Alaron Elessedil

Vanyesh posuwał się w stronę Mrocznego Lasu, gdyż tam, jak mu się wydawało, pognały konie trzech towarzyszy podróży. Idąc, myślał jak odnaleźć pozostałych dwoje, lecz nie pozostało nic innego jak czekać, gdyż rozpalenie światła było strasznie niebezpieczne, ze względu na zagrożenia jakie czają się wszędzie. Krzyk również byłby nie na miejscu, jeżeli życie było miłe. Zwierzęta bardzo polegają na słuchu, w tym drapieżniki oraz inne niebezpieczeństwa Mrocznego Lasu, do którego właśnie wkraczał.
Szedł przez to ponure miejsce nie natrafiając na ani jeden ślad Melliora ani Elfa, co zaniepokoiło Vana, gdyż mógł zgubić nie tylko ich, ale też siebie, a przy okazji kompletnie zdezorientować go w terenie.
Nie, to niemożliwe. Jestem Kartografem, bez przesady, będę wiedział skąd przyszedłem-pomyślał zapamiętując kolejne elementy charakterystyczne drogi, która szedł.
Nagle usłyszał jakieś dziwne odgłosy nadbiegające z daleka. Było to coś jakby... skrzeczenie. Z pewnością nie był to dobry znak, więc skoncentrował się. Odkrył, że niedaleko znajduje się jakiś Mag. Spodziewał się Maga nie daleko oraz zaskoczyła go jego obecność za jednym razem.
Być może to on przywołał tą paskudną burzę-pomyślał, lecz wyczuł coś jeszcze. Energię życiową Baileya.
Zająć się Magiem, czy pomóc towarzyszowi? Mag być może jest silny, więc trzeba się nim zająć. Człowiek poczeka-pomyślał, lecz poszedł dalej, a to co zobaczył, zaskoczyło go. Zobaczył Fence'a, wilka oraz około czterdziestu przedstawicieli jakiejś nieznanej jemu rasy. Wyglądały trochę jak Elfy, lecz mały ciemniejszą cerę niż te, które znał. Zobaczył, że towarzysz odpiera ataki, lecz wyraźnie czynił to od jakiegoś czasu, gdyż był zmęczony.
Wytrzymał do teraz, wytrzyma jeszcze chwilę. W tej chwili Mag jest pierwszorzędnym celem-pomyślał, ale zobaczył, że walka zaczyna mu iść mu coraz ciężej.
Nagle zobaczył siebie samego w lochach, trawionego przez wyrzuty sumienia. Ze zdziwieniem odkrył, że nie jest to obraz z przyszłości, lecz z przeszłości.
Nie mogę go tak zostawić. Niech febra ściśnie tego Maga pięćset i sześćset razy-pomyślał i zobaczył, że człowiek go zobaczył. Ich spojrzenia spotkały się, a Anturasi, korzystając z okazji, posłał mu ciepły, pełen nadziei uśmiech, dodający sił. Wyraz twarzy Vanyesha zdawał się mówić "wytrzymaj jeszcze chwilę, zaraz pomogę", zaś za chwilę przybrała ostrzegawczy wyraz i zdawała się mówić o niebezpieczeństwie, które zaraz przyjdzie ze strony Przedstawiciela Starego Ludu.
Uważaj Bailey, nadchodzi grad lodowych igieł-pomyślał, lecz wiedział, że tamten nie może go usłyszeć. Miał jednak nadzieję, że będzie na tyle przytomny, żeby odczytać, by usunął się z pola rażenia.
Najlepiej, żeby padł na ziemię-pomyślał, przywołując zaklęcie.
-Hasanar tul di uyrin!-wyszeptał najciszej jak mógł, po czym skierował wierzchołek kostura ku stworzeniom Elfopodobnym.
Zaklęcie miało przywołać tysiące malutkich, lodowych igiełek, które lecąc jedna przy drugiej, z ogromną prędkością, miały wbić się w ciała wrogów, a w najlepszym wypadku przedziurawić na wylot. Był to brutalny sposób, lecz dosyć skuteczny i pozwalał zabić większą ilość istot na raz.
Niestety nie był w stanie kontrolować ich lotu, więc jeżeli Fence nie zdąży się uchylić, trafią również w niego.

 

Prabar_Hellimin

Hambut poszedł przed siebię, po omacku. W pewnym momencie o coś się potknął. Zdenerwowany złapał za to, chcąc to odrzucić, w porę jednak zauważył, że to jego sztylet. Trzymając go w lewej ręce, prawą nadal ściskając lutnię, poszedł dalej, aż zauważył... Mord-Sith! Malec bał się nieco tej kobiety, ale stwierdził, że bestie, gotowe go pożreć, też się będą jej bały, a więc będzie przy niej możliwie bezpieczny. Krzyknął więc:
-Heeee-ej - z dbałości o swój głos, zniżył ton i podreptał w stronę kobiety.

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Kerm

Bailey machał mieczem, więcej zajmując się obroną, niż atakiem. Jakimś cudem nie został dotychczas trafiony, ale robiło się coraz goręcej.
"Diabelnie zwinne te elfy. Nie ma co mówić." - pomyślał między jednym a drugim machnięciem mieczem. - "Całe szczęście tylko pięciu... Ciekawe co..."
Kolejna myśl zatrzymała się w połowie na widok białej sylwetki, która pojawiła się w niezbyt oddalonych krzakach, niewidoczna dla atakujących Baileya elfów.
"Zwiewaj, póki czas, frajerze" - przemknęło mu przez myśl.
Zanim zdążył przekuć myśli w słowa ich spojrzenia spotkały się. W oczach przedstawiciela Starego Ludu widniała obietnica pomocy. I ostrzeżenie...
Przez głowę Baileya przemknęły liczne opowieści o dziwnych mocach Starego Ludu. I pojawił się cień nadziei na ratunek...
"Ciekawe, co zrobi" - pomyślał z trudem parując cios. Równoczesne obserwowanie wrogów i sojusznika wybiło go nieco z rytmu. Cofnął się o krok, a potem zamarkował atak.
Niemal podświadomie dostrzegł ruch kostura i pojawiającą się znikąd lśniącą chmurkę.
"Magia" - spłoszona myśl uciekła jak najdalej od nadciągającego niebezpieczeństwa.
Nie mogąc iść w jej ślady Bailey zrobił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy - rzucił się na ziemię...

 

Lukadepailuka

 

Midnight

Wciaz czujac pod skora przyjemne mrowienie, przeciagnela sie i wziawszy rzeczy ruszyla ku ciemnej lini lasu. W pewnym momencie mignela jej jakas galazka przechylona tak aby wskazywac grod. Glupie zarty ktos sobie robi albo tez nie jestesmy tu mile widziani. Stawiam zdecydowanie na to drugie. Miala wlasnie ze zloscia kapnac badyl gdy uslyszala czyjs krzyk. Natychmiast pozucial mysli o tym kawalku drewna chwytajac w dlon Agiel i gotujac sie na walke. Opuscila go jednak, choc niekoniecznie chetnie, gdy dostrzegla barda pedzacego w jej strone na leb na szyje ze sztyletem w reku. A moze by tak udac, ze sie go nie poznalo i poczestowac na dzien dobry Agielem.... Mysl byla przyjemna i z checia wprawila by ja w zycie gdyby brzdekajlo sie nie odezwal pierwszy.

-Heeee-ej...

Ehhh..., a mogla tak milo sie zabawic. Usmiechnela sie jednak do niego choc byl to usmiech raczej okrutny jaki zazwyczaj obdarzala torturowanych gdy wchodzila do celi. Ruchem Agiela wskazala mu prymitywny "drogowskaz".

- Ktos nas tu nie lubi.

Rzucila i spogladajac na barda podejzliwie spytala.

- Dorwales kogos czy to nie twoja ofiara krzyczala?

Watpila aby byla w stanie powalic kogokolwiek ale cuda podobno sie zdarzaja.

 

__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

Prabar_Hellimin

Spojżał na wskazywany przez Mord-Sith patyk i odpowiedział:

-Jedyną osobą, którą widziałem, od uderzenia pioruna, był ten, co to go ze Starego Ludu tu wysłali. I wydaje mi się, że to właśnie tutaj go widziałem. Ach, jeszcze propos widzenia - zgubiłem swoje rzeczy, w tym naszyjnik z szmaragdowym oczkiem. Nie widziała pani może? - zapytał i opierając lutnię o stopę rozejżał się uważnie po okolicy.

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Alaron Elessedil

-Hasanar tul di uyrin!-Van wyszeptał najciszej jak mógł, po czym skierował wierzchołek kostura ku stworzeniom Elfopodobnym.
Zobaczył jak ostrze stworzenia rozcięło ramię Baileya, który upadł po chwili. Piana poleciała mu z ust, więc Anturasi wywnioskował, że broń była zatruta.
W tym samym czasie rozległ się lekki huk i błysnęło niebieskie światło. Deszcz lodowych igieł spadł na głowy stworzeń Elfopodobnych, zabijając czterech z nich. Niestety reszta uciekła.
Jakimś cudem igły nie trafiły w Fencea ani w wilka.
Nagle wilk okazał się owym Magiem, którego wyczuł w stanie koncentracji i błysnęło światło, które zgasło równie szybko jak się pojawiło. Podczas owego błysku nawet nie zmrużył oczu, by mieć na oku owego czarodzieja. Jego oczom ukazał się wysoki, barczysty mężczyzna, który podszedł do jednego z zabitych stworzeń.
Vanyesh przyglądał się bacznie Magowi, po czym postanowił podejść do nieprzytomnego towarzysza podróży. Przygotował sobie szybkie zaklęcie, które mógłby rzucić w razie potrzeby.
Szedł wolno oraz ostrożnie, gdyż nie wiedział czego może spodziewać się po owym nieznajomym.
Już po chwili doszedł do człowieka i nachylił się nad nim, nie spuszczając z oczu nieznajomego maga.
-Potrafisz się nim zająć? Zlikwiduj tą truciznę, jeżeli możesz. Przeszukiwanie ciał to kwestia drugorzędna, a może szukasz odtrutki... Czemu mu pomagałeś? Czy to ty wywołałeś burzę? Co to są za stworzenia? Są podobne do Elfów...-zasypał nieznajomego.
-No zróbże coś-powiedział, patrząc na nieznajomego.

 

Midnight

-Jedyną osobą, którą widziałem, od uderzenia pioruna, był ten, co to go ze Starego Ludu tu wysłali. I wydaje mi się, że to właśnie tutaj go widziałem. Ach, jeszcze propos widzenia - zgubiłem swoje rzeczy, w tym naszyjnik z szmaragdowym oczkiem. Nie widziała pani może?

Wiedziala, poprostu wiedziala, ze on nie mogl nikogo zabic. Westchnienie zniecierpliwienia i ignorancji wyrwalo sie z jej piersi.

- Nie..

Warknela w jego strone i poprawiwszy torbe z ekwipunkiem oraz uchwyciwszy pewniej Agiel ruszyla w strone lasu. Jezeli bowiem ow obcy podazal w ta strone to i zapewne przynajmniej czesc z druzyny znajduje sie obecnie w lesie. Ciekawilo ja jedynie ktory z nich krzyczal. Po kilku krokach zatrzymala sie i odwrocila w strone barda.

- Idziesz?

Spytala. Miala nadzieje, ze okaze sie na tyle rozumny co by nie przeszukiwac teraz calej okolicy w poszukiwaniu swojej blyskotki. Nie czas to byl na takie zabawy.

 

__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

Prabar_Hellimin

Hambut zastanowił się chwilę: "zostać we względnie bezpiecznym miejscu, ale samemu, czy pchać się w las, w towarzystwie Mord-Sith". Spojżał jeszcze raz na patyk, potem na kobietę, znowu na patyk, machnął ręką i szybko poszedł, aby zrównać z Mord-Sith. Z obawą rozglądał się po ciemnej okolicy, jeszcze mocniej ściskając lutnię i sztylet

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Lukadepailuka

Vaneysh
Druid skończył przeszukiwać jednego i podszedł do drugiego. Następnie do trzeciego, chyba nie znalazł tego co chciał znaleźć, bo na twarzy zakwitł mu grymas niezadowolenia. Spojrzał na Ciebie i usiadł na prosto przed Tobą.
-Tak dużo pytań...- Westchnął- myślisz, że oni zmarnowali by zdobycz poprzez zabijanie jej?- Wskazał podbrudkiem Twojego kompana. Podszedł do niego i wlał mu coś do gęby z kryształowej fiolki. Bailey przestał się trząść. Nieznajomy usiadł jeszcze raz na poprzednim miejscu- przestanie przynajmniej jęczeć. Jestem druidem tutejszego króla Imperium. Mam na imię Fervick. Nazwisko bynajmniej nic Ci nie powie, a jak się do mnie zwracać już wiesz. Masz już odpowiedź na pierwsze pytanie. Pomagam z rozkazu króla. Burzę? Nie, nie wiadomo kogo to robota. Może inkwizycji? Chociaż oni raczej nie gustują w magii, wolą ją wyniszczać. Sami musicie do tego dojść, zresztą to sprawa, uwaga przytocze "drugorzędna". Teraz kolejne pytanie. Kto to był? Mroczne elfy które zabłąkały się w tym lesie i zostały przez niego przemienione. Są opętane przez złe duchy tego lasu. Z tego co wiem z były z Tobą też dwa elfy? Trzeba ich szybko ratować tyłki, bo niedługo mogą się stać naszymi wrogami. Teraz sprawa Twojego przyjaciela. Jutro się obudzi i będzie mógł chodzić o własnych siłach, Twoja decyzja jako przywódccy kompani. Brać go czy zostawić? Do tego zdecyduj szybko, bo lada chwila Twoi przyjaciele elfy są w niebezpieczeństwie. Dużym niebezpieczeństwie.

Selina i Hambutt
Poszliście w las. Błąkaliscie się między drzewami, aż straciliście orientacje. Ups. Poszliście jednak dalej, bo co innego mieliście robić? Gdzieś daleko usłyszeliście jakieś skrzeki. Mord-Sith chyba od bardzo dawna się przeraziła, to były skrzeki złych duchów. Gdzieś niedaleko z drugiej strony zobaczyliście niebieski błysk. Gdzie iść i co robić? Duchy czy błysk? Sytuacja była rozpaczliwa.[/i]