Maks skierował się prosto na zbira z zakładniczką. Gdy podleciał blisko z miotaczy na nadgarstkach ostrzelał okolicę bandyty, aby ułatwić pozostałym dopadnięcie łotra.

Tommy słysząc Franko ponownie się skupił. Dziś już przesuwał wielkie ilości ziemi, ale nie z taką prędkością. Krok za Mariano ziemia zaczęła się zapadać, a jakiś metr dalej wybrzuszyła się, tworząc megakretowisko. Mało! Tommy zacisnął zęby, czuł jak coś cieknie mu po brodzie. Że to nie roztopiony śnieg poznał dopiero, gdy na dłoń dotykającą ziemi padła szkarłatna kropla.

Niczym bóg piorunów Max orał błyskawicami ziemię wokoło alfonsa. Marianno zrobił krok w tył i ziemia na krawędzi dołu obsypała się. Alfons poleciał w tył, próbując przytrzymać się dziewczyny, ale ta lżejsza od niego nie dała mu żadnego oparcia wpadając razem z nim.
Franko dopadł dołu w kilku krokach. Klęknął i złapawszy za ramię wyciągnął dziewczynę. Musiał ścisnąć ją za ramię zbyt mocno, bo jęknęła z bólu. Sięgnął drugi raz i złapawszy alfonsa za drogi płaszcz wyciągnął go z dołu. W ostatniej chwili odtrącił jego rękę z bronią, pocisk tylko osmalił szczękę wielkoluda. Ścisnął nadgarstek alfonsa i pistolet spadł na ziemię.

Tommy zużył fuksa. Normalnie w turze jest w stanie przerzucić pół tony ziemi. Uznałem, że za fuksa może zrobić power struna (przerobienie chwilowo modyfikatora master na kolejne 2 poziomy mocy), co mu pozwoli na dwie tony. Czyli z grubsza trochę więcej niż metr sześcienny ziemi.

Szansę, że Marianno strzeli przypadkiem/specjalnie ustaliłem na 50%. Max zużył dwa fuksy, bo Marianno okazał się złośliwym bydlakiem. I bez szoku robił dziurę w ratowanej.
Tommy jeden fuks zużyty
Max 2 fuksy zużyte.

Sullivan kazał psu warować i ruszył szukć bandytę flankujacego Franko. Zobaczył go kilka sekund później, facet trzymając pistolet oburącz celował włochowi w plecy. Nawet nie myśląc o wezwaniu do rzucenia broni strzelił. Kula przeszła przez oba przedramiona. Pistolet wypadł mu z bezwładnych dłoni, a on sam osunął się na ziemię z jękiem.
Ostatni zbir widząc co się dzieje rzucił się do ucieczki. Dopadł bramy i wybiegł na ulicę. raczej nie biegł po posiłki.

Franko wziął zamach i palnął z liścia alfonsa zostawiając na jego twarzy czerwony odcisk dłoni. Krew trysnęła z rozbitej wargi, a twarz zaczęła delikatnie puchnąć. Zbliżył sobie sukinsyna do twarzy tak by ten mógł przyjrzeć się jego oczom. Diabeł był już blisko. Franko czół że się uśmiecha, wiedział, że wystarczy tylko lekko przekręcić ten zawszony kark. Diabeł uwielbiał trzymanie czyjegoś życia w zasięgu ręki... Franko zaś tego nienawidził...
- A teraz skurwielu mów... Bo moja cierpliwość się skończyła. Od ciebie tylko zależy w jakim stanie skończysz... W jednym kawałku, czy paru zapakowanych oddzielnie jako inwalida lub w ostateczności warzywo!

Dopiero teraz Franko spostrzegł, że trzyma marianno tak iż ten nie dotyka ziemi. Czubki jego butów dyndały kilka cali nad dziurą wykopana przez Tommyego. Alfons chyba zaczynał pojmować, że wpadł w gówno i sam się z niego nie wygrzebie. Widać było to w jego oczach. Wyśpiewa wszystko, tak jak w zaułku za klubem… poprawka, więcej niż wszystko.
Felicja wypadła spomiędzy grobów i kucnęła przy Marice. Przytuliła ją i głaskał po głowie lewą ręką, uspokajając dziewczynę. W prawej wciąż trzymała pistolet i lustrował otoczenie.

Nagle ratunek dla Mariano przyszedł z najmniej spodziewanej strony.. i w najmniej spodziewany sposób. Zwłaszcza dla samego zainteresowanego. Gdyby Franko nie patrzył mógłby się nawet nie zorientować od razu. Na jego oczach na prawej skroni Marianno pojawił się otwór, z lewej wyrwało dziurę wielkości pięści. Spojrzał wzdłuż linii strzału, na bloku sąsiadującym z cmentarzem widział jakieś dwie sylwetki.
- Snajper - krzyknął i rzucił się w bok. Pocisk minął go o cal rozłupując pobliski nagrobek.

O ile reszta uznała to za zwykłe zabójstwo, o tyle Sullivan musiał przyznać, że strzał przy tej pogodzie i w takich warunkach był świetny. To nie był poziom zbirów, którzy kładli na cmentarzu niczym rolnik zboże.

Zapadający w sen Tommy nagle otworzył oczy, nie wiedział co go obudziło, ale stało się coś złego. Marianno leżał na wpół w dole z zakrwawioną głową, a Franko kucnął za nagrobkiem. Felicja osłaniając własnym ciałem ciągnęła Marikę w kierunku nagrobków.
Umilkł też ryk silników Maxa, który musiał wylądować by nie narażać się na strzał.

Maks nie zastanawiał się długo, wyczekiwanie dałoby tylko snajperom czas na ostrzelanie pozostałych. Wierząc w to, że w latający i lecący zakosami cel trudniej będzie trafić, odpalił silniki i wystartował w stronę snajperów, próbując ściągnąć ostrzał na siebie. Natychmiast zaczął też zmieniać lekko kierunek lotu, to w jedną stronę, to w drugą, aby utrudnić strzelcom celowanie.

Franko rzucił się biegiem w kierunku, z którego padł strzał, klucząc pochylony między nagrobkami, tak by utrudnić strzelcom celowanie.

Max zygzakując i gnając pod wiatr z zacinającym w oczy śniegiem w każdej chwili spodziewał się uderzenia pocisku. Nie widział jak dołem pognał pies i Sullivan, a chwilę potem Franko.
Dach był tuż tuż, spodziewany strzał nie nastąpił. Max zawisł nad dachem. Nigdzie nie widać było strzelca. Tylko przy krawędzi dachu, w miejscu osłoniętym kominem dostrzegł czarną plamę zasypywana przez śnieg. Tu musiał się czaić.
Pies z Sullivanem pobiegli do bramy, Franko przesadził płot i dobiegł pierwszy do drzwi budynku. Zamknięte. Obiegł budynek z prawej, w zaułku tak jak się spodziewał były schody przeciwpożarowe. Koło schodów coś dyndało. Podszedł ostrożnie. Lina. Solidna lina jak do wspinaczki, biegła na sam dach. Spojrzał na ziemię, resztki śladów zasypywał właśnie śnieg.

Parę chwil później pojawił się Sullivan z Frekim. Franko wskazał bez słowa i linę zasypywane ślady.
- Szukaj Freki - wyjął nóż i odciął kawałek liny dając do powąchania psu. Ten chwilę pokręcił się i podjął trop. Ruszyli. Freki prowadził ich na drugi koniec zaułka, przeciął ulicę i przy krawężniku zaczął się kręcić z nosem przy ziemi. W końcu usiadł i popatrzył wyczekująco na Sullivana.
- Odjechał samochodem - stwierdził Sullivan.
- Odjechali, widziałem dwóch. - Sprostował Franko.
Max wylądował i przyklęknął. Ledwo przysypane śniegiem znalazł dwie łuski. Wyjął chusteczkę i zawinął je starając się nie dotykać gołymi palcami. Zbadał dach i odkrył linę biegnącą na dół.
Ziemna ściana osłoniła dziewczyny, ale na szczęście nie była konieczna. Pozostali pognali jak wściekli. Tylko Tommy został na straży.
- Zbieramy się - powiedziała Felicja. I miała rację, słychać było syreny. Wyjście bramą było ryzykowne, więc pozostało przejście przez płot tak jak wcześniej. Zdążyli wejść w zaułek, gdy przejechał obok nich radiowóz.

Przyjechały gliny, reszta też je słyszy. Więc zakładam, że jak prawdziwi bohaterowie daliście nogę i spotykacie się w klubie.