Osoby, które trafią na przesłuchanie piszą JEDEN post w formie mowy obronnej. Potem następuje ponowne głosowanie, w którym do Eliminacji wymagana jest większość głosów.
Głosujcie ostrożnie!

Nagle, powietrze wewnątrz zapachniało ozonem, a wszystkie metalowe rzeczy zaiskrzyły się wyładowaniami. Trwało to zaledwie parę chwil, aby wreszcie skończyć się w ognistej kulminacji: portal w kształcie pioruna kulistego prowadził do innego świata, pełnego maszyn, świszczących w powietrzu kul, zgiełku artylerii, a także nieustającego dźwięku organ nabożeństw. Otworzył się nie stąd, ni zowąd, napełniając wnętrze zapachem kadzideł.

Portal, jak otwarł się, tak szybko zniknął, pozostawiając po sobie tylko zwęglony kawałek dywaniu i spopieloną ławkę, na której zazwyczaj siedzieli podejrzani. W miejsce, gdzie przed chwilą jeszcze wściekle syczała energia elektryczna, stał wielki mężczyzna, którego spowijał obłok dymu.

Mężczyzna był wysoki. W istocie, można by powiedzieć, że był wprost wielki. Wielgachny. Na oko, miał ponad dwa metry wzrostu, ale wyglądał na jeszcze większego, bowiem pod dziwną szatą rodem z czasów już dawno minionych i czarną, skórzaną kurtką, która była narzucona na nią, wyłaniał się kształt naprężonych ciągle muskułów. Wyglądał, jakbym samym wzrokiem mógł wbić kogoś w ścianę, nie mówiąc już o sytuacji, gdyby musiał użyć wielgachnych ramion i rąk, które wyglądały jak bochny chleba. W nich spoczywała sporych rozmiarów strzelba, a wnioskując po wybrzuszeniu po prawej stronie kurtki, spoczywał tam kolejna broń, tym razem zapewnie obrzyn. Po ciasnej komendzie policji przetoczył się dźwięk przeładowania broni.

Twarz jego była zacięta, ale całkowicie pozbawiona emocji. Splątane dziko włosy zakrywały oczy, które pobłyskiwały czerwonym światłem.

To był on. Terminator Jezus. Nie musiał się przedstawiać, wszyscy wiedzieli, kim był. Co do tych jednak, którzy z jakiegoś powodu nie wiedzieli, zawsze mogli się nauczyć. Broń była w stanie nauczyć dużo.

Wreszcie, Jezus otwarł usta, a głos, który wyrwał się z wnętrza, był twardy jak stal.

- To co, zbawiamy?

Mikołaj przez cały ten czas czekał na odpowiedni moment. Wytężał słuch, aż wreszcie uznał, że nadeszła stosowna chwila. Teraz! Efektownie wygramolił się spod stołu, rozrzucając na boki poły peleryny.
- Jestem wampirem! Nie powstrzymacie mnie! - zakrzyknął, po czym wskoczył na mebel.
W departamencie krążyły już o nim legendy. Podobno Mikołaj potrafił wcielić się w dowolną rolę. Z początku robił to po to, aby zaimponować dziewczynie. Raz był wampirem, innym razem Justinem Bieberem. W końcu policja poznała się na jego niezwykłych zdolnościach i zaczęła wykorzystywać talenty młodego mężczyzny do infiltracji grup przestępczych.
Niestety wieloletnia praca pod przykrywką przy rozpracowywaniu dealujących narkotykami grup gothów, rzuciła mu się na mózg. Z tego ostatniego przydziału Mikołaj nie wrócił już taki sam. Naprawdę uwierzył, że jest nieśmiertelnym wampirem, obdarzonym ponadnaturalnymi zdolnościami. Jeśli departament ściągnął go tutaj z urlopu na "podreperowanie nerwów", to sytuacja musiała być iście kryzysowa...

- Nie przeszkadzajcie mi teraz. Udam się spokojnie na medytację, podczas której będę telepatycznie czytać wasze mózgi. Kiedy już dowiem się kto z was należy do mafii, nie będzie litości. Dla nikogo.
Mikołaj zacisnął szczęki, omiatając zebranych groźnym spojrzeniem. Po chwili milczenia ruszył w stronę umieszczonego w rogu fotela. Zgasił światło, które znajdowało się bezpośrednio nad tą częścią pomieszczenia. Dopiero wtedy mógł zasiąść w odpowiednio mrocznym kącie i skupić się na obserwacji.

- Dwadzieścia centów proszę pana. Tak, będziemy mieli te precle w kształcie motyli szanowna pani. A ten tort o kolorze burzowego nieba będzie na godzinę siedemnastą młodzieńcze -

Jacob miał dziś ręce pełne roboty. Interes się kręcił i mężczyzna doskonale wiedział dlaczego. Wpierw należało należycie przygotować składniki.
Tak. Świeże składniki były ważne.
Dlatego mąkę zamawiał wprost od młynarza. Przychodziła każdego ranka, a nawet bardzo wcześnie rano. Tak rano, że Jacob aby ją odebrać musiał wcześnie wstawać i niemal nigdy nie widział porannego słońca w czasie drogi do pracy. Potem przychodził dostawca jajek. Świeże, od pewnego farmera, dosłownie tuż za miastem. Przedziwny to był człowiek i Jacob wolał nie podpytywać go, czym karmi kury które znosiły jaja dosyć słusznych rozmiarów.
Potem przychodzili kolejni, w tak małych odstępach czasu, że często musiał się uwijać, aby odebrać masło, mleko, przyprawy, bakalie i inne składniki do wypieków. Bywały też specjalne składniki, do specjalnych ciast które również miał w ofercie. I te przychodziły jedynie, kiedy dzwonił do pewnego człowieka. Pewni ludzie to podstawa piekarskiej branży, to był fakt.

Wypieki. To był chyba kolejny powód, dla którego mu szło. Nie dzisiaj, ale od pewnego czasu. Fantazyjne kształty, o które podpytywali klienci były jego tajemnicą. Najskrytszą tajemnicą. I nie chodziło o droczenie się z uroczymi klientkami dopytującymi się o ilość mielonych migdałów w cieście, lub czy lepiej jest dodać mleko tłuste, czy raczej chude do nadzienia budyniowego. Jacob miał pewne receptury, których nigdy i nikomu nie zdradzał. Konkurencja wszak nie spała.

Oczywiście normalne pieczywo też było w ofercie, i nie brakowało na nie chętnych. Prości robotnicy, klasa pracująca średnia, ludzie w garniturach, a i biznessman się czasem trafił.

W końcu zadzwonił telefon, którego zapracowany Jacob prawie nie odebrał.
- Halo? Tak? Na kiedy? Będzie. Zaraz wysyłam kuriera! - uradowany poszedł pakować przesyłkę specjalną. Specjalny rodzaj ciasta dla specjalnych klientów. Prosto pod drzwi. Za dodatkowe pięćdziesiąt centów od paczki.-