gdzieś w oddali jęki skrzata, jednak nic sobie z tego nie robił. Wierzył, że skrzat musi sobie także sam wymierzyć karę. Odłożył sztućce, wytarł usta i sięgnął po gazetę, lecz nawet jej nie przeczytał.

Po śniadaniu wyszedł z pałacyku i teleportował się w pobliżu ministerstwa, do którego wszedł tak, jak wszyscy inni pracownicy. Sam budynek nie robił na nim nigdy wielkiego wrażenia, a przynajmniej nie tak wielkiego, jak na innych, mniej wartościowych czarodziejach. W końcu Tiara Przydziału skomentowała jego wyjątkowy talent i niezwykle czystą krew.
Auror udał się do odpowiedniego biura, gdzie większość dnia minęła mu na papierkowej robocie. Uważał, że pisanie raportów ujmuje zacnym czarodziejom i powinni robić to za nich inni.

Po zakończonej pracy Argus spokojnym i powolnym, niemal majestatycznym krokiem ruszył na spotkanie poświęcone epidemii. Idąc tam dużo myślał. Nieoczekiwanie jednak ktoś wybił go z zadumy.
- Idziesz na spotkanie? – Zapytał ostrożnie wskazując na plakat.
- Taaak - odpowiedział mu Argus nienaturalnie przeciągając samogłoskę - Rozumiem, że także będziesz obecny?
- Mhmm - wymruczał pod nosem potwierdzenie i pokiwał głową. - Wybacz, że na ciebie wpadłem.
- Przyzwyczaiłem się - teatralnym ruchem otrzepał swoją pelerynę, a następnie rzucił jakby od niechcenia - Puchoni tak mają.
- A może to po prostu Ślizgoni ciągle wpadają im pod nogi? Scrimgeour wie, że się zgłosiłeś? - zapytał. W sumie niepotrzebnie. Pupilek na pewno pochwalił się swojemu przełożonemu.
- Niebywałe, prawdziwy Puchon - równie odważny co głupi - udając zaskoczenie zripostował bardziej doświadczony auror - Jak tylko zostałem poinformowany, że ta przypadłość zagraża także tym - zastanowił się przez krótką chwilę - prawdziwym czarodziejom to jako pierwszy poszedłem do Rufusa.
- ”Prawdziwym czarodziejom” - zakpił Finn. - Dotychczas prawdziwie udaje ci się tylko wciskać w tyłek lepszym i wyżej postawionym od ciebie.
- Ja - wyraźnie to zaakcentował, a końcówkę zdania już praktycznie wysyczał - Przynajmniej wiem kto jest ode mnie lepszy i wyżej postawiony. I dlatego jestem tu gdzie jestem.
- Ja też wiem, kto jest lepszy... i dlatego nie wciskam się w tyłek tobie Argusie. - Uśmiechnął się niewinnie.
- Miilcz - syknął Lazaras, po czym obrócił się na pięcie i szybkim krokiem ruszył ku miejscu spotkania.

Finnegan uśmiechnął się pod nosem. Nawet jeśli miał to być jego jedyny sukces dzisiaj - udało mu się rozwścieczyć tego dupka. Promieniejąc z dumy, patrzył chwilę w kierunku oddalającego się mężczyzny, po czym również ruszył w kierunku miejsca spotkania. Musi jeszcze przed rozpoczęciem złapać Seana.

Odgłosy małżeńskiej kłótni dzwoniły w uszach Finna, kiedy schodził po schodach kamienicy na Charing Cross Road pod numerem trzydziestym ósmym. Everillowie mieszkali na pierwszym piętrze, ale dało ich się słyszeć na całej klatce - wliczając w to mieszkanie Daubneya na drugim piętrze. Mimo tego, nie narzekał na nowe lokum. Wcześniej przez pół roku mieszkał ze współlokatorem-mugolem. Własne mieszkanie było zbawieniem i wielką wygodą. Nie było duże, ale w środku prostym zaklęciem mógł uciszyć zgiełk wytwarzany przez miasto - i sąsiadów - a położenie było idealne. Dwie budki telefoniczne tuż za drzwiami, minuta spaceru od Dziurawego Kotła.

Dopóki nie oszczędzi wystarczająco, by wybudować dom na wsi, na nic lepszego nie mógł liczyć. Więc nie narzekał. Znosił gorsze rzeczy, a z natury starał się szukać dobrych stron każdej sytuacji. Poza nim mieszkały tu aż dwie rodziny czarodziejów - Trengove’owie i Boothowie. Wszyscy mieszkali na drugim piętrze, a ci drudzy prowadzili mały sklep z drobiazgami na parterze, dla mugoli wyglądający z zewnątrz na opuszczony.

Wyszedł na ulicę i od razu wskoczył do budki telefonicznej. Wykręcił numer - kolejno szóstkę, dwójkę, dwukrotnie czwórkę i ponownie dwójkę - i z aparatu dobiegł chłodny, formalnie brzmiący kobiecy głos.
- Witamy w Ministerstwie Magii. Proszę podać imię, nazwisko i sprawę.
- Finnegan Daubney, Biuro Aurorów - odpowiedział równie beznamiętnie Finn. Plakietki nie dostał, miał legitymację pracowniczą. Kobieta mówiła tradycyjną formułkę o kontroli różdżki, ale on odwinął rękaw koszuli, żeby spojrzeć na tarczę zegarka. Kwadrans po piątej. Powinien zdążyć.

Budka tymczasem zanurzyła się w podziemiach. Finnegan zerknął na swoje odbicie w lustrze. Ubrał się dziś w garnitur z łososiowego tweedu, mając na uwadze spotkanie. W terenie zwykle nosił bardziej praktyczną koszulę i kurtkę z woskowanej bawełny, ale do Ministerstwa ubierał się bardziej elegancko. Poprawił łezkę krawata i dociągnął go, w samą porę przed dotarciem na miejsce.

- Ministerstwo Magii życzy panu miłego dnia - oznajmił kobiecy głos.

Ruszył długim holem. Dźwięk dziesiątek obcasów stukających po wypolerowanej, ciemnej posadzce zagłuszył myśli Finnegana, ale przywrócił się do porządku. Zastanawiał się, czy zgłoszenie się do sprawy Mugolizmu było dobrym pomysłem. Chciał pomóc, to jedno, ale nie miał pojęcia jak. Ale skoro Argus się zgłosił, to znaczy, że kroiło się coś niedobrego. A on postawił sobie na celu obserwowanie Lazrasa.

Przekonanie, że jego dawny rywal i aktualny kolega z pracy jest Śmierciożercą - albo przynajmniej grał w czasie wojny na dwa fronty - nie opuszczało go od dawna. Możliwe, że ludzie mieli rację, że to obsesja. Sprawa aresztowania Seana przez Argusa pokazała, że niechęć do byłego Ślizgona była dobrze widoczna. Ale on potrzebował tylko dowodu - żeby przekonać siebie... i resztę Departamentu.

Popatrzył na fontannę w środku holu. Wysokie posągi błyszczały złociście, otoczone chmurą przesyłek miejscowych. To tam miał spotkać się właśnie z Keanem, który chwilę wcześniej przemknął mu w myślach. Czuł się źle, zmuszając do czegoś innych ludzi - ale Sean był chyba jedynym komu mógł zaufać. Nie był z Ministerstwa, a dodawszy do tego poprzednie doświadczenia z Lazarasem, nie był mu przyjazny. Dodatkowo para oczu, spryt - był oczywistym kandydatem.

I być może jedynym, na którego miał haka, mogącego go zmusić do potencjalnie samobójczej, szaleńczej misji.

Pokręcił głową. Keane jeszcze się nie zjawił, więc równie dobrze mógł skoczyć do biura i oddać Scrimgeourowi raport przed terminem. Rozchmurzył się nieco. Musiał myśleć pozytywnie. Ruszył do przodu, niesiony przez tłum czarodziejów.

Mimo wszystko nie mógł odepchnąć burzy przemyśleń kotłującej się w jego głowie. Zanim się zorientował, wysiadał już z windy na drugim poziomie. Ruszył korytarzem naprzód, pogrążony w swoich myślach.

I wpadł na prosto na Lazarasa.

Rozwścieczenie tego gnojka jeszcze przed wieczorem. Był z siebie niedorzecznie dumny, jakby wywinął szkolny numer. Przypomniał mu się Hogwart i znajomi z Hufflepuffu. Wtedy życie było prostsze i przyznawał przed sobą otwarcie, że chciałby wrócić do tamtych czasów.

Dotarł do windu, którą dostał się na piętro i którą opuścić w zdecydowanie niewłaściwym kierunku. Musiał się ocknąć. Ruszył w korytarz za rogiem od windy i przeszedł przez otwarte, dębowe drzwi.

Wymieniając uprzejmości z kolegami, ruszył przez labirynt małych boksów do gabinetu przełożonego. Dookoła z listów gończych szczerzyli się ocalali Śmierciożercy i inni współpracownicy Voldemorta. Minął pustą kabinę Lazarasa. Wszystko na biurku było schludne i skrupulatne, mocno kontrastując ze stanowiskiem samego Daubneya dwa rzędy na lewo, obłożonym rzędami książek, starymi wydaniami Proroka Codziennego i innych gazet, również mugolskich, notatkami przyklejonymi do ścianek i czymkolwiek, co akurat nawinęło mu się pod rękę. Lekki nieład sprawiał, że wszystko wydawało się przytulniejsze. Od stanowiska jego rywala czuł niemal chłód. “Niczym legowisko węża”, pomyślał Finn i ucieszył się z trafności porównania.

Zapukał do drzwi Scrimgeoura.
- Finn? Nie ma go, wyszedł na spotkanie.
Obrócił się na pięcie. Seymour Hackett poprawił podwinięte rękawy. Wyglądał na zmęczonego, blady, z podkrążonymi oczami. Plotki mówiły, że jego zięć został dotknięty epidemią i spróbował targnąć się na swoje życie. Podobno leżał w Świętym Mungu w krytycznym stanie.

Nagle Daubney uświadomił sobie, jak rzeczywista jest epidemia. I że dobrze postąpił.
- Dzięki Seymour - uśmiechnął się szeroko. - Przekazałbyś mu mój raport? Też idę na spotkanie.
- Zgłosiłeś się do... tej sprawy? - odebrał teczkę z rąk Finna.
- [i]Tak. - Poklepał go po ramieniu. - Dziękuję.
- Nie. To ja dziękuję. - Uścisnął go w odpowiedzi. - Nawet nie wiesz jak bardzo.

Daubney nie wiedział, co powiedzieć. Poczuł się... doceniony. To było raczej nieczęste. Ale nagle poczuł się odpowiedzialny. Nie tylko za śledzenie Lazarasa, ale też za misję, która znaczyła wszystko dla tak wielu osób.

- Do zobaczenia Seymour.

Ruszył z powrotem w kierunku windy. Kolejni aurorzy, których mijał - część siedząca w boksach, część krążąca między nimi - życzyli mu powodzenia, kiedy ich mijał. Davinia Dickenson, Fiona Winslow, Vaughan McNeill, Nik Lesley - wszyscy patrzyli na niego z podziwem, którego nieczęsto doświadczał. Wsiadł do windy oszołomiony.

Złota krata zamknęła się i winda ruszyła ze zgrzytem łańcuchów. Sędziwy czarodziej trzymał kurczowo trzęsące się pudełko. Na lewo stał goblin w staromodnym fraku. Papierowe samolociki wlatywały i wylatywały na kolejnych piętrach, a w windzie robiło się mniej lub bardziej ciasno. Wydostał się z niej z ulgą, przebywszy ostatnie dwa poziomy przyciśnięty do ściany, nieomal przygniatając nieelegancko tyłkiem goblińskiego współpasażera. Ruszył przez hol w kierunku Fontanny.

- No, co jest? - Sean podszedł do stojącego koło Fontanny Magicznego Braterstwa Daubneya. Cały czas rozglądał się podejrzliwie na boki, nie czuł się tu zbyt komfortowo. Przywieszkę z nazwiskiem petenta, którą otrzymał w budce telefonicznej, stanowiącej wejście do Ministerstwa, niby to przypadkiem zawiesił odwrotnie, uniemożliwiając komukolwiek jej odczytanie. - Mogłeś wybrać lepsze miejsce, wiesz? Na przykład gdzieś, gdzie można kupić trochę brandy.

- Znając ciebie - uśmiechnął się do niego Finn. - Skończyłoby się na tym, że poszedłbyś na spotkanie wstawiony, a Merlin raczy wiedzieć, kto tam będzie. Może sam Minister Magii? Kto wie? - Podrapał się po brodzie. - Ufam ci Sean, co dziwi i mnie, jeśli wziąć pod uwagę, jak często cię aresztuję. Potrzebuję kogoś zaufanego, bo zgłosiłem się do sprawy tej nieszczęsnej plagi. Lazaras też - dodał po chwili.

- Że co? - Keane uznał w pierwszej chwili, że źle usłyszał. - Czy ja cię dobrze zrozumiałem? Chcesz mnie zaangażować do pomocy? I to jeszcze w TEJ sprawie? - pokręcił energicznie głową, jak gdyby chciał wyrzucić z pamięci wspomnienie tego co powiedział auror. - Nie taka była nasza umowa. Chcesz informacji, proszę bardzo, chociaż nie wiem niczego o tej chorobie, co mogłoby się przydać Ministerstwu. Ale aktywna pomoc? Chyba oszalałeś.

- Jestem w pełni władz umysłowych - odpowiedział Finn, choć sam miał co do tego ostatnio poważne wątpliwości. - Posłuchaj, Sean. Gdyby nie ja, siedziałbyś teraz. Nie w areszcie. W Azkabanie, jesteś recydywistą. Chyba nie lubisz dementorów? Muszę patrzyć na ręce Argusowi, rozumiesz?

- A ja ci podałem jak na tacy informacje o tych śmierciożercach, albo o tym gangu goblinów, albo o innych. A potem wielkie akcje, głośne aresztowania, chyba nawet jakiś awans dostałeś, co? Nie mów mi, że jestem ci coś winien - tu zrobił krótką pauzę, jak gdyby zmuszał się, by coś jeszcze dodać. - Myślisz, że jak zareaguje Lazaras, jak mnie zobaczy na tym waszym spotkaniu? Uważasz, że on mnie nie może posłać do Azkabanu?

- A za co miałby cię posłać? Wysłał cię raz i obaj wiemy, że wtedy akurat ci się nie należało. Teraz chyba nie zrobiłeś niczego, o czym on wie?

- A wtedy, w Dziurawym Kotle, zrobiłem?! - krzyknął Sean, na co kilka głów odwróciło się z ciekawością w ich stronę. Szybko się opanował i dodał już ciszej: - Sam sobie znalazł powód, żeby mnie aresztować. I nikt w Ministerstwie nie zadał sobie trudu, by sprawdzić, czy to wszystko prawda, przecież sam wiesz.

- Wiem. Tylko ja cię broniłem, o tym pamiętasz? Posłuchaj, chcesz mieć pewność, że cię nie aresztują, że przestaną cię traktować jak wyrzutka? Tutaj masz szansę. Ktoś mógłbym, tam pójść, zgłosić się, a Minister rzuciłby mu się do stóp i zaczął obcałowywać. I nie przestałby, nawet gdyby ten ochotnik przyznałby, że jest Śmierciożercą i wysadza w powietrze sierocińce. - Odruchowo pomyślał o Lazarasie. - Argus ci nie zaszkodzi. Co powiesz na to?

Keane nie odpowiedział od razu. Udał, że zainteresował go jakiś element fontanny, przed którą obaj stali. Nie trudno się było domyślić, że słowa Finna do niego trafiły i rozważa wszystkie za i przeciw. Wreszcie otworzył usta:
- I co niby miałbym zrobić?

- Nie wiem - odpowiedział Finn i szybko dodał. - Bo sam nie mam pojęcia, co ja mam robić. Zgłosiłem się, żeby mieć oko na Argusa... ale myślę, że wszystko wyjaśni się na spotkaniu. Twoja żona, była żona znaczy się, była podróżniczką prawda? Miała jakieś pojęcie o różnych magicznych plagach na świecie? Pytam, gdyby kazali ci przedstawiać jakieś referencje.

- Moja… żona? Co? - nie zrozumiał Sean. - A co ona ma z tym wszystkim wspólnego?

- Nic. Po prostu byłem ciekaw, czy miała jakieś pojęcie o magicznych plagach. Gdzieś trzeba zacząć i... - Pokręcił głową i przysiadł na krawędzi fontanny. Dookoła kręcił się tłum ludzi, pracowników i interesantów, latali papierowi kurierzy. Woda szumiała rytmicznie. - Wybacz, jestem zmęczony. Ale potrzebuję twojej pomocy.

- A jakże - mruknął Sean bardziej do siebie niż do Daubneya. - A nie dałoby się mnie wymigać z tego spotkania? Nie mógłbym działać… no, wiesz… mniej oficjalnie? Nie czuję się tu zbyt komfortowo, jeśli wiesz co mam na myśli - rozejrzał się czujnie wokół.

- Rozumiem. No wiesz, wzięcie w tym udziału oficjalnie zapewniłoby ci pewien immunitet... - Podrapał się po głowie. - Wolałbym cię wziąć na spotkanie. Wtedy mógłbym cię wprowadzić w miejsca niedostępne ludziom spoza Ministerstwa bez... - Dillan Steed, sędzia Wizengamotu minął ich, nie zaszczycając rozmawiających nawet spojrzeniem. - Bez komplikacji - westchnął Finn.

- Garbate gargulce! W co ja się, głupi, pakuję? - Sean wymownie wzniósł oczy ku górze i pokręcił znów głową, tym razem mniej energicznie, jakby z rezygnacją. - Kiedy to spotkanie? Pewnie nie wiesz kto tam będzie?

- Spotkanie jest o osiemnastej. - Podwinął rękaw koszula ponad nadgarstek i spojrzał na tarczę zegarka. - Czyli zapewne najlepiej byłoby się powoli zbierać. Co do obecności. Wiem, że będzie Argus. Ktoś jeszcze z Ministerstwa, do kogo się zgłaszamy... i pewnie niewielu chętnych więcej. To raczej nie jest okazja, na którą zbiegają się chmary ochotników. - Uśmiechnął się ironicznie i podał Seanowi dłoń. - Wchodzisz w to? Partnerze.

- A jaki mam wybór - odrzekł ponurym głosem, ale uścisnął wyciągniętą ku niemu dłoń. - Jak następnym razem wyślesz mi taką notkę, jak dzisiaj, to zamiast przy tej fontannie możesz mnie sobie szukać w albańskiej puszczy.

- Wolałbym nie - Finn uśmiechnął się jeszcze szerzej i potrząsnął dłonią łotra. - Kto wie, co tam się kryje? Raczej nic dobrego. Zresztą, uznajmy, że na razie wyczerpałem trzy życzenia mój drogi dżinie. - Zaśmiał się. - W drogę, spotkanie na nas czeka.

- Sean, jeszcze jedna sprawa. A nawet dwie. - Daubney wstrzymał złodzieja. - Po pierwsze, jeszcze raz ci dziękuję. Po drugie - wyciągnął coś z kieszeni. - Weź to proszę.
Na ręce miał małe lusterko, bardzo proste i pozbawione zwracających uwagę ozdób.
- To jedno z dwukierunkowych lusterek. Drugie mam ja. Wypowiadając swoje imiona, będziemy mogli się ze sobą szybko porozumieć bez konieczności rzucenia czarów. Tak na wszelki wypadek.
- Aha, okej - powiedział Sean sięgając po lusterko. Czując, że powinien powiedzieć coś jeszcze, dodał: - Eee… dziękuję?
- Nie ma za co. - Poklepał go po ramieniu. - Popytaj o chorobie ludzi, którym ufasz. Nie wiem, od czego możesz zacząć, ale jeśli usłyszysz o czymś niecodziennym w podziemiu... daj mi znać.
- Ludzi, którym ufam? No, to będzie dość krótka lista - mruknął pod nosem.
- Ufam, że coś wymyślisz - Uśmiechnął się. - Do zobaczenia.

Liczba chętnych była większa niż Sean się spodziewał. Prawdę mówiąc myślał, że poza nim, Daubneyem i Lazarasem, o których wiedział, znajdzie się może jeszcze jeden, czy dwóch samobójców. Tymczasem przed wejściem do sali zebrał się całkiem spory tłumek. Większość zebranych nie robiła jednak najlepszego wrażenia. Niektórzy przypominali czarodziejów znanych Seanowi ze Śmiertelnego Nokturnu. Byli to osobnicy przesiadujący całe dnie na ulicy, wyglądali nieciekawie, w zasadzie nie wiadomo skąd się brali i czego tam szukali. Nikt też ich o to nie pytał, traktowano ich jak element krajobrazu. Inni ochotnicy do walki z mugolizmem wyglądali, jakby dopiero co uciekli z oddziału urazów pozaklęciowych u Św. Munga. Nieprzytomny wzrok, ewidentnie naganny wygląd, jeden trzymał nawet różdżkę za uchem. Przynajmniej Keane nie miał problemu by wtopić się w tło.

Co prawda nie musiał tego robić, chyba tylko po to, by jak najdłużej odwlec chwilę, gdy padnie na niego bystry wzrok Lazarasa. Poza aurorami Sean nie dostrzegał żadnej znajomej twarzy. W zasadzie spodziewał się tego, trudno było przypuszczać, by ktoś z jego znajomych z własnej woli stawił się w ministerstwie, ale mimo wszystko przyjął tą obserwację ze sporą ulgą. Chwilę po jego i Daubneya przybyciu, drzwi do sali otworzyły się i ludzie zaczęli wchodzić do środka.

Sean, wraz ze swoim towarzyszem, weszli jako jedni z ostatnich. Irlandczyk od razu zaczął się rozglądać po sali, ale natychmiast przerwał tą czynność, gdy jego wzrok padł na siedzącą w trzecim od końca rzędzie urodziwą brunetkę. Nie zważając na Daubneya, udał się czym prędzej w tamtym kierunku i skorzystał z tego, że miejsce po jej lewej stronie było wolne. Gdy na niego spojrzała puścił do niej oko i uśmiechnął się szeroko. Następnie rozsiadł się wygodnie, nogi położył na stoliku i zaczął balansować na tylnych nogach swojego krzesła.

Samo spotkanie wyglądało inaczej niż się spodziewał. Doznał sporego zawodu, gdy okazało się, że tak naprawdę ministerstwo nie ma żadnego planu. Niby wiedział, że ogłoszenie castingu na ratujących świat jest przejawem desperacji, ale myślał, że przynajmniej skierują ich w odpowiednim kierunku. Tymczasem odpowiedzi na pytania były ogólnikowe lub wręcz wymijające.

Sam Sean starał się zachowywać tak, jak tego po nim oczekiwano. Jego wzrok błądził po sali, a co jakiś czas zerkał na atrakcyjną sąsiadkę z prawej, ale ku jego zawodowi, bez reakcji z jej strony. Grzebał też palcem między zębami, jakby starał się wygrzebać wyjątkowo uparte ziarenko czy pestkę. Zupełnie jakby w ciągu ostatnich kilku godzin brał do ust coś oprócz piwa... Tak czy siak starał się sprawiać wrażenie, że to wszystko niewiele go obchodzi.

Wreszcie spotkanie dobiegło końca. Brunetka wstała jako jedna z pierwszych, a on zerwał się z krzesła niemal w tym samym momencie i ruszył jej śladem. Jeszcze w sali nachylił się ku niej i starając się nie zerkać w kierunku Daubneya, powiedział:

- Hej. Eee… - na chwilę zamilknął. - Ale się porobiło, co? Za wiele się nie dowiedzieliśmy, co nie? Eee… - znów pauza. - Masz jakieś plany na wieczór? - wypalił. - Może dasz się zaprosić na drinka? Powinniśmy się lepiej poznać, w końcu mamy współpracować, co nie?

Kobieta nie zatrzymała się i szła wolnym krokiem przed siebie. Spojrzała na mężczyznę upewniwszy się, że to ten sam, który wcześniej obok niej siedział.

- Właściwie może od razu chodźmy do łóżka co? - rzuciła z nutką drwiny w głosie, unosząc lewy kącik ust ku górze, po czym poważniejszym już tonem zapytała ponownie – Ciekawa jestem czemu całej sali nie zaproponowałeś pójście na drinka, w końcu wszyscy tu przyszli w tej samej sprawie i powinni współpracować?

Założyła torebkę na ramię, znów łypnęła na Seana i zanim ten odpowiedział zapytała po raz kolejny:

- Może też warto by było najpierw przedstawić się, a potem zapraszać na drinka? – uśmiechnęła się lekko.

- Wygadana jesteś - odparł po chwili milczenia Keane, szeroko się uśmiechając. - Jestem Sean… Sean Keane, facet który mógłby zaprosić wszystkich tu obecnych, ale… - rozejrzał się wokół - obawiam się, że musiałby potem głodować przez tydzień. To co, idziemy? Znam jedną fajną mugolską knajpkę na Tottenham Court Road.

- Od razu wygadana, po prostu ostatnio szkoda mi czasu na konwenanse – westchnęła.

Zanim brunetka zdążyła ponownie odpowiedzieć, musiała usłyszeć swoje nazwisko wymieniane z kilkoma innymi przez Rufusa Scrimgeoura, bo tylko spojrzała na Seana i odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni.

- Chyba nasz drink musi poczekać – odparła rzeczowo i ruszyła w głąb sali, gdzie zbierały się ów wymienione osoby.

- Typowe - mruknął Sean pod nosem. - Biednemu zawsze Relashio w oczy.

Ponieważ jego nazwisko nie padło, parł śmiało w stronę drzwi, gdy nagle poczuł silne szarpnięcie. Szybko zorientował się, że to Daubney, mimo protestów Irlandczyka, chwycił go za kołnierz i pociągnął w dół za resztą. Chwilę się opierał, bardziej dla zasady, bo i tak niczego to nie dawało, ale w końcu uległ. W ten sposób znalazł się w elitarnym gronie: czterech pracowników ministerstwa oraz, Daunbey tylko wie czemu, on. Ale miał dzisiaj parszywe szczęście...

Spotkanie z minister i szefem aurorów również niewiele wyjaśniło, ale przynajmniej trudno je było zakwalifikować jako stratę czasu. Po wyjściu tej dwójki rozgorzała dyskusja na temat tego, co należy teraz zrobić. Sean udzielał się w niej, a i owszem, raz czy dwa rzucił nawet jakąś trafną uwagę, wobec czego uznał, że swoje zrobił. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, gdy mimo początkowych postanowień, miał jednak działać sam. Zadanie przed nim postawione nie należało co prawda do łatwych, ale przecież nikt, może poza Daubneyem, nie oczekuje od niego zbyt wielkich owoców jego "śledztwa". Nawet sam Sean nie wierzył, by udało mu się coś znaleźć. Najważniejsze jednak, że postawione przed nim zadanie nie było niebezpieczne. Śmierć raczej mu nie groziła i to mu odpowiadało.

Po ustaleniu wszystkiego zaczęli wychodzić. Wzrok Seana mimowolnie padł na mijającą go brunetkę, a jej oczy również zwrócone były w jego stronę.

- Może następnym razem ci się poszczęści - rzuciła z uśmiechem. Keane nie znalazł dobrej riposty...

Przed wyjściem zaczepił go jeszcze Daubney, który wręczył mu dwukierunkowe lusterko. To tylko potwierdzało domysły Seana, że auror spodziewa się, że jego "protegowany" zdobędzie jakieś ciekawe informacje. Cały Daubney, wieczny optymista. Szkoda, że nie wiedział, że gdyby Irlandczyk skorzystał z jego rady i wypytywał tylko osoby, którym ufa, to tak naprawdę nie zadałby pytania nikomu.

Po wyjściu z ministerstwa udał się do domu. Było już za późno, by zacząć węszyć, a zresztą musiał się zastanowić kogo w ogóle warto pytać i jak się do tego zabrać. Dlatego też w osiedlowym sklepiku kupił butelkę szkockiej, a następnie zamknął się w swoim mieszkaniu i zaczął planować. Etap planowania zakończył się gdzieś po wypiciu dwóch trzecich butelki.

Z samego rana Sean zamierzał wziąć się do roboty. Uznał, że przede wszystkim musi wziąć na cel barmanów, którzy sporo słyszą podczas pracy i nawet jeśli sami niczego ważnego nie wiedzą, mogą go skierować do odpowiednich osób. To oznaczało, że będzie musiał odwiedzić wszystkie niemugolskie puby jakie znał. Być może uda się w którymś spotkać kogoś znajomego. Zacznie od Dziurawego Kotła, potem uda się do Fontanny Szczęśliwego Losu na Horizont Alley, Skaczącego Garnka na Carkitt Market i wreszcie Białej Wiwerny na Nokturnie. Nie zawadzi też udać się w podróż do Hogsmeade i w Świńskim Łbie wypytać starego Aba. Potem mógłby odwiedzić Siedem Łabędzi w Dolinie Godryka, a na koniec słynnego Zielonego Smoka.

Zrobił też listę osób, z którymi musiał się spotkać. Doszedł do wniosku, że jeśli ktoś celowo wywołuje mugolizm, może to robić dzięki jakiemuś potężnemu artefaktowi, a o tych najwięcej mogliby mu powiedzieć, albo koledzy Seana po fachu, albo przemytnicy, albo sprzedawcy nietypowych przedmiotów. Z tych przebywających na wolności znał Matthew Castellana, Dylana Edge'a, Ryana Fryatta, Toby'ego Hilliarda, Eoina McQuaida, Chrisa Michaelsa, Gary'ego Setchella, Lee Smitha oraz imigranta z Polski Jacka Zielonkę. Nie zaszkodzi też powęszyć w środowisku goblinów. Rudyk lub Dulel mogą coś wiedzieć.

Rozmowy planował rozpoczynać od pozornie mimowolnego wspomnienia jakiegoś wspólnego znajomego, z którym rozmówca nie utrzymuje zbyt dobrego kontaktu, więc wmówienie mu, że tamten padł ofiarą zarazy powinno odnieść skutek. Od tej zaczepki można już śmiało brnąć w ten temat. W razie potrzeby Keane był gotowy rzucić na stół parę sykli, może nawet galeona, a gdyby ktoś za bardzo dziwił się, że go ten temat tak interesuje, postanowił wyznać, że syn jakiegoś bogacza, którego nazwiska przezornie nie zdradzi, padł ofiarą choroby i tamten obiecuje dużą nagrodę za informacje, które pomogą go uleczyć.

Gdyby to wszystko zawiodło Sean postanowił pokręcić się po Pokątnej. Pełno tam teraz czarodziejów i czarownic, którzy utracili swoją moc i teraz żebrzą, próbując przetrwać kolejny dzień. Być może uda mu się znaleźć jakiś wspólny element zarażania. Nie zaszkodzi też skorzystać wówczas z zaklęcia Bąblogłowy. Być może choroba nie przemieszcza się drogą kropelkową, ale kto ją tam wie.