Zmęczony po intensywnym dniu, Marduk z zadowoleniem dołączył do swojego małego oddziału, pozostali nie czekali i już zajęli się jedzeniem i piciem. Innemu patrolowi, którym dowodziła wesoła i głośna blondynka o imieniu Calaba, udało się upolować trochę lokalnej zwierzyny. Jeden z przedstawicieli miejscowej fauny, która rozmiarem była dostosowana do gigantów którym stawiali czoła, wystarczył by wszyscy Sayianie biorący udział w misji mogli się najeść. Piekące się kililkunastometrowe cielsko z łbem z kłami prawie tak dużymi jak Marduk robiło wrażenie.

W miarę jak jedli i pili atmosfera robiła się luźniejsza, Marduk wykorzystał okazję by spróbować dowiedzieć się więcej o swoich towarzyszach. Losy Rocha i Piora potoczyły się tak jak większości Saiyan którzy przeżyli zagładę planety Vegeta, zostali oni w ramach treninu wysłani na obce planety, których nazw już nawet nie pamiętali. Pior zostal szybko odnaleziony i jeszcze jako młodziak dołączył do sił Vegety. Wydawał się być spokojnym typem, który był zadowolony ze swojego miejsca jako szeregowy żółnierz, pił również w miarę wstrzemięźliwie. Inaczej niż jego czupurny brat Roch, który zdawał się rzucać wyzwanie Mardukowi. Pior wyznał, że Roch został odnaleziony później niż on i wychowywało go półdzikie, słynące z brutalności plemię. Jednak widać było że pomimo różnic charakteru gotów jest w razie czego stanąć murem za bliźniakiem.

Xela zachowywała się podobnie spokojnie jak Pior, mówiąc mało i ignorując próby flirtu ze strony Rocha i Marduka - wyjawiła, że w momencie zagłady planety Vegeta jej rodzice towarzyszyli małoletniemu księciu; jej matka była już wówczas w ciąży i wkrótce urodziła córkę. Gdy któryś z Saiyan z oddziału Calaby rzucił żartobliwy komentarz na temat ambicji Vegety rekompensującej jego niski wzrost, Xela uderzyła go w twarz i skarciła, co o mało nie wywołało dużej bójki.

W miarę jak godzina robiła się późniejsza, Marduk zagadał się z Calabą, która w przeciwieństwie do Xeli była bardziej otwarta. Dowódczyni drugiego patrolu była nawet ładna w muskularny sposób i pomimo blizn szpecących jej ciało. Pomimo wesołego usposobienia widać było że jej podkomendni mają ją w poważaniu, poziomem mocy zaś nie ustępowała Mardukowi. Z ciekawością wysłuchała opowieści Marduka o jego pobycie na Assarii, sama jako dziecko zagubiła się w drodzę na swoją planetę i była wychowywana przez bandę piratów zanim odnaleźli ją ludzie Vegety. Wydawała się mieć hedonistyczne podejście do życia i lubić emocje związane z walką i podbijaniem nowych światów. W końcu kiedy Roch przysnął a Xela i Pior oddalili się do swoich kwater, Marduk i Calaba również się oddalili, by bardzo przyjemnie spędzić czas. Kiedy skończyli, zziajany Saiyanin zdał sobie sprawę, że za bardzo już się nie wyśpi, gdyż za dwie godziny miał zgłosić się do Nappy....

Wskazany przez pozbawionego przytomności Żurawia budynek nie znajdował się daleko od "pałacu", jak przyzwyczaił się określać centralny budynek C-SGK1. Większym problemem był fakt, że już nie tylko w "pałacu", ale w całym kompleksie panowało ogromne zamieszanie. Z okna pokoju android był w stanie dostrzec latające nad domostwami patrole, zewsząd do jego sensorów dobiegały krzyki, gdzieś w oddali doszło nawet do eksplozji, zapewne uczniowie Tiena toczyli tam walkę z Żurawiami.

Jedno było pewne. Plan Tiena nie powiódł się. Nie udało mu się zająć swoją osobą uwagi Żurawi na tyle długo, by pozostali zdążyli stąd wyprowadzić wszystkich więźniów. Co więcej, jeśli android się nie pospieszy, to "włamanie" przerodzi się w regularną bitwę, a tej wygrać nie mogli z uwagi na wielokrotną przewagę liczebną przeciwnika.

C-SGK1 mógł jednak wykorzystać zamieszanie na swoją korzyść. Przemykając wąskimi uliczkami, starając się pozostawać w cieniu i wykorzystując swoje naturalne predyspozycje do nieemitowania energii ki, mógł pozostać niezauważonym. I faktycznie mu się to udało, choć dwukrotnie nieomal nie wpadł na piesze patrole, których uniknął jednak w ostatniej chwili.

Wreszcie dotarł do wskazanego przez swojego jeńca budynku. Nie był jednak pierwszym, który tego dokonał. W tej chwili przy wejściu trwała walka pomiędzy Rottoro i jego towarzyszem, a trójką Żurawi.

Girmowie byli wyjątkowo zamożnym rodem z taką masą koneksji, że Forschowie wypadali przy nich skromniej niż Ransanowie przy tych drugich. Senior rodu, staruszek Tzerald, był prawdziwą legendą. Walczył w licznych wojnach, dowodząc armią dziadka księcia Zarbona. Dziadka, który był jeszcze królem, a sam Nobraz niepodległą i niezależną planetą. Sam król zaś, nie przejawiając talentów militarnych, powierzał dowództwo swoim generałom, między innymi Tzeraldowi Girmo.

Źródłem potęgi rodu były jednak surowce naturalne, na handlu którymi wzbogacili się kilka pokoleń temu. Dziś nie było już po tej stronie globu korporacji, wielkiej firmy, czy nawet mniejszej, ale znaczącej w skali miasta, w której Girmowowie nie mieliby znaczącej ilości udziałów. Można było powiedzieć, że kontrolują praktycznie każdą dziedzinę życia. Zarządzali też przemysłem zbrojeniowym, a wielu z ich kuzynów pracowało dla rządu i to na wysokich stanowiskach. To wszystko czyniło z Rely'ego Girmo, syna Tzeralda i obecej głowy rodu, człowieka, z którym nie chce się zadzierać.

Z tego co Zere'el znalazł na szybko w sieci wynikało, że Yllian Girmo jest jedynym synem Rely'ego, który ponadto posiadał jeszcze cztery córki, wszystkie starsze od brata. Ten ostatni był w zasadzie podrostkiem, który ledwie przekroczył wiek pełnoletności. Wciąż mieszkał z rodzicami w wielkiej posiadłości, leżącej w połowie drogi między miastem, a najbliższym portem kosmicznym.

Sama posiadłość robiła piorunujące wrażenie, a przynajmniej zrobiłaby gdyby wciąż nie panowała ciemność, która jednak miała zacząć ustępować w ciągu najwyżej dwóch godzin. Zielone tereny wokół pałacu były ogromne, być może większe nawet od całej stolicy. Przemknięcie się na nie nie stanowiło więc większego wyzwania dla książęcego gwardzisty, gdyż zewnętrzny pierścień ochrony był pełen dziur i w zasadzie symboliczny.

Skaner zaczął intensywniej pracować dopiero w pobliżu wielkiego domostwa. Tutaj ochroniarzy było zdecydowanie więcej. Pałac otaczała cała sieć punktów strażniczych, wokół których nieustannie krążyły dwu- lub trzyosobowe patrole. Kolejne latały zaś nad ich głowami. Do tego, bardziej przypadkiem niż zamierzenie, Zere'el zlokalizował stanowisko automatycznego działka. Musiał przyjąć, że takowych znajduje się tutaj więcej, a skaner nie pozwoli mu ich wykryć.

Większość okien pałacu była ciemna. Światła paliły się jedynie w niektórych na parterze, gdzie, należało przyjąć, znajdowały się pomieszczenia gospodarcze. Zapewne służba doprowadzała do końca niedokończone sprawy dnia poprzedniego, względnie szykowała się już na nadejście kolejnego.

Zimne powietrze przyjemnie chłodziło twarz lecącego Marduka. Za nim podążali członkowie jego oddziału. Nappa nie wyglądał na zbyt zadowolonego, gdy zobaczył twarz niewyspanego podkomendnego, ale nie skomentował tego faktu ani jednym słowem. Być może uznał, zgodnie z saiyańskim duchem, że jeśli Marduk polegnie w walce, będzie to wystarczającą nauczką.

Zadanie było podobne do poprzedniego. Mieli udać się do północno-zachodniego sektora, zajętego przez korpus Nappy terenu i zbadać aktywność tubylców, którzy podobno zaczęli się tam gromadzić. Pogłoski okazały się jednak nieprawdziwe, albo zdrowo przesadzone, bowiem znaleźli jedynie skromne obozowisko i trójkę olbrzymów, w tym jedną kobietę. Z łatwością przegonili ich na północ, za tymczasową granicę terytorium saiyan.

I wówczas, gdy mieli już wracać z powrotem do bazy, tuż obok ich doszło do eksplozji, która zmiotła Piora z nóg. Reszta z trudem utrzymała się w pozycji pionowej, choć Xela, co nie umknęło uwadze Marduka, trzymała się kurczowo za lewy bok. Pior zdążył się podnieść, gdy z pobliskich krzaków wypadła na nich czwórka wojowników.

Marduk nigdy nie widział takiego umundurowania. Były to jednoczęściowe kostiumy, sztywno przylegające do umięśnionego ciała. Miały ciemnoniebieski kolor, trochę nawet przypominający mundury niektórych saiyan, w tym Vegety. Napierśniki były jednak zupełnie inne. Chroniły tylko klatkę piersiową, ramiona i brzuch pozostawiając odsłonięte. Same były barwy ciemnego różu, podobnie jak rękawice, buty i hełmy. Te ostatnie miały przyłbice z ciemnego szkła, które uniemożliwiały dojrzenie twarzy napastników. Jedynie ciemnozielony kolor skóry, którą można było dostrzec na szyjach wojowników, był jakąś wskazówką co do ich pochodzenia.

Cała czwórka rzuciła się z krzykiem w stronę saiyan...

Rottoro z kompanem radzili sobie nieźle, nie było potrzeby się mieszać. Korzystając z okazji C-SGK1 przemknął bokiem omijając walczących i rozgiął kraty w oknie. Chwilę później był już w środku. Ruszył na poszukiwanie cel. Liczył się czas, bo Rottoro ściągnie tu niedługo kolejnych strażników.

Przeciwnicy uzyskali przewagę zaskoczenia. Nie wyglądało na to, żeby mieli coś wspólnego z miejscowymi olbrzymami, ale nie było czasu na zastanawianie się. Pierwszy z zamaskowanych, zielonoskórych napastników skoczył na Marduka, próbując zadać szybkie kopnięcie z półobrotu, jednak udało mu się zasłonić i sparować przedramieniem.

- Pior, Roch, razem Ki! - Wydał szybką komendę i trójka Saiyan wzniosła się do góry, wystawiając ręce i wspólnie przywołując pociski Ki, które poleciały w trójkę przeciwników. Tamci próbowali także przywołać energię by wytworzyć ochronne tarcze, jednak byli zbyt wolni i ataki dosięgły ich w eksplozji wielokolorowych wyładowań. Jeden z wrogów opadł na ziemię zalany krwią, pozostali zaś wydawali się ledwo trzymać na nogach.

Ostatni z przeciwników stracił cenną sekundę spoglądając na rannych kompanów, co wykorzystała Xela, bezlitośnie doskakując i powalając go precyzyjnym uderzeniem w splot słoneczny. Jeden z tych, co wcześniej oberwali uderzeniem Ki z krzykiem wysłał w jej kierunku pocisk, który Saiyanka jednak przyjęła na napierśnik bez większej szkody.

Właściwie było już po walce, zanim Marduk zdążył po raz kolejny zaatakować Xela i Roch powalili ciężko rannych wrogów. Roch od razu dobił swojego przeciwnika odcinając mu głowę ostrzem Ki.

Marduk odetchnął i pochylił się by przyjrzeć się tajemniczym napastnikom.

- Roch, Pior, rozejrzyjcie się wokół czy więcej się tu tych zielonoskórych nie czai. Ja z Xelą zobaczymy czy któryś jest w stanie by go przesłuchać, musimy się dowiedzieć skąd się tutaj do cholery wzięli!

Granie na automatach było ciekawym doświadczeniem, #17 musiał to przyznać. Co prawda nie potrafił do końca zrozumieć co w tym naciskaniu odpowiednich przycisków, w zależności od tego co pojawi się na ekranie, jest takiego absorbującego, ale jednak coś w tym było. Pogratulował sobie pomysłu by tu zajrzeć. Jak każdy jego pomysł, ten też był dobry. Nawet jeśli reszta nie potrafiła go docenić.

Jego siostra, swoim zwyczajem, bardziej była zainteresowana sklepami odzieżowymi, a ponieważ takowych w galerii handlowej nie brakowało, zniknęła gdzieś i należało przypuszczać, że nie wróci jeszcze przez kilka godzin. Co ciekawe #15 był bardzo chętny do tego by jej towarzyszyć. W ogóle od pewnego czasu łaził za nią niczym wierny pies. #16 postanowił w ogóle nie wchodzić do środka, gdy na jednym z drzew przed wejściem dojrzał ptasie gniazdo, a #13 i #14 stali w głównym holu, pogrążeni w rozmowie.

To z kolei skazywało #17 na towarzystwo #19, jedynego androida bez zaprogramowanej osobowości. A przynajmniej tak lubił o nim myśleć. Nawet #16 był w porównaniu z nim charyzmatycznym i towarzyskim osobnikiem. Ale nieważne, grunt że potrafił pojąć o co chodzi w graniu na automatach i dzielnie wspierał w grach dla dwóch osób. Jednakże po wypróbowaniu wszystkich gier jego towarzystwo zaczynało drażnić. Dlatego też #17 wyszedł z salonu i nie dostrzegając nigdzie #13 i #14, ruszył w kierunku głównego wyjścia z zamiarem dołączenia do #16.

Zastał go tam, gdzie go zostawili, w dokładnie tej samej pozycji, z tym samym durnym uśmieszkiem na twarzy, wgapiającego się w to cholerne gniazdo. #17 nawet nie podjął próby zagadania do towarzysza. Wiedział, że odpowiedź jaką dostanie, będzie krótka, zapewne ograniczona do jednego, góra dwóch słów. O ile w ogóle jakąś dostanie. Stanął więc tylko obok olbrzyma z rudym irokezem, włożył ręce do kieszeni spodni i spojrzał przed siebie.

Zobaczył dwóch dziwnych mężczyzn... Obaj byli łysi. I to nie tylko na głowie, ich ciała w ogóle zdawały się być pozbawione owłosienia. Jeden z nich dorównywał budową #16, lecz tak naprawdę obaj mieli umięśnione sylwetki. Obaj mieli też dziwnie szarą skórę, nietypową dla rodzaju ludzkiego. #17 nie posiadał podobnych osobników w swojej bazie danych. Najbardziej charakterystyczną cechą obu były jednak tatuaże w kształcie fikuśnej litery M, które mieli na czole.

- Android 17, jak przypuszczam? - powiedział niższy z nich, gdy podeszli bliżej. Na jego twarzy wykwitł nieprzyjemny uśmieszek.

#17 był zaskoczony. #16 najwyraźniej również, albowiem przestał gapić się na głupie ptaki i z poważną miną zwrócił wzrok na parę przybyszów. Wiedzieli nie tylko, że mają do czynienia z androidem, ale jeszcze z którym. Skąd? #17 spróbował nie dać niczego po sobie poznać.

- A nawet jeśli to co? - spytał.

- Mamy dla ciebie i tobie podobnych - tu rzucił okiem na #16 - interesującą propozycję...

Budynek więzienny nie był zbyt wielki, więc znalezienie więźniów nie stanowiło większego problemu, zwłaszcza dla kogoś kto był w stanie błyskawicznie się poruszać. C-SGK1 odnalazł trzy cele, które w rzeczywistości były zwykłymi pokojami, nawet niezamkniętymi na klucz. Powód tego dość szybko stał się jasny.

W każdym pokoju android odnalazł tuzin uczniów. Wszyscy, co do jednego, byli uwięzieni w dybach, podobnych do tych, które wcześniej C-SGK1 widział w "pałacu". W pierwszej chwili pomyślał, że są martwi, ale szybko się zreflektował. Byli tylko nieprzytomni, choć poziom ich energii był bardzo niski, wręcz niezauważalny z większej niż paręnaście metrów odległości. Jednak nigdzie nie było widać Chiaotzu.

Zere'el poświęcił sporo czasu na obserwację, którą ułatwiał mu jego ulepszony skaner. W ciemności nie mógłby gołym okiem dostrzec większości strażników, tylko tych z latarkami lub stojących w świetle latarni. Ale nawet na standardowym skanerze nie mógłby poznać dokładnych tras patroli. Co innego na tym urządzeniu, które zapamiętywało i nadawało nazwy poszczególnym odczytom. Wkrótce Ransan wiedział już którędy może przekraść się do posiadłości.

Mimo wszystko nie było to łatwe zadanie. Przypominało bardziej przekradanie się przez linię okopów wroga niż forsowanie ochrony jakiegoś bogacza. A najgorsze w tym wszystkim były te cholerne wieżyczki. Zapewne działały na podczerwień i z łatwością były w stanie dostrzec zbliżającego się intruza. Niestety nie było żadnego sposobu na to by dojrzeć je, przynajmniej w ciemności. Była to wędrówka niczym po polu minowym, tylko że bez wykrywacza.

Skaner pozwolił Zere'elowi ominąć czujki ochroniarzy, parę razy dosłownie w ostatniej chwili przypadł do ziemi lub skrył się za krzakiem. Teraz udało mu się to znów, lecz usłyszał nietypowy dźwięk, przypominający mu odgłos hydrauliki w śmigaczu. Wówczas zobaczył, że parę metrów od niego znajduje się niewielka wieżyczka, która właśnie obracała się w jego stronę.

Mógł zrobić tylko jedno. Uderzył. Pancerz wieżyczki ustąpił pod naporem jego pięści. Cała konstrukcja zapadła się do środka, poszły iskry, gdy nastąpiło zwarcie, a sama wieżyczka przestała się obracać. Ransan poczuł swąd spalenizny. Niestety nie uszło to uwadze dwójki ochroniarzy, przed którymi książęcy gwardzista czmychnął w krzaki.

- Kto tu jest? - spytał głupio, zapewne odruchowo, jeden z nich.

Skaner podpowiedział Zere'elowi, że żaden z nich nie przedstawia wartej uwagi siły bojowej...

Pior ruszył natychmiast, by wykonać polecenie, ale Roch pozostał w miejscu. Nadal stał wyprostowany nad ciałem napastnika, którego zabił. W jego otwartych dłoniach zalśniło jasnoniebieskie światło. Mardukowi przemknęło przez myśl, że saiyanin chce zaatakować jego, lecz pociski ki trafiły w dwójkę nieprzytomnych osobników, kończąc definitywnie ich życie.

- Niewarte uwagi śmieci - Roch wysyczał z odrazą, choć trudno było ocenić czy odczuwał ją w stosunku do zamordowanych przez siebie jeńców, czy do Marduka.

Następnie bliźniak wyskoczył w górę, a następnie skierował się w stronę ostatniego z pobitych zielonoskórych...

Marduk potrząsnął głową we frustracji i wzniósł się w powietrze naprzeciw Rocha.

- Zostaw tego ostatniego, mówiłem że trzeba go przesłuchać!

Zamiast odpowiedzieć, brutalny Saiyanin rozłożył ręce, skupiając falę energii Ki i z wściekłym okrzykiem wysłał ją prosto w Marduka, który nie zdążył się przygotować by w pełni sparować atak. Impet wybuchu wyrzucił go kilka metrów do tyłu.

Pior milczał, za to odezwał się Roch:

- Z drogi! Jeśli zamierzasz poświęcić własne życie w obronie tego nic nie wartego śmiecia, proszę bardzo. Ale jeśli w twoim słabym umyśle masz choćby najmniejsze pokłady rozsądku, odsuniesz się na bok. Nie mam zamiaru zabijać ciebie. Przynajmniej na razie.

Marduk, osmalony i ranny po ataku Rocha, odskoczył na bok. Nie był pewien swoich szans w tym starciu, tego czy Pior i Xela staną po jego stronie (wątpił żeby brat zaatakował brata) a i nie chciał tłumaczyć się Nappie ze śmierci podkomendnego.

- Dobrze, nie będziemy tu się zabijać! Wystarczy że prawie wszyscy Saiyanie zginęli wraz z naszą planetą! Sprawa której przewodzi nasz książę to odrodzenie naszej rasy, ale ty tego nie rozumiesz! A kierowała mną nie żadna litość dla wroga, tylko chęć zdobycia informacji! - syknął wściekły Marduk, ale się wycofał.

- Gówno mnie to obchodzi - odparł, rozbrajająco szczerze, Roch. Następnie wylądował obok ostatniego wciąż żywego jeńca i wdeptał jego głowę w ziemię. - Jeśli jeszcze raz staniesz mi na drodze, skończysz tak jak on - wycelował palec w Marduka. Ale na tym był już koniec. Pozostali saiyanie obserwowali wszystko w milczeniu.

-Sprawdźmy czy w obrębie naszego patrolu nie ma ich więcej i wracamy do bazy! - Warknął Marduk. Stwierdził, że będzie musiał chyba wspomnieć o zachowaniu Rocha w raporcie.