Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Inne > Archiwum sesji z działu Inne
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 02-05-2020, 03:13   #21
 
Ombrose's Avatar
 
Reputacja: 1 Ombrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputację
Warszawa, 22 marca 2019, piątek

Sen Marcela nie należał do najprzyjemniejszych. Może nie cały. Do nieprzyjemnych należała przede wszystkim końcówka w której po raz kolejny wszyscy tonęli wraz ze spadającym do wody pociągiem.
Mimo to Marcel nie obudził się przerażony, zmęczony, czy na kacu (co powinno pewnie nastąpić biorąc pod uwagę okoliczności w jakich poszedł spać). Marcel obudził się pełen nierozładowanej energii, niczym tykająca bomba atomowa, albo wiewiórka po redbullu. Co ciekawsze obudził się z wizją. Z pomysłem. Natchnieniem, które zupełnie nie dawało mu spokoju i nie pozwalało myśleć o niczym innym jak złapaniu pędzla.
W głowie wciąż przewijał mu się obraz. Scena dotycząca Stańczyka, który z przerażeniem na twarzy, w gestach i ruchach ciała zachowując swój figlarny sposób bycia, próbował złapać zielonowłosą dziewczynę. Marta miała na sobie zieloną sukienkę w kolorowe kwiaty. Skakała. W tej dręczącej go wizji nie było jeszcze scenerii, ale Feliński wiedział, że gdy tylko zacznie malować cała reszta ułoży się sama w jego głowie.

Stańczyk, ten prawdziwy siedzący w kącie pokoju, przeciągle ziewnął. Wyglądał na wyczerpanego i zaspanego. Całkowite przeciwieństwo pobudzonego pomysłem Marcela.
- Dzieeeeeń dooooobry - powiedział błazen, tonem kogoś zmęczonego i nie mającego ochoty wstawać na nogi. Nawet jego oczy wydawały się jakieś podkrążone, żeby nie powiedzieć "na kacu".

Zegarek pokazywał, że jest już po dziewiątej rano.

Mężczyzna nie pamiętał, kiedy ostatni raz czuł się taki podekscytowany.
- To będzie piękne - szepnął. - Widzę to. Prawie. Widzę to prawie przed oczami - mruknął do siebie. Albo do Stańczyka. Ciężko było powiedzieć.

To było takie uczucie, jak gdyby miał jakieś słowo na końcu języka, ale nie był w stanie go znaleźć. Tak samo tutaj. Prawie widział okoliczności skoku Marty, ale z akcentem na “prawie”. Był zarazem nieziemsko podekscytowany estetyką tej sceny, jak i perspektywą dowiedzenia się szczegółów na jej temat. I po prostu wiedział, że jak zacznie malować, to pędzel sam wszystko wyjaśni. Marcel nie myślał o wczorajszej rozmowie z rodziną, ani nawet specjalnie nie roztrząsał szczegółów ostatniego snu. W tej chwili w jego głowie dźwięczała jedna myśl, która nie dawała mu spokoju. “Złap za pędzel. Zacznij malować.”

Ruszył jedynie do toalety, aby z niej skorzystać, bo niestety nie można było zbyt długo ignorować własnej fizjologii. Marcel pozostawał człowiekiem, nawet jeśli aktualnie wypełniała go artystyczna pasja. Po drodze zgarnął butelkę wody mineralnej i ruszył po schodach na półpiętro. Skakał co dwa, co trzy, chcąc czym prędzej znaleźć się w pracowni. Nie zwrócił uwagi na to, czy widział kogokolwiek w mieszkaniu. Nawet gdyby ktoś coś do niego w tej chwili powiedział, on by tego nie usłyszał.

Zamknął się w pracowni na pięć godzin. To nie było wcale dużo czasu. Marcel zazwyczaj malował co najmniej miesiąc. Korzystał z farb olejnych klasyczną techniką laserunkową. Nakładał podkład, potem podmalówkę temperową, następnie imprimiturę. Potem kilkanaście warstw półkryjących. Zanim jedna wyschła, mijało trochę czasu, a potem nakładał kolejną… i następną. Rezultat był oszałamiający i gwarantował wyrafinowaną kolorystykę oraz pełną głębię kolorów.

Zapewne faktyczne dokończenie i dopieszczenie obrazu zajmie mu kilka tygodni, ale już teraz był widoczny główny zarys dzieła.

Widok padał z góry. Ukazywał biało-czerwoną awionetkę Cessnę 150. Marcel nawet nie wiedział, że tak nazywał się ten model, ale mimo wszystko mógł go namalować. Otaczały go leniwe, białe chmury ciągnące się niczym wata cukrowa. Cessna leciała nad Tatrami, a dokładnie nad Morskim Okiem. Widać było w dole niebieską taflę jeziora, a także okoliczne lasy oraz górskie wzniesienia. Już sam pejzaż był piękny. Marcel wybrał największe płótno, jakie posiadał, żeby tylko uwzględnić wszystkie szczegóły.
Drzwiczki cessny otwierały się. Pojawiały się zielone włosy rozwiane przez wiatr. Marta wyglądała tutaj jak wróżka ze swoją kwiatową, zieloną sukienką, które pasowały do włosów. Na jej twarzy malował się niepokój. Wyskakiwała z awionetki, ale jej wzrok był zwrócony wgłąb samolotu. Znajdowała się w środku cienista postać i jej ciemna dłoń próbowała pochwycić Martę. Ciężko było stwierdzić, czy jej się uda, ale musiała być na tyle przerażająca, że kobieta próbowała skoczyć, mimo że nie posiadała nawet spadochronu.
Jednak czuwał nad nią pewien wyjątkowy diabeł stróż. Leciał w jej stronę, jakby z kierunku Morskiego Oka. Miał swoją charakterystyczną, błazeńską czapkę, która układała się w ten sposób, że szczególnie przypominała rogi. Ten Stańczyk posiadał również kościane, diabelskie skrzydła, którymi łopotał. Ciężko było stwierdzić, czy chciał uratować Martę, ale wszystko na to wskazywało. Z drugiej strony Marta trochę wyglądała tak, jakby znajdowała się między młotem, a kowadłem. Ale to wynikało chyba tylko z diabelskiego designu Stańczyka.

Marcel poczuł głód dopiero, gdy skończył. Zszedł na dół, zaciekawiony, czy będzie już w domu Iga. Może ugotowała obiad w tym czasie. Ewentualnie mogliby razem coś zrobić lub zamówić. Feliński zamierzał z nią porozmawiać na temat zakupów na przyjęcie, planował także zadzwonić do Konrada w celu uzgodnienia szczegółów. Na razie jednak był przeraźliwie głodny i zjadłby konia z kopytami.

Stańczyk oczywiście poczłapał za nim. Wyglądał już zdecydowanie lepiej. Może kac mu minął? O cokolwiek chodziło, odzyskiwał dawną energię.
- Podobają mi się te skrzydła - zagadał po drodze - mógłbym takie mieć. Do twarzy by mi było. I sukienka Marty. Świetnie pasuje do jej włosów. Jestem pewien, że ta mina jest niepotrzebna. Na pewno cieszy się, że to ja ją złapię.
Schodząc z nim po schodach Marcel usłyszał głos Igi i Szczepana. A co ważniejsze poczuł nosem zapach obiadu.
Marcel nie miał pojęcia, dlaczego był aż tak głodny. Przecież wczoraj zjadł bardzo sytą kolację. Natomiast teraz strużka śliny sączyła mu się z kącika ust. Podniósł rękaw, aby ją zetrzeć. Co prawda była czternasta, więc już pora na obiad, a ominął śniadanie. Może jednak nie było to aż takie dziwne.
- Mi się wydaje, że bardziej się boi mężczyzny, z którym leci tą awionetką. Dlatego się nie cieszy. Ale ufa ci i dlatego decyduje się na taki skok. Naprawdę jest bardzo odważna. I rzeczywiście podobają mi się twoje skrzydła. Może jak się bardzo skoncentruję, to takie ci wyrosną - zaśmiał się Marcel. Zamilkł na chwilę. - Byłbyś wtedy moim Ryukiem - skojarzył sobie pewne anime. Jedyne, które mu się naprawdę od początku do końca podobało.
- Może jak się skoncentrujesz, to wyobrazisz sobie też notatnik? - mruknął Stańczyk, żartobliwym tonem. Byli jednak zbyt blisko kuchni by można było mu bezpiecznie odpowiedzieć.

Ruszył na dół i rozejrzał się w poszukiwaniu Igi i Szczepana.
- Hej… - rzucił niepewnie. - Jestem głodny… - zawiesił głos i zaczął węszyć w powietrzu.
Zapachy były obłędne, ale co je wydawało? Marcel nie był wybredny, przynajmniej nie w tej chwili.
Po chwili zorientował się, że Iga odgrzewa wszystko to co wczoraj udało się zapakować dla nich mamie i babci. Wczorajsza kolacja, stała się ich dzisiejszym obiadem.
- W porę - przyznała Iga - właśnie kończę podgrzewać. Wyspałeś się braciszku? - zapytała.
- Siemka - powiedział na jego widok Szczepan i uniósł lekko dłoń w geście przywitania. Wyglądał na kolesia nie w humorze plus do tego znudzonego.
Marcel od razu sobie przypomniał jego plany zbicia kokosów na anabolikach, które mu pokrzyżował pośrednio przez Igę. Nic dziwnego, że nie był w humorze.
- Dzisiaj… o dwudziestej… będzie tutaj przyjęcie.
Chciał powiedzieć “impreza”, ale to jakoś zabrzmiało zbyt wystrzałowo.
- Byłoby fajnie, gdybyś przyszedł - rzucił do niego, uśmiechając się lekko. - Możesz przyprowadzić kilku kumpli, żeby robili sztuczny tłum. Tak samo ty - obejrzał się na Igę. - Wiem, że to jest zorganizowane na ostatnią chwilę, ale jest piątek, co takiego ludzie mogą robić lepszego od niszczenia mi apartamentu - zaśmiał się. - Pomożesz mi z zakupami?
Nałożył sobie solidną porcję pierogów. Nic dziwnego, że to wszystko tak świetnie pachniało, skoro babcia to ugotowała.
- Aha, no to pa pa - zachichotał Stańczyk, po czym pomachał do Szczepana i wysłał mu pożegnalnego buziaczka.
- Nie będę - wycedził Szczepan przez zęby, wstając przy tym - uczestniczył w żadnych gejowskich przyjęciach - powiedział, zabierając ze swojego krzesła swoją kurtkę. - A moi znajomi - tym razem wycelował oskarżycielsko palec w stronę Marcela - kurwa, tym bardziej. Narka.
Wyglądało na to, że ma zamiar opuścić ich jeszcze przed obiadem.

Marcel wzburzyłby się, ale był nieco zmęczony po pięciu godzinach malowania. Z drugiej strony przez głód był w nieco gorszym humorze. Poczuł się zraniony przez słowa Szczepana, choć oczywiście nie mógł dać tego po sobie poznać. Chciał zacząć krzyczeć, że nikt nie będzie tak odnosić się do niego w jego własnym mieszkaniu. Ale zapanował nad tym, z trudem.
- No cóż, jeśli ty byłbyś, to już nie byłaby to gejowska impreza, prawda? - rzucił. - Może następnym razem.
O mało co nie zapytał Szczepana, skąd takie jego nastawienie. Powstrzymał się, bo koniec końców to go nie obchodziło, a mogło sprowokować kłótnię. Oczekiwał, że mężczyzna czym prędzej opuści mieszkanie. Marcel zaczął jeść w milczeniu obiad.
Szczepan wyszedł z lekkim trzaśnięciem drzwiami, zaś Iga o dziwo nie dość, że nie powiedziała do niego ani słowa, to nawet za nim nie poszła.
Usiadła na przeciwko Marcela, kładąc przed sobą talerz ze swoją porcją i zaczęła po prostu jeść. Odezwała się dopiero po chwili.
- Pomoge ci z zakupami. Masz jakieś szczególne preferencje, co byś chciał postawić na stół? - zapytała. - Zaprosiłam już Jagodę - kontynuowała nie czekając na odpowiedź - najpierw bardzo się ucieszyła, jednak jak powiedziałam, że to dziś to okazało się, że dziś nie może. A ty zaprosiłeś Sebastiana?
Stańczyk usiadł na blacie kuchennym za plecami Igi przyglądając się jak jedzą i oblizując z apetytem. Wyglądało na to, że żałuje niemożliwość dołączenia do uczty.

Marcel uśmiechnął się do niego ponuro, bo nie mógł nic na to poradzić. Również obserwował Igę, której pewnie było smutno z powodu zachowania Szczepana. Jednak skoro ona nie poruszała tego tematu, to on również nie zamierzał. Wolał odwrócić jej uwagę na coś przyjemniejszego, jak na przykład na to przyjęcie.
- Zrobię guacamole z awokado - rzekł Marcel. - Więc trzeba do tego kupić… no cóż, awokado. Oraz różne przyprawy, chyba skończyła nam się wędzona papryka. Do tego dużo nachosów. W sumie jeśli kupimy cheddara, to zrobię też sos serowy. Tam się do niego dodawało beszamelu, ale mąkę, masło i takie rzeczy już mamy. Poza tym jakieś czipsy. Winogrona, oliwki, może przyrządzimy jakieś małe kanapeczki. I zamówię z cztery pizze. Nie wiem na razie ile będzie ludzi. Dopiero zadzwonię do Sebastiana, pewnie przyjdzie z jakimiś znajomymi. A oprócz tego to pepsi i soki. Może z dwie butelki wódki. Nie ciągnie mnie do alkoholu po wczorajszym dniu, ale z drugiej strony to nie jest impreza w katolickim centrum kultury, więc wypada coś mieć.
- Konrad i Marta nie jedzą mięsa - poinformował go Stańczyk, chociaż w wymienionym przez Marcela menu jeszcze nie wystąpiło ono bezpośrednio.
- Może zrobię moją sałatkę z ananasem i kurczakiem? Wszyscy ją lubią i szybko, łatwo można zrobić dużo. Chociaż, nie jestem pewna, czy nie szykujemy za dużo? Może zobaczymy ile wyjdzie i kto ostatecznie przyjdzie. Wtedy pizze zamówimy najwyżej już w trakcie? Mówiłeś, że nasz sąsiad, też coś przyniesie - mówiła Iga.
- Zjadłbym taką sałatkę - mruknął Marcel. - Ale wiem, że przynajmniej dwóch gości nie będzie jadło mięsa. No ale pozostali będą. Na razie mamy tylko chrupki, nachosy i dwa trochę wymyślne dipy. Kanapeczki w sumie wtedy nie będą konieczne, choć może przydałyby się, gdyby ktoś nie chciał jeść twojej sałatki z czipsami. A winogrona i oliwki to jako przekąska, jak nikt nie zje na przyjęciu, to sami zjemy później. I dobry pomysł, pizza dopiero potem. Dzięki, że pomagasz mi to ogarnąć - uśmiechnął się. - Myślałem, żeby pójść o 16 na zakupy, ale może wybierzemy się trochę wcześniej, żeby wrócić o tę godzinę prędzej i mieć zapas czasu, aby wszystko przygotować - dodał. - Jeśli nie masz nic na głowie teraz.

Następnie wyciągnął telefon i zadzwonił do Konrada.
- Tak słucham? - Konrad odebrał niemalże od razu.
Czy to był rosyjski akcent? Marcel zastygł w bezruchu. Hipoteza, że Konrad był rosyjskim szpiegiem, zdawała się coraz bardziej prawdopodobna. Czyżby Wanda była niemowlakiem, na którym prowadzono eugeniczne eksperymenty w jednym z syberyjskich laboratoriów badawczych. Może posiadała moce telekinezy albo jakieś inne… A oni musieli ją uratować, żeby Rosja odzyskała swoją młodą broń masowego rażenia…?
Czy te sny były metodą, jaką Konrad próbował kontrolować go w trakcie snu?
Czy w nocy stał nad nim z pistoletem emitującym promieniowanie, które zaburzało fale mózgowe i sprowadzało na niego te sny?
Myśli Marcela biegły szybciej niż Usain Bolt.
- Impreza aktualna? - zapytał. - Dzisiaj o dwudziestej? Mam nadzieję, że będziesz. Marta też. Możesz przyjść z ewentualnymi znajomymi - rzekł.
“Ciekawe, czy też będą mieć wschodni akcent…”, pomyślał Marcel.
- Jasne - odpowiedział Konrad - wszystko aktualne. Czekam właśnie na Martę, zaraz powinna być na miejscu. Zrobimy coś do jedzenia razem. Na dwudziestą przyjdzie też mój brat, to już pewne.
- Super - odpowiedział Feliński. - Będę na was czekał.
Rozłączył się.
“Spokojnie, skoro Marta z nim będzie, to na pewno nie jest złym Rosjaninem. A może Marta też jest złą Rosjanką? Nie, bo by mnie Stańczyk ostrzegł we śnie. A może Stańczyk też jest z Rosji?”
Marcel zaczął czytać w internecie informacje o błaźnie.

Cytat:
Zarówno imię, nazwisko, jak i przebieg jego życia pozostają nieznane, a daty urodzenia i śmierci niepewne. Pochodził z podkrakowskich Proszowic.
Nie no, to był Polakiem. W porządku. Nie ma powodu do panikowania.
- Jak już zjadłaś, to zbierajmy się. Teraz zadzwonię do Sebastiana.
Tak też zrobił.

- Hejka - usłyszał w słuchawce głos przyjaciela - co tam?
W tym czasie Iga zebrała brudne talerze do zmywarki i zaczęła krzątać się szykując do wyjścia, zgodnie z prośbą Marcela. Stańczym siedział nadal na blacie machając stopami.
- Hej… dzisiaj… nie uwierzysz… ale robię imprezę. Koniecznie przyjdź. O dwudziestej u mnie. Możesz wziąć jakichś kumpli - dodał. - Zawsze miło jest poznać kogoś nowego - skłamał. - Tylko nie mów, że dzisiaj nie możesz - mruknął.
- Eeeeeee… - Sebastian brzmiał na tak zaskoczonego, że nie wiedział co powiedzieć - robisz imprezę? - upewnił się czy dobrze usłyszał.
Marcel zakrztusił się własną śliną. Potrzebował chwili.
- Ekhem… tak - rzekł, stojąc nad kranem. - Wiem, to nie w moim stylu. Bardziej przyjęcie. Ale będą sami mili ludzie - dodał.
“Bo prawie nikt nie przyjdzie”, pomyślał jednak.
- Aha, a kogo zapraszasz? Mnie? Igę? Może Jagodę? - Sebastian wyliczył wszystkie znane mu, możliwe osoby.
- Tak, ciężko nie zaprosić Igi, skoro tu mieszka - Marcel zaśmiał się nieco lżej. - No i ciebie też, a Jagoda nie może niestety przyjść - dodał. Choć była dla niego często niemiła, więc wcale nie rozpaczał z tego powodu. - To głównie ze względu na to, że mam nowego sąsiada. Konrad się nazywa i przyjdzie z koleżanką wspólną Martą oraz chyba bratem? Pomyślałem, że to będzie miły ukłon, jeśli poświętujemy trochę jego przeprowadzkę - dodał.
Wciąż nie mógł uwierzyć, jaki to był zbieg okoliczności, że śniła mu się Marta, a ta z kolei była w pewien sposób związana z jego nowym sąsiadem. Jak można było nie mieć w takiej sytuacji teorii spiskowych? To, że Marcel lubił zarówno Konrada, jak i Martę świadczyło tylko tyle, że oboje byli charyzmatyczni. Wciąż mogli mieć jakąś tajemnicę.
- To w takim razie, mogę przyjść ale nie będę nikogo ze sobą brać. Słuchaj, takie domówki wypadają znacznie lepiej, kiedy gości nie jest za dużo - wyjaśnił Sebastian. - Wiesz, wtedy z każdym będziesz miał chwilę by porozmawiać, każdemu poświęcić uwagę i nie nalatasz się tylko po to, żeby inni mieli co pić. Właśnie, alkohol będzie? Brać coś?
Marcel przypomniał sobie, że jego przyjaciel Sebastian jeśli już coś pije, to preferuje przede wszystkim klasyczne wytrawne wino.
- Będzie wódka. Więc jeśli nie jesteś człowiekiem i nie pasuje ci wódka, to powinieneś wziąć z sobą coś innego. Ewentualnie jeśli masz wielkie pragnienie i mój zasób alkoholu nie wystarczy, to też możesz coś z sobą wziąć.
Marcel zastanowił się przez chwilę. Miał nadzieję, że jak już wyprawi imprezę, to będzie na niej mnóstwo osób. Bo jeśli nie pojawi się ich zbyt wiele, to co to będzie znaczyło? Że nie ma wielu przyjaciół? To każdy wiedział, ale Marcel wolał nie robić z tego niczego ostentacyjnego.
- Ale na serio chciałbym, żebyś był ty. Poczułbym się dużo bezpieczniej - rzekł zgodnie z prawdą.
- Będę, będę. Wezmę jakieś wino, albo więcej niż jedno wino, jakby ktoś miał ochotę na wino - powiedział Sebastian - to do zobaczenia o dwudziestej.
W tym czasie gotowa do wyjścia Iga stanęła w progu kuchni i czekała aż Marcel zakończy rozmowę.
- Fajnie - powiedział Marcel. - Do zobaczenia.
W pewien sposób… chciał się po prostu upić. Zapomnieć o dziwnych snach, powodzi, Wandzi… Nawet o tej imprezie. Chciałby nie myśleć o opinii cioci na jego własny temat. Oczywiście, nie miała znaczenia, a jednak wciąż gdzieś kołatała się w jego podświadomości. Marcel miał ochotę zapomnieć na chwilę o tym, jak bardzo dziwny i nieprzystosowany był do świata. Że tak naprawdę - niby - to on zmiażdżył swoje palce. Marcel nie wiedział, co było prawdą, a co było rzeczywistością. Myślał przez moment, że może był chory psychicznie, ale również przydarzały mu się paranormalne rzeczy. Ale skąd miał mieć pewność, że po prostu nie był chory psychicznie? Że to wszystko nie było jednym wielkim psikusem schizofrenii? Głównie z tego powodu nie poszukiwał tych ludzi w internecie. Bał się przekonać o tym, że tak naprawdę nie istnieją. Że te wszystkie sny były jedynie wytworem chorego umysłu.

A pośród tego wszystkiego Marcel wciąż był człowiekiem.
- Tak, skończyłem gadać - mruknął. - Jedziemy na zakupy.
Skierował się w stronę wyjścia.
- Kiepski pomysł z tym upijaniem się - mruknął Stańczyk, który niechętnie poczłapał za Marcelem - Konrad to naprawdę fajny koleś, co nie?
- A jeszcze reklamówki! - Iga, która szła za Marcelem w stronę wyjścia jeszcze cofnęła się do kuchni.
- Dobry pomysł, weź kilka z sobą. Chyba w bagażniku będzie ich kilka, ale może wzięliśmy je poprzednim razem do mieszkania. Nie pamiętam - mruknął Marcel.
A potem spojrzał na Stańczyka.
- Mam wrażenie, że jak jestem pijany, to dopiero wtedy jestem do końca sobą. Masz na myśli, że lepiej, żeby Konrad tego nie doświadczył? - zapytał Marcel. - To znaczy, zna mnie niezbyt długo. Lepiej mieć hamulce przy nim - przyznał i westchnął.
- Szczere relacje rodzą się tylko ze szczerości - odparł pouczająco błazen - a pijany człowiek, to pijany człowiek. Zależy czy masz zamiar dodać sobie odwagi, czy wypić i zasnąć - Stańczyk mrugnął do Marcela jednym okiem.
- Ja nigdy nie robię się senny po alkoholu - odpowiedział Feliński. - Na pewno nie zasnę. Musiałbym wypić całą butelkę wódki, a to jest zarezerwowane jedynie dla czwartej nad ranem, a wtedy już i tak nic się nie liczy - zaśmiał się lekko, a potem spojrzał na Stańczyka już nieco poważniej. - Ja uważam, że alkohol wydobywa z człowieka to, kim jest naprawdę. Jak jest kimś złym, to zachowuje się źle. Jak jest kimś dobrym, to chce ludzi przytulać i ich całować… co może być irytujące i męczące, ale koniec końców jest dobre. W tym wszystkim mimo wszystko tkwi szczerość. Pijany człowiek dużo częściej jest szczery od tego trzeźwego. Choć zazwyczaj jest trudniejszy - mruknął. - Jednak ja i tak nie chcę się upić tej nocy. Już poprzedniej się trochę upiłem winem - mruknął.
- No jestem - pojawiła się Iga, w rękach miała kilka reklamówek - możemy iść, wzięłam więcej żeby na pewno już były jakieś w aucie.
Stańczyk nie odpowiedział, uśmiechnięty czekał by iść za nimi.
- Super - odpowiedział Marcel. - Jedźmy już. Swoją drogą, pod koniec dnia pokaże ci coś zajebistego - dodał.
Pewnie Iga dzisiaj pozna Martę, a potem zobaczy ją na obrazie. To na pewno ją zaskoczy. Zapyta chyba, skąd Marcel ją wcześniej znał, skoro ją namalował przed imprezą…
I Marcel nie miał pojęcia, co odpowie.
Chyba po prostu szukał wymówki, aby poinformować Igę o tych wszystkich dziwnych snach, których ostatnio doświadczał.

Ruszyli do centrum handlowego. Aż do dziewiętnastej kupowali wszystkie niezbędne i zbędne rzeczy. Zakupy okazały się o dziwo relaksujące i minęły w dobrej atmosferze. Pół godziny zabrał im powrót do domu. Następnie wszystko zaczęli przygotowywać. Sałatki, dipy... na szczęście chociaż mieszkanie było wysprzątane.

Impreza miała zacząć się o godzinie dwudziestej. Pewnie dlatego, za pięć dwudziesta rozległ się pierwszy dzwonek do drzwi.
Marcel poczuł się niepewnie. Chciał raz jeszcze obejrzeć się w lustrze. Czy wyglądał dobrze? Oczywiście, że wyglądał dobrze. Ale im dłużej na siebie spoglądał, tym mniej był pewny, że sprawiał dobre wrażenie. Zależało mu na wszystkich osobach, które zdeklarowały chęć przybycia. Dosłownie wszystkich, bo Jagody i Szczepana nie miało być. Ciekawiła go Marta. Po raz pierwszy zobaczy ją na serio, jeśli rzeczywiście przybędzie. Marcel czuł z tego powodu ogromną niepewność. I też Konrad… piękny Konrad… Feliński wolałby udawać, że nie zależało mu na nim wcale tak bardzo, jak to było w rzeczywistości. Najzabawniejszy pewnie będzie Sebastian próbujący się w tym wszystkim zorientować.
- Już! - krzyknął Marcel, mieszając serowy sos na patelni. - Iga, otworzysz drzwi? - poprosił.
Guacamole było przygotowane, podobnie jak inne przekąski. Jedynie ten sos Marcel zostawił na sam koniec.
- Jasne - Iga pośpieszyła w stronę drzwi by je otworzyć, przerywając wykładanie czipsów do misek.
- Hejka. Mówcie od razu w czym wam pomóc - dało się słyszeć głos Sebastiana, który już w progu deklarował chęć pomocy - a tu są wina, nie dam ci ich do ręki, zaniosę do kuchni, ciężkie są.
Marcel poczuł się od razu dużo lepiej. Sebastian był człowiekiem, którego na co dzień aż tak bardzo się nie doceniało. Ale kiedy rzeczywiście był potrzebny, pojawiał się. Przywracał wiarę w ludzkość. Marcel uśmiechnął się mimowolnie i zaczął nieco szybciej mieszać sos. Wyciągnął z szafki salaterkę i przełożył go w nią. Uważał, aby nie rozlało się nic po drodze. Odłożył patelnię i ruszył w stronę głównych drzwi. Chwycił kieliszek drinka. Cola z wódką. Nalał go sobie nieco wcześniej, bo nie sądził, że mógłby bez niego przetrwać tę noc. Impreza. To była jego pierwsza impreza.
- Jestem tak… kurwa… cholernie wdzięczny, że cię widzę - Marcel szepnął, łapiąc dłoń Sebastiana. - Chodź, zaprowadzę cię na kanapę.
Kanapa była atrakcyjna. Można tu było oglądać yt i również grać na konsoli. Także telewizja była dostępna.
- Ja się pytam w czym wam pomóc, a ty prowadzisz mnie na kanapę? - zapytał Sebastian machając przy tym reklamówką z winem, którą trzymał w ręku.
- No, ostrożnie z tym winem - mruknął ni stąd i z owąd Stańczyk, który w skupieniu oglądał lecącą na YT scenę tańca z Pulp Fiction.
- Ćśś… - szepnął Marcel. - Ty oglądaj telewizję, nawet jeśli nie pokazują się mistrzowie olimpijscy w jeździe na łyżwach. I tak jak już masz coś oglądać, to jest dobry fragment filmu do oglądania - mruknął i lekko uśmiechnął się.
Następnie spojrzał na Sebastiana.
- Nie mógłbym ci odpowiednio podziękować za to, że przyniosłeś z sobą wino - rzekł Marcel. - Więc jedyne, co mogę zapewnić, to najwygodniejsze miejsce w caaaaaałym apartamencie. Uważaj, bo zaraz ktoś ci je zabierze. Lepiej tu pozostań.
Marcel nie sądził, aby tak było naprawdę, bo raczej niewiele osób się pojawi. A jednak to była jego pierwsza w życiu impreza i po cichu miał nadzieję, że znikąd zjawią się tłumy. Do tej pory nie miał przyjęć urodzinowych. Nie wyprawiał żadnych innych spotkań. To było dosłownie jego pierwsze przyjęcie i cieszył się, że zjawił się choćby Sebastian… Ale również liczył na to, że pojawi się ktoś więcej.
Dryn dryn…
Zaniepokojoną minę Sebastiana, który nie rozumiał o jakich mistrzach olimpijskich szepcze Marcel przerwał dźwięk telefonu.
- To mój! - krzyknęła Iga, rozpoznając swój dzwonek i biegnąc z kuchni do przedpokoju, gdzie najwyraźniej zostawiła telefon.
- Ale jesteś pewien? - Sebastian podał mu reklamówkę z winem, najwyraźniej pasując.
- Że potrzebuję wsparcia? Tak, tego jestem pewien - odpowiedział Marcel. - Że nie mam pojęcia, co się wokół mnie dzieje? Tak, to również jest możliwe.
Feliński poczuł, że znienacka upił się tuż przed imprezą, ale to wszystko było jak najbardziej zrozumiałe. Przez Rosjan stracił główną nagrodę w Konkursie Chopinowskim. Może powrócili, aby zatrzeć ślady i go do końca zniszczyć.
- CIekawe kto zadzwonił do drzwi - mruknął Marcel. Jak gdyby nigdy nic. - Zobaczymy.
Ruszył w stronę korytarza. Wyciągnął palec wskazujący w stronę Sebastiana.
- Jesteś świetnym człowiekiem i nie wierz w nic, co by mówili ci inni ludzie - rzekł.
Trafił w stronę drzwi prowadzących na korytarz, ale wciąż patrzył na przyjaciela. Westchnął.
- Zdaje się, że znowu się upiłem - mruknął.
W przedpokoju Iga rozmawiała przez telefon, popatrzyła na Marcela, który wszedł i zaczęła wycofywać się do salonu.
- Tak, dobrze, może zostać na noc - mówiła Iga do rozmówcy - rano po niego przyjadę w takim razie.
- Damianek zostaje na noc u kolegi - szepnęła do Marcela informacyjnie siostra zasłaniając mikrofon dłonią.
W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi.

Marcel po cichu cieszył się, że nie było Damiana. Napił się drinka. Zaczął fantazjować o całowaniu Konrada. Czy to mogło mieć miejsce? Czy Konrad w ogóle chciałby tego spróbować? Nie mówiąc nawet o czymś więcej… Marcel chciałby też zacząć całować Jagodę, choć ta nie miała się pojawić.
Wtedy jednak nagle zrozumiał, że powinien zarezerwować picie drinków na moment po północy. A nie zanim jeszcze goście w ogóle weszli do środka. Zdawało się, że już teraz był nawalony.
- Kto tam? - zapytał, otwierając drzwi.
- Jak to kto?! Niespodzianka, to my! - w drzwiach jako pierwsza pojawiła się zielonowłosa Marta. Uwadze Marcela nie mogło umknąć to, że Marta miała na sobie zieloną sukienkę w kwiaty, identyczną jak ta z jego obrazu. Dziewczyna rozłożyła szeroko ręce jakby miała przywitać się ze starym przyjacielem, a nie osobą widzianą pierwszy raz w życiu (w realu) na oczy.
Za nią stał oczywiście Konrad. Dziś wyglądał zdecydowanie jeszcze lepiej niż przy ich pierwszym spotkaniu, widać było czas poświęcony przed lustrem. Trzymał w ręku miskę z jakimś jedzeniem. Prawdopodobnie była to sałatka. Obok niego zaś mężczyzna, którego Marcel nie znał. Był starszy od Konrada i zamiast postury modela miał posturę miśka, do tego brodę i włosy wymagające rychłej wizyty u fryzjera. Pomimo to jego rysy, czy oczy były bardzo podobne do Konrada stąd łatwo można było wnioskować, że to jego brat. On też miał w jednej ręce jakąś niespodziankę rozłożoną na dużym talerzu, przykrytą serwerką.

Marcel westchnął głęboko.
- Tak bardzo cieszę się, że was widzę - szepnął.
Spoglądał na Konrada, a potem na Martę, a także na kolejnego faceta, który był zapewne bratem Konrada.
- Mam dużo wódki. To chyba dobry powód, żeby wejść do środka? - zaśmiał się i otworzył szerzej drzwi.
Z jakiegoś powodu czuł się naprawdę… żałośnie… z tego powodu, że obecność Marty i Konrada na serio go tak ucieszyła. Chyba po prostu to byli ludzie, którzy potencjalnie mogli go zrozumieć najlepiej. Marta przeżyła te same sny. A Konrad… Konrad…
W sumie Marcel nie wiedział, dlaczego Konrad miałby go zrozumieć.

Otwarte drzwi i to, że Marcel nie zwiał na jej widok musiały Marcie wystarczyć by pozwolić sobie na próbę objęcia go na powitanie.
Marcel oczywiście, że pozwolił jej na objęcie się. Gdyby sama tego nie zrobiła, objąłby ją prędko. W tym towarzystwie była jedyną osobą, która mogłaby zrozumieć jego sytuację.
- Czyli naprawdę istniejesz - szepnął. - Mam nadzieję, że to znaczy, że naprawdę możemy na siebie liczyć. Na siebie nawzajem.
To wszystko mamrotał do jej ucha, mając nadzieję, że Konrad i jego przystojny i nieco bardziej męski brat tego nie usłyszą.
- Tak - usłyszał jak Marta cicho odpowiedziała - to niesamowite, że jesteś prawdziwy.
Dziewczyna odsunęła się ale tylko tak, by móc swobodnie spojrzeć na twarz Marcela. To było ciekawe spojrzenie. Była naprawdę zadowolona, że go widzi, a jednocześnie patrzyła z zachwytem niczym na nowo poznany obraz.
- Zacząłeś imprezę bez nas - powiedziała już głośno, tak że wszyscy słyszeli, tonem trochę rozbawionym, trochę oskarżycielskim.
- Odezwała się - skwitował Konrad - ona też już zaczęła. Posuń się, też chcemy wejść - ponaglił ją.

Marcel czuł się cholernie niepewnie. Bo z jednej strony czuł, że Marta bardzo mu się podobała. I nie tylko ze względu na to, że jej włosy były innego koloru. Zdawała się jakaś inna i taka… wolna? O ile to było właściwe słowo?
Wszystko wskazywało również na to, że Konrad mu się podobał. Był przepiękny i pochodził z Francji. Czy to wymagało więcej komentarzy? Sprawiał wrażenie ideału. Model, który wprowadził się na to samo piętro.
Ale w tym samym momencie Marcelowi spodobał się nawet jego brat. I zaczął myśleć, czy może po prostu wszyscy ludzie na tej Ziemi mu się nie podobają. Do tej pory spędził życie w swoim własnym towarzystwie. Oczywiście, widział również innych, ale nie tak atrakcyjnych, jak Marta lub Konrad.
- Posuwam się… - Marcel szepnął do Konrada. - Sam. Wchodźcie - poprosił. - I nie mogę uwierzyć, że ty naprawdę istniejesz - zerknął na Martę.
Mijało kilka długich sekund, kiedy na nią patrzył.
- Jestem na serio z tego zadowolony - mruknął.
Problem w tym, że Marta też tak na niego patrzyła i wcale nie odrywała wzroku. To wyraźnie denerwowało Konrada, który w końcu wszedł przez drzwi bokiem przesuwając się zza Martą by jej nie popchnąć.
- To mój brat, Krzychu - powiedział Konrad, starając się jakoś zwrócić uwagę na nich i może zapewnić swobodniejsze wejście bratu.
- Ach, Krzychu… wchodź, napij się z nami - Marcel zaśmiał się do niego i poklepał go po plecach. - Nie odmówisz nam drinka. Co, odmówisz? No nie odmówisz? - zaśmiał się lekko i pokierował mężczyzną w stronę drinków.
Sam Feliński by nie odmówił dobrego drinka i może dlatego wziął jednego. Spoglądał na Martę i Konrada, bo nie wiedział, do kogo miał podejść. Z kim najpierw porozmawiać.

Ruszył w stronę stołu i napił się miksu soplicówki z sokiem pomarańczowym. Następnie ruszył prosto do Marty.
- Wytłumacz mi - poprosił. Albo zabłagał. - Wytłumacz mi to wszystko - westchnął i napił się.
Jednocześnie zerknął w stronę Konrada i Krzysztofa, bo najwyraźniej zależało mu na nich w jakikolwiek sposób.
Właśnie w tym momencie podchodził do nich Sebastian. Przyjaciel nie tylko serdecznie ich powitał, ale od razu pokazał gdzie mogą położyć przyniesione jedzenie.
Iga wyłoniła się z kuchni z ostatnią miską z czipsami i ona również podeszła do gości.

- Na prawie trzeźwo? - zapytała Marta - Nie da się - zielonowłosa jeszcze nie ochłonęła i nadal z dużym entuzjazmem patrzyła na Marcela.
- Prawie robi małą różnicę - Stańczyk wychylił się zza tapczanu na którym wygodnie rozłożony oglądał ukochanego YT.
Marta spojrzała w tamtym kierunku.
Marcel zagryzł dolną wargę. To była niby zwykła impreza, a jednak nie musiał się długo zastanawiać się, co takiego robić. Czy miał ochotę na trójkąt z Martą i Konradem? Oczywiście, że miał. Ale to, na co miał ochotę, nigdy się nie liczyło.
- Chodź zapalić - zaproponował Marcie.
Miał w kieszeni opakowanie Marboro Gold. To były grube papierosy i liczył na to, że Marta nie paliła tylko cieńkich. O ile w ogóle paliła.
- Ale Iga powinna mieć Marlboro cienkie mentolowe - dodał, bo rzeczywiście, Iga powinna mieć takie papierosy.
Chciał pogadać na luzie z Martą na balkonie, gdzie nikt by im nie przeszkadzał. No i też miał ochotę zapalić, ale to się nie wykluczało.
- Dobrze - powiedziała Marta odrywając wzrok od tapczanu - chodźmy.
Stańczyk wrócił do oglądania YT.

Marcel upewnił się, że muzyka była głośna. A także, że alkoholu i jedzenia było dla gości wystarczająco. Dopiero mógł wtedy z Martą ruszyć na balkon.
Marta w tym czasie zrobiła sobie drinka, jeśli wierzyć Konradowi, nie pierwszego dziś.

Usiedli na podwieszanej huśtawce. Marcel chwycił podstawkę z doniczki, aby mieli gdzie sypać popiół. Okazało się, że zielonowłosa pali i ma przy sobie LM niebieskie, grube. Marcel zerknął na Martę.
- Miewamy te same sny. I nawet tego samego faceta, który nam się przydarza - miał na myśli Konrada. - Nie wiem, co wiesz. Ale ja wiem nic. Proszę, wyjaśnij mi cokolwiek. Do tej pory żyłem w wielkim niezrozumieniu i niepewności, ale ostatnie sny… chyba wspólne sny… sprawiają, że zaczynam myśleć, że paranormalność istnieje. A co się dzieje, jak schizofrenik myśli, że paranormalnosć istnieje? Bierze więcej leków. Ale ja nie mogę… - westchnął Marcel.
- Konrad nie pali - powiedziała Marta - i nie lubi całować palaczy - dodała, przyglądając się cały czas Marcelowi.
- Może w takim razie chociaż ty lubisz - Marcel zaśmiał się lekko, tłumiąc nieśmiałość.
Marta uśmiechnęła się przyjaźnie na te słowa.
- Co do snów, nie rozumiem ich. Karol znalazł mnie na Messengerze. Wiktoria też. Znalazł też Polę. Wszyscy istnieją. Rozmawiałam z nimi przez czat - Marta przerwała ale tylko dlatego, że zaciągnęła się papierosem.
- Czyli naprawdę istnieją? Ale co to znaczy? - zapytał Marcel. - Zdaje mi się, że powinniśmy uratować pasażerów tego pociągu. Ale dlaczego? Czy ktoś tak zadecydował? Czy to była czyjaś zachcianka? A może po prostu jesteśmy marionetkami i mamy czekać, co potem się zdarzy? - szepnął.
Pohuśtał się lekko. To była ogrodowa huśtawka, ale jak najbardziej mieściła się na dworze. Spoglądał na Martę i próbował zignorować to, jak atrakcyjna była. Pewnie łatwiej byłoby związać się z Konradem, ale czy on mógł zrozumieć cokolwiek z tego, co ostatnio przeżywał Marcel? Bo Marta… Marta chyba mogła.
- Wiktoria jest architektem, sprawdziła dziś most na którym zatrzymał się pociąg z naszego snu. Według niej ten most jest w bardzo złym stanie, a miasto ogłosiło przetarg na jego remont. Tylko, przetarg ma być w przyszłym miesiącu a katastrofa która nam się śni za kilka dni, jeśli wierzyć dacie na biletach. Pytanie, czy wszyscy razem możemy mieć proroczy sen? - Marta po tych słowach popiła drinka. Nie jeden łyk, od razu kilka.
- Pewnie możemy mieć razem proroczy sen, ale nie wiem, czy to cokolwiek oznacza - rzekł Marcel. - Mogę się mylić na temat Wiktorii… ale sprawiła na mnie wrażenie… Pewnego rodzaju Paris Hilton, tyle że inteligentnej. Jeśli mówi, że most jest w złym stanie, to jestem skłonny jej uwierzyć. A to z kolei skłania mnie do stwierdzenia, że ten pociąg może się na serio wykoleić. I może dojść do tragedii. Ale Marto… z tego co znasz mnie i siebie… dlaczego my mielibyśmy próbować zapobiec nieszczęściu? Nie jestem aniołem. Może ty jesteś, ale ja nie. Daleko mi do ideału. Dlaczego ktoś mógłby uznać, że byłbym w stanie zapobiec śmierci tylu ludzi? Z trudem przyrządzam samemu sobie śniadanie.
Martę rozbawiło wyznanie Marcela na temat śniadań. Zaśmiała się, zaciągnęła papierosem, nieśpiesznie znów zaczęła przyglądać Marcelowi.
- Ani trochę. Nie mam żadnego powodu by ratować pociąg. Wydaje mi się, że nie mam też do tego umiejętności i predyspozycji. Mogę… sama nie wiem? Zrobić mu ładne zdjęcia? Jestem fotografem, nie śniłam nigdy o byciu wróżką ratującą pociągi - przyznała. - Powiedz, a ja? Jakie sprawiłam wrażenie? - zapytała z lekkim uśmiechem, nawiązując do wypowiedzi o Wiktorii.

Kiedy Marta użyła słowa “wróżka”, Marcel zadrżał.
- Chodź - poprosił. - Wiem, że jestem przypadkowym facetem, który prosi cię, abyś poszła z nim na wyższe piętro… ale na serio… chodź.
Miał nadzieję, że kobieta ruszy za nim po schodach.
- Marcel… - Marta zgasiła papierosa, chociaż jeszcze trochę go zostało - muszę ci coś powiedzieć… - zaczęła, ale zamiast powiedzieć co, ruszyła z nim na górę.

Marcel odkrył obraz przestawiający ją, Stańczyka, Tatry, Morskie Oko…
- Więc jeśli pytasz mnie, jakie sprawiłaś wrażenie… to sprawiłaś wrażenie osoby bardzo dobrej do namalowania - Marcel zaśmiał się niepewnie. - Nie bądź na mnie zła… - zawiesił głos.
No bo de facto namalował Martę w sytuacji, gdzie była bardzo zdenerwowana i uciekała przed niebezpieczeństwem. Feliński zdawał sobie sprawę z tego, że większość kobiet chciałaby po prostu uciec i nie drążyć tej trudnej sytuacji.
- Zła? - zdziwiła się Marta - To niesamowite! - zielonowłosa była całkowicie zachwycona. Przyglądała się obrazowi, jakby miała przed sobą arcydzieło, kochanka, kochankę… wzrokiem badając każdy szczegół na malowidle. - Moja sukienka…
Marcel patrzył na jej zachwyt…
I wiedział, że mógł się podobać ludziom z pewnych powodów. Może był przystojny, ale też garbił się i jego zachowanie sprawiało, że nie sprawiał wrażenia zbyt atrakcyjnego.
Jednak posiadał swoją sztukę. A może… Sztukę. I kiedy Marta spojrzała na jego obraz i zareagowała tak entuzjastycznie, poczuł czystą radość. Ktoś go docenił. Oczywiście, doceniali go również ludzie, którzy płacili tysiące euro, co zapewniało mu ten apartament. Ale chyba po raz pierwszy napotkał taką osobę na żywo.
- Tak, twoja sukienka. Zielona. Jak twoje włosy. Piękna. Jak ty - powiedział Marcel i westchnął głęboko. - Przyśniła mi się taka scena i nie wiem czemu. Ale podzieliłem się nią z tobą. Więc proszę, powiedz mi wszystko, co wiesz. Nawet gdybyś była pomocnicą rosyjskiego naukowca… wytłumacz mi wszystko i przejdź na moją stronę - westchnął Feliński.
Marta uśmiechnęła się na komplement, przeniosła wzrok na Marcela. Po tym, podeszła do niego, najwyraźniej z zamiarem by znów go przytulić. Na razie nic nie mówiąc.
Marcel sam ją przytulił i również pocałował. Zależało mu na tym, aby wiedzieć więcej. A jednak pragnął po prostu pocałował te pełne, kuszące, mięsiste usta Marty. I dlatego to zrobił. Wpił się w nią, nawet jeśli miałaby go za to potępić. Oczywiście, nie znali się zbyt długo. Ale to nie był tylko pocałunek. Pragnął zasmakować Marty. Miał nadzieję, że nie uderzy go z tego powodu w policzek.
 
Ombrose jest offline  
Stary 07-05-2020, 16:01   #22
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Poznań, 22.03.2019, piątek, 8:09

Karol obudził się nagle, zupełnie jak ktoś, kto został wyrwany ze snu, w którym spada. Albo się topi. Albo spada i się topi…
Przed oczami miał jeszcze lecącą w dół Polę, z chlupotem wpadającą do wody. W uszach bębnił mu płacz dziecka. Przeszły go dreszcze.
Po tym wszystkim naszła go dziwna ochota by iść pod ciepły prysznic. W dodatku towarzyszyła jej okropna ochota na ptasie mleczko, którego niestety nie miał w domu.
Zegarek pokazywał, że jest już po ósmej rano.
- Szlag by to... - Potrząsnął głową, jakby nie do końca wierzył, że sen się skończył w taki sposób. - Szlag by... - powtórzył.
Ktoś, ów osobnik, co zsyłał na nich sny, miał coraz głupsze pomysły, a jedynym plusem było to, że budzili się we własnych łóżkach.
Przynajmniej Karol się tak obudził. A inni?
W zasadzie mógłby spróbować skontaktować się z Martą czy Wiktorią, ale dla niektórych ósma rano to była jeszcze noc. Postanowił więc odłożyć wymianę informacji na później. Wygrzebał się z łóżka i, zrzuciwszy górę od piżamy, wybrał się do łazienki, po drodze zabierając telefon. Żarty o prysznicach i telefonach niekiedy jednak się sprawdzały.

Po udanym prysznicu Karol czuł się wypoczęty. I głodny. Nadal marzyło mu się ptasie mleczko, chociaż raz, że wcale nie miał takiego w domu. Przecież na ogół wolał krówki. Dwa, że ptasiego mleczka nie je się na śniadanie. Myśląc o nim, otworzył swoją lodówkę. Wiało pustką. Zdecydowanie dziś czas wybrać się na zakupy. Stał tak chwilę zastanawiając się co by tu zjeść.
Nie była to sytuacja rodem z reklamy "a w lodówce tylko światło", ale nędzne dwa plasterki sera marki Hochland, trochę masła i parę jaj od biedy mogły starczyć na śniadanie, lecz nie stanowiły odpowiednich zapasów na cały dzień. No i nie należało zapominać o kolacji z Leną, a tej nie wypadało przyjmować chlebem i solą... i niczym więcej. Zdecydowanie należało wyjść z domu i zrobić zakupy. Po śniadaniu, oczywiście.
Wstawił wodę na herbatę, uruchomił Messengera i wysłał do Marty wiadomość.
Karol: Hej! Czy utopiłaś się w śnie?
Nie czekając na odpowiedź wysłał do Wiktorii zaproszenie do grona znajomych. Wiktoria zapewne miała włączonego messengera, bowiem potwierdzenie przyjęcia zaproszenia otrzymał niemal natychmiast.
Zanim nadeszła wiadomość zwrotna od Marty, telefon Karola zapikał. Okazało się, że pisze do niego SMSa Pola. A więc zapamiętała jego numer telefonu.

SMS od Poli:
“Karol, tu Pola Wiśniewska. Spotkaliśmy się w pociągu. Żyjesz?”
SMS do Karola
"Nie zapomniałaś Żyję... na szczęście. Jak samopoczucie? Widziałem, jak spadasz"
SMS od Poli:
"Świetnie. Pociąg też spadł. Obudziłeś się od razu?"
SMS do Karola
"Nie wiem, chyba tak. W każdym razie nic mi się więcej nie śniło. Korzystasz z jakichś komunikatorów? Skype, HG, WhatsApp?
SMS od Poli:
“Skype. Odpalę lapka. Pola_poledance”

SKYPE (Pola, Karol) po 8 rano
Karol Skype'a od dawna nie używał, ale konto jeszcze posiadał. Włączył Mac'a, a potem komunikator. Po chwili znalazł i Polę.
carlo_amarone: "Karol z tej strony", napisał.
pola_poladance: “Pola. Kiedy ci się zaczęły te sny? Jakieś zmiany widzisz w życiu normalnym?”
Nie bawiła się w small talki, zaraz zaczynała grupę, a była ciekawa. I zaniepokojona.
carlo_amarone: "Dzień wcześniej. To był drugi taki", odpowiedział. "W życiu normalnym... świat nie zwalił mi się na głowę Chociaż czasami mam wrażenie, że przeszkadzają mi cudze myśli "
pola_poladance: “Słyszysz myśli innych?’
carlo_amarone: "Czasami... Chyba że po prostu mi się zdaje, bo nie sprawdzałem. Wolałem nie ryzykować"
pola_poladance: "Sprawdź. Zdążyłeś kogoś dotknąć w pociągu? Muszę spadać, robota.."
'Pomysł taki. Rozważ. Mam znajomego, który potrafi zobaczyć przyszłość osoby, kiedy ją dotknie. Wiem, brzmi szaleńczo. Rozważ. Znikam. "
carlo_amarone: "Rozważę. Nie. Paaa"
Nacisnął ENTER, a potem dopisał:
carlo_amarone: "Namiary na Martę to marta_jakubowska"
Wysłał.
Nawet jeśli Pola miała roboty po uszy i więcej, to kiedyś skype'a otworzy.

Po kilku minutach odpisała też Marta.
Marta: Tak! Pamiętam, że Stańczyk próbował mnie ratować ale to na nic.
Po czym wyświetlił się komunikat, że Marta próbuje dodać do czatu Wiktorię.
Czekając na ewentualne dołączenie się Wiktorii Karol napisał:
"Pola używa tylko Skype'a. Masz konto?"
Marta: “Oczywiście. Moje konto: marta_jakubowska”
Karol: "Spróbuję nas wszystkich połączyć"
A potem przekazał Poli namiary na Martę.
Marta: “Okej, czekam.”
Karol napisał po chwili przerwy:
Karol: "Pola pracuje, ale namiary przesłałem. Ona to Pola_poledance"
Marta: "Dzięki, napiszę do niej żeby się odezwała."
Marta: "O, udało się zrobić wspólny czat z Wiktorią na MS"
Karol: "Świetnie "

MESSENGER (Marta, Karol, Wiktoria) po 8 rano
Marta: Hej Wiktoria, fajnie, że dołączyłaś. Karol skontaktował się z Polą, ale ona ma tylko Skype i musiała lecieć do pracy. Jak się dziś czujesz? Śniłaś to samo co my? Marcel pociągnął za awaryjny pociąg się zatrzymał na moście kolejowym przed dworcem Szczecin Główny?
Karol: Hej, Wiktoria!
Wiktoria: Cześć. Tak, pamiętam tą nową osobę i co się działo.
Wiktoria: Też się zastanawiacie jaki jest sens tego?
Wiktoria: Tak, mam Skype.
Karol: Pola_poladance, marta_jakubowska, carlo_amarone
Karol: Masz namiary na całą naszą trójkę.
Karol: Zapewne zamiast uciekać z pociągu musimy ocalić Wandę...
Marta: Więc najpierw trzeba by ją znaleźć, Pola coś mówiła, że ją widziała?
Karol: Pola widziała to dziecko w swoim śnie
Wiktoria: wiktoria_rose
Wiktoria: nie sądzę, żeby to o to dziecko chodziło
Wiktoria: znaczy, nie tylko o nią
Wiktoria: muszę coś sprawdzić, chwilę mi to zajmie, ale dam znać czy coś z tego mi wyszło
Karol: Przez ten głupi sen chodzi teraz za mną ptasie mleczko...
Marta: Ha ha ha. Dobre. A spałeś z krówkami pod poduszką?
Karol: Nie zadziałało
Karol: Może twórca snu źle coś zinterpretował
Marta: Może tak. Ja wolę ptasie mleczko, więc nie narzekam :P
Marta: Karol, a który z moich kluczy w końcu zadziałał? Żółty czy zielony?
Karol: Ten żółty.
Karol: To pewnie Twoja wina, to ptasie mleczko.
Marta: Ciekawe
>na ten moment Wiktoria nie ma nic do dodania, ale widać, że odczytała te wiadomości<
Karol: Ta... Z pewnością jesteś z nim w zmowie
>Marta też nic nie odpisuje<

Rozmowa z Martą i Wiktorią rwała się co chwila, więc Karol, by nie tracić czasu, zabrał się za poszukiwanie informacji o Marcelu. Skoro cztery osoby ze snu istniały w realu, to czemu nie Marcel?
Facebook z definicji odpadał, bowiem Marcel nie podał swego nazwiska. Pozostawało zatem zaprząc Mac'a do pracy i polecić paru programom poszperać w internetowych otchłaniach. Warszawa nie była centrum świata, ale mimo tego była dość spora, malarzy z pewnością też się dorobiła dość licznej grupy, ale ilu mogło mieć na imię Marcel?
No i okazało się, że był jeden taki. Niejaki Feliński Marcel. Sądząc z fotografii z jednego z wernisaży - dokładnie ten, który zeżarł całe (prawie) ptasie mleczko.
Sztuką Karol zbytnio nigdy się nie interesował, a jego gustowi wiele można by zarzucić, bowiem zdecydowanie wolał "Narodziny Wenus" czy "Maję", ewentualnie "Lilie wodne" lub "Szał", ale "Siedzącej kobiety" nie powiesiłby na ścianie.
Obrazy Marcela... Cóż... raczej nie były w jego guście. Nie zamierzał jednak się z tym zdradzać, by autor wspomnianych malowideł nie próbował zmienić jego nastawienia.
Zapisał sobie jeszcze parę informacji o Marcelu, a potem wyłączył komputer.



9:30



Praca pracą, ale jeść trzeba. A jeśli się nie chce żyć na chińskich zupkach czy "domowych" daniach na wynos, należało się zmobilizować i wyjść z domu, a potem zmierzyć się z myślami całego świat. Karol wyszedł więc na balkon, by odświeżyć niedawno nabyte umiejętności obrony przed atakami cudzych myśli, a gdy doszedł do wniosku, że lepiej nie będzie wrócił do mieszkania i sporządził dość długą listę zakupów, obejmujących swym zakresem obiad, kolację, śniadanie, tudzież parę niezwiązanych z jedzeniem drobiazgów. Potem ubrał się i wyruszył "na łowy".
W drodze do sklepu spożywczego wciąż miał w głowie ptasie mleczko. Chociaż nie wpisał go na swoją listę, to nadal ochota została.
W pewnym momencie zorientował się, że jego mur, tak starannie wypracowywany przez wiele godzin właśnie padł. Całe szczęście nie wywołało to katastrofy. Karol zauważył bowiem, że zamiast muru czuje coś w rodzaju szklanej szyby. Jakby jego mur stał się przezroczysty. Przechodząc koło konkretnych osób słyszał urywki ich myśli tak samo jakby w tle leciało radio. Wychwytywał dzięki temu tylko te informacje, który w jakiś sposób go zainteresowały. Poczuł się tym samym jakby wkroczył na nowy, lepszy level swojej umiejętności.
Do sklepu spożywczego zostało mu już tylko kilka kroków.
Ulga? Zadowolenie? Mieszanka uczuć? Sam nie wiedział, jak określić to, co czuje. Wcześniej, nie da się ukryć, stale miał wrażenie, że wisi nad nim swoista wersja miecza Damoklesa i wystarczy chwila nieuwagi, rozproszenia... a 'czytający w myślach' usiądzie pod ścianą trzymając się za głowę. Teraz mógł odetchnąć z ulgą.
Wszedł do sklepu i wyciągnął listę.
Ziemniaki, ser, mleko...
Podążając z koszykiem za swoją listą Karol mijał akurat alejkę ze słodyczami. Wtedy znów zaświtała mu myśl o ptasim mleczku. Zresztą jego zapas krówek też można by uzupełnić. Ruszył w tamtą stronę. Z daleka dojrzał miejsce w którym leżało ostatnie opakowanie ptasiego mleczka, identyczne jak to z jego snu. Obok oczywiście było kilka opakowań ptasiego mleczka innej firmy. Karol jakoś odruchowo myślał o tym, które dziś mu się śniło.
Wnet, z naprzeciwległej alejki ze swoim koszykiem wyszła dziewczyna. Była to delikatna, ładna blondynka, zdecydowanie przed trzydziestką. Jako pierwsza stanęła przy półce z ptasimi mleczkami i jak na złość sięgnęła po to ostatnie opakowanie na półce. Karol poczuł ukłucie zazdrości, szybko jednak mu minęło, gdyż w tym momencie uświadomił sobie, że NIE SŁYSZY jej myśli.


Nie był zaskoczony, był zszokowany. Poczuł się tak, jakby nagle ogłuchł... Trafił na pustogłową blondi, niemyślącą o niczym, czy nagle stracił swój talent?
Przez moment wpatrywał się w miejsce, gdzie przed chwilą jeszcze leżało pudełko słodyczy, a potem skupił się na innych klientach, usiłując odczytać ich myśli.
Alejkę obok starsza pani zastanawiała się, czy starczy jej pieniążków by kupić sobie gorzką czekoladę. Ktoś przechodzący między alejkami zastanawiał się, gdzie w tym sklepie mogą być ulokowane prezerwatywy i czy będą te w niebieskim opakowaniu. Słyszał myśli innych.
Zapomniawszy nie tylko o ptasim mleczku, ale i o innych zakupach, stał w wpatrywał się w kobietę, która była odporna na jego dar. I zastanawiał się, czy to pojedynczy przypadek, czy też na świecie krąży więcej takich osób.
Blondyneczka chcąc, nie chcąc zwróciła w końcu uwagę na wpatrującego się w nią człowieka. Spojrzała na Karola swoimi ciemno zielonymi oczami i obdarzyła go pięknym anielskim uśmiechem.
Karol odpowiedział uśmiechem znacznie mniej uroczym, po czym spojrzał na moment na półkę ze słodyczami, na puste miejsce po ptasim mleczku, i ponownie na blondynkę. Raz jeszcze się uśmiechnął.
Blondynka podążyła za wzrokiem Karola.
- Wzięłam ostatnie - zauważyła na głos, przesunęła swój koszyk, by zrobić Karolowi miejsce w razie gdyby chciał przejść.
- Zdarza się. Smacznego. - Karol ponownie się uśmiechnął, po czym skorzystał z możliwości, jakie stworzyła szczęśliwa zdobywczyni mleczka.
W końcu Karol miał w koszyku wszystko co było mu potrzebne. Nie miał tylko nieszczęsnego ptasiego mleczka. Kiedy podszedł do jedynej otwartej w sklepie kasy, zauważył, że tuż przed nim kończy płacić tajemnicza nieznajoma, której myśli nie słyszał. Słyszał za to myśli ekspedientki, która ją obsługiwała.
"Znowu ptasie mleczko? Wykupiłaś chyba wszystkie jakie mieliśmy na stanie. Muszę powiedzieć Zosi, żeby ich domówiła bo jak przyjdziesz jutro, to żadnego już nie będzie. A żeby ci w boczki poszło. Jak można zjadać codziennie paczkę ptasiego mleczka i mieć taką figurę?"
Karol zmierzył wzrokiem stojącą przy kasie "konkurentkę". Nie dało się ukryć, że figurę miała niezłą (jako że nie chodziła w bikini, trudno to było dokładnie ocenić) i nie wyglądała na nałogową pożeraczkę słodyczy. O super diecie ptasiomleczkowej Karol jakoś nie słyszał... Może blondynka zawodowo włamywała się do cudzych snów i podrzucała pudełka słodyczy do wagonów kolejowych? Jako wytwór snu byłaby odporna na magię czytania myśli.
Uśmiechnął się lekko czekając aż bolndynka zapłaci za swoje zakupy. Tak też się stało, po czym opuściła sklep. Niestety ochota Karola na ptasie mleczko pozostała.
- Dzień dobry - powiedziała ekspedientka sięgając po zakupy Karola.
- Dzień dobry - odparł. - Jak rozumiem, ptasie mleczko - podał nazwę wytwórcy - właśnie wyszło? - Uśmiechnął się, równocześnie wyciągając zakupy z koszyka.
- Tak - odparła ekspedientka.”Następny”, pomyślała jednocześnie. - Musimy zamówić, ostatnio cieszy się dużym powodzeniem.
- Naprawdę? - zdziwił się Karol. - Może to jakaś nowa moda? - zażartował. - Albo konkurs? Przyznam się, że dla mnie byłby to dopiero pierwszy raz. - Uśmiechnął się. - Ile płacę? - Sięgnął po kartę.
- Tak, też się nad tym zastanawiam - przyznała kasjerka, po czym zaczęła rozważać, czy jeśli tu chodzi o konkurs, to czy nie warto się przyłączyć. - Sześćdziesiąt pięć złotych i trzydzieści cztery grosze. Kartą czy gotówką?
- Kartą - odparł Karol, po czym przejechał kartą nad czytnikiem i wstukał PIN.
Płatność się powiodła, a Karol wraz ze swoimi zakupami mógł śmiało wracać do domu. Tajemniczej dziewczyny już nigdzie nie było. Może dzięki temu udało mu się kupić, w małym sklepiku, ptasie mleczko. A oprócz niego parę drobiazgów, które w ostatniej chwili wpadły mu w oczy.
No i okazało się, że słyszał myśli wszystkich innych osób mijanych po drodze do domu. Miłośniczka ptasiego mleczka była najwyraźniej wyjątkiem - przynajmniej według dotychczasowych doświadczeń Karola.
A może to jedzenie ptasiego mleczka zabezpiecza przed czytaniem myśli...? To mogło być wytłumaczenie i może warto było tę teorię sprawdzić. Niekoniecznie dziś... Niekoniecznie na Lenie...
 

Ostatnio edytowane przez Kerm : 09-05-2020 o 12:55.
Kerm jest offline  
Stary 20-05-2020, 01:05   #23
 
Ombrose's Avatar
 
Reputacja: 1 Ombrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputację
Warszawa, 22 marca 2019, piątek - część druga

Stańczyk siedzący na dole na tapczanie, z przyjemnością oglądający YT nagle głośno zarechotał. Całe szczęście nikt (łącznie z zajętym na górze mieszkania Martą Marcelem) nie słyszał jego żabiego śmiechu. Impreza jakoś toczyła się swoim rytmem. Iga świetnie dogadywała się z Krzychem. Nawet nie zauważyli kiedy usiedli razem w najlepsze rozmawiając i śmiejąc się, z czego - tylko oni wiedzieli. Sebastian jakoś radził sobie z Konradem, znaleźli wspólny temat o grach komputerowych i właśnie planowali co by tu włączyć u Marcela w co mogliby najlepiej zagrać wszyscy.

Tymczasem na górze, Marta nie uderzyła Marcela.

Odwzajemniła pocałunek. Intuicja Marcela, podpowiadała, że Marta również miała ochotę go zasmakować. Naparła na niego drobnym ciałem. Jedną dłonią nadal go obejmowała, z tą różnicą, że szybko odnalazła ona możliwość znalezienia się pod koszulką Marcela, dotknięcia jego nagich pleców. Drugą położyła w okolicach jego ucha i szyi, jakby dzięki temu mogła przytrzymać go i nie przerywać tej chwili.

To były takie miłe, ludzkie, zwyczajne-niezwyczajne rzeczy, które do tej pory były oszczędzone Marcelowi. Do końca nie wiedział, jak zareagować, a z drugiej strony jego ciało chyba wiedziało to idealnie. To co miało tu miejsce, wiele dla niego znaczyło. To nie był zwyczajny pocałunek, a również jakieś wielkie wydarzenie, przez co Marcel zaczął czuć się nieco bardziej człowiekiem. Feliński nie zamierzał przerywać całowania się, ale w pewnym momencie to miało znaczenie.
- Czasami czuję się taki samotny - mruknął. - I mam wrażenie, że życie mi ucieka, kiedy ja jestem zamknięty w tej pustej pracowni i maluję. Dzięki tobie będzie mi się bardzo dobrze od teraz kojarzyła - rzekł. - Dziękuję ci za to - powiedział, uśmiechając się do niej ciepło.
Marta odwzajemniła uśmiech. Nic jednak nie odpowiedziała. Zamiast tego umieściła palec na ustach Marcela w geście w którym ludzie zwykli pokazywać mówiąc "ciiii…" od "cicho". A ów "ciiii" szepnęła właśnie bardzo cicho. Przerwanie pocałunku wykorzystała by podjąć próbę zdjęcia z Marcela koszulki. Wyraźnie nie chciała tylko się całować.
Marcel był pijany, więc prędko ściągnął koszulkę i nie myślał zbyt wiele na ten temat. Podniósł dłoń i przesunął nią po policzku Marty. Pocałował ją raz jeszcze w usta. Była naprawdę piękna. Co więcej… dziwna. Ale on również był dziwny, więc to był komplement. Feliński poczuł krew, która krążyła w jego żyłach. Jego serce wybijało stały rytm, pełen werwy i energii. Marta sprawiła, że zaczął żyć bardziej, niż do tej pory.
Pocałował ją w szyję… a potem w obojczyk. Chciał ściągnąć z niej sukienkę i właśnie tego spróbował. Był trochę nieporadny, nie miał doświadczenia w takich sprawach.
- Rano wstałem z wielką energią, chcąc cię namalować. Teraz już chyba wiem czemu - mruknął i przesunął dłonią po jej brzuchu.
Marta i tym razem nie wdawała się w pogawędkę. Zamiast cokolwiek odpowiedzieć przeszła do czynów. Zsunęła z siebie sukienkę pozostając w czarnej, prostej bieliźnie. Odłożyła ją na bok. Przez chwilę pozwalając Marcelowi na delektowanie się widokiem jej bladego ciała pozbawionego głównego odzienia. Stanęła o krok od niego, sięgając do zapięcia swojego stanika. Zdjęła go z siebie, odłożyła na sukienkę. Przez ten czas wciąż nie odrywając od chłopaka oczu. Miała średni biust, nie za mały, nie za duży, za to jędrny, idealnie wyglądający bez biustonosza. Przejechała po nim zachęcająco palcami, jakby prezentowała skarb który oddaje w ręce Marcela. Uśmiechnęła się przy tym.

Nie musiała długo czekać, Feliński zareagował automatycznie. Jeśli była w jego głowie jakaś część odpowiedzialna za myślenie, to wypaliła się dawno temu. Może chorował psychicznie od dłuższego czasu, ale miał wrażenie, że oszalał dopiero teraz. Z powodu Marty. Zredukowała całą jego osobę do możliwie najbardziej pierwotnej, zwierzęcej formy. Marcel nie uśmiechał się wcale. Spoglądał jak zahipnotyzowany w oczy kobiety. Podniósł dłoń i chwycił jej pierś. Ścisnął ją mocno. Łapczywie. Prawie boleśnie. Marta bez wątpienia odczuwała, że ją pożądał. Nachylił się i delikatnie przesunął językiem po jej obojczyku, zostawiając mokry, błyszczący nieco ślad. Następnie przeszedł niżej i pocałował jej drugi sutek. Podrażnił go czubkiem języka i delikatnie zatoczył kółko wokół jej brodawki. Podobała mu się jędrność jej piersi. Bez wątpienia Marta była nie tylko piękna, ale również bardzo młoda i jej ciało doskonale tę młodość prezentowało.
Marta dała mu niezbyt dużo czasu na te pieszczoty. Może była bardzo spragniona bliskości Marcela, a może świadomość odbywającej się na dole imprezy? Coś na pewno wkładało w jej ruchy pośpiech.
Przesunęła opuszkami palców po jego karku, po plecach, wciąż podążając w dół. Zahaczyła biodra, by po chwili sięgnąć do zapięcia paska i spodni. Pociągnęła za nie Marcela, bardziej gestem niż siłą, kilka kroków dla niego do przodu, dla samej siebie do tyłu, by oprzeć się o najbliższy pusty kawałek ściany. Po tym przeszła do rozpinania.

Światło latarni za oknem było jedynym światłem w pomieszczeniu. Oświetlało kobiece krągłości Marty, jednak w bardzo zmysłowy sposób. Nieco odkrywało, a nieco zasłaniało, pozwalając wyobraźni grać w umyśle Marcela. A wyobraźnię miał szczególnie rozwiniętą. Wnet jego spodnie leżały na podłodze. Czuł pulsującą erekcję, która rozpierała materiał jego bokserek. Przysunął się i docisnął Martę do ściany. Z jednej strony miała za sobą ścianę, a z drugiej mężczyznę. Znalazła się naprawdę między młotem i kowadłem. I to, i to było szczególnie twarde. Wsunął palce w materiał bielizny Marty, chcąc ściągnąć ją na podłogę. Na pewno nie tylko Marta była spragniona bliskości i nie tylko w jej ruchach znajdował się ogromny pośpiech.
Marta pomogła w pozbyciu się jej bielizny. Gdy ta była już na ziemi, przesunęła ją nogą w bok, by nie przeszkadzała. Na powrót złączyła ich usta w pocałunku. Całowała namiętnie, z zachwytem i tęsknotą. Jednocześnie ostrożnie pozbawiła Marcela jego bokserek, sprawiając, że mogły opaść w dół.
Feliński przez moment poczuł się niepewnie, ale zarówno Marta, jak i alkohol sprawiły, że szybko odnalazł się w nowej sytuacji. Jego serce biło tak szybko, że zaraz miało chyba mu uciec z piersi.
- Usiądź - polecił jej krótko.
Następnie sam ukląkł i odrzucił ich ubrania na bok. Czekał, aż Marta zniży się do jego poziomu. Pragnął chwycić jej kolana, rozsunąć je i przybliżyć swoją głowę do jej kobiecości. Składać pocałunki na wewnętrznej warstwie ud, muskać ustami jej wargi sromowe, a koniuszkiem języka drażnić łechtaczkę. Sama perspektywa tego sprawiała, że jego męskość aż zaczęła pobolewać od dużej ilości zgromadzonej w niej krwi.
Marta zawahała się krótko. Posłuchała, osunęła się po ścianie do pozycji siedzącej. Dzięki temu jej twarz znów znalazła się naprzeciwko twarzy Marcela. Nie znała niewypowiedzianych planów chłopaka.
- Połóż się - tym razem ona wydała polecenie. Jej dłonie znalazły się na klatce piersiowej Felińskiego.
Marcel mógł z łatwością zmieniać swoje plany, bo cokolwiek by teraz nie zrobili, byłoby i tak cudowne. Oraz kompletnie dla niego nieznane. Poczuł dreszcz, kiedy zielonowłosa dotknęła jego skóry. Pragnął więcej i dlatego też posłuchał jej. Położył się na deskach pracowni. Były zimne, ale on był tak rozgrzany, że nawet tego nie zauważył. Poza tym jego uwaga w pełni koncentrowała się na kobiecie. Czekał na to, co teraz uczyni. Niestety w tej pozycji nie mógł obserwować jej zbyt dobrze.
Marta rozchyliła nogi Marcela. Jedną dłonią ujęła mosznę dociskając ją do prącia, a drugą dłonią tylko męskość Marcela. Zbliżyła do niej delikatne, miękkie usta. Później śliski zwinny język. Po chwili cały żołądź znalazł się w jej ustach. Z tej pozycji spojrzała na niego.
Dziewczyna nie miała zamiaru w taki sposób finiszować, więc te pieszczoty nie trwały zbyt długo. Zaraz zmieniła pozycję, tak by usiąść na Marcelu. Dzięki temu genitalia zetknęły się ze sobą po raz pierwszy, choć na razie było to delikatne zachęcające do wejścia muśnięcie. Nie mogło być nieprzyjemne, bo Marta była w tych miejscach bardzo gładka i aktualnie bardzo gotowa.
Feliński z trudem doszedł do siebie po tym, jak Marta wsunęła go do ust. Było to niezwykle miłe i osobliwe doznanie. Bardzo inne i nowe od wszystkiego, co do tej pory przeżył mężczyzna. Najmocniejszy jednak był dla niego moment, kiedy spojrzała na niego i ich oczy zetknęły się na moment. Jeszcze chwila i zapewne by doszedł, więc kobieta postąpiła mądrze, wypuszczając go z ust. Był nawilżony, sztywny i złakniony kolejnych przyjemności. Marta przejęła kontrolę i była całkiem dominująca w swoich działaniach, jednak Marcelowi to nie przeszkadzało. Miał tylko nadzieję, że nikt nie wejdzie do pracowni w tym momencie. Spoglądał na piękne, zgrabne ciało, które nad nim górowało. Odniósł wrażenie, że zielonowłosa była prawdziwą boginią seksu. Może mu się przyśniła i tak naprawdę nie istniała, bo nikt tak pociągający po prostu nie mógł być prawdziwy...
- Chcę cię poczuć - mruknął.
Rzeczywiście, miał ochotę doświadczyć śliskości, ciepła i miękkości wnętrza kobiety.
- Bo oszaleję - jęknął.
Wsparł się na przedramionach tak, aby przybliżyć się nieco do jej ciała. Pragnął ją pocałować, ale do tego ona sama musiałaby się nachylić.
Marta nie mogła przecież pozwolić na to, by jej partner oszalał. Zresztą, sama wyglądała na taką, która zaraz oszaleje. Wsparła się na jednej ręce i pochyliła do Marcela by zacząć go całować. Drugą ręką przez chwilę kontrolowała powolne łączenie ich ciał. Jęknęła rozkosznie gdy znalazł się w środku w niej. Zabrała stamtąd dłoń, objęła nią Marcela wbijając niezbyt boleśnie palce w jego plecy. Zaczęła wykonywać ruchy w przód i w tył, które dodatkowo pozwalały na subtelne ocieranie się o ciało mężczyzny. Marcel czuł przy tym jej jędrne piersi co chwilę trącające naprężonymi sutkami jego tors.

Marcel nigdy wcześniej nie odczuwał takich emocji, jak w tej chwili. Czuł się radośnie, lekko oraz szczęśliwie. Z drugiej strony odczuwał coraz większe napięcie, które rozpaczliwie domagało się rozładowania. Przysunął się i zaczął ssać jej lewy sutek, podczas gdy kobieta poruszała się na nim. Bawił się nim językiem. Przesunął opuszkami palców po łuku jej bioder. Dziwiło go to, jak pewne aspekty zbliżenia potrafiły być bardzo delikatne, drażliwe oraz nęcące… Natomiast inne agresywne, brutalne, szybkie i zwierzęce. Położył się na podłodze i chwycił jej biodra, po czym sam zaczął poruszać lędźwiami. Rytm stał się szybszy i bardziej chaotyczny. Kropelki potu zaczęły formować się na skroni Marcela. Chciał więcej… mocniej… szybciej… bardziej…
Jego partnerka zadrżała na całym ciele. Jęknęła kilkukrotnie, w cichy, subtelny sposób. Na chwilę spowalniając, niemalże zatrzymując się w swoich działaniach. Wyprężyła przy tym plecy do tyłu i odchyliła głowę z lekko rozwartymi z rozkoszy ustami.
Feliński lekko zwolnił, bo zmęczył się. I to chyba zmiana tempa na tak wolne pobudziła go dodatkowo. Kompletnie wyróżniała się na tle wcześniejszych, szybkich ruchów. Zaczerpnął powietrza i zatrzymał je w płucach. Jęknął, czując, że dochodzi. Jego dłonie przesunęły się po udach Marty, zostawiając na nich ślady paznokci. To był ekstremalnie długi i mocny orgazm. Inny niż wszystkie, które do tej pory doświadczył. Było mu niezwykle dobrze.
Gdy było już po wszystkim Marta opadła na niego, by sama zaczerpnąć tchu i odpocząć. Ucałowała go w usta.
- Iga zaraz będzie was szukać - Marcel usłyszał głos Stańczyka, tuż za plecami Marty. Dziewczyna natychmiast przestała całowac i odwróciła się by spojrzeć w tamtym kierunku.
- Stańczyk ostrzegł mnie, że Iga zaraz będzie nas szukać… - szepnął Marcel.
Wtem jednak zdał sobie sprawę z jej reakcji.
- Widzisz… słyszysz go? - jego brwi powędrowały w górę. - Na serio?
To, że miało to miejsce w świecie snów… to było jeszcze w jakiś sposób akceptowalne. Ale że w prawdziwym świecie również… to go akurat mocno zaskoczyło.
- Pocałuj mnie jeszcze raz - poprosił. - Zanim ten sen skończy się. I pryśnie - nachylił się i sam cmoknął ją w nos. - Jak bańka mydlana - uśmiechnął się lekko.
Marta najpierw pocałowała. Długo i namiętnie.
Gdy skończyła wodziła jeszcze nosem po jego policzku.
- Nie widzę go - odpowiedziała Marcelowi na pytanie o Stańczyku - ale słyszę jego głos.
- Ładna pupa, ładne cycki - oceniał Stańczyk - ale co na to Konrad? - zapytał błazen.
- Można cię wyłączyć? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Marta zerkając w miejsce skąd dochodził głos. - Psujesz cały romantyzm.
Mówiąc to odsunęła się powoli od Marcela, ale tylko dolną częścią ciała, by rozłączyć z cichym plaśnięciem ich ciała.
Stańczyk zaczął rechotać jak żaba, zasłaniając usta ręką.
- Plask! - spróbował powtórzyć ten dźwięk. - To ja poczekam za drzwiami - oznajmił nadal rechocąc. - Plask!
I zniknął.

Marcel pomasował skroń.
- On jest… okropny - mruknął. - Jak dziecko.
Zaczął się szybko ubierać. Był taki zadowolony i zrelaksowany. Czuł się tak, jak gdyby coś osiągnął, choć w rzeczywistości po prostu przed chwilą uprawiał seks. Jednak to nie wydawało mu się takim zwykłym zbliżeniem. Zdawało się wyjątkowe. No cóż, to jednak był jego pierwszy raz… więc obiektywnie rzecz biorąc… Naprawdę musiało być wyjątkowe.
Na wzmiankę o Konradzie pomyślał o tym, jak by to było z mężczyzną. Na czym polegałyby największe różnice. Albo… jak by to było spróbować trójkątu z Martą. Szybko jednak odegnał te myśli i czuł się nimi lekko zawstydzony. Najwyraźniej w miarę jedzenia wzrastał apetyt.
- Co o tym sądzisz? O tym, co miało tu miejsce… o nas - zapytał Marcel. - Ja… nie spodziewałem się tego, naprawdę. To nie były moje plany. Ale się cieszę… - uśmiechnął się jakby nieśmiało.
Marta też zaczęła się ubierać. Pośpiesznie włożyła biustonosz, sukienkę. Majtki zostawiła na sam koniec, wcześniej korzystając z kawałka papierowego ręcznika, który znalazła w pracowni.
- Ja też tego nie planowałam - przyznała dziewczyna. - Dawno nie byłam z mężczyzną…
- Iga idzie - usłyszeli głos Stańczyka za drzwi, który przerwał słowa zielonowłosej. Marta przeczesała palcami włosy i stanęła naprzeciwko obrazu namalowanego przez Marcela, zupełnie jakby przyszła jej ochota na ponowne obejrzenie go.
- Czy twoja siostra już widziała ten obraz? - zapytała jakby właśnie zauważyła coś niepokojącego.
- Nie - odpowiedział Marcel. - I ciężko będzie jej to wytłumaczyć, że namalowałem cię, skoro nie znałem cię przed dzisiejszym dniem, prawda? - zapytał, kiwając głową.
Zastanawiał się, czy miał na sobie jeszcze jakieś ślady, które mogłyby go wkopać. Jednocześnie wziął nieco materiału i przykrył nim obraz, a odsłonił ten przedstawiający wisielców.
- Spójrz na mnie - rzekł, zapalając światło. - Mam na sobie ślady szminki? Albo jakieś malinki?
Wystawił głowę naprzód, żeby kobieta mogła go lepiej obejrzeć. Chciał porozmawiać też na inne tematy, ale zapowiedź Stańczyka go szczególnie zmobilizowała do myślenia w tej chwili o tym, co najważniejsze.
Marta wyciągnęła rękę w stronę jego twarzy. Przejechała opuszkami palców po jego policzku przyglądając mu się przy tym.
- Nie są widoczne gołym okiem, ale ja widzę w mojej wyobraźni każde miejsce które dotknęły moje usta - odpowiedziała.
I w tym momencie drzwi pracowni otworzyły się szeroko. Marta zaczęła cofnać rękę gdy tylko drzwi zaczęły się otwierać
- Ooooo… tu jesteście. Wszędzie was szukałam… - Iga zwykle pukała, jednak widocznie w toku pospiesznych poszukiwań tym razem zapomniało jej się. - Dołączycie do nas? - pytając o to świdrowała brata wzrokiem zupełnie jakby chciała przekazać mu jakąś ważną wiadomość (pewnie w stylu tam są twoi goście a ty się chowasz tu).

Marcel był cały czerwony na twarzy, czego nie mógł w żaden sposób kontrolować. Słowa Marty zabrzmiały w jego mniemaniu szczególnie romantycznie. Kompletnie nie spodziewał się ich i pewnie dlatego miały taką moc. Lekko oszołomiony zerknął na Igę i zinterpretował jej minę. Nie była szczególnie trudna do interpretacji.
- Na serio, Iga, w tym pomieszczeniu czas inaczej leci - powiedział Marcel. - Zazwyczaj wchodzę tutaj rano, aby malować, wychodzę po pięciu minutach, a tu już wieczór. No i tym razem zrobiło się podobnie. Czyżby artyzm zakrzywiał czasoprzestrzeń? - zapytał, idąc w stronę korytarza. - Czyżby wspaniałość mojego kunsztu doprowadziła do wyrwy w rzeczywistości! - żartował, korzystając z nadmiernie dramatycznego tonu. - Już schodzę - rzekł. - Jestem strasznie głodny teraz. Ty też jesteś? - spojrzał na Martę.
- Jasne. Jak wilk - odpowiedziała Marta, obdarzając Igę uśmiechem. - Masz naprawdę zdolnego brata - powiedziała do niej. To rozładowało trochę napięcie Igi, która przyglądała się nieco podejrzliwie Marcelowi.
- Konrad mówił, że jesteś zawodowym fotografem - zagadała Iga - przywiozłaś ze sobą jakiś sprzęt?
- Oczywiście. Nie ruszam się bez niego, zwłaszcza jadąc do kumpla który jest modelem - odpowiedziała jej Marta.
Dziewczyny ruszyły razem z Marcelem na dół kierując się w stronę zapachów jedzenia i alkoholu, którego ilość w krwi Marta postanowiła uzupełnić najpierw. Iga została przy niej zagadując o fotografię.
- No jesteś - za plecami Marcela pojawił się Sebastian z Konradem - gdzie wy się tak długo podziewaliście? Zamęczałeś damę swoją sztuką? - spytał. Konrad miał w ręku kilka gier, widocznie wybranych z tych, które razem przeglądali.

Marcel z jakiegoś powodu poczuł wyrzuty sumienia. Jakby zdradził Konrada, choć przecież tak naprawdę nie byli parą. Ledwo co byli znajomymi. Nie był mu nic winny, a na pewno nie wierność. Więc czemu Feliński czuł się, jak gdyby zrobił coś złego, będąc z Martą? Nie miał pojęcia i wolał też na ten temat nie rozmyślać. Bo nie było żadnych rozsądnych wniosków, do których mógłby dojść.
- Hej… - rzucił. - Moja sztuka… nikogo nigdy nie zamęczy. Nie zrozumiecie jej nigdy, prostaki - zaśmiał się. - W co chcieliście grać? - zapytał.
Sebastian i Konrad byli naprawdę różnymi ludźmi i zdawało się nieprawdopodobne, że dogadywali się z sobą. Ale ich widok razem w jakiś sposób cieszył Marcela. W jego głowie pojawiła się myśl, jakby to było uprawiać z nimi razem seks. W trójkę. A potem wytrząsnął ją z głowy.
Zdawało się, że po spotkaniu z Martą hormony wciąż przetaczały się po ciele Marcela. Potrzebował naprawdę zimnego prysznica.
- Mogę zagrać z wami? - zapytał, zagryzając wargę.
Stańczyk stojący w pobliżu Marcela zaczął chichotać.
- Nie do wiary - powiedział na głos - dobrze, że twoje myśli znamy tylko ty i ja.

Chociaż mogło się wydawać, że to i tak o jedną osobę za dużo…

Powieka zadrżała Felińskiemu na te słowa. Miał nadzieję, że Stańczyk się nie wygada Marcie. Bo tak naprawdę Marcel nie był do końca dumny z tych myśli. Po jednym naprawdę cudownym zbliżeniu wyszedł na zewnątrz i od razu myślał o innych ludziach. Może po prostu do tej pory tak bardzo dusił w sobie wszystkie swoje erotyczne pragnienia, że jak doszło do spełnienia jednej fantazji, zaczął od razu myśleć o spełnianiu kolejnych.

Sebastian i Konrad ochoczo przyjęli pomysł wspólnego grania, widocznie na to liczyli. Krzycho dosiadł się do nich ale zadeklarował, że chętnie tylko popatrzy. Był przy tym bardzo uprzejmy i w dobrym humorze.
- Liczy na to, że będzie mógł jeszcze pogadać z Igą - wyjaśnił Marcelowi Stańczyk - wyraźnie przypadli sobie do gustu - dodał spoglądając w stronę Marty rozmawiającej z Igą. Nie tylko on patrzył w stronę Marty, robił to też Konrad. Stańczyk uśmiechnął się szeroko pod nosem.
Ten uśmiech błazna lekko zdenerwował Marcela. Nie wiedział, co się za tym kryło. Nie sądził, żeby coś dobrego. Z drugiej strony ostatnio zdecydował, żeby zaufać Stańczykowi. A przynajmniej spróbować. Dlatego chciał liczyć na to, że gdyby działo się właśnie coś niepokojącego, to błazen by mu o tym powiedział… Nawet jeśli te marzenia brzmiały dość naiwnie.

Dziewczyny chichotały z czegoś w najlepsze. Marta położyła Idze dłoń na ramieniu i mówiła coś szeptem.
- Mam nadzieję, że Iga nie da się poderwać Marcie - odezwał się Konrad, niby miał żartobliwy ton, ale trochę też badawczy. - Twoja siostra ma kogoś? Widziałem ją z jakimś naburmuszonym blondynem? - zapytał.
Jego brat Krzysztof dosłownie zamienił się w tym czasie "w słuch", oczekując na odpowiedź Marcela odnośnie statusu jego siostry.
- Tak, ale ostatnio się trochę kłócą - rzucił Feliński.
Normalnie by nie opowiadał o związkach innych ludzi, ale był wstawiony. Naturalnie wszystkie jego opory rozpraszały się w takich okolicznościach. Był pijany nie tylko alkoholem, ale również tą całą sytuacją z Martą. Patrzył na ekran i próbował skoncentrować się na grze, ale wszystkie jego odruchy były spowolnione i ciężko było nadążyć.
- Cholera - mruknął, tracąc kolejne życie. - Wydaje mi się, że to dlatego, bo Szczepan chciał pożyczyć pieniądze na rozkręcenie swojego biznesu. A ja doradziłem Idze, żeby nie dawała mu nic, bo to wygląda na kiepski interes. Chyba nie przyjął tego dobrze. Znaczy rozumiem, że w związku jest ważne to, żeby się wspierać… Ale z drugiej strony postawił Igę w sytuacji, w której nie powinna się znaleźć, więc to było nie w porządku. I nie ma prawa być na nią zły - rzekł.
Opowiadanie o problemach innych ludzi było na tyle dobre, że pozwalało oderwać się od swoich własnych.
- Myślę, że Marcie udałoby się ją poderwać - rzekł Marcel. - Gdzieś przeczytałem, że wszystkie kobiety są bi i wierzę w to. W sensie, że przynajmniej do pewnego stopnia są.
- Marta jest lesbijką? - zapytał Sebastian nie odrywając wzroku od ekranu i świetnie kontrolując sytuację w grze.
- Wydaje mi się, że przynajmniej przez ostatnie pięć lat nie słyszałem by kręcił się obok niej jakiś facet. Raczej same laski, które zmienia jak rękawiczki. Nie pytam już o imiona - odparł Konrad.
- A wcześniej? - zapytał Sebastian, chwilę później z triumfem kończąc planszę jako wygrany. - Jupi! - powiedział w radości.

Marcel słuchał bardzo uważnie. To, jak bardzo uważnie słuchał, zaskoczyłoby go samego, gdyby tylko uświadomił to sobie. Niby wpatrywał się w ekran, ale nie potrafiłby powiedzieć, w jaką grę grali, gdyby ktoś go o to zapytał.

- Wcześniej? Miała narzeczonego, ale to smutna historia. Nie będę wam jej opowiadał, bo to jej sprawa - odparł Konrad. - Swoją drogą, jakoś nie jestem do tego przekonany, że wszystkie kobiety są bi. Przygodny seks z drugą dziewczyną by sprawdzić jak to jest nie czyni nikogo ani bi ani lesbijką, tak samo z facetami. Jeśli jakiś chłopak raz przespał się z innym nie czyni go to od razu gejem. W młodości wiele osób eksperymentuje żeby poznać samego siebie. Chociaż Iga, nie jest już taka młoda. Może dałaby się poderwać na jedną noc ale czy to czyniłoby ją od razu biseksualną, jeśli wcześniej tego nie czuła?

Temat był interesujący, choć na pewno niezbyt śmieszny. Jednak Marcel parsknął śmiechem na wzmiankę o tym, że Iga nie była już taka młoda. Pewnie gdyby to usłyszała, Konrad dostałby w twarz. Siła uderzenia miałaby potwierdzić, że jak najbardziej tkwił w niej jeszcze duch młodości. Marcel wiedział, w jakim kontekście powiedział to Konrad, ale mimo wszystko zabrzmiało to zabawnie.

- Może odkryłaby dopiero wtedy, że woli kobiety? - zapytał Sebastian.
- Ale on tu nie mieszka? Ten blondyn? - Krzysztof wciął się w rozmowę, czy raczej obok rozmowy, bo swoje słowa kierował do Marcela - Tylko się spotykają i trochę kłócą? Długo są parą? - i w zupełnie innym temacie.
Konrad uśmiechnął się pod nosem zerkając kątem oka na brata.
- Szczepan dopiero ostatnio zrobił się taki… oschły. Może ma kłopoty finansowe, nie wiem o co chodzi do końca - rzekł Marcel. - Zawsze był bardziej typem takiego radosnego pieska, który merda ciągle ogonem. Jak na mój gust był nieco zbyt ekstrawertyczny i dlatego czułem się przy nim niepewnie. Zazwyczaj prowadzę się raczej z typem artystów lub intelektualistów, natomiast Szczepan pewnie w życiu nie przeczytał żadnej książki i większość czasu przebywa w klubach lub na dyskotekach. Tak naprawdę nigdy nie zrobił niczego tak właściwie złego - powiedział Feliński. - Po prostu ja sam jestem trochę skomplikowanym człowiekiem i może był dla mnie po prostu zbyt normalny. I przez to czułem się nieswojo przy nim. Szczepan tu nie mieszka, ale często zostaje na noc. Są razem… szczerze mówiąc nie wiem jak długo, ale nie dłużej niż rok.

Następnie Marcel zamilkł na moment. Zastanawiał się przez moment.
- Tylko rzuciłem tekstem z jakiegoś czasopisma i to w dodatku kobiecego, które kiedyś kupiła Iga - zaśmiał się. - Nie wiem, czy wszystkie kobiety są bi, na pewno nie jestem specjalistą od kobiet i nie siedzę ich w głowie. Wydaje mi się, że może chodziło o to, że są bardziej otwarte w różnych kwestiach od mężczyzn - powiedział.
Potem pomyślał, że na pewnych etapach swojego życia miał kilka przyjaciółek i wszystkie koniec końców okazywały się biseksualne. Może to było czystym zbiegiem okoliczności, ale tak na serio to wyglądało. Natomiast jeśli o mężczyzn, to znał kilku gejów, ale żadnego faceta biseksualnego. Z drugiej strony to mogło wynikać z różnic w otwartości między kobietami i mężczyznami, które dotyczyły tych kwestii.
Mimo wszystko Marcel nie ciągnął dalej już tego tematu, bo już go zaczęła boleć od niego głowa. Zerknął na Igę i Martę, czy dalej z sobą rozmawiały, a także obserwował reakcje Stańczyka.
Marta akurat wstała by nalać sobie kolejnego drinka. Iga rozglądała się po stole, a kiedy odnalazła wzrokiem jakieś puste talerze zaczęła je od razu sprzątać. Wyglądało na to, że zakończyły rozmowę.
Stańczyk zaś wlepiony był w ekran z grą. Widocznie ekrany działały na niego jak lep na muchę.
 
Ombrose jest offline  
Stary 20-05-2020, 01:05   #24
 
Ombrose's Avatar
 
Reputacja: 1 Ombrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputacjęOmbrose ma wspaniałą reputację
Warszawa, 22 marca 2019, piątek - część trzecia

Marcel następnie przesunął wzrok na Krzysztofa.
- I co? - zapytał, uśmiechając się półgębkiem. - Czy Szczepan musi się obawiać, że są inni kawalerzy potencjalnie zainteresowani jego dziewczyną?
Ciekawiło go, czy mężczyzna zaprzeczy, oburzy się, czy może przewrotnie odpowie, że tak właśnie było.
Krzysztof uśmiechnął się delikatnie. Było to ledwie widoczne zza jego wąsów i brody.
- Masz wspaniałą siostrę - odpowiedział Krzysztof - bardzo dobrze mi się z nią rozmawia. Żałuję, że już kogoś ma.
- Rozmawiałeś z nią? - Marcel zdziwił się.
Do tej pory myślał, że mężczyzna jedynie obserwował ją z oddali. I rzeczywiście było na co spoglądać, bo Iga była bardzo atrakcyjna. A poza tym wyglądała dość nietuzinkowo z powodu tych wszystkich warkoczyków i charakterystycznych ubrań. W pewnym sensie totalnie pasowały do siebie z Martą.
- A o czym rozmawiałeś z nią? - zapytał.
- Jasne, że rozmawiałem. Ciebie i Marty długo nie było - wyjaśnił Krzysztof. - O czym? Trudno powtórzyć. Cenię twoją otwartość, jednak sam nie lubię opowiadać o tym o czym rozmawiam z innymi ludźmi. Trochę podpada mi to pod obmawianie ich. Jakby nasza rozmowa była naszą prywatną rozmową. Rozumiesz? - Krzysztof najwyraźniej nie chciał obrazić Marcela, ale nie miał też zamiaru opowiadać o czym rozmawiał z jego siostrą.
- Oczywiście - odpowiedział Feliński.
Choć tak wcale nie było. Marcel nie zapytał Krzysztofa o jakieś niesamowicie prywatne i intymne rzeczy. Spodziewał się jakiejś zwykłej odpowiedzi w stylu “rozmawialiśmy o filmach”, czy coś w tym stylu.
- Czyli rozumiem, że kiedy ty pytasz mnie o związek mojej siostry, to jest to w porządku. I potem jeszcze tak to obracasz, jakbym to ja próbował ją obgadać za jej plecami, a ty wcale nie zadałeś pytania. Bardzo niewinnie z twojej strony, ale jednak pachnie hipokryzją - Marcel uśmiechnął się.
Oczywiście nie wytrzymał i musiał z czymś takim wypalić.
Krzysztof przez chwilę milczał zastanawiając się nad czymś.
- Rozmawialiśmy o jedzeniu, o pogodzie, o pracy i o dzieciach - wyliczył w końcu. - Wybacz, masz rację.
Marcel pokiwał głową. Poczuł się nagle nieco zmęczony. Przeniósł wzrok z powrotem na ekran i przez chwilę obserwował grę. Zaczął zastanawiać się o narzeczonym Marty. To musiała być ciekawa historia. Z drugiej strony po ostatnim komentarzu Krzysztofa nie miał ochoty pytać o to zielonowłosej. Zresztą rzeczywiście nie potrzebował tej wiedzy, a wspomnienia mogły ją potencjalnie zranić.
- Czy jeśli zapytam cię, jak poznałeś Martę, to znowu wyjdę na plotkarza? - Marcel spojrzał na Konrada.
Ciekawiło go, czy poprzedni komentarz Stańczyka był zgodny z prawdą. Z tego co Feliński pamiętał, spotkali się w jakiejś naleśnikarni, która już nie działała…
- Poznaliśmy się jakieś osiem lat temu. To były jedne z pierwszych Warszawskich spotkań Niedzieli z Lambdą - odpowiedział Konrad.
- Wtedy odbywały się one w super naleśnikarni - głos Marty dobiegł zza ich pleców. Oparła się o zagłówek tapczanu.
Marcel wzdrygnął się przestraszony. Był tak skoncentrowany na rozmowie z trójką mężczyzn, że przez chwilę przestał zwracać uwagę na wszystko, co dzieje się wokół niego. Marta najpewniej nie chciała się zakraść, ale i tak zdołała przestraszyć Marcela. Zaśmiał się lekko.
- Przyprawisz mnie o zawał - uśmiechnął się. - Co to jest Niedziela? Bo sprawdziłem, czym jest Lambda.
Nagle zamilkł. Zdawało się, że powiedział więcej, niż pragnął.
- Kiedyś, dawno temu, z kompletnie innego powodu to sprawdziłem - szybko dodał ciszej.
- Tak nazywały się spotkania, bo spotykaliśmy się w niedziele. To była taka grupa wsparcia, dyskusyjna, a czasami po prostu oglądaliśmy razem filmy mając przy sobie czy raczej spędzając czas z osobami które nas rozumieją - wyjaśnił Konrad.
- I zawsze można było kogoś poznać - dodała Marta. Na co Konrad uśmiechnął się.
- Poznałem tam swoją pierwszą miłość - wyjaśnił szybko.
Marcel przymknął oczy. Miał ochotę uderzyć się w twarz. To był bardzo dobry moment na facepalm. Do tej pory uważał, że były dwie organizacje, które się spotkały. Ale Niedziela to była nazwa spotkania. Powinien był na to wcześniej wpaść. Teraz wydawało mu się to oczywiste.
- Podobno pierwszych miłości się nie zapomina - rzucił Marcel. To był taki oklepany tekst, ale nie wiedział, co odpowiedzieć, ale coś pasowało. Zerknął na Krzysztofa, a potem znowu na Konrada. - Jak miał na imię? - zapytał.
- Co to jest Lambda? - zapytał Sebastian odkładając joystick na stolik i sięgając po drinka.
Krzysztof wstał ze swojego miejsca i ruszył do Igi, gdyż ta właśnie skończyła sprzątać i została sama. Marta wykorzystała okazję i usiadła obok Marcela.
Marcel odprowadził wzrokiem Krzysztofa. Nie chciał przesadzać, ale cieszył się, że sobie poszedł. Tak naprawdę nic się nie stało, ale Feliński był wrażliwy na tego typu drobne spięcia.
- To stowarzyszenie LGBT, jeśli się nie mylę. Ale Konrad i Marta pewnie więcej mogliby ci odpowiedzieć na ten temat - odpowiedział.
- Wiktor - odpowiedział Konrad na poprzednie pytanie Marcela. - Czy pierwsza czy druga, każdą się pamięta. Najważniejsza jest i tak ta ostatnia i jedyna.
- Ja dobrze pamiętam swój pierwszy seks - wtrącił Sebastian, po czym dopił drinka i zaczął wstawać - a drugiego i kolejnego już nie.
Marcel zastanawiał się przez moment. On pamiętał doskonale swoje pierwsze zbliżenie, ale z drugiej strony miało miejsce przed chwilą, więc to jeszcze nic nie znaczyło. Czuł, że samo myślenie na ten temat sprawiało, że zaczynało mu się robić cieplej.
- Mówisz, że najważniejsza jest ta ostatnio - zerknął na Konrada. - Ale myślisz, że te wszystkie po drodze nas zmieniają jakoś na stałe? - zapytał. - Czy to jedynie przeszłość, a liczy się wyłącznie teraźniejszość. I nasz obecny związek.
- Na pewno zmieniają - odpowiedział Konrad. - Nie lubię za dużo rozpamiętywać, teraźniejsze związki zawsze są dla mnie najważniejsze.
Sebastian w tym czasie oddalił się do stołu z alkoholem.
- Mi też przynieś! - Marcel krzyknął za nim, wykręcając się i opierając o wezgłowie kanapy. - Cokolwiek mi przynieś!
Nie chciał jeszcze trzeźwieć. Obrócił się z powrotem w stronę Konrada i Marty.
- Ale żałujesz ich? Czy nie żałujesz? Gdybyś mógł cofnąć się w czasie, to byś je wszystkie wymazał? - zaciekawił się Marcel. - Czy też uważasz, że wtedy coś byś stracił?
- Żadnego bym nie wymazał - odpowiedział Konrad - każdy mnie ukształtował, takiego jakim jestem i coś wniósł do mojego życia. Chociażby miłe i piękne momenty. Tyle wystarczy.
Marta milczała zagryzając wargi na szklance z drinkiem.
- To znaczy, że wiązałeś się z dobrymi ludźmi - odpowiedział Marcel. - Niektóre związki po prostu ranią i są niepotrzebnym bagażem. Też mam takie szczęście, że nie mam za sobą podobnych przeżyć.
“Z drugiej strony nie mam za sobą żadnych przeżyć, więc w pewnym sensie to jeszcze gorzej”, zasępił się Marcel. Spojrzał na swoje połamane palce i potarł je o siebie.
- Więc powiedzcie mi, bo jesteście pewnie bardziej imprezowymi duchami - rzekł, dodając go głosu nieco animuszu. - Co takiego robią ludzie na imprezach, co moglibyśmy zrobić. O… palenie papierosów może? Gra… gra w twistera? Choć nie, opuściliśmy już wiek gimnazjum. Hmm… może więc wyjdziemy na papierosa?
- Oooooooooo ja chętnie! - Marcie nie było trzeba dwa razy powtarzać. Szybciutko wstała i już czekała na Marcela. Wzrokiem śledząc Sebastiana który kończył robić drinki.
- Ja nie palę dzięki - odpowiedział Konrad. - Chętnie pogram jeszcze z Sebastianem. A później może jakaś muzyka?
- Ej… rzeczywiście nie gra. Puszczę od razu Doorsów. Mam nadzieję, że lubicie. Jak nie, to nadal będziecie musieli słuchać, ale ja przestanę lubić was - zażartował Marcel.
Ruszył w stronę stojaków i lekko zataczając się, ubrał się w kurtkę.
- Czekaj… nie mamy zimy, prawda? - zapytał Marty, która na niego czekała.
Bardzo powoli rozebrał się i odłożył kurtkę na miejsce. Dołączył do niej.
- Nawet nie pytaj mnie, dlaczego… Nie, czekaj, przecież mamy zimę. Jest marzec. To jeszcze nie wiosna.
Znowu zaczął się ubierać.
- Ja tak czasami mam - mruknął. - Wiem, że jest na to jakiś termin. Nieważne.
- Wariat? - zapytała żartobliwym tonem. Marta nie miała kurtki, w końcu przyszli z drzwi naprzeciwko, więc po prostu cierpliwie czekała aż Marcel zdecyduje się czy idzie w niej czy bez niej.
Marcel przewrócił oczami.
- Masz mnie. To cały ja. Jeśli chcesz, to mogę dać ci kurtkę Igi.
Marta skinęła krótko głową. Chętnie ubrała kurtkę Igi.
Sebastian widząc jak Marcel się zatacza schował się z jego drinkiem w kuchni.
Feliński spoglądał na upragnioną szklankę, która zniknęła w innym pomieszczeniu.
- Brutus! - krzyknął za Sebastianem. - Prawdziwy zdrajca!
Uśmiechnął się żartobliwie.
Stańczyk został przyklejony do ekranu. Mogli ruszać razem w stronę balkonu i nikt najwyraźniej nie chciał iść z nimi.
Wyszli na niego. Marcel miał w kieszeni paczkę marlboro.
- Mam zwykłe - rzekł i wyciągnął ją w stronę kobiety. - Złote, grube.
Wiedział, że kobiety często wolały mentolowe, niestety takich nie posiadał. W drugiej kieszeni znajdowała się zapalniczka, którą również wyjął.
- To dobrze. Wolę zwykłe - odparła Marta. Poczęstowała się papierosem i zapalniczką, która oddała zaraz po odpaleniu fajki i zaciągnięciu się dymem.
- Masz jakieś plany na jutro? - zapytała - Oprócz odsypiania kaca?
Następnie Marcel sam zapalił i zerknął na nią.
- Teraz nic sobie nie przypominam. A co? Masz jakieś plany dla mnie na jutro? - uśmiechnął się lekko i oparł plecami o barierkę.
Zerknął w bok na ulicę, która rozciągała się poniżej. Było późno, a mimo to znajdowało się na niej dość dużo przemykających samochodów. Zdawało się, że to miasto jednak na serio nie zasypiało. Przynajmniej nie w tej dzielnicy.
- Jestem w Warszawie do niedzieli - odpowiedziała. - Chętnie coś ci zaplanuję. Twoja siostra chciała żebym zrobiła kilka zdjęć tobie i obrazom, ale je myślałam o czymś bardziej tylko ty i ja.
Marcel pokiwał głową.
- Brzmi cudownie - rzekł.
Zamilkł na moment.
- Czy wydaję ci się kobiecy? - zażartował. - Nie wiem, jak interpretować to, że jesteś zainteresowana moim towarzystwem - zaśmiał się lekko.
- Kobiecy? - Marta uśmiechnęła się. - Nie. Ani trochę. Przeszkadza ci to, że lubię też kobiety?
- Nie, oczywiście, że nie. To był taki żart. Zresztą mi się podobają również mężczyźni. Zdaje się, że nie różnimy się wcale. Przynajmniej nie pod tym względem - rzekł. - Ciekawe, czy znowu będziemy śnić jeden sen - mruknął. - Czekaj… mówiłaś, że twoja moc jest związane ze snami, prawda? Możesz powtórzyć, na czym dokładnie polegała? - zapytał.
- Mogę ci pokazać - odpowiedziała. Wyciągnęła w stronę Marcela wolną dłoń. - Złap mnie - poprosiła. Nie musiała go namawiać. Wnet mężczyzna chwycił jej rękę. Choć widać było ostrożność w tym ruchu, jak gdyby po części spodziewał się, że nagle potelepie go milion voltów.
Stali tak przez chwilę w milczeniu, ale po za tym, że czuł ciepłą dłoń Marty nic się nie stało. Dziewczyna zmarszczyła czoło w tym samym momencie w którym za jej plecami pojawił się Stańczyk.
- A co panienka tu wyprawia? - zapytał przyglądając się im z szerokim uśmieszkiem.
- Nie działa. Jesteś jakby… odporny na moje zdolności - Marta odruchowo spojrzała w stronę skąd dobiegał głos.
- Może powinienem położyć się na łóżku, albo być chociażby śpiący? - zapytał Marcel. - Jeśli tutaj zasnąłbym, to mogłoby się to źle dla mnie skończyć. I nie mam na myśli koszmarów - mruknął. Następnie zerknął na Stańczyka. - Hej - rzucił do niego jak do kumpla.
- Nie musisz być śpiący. Potrafię przesłać do czyjejś głowy jakąś wizję. Mogę dotknąć Igi i wczepić jej myśl, że chce jej się siku. Albo Konrada, żeby wyobraził sobie seks z Sebastianem.
- Jezu - szepnął Marcel. Cieszył się, że byli na zewnątrz, inaczej musiałby zacząć się wachlować.
- Jeśli by spał to cały długi sen, co tylko udałoby mi się wymyślić. Pająki? Proszę bardzo. Ujeżdżdzanie byka. Trójkącik? To tylko kwestia mojej własnej wyobraźni - tłumaczyła Marta.
- Jeśli was to pocieszy, ja nie mam żadnych przeczuć odnośnie Marty. Wiem o niej tylko tyle ile zdążył pomyśleć Konrad - dodał Stańczyk - a to wystarczająco dużo - zarechotał. - To prawda, że łączysz antydepresanty z alkoholem? - znów zarechotał.
- Wow - mruknął Marcel.
Tak właściwie z trzech powodów. Po pierwsze, bo Marta łączyła antydepresanty z alkoholem, a to brzmiało groźnie. Choć nie tak groźnie, jak łączenie ich z benzodiazepinami. Po drugie, bo Stańczyk był niewiarygodnie wręcz obcesowy, nawet jak na niego. Po trzecie, bo Konrad najwyraźniej o tym wiedział, ale jego reakcja nie wydawała się zbyt zdecydowana. Z drugiej strony co takiego miał zrobić, Marta była dorosła.
Potem Marcel zastanawiał się, jak dokładnie będzie wyglądać jutrzejszy dzień i jak bardzo Konrad będzie zaangażowany w spotkanie jego z Martą. To były niewiarygodne okoliczności, ale Marcel zdołał się i tak lekko podniecić.
- Wiesz co mi to przypomina? - zapytał. - Nie, ty na to powinnaś wpaść… choć jeśli nie wpadniesz, to pewnie dobrze to o tobie świadczy. Wiesz, taki romans… ON ma specjalne moce związane z umysłem, nie działają tylko na NIĄ… - zawiesił głos. - Być może jest to czytanie w myślach i być może on jest wampirem błyszczącym się brokatowo w słońcu… - parsknął śmiechem. - Może to znaczy, że jesteśmy sobie pisani.
Marta, która przed chwilą miała minę kogoś kto ma ochotę skoczyć niewidzianemu przez siebie Stańczykowi do gardła teraz wybuchła śmiechem. Stańczyk też.
- Konrad nie ma racji. Nic nie biorę. Jestem czysta. On jest zawsze taki złośliwy czy tylko jak jest zazdrosny? - spojrzała w miejsce gdzie wcześniej słyszała Stańczyka.
- W sensie Konrad jest zazdrosny, czy Stańczyk? - zapytał Marcel. - Bo na pewno teraz wiem, że Stańczyk jest częścią mojego umysłu. Skoro nasze moce nie działają na siebie nawzajem i on nie widzi ciebie, to znaczy, że ja nie widzę ciebie. To znaczy, że on jest… mną - rzekł. Ale kiedy zerknął na Stańczyka, to wcale nie poczuł się dumny z takim twierdzeniem w ustach.
- Ale ja go słyszę - odpowiedziała Marta. - Dlaczego miałabym słyszeć część twojego umysłu?
- Hmm… - mruknął Marcel. Czyżby jego teoria była jednak błędna? - To… ma trochę sensu. Nie wiem. Nie mam teraz głowy na takie rozmyślania.
Zerknął na Stańczyka.
- Czyli nie jesteś tylko moim wytworem? - zapytał go. - Serio?
Następnie spojrzał na Martę.
- Nie wychylaj się za bardzo przez barierkę, proszę - rzekł szybko i dość cicho. Przypomniał sobie sen i malowany obraz. Nie chciał, żeby okazało się, że Marta miała wypaść nie z awionetki, ale z balkonu.
Dziewczyna spojrzała od razu na barierkę. Nie wychyliła się, została tam gdzie była.
- Dlatego jestem zainteresowana twoim towarzystwem - wyjaśniła, wracając nagle do pytania które padło dawno temu. - Czuję, że coś nas łączy. Może tylko ten głupi sen? Może jakieś nie wiem… zdolności? Kiedy jestem koło ciebie mam wrażenie, że wokoło nas unosi się gęsta mgła, za którą podążając nawet z zamkniętymi oczami trafię zawsze na ciebie chociażbyś schował się w nieznanym mi kącie tego mieszkania. Wiem, nie jestem poetką. Nie wiem jak to ująć trafniej.
Marcel zamilkł. Przez kilka sekund nic nie mówił i ta przerwa zdawała się znacząca, bo zazwyczaj odpowiadał błyskawicznie. Teraz po prostu przysunął się pocałował ją krótko w usta. Praktycznie jedynie musnął jej wargi swoimi. Następnie odsunął.
- Jak dla mnie to było całkiem poetyckie - uśmiechnął się do niej lekko, a następnie przesunął wzrok na ulicę. - To zabrzmiało romantycznie. A przez to, że wcale nie próbowałaś mnie uwieść… tylko próbowałaś opisać to, co czujesz… wydało mi się to jeszcze bardziej słodkie - mruknął.
Dla Marcela jednak zrobiło się zbyt słodko. Nie wiedział do końca, jak zachowywać się w takiej sytuacji i czy nie przesadził.
- Wypaliłem do końca, wracam - rzucił i wszedł do mieszkania.
Marta nie poszła za nim. Została sama na balkonie.
- Konrad wygrał już trzeci raz z rzędu - skarżył się Stańczyk, który zrównał się z Marcelem i w raz z nim wszedł do mieszkania - jak się z nim zaprzyjaźnić będziemy mogli często grać. To takie fascynujące… - błazen zaczął komentować poszczególne elementy gry.
- Czekaj… czy ona została sama na tym balkonie? - zapytał dosłownie sekundę przed tym nim znaleźli się w salonie. - Interesujące. A może mam co do niej przeczucia, ale rzadko albo tylko jeśli nie ma jej w pobli….
TRZASK!
Dochodził zza pleców Marcela, gdzieś z balkonu. Przypominał dźwięk bitego szkła.

Feliński obrócił się od razu. Serce zaczęło mu szybko bić. Nie przyszło mu do głowy, że musiał tak bardzo uważać na Martę. Obawiał się, że mogła coś sobie zrobić. Nawet nie celowo… Troszeczkę wypiła i Marcel również… I choć on sobie nie zrobił krzywdy, to ona mogła.
- Hej?! - krzyknął odruchowo.
Chciał się upewnić, że wszystko było w porządku.
- Heeeeeeeeeeeeeej! - odpowiedział mu głos Marty, któremu towarzyszyło lekkie echo.
- Nie mówiłbym jej następnym razem żeby się nie wychylała - mruknął Stańczyk.
Marcel wypadł z powrotem na balkon. Nie miał pojęcia, co się stało. Czy ona wypadła z balkonu? To nie mogło się wydarzyć… Jezu. Serce Felińskiemu podeszło do gardła. Jeżeli ona tam zginie, to sobie tego nigdy nie wybaczy…
Nie wypadła.
Stała na niższym szczeblu od balkonowej barierki obydwoma stopami, przechylając się do przodu. Wiatr rozwiewał jej zielone włosy. Miała zamknięte oczy i rozłożone szeroko ręce.
- Eeeeecho! - zawołała radosnym tonem.
Pobite szkło od szklanki leżało krok od niej, tuż przy stoliku na którym była popielniczka. Nic się nie rozlało, bo widocznie wcześniej dopiła drinka.
- Kompletnie cię pojebało?! - krzyknął Marcel.
Powoli ruszył naprzód, chcąc ją złapać. Ona na serio mogła spaść w każdej chwili. To w ogóle nie bawiło Felińskiego. Miał tylko nadzieję, że w tych okolicznościach sam nie wypadnie za barierkę, bo z jego koordynacją ruchową było teraz kiepsko. Cieszył się, że Sebastian jednak nie dał mu tego drinka. Wciąż miał przed oczami namalowany obraz spadającej Marty i miał nadzieję, że nie był on w żadnej mierze proroczy.
Złapana Marta próbowała zejść z barierki cofając się do tyłu.
- No już spokojnie, przecież jakby co Stańczyk by mnie złapał, prawda? - powiedziała, niezbyt trzeźwo.
- No i złapał cię - odpowiedział mężczyzna. - Poinformował mnie, że z tobą jest coś nie tak i dlatego ruszyłem od razu do ciebie. W pewnym sensie to on cię złapał, choć moimi rękami.
- Ze mną wszystko jest dobrze, to ze światem jest coś nie tak - mruknęła Marta, która nie wydawała się specjalnie przejęta sytuacją. Uśmiechała się i jednocześnie zakładała Marcelowi rękę na ramię.
Marcel czuł dziwną mieszankę ulgi i złości. Doszedł do wniosku, że pewnie tak czują się rodzice małych dzieci, które wyszły znienacka na środek jezdni. Albo znalazły się w innej niebezpiecznej sytuacji, z której udało się je w ostatniej chwili uratować.
- Obiecaj mi, że nigdy więcej tego nie zrobisz - rzekł. - Już pomyślałem w ułamku sekundy, że wpadniesz w śpiączkę i będę cię widział tylko we śnie. Albo gorzej, że umrzesz. Wchodź do środka. Zrobiliśmy już dostateczne przedstawienie.
Wesołość Marty uleciała momentalnie. Dziewczyna dosłownie pobladła, gdzieś w momencie gdy Marcel zaczął mówić o wpadaniu w śpiączkę. Odsunęła się od niego nic jednak nie mówiąc.
Marcel zamknął drzwi na balkon. Następnie przymknął oczy i próbował się uspokoić. Zastanowił się, czy jego reakcja była przesadzona. Miał nadzieję, że nie. Marta naprawdę mogła zrobić sobie krzywdę.
- Wszystko w porządku? - zapytał ją delikatnie, podchodząc do niej. - Mam nadzieję, że nie byłem zbyt szorstki - mruknął.
Rozejrzał się po otoczeniu, czy pozostali rzeczywiście się w nich wpatrywali. Może w jakiś cudowny sposób byli zajęci czymś innym i nie zwrócili uwagi na nich. Muzyka dość głośno grała.
Wszyscy byli zajęci. Iga chichotała w najlepsze tańcząc z Krzysztofem przy tej głośno grającej muzyce. Sebastian z Konradem nadal grali w najlepsze.
- Ale żeś dał z ta śpiączką - zarechotał jak żaba Stańczyk - idę popatrzeć jak grają. Jak będziecie chcieli uprawiać seks, to polecam sypialnię. Wygodniej i brak dostępu do balkonu.
Po tych słowach skierował się w stronę grających.
Marta stała, nadal bardziej blada i bez uśmiechu.
- To nie jest temat na dziś - wyjaśniła - nic się nie stało.
- Chodzi o twojego narzeczonego? - zapytał Marcel.
Następnie ugryzł się w język. Czasami opłacało się najpierw myśleć, potem mówić. A po pierwsze słuchać. Jak Marta twierdziła, że to nie był temat na dzisiaj, to najpewniej tak było. Feliński pragnął się teraz zrelaksować. Na pewno nie uprawianiem seksu, choć zasugerował to Stańczyk.
- Mam wielką ochotę na wino, ale pomieszam… Chodź, naleję nam drinka - rzekł. - Mam sok granatowy, bardzo go lubię.
Odwrócił uwagę niczym mistrz.
- Drinek. Wspaniała myśl - zielonowłosa uśmiechnęła się w końcu. - Chodźmy.
Marcel nie zamierzał tworzyć jakichś szczególnie skomplikowanych drinków. Po prostu nalał do szklanki nieco wódki, dopełnił sokiem i włożył po dwie kostki lodu. Każdy schłodzony napój lepiej smakował.
- Zrobione - rzekł i podał jej jedną szklankę.
Następnie ruszył do alkowy, która znajdowała się w rogu salonu. To było wygodne miejsce, w którym można było zrelaksować się i miło spędzić czas. Było tam również kilka poduszek, które dodawały atrakcyjności temu miejscu. Mężczyzna usiadł tam i posunął się, robiąc miejsce dla Marty. Napił się.
- Powiedz mi jedną rzecz, jakiej nikt o tobie nie wie... oprócz ciebie - rzucił tonem sugerującym, że to gra.
Marta oczywiście ulokowała się obok niego. Była na tyle pijana, że śmiało usiadła blisko.
- Cholera, sporo takich - odpowiedziała leniwym tonem, po czym popiła drinka. - Chodzi ci o bardziej pikantne, jak to, że masturbuje się przy książce "Na jej rozkazy" Chaudière, czy bardziej prywatne jak to, że faktycznie od dłuższego czasu nie biorę żadnych antydepresantów i jest mi z tym dobrze?
- W sumie to ciekawe, że uważasz niebranie antydepresantów za bardziej intymny szczegół od praktyk erotycznych - zaśmiał się Marcel. - Ja słyszałem, że po odstawieniu są działania niepożądane. W ogóle nic nie miałaś, czy przeszłaś już je? - zapytał. - Swoją drogą, nie znam tej książki. Tak ją przedstawiłaś, że teraz chcę ją przeczytać - mruknął.
Dziewczyna zaśmiała się. Zasłoniła przy tym usta dłonią.
- Oh, miałam. Głównie stany lękowe. A później zawroty głowy. A teraz już nic, chyba, że miłość do alkoholu - odpowiedziała.
- Tutaj cię rozumiem, choć nie jestem z tego dumny. Mam czasami wrażenie, że nie potrafię w pełni odpocząć, jak jestem kompletnie trzeźwy - odpowiedział. - Zawsze znajdę powód, żeby się czymś dręczyć.
Zamilkł na moment. Napił się znowu. Granat był cierpki, ale bardzo aromatyczny. Ostry smak wódki mocno wybijał się i tak.
- A czym ty się dręczysz? - zapytał. - Myślałem, że ładne dziewczyny nie mają w życiu problemów - zażartował.
- Teraz powinna być moja kolej, na zadanie ci tego samego pytania, nie sądzisz? - upomniała go Marta. - Stańczyk nie powiedział ci jeszcze wszystkiego o moim narzeczonym?
- Nie. Czasami coś mówi na twój temat, ale rzadko i niechętnie. Może dlatego, bo nie dostrzega informacji, a może ma taką zachciankę, żeby poruszać bardziej tematy innych… kto go tam wie - Marcel wzruszył ramionami. - Wiem tylko, że stało się coś złego. Naprawdę złego. A potem miałaś wiele dziewczyn.
Mężczyzna zamilkł na moment.
- Gdybym ja miał zacząć mówić, czym się dręczę, to nie skończylibyśmy nigdy tej rozmowy - mruknął. - Ostatnio dręczyłem się tym, że ty i Konrad na pewno jesteście parą rosyjskich naukowców i nie mogę wam ufać. Mój mózg ma biologiczny defekt, przez który jestem ciągle podejrzliwy i szukam teorii spiskowych. To cud, że w ogóle czasami zauważam, jak bardzo chore są niektóre moje działania i myśli. Innym razem sądzę na serio, że niektóre moje przekonania są prawdziwe. Jak na przykład to, że Stańczyk naprawdę istnieje i że spotykam się we śnie ciągle z tymi samymi nieznajomymi. Miesza mi się często prawda z fikcją. Nigdy nie wiem do końca, co jest prawdziwe, a co nie. Może ty jesteś tylko projekcją stworzoną przez mój umysł. To że mogę cię dotknąć - to właśnie uczynił - nic tak naprawdę nie znaczy. Nie czyni cię bardziej prawdziwą. Kto wie, może to wszystko istnieje jedynie w mojej głowie, a tak naprawdę jestem przywiązany do łóżka w psychiatryku - zaśmiał się gorzko, rozglądając po pokoju.
- To faktycznie grubo - odparła Marta - ale po tobie nie widać tego, na prawdę dobrze się trzymasz. Stańczyk paradoksalnie pomaga?
Zielonowłosa ujęła Marcela za dłoń którą wyciągnął by ją dotknąć.
- Nie zawsze dobrze się trzymam. Mam dobre okresy i te złe. Widzisz moje palce? Sam je sobie tak urządziłem. Jeśli wierzyć moim psychiatrom, bo ja mam wyraźne wspomnienia Rosjan i spisku, mającego pokrzyżować moje plany wygrania konkursu pianistycznego. Że to ktoś inny rozwalił mi stawy młotkiem. Ale najwyraźniej uczyniłem to ja sam, żeby uniknąć stresu… - wzruszył ramionami. - Kto wie.
Zamilkł na moment.
- Czemu odstawiłaś leki? - zapytał. Ten temat go zainteresował, bo ostatnio sam to zrobił.
- Minęło sporo czasu. Codziennie biorąc tabletkę przypomniałam sobie dlaczego to robię. No i nie można przy nich pić alkoholu - zaśmiała się. - Chciałam spróbować, poradzić sobie z tym, być silna i niezależna - Marta pogładziła połamane palce Marcela, przez chwilę przyglądając się im. Upiła drinka. - Tomek, mój narzeczony, czy właściwie były narzeczony, od pięciu lat jest w śpiączce.
- Bardzo mi przykro - Marcel zawiesił głos. - Nie mam pojęcia, jakie to musi być uczucie - rzekł. - Musiał być dla ciebie bardzo ważny, skoro nawet po tylu latach wciąż o nim pamiętasz… Pewnie wiele osób próbowałoby przejść na kolejny etap życia, tak mi się wydaje. Żeby zapomnieć o bólu.
Znowu się napił. Szklanka była już do połowy pusta. Pewnie ktoś mógłby powiedzieć, że do połowy pełna, ale dla Marcela zawsze była do połowy pusta.
- Ten żółty klucz, którym Karol otworzył okno. Pamiętasz go? - zapytała, chociaż najwyraźniej nie oczekiwała odpowiedzi. - To klucz do szafki w klinice, gdzie został umieszczony na pobyt stały. Są w niej jakieś głupoty do pielęgnacji. Jestem pewna, ale od kiedy wiem, że ten klucz pasował, mam wrażenie, że muszę tam pojechać i zajrzeć do tej szafki. Kiedyś jeździłam codziennie, później raz w tygodniu, a później wyprowadziłam się daleko i przestałam jeździć. Ciągle wyobrażam sobie jak staję przed pokojem i nie mogę tam do niego wejść.
- A co mówią lekarze? Jakie ma szanse na wyzdrowienie? A przynajmniej na odzyskanie świadomości?
Skoro po pięciu latach wciąż był w śpiączce, to pewnie kiepskie. Marcelowi coś kojarzyło się, że im dłużej trwała śpiączka, tym rokowanie było gorsze. Ale nie miał pojęcia z jakiego źródła czerpał tę informację, a tym bardziej, czy była poprawna.
- Myślę, że chciałby, abyś żyła. I to dobrze, że próbujesz - dodał Marcel. - Mam na myśli… żyła tak naprawdę. Jestem przekonany, że gdybyś mogła coś zrobić dla niego, to już byś to zrobiła. Niestety… Czasami życie jest tak zjebane, że aż nie da się go naprawić - westchnął.
- To prawda - odpowiedziała dziewczyna, jednocześnie kładąc mu głowę na ramieniu. - Chciałabym śnić dziś o czymś przyjemnym - powiedziała szeptem - może, o tym seksie o którym mówił Stańczyk. Było przyjemnie…
Marcelowi wydawało się, że mówi coraz ciszej.
- A… a jak doszło do tego… wypadku? - mruknął Marcel.
Musiał mocniej chwycić szklankę, bo wypadłaby mu z rąk. Haustem wypił resztę i odłożył ją na bok. Zamrugał oczami. Chyba musiał wypić kawę, bo inaczej zaraz tu zaśnie.
- O ile rzecz jasna… mogę o to zapytać…
Jednak Marta nic nie odpowiedziała. Wtuliła się lekko w jego ramię, zachowując na tyle czujności by szklankę z niedopitym drinkiem tym razem odstawić i nie zbić. Wyglądało na to, że dziewczyna zasypia.
- Wiesz co… musimy wstać… - mruknął.
Doszedł do wniosku, że najpierw tylko położy głowę na ścianie. Tylko na kilka sekund zamknie oczy. Było mu wygodnie. Nikomu nie zrobi krzywdy, odpoczywając przez chwilę. I zanim zdążył się zorientować… zasnął.
 

Ostatnio edytowane przez Ombrose : 21-05-2020 o 00:12.
Ombrose jest offline  
Stary 20-05-2020, 08:57   #25
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Poznań, 22.03.2019, piątek

10:30


Po zakupach Karol wpadł w normalny rytm dnia - praca, przerywana kubkami herbaty i 'przegryzkami', tudzież śledzeniem nowinek z jego dziedziny.
Działania mające na celu zwiększenie ilości cyfr na jego koncie przerwała Pola.

SKYPE (Pola, Karol) po 12


pola_poladance: Karol, czy masz pewność, że wszystkie osoby z pociągu są realne? Myślałeś o sprawdzeniu swojej przyszłości? Pozd.
carlo_amarone: Z każdym rozmawiałem na skype, a Marcel nazywa się Feliński i jest znanym malarzem. Nie wiem, czy chciałbym znać moją przyszłość.
pola_poladance: Od dwóch dni widzę nieżywych ludzi. Rozmawiam z nimi. Dopóki kogoś nie dotkniesz, to nie wiesz.
carlo_amarone: A... To rozumiem twoje wątpliwości. Nie spotkałem żadnej, ale nie sądzę, by duchy korzystały z netu. To możesz sprawdzić.
pola_poladance: Racja, mogę. Masz pomysł o co w tym wszystkim chodzi? Z jakiegoś powodu trafiamy na miejsce katastrofy, która dopiero się zdarzy. Mamy jej zapobiec?
carlo_amarone: Marcel duchem nie jest, bo net twierdzi, że żyje. A jeśli mamy zapobiec katastrofie, to nie wiem, jak to zrobić, chyba że zatrzymamy pociąg. I porwiemy Wandzię. Jakoś to głupio brzmi...
carlo_amarone: Podchodzi do ciebie ktoś i mówi, żebyś nie wsiadała do pociągu, bo zginiesz. Posłuchasz?
pola_poladance: Tydzień temu nie. Dziś bym się zastanowiła. Mocno. Trzeba to przerwać. Zwariujemy, jeśli nie będziemy spać.
carlo_amarone: Można przeprowadzić eksperyment. Ktoś z nas nie będzie w nocy spać. Może się nie pojawi we śnie?
pola_poladance: Świetny pomysł W moim poprzednim śnie były jeszcze inne osoby. Ale tej nocy ich nie było.
carlo_amarone: Może nie spały całą noc. W moim przedziale był komplet. Ale zdawało mi się, że zanim pociąg spadł, słyszałem płacz dziecka.
pola_poladance: Sprawdzę, co się stanie, jeśli nie zasnę. Tyle, że na dłuższą metę to nie rozwiąże problemu. Ludzie muszą spać. Widziałeś to dziecko?
carlo_amarone: Nie, tylko słyszałem. No ale można spytać innych. A niespanie to problem, chyba że odeśpisz w dzień.
pola_poladance: No dla mnie problem, jak nie pracuję, to nie zarabiam… Ty nie pracujesz?
carlo_amarone: Zdarza mi się pracować ale mogę sobie dobierać czas pracy. Czasami pracuję po nocach, ale nie jestem sową
pola_poladance: ok, to próbuj, jutro się podzielisz wnioskami. Teraz spadam, na razie.
carlo_amarone: Na razie )


Pola, kolejna dziewczyna z ich wspólnego snu, tak jak on była obdarzona nietypowym darem. Karol, prawdę mówiąc, wolał swój, jako że rozmowy z nieboszczykami nie należały do ulubionych jego zajęć. Co prawda nigdy tego nie próbował, ale nie próbował też wielu rzeczy, których nie lubił.
Podobnie jak nie był pewien, czy chciałby znać swoją przyszłość...
Chciałby na przykład wiedzieć, jakie liczby padną za tydzień w Eurojackpot czy choćby w Lotto, ewentualnie ile będzie mieć dzieci, ale już nie z kim miałby je mieć. I czy wiedza kiedy - nie daj Boże - wpadnie pod pociąg, na cokolwiek by się przydała?
Ewentualny kontakt ze znajomym Poli zdecydowanie wymagał poważnego zastanowienia się. I omówienia z Polą, na czym te wizje polegają. I czy można się z niechcianej przyszłości wyplątać.
Ale to była, można by rzec, pieśń przyszłości...

A potem Karol zrobił sobie szybki obiad i znów rzucił się w wir pracy, bo sny były snami, a terminy - terminami. I bez przepowiadacza przyszłości Karol wiedział, co się stanie jeśli coś zawali.

Ale i tak przerwał pracę wcześniej, bowiem wieczorne spotkanie z Leną wymagało odrobiny starań. Tu i ówdzie należało pozbyć się kurzu, to i owo należało schować, trzeba było przygotować jedzenie. No i, oczywiście, ogolić się i wykąpać się.
Nie, nie zakładał, że zaciągnie dziewczynę do łóżka, ale należało wziąć pod uwagę tak słowa Kasi, jak i uczucie zazdrości, jakie Kasia wzbudziła w sercu Leny. A nuż jego wieloletnia przyjaciółka zdecyduje się na przejście na inny etap znajomości? Karol nie miałby nic przeciwko temu i nie powiedziałby "nie", ale lepiej pachnieć świeżością, niż "pachnieć".

Stół już czekał, gdy zadzwoniła Lena. Na szczęście nie odwoływała spotkania, a jedynie przełożyła je na ciut późniejszą godzinę.
No i w gruncie rzeczy dobrze się stało, bowiem w obecności Leny Karol nie prowadziłby debat z dziewczynami ze snu. Jak na razie nie zamierzał nikogo postronnego, nawet jej, wprowadzać w tajniki sennych przygód i prezentu od Mistrza Twardowskiego.

Skype (Wiktoria, Marta, Karol, Pola) po 19


wiktoria_rose: jestem
marta_jakubowska: Hej wszyscy
wiktoria_rose: jak już pisałam Marcie, nie mam dobrych wieści. Sprawdziłam ten most i okazuje się, że powinien zostać już uznany za zagrożenie budowlane i nie być używany. Czyli tak, to on się zawali.
carlo_amarone: Hej. Czyli pociągu tam nie powinno być.
marta_jakubowska: Czyli, to jest bardziej prawdziwe niż do tej pory mogliśmy sądzić! Ale faza.
wiktoria_rose: niestety, przejrzałam dane techniczne jakie udało mi się zdobyć i wygląda to źle. Nie wiem co za kretyn jeszcze tego nie zamknął. Dowiem się tego, ale przez weekend będzie o to trudno
carlo_amarone: No i jakiś kretyn musiałby tam skierować pociąg. Głupiec albo świr.
marta_jakubowska: Eeee… wydaje mi się, że to był główny most kolejowy wjazdowy do Szczecina Głównego, więc którędy miałyby jeździć pociągi jakby most był nieczynny?
wiktoria_rose: i dlatego właśnie wolą zaryzykować. Jedynie sumienie sobie czyszczą tym, że rozpisali szybki przetarg. Jak podejrzewacie nie wyrobią się przed 27
pola_poledance: jesteśmy za krótcy na ta sprawę.. trzeba wciągnąć prasę, albo telewizję.
wiktoria_rose: niekoniecznie, ja w poniedziałek spróbuję się porozumieć z wojewódzkim i powiatowym nadzorem budowlanym pod które podlega Szczecin, media dopiero w ostateczności
carlo_amarone: czarna ostateczność to zhakować system i zapalić pociągowi czerwone światło.
marta_jakubowska: Łał, umiesz takie rzeczy? Nieźle. Ja mogę co najwyżej zrobić jakieś zdjęcia. Jestem fotografem, mam spoko sprzęt, ale teraz jestem w Warszawie.
carlo_amarone: Rzuć jakimś selfie ze stolicą w tle Fotka rozsypującego się mostu nie zrobi wrażenia, niestety
marta_jakubowska: Rozumiem preferencje :P może zrobię selfie z Marcelem, zaraz do niego idę
carlo_amarone: Najwyżej się go wytnie Ciekawe, czy będzie ze Stańczykiem
marta_jakubowska: Też jestem ciekawa!
carlo_amarone: W każdym razie go pozdrów. Marcela znaczy.
marta_jakubowska: Jasne
marta_jakubowska: Ktoś ma jeszcze jakieś plany czy pomysły, czy czekamy co uda się wskórać Wiktorii?
pola_poladance: można też mechanicznie, czyli wejść do tego pociągu i zaciągnąć ręczny… carlo_amarone: proste pomysły są niekiedy najlepsze
wiktoria_rose: do końca poniedziałku nie informujcie mediów, a na razie spadam
marta_jakubowska: paaa!
pola_poladance: Hej, jeszcze jedno: czy ktoś z was widuje przyszłość? Poza naszym wspólnym snem?
carlo_amarone: Na mnie nie licz... Paaa
marta_jakubowska: Przyszłość? Ja nie.

19:45


Dzwonek do drzwi rozległ się za piętnaście dwudziesta. Przez judasz Karol zobaczył Lenę, która wygładzała włosy.
Karol uśmiechnął się lekko na ten widok, po czym otworzył drzwi.
- Witaj w mych skromnych progach - powiedział, ponownie się uśmiechając. Odsunął się na bok, by Lena mogła wejść.
- Przepraszam za spóźnienie - oznajmiła Lena, myśląc o tym jak pośpiesznie wychodziła z domu, a i tak nie udało jej się zdążyć na dziewiętnastą.
- Nie, nie, nic się nie stało - zapewnił ją Karol. - Rozbierz się - zaproponował, zamykając drzwi.
Lena zdejmowała pośpiesznie kurtkę i buty, myśląc o tym, że niepotrzebnie tyle czasu poświęciła na myślenie, które buty ubrać - w końcu i tak jechała tu autem, a na miejscu nie będzie chodzić w butach. Zdaniem Karola myliła się... buty idealne pasowały do nóg Leny, które w połączeniu ze spódniczką wyglądały bardzo ciekawie.
Po rozebraniu się ruszyła do salonu. Karol odwiesił jej kurtkę i podążył za nią.
Stół był już przygotowany do nie-do-końca-uroczystej kolacji - wystarczyło przynieść parę drobiazgów z lodówki i nalać do filiżanek herbatę, która już czekała w samowarze.
- Siadaj, proszę. Podgrzać chleb? - spytał.
- Nie trzeba - powiedziała Lena, która swoją drogą myślała o tym, jaka zrobiła się głodna i jak dobrze wygląda to, co Karol przygotował. Usiadła we wskazanym miejscu i czekała aż Karol też usiądzie.
- Jak ci minął dzień? - zapytała.
- Częstuj się, to po pierwsze - powiedział, podsuwając jej chleb i masło. - Do wyboru, do koloru... Z tych bardziej kolorowych są grzybki w occie. Ostatni słoiczek, więc korzystaj - zażartował.
- Mhm. Dziękuję - powiedziała Lena i częstowała się. Smarowała chleb masłem, zastanawiając się co dziś robił Karol.
A Karol spokojnie obłożył chleb serem, dodał malutkiego maślaczka.
- Pracowicie - powiedział. - Zakupy, sprzątanie, projekt... - Rzucił okiem w stronę Mac'a. - Ale ogólnie jestem zadowolony. Zarys projektu mam, po kolacji się podzielę osiągnięciami. No i czekam na światłe wskazówki, wspólniczko. - Uśmiechnął się lekko.
- Jasne, nie ma sprawy - powiedziała Lena lekko się uśmiechając, chociaż nie brzmiała jak ktoś pełen entuzjazmu. W myślach zaś zastanawiała się, jak delikatnie wyperswadować Karolowi pomysł dzielenia się projektem i zastąpić go na przykład wspólnym oglądaniem filmu. Była dziś zbyt zmęczona na kolejne projekty i miała ochotę po prostu spędzić z nim trochę czasu.
- Wyglądasz na zmęczoną. - Karol przyglądał się jej przez chwilę. - Jedz... i zapomnimy o jakiejkolwiek pracy. Zgoda?
Lena zmartwiła się, nic jednak nie powiedziała, kontynuując jedzenie. Czy aż tak źle wyglądała? Czy może jej ton, kiedy mówiła “nie ma sprawy” zabrzmiał aż tak bardzo niechętnie? Nie chciała przecież zrobić Karolowi przykrości.
A Karol z kolei zastanawiał się, co jest z tymi kobietami. Człowiek stara się spełniać ich pragnienia... i stale wychodzi coś nie tak.
Odłożył nóż i widelec, oparł brodę na dłoniach i wpatrzył się w dziewczynę.
- Ślicznie wyglądasz... - Zmienił diametralnie temat.
Wpatrujący się w nią z brodą opartą na dłoniach Karol trochę ją speszył. Przez chwilę analizowała jego ruchy, spojrzenie starając się ocenić, czy mówi poważnie, czy robi sobie z niej “jaja”.
- Dziękuję - odpowiedziała w końcu dodając do tego ładny uśmiech - chociaż, faktycznie jestem zmęczona. Może faktycznie, dziś już zapomnijmy o pracy.
- Świetnie. - Ponownie się uśmiechnął. - Zdecydowanie nie warto kończyć dnia w taki sposób. Jest wiele ciekawszych i przyjemniejszych rzeczy. Odrobina przyjemności dla podniebienia, potem coś dla ducha. Co ty na to?
- Jakie masz propozycje? - zapytała dziewczyna, zdecydowanie zadowolona z tego co mówił Karol. Miała nadzieję, że któraś z propozycji jakie wymieni mężczyzna będzie obejmowała wspólne oglądanie filmu, nic nie robienie lub przytulanie się, na które dziś miała najbardziej ochotę (oczywiście przy okazji, jako skutek uboczny tego co będą akurat robić).
- Co powiesz na odrobinę wina i jakiś film? - zaproponował.
- Jasne! - Lena ucieszyła się. - Masz jakiś upatrzony, czy będziemy wybierać?
- Wybierasz, co chcesz. To znaczy wybierz jakąś kategorię, od komedii romantycznej po dramat historyczny, coś, co lubisz, i poszukamy czegoś. Zgoda?
- Wiesz, że ciężko mi dogodzić jeśli chodzi o komedie. Może wpadnie nam w oko jakiś dramat, którego jeszcze nie oglądałam? - zaproponowała.
- Tak jest... - uśmiechnął się Karol. - Ale najpierw kończymy kolację, zgoda? A potem włączę internet i zaczniemy szukać.
- Jasne. - Lena nawet nie miała zamiaru jej przerywać, w końcu przyszła to głodna jak wilk. - Masz do polecenia jakiś serial? - zapytała by podtrzymać rozmowę.
- Polski czy zagraniczny? - spytał. - Czy coś na chybił trafił? Włączymy maszynę losującą - zażartował.
- Zagraniczny - powiedziała Lena. - Przydałaby się taka maszyna losująca, żeby jeszcze określić kryteria takie jak ocenia nie mniej niż, i rok produkcji.
- To nie problem - zapewnił Karol. - Ocena większa niż osiem, rok produkcji...? - Spojrzał na Lenę.
- Powyżej dwa tysiące piętnastego? Czy za dużo? - upewniła się u Karola. Miała ochotę na coś nowego, nie jakieś starocie, które pewnie już oglądała. Nowe jednak może być ciężko znaleźć, by legalnie obejrzeć. A przecież wolała legalnie.
- Jak nie sprawdzimy, to się nie dowiemy - odpowiedział. - Netflix oferuje różne różności, więc może i znajdzie się tam coś, co wypluje maszyna losująca. Jeszcze herbaty? - zaproponował, biorąc się za jedzenie.
- Poproszę - Lena przysunęła do Karola swoją filiżankę.
Samowar miał tę zaletę, że woda w nim była stale gorąca, więc "stworzenie" kolejnej porcji herbaty trwało tylko chwilę.
Przez parę chwil jedli, rozmawiając o wszystkim i niczym, aż nagle Karol powiedział:
- Słyszałaś kiedyś o Marcelu Felińskim? To malarz - dodał tytułem wyjaśnienia.
- Eeee… nie - odpowiedziała Lena. - Jakimś znanym? Nie znam się na sztuce. Wiem kim był Salvador Dali i Michał Anioł. Może jeszcze jakieś nazwisko usłyszane w podstawówce mogę przytoczyć, ale to by było na tyle.
- Pocieszasz mnie, ja też o nim nie słyszałem. Z seriali poleciłbym Czarnobyl, Serię Niefortunnych Zdarzeń, Westworld i Stranger Things. - Karol wrócił do poprzedniego tematu. - Ale to by był dłuuugi weekend filmowy - zażartował. - Co powiedz na Faworytę? Osiemnastowieczna Anglia... A może wolisz Emmę? - zaproponował. - Ewentualnie Z dala od zgiełku?
- Przeczytaj opisy tych filmów - poprosiła Lena, w międzyczasie delektując się kolacją.
- Bohaterką Faworyty jest niedołężna królowa Anna, podatna na manipulacje ze strony swojej faworyty i kochanki, lady Sarah. W łaski królowej stara się wkraść zubożała arystokratka Abigail.
- Ten odpada, nie będę oglądać lesbijskich filmów. Następny? - poprosiła Lena.
Zdaniem Karola kolejnym minusem był wiek bohaterek...
- Emma Woodhaus większość czasu spędza na swataniu ludzi, których spotyka na swojej drodze, ale sama nie chce wychodzić za mąż. A przynajmniej nie prędko. Film na podstawie książki Austin.
- Może być. A ostatni?
- Anglia, połowa XIX stulecia. Młoda i piękna Bathsheba Everdene dziedziczy wielką farmę, postanawia walczyć o jej utrzymanie i swą niezależność w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Trzech z nich rywalizuje o jej względy...
- Mhmmm. No nie wiem. Drugi albo trzeci. Może ten drugi? - zaproponowała Lena.
- Zgoda. Jeszcze grzybka? - zaproponował.
- Tak, tak, dzięki - powiedziała Lena, pośpiesznie połykając kęs kanapki i sięgając widelcem po grzybka.
Karol w międzyczasie uruchomił Mac'a i po chwili na ekranie pojawiły się pierwsze napisy.


- Zaczynamy teraz oglądanie, czy popatrzymy na spokojnie, w kulturalnych warunkach? - zażartował Karol.
- Na spokojne - odpowiedziała Lena, więc Karol włączył pauzę, po czym sięgnął po kolejny kawałek chleba. I również poczęstował się grzybkiem.
- Lubisz frutti di mare i różne takie tam kawiory? - spytał.
- Nie, nie za bardzo - odpowiedziała dziewczyna. - Jestem miłośniczką kuchni polskiej, tradycyjnej. - Zaśmiała się. - Lubię bigos, kiszone ogórki i pierożki.
- O bigosie można by pomyśleć, kiszone ogórki... - Karol przez moment się zastanawiał - może i by się jakieś znalazły jeszcze w piwnicy. A pierożki to żaden problem. Da się zrobić. Na kolejny obiad? Pojutrze?
- Jasne. Przez żołądek do serca - powiedziała Lena szybciej niż pomyślała, po czym zaczęła analizować czy dobrze to ujęła w słowa. Zazdrość o Kasię sprawiła, że coraz częściej myślała o Karolu w sposób jakiego wcześniej się wypierała.
- Podstępny sposób, prawda? - zażartował Karol, uprzejmie nie wspominając, że to ponoć panie miały w ten sposób zdobywać męskie serca. - Mam nadzieję, że mimo wszystko nie zostawisz mnie samego w kuchni...? - Uśmiechnął się do dziewczyny.
- Oczywiście, że nie. Umówiliśmy się na wspólne gotowanie. A ja lubię robić z tobą razem różne rzeczy. Jeszcze nie gotowaliśmy razem więc w życiu bym tego nie przepuściła - odpowiedziała Lena. Dziewczyna odłożyła sztućce.
- Najedzona? - spytał Karol. - No to pora na deser kulturalny i coś dla podniebienia. Są ciasteczka, paluszki, orzeszki, krówki, ptasie mleczko... Do wyboru, do koloru. I Amarone.
- To już przy filmie - powiedziała Lena, powoli wstając i zbierając swój talerz.
- Siedź, siedź - poprosił Karol. - Aż tyle do sprzątania nie ma - stwierdził żartobliwym tonem. - Nabierz ochoty na oglądanie filmu, a ja to wyniosę. Zmywanie może poczekać.
Nim minęły dwie minuty ze stołu zniknęły ostatnie ślady kolacji, a zamiast niej pojawiły się wspomniane wcześniej 'przegryzki', dwa kieliszki i butelka wina.
Lena w między czasie przeniosła się na wygodniejszą kanapę. Rozsiadła się i klikając coś na telefonie (z myśli wynikało, że zajmowała palce skrolowaniem FB) czekała na Karola.
Karol podszedł do stołu, nalał wina do kieliszków, po czym podał dziewczynie jeden z nich.
- Twoje zdrowie - powiedział.
- I twoje - powiedziała Lena. Upiła dwa łyki i rozsiadła się wygodniej, kładąc nogi na górę kanapy i splatając je po turecku. Cieszyła się, że może odpocząć i zrelaksować się w towarzystwie Karola. Zanim ten usiadł koło niej zaczęła rozważać, czy kiedyś mogłoby dojść pomiędzy nimi do czegoś więcej.
Karol ponownie uruchomił film, po czym usiadł obok Leny, w taki sposób, by dziewczyna mogła się o niego oprzeć. I na tym chwilowo postanowił poprzestać... przynajmniej dopóki mają wino w kieliszkach. Co prawda operacja "zmywamy plamę" cieszyła się powodzeniem na wielu filmach, ale lepiej było nie ryzykować.
 

Ostatnio edytowane przez Kerm : 22-05-2020 o 10:24.
Kerm jest offline  
Stary 22-05-2020, 10:29   #26
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Poznań, 22.03.2019, piątek, późny wieczór i noc

Mijały minuty. Film leciał. Wina w kieliszkach ubywało. Niedługo przyjdzie czas aby je dolać. Tymczasem myśli Leny nieco zaczęły odbiegać od filmu. Karol o którego się opierała był tak przyjemnie ciepły. Pojawiło się pragnienie by nie tylko opierać się o niego, ale wtulić się w niego. Tylko czy może? Jak on na to zareaguje? Lena podjęła szybką decyzję by sprawdzić. Zaczęła zmieniać pozycję, by zamiast po prostu opierać się ramię o ramię, znaleźć się bliżej. Karol poczuł jej oddech na policzku, kiedy układała swoją głowę między jego ramieniem a głową.
A Karol... przesunął się odrobinę, by i jej, i jemu było wygodnie. Równocześnie przesunął rękę, by objąć dziewczynę. Z ewentualnymi dalszymi poczynaniami wolał poczekać. Miał nadzieję, że jej myśli podpowiedzą mu, co zrobić. I w jakim momencie.
Lenie zrobiło się miło i przyjemnie. Wino lekko zaszumiało w głowie. Po chwili, znów odpłynęła w myślach od filmu skupiając się na Karolu. Na jego zapachu. Na tym jaki był ciepły, miękki… przesunęła dłoń w stronę jego dłoni i ujęła ją powoli. Serce jej zabiło mocniej, a jeśli ją odtrąci? To tylko trzymanie się za dłonie, uspokajała się w myślach, jednocześnie wiedząc, że tak nie robią przyjaciele, że to może pokazać, że chce czegoś więcej. A chciała? Przez myśl przeszła jej krótka erotyczna scena, podczas której kochała się z Karolem, on był na górze ona na dole. Przegoniła ją, jednocześnie karcąc się w myślach, że pozwala sobie na tak daleko idące fantazje. Wino znów zaszumiało, a Lena przesunęła twarz tak, że mogła teraz ustami niemalże dotknąć podbródek Karola. Tak miło pachniał…
Wszystko szło po myśli Karola, który od jakiegoś już czasu zastanawiał się nad tym, czy i jak zmienić relacje między nim a Leną. Niby odruchowo odpowiedział uściskiem dłoni, a potem mocniej przytulił dziewczynę. A chociaż znał jej myśli, to i tak zaskoczył go jej kolejny gest... zdecydowanie zachęcający do zrobienia kolejnego kroku.
Przez chwilę bił się z myślami, bowiem nie chodziło tu o zwykłe przelecenie panienki. Od tego, co zrobi, jak zareaguje, mogło wiele zależeć...
"Muszę podziękować Kasi", uśmiechnął się lekko. Odstawił kieliszek, a potem lekko musnął ustami wargi dziewczyny.
Lena odpowiedziała tym samym. W brzuchu tańczyły jej motyle, a jej myśli były rozbite między tym uczuciem a przyjemnością płynącą z dotknięcia miękkich ust Karola. Odważyła się zmienić muśnięcie w pocałunek, z dużą dozą ostrożności. Bała się, że Karol się wycofa. Karol jednak nie zamierzał tego robić - przedłużył pocałunek, a korzystając z tego, że miał obie ręce wolne, przyciągnął dziewczynę do siebie. Myśli Leny zdecydowanie ku temu zachęcały.
Lena objęła go, przechyliła się bardziej w jego stronę. Przerwała pocałunek by spojrzeć mu w oczy. Nie mogła uwierzyć, że to działo się naprawdę. Dałaby wiele, by dowiedzieć się co sobie teraz myśli Karol.
Ten zaś swych myśli nie zamierzał zdradzać, bowiem zamiast słów zdecydowanie wolał czyny. Przez moment odpowiadał spojrzeniem na spojrzenie, po czym pocałował najpierw jedno, potem drugie oko dziewczyny.
Lena zaśmiała się. To było miłe i dało jej pewność, że nie popełniła głupstwa. Nie była pewna, czy po tym miłym geście powinna wrócić do romantycznych pocałunków, czy nie. Na wszelki wypadek postanowiła poczekać co zrobi Karol, który doszedł do wniosku, że romantyczne pocałunki mają wiele zalet, ale, jak powiadają, pocałunek jest granicą, gdzie kończy się gra duchów, a zaczyna gra ciał. A gra ciał mogła mieć różny przebieg... Ponownie pocałował Lenę i nie dało się ukryć, że pocałunek był nieco mniej romantyczny, a bardziej namiętny. Motyle znów zagrały marsza w brzuchu Leny. W głowie zaszumiało. Dziewczyna poczuła pragnienie, a jej myśli poszły o krok dalej wyobrażając sobie jak pośpiesznie ściąga ubrania z Karola i siebie by stać się jego częścią. Później zwolniły do tu i teraz. Lena odwzajemniła namiętny pocałunek.
Karol nie miałby nic przeciwko takiemu obrotowi sprawy, ale wolał za bardzo nie przyspieszać, bowiem rzucenie się na Lenę i zdarcie z niej ubrania mogłoby wywołać efekt różny nieco od pożądanego. Postanowił jednak zmienić nieco teren działania i gdy na moment przerwali pocałunek musnął wargami płatek ucha Leny. Dziewczyna uśmiechnęła się. To było przyjemne. Powiodła spojrzeniem po Karolu. Był taki przystojny. Przejechała powoli dłonią po jego ręce, bicepsie, ramieniu. Zastanawiała się, czy zrobi to jeszcze raz. W tym samym miejscu, i nieco niżej, i niżej. To mogłoby być dopiero miłe.
Myśli Leny sugerowały, że poczynania Karola spotykają się z jej aprobatą. Pytanie jednak zasadnicze brzmiało, jak daleko dziewczyna ma zamiar się posunąć, bowiem myśli to jedno, a stanięcie oko w oko z ich realizacją to drugie...
Kontynuując pocałunek przeniósł się odrobinę niżej, w okolice szyi i obojczyka. W tym samym momencie dłoń Karola przesunęła się, jakby przypadkiem, nieco bliżej biustu dziewczyny, której wyobraźnia podsunęła wizję Karola majstrującego językiem przy jej nagich piersiach. Zastanawiała się krótko, w jaki sposób delikatnie zachęcić Karola do tego, by jeszcze trochę przesunął dłoń. Szybko podjęła decyzję. Myśl była jednoczesna z działaniem. Odsunęła się od chłopaka by sięgnąć do dołu swojej koszulki i jednym ruchem zdjąć ją z siebie. Rzuciła ją na podłogę.
Lena miała na sobie czerwoną koronkową bieliznę. Przez myśl przeszedł jej moment, kiedy będąc jeszcze w domu zadecydowała o jej włożeniu. Chyba cała jej podświadomość dążyła do tego momentu. A przynajmniej takie wnioski na szybko wyciągnęła w swoje krótkiej analizie.
Gest zdecydowanie odpowiadał myślom, a Karol nie zamierzał uciekać z krzykiem ani pełnym zgorszenia i dezaprobaty tonem mówić "Co robisz...?". Bez chwili wahania sięgnął do zapięcia stanika, by uwolnić piersi dziewczyny.
No i tyle z pięknej czerwonej bielizny. Lenie było przez moment żal, że tak krótko posłużyła. Uwolnione piersi, trochę ją zawstydziły. Żeby dodać sobie odwagi zbliżyła się do Karola, by znów go pocałować.
Karol nie miał nic przeciwko temu, w myśl zasady "co się odwlecze..." Ale mimo wszystko nie zamierzał oddawać za dużo "zdobytego terenu". Przytulił Lenę, pocałował, mocno, ale równocześnie jedna z jego dłoni wślizgnęła się między ich ciała i objęła jej pierś. To było przyjemne, Lena żałowała tylko, że górna, naga część jej ciała dotyka koszulki Karola. Wolałaby poczuć jego ciepło na sobie. Nieśmiało zawędrowała dłonią do skrajów jego bluzki. To wymagałoby przerwania tego co teraz robili, nie była więc pewna jak to rozegrać i nic nie popsuć.
Czasami czytanie w myślach się przydawało... Karol z pewną niechęcią odsunął dłoń od biustu Leny, po czym ściągnął koszulkę, na moment jedynie przerywając pocałunek, do którego natychmiast powrócił, gdy tylko ta część garderoby znalazła się na podłodze.
Lena była zadowolona. Miłe uczucie bliskości sprawiło, że w brzuchu znów latały jej motylki. Całowała Karola delektując się chwilą, chociaż w głowie kołatały jej się myśli o kolejnych ruchach. Była już zdecydowana, że chciałaby dziś przeżyć swój pierwszy raz z Karolem.
Karol zaś miał coraz większą ochotę do uczynienia kolejnego, znacznie dłuższego kroku, ale postanowił pozostawić część inicjatywy w dłoniach Leny. By jednak dziewczyna nie sądziła, iż ma on jakiekolwiek wątpliwości, nie przerywając pocałunku ponownie sięgnął dłonią do piersi dziewczyny, delikatnie pieszcząc sutek.
Lenie było miło, ale po chwili było jej też "mało". Przesunęła dłoń do spodni Karola, w stronę guzika, zamka i paska, badając jak ten sejf można szybko otworzyć, jednocześnie przechodząc do czynów.
Karol przesunął się nieco, najwyraźniej chcąc jej ułatwić sprawę, ale równocześnie przestał całować Lenę, przenosząc swe zainteresowania i pocałunki na drugą, do tej pory zaniedbywaną pierś dziewczyny.
Te pocałunki były tak przyjemne, że szkoda byłoby Lenie je w jakikolwiek sposób przerywać, tyle że wzmagały jej pragnienie na więcej. Majstrowała więc wytrwale przy spodniach, w końcu triumfalnie odpinając zamek. Teraz przydałoby się je ściągnąć z Karola. A ten zdecydowanie ułatwił jej sprawę, przytulając ją do siebie i równocześnie wstając z kanapy. Spojrzała na niego trochę zaskoczona, zastanawiając się co planuje w związku w tym wstaniem. Skorzystała jednak szybko z okazji, by zacząć zsuwać z niego spodnie.
Karol oporu nie stawiał, a nawet nieco ułatwił sprawę, bowiem przerwał na moment całowanie piersi Leny. Za to obie dłonie zajęły się biustem dziewczyny.
Lena pozbawiła Karola spodni. Naprężone granatowe slipy nieco ją speszyły i odebrały odwagę. Żeby sobie jej dodać sięgnęła ustami do ust Karola znów zaczynając go po prostu całować. Starała się rozkoszować bliskością i oddalić od siebie wszelkie obawy.
Karol rozczarowania nie okazał, w myśl zasady "co się odwlecze...". Oddał pocałunek, równocześnie przesuwając dłonie z biustu dziewczyny na jej plecy, przyciągając dziewczynę bliżej siebie. Nim pocałunek się skończył jedna z dłoni zawędrowała w okolice zamka spódniczki.
Dziewczyna nie broniła się, odsunęła się lekko by umożliwić Karolowi działanie. W duchu mając nadzieję, że przejmie on trochę inicjatywy.
Znajomość myśli partnerki ułatwiała nieco podejmowanie decyzji... Zamek rozsunął się nie stawiając oporu, a kierowana dłońmi Karola spódniczka zsunęła się w dół i spłynęła na podłogę, pozostawiając Lenę w samych majteczkach.
Lena odsunęła ją nogą w bok, by nie przeszkadzała. Teraz zostali w samej bieliźnie. Plus skarpetki. Lena w takich momentach nienawidziła skarpetek. Zdejmowanie ich zawsze było wtedy kłopotliwe, zaś kochanie się z partnerem na którym zostawały tylko skarpetki wydawało jej się dziwne. "I co teraz, Karolu?" pomyślała, gładząc z zadowoloną miną po jego policzku. Patrzyła na niego zakochanym wzrokiem.
Są gorsze rzeczy, niż nagi facet w samych skarpetkach, ale... trochę Lenę rozumiał. Postanowił sprawić, by kwestia skarpetek wyleciała Lenie z głowy. Pochylił się nieco i zaczął całować piersi dziewczyny, dłońmi ponownie sięgając do jej bioder.
Lena przestała myśleć o skarpetkach. W jej głowie zapanowało pragnienie i rozkoszowanie się tym co robił Karol. Ułożyła dłonie na jego karku i delikatnie głaskała pozwalając Karolowi działać.
Kontynuując całowanie biustu Karol wsunął palce pod gumkę czerwonych majteczek, po czym powoli przesunął dłonie w stronę pośladków dziewczyny, cały czas czekając na pozytywną, bądź negatywną, reakcję dziewczyny, w każdej chwili gotów na kontynuowania pieszczot, bądź też zmianę ich kierunku. Lena nie zareagowała w żaden sposób, ale wyobraziła sobie opadające i ląduje tam gdzie jej spódniczka majtki.
Karol bez wahania poszedł za tą myślą - przesunął dłonie w bok i bez wahania zaczął pozbawiać Lenę tej części bielizny, zsuwając majteczki w dół. Dziewczyna odsunęła je zgrabnie mogą w stronę spódniczki. Przesunęła ręce po torsie Karola. Przesuwała je w dół i w dół ostatecznie zahaczając o slipki, których postanowiła pozbawić przyjaciela, by jej wizja nagiego mężczyzny w tylko skarpetkach stała się prawdziwa. Wyzwolony z więzów odzienia członek Karola wyprężył się do końca, całemu światu demonstrując gotowość spełnienia pragnień obu stron.
Jak na razie skarpetki Karolowi nie przeszkadzały, ale mimo wszystko zdawał sobie sprawę z tego, iż należy się ich jak najszybciej pozbyć. Było to jednak dość trudne, jeśli się nie miało zamiaru przerywać pieszczot. Wybierając 'mniejsze zło' Karol przyklęknął, równocześnie schodząc z pocałunkami poniżej piersi i zmierzając coraz bardziej w dół.
Stado motyli znów przeleciało przez brzuch Leny. To co robił Karol było bardzo miłe. Kiedy był w takiej pozycji ona niewiele miała do roboty, więc delektowała się, głaszcząc go po ramionach i karku.
Pragnęła go i już wyobrażała sobie moment, kiedy znajdują się razem w łóżku. Ona na dole, a on na górze zaczyna zaspokajając jej pragnienie.
Plany Karola kończyły się tak samo, ale zawierały kilka etapów pośrednich, miłych - jego zdaniem - dla obu stron. Ale zdecydowanie nie miał zamiaru robić czegoś, co nie odpowiadałoby Lenie...
Jedną dłonią przytrzymał pośladki dziewczyny, drugą zaczął ściągać jej skarpetki, równocześnie ustami docierając w okolice intymne.
Dziewczyna ucieszyła się, że Karol pomyślał o skarpetkach. Co do tego, co robił, trochę chciała, trochę się wstydziła. Obawiała się, że będzie chciał aby się odwdzięczyła, ale ona jeszcze nigdy nie robiła takich rzeczy ustami i nie miała zamiaru na "pierwszym razie". Postanowiła poczekać póki Karol nie dojdzie do drugiej skarpetki i przynajmniej zobaczyć, jak to będzie.
Karol nie zamierzał trzymać Leny w niepewności, no i nie oczekiwał określonego rewanżu za określone pieszczoty. Ale zamierzał dostarczyć dziewczynie pewnych przyjemności. W każdym razie miał nadzieję, że będzie to dla niej przyjemne. Ściągając drugą skarpetkę odsunął nieco nogę Leny, by uzyskać nieco lepszy dostęp do jej intymnych miejsc. Lena pozwoliła na to, chociaż nadal trochę biła się z myślami, przyjemność i ciekawość wygrały.
Język Karola wsunął się nieco głębiej, cofnął się i ponownie odrobinę wsunął, cały czas pozostając na skraju szczelinki, gotów do pospiesznej rejterady... która wnet nastąpiła, gdy jego właściciel doszedł do wniosku, że lepiej usłyszeć słowo "jeszcze" niż "przestań", bez względu na to, czy słowa padną z ust, czy zabrzmią tylko w myślach.
Dlaczego przestał? Lena umieściła obydwie dłonie za głową Karola. Pomasowała go za uszami. Spojrzała w dół na niego. Co planował?
Karol podniósł się powoli, całując co chwila ciało Leny. Musnął wargami jej piersi, aż wreszcie dotarł do ust, by po raz kolejny namiętnie pocałować dziewczynę. Usta Karola smakowały teraz inaczej. Lena musiała nawyknąć do tej zmiany. Była ona dla niej średnio przyjemna. Ta myśl zaskoczyła Karola, który nigdy nie pomyślał o takich konsekwencjach seksu oralnego. A przecież było jasne, że w tej chwili jego usta smakują Leną... która w międzyczasie złapała go za dłonie i postanowiła, po chwili całowania się, pociągnąć w stronę kanapy.
Wobec braku oporu ze strony mężczyzny plan powiódł się bez pudła. Karol posadził Lenę na kanapie, sam zaś przysiadł na jej skraju i ściągnął nieszczęsne skarpetki. A potem pochylił się i po raz kolejny ucałował piersi dziewczyny.
Lena niesamowicie ucieszyła się, z braku skarpetek na Karolu. W myślach zabrzmiało krótkie "chwała ci!". Złapała Karola za ramiona i bardziej gestem niż siła zaproponowała by położył się na niej, rozchylając przy tym nogi, by miał gdzie ułożyć swoje ciało.
Nierozłożona kanapa była co prawda nieco wąska, ale Karol nie zwlekał... Położył się i ponownie pocałował dziewczynę. Równocześnie sięgnął między jej nogi by sprawdzić, czy ciało Leny jest równie gotowe jak jej myśli i pragnienia. Oj było. A jej myśli i pragnienia w tym momencie wrzały jak wrząca woda nastawiona na za duży ogień. Karol przez moment miał wrażenie, że ten nagły skok emocji Leny uderza wprost w niego i potęguje jego własne odczucia, jakby czuł to co ona i to co on sam jednocześnie.
W innej sytuacji Karol poświęciłby jeszcze trochę czasu na pieszczoty, mające na celu spotęgowanie namiętności dziewczyny, lecz teraz... wszedł bez wahania w zapraszające wilgotne i gorące wnętrze, wsuwając się głęboko... i jeszcze głębiej. Tak głęboko, jak tylko zdołał.
- Ooooh… - Lena jęknęła, raz i drugi. To było idealne spełnienie jej pragnień. Przez chwilę pomyślała jeszcze o prezerwatywie spoczywającej w małej przegrodzie jej torebki. Te myśli jednak jakoś szybko uleciały, jakby w ogóle w tej chwili nie miały żadnego znaczenia. Lena przestała myśleć o czymkolwiek innym jak pragnienie bycia tu i teraz z Karolem w jej wnętrzu. I tym by było głębiej i jeszcze raz… a Karol znów poczuł ze zdwojoną siłą te pragnienia.
Myśl, jedna mała myśl, wpłynęła nieco studząco na zapał Karola. Nie na tyle, by go zniechęcić, ale...
"A kiedy minie długich tygodni kilka już,
Jej mama spyta o przyczynę takich luźnych bluz.
Gdzie twoja talia osy, gdzie twój panieński krok?"
Cóż, seks bez zabezpieczeń to jednak coś innego, niż wąskie łóżko i lepiej było stracić parę chwil niż wpakować ją i jego w trudną sytuację.
Znieruchomiał.
- Muszę na chwilę przerwać... - wyszeptał jej do ucha, po czym zaczął się powoli wysuwać.
- Dlaczego? - szepnęła Lena, która z pewnym studzącym namiętność przestrachem spojrzała na Karola. Czy było coś nie tak? Zrobiła coś źle? Coś go bolało? Coś gdzieś dzwoniło? Paliło się, do cholery?!
- Bierzesz tabletki? - spytał, stale cicho, równocześnie musnął wargami płatek jej ucha.
- Oh, nie, nie biorę - jęknęła cicho, równocześnie chwaląc w myślach Karola za rozsądek. Kochała odpowiedniego mężczyznę… Lena zarumieniła się bardziej niż wcześniej (nie wiadomo czy na skutek własnych myśli o kochaniu czy zawstydzeniu). Nie miała od dawna chłopaka więc nie brała tabletek. Proste.
Karol podniósł się, dzięki czemu Lena mogła zobaczyć, że jego ochota na seks nie zmalała nawet odrobinkę.
Pochylił się i pocałował ją w miejsce, gdzie przed momentem ich ciała były ściśle połączone.
- Wiesz, że jesteś śliczna? - spytał, spoglądając w oczy dziewczyny.
Nie czekając na odpowiedź obrócił się i zrobił dwa kroki w stronę nocnej szafki, w szufladzie której trzymał paczkę prezerwatyw.
"Zawsze przygotowany", pomyślała Lena. Czekała.
Karol rozdarł opakowanie, ale prezerwatywę założył dopiero gdy usiadł obok dziewczyny. Zamiast jednak od razu kontynuować przerwane czynności przyklęknął i ustami i językiem ponownie zaczął pieścić okolice intymne dziewczyny.
Tak, tak, tak… to było miłe. Lena jednak nieco niecierpliwie czekała na kontynuację tego co zaczęli. Tak chciała żeby znów był w niej, cały, głęboko…
Westchnęła głośno na to wspomnienie, co oczywiście mogło być mylnie odebrane z westchnieniem związanym z aktualnie czynioną przez Karola przyjemnością. Lena spróbowała się zrelaksować.
Na szczęście Karol nie miał problemów z interpretacją westchnień. I chociaż to, co robił, było przyjemne i dla niego, przerwał natychmiast pieszczoty i dołączył do Leny na kanapie. Nie czekając na zachętę ponownie wsunął się w gorące wnętrze.
Co prawda bez prezerwatywy przyjemność była nieco większa, ale nie zamierzał narzekać, wsuwając się tak głęboko, jak mógł.
- Oooh... - Lena zareagowała identycznie jak poprzednio. Tym razem nie żałując, że musieli na chwilę przerwać, gdyż mogła znów to poczuć.
Owinęła nogi w wokół pleców Karola, sama napierając na chwilę mocniej i poluzowując po chwili chwyt. Miała ochotę powiedzieć mu, że go kocha. Ale to nie było miejsce i czas na takie rzeczy. Poza tym bałaby się, że Karol się przestraszy i wycofa. Powstrzymała się więc.
Karol już jakiś czas nie miał kobiety, ale nie zamierzał się spieszyć. Odczucia Leny wpływały bardzo pozytywnie na jego ego, równocześnie mobilizowały do większego postarania się o to, by dziewczyna czerpała z tych chwil jak najwięcej przyjemności, co najmniej tyle, ile dostarczała jemu. Poruszał się więc niezbyt szybko, chcąc jak najbardziej oddalić chwilę spełnienia.
Lena weszła w jego rytm, dostosowała się. Było przyjemnie. Po jakimś czasie zaczęła zastanawiać się, czy Karol umie lepić pierożki, których lepienie obiecał jej jutro przy wspólnym gotowaniu obiadu. Oraz nad tym kto mógł go tego nauczyć. Mama? Babcia?
Pogłaskała Karola po karku uśmiechając się do niego i szukając kontaktu wzrokowego.
Nie do końca tego spodziewał się Karol. Nie takich myśli w takim momencie... On, jak już, myślałby raczej o zgrabnym tyłeczku pochylonej nad stołem Leny. Czy miało go to zniechęcić?
Uniósł się odrobinę na łokciach, odpowiedział uśmiechem, a potem odpowiednimi działaniami spróbował zmienić tok myśli Leny. Pchnął mocniej niż do tej pory. I nieco zwiększył tempo.
Faktycznie myśli dziewczyny znów skupiły się na tym co robili. Na przyjemności płynącej z połączenia ich ciał. Na bliskości. Na tym, że tu z nią jest nie kto inny, tylko Karol. Jak to się w ogóle stało, że do tego doszło. I znów na przyjemności płynącej z tego co robili.
Lena podążała za rytmem Karola. Oplotła go mocniej nogami. Przesunęła palcami po jego karku. Poczuła gdzieś w głębi siebie, że Karol poruszył zakamarki odpowiadające za spełnienie. Było ono jeszcze odległe, ale coraz mocniej pożądane przez dziewczynę. Wtedy Lena zaczęła zastanawiać się, czy w razie czego powinna udawać orgazm przed Karolem?
Pożądanie i to co robił Karol znów sprawiły, że myśli Leny skupiły się znów na tym co robili. Może wcale nie będzie musiała?
Ta krótka myśl sprawiła, że Karol zaczął się zastanawiać nad tym, ile kobiet jego życia udawało. Wnet jednak wyrzucił te myśli i skupił się na dostarczaniu przyjemności tej jednej, jedynej, z którą się kochał. Pocałował ją w szyję, a potem zmienił odrobinę pozycję w nadziei, że trafi na jeszcze wrażliwsze punkty.
Karol zmienił trochę pozycję i to przyniosło Lenie nieco zawodu. Zaczynało być przecież tak dobrze. Co prawda myśli o pierożkach nie wróciły, ale zaczęła zastanawiać się, kiedy Karol skończy.
Dziewczyna położyła ręce na jego biodrach i za każdym razem, gdy był głęboko w niej, przyciągała go jeszcze mocniej do siebie, na chwilę przytrzymując.
- O tak - szepnęła. Teraz było lepiej, znów poczuła nadchodzące spełnienie, które zawładnęło jej ruchami. Z Karolem było prawie tak dobrze jak z Jacusiem. Ale nie tak dobrze, jak wtedy, kiedy robiła to sama. W głowie Leny mignęło kilka obrazów związanych z tym, o czym myślała.
Nie rób nic na siłę - weź większy młotek, głosiło Prawo Anthony'ego.
Większym "młotkiem" Karol nie dysponował, a użycie siły w stosunkach damsko-męskich nie było czymś, co Karol preferował.
Z drugiej strony - to Lena sugerowała takie rozwiązanie, więc Karol poszedł za jej wskazówkami, za każdym starając się pchnąć mocno i wejść jak najgłębiej, poruszając się w dyktowanym przez dziewczynę tempie.
Kwestię dodatkowej stymulacji postanowił pozostawić na później. Na razie była szansa, że nie wygra "opór" Leny, ale benzokaina, wspomagana przez "mocniej i głębiej".
Lena w końcu zrezygnowała z mocniej i głębiej na rzecz równego rytmu w obecnej pozycji. W końcu w jej głowie pojawiły się pojedyncze myśli w stylu "jeszcze", "już prawie", "nie kończ". Aż w końcu zalała je fala przyjemności, która była tak silna, że niemalże udzielała się Karolowi, tak jak wcześniej odczuwane przez Lenę pragnienie. Z ich dwojga to on, czuł się teraz dosłownie jednością z dziewczyną, z którą się kochał. Był w środku jej ciała i w środku jej umysłu.
Emocje płynące ze strony Leny były czymś, czego Karol nie doświadczył nigdy w życiu i nigdy nie sądził, że można coś takiego przeżyć. I nawet gdyby chciał, to takiej fali odczuć nie zdołałby się oprzeć.
Ostatnie pchnięcie... i on też osiągnął spełnienie.
Lena opadła bezwładnie na tapczan. Przejechała dłonią po czole i spojrzała na Karola, który, zmęczony ale i zadowolony, wtulił się w nią, nie zważając na to, że przygniata ją całym ciężarem. Po chwili dopiero pocałował ją w szyję.
- Jesteś cudowna... - powiedział cicho. - Nigdy czegoś takiego nie przeżyłem - przyznał.
Zastanawiał się przez moment, czy był lepszy od Jacusia, ale nawet ta myśl nie zepsuła mu dobrego samopoczucia.
Lena również się uśmiechnęła
- Ty również - odparła Lena, której znów przez myśl przeszło, jak bardzo od dawna podobał jej się Karol i jaka jest szczęśliwa, że dziś weszli na nowy etap. Tylko, czy to oznaczało, że została jego dziewczyną? Czy, Karol uzna to tylko za "zdarzyło nam się razem przespać, ups". Wolała nie dopytywać. Delektowała się jego bliskością. Pogładziła po plecach.
- Idziemy pod prysznic? - zaproponowała odnajdując krople potu.
- Jak tylko odzyskam trochę sił - odparł, po czym ponownie pocałował ją w szyję. - Powiesz mi następnym razem, co mogę zrobić lepiej? - Pogłaskał ją po policzku.
- Wszystko robisz idealnie - odpowiedziała, gładząc go po włosach. - A ty powiesz mi, co ja mogę zrobić lepiej? - zapytała.
W zasadzie miałby parę pomysłów, ale chwilowo nie zamierzał się nimi dzielić.
- Bądź zawsze taka kochana. - Pocałował ją, po czym powoli się z niej wysunął. - Jesteś cudowna.
Podniósł się i podał jej rękę. Lena poszła w jego ślady.
Gdy dziewczyna wstała, Karol ruszył w stronę wciąż działającego Mac'a, na ekranie którego Emma Woodhouse odrzucała właśnie oświadczyny kolejnego adoratora. Wyłączył komputer, pozbył się też prezerwatywy, a gdy się odwrócił, widok nagiej Leny podnoszącej z podłogi ich ubrania pobudził jego wyobraźnię. I nie tylko wyobraźnię.
"Najpierw prysznic", pomyślał.

Prysznic był, ale potrwał on nieco dłużej, niż normalnie. Z przyczyn... bardzo przyjemnych.

Po prysznicu, gdy Lena dosuszała włosy, Karol rozłożył tapczan. Położyli się sporo po dwudziestej trzeciej, ale nie zasnęli od razu. Woleli nacieszyć się swoją bliskością.
W końcu jednak przytulona do Karola dziewczyna zasnęła, a on wnet poszedł w jej ślady.
 
Kerm jest offline  
Stary 22-05-2020, 15:36   #27
Mag
 
Mag's Avatar
 
Reputacja: 1 Mag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputacjęMag ma wspaniałą reputację
Warszawa, 22 marca 2019, piątek, cały dzień

Wiktoria obudziła się nagle. Czuła, że jej twarz jest mokra i robi się coraz bardziej mokra z każdym słodkim liźnięciem małego języczka Estabana. Wyglądało na to, że piesek od jakiegoś czasu próbuje ją obudzić. W tle, gdzieś pod poduszką słychać było budzik Wiktorii. Zegarek pokazywał godzinę siódmą rano. Dziewczyna doskonale pamiętała sen, który przed chwilą jej się przyśnił. Kobieta usiadła i przytuliła do siebie psa.
- Jak dobrze, że to koniec - powiedziała z ulgą. Jeszcze pięć minut przeznaczyła na leżenie w łóżku, żeby ochłonąć. Nie wiedziała co o tym myśleć. Czemu miała te dziwne zwidy? Zaczęła się zastanawiać, czy Esteban też to śnił. I o co chodziło z tymi ludźmi, których spotkała? Czemu akurat ich? I po co to wszystko? Chciała to wszystko wyprzeć z pamięci, ale o ile wczoraj nie miała z tym problemu, to teraz już miała poczucie, że robiąc to, będzie się tylko oszukiwać. Westchnęła bezradnie i wstała, kierując się do łazienki. Esteban w tym czasie siedział na łazienkowym dywaniku i prychał pośpieszająco na swoją właścicielkę, która po dziesięciu minutach gorącego prysznicu wyszła z kabiny i zaczęła się szykować do wyjścia na pierwszy spacer. Zauważyła przy okazji, że bolą ją ramiona kiedy podnosi ręce. Chwilę zastanawiała się czy to przez niewygodną pozycję spania, ale przypomniała sobie, że Piotr ostrzegał ją przed tym. Trzymanie pistoletu przez pół wieczoru właśnie zaowocowało tym bólem. Wróciła więc do łazienki i przeszukała szafki, aż znalazła Voltaren, którym zaczęła się smarować po obolałych rękach.

Chihuahua przestępowała z łapki na łapkę kiedy Wiktoria nakładała białą koronkową bieliznę, na to niebieską koszulę i czarne spodnie. W korytarzu nałożyła brązowe skórzane kozaki na nie za wysokim obcasie, narzuciła zimową kurtkę i w końcu wyszła na zewnątrz.
Ucieszony Esteban biegał po ogrodzie strzeżonego osiedla przystając na chwilę przy każdym przedmiocie stojącym prostopadle do podłoża. W tym czasie zimno tego poranka powoli budziło stojącą w miejscu Wiktorię do życia. Zaspanym spojrzeniem wodziła za szalejącym na wolności pieskiem. Lubiła patrzeć jak rozpiera go radość. Spojrzała na telefon. Niestety minął przypisany na tą czynność kwadrans. Zacmokała, na co Esteban posłusznie i w podskokach przybiegł do niej.
- Grzeczny chłopak - pochwaliła go i wyciągnęła z kieszeni kurtki mały smakołyk, dając go psu, czym tylko powiększyła radość puchatej kulki. Wrócili do mieszkania.

Po wytarciu łapek Estebanowi, poszli do kuchni, gdzie Wiktoria przygotowała dla nich śniadanie. Jajecznica z boczkiem dla niej i karma z gotowanej kaczki dla chihuahuy.
Po niecałych dziesięciu minutach byli już w windzie, jadąc na dół do podziemnego garażu.

Tuż przed ósmą dotarła na parking. Zaparkowała obok Lexusa ojca, ale zauważyła, że nie było jeszcze BMW Piotra. To się zmieniło gdy wysiadła z auta i sięgnęła do bagażnika po torbę z laptopem. Czarny wóz zatrzymał się na miejscu obok i wysiadł z niego jej współpracownik.

- I jak się czujesz po wczoraj? - zapytał z uśmiechem, jak tylko wysiadł.
- O tyle mogę najwyżej podnieść rękę - odpowiedziała z rozbawieniem i uniosła ramię, demonstrując, że nie jest w stanie osiągnąć nawet 90 stopni względem tułowia. Od razu opuściła ręce.
- No do tego przydałoby ci się wzmocnić ramiona, daj pomogę ci - dodał i sięgną po jej torbę z komputerem.
- Jak zdecyduję się na zawodowstwo w strzelectwie to się zacznę martwić - zaśmiała się Wiktoria i nie oponowała by zabrał od niej rzeczy, bo szczerze to już nawet ciężar Estebana na rękach był dla niej odczuwalny. Razem weszli do biura.

Dzień w pracy zaczął się tak jak zawsze, krótkimi pogaduszkami z pracownikami i parzeniem kawy. Usiadła w końcu do biurka i skupiła się na projekcie. Od razu ucieszyła się widząc że nie ma już żadnych nowych uwag, bo to oznaczało koniec. Bardzo ją to cieszyło, z tą myślą zdecydowanie spokojniej minie jej weekend. Po jakimś czasie, gdy kawa już jej zdążyła wystygnąć, zawibrował jej telefon oznajmiając nową wiadomość na komunikatorze. Spojrzała na niego i zobaczyła, że na zegarku była 8:41. To była Marta i próbowała dołączyć ją do rozmowy tekstowej z Karolem na Messengerze. Jednocześnie, wysłała jej też dwie prywatne wiadomości które to najpierw odczytała.

Marta: “Hej, Karol się odezwał, dołącz do nas”

oraz chwilę później

Marta: “Karol ma kontakt z Polą, ale ona ma tylko Skype. A ty?”
Marta: ”Masz Skype?”

Blondynka chwilę się zastanowiła co odpisać. Czy na pewno chciała brnąć w te znajomości, które przypominały jej o czymś co nie mogło się wydarzyć? Niestety z nikim znajomym nie mogła o tym rozmawiać, więc te szalone znajomości były jedynym sposobem na znalezienie wyjaśnienia czemu to się jej przydarza. Kiedy tak się zastanawiała to Karol wysłał jej zaproszenie do znajomych.
Chyba nie było już wyjścia.

Wiktoria: "Tak mam"

Odpisała Marcie i dołączyła do czatu z Karolem, którego zaproszenie zaraz zaakceptowała.

Po krótkiej wymianie zdań dostała natchnienia. Pociąg w jakiś sposób musiał wpaść do wody. Były na to dwa sposoby: uszkodzenie na samym torowisku albo w moście. Skoro we śnie stali a i tak pociąg zatoną prostą dedukcją wychodziło, że wina leży w moście, który się zawali. A czemu miałby się zawalić? Byłby to albo akt terrorystyczny albo coś zupełnie banalnego. Coś co mogła spróbować na własną rękę wykluczyć.
Odpisała Marcie i Karolowi, że ma pewien pomysł ale wprowadzi ich w niego jak wpierw to sprawdzi. Nie chciała po prostu bezpodstawnie siać paniki.

Myśląc o tym jak się za to zabrać, nie ciągnęła rozmowy z Martą i Karolem. Teraz tym bardziej cieszyła się, że miała swój projekt z głowy, bo dzięki temu miała czas zająć się czymś co zakrawało o chorobę psychiczną, czyli sprawdzaniem dokumentacji budowlanej mostu który zawalił się w jej śnie.
Tak więc między zajmowaniem się swoimi codziennymi obowiązkami w firmie, pisała i dzwoniła po instytucjach i osobach, które mogły jej zapewnić potrzebne materiały. W tym celu bardzo przydały się jej znajomości z branży i czasów studiów.

Po jedenastej chihuahua zaczął domagać się swoich praw. Wiktoria wstała od biurka biorąc smycz do ręki i wraz z niezwykle zadowolonym tym faktem Estabanem, w końcu wyszli na ich wspólny krótki spacer w przerwie od pracy. Jak co dzień ruszyli swoją stałą trasą.

Dziewczyna akurat zerkała na zegarek w swoim telefonie komórkowym, gdy pojawił się komunikat o nowej wiadomości sms.
Ewelina: Chcą go operować. Muszę wyrazić zgodę. Siedzę nad tymi papierami i nie wiem, czy podpisać czy nie.
Wiktoria od razu zadzwoniła do przyjaciółki.
- To lekarze, znają się na swojej robocie - powiedziała jak tylko Ewelina odebrała.
- No tak… ale najpierw mówili, że leki starszą, teraz operacja. Poinformowali mnie o ryzyku… czemu nie chcą poczekać? - po tonie przyjaciółki słychać było, że jest w totalnej rozsypce. - Proponują mi jakieś leki na uspokojenie, każą wracać do domu i tam tyle nie siedzieć… najpierw było lepiej, teraz jest gorzej.
- Zapewne wtedy co to mówili nie wiedzieli tego co wiedzą teraz - Wiktoria mówiła spokojnym tonem choć nie było jej łatwo. - Weź od nich te leki. Oni zrobią wszystko co będzie można.
- Dobrze. Wezmę leki i podpiszę tą zgodę… ale tu jest takie coś, w razie komplikacji czy mogą pobrać organy… i co mam pozwolić żeby w razie… wycięli mu oczy czy coś, nie wiem, serce bo jest sprawne? - głos Eweliny drżał.
- To standardowa procedura - nie miała oczywiście o tym pojęcia, ale chciała brzmieć jakby wcale tak nie było. - Nie musisz tego podpisywać jeśli pewniej się z tym poczujesz.
- No dobrze… - powiedziała przyjaciółka - idę im to oddać. Do usłyszenia.
- Będzie dobrze - zapewniła ją Wiktoria nim się zosłączyła. Schowała telefon i westchnęła ciężko. Choć oczywiście nia miała pojęcia jak się to skończy, to wiedziała, że najgorszym w tej sytuacji byłoby niepodjęcie żadnej decyzji. Miała też nadzieję, że zmiana decyzji lekarzy miała związek z zaangażowaniem przez jej babcię kogoś kto miał najlepsze kwalifikacje w tej materii. Musiało być dobrze. A teraz musiała wrócić do biura.

W drodze powrotnej Wiktoria i Estaban mijali budkę z szyldem "Stara Pączkarnia". Przeważnie obchodzili ją od tyłu, w końcu tam rosło trochę trawy, był murek i jakaś ciekawa do obwąchania lampa. Tym razem jednak zapach pączków był niezwykle kuszący. Podświadomie Wiktoria zaczęła rozważać mały wyjątek w zwyczajach. Czyżby rozmowa z Eweliną sprawiła, że miała ochotę na cukier? Estaban pociągnął ją lekko w stronę lampy za budką z pączkami. Bez większego zastanowienia pozwoliła mu się poprowadzić. Estaban wąchał lampę, tymczasem zapach pączków znów zaczął kusić Wiktorię. Zauważyła, że przed budką stanął mężczyzna po trzydziestce w brązowym garniturze. Miał charakterystyczne, ładne ciemno niebieskie oczy, które przykuły uwagę panny Różewicz.


Nabrała ochoty na ciastko. Wzięła Estebana pod rękę i podeszła do budki, stając za zauważonym mężczyzną. Ten spojrzał na nią i uśmiechnął się. Akurat w tym samym momencie przeszła obok nich kobieta z podwójnym, bliźniaczym wózkiem. Wzrok mężczyzny uciekł szybko w tamtą stronę. Nic dziwnego, kobieta ta miała rozwiązaną sznurówkę w prawym bucie, co nie umknęło też uwadze Wiktorii. Mężczyzna najwyraźniej chciał już zwrócić przechodzącej uwagę, nagle ekspedientka wyciągnęła do niego rękę z zapakowanym pączkiem co przyćmiło jego zamiary. Zamiast odezwać się do pani z rozwiązanym butem skierował swoją uwagę na ekspedientkę.
- Cztery złote - powiedziała pracownica Starej Pączkarni.
- But się pani rozwiązał - rzuciła natomiast Wiktoria w kierunku kobiety z wózkiem, wskazując palcem jej nogę.
- O dziękuję - odpowiedziała nieznajoma. Po tym puściła wózek i schyliła się by zawiązać swojego buta.
- Polecam te z musem malinowym - odezwał się do Wiktorii nieznajomy, który już zapłacił za swojego pączka i gotów był aby odejść.
- W takim razie spróbuję - odpowiedziała mu z uśmiechem i przyjrzała się asortymentowi. - Dwa z nadzieniem różanym i dwa z malinowym - powiedziała do ekspedientki.
W tym czasie mężczyzna odszedł już od Starej Pączkarni. Kobieta z bliźniaczym wózkiem skończyła wiązać swoją sznurówkę i najwyraźniej postanowiła sprawdzić czy ta w sąsiednim bucie jest związane równie mocno skoro już i tak przyjęła pozycję kucającą. Zmieniając nogi trąciła pozostawiony przed nią luzem wózek, który powoli zaczął toczyć się do przodu. Kobieta oczywiście spróbowała go złapać, jednak okazał się poza zasięgiem jej rąk. Jechał niezbyt szybko w stronę przejścia dla pieszych przed którym już ustawił się mężczyzna z dopiero co kupionym pączkiem.
- Uwaga! - krzyknęła kobieta, zrywając się przy tym na nogi by dogonić swój wózek. Jedno z dzieci zaczęło płakać. Wiktorii od razu przypomniały się ostatnie minuty jej dzisiejszego snu.
Mężczyzna odwrócił się by spojrzeć kto krzyczy, w momencie kiedy wózek uderzył go w bok. Nie wyglądało to wcale groźnie, tyle że stojący przy krawężniku w ogóle nie spodziewał się, że coś w niego uderzy wobec czego stracił równowagę lecąc wprost na ulice. Prosto pod koła wolno jadącego białego Peugeota…

...Estaban wąchał lampę, tymczasem zapach pączków znów zaczął kusić Wiktorię. Zauważyła, że przed budką stanął mężczyzna po trzydziestce w brązowym garniturze. Miał charakterystyczne, ładne ciemno niebieskie oczy, które przykuły uwagę panny Różewicz.
Wiktoria potrzebowała kilka sekund by dojść do wniosku, że to przed chwilą już się zdążyło i że znów cofnęła się w czasie.
Zamrugała oczami i rozejrzała się w koło. Zrobiła niepocieszoną minę, że znowu jej się to przydarzyło... Z tym, że teraz mogło się to przydać na coś więcej niż przeciwdziałaniu zsikaniu przez małe dziecko. Blondynka zrezygnowała z pączków i niby przypadkiem stanęła tak na chodniku, by znaleźć się po przeciwnej stronie kobiety z dzieckiem niż ostatnim razem. Zamierzała wcześniej zwrócić jej uwagę i stać na tyle blisko wózka, by zdążyć zapobiec odtoczeniu się i wpadnięciu na faceta w brązowym garniturze.
- But się pani rozwiązał - powiedział mężczyzna w brązowym garniturze gdy kobieta była o krok przed nim. Po tych słowach jego wzrok padł na Wiktorię stojąca po drugiej stronie chodnika. Uśmiechnął się do niej tak samo jak wcześniej, co blondynka odwzajemniła. Widać było, że chce zagadać ale w tym momencie padło:
- Cztery złote - powiedziane przez ekspedientkę ze Starej Pączkarni.
- O dziękuję - odpowiedziała w tym samym czasie nieznajoma z rozwiązanym butem. Po tym puściła wózek i schyliła się by zawiązać swoją sznurówkę.

Na ten moment czekała Wiktoria. Zanim matka roku zdążyła zająć się drugim butem, co miało skończyć się tragicznie dla mężczyzny z pączkiem, blondynka pociągnęła za sobą Estebana i ruszyła tak, by przeciąć wózkowi drogę i zatrzymać go zanim zdąży narobić szkód.
Tak też się stało. Wiktoria zatrzymała wózek. Nieznajoma była bardzo zmieszana i zaczęła dziękować. Mężczyzna w brązowym garniturze odwrócił się by przyjrzeć całej sytuacji, ale niedługo później pojawiło się zielone światło dzięki czemu przeszedł spokojnie na drugą stronę jezdni. Wiktorii udało się zapobiec nieszczęśliwemu biegu zdarzeń. I po raz pierwszy poczuła się dobrze z tym co jej się przydarzało. Miała już udać się w drogę powrotną do biura, ale uznała, że zasłużyła sobie na słodką nagrodę.
- Poproszę dwa pączki z nadzieniem różanym i dwa z malinowym - powiedziała do ekspedientki. Z papierową torebką w ręce i zadowolonym uśmiechem na twarzy, dotarła do biura.

W kuchni podzieliła pączki, każdy na osobny talerzyk. Jeden dostał jej ojciec, drugi Piotr, trzeci wzięła sobie, a czwarty zostawiła na stoliku, co według niepisanych zasad ich biura oznaczało, że mógł go sobie wziąć każdy.


Talerzyk i kubek ze świeżo zaparzonym czystkiem postawiła na brzegu swojego biurka. Zamknięcie dużego projektu w piątek oznaczało, że nie miało się ochoty brać za nic nowego przed weekendem. Z tyłu głowy miało się przeświadczenie, że zasłużyło się na odrobinę obijania w pracy.
Otworzyła stronę internetowego supermarketu i zaczęła kompletować zamówienie specjalnie teraz, żeby później nie musieć tracić dziś czasu na zakupach w stacjonarnych sklepach, gdzie przed weekendem zawsze były dzikie tłumy. Przy okazji podjadała pączka. Trafił jej się malinowy i faktycznie był dobry. Miała już prawie kompletne zamówienie, kiedy odstawiła pusty talerz na brzeg biurka. Sięgnęła do torebki po telefon i kiedy wyprostowała się, na powrót patrząc na komputer, zauważyła, że na talerzu był pączek. Była sama w gabinecie, bo ojciec wyszedł zadzwonić, więc nikt nie mógł jej podłożyć go.

- O nie... - jęknęła, gdy spojrzała na status zamówienia w internetowym supermarkecie. Koszyk był pusty. Pączek cały. Oznaczało to, że znów cofnęła się w czasie. Bezradna opadła plecami na oparcie fotela. Znów musiała się przez wszystko przeklikać…

Zjedzenie słodkiego pączka, po raz drugi tego samego z perspektywy Wiktorii sprawił, że była długo syta i na obiad dała się Piotrowi namówić dopiero trochę przed szesnastą. Jan opuścił stanowisko pracy już o piętnastej, tuż po zdaniu ich dużego projektu deweloperowi, tłumacząc się, że musi się spakować na wyjazd, więc posiłek nie przerodził się w kolejne spotkanie zarządu w sprawie omówienia strategii firmy, jak to zawsze miało miejsce w jego obecności... Tylko na spokojnie we dwójkę rozmawiali sobie na luźne tematy.


Wiktoria przypomniała sobie, że jest głodna dopiero, gdy podano im zamówienie. Pieczona kaczka w sosie śliwkowym pachniała wspaniale. Od razu zabrała się za jedzenie.
- Więc cały tydzień zostajemy bez prezesa? - zapytał Piotr rozkładając sobie serwetkę.
- Dokładnie tak - powiedziała, gdy przełknęła to co wzięła do ust.
- Jedzie na urlop? - dopytywał jakby nie dowierzał.
Blondynka pokiwała głową i uśmiechnęła się.
- Tak, mi też ciężko to przychodzi - stwierdziła z rozbawieniem w głosie. - Oby tylko nie zachciało mu się iść na emeryturę z powodu pani Romany.
- Czy ja wiem... - zamyślił się jej towarzysz. - Może te wolne robi sobie specjalnie, żeby nas wytestować, jak poradzimy sobie bez niego w rządzeniu firmą - zaśmiał się.

- Wątpię, że tak łatwo odpuści firmie. Ona jest moją młodszą siostrą... A może starszą? - Wiktoria zamyśliła się, próbując sobie przypomnieć kiedy ojciec założył tą firmę.
- Młodsza czy starsza, nie potrzebujecie ojca, żeby wspólnie funkcjonować - odparł z rozbawieniem Piotr. - Ale jak tak dalej pójdzie to będzie trzeba szukać nowej księgowej.
- Taaa... - mruknęła ze zmartwieniem Wiktoria, bo choć pani Pękalska swój romans z prezesem mogła zawsze mieć jedynie w marzeniach, tak teraz może zrobić coś głupiego. Jak zechcieć się zwolnić. Jak duże było na to prawdopodobieństwo? Tylko księgowa mogła na to odpowiedzieć. - I gdzie znajdę dobrą księgową? - zmartwiła się.
- No widzisz, twój ojciec nas uwarunkował. Już nawet jego nie potrzebujemy, żeby obiad przerodził się w spotkanie biznesowe - zaśmiał się. - Słuchaj, co robisz w weekend? - zapytał całkiem swobodnie.
- Yyyy - zamyślona nad jeszcze nieistniejącym problemem zapotrzebowania na nową księgową, zaskoczyło ją to pytanie. - Nie mam planów - wzruszyła ramionami.
- No to masz, na sobotnie wczesne popołudnie. Co ty na to?
- Nie powiedziałeś jakie to plany - wytknęła mu.
- I nie powiem - wyszczerzył się w uśmiechu.
Wiktoria pokręciła głową z dezaprobatą.
- Niech będzie... - odparła niepewnie. Nie lubiła niespodzianek, ale ostatnio się nie zawiodła, więc mogła mu dać kolejny kredyt zaufania.

Skończyli obiad po pół godzinie i wrócili do biura. Czasu zostało raptem tyle, żeby luźno poplotkować ze współpracownikami o planach na weekend, zapakować materiały w temacie mostu szczecińskiego jakie udało się zebrać przez cały dzień i pójść do domu. Piotr przyszedł z pomocą, żeby zanieść torby Wiktorii do auta, nie powstrzymując się przy okazji od komentarzy odnośnie jej wątłej kondycji. Na to blondynka odgryzła się, że jeśli na weekend zaplanował coś w stylu siłowni albo biegania, to go udusi. Pożegnali się na parkingu i każde pojechało w swoim kierunku.

Było akurat chwilę po siedemnastej kiedy jadąc zatłoczoną ulicą nie udało jej się wbić na krzywy ryj na pas do lewoskrętu i musiała jechać prosto albo w prawo. Pojechała prosto i złorzecząc, że chwilę temu poniosła drogową klęskę, wpadła na pomysł, że może zajechać nieopodal na Pola Mokotowskie. Na pewno Esteban ucieszy się z tego, a w końcu kurier z zakupami spożywczymi był ustawiony na 19, więc czasu miała dość.


Wiktoria lubiła to miejsce jeszcze z czasów studenckich. Było raptem jedną stację metra od jej uczeli i w przerwach w zajęciach albo na koniec dnia, często ze znajomymi przychodzili tu odpocząć, napić się wina pod chmurką albo piwa w okolicznym barze. Była akurat w połowie zaplanowanej trasy, szła razem z Estabanem alejką, po prawej ręce mając drzewa i ławki, zaś po lewej staw. Ludzi było tu trochę w końcu wszyscy poczuli wiosnę. I właśnie spośród nich wyłoniła się twarz która rozpoznała. Mężczyzna w brązowym garniturze. Tyle, że obecnie bez garnituru. Zamiast niego miał brązowa bluzkę i czarną kurtkę. Szedł z naprzeciwka. Na smyczy prowadząc małego brązowego pieska rasy chihuahua.


- Mersi, zostaw - powiedział łagodnie, gdy jego chihuahua podążyła wprost w stronę Estabana.
- Spokojnie, ten meksykaniec potrafi się zachowywać - odparła Wiktoria z uśmiechem, ciekawa czy ją pozna. Jako posiadacz psa tej rasy nie próbowała się schylać, żeby go pogłaskać. Wiedziała, że jeśli sam nie podejdzie i się nie poprosi to ucieknie, bo psy tej rasy były wylewne w uczucia wyłącznie do osób, które znały. Pies nie podszedł do niej, ale był żywo zainteresowany Estabanem. Mężczyzna uśmiechnął się serdecznie do Wiktorii.
- Chyba się już dziś spotkaliśmy - zagadał luźnym tonem. - Piękny - wskazał głową Estabana - jak go nazywasz?
- Esteban, przywitaj się - powiedziała Wiktoria do swojego pieska. Ten uniósł łepek na obcą osobę i wydał z siebie krótkie "aff raff" po czym wrócił do węszenia nowo poznanego pobratymca. Zaraz jego natura się uaktywniła, gdy po przyjacielsku zaczął zachęcać Merci do zabawy. - Tak, widzieliśmy się wcześniej. Przy pączkach. Prawie pana wózek rozjechał - niby zażartowała.
Mężczyzna uśmiechnął się, zerknął kątem oka na Merci która już zaczęła bawić się z Estabanem.
- Tak, tamta pani zapomniała o czymś takim jak hamulec w wózku - potwierdził. - Gdyby się potoczył dostałbym niezłego kuksańca - puścił do Wiktorii oczko. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego jakie mogłoby mieć do dokładnie konsekwencje. - Zabierasz tego malucha ze sobą do pracy? - podpytał.
- Oczywiście. Nie zostawiłabym go tak długo samego w domu - odpowiedziała bez zawahania blondynka.
- Niesamowite, że masz taką możliwość. Też bardzo bym chciał, niestety u mnie nie zgodzono się na to - nieco smutno popatrzył na swojego pieska. - Mersi daje sobie z tym radę, ale mnie zawsze boli serce gdy rano muszę wyjść.
- Współczuję - pokiwała głową. - Mam tylko jedną radę. Być wiceprezesem. Wtedy można sobie pozwolić na chodzenie do pracy ze swoim pupilem - dodała żartobliwym tonem.
Mężczyzna zaśmiał się krótko.
- Mam na imię Stefan, tak przy okazji - przedstawił się, jednak nie wyciągnął przy tym dłoni jak niektórzy mieli w zwyczaju. - Faktycznie, to całkiem niezła rada. Jaka to firma ma takiego zacnego wiceprezesa ze ślicznym pupilem? - podpytał.
- Wiktoria - przedstawiła się, choć była pewna, że sama imię mężczyzny prędko zapomni i stanie się on dla niej tylko "panem od Merci". - Pracuję w biurze projektowym. A ty? - odbiła pytanie.
- Biuro detektywistyczne - odpowiedział. Po tym spojrzał na pieski. - Mersi, zaraz idziemy dalej. Gdybyś kiedyś potrzebowała detektywa - wrócił wzrokiem na Wiktorię i uśmiechnął się - to oczywiście polecam się.
- To przydałaby się jakaś wizytówka - odparła na to blondynka.
- Jasne - Stefanowi zrobiło się nieco głupio, wyraźnie coś innego zaprzątało mu myśli i ta oczywistość z nich wypadła. Odpiął w jednej trzeciej swoją kurtkę i sięgnął do wewnętrznej kieszeni. Po chwili wyjął z niej wizytówkę i wręczył Wiktorii. - Proszę.
Blondynka spojrzała na kartonik, na szybko czytając to co na nim było napisane.
- Dzięki - powiedziała i schowała wizytówkę. Sięgnęła zaraz do bocznej kieszeni torebki i wyciągnęła swoją. - Jakbyś kiedyś planował budować dom to zapraszam po projekt do mnie - podał mu z lekkim uśmiechem.
- Dziękuję - mężczyzna podobnie jak ona najpierw przyjrzał się wizytówce a po tym schował ją do kieszeni wewnątrz kurtki.
- Na razie - pożegnała się z nim Różewicz i zacmokała na psa, ruszając w swoją stronę. Esteban ostatni raz powąchał Merci i z niezadowoleniem, że musi zostawić nową koleżankę, pobiegł za swoją panią.

***

Wrócili do mieszkania trochę przed 18, akurat żeby przywitać kuriera z zamówieniem z internetowego sklepu spożywczego. Odebrała paczki, zostawiając je na początku przy drzwiach, zdjęła kurtkę i buty i poszła włączyć muzykę.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=4bX3jrvX_eQ[/media]

Wróciła do korytarza i wzięła na ręce Estebana by umyć mu łapki w zlewie. Piesek nie szczególnie lubił to, ale na dzielnie znosił zabiegi pielęgnacyjne. Następnie zabrała się za rozpakowywanie zakupów, mimowolnie nucąc sobie słowa piosenki, która leciała w tle.

Po skończeniu drobnych porządków w mieszkaniu, Wiktoria wzięła swoją torbę i rozsiadła się w swoim gabinecie z laptopem i zebranymi wydrukowaną dokumentacją szczecińskiego mostu. Popijając sok pomarańczowy, który chwilę temu wycisnęła dla siebie, skupiła się na analizowaniu materiałów.

Przejrzała dokumenty z testów obciążeń dynamicznych oraz numeryczną symulację identyfikacji degradacji sztywności w elementach kratowych konstrukcji mostu, łapiąc się za głowę. Raport monitorowania stanu technicznego konstrukcji również nie wyglądał dobrze, żeby nie ująć tego "katastrofalnie". Dokumenty o stanie ostrzegawczym i alarmowym, zdecydowanie wybielały sytuacje. W końcu był to jedyny most kolejowy którym pociągi mogły wjechać do Szczecina Głównego. Nie mogli go od tak zamknąć.
W załącznikach znalazła też dokumenty rady miasta z decyzją aby ogłosić w kwietniu przetarg na remont mostu. Wynikało z tego, że mają zamiar go naprawiać w trybie pilnym, wszystkie papierki były świeże.
Jeśli jednak wierzyć dacie, która była na biletach w ich śnie, nie zdążą nawet znaleźć ekipy nim wydarzy się katastrofa.

- Cholera... - syknęła Wiktoria, kręcąc głową bezradnie. Spojrzała na zegarek na pasku zadań na ekranie komputera. Była 19, do tego piątek, więc nawet nie miała jak dodzwonić się do jakiejkolwiek instytucji, żeby cokolwiek zdziałać aż do poniedziałku. Katastrofa miała wydarzyć się w środę.

Włączyła przeglądarkę Firefoxa i otworzyła stronę z Facebookiem, żeby użyć Messengera. Wybrała Martę z listy kontaktów i napisała do niej.

Wiktoria: Niestety nie mam dobrych wieści
Wiktoria: Most kolejowy jest w opłakanym stanie
Wiktoria: On będzie powodem wykolejenia
Marta: Łoł, serio? Czekaj, dodam do rozmowy Karola i Polę
Marta: A nie, czekaj, Pola nie ma Messengera, możesz wejść na Skype?
Wiktoria: ok, daj mi chwilę
Marta: Napiszesz im tam to co mi tu?

Różewicz chwilę zastanawiała się co odpowiedzieć. Po prawdzie to nawet Marcie nie ufała, a co dopiero reszcie jej dziwnych znajomych.

Wiktoria: ok
Marta: Zaraz idę na imprezę do Marcela, na pewno nie chcesz wpaść?
Wiktoria: niestety mam już plany
Marta: Szkoda
Wiktoria: szczerze to nigdy nie lubiłam imprez
Wiktoria: ale skoro jesteś w stolicy i chciałabyś się spotkać to możemy spróbować umówić się kiedyś na ten weekend.
Wiktoria: spacer może?
Marta: Jasne
Marta: Jestem do niedzieli w Warszawie, wieczorem wyjeżdżam
Marta: Byłabym dłużej, ale chcę sprawdzić ten klucz
Wiktoria: w takim razie zapraszam na spacer po polach mokotowskich albo w parku moczydło
Wiktoria: w sobotę pewnie będziesz odsypiać, a po południu jestem już umówiona, więc może niedziela przed południem?
Marta: Okej, pasuje
Marta: Ty wybierz miejsce, mi te nazwy mało mówią
Marta: Jak kiedyś będziesz w Szczecinie to ja wybiorę miejsce
Wiktoria: jasne

Różewicz zamknęła przeglądarkę i oparła plecami na fotelu. Wbiła spojrzenie w sufit, zastanawiając się jak podejść do tego problemu. Obawiała się, że telefonicznie niczego nie zdziała. Przez telefon to łatwo było zbyć kogoś. Musiała więc rozpatrzyć opcję pojechania tam osobiście, tak żeby w poniedziałek od samego ranka chodzić po ludziach decyzyjnych i ich napastować w tym temacie.
Wyprostowała się i na komputerze sprawdziła trasę z Warszawy do Szczecina.

Było to 566 kilometrów, najszybsza drogę pokazywało autostradą i zajmowało niewiele ponad 5 godzin, co przy jej stylu jazdy oznaczało, że osiągnie taki czas robiąc sobie nawet półgodzinny postój. Nie wyglądało to najgorzej. Jak wyjedzie w niedzielę, to w poniedziałek jeszcze na wieczór wróci do domu.

Plan zaczął klarować się jej w głowie.

***

Najchętniej Wiktoria zaległaby z winem na kanapie, oglądając dalsze odcinki seriali. Ale na ten piątek miała jeszcze gościa. Różewicz nie była społecznym zwierzątkiem, więc zazwyczaj nie cieszyła się na takie spotkania, jednak miała wąską grupę znajomych, dla których robiła wyjątek i umawiała się na nic niewnoszące pogaduchy, mające na celu jedynie podtrzymać kontakt. Po złożeniu dokumentów wyszła z Estebanem na krótkie siku i gdy wrócili, zabrała się za przygotowywanie jedzenia na wieczór. W internecie znalazła prosty przepis i według jego wytycznych wstępnie oprawiła krewetki.

Była dokładnie godzina dwudziesta, sekund zero gdy zadzwonił domofon. Wiktoria wpuściła gościa. Dojechanie windą na jej piętro chwilę zajęło, ale Estaban zerwał się na równe nogi i zaczął wesoło szczekać, zupełnie jakby widział ich odwiedza. Pukanie do drzwi. Przez judasz nie było widać kto to to był, bo zamiast twarzy, osoba stojąca za drzwiami pokazywała butelkę wina. Dobrego wina.
- Mam dwie - dało się słyszeć głos przyjaciółki Moniki Tokarczuk zza drzwiami wejściowymi mieszkania Wiktorii.
- I całe szczęście, bo wystawiłabym ciebie za drzwi bez nich - udała poważny ton Różewicz gdy otworzyła drzwi na oścież. - Ja mam przekąski. Zaraz zrobię krewetki w sosie cytrynowo-winnym. Już są obrane i zamarynowane, więc ledwie kilka minut to zajmie - nie musiała mówić “rozgość się”, bo Monika nie miała problemu by samodzielnie o tym pomyśleć.


Monika po zrzuceniu niepotrzebnej kurtki, butów czy torebki rozgościła się sama. Przywitała się z Estabanem, a później zawitała w kuchni. Nie czekając na nic i o nic się nie pytając wyjęła otwieracz do wina i dwa kieliszki. Nie było trzeba długo czekać na efekty. Chwilę później nalewała już do nich czerwoną ciecz.
- Jak tam życie? Albo nie… Mów od razu co tam z Piotrem? - zagadała podając Wiktorii wino i zapuszczając żurawia na krewetki.
Wiktoria powąchała wino z kieliszka. Nawet zapraszająco pachniało. Upiła i smak potwierdził to co wyczuwał nos. Odstawiła wino na blat i zabrała się za robienie jedzenia. Na patelni rozgrzała masło i wrzuciła do niego przeciśnięty przez praskę czosnek. Chwilę podsmażyła sięgnęła po pojemnik, w którym ostatnie pół godziny marynowały się krewetki w soku z cytryny i białym winie.
- A co niby miałoby być? - zapytała Wiktoria i całą zawartość pojemnika wrzuciła na patelnię. Po chwili podsmażania podlała jeszcze białym winem i doprawiła całość odrobiną soli i pieprzu. Aromat jaki unosił się nad patelnią sprawiał, że człowiek robił się głodny. - Wiesz dobrze jakie mam zdanie o romansie w pracy - tym razem w jej głosie nie było aż takie stanowczości jak zazwyczaj, gdy Monika zadawała to pytanie.
- Aaaaahaaaa… tak, tak… - potwierdziła - myślałaś o zmianie pracy? - Zażartowała. - To naprawdę fajny koleś. Serce mi pęka. - Przyjaciółka gestami pokazała w jaki sposób wybucha jej serce, po czym upiła łyk wina. - Aleeeee pachnie. Ślinka cieknie.

- Zmienić pracę dla faceta? - popatrzyła na Monikę z politowaniem i sięgnęła po talerze z szafki. - Sama wiesz, jak się nie uda to będzie dziwnie w biurze... - Przełożyła zawartość patelni do naczyń. - Weź talerze - poinstruowała koleżankę, a sama zajrzała do piekarnika gdzie zapiekał się chleb czosnkowy. Przełożyła go do koszyka. Ze wszystkim kobiety poszły do salonu i rozsiadły się na dywanie przy niskim stoliku kawowym. Jedzenie wyglądało apetycznie.


- Smacznego - powiedziała Wiktoria i sięgnęła po widelec.
- Jeśli smakuje tak jak pachnie… - zaczęła Monika, ale zamiast skończyć zdanie wzięła kęs do ust - ...mmmmm… - mruknęła przymykając oczy - jesteś moją boginią krewetek, wyszły super - dodała mając już wolne usta. - No to lipa z tym Piotrem. A ktoś inny spoza pracy?
- Ostatnio mam jeszcze mniej czasu przez pracę, więc nie rozglądam się - odparła Wiktoria, niby obojętnie, gdy przełknęła pierwszy kęs. Faktycznie się udało, ale akurat było to proste danie, praktycznie nie do zepsucia. O ile robiło się zgodnie z przepisem. - Na pewno lepszych nie zjesz nigdzie indziej - zaśmiała się i popiła winem.
- Nie pozwolę ci zostać starą panną, wiesz o tym? - Monika pogroziła jej widelcem, zaraz po tym nabijając na niego krewetkę jakby ona była temu winna.
- Nie zmusisz mnie do ślubu - ostrzegła Wiktoria i wyciągnęła w jej kierunku koniec widelca, jakby jej grożąc. - A nikt ślubu nie udzieli jeśli mnie czymś naprujesz - dodała uprzedzając jej możliwy pomysł na podstęp. - Z resztą tak jest dobrze - powiedziała i wróciła do zajadania się krewetkami.
- Bo nie pamiętasz już jak to jest jak jest inaczej niż teraz - nieco zaplątała się Monika. - Zacznijmy od partnera. O ślubie będziemy rozmawiać jak się już jakiś znajdzie.
- Hymmm... Sądziłam, że po trzech... Czterech? - sama Wiktoria nie była pewna liczby. - Rozwodach nie będziesz takim zwolennikiem związków - uniosła brew w wyrazie podejrzliwości. - A może ty po prostu nie chcesz, żebym była szczęśliwa jak jestem teraz? - zaśmiała się, bo Monika już po drugim rozwodzie przestała przejmować się rozstaniami.
- Nie chcę, żeby zrosła ci się dziurka - szepnęła żartobliwym konspiracyjnym szeptem - podobno wtedy stare panny robią się zołzami.
Monika przechyliła kieliszek i upiła kilka łyków wina.
- Chyba się rozstaniemy - zakomunikowała po tym.

- Kupię sobie więcej chihuahuek i będę szczęśliwsza niż ludzie w związkach - nawiązała jeszcze Wiktoria do uszczypliwości przyjaciółki. Zmrużyła oczy kiedy Monika wspomniała o rozstaniu. Ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć czegoś niestosownego i zgryźliwego, co w sumie należało się tej notorycznej rozwódce... Ale się przyjaźniły i po trzecim roku znajomości machnęła ręką na próbę naprawienia Moniki. Z tym swoim szybkim zakochiwaniem się na zabój w mężczyznach po prostu była sobą. Taki miała urok.
- Czemu? - zapytała o powód rozstania.
- Poznałam kogoś - wyjaśniła - jest zabójczo przystojny - mówiąc to uśmiechnęła się od ucha do ucha - i taki interesujący. Nie to co mój Robert tylko praca, obiad, tv i spanie. No i wiesz, że on znów zaczyna palić? Nakryłam go jak po cichaczu wyciągał szlugi z torby idąc wynieść śmieci. I co myślał, że wróci a ja nic nie poczuję? - pożaliła się.
- Mówiłam, ludzie się nie zmieniają. Szczególnie dla kogoś - skomentowała Wiktoria tonem znawcy i napiła się wina. Esteban tymczasem siedział na kanapie, zwinięty w kłębek. - Ile razem jesteście? Pół roku? - zapytała, bo kojarzyła, że tyle razem mieszkali, a w przypadku Moniki to prędko pakowała się do mieszkania razem.
- Nie całe. Niedługo pyknie pół roku, Robert chce mnie zabrać wtedy z tej okazji do tej nowej restauracji, co ją otworzyli obok nas - Monika westchnęła - jutro jest koncert, na który chciałabym pójść, żeby lepiej poznać Mieszka. Tak ma na imię. Dziwne co? Pójdziesz ze mną? Nie mogę tak po prostu wpaść tam sama.
- Kiedy dokładnie i gdzie ten koncert? - dopytała Wiktoria zastanawiając się czy ma na to czas.
- Jutro o dwudziestej, w Starej Syrence - odpowiedziała Monika, podając nazwę niewielkiego klubu w pobliżu, gdzie bywają różne ciekawe koncerty na kameralną publiczność.
- No dobrze... - mruknęła Różewicz, nie specjalnie przekonana do tego. - Kim jest ten gość? - zapytała z grzeczności, bo ani nie zamierzała komentować czy jest on odpowiedni dla Moniki, ani tym bardziej, zważywszy na jej zwyczaje, przyzwyczajać się do jego istnienia.
- Więc, po godzinach perkusistą a na codzień pracuje jako detektyw - wyjaśniła Monika - ma też mnóstwo pasji. Na przykład lata na paralotniach, ma swoje quady i … - I tak zaczęło się wyliczanie pasji gościa imieniem Mieszko, o których Monika już zdążyła się dowiedzieć.

***

Wino jak zawsze pomagało w rozciąganiu rozmowy o niczym i umilaniu czasu. Monika nie miała problemu w czuciu się w mieszkaniu Wiktorii jak u siebie, więc prędko ustawiła film "Gra o wszystko", który leciał sobie w tle. Tytuł okazał się nawet ciekawy, więc obie wciągnęły się w jego fabułę. Z przerwą na wyjście dla Estebana, oglądanie zeszło im się do późna.

- Jest już po 23 - skomentowała Wiktoria patrząc na zegarek w telefonie, gdy na telewizorze pojawiły się napisy końcowe. - Chcesz zostać na noc? - zaproponowała.
- Mogę? Byłoby najlepiej - ucieszyła się Monika. - Nie chce mi się wracać do Roberta...
- Jak będziesz potrzebować pomocy z przeprowadzką...
- Przestań Wiki - machnęła ręką Monika. Tylko jej uchodziło płazem zwracanie się tak do Wiktorii. - Jestem agentką nieruchomości, źle by wyglądało gdybym miała problem ze znalezieniem kąta - roześmiała się.
- W żadnym razie nie proponuje ci mieszkania, jesteś bałaganiarzem - odparła na to z rozbawieniem Wiktoria. - Jedynie oferuję pomoc przy pakowaniu gratów.
- Aaaa, taka jesteś - widać było, że miała ochotę się jakoś odgryźć, ale darowała sobie. - Dzięki. Na ciebie zawsze można liczyć - powiedziała i objęła ją ramionami.

Esteban zaczął szczekać, z zazdrości o swoją panią, a Wiktoria dała jej chwilę po czym powoli starała się wyswobodzić z uścisku. Zdecydowanie, w przeciwieństwie do przyjaciółki, Różewicz nie należała do wylewnych osób.

Wiktoria dała Monice koszulę do spania i zapasową szczoteczkę do zębów. Przygotowała dla niej łóżko w pokoju gościnnym, kiedy jej gość poszedł już do łazienki. Nie musiała przy tym czekać aż skończy się myć bo miała jeszcze drugą łazienkę. Około północy były już w swoich łóżkach. Esteban tym razem miał się nie wyspać, bo zawsze kiedy mieli gości to leżał na łóżku Wiktorii, ale czujnie strzygł uszy w kierunku drzwi.
 
__________________
"Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"

Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn
Mag jest offline  
Stary 23-05-2020, 18:46   #28
 
kanna's Avatar
 
Reputacja: 1 kanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputacjękanna ma wspaniałą reputację
Zawiercie, 22 marca 2019, piątek

Pola obudziła się z krzykiem. Miała uczucie jakby właśnie z sufitu spadła prosto do własnego łóżka. Ma szczęście nic jej nie bolało. Żadnych fizycznych urazów, jeśli nie liczyć lekkiego bólu głowy i przyśpieszonego z wrażenia tętna. Sen, z którego się obudziła pamiętała bardzo dokładnie i w szczegółach. Pamiętała nawet numer do Karola i smak ptasiego mleczka. Zegarek pokazywał, że jest już dobrze po ósmej rano.
Przez chwile oddychała przeponowo, starając się uspokoić ciało i myśli. Potem sięgnęła po leżącą na szafce komórkę.
“Karol, tu Pola Wiśniewska. Spotkaliśmy się w pociągu do Szczecina. Żyjesz ?””
Posłała na zapamiętany we śnie numer.
Karol: "Nie zapomniałaś Żyję... na szczęście. Jak samopoczucie? Widziałem, jak spadasz"
Pola: "Świetnie. Pociąg też spadł. Obudziłeś się od razu?"
Karol: "Nie wiem, chyba tak. W każdym razie nic mi się więcej nie śniło. Korzystasz z jakichś komunikatorów? Skype, HG, WhatsApp?

Skrzywiła się paskudnie, czego Karol nie mógł widzieć.
Pola: “Skype. Odpalę lapka. Pola_poledance”

Wstała, po drodze zahaczyła o łazienkę i kuchnię, było dość póxno, a ona musiała się z czegoś utrzymywać. Z drugiej strony – do katastrofy pociągu zostało niewiele czasu, powinna też szukać ciała duchów (jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało…) Może powinna zrobić sobie kilka dni przerwy? Z drugiej strony – w weekend zawsze było najwyższe obłożenie, postanowiła, ze jeśli zawiesi zajęcia, to od poniedziałku. Zanotowała sobie w myślach, żeby kazać studentce odwołać kursantów, od poniedziałku do czwartku.
Z miseczką muesli usiadła przed lapkiem.

Karol: "Karol z tej strony", napisał na Skype.
Pola: “Pola. Kiedy ci się zaczęły te sny? Jakieś zmiany widzisz w życiu normalnym?”
Nie bawiła się w small talki, zaraz zaczynała grupę, a była ciekawa. I zaniepokojona.
Karol: "Dzień wcześniej. To był drugi taki", odpowiedział. "W życiu normalnym... świat nie zwalił mi się na głowę Chociaż czasami mam wrażenie, że przeszkadzają mi cudze myśli "
Pola: “Słyszysz myśli innych?’
Karol: "Czasami... Chyba że po prostu mi się zdaje, bo nie sprawdzałem. Wolałem nie ryzykować"
Pola: "Sprawdź. Zdążyłeś kogoś dotknąć w pociągu? Muszę spadać, robota.."
'Pomysł taki. Rozważ. Mam znajomego, który potrafi zobaczyć przyszłość osoby, kiedy ją dotknie. Wiem, brzmi szaleńczo. Rozważ. Znikam. "
Karol: "Rozważę. Nie. Paaa"
Karol: "Namiary na Martę to marta_jakubowska"
Na czacie Skype pojawiła się jeszcze jedna wiadomość.
Marta: "Cześć tu Marta Jakubowska, Karol dał mi namiary na Twojego Skype. Jak skończysz pracę to daj znać. Pozdrawiam. "
Przeczytała wiadomość, ale nie odpowiedziała. Marta była.. dziwna. Pola miała co do jej osoby nieokreślone przeczucie, którego nie potrafiła nazwać. Czemu właśnie ona – i tylko ona – pojawiała się w wizji Dzordża?

Nie miała czasu się zastanawiać nad tym dłużej, bo poranne zajęcia Pole dance 50 +, właśnie się zaczynały. Grupa kobitek, część 50+, choć znaczna większość 60+. Oraz pani Jadwiga, „73 wiosna mi stuknie, kochanieńka, zaraz po pierwszym dniu wiosny”, rozgrzewały się przy drążkach. Różnej tuszy, o różnym stopniu sprawności, ale wszystkie bardzo zadowolone. Dance jako takiego było w tej grupie niewiele, więcej rozciągania i prostej fizjoterapii, ale grupa cieszyła się dużym powodzeniem.
- Witam , witam – zagaiła Pola – Ustawiajcie się kochane, jakie zapotrzebowanie na dziś? Barki, łydki, plecy? Na czym się skupiamy?
Przez kolejne 15 minut – prowadząc lekką rozgrzewkę – Pola wysłuchiwała najnowszych doniesień z frontu walki, jakim dla każdej z pań było jej ciało.

Pola odpisała Marcie dopiero wczesnym popołudniem, kiedy wróciła na lunch.
“Hej, tu Pola. Wszystko ok po nocy?”
Niestety Marta nie odpisywała.
Pola napisała więc do Karola.
pola_poladance: Karol, czy masz pewność, że wszystkie osoby z pociągu są realne? Myślałeś o sprawdzeniu swojej przyszłości? Pozd.
carlo_amarone: Z każdym rozmawiałem na skype, a Marcel nazywa się Feliński i jest znanym malarzem. Nie wiem, czy chciałbym znać moją przyszłość.
pola_poladance: Od dwóch dni widzę nieżywych ludzi. Rozmawiam z nimi. Dopóki kogoś nie dotkniesz, to nie wiesz.
carlo_amarone: A... To rozumiem twoje wątpliwości. Nie spotkałem żadnej, ale nie sądzę, by duchy korzystały z netu. To możesz sprawdzić.
pola_poladance: Racja, mogę. Masz pomysł o co w tym wszystkim chodzi? Z jakiegoś powodu trafiamy na miejsce katastrofy, która dopiero się zdarzy. Mamy jej zapobiec?
carlo_amarone: Marcel duchem nie jest, bo net twierdzi, że żyje. A jeśli mamy zapobiec katastrofie, to nie wiem, jak to zrobić, chyba że zatrzymamy pociąg. I porwiemy Wandzię. Jakoś to głupio brzmi...
carlo_amarone: Podchodzi do ciebie ktoś i mówi, żebyś nie wsiadała do pociągu, bo zginiesz. Posłuchasz?
pola_poladance: Tydzień temu nie. Dziś bym się zastanowiła. Mocno. Trzeba to przerwać. Zwariujemy, jeśli nie będziemy spać.
carlo_amarone: Można przeprowadzić eksperyment. Ktoś z nas nie będzie w nocy spać. Może się nie pojawi we śnie?
pola_poladance: Świetny pomysł W moim poprzednim śnie były jeszcze inne osoby. Ale tej nocy ich nie było.
carlo_amarone: Może nie spały całą noc. W moim przedziale był komplet. Ale zdawało mi się, że zanim pociąg spadł, słyszałem płacz dziecka.
pola_poladance: Sprawdzę, co się stanie, jeśli nie zasnę. Tyle, że na dłuższą metę to nie rozwiąże problemu. Ludzie muszą spać. Widziałeś to dziecko?
carlo_amarone: Nie, tylko słyszałem. No ale można spytać innych. A niespanie to problem, chyba że odeśpisz w dzień.
pola_poladance: No dla mnie problem, jak nie pracuję, to nie zarabiam… Ty nie pracujesz?
carlo_amarone: Zdarza mi się pracować ale mogę sobie dobierać czas pracy. Czasami pracuję po nocach, ale nie jestem sową
pola_poladance: ok, to próbuj, jutro się podzielisz wnioskami. Teraz spadam, na razie.
carlo_amarone: Na razie )
Marta ciągle nie odpowiadała. Pola zjadła i wróciła na zajęcia.

----

Telefon zadzwonił w momencie, kiedy Pola żegnała się z popołudniową klientką. Spojrzała na wyświetlacz. Bruno.
- Hej kotek.
- Hej skarbie - odpowiedział Bruno - nie przeszkadzam? Jesteś już po zajęciach?
- Nigdy nie przeszkadzasz.. Co tam? Tak, właśnie skończyłam.
- Spotkamy się jutro? Może jakiś wspólny obiad? I sprawdź emaila jak będziesz miała chwilę. Spotkałem dziś kumpla, świeżo po weselu. Polecił mi jedną podobno spoko salę, wysłałem ci na nią namiary. I jakiegoś mega dobrego grajka. Może warto jutro o tym pogadać? - najwyraźniej Bruno, postanowił poruszyć temat na który od zaręczyn jakoś rzadko rozmawiali. Wiadomo, zaręczyny oznaczają ślub i prędzej czy później wspólne mieszkanie. Oczywiście nie był to temat na telefon, więc deklarował jutro dając dzięki temu Polo czas na zastanowienie się.
- Ach tak - Pola postarała się, żeby w jej głosie zadźwięczało maksimum entuzjazmu. - Sala weselna. Obejrzę, oczywiście. Lunch, czy coś wieczorem , eleganckiego? U mnie, u Ciebie, czy gdzieś wyskoczymy?
- W sumie, czemu nie. Niech będzie kolacja u mnie - zaproponował - wybiorę jakiś fajny film po kolacji. Wszystko przygotuję, tylko przyjdź.
- Oczywiście, ze przyjdę. Już się nie mogę doczekać. A! - przypomniała sobie. - Będę miała dla ciebie niespodziankę. Temat - petarda.
- Ooo, okej. Już nie mogę się doczekać! To ciał, do jutra - powiedział Bruno.
- Pa kotek.

Pola usiadła do komputera ściągnęła pocztę. Matko, nie wiedziała, czy w ogóle chce wesele.. ślub - oczywiście, ale wesele? Znaczy, chciała ślub jako taki, znaczy kościelny oczywiście , ale czy akurat teraz? I czy na pewno z Brunem?
W skrzynce znalazła ofertę sali weselnej, która była w ich okolicy. Mieściła maksymalnie 80 osób, posiadała nocleg dla wszystkich gości i całkiem korzystną cenę. Wyglądała natomiast przeciętnie. Nic specjalnego, sala jak sala. Grajek o którym wspomniał Bruno, był ściślej mówiąc DJem. Wyglądało na to, że specjalizuje się w weselach. Miał na swoim koncie trochę filmików, na których goście weselni i młoda para wyglądają na takich, którzy dobrze bawią się w jego towarzystwie.

Jutro będzie coś musiała powiedzieć Brunowi. Nie wiedziała, co. Westchnęła i odpaliła Skype’a, gdzie trwała już dyskusja.
wiktoria_rose : jestem
marta_jakubowska: Hej wszyscy
wiktoria_rose : jak już pisałam Marcie, nie mam dobrych wieści. Sprawdziłam ten most i okazuje się, że powinien zostać już uznany za zagrożenie budowlane i nie być używany. Czyli tak, to on się zawali.
carlo_amarone: Hej. Czyli pociągu tam nie powinno być.
marta_jakubowska: Czyli, to jest bardziej prawdziwe niż do tej pory mogliśmy sądzić! Ale faza.
wiktoria_rose : niestety, przejrzałam dane techniczne jakie udało mi się zdobyć i wygląda to źle. Nie wiem co za kretyn jeszcze tego nie zamknął. Dowiem się tego, ale przez weekend będzie o to trudno
carlo_amarone: No i jakiś kretyn musiałby tam skierować pociąg. Głupiec albo świr.
marta_jakubowska: Eeee… wydaje mi się, że to był główny most kolejowy wjazdowy do Szczecina Głównego, więc którędy miałyby jeździć pociągi jakby most był nieczynny?
wiktoria_rose : i dlatego właśnie wolą zaryzykować. Jedynie sumienie sobie czyszczą tym, że rozpisali szybki przetarg. Jak podejrzewacie nie wyrobią się przed 27
pola_poledance: jesteśmy za krótcy na ta sprawę.. trzeba wciągnąć prasę, albo telewizję.
wiktoria_rose : niekoniecznie, ja w poniedziałek spróbuję się porozumieć z wojewódzkim i powiatowym nadzorem budowlanym pod które podlega Szczecin, media dopiero w ostateczności
carlo_amarone: czarna ostateczność to zhakować system i zapalić pociągowi czerwone światło.
marta_jakubowska: Łał, umiesz takie rzeczy? Nieźle. Ja mogę co najwyżej zrobić jakieś zdjęcia. Jestem fotografem, mam spoko sprzęt, ale teraz jestem w Warszawie.
carlo_amarone: Rzuć jakimś selfie ze stolicą w tle Fotka rozsypującego się mostu nie zrobi wrażenia, niestety
marta_jakubowska: Rozumiem preferencje :P może zrobię selfie z Marcelem, zaraz do niego idę
carlo_amarone: Najwyżej się go wytnie Ciekawe, czy będzie ze Stańczykiem
marta_jakubowska: Też jestem ciekawa!
carlo_amarone: W każdym razie go pozdrów. Marcela znaczy.
marta_jakubowska: Jasne
marta_jakubowska: Ktoś ma jeszcze jakieś plany czy pomysły, czy czekamy co uda się wskórać Wiktorii?
pola_poladance: można też mechanicznie, czyli wejść do tego pociągu i zaciągnąć ręczny…
carlo_amarone: proste pomysły są niekiedy najlepsze
wiktoria_rose: do końca poniedziałku nie informujcie mediów, a na razie spadam
marta_jakubowska: paaa!


Dożo pomysłów, mało konkretów stwierdziła Pola, wstając. Przeciągnęła się. A może warto sprubować zrobić to jeszcze raz? Poprosić Dzordża, żeby zajrzał w przyszłość? Może to da im – jej – jakieś podpowiedzi. Sięgnęła po komórkę.
Próbę spotkania z Dzordżem Pola zaczęła od telefonu do Jaśminy.
- Hej, tak pomyślałam… mogłabyś poprosić Dzordża do telefonu? Mam do niego prośbę.
- Jasne. Nie ma sprawy. Dzordż?! - słychać było przez chwilę krzątanie się Jaśminy.
- Tak słucham? - Pola usłyszała w słuchawce głos Dżordża. - To ty, Polusia? - dodał bardziej miękko, widocznie po chwili został uświadomiony kto dzwoni.
- To ja, dzień dobry. Taką mam prośbę - pytanie - zaczęła powoli. - Czy jak zaglądasz w przyszłość jakiejś osoby, to czas jest przypadkowy? Czy da radę… - zacięła się. - Inaczej - czy gdybyś pozwolił mi zajrzeć w przyszłość, mogłabym skupić się na jakimś wydarzeniu i je przywołać?
- Hmmm… tak - odpowiedział Dżordż - można tak spróbować. Musisz pamiętać jednak, że przyszłość nigdy nie jest pewna. Zależy od wielu czynników. Cokolwiek chcesz zobaczyć… to tylko prawdopodobne. Nie pewne. Zmiany zaś mogą nieść pewne konsekwencje.
Pokiwała głową, choć nie mógł tego widzieć.
- Zdarzy się katastrofa kolejowa. Wiem kiedy, nie tylko ja... też inne osoby, którym śni się to samo. Chcielibyśmy jej zapobiec. mam nadzieję, że jak zobaczę.. więcej z przyszłości, to będzie nam łatwiej. Czy to , co mówię , ma dla ciebie sens?
- Zdaje mi się, że w jednej z moich wizji słyszałaś o niej w radiu. Zgadza się? - zapytał Dżordż. - Macie zbiorowy sen? Ten sam sen? - upewnił się.
- Tak, słyszałam w radiu, ale też widziałam siebie w tym pociągu. Z dziewczyną z zielonymi włosami. I już kolejną noc śni - nie śni… no, jestem w tym pociągu . zalewa go woda. Próbuje się wydostać. Są inne osoby… one są realne, w sensie żywe, jak ja. Przynajmniej część. Rozmawiałam z nimi dziś. W Internecie. Przez komputer.
- Chyba rozumiem. To sen którejś z tych osób? - zapytał Dżordż. - Znałaś ich wcześniej? Coo… - ostatnie mężczyzna powiedział jakby z daleka i nie do Poli - ah tak, jadłaś już kolację? - tym razem mówił do słuchawki - Zapraszamy.
- Nie wiem, czyj to był sen. Wspólny? - myślała głośno. - Czy gdyby “właściciel” tego snu nie spał, to innym ten sen by się nie śnił? Nie znałam tych innych osób. Znaczy wcześniej .
- Chętnie wpadnę, dziękuję. Miałam nadzieję… że może znów pozwolisz mi zajrzeć w przyszłość.
- Uczestniczycie w nim wspólnie, tak, tak. Czyli to sen o przyszłości, w którym wspólnie uczestniczycie. Któreś z was widuje przyszłość? - zapytał Polę mężczyzna.
- Nie wiem. Poczekasz minutę? Dopytam o to.
Zawiesiła połączenie i wpisała pytanie na Skype. Posłała.

pola_poladance: Hej, jeszcze jedno: czy ktoś z was widuje przyszłość? Poza naszym wspólnym snem?
carlo_amarone: Na mnie nie licz... Paaa
marta_jakubowska: Przyszłość? Ja nie.

- Będę u was za pół godziny, może być? dopytała Dżordża.
- Tak. Jasne - odpowiedział - to do zobaczenia.


Na dworze czekały na Polę duchy, Adam i Maria. Dziewczyna dziś pierwszy raz opuściła dom więc nie mieli okazji dopytać czy cokolwiek załatwiła w ich sprawie.
- Hej, jak tam życie mija? - zapytał Adam.
- Hej - odpowiedziała i zalało ja poczucie winy, że jeszcze nic nie zrobiła w sprawie Artura i innych duchów.” Przecież oni i tak nie żyją… A na sprawę pociągu mamy tylko tydzień. Nio i jutro mam o tym rozmawiać z Brunem” - próbowała usprawiedliwić sama siebie. Sama siebie przed sobą. – Strasznie zarobiona jestem… niestety, jeszcze nic w waszej sprawie mi się nie udało, ale jutro spotykam się z narzeczonym, on jest dziennikarzem, może to popchnie. A jak nie – to najdalej za tydzień się tym zajmę.
Chyba powinna zawiesić zajęcia… ale przecież musi z czegoś żyć. Trudna sprawa. Od poniedziałku, tak jak sobie obiecała.
- Przepraszam , Dżordż czeka – położyła rękę na klamce.
Jedno i drugie miało zawiedzioną minę, ale tak czy inaczej podziękowali.
Jaśmina i Dżordż przywitali się równie wylewnie jak ostatnio. Od razu usadzili Polę do stołu, na którym już czekała kolacja. Dorobili ziołowo pachnącą herbatę i wtedy dopiero usiedli razem z nią.
- Czyli? Sen o pociągu, który się wykolei w przyszłości. Ty i kilka innych osób. Ile? Jakie mają zdolności? Któreś widuje przyszłość? Potrafi sterować snami innych? Może to nie jest twój sen tylko kogoś z nich? - zaczął Dżordż.
- Ło, ło - Pola podniosła ręce w stopującym geście. Dżordż wyglądał na strasznie podekscytowanego cała sytuacja i Pola obawiała się o jego serce.- Powoli. Nie wiem wszystkiego, ale mogę dopytać innych… Nie wiem, czyj to sen, dziś jeden facet ma nie spać w nocy, sprawdzimy, może jego. Pierwszej nocy spotkałam dwójkę ludzi, którzy wydawali się być w podobnej sytuacji jak ja i matkę z dzieckiem. Wandzią. Ale ona chyba jechała „naprawdę” – Pola wykonała manualny cudzysłów – tym pociągiem. Tych ludzi nie spotkałam potem.
Wypiła łyk herbaty.
- następnej nocy, czyli tej, w moim przedziale nie było nikogo. Ale w drugim przedziale spotkałam dziewczynę z zielonymi włosami, która widziałam w twojej wizji. Poza niż jeszcze jednak kobieta z psem, i dwóch facetów. Jeden jest malarzem, nie wiem, czy dobrze to zrozumiałam… namalował Stańczyka i on się tam pęta w tym snie. Ożył. Widziałam go. Drugi facet słyszy myśli.
- Mamy czas do 27 III. Wtedy wydarzy się katastrofa, runie wiadukt przed Szczecinem.
Jaśmina zaśmiała się głośno. Popatrzyła przy tym na Dżordża.
- Fascynujące - powiedział tamten rzucając na Jaśminę krótkie, ale serdeczne spojrzenie. - Skupmy się na tej osobie, która według ciebie jechała naprawdę. Dlaczego tak uważasz? Czym różniła się od innych spotkanych osób?
Pola zamyśliła się.
- Wydawała się nie być zdziwiona całą sytuacją. Tak, to chyba to. Przyjmowała ja naturalnie, skupiając się tylko na komforcie i bezpieczeństwie dziecka. No, ale matki zwykle są przewrażliwione na punkcie swoich dzieci, to normalne.
- Może zamiast skupiać się na tym, czyj to sen po prostu skupić się na uratowaniu pociągu? - zapytała Jaśmina - Oczywiście jeśli chcesz to zrobić.
- Właśnie tego chcemy - Pola pokiwała energicznie głową. - Chcemy zatrzymać ten pociąg i zapobiec katastrofie – zaczęła objaśniać , ale Dżordż jej przerwał. Wydawał się myśleć na głos : - A może nie chodzi o ratowanie pociągu tylko osoby? - powiedział. - Ktoś ma naprawdę interesującą zdolność.
- To dlaczego sam nie uratuje pociągu czy kogo tam trzeba ratować? - zapytała Jaśmina
- Może nie wie, że to jego sen? Albo nie może? Albo… no właśnie. To jest dobra zagadka do rozwiązania - odpowiedział Dżordż.
- I Pola ma ją rozwiązywać? - z wątpieniem w głosie zapytała Jaśmina, jakby nie była przekonana.
- Wiesz, każdy zawsze ma wybór. Może czekać do 27 III czy sen minie i już, albo działać skoro świat wezwał ją do działania - Dżordż mrugnął jednym okiem do Poli.
Jaśmina skrzyżowała ręce na piersi nic nie mówiąc.
- Tobie nie było łatwo, ale ona nie jest sama - Dżordż uśmiechnął się do Jaśminy. I wtedy dopiero zapadła pauza, która pozwoliłaby Poli cokolwiek powiedzieć.
Pola wyczuła wahanie - niechęć? - Jaśminy.
- Zdarzyło ci się kiedyś coś podobnego? - zapytała miękko. Zgadywała. - Ale nie dałaś rady temu czemuś zapobiec… Tak mi przykro… Wyobrażam sobie, jak się musiałaś czuć. Ja już wariuję, choć mam w was wsparcie . I w tych ludziach ze snu.
- Nie. Nie miałam takich snów. Od dawna jednak słyszę duchy. Kiedy to się zaczęło czułam się powołana i bardzo chciałam im wszystkim pomóc. Niestety nie raz zawiodłam - wyjaśniła. - I każdą porażkę ciężko znosiłam. Byłam przecież ich jedyną nadzieją. Teraz z biegiem czasu nauczyłam się oceniać swoje możliwości lepiej i akceptować to, że nie zawsze uda mi się im pomóc. Zamiast zatracać się w życiu dla nich musiałam zacząć żyć dla siebie. Trochę mi to zajęło. - Jaśmina upiła łyk herbaty - Możesz spróbować uratować pociąg. Albo tylko tą jedną konkretną osobę. Ale pamiętaj, jeśli ci się nie uda, nie wiń się. To nie jest coś co musisz, tylko coś co możesz spróbować zrobić.
- Chcę spróbować. - powiedziała Pola. - I stąd moja prośba - spojrzała na Dzordża: - Możesz mi pomóc spróbować zajrzeć w przyszłość? Do tego wypadku?
- Tak, możemy spróbować. Myślisz jednak być gotowa na to, że zanim dojdziemy i skupimy się na tym konkretnym momencie znów możesz zobaczyć również inne - poinformował ją Dżordż. Zaczął powoli odsuwać różne rzeczy by między nimi na stole była przestrzeń by złączyć dłonie. Gdy było pusto wyciągnął obydwie w stronę Poli.
- W porządku - powiedziała. Skupiła myśli na wiadukcie, pociągu i widoku miasta za oknem. Podała dłonie Dzordżowi.
Było tak samo jak poprzednio. Gdy ich dłonie zetknęły się nagle w głowie Poli pojawiły się wizje. Były trochę niczym sen, ale jednocześnie oczy Poli widziały przecież siedzącego naprzeciwko Dżordża a dłonie czuły jego dłonie.
Pola stała w parku, całowała się z wtulonym w nią długowłosym mężczyzną. Zdecydowanie nie był to Bruno. Romantyczny pocałunek przerwało głośne "ma-ma", jakieś dziecko o blond loczkach, ubrane w brązowy dresik złapało ją za nogę. Miało około półtora roku. Para przestała się całować. Pola wzięła malucha na ręce i mocno przytuliła do siebie.
Tymczasem prawdziwa Pola siedząca razem z Dżordżem przy stole poczuła zalewającą ją falę miłości. Gdy wizja się skończyła jeszcze przez jakiś czas odczuwała tęsknotę za tym dzieckiem, jego zapachem i delikatną skórą.
Kolejna wizja.
Pola siedziała w przedziale pociągu. Dobrze znała ten przedział. Wyglądał identycznie jak ten z jej snu. Naprzeciwko niej siedziała zielonowłosa dziewczyna. Mrugnęła do niej jednym okiem. Poli wydawało się, że to nieco zalotne mrugnięcie.
- Wiiiiiitamy dzisiaj! - krzyknęła zielonowłosa unosząc dłonie w górę. - Co szalonego zrobimy tu dziś?
Za oknem Pola dostrzegła, że pociąg jedzie. Mijał zielony wiosenny krajobraz, składający się z drzew, drzew i drzew.
Później dopiero zdała sobie sprawę z tego, że nie były tu w tym przedziale same. Stańczyk podskoczył wesoło na krześle obok niej.
- Zróbmy imprezę! - zawtórował wesoło Marcie, klaszcząc przy tym w dłonie.
W przedziale był również Karol i Wiktoria. Z osób które do tej pory spotkała w pociągu brakowało Izy i kobiety z małą Wandą.
Kolejna wizja.
Pola gotowała coś w swojej kuchni. W tle leciało radio. Muzyka została przerwana by nadać komunikat o katastrofie pociągu, który wykoleił się na trasie Warszawa-Szczecin.
"Pociąg wykoleił się o godzinie dwudziestej pierwszej, tuż przed wjazdem do na dworzec Szczecin Główny. Wstępnie szacuje się, że liczba ofiar może przekraczać dwieście osób. Trwa akcja poszukiwawcza…" brzmiało z radia.
"Jako przyczynę katastrofy wstępnie podaje się wadliwą konstrukcję mostu, który przeznaczony był do jak najszybszego remontu. Jeszcze w tym miesiącu ogłoszony został przetarg na wykonanie tej usługi. Żadna firma nie zdążyła podjąć się jednak prac remontowych."
Dżordż zabrał swoje dłonie. Jedną z nich sięgnął po herbatę, a drugą złapał się za głowę.
- Wybacz, to dość wyczerpujące, muszę odpocząć - poinformował ją.
- Dziękuję - powiedziała Pola miękko. Uścisnęła dłoń Dżordża.
Wstała.
- Dziękuję wam za wszystko. Nie przeszkadzam dłużej.
Uściskała Jaśminę.
- Do zobaczenia.


Wracała do domu powoli zamyślona. Pociąg , duchy, zajęcia… Bruno. Dożo działo się ostatnio w jej życiu i zaczynała czuć przesyt. A gdyby tak po prostu odpuścić to wszystko? Wyjechać w Bieszczady, hodować owce, zacząć do nowa?
Nie nadawała się na superbohaterkę ani tym bardziej zaklinaczkę duchów. Jej życie, może niezbyt ekscytujące, całkiem jej pasowało.
Pełna niewesołych myśli zagrzebała się w pościeli i zasnęła rozmyślając o jutrzejszej kolacji z Brunem. Co ma mu powiedzieć?
 
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.

Ostatnio edytowane przez kanna : 26-05-2020 o 20:31.
kanna jest offline  
Stary 01-06-2020, 12:19   #29
 
Wila's Avatar
 
Reputacja: 1 Wila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputację


Marta, Stańczyk, Marcel, Pola, Karol, Wiktoria

Ciuch ciuch ciuch…
Ciuch ciuch ciuch…
Ciuch ciuch ciuch…
I kręci się, kręci się koło za kołem…
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
Po torze, po torze, po torze, przez most...

Zielony krajobraz mknął za oknem jadącego pociągu. Drzewa, drzewa i drzewa w wiosennym pięknym krajobrazie. Przedział wyglądał identycznie jak ostatnim razem, z tą różnicą, że dziś na stoliku pod oknem nie było ptasiego mleczka. Zamiast niego stała butelka czerwonego wytrawnego wina.
Zielelonowłosa oderwała od niego wzrok i spojrzała na siedzącą naprzeciwko niej Polę. Mrugnęła do niej jednym okiem, co Poli mogło się wydawać nieco zalotnym gestem.
- Wiiiiiitamy dzisiaj! - krzyknęła Marta unosząc dłonie w górę. - Co szalonego zrobimy tu dziś?
Stańczyk podskoczył wesoło na miejscu obok Poli.
- Zróbmy imprezę! - zawtórował wesoło Marcie, klaszcząc przy tym w dłonie.
- Wino już jest, ale czy ktoś ma otwieracz? - zapytała Marta po czym rozejrzała się po przedziale.
Obok niej siedział Marcel, uśmiechnęła się do niego - o dziwo - nieśmiało.
Tuż koło niego Karol.
Naprzeciwko nich Wiktoria, której mały piesek właśnie polizał swoją Panią po brodzie.
- Dzień dobry wieczór - powiedział Karol, przenosząc wzrok ze współtowarzyszy podróży na butelkę wina. - Najwyraźniej ktoś chce nam umilić życie. Uważasz, że skoro to sen, to możemy sobie poszaleć? - Spojrzał na Martę, nawiązując do jej wcześniejszych słów.
Marcel uśmiechnął się pod nosem.
- Tak, bo my szalejemy jedynie w snach, nigdy na jawie… - mruknął i również zerknął w stronę Marty nieśmiało.
Następnie rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu otwieracza.
- Na serio, jeśli jest tylko wino, ale nie ma otwieracza, to mamy najgorszy koszmar ze wszystkich dotychczasowych - dodał. - Przydałyby się również kieliszki, ale to już dodatkowo.
Bez wątpienia on również był wesoły. Uśmiechnął się do Stańczyka, któremu najwyraźniej wciąż brakowało imprez nawet po wydarzeniach w trakcie dnia.

Pola rozejrzała się dookoła, zrezygnowana. Choć właściwie powinna się tego spodziewać…
Spojrzała na Karola.
- Miałeś nie spać… - przypomniała mu z wyrzutem. - Eksperyment.
- Jakoś nie wyszło - odparł, ale jakoś skruchy nie dało się w jego głosie zauważyć.
Pola przewróciła oczami - w końcu to facet, dlaczego ciągle oczekiwała, że będą dotrzymywali umów? Powinna już z tego wyrosnąć …
- Dobra, słuchajcie. Już wam chyba mówiłam, że widuję duchy, chciałabym więc.. hm.. sprawdzić, czy jesteście realni. Nie macie nic przeciwko temu?
Marcel zerknął na Polę.
- Możesz spróbować. Dostosuję się do twoich wszystkich poleceń… no cóż, prawie wszystkich - mruknął. - Z drugiej strony jak to, że nas dotkniesz, będzie świadczyło o naszej realności? - zapytał. - Niby czemu miałabyś wierzyć dotykowi bardziej niż wzrokowi? Bo jestem pewny, że mnie widzisz. I też słyszysz, ale to swoją drogą - mruknął. - Wiem, że Marta jest więcej niż prawdziwa. A ona rozmawiała przez internet z niektórymi z was, jeśli dobrze pamiętam. Możemy więc założyć, że wszyscy tutaj naprawdę istniejemy. Pytanie brzmi… co dalej.
- Wczoraj spotkaliśmy się z Marcelem nie we śnie, tylko w Warszawie, w jego mieszkaniu - wyjaśniła Poli zielonowłosa. - Nie mam wątpliwości co do realności, ale skoro ty masz...
Marta wyciągnęła jako pierwsza obydwie dłonie w stronę siedzącej naprzeciwko niej dziewczyny, pozwalając się za nie złapać. Jednocześnie spojrzała Poli w oczy i nie odwracała wzroku.
- Nie ma otwieraczaaaaaaa! - zawył ponuro Stańczyk. - Jaaaaaaaak tooooooo! - zrobił minę bardzo nieszczęśliwego człowieka (czy tam Stańczyka).
- A skąd wiesz, że Marta spotkana w Warszawie i ta Marta to te same osoby? - spytał Karol. - Może to tylko gra pozorów? - zasugerował.
Nie miał nic przeciwko temu, by Pola go obmacała... byle bez przesady.
- Wspominałam, że widzę i słyszę duchy? - Pola spojrzała znacząco na Marcela. Pochyliła się i dotknęła jego ramienia, żeby zaraz potem złapać dłoń Marty. - Jestem pewna, że duch może się nauczyć obsługiwać Skype. - spojrzała Marcie w oczy.
Karola sobie darowała, wyciągnęła za to rękę w stronę Stańczyka.
- To musi być uporczywa zdolność - odparła Marta nie odwracając wzroku. Miała zielone oczy, w niczym nie przypominające takich jakie charakteryzowały duchy widziane przez Polę.
- Aaaaaaaaaa! Ona chce mnie macać! - krzyknął Stańczyk próbując się gwałtownie odsunąć się w stronę Wiktorii. Estaban zaczął niespokojnie szczekać. Ręka Poli zdążyła przejść gładko niczym przez powietrze ale przez kolano poltergeista, co każdy uważny obserwator mógł zobaczyć. - Nieeeeee! To nie może być prawda! Ja jestem prawdziwy! - zawył.
- No to może ty jesteś prawdziwy, a my jesteśmy duchami - spróbował go pocieszyć Karol. - Nie sądzicie, że zamiast bawić się w macanki powinniśmy zatrzymać pociąg, zanim wjedzie na most?
Siedząca w kącie, najdalej od reszty, Wiktoria miała minę wskazującą, że jest zawiedziona znalezieniem się w tym miejscu. Po tym jak Esteban zdenerwował się na Stańczyka, kobieta posłała błaznowi nieufne spojrzenie, jednocześnie obejmując swojego pieska, by go uspokoić.
- Liczyłam, że jak pójdę spać po północy to mnie to ominie - powiedziała blondynka i westchnęła bezradnie. Wbiła spojrzenie w podsufitkę przedziału. - Ja nie miałam okazji umrzeć, więc nie jestem duchem - rzuciła w kierunku Poli.
- Ja też szedłem spać sporo po północy i też tu trafiłem - powiedział Karol. Spojrzał przez okno. Na szczęście jeszcze nie dojechali do rzeki. Wciąż za oknem widać było tylko drzewa.
- Jasne - odpowiedziała Wiktorii Pola. - Piesio też nie? Nie udziabie?
- Spokojnie, Esteban nie gryzie - zapewniła blondynka i odsłoniła chihuahuę, ale tak by piesek czuł się chroniony przed Stańczykiem. - Choć raz wyszczerzył się na jednego z facetów, z którym byłam na randce. Gość miał dobry refleks - przypomniała sobie.
- Sprytny piesio - przyznała Pola, a potem wyciągnęła dłoń, pozwalając Estebanowi na obwąchanie.
Chihuahua zmrużyła oczka, pobieżnie i z dystansu powąchała dłoń Poli i odsunęła głowę, jakby niezainteresowana kobietą.
- Te psy tak mają, do obcych nieufne ale właścicielowi okazują całą miłość - wyjaśniła Wiktora zachowanie swojego podopiecznego. - Jest trochę spięty, ale możesz już go lekko dotknąć.
- Większość psów nie lubi dotykania łebka… Może po karku go poklepię? - dotknęła psa. Jego futerko było wyjątkowo puszyste i miękkie. - A ty, Wiktoria? Odkryłaś w sobie jakąś szczególną zdolność?
- Zapewniam, że cziłki lubią dotykanie po całym ciałku albo wcale - zaśmiała się blondynka. - Poza poznawaniem ludzi przez ten sen to nie specjalnie - dodała w odpowiedzi na pytanie o nadprzyrodzone umiejętności. - Bo przewidywanie wydarzeń nie nazwę "szczególną zdolnością"
- Ja nazwę… Znaczy, że wiesz, co się wydarzy?
- Bez przesady, każdy kto ma choć trochę wyobraźni i inteligencji potrafi przewidzieć, do czego doprowadzą podjęte działania - pokręciła głową Wiktoria.
- Nie do końca… osoba z wyobraźnią potrafi przewidzieć różne możliwe scenariusze. Nawet oszacować ich prawdopodobieństwo. A potem powiedzieć: tak, wiedziałam, że to się zdarzy - mając w domyśle, że ten scenariusz też przewidziała. Ty przewidujesz różne scenariusze? Czy tylko ten, który się wydarzy?
Wiktoria nie zdążyła jednak odpowiedzieć, gdyż rozmowa zaraz zeszła na inne tory.

Marcel przez chwilę milczał, zastanawiając się.
- Myślę, że kwestia naszej wzajemnej prawdziwości to temat pierwszego snu… może drugiego… ale zastanawiać się na ten temat za trzecim razem nie ma sensu. Utkniemy w jednym miejscu, jak będziemy cały czas myśleć nad tym samym. Jeśli najróżniejszymi środkami nie jesteśmy w stanie stwierdzić, czy jesteśmy na pewno prawdziwi, czy też nie… jakie to ma znaczenie? - zapytał. Niechcący sparafrazował cytat z Westworld. - Poza tym uważam również, że nie ma sensu zastanawiać się, jak unikać tych snów. Przypominają mi… zadanie domowe. Najlepiej je po prostu rozwiązać, a nie szukać wymówki, jak się z tego wywinąć. Jesteśmy tu nie bez powodu. Mocno w to wierzę.
Rozejrzał się w poszukiwaniu wajchy, którą zatrzymali pociąg poprzednim razem.
- Ciekawi mnie, jak daleko zajdziemy dzisiaj - mruknął.
Wsunął dłonie do kieszeni w poszukiwaniu biletu i może innych ciekawych obiektów.
Wajcha była w tym samym miejscu co ostatnio. Podobnie bilet, którego treść nie zmieniła się. W kieszeniach spodni znalazł też zwykłe rzeczy, które miał zazwyczaj przy sobie. Portfel z całą jego zawartością, smartfona, klucze, zapalniczkę oraz paczkę papierosów. Jakąś paczkę chusteczek higienicznych, które czasami z sobą zabierał, kiedy miał katar. Nic więcej.
- Zatrzymujemy pociąg? - rzucił Marcel.
- Zatrzymaj - powiedział Karol. - A potem zobaczymy, czy Marta ma swój magiczny kluczyk.
- Ten sen się powtarza jak zepsuta płyta. Jest tak upierdliwy, że dla samego pozbycia się go bym zrobiła co się da, żeby most się nie zawalił - marudziła Wiktoria.
Marcel podniósł dłoń i położył ją na wajsze. Następnie pociągnął zdecydowanym ruchem dłoni, licząc na to, że pociąg zatrzyma się również tym razem.
Pociąg zaczął gwałtownie zatrzymywać się. Tym razem wszyscy siedzieli na swoich miejscach i każdy zdołał utrzymać się na swoim siedzeniu.
Stańczyk krzyczał niczym ktoś kto właśnie jest na wizycie w wesołym miasteczku, mocno przy tym wbijając paznokcie w fotel. Marta złapała w ostatniej chwili wino, dzięki czemu nie spadło na podłogę.
W końcu pociąg stanął.
Za oknem rozciągał się znany im krajobraz. Stali na moście. Po prawej i po lewej stronie widoczna była rzeka. W oddali był widok miasta Szczecin i dworca głównego.
- Witamy w domu - mruknęła Marta przyciągając do siebie butelkę wina.
- Zapewne bez względu na to, jak długo będziemy jechać, zatrzymamy się na tym nieszczęsnym moście - powiedział Karol.
Pola potrząsnęła głową.
- Moim zdaniem działamy od złej strony. Staramy się interweniować tutaj, “we śnie” a tu trzeba się cofnąć. Nasze realne działania powinny być robione przed katastrofą. Ktoś… któraś z ofiar nas tutaj zaprosiła. Może uda się ją znaleźć. A jeśli nie - trzeba zatrzymać pociąg w dniu katastrofy. Trzeba kupić bilety na ten pociąg i do niego wsiąść.
Marta nic nie odpowiedziała. Odłożyła wino na stolik i sięgnęła po torbę, która jak poprzednio wisiała na haczyku przy oknie. Wyciągnęła z niej pęk swoich kluczy, z którego odpięła jeden mały w żółtej koszulce z głową misia.
- To co? Sprawdzamy czy drzwi są zamknięte i czy można je otworzyć otwierając moim kluczem okno? - zapytała, a jej wzrok padł na Wiktorię, która siedziała obok drzwi i była najbliżej by móc to sprawdzić. - Czyli sugerujesz przeszukanie pociągu? - zwróciła się do Poli.
Pola znów pokręciła głową.
- Za bardzo skupiamy się na śnie, za mało na samym wypadku - powiedziała. - Kluczyk nie zaszkodzi, ale mam wrażenie, że rozwiązanie jest w naszej realności, nie w śnie.
- Masz całkowitą rację - pokiwała głową Wiktoria na słowa Poli. - Jedyne wyjście, żeby to się nie wydarzyło to zamknięcie mostu. W niedzielę pojadę do Szczecina, żeby w poniedziałek od rana spróbować zmusić instytucje by wyłączyły ten most z użytku.
- Możesz zatrzymać się u mnie - zaproponowała Marta - ja w niedzielę wracam do Szczecina - przypomniała.
- Tak, pamiętam - pokiwała głową Wiktoria. - Dlatego jak chcesz to możesz jechać ze mną, na pewno w ten sposób będziesz szybciej w domu.
- Jeździsz rakietą? - zapytała Marta. - Możesz sprawdzić te drzwi? - Wskazała przy okazji drzwi od przedziału.
- Można by to tak ująć - blondynka uśmiechnęła się lekko i wstała, sprawdzić czy drzwi nadal są zamknięte. I oczywiście były zamknięte. Wiktoria pokręciła tylko głową. Standardowo, po próbie otwarcia ich do przedziału zaczęła wpływać powoli woda.
- No super - Pola przewróciła oczami. - Zawsze to samo… Nie wolno otwierać drzwi. Znowu nas zaleje.
Marcel przysłuchiwał się kobietom. Zastanawiał się, co dalej.
- Też się zgadzam, że rozwiązanie znajduje się w prawdziwym świecie. W sensie tam powinniśmy działać. Ale te sny wcale nie są bezużyteczne. Są po to, żebyśmy mogli zebrać informacje. Most nie jest tak łatwo zamknąć - spojrzał na Wiktorię. - Choć zgodzę się, że to byłoby najlepsze rozwiązanie.
Spojrzał na Stańczyka.
- Jesteś niematerialny, kolego. Zrób mi przysługę i przefruń przez cały pociąg tam i z powrotem. Zajrzyj do każdego przedziału i też poszukaj konduktora. Następnie wróć tu i powiedz mi kogo zobaczyłeś i co ciekawego znalazłeś. Jeśli potrzebujesz zachęty… to patrz, mamy tu butelkę wina. Ale nie mamy korkociągu. Jeśli nie przeszukasz pociągu w jego poszukiwaniu, to nigdy go nie otworzymy. A sam chciałeś imprezy - Marcel wydął usta.
Stańczyk faktycznie już otwierał usta jakby miał protestować, jednak argument o winie wystarczył. Skinął głowa i zniknął przechodząc przez sąsiednią ścianę.
- Cholera - odezwała się Marta - nie mogliśmy tak wcześniej?
- A co by to dało? - zainteresował się Karol. - On to potrafi, a my - nie. Przynajmniej nie w tym śnie.
By udowodnić swoje słowa uderzył otwartą dłonią w ścianę.
- Myślę, że Marta miała na myśli, że mogliśmy tak wcześniej go o to poprosić - odpowiedział Marcel. - Ale ja na to wpadłem dopiero teraz dzięki Poli, która chciała upewnić się, czy jesteśmy materialni, czy też nie. Niesłusznie założyłem, że Stańczyk się od nas niczym nie różni tutaj… przynajmniej pod względem fizycznym - mruknął.
Uśmiechnął się lekko do Wiśniewskiej, której nieufność co do prawdziwości towarzyszy faktycznie przydała się.
- W jaki sposób chcesz wykorzystać umiejętności Stańczyka? - spytał Karol. - Nawet jeśli znajdzie korkociąg, to i tak będziesz musiał się tam przespacerować. Chyba że on potrafi przechodzić przez ściany i równocześnie przenosić przedmioty.
- Oglądałeś kiedyś Death Note? - zapytał Marcel. - Ryuuk potrafił przenikać przez ściany, ale również jeść jabłka… które po prostu znikały. Ten mój Stańczyk przypomina mi Ryuuka. Niestety nie mam swojego notatnika śmierci - mruknął. - Ale wciąż mam tego nieznośnego ducha. Może rzeczywiście się przyda.
- Mniej więcej kojarzę - odparł Karol. - Raczej mniej niż więcej. Ale brak notatnika to, według mnie, plus, a nie minus. - Uśmiechnął się. - Chociaż to dobry sposób na pozbywanie się wrogów, konkurentów i niewygodnych krytyków.
- To, że go nie mam, to tylko lepiej dla mnie. Gdybym go wykorzystał, to miałbym wyrzuty sumienia. Gdybym tego nie uczynił, to natomiast uczucie niedosytu. Tak i tak niedobrze - mruknął Marcel. - Wystarczy mi diabeł stróż, może będzie przydatny sam w sobie - uśmiechnął się lekko.

Kiedy panowie zastanawiali się nad wykorzystaniem Stańczyka, Marta trzymanym w dłoni kluczem w żółtej koszulce zamiast otwierać okno, zaczęła zdejmować papierek z góry butelki wina.
- Na studiach technicznych uczą jak otwierać butelkę bez korkociągu - skomentowała Wiktoria starania Marty. - Jak ma ktoś zapalniczkę, albo scyzoryk... Patykiem też się da otworzyć.
- Zapalniczką nigdy nie otwierałam - przyznała Marta - ale mam długopis, taki metalowy.
- Może najpierw otworzysz okno, zanim nas woda zaleje? - zasugerował Karol. - Wino nie ucieknie.
Marta wyciągnęła w kierunku Karola dłoń z umieszczonym na niej żółtym kluczem. Między nimi siedział Marcel, a więc musiała ciut przybliżyć się do niego i przełożyć całą rękę przed nim.
- Ty jesteś ekspertem od otwierania okien - powiedziała do Karola zielonowłosa. Podczas gdy Feliński mógł poczuć, że w śnie dziewczyna pachnie tak samo jak w rzeczywistości.
- A może warto by coś zmienić w kolejności naszych działań? - zasugerował Karol. - Albo w tym, kto co robi? - dodał.
Marcel zaczerpnął gwałtownie powietrza, kiedy Marta przybliżyła się do niego. Spróbował kontrolować swoją minę, żeby nie zdradzić, że bliskość kobiety zadziałała na niego zdecydowanie zbyt mocno. Kompletnie go zdekoncentrowała. No cóż to była wina tylko Marty i tego, jak atrakcyjna była. Wciągnął w nozdrza jej zapach i wnet w jego głowie pojawiły się różne wspomnienia… Jakże nieodpowiednie w tej chwili.
- Chciałabyś zmienić coś w kolejności naszych działań? - Marcel szepnął do Marty. Błyskawicznie odniosła wrażenie, że nie miał na myśli otwierania okien, wykorzystywania kluczyków, ani innych takich grzecznych rzeczy.
Marta zastygła przechylona w stronę Marcela. Spojrzała mu w oczy, przez chwilę nic nie odpowiadając, po prostu zatapiając zielone oczy w jego.
- Zamiast zmieniać cokolwiek, wolałabym iść naprzód - odpowiedziała.
- Pójście naprzód to też zmiana - wtrącił się Karol. Wziął kluczyk i spróbował otworzyć okno.
- Ogarnijcie się - warknęła Pola do Marty i Marcela. - Jak macie na coś ochotę, to sobie poszukajcie oddzielnego przedziału.
Marta popatrzyła na Polę z mieszanką zdziwienia i złości. Wszak, nic nie robiła jedynie patrzyła wcześniej na Marcela, a to o czym rozmawiali z perspektywy słuchacza dotyczyło działań podejmowanych w pociągu: zatrzymywanie pociągu przez Marcela, sprawdzanie czy drzwi są zamknięte przez Wiktorię, otwieranie okna przez Karola. Dziewczynie z całą pewnością oberwałoby się jakaś ciętą ripostą, zielonowłosa już otwierała usta by odpowiedzieć, gdy jednocześnie zadziały się dwie rzeczy.
Użyty przez Karola klucz pasował do dziurki, otworzył jednocześnie okno i drzwi.

Stańczyk wrócił przez ścianę wesoło pogwizdując.
- O tuuuuu jesteście! - zlustrował naburmuszoną Martę trzymającą wciąż nie otwarte wino, nieco dłużej zatrzymując wzrok na winie. - W pociągu jest jeszcze jedna kobieta z czymś… - błazen zrobił nieodgadnioną minę, po czym ułożył ręce jak ktoś kto kołysze dziecko - co wyje. Łeeeeeeeee łeeeeeeeeee… - spróbował odwzorować o jaki rodzaj wycia mu chodzi. - Po za tym pusto, od początku do końca. I żadnego otwieracza do wina. Żadnegoooooooooooo!
- Tylko nie małe dzieci... - mruknęła Wiktoria i przewróciła oczami.
- Nie lubisz dzieci? - spytał Karol, zastanawiając się, czy wspomniana dzidzia to Wanda.
- Zdecydowanie - odpowiedziała blondynka.
- Na szczęście mamy ją uratować, a nie zabawiać czy usypiać - odparł z lekkim uśmiechem.
- Za bardzo upraszczasz to, bo chodzi o uratowanie wszystkich pasażerów jacy będą tego dnia w pociągu - zaznaczyła Wiktoria. - Nie tylko jednego dziecka.
- Nie - Pola potrząsnęła głową. - Nie wiadomo, kto nas zaprosił do tego snu… Pierwszej nocy matka Wandzi ciągle powtarzała, że dziecko nie może się obudzić. I że mamy je ratować. Być może uratowanie jednej osoby zmieni przyszłość. Czyli wypadek się nie zdarzy.

Marcel nie czuł się zbyt dobrze z tym, że Pola do nich warknęła. Przecież nie była psem, żeby warczeć. Po co tak się upadlać.
- Chodźmy poszukać samej Wandzi i jej matki. W sensie, Stańczyku, zaprowadź nas proszę do nich. Młode matki z małymi dziećmi często mają przy sobie korkociąg, żeby móc w razie czego szybko napić się wina i złagodzić stres macierzyństwa. To bardzo powszechne. Najpewniej ona również będzie go miała przy sobie. Nam prędzej go odda niż tobie. Spójrz na nas, wyglądamy bardzo porządnie. To znaczy wtedy, kiedy nie warczymy do siebie nawzajem - dodał. - Nam nie będzie bała się niczego pożyczyć.
Potem przesunął wzrokiem po reszcie towarzyszy.
- Wypytajmy ją o imię, nazwisko i miejsce zamieszkania. Spróbujmy do nich dotrzeć w prawdziwym świecie - rzekł.
- Wiesz, wydaje mi się, że ona może mieć co najwyżej cycki pachnące mlekiem. CYCKI! - zawył Stańczyk i zaśmiał się głośno. - Nie widziałem tam korkociągu. Ale chętnie was tam zaprowadzę, nie musisz specjalnie prosić. - Wskazał palcem zielonowłosą. - Zaraz po tym jak Marta otworzy to wino tym swoim metalowym długopisem.
Chociaż Stańczyka nie było przy tym jak Marta to mówiła, najwyraźniej w jakiś sposób wiedział o tym. Przysiadł na swoim miejscu i czekał.
Marta i tak miała zamiar to zrobić. Wyszukała więc wspomniany długopis i przyjmując odpowiednią pozycję starała się nim wbić korek do środka butelki.
- Chcesz powiedzieć, że uratowanie dziecka sprawi, że most o słabej konstrukcji nie zawali się w najbliższym czasie pod pociągiem? - zapytała przy tym, z wątpliwością w głosie.
- Róbcie sobie co chcecie - stwierdziła na to Wiktoria, sceptyczna do ich gdybań. - Ale media zawiadomimy dopiero jak nie uda mi się w normalnym trybie doprowadzić do zamknięcia mostu przez władze. Daję sobie czas do siedemnastej w poniedziałek.
- A nuż się okaże, że to córka jakiejś ważnej kolejowej persony - nie do końca poważnym tonem powiedział Karol, równocześnie przyglądając się poczynaniom Marty.
- Wierzę w to, że jeśli nie wpuścimy dziecka do pociągu, to skutki katastrofy będą minimalne. - powiedziała Pola. - Tak naprawdę wystarczy przetrzymać małą chwilę , żeby matka nie wsiadła .. A z drugiej strony trzeba coś działać odnośnie wiaduktu.
- Czyli jesteś z tych osób, którym mimo uszu przechodzi informacja że w wypadku zginęło sto osób, ale już jak w tym jest podane jedno dziecko to jest tragedia? - skomentowała Wiktoria z ironią w głosie. - Czy raczej myślisz że to dziecko przeważy ciężarem, który jest w stanie przetrzymać ten sypiący się most? - zaśmiała się.
- Nie ma powodów do uszczypliwości - Marcel rzekł w stronę Wiktorii. - Przecież nasze działania się nie wykluczają. Ja jestem zwykłym człowiekiem i nie uwierzą mi, że most jest wadliwy i trzeba go zamknąć. Cholera, nawet gorzej! Przecież mam za sobą przeszłość psychiatryczną! Nawet też teraźniejszość - mruknął ciszej. - Może ty jesteś bardziej wiarygodną ode mnie osobą. Mój udział w zamykaniu mostu jedynie zawadzałby, bo wszystkich nas wzięliby za chorych psychicznie poprzez skojarzenie ze mną. Ja w tym czasie mogę próbować dotrzeć do tej kobiety i dziecka. Spróbować odciągnąć ich do wejścia na pokład. Dobrze, jeśli chociaż uratujemy życie dwóch osób, jeśli nie uda się wszystkich. Wierzę, że to ma znaczenie. Na pewno dla Wandzi i jej matki.

Pcium…

- Cholera jasna! - Marcie udało się wepchnąć korek, przy okazji udało jej się też oblać winem. Nie czekając na komentarze spróbowała czy dobre. Miała zadowoloną minę. - Smakuje jak w rzeczywistości - oznajmiła - to co, chcesz spróbować? - wyciągnęła wino w stronę Stańczyka, z jakimś błyskiem w oku, jakby to był test.
Błazen sięgnął po butelkę, ale jego ręką przeszła przez nią na wylot. Spróbował jeszcze raz. I jeszcze raz. Po czym zawył…
- AAAAAAAAAAAAAAAA! DLACZEGO! - wyglądał na tak smutnego, że trudno było mu nie współczuć.
- To może spróbujemy prosto to buzi? - zapytała zielonowłosa - Otwórz buźkę!
- Aaa… - Stańczyk przysunął się do niej i z ponurą miną uchylił usta. Marta trzymając butelkę oburącz wlała kilka kropel wina do jego buzi.
Czerwona ciecz zginęła w kałuży wody, która przed otwarciem drzwi zdążyła wlać się do przedziału.
- Prawie je czułem! Łeeeeeeeeeee - Stańczyk wpadł kolejny raz w rozpacz. Marta bezradnie popatrzyła na Marcela, po czym wyciągnęła w jego kierunku butelkę z winem.

- Na pewno kobieta z małym dzieckiem ucieszy się z odwiedzin kogoś leczącego się psychiatrycznie - odparła Wiktoria beznamiętnie na słowa Marcela. - Nie zamierzam nikogo z was brać ze sobą, bo żadne nie ma odpowiedniego wykształcenia ani zaplecza w tej materii.
Pola wciągnęła nogi na fotel.
- Dalej będziemy się polewać winem, czy przechodzimy do jakiś konkretów? Zaraz nam zaleje i stąd wyrzuci...
- Jak na razie nic nas nie zaleje - powiedział Karol. - Woda nie leci a wina jest za mało, byśmy się potopili. Ale lepiej stąd iść. Kto z was ma talent do uspokajania małych dzieci? - spytał.
- Ja nie mam swoich, nie wiem jak wy - odpowiedział Marcel.
Rozbawiła go reakcja Stańczyka. Nawet zrobiło mu się go na chwilę autentycznie szkoda. Feliński przyjął butelkę od Marty, ale nie napił się jeszcze. Spojrzał na Wiktorię.
- Instytucje rządowe będą mieć wgląd w moją historię, natomiast przypadkowe młode matki nie - rzekł. - Mam nadzieję, że nie mam niczego napisanego na czole na temat mojej przeszłości. Jeśli nie, to niczego się na ten temat nie dowie.
Potem zerknął na błazna.
- Prowadź - poprosił.
- Chcesz to dać matce, w ramach zawiązywania znajomości? - zainteresował się Karol. - Na jej miejscu nie paliłbym się do rozmów z osobnikami wałęsającymi się po pociągu z flachą w ręku.
- Zostawię to tutaj, masz rację - odpowiedział Marcel.
Też nie pił, żeby nie wydać się jej pijanym.
Ale Marta się napiła. Nim Stańczyk ruszył, zdążyła wziąć kilka łyków.

Błazen ruszył w stronę otwartych wcześniej przez Karola drzwi wyjściowych z przedziału. Po przekroczeniu ich skręcił od razu w lewo. Ruszając prosto do przedziału z numerem 23, i omijając po drodze kilka pustych.

 
__________________
To nie ja, to moja postać.
Wila jest offline  
Stary 04-06-2020, 10:32   #30
 
Wila's Avatar
 
Reputacja: 1 Wila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputacjęWila ma wspaniałą reputację

Ci którzy poszli za Stańczykiem: Marcel, Pola

Przedział był otwarty. Z daleka było słychać płacz dziecka. W środku w przedziale przy oknie siedziała kobieta, ubrana była w długą kwiecistą suknię oraz rozpięty, gruby, wełniany sweter. Tuliła do siebie niemowlę, owinięte w beżowy ciepły kocyk. Maluch płakał w jej ramionach, zaś ona delikatnie go lulała, śpiewając przy tym kołysankę:
- Aaaa śpij kochanie, jeśli gwiazdkę z nieba chcesz dostaniesz…
Uniosła wzrok gdy ktoś pojawił się w drzwiach przedziału. Z pretensją w oczach spojrzała na Stańczyka, zupełnie jakby za coś go winiła.
Marcel spodziewał się, co takiego mogło się wydarzyć. Na pewno błazen w jakiś sposób przestraszył dziewczynkę. Może sama jego obecność tak na nią wpłynęła. Mężczyzna splótł dłonie za sobą i uśmiechnął się lekko, choć zarazem niepewnie.
- Dzień dobry, mam na imię Marcel - rzekł. - Zdaje się, że jesteśmy pasażerami tego pociągu - dodał, wchodząc do przedziału. - Proszę nie mówić, że błazen wystraszył dzieciątko… - zawiesił głos zaniepokojony.
- Dzień dobry - przywitała się Pola, z nadzieją, że matka ją rozpozna. - Czy Wandzia się obudziła?
- Przyszedł tu i zaczął krzyczeć na nasz widok - matka wskazała głową Stańczyka, nadal patrząc na niego z oburzeniem. - To jak miała się nie obudzić? - Kobieta spojrzała na Polę, to raczej było retoryczne pytanie, zresztą mała Wanda przecież płakała, więc ewidentnie była wybudzona. - Chociaż czy to ma znaczenie? I tak wiemy wszyscy jak to się skończy.
Po tym spojrzała na Marcela.
- Nie widziałam cię tu jeszcze - powiedziała.
Feliński skinął głową.
- Ja pani również nie widziałem, ale cieszę się, że chociaż teraz się poznaliśmy - odpowiedział. - Późno, ale jednak.
Tak właściwie nie wiedział do końca jak to rozegrać. W pierwszej chwili zaplanował to sobie tak, że utrzyma przed kobietą iluzję snu. Bo w śnie ludzie łatwiej się zwierzali. Teraz jednak odniósł wrażenie, że ona dobrze wiedziała, że to nie był zwykły sen. No cóż, jeśli wielokrotnie go śniła, tak jak oni… zapewne przeczuwała już, że coś było bardzo nie w porządku. Nie wiedział jednak, czy to im ułatwi ostrzeganie jej, czy też utrudni. Przyszła mu również do głowy myśl, że mogła być senną podróżniczką podobnie jak on, Karol, Pola, Marta czy Wiktoria. Niekoniecznie musiała być tylko i wyłącznie przypadkową ofiarą, którą przyszło im proroczo zobaczyć.
- Czy w pobliskim czasie wybiera się pani może na przejażdżkę pociągiem? - zapytał. - Mam na myśli na jawie. Taki pociąg, jak ten. Pociąg do Szczecina - sprecyzował.
- Mam na imię Stefania. Stefania Olszewska - powiedziała po chwili namysłu, przyglądając się Marcelowi. - Możesz mi mówić po imieniu Marcelu i ty… Polu? - dodała dołączając do tego uśmiech do Marcela. Można było odnieść wrażenie, że młody mężczyzna wydał jej się sympatyczny. - Nie, nie przypominam sobie bym planowała podróż. Wydaje mi się, że nie mogę podróżować, ale zupełnie nie pamiętam dlaczego miałabym nie móc. Może to i lepiej, ciągle śni mi się ten pociąg, mam już dość pociągów.
Marcel uśmiechnął się lekko do Stefanii.
- Ma pani piękne imię. W dzisiejszych czasach trochę rzadkie. A szkoda - rzekł. - Może pani uwierzyć, że nam wszystkim również jest dość pociągów - dodał. - Ciekawa sprawa… może w takim razie pani córeczka będzie nim jechać? - zapytał. - Niekoniecznie z panią, na przykład z ojcem.
Uśmiechnął się lekko do Wandzi, ale nie nachylał się zbyt mocno, żeby kobieta nie poczuła się niezręcznie.
Pola usiadła na wolnym miejscu obok kobiety.
- Może ją wezmę? I pobujam? - wskazała na dziecko. - Nie mam swoich dzieci, ale mam małą chrześniaczkę. Ma 5 lat i jest przesłodka. Czasem, jak mała płakała, pomagało, kiedy ją brałam na ręce. Może to inne ręce, a może chodziło o to, że byłam spokojniejsza niż jej mama. Opieka nad takim maluchem jest wykańczająca.
- Czy ja wiem? Nie takie znowu rzadkie - powiedziała kobieta. - Mój Wiesio jest teraz bardzo zajęty - wyjaśniła - wątpię by miał czas na jakieś podróże, zwłaszcza do Szczecina.
Popatrzyła po tym na Polę i skinęła jej krótko głową.
- Dobrze, spróbujmy - powiedziała z nutą wdzięczności w głosie. Po tych słowach przesunęła się w stronę Poli by móc swobodnie podać jej dziecko podtrzymując przy tym jego główkę. Pola wyciągając po nie ręce poczuła, że Stefania jest równie prawdziwa jak ona czy Marcel. Problem był natomiast z dzieckiem…
Ręce Poli przeszły przez nie zupełnie jak przez Stańczyka.
Kobieta widząc to zaczęła głośno krzyczeć, przerażona.

Trzask!

Pociąg zaczął się chybotać, a po chwili krótszej niż kilka uderzeń serca zapadać.

Ostatnim co do nich dotarło było uderzenie pociągu o taflę wody.



Ci którzy zostali w przedziale: Karol, Wiktoria, Marta

Karol uznał, że jeśli do tamtego przedziału wpakuje się zbyt wiele osób, to wkroczenie takiej bandy nie zostanie przyjęte zbyt życzliwie. Dlatego też został w przedziale. I przedstawił swoją propozycję.
- Może zamiast siedzieć tu i czekać na powrót pozostałych, przejdziemy się w stronę lokomotywy? - zaproponował.
- Czemu nie - zgodziła się Wiktoria. - Ostatnio wszystkie drzwi zewnętrzne były zamknięte więc wiele się po tym nie spodziewam. Chyba że weźmiemy półkę - spojrzała w górę, na wspomniany przedmiot.
- Dotrzemy na miejsce, to zobaczymy... A nuż znajdziemy coś po drodze, w jakimś przedziale - odparł. - Poza tym, tam też są półki, prawda? - Uśmiechnął się lekko.
- Tamte półki mogą być bardziej oporne na akt wandalizmu - zaśmiała się Wiktoria. - To prowadź.
- Stańczyk mówił, że reszta pociągu jest pusta - przypomniała im Marta, która jakoś nie specjalnie paliła się by iść do matki z dzieckiem, totalnie milcząc w tej kwestii, jakby nawet nie miała zamiaru się tłumaczyć czemu. - Ale zawsze to lepsze niż siedzenie i czekanie co się stanie. - Marta wzięła butelkę z winem w ręce. Nim wstała upiła kilka łyków. - Ktoś chce? - zapytała gotowa by ruszać za nimi.
- Nie wiem, dlaczego tamta pani jest jednym pasażerem tego pociągu - powiedział Karol, biorąc butelkę. - Prócz nas, oczywiście. Ciekawe, skąd wiedziała, że ta podróż źle się skończy. - Upił parę łyków i podał butelkę Wiktorii, nie wierząc, że 'elegancka dama' zechce pić z gwinta. - Musiała jechać tym pociągiem wcześniej, niż Pola.
Różewicz pokręciła głową, nie chcąc brać wina.
- Mnie bardziej ciekawi jak ta dwójka, o której mówiła Pola sprawiła, że już nie są w tym śnie - powiedziała.
- Może nie spali całą noc? - zasugerował Karol, odstawiając butelkę na stolik. Nie zamierzał włóczyć się po pociągu z flachą w ręku.
Wyszedł na korytarz.
- Brzmi jak dobre wytłumaczenie - zgodziła się z nim blondynka i obejmując Estebana, również wyszła na korytarz.
- Ale nie rozwiązuje problemu mostu - z westchnieniem odparł Karol.
- Bo co innego to rozwiązuje - odparła Wiktoria. - Ale zdecydowanie za późno przyszło to senne ostrzeżenie o katastrofie.
- To prawda - powiedziała Marta - mało zostało czasu. A co do tej dwójki, mam nadzieję, że to coś w tym stylu, a nie, że wpadli pod pociąg na przykład.
Marta szła za nimi.
- Może ten wagon to jak pokój zagadek? - zasugerował Karol, zaglądając do kolejnego przedziału. Również pustego. - Może jak się nam uda stąd wydostać, to rozwiążemy i zagadkę pociągu?
Po drodze Wiktoria sprawdzała wszystkie drzwi jakie mijali, czy da się je otworzyć. Drzwi do przedziałów nie były zablokowane i dawały się otworzyć.
- Przynajmniej będzie skąd półkę wziąć - skomentowała to.
- Obok WC powinna być jeszcze szafka techniczna, czy jak to nazwać - powiedział Karol. - Może da się ją otworzyć.

Nagle usłyszeli krzyk kobiety. Nie znali tego głosu. To z pewnością nie była Pola. Dobiegał z przeciwnego kierunku niż szli.

Trzask!

Pociąg zaczął się chybotać, a po chwili krótszej niż kilka uderzeń serca zapadać.

Ostatnim co do nich dotarło było uderzenie pociągu o taflę wody.
 
__________________
To nie ja, to moja postać.
Wila jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 08:02.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172