Gdy tylko oczom naszej małej grupy ukazał się przesłodki futrzak, Lele wyrwało się z gardła piskliwe „Ojej!”, które niejednego mogłoby przyprawić o ból uszu. Okrzyk świadczył o tym, że gdyby było to możliwe, ciało chochlicy rozpłynęło by się z zachwytu i utworzyło plamę stężonego roztworu cukru o bliżej nieokreślonym kolorze. Jednak jako że tak stać się nie mogło, Lele zjechała po ścianie na podłogę, a jej małe serduszko odezwało się donośnym łomotem w klatce piersiowej.

- Król Kicak! – wrzasnęła z przejęciem. Oko wirowało w oczodole z zawrotną prędkością, a patrzenie na nie mogło wiązać się z silnymi mdłościami.
- To jest bardzo niesmaczny zwierz! – wywrzaskiwała dalej chochlica. – Ma niedelikatne mięsko, nie da się go upiec na ruszcie, a nawet jeśli można, to cuchnie! W połączeniu z morelami i śliwkami smakuje obrzydliwie, w ogóle nie jak deserek! Jiiiiii!

Rozszalałe Oko i przeciągłe „jiiii” wydobywające się z jej gardła świadczyło najczęściej o tym, że Lele wpadła w trans. Teraz nie było inaczej. Zazwyczaj w takich momentach chochlica zajmowała się szalonym wyrabianiem słodkości na dużą skalę, więc mimo że nie mogła być w tej chwili przy swoich machinach, jej zwinne, patykowate paluszki zaczęły obracać i ugniatać paskudnie wyglądające resztki znalezione na ścianach. Jednak wcale nie tak wiele osób wiedziało o klątwie Oka i jej „odwrotnym mówieniu”, a już na pewno nie adresat właśnie wypiszczanych słów, rzekomy Król Kicak. Mógł się tylko domyślać, że coś jest nie tak, skoro Lele obficie ślini się na jego widok.

Chochlica początkowo nie bardzo rozumiała tylko reakcję Kilu, ale później stwierdziła, że może klapnięte uszko i brak oka kłóciły się z jej zasadami porządku.

„Tylko o co jej chodzi, ja też nie mam swojego oka” – zastanawiała się, ani na moment nie przerywając swojej odwróconej litanii na temat królików przyrządzanych na słodko.