Lukadepailuka

Jechaliście dalej w milczeniu, raz czy dwa zauwarzyliście może żółte ślepia gdzieś niedaleko was. Wydawałoby się, jakby was obserwowały.
Coraz bliżej było widać Mroczny las. Co dziwniejsze nie było widać nad nim burzowych chmur, tak samo jak i nad zamkiem, Fence za to miał drobne problemy techniczne, przez tą cholerną Mord-Sith, miał problemy poniżej pasa, mianowicie w gaciach. Ciężkie, grubsze niż zwyczajne spodnie, nie pozwalały się przemieszczać Twojemu męskiemu Ja na właściwe miejsce, wbrew pozorom dokuczało to bardziej niż deszcz. Do tego niedaleko Ciebie jechała ta walona Mord-Sith. Zanim jednak zdążyłeś coś z tym zrobić, wierzchowiec przedstawiciela Starszego Ludu zarżał dziko. Zły omen. Obok was grzmotnęło. Konie przestraszyły się i zaczęły biegać jak szalonę. Pogubiliście się w mrokach. Powoli zapadała noc. Obok was co raz strzelały pioruny.

Selina
Twój koń pognał szybko nie wiadomo gdzie, nie mogłaś go zatrzymać, więc zezłoszczona walnęłaś go raz agielem, koń zarżał i zwalił się na ziemię. Ups. Burza już zniknęła, jednak zapadła czarna noc. Niedaleko Ciebie widać Mroczny Las.

Vaneysh
Jako jedyny udało Ci się utrzymać konia w miejscu, nie chciał on jednak mieć zbytniego balastu na grzbiecie w razie gdyby coś miało walnąć obok niego, więc zaczął wyrzucać nogi do tyłu i stawać dęba, zwarzywszy na to, że nie umiesz zbytnio jeździć na koniu (brak umiejętności Jazdy Konnej), wyleciałeś przez jego szyję prosto w kałużę. Burzy już prawię nie ma. Dalej jednak nie widzisz przyjaciół, bo zapadła noc. Niedaleko Ciebie widać mroczny las.

Bailey
Jesteś na koniu dzięki niezwykłemu szczęściu, a mianowicie najbliżej Ciebie walnął piorun i koń z przerażeniem poleciał przed siebie, był jednak zbyt przerażony, a Ty zajęty zatrzymywaniem go gdy wlecieliście do Mrocznego Lasu. Koń stanął jak wyryty. Jest tutaj ciemno jak w nocy jednak nie pada deszcz. Do tego nie ma wiatru, pomimo lekkiego podmuchu.

Mellior
Kompletnie nie mogłeś skapnąć się gdzie jesteś, koń pognał jak szalony, zdaje Ci się, że nie była to zwykła błyskawica. Dzeszcz przestał padać, jednak już się zciemniło. Nikogo ze swoich nie zauwarzyłeś. Na szczęściu koń już zmęczony zatrzymał się. Obok Ciebie były drzewa z mrocznego lasu. Niedaleko usłyszałeś jakiś krzyk i aż się zląkłeś.

Ivor
Z wszystkich sił ciągnąłeś do siebie wodzę. Koniowi wędziło wbijało się, aż do krwi. Przed sobą jeszcze widziałeś Melliora, Twój koń jednak skręcił. Byliście już bardzo blisko Mrocznego Lasu. Rumak jednak poślizgnął się i wywalił w drzewo, przy okazji Twoja noga także walnęła w drzewo, do tego została jeszcze przygnieciona masą konia. Aż krzyknąłeś z bólu. Koń kwiczał leżąc na ziemi, nie dał rady się podnieść, Ty leżałeś nieopodal niego i trzymałeś się za bolącą nogę, chyba żadna poważniejsza kontuzja. Noc już zapadła, a burza przeminęła.

Hambutt
Twój bojowy kucyk nie zląkł się pioruna, ani pędzących w około niego koni. Zobaczyłeś jak Vaneysh spada z konia jednak silniejszy podmuch oddzielił Cię od niego. Jęknąłeś żałośnie lecąc z wiatrem. Wylądowałeś w jakimś rowie. Przez Ciebie przeskoczył jakiś olbrzymi wilk, o rozmiarach których nie widuje się na codzień. Wychyliłeś głowę z rowu i nieopodal ujrzałeś Mroczny Las. Ścisnąłeś mocniej swoją lutnie która jedyna ocalała z Twoich rzeczy. Nie ma już wiatru, ani burzy, jest za to ciemna noc.

 

Kerm

Bailey puścił mimo uszu pełne pogardy słowa Mord-Sith. "Chce moknąć - niech moknie" - przemknęło mu przez głowę. Widząc jej zachowanie pomyślał: "I to ma być dorosła kobieta?.... Już dawno wyrosłem z takich dziecinnych popisów..."
O ile zachowanie Mord-Sith wcale mu nie przeszkadzało, o tyle jej obecność - tak.
"Nawet gaci nie można sobie poprawić" - pomyślał ponuro. - "Jeszcze sobie pomyśli, że mam na nią ochotę.... "
Niezbyt wesołe rozważania przerwało dzikie rżenie konia. Spłoszony gwałtownym uderzeniem pioruna rumak pognał przed siebie. Na próżno Bailey szarpał za wodze wołając Prrrr!!! na zmianę ze Stój, przeklęta szkapo!
Towarzysze zniknęli jak zdmuchnięci, a Bailey zajęty powstrzymywaniem wierzchowca nawet nie zauważył, gdy znalazł się w Mrocznym Lesie. Wreszcie rumak się zatrzymał. Bailey uspokajającym gestem poklepał szyję wierzchowca.
- Dobry konik - powiedział półgłosem.
Zdjął płaszcz.
"Jedyny zysk to ten, że się zatrzymaliśmy i za kołnierz się nie leje" - pomyślał. - "Ciekawe, co z resztą kompanii..."
Na próżno rozglądał się dokoła szukając jakichkolwiek śladów obecności towarzyszy. Równocześnie usiłował sobie przypomnieć, co słyszał o miejscu, w którym się znalazł.... Jakie niespodzianki mogły spotkać nieostrożnego wędrowca.
"Przydałoby się światło... Ale do płomienia nie tylko ćmy ciągną..."
Wzrok powoli przyzwyczaił się do ciemności.
"Ciekawe, skąd ten podmuch" - pomyślał, spoglądając na ledwo widoczne w mroku, nieruchome korony drzew.
Wspomnienie widzianych niedawno żółtawych ślepi sprawiło, że sięgnął po miecz.
"Niezły początek wycieczki" - pomyślał. - "Sam w wielkim lesie" - dorzucił kpiąco.
Niepokój o resztę towarzystwa przezwyciężył chęć rozbicia obozu.
"Przyjechaliśmy chyba stamtąd" - spojrzał za plecy. - "Może by tak wrócić ta samą drogą..."
- Ruszamy, Papillon - powiedział cicho i poklepał pieszczotliwie rumaka. - Spróbujemy odszukać innych... Lub pozwolimy się odszukać - dodał z uśmiechem.
Zawrócił rumaka i z wolna ruszył w stronę z której, jak sądził, przed chwilą przybył. Jechał powoli, nisko pochylony nad szyją wierzchowca. Wypatrywał zarówno zwisających zbyt nisko, złośliwych gałęzi, jak i śladów, wizualnych bądź akustycznych, świadczących o obecności jakichkolwiek żywych istot.

 

kaufi

Mellior jechał gdzieś w środku pochodu spoglądając na towarzyszy. Gdy zaczęło padać rozłożył ręce i odchylił w siodle głowę do tyłu tak żeby krople padały mu na twarz*Dziękuję matko ziemio że zaszczycasz nas darem życia*. Jechał tak chwile i gdy odezwał się Bailey, usiadł normalnie.

- Jedziemy dalej czy też szukamy jakiegoś miejsca, w którym można przeczekać to nagłe załamanie pogody? Dość dziwne zresztą... Jakby ktoś nam robił na złość... W zasadzie jest mi to obojętne, ale to ponoć niezdrowe przebywać w czasie burzy na otwartym terenie... Podobnie jak chowanie się pod drzewami.

Powiedział Bailey.

-Nie zatrzymujemy się. jedziemy dalej, a jeżeli ktoś chce się zatrzymać to może wracać z powrotem, droga wolna. Trzeba przebyć wrogie tereny jak najszybciej, by niebezpieczeństwa z tych terenów nie zdążyły nas zauważyć, a co dopiero się nami zająć. Chcemy dotrzeć bez szwanku do Przejścia i wejść do Starego Świata.

Skontrował Baileya, Van.

- Jak na mój gust to już zauważyły. Ruszajmy dalej... Nie czas to na strach przed zmoknięciem.

Powiedziała piękna kończąc rozmowę, następną rzeczą która się wydarzyła było uderzenie pioruna i rozbiegnięcie się wszystkich.*świetny koniec dnia będziemy się ganiać po lesie, dobra pomyślmy najpierw do krzyku następnie do drogi* Gdy koń się zatrzymał Mellior zsiadł z konia wyciągną lewy tomahawk a prawą ręką złapał za lejce i ruszył w kierunku krzyku.

 

__________________
"because, if you confess with your mouth that Jesus is Lord and believe in your heart that God raised him from the dead, you will be saved."

Rom 10:9

Lukadepailuka

 

Alaron Elessedil

Kobieta rzuciła kpiąco:
-Jak na mój gust to już zauważyły-Van zignorował ją i zachowywał się tak, jakby nic nie powiedziała.
-Ruszajmy dalej... Nie czas to na strach przed zmoknięciem-rzekła.
-Nie ma sensu jechać szybciej niż jedziemy.
Araby są wytrzymałe, lecz wolne.
Nie możemy pozwolić sobie na pochopne spożywanie wszystkich sił naszych wierzchowców, gdyż mogą być nam potrzebne-powiedział wiedząc, że za chwilę napłynie cięta riposta ze strony Mord-Sith, ale kompletnie go to nie interesowało, gdyż nie miało to znaczenia.
Reakcje Młodych Ludzi są takie łatwe do przewidzenia. Stary Lud jest dużo mniej przewidywalny, co skłania do głębokiego zastanowienia nad kolejnym posunięciem. To właśnie zniechęca do bitw oraz potyczek, dlatego kraj jest w stanie pokoju oraz spokoju.
Swoją drogą nie wiem czemu Król kazał mi spotkać z tutejszymi ludźmi... Są tak mało stabilni, wybuchowi, a tym samym skłonni do napadów, co na pewno by się stało, gdyby nie Przełęcz, która jest błogosławieństwem Bogów dla Starego Ludu. Gdyby nie ona, już od dawna groziliby nam Ludzcy najeźdźcy, który bez wątpienia przegraliby z samymi Nadwornymi Magami, ale zniszczyliby część tego, co my zbudowaliśmy. Pewnie Elfy i Krasnoludowie też chcieliby zagarnąć nasze tereny. Jak wrócę, to będę musiał porozmawiać z Władcą na ten temat.
Być może dzięki tej misji uda nam się zawrzeć pokój z tą potężną rasą, co pozwoli na otworzenie szlaków handlowych, ale w przypadku próby napaści... Wtedy Zjednoczone Siły powstrzymają przemarsz jeszcze przed Przełęczą. Może nawet zrodzi się święta lub magiczna więź. To byłby podwójny skok dla naszej cywilizacji. Nasz magiczna potęga i ich przerażająca siła... Muszę tam wrócić, odzyskać moc, rodzinę, kraj, naród, wszystko, co miałem w poprzednim życiu...-to rozmyślanie przerwał Arab, na którym Vanyesh jechał. Zarżał gwałtownie, co nie wróżyło niczego dobrego. Mocniej uchwycił wodze i pochylił się nad uchem konia, gdy niedaleko nich uderzały pioruny i rozległ się grzmot, którego wystraszyły się konie.
Kątem oka zobaczył jak Bailey, Melior i rudowłosy Elf razem ze swoimi końmi pognali do Mrocznego Lasu, zaś Mord-Sith oraz Barda nie widział. W tym samym czasie, gdy usłyszał grzmot, zaczął mówić do Araba:
-Spokojnie, spokojnie, nie bój się-szeptał, trzymając rumaka tak, by nie uciekał gdzie popadnie. Podziałało. Wierzchowiec został w tym samym miejscu, lecz zaczął wierzgać kopytami, wyrzucać je do tyłu, stawać dęba, aż w końcu dopiął celu, zrzucił Przedstawiciela Starego Ludu z grzbietu, wyrzucając go przez szyję w kałużę, w której wylądował, lecz na szczęście podparł się i nie ubrudził zbytnio szaty.
Wstał, rozglądając się. Błyskawicznie zauważył, że burza prawie zniknęła. To samo stało się z jego towarzyszami, których nie było widać. Po chwili z zaskoczeniem zdał sobie sprawę z tego, że przez chwilę panował zadziwiająco silny wiatr, który ustał równie nagle jak się pojawił.
Tu musi być jakaś ingerencja. Może to "Mały Daviggi". Nie, on mnie nie lubi, ma potencjał magiczny, ale nie ma aż takiej mocy. Quirrin, najgroźniejszy kandydat w wyścigu o posadę Królewskiego Maga, przewodniczącego Nadwornych Magów oraz Konklawe Magów... Nie... Ani on, ani ja nie mielibyśmy takiej potęgi, by wywołać burzę aż tutaj oraz śledzić magicznie przez cały czas od wyjścia z Pałacu Królewskiego. Niemożliwe, żeby brał udział w tym ktokolwiek ze Starego Ludu. Zatem ktoś musi być tutaj... W każdym razie bardzo blisko...-pomyślał, rozglądając się wokół.
Nie mogę tak stać bezczynnie, ale znowu muszę dać znak Bardowi i tej kobiecie, żeby wiedzieli gdzie pojechałem...-rozejrzał się i postanowił zaznaczyć kierunek, w którym podążał, jakimś patykiem. Wbił go w ziemię tak, by wierzchołek pokazywał Mroczny Las.
Pewnie wiele stworzeń przejdzie tędy, zaś jedna dwudziesta zrozumie ten znak. Zapewne wszyscy będą starali się powrócić w to miejsce, a że idę w kierunku Lasu, powinienem spotkać się z Baileyem, Melliorem oraz Elfem. Jeżeli ten znak pozostanie na swoim miejscu, a reszta go zauważy, na pewno go zrozumieją-pomyślał i ruszył w kierunku Mrocznego Lasu, gdzie, jak mu się wydawało, pogalopowały konie trzech towarzyszy.

 

Prabar_Hellimin

Bard wsiadł na konia z myślą o niebywałych przeżyciach, o sławie i nie wiadomo czym. Przy bramie zostali zatrzymani przez strażników - niziołek pogadałby sobie z nimi, ale kobieta podała przepustkę, przez co bard nie miał szansy dać tym śmieciom wykładu.
Po drodze do, jak mówiono, Mrocznego Lasu, przygrywał delikatnie na lutni, niby szukając melodii dla wspaniałej pieśni, o wspaniałych czynach, wspaniałych ludzi, ale tak naprawdę niziołek chciał dodać sobie, czy ewentualnie innym, otuchy. Tym bardziej, że pogoda do wspaniałych nie należała. Hambut coraz bardziej żałował, że nie wziął jakiegoś dodatkowego okrycia, coć miałby za co. Gdzieś pomiędzy myślami i obawami przemykały się do jego świadomości dźwięki rozmowy jego towarzyszy, ale, jako że się nie wsłuchiwał, nie znał zbytnio jej przebiegu.
Nagle coś go wyrwało z głębokich rozważań nad tą wyprawą i jego, nieco przymusowymi przyjaciółmi - piorun. Wokół niego wszystkie konie szalały, jego wierzchowiec był jednak spokojny. Zanim porwał go wiatr i zanim zaczął przeklinać, że urodził się niziołkiem, zdołał zobaczyć Vanyesha, spadającego z konia.
Gdy odzyskał zmysły, zauważył, że jest w jakimś rowie i że, chyba podświadomie, zdołał odratować lutnię. Otrzepał skórzane spodnie i kurtę, oraz z wielką dbałosią również starał się oczyścić prawie nową białą koszulę. Nerwowo poszukiwał sztyletu, noża, naszyjnika i rozeznania "skąd przyleciał", bo w końcu piechotą podróżować nie będzie, a poza tym, tam powinien znaleźć kogoś, o przyzwoitych rozmiarach.

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Kerm

Nadzieja na ewentualne oddalenie się od ewentualnych wrogów zginęła wraz z kwikiem umierającego konia.
Bailey w myślach podziękował bogom za to, że nie ugrzązł pod martwym rumakiem. Bogom i tajemniczemu wilkowi, który ocalił go od noża elfa.
Ze zręcznością kota poderwał się z ziemi.... I zaklął w duchu, widząc przed sobą kilkanaście ciemnych sylwetek. Uzbrojonych w paskudnie wyglądającą broń o dwóch ostrzach..
Rzut oka do tyłu wystarczył, by wymazać wszelkie pomysły o odwrocie na z góry ustalone pozycje.
"Jatki tu będą proste" - złośliwa acz nader trafnie oddająca rzeczywistość myśl prześlizgnęła się wśród szarych komórek.
- Najlepszą obroną jest atak, prawda? - powiedział do swego jedynego towarzysza. Odpowiedzi nie oczekiwał...
Wyszczerzył zęby w wilczym uśmiechu i jak błyskawica ruszył na najbliżej stojącego wroga. Zadał cios mieczem i odskoczył, starając się uniknąć błyszczących w mroku ostrzy.

 

Midnight

Wreszcie ruszyli ku niezadowoleniu Bailey'a. Selina usmiechnela sie pod nosem spogladajac na jego kwasna mine. Slicznie... Nie lubila gdy mezczyzni za bardzo zadzierali noska. Naturalnie nie liczac ubustwianego przez nia krola. On mogl wszystko... I nie jeden raz juz z tego przywileju korzystal. Obcy wspomnial cos o wytrzymalosci swojego rumaka. Phi... Cos w tym starym kraju muzgi wolno im dzialaja jezeli nie zrozumial o co jej chodzilo. Przeciez powiedziala dosc wyraznie zeby jechali dalej a nie zaby pedzili dalej na zlamanie karku... Echhh .. Widac nie tylko cialo ma wiotkie ale i umysl... Draznily ja rowniez te zolte slepia pojawiajace sie znikad i natychmiast znikajace gdy sie spojzalo w ich strone. Coz... Wolala gdy przeciwnik staje do walki otwarcie.. Czy to czlowiek czy zwierze... Hmm.. Ciekawe jak walczylo by sie jej z wilkiem lub niedzwiedziem... Mrrauu.. Juz czula ten przyjemny dreszcz pod skora.... Dreszcz bolu...
Nagle potezna blyskawica trzasnela tuz obok nich. Glupi kon natychmiast zerwal sie do galopu.. Widzac ze wszystkie znane jej sposoby nie dzialaja chwycila Agiel i uderzyla go w bok. Zwierze zarzalo i zwalilo sie na ziemie. Szczesciem w odpowiednim momencie zeskoczyla z siodla. Przekleta chabeta.. Miala stanac a nie sie przewracac! Coz.. przynajmniej dreszcz bolu byl w tym wszystkim przyjemny.. Moze by tak zdzielic go ponownie... W koncu jednak porzucila ten pomysl. Pospiesznie sprawdzila czy kon jeszcze zyje i to na ile jest zdatny do dalszej drogi. Jezeli nic sie z nim zrobic nie dalo to zabija go Agielem rozkoszujac sie chwila blogosci zatopiona w bolu jakie zwierze jej ofiarowuje w ostatnim momencie zycia. Nastepnie zebrawszy najwazniejszy ekwipunek rusza w kierunku ciemniejszej plamy lasu (o ile ja widzi).
Jezeli jednak chabeta zda sie jeszcze do uzytku to wskakuje na nia i wybiera ten sam kierunek. W obu przypadkach Agiel trzyma w dloni i rozglada sie czujnie wokolo.

 

__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

Lukadepailuka

 

Moldgard

Podczas podróży cały czas przyglądał sie przedstawicielowi Starego Ludu zafascynowany jego budowa i postawą. Jego mięśnie było widać jak przez wodę ciekawe czy tak cienka skóra jest słaba i od lada ciosu otwiera się niczym wulkan wylewając litry krwi... Jego rozmyślenia przerwał piorun który padł niedaleko wierzchowca płosząc się i galopując w stronę lasu... -Stój, nie tam, do cholery jasnej nie do lasu!- krzyczał do końskiego ucha ciągnąc wodze z całej siły raniąc przy tym konia... W końcu się zatrzymał przewracając o jakiś cholerny krzew przygwożdżając Elfowi prawą nogę - Za jakie grzechy... Arggghh- wrzasnął z bólu. Po chwili zjawił się Mellior który pomógł zdjąć konia z zmiażdżonej nogi, na szczęście nic się nie stało po chwili masowania ból przeszedł. Ivor zabrał ekwipunek z konia po czym przemówił do kompana - Dzięki bracie jestem twoim dłużnikiem, gdyby nie ty na pewno zjawiły by się tu wilki i rozszarpały mnie... bezbronnego. Nie doczekał się odpowiedzi Elfiego brata gdy w jego głowie zawitały jakieś ciche kobiece głosy na chwile mącąc mu w głowie. Całe życie przeleciało mu przed oczami, ale było nieco inne u jego boku pojawili się rodzice... rodzice których nigdy nie miał... Ja nie mam rodziców! Nigdy ich nie miałem i mieć ich nie będę! - próbował się opamiętać i przerwać to szaleństwo krzycząc w niebo głosy...

 

__________________
Quick! Like a Shadows we must be!