"Trzy Krople Krwi" [Redone] - Strona 11

Kutak · 28-09-2006, 21:04

Ian skinął głową, lecz to skinięcie wydawało się gorsze niż jego broń, niż całe to miejsce... Powolny ruch, tak pełen zimna i grozy, Marie bała się jak nigdy... Aż w końcu otworzył usta, chwila gdy słowa zaczynały wydobywać się z jego ust wydawała się nieskończenie długa...
- Nie pamiętasz nic, zupełnie nic?- powiedział powoli, z ciągłymi przerwami- jakby myślał nad każdym słowem- To czemu przyznałaś się do tego morderstwa? Musisz coś pamiętać, musisz...
Wyjął papierosa, włożył do ust i odpalił całkiem stylową zapalniczką. Zaciągnął się, wyrzucił w śnieg.
- Za jakiekolwiek szczegóły będziesz mogła się dowiedzieć, kto złożył obywatelski donos na ciebie... Chyba chciałabyś to wiedzieć, nie?

**Redone** · 28-09-2006, 21:16

Donos? Rzeczywiście, dopiero teraz sobie skojarzyłam, że przecież ktoś musiał na mnie donieść.
- Przyznałam sie do morderstwa, bo mam takie przebłyski z zeszłej nocy. Pamiętam jak stałam w łazience z bronią w ręku, a potem dopiero jak wsiadałam do samochodu. Domyślam sie jednak, że to ja zabiłam. A czy oprócz donosu są jakieś inne dowody świadczące przeciwko mnie?

Kutak · 10-10-2006, 20:51

- Tobie się chyba pomyliło, gwiazdeczko, kto tu zadaje pytania a kto bawi się łopatą! Ale tak, były dowody. Szczególnie odciski twoich gwiazdorskich palców na spluwie, sprawdziliśmy je potem dzięki uprzejmości twojej służby w twoim domu... Nie wiesz kiedy? A wiesz, kiedy zdążyli cię wydać?- mówił Callers, nie kryjąc okropnego, wręcz fanatycznego uśmiechu na swej twarzy. Wyglądał jak potwór, jak stworzenie z najgorszych koszmarów, a następne słowa podinspektora przypomniały dziewczynie sceny z tych tanich trillerów...
-Weź łopatę i zacznij kopać, o tam...- powiedział Ian, wskazując lufą swej broni na kawałek średnio zmarzniętej ziemi pod drzewem- Zapalę, napije się gorącej kawy i znowu wrócimy do naszej rozmowy. Ale do tego czasu ty masz tam wykopać conajmniej spory dołek... Już!- na koniec krzyknął Callers, uderzając Marie w plecy lufą swojej strzelby.
Po co on to robi? Przecież już się przyznała, już powiedziała... To potwór...

**Redone** · 10-10-2006, 20:56

Drań! Z czego on się tak kurwa cieszy???
Nie mogłam już patrzeć na jego wredną gębę, już dłużej nie mogłam, tym bardziej, że wszystko mi już jedno. Z całej siły zamachnęłam się łopatą celując w jego głowę. Aż do ostatniej chwili nie zdradziłam co chcę uczynić. Jak w zwolnionym tępie poczułam najpierw skurcz mięśni, potem zauważyłam unoszącą się łopatę, kierującą się wprost w stronę głowy Callersa.

Kutak · 10-10-2006, 21:21

Ból, to następne co poczuła Marie. Dłoń, w której trzymała małą saperkę prawie pękła z bólu, ten gnój znowu był szybszy! Widziała, jakby w zwolnionym tempie, jak łopata odlatuje na kilka metrów, a Callers wyprowadza odrazu celny cios w jej brzuch. Kolejny ból, jeszcze większy- ręka wbiła się tak głęboko, wydawało się, że dotyka prawie kręgosłupa! Ból rozszedł się po ciele Marie, nowe łzy pojawiły się natychmiastowo, pięć Callersa wyrzuciła ją na ziemię.
Chciała upaść i nie wstać, odpłynąć jak najdalej od tego bólu... Marzyła by już nie otworzyć oczu, by nie spojrzeć na ten okrutny świat i tą bestię, tego skurwysyna Callersa! Jakim prawem ten człowiek zaszedł tak daleko!? Ból narastał, była pewna, że część jej kości nie przetrwała ciosu. Odpływała, powoli mdlała...
Nie pozwolił jej na to. Poczuła szarpnięcie, ktoś ciągnął ją za płaszcz, do góry... Czuła ból w delikatnie postrzelonej ręce, uderzenie Iana na twarzy, później to spotkanie z ramą, teraz ta pięść i mróz... Po chwili czuła, że stoi na własnych nogach, lecz niedługo. Znów uderzenie, tym razem w plecy, otwartą dłonią- chwilowo nie tak bolesne, bo już po chwili uderzyła całym swoim ciałem w karoserię samochodu. Już ledwo stała, kolana po tym zderzeniu odmawiały jej posłuszeństwa... I znowu on...
Szybki chwyt, zarzucił jej chyba jedną rękę za głowę, chwycił ją od tyłu i praktycznie "położył" na samochodzie. Po chwili poczuła coś zimnego na szyji, wiedziała co to będzie. Nóż...
- Czujesz?- wyszeptał Callers wprost do jej ucha- Ta szyja to ostatnia linia twojego życia, bardzo, bardzo marnego życia... Naprawdę myślałaś, że zrobisz mi cokolwiek? Jesteś więc naprawdę głupią suką...- mówił Ian, akcentując każde słowo w najboleśniejszy sposób- Lubię ostre dziewczynki, ale nie w takich sytuacjach, w takich sytuacjach mam inne zabawy z nimi... To co, chcesz coś powiedzieć w zaistniałej sytuacji? Tylko grzecznie, bo po uderzeniu twoją piękną bórdką o ten wóz wszystkie zęby posypią się wokoło...

**Redone** · 11-10-2006, 21:16

Ból w całym ciele był nie do zniesienia, nie byłam nawet w stanie stwierdzić, czy bolą mnie poszczególne części ciała, czy całe ciało to jeden wielki ból. Przez w pół zaciśnięte zęby udało mi się wyszeptać:
- Zabij mnie.
Może znalazła bym siłę na dodanie "proszę" na końcu, ale jaki był tego sens?

Kutak · 11-10-2006, 21:42

- A czy ja wyglądam na dobrego wujka? Nie, nie zabiję cię, żeby nie sprawić ci tej suczej radości, że za twoje marne życie zmarnuje sobie karierę i kilka lat życia... Co to, to nie...
- powiedział, a po chwili dodał- Chyba, że...
Odszedł od Marie, zostawiając ją trzęsącą się przy samochodzie. Momentalnie spojrzała na niego, jej spojrzenie pełne było strachu. Znów podszedł do tej przeklętej torby i znów coś z niej wyjął. Mała teczka?
Stanął przy masce, otworzył teczuszkę, wyjął z niej kawałek papieru i długopis. Położył papier na teczce, strzelbę rzucił obok, zaś sam zaczął pisać. Kilka słów, kilka niewyraźnych linii, później skinienie w kierunku Marii.
- Sprawa ma się tak- spisałem tu twoje zeznanie, gdzie jest napisane o tym, że przyznałaś się do zabójstwa. Podpiszesz to i skończymy te cyrki- wtedy mogę odstrzelić ci łeb albo odwieźć na komendę... Więc?

**Redone** · 11-10-2006, 22:02

Złapałam kartkę i podpisałam ją. Pojebało go? Przecież już dawno mogłam to podpisać.
- Przecież już dawno mogłam to podpisać, przyznałam się, i czekałam tylko na to aby móc się podpisać pod przyznaniem się do winy.
Swoim zamaszystym pismem wpisałam swoje nazwisko w wyznaczonym miejscu i oddałam kartkę Callersowi.

Kutak · 26-10-2006, 20:16

- Pięknie. A teraz bądź miłą dziewczynką i chodź w tamtym kierunku. Zrobię o co prosiłaś...- mówił Callers, a w jego oczach znów pojawiało się coś niebezpiecznego, to co wtedy przy ataku, to co przy wsiadaniu do auta...
Poprowadził Marie kilkanaście metrów od wozu, w głąb zasp. Nagle stanął, kazał dziewczynie iść dalej. Ręce Marie zaczęły mocniej drżeć- może z zimna, a może... Może czuła już, co ten człowiek chce zrobić...?
- Dobrze. Teraz się przeżegnaj, zadzwoń może i poskarż się mamusi jak ci źle, zamknij oczy i przygotuj się. Postaram się, żeby nie bolało!- krzyknął Callers, poczym wybuchnął śmiechem. Boże...
Stała dobre pięć metrów od Callersa, ten mówił coś, najwidoczniej czekał na jakiś znak od Marie... To tak miało się skończyć? Całe życie tak? Dlaczego...
W tle usłyszała dźwięk silniku, chyba od samochodu, ale nie zapamiętała go. Bo po co jej kurwa jakiś samochód!?

**Redone** · 26-10-2006, 20:22

Byłam juz pogodzona ze sobą i ze światem, już tylko czekałam by moje nędzne życie skończyło sie tu i teraz, i nagle ten jeden głupi, absurdalny dźwięk zaburzył całą perfekcję tego jakże wzniosłego momentu - momentu mojej śmierci. I chociaż bałam się odwrócić i zobaczyć Callersa z wycelowaną we mnie bronią, zebrałam się w sobie i obróciłam się. Co to za samochód?

28-09-2006, 21:04	#101
Kutak Reputacja: 1	Ian skinął głową, lecz to skinięcie wydawało się gorsze niż jego broń, niż całe to miejsce... Powolny ruch, tak pełen zimna i grozy, Marie bała się jak nigdy... Aż w końcu otworzył usta, chwila gdy słowa zaczynały wydobywać się z jego ust wydawała się nieskończenie długa... - Nie pamiętasz nic, zupełnie nic?- powiedział powoli, z ciągłymi przerwami- jakby myślał nad każdym słowem- To czemu przyznałaś się do tego morderstwa? Musisz coś pamiętać, musisz... Wyjął papierosa, włożył do ust i odpalił całkiem stylową zapalniczką. Zaciągnął się, wyrzucił w śnieg. - Za jakiekolwiek szczegóły będziesz mogła się dowiedzieć, kto złożył obywatelski donos na ciebie... Chyba chciałabyś to wiedzieć, nie? __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

28-09-2006, 21:16	#102
Redone Patronaty i PR Reputacja: 1	Donos? Rzeczywiście, dopiero teraz sobie skojarzyłam, że przecież ktoś musiał na mnie donieść. - Przyznałam sie do morderstwa, bo mam takie przebłyski z zeszłej nocy. Pamiętam jak stałam w łazience z bronią w ręku, a potem dopiero jak wsiadałam do samochodu. Domyślam sie jednak, że to ja zabiłam. A czy oprócz donosu są jakieś inne dowody świadczące przeciwko mnie? __________________ Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

10-10-2006, 20:51	#103
Kutak Reputacja: 1	- Tobie się chyba pomyliło, gwiazdeczko, kto tu zadaje pytania a kto bawi się łopatą! Ale tak, były dowody. Szczególnie odciski twoich gwiazdorskich palców na spluwie, sprawdziliśmy je potem dzięki uprzejmości twojej służby w twoim domu... Nie wiesz kiedy? A wiesz, kiedy zdążyli cię wydać?- mówił Callers, nie kryjąc okropnego, wręcz fanatycznego uśmiechu na swej twarzy. Wyglądał jak potwór, jak stworzenie z najgorszych koszmarów, a następne słowa podinspektora przypomniały dziewczynie sceny z tych tanich trillerów... -Weź łopatę i zacznij kopać, o tam...- powiedział Ian, wskazując lufą swej broni na kawałek średnio zmarzniętej ziemi pod drzewem- Zapalę, napije się gorącej kawy i znowu wrócimy do naszej rozmowy. Ale do tego czasu ty masz tam wykopać conajmniej spory dołek... Już!- na koniec krzyknął Callers, uderzając Marie w plecy lufą swojej strzelby. Po co on to robi? Przecież już się przyznała, już powiedziała... To potwór... __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

10-10-2006, 20:56	#104
Redone Patronaty i PR Reputacja: 1	Drań! Z czego on się tak kurwa cieszy??? Nie mogłam już patrzeć na jego wredną gębę, już dłużej nie mogłam, tym bardziej, że wszystko mi już jedno. Z całej siły zamachnęłam się łopatą celując w jego głowę. Aż do ostatniej chwili nie zdradziłam co chcę uczynić. Jak w zwolnionym tępie poczułam najpierw skurcz mięśni, potem zauważyłam unoszącą się łopatę, kierującą się wprost w stronę głowy Callersa. __________________ Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

10-10-2006, 21:21	#105
Kutak Reputacja: 1	Ból, to następne co poczuła Marie. Dłoń, w której trzymała małą saperkę prawie pękła z bólu, ten gnój znowu był szybszy! Widziała, jakby w zwolnionym tempie, jak łopata odlatuje na kilka metrów, a Callers wyprowadza odrazu celny cios w jej brzuch. Kolejny ból, jeszcze większy- ręka wbiła się tak głęboko, wydawało się, że dotyka prawie kręgosłupa! Ból rozszedł się po ciele Marie, nowe łzy pojawiły się natychmiastowo, pięć Callersa wyrzuciła ją na ziemię. Chciała upaść i nie wstać, odpłynąć jak najdalej od tego bólu... Marzyła by już nie otworzyć oczu, by nie spojrzeć na ten okrutny świat i tą bestię, tego skurwysyna Callersa! Jakim prawem ten człowiek zaszedł tak daleko!? Ból narastał, była pewna, że część jej kości nie przetrwała ciosu. Odpływała, powoli mdlała... Nie pozwolił jej na to. Poczuła szarpnięcie, ktoś ciągnął ją za płaszcz, do góry... Czuła ból w delikatnie postrzelonej ręce, uderzenie Iana na twarzy, później to spotkanie z ramą, teraz ta pięść i mróz... Po chwili czuła, że stoi na własnych nogach, lecz niedługo. Znów uderzenie, tym razem w plecy, otwartą dłonią- chwilowo nie tak bolesne, bo już po chwili uderzyła całym swoim ciałem w karoserię samochodu. Już ledwo stała, kolana po tym zderzeniu odmawiały jej posłuszeństwa... I znowu on... Szybki chwyt, zarzucił jej chyba jedną rękę za głowę, chwycił ją od tyłu i praktycznie "położył" na samochodzie. Po chwili poczuła coś zimnego na szyji, wiedziała co to będzie. Nóż... - Czujesz?- wyszeptał Callers wprost do jej ucha- Ta szyja to ostatnia linia twojego życia, bardzo, bardzo marnego życia... Naprawdę myślałaś, że zrobisz mi cokolwiek? Jesteś więc naprawdę głupią suką...- mówił Ian, akcentując każde słowo w najboleśniejszy sposób- Lubię ostre dziewczynki, ale nie w takich sytuacjach, w takich sytuacjach mam inne zabawy z nimi... To co, chcesz coś powiedzieć w zaistniałej sytuacji? Tylko grzecznie, bo po uderzeniu twoją piękną bórdką o ten wóz wszystkie zęby posypią się wokoło... __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

11-10-2006, 21:16	#106
Redone Patronaty i PR Reputacja: 1	Ból w całym ciele był nie do zniesienia, nie byłam nawet w stanie stwierdzić, czy bolą mnie poszczególne części ciała, czy całe ciało to jeden wielki ból. Przez w pół zaciśnięte zęby udało mi się wyszeptać: - Zabij mnie. Może znalazła bym siłę na dodanie "proszę" na końcu, ale jaki był tego sens? __________________ Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

11-10-2006, 21:42	#107
Kutak Reputacja: 1	- A czy ja wyglądam na dobrego wujka? Nie, nie zabiję cię, żeby nie sprawić ci tej suczej radości, że za twoje marne życie zmarnuje sobie karierę i kilka lat życia... Co to, to nie... - powiedział, a po chwili dodał- Chyba, że... Odszedł od Marie, zostawiając ją trzęsącą się przy samochodzie. Momentalnie spojrzała na niego, jej spojrzenie pełne było strachu. Znów podszedł do tej przeklętej torby i znów coś z niej wyjął. Mała teczka? Stanął przy masce, otworzył teczuszkę, wyjął z niej kawałek papieru i długopis. Położył papier na teczce, strzelbę rzucił obok, zaś sam zaczął pisać. Kilka słów, kilka niewyraźnych linii, później skinienie w kierunku Marii. - Sprawa ma się tak- spisałem tu twoje zeznanie, gdzie jest napisane o tym, że przyznałaś się do zabójstwa. Podpiszesz to i skończymy te cyrki- wtedy mogę odstrzelić ci łeb albo odwieźć na komendę... Więc? __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

11-10-2006, 22:02	#108
Redone Patronaty i PR Reputacja: 1	Złapałam kartkę i podpisałam ją. Pojebało go? Przecież już dawno mogłam to podpisać. - Przecież już dawno mogłam to podpisać, przyznałam się, i czekałam tylko na to aby móc się podpisać pod przyznaniem się do winy. Swoim zamaszystym pismem wpisałam swoje nazwisko w wyznaczonym miejscu i oddałam kartkę Callersowi. __________________ Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher

26-10-2006, 20:16	#109
Kutak Reputacja: 1	- Pięknie. A teraz bądź miłą dziewczynką i chodź w tamtym kierunku. Zrobię o co prosiłaś...- mówił Callers, a w jego oczach znów pojawiało się coś niebezpiecznego, to co wtedy przy ataku, to co przy wsiadaniu do auta... Poprowadził Marie kilkanaście metrów od wozu, w głąb zasp. Nagle stanął, kazał dziewczynie iść dalej. Ręce Marie zaczęły mocniej drżeć- może z zimna, a może... Może czuła już, co ten człowiek chce zrobić...? - Dobrze. Teraz się przeżegnaj, zadzwoń może i poskarż się mamusi jak ci źle, zamknij oczy i przygotuj się. Postaram się, żeby nie bolało!- krzyknął Callers, poczym wybuchnął śmiechem. Boże... Stała dobre pięć metrów od Callersa, ten mówił coś, najwidoczniej czekał na jakiś znak od Marie... To tak miało się skończyć? Całe życie tak? Dlaczego... W tle usłyszała dźwięk silniku, chyba od samochodu, ale nie zapamiętała go. Bo po co jej kurwa jakiś samochód!? __________________ Kutak - to brzmi dumnie.

26-10-2006, 20:22	#110
Redone Patronaty i PR Reputacja: 1	Byłam juz pogodzona ze sobą i ze światem, już tylko czekałam by moje nędzne życie skończyło sie tu i teraz, i nagle ten jeden głupi, absurdalny dźwięk zaburzył całą perfekcję tego jakże wzniosłego momentu - momentu mojej śmierci. I chociaż bałam się odwrócić i zobaczyć Callersa z wycelowaną we mnie bronią, zebrałam się w sobie i obróciłam się. Co to za samochód? __________________ Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher