Gliniarz pokrzyżował plany Eda, który po rozmowie z Blecherem zamierzał od razu pojechać do biura prokuratora, by poprosić o nakaz na zajęcie komputerów i telefonów Alyssi Salvado. Tych prywatnych i służbowych. Uznał jednak, że sprawa może zaczekać, w głosie Kena wyczuł, że nie dzwoni byle z błahostką. Przeklinając w duchu paskudną pogodę, wybiegł z budynku agencji, wsiadł do dodge’a by za chwilę włączyć się w ruch uliczny. Nieprzyjemna mżawka spowodowała, że tego dnia większość ludzi przesiadła się do aut, więc zanim dojechał na miejsce, zdążył wypalić trzy papierosy.
Wchodząc na komisariat, zatrzymał się w holu i wyciągnął telefon, wybierając numer Kena Duffiego. Poinformował detektywa, że czeka na niego na dole.
- No to chodź do nas na górę. Musisz coś zobaczyć. - Duffy odpowiedział szybko i krótko.
Agent schował telefon i po schodach wszedł na pierwsze piętro. Udał się od razu do biura, w którym urzędowali detektywi Duffy i McNamara oraz ich dwóch kumpli. Zapukał, po czym nie czekając na odpowiedź wszedł do środka.
- No jesteś. To jest Scott. - Duffy przedstawił drugiego z mężczyzn który siedział przy sąsiednim biurku które podczas wcześniejszej wizyty agenta federalnego było puste. Scott McNamara przywitał się z agentem ale skoro to Ken prowadził rozmowę to mu się nie wtarabaniał w kompetencję.
- Wiedziałem, że to nikt od nas. - zaczął mówić Duffy ledwo Ed usiadł na swoim miejscu dla gości i petentów. Mówił jakby się nie mógł powstrzymać, że udowodnił coś czy złapał jakiś trop w śledztwie.
- W zeszłym tygodniu siadło nam światło. Mnie to obeszło by wówczas mnie tutaj nie było. Ale słyszałem, że jakiś czas nie było. Oczywiście mamy generatory awaryjne no ale wezwaliśmy ekipę serwisową. - Ken zaczął tłumaczyć co i jak to było z tym światłem.
- Mamy od lat tą samą firmę. Sprawdzają nam system co kwartał. Takie przepisy. No i jak coś się przydarzy to przyjeżdżają. “Morgan & Son”. - Scott dorzucił od siebie parę detali aby wyjaśnić jak to jest z tym serwisem od elektryki.
- Oczywiście przyjechali. Posprawdzali co mieli sprawdzić. Światło wróciło to sobie pojechali. Żadna sprawa. - drugi z policyjnych detektywów rozłożył ramiona i uśmiechnął się z lekką ironią. No rzeczywiście wyglądało na mało istotny detal. Światło siadło, wezwali ten sam serwis co zwykle, przyjechali, naprawili, pojechali. Koniec historii. Nie bardzo nawet było co opowiadać.
- No ale jak się zastanawialiśmy z Kenem kto mógł się obcy kręcić po naszym posterunku w ciągu tygodnia czy dwóch no to tylko oni przyszli nam do głowy. Też prawie psim swędem bo nas to ominęło jak Ken mówi to tylko chłopaki nam o tym na drugi dzień wspomnieli. - Scott zaczął mówić dlaczego właśnie tych monterów wzięli pod lupę.
- No to dzwonię do tych z “Morgan & Son”. No i słuchaj tego: ostatni raz byli u nas w grudniu jak rutynowo na koniec kwartału sprawdzali system. Potem nie mieli od nas żadnych zgłoszeń to nikogo do nas nie wysyłali. - Ken znów rozłożył ramiona tym razem z grymasem mieszaniny triumfu, że na coś wpadł i irytacji, że ktoś tu robi ich wszystkich w wała.
- Sprawdzamy te połączenie. Ale jak ktoś jest tak cwany to wątpię by zostawił jakiś namacalny ślad. Ale sprawdzamy. - Scott dorzucił od siebie z niewiarą w głosie, że coś znajdą.
- No a tu są nasi panowie monterzy. - Duffy obrócił ekran swojego monitora i puścił czarno - białe nagrania z kamer komisariatu. Widać było na nim dwóch ludzi w luźnych kombinezonach roboczych i osblaksowych kamizelkach. Obaj w bejzbolówkach z logo firmy “Morgan & Son”.
- Niezłe cwaniaki. Na żadnym ujęciu nie widać ich zbyt dobrze. - skomentował kwaśno Scott też pewnie już nie pierwszy raz oglądając to nagranie. No rzeczywiście. Na każdym ujęciu widać było jak gdzieś idą korytarzem, ktoś im otwiera jakieś drzwi czy coś tam robią i sprawdzają. Mieli kombinezony, kamizelki, torby robocze, zachowywali się tak jak monterzy powinni. Sprawdzali kontakty, skrzynki bezpiecznikowe, chyba napięcie w kablach no jak to monterzy na wezwaniu co szukają miejsca awarii by je zlokalizować i naprawić. Ale jednocześnie te luźne kombinezony, bejsbolówki i takie układanie głowy by nie patrzeć wprost na kamerę sprawiało, że trudno było rozpoznać kto to jest. Albo widać było dół twarzy albo boczny profil ale z dalszej odległości. Zresztą kamery nie celowały dokładnie w nich więc zwykle tylko łapały ich jak gdzieś przechodzili albo zatrzymywali się. Edowi też było trudno wyłapać jakiś charakterystyczny detal ich anatomii czy facjaty. Tacy jacyś nijacy do tego te luźne ubranie zniekształcało ich sylwetki. Więc można było powiedzieć, że są średniego wzrostu i budowy. No raczej żaden nie pękał w szwach od tłuszczu czy mięśni. Raczej chyba biali chociaż może i któryś był Azjatą czy Latynosem bo na szarych zdjęciach tylko czarnoskórych można było rozpoznać od razu. No a żaden z nich taki nie był.
- Przyjechali furgonetką. Sprawdziliśmy ją. Szary Ford. Na kradzionych numerach. - Ken przewinął taśmy aby pokazać jeszcze widok z którejś z zewnętrznych kamer na rzeczony pojazd jakim przyjechali tamci dwaj przebierańcy. No faktycznie szary Ford stojący na parkingu przed budynkiem.
- Byli też w magazynie dowodów. Lamar był z nimi ale został w drzwiach z jednym z nich. Drugi wszedł do środka sprawdzić skrzynkę. Nic nie wyniósł bo torbę zostawił w wejściu. Jak sprawdzili tą skrzynkę to podziękowali i poszli do sąsiedniego pomieszczenia. Myślę, że wtedy coś mogli zrobić z tymi nagraniami. A w ogóle już wiadomo czemu nie działają? - Duffy westchnął cicho gdy dorzucił ostatni element tej układanki. Na sam koniec zapytał o nagrania jakie poprzednio zabrał ich gość do swojego biura.
Ed w pewnym sensie poczuł ulgę słuchając tłumaczeń detektywów. Gdyby sprawa się nie wyjaśniła, musiałby powiadomić wydział spraw wewnętrznych a bardzo nie chciał tego robić. Zdążył polubić Duffiego, a przez sprawę z płytami gliniarz, mógłby mieć poważne nieprzyjemności.
- Nagrań nie udało się odzyskać – odpowiedział Hoover po czym wyjaśnił gliniarzom w jaki sposób doszło do zniszczenia nośników. Gdy skończył wskazał palcem na monitor, pokazując na fałszywych monterów.
- Gadaliście już z Lamarem? Widział tych z facetów z bliska. Powinien zapamiętać jakieś szczegóły. Akcent, typ urody, znaki szczególne?
- Nic szczególnego. Wtedy był bardziej zaaferowany tą awarią i tym by mu nic nie wnieśli z magazynu niż nimi samymi. Z wyglądu opisał ich jako dwóch białasów. Jeden miał niewielką brodke. Ten który został w drzwiach. Nasi spece teraz z nim siedzą by zrobił portret pamięciowy. Zobaczymy co z tego wyjdzie. - policyjny detektyw rozłożył ramiona jego kolega pokiwał głową na potwierdzenie słów. *jego słów.
Hoover przytaknął ze zrozumieniem. Nie ma takiej możliwości, żeby ci faceci byli amatorami, musieli figurować w jakichś bazach danych, portrety pamięciowe mogły pomóc ustalić ich tożsamość. Agent zastanawiał się teraz, kto byłby na tyle bezczelny żeby zorganizować taką akcję. Sabotażyści musieli doskonale orientować się jak na co dzień funkcjonuje komisariat, wiedzieć, że to firma „Morgan & Son” zajmują się konserwacją i naprawą elektryki w budynku, znać rozkład pomieszczeń. Byle debil z ulicy, nawet gdyby go zaprowadzono do magazynu z dowodami, nie wiedziałby od czego zacząć, zanim by znalazł to czego szuka, Lamar zdążyłby pięć razy zorientować się, że coś jest nie tak. To była szybka, sprawna, brawurowa akcja w stylu służb specjalnych. Sprawcy mogli być w przyszłości gliniarzami, federalnymi lub pracować dla CIA, ewentualnie zostać przeszkoleni przez ludzi, którzy przeszli na drugą stronę barykady. Ed nie wykluczał też, że ktoś wewnątrz, policjant lub pracownik komisariatu pomagał w sabotażu.
- Wspominaliście, że to było w zeszłym tygodniu. Ale kiedy dokładnie?
- To było… - Duffy zerknął na ekran i coś sprawdził. - … w poniedziałek. Tydzień temu, 27-go. - odpowiedział czytając datę z ekranu.
Poniedziałek. 27 stycznia. Hoover dostał sprawę trzy dni później. Czyżby ktoś przewidział, że DEA włączy się do zamkniętego przez policję śledztwa w sprawie śmierci Salvado i przejrzy nagrania z hotelu? Innego wytłumaczenia nie było, chyba że….
- A co z dowodami z innych śledztw, znajdującymi się w magazynie? Mieliście tam jakieś inne płyty CD? Coś jeszcze zostało zniszczone albo zginęło z ewidencji? – próbował dociekać agent. Nie wykluczał, że sprawcy mogli zniszczyć nagrania z hotelu, dla odwrócenia uwagi od jakiejś innej sprawy prowadzonej przez komisariat.
Obaj policyjni detektywi popatrzyli na siebie pytająco. Po chwili Ken wrócił spojrzeniem do rozmówcy i z rozbrajającą szczerością wzruszył ramionami na znak, że nie ma pojęcia.
- Nie wiem. Sprawdzaliśmy nasze śledztwo i dowody. Lamar na razie nic nie krzyczał, że coś jeszcze zginęło czy coś w tym stylu. Ale nie wiem czy zrobił inwentaryzację całego magazynu. - policjant odpowiedział spokojnie a drugi potwierdził to skinieniem głowy.
Powinien, pomyślał Ed, ale po chwili zmienił temat, licząc, że gliniarze wykażą się rozsądkiem i dokładnie zbadają sprawę. Wyciągnął z kieszeni pendrive na którym znajdowały się zeskanowane odcinki palców, położył go na biurku.
- Na płytkach znaleźliśmy odciski. Twoje Ken, detektywa McNamary i jeszcze dwa, których nie mieliśmy w rejestrze. Być może to paluchy Lamara i kogoś kto przekazywał wam nagrania w hotelu, ale warto się upewnić – powiedział po czym wskazał na nagrania z komisariatu – Zgracie mi to na płytkę albo pendrive? Oddam to do analizy, może komuś z naszych, uda się ich zidentyfikować.

Po wyjściu z komisariatu postanowił od razu spotkać się z prokuratorem. Uzbrojony w nagrania, na których dwóch fałszywych monterów dostało się podstępem na komisariat i zniszczyło, kluczowe dla sprawy dowody, był pewien, że Racetti nie odmówi jego prośbie i wystawi mu nakazy. Nie tylko zajęcie sprzętu elektronicznego Salvado. Ed zamierzał również przejrzeć listę klientów „Morgan & Son”. Niektóre firmy rozdawały klientom darmowe gadżety, także czapki z firmowym logo. Niewykluczone, że tych dwóch cwaniaków, właśnie w taki sposób weszło w posiadanie swoich przebrań.
Po nakazy prokurator Racetti kazał zgłosić się jutro, więc Ed wrócił do biura DEA. Poprosił Blechera, by jutro, gdy już Ed dostanie kwity, przydzielił paru agentów, którzy pojadą do siedziby "Caribbean Tourism" i zarekwirują komputery i telefony, używane służbowo przez Salvado. Jego samego, jutro czekała nieprzyjemna przeprawa z rodziną denatki, od których miał zażądać wydania prywatnych laptopów, dysków i telefonów Alyssi. Hoover w środę zamierzał spotkać się też z właścicielem "Morgan & Son", któremu zamierzał zadać parę szczegółowych pytań, by na koniec rozmowy, asekurując się nakazem prokuratorskim zażądać wydania listy klientów, którzy korzystali z usług firmy w styczniu.

Skończyła się gra w podchody. Ed wprawił w ruch maszynę, której nie da się już zatrzymać.

Gdy Chris opowiedział Edowi o zachowaniu szefa Caribbean Tourism, agentowi podskoczyło ciśnienie. Nie był raczej skory do awantur, nie zamierzał jednak pozwolić by jakiś dupek utrudniał dochodzenie nasyłając prawników i strasząc agencję pozwami. Trzeba było facetowi dać jasno do zrozumienia, kto tu rozdaje karty, więc przed wyjściem z biura, znalazł numer telefonu właściciela CT i wystukał go na klawiaturze telefonu.
Długo nie czekał. Może jeden sygnał gdy po drugiej stronie odezwał się jakiś przyjemny, kobiecy głos przedstawiając swoją firmę i pytając w czym może pomóc.
Hoover przedstawił się jako agent federalny, po czym poprosił, żeby kobieta, którą uznał za sekretarkę, połączyła go natychmiast ze swoim szefem.
Znów zbyt długo nie musiał czekać. Kobieta uprzejmym tonem poprosiła by chwilę zaczekał i rzeczywiście po chwili w słuchawce rozległ się pewny, zdecydowany głos.
- Jonathan Perkins, słucham. - przedstawil się ów głos co pasowało do danych jakimi o tym biurze turystycznym dysponował Edward.

Agent jeszcze raz podał swoje nazwisko i stopień po szybko dał mężczyźnie do zrozumienia, że to on jest sprawcą zamieszania z komputerami.
- A teraz proszę mnie uważnie posłuchać – odparł stanowczo Edward gdy skończył krótkie wprowadzenie - Pani Salvado w trakcie swojej ostatniej służbowej wizyty w Wenezueli została sfotografowana w towarzystwie osoby, która jest członkiem południowoamerykańskiego kartelu. Obowiązkiem DEA jest sprawdzić te powiązania, dlatego poprosiłem o nakaz wydania służbowego sprzętu, z którego korzystała pani Salvado. Jako, że była wysoko postawionym pracownikiem Carribean Turism, mogłem zażądać dokładnej kontroli, zarekwirować cały wasz sprzęt, zarządzić przesłuchanie kadry kierowniczej. Jednym słowem sparaliżować pracę firmy na parę tygodni. Zamiast więc wygrażać się agencji, radzę docenić mój gest i z nami współpracować panie Perkins. Zarekwirowany sprzęt zostanie zwrócony po wykonaniu analizy przez naszych informatyków. Wytłumaczyłem to panu jasno, czy są jeszcze jakieś pytania?
Ed czekał teraz na odpowiedź mężczyzny.

Mężczyzna po drugiej stronie aparatu zastanawial się dość krótko. Widocznie miał wyprawę w podejmowaniu decyzji.
- No dobrze, przekonał mnie pan. Nie będziemy składać pozwu. Ale nie obiecuję, że to się tak nie skończy jeśli pan i pańscy ludzie będziecie nas dalej gnębić i nachodzić. Najazd Agentów federalny z odznakami i nakazem nie wpływa zbyt dobrze na wizerunek biura turystycznego. Tak samo jak jakieś plotki o kontaktach naszych pracowników z podejrzanymi typami. - szef wyrażał swoje niezadowolenie z tej calej afery jaką jego zdaniem wywołał agent Hoover. Chociaż przemowa czy argumenty jakie ten przedstawił trafiły mu do przekonania na tyle by go udobruchać na tą chwilę to jednak niezadowolony był i wcale tego nie ukrywał.

Agent podziękował i się rozłączył po czym zabrał sprzęt przyniesiony przez Chrisa i udał się do pokoju informatyków. Wyjaśnił im dokładnie czego od nich oczekuje, szczególnie interesowała go skrzynka mailowa Alyssi Salvado, Ed liczył, że chłopakom szybko uda się złamać hasło i przejrzeć zawartość poczty.
- Jak skończycie przejrzyjcie też nagrania z komisariatu, ok? Wrzućcie tych dwóch fałszywych monterów w nasz program do wyszukiwania twarzy, może coś wyskoczy. Wiem, że dałem wam dużo roboty, ale odwdzięczę się. W piątek w „Tessa Bar” stawiam pierwszą kolejkę – uśmiechnął się Ed poklepując jednego z mózgowców po plecach.

Mimo, że Racetti nie wystawił mu nakazu agent postanowił pojechać do „Morgan & Son”. Przejeżdżając bulwarem agent napawał się błękitem nieba i oceanu, w radiu grała jego ulubiona nuta, Ed wystukiwał palcami rytm o kierownicę, co lepsze fragmenty nucąc przed nosem. Pogoda wprawiła go w dobry nastrój, na chwilę zapomniał o sprawie Salvado, ale tylko na chwilę. Gdzieś z tyłu głowy, jak węże w kłębowisku, wiły się pytania bez odpowiedzi.

Z firmy serwisowej odjeżdżał z niczym. Chociaż miał wrażenie, że niewiele mu brakowało by szef firmy się zgodził. Okazał się już starszym, siwowłosym mężczyzna z brzuszkiem. Klasyczny stereotyp drobnej przedsiębiorczosci. Podobnie jak to przez ostatnie dni Ed zdążył zauważyć wizyty agenta federalnego kompletnie się nie spodziewał. Tym bardziej, że u niego wcześniej nie było żadnej policji ani nijak nie był dotąd zamieszany w sprawę Alyssi Salvado. Więc z początku dominowały u niego głównie zaskoczenie. No a potem też i złość gdy dowiedział się jak niecnie ktoś wykorzystał jego firmę.

No ale nie był biznesmenem od wczoraj. Nie chciał mieć kłopotów z prawnikami i pozwami. A bez nakazu to nawet nie miał jak się zasłaniać prawem. Więc jak Ed wróci z nakazem to bardzo chętnie z tą listą no ale tak na krzywy ryj no to no nie.

Powiedział tyle że na pewno od początku grudnia nikogo z nie wysyłali ba rzeczony posterunek. Tutaj to co mówił ładnie zazebialo się z tym co już Hoover usłyszał wcześniej od Duffego i MacNamary. Czyli, że na początku grudnia tak bo to przegląd okresowy i załatwili to rutynowo. A kolejny będzie na początku marca. No chyba, że coś się stanie, jakaś awaria no to wtedy oczywiście wyślą ekipę serwisową. No ale pan Morgan nie miał dużej firmy i ponad programowy wyjazd do awarii na komisariacie i to tydzień czy dwa temu na pewno by zapamiętał.

A kradzież ubrania roboczego? No nie. Nic takiego nie zanotowali. Ale same artykuły promocyjne może wziąć każdy kto jest w poczekalni. Wizytówki, czapeczki, ulotki, długopisy.

Po wizycie w „Morgan & Son”, Ed od razu pojechał do mieszkania Alyssi Salvado, gdzie czekać na niego miał jej brat Thomas. Agent, trzymając w ręku kwity od prokuratora wysiadł z samochodu, wypluł na jezdnię niedopałek papierosa, który zdeptał obcasem buta, po czym ruszył w kierunku drzwi wejściowych do klatki schodowej apartamentowca.

Spotkanie w domu Alyssi z jej najstarszym bratem było dużo chłodniejsze niż w niedzielę przy pierwszej wizycie. Thomas przyjechał mniej więcej punktualnie. Co przy godzinie popołudniowych korków raczej było normą.

Gdy przywitał się z Edwardem już dał wyczuć ten chłód i rezerwe. Poprosił o nakaz po czym go przeczytał bez pośpiechu. Pokręcił głową i schował nakaz do kieszeni.

- Widzę, że jesteś na prawie. - powiedział bez radości. Potem już się prawie nie odzywał. Otworzył drzwi wejściowe i poprowadził agenta do sypialni siostry gdzie ostatnio widział zamknięty laptop. Ten nadal tam sobie leżał tak samo jak w niedzielę. Brat Alyssi podał agentowi ten laptop razem z ładowarką.
- Nie wiem gdzie jest jej telefon. Nie było go w rzeczach z kostnicy. - powiedział sucho i popatrzył na Edwarda wzrokiem sugerującym, najkrótszą drogę do wyjścia.
Ed podziękował, pożegnał się i wyszedł, zabierając zarekwirowany sprzęt. Postanowił nie wracać do biura. Był wieczór, po drodze zatrzymał się przy jednym z monopolowych, do mieszkania wrócił więc z butelką Jacka Danielsa i laptopem Alyssi Salvado. Zamierzał kolejne kilka godzin spędzić szukając tajemnic. Pokaż mi historię swojej przeglądarki, a powiem ci kim jestem, pomyślał, włączając komputer zmarłej.

Hoover był niepocieszony, gdy okazało się, że laptop Alyssi jest zabezpieczony hasłem. Wieczór spędził więc bezproduktywnie, osuszając butelczynę. Rankiem, gdy w końcu chłopaki odblokowali sprzęt, postanowił przejrzeć zawartość komputera. Dokładnie przeszukał każdy z dysków, a potem zajął historią przeglądarki. Kiedy skończył zaniósł laptop z powrotem do informatyków z poleceniem, by przejrzeli prywatną skrzynkę mailową denatki o ile uda im się złamać hasło. Miał świadomość, że gdyby w tych komputerach znajdowały się jakieś ważne informacje, prawdopodobnie zostałyby usunięte jak nagrania z hotelu. Ktoś starannie zacierał ślady. Najgorsze, że tak naprawdę Ed nie wiedział, dlaczego ci ludzie to robią, co takiego próbują ukryć przed śledczymi? Spokoju nie dawał mu telefon Alyssi Salvado. Musiała go mieć przecież przy sobie w dniu śmierci a jednak w tajemniczych okolicznościach przepadł jak kamień w wodę.

Po odebraniu kwitów od prokuratora, pojechał znów do „Morgan & Son”. Po wczorajszej rozmowie z szefem serwisu, okazało się, że firmowe czapeczki można zabrać z poczekalni i tak pewnie Ed by zrobił, gdyby planował, to co zrobili fałszywi monterzy. Niemniej listę klientów i byłych pracowników, trzeba było sprawdzić, jeśli istniała chociaż minimalna szansa że przestępcy popełnili błąd, Hoover nie mógł pozwolić sobie na podobne partactwo. Wchodząc do poczekalni sprawdził czy w środku znajdują się kamery. Zamierzał poprosić szefa o udostępnienie nagrań z ostatnich dwóch tygodni i przejrzeć jej na spokojnie, wieczorem w mieszkaniu.

Gdy wrócił do biura czekał na pierwsze ekspertyzy informatyków, sam zajął się sprawdzaniem nazwisk z listy którą otrzymał od szefa „M&S”. Gdy wrzucał na bęben kolejne nazwisko z listy klientów, zadzwonił telefon. Gdy spojrzał na wyświetlacz, zamarł. W końcu odebrał.
- Cześć Ed – usłyszał w słuchawce głos Mary Taylor. Nie pamiętał kiedy ostatni raz z nią rozmawiał. To było chyba na ostatniej rozprawie, kiedy zapadł wyrok a kobieta, szlochając rzuciła się agentowi w objęcia i podziękowała za wszystko co zrobił.
- Dzień dobry pani Taylor. Coś się stało?
- Dostałam dzisiaj wiadomość od mojego prawnika. Adwokaci Millsa zamierzają przekonać gubernatora LeBeau, żeby wstrzymał egzekucję.
Mary Taylor rozpłakała się. Ed nerwowo ścisnął ołówek trzymany ręce.
- Pani Taylor…Mary….To nic nie znaczy. Za trzy tygodnie Mills skończy na elektrycznym krześle i żadna apelacja mu nie pomoże.
- Podobno LeBeau to zagorzały katolik i przeciwnik kary śmierci. A Mills był pastorem w Maple Ridge…
- Powtarzam, to nie ma żadnego znaczenia. Uspokój się, weź swoje leki. Niedługo będzie po wszystkim, obiecuję ci.
Hoover usłyszał w słuchawce przeciągłe westchnienie.
- Byliście taką piękną parą. Ty i Gwen. Ostatnio w końcu odważyłam się przeczytać jej pamiętnik, wiesz? Kochała cię nad życie Eddie. Mam nadzieję, że ułożyłeś sobie w końcu życie. Masz żonę, dzieci?
Ołówek trzymany w dłoni agenta złamał się na pół.
- Nie, pani Taylor. Przepraszam, ale jestem teraz trochę zajęty, oddzwonię później.
- Oczywiście, oczywiście. Trzymaj się Eddie.
Hoover rzucił telefon na stół i wyciągnął papierosa, którego natychmiast odpalił, szybkim i nerwowym ruchem.
- Hej, pojebało cię Hoov!? Tu się nie pali! – zawołał Chris, który właśnie przechodził korytarzem. Ed pokazał mu środkowy palec po czym wrócił do sprawdzania listy klientów i pracowników „Morgan & Son”.

Ed znów nie pamiętał o której położył się spać. Wziął proszki, zaległ na łóżku z laptopem Alyssi Salvado na kolanach a gdy rano się obudził, komputer leżał obok na nocnym stoliku, rozładowany. Od razu podłączył ładowarkę, uznał jednak, że nie przed wyjściem do pracy, nie zdąży nic już sensownego zrobić. Wziął szybki prysznic, przebrał się i niecałą godzinę później był już w biurze. Przeglądając nagrania z poczekalni naprawdę zaczął martwić się o swój wzrok, katowany od świtu do zmierzchu promieniowaniem z ekranu. Po tym jak stary opierzył go i dał do zrozumienia, że śledztwo w sprawie Salvado prowadzić ma sam, agent nie miał odwagi prosić o dodatkowych ludzi, którzy odwalą za niego brudną robotę. Po kolejnej paru godzinach przyglądania się twarzom wchodzącym do poczekalni ludzi zerwał się z krzesła i chwycił za marynarkę.
- Pierdolę to.
Poprzedniego wieczora dużo myślał o rozmowie z szefem „Morgan & Son”. I choć facet na pierwszy rzut oka wydawał się w porządku, sprawa dwóch fałszywych monterów nie dawała agentowi spokoju. Musieli mieć wiedzę, nie tylko o tym która firma serwisowa obsługuje komisariat, ale także rozeznanie dokąd pójść i czego konkretnie szukać w policyjnym magazynie. Sabotażyści w jakiś sposób musieli być powiązani z komisariatem. Chciał wierzyć, że żaden z gliniarzy im nie pomagał, więc najpierw postanowił sprawdzić inną teorię.

Gdy przyjechał do restauracji „ABSteak”, w środku wciąż większość stolików było wolnych, prawdziwy ruch miał się zacząć pod wieczór. Agent jak zwykle w takich sytuacjach jak ta przedstawił się, pomachał służbową legitymacją po czym poprosił kelnera o rozmowę z menadżerem lub inna osobą decyzyjną. Przy sobie miał zdjęcie Alberta, jednego z serwisantów „Morgan & Son”, który w czasie, gdy fałszywi monterzy niszczyli dowody, w policyjnym magazynie, miał rzekomo przebywać na terenie lokalu. Hoover pokazując pracownikom restauracji zdjęcia Alberta zadał kilka szczegółowych pytań, by potwierdzić jego alibi. Gdy skończył udał się pod domowy adres drugiego z techników, Jima którego rysopis mógł pasować do sabotażysty z kolczykiem w uchu. Sprawdził czy na ulicy, gdzie mieszka facet są kamery monitoringu, po czym wsiadł do swojego dodge’a, odpalił papierosa i zadzwonił do detektywa Duffiego.
- Cześć Ken. Dzwonię zapytać czy macie już rysopisy pamięciowe tych fałszywych monterów. Jeśli tak, wpadnę na komisariat, chciałbym je obejrzeć.

Wieczorem, Ed wrócił do mieszkania wyprany z energii. Kolejne godziny w biurze spędził oglądając nagrania z monitoringu w poczekalni. Czuł, że oczy ma suche jak pieprz, więc w nerwach przeszukał domową apteczkę i znalazł przeterminowane krople, którymi zakroplił soczewki.
Jutro pójdzie do Flechera i poprosi by przydzielił do sprawy młodych kotów, niech oni marnują czas i przeglądają te pieprzone nagrania. Z tą myślą, odpalił laptopa Alyssi, tym razem zamierzając przeszukać jej prywatną pocztę e-mail.

Ed był zaskoczony późnowieczornym telefonem, niemal już zapomniał o prośbie skierowanej do Bletchera. Wyglądało na to, że ma u starego większy posłuch niż przypuszczał. Podziękuje mu za to jutro.
- Cześć. Rozumiem, że Steven Bletcher wprowadził cię w szczegóły? Prowadzę dochodzenie w sprawie śmierci pracownicy biura „Caribbean Turism” Alysssi Salvado i jej ewentualnych powiązań z kartelem. Dziesiątego stycznia byliście w hotelu na Margaricie, robiliście zdjęcia, na których znalazła się Salvado i śledzony przez was, jak przypuszczam, podejrzany. Na pewno wiesz o kogo chodzi. Jego dane są utajnione, zdjęcie zamazano. Możesz mi zdradzić jakieś szczegóły na jego temat?

- Tyle o ile. - odpowiedź była dość krótka i enigmatyczna. - Nic nie wiemy o żadnej Salvado i jej sprawie. Jeden z naszych cyknął jej parę fotek w windzie bo jechała w niej z jednym z podejrzanych. Nie mamy pojęcia kim ona jest więc wysłaliśmy do centrali te fotki. Więcej nic o niej nie wiemy. - Johnson z miejsca ostudził ewentualne pytania o kobietę ze zdjęć. Ed prawie czuł przez telefon jak tamten kręci głową.

- Nie pytałem o Salvado, tylko tego podejrzanego z Margarity – przypomniał Ed – Wiem, że niechętnie dzielicie się takimi informacjami, ale sprawa jest o tyle dziwna, że pięć dni po tym jak zrobiliście zdjęcia na Margaricie, Salvado wyskoczyła z okna w hotelu w LA. Kiedy chciałem przejrzeć nagrania monitoringu z tamtego wieczoru, okazało się, że płyty które trzymano w magazynie z dowodami w komisariacie zostały zniszczone. To nie byli amatorzy, faceci przebrani za monterów weszli w środku dnia do komisariatu pełnego gliniarzy. Dlatego podejrzewam, że to jakaś grubsza sprawa powiązana z Margaritą. Nie ruszę dalej ze śledztwem, jak nie dowiem się, kim był podejrzany, którego wtedy śledziliście. Pomożesz?

Agent z innej komórki DEA, podczas innego dochodzenia i w innym kraju milczał dłuższą chwilę po tym jak jego kolega z LA skończył mówić. - Skąd pewność, że ta Salvado to ta której zrobiliśmy zdjęcie? - zaczął od pytania czy rozmawiają o tej samej kobiecie. Wyglądało na to, że tam na Margaricie mają tyle pojęcia o Salvado i prowadzonym w LA śledztwie co agenci z LA o dochodzeniu prowadzonym na Margaricie.

- A my prowadzimy sprawę w sprawie lokalnego przemytu. Końcówka trasy przerzutowej prowadząca przez Wenezuelę i możliwe, że głębiej. Zajmują się tym bardzo nieprzyjemne typki. Ale nie podejrzewam ich o taką finezję i zasięg jak mówisz. Ono mogą stłamsić dziwki, ostrzelać konkurencję z samochodu, poderżnąć gardło kapusiowi, strzelać się i zarzynać między sobą ale to co mówisz kompletnie mi do nich nie pasuje. Zbyt wiele finezji. Oni by prędzej kogoś rozwalili na ulicy czy coś w ten deseń. Nie bawiliby się w żadne subtelności. I wierz mi widzimy jak właśnie tutaj tak załatwiają sprawy. Więc zdziwiłbym się gdyby wysłali kogoś do was i nagle nauczyli się innych metod pracy. - agent Johnson pozwolił sobie na dłuższą wypowiedź ale chociaż nie podał żadnych szczegółów co do prowadzonego śledztwa to głos ociekał mu sceptycyzmem. Metody działania kartelu jakie opisywał brzmiały właśnie jak dość standardowe metody działania kartelu. A numer jaki kto odstawił na komisariacie raczej trudno było wpisać w ten schemat.

Ed nie mógł nie zgodzić się z tym co powiedział Johnson. Może nie pracował w DEA zbyt długo lecz zdążył poznać zwyczaje karteli, głównie tych po drugiej stronie muru zbudowanego przez Trumpa. Metody działania narkotykowych gangów rzeczywiście wyglądały mało finezyjnie, wręcz prostacko. Raczej wątpliwe, by nagle wśród tej tłuszczy chciwych, bezlitosnych morderców z południa pojawił się makiaweliczny geniusz zbrodni rodem z „Breaking Bad”, wyprzedzający zawsze swoich wrogów o dwa kroki naprzód.
- Masz rację, to nie w stylu kartelu. Niemniej chciałbym ci wysłać parę nazwisk do sprawdzenia. Może jednak w trakcie waszej aktywności w Wenezueli, ktoś nawinął się na radar agencji.
Po ustaleniu szczegółów, Ed od razu wysłał Johnsonowi kilkadziesiąt nazwisk – gliniarzy i pracowników komisariatu, biura Carribean Turism, personel hotelu, serwisantów z Morgan & Son, członków rodziny Alyssi Salvado, wszystkich, którzy przez ostatni tydzień znaleźli się w jego notatkach lub figurowali w aktach sprawy.

Po rozmowie z Johnsonem, Ed wrócił do przeglądania dokumentów znajdujących się w laptopie Alysssi Salvado. Zaczęły go nachodzić coraz większe wątpliwości, czy sprawa jej śmierci rzeczywiście ma związek z narkobiznesem. Bo jeśli nie, znaczyło to, że Bletcher wrobił go w robotę, którą powinni zająć się gliniarze, a od biedy FBI. Nic nie wskazywało, by Salvado miała jakikolwiek związek z kartelami i gdyby nie ci przeklęci fałszywi monterzy, którzy zniszczyli nagrania, Hoover pewnie by już złożył na biurko starego raport zamykający śledztwo. Czy to możliwe, że przez cały czas patrzył nie tam gdzie powinien? Za śmiercią Salvado musiała stać jakaś grubsza afera, ale czy koniecznie związana z narkotykami.

Rano zamiast do firmy, postanowił uderzyć od razu do Racettiego. Zbyt długo z tym zwlekał, czas w końcu ustalić co stało się z telefonem Salvado. Miał nadzieję, że prokurator się nie wkurzy, kiedy znów zobaczy jego gębę w progu swojego gabinetu. Chciał zdobyć nakaz, który upoważni firmę telekomunikacyjną do ujawnienia bilingów Alyssi oraz miejsc, w których po raz ostatni logował się telefon denatki w dniu jej śmierci. Musiała go mieć przy sobie, była przecież aktywną menadżerką z szeroką listą kontaktów, komórka to narzędzie jej pracy, trzecia ręka. A nawet gdyby, jakimś cudem tamtego dnia zostawiła telefon w mieszkaniu, jej brat by przecież o tym wspomniał.
Przeglądanie nagrań z poczekalni postanowił sobie darować. Liczył, że Bletcher przychyli się do jego prośby i wyznaczy do tego agentów, którzy nie mają nic lepszego do roboty. Sam zaś czekając na nakaz od Raccetiego zamierzał się skupić na laptopie Alyssi.