- ?@#!L*&y)(Bv)FjRRt {Uwaga! 1477105 nowych alarmów!}
Wir informacji z piątego wymiaru rozbłysł wewnątrz stacji dowodzenia, zbudzając istotę nadzorczą z głębokiego snu. Ziewając przenośnie, ta przetarła oczy, po czym wygramoliła się spod kołdry złożonej z 17 terabajtów danych.
- Bf^7~8-=\'%Ad;1#& {Co znowu? Budzik jest ustawiony na 3153600000 zirek...} - drapiąc się po zadku, głowie i nodze jednocześnie, byt począł przeglądać nowe ostrzeżenia. - *#&HnvJO:"-F6 {Zobaczmy co tam w jedynej zamieszkałej planecie w okolicy... hipokryzja. Lenistwo. Marnotrawstwo. Wszystko en masse. Czyli to co zwykle.} U6Ö«25=\~║ {Stękające Homo sapiens, znikające gatunki zwierząt, zanieczyszczenia biosfery... dobra, daj ten główny powód, dla którego mnie zbudzono.}
Przyjmując z grubsza kształt kuli, wir rozbłysł feerią barw, która szybko uformowała się w mały przenośny cyrk, a gdzie tygrys szablasty przeskakuje z jednego stołka na drugi.
- 1Gl[}ŢČ7^% {Pierwszy kontakt z czwartą gęstością możliwy w przeciągu następnych 7 jertów!}
Przez dłuższą chwilę panowało milczenie, gdyż istota nadzorcza w międzyczasie przysnęła. Dopiero później, po powtórzeniu po raz dziesiąty i to głośno, przyjrzała się temu bliżej.
- "PnvF&&(ˇIu64╝32FU {Chcą przyzwać jakąś istotę z animowanych bajek za pomocą Wielkiego Zderzacza Hadronów???} - donośny rechot, w kombinacji z turlaniem się po ustalonej dzięki wektorom podłodze, był jedyną sensowną odpowiedzią. Chichot trwał i trwał, i przestał trwać tylko po minucie albo dwóch.
- <,ji[-(%F {Ech. Jedna pomyłka z partyturą helisową w innym sektorze i zaraz odsunięto mnie od interesujących projektów, co? To nie była moja wina!}
- V*D3'8 {Co zamierzasz zrobić?} - z wybitnie neutralnym głosem zapytał wir.
- Do0-B§-7Ąĺ {Jak to co? Zamierzam udać się na urlop.}

Dzwonek.
- Elo, przesyłka! Już opłacona! I... ufff... ciężka!

Dwa mocne kopnięcia wskazują na to, że być może rzeczywiście korespondencja swoje waży. Po uchyleniu podwoi, koleś w dresie i o łysej głowie wtargnął do środka, z głuchym łomotem kładąc pokaźny karton na pobliskim stole.

- Dzięki, mordeczko. Jeszcze trochę i bym to wypuścił z rąk. Sądząc po masie, to ktoś ci przesłał wielkiego kamola, hehe.
Sięgając w głąb przepastnych kieszeni, kurier wydobył rejestr i długopis, wytatuowanymi dłońmi przytrzymując je dla wygody odbiorcy.

- Sygnaturka tu i tu, i ja spadam. Swoją drogą, może jakiś napiweczek, za to że przyniosłem ci to pod same wrota? Nie bądź żyła, rzuć piątaka, co?

- Praca za godny sos, a po pracy od razu blancik za napiwki. I to jest życie, nie to co u nas, mówię ci - skwitował kurier, przyjmując deszcz monet i pokazując w rozszerzonej w zadowoleniu gębie brak dwóch przednich zębów. Pytanie o zły adres albo źle ulokowaną przesyłkę po prostu zignorował, bo i tak ma już parafkę, więc ewentualnymi problemami będzie się przejmował jutro. Albo w ogóle. Życząc zdrowia, wdzięcznym krokiem opuścił miejscówkę, w myślach już zwijając swój ulubiony specyfik przeznaczony do palenia w bletkę.

Co do zawartości kartonu, który odbiorczyni na bank rozpakowała, chociażby tylko po to, aby pchnąć sesję naprzód, to koleś się nie mylił - to jest kamień. Ale nie byle jaki, tylko masywny szafir o wadze co najmniej kilku kilogramów! Wypolerowany i przycięty obiekt leży w otoczce z folii bąbelkowej i jest wart fortunę, ale to nie koniec niespodzianek, bowiem po chwili klejnot zaczął świecić na niebiesko w efekcie lekko stroboskopowym. Mało tego, w ślad po świeceniu zaczęły się formować zbitki liter, trochę powyżej jego górnej krawędzi, które w mig stworzyły wiadomość. Taką holograficzną.

"Zaczniemy od czegoś łatwego. Co znika zaraz jak tylko to nazwiesz?" Rzeczywiście, brzmi nieskomplikowanie.

"Do końca najbliższego miesiąca" jest poważnym niedomówieniem. Chyba, że przez "do końca miesiąca" nasza pani rozumuje koniec swojego żywota. W każdym bądź razie, żadnych adresów nadawca nigdzie nie zostawił, więc można nazwać go tajemniczym.

- No chyba nie. To cisza znika gdy ją nazwiesz - zapytał jakiś głos, który dochodził jakby z głośnika, który lata świetności ma już za sobą, pełen statycznego szumu. Ale zanim ktoś zapyta, to ten głos odezwał się dziewczynie wewnątrz głowy, i na pewno nie pochodził z jakiegoś źródła z zewnątrz.

- Widzę, że mamy tutaj prawdziwy gejzer intelektu, więc może pomińmy sekcję z zagadkami, nawet mimo tego iż to oczywisty mocny punkt twojej persony - teraz do niecodziennego głosu dołączyło coś jeszcze bardziej nietuzinkowego.

Jakaś półprzeźroczysta postać, z grubsza wyglądająca na humanoida, a z szeregiem losowych ciągów znaków i glifów nie z tej rzeczywistości, przewijających się w górę, w dół, i na boki jej formy, właśnie wyłoniła się z klejnotu.

- Nie ruszaj się, OK? Minęło mnóstwo czasu od mojej ostatniej konwersji 3D, a nie chcę czegoś z ciebie źle zapisać - wraz z tymi słowami, z widma wystrzelił rząd macek, które błyskawicznie wtopiły się w naszą protagonistkę.

Powiedzieć, że to co stało się zaraz potem, że boli, to jak powiedzieć, że skok z wysokości 10 kilometrów można przeżyć bez spadochronu i specjalnego kombinezonu. Inaczej mówiąc: kłamać. Przytłaczające kolaże barw, emocji, obrazów, doświadczeń, plus rozdzierania umysłu i ciała na poziomie kwarków wyłączyły ją z gry na nie wiadomo jak długi czas, podczas którego świat rzeczywisty przestał istnieć. Jako że nie jest to sesja w kategorii "Horror", oszczędzimy sobie szczegółowego opisu i przyjmiemy, że to dostarczyło cierpienia jakiego nie doświadczyła przez całość swojej dotychczasowej egzystencji. Dopiero po 60 sekundach (albo całej wieczność; jej wybór) zmysły pozwoliły jej percypować otoczenie.

A jej teraźniejsza sytuacja jest co najmniej porażająca. Mianowicie, to ona teraz jest takim półprzeźroczystym "duszkiem" bez nóg jak u dżina, unoszącym się w powietrzu, a słabo przypominającym jej poprzednią siebie... "eksterioryzacja", czy jak to tam zwą wyznawcy New Age to pierwsze co może przyjść na myśl.

Zero poczucia cielesności, a to może być powiązane z faktem, że tam gdzie ona poprzednio się fizycznie znajdowała, stał Adonis do kwadratu, czyli absolutnie najprzystojniejszy mężczyzna w Układzie Słonecznym, a pewnie i przyległych. Wszystko w nim krzyczało "perfekcja" (przynajmniej na zewnątrz), a właśnie teraz ten jegomość był zajęty dopasowywaniem spinek do mankietów garnituru.

- Jak myślisz? Nie jest to zbyt oficjalnie? Lepiej czułbym się w zbroi albo szatach kapłańskich, ale jeśli to jest najlepszy strój dla mężczyzny w tych czasach, to chyba jakoś to przeboleję - filuterny głos jak miód, skierowany w stronę widma-dziewczyny był odrobinę niepewny tego ubioru. - Zachowujesz się jakbyś po raz pierwszy doświadczyła kompresji swojej psyche. Pożyczyłem sobie twoje dane fizyczne i przerobiłem na podstawie tego co zobaczyłem w twoim umyśle, to prawda, ale mogłabyś chociaż kiwnąć głową, czy mruknąć?

- O, dziękuję bardzo. Ale tak naprawdę, to było pytanie retoryczne, gdyż jestem ucieleśnieniem twojego ideału, więc byłoby trochę dziwne gdybym był mniej niż doskonały... no chyba że skrycie jesteś "futrzakiem" - odwracając się od niej, w jakiś sposób zmaterializował lustro w dłoni, po czym przeglądał się w nim przez następne 283 sekundy. - Wiesz co? Już cię lubię. Nie wrzeszczysz: "Oddaj mi moją matrycę mięsa!", nie mówisz za dużo, i nawet wiesz kiedy walnąć komplement. Swoją drogą, możesz robić ze mnie obiekt swojej adoracji kiedy tylko chcesz. A teraz, musimy przygotować się na wizytę sił porządkowych.

Jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, tudzież psionicznego dordże, ktoś załomotał w drzwi właśnie w tym momencie.

- Policja! Otwierać, albo otworzymy sobie sami! - determinacja stróża prawa jest namacalnie słyszalna, chociaż jakieś pomruki innego policjanta, że przyszli tylko zadać parę pytań, a nie bawić się w gliniarzy, trochę psują efekt.

- Hmm, mogłem zapłacić czymś innym niż elektrumowymi guldenami z siódmego wieku za te usługi kurierskie... no nic, jakoś to załatwię, bo ciebie i tak nie będą słyszeć. Chyba że masz jakieś inne sugestie? - nasza niecodzienna postać zapytała grzecznie, licząc na wsparcie.

- Nie, nie ZOMO - stwierdził pełen wiary w swoje umiejętności nieludzkiej prekognicji. - Nie ponaglaj mnie, przyjaciółko. Zaraz otworzę, ale nie w tym stroju. Jeden momencik...

Na oczach dziewczyny obrabowanej z MBR, Apollo zmienił formę jednym pstryknięciem palców. Na taką, która odpowiada kształtom i aparycji poprzedniej właścicielki. Hmm, chyba trochę ulepszoną, bowiem tutaj tyłek jest o wiele bardziej zgrabniejszy. I nogi. I widać, iż wszystko pozostałe jest lepsze w jakiś sposób.

Aha, ciuchy też są, żeby nie było. Ta sesja mieści się na razie w kategorii ESRB T.

Otwierając drzwi, nowa-stara panienka ujawniła gości w mundurach. Ten po prawej wygląda jak typowy wujek Andrzej, któremu brakuje 15 lat do emerytury; wielki bęben, wąs i czerwony kinol od walenia podejrzanej mety to obowiązkowe atrybuty. Mężczyzna, a raczej chłopaczek, po lewej ma metr pięćdziesiąt w kapeluszu i na szpilkach; chyba cudem prześlizgnął się przez wymagania fizyczne podczas rekrutacji, patrząc na grube okulary, w których szkła mają kształt denek od butelek.

- Dzień dobry, jeste... - zaczął młodszy.
- Mamy cynk, że ukrywa się tu jakiś gangster, co pieniądze drukuje, czy kuje, i państwo na straty naraża! Dawej go tu natychmiast! - ryknął większy łeboń, zagłuszając drugiego policjanta.
- Ale my nie może... - mniejszy nie dawał za wygraną.
- My wszystek możemy! To je moja przepustka z tego bagna! Łapiemy dziada, zabieramy mu lewe bilony jako materiał dowodowy, albo mu takie podrzucamy, on idzie siedzieć, a ja wreszcie mogę starać się o awans z dala od tej zasranej dziury! - wujek Andrzej pluje się, krzycząc. - Prawo działa jak jo chce! A ty, dziołuszka, wydej nam tę szuję, ale już!

"Dziołuszka" (ta z ciałem) stała niewzruszona podczas tego nastawionego na sukces wywodu. Plan grubego policjanta był całkiem precyzyjny, ale i tak by nie przeżył kontaktu z rzeczywistością, dlatego będzie uprzejma i wybije go mu z głowy. Lecz najpierw musi się odnieść do ważnego pytania swojej najnowszej towarzyszki.

- Hi, hi. Dzień dobry. Czy panowie widzą tutaj taką lewitującą postać o nieprzeniknionej minie? - wskazała dłońmi naszą główną protagonistkę w formie "astralnej" (ujmijmy to tak, dla łatwiejszego przekazu).

- Jo ni mom czasu na takie bzdury! - wrzasnął alkoholik, podczas gdy liliput wygiął brwi w zaskoczeniu; razem (nie)werbalnie potwierdzili, że nie mają sposobności percypowania prawdziwej właścicielki lokum w żaden sposób.

- To powinno rozwiać wszelkie wątpliwości. Dziękuję, panowie - rzekła łagodnie, po czym na niebiesko zaświeciły się jej oczy. - To nie są droidy, których szukacie.

Na te słowa, dziarskość i przebojowość wyparowały z postaci dwójki policjantów, którzy powtórzyli treść perswazji ze dwa razy, zanim skierowali się w stronę radiowozu. Młody wywalił się na kamieniu, ale jako że w okolicy nie ma droidów których szukają, to tylko sapnął boleśnie na ten rozwój wypadków.

- Chyba przekręciłam to zdanie? Tak to miało iść? - zapytała dziwaczna istota, która potrafi zmieniać kształty, przywoływać przedmioty, czy rzucać uroki na życzenie, opierając się plecami o zamknięte podwoje. - Nieważne. Chcesz coś zjeść? Ja od wieków nie miałam prawdziwej śruty w ustach. Zrobię tak, abyś i ty czuła co jem, a w międzyczasie powiesz mi jakie masz plany na najbliższe parę tygodni, OK?