Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Inne > Archiwum sesji z działu Inne
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu Inne Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemach innych (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 08-03-2011, 18:58   #1
 
Ziutek's Avatar
 
Reputacja: 1 Ziutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie coś
[Storytelling, Autorski] Dla większego dobra...

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA
Godzina 23:41

W sali konferencyjnej, która służy do omawiania strategii powietrznych zebrała się grupka dziesięciu osób. Jeden z nich wyglądał na wysokiej rangi wojskowego, zapewne asystent generała, który miał za sobą działania w terenie, wyglancowany jak na bankiet, drugi wprost przeciwnie, a pozostali byli tymi, którzy mieli tak poprzewracane we łbie aby zaciągnąć się do oddziału najemnego.
Asystent odezwał się niemiłosiernie nudnym głosem:
- Witam, jestem pułkownik Mark Michel, asystent generała. Dostałem zadanie opowiedzieć wam bardziej szczegółowo o waszej misji i odpowiedzieć na ewentualne pytania - przerwał na chwilę i zaczął przekładać kartki leżące na stole przed nim i ciągnął dalej - Rosjanie od kilku miesięcy prowadzą zbrojną politykę przeciwko USA. Zaatakowali Afrykę Środkową, na której znajdują się Amerykańskie kopalnie. Doszło do tego, że kilka dni temu Rosja zadeklarowała powstanie Afrykańskiego Państwa Sojuszu Federacji Rosyjskiej, w skrócie APSFR. Przejęli tereny każdego kraju w tym obszarze i złączyli w jeden. Waszym zadaniem będzie osłabienie władzy Rosjan tak aby można było całkowicie usunąć ich z Afryki. Dążyć do tego będziecie w różny sposób, poprzez napady, zabójstwa, zastraszanie, kradzież, sabotaż i inne nieczyste zagrania. Będzie to o tyle utrudnione, że cały czas będziecie na terenie wroga i jeśli popełnicie jakikolwiek błąd to trudno będzie go naprawić. Co gorsze może stać się tak, że zostaniecie pojmani – przerwał i zamyślił się – Więc dlatego nie udzielimy wam ważniejszych informacji – zaśmiał się dosyć nieprzyjemnie – W każdym razie: Wszelki potrzebny sprzęt i ekwipunek jest załadowany w samolocie, którym odlecicie. Przydzielony zostaje wam kapitan Olaf Devnich – wysoki Szwajcar kiwnął nieznacznie głową – Będzie on odpowiadał za poprawne wykonanie akcji, wysyłanie raportów i odbieranie zadań od dowództwa. Teraz omówimy wasz plan podróży. Lądujecie na lotnisku w Rustenburgu w RPA. Potem pojazdami ruszycie na granicę RPA i APFR. Kierować się będziecie w okolice Mookane, tereny dawnej Botswany. Tam będzie wasza baza. Następnego dnia kapitan dostanie informacje o waszym pierwszym zadaniu. To na tyle. Jakieś pytania?

Podróż samolotem była cicha i nudna. Przez szyby w transportowcu mogliście oglądać małe, świecące kropki, które symbolizowały cywilizację, coś co w waszej niedalekiej przyszłości nie będzie istnieć.

***

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka
Godzina 18:58

Pierwsze wrażenie jakie nastąpiło w większości z was tuż po wyjściu z samolotu to: Łał, ale fajnie! Słońce już zachodziło, temperatura była znośna, wiał ciepły wiaterek. Ładunki z samolotu zaczęto wyładowywać. Zaprowadzono was do głównej bramy gdzie czekał już transport a były to pojazdy wyładowane z samolotu: dwa Jeepy Wagnery ze zmodyfikowanym tyłem, na szkielecie z metalowych rur zamontowane były wieżyczki ckm-u, dwa pickupy Ford, na których załadowano już skrzynie z zapasami. Chwila ostatniego przeglądu i konwój ruszył. Nie spotkaliście na szczęście żadnych przeszkód. Kiedy skręciliście w boczną drogę zakomunikowano wam, że niedługo będziecie u celu. Wreszcie minęliście swojego rodzaju posterunek z podniesionym do góry drewnianym szlabanem, kilka minut jazdy i byliście w bazie.
Baza w waszym toku myślenia to super zabezpieczony budynek, z systemem kamer, murem betonowym, bieżącą wodą, wypchanymi magazynami, wygodnymi pryczami i ogólnie fajnie. Ale nie tu – Po pierwsze brak bieżącej wody nie licząc brudnego jeziorka nieopodal, po drugie brak kamer, po trzecie brak betonowego muru, po czwarte brak wygodnych prycz. Jedyne co to macie trochę zapasów od wojska. Ale resztę to musicie załatwić sobie sami. A waszą „Bazą” jest nieużywany ośrodek turystyczny. Główny budynek, rząd czterech bungalowów i duży plac, ogrodzone byle jaką siatką drucianą. Wszystko to w środku dżungli. Gwarantowaną macie ciszę i względne bezpieczeństwo. Palenie ogniska nie zaszkodzi ponieważ dym i tak jest wszechobecny. Tak więc rozpoczęły się wasze wakacje.

Wojsko zostawiło wam zapasy i dwa Wagnery na środku placu i pojechali do siebie. Kapitan Olaf zebrał was aby ustalić wszystko co trzeba. Olaf był wysokim, umięśnionym, blondynem, włosy idealnie zgolone na „Zapałkę”, miał krótką brodę. Twarz miała już znaki wczesnego starzenia się lecz ten dziadzio posiadał więcej ikry niż wy wszyscy razem. Miał około 40 lat. Sprawiał wrażenie odpowiedzialnego i ufnego człowieka. Po pierwszych chwilach rozmowy wydawał się być zdyscyplinowany i ostry dla swoich podwładnych.
 

Ostatnio edytowane przez Ziutek : 08-03-2011 o 20:30.
Ziutek jest offline  
Stary 08-03-2011, 23:35   #2
 
StaryBuc's Avatar
 
Reputacja: 1 StaryBuc nie jest za bardzo znany
[MEDIA]
Kod HTML:
http://www.youtube.com/watch?v=mYkhNWIdra0&feature=player_detailpage
[/MEDIA]

8 marca 2007 roku, więzienie Huntsville, Teksas, USA
Godzina 16:40

Na pryczy leżał Gervasio Alvarez, znany również jako Padre de la Muerte, szycha tutejszej odnogi gangu motocyklowego "Vagos". Chociaż był Amerykaninem, wyglądał jak typowy Meksykanin. Niezbyt wysoki, o odpowiedniej wadze i umięśnionej sylwetce. Twarz jego nie zawierała żadnych cech charakterystych, prócz cienkiej blizny na policzku. Ot, twarz trzydziestolikuletniego Meksykańca, nie warta zapamiętania. Prócz oczu. Dziwnych(bo niebieskich) o zimnym wejrzeniu. Odziany był w biały podkoszulek, przez który prześwitywały liczne tatuaże i pomarańczone spodnie więzienne.
Alvarez odliczał dni do wykonania wyroku. Całe 9 dni. Ze śmiercią pogodził się już kilka lat temu, gdy wchodził do pogorzeliska po swoim kościele, tak więc było mu wszystko jedno, czy trafi na krzesło za dziesięć minut, czy za dziesięć dni. Chociaż wolałby wcześniej, bo tutaj mu nawet książki nie pozwolili mieć. O tak. Liczne rozboje, morderstwa, kradzieże... Należało mu się. Teraz jedyne, co mu pozostało, to wysłuchiwanie opowieści jakiegoś tirowca, który porywał autostopowiczki, gwałcił i zostawiał gdzieś na zadupiach. Naprawdę, już miał dość.
- Gervasio Alvarez?
Motocyklista nawet nie zauważył, kiedy podszedł do niego mężczyzna ubrany w czarny garnitur. Alvarez poznał go od razu. To on doprowadził do aresztowania, to on był bratem szeryfa, którego zamordował wraz z żoną.
- Gubernator dzwonił. W zamian za wyjechanie do Afryki na kilka miesięcy jest gotów ułaskawić cię.
- Gdzie mam podpisać?
- Gość w garniaku podsunął mu między kratami długopis i jakiś dokument. Padre nawet go nie czytał, od razu umieścił na nim swój zamaszysty podpis i oddał elegantowi.
- Masz cholerne szczęście, dupku. Gdy Bush był gubernatorem, nigdy nikogo nie ułaskawił. A teraz będziesz dla niego pracować. Obyś zdechł w tej małpiarni.
- Pozdrów żonę.
- Następnym razem, gdy wrócisz do Teksasu, sam osobiście Cię znajdę i ci ten meksykański łeb. A jutro przyjdą po ciebie i przewiozą do Waszyngonu, gdzie do samego końca załatwiania spraw przesiedzisz w areszcie.
- elegancik odwrócił się na pięcie i szybko wyszedł, stukając butami o podłogę. Pozostawił Alvareza z szerokim uśmiechem na ustach. Ta wyprawa to dla niego jak wakacje.

***

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA
Godzina 23:41

Na spotkanie przybył jako pierwszy. Nie mógłby się jednak spóźnić, nawet gdyby chciał. W końcu pod samo miejsce spatkania został odeskortowany przez czterech policjantów(albo agentów, jemu nikt się nie przedstawiał a i pokazywanej odznaki nie widział). Do sali koferencyjnej wszedł sam, chociaż był prawie pewien, że jego "opiekunowie" siedzą przed wejściem. Nieuczesany jak zwykle, na nogach miał wojskowe buty i jeansy z postrzępionymi nogawkami. Resztę ubioru uzupełniał czarna koszulka i skórzana kamizelka z wielkim logo "Vagos" na plecach - nazwą gangu na wyciętym z amerykańskiej flagi skrzydle. Podobny znak był na piersi po prawej stronie, pod naszywką z napisem "Padre de la Muerte". Od razu rzucało się w oczy, że jest on prawdziwym synem południa. Złapał za krzesło, uniósł w górę i odwrócił tak, by móc na nim zająć miejsce przodem do oparcia, na którym oparł łokcie. Nie odzywał się nic, gdy inni po kolei wchodzili do sali, nie przerywał też, gdy elegancko wyglądający osobnik przedstawiał im aktualną sytuację polityczną w Afryce. Nie interesowało go to jakoś specjalnie, jednak słuchał uważnie, nie chcąc przepuścić żadnej ważnej informacji, która mogłaby się przydać w bliższej lub dalszej przyszłości. Zaskoczyła go natomiast wzmianka o rodzaju zadań, których się mają podjąć. Jeśli to ma być sposób na zmianę nastawienia do świata, to James Richard Perry, gubernator Teksasu nie powinien sprawować powierzonej mu funcji. Albo po prostu uznał, że jego umiejętności mogą się przydać, czym samym podliże się Bushowi, podsyłając mu wojownika, który nie ma nic do stracenia. Sprytne.
- Jakieś pytania? - pytanie to wytrąciło motocyklistę z rozmyślań, zapytał więc o pierwsze, co tylko przyszło mu do głowy.
- Jak wygląda sprawa z żołdem? - zapytał z południowoamerykańskim akcentem. Jak wiadomo, pieniądze są w życiu najważniejsze. To właśnie za nie mógł kupić narkotyki, które mógł wymienić na ważne informacje.
- Zaliczkę dostaniecie już na miejscu, a resztę wypłaty po wykonaniu rozkazów. Doliczymy do tego premie za "specjalne" zadania dla nas. - usłyszawszy zadowalającą odpowiedź, wysłuchał jeszcze tej części o leczeniu i znów zadał pytanie, jakże ważne dla niego:
- Jak długo będziemy siedzieć w tej Afryce?
- Do kiedy wykonacie zadanie.

Alvarez zaklął cicho po hiszpańsku. To może potrwać trochę dłużej, niż planował.

Bo zakończeniu zebrania, ruszył do samolotu. Dopiero teraz zaczął się niepokoić, że afrykańskie gąszcze mogą być pewnym utrudnieniem dla człowieka z pustyni. Zaklął po raz kolejny, tym razem po angielsku.

***
Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka
Godzina 18:58

Pierwsze wrażenie po wyjściu z samolotu było raczej pozytywne, tak samo jak drugie i trzecie. Początkowe obawy zupełnie wyleciały mu z głowy - w końcu był synem południa - dla niego nie ma nic niemożliwego. Z nieskrywanym podziwem przyglądał się czterokołowym maszynom, nie odzywając się nadal ani słowa. Nie odezwał się też podczas podróży, tak samo jak i nie powiedział nic, gdy wkroczyli do swojej nowej bazy.

Mężczyzna, który przedstawił się jako Olaf, nie spodobał mu się już na samym początku. Postanowił więc sprawdzić, na ile może sobie pozwolić w docinkach i obelgach.
- Jak daleko można się posunąć, by wykonać zadanie?
- Jeśli chcesz gwałcić to gwałć i tak nikt Ci nic nie zrobi ale stracisz reputację w moich oczach. Róbcie co chcecie.
- A myślałem, że obowiązkiem żołnierza jest obrona niewinnych cywili...
- mruknął pod nosem, acz wystarczająco wyraźnie, by i inni słyszeli - Ale co ja tam wiem, prosty chłopak z Teksasu...
- Żołnierza?! Wy jesteście najemnikami, a nie żołnierzami! A tego słowa używam z przyzwyczajenia choć nie powinienem, wy nie zasługujecie na to! Dobrze mówisz prosty chłopaczku z Teksasu, naoglądałeś się westernów i Ci się we łbie poprzekręcało. Ty w ogóle byłeś na wojnie?
- Miałem na myśli pana, mówiąc o żołnierzach. I pozdrowię od pana pierwszą zgwałconą kobitkę, jaką spotkam. A na wojnie byłem. Mieszkałem wyjątkowo blisko meksykańskiej granicy. Jak pan myśli, dlaczego tu trafiłem? Bo się za bardzo w nią wmieszałem, cabron.
- Ja tu jestem tylko od odbierania i przyjmowania raportów, dowodzić wami będę ale nie będę miał nad wami władzy w godzinach wolnych. Pozdrów również ich mężów - uśmiechnął sie po raz drugi - Haha, Meksyk?! To nie jest wojna, to jest chłopska bijatyka. Moim zdaniem trafiłeś tu ponieważ nie byłeś zbyt zdolny do innych prac ale tutaj będziesz miał okazję się wykazać, również instrukcję dostaniesz po zebraniu. Ze mną sie nie dyskutuje. Ktoś ma coś ciekawszego do powiedzenia?
- No sobrevivir hasta una hora alli gringo.[/i] - warknął
- Ty też gnojku! [/i]- powiedział znerwicowany choć nie wiedział co ten wieśniak do niego powiedział.
- A amunicja? Jest jakieś stałe dostarczanie, czy sami się będziemy o nią martwić? W końcu jesteśmy tylko najemnikami, których pewnie nawet ten wasz rząd nie funduje.
- Gdyby nie rząd to popierdalałbyś wesoło na piechotę, a amunicja? Oczywiście RZĄD ufundował spory zapas ale potem BĘDZIECIE musieli się o nią martwić... Ja nie ponieważ w każdej chwili mogę poprosić o nią z głównego magazynu - uśmiechnął się - Więc dużo roboty przed wami.
- zachichotał
- To ja mam jeszcze takie podstawowe pytanie. Jak wygląda aktualna sytuacja u ruskich? W jakim stopniu są zorganizowani i czy będziemy mieć do czynienia z armią rosyjską?
- Hmmm... - wstał i zaczął mówić oficjalnym i stanowczym tonem jak prawdziwy żołnierz
- Ruscy są bardzo dobrze zorganizowani, mają lotnictwo niezbyt różnorodne ale mają czyli mają przewagę, czołgi i ciężki sprzęt również niezbyt wysokich lotów ale jest to drugi minus jedynym plusem jest to, że my mamy element zaskoczenia i znamy... przynajmniej ja okoliczny teren i ukryte posterunki. Czy będziemy mieli do czynienia? Oczywiście, oprócz tego działają tu Rosyjskie i Ukraińskie grupy przestępcze, handlarze bronią i prochami, płatni zabójcy całe towarzystwo. Dlatego chcę żebyśmy odstawili na bok kłótnie i działali wspólnie
- zakończył
- Y, por ciento grup, jesteśmy jedyną grupą, czy są inni najemnicy?
- Grup jest kilkanaście. Najbliższa jest około 100 kilometrów od nas na północ. Mi tylko nie ucieknij, koleżko
- zaśmiał się
- Pan ma z nimi jakiś kontakt? Żeby potem nie było, że nagle wycinamy się wzajemnie, bo nagle obraliśmy jeden cel i wzięliśmy się za sojuszników wroga...
- Mam kontakt radiowy więc nie musisz sie martwić. Zostaw to mnie.
- Zostawić to panu? Nie wiem, czy bym psa panu na weekend zostawił...
- parsknął śmiechem
- Zależy jaka rasa, bardzo lubię bernandyny i owczarki niemieckie, za to nienawidzę jorków - również się zaśmiał
- Zapamiętam, jak będę miał wartę w kuchni. Jeszcze coś ważnego, czy będziemy rozmawiać o kuchni? Bo zamiast tego można iść coś zrobić, nie?
- To już zależy od waszym móżdżków, jeśli coś je uwiera to niech wyciśnie to z siebie, a jeśli nie to proszę bardzo możemy sie brać do roboty... Ale ty będziesz miał coś lepszego do roboty...
- Dotado de una excelente. Powie mi pan wreszcie, co to za “lepsze do roboty”, czy będziemy się bawić do końca wojny?
- Wiem, że aż rwiesz się do roboty ale poczekaj chwilę jeszcze. Wiedz, że na pewno spodoba Ci się ta robota, może przypomni ci się dom albo coś... Na pewno dzięki zapachowi jaki się tam unosi
- powiedział - Ktoś musi doprowadzić kibel do lśnienia żeby można było na nim usiąść. A że Cię lubię to przejmiesz tą fuchę na najbliższe 2 tygodnie. - zaśmiał się
Wzruszył tylko ramionami, nic strasznego - Trudno. Może byśmy zakończyli to jakże interesujące spotkanie i poszli sobie ekwipunek przydzielić? Z kamieniami na ruskich ruszać nie będę.
- Nie jesteś tu sam, a w ogóle po co ci ekwipunek... A chyba że chodzi Ci o szczotkę do mycia kibli to tam gdzieś leży możesz sobie wziąć. Jeśli Ci każę masz na nich biec i bez gaci, wytresuję Cię nie bój się. Proszę bardzo zapraszam innych do rozmowy.
- Ktoś tu chyba moich akt nie czytał. Jestem niereformowalny.
- wzruszył ramionami po raz kolejny, uśmiechając się drwiąco.
- Ja mam twoje akta głęboko w otworze odbytowym, jestem tu od zarządzania wami, nie bój się, każdego potrafię wytresować tak pięknie, że będzie dawał głos na mój rozkaz.

Po tej jakże interesującej dyskusji, zadowolony z siebie południowiec uśmiechnął się i pozwolił innym kontynuować rozmowę. A jemu pozostało czyścić kible. Bywało gorzej.
 
__________________
Jestem początkującym graczem, który bardzo chętnie poprawi własne błędy. Tak więc, jeśli widzisz jakieś błędy, daj mi znać, nim wejdą mi w krew.

Ostatnio edytowane przez StaryBuc : 09-03-2011 o 00:26.
StaryBuc jest offline  
Stary 09-03-2011, 19:38   #3
 
Fearqin's Avatar
 
Reputacja: 1 Fearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłośćFearqin ma wspaniałą przyszłość
1 Czerwiec 2007 roku, Rio de Janerio, Brazylia
- Sam nas w to wjebałeś Gryf! Teraz masz nas stąd wyciągnąć ty...
- Już dobrze! Dobrze panie Carter! - Chris jak zawsze wiedział jak źle dobrać pracodawców. Miał swoisty talent.
- Ląduj na budynku z płaskim, brązowym dachem, w południowo-wschodniej części faveli. - Głos pana Cartera, dowódcy niemieckiej grupy najemników był mocno zniekształcony przez stare radio w helikopterze Griffina.
- To może być problem. Lecę na oparach i nie mogę sobie pozwolić na lądowanie. Polecę tam, wystawię drabinkę i będziecie musieli skoczyć. - Griffin mówił w miarę spokojnie, wiedział, że teraz pan C. wybuchnie. Miał rację.
- Jak już doskoczę to spuszczę ci taki łomot...!
- Proszę się pośpieszyć. Oho widzę was. Tylko czterech zostało? O kurde. Musiało być...

- Zamknij pysk i podlec bliżej!
Gryf nie narzekał na sprzęt który dostał. UH-60 Black Hawk to świetna maszyna, idealnie pasowała do obecnej sytuacji.
Christopher na wszelki wypadek sprawdził swoją broń. M4A1 z tłumikiem i celownikiem laserowym. Na pewno mu się dziś przyda.

Slumsy, czy też favela znudziły się już. Siedział tu dwa miesiące z Carterem. W końcu znalazł wartościowe wyjście z sytuacji. Drabinka już zwisała, śmigłowiec wznosił się nad wielkim urwiskiem. W dole było morze, które dzięki pięknemu słońcu, ładnie świeciło, z lewej strony Gryfa, miasto. Już widział czwórkę ludzi biegnących po blaszanych i cementowych dachach zniszczonych budynków w jego stronę. Zza nimi świstały kule. Nagle jeden z nich dostał z granatnika. Chris już nie sprawdzał co z niego zostało.

Pierwszy skoczył Carter. Tuż za nim dwójka Niemców. Wspięli się do wnętrze śmigłowca a Chris już odlatywał. Trochę kłamał z paliwem. Bak był pełen. Ale to było bez znaczenia.
- Kim... kim jesteście. Gryf! Co to kutwa jest? - Carter był zdziwiony i wkurzony zarazem. Trójka agentów CIA celowała do niego i dwójki najemników z MP5.
- Rząd USA przesyła pozdrowienia dla uwielbianego wroga.
Z ciałami nie było problemy. Zapewne zostaną wyłowione u brzegów, a gang z faveli zapłaci znalazcy za ciała dywersantów.

Walizka obok siedzenia kierowcy śmigłowca była czyściutka, a jej czerń niemal zlewała się z czarnym podłożem.
- Panie Griffin. Jesteśmy niezwykle wdzięczni za podjęcie współpracy z nami. Pan Carter działa przeciw rządowi wielu krajów już od dawna. Jednocześnie czy były pan zainteresowany dalszą współpracą z USA?
- Cóż. Helikopter muszę wam oddać. Żeby go odkupić muszę mieć drugie tyle co od was dostałem... więc czemu by nie?

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA
Chris był mocno napakowanym chłopem. Nosił obcisłe koszulki i jego muły były mocno widoczne. Nie żeby się chwalił. Lubił takie ubrania. Dlatego też nie stroił się zbytnio i na spotkanie ubrał czarna koszulkę, spodnie moro i trampki od Conversa.
Liczył na małą robotę, a tu takie buty. Z typami z CIA nigdy nie wiadomo. Siedział cicho mimo, że chętnie rozwalił by coś. Trochę się pospieszył z decyzją. Kasę zostawił w jego jedynej stałej kryjówce w Walii, chciał sobie kupić coś ładnego, a tak opóźni rozrywki o... o kupę czasu do licha! Cieszyła go kasa, ale chciał trochę odpocząć. Przed Brazylią nie miał odpoczynku, siedział w Meksyku. Pił sporo kawy przez co jeszcze bardziej go nosiło. Gdyby miał ogon to cały czas by wirował a on sam by skakał w miejscu, myśląc, że to cały świat wibruje. Wypiłby Red Bulla, albo chociaż mleka, strasznie go suszyło.

Na domiar złego to nie on prowadził samolot. Ale uciął sobie pogawędkę z pilotem na temat maszyny. Jednak chwilkę posterował.

Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka
~Zajebiście! Afryka. Już dawno tu nie byłem. Całę dwa lata... Bida z nędzą.~
Co poniektórzy się mocno rozgadali z Olafem. Gryf nie chciał jeszcze niczego o nim myśleć. Za wcześnie. Liczyło się póki co wysłuchanie wszystkiego. Potem jednak sam o co nieco zapytał.
- Pozwólcie, że przerwę. Jak wygląda sytuacja z wehikułami poruszającymi się w powietrzu? Otóż osobiście mam kwalifikacje i w razie takiej możliwości, to bym chętnie został pilotem.
- Hmmm... Z tego co mi wiadomo to Ruskie maja parę takich śmiesznych maszynek, które nazywają helikopterami ale nie spodziewaj się jakiś cudów techniki.
- Odpowiedział Olaf.
Źle. Bardzo źle. Oby chociaż mieli fajne karabiny szturmowe.
- Właśnie, dobre pytanie zadał. Są jakieś celowniki? Holograficzne, laserowe? Jak sprawa wygląda z granatami, nożami.
- Tłumiki są na pewno, a pociski to nie wiem. Wczesniej czy później będziemy musieli postarać się o stały napływ amunicji i broni. Pukawki ruskich? Kałachy jako broń standardowa używania przez większość żołnierzy, SWD standardowa bron snajperów, Degtarevy, rkmy używane przez wsparcie, granatniki rpg-7 przeważnie oddziały szturmowe. Od razu mówię, Ruscy nie mają laserów i innych nowoczesnych ustrojstw. Celowniki laserowe, snajperskie i noktowizyjne, mamy parę skrzynek granatów różnej maści, noże też gdzieś powinny być, a granatników mamy jak na lekarstwo. Wiem, w sumie to tego mało też nad tym ubolewam ale taka praca. Coś jeszcze?
- Ja dziękuję sir! Wiem już wszystko co potrzebuję. Wezmę się do roboty.
- Wykrzyczał niczym w wojsku Gryf i zasalutował. Nauki w szkole wojskowej nie uciekły. Ruszył do skrzyń z zaopatrzeniem. Póki co miał tylko PB1s z tłumikiem, chciał zdobyć piękny karabin szturmowy M4A1. Jego ulubieńca. A gdyby do tego doszedł tłumik, celownik ACOG i czujnik pulsu to byłoby super. Przyzwyczaił się do takiego zestawu. Do tego potrzebował granaty semtex i ogłuszające. Skończył marzyć i zajrzał do skrzyni.
 
__________________
Pół człowiek, a pół świnia, a pół pies

^(`(oo)`)^

Ostatnio edytowane przez Fearqin : 09-03-2011 o 23:18.
Fearqin jest offline  
Stary 10-03-2011, 15:45   #4
 
Maxi's Avatar
 
Reputacja: 1 Maxi nie jest za bardzo znanyMaxi nie jest za bardzo znany
2 Czerwiec 2007 rok, godz. 15.00, Polska, Sala treningowa GROM

- No Panowie ruszać się ruszać! - powiedział Maksymilian myśląc o obiedzie w restauracji.
Godz. 16.00 po treningu
Maksymilian jak zwykle, poszedł do szatni się przebrać i zapalić swoje ulubione cygaro.
Po przebraniu się poszedł do restauracji znajdującej się niedaleko od jednostki wojskowej.
Godz. 17
Maksymilian wraca do domu, włącza laptopa i wchodzi na stronę internetową swojej jednostki wojskowej. Tam zauważa reklamę, że Amerykanie szukają najemników do Specjalnej misji w Afryce. Myśli sobie :
~ czemu nie... można spróbować, w końcu jak wytrzymuję z tymi baranami na treningach, to i w Afryce dam rade <zaśmiał się głośno>
Po czym podszedł do barku, nalał sobie Whisky do szklanki i wypił to jednym łykiem.
Jeszcze chwile posiedział przy cygarze rozmyślając o tym czy wysłać swoje podanie o przyjęcie do tej misji i poszedł spać.

Następnego dnia :
Maksymilian wstał wcześnie rano. Zjadł śniadanie, wziął prysznic, ubrał się i zszedł do garażu, wsiadł na swój motocykl





I pojechał do Głównej siedziby Grom. Tam szybko wysiadł, poszedł do biura i powiedział im że się zwalnia, ponieważ zapisuje się do misji w Afryce.
Recepcjonistka spojrzała na niego jak na idiotę i zadzwoniła po Generała, powiedziała maksymilianowi, aby udał się do pokoju nr. 103, tam czeka na niego Generał, Maksymilian zdziwił się, że sam Generał chce go przyjąć, ale poszedł dumny z siebie.
Otwierając drzwi trochę się speszył, ale po chwili wszedł do pokoju, pokój był Ogromny, na środku był stół, a przy nim siedziało 5 ludzi w tym Generał
Maksymilian pomyślał sobie ~Pewnie same osobistości,
Po czym jeden z obecnych poprosił go, aby siadł na wolnym miejscu.
Maksymilian bez chwili namysłu, zrobił to o co był proszony.
- A więc mamy tu śmiałka, który chce zwiedzić Afrykę tak? - Powiedział Generał
- Tak zgadza się - Odparł Maksymilian
- Dobrze więc zapiszmy go... Co o tym sądzi reszta z Nas? A zapomniałem się przedstawić, jestem Bartosz Maciejewski, jestem tutaj porucznikiem - Powiedział jeden z obecnych, wyglądał na ponurego gościa.
- Ja się zgadzam w końcu mało mamy takich śmiałków jak on. Ja chyba nie muszę się przedstawiać, w końcu nie po to tu jesteśmy - Był to dość napakowany gość, sam pewnie, nie odbiera telefonu.
- Dobra a więc większość jest na tak, Także szykuj się jutro odlatujesz do USA - Odparł generał z trochę drwiącym uśmieszkiem.

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA

Maksymilian wszedł do pokoju pełnego ludzi, zajął wolne miejsce, obok ponurego gościa, z blizną na twarzy, nie odzywał się do nikogo, po prostu słuchał uważnie co mówi jakiś typ w garniturku
~Jakaś większa fucha się szykuje, niż myślałem - Pomyślał
Po jakimś czasie Pułkownik , bo taki miał stopień koleś w garniturku , powiedział że czas na pytania.
Od razu wyrwał się z pytaniem ponury koleś, co siedział obok niego.
-Jak wygląda sprawa z żołdem? - zapytał się.
Maksymiliana nic to nie obchodziło.
Natomiast zapytał się o opiekę medyczną, bo to go najbardziej interesowało.
- A co z opieką medyczną? Będziemy mieli swojego lekarza czy coś?
- Lekarzy Amerykańskich jest dużo i jeśli dostaniecie odpowiednie papiery to oczywiście służą pomocą. Oprócz tego dostaniecie zapas podstawowych leków. Jeśli wykonacie parę zadań od nas to może przydzielimy wam jakiegoś medyka. - Odparł pułkownik.
Zadano jeszcze pare pytań, ale maksymiliana wogle nie obchodziły. Postanowił się zapytać o noże, bo bez nich się nigdzie nie ruszy.
- Mam pytanko.. czy mogę wziąć ze sobą swoją broń?
- Zależy co uważasz za swoją broń? Broń palna zabroniona reszta zależy.
- Chodzi mi o Noże … a co z cygarami i alkoholem można brać ze sobą?
- Noże jakiej wielkości? Używki dozwolone oczywiście dopóki nie są to narkotyki
- Mam dużo noży mniejsze większe … Moim zdaniem to przydadzą się i te małe i te duże …. zależy od okoliczności... Oczywiście nie są to noże wielkości szabli , czy tam mieczy
- Dobra masz zgodę i reszta również. Noże, powtarzam noże a nie szable są dozwolone.

Po jakimś czasie wsiedli do samolotu, maksymilian siadł obok jakiegoś umięśnionego kolesia, wyjął swoje mp3, nałożył na uszy słuchawki i zaczął słuchać swojej ulubionej muzyki ( country )

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka

Gdy Maksymilian wyszedł z samolotu od razu powiedział
- O kurwa, ale tu jest zajebiście, chyba się tu przeprowadzę - powiedział po Polsku, chyba nikt go nie zrozumiał.
Skierował się w stronę samochodów, wsiadł i pojechali.
Po jakimś czasie dojechali na miejsce, pierwsza myśl jaka nasuneła się maksymilianowi była :
~O kurwa, ale tu syf i my tu mamy mieszkać...
Lecz przyroda która była wokół tego miejsca, od razu poprawiła nastruj.
Wszyscy wysiedli i poszli za ponurym gościem, był łysy i dobrze umięśniony, maksymilian od razu pomyślał
~Podły typ...
Gość przedstawił się , powiedział że będzie tutaj dowódcą i zapytał się czy są jakieś pytania.
Maksymilian od razu wyrwał się do odpowiedzi.
- Ja nie mam pomysłów.... może od razu przejdźmy do rzeczy? - Powiedział, ponieważ nie miał zamiaru tutaj dłużej siedzieć.
- Żołnierzu! Najpierw mówisz, że nie masz pomysłów, a chwilę później coś proponujesz?! Trzeba się było nie odzywać!. My tu planujemy całą koordynację żeby nie było potem nieporozumień i nie wyszło na to, że nie macie nic do roboty ale skoro chcesz przejść do rzeczy to mi pomożesz. Instrukcje dostaniesz po zebraniu - wyglądał na niezbyt miłego.

Olaf, bo tak się nazywał dowódca, ochrzanił jeszcze paru ludzi, maksymilian miał dość.

-Dobra jaśnie Hrabio ja ide sobie zapalić cygaro - powiedział z lekką drwiną, ponieważ wcześniej jakiś lizus powiedział
"- Ja dziękuję sir! Wiem już wszystko co potrzebuję. Wezmę się do roboty. - Wykrzyczałn niczym w wojskun Gryf i zasalutował." ~ A więc maksymilian od razu pomyślał że koleś się podlizuje...

Maksymilian wyszedł z obskurnego pokoju, na zewnątrz, zauważył że już pare osób wyszło.
Wziął stare drewniane krzesło, usiadł na nim, wyjął z torby swoje ulubione cygaro, zapalił je i delektował się myśląc co będzie dalej.
 
__________________
Vivere Militare Est

Ostatnio edytowane przez Maxi : 10-03-2011 o 15:51.
Maxi jest offline  
Stary 10-03-2011, 16:52   #5
 
Imoshi's Avatar
 
Reputacja: 1 Imoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnieImoshi jest jak niezastąpione światło przewodnie
3 Czerwca 2007 Waszyngton, samochód Francisa
Godzina 20:42

- I co sądzisz o tej propozycji? - zapytał
- Serio pytasz? - odpowiedział nieznany człowiek będący jednak tak ważną osobą dla kierowcy. Tak na prawdę był on ostatnim który mógłby przekonać go do odmowy.
- Po tym wszystkim co zrobiłeś proponują Ci pracę? Nie sądzisz że to trochę...-
- Dziwne? Taa, ale już od dawna chciałem na jakiś czas wrócić na stare śmieci, a na dodatek legalnie zarobię. Za tyle ile mi proponują mogę się z kamieniami na ruskie czołgi rzucić - ciągnął kierowca.
- Na prawdę sądzisz że to nie żadna pułapka? Wiesz, że jak Cię złapią to...
- Tak wiem.. - jeden z rozmówców zaczynał robić się nerwowy. Ale o co w tej rozmowie chodziło? Otóż chodziło o to, że Amerykanie potrzebują najemników na dzikim terenie. Gdyby robili na coś takiego rekrutacje to Francis sam by do nich przyszedł niczym owieczka na rzeź. Może wykazuje się teraz naiwnością.. ale nie, ten człowiek wie dobrze co robi. Ma zamiar udać się do swojego drugiego domu, żeby walczyć ramię w ramię z ludźmi, którzy jeszcze kilka lat temu ścigali go, ale nigdy nie mogli go złapać. Ale w końcu dowiedzieli się o jego kryjówce i złapali go.
- Zresztą nie mam wyjścia. Albo to, albo mnie zabiorą. -
- Cóż osobiście nie radziłbym Ci tego, nadal wydaje mi się to podejrzane a poza tym tutaj jesteś o wiele bardziej potrzebny. Jak sobie poradzimy bez naszego akrobaty? - zapytał z uśmiechem rozmówca Jonsa.
- Dacie radę, ja muszę już iść. Obserwują mnie, wolę więc nie robić nic podejrzanego przed wyjazdem. Zrobię jeden fałszywy ruch i bum.. - mówiąc to stanął na poboczu i wyszedł z samochodu w towarzystwie kompana.
- Wrócę za kilka miesięcy.. - powiedział spokojnie Jones gotowy pożegnać się ze swoim ,,ojcem"
- Mam tylko nadzieję że nie podziurawiony. - zaśmiał się starszy mężczyzna w wieku około 40 lat. Francis poszedł już w kierunku mieszkania, a jego dawny opiekun, a teraz już tylko przyjaciel został jeszcze chwilę i także odszedł.
- On nie należy do świata miast. On należy do dżungli - myślał w drodze starszy człowiek.


7 Czerwca 2007 Lotnisko wojskowe w Waszyngtonie
Godzina 16:52

- Kto tam jest? - wykrzyknął strażnik, widzący jakiś cień w pobliżu. Mimo iż było jeszcze widno, ,,widmo" znalazło miejsce nie oświetlone - stało przy sośnie stojącej obok wejścia na lotnisko. Strażnik zaczął powoli kierować się ku drzemu trzęsąc się jak osika. Gdy był już jakiś metr od drzewa powiedział sam do sobie:
- Chyba wolę myśleć że nic tam nie było. - i wrócił na swoje miejsce. Ale w rzeczy samej, tam była istota żyjąca. I nie mówię o ptaku mającym gniazdo na czubku tego drzewa tylko o człowieku który wszedł między konary.
- Miałeś szczęście że to zrobiłeś - szepnął. Człowiekiem w ukryciu był Francis Jones, mający jak zwykle chęć ominięcia strażników. Nawyk ze swojego fachu. Okno nagle samo się otworzyło i puff - lotnisko miało nieznanego gościa. Ale nie niezaproszonego. W kieszeni swojej brązowej kurtki miał dokument wezwania do tego miejsca na spotkanie. Ale równie dobrze mógł być sfałszowany, bo przecież zwykły ochroniarz nie wiedział o ściśle tajnym spotkaniu. Jonsowi nie chciało się jednak unikać wszystkich więc już po chwili pojawił się na widoku. Miał brązową kurtkę i takiego samego koloru kapelusz. Przez czas jaki mu pozostał do spotkania obejrzał na spokojnie lotnisko w całości, zarówno zamknięte jak i otwarte części. Bo jaki zamek stanowi zagrożenie dla uniwersalnego klucza? A dla doświadczonego klucznika jakim był Francis wystarczy wytrych do otworzenie największych drzwi. Podczas spotkania kilka godzin później był cicho, nie zadawał żadnych pytań. Asystent generała wydał na nim wrażenie śmiecia, który nigdy jeszcze nie dotknął broni, a stanowisko ma dzięki znajomościom. Kilka przyszłych towarzyszy Francisa zadało kilka mniej lub bardziej ciekawtych pytań, ale na tym się skończyło. Po kilkunastu chwilach wszyscy byli już w samolocie lecąc ku przygodzie.Mieli nad sobą kapitana Olafa, nad którym Francis jednak nie myślał. Mało go to obchodziło, ktoś w końcu musi rozkazywać.. tak czy siak to wojsko. Podróż minęła spokojnie, a gdy cała drużyna była już w Afryce cpt. Olaf zarządził spotkanie. Na nim było już ciekawiej. Poruszono sprawę benzyny w pojazdach, broni i amunicji do niej. Kiedy spotkanie powoli chylilo się ku końcowi, Francis w końcu się odezwał:
- Mam jeszcze dwa pytania. Po pierwsze czy na składzie są tłumiki i pociski obezwładniające czy też o bardziej doborowy sprzęt mamy starać się sami? A po drugie jak wyglądają pukawki ruskich? Poprzestali na kałachach czy można spodziewać się jakichś super nowoczesnych broni?-\
- Właśnie, dobre pytanie zadał. Są jakieś celowniki? Holograficzne, laserowe? Jak sprawa wygląda z granatami, nożami? - któryś z jego przyszłych kompanów pociągnął
- I amunicją do granatników - jeszcze ktoś dołożył.
- Tłumiki są na pewno, a pociski to nie wiem. Wcześniej czy później będziemy musieli postarać się o stały napływ amunicji i broni. Pukawki ruskich? Kałachy jako broń standardowa używana przez większość żołnierzy, SWD standardowa broń snajperów, degtarevy, ekmy używane przez wsparcie, granatniki rpg-7, przeważnie oddziały szturmowe. Od razu mówię, Ruscy nie mają laserów i innych nowoczesnych ustrojstw. Celowniki laserowe, snajperskie i noktowizyjne, mamy parę skrzynek granatów różnej maści, noże też gdzieś powinny być, a granatników mamy jak na lekarstwo. Wiem, w sumie to tego mało, też nad tym ubolewam, ale taka praca. Coś jeszcze? - Cpt. odpowiedział na pytanie od trzech osób. Na to jeden z pytających, chyba ten, który poparł Francisa jako pierwszy wyrwał się przed szereg i zaczął salutować.
- Powinni tu być najemnicy a nie jacyś żołnierze bawiący się w wojne. Oni się tu nie nadają - myślał Jones. Po chwili znów się wtrącił
- Dobra, to ja przejdę się pozwiedzać okolicę. - powiedział spokojnie i wyszedł nie patrząc na innych. W sumie bardziej mu zależało na obejrzeniu broni, tak więc po wyjściu najpierw ją zobaczył i zostawił w stanie nienaruszonym. Zobaczył jak tam ze swoimi ulubionymi pociskami, tłumikami i takimi tam i zamknął skrzynie nie zabierając nic z jej środka. Nie chciał żeby potem była mowa o kradzieży, a przecież amunicja nie ucieknie. Przeskoczył ogrodzenie i zaczął sobie spokojnie obchodzić okolicę, aby w razie czego ją znać. Mimo , iż nie miał broni nie bał się dżungli, przecież przeżył tu pół życia. Po jakiejś godzinie spacerowania stwierdził
- Późno już, będę wracał. -
No i tak zrobił. Dzięki swoim umiejętnościom bez problemu wszedł niezauważony na teren obozu, postanowił już wziąść broń. Ale ktoś go już uprzedził, zresztą nieważne. Poszukał M9 z tłumikiem, jako broń główną Mp5 z tłumikiem, pociskami obezwładniającymi. Przy okazji, jeśli by znalazł wziąłby ze sobą po kilka granatów i czujnik pulsu do swojej lekkiej broni to byłoby super. Ale bez tego też przeżyje.Pomyślał tylko o tych wszystkich broniach i zaczął poszukiwania. (MG proszę napisać jeśli czegoś nie było, lub o ilości możliwej amunicji.)
 
Imoshi jest offline  
Stary 10-03-2011, 23:57   #6
 
Arcan's Avatar
 
Reputacja: 1 Arcan nie jest za bardzo znanyArcan nie jest za bardzo znanyArcan nie jest za bardzo znany
25 maja 2007 roku, Tajna baza US Army, USA

- No to zobaczmy na wyniki, tak.... - mówi kapitan.
- Zadowalające sir! - wszyscy snajperzy zgodnie odpowiedzieli.
- Cieszę się... Pokażcie co potraficie... po kolei.
Pierwszy podszedł mój kolega John...
- No pokazuj na co cię stać żołnierzu przed wrogiem też będziesz stać jak kołek ?
- Tak jest!
Poleciał cały opatulony w strój kamuflujący z liści, tak jak my wszyscy...
Biedny chłopak... Pomyślałem sobie... Podczas biegu wywrócił się o wystający kamień.
Szkoda mi było gościa...
Podszedł do niego kapitan.
- Gościu... Wstań jak do ciebie mówie... to po pierwsze. - zdenerwowany kapitan podszedł do niego osobiście...
Tak chcesz walczyć z wrogiem ? Wy jesteście elitą, osłaniacie każdego i każdy konwój na drodze, jesteście jedyną nadzieją waszych kolegów których osłaniacie i likwidujecie cele które są jeszcze przed nimi. To od was zależy życie waszych kolegów! Nie możecie sobie pozwalać na takie upadki. Czy to jasne ?
- Tak jest! - odpowiedziała ogromna grupa snajperów !
- No to rozumiem... Następny...
Teraz była moja kolej... strasznie się denerwowałem, szczególnie że kapitan za każdy błąd surowo oceniał każdego.
- Nazwisko prosze...
- Winters sir!
- Winters... mhhm.. miałeś kiedyś ojca Jacka Wintersa ?
- Mój ojciec sir, nie żyje od 27 lat. Miałem 2 lata jak zmarł.
- Tak..., on żyje żołnierzu. Jeśli to on...
- Ale to nie możliwe. Przecież on....
- Tak..? Co on, dokończ ...
- Sir, on zginął w wyniku napadu grupy rabusiów na bank.
- To nie on.
- Więc kto ? Kto sir ?
- Pewnie jakiś przechodzeń...
- Miał dokumenty do cholery z nazwiskiem mojego ojca. To były dokumenty mojego ojca !
- Nie uruchamiaj mi się tu żołnierzu chyba role ci się pomyliły...!
- Wybacz sir!
- Kontynuując naszą dyskusję, był to przechodzeń który jak donosi komenda policji, znalazł przypadkowo na ulicy dokument twojego ojca który widocznie twojemu ojcu wypadł.
- Jezu, to nie możliwe... Dam ci namiary na twojego ojca jak wykonasz pomyślnie test szkoleniowy. Gotowy?
- Zawsze sir!
- To jedziemy...
Przebiegając przez błoto w ciężkim snajperskim kamuflarzu i wspinając się po drabinie z karabinem na plecach i myślą że moj ojciec nadal żyje wszystko wydawało się proste. Ostatnia próba strzał w tarcze z 400m.
Chwila... I ten żar słońca... Ten ciężki strój... Przybliżam jasny od słońca celownik... Pot cieknie po twarzy... Oczko... Serce wstrzymane... Hlup... kropla potu spłynęła na kolbe...
No co do cholery - myśle sobie.
Celuję, celuję. Sru... jak pierdyknęło. Odwaliło mnie trochę. Strzał okazał się celny na 91% jest to wynik jeden z lepszych.
- No dobra kapitanie test poszedł pomyślnie daj namiary...
- Prosze... - podał kartkę z pełnym adresem zamieszkania.
- Dziękuję sir, prosze wysłać mi wyniki pod ten adres co na kartce. - wyrwał kartkę z rąk kapitana i pobiegł prędko się przebrać i jak najszybciej odwiedzić ojca.
Wiedział że o czymś zapomniał... Poszedł do kawiarni i chwilę odpoczął, przypominając sobie to co zapomniał.
No tak w US Navy usłyszałem wiadomość o grupie najemników których poszukują do brudnej roboty.
Życie i tak nie było tu łatwe, a przygody lubiłem i to bardzo. Szybko zmieniłem swój cel. Jednak nie do ojca który niby żyje. Ale do domu, po więcej informacji na temat tej akcji Najemników.
Wszedłem do domu, patrząc na nie dopitą kawe, obok leżała kartka z informacją na temat potrzebnych rambo do akcji w Afryce. Pisało " Lotnisko wojskowe - Waszyngton. Pojechałem jak najszybciej na te lotnisko, aby wziąć udział i wykazać się umiejętnościami w dzikim miejscu i tak bardzo odległym od nowoczesnego świata jakim jest Afryka.

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA

Pierwsze wrażenie...? Kupa ludu wyglądająca na zdziwionych i eleganciki w czarnych marynareczkach.
Nie jest źle - pomyślał.
Samolot witać przygotowany nieźle, tylko ciekawe czy mają dobry sprzęt na te walke w buszu.
Wychodzi z samochodu, nie był ubrany tak jak większość - po prostu zwyczajne cywilne ubranie.
Zaczepił mnie pewien gość...
- Pan tu jako chętny czy jako gapowicz ?
- Chętny.... ?
- To proszę tędy...
- Moment chwila.... co jest ?
- Żadnych ale, dowie sie pan co i jak za jakis czas.
- Hmm... moje odczucia ? Ludzie widać wiedzą czego chcą... troche aroganccy, ale nie jest najgorzej.
Przedemną wielka sala drzwi widać że solidne... Wokół kręci się wiele ludzi, widać ze wiekszość to wojskowi weterani czy dowódcy z okresów wojennych.
Otwierają drzwi, wielcy kolesie z kręconym kabelkiem ciągnącym się do ucha...
Cholera i tu nawet agenci... ? ehh...
Wszedłem do sali konferencyjnej, była cisza wszedłem jakby... ostatni, widziałem ludzi z różnych stron świata. Widać także chciali zakosztować przygody w Afryce.
Siadłem obok jakiegoś kolesia, źle mu z oczu patrzyło, widać było że nie jednego juz zmarłego widział.
Potem zaczęła się gadka..... cos tam coś tam i szczerze ? Nie wiedziałem o co chodzi. Nudno było, jedyne zainteresowanie to pozostali członkowie tej zgranej ekipy.
Słowa zapamiętane to Afryka, Drużyna i Najemnicy. Coś o akcji i jakimś dowódcy.
Nagle, wszyscy wstali i ktoś zaprowadził nas do samolotu którym mieliśmy udać się do Afryki.
Wsiadam, z okien było widać okolice miasta, nowoczesność odbijała się tu jak promienie światła. Wiedziałem że zatęsknie jeszcze za tym widokiem.
Lecimy, lot był dość spokojny. Lecz bardziej interesuje mnie co będzie się działo tam po wylądowaniu w Afryce.

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka

Wysiadamy z samolotu, paru kolesi wyszło pierwszych widać nie mogli juz dłużej wytrzymać w samolocie...
Było bajecznie kolorowo, pogoda była dosyć znośna, czas jakby stanął w miejscu, wszyscy nie wiedzieli co z sobą zrobić.
Potem podchodzi jakiś koleś. O! Przypomniałem sobie słowo... Dowódca... Olaf ? Chyba tak! Tak! Dobrze że pamiętam, wstyd byłoby zapomnieć.
Widać było że również był po przeżyciach, doświadczenie tryskało od niego, chyba aż za bardzo. Zaczoł dość konkretnie. Coś tam opowiedział o naszej bazie.
Jakieś pytania ? - walnął Olaf dość uroczyście.
Zapytałem o podstawowe zasoby komunikacji...
1.Jak z paliwem w jeepach ?
2.Czy nadejdzie pomoc gdy zajdzie potrzeba ?
3.Czy działamy jak drużyna ?
Odpowiedzi były dość udupiające mnie jako osobę spokojną i dość zrównoważoną.
No cóż... to dowódca widac wie co robi...
Odpowiedzi były dość konkretne z czego bardzo się cieszyłem.
Później przyszedł czas na działanie, wybór arsenału, jakaś broń coś jeszcze i można działać.
Ową broń mieliśmy znaleźć w skrzyniach, podszedłem do jednej, była dość intrygująca.
Marzyłem o Pistolecie M9 z tłumikiem. Z wojskowych ćwiczeń dla US Army i US Navy, pamiętałem swoją ulubioną broń snajperską był to: M21 z czujnikiem, owinięty kamuflarzem przypominającym kolor zielony. Precyzyjna broń w fachowych rękach.
Gdyby w tej skrzyni znalazła się ta broń miałbym wielkie pole do popisu i zaprezentowania swoich umiejętności snajperskich.

 
__________________
Szerokości... ;)

Ostatnio edytowane przez Arcan : 14-03-2011 o 15:41.
Arcan jest offline  
Stary 11-03-2011, 11:49   #7
 
Piter1939's Avatar
 
Reputacja: 1 Piter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodzePiter1939 jest na bardzo dobrej drodze
7 czerwca 2007,Washington Dulles International Airport, Waszyngton DC,USA
Godzina:23.10


Samolot którym Piotr leciał, właśnie wylądował. Czas odpiąć pasy i zabrać się do wyjścia. To był długi lot. Od Zagrzebia przez Londyn aż tutaj. Nie licząc nawet międzylądowania było to ładnych parę godzin a do tego ta cholerna różnica czasu. Piotr kierując się w stronę kontroli celnej rozmyślał o długim, ciepłym pożegnaniu jakie zgotowała mu rodzina i najbliżsi przyjaciele. Na pewno będzie tęsknił za żona i córką.Od dawna tak się nie wzruszył , właściwie to od wyjazdu do Iraku w 2006, kiedy było podobnie. Oczywiście jak zwykle, nie dał po sobie za bardzo poznać, co czuje. Piotr wrócił szybko do rzeczywistości bo zbliżała się jego kolej do odprawy. Wtedy właśnie podszedł do niego jakiś gość w garniaku i zapytał:
-Pan Piotr Belik,czyż nie?
- Belicz, o co chodzi?
-Odpowiedział mu Piotr
-Proszę ze mną, jestem z Firmy, wiem po co pan przyjechał, nie musi się pan obawiać-odrzekł nieznajomy.
Kontrola celna mogła by być kłopotem po tym jak go deportowali w 2003,ten agencik ratował mu skórę, podobnie było w Zagrzebiu gdzie kontroler był wybitnie nie zainteresowany jego osobą, tylko spojrzawszy na paszport.
***
7 czerwca 2007 Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA
Godzina 23.30


Agent bez problemu przeprowadził go przez kontrolę tylko machnąwszy legitymacją.20 minut później znaleźli się na innym lotnisku ewidentnie wojskowym. Zaprowadził do jednego z budynków i polecił czekać, po czym pożegnał się i wyszedł. Piotr rozejrzał się. Jego uwagą zwrócił gość ubrany jak typowy członek gangu motocyklowego.Miał okazje widywać takich w Los Angeles swego czasu. Jednak nie to było zastanawiające. Po prostu ten gość ewidentnie było po strażą , jego czterech opiekunów nie dało się nie zauważyć.
~Co to do diabła? Jankesi formują następną parszywą dwunastkę !?
Nie miał dużo czasu na dalsze rozmyślania ,szybko przybyli pozostali, wtedy drzwi do sali się otworzyły. Odbyła się tam mini-konferencja. Piotr nie miał żadnych pytań, większości sam się domyślił zanim jeszcze zgłosił się do tej roboty, czytał też dużo w necie o sytuacji w Afryce a odpowiedzi na pytania innych w pełni zaspokoiły jego ciekawość. Po zakończeniu zebrania ruszyli do samolotu. Niestety zapowiadał się kolejny długi lot.
***

7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka
Godzina 18:58


No wreszcie ta Afryka ! Piotr był już zmęczony po locie, z chęcią rozprostował nogi. Był wieczór toteż temperatura była przyjemna. Zresztą po pobycie w Iraku , temperatury nawet rzędu 40 stopni w cieniu nie wydawały mu się już takie straszne. Zaprowadzono ich w kierunku pojazdów.
~fajne autka, ciekawe czy przyjemnie prowadzi się takie coś-pomyślał
Tymczasem załadowali się na pojazdy i zawieziono do ich ta… "bazy”

~Co to ma być?!,jankesi takie mocarstwo, mogli chyba szarpnąć się na coś lepszego, dobrze że zaszczepiłem się przed wylotem na wszystkie możliwe afrykańskie choróbska, bo niechybnie dostał bym tu jakiegoś syfu

Piotr ponarzekał sobie w myślach ale tak naprawdę zdarzało mu się nocować podczas wojny bałkańskiej w lesie, w polu, gdziekolwiek zresztą popadło, tak więc trudne warunki to nie była dla niego pierwszyzna. To było dawno…jednak cześć wspomnień zawsze wracała kiedy Piotr znajdował się w strefie wojny. Nieco potem zaczęła się zbiórka. Olaf, ich nowy dowódca miał okazję się zaprezentować. Piotrowi wydał się w porządku. Facet musiał mieć jaja skoro zgodził się dowodzić taką bandą. Tyle, że jego zdaniem ma marne szanse na zrobienie z tej zbieraniny zgranego zespołu bo np. ten „motocyklista”, gdyby wdał się w taką dyskusje z jego dowódcą z czasów bałkańskiej wojny- „Slobo", latynos miał by już nieźle obity ryj.Tyle że to z drugiej strony były inne czasy,inni ludzie.Cóż może jednak mu się uda ,to było też w jego interesie, chciał w końcu przeżyć. Piotr nie zadał żadnych pytań. Pozwolił by wyręczyli go inni. Miał sprawę do Olafa, ale to może nieco potem, najpierw spróbuje sobie zaskarbić jego szacunek. Dwaj żołnierze powinni się chyba dogadać. Trzeba było sobie wybrać jakąś broń. Piotrowi wystarczyło by nawet stare dobre Ak-47,choć lepiej oczywiście 74,jeszcze z granatnikiem było by idealnie. Miał zaufanie to karabinów z rodziny Ak, cenił je przede wszystkim za niezawodność. W warunkach afrykańskich to może być kluczowe. Poza tym był trochę staromodny, ufał swoim oczom ,nie jakimś tam nowomodnym fikuśnym celownikom. Elektronika może zawieść zwłaszcza w ciężkich warunkach, jego oczy niezwykle rzadko go zawodziły. Piotr był naprawdę niezłym strzelcem.Za to pistolet, przydałby się jakiś zachodni, celny, niezawodny np któryś z Hk czy Sig Sauer. Zresztą zachodnia broń też była niezła ,nie zamierzał wybrzydzać. Granaty i kamizelka kuloodporna no i farba maskująca też były by bardzo pomocne. Po pobraniu sprzętu, miał zamiar udać się na spoczynek. Jutro może być ciężki dzień.
 

Ostatnio edytowane przez Piter1939 : 11-03-2011 o 11:53.
Piter1939 jest offline  
Stary 12-03-2011, 11:34   #8
 
Shooty's Avatar
 
Reputacja: 1 Shooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodzeShooty jest na bardzo dobrej drodze
5 czerwca 2007 roku, willa Davide'a Pavarottiego, Agugliano, Ankona, Włochy



Davide powoli pakował swoje rzeczy do walizki. Wkładając starą fotografię swojego przyjaciela, zaśmiał się smutno i zamyślił. Jeszcze kilka tygodni temu wszystko było normalne... Przynajmniej w pewnym sensie...

- Ale jest pan co do tego pewny? Czy widział pan na własne oczy, że członkowie rodziny Borgio zabijają człowieka?
- Hah. Żeby to tylko jednego. Właściwie to... ja też musiałem to robić. Wie pan, jak to jest z mafiozami. Dasz palca, oni wezmą rękę. Kiedy się do nich przyłączyłem, stałem się taki sam. Żądny pieniędzy, krwi, zemsty. Oczywiście, wszystko zostaje między nami?
- Jasne, dopóki jesteś naszym świadkiem koronnym, dopilnujemy, aby nawet włos ci z głowy nie spadł.


I pomyśleć, że jeszcze niedawno temu był jednym z najważniejszych członków rodziny. Miał przed sobą świetlaną, mafijną przyszłość, wielu kolegów wróżyło mu posadę dona. Te czasy wydawały mu się teraz niewiarygodnie odległe, jakby nieosiągalne czasowo...

- Co jeszcze, oprócz zabójstw, było domeną działalności mafii?
- Dużo tego było. Bardzo często wysyłano nas w sprawach pobić, rabunków i tego typu rzeczy. Gdyby wziął pan gazety z ostatnich kilku miesięcy to najprawdopodobniej okazałoby się, że niemal każda zbrodnia należy właśnie do Borgich. Takie życie, niestety. Capo nie lubił brudzić sobie rąk, więc to my wykonywaliśmy podrzędne prace.


A może to było przeznaczenie? Może los chciał, żeby Davide zdradził swoich przyjaciół dla dobra innych? No bo któż może wiedzieć, ile żyć uratował Włoch, rozbijając rodzinę Borgio. Bardzo możliwe, że dziesiątki rodzin miały u niego dług wdzięczności. Chociaż... Może losowi nie o to chodziło...

- A jaką pan odegrał rolę w tym przedstawieniu? Saper, strzelec, egzekutor?
- Kojarzy pan tych gości z filmów, co nie zajmują się niczym innym niż wysadzaniem wszystkiego wokół siebie? Na tym polegała moja kariera. Byłem grenadierem. Trzymałem w łapach wyrzutnię i robiłem bum za każdym razem, kiedy zauważyłem samochód albo butlę z gazem. I byłem... jestem w tym cholernie dobry. Prawie zawsze trafiam.


Teraz okazał się zwykłym zdrajcą. Zdrajcą rodziny, która go wyszkoliła i uczyniła zeń tego, kim jest. Powinien ją kochać jak własną, ale nie mógł... Rozkaz zabicia najlepszego przyjaciela zmienia wszystko. Znienawidził Borgich i już nigdy im nie przebaczy. Sami są sobie winni.

- Tylko, że... hmm... Są pewne komplikacje. Pan wie, że ci członkowie mafii, których nie zdołamy aresztować, zrobią wszystko, żeby pan zniknął z tego świata?
- Wiem, ale mam specjalny plan na takie okoliczności.


Życie. Tylko jedno życie wystarczyło, aby Davide zrozumiał jak wielką ma ono wartość. Życie przyjaciela było już dawno wykreślone z jakiejś listy. A wszystko po to, żeby się zmienił.

- Tak? Chętnie posłucham, jaki ma pan pomysł.
- To proste. Zrobię to co każdy postawiony w mojej sytuacji. Wstąpię do wojska.


Pavarotti zgasił światło. Ostatni raz spojrzał na swój dom, po czym westchnął ciężko. Zakończył pewien rozdział w swoim życiu. Koniec z mafią. Czas na wojnę.


7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA

Davide nie był fanem przebieranek. Według jego rozumowania człowiek powinien ubierać się raz a porządnie. Na lotnisku stał więc otoczony eskortą policjantów w zwykłym, wojskowym, zielonym mundurze. Na głowie miał stylowy, żołnierski berecik, a dłonie osłonięte typowymi dla niego rękawiczkami bez palców. Jeszcze tylko dziesięć minut i wrota na pas startowy się otworzą. Myśl o tym, że za chwilę opuści swoją ojczyznę napawała go jednocześnie ulgą i zmartwieniem. Zmartwieniem, bo to w końcu jego ojczyzna. Ulgą, bo jednak przeżyje.

Tak jak to przewidział w rogu poczekalni stał jeden z najbliższych współpracowników Borgich, czyli - jak ich nazywano - psów. Pavarotti mruknął do policjanta, że idzie za potrzebą i udał się do łazienki. Oczywiście pies ruszył za nim.

Nikt by się nie spodziewał, że dziecko, które pół godziny później wejdzie tam się załatwić, wybiegnie z krzykiem. Płaczliwym głosem poinformuje ochronę, iż w toalecie leży zakrwawiony trup. Dzień jak co dzień.


7 Czerwca 2007 roku, Lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka

`No cóż... Asystent mógłby być jednak milszy` ta myśl przeleciała przez głowę Davide'a krótko po pierwszym zdaniu wypowiedzianym przez ich przełożonego.

Wszyscy znajdowali się właśnie w bazie. Bazie tylko z nazwy, bo całość równie dobrze mogłaby być pierwszą lepszą jaskinią bezdomnych. Pavarotti bardzo dużo czasu żył w luksusie z powodu masy pieniędzy, które zarobił jako grenadier, więc nie zdążył przywyknąć do starych, zaśmieconych ruder. Wygląda na to, że wreszcie będzie miał ku temu okazję.

Jego towarzysze zadali kilkanaście mniej lub bardziej niezbędnych pytań, po czym asystent udzielił kilkanaście mniej lub bardziej nieprzydatnych odpowiedzi, ale w końcu przyszedł moment, w którym Davide mógł wtrącić się do dyskusji.

- Mam jeszcze dwa pytania - oznajmił Francis. - Po pierwsze czy na składzie są tłumiki i pociski obezwładniające czy też o bardziej doborowy sprzęt mamy starać się sami? A po drugie jak wyglądają pukawki ruskich? Poprzestali na kałachach czy można spodziewać się jakichś super nowoczesnych broni?
- Właśnie, dobre pytanie zadał - wtrącił się Chris. - Są jakieś celowniki? Holograficzne, laserowe? Jak sprawa wygląda z granatami, nożami.
- I amunicją do granatników - dodał Davide.
- Tłumiki są na pewno, a pociski to nie wiem. Wcześniej czy później będziemy musieli postarać się o stały napływ amunicji i broni. Pukawki ruskich? Kałachy jako broń standardowa używana przez większość żołnierzy, SWD standardowa bron snajperów, Degtarevy, rkmy używane przez wsparcie, granatniki rpg-7 przeważnie oddziały szturmowe. Od razu mówię, Ruscy nie mają laserów i innych nowoczesnych ustrojstw. Celowniki laserowe, snajperskie i noktowizyjne, mamy parę skrzynek granatów różnej maści, noże też gdzieś powinny być, a granatników mamy jak na lekarstwo. Wiem, w sumie to tego mało też nad tym ubolewam ale taka praca. Coś jeszcze?

Po zakończeniu rozmowy Pavarotti bez słowa wstał i podszedł do skrzyni z bronią. Ach, gdyby tylko znalazł się tam stary, dobry AK-47 z podwieszanym granatnikiem Pallad. A najlepiej karabin szturmowy i osobny granatnik. Nieważne jaki model, byle się szybko nie psuł i potrafił wystrzelić. Davide był przyzwyczajony do rupieci, bo często dostawał takie, kiedy jeszcze służył w rodzinie, ale wolał jednak nie musieć męczyć się z pociskami w ogniu walki. Przydałyby się też granaty. Dużo granatów. Kamizelka kuloodporna też pewnie uratowałaby mu tyłek. Zresztą co za różnica. Byle w skrzyni w ogóle coś było.
 

Ostatnio edytowane przez Shooty : 12-03-2011 o 11:39.
Shooty jest offline  
Stary 13-03-2011, 00:36   #9
 
Bachal's Avatar
 
Reputacja: 1 Bachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputacjęBachal ma wspaniałą reputację
7 Czerwca 2007 roku, apartament, Waszyngton, USA

Pobudka jak zwykle bolesna. Na cholerę ściągali go aż trzy dni wcześniej!? Że niby aklimatyzacja, omówienie planu. Jaka kurwa aklimatyzacja, jak już dziś wieczór miał lecieć na Bóg wie ile do Afryki! Ech, tych pieprzonych jajogłowych z Pentagonu nie szło zrozumieć. Zaraz, co to wczoraj się działo? A tak, sobota… Głowa jak zwykle po takiej imprezie przypomina wylęgarnie grzechotników, zaś gardło zasraną pustynię. Szybkie rozeznanie w terenie i już było wiadomo, że mogło być gorzej. Leżał w łóżku, w apartamencie opłaconym przez rząd, obok nie takiej znowu najgorszej, ujmującej rudej dziewczyny. Uwielbiał rude, były takie tajemnicze. A one uwielbiały go, podobnie jak wszystkie inne… Rozkochiwał w sobie jedną za drugą, samemu nie potrafiąc się zdecydować na stały związek. Jednak nie to teraz było najważniejsze. Przejechał ręką pod poduszką, układając ją. Trzy sekundy później wychodził z pokoju z pistoletem w ręku. Gnat wylądował w szufladzie, a jego miejsce w ręce Southerna zajął papieros i zapalniczka. Po sąsiednich balkonach zaczął roznosić się czekoladowy dym jego ulubionych papierosów. Takie życie mogło się podobać, jeśli nie pamiętało się, co ma dziś nastąpić…

Trochę później tego samego dnia, lotnisko wojskowe, Waszyngton, USA

Niedopałek upadł na ziemię, przygnieciony białym, nienagannie czystym adidasem. Wraz za butem poszła noga i reszta ciała, wolno przemieszczającego się po lotnisku. Ubranie Southerna mogło przypominać trochę stereotyp opalonego Latynosa, jakim w sumie był, lecz to tylko powierzchowne wrażenie. Owszem lubił drogie, markowe ubrania, toteż maszerował dziarsko wystrojony w obcisłą, rozerwaną i obszytą przy szyi koszulkę Lee Coopera, spodnie jeansowe Levi Straussa odznaczające się oryginalnym cieniowaniem i obowiązkowy Grand Le Mans na lewym nadgarstku. Na prawym pobłyskiwała srebrna bransoleta z wytłoczonymi: imieniem, nazwiskiem i grupą krwi. Dołączył do reszty w odpowiednim momencie.
- A jak długo możemy wykonywać zadanie?
- Tyle ile potrzeba
- Mam pytanko.. czy mogę wziąć ze sobą swoją broń?
- Zależy co uważasz za swoją broń? Broń palna zabroniona reszta zależy.
- Chodzi mi o Noże … a co z cygarami i alkoholem można brać ze sobą?
- Noże jakiej wielkości? Używki dozwolone oczywiście dopóki nie są to narkotyki
- Mam dużo noży mniejsze większe … Moim zdaniem to przydadzą się i te małe i te duże …. zależy od okoliczności... Oczywiście nie są to noże wielkości szabli , czy tam mieczy
- Dobra masz zgodę i reszta również. Noże, powtarzam noże a nie szable są dozwolone.

No pięknie, pomyślał. Kolejny amator noży, widać mam konkurencję. Ciekawe, co z tego wyniknie…

7 czerwca 2007 roku, lotnisko w Rutsenburgu, RPA, Afryka

-…, żołnierzu! - i zasalutował wypinając pierś. Ten koleś mu się zaczął podobać - A idzcie sobie, mam nadzieję, że spotkacie tam coś miłego, coś co mnie od was uwolni...
- Dobra, to ja przejdę się pozwiedzać okolicę. – stwierdził jeden, po czym wyszedł i po chwili nie było go już na terenie obozowiska.
- Nareszcie coś sensownego - mruknął pod nosem kolejny.
-Dobra jaśnie Hrabio ja ide sobie zapalić cygaro – Musiał dorzucić swoje trzy grosze trzeci.
Istny dom wariatów… Ale było coś zabawnego w tych ludziach, a jednocześnie przerażającego i każącego trzymać się na dystans. Bez dwóch zdań zebrała nam się śmietanka ogólnoświatowych zabijaków. Tylko ten Olaf jakiś taki, dziwny. Ni to pizda, przygadać potrafi, ni to prawdziwy żołnierz, jakiś zbyt pobłażliwy. Takie ciepłe, niedogotowane kluchy. A zresztą pies z nim, jeśli sprawdzi się w polu. Oddajcie tylko Southernowi, co Southerna, czyli Ruskie łby eksterminowane w możliwie skuteczny sposób.
 
Bachal jest offline  
Stary 14-03-2011, 18:08   #10
 
Ziutek's Avatar
 
Reputacja: 1 Ziutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie cośZiutek ma w sobie coś
- Dobra, wszyscy już są mniej więcej ogarnięci? W takim razie to wszystko. Idźcie się wyekwipować i ustawicie wartę po dwie osoby przy głównym wejściu i patrol dwuosobowy wewnątrz obozu, zmiana co 4 godziny. Rozejść się! - zakończył spotkanie Olaf - Tylko żadnego lania po mordach bo nogi z dupy powyrywam! A te pindy co pouciekały niech podziękują niektórym kolegom za poprawne odzywanie się do dowódcy - miał na myśli Gryfa - Dzięki nim nie będą musieli dzisiaj czyścić kibli. Tak samo nasz ''Padre'' - powiedział z ironią.

Tak, nadeszła ta chwila, otworzenie skrzyń. Podsumowując, ogólnie macie na składzie:
Broń długa:
2 sztuki M-16A2
1 sztuka Mossberg 590
1 sztuka M-24 SWS
2 sztuki HK 33
1 sztuka MP5SD6
1 sztuka UMP

Granatniki
1 sztuka M72 LAW

Broń krótka
2 sztuki M9
2 sztuki Glock 19
2 sztuki Walther P99
2 sztuki SIG-Sauer P226

Prócz tego skrzynka granatów odłamkowych i dymnych, celowniki optyczne i noktowizyjne, tłumiki dźwięku i płomienia wylotowego, latarki i celowniki laserowe, kamizelki taktyczne i inne pierdółki.

Ustawiono warty i patrole, reszta zaczęła się krótko mówiąc bawić. Po przyjęciu na początek przygody byliście zmordowani. Cztery bungalowy służą wam teraz jako mieszkanie. Dobraliście się po dwóch i poszliście spać, oczywiście ci co nie byli wartownikami.

Następnego dnia, godzina 6:00

Wstawać do kurwy nędzy! – taki oto budzik zerwał was ze snu – macie 15 sekund aby ustawić się w szeregu na placu, ruchy! – krzyczał Olaf kiedy wparował do waszych domków. Wszyscy mniej lub bardziej przytomni zdążyliście założyć tylko buty i biegiem w samej bieliźnie ustawiliście się na placu. Olaf chodził w te i z powrotem pod długości szeregu z rękami założonymi do tyłu i nagle krzyknął:
- Na ziemię! 50 pompek, odliczać!
Spacerował bez cienia emocji pośród podnoszących się i opadających ciał, pośród wdechów i wydechów, jęków i odliczania. Po pompkach były brzuszki, przysiady, bieg wokół bazy i kilka ćwiczeń rozciągających. Trening spowodował nagły zastrzyk energii, wasze powieki nie opadały, ziewnięcia były rzadkością i ogólnie byliście bardziej ruchliwi. Dowódca zagonił was na stołówkę, mieszczącą się w głównym budynku. Każdy na śniadanie dostał konserwę rybną, kubek wody, twardy placek drożdżowy i saszetkę z suszonymi owocami. Po spożytym posiłku na środek wstąpił Olaf i zarządził ciszę:
- Jedzenie na razie jest takie sobie lecz mam nadzieję, że do wieczora zgłosi się osoba, która przez tydzień będzie pełnić służbę kucharską bo inaczej będziemy zdani na ten syf. Dziś czeka nas pierwsza misja. Mamy pilnować porządku na posterunku przy Mahalapye. Przechodzić tam będzie fala uchodźców z APSR do RPA. Przygotujcie się na ewentualne bójki i akty agresji. Nie możemy sobie pozwalać na rzeź ponieważ telewizja światowa cały czas obserwuje sytuację na tym terenie więc proszę bez strzelanin jeśli nie będą konieczne i starajcie się chronić jak najwięcej uchodźców… Od tego zależy wasza zapłata – dodał po chwili - Skoro już mówimy o pieniądzach – położył na stole metalową walizkę i popchnął ją po blacie w waszą stronę – wasza zaliczka, równo 400 tysięcy zielonych, do podzielenia, mnie nic do tego po ile sobie weźmiecie. Róbcie z nią co chcecie. Zbiórka za 20 minut – i ruszył po schodach na piętro gdzie mieściło się jego biuro i pokój.

Wszyscy w pełnym rynsztunku powsiadali do Jeepów. Do pierwszego wsiadł Olaf jako pasażer, a zawołał palcem Piotra na miejsce kierowcy. Była to chwila zamieszania ponieważ każdy najpierw siadał w jednym potem coś mu nie pasowało i przesiadał się gdzie indziej. Wreszcie dojechaliście na miejsce.

Kilka daszków z blachy falistej, stanowiska strzeleckie zabezpieczone workami z piaskiem, na nich stały M-249. Wartownicy to byli w większości żołnierze NATO lecz było paru zaciągniętych czarnych jako „armia rezerwowa”. W sumie było ich 10. Pośpieszono was abyście się przygotowali do fali uciekinierów. Macie rozglądać się dookoła czy wszystko jest w porządku, a w razie zagrożenia otworzyć ogień starając się nie zabijać niewinnych cywili.
 
__________________
"W moim pokoju nie ma bałaganu. Po prostu urządziłem go w wystroju post-nuklearnym."

Ostatnio edytowane przez Ziutek : 15-03-2011 o 00:18.
Ziutek jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 05:56.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172