Alice i Ryan Groggins chodzili z sobą w poprzednim roku. Krótko, jedynie dwa lub trzy miesiące. To jednak wystarczyło, aby Bria znienawidziła Alice. Gdy były znacznie młodsze, czasami nocowały u siebie. Nigdy nie były najlepszymi przyjaciółkami, ale koleżankami - bez wątpienia. Bria od dziecka powtarzała, jak bardzo Ryan podobał się jej. Opowiadała o swoim wymarzonym ślubie z nim. Rysowała ich inicjały w serduszkach. Alice przy tym wszystkim była. Wreszcie marzenia Brown się spełniły. Zaproponowała Ryanowi związek, a ten się zgodził. Nic dziwnego, Brii nie brakowało urody. Wnet okazało się jednak, że ich charaktery zupełnie do siebie nie pasowały. Brown była zbyt wybuchowa, kłótliwa, a przede wszystkim zazdrosna. Sama doprowadziła do tego, że Ryan z nią zerwał. Ten dzień przeszedł do historii w życiu Brown. Płakała kilka godzin, upiła się doszczętnie w trakcie lekcji, po czym wyszła na dach budynku. Zaczęła wrzeszczeć, że skoczy i może zrobiłaby to, gdyby Ryan jej nie powstrzymał. Nie wrócili jednak do siebie. Brown nie została wyrzucona ze szkoły tylko dlatego, bo jej matka jest dyrektorką. Z trudem, ale zamiotła sprawę pod dywan, tłumacząc córkę chorobą psychiczną i ciężką depresją. Co powinno się leczyć, nie piętnować.

Niedługo potem Ryan i Alice zaczęli z sobą chodzić. Bria była przekonana, że od miesięcy Briarwood urabiała jej chłopaka, pragnęła go dla siebie. Brown nienawidziła jej z całych sił, bo przez to wszystko miała ogromne problemy z matką, które do tej pory się nie zakończyły. W oczach Brii Alice była przyjaciółką, która wepchnęła jej nóż w plecy i zaczęła nim kręcić tak długo, aż ją rozbolały nadgarstki. Nienawidziła jej i nie raz można było słyszeć jej okropne komentarze na korytarzach. Próbowała wszystkich nastawić przeciwko Alice.

Już prawie jej się udało… kiedy nadszedł dzień tej cholernej sztuki! Po Romeo i Julii liceum pokochało Briarwood, przynajmniej chwilowo. A Bria zaczęła drzeć sobie włosy z głowy mocniej niż kiedykolwiek wcześniej.

Dlatego też uważam, że Bria jest najbardziej podejrzana.

Charlie nieraz chodził z ojcem na ryby i polowania. Odbywały się w parku stanowym Kalisto Rivers. Barnes nie cierpiał tego z całych sił. Nie znosił zabijania. Te wypady, mające na celu „zrobienie z niego mężczyzny” traumatyzowały go. Czuł się po nich brudny, zły i skażony. Jego ulubionym filmem od dziecka był Bambi (serio), natomiast ojciec kazał mu trzymać wiatrówkę i strzelać nią do jeleni. I nie tylko jeleni. Do wszystkiego, co żyje - jak wydawało się Charliemu. Barnes nie mógł tego wytrzymać. Już jako dziecko wzrastał w nienawiści do siebie za to, co robił. To prawda, że ojciec kazał mu ciągnąć spust, ale koniec końców to była jego decyzja, czyż nie? Może lepiej było znosić bicie i wyzwiska, ale nie tracić niewinności. Ale Charlie miał tylko kilka lat i nie myślał o tym jak dorosły. Po prostu chciał, żeby tata go kochał. I kiedy rzeczywiście robił to, co mu kazano, ojciec był dla niego taki dobry, dumny, uśmiechnięty i szczęśliwy. Zdawał się zmieniać w słońce. I choć nie rozpraszało mroku, który zbierał się w Charlim, przynajmniej nieco go ogrzewało. Z czasem sytuacja się poprawiła. W gimnazjum i liceum Charlie mógł udawać, że nie ma czasu na polowania, gdyż koncentruje się na nauce. Poza tym faktycznie poświęcił się aktorstwie. Zmienianie się w kimś, kim nie był, dawało mu ulgę, której nie był w stanie uzyskać nigdzie indziej.

Podczas polowań mały Charlie niekiedy widział w parku Alice. Jego ojciec za pierwszym razem nakrzyczał na nią, gdyż była kompletnie sama w potencjalnie niebezpiecznym miejscu. Ale ona i tak tam wracała. Mówiła, że lubi tę spokój, ciszę i naturę. W samym środku obiektu znajdowało się jeziorko pełne łabędzi. Briarwood przychodziła tam, żeby je karmić. Jej obraz z workiem pełnym okruszków zapisał się w pamięci Charliego jak na kliszy fotograficznej. On przychodził tam dla zabijania i śmierci. Ona dla karmienia i życia.

Minęły lata, a Charlie wciąż uważał Kalisto Rivers za przeklęte miejsce. Nie był tam od wieków i nawet nie chciał myśleć o tym, żeby raz jeszcze odwiedzić park. Dlatego tak bardzo zdziwiło go, kiedy w liceum Alice napomknęła mu, że wciąż tam chodzi regularnie. Barnes nie mógł zrozumieć dlaczego. Briarwood odpowiedziała, że jej powody się nie zmieniły. Wciąż lubiła spokój, ciszę i naturę. Poza tym łabędzie jej nadal potrzebowały. Uważała, że bez niej zginą.

Tyle że to Alice zginęła. A przynajmniej zaginęła. Charlie nie ma wątpliwości, że to miejsce jest najbardziej podejrzane. To zły park. Park pełen śmierci. Nie wie, co zdarzyło się tamtej nocy. Uważa jednak, że Briarwood mogła tam pójść, aby się uspokoić. Jeżeli morderca szedł za nią, to znaleźli się obydwoje w idealnym miejscu na popełnienie zbrodni.

Charliemu zawsze bardzo zależało na tym, aby zostać znanym aktorem. Tak właściwie nie chodziło mu tyle o sławę i bogactwo, co poczucie, że jest naprawdę świetny w tym, co robi. Kiedy miał dobre dni - był zachwycający. Ale raz na jakiś czas nadchodziły te złe. To było jeszcze przed rozwodem jego rodziców. W domu panowała okropnie toksyczna atmosfera - albo wrzaski, albo absolutna cisza. Nic pomiędzy. Alice rozumiała, jak czuł się Charlie. Jej matka popełniła samobójstwo, a ojciec nadużywał alkoholu. Jeśli ktoś wiedział coś na temat dysfunkcyjnych rodzin, to na pewno Briarwood. Jednak pewnego razu rzuciła w stronę Charliego komentarzem, że ten przesadza i wcale nie ma aż tak źle, jak mu się wydaje. Chłopak wtedy bardzo cierpiał i komentarz Briarwood sprawił, że poczuł się tak naprawdę sam w tym wszystkim. Alice go jednak nie rozumiała - choć tak mu się wydawało. Pokłócili się wtedy okropnie.

Po wszystkim Charlie był w jeszcze gorszym nastroju niż wcześniej. Przygotowywał się do sztuki, ale nie mógł zapamiętać linijek. Poza tym odgrywał fatalnie. Kompletnie nie mógł się skupić. Nieoczekiwanie pomogła mu Julia. Pewnego dnia Charlie siedział sam w pustym korytarzu, powtarzając linijki, kiedy obok przeszła North i zaoferowała, że mu pomoże. Miała zacięcie artystyczne i smykałkę do teatru, Barnes bardzo to doceniał. Wspólnie ćwiczyli dialogi aż do wielkiej premiery Romea i Julii. Gdyby nie North, Charlie totalnie spieprzyłby występ. Natomiast dzięki niej poszło mu fenomenalnie. Nawet nie chodziło tylko o wskazówki artystyczne. Bardzo pomocne było to, że ktoś po prostu przy nim był. Po występie dziewczyna dodatkowo pogodziła go z Alice. Ten bajkowy happy end był zasługą tylko i wyłącznie Julii. Do dziś Charlie myśli o niej jak o jakieś bajkowej dobrej wróżce z kolorowymi włosami. Ma wrażenie, że nadal może na nią liczyć, nawet jeśli wyprowadził się i minęło tyle czasu.