mataichi

W życiu najbardziej warto dążyć do tego, by móc wybrać moment własnej śmierci, choćby po to, żeby nie mogła zatłuc człowieka jak szczura ani zgasić go czy udusić, kiedy nie jest gotowy

— Erich Maria Remarque (Paul Remarque)


20 lipca 2007, 22.45 Kraków.


SONIA MARKOWSKA


Przebierała produkty na stoisku z nabiałem, pakując kilka losowych rzeczy do koszyka z zakupami. Po pracy postanowiła zahaczyć o jeden z dobrze jej znanych sklepów przy ulicy gen Andersa. Było jej to cholernie nie po drodze, ale zakupy nie były jej jedynym celem. – Kasia pracowała dzisiaj na drugiej zmianie, więc powinna skończyć pracę za 15 minut.- Samo wspomnienie dziewczyny wywołało na twarzy Soni szczery uśmiech.


W sklepie, jak zwykle o tej porze, nie było wiele klientów, toteż Sonia ustawiła się na końcu malutkiej kolejki do jednej z dwóch czynnych kas – obsługiwanej przez Kasię. Ta, widząc znajomą twarz, rozpromieniła się. Przez krótką chwilę dziewczyny wymieniły spojrzenia.


Ktoś wpadł na Sonię tak, że o mały włos nie wylądowała na regale z gazetami. Wkurzona już miała poczęstować niezdarną osobę wiązanką przekleństw, ale widok rudowłosej kobiety, która ją potrąciła, odebrał jej do tego ochotę.


-Bardzo panią przepraszam – usłyszała jedynie szept, jaki z trudnością wydobył się z zaciśniętych ust kobiety. Nie zwróciła na Sonię najmniejszej uwagi, którą to bardzo zirytowało. Tymczasem „winna” jedynie wpatrywała się w grupkę trzech mężczyzn, stojących przy kasie.

Trzymała coś kurczowo w kieszeni płaszcza, kształtem przypominało to... Broń! Ona ma broń - zdążyła jedynie pomyśleć Sonia, zanim rozległ się huk wystrzału.



KATARZYNA KORD



Cukier… chleb… herbata… pomidory... Starsza i schorowana pani Zofia, odkąd Kasia zaczęła prace w sklepie na stanowisku kasjerki, zazwyczaj robiła zakupy o tej porze. Była to jedna z tych miłych starszych pań, o której nie można by nic złego powiedzieć.



Przeklęta praca, już dawno powinnam ją zmienić – powtarzała w myślach Kasia. Łydki piekły ją od ciągłego stania, a klientów, mimo późnej pory, ciągle nie ubywało.


0.5l. wódki… paczka papierosów… tani sok… Pan Henryk - również stały klient – był lokalnym wzorem alkoholika.

Pisk wbijanego kodu kreskowego po blisko ośmiu godzinach stania przy kasie stawał się nie do zniesienia. Dzięki Bogu, że to już prawie koniec na dziś. – Kasia zerknęła na ścienny zegar wiszący nad wejściem do sklepu: 22.45

Wtedy ujrzała kolejną znajomą twarz w kolejce.- Sonie. Serce Kasi przyśpieszyło i momentalnie zapomniała o bólu nóg. Sonia była jedyną osobą, z którą udało jej się nawiązać bliższą znajomość...może nawet coś więcej. Przez moment obydwie popatrzyły sobie prosto w oczy niestety jeden z trójki klientów stojących przy kasie zasłonił jej widok twarzy znajomej.

Kasia spojrzała na mężczyzn pytająco, nie mieli ze sobą żadnych zakupów. Najwyższy z nich, brunet za śmiesznie zaczesanymi na bok włosami uśmiechnął się do niej paskudnie aż przeszły ją ciarki po plecach, po czym kiwnął na pozostałych. Tamci zrozumieli. W oka mgnieniu w dłoni bruneta pojawił się pistolet…Kasia zamarła, był skierowany w nią.



BLANKA


- To on, to ostatni z tych skurwieli – była już pewna, że mężczyzna, którego śledziła całe popołudnie był trzecim ze sprawców. Pragnęła tylko jednego, jego śmierci. Chciała przyłożyć pistolet do jego łba i rozwalić go na kawałki zdejmując na zawsze ten obleśny uśmieszek z jego gęby. Czy była gotowa? Czy będzie na tyle silna żeby to zrobić? Znała już cenę, jaką przyjdzie jej za to zapłacić, czy się odważy?

Nie był jednak sam, spotkał się z grupą czterech mężczyzn i wszyscy razem weszli do tego sklepu. A co jeśli zostaną razem z nim przez resztę wieczoru? – Pełna obaw podążała za swoim celem nie spuszczając go ani na minutę z oka.

Stał teraz przy kasie…był tak blisko, wystarczyło tylko pociągnąć za spust. Dłoń zacisnęła się na rękojeści pistoletu. Cała się trzęsła z nerwów i rozbieżnych emocji, jaką nią targały. Nie zauważyła nawet jak potraciła kobietę stojącą w kolejce. Jej usta automatycznie wybąkały słowa przeprosin, ale ona myślami była przy swojej ofierze.

Wtedy wszystko się zaczęło…

Sonia, Kasia, Blanka


Trójka mężczyzn jak na komendę wyjęła pistolety. Najwyższy z nich mierzył przez chwilę w Kasie napawając się uczuciem jej rodzącego się strachu po krótkiej chwile skierował lufę w sufit i zanim ktokolwiek zdążył zareagować na pojawienie się uzbrojonych mężczyzn rozległ się huk dwóch wystrzałów wywołując panikę wśród zebranych w sklepie.


Alicja – druga chuda jak patyk kasjerka zaczęła krzyczeć z przerażenia, najbliżej stojący niej napastnik – niski, łysawy typ w brązowej skórzanej kurtce- nie wytrzymał tego i uderzył ją z całej siły. Biedna dziewczyna cała zakrwawiona z rozwalonym nosem upadła nieprzytomna.

Część klientów padła na ziemie…nie wszyscy.

- Zamknąć mordy a może nic wam się nie stanie!– Zawrzeszczał najwyższy. – Macie kurewskiego pecha, właściciel tego sklepu postanowił zabawić się w cwaniaka a wy niestety będziecie musieli za to zapłacić. -Widać, że sprawiało mu to radość, dziką, niepohamowaną i chorą przyjemność. – Nie gap się maleńka tylko otwieraj wszystkie kasy! – Zawył na Katarzynę.

Kasia nie wiedziała co robić, była przerażona, ręce jej drżały i nie czuła się najlepiej. Dopiero po chwili słowa przestępcy do niej dotarły. Maleńka….ON tak ją nazywał Coś się w niej obudziło, tak jak ostatnim razem…

Sonia zobaczyła przez regał z gazetami, na który o mało nie wpadła jak po drugiej stronie czwarty z napastników wyjmuje pistolet. Martwiła się o Kasie…nie chciała stracić kolejnej bliskiej osoby.

Blanka była w szoku, dalej wpatrywała się w bruneta, ale nie wiedziała, co robić. Wtedy przypomniała sobie twarz i pogodny uśmiech Wróbelka a potem jej pogrzeb.

Facet który wydawał się być przywódcą przestępców już miał uderzyć Katarzynę za jej opieszałość, ale w ostatnim momencie powstrzymał rękę. Automatycznie rozsuwane drzwi sklepu otwarły się, nikt o zdrowych zmysłach słysząc jeszcze dźwięk wystrzałów nie pakowałby się w to miejsce. Oczy napastników powoli zwróciły się w stronę wejścia. Była to cenna chwila nieuwagi.

JERZY

Gdy usłyszał dźwięk wystrzałów już wiedział, że jego przeznaczeniem było znaleźć się w tym miejscu. Drzwi sklepu powoli rozsunęły się a jego oczom ukazały się zaskoczone twarze uzbrojonych grzeszników. Czas wysłać ich prosto do piekła…