W pomieszczeniu panowała cisza. Za oknem nie ćwierkały żadne ptaki. Nie było zasłonięte, widać więc było, że robi się już szarawo. To był ten moment kiedy noc staje się wspomnieniem, a dzień jeszcze nie nadszedł. Zegarek w biblioteczce pokazywał godzinę 5:47. Dokładnie za 16 minut powinien pojawić się wschód słońca.

Arturowi było okropnie zimno, mimo to poczuł krople potu spływające mu po karku. Wzdrygnął się. Zasnął w fotelu w biblioteczce. Książka wypadła mu z rąk i leżała teraz na podłodze. Został wyrwany ze snu, dziwnego snu z którego pamiętał teraz każdy szczegół. Nie byłoby to tak osobliwe, gdyby wiedział, iż ma do czynienia ze świadomym śnieniem. W tym przypadku miał pewne wątpliwości.
Oparł się ponownie z zamkniętymi oczami. Tym razem nie dla wyciszenia.
Nie potrafił zaklasyfikować tego majaku, ale też daleko było mu do specjalisty. Nigdy nie interesował się tą tematyką aż tak mocno. Owszem, wiedział kiedy powstają sny, znał teorię świadomego snu, czytał kiedyś o OOBE, lecz w ostatnie nie wierzył. Procesy biochemiczne były faktem, zaś wychodzenie umysłem z ciała było dla niego jedną, kosmiczną bujdą pomimo poziomu uduchowienia, na jaki się wzbił. Wszystko z powodu jednej, prostej obserwacji. Jedyne opisy, z jakimi się zetknął to takie, które opisywały świat dokładnie lub prawie dokładnie taki, jakim widziały go ludzkie zmysły.
Uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie komentarzy osób pragnących prawdziwości tej teorii po to, by podglądać dziewczyny pod prysznicem. Owszem, była to myśl kusząca, ale kiedy pomyślał o wszelkich niewyobrażalnych darach wszechświata takie zastosowanie wydało mu się trywialne, ograniczone i przyziemne. Właściwe dla ego, nie jego prawdziwego “ja”.
To też było powodem, dla którego OOBE nie było prawdą. Bynajmniej nie błahość podglądania płci pięknej, ale cudowna złożoność miejsca, w którym żyła materia. Mózgi to twory potężne, lecz ograniczone. Każdy człowiek to “jestem” w materialnej klatce, w której zamyka się sam przez niewiedzę. A raczej kłamstwa ego oraz utożsamianie ze wszystkimi nadpisanymi samodzielnie cechami takimi jak chciwość, pożądanie, wrażliwość, lęk oraz cała gama innych. Żadna rola nie była prawdziwa, ponieważ była tylko rolą. Nie była tym, co pozostaje po odrzuceniu wszystkiego. Tym, czego nie da się odrzucić. Jedynego, niezaprzeczalnego faktu - istnienia. Przebudzenie zaczynało się wtedy, gdy przestawało się być człowiekiem doświadczającym wszechświata, a było się wszechświatem doświadczającym człowieka. Te wszystkie wspaniałości nie przestaną być niepojęte dla ludzkiego umysłu, czego dowodem były gołębie. Dla przykładu. Ze względu na magnetorecepcję tak rzadko doświadczaną w OOBE, zaś to tylko jeden element. Elektrorecepcja. Fale radiowe przenikające wszystkich i wszystko. Fale elektromagnetyczne o spektrum tak szerokim, że niepojętym. Dlaczego podczas wyjścia z ciała miałoby się doświadczać otoczenia wyłącznie poprzez ograniczoną perspektywę ludzkich zmysłów? Nie znajdował dla tego pytania innego wyjaśnienia jak fakt, iż mózg w swojej olbrzymiej mocy oszukiwał sam siebie. Jak we śnie. Dlatego zapewne wszelkie OOBE było po prostu świadomym śnieniem rozpoczynającym się w konkretnych warunkach początkowych przebywania we własnym łóżku. Świadomym śnieniem, podczas którego dana osoba posiadała pełną kontrolę nad snem. Zatem sprawa wracała do punktu wyjścia.
Doświadczony majak nie był zwyczajny, co widać było na pierwszy rzut oka. Oczywiście świadomy rzut oka, ponieważ podczas marzeń sennych wszystko wydaje się racjonalne oraz na miejscu. Zazwyczaj. Najprawdopodobniej ośrodek odpowiedzialny za logikę dobrze bawił się oglądając takie jazdy bez trzymanki. Artur nie znał szczegółów biofizykochemicznych odbywających się w mózgu podczas fazy REM włącznie z rejonami aktywności.
Sen nie był także świadomy ze względu na brak pełnej kontroli nad nim. Tym samym wyeliminował wszystkie opcje. Otworzył oczy, podniósł książkę i przeciągnął się. Skoro dzień miał zacząć się wcześniej niż zwykle, to niechaj się zacznie. Włożył ręce do kieszeni i podszedł do okna, by spojrzeć na jeszcze puste ulice.
Akurat w tym momencie z klatki schodowej bloku naprzeciwko zaczął wychodzić młody chłopak. Na głowie miał kask. Na plecach plecak. Jedną dłonią przytrzymywał sobie drzwi a drugą wyprowadzał rower. Nie byłoby w tym absolutnie nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że chłopaka spowijała aura. Była to jasna żółta poświata bijąca z całej jego sylwetki.
W pierwszej chwili można było wysnuć racjonalny wniosek o grze świateł. Jednak młodzieniec wsiadł w końcu na rower by zacząć poruszać się w stronę ronda. Poświata cały czas utrzymywała się w około jego sylwetki.
Rowerzysta minął właśnie wychodzącą za rogu skrzyżowania kobietę. Pani z całą pewnością po czterdziestce wracała z dwoma rosłymi psami ze spaceru. W około jej sylwetki Artur również widział aurę, ta jednak była fioletowa.

Chłopak stał w bezruchu i obserwował. Zdarzają się w życiu takie momenty, w których umysł po prostu zatrzymuje się nie potrafiąc poradzić sobie z tym, co widzi. Mógł to być zapierający dech w piersiach krajobraz, twarz dziewczyny podziwiana z bardzo niewielkiej odległości, samo życie występujące gdzie się nie obejrzeć. Lub aury. A kiedy umysł próbował rozpocząć swoją pracę, rozchwianym krokiem starał się wrzucić Artura w świat iluzji tak często nazywany rzeczywistością ten zauważył, iż pojawiły się pierwsze myśli. Kto je zaobserwował? Był zatem tym, który myśli czy obserwatorem spostrzegającym je? Zaczęły swobodnie przepływać, ale nie wchodził w żadną z nich pozostając wolnym, poza ich wpływem. Był kimś więcej niż wszystkie myśli. One odpływały, znikały, zaś on dalej trwał. Niezmienny.
Jedna z tych eterycznych chmur wydarzających się w nim mówiła, iż niewiele wie o aurach. Inna wskazywała, że niektórzy podobno je widzieli, choć on sam nie miał takich doświadczeń jeszcze nigdy. Nie wiedział co oznaczają poszczególne kolory.
Stał nie czując potrzeby poruszania się, a jedynie bycia. I obserwowania bez osądzania. Bez myśli. W końcu powoli sięgnął do kieszeni po telefon, by odnaleźć znaczenie kolorów. Wszedł na pierwszą lepszą stronę. Żółty miał być barwą intelektu oraz optymizmu, zaś fioletowy oznaczał duchowość. Podobno. Wymagało to weryfikacji. W końcu był także człowiekiem nauki.
Nagle zapragnął wyjść z domu, patrzeć na ludzi. Wyszedł z biblioteczki i wkroczył przez sypialnię do łazienki, gdzie czekała na niego poranna toaleta, owsiankę zjadł przy oknie, by móc obserwować. Jako następny czekał go spacer po Parku Skaryszewskim. W poszukiwaniu natury i aur.
Wschód słońca zasłaniały mu niestety bloki. Na zewnątrz robiło się coraz jaśniej, aż w końcu nastał dzień. Niebo było niemalże bezchmurne. Zapowiadał się piękny poranek. Dla Artura wyjątkowo kolorowy dzień…
Na ulicy, którą obserwował przez okno, jedząc śniadanie pojawiało się coraz więcej ludzi, ludzi na rowerach, ludzi z psami, ludzi w autach. Każda z osób którą widział posiadała kolorową aurę.
Sąsiad Artura, uśmiechnięty starszy pan Truskowski z zieloną aurą, wyprowadzał swojego kundelka na spacer. Artur kojarzył go jako bardzo pozytywną pełną energii osobę, bardzo optymistycznie nastawioną do wszystkiego. Minął się właśnie na ulicy z Panią Kwaśniewską, która śpieszyła się do swojego auta. Pani Kwaśniewska, zapominalska i wszędobylska miała pomarańczową aurę. Pan Truskowski szedł dalej, na rogu minął nastolatkę z fioletową aurą, która ponuro spojrzała na mijającego ją kundla. Zniknął w końcu za zakrętem.
Nastolatka stanęła pod klatką schodową z której Artur widział dziś wychodzącego rowerzystę. Wyglądało na to, że na kogoś czeka. Po kilku uderzeniach serca zza drzwi wyszła kolejna nastolatka. Ta, nosiła kolorową kurtkę, przyciągającą wzrok wśród raczej czarno szarych strojów ludzi znajdujących się na ulicach. Dziewczyna miała równie zieloną aurę, co pan Truskowski. Nastolatki razem ruszyły chodnikiem.
Przez chwilę za oknem nie było nikogo. W przejeżdżających autach trudno było dostrzec kto dokładnie siedzi. W końcu kolejna osoba wyszła zza zakrętu. Chłopak w kapturze, przez który niemalże nie było widać jego twarzy. Ręce trzymał w kieszeniach. Szedł przygarbiony, spieszymy krokiem. Jego aura była czarna. Artur poczuł wewnętrzny niepokój.

Spojrzał na ekran Xiaomi. Strona internetowa informowała, że czarny kolor aury związany był z nienawiścią lub złymi intencjami. Pewnie jedno i drugie dawało identyczny kolor. Nie mógł zadzwonić na policję i zawiadomić, że pod jego oknem właśnie przechodzi człowiek o czarnej aurze. Z resztą i tak nie przyjechaliby na czas nawet gdyby potraktowali sprawę poważnie. Jeśli ten człowiek miał złe intencje najprawdopodobniej zrobi to, co zamierzał zanim przybędą.
Arturowi ciężko było pojąć wszystkie te emocje trawiące nieznajomego od wewnątrz. Nikt nie był ani dobry, ani zły. Świadomość po prostu była. Musiał być bardzo zagubiony.
Rozbicki zerwał się od stołu, wpadł do przedpokoju i wracając w kierunku balkonu założył kurtkę, po czym wyszedł na balkon. Oparł się przedramionami o barierkę. Odetchnął.
- Powiedz, co jest pomiędzy wdechem a wydechem? - zapytał głośno i bardzo spokojnie.
Chłopak w kapturze nie zatrzymał się ani na chwilę. Był teraz kilkanaście kroków przed balkonem na którym stał Artur. Uniósł na niego wzrok. Mógł mieć około siedemnastu lat. Szerokie usta i mocno zarysowane kości policzkowe. Spojrzenie miał ponure i zmartwione. Nie wyglądał na bandytę, nie ział gniewem. Szare oczy miał smutne.

Samobójca. Była to pojedyncza myśl, jaka pojawiła się w jego głowie, ale oczywiście nie mógł mieć żadnej pewności. Nie miało to jednak żadnego znaczenia. Przeniósł uwagę na własny oddech, a potem stał się oddechem. Uśmiechnął się od nagłego poczucia wolności. Nie zastanawiał się nad tym, co ma powiedzieć. Po prostu mówił. Powoli i głośno. Spokojnie i z uśmiechem. Mówił o czymś, co każdy mógł wykonać w każdej chwili.
- Spójrz na swoje dłonie. Zobacz uważnie każdy palec. Jakie one są? Usłysz dźwięki, które są teraz. Co teraz słyszysz? Poczuj ubranie pod palcami. Jakie ono jest? Śliskie? Chropowate? Miękkie? Twarde? Zamknij oczy i przenieś uwagę na oddech. Nie ingeruj, nie narzucaj. Jest jaki jest. Wdech. Przerwa. Wydech. Wdech. Przerwa. Wydech.
Chłopak automatycznie spojrzał na swoje dłonie. Następnie ze zdziwieniem na Artura stojącego na balkonie. Zaczął rozglądać się jakby szukał kogoś, do kogo mężczyzna z balkonu kieruje swoje słowa. Jednocześnie szedł dalej tylko trochę zwalniając tempo.
- Zatrzymaj się i skoncentruj uwagę na tym, co przekazują ci zmysły. Świat poczeka, nigdzie ci nie ucieknie.
Chłopak uniósł w zdziwieniu brwi. Po chwili wyciągnął przed siebie rękę, zaś z jego zaciśniętej w pięść dłoni wyłonił się jeden palec. Ten środkowy.
Po czym spowity czarną aurą chłopak ruszył znów swoim szybkim krokiem dalej. Artur mógł zaobserwować, że w drodze zerka na swoje dłonie jakby coś w nich go nurtowało.
Artur uśmiechnął się, pokiwał głową i wrócił do mieszkania. Najwyraźniej tak musiało być. Niespiesznie dokończył owsiankę, po czym ubrał się i wyszedł do Parku Skaryszewskiego. Poobserwować aury ludzi. Samemu odnaleźć w nich prawidłowości.
O tej godzinie w zwyczajny dzień park nie tętnił życiem, jednak przewijało się tu na tyle dużo osób by móc spokojnie przyglądać się im i ich aurą.
Artur szybko zauważył, że zielone aury posiadają ludzie uśmiechnięci. Tacy którzy przechodząc i łapiąc jego wzrok pozdrawiali nieznajomego skinięciem i pełnym pozytywnej energii uśmiechem.
Osoby z żółtą aurą wydawały się zamyślone i pogrążone we własnych myślach. Niektóre z nich uśmiechały się, inne nie. Było ich najwięcej ze wszystkich.
Osób z pomarańczową aurą było w parku mało, częściej przemykały ulicami, czy skrajem parku wyglądając jakby za czymś goniły, do czegoś się śpieszyły.
Czerwoną aurę Artur wiedział tylko jedną. Kierowca taksówki, który z impetem trzasnął jej drzwiami. Pełen złości i gniewu ruszył w stronę publicznych toalet. Wyraźnie był to koleś nie w humorze.
Zielone, dużo żółtych, pomarańczowe, jedna czerwona, jedna czarna, jedna fioletowa… podsumował Artur, w momencie kiedy jakaś ruda dziewczyna o fioletowej aurze usiadła na ławce obok. To była druga osoba o tym kolorze jaką dziś widział. Ruda sięgnęła do torebki i wydobyła z niej paczkę fajek i zapalniczkę.

Zagadanie do nieznanej osoby mogło się wydawać bardzo łatwe. We śnie nie miałby z tym problemów, ale w rzeczywistości, a przynajmniej miał nadzieję, że to, co widzi nią jest, sprawy znacząco się komplikowały. Wszystko dlatego, iż nie był nawykły do łamania takich granic w szczególności w stosunku do kobiet. Co innego próba zatrzymania potencjalnie zabójczego gościa z bezpiecznej odległości, a co innego odezwanie się do siedzącej tuż obok dziewczyny. No, może nie aż tak blisko.
- Stało się coś? - zapytał, gdy w końcu ciekawość zwyciężyła.

Dziewczyna ze zdziwieniem spojrzała na obcego sobie mężczyznę, zmarszczyła brwi. Po chwili jakby zrozumiała, zaczęła przecierać palcem pod oczami jakby poprawiała rozmazany makijaż. Fajkę wsadziła do ust, uniemożliwiając sobie mówienie. Wolną dłonią nerwowo wygrzebała z torebki lusterko w którym szybko przejrzała się sprawdzając swoje oczy.
- Już lepiej? - zapytała, gdy skończyła te zabiegi. - Problemy w pracy - odpowiedziała, chociaż brzmiało to wymijająco.

Artur lekko pokręcił głową.
- Nie o to chodzi, żeby mieć ładniejszą maskę do pokazywania innym tylko o to, co dzieje się wewnątrz - uśmiechnął się lekko. I jego czekał powrót do pracy, ale najpierw spacerowym tempem niespiesznie do domu.

Powrót do domu odbył się bez zbędnych niespodzianek. Był kolejną okazją na obserwację aur osób w około Artura. Niespodzianka czekała na niego przed drzwiami wejściowymi od mieszkania. Oparta o drzwi, na sporej czarnej walizce siedziała jego siostra. I to nie była ta siostra, której mógłby się spodziewać.

Ewelina, ubrana jak zwykle na czarno w rockowym stylu. Miała nieco rozmazany makijaż, za to długie włosy schludnie uczesane były w koka. Minę miała ponurą, chociaż na widok Artura trochę się rozchmurzyła i uśmiechnęła. Jej aura była fioletowa.
- Hejka - powiedziała na przywitanie - kupe lat.

- O Jezu… - powiedział, przytulił siostrę na powitanie i otworzył drzwi wpuszczając ją do środka. Walizkę bez pytania zataszczył do pokoju obecnie będącego pokojem gościnnym.
- Zaraz będę - zawołał kierując się do spiżarni. Zaświecił światło. Z sufitu wisiały pęki suszonych ziół, zaś znajdujące się pod ścianą półki wypełniały butelki, słoiki i pojemniki zawierające różnorodne wyroby. W tym bardzo łatwe do wykonania mydła glicerynowe. Pomieszczenie przypominało klasyczną spiżarnię z filmów przedstawiających wiejskie gospodarstwa domowe. Rozejrzał się w poszukiwaniu odpowiedniej kartki przyklejonej do butelki przezroczystą taśmą klejącą. Nalewka z arcydzięgla litwora, melisy, rumianku i ziela dziurawca. Wszedł w korytarz gasząc za sobą światło i zamykając drzwi, po czym skręcił do kuchni. Z jednej z szafek wydobył kieliszek, zaś po chwili na stoliku w salonie stanęła nie całkowicie wypełniona pięćdziesiątka. Nie zabrał ze sobą butelki odłożonej na blat. Ideą nie było schlanie się w trupa, a uspokojenie. Do tego celu wystarczyły dwie do trzech łyżek stołowych. Tutaj potrzebne były raczej trzy. Jakby było za mało, to w segregatorze z olejkami eterycznymi miał walerianę. Włączył dyfuzor wypełniony wodą z mieszanką olejku miętowego, rozmarynowego i lawendowego. Ten ostatni był środkiem na wszystko. Także na uspokojenie. Dopiero wtedy usiadł.
- Pij - wskazał na kieliszek.
- A potem opowiadaj - dodał.
- Co to? - zapytała siostra, zamiast opowiadać. Nim Artur odpowiedział powąchała zawartość, co poskutkowało krótkim odruchem wymiotnym. Zerwała sie na nogi i pobiegła do toalety. Zdążyła otworzyć kibel by wymiotować do niego.
Coś było nie tak. Nos Artura mówił, że nie pachniało tak źle by dawać taki skutek.

Tym razem poszedł do kuchni po szklankę wody. Poczekał chwilę aż skończy, ale zostawał w pobliżu, by w razie czego pomóc.
W końcu wszedł do łazienki, spuścił wodę usiadł na podłodze i wyciągnął rękę z naczyniem do Eweliny.
- Czysta, przefiltrowana. Co się dzieje?
- Woda? - upewniła się siostra. Dopiero po potwierdzeniu napiła się kilka łyków. - Już mi lepiej. Możemy wrócić w przyjemniejsze miejsce - uśmiechnęła się lekko.

- Mogę zostać u ciebie na kilka nocy? - zapytała gdy byli na powrót w bardziej przytulnym pomieszczeniu niż toaleta.

- No pewnie, nawet nie musisz pytać. Walizka jest już w pokoju - odpowiedział zastanawiając się czy przypadkiem siostrzyczka nie jest w ciąży.

- Pokłóciliśmy się - wyjaśniła krótko, a mówiąc to musiała mieć na myśli nikogo innego jak swojego własnego męża Dawida Kaliszewskiego. - Chyba trochę przesadziłam z reakcją - Ewelina wzruszyła ramionami, nie była w stanie cofnąć czasu - powiedziałam kilka słów za dużo. No i … spakowałam torbę i wyszłam. Tylko jest to trochę bardziej skomplikowane… - zamiast powiedzieć dlaczego, złapała się za brzuch.*

- Jesteś w ciąży? - zadał pytanie, które chodziło mu po głowie.
- I co z Adrianem?
- Został z ojcem - odpowiedziała. - Był akurat u kolegi, więc pozna jego wersję - Ewelina najpierw upiła kilka łyków wody nim odpowiedziała na drugie pytanie - tak, jestem.

- I… to był ten powód kłótni? - zapytał Artur najdelikatniej jak potrafił.

Ewelina zamiast odpowiedzieć wprost i od razu sięgnęła do swojej torebki, którą zostawiła przy sobie w przeciwieństwie do torby. Po chwili wyjęła z niej plik złączonych ze sobą kartek papieru, pierwsza strona zawierała obrazek z usg oraz tytuł "badanie usg w pierwszym trymestrze ciąży". Otworzyła na pierwszej stronie i przesunęła w stronę Artura. Mężczyźnie najpierw rzucił się w oczy napis:
"Ultrasonografia w I trymestrze, rozpoznanie: żywy płód" a następnie zakreślone na czerwono "Ryzyko / Konsultacja; pacjentka wyraziła zgodę, rozpoznanie
Stan / ryzyko
Trisomia 21 1:20
Trisomia 18 1:300
Trisomia 13 1:5"

Artur przypatrzył się wynikom. Okiem matematyka, bo tylko takim dysponował. Domyślał się, że chodzi o jakieś choroby czy nieprawidłowości związane z dzieckiem, ale nie miał pojęcia jakie. Wiedział, że jeden do dwudziestu to… obstawiał trochę ponad 5%, a dalej było mniej niż 3,5 promila i dokładnie 25%. Pierwsze było względnie małe, za drugie nie dałby funta kłaków, zaś trzecie było najmniej optymistyczne, ale dramatu nie było. Okiem matematyka, oczywiście.
- Dooobra, a co to znaczy? - zapytał w końcu.
- To się czyta jakoś tak - Ewelina pokazała palcem na pierwszy wynik trisomii, że jedna na dwadzieścia kobiet z takimi wynikami jak ja, rodzi chore dziecko na trisomie 21. I tak dalej. To daje dość duże prawdopodobieństwo, zwłaszcza tu - przejechała palcem na ostatni wynik. - Teraz możnaby zrobić kolejne badania, oczywiście sporo płatne, które dałoby pewność, czy jest chore, czy jest zdrowe - wyjaśniła. - I tu właśnie nasze poglądy się rozjechały.

Artur uśmiechnął się lekko.
- Tą część rozumiem. To jest rachunek szans. Nie liczy się tego jak zwykły rachunek prawdopodobieństwa, w którym jeden podzieliłabyś na dwadzieścia i wyszłoby ci dokładnie pięć procent. Tutaj jedno jest negatywne, a dziewiętnaście pozytywnych. To daje… nie wiem… obstawiam mniej niż pięć i pół. Z pewnością więcej niż pięć. To dość niewiele, statystycznie rzecz ujmując. Większość testów biologicznych robi się z wiarygodnością na poziomie dziewięćdziesięciu pięciu procent. Tu nie ma dramatu. Kolejne to już promile, nie procenty, bo mianownik trzeba będzie podciągać do tysiąca, nie do setek. Czyli coś między 3 a 4 promile. To bardzo mało. W mojej branży jakbym dostał takie liczby, to od razu bym sprawdził czy nie ma błędu w obliczeniach. Jeśli nie, to uznałbym to za statystycznie nieistotne. Ostatni… Nooo… Tu gorzej, ale też nie załamywałbym rąk. Jeden wynik negatywny i cztery pozytywne. Jedna czwarta, czyli dwadzieścia pięć procent. Sporo, ale warto spojrzeć na to od drugiej strony. Siedemdziesiąt pięć procent na “sukces”. To dużo.
Podczas gdy Artur mówił, zauważył jak aura Eweliny z fioletowej zmienia się powoli, z każdym jego słowem w czerwoną.
- No… co chcesz powiedzieć? - zapytał przypatrując się siostrze.
- Że, kurwa mam w dupie, jak mało dzieli mnie od sukcesu urodzenia zdrowego dziecka. Chcę, do cholery jasnej wiedzieć na sto pierdolonych procent. I tyle - wypowiedzenie kilku przekleństw sprawiło, że czerwona aura na powrót wracała do fioletowego koloru, obecnie będąc w stanie przejściowym.
- Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek da ci na coś sto procent, to prawie zawsze kłamie. Świadomie lub nie. Nigdy nie dowiesz się niczego z absolutną pewnością. Można się tylko zbliżać do tego. Nawet najbardziej pewne badanie będzie obarczone błędem. Choćby i ludzkim. Ile potrzebujesz? - zakończył.
- Prawie tysiaka - przejechała po czole - z kasą byśmy jakoś dali radę. Tylko, on nie chce tych badań.
- Czy wiążą się z jakimś ryzykiem dla któregoś z was?
- Nie. To tylko bardzo drogie badania krwi. Nie ma większego ryzyka, oprócz siniaka - wyjaśniła. - Dawid uważa, że to wywalenie kasy w błoto, bo po co wiedzieć.
Nagle Artur roześmiał się. I na tym się nie zakończyło. Wyglądało na to, że dostał ataku śmiechu. Po nieco dłuższej chwili wstał nie przestając. Brzuch go zaczął boleć. Ocierając łzy rozbawienia poszedł do sypialni, skąd wyciągnął jeden ze swoich zaskórniaków, po czym wrócił i położył na stole tysiąc złotych, które przesunął w stronę Eweliny.
- Prezent. I przestańcie się kłócić z powodu pierdół. Pieniądze rzecz nabyta. To tylko papierki. Ważne jest to, żeby dzieciak był zdrowy. A tobie obecnie nie wolno się denerwować. To podnosi poziom wolnych rodników, które “korodują” organizm od środka. Musisz się dobrze odżywiać, bo badania pokazują, że ma to olbrzymie znaczenie. To co jesz może wywołać raka u dziecka. Więc uważaj.
Ewelina była zaskoczona. Zgarnęła kasę ze stołu i wsunęła do kieszeni.
- Dziękuję braciszku. Ale, ani słowa Dawidowi, zgoda? I co to znaczy korodują?
- Aha, ani słowa - potwierdził.
- Nie do końca to rozumiem, ale wolne rodniki to atomy posiadające niesparowane elektrony. To znaczy, że są bardzo reaktywne chemicznie. Nie do końca rozumiem jak to działa, ale czytałem o tym, że uszkadzają DNA. Chyba właśnie przez tą reaktywność chemiczną. W każdym razie są one bardzo szkodliwe. Potwierdzone badaniami. Mogą prowadzić do stanów zapalnych i dalej do innych chorób. Włącznie z nowotworowymi. Więc żadnego stresu, najlepiej żadnych związków sodu choćby dlatego, że podnoszą ciśnienie, żadnego cukru, zero białej mąki - uśmiechnął się szeroko.
Mniej więcej w połowie wypowiedzi Artura aura siostry znów zaczęła zmieniać kolor. Tym razem na coraz ciemniejszy fiolet.
- Kurwa - podsumowała. - Masz jakąś czekoladę?
- I tyle by było ze zdrowego żywienia. Mam kakao w proszku. I konopie. Możemy zrobić kakao na mleku konopnym. Albo ciasto czekoladowe z fasoli.
- Może jedno i drugie? - zaproponowała z nadzieją w głosie. - Ale najpierw zadzwonię umówić termin badań. Okej?
- Pewnie. Zaczniemy od kakao, bo będzie szybciej. I pójdę po książkę z przepisami.
- Świetnie. Mów w czym mogę pomóc - Ewelina zaczęła wstawać, gotowa do pomocy bratu, by najpierw zrobić kakao.

Podczas wspólnego przygotowywania jedzenia Artur miał okazję zaobserwować, że aura jego siostry zmienia odcienie w zależności od jej nastrój oraz tematu rozmowy. Porusza się jednak w podobnej tonacji. Jasny fiolet, ciemy fiolet, niemalże czerń, czy czerwień.

Kilka razy ich ramiona czy ręce zetknęły się przypadkiem. To uświadomiło Arturowi, że aura jest niczym gęsta mgła, ale w przeciwieństwie do mgły jest przez niego wyczuwalna w dotyku. Ledwo co, ale był przekonany, że czuje ją pod opuszkami palców.

W pewnym momencie, gdy razem z Eweliną sięgnęli po tą samą brudną łyżkę, odniósł wrażenie, że aura siostry podążyła krótko za jego ręką. Choć nie mógł mieć pewności czy nie było to tylko złudzenie.
- Ja pozmywam - odezwała się siostra zgarniając łyżkę. - Lubię to robić. Zmywanie mnie odpręża. Wiem, to dziwne.

- Nie aż tak bardzo. Monotonne czynności wyłączają umysł. Przykładowo są osoby, które psychicznie odpoczywają bardziej przy rąbaniu drewna niż na plaży - odpowiedział i odwrócił się w kierunku kanapy, lecz nagle zatrzymał się.
- Moment, nie ruszaj się przez chwilę - dodał energicznym, ale nie silnym ruchem strzepując wyimaginowany brud z łopatki Eweliny. W rzeczywistości śledził zachowanie aur pod wpływem dotyku i własne odczucia względem nich. Starał się także coś usłyszeć, jeśli w ogóle było co. Nim skończył złapał fioletową poświatę w palce i spróbował odciągnąć.
Wydawało się, że jego ręce działają na aurę trochę jak magnes. Delikatna mgła skupiała się częściowo przy jego dłoni, gdzie jej kolor nabierał po krótkiej chwili bardziej intensywnego koloru. Nie było jej słychać. Dało się ją jednak pociągnąć.
Intensywny fiolet który zebrał się przy jego dłoni poruszył się za nią, po chwili odrywając się od reszty aury Eweliny i zostając tylko na dłoni Artura (w ilości pokrywającej jego dłoń). Po czym powoli z tej dłoni znikał jakby rozpływając się w powietrzu. Za to aura Eweliny z ciemnego fiolety zmieniła znów barwę na jasny fiolet. Artur miał wrażenie, że wyciągnął trochę intensywności koloru z aury siostry.
Siostra cierpliwie czekała.
- Co mam tam jakieś włosy? Ostatnio gubię ich więcej - Z jej perspektywy widocznie wyglądało to jakby ściągał z jej ramienia jakieś włosy czy paproszki.*
Przez krótką chwilę patrzył na swoją dłoń.
- Chyba coś się przyczepiło, choć nie do końca jestem pewien co. Poczekaj jeszcze tylko chwilkę - powiedział ponownie odciągając intensywność barwy. Zastanawiał się czy aura zacznie zmieniać kolor.
Tak też się stało. Po ponownym odciągnięciu barwy aura z coraz bardziej delikatnego fioletu przechodziła w lekki pomarańcz, te dwie barwy mieszały się w około Eweliny która wyglądała na zamyśloną nad czymś.
Artur kontynuował, cokolwiek robił. Po raz kolejny spróbował wyciągnąć barwę z aury siostry. Było to pochłaniające zajęcie. Aura w końcu stała się pomarańczowa. Artur pociągnął znów. Pomarańcz zaczął zamieniać się w żółty. Po kilku pociągnięciach zrobiła się żółta. Ewelina uśmiechnęła się do własnych myśli i z tym uśmiechem spojrzała na Artura. Mężczyzna znów przyłożył rękę do jej ramienia, wokół niej zaczęła gromadzić się żółta barwa, a aura robiła się żółto zielona. Siostra zaczynała się już wiercić i próbować zajrzeć na swoje ramię by ujrzeć skutki zdejmowania czegoś z jej ramienia.
- No to porządnie się przyczepiło! - zaśmiała się krótko, jakby przyczepienie czegoś do jej ramienia i niemożliwość odczepienia tego było przyjemnym żarcikiem. Artur pociągnął znów, a aura siostry zrobiła się niemalże zielona.
- Artur! - krzyknęła nagle siostra, a w jej głosie i oczach widać było radość. - Już wiem! Muszę lecieć do Dawida! Musimy się pogodzić, przecież ja go kocham, on mnie kocha i będziemy mieli razem dziecko! Małego dzidziusia, słodkie nóżki, małe rączki! To takie wspaniałe, a my jak te głupki się kłócimy. Koniec tego!
Nie czekając na dalsze “zdejmowanie czegoś” z jej ramienia, siostra ruszyła do drzwi wyjściowych z mieszkania. Podskakiwała przy tym lekko i nuciła pod nosem marsz weselny. Była wesoła i pełna energii.

Zepsuł siostrę. Jej reakcja była znacznie bardziej przerażająca niż wszystkie koszmary jakie miał w ciągu ostatnich lat. Razem wzięte. Stał tak przez chwilę osłupiały z przerażenia.
- Idę z tobą! - zawołał otrząsając się z paraliżu. Musiał sprawdzić czy po prostu jest radosna i w pełni zdolna do funkcjonowania w społeczeństwie, czy stała się lekkomyślna i nie będzie potrafiła nawet przejść przez ulicę bez zagrożenia wpadnięcia pod samochód. Telefon i klucze włożył pospiesznie do kieszeni, zmienił buty, narzucił kurtkę i porwał plecak, w którym zawsze znajdował się niezbędnik oraz apteczka. Zaczął pisać wiadomość do szwagra: “Wyślij gdzieś Adriana na dłużej. Jadę do was z Eweliną. Daj znać, gdyby to się utrzymywało. O nic nie pytaj, będziemy niedługo.”
- O super! Jedź ze mną, jasne, jasne! Tak się cieszę, że mogłam spędzić z tobą trochę czasu. Posiedzimy sobie jeszcze chwilę razem w aucie. Może puszczę jakieś stare przeboje i sobie pośpiewamy? - zaproponowała. Chwyciła swoją torebkę i założyła kurtkę.
Po drodze wyciągnęła kluczyki od auta z torebki. Prowadziła w stronę czerwonego Peugeota, którym należał do niej. Kiedy je znalazła zaczęła wesoło podrzucić je w górę i łapać, tak w kółko.

- Może pojedziemy komunikacją miejską? Będziecie mieli pretekst do tego, żeby tu przyjechać. Przynajmniej ty będziesz miała. Zawsze to jedno spotkanie do przodu, nie? No i założę się, że już nawet nie pamiętasz jak to jest nią jeździć, a dojazd do was jest bardzo dobry - zaproponował Artur czując opadające na nich widmo katastrofy.
- Komunikacją miejską? Daj spokój! Tam nie będzie listy przebojów które będziemy mogli razem śpiewać! Hej dziewczynooooooooo! Spójrz na misaaaaaaa! - Ewelina zaśpiewała dość głośno nie przerywając drogi do auta. Jakaś starsza pani z pomarańczową aura spojrzała za nią. - Pamiętasz? Tata nam to czasami puszczał w aucie.
- Chcesz prowadzić? Będę mogła wtedy zmieniać utwory - zaproponowała Ewelina.

- Tak! Bardzo dobry pomysł. Poprowadzę - odparł szybko z postanowieniem, że zatrzyma się nieco dalej od domu Eweliny. Na tyle blisko, żeby można było szybko dojść piechotą i wytłumaczyć obawą o brak miejsca parkingowego oraz chęcia złapania tego, by nikt go nie zajął przed nimi. Musiał sprawdzić jak poradzi sobie z przechodzeniem przez przejście dla pieszych. I wstąpią do sklepu spożywczego.

Ewelina całą drogę puszczała muzykę. Taką, nie w jej stylu. Posuwała się do naprawdę ostrych kawałków w stylu "Białego Misia", które teraz mogły być jedynie niechlubnymi wspomnieniami z dzieciństwa. A do każdego z tych kawałków wesoło śpiewała próbując nakłonić Artura by śpiewał razem z nią.
Wstąpienie do sklepu spożywczego spotkało się z jej wielkim entuzjazmem. Postanowiła kupić tam co prawda tabliczkę czekolady, co oczywiście w jej stanie powinno być ciut niewskazane. Nie dało jej się jednak żadnym sposobem odwieźć od tego pomysłu. Swoim przerysowanym entuzjazmem zwracała na siebie uwagę innych osób. Nie robiła jednak nic niebezpiecznego. Przechodzenie przez pasy nie stanowiło dla niej problemu.
Gdy dotarli pod dom Eweliny a ona zaczęła szukać kluczy, jej entuzjazm lekko opadł. Zaś aura zaczynała powoli żółknąć.
- Mam je! - zawołała z entuzjazmem - Zrobimy Dawidowi niespodziankę. Na pewno nie spodziewa się, że wpadniesz na kawę. Chcesz wejść?

- Tak, dzięki, ale tylko na chwilę - odparł.
- Od razu podziel czekoladę na części, włóż w trudniej dostępne miejsce i wyjmuj po okienku - poinstruował siostrę dziubiąc na telefonie wiadomość do szwagra.
“Nie wiesz, że przyjdę. Zachowuj się tak, jakby kłótni nie było. Ewelinie stało się coś… dziwnego. Wyjaśnię wszystko jak pogadamy sami.”

Szwagier nie odpisywał na jego smsy, ale jak się chwilę później okazało był w domu. Ewelina rzuciła mu się na szyję. Przyjął to ze zdziwieniem, ale odwzajemnił przytulenie zza jej ramienia patrząc na Artura wzrokiem cóż… niezbyt zadowolonym, jakby Artur był czegoś winny?
- Jak wspaniale, że jesteś! Artur nie pozwala mi jeść czekolady! - siostra wciąż z entuzjazmem ściskała męża - Każe mi ją podzielić na części i jeść po małym kawałku… - szepnęła do niego, ale na tyle głośno, że Artur dobrze to słyszał. - Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły czy coś. Mały dzidziuś, wyobrażasz sobie? - dziewczyna podskoczyła wesoło niczym nastolatka, która zdobyła autograf ulubionego zespołu - mam już pomysły na imię, zaraz ci je spiszę na kartce. Gdzie jest kartka? - Ewelina wypuściła męża z objęć i ruszyła szukać kartki.
- Co jest do cholery jasnej? Naćpałeś ją widząc, że jest w ciąży? Czy zanim się o tym dowiedziałeś, co? - Dawid (który, swoją drogą miał fioletową aurę, obecnie zmieniająca kolor na czerwień) wskazał oskarżycielskim palcem Artura, gdy tylko Ewelina zniknęła na kilka sekund z przedsionka.

Usta Artura rozciągnęły się w bardzo, ale to bardzo paskudnym i złośliwym uśmiechu za obelgę, która przełączyła coś w jego głowie. On, nie mający pojęcia o badaniach w zakresie zdrowia, żywiący się tak jak przeciętny Polak, czyli trucizną, oskarżał jego, świadomie wybierającego zdrowie o trucie rodziny.
- Rodzina rzecz święta. Do czasu. Powiedz jeszcze raz, że otrułem siostrę, to zapomnę o tym, jebany hipokryto. Siostra! Jednak muszę się zmywać! Jakby coś, to pamiętaj, że zawsze jesteś mile widziana na jak długo chcesz! - powiedział głośno obserwując szwagra spode łba i wycofując się do wyjścia rzucił mu kluczyki od samochodu w twarz, ale tak, by mógł je złapać. Ręce pozostawały wolne w gotowości do wzniesienia gardy. Nie musiał uderzać. Gdyby Dawid skrócił dystans do ciosu, Artur skróciłby go jeszcze bardziej. Nie potrzebował siły, a zaskoczenia i klinczowej bliskości, by niespodziewanie dźgnąć palcami w oczy, ale niezbyt mocno, odepchnąć i wybiec na dowolny autobus.
Dawid jednak nie uderzył, pewnie dlatego, że był na to zbyt zaskoczony no i dopiero co złapał kluczyki, które zajęły jego ręce. Warknął coś o tym, że nie chce go tu widzieć ale dwa razy nie musiał powtarzać, przecież Artur i tak nie zamierzał zostawać. Będąc za drzwiami usłyszał jak Dawid krzyczy coś do Eweliny, a ta wesoło chichra się z niego. Zapowiadało się ciekawie. Całe szczęście, nie było słychać żeby zaczęły latać jakieś przedmioty. Ton Dawida nawet trochę miękł, więc wyglądało na to, że zostawienie siostry z jej własnym mężem nie zagraża jej życiu czy zdrowiu.

W końcu księżniczka zaczęła się przeciągać i mlaskać, towarzyszyło temu kilka westchnień. Po chwili otworzyła oczy.
- Dzień dobry, skarbie - przywitał ją Karol, pospiesznie odkładając komórkę i kładąc ją na podłodze. - Wyspana? - spytał, na powitanie całując ją w zaspane jeszcze oczęta.
- Chętnie bym jeszcze trochę pospała - odpowiedziała z lekkim uśmiechem, pozwalając się całować. Jednocześnie zaczęła wspominać, że kiedy była z Jacusiem czasami spali nawet do dwunastej w południe. Która teraz mogła być godzina? - A z ciebie ranny ptaszek.
Po raz kolejny pojawiło się imię jednego z wcześniejszych kochanków Leny, ale Karolowi udało się nie skrzywić. I doszedł do wniosku, że będzie musiał się do tego przyzwyczaić.
- Ranny? - zdziwił się odrobinę. - Za chwilę jedenasta - powiedział, zastanawiając się, kiedyż to Lena miała czas na wylegiwanie się do samego południa. Na studiach? - ale jeśli chcesz, to możesz dalej pospać. Nie znałem cię z tej strony... - powiedział na pół żartem. - Zjedz coś i możesz wrócić do łóżka - zaproponował z lekkim uśmiechem.
Nieco sztucznym, bowiem poranne zachowanie dziewczyny stanowiło dla niego niezbyt miłą niespodziankę i stawiało pod wielkim znakiem zapytania wiarę w to, jakie to niby uczucia żywiła do niego Lena.
Dziewczyna zaśmiała się serdecznie, zasłaniając przy tym usta.
- Rzadko mam na to czas - wyjaśniła, zerkając na tackę z jedzeniem - ale kiedy mogę, lubię poleniuchować w łóżku. Co tam przygotowałeś? - zapytała.
- Same konkrety - odparł - żebyś z głodu nie umarła. - Uśmiechnął się lekko, po czym podniósł miseczkę, pod którą schowany był stos kanapek z szynką i serem. Ale herbata nieco wystygła - przyznał. - Zaraz wstawię wodę - dodał, wstając z tapczanu.
Lena doceniła w myślach uszykowane przez Karola śniadanie. Zamiast zabrać się do jedzenia najpierw jednak poszła do łazienki za potrzebą. Znikając w niej na może trzy minuty.
Tyle wystarczyło, by woda się zagotowała. Herbata pojawiła się na stole w tym samym niemal momencie, gdy Lena wyszła z łazienki.
- Częstuj się... - Karol gestem wskazał zastawiony stół. Nie da się jednak ukryć, że jego uwaga bardziej była skupiona na dziewczynie, niż na jedzeniu.
Lena wyszła z łazienki i podeszła od razu do stołu, zgodnie z zaproszeniem. Wciąż nie była ubrana, ale skoro mieli jeść przy stole a nie w łóżku, zaczęła rozglądać się za ubraniami.
Nieśpiesznie podeszła do stosiku przy tapczanie.
- Musisz się ubierać? - spytał Karol, przyglądając się jej "drugiej stronie medalu" - Możemy wrócić do łóżka, jeśli zrobiło ci się chłodno...
- Masz kuszący tyłeczek - zmienił temat.
"Rany boskie co za idiotyczny tekst" pomyślała sobie Lena, ale uśmiechnęła się do Karola, nie chcąc dać mu poznać, że akurat ten "komplement" nie trafił do jej gustu. Źle przecież by było gdyby pomyślał, że nie lubi komplementów. Przecież lubiła. Tylko nie takie.
- Możemy wrócić jeść w łóżku. Do jedzenia przy stole wolałabym się jednak ubrać. - Lena puściła przy tym oczko do Karola, uśmiechnięta.
Jak widać, mówienie prawdy nie zawsze się opłacało. Karol postanowił to zapamiętać.. i nie wychwalać różnych części ciała Leny.
- Mamy dużą tacę - powiedział. - Usiądź wygodnie, a ja zadbam o resztę.
Po chwili obok tapczanu znalazła się zastawiona taca.
Lena usiadła na tapczanie i nakryła się kołderką, tak by zasłonić wszystkie newralgiczne miejsca. Czekała aż Karol usadowi się naprzeciwko niej z tacą na kolanach.
- Jakie plany na dziś? - zapytała, sięgając po kanapkę.
Karol przez moment spoglądał na dziewczynę.
- Prócz szykowania obiadu? - zapytał. - To będzie zależało od ciebie. Nie wiem, jak długo ze mną wytrzymasz - dodał.
- Ja też nie wiem - zaśmiała się Lena. - Może po prostu się razem ponudzimy? - zaproponowała.
- Po śniadaniu spróbujemy się ponudzić w łóżku? - zasugerował.
- Przy jakimś filmie? - zapytała.
- Znajdę coś nastrojowego... - Uśmiechnął się lekko. - Ale może lepiej będzie, jeśli ty się zajmiesz poszukiwaniami, a ja będę cię rozpraszać... troszeczkę…
- Rozpraszanie ci w głowie, co? - Lena zaśmiała się ciepło. W myślach przewinęło jej się kilka milszych obrazów z wczorajszego namiętnego wieczoru. A do tego pragnienie powtórzenia tego co robili. Tymczasem, ugryzła kanapkę.
- Tak... Malutkie... i takie trochę większe... - Delikatnie przesunął stopą po udzie dziewczyny.
- Większe, hmmm? Opowiesz mi o tym, jakie będzie to większe? - zapytała zalotnie Lena, chociaż nie przestała jeść śniadania.
Myślała o tym, że Karola stopy są szorstkie w dotyku.
- Mam nadzieję, że trafię w twój gust - powiedział. - Może jest coś, na co miałabyś specjalną ochotę?
Lena próbowała naprędce wymyślić, na co ma szczególną ochotę, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. W skutek czego zamyślona jadła kanapkę nic nie odpowiadając na to pytanie. Chętnie wróciłaby spać, obejrzała film, przytulała swoje nagie ciało do ciała Karola, chciałaby aby ją głaskał i całował.
- Zobaczymy czy trafisz w mój gust - odpowiedziała po dłuższym namyśle, postanawiając zwalić wszystko na pomysłowość Karola, który sięgnął dłonią pod kołdrę i połaskotał podbicie jej stopy, a potem zaczął powolutku przesuwać nieco wyżej.
Lena zaśmiała się i odłożyła kanapkę na stolik.
- Ostrzegam, że mam gilgotki!
- Nie będę tego wykorzystywać... za często - zapewnił Karol, podczas gdy jego palce kontynuowały delikatną wędrówkę w górę. Dziewczyna zachichotała. To było miłe i gilgocące zarazem.
- Bo ci oddam - ostrzegła, chociaż nie miała zamiaru koniecznie oddawać. Podobało jej się to co Karol robił.
- Nie mam tam łaskotek - odpowiedział, kontynuując zarówno pieszczotę, jak i jej kierunek. - A co powiesz na małe przytulenie się?
- Nie musisz się pytać jeśli chcesz mnie przytulać - odpowiedziała Lena.
To było pytanie retoryczne, pomyślał Karol, równocześnie wślizgując się pod kołdrę i przytulając do dziewczyny.
Pocałował ją w szyję, a jego dłoń zawędrowała w okolice jej pośladka, dzięki czemu przytulenie było mocniejsze. I bliższe.
Lena trwała tak delektując się chwilą.
Po jakimś czasie zaczęła zastanawiać się jaki film mogliby sobie włączyć. Może jakiś cały serial. Ciekawa była czy Karol wolałby jakiś dramat czy może sf. Miała nadzieję, że nie żaden horror czy fantasy bo tego przecież nie lubiła.
Karol po raz kolejny pocałował ją w szyję, a potem odsunął się nieco i sięgnął po pilot. Gdy telewizor się włączył, wręczył pilota dziewczynie, a sam zaczął ją "rozpraszać", delikatnie zajmując się biustem dziewczyny.
Lena w tym czasie uruchomiła na telewizorze Netflixa.
- Na co masz ochotę? - zapytała dwuznacznie. Myślała o tym, że to co Karol robi jest przyjemne.
- Prócz zajmowania się tobą? Może... na więcej zajmowania się tobą... - powiedział, po czym polizał ją, delikatnie, po biuście. - A tam weź, co lubisz...
Biorąc pod uwagę fakt, iż częściowo przytulał się do dziewczyny, powinna łatwo się domyślić, na co on ma największą ochotę.
Lena kliknęła play na pierwszy przypadkowy serial jaki zaproponował jej Netflix. Odłożyła pilota obok siebie. Po tym wplotła dłonie we włosu Karola, jednocześnie lekko przytrzymując jego głowę tam gdzie była. Przeszedł ją przyjemny dreszcz.
Karol kontynuował pieszczotę, lekko ją intensyfikując, gdyż do języka dołączyły i wargi, w delikatny acz systematyczny sposób zajmujące się zesztywniałym zwieńczeniem piersi.
W tym samym czasie dłoń Karola troszczyła się o drugą pierś, by ta nie czuła się pokrzywdzona.
Lena zamknęła oczy. Przesunęła palcami po karku Karola i plecach w ramach swojego zasięgu. Skupiła myśli na przyjemności płynącej z tego co robił mężczyzna. On zaś nie zamierzał ograniczać się do biustu, więc jego dłoń, do tej pory zajmująca się piersią, zsunęła się z niej i powolutku powędrowała niżej.
Gdyby nie napotkała oporu, zamierzała dotrzeć aż do miejsca, gdzie łączą się uda dziewczyny, przez całą drogę obdarzając jej ciało delikatnymi pieszczotami. Opór w takim momencie, w ogóle nie przeszedł Lenie przez myśl.
Rozchyliła lekko nogi, by ułatwić Karolowi dojście do zakamarków swojej kobiecości.
Palce chłopaka skorzystały z zaproszenia - najpierw nieśmiało, jakby nie wiedząc, a ile mogą sobie pozwolić, po chwili zaczęły poczynać sobie coraz śmielej, a wyczuwszy pozytywną reakcję dziewczyny powoli zaczęły wkraczać do jej wnętrza. Równocześnie druga dłoń zajęła się zgrabnym tyłeczkiem Leny, jakby składając hołd kształtnym półkulom, które na zmianę to głaskały, to masowały, chwilowo dyskretnie omijając dzielący je "wąwóz"..
Dziewczyna robiła się coraz bardziej wilgotna. Zachęciła Karola gestem, by zbliżył twarz do jej twarzy. Chciała go pocałować.
Niemal natychmiast skorzystał z zaproszenie, przekształcając spotkanie warg w namiętny pocałunek. Dłonie, po ledwo zauważalnej przerwie, kontynuowały pieszczoty, coraz bardziej śmiałe.
Lena najwyraźniej nie miała zamiaru oddawać pieszczot bo nawet nie przeszło to przez jej myśli.
Dobre było natomiast całowanie się z Karolem i póki co nie chciała przestawić. Przyjemne było to i coraz bardziej podniecające to co robił ręką przy jej okolicach intymnych. Dłoń na jej pupie póki co wydawała się jej miła i urocza.
Palce Karola zintensyfikowały pieszczotę, zagłębiając się nieco bardziej w wilgotne, zapraszające wnętrze, to wsuwając się, to wysuwając, a do pierwszego zwiadowcy dołączył po chwili drugi, by zwiększyć siłę natarcia. Druga dłoń kontynuowała zwiedzanie krągłości tworzących tyłeczek, od czasu do czasu zapuszczając się w głąb 'wąwozu' i powolutku zbliżając się do znajdującej się tam 'jaskini'.
Myśli Leny zalały wątpliwości co do zamiarów Karola, a wraz z nimi jej ciało zrobiło się napięte. Karol wyczytał z nich, że żaden… Jacuś nie zagłębiał się w te rejony i Lena niekoniecznie miała ochotę próbować.
Dziewczyna ujęła wędrującą po jej pupie dłoń Karola, zaciskając na niej palce jakby chciała go za nią potrzymać. A później przesunęła w okolice jej piersi.
Karol nie miał zamiaru protestować. Przytulił się mocniej do Leny, dłonią objął jedną z piersi, a palce drugiej, choć na moment przerwały swą działalność, po chwili ponownie ruszyły na podbój 'najważniejszych' zakamarków kobiecego ciała. Całkiem jakby chciały, by Lena zapomniała jak najszybciej o niefortunnej wycieczce dłoni, która obecnie zajmowała się biustem.
Lena powoli rozluźniała się. Chociaż jej myśli jeszcze wędrowały wokół ciekawości jakie doświadczenie ma Karol, gdyż ona - jak sama o sobie myślała - była grzeczną dziewczynką i robiła wszystko "po bożemu". Do tej pory. Z Jacusiem oczywiście.
Karol był pewien, że jego aktualna kochanka nie miała innych partnerów niż ten, który czasami pojawiał się w jej myślach. A teraz nawet, że nie był to długi i gorący romans. Nie dlatego, żeby Lenie coś brakowało. Była przecież ładną i mądrą dziewczyną. Była jednak ostrożna i zbyt ułożona.
O Jacusia zazdrosny nie był. No, może odrobinę. Pewnie dlatego, że wolałby być jej pierwszym, uczyć jej wszystkiego od podstaw. Ale nie można było mieć wszystkiego. Poza tym... i tak miał możliwość sprowadzenia Leny na kręte ścieżki seksualnych przyjemności.
W końcu Lena skupiła się na przyjemności, wszystkie inne myśli odeszły, zastąpione chęcią by poczuć Karola w sobie. Było to tak silne, piekące uczucie, że Lena westchnęła głośno.
- Tak, skarbie? - spytał cicho Karol, który doszedł do wniosku, że zbyt szybkie spełnianie pragnień dziewczyny mogłoby się wydać podejrzane.
- To bardzo miłe co robisz - odpowiedziała szeptem dziewczyna, jednocześnie mocniej przylegając do Karola i zaciskając palce na jego plecach.
Zastanawiała się przy tym w jaki sposób dać Karolowi znać czego by chciała, jednocześnie każdą możliwość pojawiającą się w jej myślach bombardowała myśl o tym by nie zrobić czegoś nie tak, niestosownie, czy zbyt śmiało.
Z pewnością spełnienie pragnienia Leny leżało w zakresie możliwości Karola. Przez moment wahał się, czy nie zintensyfikować pieszczot i nie skłonić dziewczyny do otwartego wyznania, ale jednak postanowił się zlitować.
- Cieszę się - powiedział cicho. - Chcesz przejść do ciągu dalszego? - spytał.
- Mhmmm - mruknęła Lena, której wydało się, że obecnie nie jest zdolna do wypowiedzenia całego zdania. Jej ciało poruszyło się w rytm razem z dłonią Karola, który miał wrażenie, że dziewczyna za chwilę może osiągnąć szczyt.
- Już, zaraz... - powiedział, wycofując palce. - Muszę się zabezpieczyć - wyjaśnił cicho.
Lena opadła na poduszki. Miała ochotę jęknąć z zawodu i jednocześnie przejęcia wobec własnego zapomnienia. Jeśli miała być z Karolem, to musi pomyśleć o jak najszybszej innej formie zabezpieczenia się.
Obserwowała go nic nie mówiąc. Uśmiechnęła się tylko.
Zakładanie prezerwatywy nie było czynnością, jaką (zdaniem Karola) należało dokonywać na oczach dziewczyny, a tak 'uzbrojony' członek nie wydawał mu się zbyt atrakcyjnym. Dlatego postarał się zrobić to szybko, acz starannie i wnet znalazł się u boku Leny.
Miał co prawda mnóstwo ciekawych pomysłów, ale z ich realizacją postanowił poczekać na zacieśnienie więzi między nimi. Tudzież 'oswojenie' Leny. Teraz lepiej było iść utartymi szlakami.
Pocałował dziewczynę, po czym sięgnął dłonią by sprawdzić, czy podczas tych paru chwil jej ochota nie zmniejszyła się.
Wyglądało na to, że nie zmniejszyła się ani trochę. Lena przyciągnęła Karola delikatnie do siebie, oczekując na nadchodzący miły moment połączenia się ich ciał.
Karol nie zwlekał - przesunął się, po czym dość szybko wsunął się do oczekującego nań wilgotnego wnętrza. Nie chciał by Lena odniosła wrażenie, że on chce cokolwiek opóźniać, szczególnie że było wprost odwrotnie - chciał się w niej znaleźć jak najszybciej.
Lena jęknęła z przyjemności. Lekko wygięła plecy do tyłu, a jej nogi oplotły Karola zamykając go w uścisku.
Karol wsunął się prawie do końca, a potem zaczął się poruszać, niezbyt szybko, wsuwając się głęboko i niemalże z niej wychodząc, równocześnie starając się wyczuć, kiedy sprawia dziewczynie najwięcej przyjemności. Szybko okazało się, że najwięcej przyjemności sprawiał jej kiedy był w środku, gdy wypełniał ją całą całym sobą, a ich ciała były w pełni kontaktu.
W takim momencie Lena spróbowała nadać Karolowi rytm poruszania się, który bardziej jej odpowiadał. Wolała, aby został jak najbliżej, jedynie rytmiczne przesuwając się do przodu i do tyłu.
Jako że chodziło o to, by dziewczynie sprawić jak najwięcej przyjemności, Karol wnet dostosował się do sugestii i rytmu Leny, ograniczając zakres penetracji, a ewentualne eksperymenty pozostawiając na inną okazję.
W tym rytmie mijały minuty. Karol zaczął już odczuwać delikatne zmęczenie. Lena, ponieważ wygodnie sobie leżała - nie. Wszystko co robili było dla niej przyjemne, ale spełnienie póki co nie nadchodziło.
Zmęczenie nie było na tyle mocne, by Karol miał dojść do wniosku, iż warto część pracy przerzucić na Lenę. Przesunął się odrobinę, by zmienić 'kąt natarcia' i spróbować trafić na najbardziej wrażliwe fragmenty jej ciała.
Komfort Leny nieco spadł. Zaczęła zastanawiać się jak długo Karol jeszcze wytrzyma i kiedy to co aktualnie robi zakończy się jego uniesieniem. Jednocześnie uśmiechała się do niego, raz po raz całując nie tylko jego usta ale również policzki czy czoło.
Nie wyglądało to zbyt optymistycznie... więc Karol zrobił jedyną rzecz, jaka przyszła mu w tym momencie do głowy - zmienił sposób działania na wcześniejszy, bardziej odpowiadający Lenie. Równocześnie mocniej ją przytulił i odpowiedział na pocałunki, by dziewczyna poczuła, że ważna jest ona cała, a nie tylko jedno miejsce jej ciała.
To było dla Leny niezwykle miłe uczucie, wywołało falę pozytywnych odczuć dotyczących samego Karola. Dziewczyna przyglądała mu się z uśmiechem. Była szczęśliwa, że byli tu, teraz, razem. Myśli o tym odsunęły rozkosz na drugi plan.
Jednak nie dla Karola, który po raz kolejny przekonał się, iż wiedza o tym, co kto myśli, ma swoje plusy i minusy. Fakt, iż nie potrafi zaspokoić Leny działał nieco deprymująco, ale inne uczucia dziewczyny podnosiły trochę na duchu.
Przytulając się do dziewczyny ponownie ją pocałował, bardziej namiętnie. Równocześnie kontynuował, acz z nieco mniejszym wewnętrznym zapałem, próbę zaspokojenia Leny.
Dziewczyna przejechała palcami po nagich plecach Karola. Zatrzymała je dopiero na jego pośladkach. Za każdym razem gdy mężczyzna znajdował się jak najgłębiej przytrzymywała go, na chwilę dłużej i puszczała by mógł wykonać ruch do tyłu, by znów przytrzymać głęboko w sobie.
Było to całkiem przyjemne odczucie - i fizyczne, i psychiczne. Czynne dołączenie się Leny do łóżkowych igraszek sugerowało pewne postępy i skłaniało do dopasowania poczynań Karola do podsuwanych przez dziewczynę sugestii. W końcu ona powinna wiedzieć, co jest dla niej najlepsze. Czy też raczej najprzyjemniejsze.
Wszedł w nią głęboko, wycofał się troszkę gdy nacisk palców dziewczyny zelżał, a potem ponownie pchnął, by znaleźć się tak głęboko, jak poprzednio. A potem zrobił to po raz kolejny.
Kolejny i kolejny…
Czując się coraz bardziej zmęczony…
A Lena nadal nic.
Objął ją jeszcze mocniej, po czym przewrócił się na plecy, pociągając dziewczynę za sobą tak, by znalazła się na górze.
Lenę ogarnęło uczucie paniki. Nigdy jeszcze nie była w tej pozycji, na górze. Nie wiedziała w ogóle co ma robić. Uniosła więc lekko pośladki w górę i opadła w dół, naśladują Karolowe wychodzenie i wchodzenie. Ale było dziwnie, sztywno. Spróbowała jeszcze raz, tego samego. Zastanawiając się przy tym dlaczego Karol po prostu nie dojdzie i nie da jej spokoju. Chwilę później przeganiając tą myśl i próbując zrobić coś ze sobą będącą na górze. Gdyby to nie było przygnębiające, to było nawet wesołe... dla kogoś patrzącego z boku.
- Usiądź - podpowiedział jej cicho.
Lena zaczęła się zastanawiać gdzie ma usiąść, w jej głowie pojawiały się różne miejsca w których można siadać. Jednocześnie nadal wykonywała nieporadne ruchy w górę i w dół.
- Co masz na myśli? - zapytała.
Karol zastanawiał się przez moment, jakim cudem Lena ma tak małą wiedzę. Nie przeszkadzało mu to w najmniejszym stopniu, wprost przeciwnie, ale od czasu do czasu mogło to powodować pewne drobne problemy.
Złapał ją za biodra, przytrzymując w momencie, gdy znajdował się głęboko w niej.
- Teraz spróbuj usiąść. Na mnie - powiedział, do słów dorzucając czułego buziaka.
Lena posłuchała tej wskazówki, jednocześnie martwiąc się co teraz musiał o niej pomyśleć Karol. Wyobrażała sobie, że nic miłego. Nie zdążyła jednak wymyślić co, bo w tym momencie usiadła odczuwając przy tym przyjemność. Intuicyjnie zaczęła poruszać się do przodu i do tyłu. Karol poczuł, że jej umysł wyłącza myślenie, które zastępuje pożądanie i zbliżające się uczucie spełnienia.
Karol uśmiechnął się lekko, postanawiając za chwilę obsypać Lenę zasłużonymi komplementami, na razie jednak nie mówił nic, kontemplując kołyszący się biust dziewczyny. A potem westchnął, czując narastającą przyjemność.
Lena krzyknęła w momencie, w którym Karol poczuł jak jej uda drżą. Nie musiałby czytać w myślach by wiedzieć, że dziewczyna właśnie przeżywa bardzo silne uczucie. Niemalże czuł je wraz z nią, ogarniało całe jej myśli. Nawet jeśli chciał, to nie dał rady wytrzymać już ani sekundy dłużej. Jęknął z rozkoszy, osiągając spełnienie, który to moment Lena również musiała odczuć.
Puścił jej pośladki, za które chwycił z całej siły sam nie wiedział kiedy, i przytulił ją mocno do siebie.

Ktoś miał wyczucie.
Telefon Karola zaczął dzwonić.
Lena, już słodko przytulona do niego uniosła się teraz na rękach jakby zawył alarm.
- Podzwoni i przestanie - powiedział Karol. - Są rzeczy ważniejsze, niż telefony.
Przygarnął ją i pocałował.
Lena uśmiechnęła się. Odwzajemniła pocałunek. Po tym "zaległa" przytulona do Karola.
Z pewnych (zalecanych przez producentów) powodów Karol wysunął się z dziewczyny, równocześnie nie wypuszczając jej z objęć.
- Jeszcze nie przeżyłem czegoś tak wspaniałego - powiedział cicho, - Jesteś fantastyczna... - dodał, całując ją w policzek - miejsce, do którego łatwo mógł dosięgnąć. Równocześnie jego dłoń kreśliła esy-floresy na pupie i plecach Leny.
Lena zaśmiała się. Był to słodki śmiech, któremu towarzyszyło kiwanie na boki głową. Dziewczyna nie uwierzyła ani trochę w słowa Karola. Chociaż końcówka była idealna, to nie przyszła jej wcale łatwo.
- Masz coś sobie do zarzucenia? - Spojrzał spod przymrużonych powiek. - Zapewniam cię, że jesteś w błędzie. Finał był przewspaniały.
- Powiedziałbym ci więcej, ale nie chcę cię peszyć - dodał.
- Pójdę pod prysznic - powiedziała, zbywając temat. Nie miała ochoty rozmawiać o tym jak było, zwłaszcza, że czuła swoją nieudolność, więc żadne słodkie słówka Karola nie zmieniłyby sposobu jej myślenia. Wszystkie uznawała bowiem za słodkie kłamstewka, by było jej miło. Ta opinia niezbyt spodobała się Karolowi, ale chwilowo nic nie mógł na to poradzić.
- Ja za chwilę też - odpowiedział, z pewną niechęcią wypuszczając ją z ramion i zastanawiając się, kiedy zdoła przekonać Lenę, że jest w błędzie. - Chyba że chcesz, bym poszedł z tobą...
- Nie, dam radę umyć się sama - powiedziała Lena, która po prostu miała ochotę zostać na chwilę sama i umyć się sama, bez świadków.
Karol skinął głową, postanawiając równocześnie, że zacznie pracować nad samooceną swej aktualnej kochanki. Gdy Lena zniknęła w łazience, pozbył się prezerwatywy, a potem sprawdzić, kto się do niego dobijał. A raczej usiłował dodzwonić.

- Wchodź, wchodź - uśmiechnięta Kasia otworzyła mu drzwi mieszkania. Dziewczyna bardzo cieszyła się na jego widok. W jej myślach wyczytał, że jest pierwszym gościem i jeszcze nikogo nie ma, zanim to powiedziała - jesteś pierwszy, nikogo jeszcze nie ma tylko ja i Karolina.
- Już idę się przywitać - usłyszał głos swojej sąsiadki dobiegający z wnętrza mieszkania - tylko umyję ręce - po tym nastąpiło odkręcenie wody w kranie.
- Moje gratulacje - powiedział, po czym na moment przytulił Kasię pocałował ją w policzek. Potem wręczył jej butelkę z winem. - Na dobry początek - powiedział. - Ale ja tylko na parę chwil - uprzedził.
- Jak to na parę chwil! Impreza jeszcze się nie zaczęła, a ty już mówisz, że na parę chwil. Chodź do kuchni otworzymy to wino, żebyś chociaż się z nami napił - powiedziała Kasia, której zrobiło się przykro z powodu deklaracji Karola odnośnie paru chwil, chociaż miała nadzieję, że to oznacza godzinę, góra dwie.
- Kiedyś wpadnę na dłużej - zapewnił Karol - ale teraz... Lena czeka niecierpliwie. Chodźmy do tej kuchni - powiedział. - Zaraz otworzę wino i wzniesiemy za was toast.
- Jak to Lena czeka? Co? - podpytywała Kasia w drodze do kuchni.
- Siedzi u mnie przed ekranem i ogląda jakiś serial - odpowiedział. - No i czeka, aż wrócę. Gdyby nie to, to zostałbym dłużej. - Uśmiechnął się.
- Przecież miałaś zaprosić Karola z tą dziewczyną, no co wy - zza drzwi kuchni Karolina wystawiła głowę. Uśmiechnęła się do Karola, zastanawiając się przy tym jakim cudem koleś zostawił laskę samą na chacie i przyszedł tylko na chwilę na imprezę, co wydawało jej się skrajnie dziwne i nie pasujące do jej wizji Karola, przedstawianej jej przez Kasię.
- Przecież zaprosiłam! - odpowiedziała Kasia, trochę zła, że posądza się ją o takie niedopatrzenie.
- Oczywiście. I przekazałem zaproszenie - odpowiedział Karol. - Niestety... nie zostało przyjęte. A ja znam Kasię na tyle długo, że nie mógłbym nie złożyć wam życzeń osobiście - wyjaśnił.
- Czy Lena ma do ciebie żal, że spędziłam u ciebie noc? - zapytała zaniepokojona Kasia. Jednocześnie postawiła wino na blacie w kuchni i odnalazła otwieracz.
Karolina w tym czasie podeszła do Karola z chęcią, by przywitać się z nim po przyjacielsku, krótkim uściskiem. Bądź co bądź lubiła go i była mu wdzięczna, wiedziała bowiem, że wpłynął na pozytywne decyzje jej dziewczyny.
- Wszystkiego najlepszego. - Uścisnął Karolinę. - Jakoś nie wspomina o tej nocy. - Spojrzał na Kasię. - Pewnie uwierzyła, że między nami nic nie było. I, być może, nie jest aż tak bardzo zazdrosna. - Lekko się uśmiechnął.
- Ciekawe - powiedziała Kasia, jednocześnie odkorkowując wino. Zastanawiała się czemu w takim razie Lena nie przyszła. Czyżby aż tak jej nie lubiła po tym ich porannym spotkaniu? Przez myśl przeszło jej wiele powodów. Nawet uprzedzenia, ale ten szybko odrzuciła uznając, że do Karola taka dziewczyna w ogóle by nie pasowała.
- Dziękujemy bardzo - odpowiedziała Karolina - to weź wino i zapraszamy do salonu, tam wszystko jest gotowe, tylko tą jedną sałatkę muszę wziąć ze sobą.
- Bez wątpienia trzeba wznieść porządny toast - powiedział, zabierając wino i kierując się do salonu.
Po chwili rozlał wino do kielichów.
- Za zdrowie i powodzenie pięknych gospodyń - powiedział z uśmiechem.
- Zdrowie, zdrowie - odpowiedziały dziewczyny jedna po drugiej, unosząc przy tym kieliszki. Kasia i Karolina usiadły na przeciwko siebie.
- Zjesz coś? - zapytała Kasia. Stół zastawiony był jedzeniem, sałatki, ciasto, ciastka, chipsy, owoce. Były też uszykowane miejsca dla gości. Karol mógł naliczyć ich (poza miejscem dla gospodyń i samego Karola) cztery.
- Same smakołyki - powiedział z uznaniem. - Jeśli tak karmicie gości, to będę was często odwiedzać - zażartował. - Wezmę kawałek ciasta. Wygląda bardzo smakowicie.
Dyplomatycznie nie spytał, czy to wyrób własny.
- Dzięki, Monika je robiła - odpowiedziała Karolina - moja siostra, może ją kojarzysz z widzenia. Zaraz powinna być.
- Jak wszyscy - zażartowała Kasia, która cieszyła się, że Karol wpadł wcześniej i mają go na chwilę sam na sam, skoro musi zaraz uciekać do nie chcącej do nich przyjść Leny.
- Smakuje równie dobrze, jak wygląda - powiedział, skosztowawszy kawałek. - Masz zdolną siostrę. Kojarzę ją, oczywiście. Fajna dziewczyna. Jeśli będzie chciała trafić przez żołądek do czyjegoś serca, to ma wielkie szanse na sukces - powiedział z uśmiechem.
Kasia wyobraziła sobie w tym momencie Karola idącego za rękę z Moniką i jednocześnie pożałowała, że jej przyjaciel znalazł sobie właśnie jakaś dziewczynę. Jej zdaniem, świetnie by do siebie pasowali. Zresztą Karolina miała podobne myśli, o Monice gotującej dla Karola, chociaż ona w myślach nie bawiła się w swatkę.
- Twoja dziewczyna ma na imię Lena, tak? - upewniła się Karolina. - Taka blondynka? - Zastanawiała się, czy dobrze kojarzy, która to.
- Tak, dokładnie. Szczupła blondynka - potwierdził Karol. - Bywa czasami w tych okolicach. - Uśmiechnął się. - Z pewnością ją widziałaś parę razy. Albo i więcej - dodał.
- Długo jesteście razem? - zapytała Karolina.
- Właśnie zaczęliśmy - odparł. - Jeden dzień, jedna noc - sprecyzował.
Karolina uśmiechnęła się na tę odpowiedź. Starała się nie oceniać, dlaczego Leny nie ma tu z nimi, chociaż chodziło jej to po głowie. Tak samo jak wspomnienia swojego pierwszego dnia i pierwszej nocy z Kasią. Kasia wręcz przeciwnie - zastanawiała się jednocześnie gdzie są ich goście i choć było jeszcze przed dziewiętnastą, ile się spóźnią, a jednocześnie tworzyła teorie w których Karol zamyka na klucz Lenę w swoim mieszkaniu. Oczywiście żadna z nich nie wypowiedziała tych myśli na głos.
- Czyli pierwsze koty za płoty - podsumowała Karolina - pierwsze razy są super, i te emocje które im towarzyszą.
- Takie chwile pozostają w pamięci na całe życie - przyznał. - Ale zobaczymy, jak nam się to ułoży. Razem spędzane dni i noce mogą trochę namieszać we wzajemnych stosunkach. trzeba się dopasować w różnych sytuacjach. - Uśmiechnął się lekko.
- Jasne - powiedziała Karolina. Chciała dodać coś mądrego o docieraniu się, ale akurat wtedy zadzwonił jej telefon. Przeprosiła więc Kasię i Karola i poleciała do kuchni z której dobiegał dźwięk dzwonka.
Kasia nie odezwała się nic, tylko popiła wina. Zastanawiała się, czy to dobry moment by zwierzyć się Karolowi z niezbyt ciekawej reakcji matki, na wieść że się wyprowadza, czy jednak poczekać na lepszy moment.
- Rozmyślasz nad wyborny smakiem wina? - zażartował.
- To dobre wino - powiedziała Kasia - znam je dobrze, bo Monika pije tylko to wino. Zresztą nie dziwię się, jest naprawdę super.
Po tych słowach wskazała Karolowi półkę po jego lewej stronie, w miejscu na które by spojrzeć musiałby się obrócić lekko do tyłu. Stały tam dokładnie trzy butelki wina identycznego jak to, które sam dziś kupił.
- Mamy taki sam gust, jak widzę. - Uśmiechnął się, postanawiając równocześnie nie wyciągać zwierzeń z Kasi. - Cieszę się, że właśnie to wybrałem.
W tym momencie drzwi mieszkania otworzyły się. Ktoś wchodził jak do siebie. Karolina wyszła z kuchni i słychać było dwa kobiece głosy, jeden Karoliny drugi kogoś innego. Do tego wyraźnie szelest reklamówki.
- To pewnie Monika - powiedziała Kasia. Trochę zawiedziona, że nie zdążyła pogadać sam na sam z Karolem, zanim ktoś trzeci przyszedł.
- W takim razie przywitam się i już pójdę - powiedział Karol. - Nie chcę nadwyrężać cierpliwości Leny. A do was wpadnę przy najbliższej okazji... jeśli mnie przygarniecie. Ostatnio mam dziwnie mało czasu dla przyjaciół. Trzeba to nadrobić - dodał z uśmiechem.
- Czym chata bogata, nasze drzwi dla ciebie zawsze będą otwarte - odpowiedziała Kasia. Nie protestowała przed wyjściem Karola, uznając że to jego decyzja i wola. Cieszyła się, że wpadł chociaż na toast.
- Hejka ludziska - w progu pokoju stanęła Monika. Jej uśmiechnięta promienista buzia uśmiechnęła się jeszcze bardziej na widok otwartego ulubionego wina. Później dopiero dziewczyna skupiła wzrok kolejno na Kasi a następnie na Karolu. Na jej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia i zaskoczenia, zupełnie jakby ktoś na czole Karola napisał "niespodzianka!".
Karol nie usłyszał ani skrawka myśli Moniki. Nic.
Następna..., pomyślał Karol, dość szybko opanowując zaskoczenie. Powoli przyzwyczajał się do myśli, że są osoby odporne na jego talent.
- Dzień dobry... i do widzenia zarazem - powiedział. - Przepyszne ciasto - dodał.
Kasia zaczęła zastanawiać się nad dziwnymi reakcjami Moniki na Karola i Karola na Monikę. Przypominali jej ludzi, w których strzelił piorun na pierwsze wejrzenie i aż uśmiechnęła się do swoich myśli, chwilę później przypominając sobie że Karol ma tą całą Lenę.
- Właśnie szłam odprowadzić Karola - powiedziała wstając - nie może dłużej zostać, chociaż przyniósł nam twoje ulubione wino.
- Masz dobry gust - Monika stanęła bokiem w drzwiach by przepuścić Kasię i zrobić Karolowi miejsce by mógł przejść mijając ją (choć nie można było nazwać tego swobodnie).
Ciekawe, co ją tak zaskoczyło, pomyślał Karol. I czy zna Wandę... To już była myśl ze sporym dodatkiem ironii.
Przecisnął się obok Moniki, niemalże się o nią ocierając, ale nie dało się ukryć, że dziewczyna wprost się o to napraszała.
- Przy następnych odwiedzinach porozmawiamy o wadach i zaletach różnych win - powiedział.
- O bardzo chętnie - odpowiedziała uśmiechnięta Monika. Kiedy Karol przeciskał się obok niej przesunęła ręką po jego ramieniu jakby strzepywała pyłek. - O coś tu masz - powiedziała kładąc w końcu tą rękę na jego ramieniu jakby faktycznie chciała zabrać z niego jakąś nitkę.
- Mam nadzieję, że nie próbowałem zabrać wam jakiegoś domowego pajączka... - Karol spojrzał na ramię, potem na Monikę. - Dziękuję bardzo. - Uśmiechnął się.
- Jasne, może był to pająk Freddy, ulubieniec Kasi - dziewczyna puściła do Karola oczko. Zabrała rękę, w taki sposób jakby faktycznie coś ściągała, chociaż Karol kątem oka nic nie zauważył.
- Odkurzyłam go! - krzyknęła Kasia, wracając się aby zobaczyć czemu Karol tak długo się zbiera do wyjścia. W korytarzu pojawiła się też gotowa do odprowadzenia Karola, Karolina.
- Już idę... - Karol ponownie się uśmiechnął. - Przy okazji was odwiedzę ponownie - zapewnił. - I zapraszam do nie. W końcu to blisko, prawda? - Spojrzał na Karolinę. - Raz jeszcze wszystkiego najlepszego - powiedział.
- Do zobaczenia - powiedziała Kasia. Dziewczyny kolejno żegnały się z Karolem. Monika już więcej nie próbowała go przy tym dotykać.

Schodząc po schodach klatki schodowej, minął dziewczynę, która zastanawiała się, jak dużo spóźnia się na imprezę do dziewczyn. Karol był pewien, że to osoba trans. Zresztą mocne rysy twarzy zupełnie odbiegały od takiej delikatnej Leny.
Cóż... Już wcześniej był przekonany, że towarzystwo, jakie zbierze się u Kasi i Karoliny na przyjęciu będzie... inne. Jemu to nie przeszkadzało, ale nie uszczęśliwiał go negatywny stosunek Leny do osób o odmiennych orientacjach seksualnych.
Ruszył zbiegając po dwa stopnie, bowiem mimo wad Leny nie chciał, by czekała na niego zbyt długo.

Kiedy dotarł do mieszkania, Lena nadal w nim była. Leżała na tapczanie przed włączonym jakimś komediowym serialem. Miała zamknięte oczy i słodko pochrapywała.
Karol ściszył telewizor, po czym usiadł obok dziewczyny i pocałował ją w czoło. Przebudziła się lekko, uchyliła powieki i uśmiechnęła się.
- Chodź, połóż się i przytul - zaproponowała półprzytomnym głosem.
Karol natychmiast skorzystał z zaproszenia, a to, że na nierozłożonym tapczanie było mało miejsca dla dwóch osób w niczym mu nie przeszkadzało.
- Czy śniło ci się coś ciekawego? - spytał.
Lena wtuliła się, ale nie odpowiedziała na pytanie. Najwyraźniej ponownie pogrążając się we śnie.
Po cudzych snach Karol wędrować nie potrafił. Pozostawało przygarnąć do siebie dziewczynę i przez chwilę cieszyć się jej obecnością. To jednak nie mogło zbyt długo trwać, bowiem po nocy spędzonej w takiej pozycji z pewnością byłby nieco połamany.
Miał zamiar obudzić Lenę za parę minut.

Parę minut minęło, potem kolejne, a Lena spała. I nawet gdy przenosił ją na fotel, dziewczyna ledwo otworzyła oczęta, by natychmiast je zamknąć.
Karol szybko rozłożył tapczan, ale ponowne przenosiny nie zmobilizowały Leny do obudzenia się na stałe. I ani jej się śniło przebrać w coś wygodniejszego - całkiem jakby t-shirt i majteczki były najlepszym na świecie strojem.
Karol okrył dziewczynę kołderką, a potem zjadł coś lekkiego i poszedł się wykąpać. Po szybkim prysznicu dołączył do Leny, która nawet się nie obudziła, gdy się do niej przytulił. On sam aż taki zmęczony nie był, ale i tak w końcu zmorzył go sen.

- Nie chcę cię puścić - szepnął. - Nie chcę pozwolić ci odejść. Chcę tylko ciebie - powiedział.
Docisnął lędźwie do pośladków kobiety. Wiedział, że jeszcze trzy pchnięcia i dojdzie. Ale chciał to odwlec chociaż na chwilę.
- Tylko mnie? - zapytała lekko dysząc - Ale wciąż myślisz o Konradzie? Gdyby tylko teraz stał tu, za twoimi plecami… - mówiła, ale jednocześnie jej uda znów zaczęły drzeć, zamilkła więc odchylając głowę.
- Jakby był za moimi plecami, to pewnie zrobilibyśmy pociąg - zaśmiał się Marcel. - A ostatnio pociągi mają dla nas duże znaczenie, czyż nie? - zapytał.
Odsunął lędźwia i raz jeszcze w nią wszedł. Znów ją pocałował. Był na skraju orgazmu.
- To jest takie błogosławieństwo, ale zarazem klątwa ludzi biseksualnych. A przynajmniej moja. Słusznie zauważyłaś, że mimo, iż znalazłem kobietę moich marzeń, to i tak myślę o jakimś mężczyźnie - powiedział. - Zarazem więcej mnie kręci, jak i więcej moje zmysły potrzebują. Do kompletnego nasycenia - rzekł.
Poruszył się znowu i doszedł. Marta poczuła dodatkową porcję wilgoci, która zmieszała się z jej własną. W tym momencie nie mogła na pewno poczuć, że nie starczyła mu do tego pełnego nasycenia. Nawet jeśli to wynikało poniekąd z jego słów.
Dziewczyna odczekała chwilę, po czym zaczęła prostować się i odwracać w stronę Marcela, by móc spojrzeć na niego twarzą w twarz.
Ujrzała przystojnego, jak zwykle, Marcela. Uśmiechał się do niej. Poczuła, że z niej wyszedł. Przestawał być twardy.
- Tak? - zapytał, bo odniósł wrażenie, że chciała mu coś powiedzieć.
Marta nie odpowiedziała, tylko przybliżyła usta do jego, by bardzo delikatnie pocałować go.
Marcel pocałował również ją i potem pogłębił pocałunek. Następnie obrócił Martę tak, żeby stanęła przed nim przodem. Zaśmiał się. Wyglądał teraz bardzo urokliwie. Zielonowłosa była piękną kobietą, ale w rzeczywistości Feliński nie ustępował jej pod względem urody.
- Zrzucę na ciebie bombę - powiedział. - Stańczyk powiedział, że możemy… z akcentem na możemy… zostać rodzicami - zawiesił głos.
Jego serce zaczęło bić szybko. Bał się wielkiego wybuchu płaczu oraz wściekłości. Marta była trochę dzikim duchem i nie sprawiała osoby bardzo zadowolonej z perspektywy posiadania potomstwa. Dlatego też Marcel nie miał pojęcia, jak zareaguje. Najbardziej bał się ewentualnych debat, gdyby chciała usunąć dziecko. Jeszcze przed chwilą umysł Marcela był pijany od pożądania, ale po orgazmie mógł zacząć znowu obawiać się wielu różnych rzeczy.
Przez twarz Marty przeleciały różne kolory, od bladości po czerwień.
- Stańczyk? - zapytała, nim z zaciśniętymi ustami zaczęła opuszczać kabinę prysznica.
Marcel mógł odnieść wrażenie, że błazen miał w tym momencie fart, że był bytem niematerialnym.
- Tak mi zasugerował. No ale cóż. Jak nie on, to powinien to uczynić zdrowy rozsądek. E… pamiętam coś z biologii. Kobiety mają owulację w czternastym dniu, komórka jajowa potrafi przeżyć dwa dni…
Marcel nie wiedział, czy docierał do Marty tym wykładem z biologii, ale jak już zaczął, to kontynuował.
- A więc są płodne przez te dwa dni chyba, ale też plemniki potrafią przeżyć kilka dni, chyba trzy, robi się tydzień prawie… Marta? - zawiesił głos.
Zagryzł wargę. Czuł się zaniepokojony. Nie miał pojęcia, jak zareaguje, bo na razie jej reakcja była nie do końca ostateczna.
- Znam się, kurwa, na owulacji - syknęła. Ot, Marcel otrzymał odpowiedź. Marta była coś między zła jak osa, a wzrokiem ciskającym błyskawice. Tak jak stała czym prędzej starała się wydostać z łazienki do Stańczyka. W złości ledwo co radząc sobie z zamkiem w drzwiach.
- Marta… uderzaj w drzwi. Wyładuj się - rzucił Marcel. - Jak chcesz, to przyjdź tutaj i uderz mnie. W twarz. Bądź na mnie zła, jeśli musisz być. Przywal mi, że się nie zabezpieczyłem podczas imprezy, że nie pamiętałem o tym.
Doszedł do wniosku, że mądrze będzie nie wspominać o tym, że Marta również o tym nie pamiętała.
- Jeśli nie będziesz chciała dziecka, o ile je w ogóle będziesz miała, to możesz mi je zostawić. Nie musisz mieć z nim nic wspólnego. To wciąż bardzo wczesna rozmowa i może niepotrzebna drama, bo nie musisz być w ciąży.
Marcel zamilkł. Nagle pomyślał, że bardzo chciałby mieć dziecko. Nawet nie wiedział dlaczego. Zdawał sobie sprawę z tego, że dzieci nie były swoimi rodzicami. Ten osesek mógł nie mieć nic z nim wspólnego. A jednak Feliński był go ciekawy i wręcz… pragnął, aby się narodził. To by go na zawsze związało z Martą, a ta nie wydawała się ekstremalnie ustatkowaną osobą. Czy mogła zacząć być odpowiedzialna? Dziecko było ogromną odpowiedzialnością.
- Porozmawiajmy… - Marcel westchnął. - Proszę.
Bał się powiedzieć jakieś kwestie, które by dodatkowo wszystko zaogniły. Na przykład… “nie bądź zła”. Albo… “ciąża to nie choroba, damy sobie radę”. To mogło ją tylko wkurwić. Marcel miał wrażenie, że stąpał po polu minowym. Ale chciał po nim stąpać dla dobra tego dziecka.

Jeżeli jednak Marta nie miała zajść w ciążę, to po tym wszystkim planował roznieść Stańczyka. Nie wiedział jeszcze w jaki sposób.

- Nic nie rozumiesz - skwitowała krótko Marta. Najwyraźniej zarówno w złości jak i podczas seksu, była mało wylewna.
- To pozwól mi zrozumieć - Marcel odpowiedział na zasadzie odruchu. - Szanuj mnie na tyle, żeby mi wytłumaczyć, jak się czujesz - rzekł.
Marta akurat poradziła sobie z drzwiami, ale słowa Marcela zatrzymały ją.
- Byłam kiedyś w ciąży - odpowiedziała mu, patrząc w drzwi, nie na niego - ale straciłam ją w tym samym wypadku, co narzeczonego - wyjaśniła. - Rokowania, są takie… że więcej nie będę.
Końcówkę wyszeptała. Marcela zmroziło.
- Więc zachowałem się bardzo nieodpowiednio, poruszając ten temat - rzekł. - Może to naprawdę wina Stańczyka, bo przez niego moje myśli ruszyły w tę stronę. Nie wiem, czy chcesz mieć dzieci, czy też nie mieć. Moje słowa mogły być dla ciebie szkodliwe i bolesne. Naprawdę mi za nie przykro, ale uważałem, że powinienem cię poinformować o tej możliwości. O tej możliwości… poczęcia między nami. Może… może mi przebacz tę niedelikatność…
Marcel wyszedł na płytki łazienki.
- I przytul mnie - poprosił. - Naprawdę cię o to proszę.
Znowu jego ręce ruszyły w górę. Dokładnie tak jak wtedy kiedy zaproponował, aby to o niego się osuszyła jeszcze przed zbliżeniem.
Marta odwróciła się od drzwi w stronę Marcela. Przytuliła go, chowając twarz w jego tors.
- Może on coś wie? - zapytała w końcu. - Minęło tyle czasu... nasze zdolności, one też nie są przecież możliwe… rany, plotę bzdury.
Dziewczyna zamilkła. Temat poruszony przez Marcela zdecydowanie był gruby, a jej emocje jeszcze się nie pozbierały.
- To bardzo traumatyczne, co przeżyłaś. Nawet nie będę cię pytał, jak dokładnie wyglądały te wydarzenia. Nie chciałbym ich znowu przywoływać. Nie chciałbym, żebyś znowu poczuła się źle. Może kiedyś będziesz chciała mi o nich opowiedzieć, ale nigdy nie będę tego od ciebie wymagać - rzekł Marcel. - Jeśli chciałabyś posiadać dziecko, to możesz ze mną próbować. Nie mam nic do stracenia, a jedynie do zyskania. Jestem bardzo trudnym człowiekiem. Dosłownie psychiatrycznym przypadkiem. Przykro mi, że nie masz w zanadrzu lepszego mężczyzny ode mnie. Jestem jednak na tyle dojrzały, by wziąć odpowiedzialność za ciebie i nasze dziecko… jeśli naprawdę może zostać poczęte - rzekł Feliński. - Jesteś moją pierwszą kobietą i zawsze będziesz miała dla mnie wielkie znaczenie. Czuje się zazdrosny o wszystkich twoich przeszłych partnerów i partnerki. Bo twoje doświadczenie zdaje się bez wątpienia dużo większe od mojego i… i pewnie to nic nie znaczy - powiedział Marcel. - Po prostu powiedz, że chcesz zostać ze mną. Albo ode mnie odejść. Czy jestem kimś ważnym? A może tylko kolejną osobą na twojej drodze? Daj mi to do zrozumienia.
- Marcelu… - Marta uniosła na niego wzrok - nie mogłam trafić na idealniejszego mężczyznę od ciebie. Nie umniejszaj swojej wartości. Może nie wyglądam na taką, ale ja zawsze chciałam mieć dziecko. Pytanie, czy ty zaakceptujesz mnie taką? - urwała, jakby szukała słowa, ale nie znalazła go więc czekała na odpowiedź.
- Interesującą? Inną? Potężną? Magiczną? - zapytał Marcel.
Przybliżył się do niej tak, że aż popchnął ją na ścianę. Mimo że obydwoje byli już po zbliżeniu, to nagle miało to dziwnie intensywny i chyba erotyczny charakter.
- Silną? Zdecydowaną? Zagadkową? Skomplikowaną?
Feliński pocałował ją.
- Nie umniejszam swojej wartości, ale nie wiem, jakich wartości ty poszukujesz. Nie znamy się długo. Nie wiem, czego chcesz. Ale chcę cię poznać.
Zamilkł na moment. Cmoknął ją znowu.
- Czy ty też chcesz mnie poznać?
- Chcę. Chcę ciebie całego - odpowiedziała dziewczyna, po czym zatopiła usta w kolejnym pocałunku.

***

- Ugh… - Marcel pocałował ją. - Chciałbym być z tobą. Tak na serio. Dajesz mi więcej, niż kiedykolwiek chciałbym mieć. Jeśli… jeśli ja bym ci nie wystarczył… to w porządku, ale mi o tym powiedz. Tylko tyle proszę. Wiem, że lubiłaś w przeszłości kobiety, a wiadomo, że czasami istnieje pragnienie, aby powrócić do dawnych przyjemności… Ale… powiedz mi. Nie kryj niczego przede mną. Nie zdradź mnie nigdy. Jeśli będziesz chciała być z jakąś kobietą, to mi to powiedz. A ja pójdę wtedy z innym mężczyzną. Dla symetrii. Dla wspólnej satysfakcji. Nie bądź z innym facetem, bo wtedy będę na serio zastanawiał się, co ma takiego, czego ja ci nie mógłbym dać. Ja też nie będę z inną kobietą. Bądźmy wyrozumiali względem siebie, ale sprawiedliwi.
Marcel westchnął.
- Czy mogę nazywać cię moją dziewczyną? - zapytał. - Wraz z tymi wszystkimi warunkami?
- Tak, możesz mnie tak nazywać. Marcelu… - Marcie przerwało pojawienie się Stańczyka.
- Sebastian właśnie się obudził, bardzo chce mu się siku - oznajmił chichocąc a jego wzrok przesuwał się po nagich ciałach kochanków. - Ślicznie razem wyglądacie, takie zakochane w sobie gołąbeczki wesoło sobie gruchające. GRUCHU! GRUCHU!

Marcel przewrócił oczami.
- Oczywiście musisz wszystko zepsuć - westchnął.
Potem jednak uśmiechnął się do Marty.
- Nawet on jednak nie potrafiłby wszystkiego zepsuć - mruknął.
Nachylił się i pocałował ją. Był pijany z miłości. Podszedł do lustra i przyjrzał się. Rzeczywiście brakowało tu ręczników.
- Ubiorę się w moje ubrania, choć będzie to nieprzyjemne. Ruszę do siebie, przebiorę się i wyschnę, po czym wrócę z nowymi, świeżymi ręcznikami. Potrzebujesz ubrań? Mógłbym poprosić Igę o jakiś podkoszulek, albo dresy.
- Mam ciuchy u Konrada, pytanie czy teraz się tam dostanę - powiedziała Marta.
Usłyszeli, że wewnątrz mieszkania ktoś otwiera jedne z drzwi, a później pojawiły się kroki w skierowane w stronę łazienki w której byli. Było je doskonale słychać, bo Marta wcześniej uchyliła przecież lekko drzwi.
- Możemy poprosić o ręczniki tego kto tu idzie? - zapytała.
Marcel lekko zmieszał się. Co Iga sobie pomyśli? Oczywiście, nie musiała być Sherlockiem Holmesem, aby wydedukować, co mogło tutaj mieć miejsce. Nigdy jednak nie widziała go w takiej sytuacji. Pewnie byłaby bardzo zaskoczona. Marta nie do końca powiedziała, że tu jest, ale to zasugerowała, korzystając z liczby mnogiej.
- Najlepiej jeszcze dwa szlafroki. Powinny być w szafce nad szafką z odkurzaczem - rzucił sam.
Uśmiechnął się lekko zmieszany, ale również dziwnie dumny.
- Eeeeeee no spoko - w odpowiedzi usłyszeli głos Sebastiana. Po tym kroki które słyszeli oddaliły się w stronę szafy. Marta przyglądała się wyrazowi twarzy Marcela.
- O Iga też się obudziła - rzucił Stańczyk ruszając w stronę kanapy gdzie wcześniej oglądał youtuba.
Czyli to był Sebastian? Powoli do Marcela dochodziło to, że możliwe, iż jego najlepszy przyjaciel przespał się z jego siostrą. Spodziewał się może bardziej brata Konrada. Ale nie akurat Sebastiana…
- Chyba i tak tutaj poczekamy na szlafroki - mruknął Marcel. - A potem pójdziemy na to sushi, jeśli nadal masz ochotę - po części oznajmił, po części zapytał.
- Jasne, nie widzę powodu by zmieniać plany. Sushi i test umiejętności - przypomniała Marta.
Usłyszeli, że Sebastian wraca.
- Mam te szlafroki - powiedział w drodze w stronę łazienki. Po tych słowach dało się słyszeć ponownie otwieranie drzwi wewnątrz mieszkania i drugą parę nóg.
- Hej - usłyszeli cichy głos Igi.
- Hej - odpowiedział jej Sebastian, nie zmieniając kierunku w którym szedł.
- Co robisz? - pytała Iga.
- Niosą szlafroki - odpowiedział jej Sebastian - dla Marcela i Marty…

Marcel nic nie powiedział. To było nieco niezręczne. Spojrzał na zielonowłosą. Nachylił się i pocałował ją delikatnie w policzek. To mu jakby dodało odwagi oraz pewności siebie.
- Powinniśmy zacząć je przechowywać w łazience. Kupię tutaj dodatkową szafkę! - rzucił głośnym, ale lekkim tonem.
Wyjrzał na zewnątrz i uśmiechnął się do Igi. Miał nadzieję, że jego siostra nie zareaguje w jakiś żenujący sposób, choć sama sytuacja była nieco trudna.

Iga ze skrzyżowanymi rękami na piersi wymieniła spojrzenie z Sebastianem.
- Świetny pomysł - odparł jego przyjaciel dając mu szlafroki. W przeciwieństwie do Igi, która wyglądała na ciut naburmuszoną, Sebastian uśmiechał się do Marcela z wielkim entuzjazmem. Gdy zaś oddał mu szlafroki i miał wolne ręce uniósł do góry kciuk szczerząc przy tym zęby. Sebastian był w samych bokserkach i tshircie. Iga zaś w swoim poranniku.
- Siku - szepnęła Iga, przyglądając się bratu z zamyśleniem wymalowanym na twarzy.
- Iga jest jeszcze w szoku - wyjaśnił Stańczyk obserwujący ich z kanapy. - Jej braciszek z jakąś dziewczyną, sam wiesz. Taka siostrzana zazdrość. Boi się cie stracić. Po za tym wczoraj mówili, że to lesbijka, a dziś znajduje was razem w łazience proszących o szlafroki i sama nie wie co o tym myśleć bo z drugiej strony wszyscy widzieli wczoraj, że nie możecie się od siebie oderwać. Zaraz jej przejdzie. A Sebastian się po prostu cieszy, że kogoś sobie znalazłeś. Chociaż wie, że musi z tobą pogadać na osobiści o tym czemu tu spał.
- Naprawdę to było aż takie widoczne? - zapytał Marcel. - Wczoraj podczas imprezy? Że ja i Marta? Wydawało mi się, że się dobrze kryjemy, ale najwyraźniej tak nie było - uśmiechnął się lekko, zakładając na siebie szlafrok.
Wyszedł na zewnątrz ubrany i poczekał, aż Marta zrobi to samo.
- Zaraz będzie wolne - wyjaśnił siostrze. - Czasami na serio myślę, że jedna łazienka to za mało w domu - dodał.
Następnie przeniósł wzrok na Sebastiana. Zamyślił się, nic nie mówiąc. Wszystko wskazywało na to, że jego świat zmieniał się przez tych kilka dni kompletnie. A najbardziej przez ostatni wieczór chyba.
- Zacznę robić jakieś śniadanie - powiedziała Iga obracając się w stronę kuchni.
Marta wyszła z łazienki w szlafroku, w ręku miała tobołek ze wczorajszymi ciuchami.
- Hej wszystkim! Jak tam? Wyspani? - rzuciła w przestrzeń - Zobaczę czy dostanę się do Konrada po swoje ciuchy - nie czekając na niczyją zgodę ruszyła w stronę drzwi.
- Czy było widać? Wiesz jak słodko sobie zasnęliście razem? - zapytał Sebastian - Ja tam bym jeszcze pospał, ale potrzeby wyższe - po tych słowach wśliznął się do łazienki - zaraz wracam.

Marcel poczuł się dziwnie, bo z jednej strony nic specjalnego się nie wydarzyło… a z drugiej w przeciągu dwóch minut z czterech osób zrobiła się jedynie dwójka. Podszedł po chwili niepewnie do swojej siostry.
- Jak się czujesz? - zapytał.
Mogła czuć się bardzo różnie, bo z tego, co Marcel wiedział, to wciąż nie zerwała ze Szczepanem. Technicznie powinna, jaki by Szczepan nie był, zanim zaangażowała się w coś innego… Z jakiegoś powodu Feliński również czuł wyrzuty sumienia. Było oczywiste, że człowiek z tak wieloma problemami, jak on, nie powinien jeszcze siebie dokładać na barki innej kobiety… A Marta i tak już miała swoje własne powody do żałoby. Nie potrzebowała jeszcze na dodatek Marcela.
- Nie wiem - odpowiedziała Iga - na pewno potrzebuję kawy i prysznicu - dodała. Po tym spojrzała na chwilę dłużej na brata - Marcel, my… ja i Sebastian. Wiem, że to twój najlepszy przyjaciel… - Iga odwróciła się by postawić szklankę pod ekspres i nacisnąć guzik, chociaż mogło być to celowe, jakby wstydziła się spojrzeć na brata - między nami do niczego nie doszło, chciałam żebyś wiedział. Byliśmy zbyt pijani. Trochę się obściskiwaliśmy i całowaliśmy i tyle albo aż tyle… - odwróciła się zerkając w miejsce gdzie wcześniej leżała paczka po prezerwatywach. - Chociaż chcieliśmy... A to też już dużo, prawda? - spojrzała teraz na niego. - Co robiłeś z Martą pod prysznicem?
- Hmm… mniej więcej jak wy - Marcel skłamał.
Nie chciał kłamać, ale z drugiej strony jakoś nie potrafił powiedzieć wprost. Chyba powinien i tak najpierw zapytać o zdanie samą Martę.
- To jest dużo, ale nie aż tak dużo. Więc nie powinnaś czuć jakichś wyrzutów sumienia. Chyba że względu na Szczepana. Jesteście nadal razem? - zapytał Marcel. - Chcesz z nim zerwać dla Sebastiana? Czy nie wydaje się to aż tak poważne z moim przyjacielem?
Oparł się o ścianę.
- Jakby co to, nie jestem zły. Po prostu zdziwiony. Wydawało mi się, że on nie jest kompletnie w twoim typie. Jak porównać go ze Szczepanem, to są na dwóch jak najbardziej odległych krańcach spektrum. Ale macie moje błogosławieństwo, choć i tak go nie potrzebujecie.
- Jesteśmy nadal razem. I nie wiem co dalej - Iga głęboko westchnęła - ale tak, chcę z nim zerwać. Tak czy inaczej, od jakiegoś czasu chodzi mi to po głowie. A teraz… teraz jestem tego już pewna. Niezależnie od Sebastiana - wyjaśniła. - A Marta, wydawało mi się, że Konrad mówi, że woli kobiety?
- Ludzka seksualność bywa niekiedy plastyczna - odpowiedział Marcel. - Nic nie jest do końca przesądzone. Ludzie lubią dawać innym etykietki. Katalogować ich. Lubi kobiety. Woli mężczyzn - wzruszył ramionami. - Niekiedy osób nie można tak w pełni określić słowami. Czasami ludzie są nieco bardziej nieuchwytni i wymykają się z szufladek, do których chcemy ich wrzucić. Ale ty mi po prostu zadałaś pytanie, natomiast ja robię ci wykład z psychologii. O ile to w ogóle psychologia, a nie jakieś przypadkowe, niepotrzebne spostrzeżenia. Jadłaś już? Obydwoje już jedliście? - zapytał.
Rozejrzał się w poszukiwaniu Marty. Ciekawiło go, gdzie była.
- Nie. Nie jedliśmy. Dopiero co wstaliśmy - odpowiedziała Iga. - Ale na razie kawa, chyba nic innego nie przełknę.
Iga skończyła robić swoją kawę i razem z nią usiadła przy stole. Dmuchnęła w nią jakby chciała przyśpieszyć jej stygnięcie. - Cieszyłabym się, gdybyś miał kogoś - siostra uśmiechnęła się do Marcela.
- I równie mocno by się martwiła - dodał Stańczyk.
Marty jeszcze nie było. Wyszła po swoje ciuchy do Konrada i skoro jeszcze nie wracała, najwyraźniej dostała się po nie do jego mieszkania. Za słychać było, że Sebastian opuszcza właśnie łazienkę.
Mogło jej to chwilę zająć. Mogła chcieć wziąć kilka rzeczy po drodze. Jakieś ładowarki, kosmetyczkę i inne ważne rzeczy.
- Nie do końca mam wrażenie, że Marta jest kogoś, kogo się ma - odpowiedział Marcie. - Bardziej sprawia wrażenie osoby, którą się kocha. I która niektórym pozwala się kochać. Zdaje się, że jestem jedną z tych osób. Później pójdziemy na spacer - dodał.
Zerknął na Sebastiana. Nic nie mówił, czekając aż on pierwszy coś powie.
- Łazienka wolna - oznajmił zerkając na Igę. Siostra Marcela skinęła mu głową, po czym wstała by skorzystać z wolnego pomieszczenia. Sebastian za to skierował się do ekspresu. Był tu tyle razy i na tyle często, że nie musiał pytać gdzie są szklanki.

Marcel ruszył za przyjacielem. Sam również pragnął kawy. Pamiętał, jak przez tydzień znajdował się w innym mieście na wernisażu. Nie miał tam swojego ukochanego ekspresu do kawy. Pił zwyczajną rozpuszczalną i to jeden raz dziennie. Wysypiał się dziesięć godzin dziennie, a i tak chodził przez cały dzień niczym zombie.
- Co słychać? - rzucił w stronę Sebastiana dość charakterystycznym tonem.
Było jasne, że to było zaproszenie do głębszej rozmowy. Wyjął swój ulubiony, brązowy kubek i gładząc go, oparł się o kontuar.
Sebastian rozejrzał się, ewidentnie w poszukiwaniu niechcianych świadków ich rozmowy.
- Słuchaj stary… - zaczął, przepraszającym tonem - wiem, że to twoja siostra i jak już, to najpierw powinienem zapytać ciebie jako mojego przyjaciela, czy nie masz nic przeciwko… - mówił Sebastian, a w jego wypowiedzi czaiło się jakieś "ale". W tym jednak momencie usłyszeli drzwi wejściowe do mieszkania, które ktoś otworzył i zamknął. Przy zamknięciu lekko trzasnęły. Sebastian urwał wypowiedź.
- No powinieneś był - odpowiedział Marcel. - W sensie nie musisz mi się spowiadać ze swoich planów, ale jeżeli podobała ci się moja siostra… to mogłeś cokolwiek kiedyś powiedzieć… Nawet nie mówię, że na trzeźwo, ale chociażby kiedy byliśmy pijani - rzucił. - To dla mnie było ogromne zaskoczenie. Takie zupełne. Ostateczne. Na serio.
Przybliżył się do niego i zniżył głos.
- Co razem robiliście w nocy? - zapytał. - Znaczy bez szczegółów - szybko dodał.
Ciekawiło go, czy Iga go okłamała, gdy powiedziała, że nie uprawiali z sobą seksu.
Sebastian westchnął głęboko.
- Chcieliśmy się kochać. Nawet znaleźliśmy jakąś paczkę prezerwatyw u Igi w torebce. Była tam jedna gumka… - Sebastian urwał. - Jest mi niezręcznie, bo mówię o twojej siostrze - mężczyzna mówił cicho, a teraz jeszcze ściszył głos i patrzył czy Marta (zakładając, że to ona wróciła) nie wchodzi do kuchni. - Ale gdy byliśmy już gotowi, Iga zaczęła wymiotować. I tyle… myślę, że…

Marcel nie wchodził w rolę brata obrońcy. Jeżeli Iga wyrażała zgodę, to nie było w tym nic złego. Zrobiło mu się tylko trochę szkoda Sebastiana. Pewnie żaden mężczyzna nie pragnął tego, aby kobieta zaczęła wymiotować na myśl o uprawianiu z nim seksu. Znaczy najprawdopodobniej wcale tak nie było, ale mężczyzna mógł to tak odebrać. Niekiedy ludzie brali bardzo do siebie różne rzeczy i lubili źle interpretować kompletnie niezwiązane z nimi sytuacje. Iga najpewniej po prostu zjadła coś nieświeżego. Marcel jednak przestał rozmyślać i spojrzał na zielonowłosą, która pojawiła się w zasięgu wzroku.

- Hej! - Marta weszła do kuchni. Była ubrana w kolejną zieloną sukienkę. Ta teraz, nie była w kwiaty. Odcienie zielonego na niej od góry do dołu robiły się na niej coraz ciemniejsze. Była boso. W rękach trzymała spory talerz pełen kanapek z różnego rodzaju chleba i tak samo różną jak i różnorodną zawartością. Uśmiechała się.
Krok za nią wszedł do kuchni Konrad.
- Pomyślałem, że możecie być głodni - po nim nie było widać w ogóle zmęczenia wczorajszą imprezą. Jak zwykle był szykownie ubrany i uśmiechnięty. Niósł miskę z sałatką i dużą butelkę soku pomarańczowego.

Marta i Marcel nie byli głodni po uczcie, którą przygotował dla nich Konrad. Wspólny obiad na mieście został więc odwleczony w czasie na obiado-kolację później (bez określonego czasu i miejsce dokładnie). Było dobrze przed południem, gdy udało im się wyrwać na wspólny spacer. Jak wcześniej ustalili, mieli zamiar wypróbować wspólne możliwości ich "super mocy". Stańczyk cieszył się jak dziecko na spacer. Podskakiwał radośnie i robił wokół siebie jak zwykle więcej zamieszania, niż to potrzebne. Z uwagi na ładną pogodę Marta chciała iść do jakiegoś parku. Zabrała też ze sobą aparat, a na odchodne została poproszona przez Igę by zrobić kilka ładnych zdjęć jej bratu, które mogłyby przydać się Felińskim w celach zawodowych.
- To którędy? - zapytała Marta, gdy byli już na dworze.
- Park Praski będzie chyba najbliżej - rzucił. - Z tego co pamiętam, znajduje się tam ogród zoologiczny, choć w tej chwili najmniej mnie interesuje. Sam park jest chyba najstarszym parkiem Warszawy, tak swoją drogą. Równie dobry, jak każdy inny.

Marcel lubił parki. Były spokojne, ale wcale nie smutne. Czasami biegały psy, spacerowali ludzie. Ciągle coś się działo, choć zaraz nie działo się nic. Wnikliwy obserwator mógł zauważyć jednak biegającą wiewiórkę pośród koron drzew. Albo małą, żółtą piłeczkę, która została zgubiona najpewniej przez dziecko. Mężczyzna ujrzał, jak jakiś bezpański pies pojawił się w oddali, obsikał drzewo i poszedł dalej. Oczywiście, nie wszystko wokół było piękne i romantyczne, ale tak właśnie wyglądało życie.
- Trochę się stresuje - mruknął Marcel. - Ty masz taką potężną umiejętność. Boję się, że po wyjściu z tego parku dojdziemy do wniosku, że jestem bezużyteczny - zażartował, ale nie do końca wesoło.

- Żadna umiejętność nie jest bezużyteczna - powiedziała Marta - jeśli masz pomysł jak ją wykorzystać.
- Oczywiście, mistrzu Yoda - zaśmiał się Marcel. - Więc teraz pytanie do Stańczyka. Co mi powie na temat pierwszej osoby, którą napotkam na mojej drodze - powiedział.
Mężczyzna ruszył naprzód ścieżką w poszukiwaniu przypadkowej osoby. Jednocześnie wzrokiem przywołał do siebie błazna, aby mógł mu przekazać informacje. Miał nadzieję, że uda im się we dwójkę… może nie popisać przed Martą… ale chociażby nie zbłaźnić.
Chwilę później ich oczom ukazały się dwie postacie. Siedzącą na ławce dziewczyna wpatrzona w telefon, oraz przebiegającący obok niej i biegnący w ich stronę mężczyzna.
- Programista - wskazał go palcem Stańczyk - ma przerwę w pracy. Zastanawia się co zjeść na drugie śniadanie i jakiej metody lepiej użyć w swojej aplikacji. Bez dzieci. Bez żony. Szuka chętnej, może ty Marta?
- Dzięki, nie mój typ - odpowiedziała zielonowłosa. - A ona?
- Dziewczyna na ławce - powiedział Stańczyk - uczennica, druga klasa liceum, siedzi na ławce bo boi się wracać do domu. Ojciec jak za dużo wypije to ją leje. Jej kolega z klasy Maciej właśnie zaprasza ją na randkę, a ona zastanawia się czy iść.
- Dlaczego? - Marta próbowała pociągnąć błazna za język.
- Lubi go ale martwi się w co się ubrać, no i żeby się przebrać musiałaby przed wieczorem wrócić do domu. Wraca zwykle wieczorem, bo wtedy ojciec jest tak pijany, że nie daje rady już się podnieść.

Marcel westchnął.
- Czasami wiedza to wielki ciężar. Pamiętam taki odcinek Laboratorium Dextera, w którym Dexter otrzymał lepsze okulary. I kiedy je założył i jego wada była całkowicie skorygowana, to ujrzał w detalach, jak obrzydliwa i brzydka była jego rodzina. I w ogóle cały świat wokoło. Więc powrócił do tych wcześniejszych, słabszych. Jak się nad tym zastanowić, to w tym było pewne przesłanie. Wiedza absolutna o tym świecie byłaby po prostu depresyjna. Zwłaszcza, że nie możemy pomóc tej dziewczynie - westchnął.
Zamilkł na moment.
- Nie możemy? - zerknął na Martę. - Być może mogłabyś użyć swoich mocy do… tego, o czym mówiłem wcześniej. Mogłabyś wyleczyć jej ojca z alkoholizmu. I z przemocy. Bo mogłabyś, prawda?
Sam koncept wydawał się tak cholernie szczytny i piękny… że aż cholernie nieprawdopodobny. Czy naprawdę to mogło się udać?
- A widzisz go gdzieś tu? - zapytała Marta - I nie wiem, nie jestem lekarzem żeby kogoś leczyć, nie wiem czy nie przyniosło by to skutku tylko na jeden dzień na przykład.
Tymczasem mężczyzna przebiegał właśnie obok nich, mierząc Martę wzrokiem od stóp do głowy i zatrzymując na moment wzrok na jej walorach.
Marcel zaśmiał się i złapał ją za ramię.
- Więcej kreatywności - powiedział. - Oczywiście świata tym nie zbawimy. Poza tym nie mam żadnego kompleksu superbohatera. Jednak nie chciałabyś tego spróbować? Tak dla zabawy.
Zamyślił się przez moment.
- Możesz wpłynąć na nią tak, żeby zaprowadziła nas do domu. I tak pewnie chce, żeby przebrać się na randkę. Tylko boi się. Może uda nam się rozwiązać wszystkie jej problemy w jedno popołudnie. A może i nie. Ale warto spróbować.
Uśmiechnął się do niej raz jeszcze.
- Kto wie, może dostaniemy za to certyfikat wróżki i wróżka chrzestnego - wzruszył ramionami. - To ma wartość samą w sobie.
- Serio? - zapytała Marta, nie wyglądała na przekonaną do tego pomysłu, chociaż nie mówiła jasno "nie", tylko wyraźnie analizowała propozycję Marcela. - Miałam nadzieję na coś łatwiejszego i przyjemniejszego. Nie chcesz najpierw rozejrzeć się po parku? Ona i tak się na razie nigdzie nie wybiera.
- Oczywiście - odpowiedział mężczyzna. - Możemy i tak - rzekł. - Chodźmy.
Uśmiechnął się, ale smutno. Trochę przykro mu było, że Marta nie podzielała jego entuzjazmu. Nie miał jej tego za złe, tak czasami po prostu się układało.
- Byłaś wcześniej w tym parku? Masz jakieś ulubione miejsce? Ewentualnie możemy wrócić do domu, pograć na konsoli, czy na cokolwiek masz ochotę - powiedział.
- Serio? Spacer ci się znudził już na samym początku i chcesz wracać do grać? - Marta zaśmiała się. - Daj spokój, to nie tak, że nie chcę pomagać skoro mogę. Po prostu liczyłam na coś z szybkim efektem na początek, a ta dziewczyna to jakaś długa historia. Może podsuniemy jej myśl o telefonie zaufania? Jeśli bardzo będzie chciała skontaktować się z jakąś placówką, która może pomóc jej i jej ojcu, to specjaliści lepsi niż my się nimi zajmą. Hmm?
- Nie, na to nie mam ochoty - odpowiedział Marcel. - Przyznam ci się szczerze, że chyba jeszcze bardziej od pomocy tej dziewczynie zależało mi na sprawdzeniu, jak bardzo popisowe może być połączenie naszych mocy. Chciałem je w ten sposób wypróbować. Po pewnym czasie moglibyśmy sprawdzić, czy efekty nadal się utrzymują i jej życie na serio zmieniło się na lepsze. Poza tym zdaje mi się, że żadni lepsi od nas specjaliści nie istnieją. No proszę cię, potrafisz hipnotyzować ludzi… z braku lepszego słowa.
Ruszył dalej i uśmiechnął się do niej.
- Z drugiej strony to chyba jest w nieco szarej strefie moralnej, bo czy mamy prawo pchać się w życie innych ludzi, choć nas o to nie poprosili? Nawet jak mamy dobre chęci? Zdaje mi się, że nie ma na to dobrej odpowiedzi.
Rozejrzał się dookoła.
- Nie odpowiedziałaś mi na pytanie, czy masz tu jakieś ulubione miejsce - rzucił.
- Nie. Nie mam takiego - odpowiedziała Marta, po czym skierowała wzrok na dziewczynę, którą niedawno minęli odwracając się za siebie. - No dobra - powiedziała przy tym - niech będzie. Sprawdźmy na niej. - Zielonowłosa zatrzymała się, sugerując zawrócenie w stronę licealistki.
- Jak daleko mieszka? - zapytała Marta, najwyraźniej kierując pytanie do Wszystkowiedzącego Błazna.
- 750 metrów stąd - odpowiedział Stańczyk, po czym podał dokładny adres - zielony blok, trzecie piętro, dwa pokoje, salon i kuchnia, balkon. Co jeszcze chcesz wiedzieć? Ma na sobie zielone majtki i skarpetki w myszkę Micki.
- O majtkach nie musiałeś mi mówić - Marta przewróciła oczami - to licealistka.
- Druga klasa liceum to przeważnie osiemnaste urodziny - odpowiedział Stańczyk - ona jest z 23 września, więc jeszcze trochę.

Marcel parsknął śmiechem. Chyba trochę zbyt głośnym, bo kilka okolicznych gołębi zerwało się do lotu. Oczywiście zostawiając wcześniej chodnik pokryty białymi plamami, ale to był szczegół.
- Znam przynajmniej kilku facetów, którzy chcieliby mieć taki radar - westchnął. - No to trafił się mi. Największemu wyrywaczowi w całej Warszawie - pokręcił głową. - Tak właściwie plan jest całkiem prosty, zwłaszcza że otrzymaliśmy wszystkie informacje. Zapukamy do drzwi, zarzucisz na niego czar i sobie pójdziemy. Możesz powiedzieć, aby zajął się pracą, wyzbył się wszelkiej agresji i nałogów… a także na przykład zainteresował się joggingiem. Dobrze byłoby mu dać jakąś pasję, ta powinna być całkiem zdrowa. Choć to pewnie zależy od stanu jego serduszka. Myślisz, że to zadziała?
- Nie wydaje mi się - odpowiedziała sceptycznie Marta, ruszając w stronę dziewczyny - chyba bym musiała codziennie wpadać i o tym przypominać. Wydaje mi się, że efekty moich mocy są bardziej czasowe, coś jak myśl, ochota, chęć działania, która masz tu i teraz. Ale czy to zostanie na dłużej? Może dużo zależeć od niego samego, czasami wystarczy coś spróbować by móc zdecydować czy chce się podążać daną drogą, a najgorzej jest zacząć.
Tu urwała gdyż bylo blisko dziewczyny.
- Ej ty mała - zaczęła Marta, energicznie dosiadając się obok dziewczyny. Licealistka nieco zdezorientowana zasłoniła telefon na którym wcześniej namiętnie coś pisała i zaskoczona spojrzała na zielonowłosą. - Masz pożyczyć ognia? - Marta wyjęła z kieszeni kurtki fajki, jednocześnie otwierając paczkę i wyciągając ją w stronę dziewczyny jakby chciała ją poczęstować. Zaczepiona dziewczyna uśmiechnęła się lekko, po czym skinęła głową. Wsunęła telefon do kieszeni i zamiast niego wyciągnęła do Marty zapalniczkę. Na to zielonowłosa czekała, zabierając od licealistki zapalniczkę dotknęła całej jej dłoni i spojrzała zaskoczonej prosto w oczy. Marcelowi mogło wydawać się, że ta chwila trwa dobre kilka sekund.

Marcel przysiadł się po drugiej stronie dziewczyny. Mogła czuć się nieco osaczona, choć Marta skutecznie ją rozproszyła. Tak właściwie nie był pewien, czego do końca od niej chciała. Myślał, że ruszą prosto do jej mieszkania, skoro Stańczyk podał już adres.
- Też bym zapalił - powiedział na głos to, co przyszło mu na myśl.
Nie chciał jednak przeszkadzać swojej towarzyszce. Zamilkł, obserwując jej dalsze działania.

Marta poczęstowała wszystkich papierosami, każdemu też odpaliła fajkę, po czym oddała licealistce zapalniczkę. Wtedy dziewczyna wstała z ławki.
- Wpadniecie do mnie? Zapraszam na kawę - zaproponowała.
- Jak masz na imię? - zapytała ją Marta, która z lekkim ociąganiem się wstała z ławki.
- Ania - odpowiedziała jej licealistka.
- To co Marcelu, pójdziemy do Ani na kawę, skoro nas tak ładnie zaprasza? - zapytała zielonowłosa.
Feliński poczuł lekki dreszcz. Marta nie musiała nawet wypowiedzieć na głos sugestii, aby ta zadziałała.
- Bardzo lubię kawę. Tak właściwie to jestem uzależniony od kofeiny. Ale ze wszystkich możliwych uzależnień… to zdaje się najmniej szkodliwe - mruknął. - Choć z drugiej strony pewnie jeszcze lepiej byłoby uzależnić się od dobrej książki… - zawiesił głos. - Tyle że w towarzystwie milej próbować pysznego naparu. Tak właściwie nie musi być pyszny, wypiję wszystko.
Mówił trochę zbyt szybko i nerwowo. Poczuł lekki dreszcz na myśl o tym, jak wielką moc posiadała zielonowłosa. Wcześniej wykorzystała ją na Szczepanie, a teraz na Ani. Mimo że Marcel spodziewał się tego, to i tak dotknęło to go w jakiś mocny sposób. Ciekawiło go, czy kiedyś Marta użyje swojej mocy na nim...
Na razie jednak wstał i rozejrzał się.
- Prowadź! - rzucił wesoło do dziewczyny i zaciągnął się papierosem.
Ania z uśmiechem na ustach i papierosem, którym od czasu do czasu się zaciągnęła, prowadziła ich w stronę bloków o których mówił Stańczyk. Krok miała całkiem żwawy.
Stańczyk zaśmiał się pod nosem, a Marta rzuciła Marcelowi pytające spojrzenie.
- To o której idziesz na randkę? - Marta zapytała Anię.
- Jaką randkę? - dziewczyna zmarszczyła nieufnie brwi, a Marta ułamek sekundy później położyła rękę na jej ramieniu.
- No z chłopakiem… - zaczęła Marta.
- Adrian - powiedział Stańczyk - kolega póki co. Ale jak randka się odbędzie to zostaną parą już na długie lata.
- W sensie kolegą, tym Adrianem o którym mi mówiłaś - wyjaśniła zielonowłosa wciąż z ręką na ramieniu Ani.
- A tak! - odpowiedziała dziewczyna - muszę mu jeszcze odpisać, chciał przyjść po mnie na osiemnastą.

Marcel uśmiechnął się lekko do Marty. Nawet wcześniej nie zauważył tego, jak bardzo charyzmatyczna potrafiła być.
- Doradzimy ci, w co się ubrać - powiedział. - Musisz zrobić na nim dobre wrażenie. Bo to jasne, że się zgodzisz, co nie? - rzucił tonem sugerującym, że to oczywistość. - Może już teraz mu odpisz, bo potem zapomnisz.
To było romantyczne… Świadomość, że znalazł się właśnie przed rozpoczęciem długoletniego związku i nawet pomoże w jego zaistnieniu… była naprawdę cudowna.
- Dobry pomysł - powiedziała Ania, po czym od razu wyciągnęła telefon i zaczęła skrobnać smsa, z papierosem w jednej dłoni szło trochę dłużej. Nie przerywała jednak kroku podążając jak zombi do celu.
- Gdzie pójdziecie? - zapytała Marta.
- Nie wiem. Pyta czy wolę do kina czy do restauracji na kolację - wyjaśniła Ania.
- Czyli chce cię gdzieś zabrać ale sam nie wie gdzie - podsumowała Marta - aha.
Po tych słowach spojrzała na Marcela. - Gdzie zabrałbyś dziewczynę na pierwszą randkę? - zapytała.
- Do restauracji - odpowiedział mężczyzna. - Po pierwsze, lubię jeść. A po drugie, czy na pierwszych randkach nie powinno chodzić o rozmowę i poznanie się? Jaki sens jest siedzieć z kimś w milczeniu i oglądać film? Po seansie jako para jesteście dokładnie w tym samym miejscu, co przed seansem. Mówiąc metaforycznie. Lepiej poznacie i zaprzyjaźnicie się w restauracji. Chyba że nie macie wspólnych tematów i uważasz, że będzie raczej nudno. Wtedy kino brzmi lepiej.
“Choć gdybyście nie mieli o czym rozmawiać, to pewnie tak czy tak nie byłby to najlepszy związek.”
Marta pokiwała z uznaniem głową, zaś Ania zaczęła skrobać na telefonie odpowiedź.
- Dokładnie też tak myślę - powiedziała zielonowłosa.

Kilka minut później, cała trójka zgasiła niedopałki papierosów i weszła do klatki schodowej prowadzącej do mieszkania Ani. Nastolatka nie musiała używać kluczy, drzwi nie były zamknięte na zamek. W środku panował chaos w postaci wszędzie wszystko. Przydałoby się porządne sprzątanie. W salonie głośno grał telewizor. Ktoś tam był, usłyszeli szuranie i huk, jaki mogło wydać coś drewnianego składającego na podłogę.
- Dalej, idziemy - mruknął Marcel do Marty. - W razie czego będę cię ubezpieczał - dodał.
Nie sądził, żeby miało dojść do rękoczynów, ale na pewno nie można było tego wykluczyć. Marta na pewno dałaby sobie radę sama, ale mężczyzna chciał dać jej do zrozumienia, że może na niego liczyć. Chwycił klucze w kieszeni kurtki niczym kastet i ruszył w stronę huku.
- Zaczekaj - powstrzymał go Stańczyk - za trzydzieści trzy sekundy będzie stał odwrócony plecami do drzwi i nie zobaczy od razu, że ktoś wchodzi. Zaskoczycie go. Po czym zaczął odliczać. Trzydzieści, dwadzieścia dziewięć, dwadzieścia osiem…
- Muszę go jak najszybciej dotknąć - szepnęła Marta, chociaż Marcel pewnie zdawał sobie z tego sprawę. Tymczasem Ania pozostawiona sama sobie, śmiałym krokiem ruszyła w stronę drzwi za które mieli przejść dopiero za dwadzieścia trzy (według Stańczyka) sekundy.

Marcel odniósł wrażenie, że wszystko działo się bardzo szybko. Nie spodziewał się, że błazen będzie tak pragmatycznie pomocny. Chyba naprawdę go nie doceniał.
- Chwilka - szepnął do Ani, która jako jedyna rzecz jasna nie słyszała głosu Stańczyka. - Zabolał mnie brzuch, poczekaj chwilę.
Złapał jej ramię jedną ręką, a drugą położył pod mostkiem, jak gdyby niespodziewana kolka była nie do zniesienia. Marcel liczył, że będzie trwała mniej niż dwadzieścia sekund… Miał nadzieję, że dziewczyna ją uszanuje, mimo że tak właściwie była wierutnym kłamstwem.
- Ojej, ojej. Może chcesz sobie usiąść? - zapytała z przejęciem, wskazując wolną dłonią tapczan w środku pomieszczenia w którym był jej ojciec.
- Jedenaście, dziesięć… - liczył Stańczyk.
- Myślisz, że to może być zapalenie wyrostka? Bo boli mnie o tu… - wskazał prawą dolną część brzucha. - To tak nagle powinno boleć? Wiesz coś może na ten temat?
Jęknął przeciągle. Miał nadzieję, że w ten sposób uda się kupić jeszcze trochę czasu. Przejawiał chęci do siadania.
- Czekaj a po której stronie? Zaraz, po której jest wyrostek? - Ania analizowała, krótko, w tym czasie Stańczyk kończył odliczać.
- Teraz! - polecił, gdy odliczanie dobiegło końca. Marta korzystając z jego polecenia wparowała pierwsza do pokoju. Ojciec Anny zdążył się obrócić, pewnie wyczuwając za plecami ruch. Zdążył też przybrać zaskoczony wyraz twarzy, nim Marta ułożyła na jego ramieniu swoją dłoń. Wtedy zaskoczenie zmieniło się w błogi uśmiech. Patrzył na zielonowłosą jakby zobaczył anioła.
- Po prawej jest - powiedział Marcel. - Ale boli już jakoś mniej. To chyba niestrawność. Ale wstyd. Przepraszam za dramę - mruknął lekko zawstydzony.
No cóż, normalnie poczułby się naprawę nie w sosie, tak robiąc z siebie debila, ale teraz miało to jakiś cel.
- Chodź, Marta już rozmawia z twoją tatą. Ciekawe o czym - mruknął. - Przeszło mi na szczęście - uśmiechnął się lekko.
Wszedł do środka.
- Dzień dobry. Mam na imię Marcel, a to moja koleżanka Marta - powiedział. - Miło nam pana poznać.
Ciekawiła go reakcja mężczyzny, bo już teraz jego mina była zastanawiająca.
- Ah Marcel! - wykrzyczał uradowany mężczyzna z miną kogoś, kto zobaczył dobrego znajomego - No to rozgość się! Gość w dom, wody do zupy - zaśmiał się radośnie niczym święty Mikołaj. - A ja mam jedną - gestykulował przy tym przesadnie, pokazując palcami niby coś małego - sprawunię do załatwienia. To tymczasem borem lasem!
Stańczyk zaniósł się śmiechem, a ojciec Anny zaczął wychodzić z salonu. Nie wyglądało jednak, że chce opuścić mieszkanie, bowiem kierował się do innego pokoju.
Marcel z niepokojem spojrzał na Martę.
- Co takiego mu przykazałaś? - zapytał.
Ruszył za nim, mając nadzieję, że uda się zareagować, gdyby chciał uczynić coś naprawdę podejrzanego.
Równocześnie rozejrzał się po otoczeniu. Wiedział, że mężczyzna nadużywał alkoholu, ale alkoholik alkoholikowi nie był równy. To była bardziej speluna, czy coś nieco przyzwoitszego?
Mieszkanie było przyzwoite, ale bardzo zaniedbane. Widać było tu brak kobiecej ręki od dość dawna, oraz chaotyczny bałagan. Marcel chyba niepotrzebnie poszedł za ojcem Anny, ten jak się okazało, wszedł do sypialni, prosto do niezbyt już dobrze pachnącego łóżka. Wyglądało na to, że Marta wysłał go spać.
- To pokaż co masz w szafie - usłyszał kawałek rozmowy zielonowłosej z nastolatką. Najwyraźniej jego przyjaciółka miała zamiar doprowadzić sprawę do końca i uszykować Annę na randkę.
Marcel mimo wszystko chwilę jeszcze stał nad mężczyzną. Upewnił się, że naprawdę położył się, żeby zasnąć. Dopiero wtedy delikatnie przymknął drzwi. Być może jego sen nie był zbyt lekki, a lepiej, gdyby nie obudzili go przypadkiem. Dziewczyna zasługiwała na chwilę spokoju.
Wrócił na korytarz i zapukał w ścianę przed wejściem do sypialni.
- Mogę wejść?
Wolał nie nakryć dziewczyny półnagiej.
- Tak, jasne - usłyszał głos zielonowłosej - przydasz się w ocenie czy to czy to…