15 marca

Deszcz padał od kilku dni. Nieustannie. Jakby ktoś zmusił płanetników do nieustannej pracy pośród chmur. Ciemne burzowe chmury zwisały niemal całunem na wieczornym niebie, gdy Zofia jechała leśną drogą pośród mazurskich drzew. Opel powoli przemierzał drogę, a ona się zorientowała, że się zgubiła. Może powinna skręcić wcześniej?
Już od dwóch godzin nie widziała, żadnej wsi, żadnej chatki, żadnego znaku. Tylko ściany lasy po lewej i po drugiej stronie.
Niczym w jakimś horrorze. Tylko czekać aż jakiś duch, albo inny upiór wyskoczy na środek asfaltowej ścieżki.

Nagle w świetle reflektorów samochodu Zofia dostrzegła wysoką szczupłą postać okrytą szarym całunem. Odruchowo wcisnęła hamulec do oporu, starając się zatrzymać rozpędzony wóz. Duchów się nie bała, ale to… było żywe i niemal na środku drogi.
Samochód zatrzymał się z głośnym piskiem, obracając się o dziewięćdziesiąt stopni. Rudowłosa zaś zorientowała się, że osóbka osłaniająca się przed deszczem szarym szalem nie szła wcale środkiem drogi. To sama Zofia musiała zapewne przysypiać za kierownicą i powoli, acz nieustannie zbaczać na prawe pobocze. I to że ją napotkała uratowało ją przed wypadkiem.

Jednak co ta dziewczyna robiła tutaj? Po części odpowiedź przyszła z dreszczem jaki poczuła na skórze Zosia. Zdecydowanie słabszym niż ten który poczuła przy spotkaniu Heleny, ale jednak. Otulona szalem dziewczyna drobnym krokiem podeszła do drzwiczek samochodu i śmiało je otworzyła. Po czym usiadła na miejscu pasażera i zsunęła szal z głowy. Okazała się być młodą czarnowłosą okularnicą w czarnej skórzanej kurtce i ciemnych jeansach.
Uśmiechnęła się ona niemrawo chcąc dodać sobie animuszu.
- Już myślałam, że się nie pojawisz i na darmo czekałam w ten deszcz. - rzekła na powitanie i domknęła drzwi do opla dodając.- Widzisz. Wiedziałam że się przybędziesz. Przewidziałam to. Tylko nie byłam pewna kiedy dokładnie. Pewnie jeszcze godzina lub dwie takiej ulewy i bym się poddała.
Zerknęła niepewnie na Zofię dodając.- Przepraszam… zawsze paplam jak najęta, gdy się stresuję. Jestem Wilga… to znaczy, Jagoda “Wilga” Kalata i wiedziałam, że przybędziesz. - Wskazała palcem drogę przed nimi. - Jakiś kilometr z kawałkiem stąd jest mój dom. No to… ruszamy?-
Nerwowym ruchem palców założyła opadające na twarz włosy za swoje ucho.