Brat Agilulf słysząc słowa Wernera przerucił oczami, kiedy von Rohrbach swoją cegiełkę dorzucił i on swoją dodał, dość gorzką.

- Cóż za mądrość przez was przemawia bracia, lecz pamiętajcie, że to na zwierzu wszelakim Bóg stworzył człowieka, a zwierz strach czuje. Zwierz instynktem się kieruje. Instynkt pochodzi od Boga. Wasz ślepa wiara w świętą relikwię, bo jej strzec nam, a nie w bój zabierać jest i rzucanie się do gardła Brata Raspe jawnie prawdziwe szatańskie zakusy zdradza, gdy człeka pobożnego się ośmiesza. Przemyślcie to Bracia i na drodze się skupmy. To nie są dobre strony.

* * * * * * *

Kiedy propozycja wypalenia znaków padła spojrzenie które Brat Agilulf posłał Zygfrydowi zabić by mogło pewnie.
- Chcesz wojnę mieć z nimi, czy ich nawrócić? Przemyśl Barcie swe myśli i przyjdź do mnie później, a poradzimy. Najlepiej sam w ich miejsce się postaw i zapytaj siebie, co ty byś zrobił na ich miejscu, gdy gdzie miejsce znakami chronione i zło pieczętujące chce się otworzyć. Nie poprę żadnej wojny, a wszelkie ku temu dążeniu wybatożę z tego kto ku temu czyni. Póki cień jest pokojowej, choć może i burzliwej koegzystencji, póty będę stał na straży interesów Kościoła i całego ludu Bożego.

* * * * * * *

Bracia radzili, a oleum w głowie von Leiningena się przemieszczało. Zasadzka? Zaczynał w to wątpić... wszak czy cystersi w swojej pobożności i nieudolności nie opowiadali poganom o nich samych? Czyż nie byłoby trudem, by poganie mieli kogoś kto ich język znał? Jeśli tak, cóż za problem upozorować szatańskie dzieło i uprowadzić samotnego, by go przesłuchać i wszystko się o nich dowiedzieć? Wojna, wojna informacyjna, zatem na wyjątkowo przebiegłych Sasinów trafili... a to mogłoby być bardzo dobre, gdyby paktując się spotkali! Lecz! Na Zakonu warunkach!

- Zatem na koń, ruszamy niezwłocznie. Gdyby to pułapka, to by tak umiejętnie śladów nie zacierano. - zakomunikował Agilulf - Dwóch ludzi jeszcze, bo czterech jeźdźców to dość bo wroga pojmać, koniecznie! ..a naszego przyjaciela odbić. Nie ma czasu się dozbrajać i ubierać. Kto co ma na sobie tak jedzie. Teraz jeszcze mogą kluczyć, ale gdy na płaskie wejdą prostą drogą pójdą. Lasy sięgną przepadło. Fritz, drogę prowadzisz. Na koń!

Sen wszelaki widać opuścił członki Brata Agilulfa, a sen musiał miewać dziwny, bo w pełnej kolczudze sypiał, lecz o dziwo wysypiał się. Płyty zbroi leżały obok posłania.

Nocna napaść wielkim mirum dla całej załogi zakonnej się okazała. Po równo siostry Gertruda i Katerina, bracia rycerze, jak i ci co wartę w tej godzinie mieli uwierzyć w to nie mogli, że takie incydenta na nich spadły. A przecież każden z nich prawdę tę znał, że pogańskie syny jeno właśnie z zaskoczenia i z zasadzki atakują. Nigdy w otwartym polu nie stają, jak to szlachetnym ludziom przystoi. Jeno po nocy, z ukrycia, jako sam diabeł dobrych chrześcijan napadają.
Na szczęście dysputa o tem, co zrobić należy krótka była i w mig decyzję podjęto.

- Trza nam czem prędzej w pogoń ruszyć, bracia -zaordynował Werner von Trier
- Zatem na koń, ruszamy niezwłocznie - tymi słowy dysputa finis swój znalazła.

Niebo ciemne i czarne ziemie okrywało, jakoby pled ciepły. Wiosenna to noc była, ale tego dnia jeno wąski sierp luny okolicę oświetlał. Dobrze porę Sasiny wybrały. Mrok swój płaszcz nad nimi rozpostarł i tym trudniejsze zadanie przed tropiącymi stało.
Przez metrów kilka dość łacno, śladem Sasinów podążać było. Im jednak dalej od obozu tym tropy coraz słabsze i trudniej dostrzegalne. Pośród skał one kluczyły i trud wielki podjąć należało, aby drogi w ciemności nie pogubić.

- Zda mi się bracia, że trud nasz daremny - rzekł von Trier, który wielką ochotę na bitkę miał.
- Zaiste słaba wiara w tym sercu, bracie - odrzekł na to Herman z Turyngii, który ku zaskoczeniu wszystkich także na polowanie ruszył - Jeśli Bóg z nami, któż przeciw nam?

Werner odgryź się chciał, ale w natenczas Fritz, sługa brata Agilulfa rzekł do ściany kamiennej zbliżając się:
- Panie to koniec. Sasiny albo jakowąś magię użyły i przez skały przeszli, albo tajne wejście się tu jakieś kryje.

Trop doprowadził rycerzy dosłownie pod kamienną ścianę i nikt dalszego tropu podjąć nie umiał. Ślady stóp Sasinów znikały tuż przed wielkim głazem, który w zbocze wzgórza był zanurzony. Na różne sposoby wyjście z tej sytuacji znaleźć próbowano, ale z mizernym skutkiem.
Wiele czasu stracili braci, coby zagadkę tę rozwiązać. Żadnym jednak sposobem rozwiązania znaleźć nie umieli.

Dnia następnego, poszukiwania podjęto. Rezultat jednakowoż takoż samy był. WObec takie stanu rzeczy pośród służebnych plota się rozeszła, że poganie magią władają i w powietrzu rozpływać się umieją.
Zaiste źle to na morale i wydajność pracy wpłynęło. Każden jeden bowiem bardziej na swoje bezpieczeństwo zerkał niż rozumną pracą się zajmował.

Kolejne inspekcyje miejsca, gdzie ślad się urwał nic, a nic nie dały. Po prostu kamień w wodę. Jeszcze większą trwogę w szeregach służebnych to spowodowało, a i czcigodne siostrzyczki zaczęły przebąkiwać, że miejsce na siedzibę zakonu źle wybrane zostało.

Dni mijały z wolna i dzięki Bogu, Sasiny na kolejny atak nie zdecydowały się. Mimo to lęk duży wśród wartowników panował. Mistrz Andreas starał się nad budowniczymi i posługaczami zapanować, ale nawet on przemówić im do rozsądku nie mógł. Legenda o kosmatym diable, co ludzi porywa coraz większą estymą się cieszyła.

Bracia, co przez komtura do zarządzania siedzibą wyznaczeni zostali, nie lada orzech do zgryzienia mieli.

Bruno przeprowadził próbę dymu na tajemniczej skale. Okazało się, że to dobrym pomysłem i odkrył szczeliny które najpewniej do jakiś jaskiń prowadziły. Brat zakonny zdziwiony był przebiegłością tego konceptu. Nie dawał jednak za wygraną. Sprowadził nazajutrz Meistera Andreas gdy ten robotę wszystkim rozdysponował. Poprosił o pomoc jego i biegłych tropicieli z ich załogi co oko mieli sprawne. Pokazał swoje odkrycie i rzekł:

- Przejście jest na pewno. Musimy tylko je odnaleźć. Wskazówka jest znaczy ciąg tutaj powietrza mamy. Proszę brata co na konstrukcjach się zna i braci o bystrych oczach o pomoc. Wejście do jaskini może mięć tu jakiś mechanizm uruchamiający tajne przejście. Szczerze w to jednak wątpię Sasini to nie monarchowie. Przejście pewnie jest naturalne zamaskowane tylko sprytnie. Skupiłbym się dwóch kierunkach. - Bruno postukał kila razy nogą w ziemię - Przy ziemi wejście dobrze zamaskowali lub - uniósł palec w górę - na linach wchodzą i schodzą wysokością od wroga się odgradzając. Musimy sprawdzić obie możliwości do dzieła bracia.

Kilka dni upłynąć musiało nim w końcu zagadkę zniknięcia podstępnych Sasinów odkryto. A wszystko dzięki bratu Bruno, co na conceptum znamienite wpadł i dymem z żagwi, skałę kazał oczadzić.
Dzięki temu wprzódy istnienie jaskini odkryto, a później dzięki pracy i wysiłkowi mularzy wejście do niej.

Legendarny spryt Sasinów zaiste potwierdzony został. Ich droga wyglądać bowiem tak musiała. Gdy z obozu krzyżackiego chyłkiem się oni wymknęli, ostatni z nich ślady z nimi zacierał. Gdy pod głaz wielki dotarli, kilka metrów przed nim zatrzymać się musieli i z tego miejsca na ów głaz wskoczyć musieli. Tym samym pozór sprawiając, że magią władają i w powietrzu rozpływać się umieją.
Po prawdzie na głaz ów wskoczywszy, wspinać się po nim zaczęli i tą drogą na szczyt wzgórza dotarli. Tam pośród różnych mniejszych i większych kamieni jeden specjalnie spreparowany się krył. Wydrążony w środku i bardzo lekki, choć z wyglądu na ciężkim się zdawał.

Usunąwszy ó wydrążony kamień, oczom zakonnej kompani, ukazało się zejście do jaskini. Na linach do środa spuścić się trzeba było. I gdy to uczyniono wszystkim włosy dęba stanęły i w widok, jaki ujrzeli uwierzyć nie mogli.
Widok ów do prawdy przerażający był i wielu o torsje straszliwe przyprawił. W niewielkiej komnacie bowiem setki kości pogryzionych się znajdowało, a pośród nich także kawałki skóry i mięsa. Gdyby jeszcze były to kości zwierząt, to można byłoby o tym widoku inaczej pomyśleć. Niestety pośród szczątek ludzkie czaszki i miednice zauważono.

Blady strach padł na wszystkich służebny, a i sami bracia zakonni wielce się strwożyli.
Na razie o odkryciu wiedziało tylko kilku mularzy oraz braci Bruno, Agilulf, Zygfryd, Werner von Trier oraz meister Andreas. Pewnym jednak było, że wieść o znalezisku szybko obóz obiegnie i źródłem nowych kłopotów będzie.

Następnego dnia, ledwo słońce ponad horyzont się wzniosło, zaskakujący gość do obozu zawitał.
Czcigodny Gunter Schlise na czarnym, jak najciemniejsza bezgwiezdna noc, meklemburczyku. Rycerz ów, co ze Szwabii pochodził jako świecka pomoc braciom zakonnym przez samego komtura Kauernik był posłany. Żaden z braci, co w obozie już był praktycznie nic nie wiedział o nowoprzybyłym. Tym większą we wszystkich ciekawość on budził.