Otoczone tytoniowym dymem Plenty i Dr Reye rozmawiały o sprawach drobnych i pozornie błahych. Czas jednak mijał im w dziczy miło, zwłaszcza, że przez przyjemny zapach dymu docierał do nich apetyczny aromat bulgoczącej zupy, którą przygotowywał Dustin. Skrupulatna wynalazczyni może i nie była specjalnie wylewna, ale przyjemnie uspokojona towarzystwem pani doktor postanowiła przy niej sprawdzić swój ekwipunek. Główną jego częścią był zasobnik z narzędziami w formie rękawicy. I choć wygląd tego przedmiotu był bezsprzecznie niesamowity, to Plenty czuła, że ma do niego niesamowity sentyment, którym chwilowo nie podzieliła się z panią doktor. Mniej osobiście, odebrała drugi przedmiot jakim był pękata butla z rżniętego szkła z pompką i rozpylaczem. Zdobił ją bardzo wymowny piktogram trupiej czaszki i płomienia, a z wylotu dyfuzora docierał miły zapach perfum z nutą ananasa. Plenty nie miała wątpliwości do czego to służy.
Pani doktor z kolei w końcu udało się namówić wynalazczynię na opatrzenie drobnej rany policzka. Drobnej być może, ale nie od tego była doświadczonym lekarzem polowym, by zignorować taki drobiazg w warunkach tropikalnych. Wyciągnąwszy torbę lekarską, przemyła ranę i usunęła z niej niewielką pozostałość kolca jakiejś rośliny. Bez zaskoczenia spostrzegając, że gazików ani dezynfektantu z torby w ogóle nie ubyło. Zdawało się ich dość na całą wojnę burską. W przeciwieństwie do 3 fiolek z czerwonawą substancją, której recepturę doskonale znała.

Zapach tytoniu dotarł i do profesora, który okiem zaciekawionego obserwatora patrzył jak pan Runnerrock właściwie z niczego robił całkiem przyjemnie pachnącą zupę. “Zapasy”, którymi były jakieś zebrane przez alpinistę wiechcie korzeni i Bóg raczy wiedzieć czego jeszcze, okazały się całkiem miło zapowiadającym się surowcem na zupę. I profesor cierpliwie czekał na możliwość konfrontacji marnych informacji wzrokowych z zachęcającymi informacjami uzyskanymi powonieniem. Dustin zaś zupy doglądał niemal od niechcenia, przyglądając się w międzyczasie mapie. Lina, którą niósł ze sobą, owszem zdała mu się użyteczną, ale nie tak pasjonującą w tej chwili jak ów pergamin. Choć niemal tak interesującą jak dwie zajęte swoim towarzystwem panie, którym po chwili zaniósł po misce zupy.

Panna Craft podróż zniosła wyjątkowo źle. Być może czas już był by zasiadła za biurkiem dziennika i ustąpiła młodszym pannom w pozyskiwaniu wieści? A może tylko chwilowa niedyspozycja. Dość rzec, że usnęła niemal od razu. Sir Archibald zaś oddalił się by pobyć sam na sam ze sobą przez jakiś czas.

Pozostała czwórka zajęła się lekko pikantnym posiłkiem. Nie wrzącym. Ale gorącym. Takim jak zaleca się jadać w ciepłym klimacie, by rozgrzane od wewnątrz ciało odbierało skwar jako przyjemny chłód. Tak też zastał ich zmrok i wspólnie mogliby przyrzec, że cokolwiek się działo w tej sielskiej krainie, mogłoby się dziać dłużej. Życzywszy więc sobie dobrej nocy, udali się na spoczynek.

***

Profesor E. Vanderbelt podczas swojej pory czuwania słuchał dźwięków dżungli. Wiele z tych dźwięków znał, choć nie do końca wiedział skąd. Być może z płyt podróżnych podobnych tym jakie nagrywała panna Craft podczas swoich wojaży. A może skąd indziej. Nie wiedział. Za to ze zdziwieniem konstatował, że potrafi nazwać gatunki owadów, płazów, ssaków i gadów, które owe dźwięki wydzielają. A jeśli się naprawdę dobrze skupiał to i ich łacińską nazwę, którą co pewien czas mruczał mimowolnie pod nosem. Ale nie sama fauna i flora były domeną profesora. W jego głowie przewijały się zasady ekonomii, doktryny polityczne, oraz daty i wydarzenia. Nie brakowało i, co przyszło mu do głowy, gdy spojrzał w niebo, podstaw astronomii. Nocne niebo Jumanji było jednak zupełnie innym niż to nad Londynem (oczywiście gdy akurat trafiło się na jeden z tych nielicznych dni w roku by niebo to zobaczyć). Konstelacje nad nim niczego mu nie mówiły i niczego nie przypominały. A znał układy przecież z obu półkul i wiedział, że część z nich powinna być w taki czy inny sposób obecna. I dopiero gdy do głowy mu przyszło, że być może warto by sporządzić notatkę, a może i szkic, a jego spojrzenie z gwiazd spłynęło na obozowisko, z zaskoczeniem zauważył, że pomiędzy namiotami ziemia opuściła się w dół tworząc lej głębokości okopu. I cicho, niemal bezszelestnie opuszczała się nadal. Umysł profesora tym razem dostrzegł w tej sytuacji wzorce odpowiadające rekordom poukładanej wiedzy. Choć tylko odpowiadające. Nie identycznej. Takiej leje mogły oznaczać dwie rzeczy. W pierwszej kolejności lotne piaski. Lotne piaski były jednak czynnikiem pozbawionym woli i pojawiały się losowo. Ten lej zaś pojawił się pod wygasłym ogniem i powoli zaczął swą powierzchnią docierać do wszystkich namiotów. To zaś oznaczało mniej prawdopodobną, bo tak jak w przypadku wija opcję przerośniętą w stosunku do tej sobie znanej.
- Mrówkolew - powiedział cicho, po czym gdy uznał, że to za mało powtórzył to słowo tym razem alarmującym krzykiem.
Dosłownie na chwilę przed tym jak z osypiska wystrzeliły mięsiste ramiona jakiegoś stworzenia, które choć szukały po omacku, to dość celnie namierzały namioty i ich lokatorów. Dustin i panna O’Toole obudzili się nim ramiona ich dopadły. Mniej szczęścia miała pani doktor, która przezornie swój namiot ustawiła tak by drapieżniki nie miały do niego dostępu z żadnej strony. Poza dołem. Macka uchwyciła ją za łydkę i zaczęła wyciągać z przechylonego namiotu.

Profesor jako pierwszy zaś dostrzegł, że na dnie leja wyłonił się kształt stworzenia odpowiedzialnego za nocne najście.

Pani doktor stawała w życiu przed wieloma dramatycznymi decyzjami. Ciąć, nie ciąć. Leczyć od razu, zostawić w kolejce. W końcu medycyna, czy literatura jak pragnęła jej matka. Ostatecznie jednak wszystkie jej dotychczasowe wybory pchnęły ją do miejsca gdzie nieznana dotąd istota zaczęła wyciągać ją z namiotu na zewnątrz i chyba do dołu. Odruchy Eleonore włączyły się szybko. Kopniak w mackę, kurczowe złapanie za pierwszą rzecz jaka się nawinęła pod rękę, a był rondelek Dustina i w końcu okładania mięsistego ramienia. Niestety wszystko to należało do czynności, które mrówkolwa nie zaskakiwały i choć zyskały pani doktor może trochę ponad sekundę, nie zatrzymały pochwycenia.

Tymczasem w obozie rozgorzało, bo bohaterowie Jumanji napaść przyjęli z podniesionym podbródkiem. Pierwszą krew wytoczył monstrum sam profesor, który bezceremonialnie wypalił do nieznanego gatunku, prosto w paszczę. Chitynowy pancerz łba z jednej strony oderwał się ujawniając miękką tkankę, a mrówkolew zafuczał gniewnie. Gniew jego jednak błyskawicznie został stłumiony kolejnym wystrzałem. Śrut z fuzji Dustina roztrzaskał kolejne warstwy pancerza docierając też głębiej do miękkich tkanek, których wybroczyny chliznęły na ściany ziemnego leju, lśniącą w świetle gwiazd posoką. Tego dla mrówkolwa było dość i rycząc schował łeb pod ziemię. Łeb. Ale nie mięsiste ramiona. Jeszcze nie. Nie na czczo.

Obaj panowie zaś skupieni chwilowo na celu mieli ograniczoną możliwość reakcji na atak na swoją osobę. Co mięsiste ramiona wyczulone na ciepło, o czym wiedział profesor, wykorzystały. Pierwsze pacnęło profesora. Chciało go pochwycić, ale profesor już wcześniej planując wycofanie się, uniknął oplątania otrzymując jedynie uderzenie, które bez wątpienia zaowocuje siniakiem na lewym udzie.

Dustin z kolei miał szczęście. Albo przeciwnie. Rozgrzana wystrzałem fuzja, została wzięta przez ramię mrówkolwa za cel i pochwycona. Nim padł drugi wystrzał, Dustin mógł się szarpać o broń, lub ją puścić. Zdecydował na to drugie widząc iż opały pani doktor są coraz większe. Puścił zdobycz na pożarcie mrówkolwu i rzuciwszy się uchwycił rękę wciąganej na dno leju blondynki. Dopiero to zatrzymało ją chwilowo w miejscu wymuszając próbę sił pomiędzy mięsistym ramieniem, a parą poszukiwaczy przygód. Próbę sił, którą jednak czuli, że przegrają, bo wyczuwszy ofiarę druga macka zaczęła wyszukiwać pochwyconej już ofiary. Mrówkolew chciał się skromnie zadowolić jedną osobą i się zakopać. Całkiem w jego mniemaniu pojednawczo w stosunku do tych dziwnych obcych.

Obcy mieli jednak inny plan. Panna O’Toole mianowicie sięgnęła po mocniejsze argumenty i wydobyła z ekwipunku laskę dynamitu. Piastowała bowiem zasadzie, że w życiu nigdy nic nie jest pewne i nie zaszkodzi nosić w torebce na wszelki wypadek awaryjnej laski dynamitu nawet na herbatkę, lub spacer po parku. A na wyprawę do Jumanji zabrała ich trzy. Z resztą był problem gdy wnosiła je na pokład sterowca, ale wolała o tym nie pamiętać. Niemniej teraz miała jedną w dłoniach i potrzebowała ognia. Resztki ogniska rozeszły się po ścianach leju gdzie dogasły od wilgotnej ziemi, ale spojrzenie wynalazczyni spotkało się ze spojrzeniem profesora, który akuratnie przeładował sztucer. Rzuciła w dół leju.

Percepcja czasu całej czwórki tradycyjnie zwolniła, co jednak znaczenie miało tylko dla profesora, który na celowaniu był skupiony. Wystrzelił, a ładunek prochowy w krótkiej chmurze iskier wybuchł wysyłając kulę w pożądanym kierunku. Nasączona ziemią okrzemkową nitrogliceryna eksplodowała gwałtownie z piorunującym efektem. Dwie z czterech mackowatych odnóży zostały oderwane i wyrzucone w powietrze. Pozostałe poranione zagrzebały się w ziemi.
Pani doktor zaś, oraz Dustin nie słyszeli kompletnie niczego poza wysokim gwizdem gdzieś z tyłu uszu. Nie licząc tego i stłuczenia jakie otrzymał w trakcie walki profesor, byli jednak cali.

Co jednak było bardziej niepokojące to fakt, że namioty Sir Archibalda i panny Craft były puste. Nie nosiły, ani znamion napaści, ani ucieczki. Zupełnie jakby dwójka Anglików zniknęła. Dopiero dogłębniejsze przeczytanie ujawniło dziwne znalezisko. Nadpalone i sczerniałe szczątki jakiegoś papieru. Resztki napisu na jednym ze skrawków były nadal widoczne: “Karta Postaci”. Na innym zaś nazwa zasłyszana w krainie pod innym niebem: “Draugdin”. I nic więcej.

***

Ranek przyniósł poprawę sytuacji. Co prawda noc niespecjalnie pozwoliła zregenerować siły, ale nic więcej już ich nie niepokoiło, a słuch powoli wracał pani doktor i Dustinowi. Mogli ruszać w dalszą drogę.

Dotarcie do rzeki z mapą było dla Dustina rozczarowująco łatwe. I nie zajęło im więcej jak godzinę marszu. Pozostało zgodnie ze wskazówką Wilhelma podążać wzdłuż leniwych meandrów. Co już było mniej wygodny gdyż rzekę porastały rozłożyste sagowce i mahonie, przez które już musieli się pracowicie przedzierać. Z mapy jednak wynikało, że niezbyt długo. Wioska miała być za milę, lub dwie. Niestety w pewnym oddaleniu od rzeki. I po drugiej jej stronie. Co Dustina wcale nie zmartwiło, gdyż mapa uwzględniała wiodący do wioski… linowy most. A raczej to co z niego zostało. Gdy dotarli na miejsce w miejscu mostu pozostała tylko jedna przerzucona lina. Resztki drugiej zwisały smętnie po obu stronach rzeki. Tak jak dwie, z których zbudowano wcześniej deskowy podest. A przeszło 15 metrów szerokiego koryta rzeki może nie było jakoś mocno najeżone skałami, ale nurt był na tyle silny, że mógł porwać nieszczęśnika, który weń wpadnie. Ale podczas gdy profesor i Dustin zatrzymali się przy mocowaniu ostatniej sprawnej liny, Plenty, a raczej jej nos poczuły dziwny niepasujący do otoczenia zapach. I choć nikły to zbyt dobrze sobie znany by go przegapić. Weszła pomiędzy zarośla rozglądając się, a po chwili dołączyła do niej Eleonore. Po chwili wzrok obu kobiet spoczął na kawałku tkaniny, który po podniesieniu okazał się białą szmatą przesiąkniętą smarem rusznikarskim.