Niziołek uwielbiał zabawę. Resztką energii magicznej jak mu została po tym wyczerpującym dniu wyteleportował jedną z kart, które przerzucał człowiek do swojego rękawa. Poczuł przy tym ból głowy, chyba jednak niepotrzebnie przeginał. Jednak nic po sobie nie pokazał. Uśmiechnął się tylko szelmowsko i teatralnym ruchem sięgnął do swojego rękawa i wyciągnął stamtąd kartę.
- Nie zgubiłeś przypadkiem dziewiątki trefl? - spytał z bananem na twarzy oddając wspomnianą kartę.

-Jestem Ben, to Ercekion, nasz dowódca, a to Vincent. Co myślicie o przedstawieniu się i powiedzeniu paru słów o sobie, zanim się wepchniecie do drużyny? Bo tak jakby nieuprzejme odrobinę z waszej strony, tak nie zostawiać nam wyboru, i nawet się nie przedstawić.

Dorian zabrał kartę z ironicznym uśmieszkiem. Machnął ręką, poczym karta zniknęła. Obrócił rękę, lecz i tam nie było karty. Podwinał rękawy, tam tez jej nie było. Poklepał niziołka w głowę i pyk! Karta pojawiłą sie w jego ręce
- Widzisz? Bez bólu, bez zmęczenia. A efekt lepszy. Jetsem Dorian, i jestem magikiem.

Dorian wykonał swoją sztuczkę z kartami. Dopiero kiedy kilka osób w karczmie zaczęło klaskać z podziwem zauważyliście, że jesteście w centrum uwagi. Jedyny niezadowolony z tego był karczmarz, lecz mruknął tylko "znowu się zaczyna" i poszedł na zaplecze.
Natomiast klienci w karczmie zaczęli raz po raz mówić głośno "Bis, bis!".

- Pięknie, pięknie nie powiem. Jednakże, jak się to ma do wilkołaka? I ciągle nie raczyliście powiedzieć czemu zamierzacie na niego polować i czemu z nami i czemu nie zostawiacie nam wyboru.
Niziołek zaczynał być zmęczony przedstawieniem, które sam sprowokował. Wolałby, żeby Ercekion zajął się negocjacjami z tą dziwną dwójką, skoro się zadeklarował jako dowódca. Popatrzył na paladyna spod oka.

Elf przez cały czas siedział przy stoliku przysłuchując się rozmowie Bena i Ercekiona z pozostałą dwójką.Gdy zauważył,że są w centrum uwagi,powiedział do Doriana:
-Niezła sztuczka,ale wilkołaka nie pokona.

- Mam też inne atuty. Bisu nie będzie! Choćmy w jakieś bardizje osobiste miejsce. I do jakiegoś sklepu.
Dorian nie cierpiał, kiedy banda ludzi go podziwiała. To zwracało uwagę. "Tak, był jeden, sztczki pokazywał". NIe sposób uciec.

Całą rozmowę przemilczał wpatrując się w okno.
W jego głowie toczyła się bitwa.Intuicja mówiła mu,żeby zaufać tym ludziom,ale rozsądek nie.Przecież dopiero ich poznaliśmy..,pomyślał.W końcu lekko potrząsnął głową.Pyknęło a na oparciu krzesła siedziała biała sowa.
~Możemy im ufać,Ercekionie?~,posłał mu telepatyczną wiadomość.
Pod postacią ptaka sfrunął na skraj stołu.