- Cześć chłopaki. Mam dla was nowe zadanie – uśmiechnął się niewinnie Ed i poklepał po plecach jednego z informatyków. Położył na jego biurku laptopa Alyssi a obok niego paczkę świeżutkich pączków– Co prawda sam już przejrzałem większość rzeczy, ale potrzebuje waszej pomocy.
Agent wyjaśnił jajogłowym, że Alyssia Salvado korzystała z usług serwisu randkowego. Miesiąc przed śmiercią, w grudniu, kontaktowała się przez komunikator z mężczyzną i kobietą z którymi nawiązała poprzez portal, wszystko na to wskazywało, bliższą znajomość. Hoover znał tylko ich nicki a potrzebował więcej danych.
- Chciałbym, żebyście namierzyli ich IP i spróbowali ustalić nazwiska. A jak wyciągniecie adresy, numery telefonów, będę wam przynosił pączki przez cały miesiąc – obiecał pół żartem, pół serio.
Ed wrócił do swojego biura, po czym zaczął odpalił przeglądarkę i wpisał „LA Yacht Club 2017”, nazwę klubu żeglarskiego, z którym w jakiś sposób powiązana była Alyssia. Przekopywał się przez kolejne strony szukając informacji o znanych członkach klubu (których od razu sprawdzał w systemie), ewentualnych aferach, wszystkich co mogło by zwrócić uwagę gliniarza lub agenta federalnego. Zaginiony telefon denatki wciąż nie dawał mu spokoju, niczym natrętny robal podgryzał i nie pozwalał do końca skupić na innych zadaniach. Grimberg i Maxwell zaprzeczali jakoby podczas kolacji korzystała z komórki, z telefonem nie widziała jej jego nieudana randka (cholera, jak ona miała na imię?). Bilingi potwierdziły, że Salvado miała go jednak przy sobie w hotelu, co utwierdzało agenta w przekonaniu, że śmierć kobiety prawdopodobnie nie była zwyczajnym samobójstwem. Czy morderca był już w pokoju gdy Alyssia wróciła z kolacji? Czy to on zabrał telefon? A jeśli tak, do dlaczego? Znajdowały się na nim wrażliwe dane? Historia połączeń, SMSy, zdjęcia?
Późnym popołudniem agent skończył w końcu pracę. Stojąc w korkach i paląc papierosa zadzwonił do Kena. Liczył, że gliniarz pomoże mu wyjaśnić część wątpliwości. Opowiedział o ostatnich wynikach śledztwa.
- Przesłuchaliście świadków, którzy tego dnia zajmowali sąsiednie pokoje? – zapytał gdy już skończył dzielić wynikami swojego dochodzenia – A jeśli tak, masz do nich jakieś namiary?

Wrócił do mieszkania, ale tego dnia postanowił zrobić sobie dyspensę od pracy. Przez ostatnie dni nie robił wieczorami nic prócz grzebania w prywatnym życiu Alyssi zamkniętym w obudowie jej MacBooka. Ze szklanką burbonu w ręce zasiadł na kanapie przed telewizorem, odpalił czerwonego malboro i włączył Netlixa. Gdy po północy skończył oglądać szósty odcinek „Narcos” nie pamiętał co wydarzyło się w poprzednich pięciu. Zagadka zaginionego telefonu Alyssi Salvado nie mogła wyjść mu z głowy.

- Ok Ann, to wprowadzisz mnie w końcu w szczegóły akcji? - poprosił Ed, który bez wahania przyjął propozycję koleżanki. Ostatnimi czasy zasiedział się za biurkiem a nalot na melinę był miłą odmianą dla żmudnej, detektywistycznej roboty.

- Jasne, siadaj. - Annie wskazała mu miejsce aby rozsiadł się wśród tych co były wolne. Jeszcze doszła potem jedna czy dwie osoby i Ed zorientował się, że chyba wszystkich zna mniej lub bardziej. W końcu to byli koledzy i koleżanki z tego samego biura. Łącznie poza nim i agentką prowadzącą tą odprawę i akcję było kilka osób. Z czego ze dwie to chyba Ann ściągnęła do pomocy podobnie jak jego.

- To skoro są już wszyscy to możemy zaczynać. Bardzo dziękuję wszystkim za przybycie. - Moore wstała ze swojego miejsca i podeszła do tablicy której często używano podczas odpraw by wspomóc prezentację.

- Od jakiegoś czasu rozpracowujemy sprawę narkotyków pojawiających się na rynku. Dokładniej w okolicach “Red Parrots”. - na wyświetlaczu pojawiło się wejście do jednego z klubów. Czerwony neon zdobił nazwę oraz obrys ptaka od jakiego dał nazwę.

- To nasi stali klienci. Dziwki, alkohol, narkotyki i te sprawy. Zazwyczaj ogarniają to chłopcy z metro ale od czasu do czasu albo nas wzywają albo my mamy tropy które nas tam ciągnął. - brzmiało trochę jak siedlisko grzechu. Czyli popularny nocny klub gdzie można swobodnie przyjść i spuścić trochę pary, zostawiając gotówkę. Zwłaszcza w weekendy. A przecież zbliżał się sobotni wieczór. Ed kojarzył lokal i tego, że przewijał się czasem w raportach chociaż do tej pory sam żadnych spraw związanych z nim bezpośrednio jakoś nie miał.

- Tak było i tym razem. Wszystkie tropy prowadzą do tej dziury. Możliwe, że na rynku pojawił się jakiś nowy narkotyk. Ale możliwe, że nie. Nie mamy żadnej próbki do zbadania a tylko niejasne plotki. - gdy Moore skończyła streszczać ogóły o co chodziło w tym lokalnym kolorycie przeszła do konkretów.

- Prawdopodobnie w sprawę są zamieszane dziewczynki z tego klubu. Nie wiemy czy ktoś jeszcze ani czy wszystkie. Ale wszystko wskazuje na to, że albo one rozprowadzają towar, zapewne wśród swoich klientów, albo on jakoś przechodzi przez ich ręcę. Na razie wciąż to sprawdzamy. - Annie dalej streszczała mając widocznie sporą wprawę w prowadzeniu odpraw bo mówiła wyraźnie, rzeczowo i pewnie. Ale z tego co mowiła wyniało, że sprawa jest na dość wczesnym etapie. Takim w jakiej jest pełno ciemnych i szarych plam.

- Ale to co zamierzamy zrobić z tym dzisiaj? - zapytał jeden z agentów ściągniętych do pomocy tak samo jak Hoover. Tak samo jak on pewnie niewiele wiedział o tej sprawie w jakiej mieli dzisiaj pomóc.

- Już mówię. Dowiedzieliśmy się, że dzisiaj spodziewają się dostawy. Zapewne będzie to ktoś z jakąś torbą, teczką czy plecakiem. Niestety nie wiemy kto to ani jak wygląda. Mamy tylko imię lub ksywę. Pablo. - agentka wskazała na tablicę na której była zaczerniona sylwetka głowy z wymalowanym znakiem zapytania i podpisany ową ksywą czy imieniem. To chociaż ten detal się wyjaśnił.

- Wiemy też, że powinien się spotkać z tym człowiekiem. - tutaj uruchomiła pilot i rzutnik wyświetlił fotografię meżczyzny w marynarce, krawacie i szklaneczką w dłoniach.
- To Tim Robinson. Zwany “Śliski Timmy”. Już trzy razy udało mu się wyślizgać w sądzie. Jest managerem tego lokalu i prawą ręką właściciela. Prawdopodobnie jeśli to nie on wszystkim kręci no to pewnie wie bardzo wiele ciekawych rzeczy. Ale nie on jest naszym celem na dzisiaj. Musimy zidentyfikować Pablo. I sprawdzić dokąd pojedzie po wizycie w klubie. Możliwe, że jeśli się nie zorientuje, że ma ogon to zaprowadzi nas w ciekawe miejsca. Drugorzędnym celem operacji jest dowiedzenie cię czegokolwiek nowego o tym syfie, dziwkach i co tam jest właściwie grane. Ale priorytetem jest Pablo. Nie chcemy go spłoszyć ani uprzedzić Śliskiego, że znów interesujemy się jego lokalem. Pytania? - Żelazna Anna szybko przedstawiła najważniejsze szczegóły dzisiejszej operacji. Wyglądało to na to, że trzeba zinwigilować teren tak aby teren się tego nie domyślił. No i powinno się obyć bez dymu aby nie wzbudzić podejrzeń w klubie.
- Wszystko jasne Annie – odpowiedział Hoover – Jak to robimy? Wchodzimy jako klienci i dyskretnie obserwujemy lokal?

- Tak. Obstawimy lokal. Część będzie na zewnątrz, część wejdzie do środka. Dwa samochody muszą być w pogotowiu aby w każdej chwili pojechać za tym Pablo. Ale najpierw trzeba go namierzyć. Dlatego musimy pilnować Śliskiego. Zapewne będzie trzymał rękę na pulsie skoro ma się spotkać z dostawcą. - Annie szybko odpowiedziała na to pytanie agenta i rozejrzała się czy jeszcze on albo ktoś jeszcze chce coś ustalić przed wyjazdem do klubu.

Ed w klubach i barach czuł się jak ryba w wodzie, towarzystwo dziwek dla samotnego singla mieszkającego w LA też nie było niczym nowym, nie powiedział jednak tego głośno przy Ann i chłopakach.
- Ok. Mogę rozejrzeć się w środku – zaproponował.

- Świetnie. Ktoś jeszcze ma jakieś preferencje? - szefowa operacji zaplanowanej na ten wieczór z uśmiechem zadowolenia przyjęła zgłoszenie Hoovera. A potem rozejrzała się po pozostałych. Jeszcze paru kolegów i koleżanek zgłosiło się do różnych zadań ale wykreowały się dwie podstawowe grupy, zewnętrzna czekająca w samochodach i jaka miała na siebie wziąć śledzenie już namierzonego Pabla a także stanowić ogólną rezerwę “w razie czego” dla tych wewnątrz. Tudzież kordon chociaż przy szczupłości sił raczej dość symboliczny. Grupa wewnętrzna miała zaś udawać standardowych klientów klubu i spróbować zlokalizować tajemniczego kuriera i jego równie tajemniczą przesyłkę.

- No to teraz skoro wszystko jasne to zapraszam do garderoby. - Annie klasnęła w dłonie i wskazała na drzwi wyjściowe. Nie dosłownie za nimi ale też na tym piętrze były magazyny z ciuchami i całą masą gadżetów jakimi mogli dysponować agenci jacy mieli działać w terenie. Różnorakie tereny, środowiska i subkultury wymagały różnorodnych przebrań dlatego popularnie nazywano ten magazyn garderobą.

Ed długo zastanawiał się nad doborem odpowiedniego stroju, który nie wzbudzałby sugestii co do pracy jaką wykonywał. Niektórzy dilerzy, dziwki czy alfonsi mieli radar w oczach i potrafili bezbłędnie rozpoznać gliniarza czy federalnego działającego pod przykrywką, nawet jeśli jego wygląd wcale nie był oczywisty. Hoover „Red Patriots” kojarzył tylko ze słyszenia, bywał czasem jednak w podobnych klubach, więc miał wyobrażenie jak wyglądają przeciętni klienci takiego lokalu. Nie chciał się wyróżniać z tłumu, więc postawił na t-shirt, złoty łańcuszek, jasną sportową marynarkę, spodnie w kant z w tym samym odcieniu i brązowe buty z czubem. Włosy zaczesał do tyłu brylantyną, na nadgarstku wyeksponował podróbkę Rolexa.
- Kurwa, Hoov, ale się odpierdolił! – zaśmiał się Tucker, jeden z agentów biorących w akcji Ed odpowiedział mu uśmiechem i pokazał środkowy palec – Chłopaki ktoś mu już powiedział, że „Red Patriots” to nie jest klub dla pedziów?
Ricky Martinez i Stan Krasicky zarechotali. Will Tucker robił w biurze za klasowego śmieszka i agent zdążył się już przyzwyczaić do jego niewybrednego poczucia humoru.
- Wiesz Tucker, idę na randkę z twoją matką, więc muszę wyglądać jak człowiek – odgryzł się Ed. Tym razem to Will musiał się zmierzyć się z szyderczym śmiechem kolegów. Wyszczerzył swoje śnieżnobiałe zęby, kontrastujące z jego czarną skórą.
Wiecznie zamyślony Paul Foster przebierał się w milczeniu i nie reagował na słowną szermierkę kolegów z biura. Martin,najmłodszy stopniem agent, niemal świeżak, był zbyt zestresowany akcją by uczestniczyć w rytuałach samców. Gdy Ed w końcu uzupełnił ostatnie elementy stroju wyszedł i dołączył do Ann. Postanowił przezornie nie zabierać ze sobą ani broni ani odznaki, gdyż nie był pewien czy przy wejściu do klubu nie zostanie przeszukany przez ochroniarzy.

Wchodząc do klubu, Ed od razu uderzył do baru żeby zamówić drinka. W końcu udało mu się przecisnąć przez tłumek imprezowiczów stojących w kolejce i zająć miejsce na barowym krześle obok rudowłosej ślicznotki w obcisłym topie. Widząc, że kobieta mu się przygląda Hoover postał jej flirtujący uśmiech. Ślicznotka przewróciła oczami, zeszła z siedzenia i zniknęła, gdzieś w głębi klubu. Agent musiał przełknąć gorycz lekkiego upokorzenia. Lekkiego, bo na szczęście nie przyszedł tu na podryw, flirtowanie z klientkami klubu stanowiło część maskarady, nie chciał zbytnio się wyróżniać na tle innych facetów polujących w „Red Parrot” na jednorazowe przygody. Gdy odebrał drinka ruszył w kierunku sali, gdzie ubrane skąpo laski tańczyły na rurach. Usiadł przed sceną, ukradkiem przyglądając się mężczyznom podziwiającym wdzięki dziewcząt. Niełatwo było się skupić na zadaniu, kiedy afrykańska bogini o hebanowej skórze i zmysłowych tatuażach prężyła się przed nim zachęcając do wciśnięcia paru dolców za gumkę majtek. Co chwila w słuchawce słyszał utyskiwania Ann, która próbowała zapanować nad temperamentem Tuckera. Mimowolnie się uśmiechnął przeglądając zdjęcia, które wysłali mu na telefon chłopaki. Gdy skończył drinka postanowił iść się odlać. Mijając loże nagle usłyszał swoje imię.
- Ed!?
O kurwa.
- Ed, tutaj!
Hoover odwrócił się. Cathy, dziewczyna, którą poznał w „Bukowski’s Tample”, jedna z ostatnich osób które widziały Alyssie Salvado żywą siedziała w loży w trzema koleżankami i machała mu wesoło. Najwyraźniej przeszła jej już złość na nieudaną randkę w hotelu, albo była zbyt pijana, żeby o tym pamiętać. Ed zawrócił i podszedł do stolika.
- Cześć Cathy – przywitał się.
- No heeej! – kobieta niezdarnie podniosła się z siedzenia i cmoknęła agenta w policzek. Rzeczywiście była już mocno wstawiono.
- Zaraz! To ten Ed!? Ed z hotelu? – do rozmowy dołączyła jedna z koleżanek Cathy, latynoska przy kości, wyglądająca jak żona jakiegoś portorykańskiego dilera. Gdy Cathy potwierdziła skinieniem, reszta towarzyszek zabawy wesoło zachichotała.
- Przysiądziesz się do nas Eddie? – zaproponowała po chwili jego znajoma a Edward słysząc kolejne komunikaty w słuchawce pokręcił zdecydowanie głową.
- Może później. Muszę do toalety.
- Tylko o mnie nie zapomnij! -krzyknęła Cathy gdy Hoover odchodził w kierunku toalet. Ed posłał jej uśmieszek, uniósł kciuk do góry i w pośpiechu zniknął z pola widzenia swojej nieudanej randki. Nie sądził by Cathy była problemem i zagrażała akcji. Na wszelki wypadek postanowił jej unikać i wtopić w tłum, by go nie wypatrzyła. Kolejne minuty spędził kręcąc się w pobliżu parkietu, kilka razy odwiedził wewnętrzną palarnię. Gdy Martin namierzył podejrzanego, Ed od razu udał się do baru. Gdy zauważył jak ciemnoskóry facet z dredami i fioletowej marynarce siada za barem Hoover od razu zaczął rozglądać się za miejscem, gdzie mógłby usiąść. Najlepiej jak najbliżej celu.

Ed ledwo dokończył dopić drinka gdy pojawiła się kelnerka. Był prawie pewien, że facet w fioletowym garniaku, to osoba, której szukają więc kiedy tamten wstał, agent poczekał chwilę, a potem wystukał szybko smsa.

Cytat:

Mulat. Fioletowy garniak. Wydaje mi się, że to nasz figurant. Będę go miał na oku.

Hoover odczekał chwilę a gdy facet ruszył z baru w kierunku vip roomów i toalet, wstał ze stołka i udając, że skupiony jest na telefonie ruszył za nim, dyskretnie obserwując.

Cytat:

Kieruje się w stronę vip roomu i toalet. Idę za nim, trzymam dystans.

Miał złudną nadzieję, że facet nie wejdzie do pomieszczeń dla personelu, choć jeśli przyszedł tu w interesach, raczej nie będzie załatwiał ich w kiblu.

Ed wolał nie ruszać się z miejsca, istniała duża szansa, że pan fiolecik wyjdzie z vip roomu tym samym wejściem a wolał tego nie przeoczyć. Nie spuszczał oka z ochroniarza, który pilnował by żaden szarak nie wszedł na zaplecze dla ważniaków. Przez chwilę agent myślał by zagadać do faceta i jakoś przekonać, żeby dla niego zrobił wyjątek, ale widząc twardą minę wykidajło uznał, że nie ma wystarczającej siły przekonywania. Czekał więc cierpliwie. Sądził, że te kilkanaście czy kilkadziesiąt minut zejdzie mu na podpieraniu ściany i obserwacji, ale nie…Życie miało wobec niego inne plany.
- Hej Eddie, co tak stoisz sam? – latynoska koleżanka Cathy, dopadła do niego niczym przyczajony drapieżnik atakujący niespodziewającą się niczego ofiarę. Podrygując w rytm muzyki, kołysała szerokimi jak stodoła biodrami i ocierała się o spodnie agenta. Popijała fantazyjnego drinka, jak sądząc po mętnym spojrzeniu nie pierwszy tego wieczora.
- Czekam na kogoś – odparł agent czując, jak powierzchnia między ścianą a jego plecami zaczyna się gwałtownie kurczyć. Cathy napierała dalej, nie przestając tańczyć.
- Wiesz. Cathy mówiła, że jesteś dupkiem, ale mi się podobasz. Więc gdybyś coś tam chciał…to wiesz…
- Jasne… jasne…
Usłyszał wibrację w telefonie i zerknął na wyświetlacz.

Cytat:

Napisał Stan Ej, ludzie, Hoover wyrwał jakąś dupę! Pieprzony szczęściarz!

Cytat:

Napisał Ed Pieprz się Stanley

Cytat:

Napisał Stan Wyślę wam zdjęcia, obczajcie jaka miss.

Cytat:

Napisał Tucker W poniedziałek rano będziesz bohaterem całego biura, Eddie.

Cytat:

Napisał Ed Powiedziałem pieprzcie się. Nie znam jej.

SMS został wysłany w niefortunnym momencie bo pijana latynoska w pewnym momencie bezceremonialnie polizała Hoovera po uchu jakby robiła przymiarkę przed wypiciem shota tequili. Koleżanka Cathy w końcu odpuściła, ale w każdej chwili mogła przecież wrócić.
Wyłaź fiolecik, pomyślał Ed nerwowo zerkając na kolejne szydercze smsy, które pisali między sobą agenci.