Keyci

- Co? - spojrzała na niego ze zdziwieniem - Czy ja wyglądam na mówcę zwierząt?
To pytanie w jej ustach zabrzmiało tak, jakby mówców zwierząt można było rozpoznać na kilometr, a nazwanie jej jedną z nich było co najmniej obrazą uwłaczającą jej godności.
- Nic mi nie powiedziała... Wyglądała na zmęczoną. Tylko tyle. A co tu robię, już mówiłam: mieszkam... Żyję...
Spojrzała znowu z obrzydzeniem na butelkę, a potem wolno podeszła do miejsca gdzie jedli i zaczęła sprzątać.
Przychodzi tu, zabija mi zająca, zjada śniadanie i jeszcze ma jakieś obiekcje myślała składając resztki na bok i zawijając je w jakąś starą szmatę, którą wyciągnęła nie wiadomo skąd.
Do tego kompletnie niekumaty. Ech... Cóż zrobić. Że też akurat musiałam trafić na wiedźmina. Trzeba się będzie pilnować... Czy oni przypadkiem nie mają jakichś tam właściwości uwodzenia? zamyśliła się przerywając czynność i patrząc przed siebie tępym wzrokiem jak zahipnotyzowana.

 

__________________
..::Fushigi Gin Hikari::..

Geralt z Rivii

Oburzenie dziewczyny zdziwiło Yeralda.
-O co tym kobietom chodzi-pomyślał zmęczony. Nie miał siły na kłótnię. -Dziękuję za wspólny posiłek-powiedział wiedźmin.
Założył swoją kurtkę, wrzucił swoje rzeczy do juk i wsiadł na konia.
-Żegnaj, piękna nieznajoma-chciał powiedzieć, ale w tym momencie usłyszał głośny szelest.
Natychmiast zeskoczył z klaczy, chwycił miecz i wpatrywał się z uwagą w wielkie krzaki, zza których dobiegał bliżej nieokreślony dźwięk nazwany szelestem, na użytek samego Yeralda. Kocim krokiem podszedł do dziewczyny, pokazując jej, że ma być cicho.

 

Keyci

Spojrzała na niego jak na idiotę.
Cham, prostak, ucisza mnie, kiedy wiem, że mam być cicho... Mateczko Driado! krzyczała w duchu oburzona.
Obserwowała uważnie krzaki. Raczej nic straszniejszego niż gnom wyskoczyć nie powinno pomyślała czekając.

 

__________________
..::Fushigi Gin Hikari::..

Geralt z Rivii

Delikatnie, jak na wiedźmina, odsunął dziewczynę i sam zbliżył się do krzaka. Powoli, niczym akrobata na linie zbliżył się do miejsca dziwnych odgłosów. Bezszelestnie uniósł miecz i wpatrywał się w miejsce, gdzie mogło "coś" wyskoczyć.
-Gdyby nie ta dziewczyna, już dawno bym odjechał. Był może zbliżyłbym się do odnalezienia Sophie-myślał. -Tak, ale może umarłbyś z głodu-mówił jakiś złośliwy głosik w jego głowie. -Przecież zjadłbym zająca-odparł w duchu, usprawiedliwiając się. -Nie porównuj tych pyszności do cherlawego zająca-ciągnął głosik.
Jednak te wewnętrzne rozdarcie Yeralda przerwało coś, czego wiedźmin się nie spodziewał.

 

Keyci

Nil zaczęła śpiewać i tańczyć.
Usłyszeli szybkie kroki,jakby coś co było w krzakach rzuciło się do ucieczki.
Śpiewała w jakimś dziwnym jeżyku, jednak piosenka była delikatna i lekka. Dziwne, że to coś uciekło. Język w jakim śpiewała był jakby pomieszaniem języków driad, elfów i... No właśnie. Tego wiedźmin nie mógł odgadnąć.
Z partii gdzie używała języka driad zrozumiał słowa: miecz, przeznaczenie, wielka wojna, pokój, świątynia, serce, taniec, spokój, krew, śmierć i...
- Sophie - zakończyła.

 

__________________
..::Fushigi Gin Hikari::..

Geralt z Rivii

Wiedźmin nie śmiał spojrzeć na Nil. Zdezorientowany, usiadł.
-Sophie... Skąd ona mogła to wiedzieć?-myślał. -Znasz mnie, prawda? Czekałaś tu na mnie, wiedziałaś, że sie zjawię-powiedział. Na wiedźmina spływał powoli spokój. -Co mi przeznaczyli Bogowie? Gdzie mnie zaprowadzi przeznaczenie? I czy odnajdę Sophie?-zakończył lekko drżącym głosem.
Spojrzał na dziewczynę. Była zjawiskowa.
-Proszę pomóż mi. Zrobię wszystko, by ją znaleźć-dokończył z mocą.
Nie słysząc odpowiedzi z ust Nil, zaczął opowiadać wszystko, co pamiętał. Od treningu u Yarugi, przez podróż po Francji, do poznania Sophie w Calais i jej zniknięcia. Wyjął zza pazuchy pukiel jej włosów i pokazał dziewczynie.
-Od tamtej chwili noszę to cały czas przy sobie-zaczął szeptem- Przypomina mi o niej i daje wiarę, że ona wciąż żyję i odnajdę ją!!!-tu niemal krzyknął.

 

Keyci

Wyciągnęła dłoń i dotknęła trzymanego przez niego pukla. Zamknęła oczy. Po dłuższej chwili zabrała dłoń.
- Żyje - wyszeptała i uśmiechnęła się.
Uśmiech zniknął z jej twarzy tak szybko jak się uwcześnie pojawił. Zrobiła dwa kroki do tyłu, zamknęła oczy i rozpostarła ręce. Uniosła się na kilka centymetrów nad ziemię. Nagle przemówiła nie swoim głosem, głosem, który był lodowaty, oschły i jakby dochodził zza grobu...

Wiedźminie! Droga twa daleka jeszcze. Los nieznany, lecz krwawy. Od dnia w którym pierwszy raz twe nozdrza wypełniły się świeżym powietrzem, twa droga naznaczona jest krwią. Stracisz to co pokochasz, lecz nie stracisz bezpowrotnie. Dziewka żyje. Musisz ją znaleźć sam. Ofiarowujemy ci tę o to kobietę - czarodziejkę, wieszczkę... Niech będzie twą pociechą w chwilach słabości, ogniem, w czasach najsroższych zim, łzami, których ty wylać nie możesz, krzykiem bólu, uśmiechem poranka. Tarczą przed każdym ciosem. Niech będzie twoja. Niech cię strzeże. Idź za głosem serca, bo tylko ono zna drogę do Sophie. Pamiętaj o przeznaczeniu i pamiętaj, że możesz je zmienić. Znajdź broń, która przetnie boskie łańcuchy. Broń tak jasną jak blask Słońca. Broń tak delikatną jak bryza. Broń, którą wypełnisz to co ci pisane.
Idź wiedźminie... Bądź zdrów.

Gdy z jej ust padły ostatnie słowa, zniżyła się, dotknęła stopami trawy i upadła zemdlona. Ledwo oddychała, a jej oczy były martwe. Po chwili jednak jej pierś zaczęła falować w normalnych oddechach, a źrenice przybrały kolor ni to błękitny ni to zielonkawy.

 

__________________
..::Fushigi Gin Hikari::..

Geralt z Rivii

Wiedźmin nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył i usłyszał. Sami bogowie do niego przemówili. Do Yeralda, wiedźmina, jednego z wielu. Jednak było w nim coś innego. Czuł, posiadał uczucia, mimo, że był po próbie traw.
-To niemożliwe-powtarzał sobie.
Po chwili zreflektował się, zerwał z miejsca i podbiegł do dziewczyny.
-Nil, wszystko w porządku?-zapytał niepewnie, biorąc ją w swe silne ramiona. Do dziewczyny wróciło życie.
-Całe szczęście-odetchnął. -Więc jesteś mi przeznaczona, tak? Taka niespodzianka na mojej drodze?-lekko się uśmiechnął.
Widząc zmęczenie dziewczyny nie męczył jej już. Usadowił tylko na koniu, tuż za sobą, przywiązując do siebie, by ta ze zmęczenia nie spadła z konia i ruszył.
-Niezłe przedstawienie. Nawet wielki Jaskier schowałby się w najdalszym kącie izby, gdyby Cię usłyszał. To dokąd jedziemy moja wieszczko?-zapytał niemal radośnie.
Jego serce było pełne nadziei i zapału. Jak kiedyś, jak przy Sophie...

 

Keyci

Dziewczyna słyszała jego słowa jakby gdzieś w tyle głowy. Nie była pewna czy to wszystko nie dzieje się tylko w jej wyobraźni.
- Na północ - wyszeptała już swoim głosem wprost do jego ucha,po czym objęła go w pasie i zasnęła.

Jechali cały dzień. Dziewczyna nie odezwała się już ani słowem. Wiedźmina trochę to irytowało, ale cierpliwie to znosił, biorąc pod uwagę to co się zdarzyło. Wieczorem dotarli do małego miasteczka. Yerald od razu poznał, że to miasteczko leśnych elfów. Zauważył nawet klika driad. Gdy tylko przekroczył jego granice, Nil ocknęła się i rozejrzała dookoła.
Cholerne elfie fluidy. I z czego one się tak cieszą? Mateczko Driado! Piękni, nieśmiertelni, wiecznie młodzi... Tylko tacy... Tacy nierzeczywiści. pomyślała patrząc na grupkę młodych elfów. Uśmiechali się do niej. Ona natomiast w odpowiedzi odwróciła głowę w drugą stronę.
Popaprani mężczyźni! Wszyscy tacy sami! Za co Matka Natura nas ukarała tymi niedorajdami? pytała w myślach samą siebie. Przed oczami stanął jej obraz młodego elfa.
- Feren - wyszeptała, a w jej oczach pojawiły się łzy.

 

__________________
..::Fushigi Gin Hikari::..

Geralt z Rivii

Yerald poczuł, że coś jest nie tak. Dziewczyna drżała. Jednak wiedźmin nie chciał o nic pytać. Już zmierzchało, więc zajechał pod karczmę, wprowadził klacz do stajni i poszedł do zajazdu. Karczmarz niewiele różnił się od innych elfów, lecz był bardzo gruby i niezbyt uprzejmy. Yerald poprosił o pokój i po otrzymaniu klucza podszedł wraz z dziewczyną do miejsca noclegu. Spojrzał na dziewczynę-ciągle coś ją trapiło. Było to tak widoczne, jak wielki grzyb na suficie.
-Możesz myśleć o mnie, co chcesz, ale... Chyba wiem co czujesz-powiedział cicho Yerald.
Po chwili zaczął recytować wiersz jakieś poetki, której imienia nie pamiętał.

"Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie tylko fotografia,
to - to jest bardzo mało..."

W oczach Nil pojawiły sie łzy...