Kogutowi ponad głową
Ćwirki jeszcze wirowały
Do kolusia piszcząc mową
Ptasiej wrzawy, gdy znikały

- Co się dzieje? - siadł pod płotem
Czuł znajomą we łbie pustkę...
Pióra umazane błotem,
Wziął od Kury mokrą chustkę

Zimny okład z piersi młodych
Zaraz żony mu zrobiły
- Czemu tu tak dużo wody?
We łbie głośne dzwony biły...

Już się lisek nisko skłonił
I szykował się do przejścia,
Lecz z krzakami wraz odsłonił
Coś na kształt czyjegoś wejścia.

W mgnieniu oka capnął chłystka
I przygwoździł go do ziemi.
Zakrył łapą koniec pyszczka.
Zając krzykiem nic zmieni.

Czuł się jakby ogień połknął.
Nie znajdzie już pomocy nigdzie.
Aż do ucha lisek warknął.
-Spokój mały! Ktoś tu idzie.

Wpadłeś koło jamy wilka,
albo strasznego niedźwiadka.
dojdzie tutaj za chwil kilka,
Dla niego posiłek gratka.

Już uwalniam twoją łapę.
Uspokójże się od zaraz,
Lecz nie puszczę taką gapę,
zrobiłbyś mały ambaras.

Borsuk teren rozpoznawał.
Chociaż mięcej, pod onuce,
Ręce sobie uciąć dawał,
Że to jego okolice.

O tam będzie jego jamka,
Może trochę zapuszczona,
Zaraz znajdzie klucz do zamka
I się dowie czy to ona.

Jeszcze kogut nam pozostał,
A zapomniał co się działo.
Przecież nieźle w swój dostał.
Jął się pytać co się stało.

Dowiedział się w niezłym trudzie.
Dostał garnkiem z popijawy.
A skąd woda i gdzie ludzie,
Nikt sobie nie zdaje sprawy.

Dlatego borsuk z bobrami,
Poszedł zbadać sprawę całą,
Siedzą w lesie za krzakami
i robią inspekcje małą.

Zając w szczęście swe nie wierzył
choć podsunął chorą łapkę;
ach, ze strachu ledwie przeżył,
gdy go lis przycisnął kapkę!

Krzyczeć chciał i wiać na skróty
od koszmaru, wreszcie drapnąć
lecz do ziemi znów przykuty
jeno pisnął, zdołał sapnąć…

Spojrzał gdzie mu lis pokazał -
oj, faktycznie była dziura;
„ech – raj klęską się okazał” -
poczuł jak mu cierpnie skóra…

Zęby same jęły szczękać
malutkiemu futrzakowi,
łapki niżej znów przyklękać,
uszy spuścił wzdłuż tułowia…

Wiedział, że nie piśnie słowem,
lecz co robić – łapka boli:
„Ja się bardzo chętnie dowiem,
jak wyzwolisz nas z niedoli?”

„Skoro mnie uratowałeś
pomóż dotrzeć mi do mamy;
powiedz też, że żartowałeś –
uciec stąd rady nie damy?”

Wszak ty jesteś lis przechera,
co forteli zna tysiące.
Teraz sposób ty wybieraj!
Proszę, bądźmy już na łące!”

Sam zdumiony swoją mową,
zamilkł nagle chociaż szeptał
podniósł w górę łapkę zdrową –
„będę grzecznie z tobą dreptał!”

Słychać. Idzie jak wichura.
Lisek powoli ogon podwinął,
Nawet sprytem nic nie wskóra.
Cicho w liście się zawinął.

-Plan jest prosty jak sztacheta
Nie ma co się w oczy stawiać,
Jeśli trafi nam się taka heca,
Pozwól wtedy mi przemawiać.

A tym czasem borsuk butny
Przekomarzał się z bobrami
-Koszę chwasty po raz setny
Odrosną i tak parami.

Lepsza praca u Augiasza
Tam to tylko gnój by wybrać.
Krzak byś ściął, ba! Solą zraszał,
Poodrasta jak ta hydra!

Piękny mój dom jak królewna.
Tylko się wydaje mały.
Mówiłem że ściany z drewna?
Chodziło mi o kryształy!

Bobry nic na to nie rzekły,
Niech se borsuk zdrów pogada.
Im nadzieje już uciekły.
Nawet łapa w grunt zapada.

Sam ten fakt wzbudził zdziwienie,
że ta norka jeszcze stoi.
Mokro nieco w tym terenie.
Próchno w drzwiach obaw nie koi.

Borsuk klucz włożył do zamka,
A rozmachem, bo to moda.
W ręku pozostała klamka,
Z dziury wystrzeliła woda.

Lis przyglądał się tej akcji,
O nich było tyle strachu?
Wyściubił łeb z za akacji.
-Próżny alarm mały brachu.

Zając siedział cicho, grzecznie,
dość już miał serducha bicia,
kiedy będzie znów bezpiecznie?
„znów chcę spokojnego życia!”

Gdy zobaczył trzy zwierzaki
wcale nie był spokojniejszy
„Lis nie boi się – on taki
większy, szybszy i dzielniejszy…”

Miał nadzieję, że dwa bobry
nie są zagrożeniem dużym;
Lis okazał się być dobrym,
zając nieco się rozchmurzył.

Poznał także i trzeciego
(do niedawna jeszcze wroga)
o tak – trochę bał się jego
bo u niego mina sroga…

Ten co się kłócił się z bobrami
toż to borsuk – wrzeszczyryjek! –
to przed jego okrzykami
zając wiał i wpadł po szyję.

Teraz też się skulił cały
chciał najprędzej już stąd uciec
wolał by go nie złapały
łapy bobrze, ni borsucze.

Łapka wolna była wreszcie
choć bolała – da się skakać
zając spojrzał myśląc jeszcze
„Wcale nie dam im się złapać!”

Z przekonaniem i z nadzieją
czekał na dogodną chwilę
aż „wrogowie” się zaśmieją,
by oddalić się o milę.

Borsuk wziął się zaczerwienił
Oczy jego pełne buntu
Żywioł chatkę mu przemienił
W malowniczą kupę gruntu!?

Wciąż nie wierzy,
Wciąż drzwi szarpie,
Ciągle straty nowe mierzy
Gdzie zamieszka!? Znów na skarpie!?

Spojrzał tak na bobry oba
Ni ze złością, ni z wyrzutem
Ej! Nie strugać tu nieroba!
Jeno drzwi otworzyć dłutem!

Drzwi mi się zaklinowały!
Ciągle zmyślał jak najęty.
Więc nie wytrzeszczajcie gały,
Który do pomocy chętny?!

Zamiast śmiać się – znów się kłócą,
zając stwierdził, że być może;
nim uwagę nań swą zwrócą -
dał drapaka prosto w zboże

Lecz do pola miał kawałek
nim dokica - minie chwila,
łapki mokre, obolałe
ile może on wysila…

Kica, koziołkuje, pędzi
wtem poślizgnął się na trawie -
zzzium – podjechał w stos gałęzi
i pomyślał – „Już po sprawie..."

jeszcze się odwrócił biedak,
żeby spojrzeć znów na łąkę
coś mu przeszkodziło jednak -
och, na nosie miał biedronkę!

To zwierzątko, mniejsze znacznie
i od bobrów, i borsuka
jego kropki tak dziwaczne…
Spytał: „Czego ty tu szukasz?”

„Ja uciekam przed bobrami
żeby na mnie nie krzyczały
one tam są– za krzakami…
tam gdzie sidła mnie złapały…”

Wyrzuć klamkę, daj z tym spokój,
Szkoda tylko czas marnować.
Masz zalany cały pokój.
Nie masz już co tam ratować.

Wróćmy lepiej na obejście,
Tam zwierzęta wszystkie radzą.
Może znajdą jakieś wyjście,
Albo chociaż jeść podadzą.

Dzieją tu się sprawy dziwne,
Mimo że zjadłbym śniadanie,
Trzeba przegnać myśli piwne
I podjąć jakieś działanie.

Może teraz coś się uda.
Coś mi stary osioł gadał
Że miała się zebrać druga,
Inna niż poprzednia rada.

W tym momencie mały zając,
Siedział zziajany na łące.
Mimochodem rozmawiając
Liczył kropki na biedronce.

-Słuchaj szkrabie, w ciemnym lesie
Nie jest wolno chodzić młodym,
To ze sobą groźbę niesie,
Spotkania ze zwierzem głodnym.

Mimo, że jestem drobniejszy,
Swoje kropki mam na grzbiecie.
Wpadłem na pomysł fajniejszy,
Przecież marchew rośnie w lecie

Pójdźmy zatem się posilić,
Na pole, do koło zagrody.
Obiad możemy umilić,
Kropeleczką czystej wody.

Na wspomnienie o marchewce
nos zajęczy jął się ruszać
och, on nie jadł dziś nic jeszcze?
- czy to wcale was nie wzrusza?

Zając spojrzał na biedronkę
jak na Bardzo Mądre Zwierzę:
„tak, och, chodźmy tam za łąkę!” -
w głos zawołał bardzo szczerze.

Lecz obawy pozostały -
przy zagrodzie zamieszanie
zając nadal był zbyt mały
(i tak jeszcze pozostanie)…

Zerknął zatem z niepokojem
na kolegę maleńkiego
stwierdził „ja się trochę boję…
- Ty nie boisz się niczego?”

„Bo na polu zmieszanie;
jakieś dziwne są tam sprawy;
ja dostałem prawie lanie
ale jestem ciut ciekawy…”

zając patrzył, w brzuszku pusto
myślał zatem o jedzeniu
„poczęstować się kapustą
lub marchewkę chrupnąć w cieniu…”

Rozmarzony był gotowy
do powrotu znów na grządkę;
co tam konie, owce, krowy!...
Tak, on głupim był zwierzątkiem…

Zjeść i wypić- dobra sprawa!
Chociaż domek mój zalany...
A przy piwku i zabawa
Wnet zapomni dom kochany!

Niechaj będzie i ta rada!
Ale ja, bracia, dowodzę!
Ktoś ze szkodą tam się nada
Wnet zwierzakom ja dogodzę!

O tak- nowa rola dla borsuka
Wnet energii mu dodała
Chociaż woda w sufit stuka
Borsuk w polityce działa!

Idźcie bobry, robić tamę!
Weźcie woły do pomocy.
Ty, pająku, wołaj mamę
Z sieci wystrzel ją jak z procy

Bowiem potrzebuję szaty
Czy król chodził bez ubrania?
Lisy ślemy zaś na czaty
Szukać ludzi, a nie lania!