SANDERS

Czas zabawy w podchody się skończył. Nie było sensu się kryć, jeśli zostało się przez kogoś zauważonym, zdemaskowanym. Na przykład przez blondynkę, która posiadała źródło światła, niezbyt lubianego w kwestii ukrywania się przed resztą. Choć w tym przypadku lepsza wydawała się blondynka niż dwójka jej kolegów, gdzie jeden posiadał broń palną, a drugi sprawiał wrażenie niedojebanego świra. Sanderu powoli wyłaził ze swojej kryjówki, żeby tamta nie zaczęła panikować albo żeby nie wyglądało tak, że ten chce się na nią rzucić. Tylko żeby tamta nie zaczęła się wydzierać, bo jeszcze ściągnie na niego… na nich kłopoty, a on będzie musiał pozbyć się problemu, by ten nie stał mu się kulą u nogi.
Facet wyglądał tak dobrze jak ich wesoła trójka. Był dość wysoki, nieco wychudzony, blady, nosił odzienie identycznego koloru co oni, ciemne włosy sięgające karku były splątane, a zarost zdawał się nie lubić maszynki do golenia. Ciemne oczy przypatrywały się uważnie kobiecie. Jak u Czarta ze wzroku szaleństwo aż jebało po oczach, to ten gość zdawał się być jego przeciwieństwem. Śmiertelnie poważnym przeciwieństwem.
Lekko uniesione, puste dłonie wskazywały na rozbrojenie mężczyzny, chociaż przy sobie miał nożyce, które mogły mu posłużyć jako prowizoryczna broń.
- Nikt tu nie będzie się na nikogo rzucał ani mordował, radzę też zachować ciszę i spokój - Abigail mogła zauważyć, że facet nie miał małego palca w prawej dłoni, podczas gdy z ust ciemnowłosego padały słowa wypowiadane ciężkim, ochrypłym głosem. - Nic ci nie zrobię, póki tego się trzymasz - po chwili dodał. - Zdaje się, jesteśmy w tej samej sytuacji. Też niedawno obudziłem się w tym szklanym ustrojstwie i nie wiem, co tu się odpierdala.

Czart oderwał wzrok od wnętrza ustrojstwa. Przełknął ślinę. Nigdy nie widział czegoś takiego. W środku ustrojstwa zobaczył… coś. “Coś” stanowiło dobre określenie. Może kiedyś było człowiekiem, lecz teraz nijak nie dało się tego podciągnąć pod gatunek ludzki. Plugastwo, wybryk natury. Mutant...to słowo pasowało najbardziej. Żołądek podjechał mu do gardła, lecz szybko zrobił porządek z nadpobudliwym organem, przełykając ślinę i spychając go na właściwe miejsce. Widywał w życiu przeróżne okropieństwa, ba! Sam nie raz i nie dziesięć przywdziewał maskę szalonego artysty, zmieniającego ludzkie ciała w twory wysoce różne od formy pierwotnej. Tym razem jednak patrzył na efekt czyjejś pracy, zamknięty między przybrudzonymi, lecz ciągle dającymi możliwość zajrzenia do środka ścianami szklanego pudła. Koszmar, sen schizofrenika. Majak wariata lub wizja opętanego psychopaty. Żywa istota którą samozwańczy Bóg próbował udoskonalić. Czart pochylił się, przybliżając twarz do przeźroczystej tafli. Przekrzywił lekko głowę i mrużąc oczy wpatrywał się w twór po drugiej stronie lustra. Kobieta...chyba kobieta. Ciężko mu było stwierdzić na pierwszy rzut oka. Płeć zdradzały dwa krzywe i zdeformowane wzgórki, przyczepione do klatki piersiowej oraz dość drobna, smukła budowa ciała. Proporcje bioder i ramion. Skórę miała szarą, zrogowaciałą. Zupełnie jak liszaje na starym, parchatym kundlu jakich Czart widywał setki podczas podróży po Pustkowiach.

Krosty, blizny po szwach i sine przebarwienia znaczyły jej skórę od czubka łysej czaszki po pępek, a także dalej, o ile najemnik mógł się zorientować przez zabrudzoną część szyby. Przeplatały się z sinozielonymi, napuchłymi żyłami, wyraźnie odznaczającymi się na tle burego naskórka. Czyjeś sprawne dłonie pozbawiły ją warg, zostawiając na twarzy wiecznie czerwony, upiorny uśmiech nagich zębów i dziąseł. W samą czaszkę wbito garść rurek i przewodów, zaczynając od skroni, zaś na czubku czoła kończąc - parodię korony, utkanej ze srebra oraz plastiku. Twór jakby wyczuł jego spojrzenie, pokrzywione ciało przeszyła fala drobnych spazmów i nagle otworzył pozbawione tęczówek oczy, wpatrując się dwoma plamkami czerni prosto w obserwatora. Białka z każdą kolejną chwilą nabiegały krwią, przechodząc z niezdrowej buro żółtej barwy w intensywne bordo. Szara ręka drgnęła, lecz pozbawione siły mięśnie nie dały rady unieść jej z podłoża. W tym spojrzeniu Bennet wyczytał nieme, rozpaczliwie wręcz błaganie. Zabij mnie...

- Kolega mam nadzieję wie, że jeśli zadźga jasnowłosą koleżankę, to go zjem? - Wypowiadał słowa powoli, jak dziecko niepewne ich znaczenia. To tylko potęgowało ich groteskowość. - Jeśli jesteś grzecznym chłopcem to puść Abigail, bardzo proszę. Chodźcie tu wszyscy - wskazał palcem ustrojstwo. - To, co znajduje się w środku… Lepiej sami to zobaczcie. A dźgać… dźgać będziemy się później.

Słowa docierały do blondynki średnio wyraźnie, zagubione wśród zawrotów głowy i ciągle jednej frazy, obijającej się pod skołowana czaszką niczym natrętna mucha. Gdy tylko zamknęła na ułamek sekundy powieki, widziała utrwalony pod nimi obraz krwawego napisu spreparowanego na podkoszulku mężczyzny o oczach szaleńca i diabelskim imieniu.
Har-Magedon. Har-Magedon. Har-Magedon.
Ośrodek naukowy umieszczony w starym silosie rakietowym. Znała tą nazwę, była tu wcześniej. Pamiętała wyjęte z kontekstu sceny, podobne zamrożonym w czasie starym fotografiom. Jasną, sterylną salę i tłum włóczących się po niej sommabulików w białych kitlach i lekarskich maskach na twarzach. Zapach chloru oraz innych substancji odkażających. Ostre światło halogenowych lamp, syczących nad jej głową, gdy mijała wyłożony piaskowym linoleum korytarz. Czyjąś ciężką dłoń na ramieniu i chłód metalowych kajdanek dookoła własnych nadgarstków. Strach i obrzydzenie, duszące wzbierający w piersi krzyk skuteczniej niż cienki stalowy powróz, czy obrzydliwy w smaku knebel, skonstruowany naprędce z kawałka starej gazy ciągle przesyconej krwią.
Dlatego dopiero po chwili doszło do niej co naprawdę widzi, słyszy i czuje. Zrobiła niepewny krok do tyłu, wracając mniej więcej na wysokość wejścia w którym zniknęli Czart z Willem. Trzeci koleś nie sprawiał wrażenia kogoś, komu powierzyłaby swoje zdrowie, dobro i życie. Wydawał się zimny i równie szalony co cały ten poranek pod ziemią. Opuściła nieznacznie pochodnię, odgradzając się nią od zagrożenia i niespiesznie wycofała się rakiem do reszty.
- Kim jesteś? - zapytała obcego i prawie się uśmiechnęła, słysząc dobiegającą gdzieś zza pleców deklarację Czarta - Też jestem głodna i chce mi się pić, ale nie musimy nikogo dźgać ani zjadać. Musi tu być coś co… o matko.- wydusiła z obrzydzeniem na widok mięsno-szklanej rzeźni w jaką zmieniono grupową salę do hibernacji. Stanęła przy Lennoxie, jako tym jedynym pozytywnie się jej kojarzącym elemencie i zacisnęła rękę na jego dłoni.

Źródła światła zrobione przez Abigail rozjaśniły trochę pomieszczenia jakie przyszło im spenetrować. Atawistyczny strach człowieka przed ciemnością, a raczej tym co w tej ciemności mogłoby być - wyobrażenia strachów które podpowiadał nam mózg, został trochę zagłuszony. Ruszyli z Czartem prawie ramię w ramię, przy czym Lennox gotów był w każdej chwili odskoczyć by złapać dystans. Nie ufał temu człowiekowi na tyle, by zostawiać go sobie za plecami. Tamten chyba nie miał mu tego za złe.

To co zobaczyli w ostatniej sali, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Tylko to, że miał pusty żołądek i niejedno okropieństwo już widział, uchroniło go przed spazmami wymiotów. Rzędy szklanych sarkofagów były porozbijane i zniszczone. Smród jaki uderzył ich w nozdrza z resztek rozkładających się ciał był bezlitosny. Awaria, czy też zniszczenie aparatur jakie utrzymywały ciała w niskiej temperaturze przyspieszyły rozkład. Rozbite szkło chrzęściło im pod stopami, przemieszane ze zzieleniałymi resztkami tkanek, rurek i porozbijanej aparatury medycznej.

Bystre oczy Williama wyśledziły na podłodze długą smugę ściemniałej, utlenionej krwi, ciągnęła się od trumien na korytarz, po czym urywała się nagle w okolicach progu do komnaty. W jednej z rozbitych trumien zauważył błyszczący odprysk, coś na kształt chitynowego pancerzyka u chrząszczy, jakie czasem widział we frontowych okopach. Oddarł kawałek szmatki ze swojej koszulki i zawinął ten odłamek, chcąc go później pokazać Abigail. Lecz to co go przyprawiło o mrowienie na plecach, to był ogromny ślad trójpalczastej łapy. Tak… łapy. To nie mogło być nic innego, wielki i dłuższy na oko ze trzy razy niż jego własna stopa. I ślady po kulach przy trumnie koło której znalazł ten ślad, cztery równo odbite w twardym tworzywie pozostałości po kulach, spojrzał na trzymany w ręku rewolwer i miał przeczucie graniczące z pewnością, że kaliber się zgadzał.

Nie zdążył nikomu o tym powiedzieć, kiedy nieznajomy, w zakrwawionym podkoszulku wyszedł z cienia na wprost Abigail. Wyuczony ruch ręki uzbrojonej w Kortha i szczerbinka zgrała się z muszką na lewej stronie klatki piersiowej, ale wyglądało na to, że nie ma on złych zamiarów. Jednak nagłe pojawienie się mężczyzny przestraszyło nieco kobietę, bo cofnęła się o krok i ścisnęła jego dłoń. William drgnął zaskoczony, ale nie cofnął ręki.

- Jeśli nie masz złych zamiarów, to obędzie się bez dźgania. Jak tu trafiłeś? Pamiętasz coś? - Will zwrócił się do obcego. Potem podał Abigail zawiniątko ze znaleziskiem z jednej z trumien - Co to może być?

Przybyło mu towarzystwa. Sanderu spojrzał przelotnie na mężczyznę “czającego” się za blondynką. Tamten sprawiał wrażenie takiego, co szuka zaczepki przy byle okazji albo który rzuciłby się na byle kogo z czymkolwiek ostrym, żeby tylko nacieszyć się widokiem buchającej krwi. Krwawym napisem na jego koszuli nie przejął się wcale. Nie wiedział, o co tu biega, sam niespecjalnie był religijny, nie przejawiał najmniejszej chęci bawić się w jakieś zjebane gry “tych z góry”. Równie łatwo tamten typek mógł być nawiedzony. Sanderu zdawało się zignorował słowa szaleńca, bo przybysz na nie nic nie odpowiedział, a jego wzrok przeniósł się na kobietę i uzbrojonego w pistolet faceta. A może Sanderu też stał się szaleńcem… czemu mu się wydawało, że coś go z ciemności obserwuje? Czemu mu się wydawało, że słyszy… muzykę? Spod sufitu?
Aczkolwiek lufa pistoletu, który trzymał drugi, zdawałoby się, bardziej ogarnięty towarzysz kobiety nie pozwoliła mu całkowicie i na długo zlekceważyć tej zgrai.
Na pytanie blondynki odnośnie tego, kim jest, nieznajomy odparł jej krótko:
- Sanderu albo Sanders, jak wolisz.
Odpowiedź na pytania gościa celującego broń przyszła troszkę później, jako że Sanderu po pierwsze doszedł do wniosku, że serio słyszy jakieś nucenie, kołysankę. Gdyby nie to, że na chwilę zapanowała względna cisza, to muzyka zostałaby zagłuszona. Po drugie pytania te padły nieco później, a grupka zdawało się znalazła coś ciekawego i ich uwaga chwilowo przeszła na te wszystkie cudactwa.
- Podobnie jak wasza trójka. Nie wiem, co tutaj robię, po co tu jestem, nic nie pamiętam i wolałbym się stąd wydostać - odparł beznamiętnie, krótko i na temat. - Dowiedzieliście się czegoś więcej o tym miejscu? - spytał się tego, który chyba jako jedyny w towarzystwie posiadał broń palną.

- Sanders bardziej wpada w ucho. To jest William, to Czart. Ja jestem Abigail - kobieta przedstawiła pokrótce pozostałe towarzystwo, wskazując każdego z osobna pięścią z zaciśniętym kawałkiem szmatki. Po wszystkim zaciekawiona rozpakowała paczuszkę i chwilę przyglądała się błyszczącemu odłamkowi, obracając go między palcami - Tarczka... przynajmniej tak myślę. Cienka, rogowa płytka kostna pokrywające powierzchnię ciała niektórych zwierząt, przykładowo gadów. Okaz musiał być spory bo zwykle są mniejsze... a ty co znalazłeś?- zwróciła się do faceta w pokrwawionej koszulce.

Grzechem byłoby nie skorzystać z okazji, że ich kwartecik nie został zarejestrowany przez obcych gości. Pomijając to, że Sanders w tym przypadku raczej gwizdał na kwestie religijne, postanowił na razie nie wystawiać się tamtejszym na widok. Chuj wie, jak tamci by ich potraktowali. Czasem warto było dać rozwinąć się wydarzeniom, cierpliwość w niektórych sytuacjach okazywała się lepszą bronią niż giwera.
Aczkolwiek nie zmieniało to faktu, że Sanders chciał mieć broń palną. Cierpliwością nikomu łba nie rozwali w razie potrzeby; teraz taką możliwość miał tylko Lennox.
Sanders teraz nie zamierzał robić nic, ewentualnie iść szybko na dół, by się tam chwilowo przyczaić. Tamci mogliby odwalić za nich dobrą robotę w torowaniu drogi na górę, lub i nie. Front pozostawił drużynowemu posiadaczowi rewolweru; sam zdecydował się sprawdzać tyły. Nie lubił pedałów, gdyby taki gadzinowaty pedał zaskoczył ich od tyłu, mieliby przesrane. Miał też oko na Abigail - nie żeby coś, ale raczej nie należała do tych obytych w walce i łatwiej można było ją przestraszyć; toteż postanowił i jej pilnować.

Ktoś jeszcze szwendał się po tym kurwidołku. Abigail ucieszyła się i w pierwszej chwili chciała iść w stronę głosów, zobaczyć z kim mają do czynienia. Słyszeli zza rogu kolejne mrożonki, a może kogoś kompletnie innego? To zatrzymało ją w miejscu zanim jak ta głupia sprzedała ich pozycję wrogowi. Wróg - bezpiecznie było myśleć o nich właśnie w tej kategorii. Nikt nie gwarantował że napotkają ciepłe przyjęcie, równie dobrze zmutowane paskudztwo odpowiedzialne za rzeźnię z komór mogło okazać się najmniejszym zagrożeniem… ale to ludzie. Mówiący, oddychający. Musieli coś wiedzieć, po prostu kurwa musieli znać chociaż położenie bunkra w którego ciemnych wnętrznościach Ryan błądziła pod ramię z pozostałą trójką obudzonych.
- Mogę iść na wabia, wy zostaniecie w cieniu - szepnęła chociaż nim skończyła mówić już wiedziała jak idiotyczny i ryzykowny to pomysł - Spytam gdzie jest wyjście i czy maja kolegów na górze albo na dole. I gdzie do diaska jesteśmy. Wyglądam najbardziej niepozornie, chyba mnie nie zastrzelą od razu. - dokończyła z przekąsem.

- Masz rację, do głowy im taki pomysł nie przyjdzie. Obstawiam, że woleliby cię rzucającą się. - Czart zgubił gdzieś dobry humor i uśmiech i teraz stał zgarbiony i ponury. Wszędzie było ciemno, duszno, ciasno. Nie przepadał za takimi klimatami. Wolał mieć nad głową niebo albo dach, a nie Bóg wiele ile pięter do powierzchni ziemi. Czuł się trochę jak w klatce. Wkurwiony był i tyle. Ale przecież dziewczyny do tych Rusków nie puści. - Zaczajmy się na schodach, za zakrętem, zobaczmy kto to.

- Nie róbmy nic głupiego - Will wtrącił się do rozmowy. - Póki co nic co tu widzieliśmy, nie pozwala nam przypuszczać, że Ci ludzie, kimkolwiek są, będą do nas przyjaźnie nastawieni. Jeśli to była ochrona bunkra, to raczej mają za zadanie wyczyścić wszystko, co znajdą na swojej drodze. Ponownie, jeśli to szabrownicy, to nie ucieszą się z konkurencji. Dlatego pomysł Czarta jest niezły. Proponowałbym, by jedno z nas zrobiło trochę hałasu w tej ciemnej części korytarza, a reszta zaczai się tam, gdzie proponowałeś - spojrzał na Czarta. - Być może uda się ich zneutralizować, może niekoniecznie zabijać. Na pewno mają przy sobie jakieś zasoby materiałowe, ale może też informacje?

Dół gówniany, góra mniej chujowa. Niższe piętro śmierdziało zdechlakami, a góra wydawała się bardziej przyjazna uciekinierom. Jakkolwiek, krew ciągnęła się i po górze, i po dole. Trudno było powiedzieć, skąd i gdzie wleczono zwłoki (o ile było to truchło), ale pewnie zwłoki. Nikt raczej nie bawił się w łopatki i wiaderka, gdy chodziło o ślady krwi. Było trochę łusek po nabojach, trochę krwi, jakieś tam zadrapania… Sanders pobieżnie przysłuchiwał się rozmowie towarzyszy, bo wolał przyglądnąć się uważniej otoczeniu. Może gadzina nie była nekrofilem i nie poszła na dół dymać nieboszczyków, ale lubowała się w czatowaniu na sufitach, żeby spaść komuś na kark. Najpewniej takim, co lubili zapierdalać ołowiem i kalibrem 5mm. A w wolnym czasie piłowała sobie porządnie szpony - Sanders spojrzał w górę i zobaczył ściany zarypane w pizdu dużymi pazurami. Aczkolwiek… nie były to świeże ślady. Dziad przyszedł z dołu jakiś czas temu… przypuszczalnie z tydzień do miesiąca temu. Wilgoć i kapiąca woda wygładziły rysy. Prawdopodobnie gad ruszył w głąb ich piętra i polował na nowe ofiary.
- Nic o nich nie wiemy - rzekł Sanders, dotychczas milczący. - Nie wiemy, czy działają sami i co mają za cel. Nie bawmy się w żadnych chojraków, bo nawet nie wiemy nic o tej całej zjebanej bazie, w której jesteśmy. Zejdźmy stąd.
Chwilowo zdecydował się obrać dół na tymczasową kryjówkę. Z jakichś dziwnych powodów uznał, że chce się udać zbadać niższe piętro, które śmierdziało śmiercią. Możliwe, że niespodziewanie zaktywowały się w nim cząstki masochizmu albo autodestrukcji. Jednak czas uciekał, tak samo jak odległość tamtej dwójki od grupy, przy której stał, trzeba było zejść z widoku. - Popieram plan zaczajenia się na schodach i sprawdzenia kto to - oznajmił i ruszył się ukryć pod schodami, żeby później dyskretnie poznać, czy to mogą być “towarzysze niedoli” czy ich pogromcy. Jakoś nie czuł potrzeby nastawiania karku. - ale nie widzę potrzeby robienia hałasu - rzucił do Lennoxa. - Nie musimy dawać znaku innym, że ktoś jeszcze poza nimi się tu kręci. Nie jesteśmy tu sami, uwaga na karki - wskazał od niechcenia ślady po wielkich pazurach, po czym zszedł na dół na tyle, żeby zejść z oczu Ruskom, a jednocześnie mieć wygląd na piętro C i możliwość obserwowania niższego pięterka.

- Pierwsza sensowna myśl dzisiaj. - blondynka uśmiechnęła się pod nosem i biorąc przykład z zarośniętego, przyczaiła się w cieniu. Tropicielem albo złodziejem była koszmarnym, dlatego przykleiła się do ciemnego kąta kawałek od drzwi, woląc w razie czego móc zerkać na dolne piętro i zdać się na słuch. Widok konkurencji był jej do szczęścia niepotrzebny.
-Zgaście latarkę - dopowiedziała, samej przyduszając pochodnie o podłogę. Do jej ponownego rozpalenia wystarczył sam żar, ogień tylko zwracał teraz niepotrzebną uwagę.

Przeciwnik się rozdzielił, a Abigal czekała cierpliwie aż trójka zwiadowców zniknie za zakrętem, zabierając ze sobą karabiny, obrzyna i swoją uwagę. Nie podobali się jej, nic a nic. Nie wyglądali na kogoś, kto znajdował się w obsadzie kompleksu badawczego - raczej na najemników, albo innych trepów. Znaleziona pod trupem notatka, imiennie zaadresowana do zagubionej blondynki, jasno wskazywała, aby nie ufać nikomu z zewnątrz.
Z zewnątrz, spoza kompleksu? A może chodziło o coś kompletnie innego?

Nie miała pojęcia kogo uznać za wroga, kogo za przyjaciela. Wszyscy mogli grać w drużynie przeciwnej i tylko sprawiać pozory koleżeństwa, usypiając tym czujność reszty. Chciała wierzyć, że William nadal jest kimś, do kogo odróci się plecami bez strachu o własne życie i nie zginie. Człowiek w chwilach stresu wyprawiał niesłychane głupoty, skupiając uwagę na własnej skórze i niczym poza tym. Nikt nie chciał przedwcześnie umierać, rzecz wiadoma.
Kurwa… umieranie samo w sobie było chujową opcją.

Przy nieznacznym puknięciu w ramię o mały włos nie podskoczyła i nie wydarła się jak zarzynane prosię. Napięte do granic możliwości nerwy udało się Ryan jednak jakimś niebywałym cudem okiełznać. Ograniczyła się do podskoczenia i wciśnięcia się w kąt.
- Eee...tak, jasne. Bierz - szepnęła, wciskając Sandersowi pochodnię i rzutując krótkie - Tylko uważaj na siebie i nie narób hałasu.

Kobieta poczekała aż ich oddziałowy tropiciel zniknie na dole, wzięła głęboki oddech i nim rozsądek zdążył zareagować, podniosła się z kolan.
- Słyszeliście? Mają mapę, wiedzą gdzie jesteśmy. I nie są tu sami. Wole do nich wyjść teraz kiedy są w mniejszej grupie i jest cicho, niż wylecieć im pod lufy gdzieś na piętrze. Przywitam się z ich dowódcą, najwyżej mnie zabije. Poczekajcie na Sandersa i… życzcie mi szczęścia. - zakończyła bez specjalnego optymizmu, wychodząc na korytarz.
Widziała że i Czart się podniósł, nie zatrzymywała go. Miał swój rozum, a ona za nikogo nie odpowiadała.
Zresztą zawsze lepiej umierać w towarzystwie.

Nie podobał mu się pomysł Abigail, cholernie mu się nie podobał. Niemniej jednak piwnica nie zachęcała do zwiedzania, ani zapachem ani niczym innym. Instynktownie wyczuwał, że czaiło się tam jakieś niebezpieczeństwo. Z drugiej strony nie wiedzieli co to za ludzie przeczesują kompleks.

Wynikałoby, że to szabrownicy, albo jacyś najemnicy. Ustalona hierarchia i słuchanie rozkazów, wskazywałoby na jakąś quasi-wojskową organizację. Nie mieli najmniejszego pojęcia co z nim zrobią. Jednak byli szansą. Zresztą jakie mieli wyjście, albo dostaną po kulce albo uda się im z nimi dogadać. Szczerze miał nadzieję na to drugie. Ustawił się obok Abigail, ale trochę w cieniu, jego zszarzała skóra i matowe włosy, tudzież bledsze niż u innych ludzi źrenice oczu, niespecjalnie dobrze wpływały na jego kontakty z innymi ludźmi.

Ścisnął mocniej rewolwer, w tej sytuacji, gdyby coś poszło nie tak, był jego jedyną bronią. Potem zostawała mu tylko siła jego mięśni i umiejętności. Rozciągnął ramiona, czuł kurcze mięśniowe spowodowane długim pobytem w komorze hibernacyjnej, adrenalina napływająca z każdym krokiem ku nieznajomym ludziom, odganiała odrętwienie.

"Jeśli mężczyzna znajdzie młodą kobietę - dziewicę niezaślubioną - pochwyci ją i śpi z nią, a znajdą ich, odda ten mężczyzna, który z nią spał, ojcu młodej kobiety pięćdziesiąt syklów srebra i zostanie ona jego żoną. Za to, że jej gwałt zadał, nie będzie jej mógł porzucić przez całe swe życie."

Księga Powtórzonego Prawa 22:28-29

SANDERS

Spieszył się, nie miał innego wyjścia, o ile chciał przeżyć. Łapiąc truchło za ogon, Sanders zerwał się do ucieczki, biegnąc ile sił w nogach prosto do majaczących gdzieś za plecami drzwi. Krwawił, poszarpane ramię piekło jak wszyscy diabli, nerwy zaś zmusiły serce do wytężonej pracy. Czuł je w piersi - głośny, silny i przyspieszony łomot, zdający się łamać żebra. Wyciskał z płuc i tak płytki oddech. Mężczyzna miał wrażenie, że ten huk odbija się od ścian i sufitu, wpędzając w szał czające się dookoła maszkary, podjudza je. Spomiędzy skrzyń dolatywały go kolejne syknięcia i szmery, tym razem bardziej zniecierpliwione i wrogie. Głodne.

Przed sobą, zaraz na granicy widoczności dostrzegł przemykający cień podobnych gabarytów, co zabite przed chwilą stworzenie. Drugi skoczył gdzieś nad jego głową. Coś szarpnęło go za włosy, wytrącając z rytmu. Z impetem zatoczył się na metalowe pudło. Zimna, śliska stal nie należała do miękkich powierzchni, przekonał się o tym na własnej skórze, obijając i tak pulsujące tępym bólem ramię. Sapnął, wzrok zmąciła czerń, nie poddawał się jednak, nie mógł. Musiał biec!

Odbił się od przeszkody i zmusił ciało do wzmożonego wysiłku, lawirując między stertami śmieci, byle dalej, przed siebie! Bardziej wyczuł niż zobaczył, jak szponiasta łapa wielkości jego własnej wyłania się z mroku i z szybkością błyskawicy dąży w jego kierunku. Instynktownie rzucił się do przodu, przetaczając po brudnej podłodze, a podmuch powietrza na tyle karku był jasnym dowodem, że lata treningów w terenie nie poszły na marne. Gdyby nie one...

Szarpnięcie za nogawkę, drobne pazury wbijają się w łydkę. Nagłe ukłucie bólu, wykrzywiające jego twarz na podobieństwo szaleńczej maski. Łomot krwi w uszach zagłusza inne dźwięki. Szybko! Szybciej! Nie ma czasu!
Krew i ciemność. Czy to ogień trzymał bestie z dala od niego? Nie wiedział, nie miał czasu się zastanawiać. Pochodnia dogasa, rzucając coraz mniej światła, a wraz z jej agonią poruszenie wokół tropiciela wzmaga się, aż do momentu krytycznego apogeum. Gdzieś z oddali dobiega go niski, basowy pomruk, wprawiający w wibracje przyczepioną do ludzkiego szkieletu masę mięsa. Część łuskowatej drobnicy zastyga na ułamek sekundy, obracając łby w stronę źródła hałasu.

Nie zdechnie tu, nie w taki sposób!

Ruch, musiał pozostać w ruchu. Odturlał się więc od wroga i poderwał na równe nogi. Był już tak blisko! Jeszcze tylko kawałek, dosłownie parę kroków. Uda się!

Jeszcze tylko pięć metrów... cztery... Szarpanie nie pomaga, tym bardziej kiedy następuje z dwóch stron. Na plecach ląduje gorący ciężar, ale cios łokciem odrywa go od skóry przy akompaniamencie zaskoczonego pisku.
Doskonale wie, że krwawi, lecz wtłoczona w mięśnie adrenalina pomaga utrzymać pion, motywuje do ostatniego wysiłku. Dopada do drzwi - solidnych, grubych. Kurewsko ciężkich. Zapiera się o nie i z całą pozostałą resztką sił pcha do przodu. Wpierw zapora wydaje się nieczuła na jego perswazję, po chwili poddaje się ze zgrzytem protestu i nieznośnie wolno zaczyna się zamykać.

Pierwsze uderzenie od zewnątrz, a po min kolejne i jeszcze jedno. Pazury zgrzytające o metal utrudniają Sanders'owi operacje, odrzucają do tyłu. Zaciska zęby i ponownie dopada do włazu, impetem własnego ciała pomagając sobie w pracy Bose stopy ślizgają się po zimnej posadzce, twarz czerwienieje z wysiłku.

Nie uda się, kurwa jego mać, nie ud...

Zachrobotał zamek, ulga prawie ścięła go z nóg. Dysząc ciężko padł na kolana, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to koniec. Na razie. Dla pewności zablokował drzwi metalową nogą od krzesłą - teraz już ciemną i zimną pozostałością po pochodni.

Oddech zaczyna wracać do normy, pot i krew mieszają się jednolitą bejcę, oblepiającą skórę ramienia, szyi i pleców jednolitą, lepką skorupą. Myśli robią się klarowne, wzrok wędruje do ściskanego kurczowo ogona. Ścierwo... zabrał ze sobą ścierwo. Po cholerę mu ono? Ach, no tak. Trucizna.
Drzwi zatrzymały to przed czym uciekał, tylko na jak długo?

ABIGAIL


CZART


WILLIAM

Podobno kobieta ma zawsze rację. Czy tak było i w tym przypadku? Nie mieli pojęcia, a sprawdzić dało się to tylko w jeden sposób. Pomysł Abigail nie spodobał się reszcie, cholernie się nie spodobał. Nie oponowali jednak, podejmując się roli wsparcia, mizernej ochrony i sami nie wiedzieli czego, pewno kolejnych celów na strzelnicy, o ile banda najemnych nie postanowi wykończyć ich w jakiś o niebo mniej przyjemny sposób. Ryzykowali wszystkim co posiadali, a nie mieli przecież wiele. Zdrowie, wolność, życie - wcześniej owe wartości uważali za coś pewnego, co towarzyszyło im przez większość czasu. Momentami co prawda kładli je wszystkie na szali, rzucając Kostusze wyzwanie. Zupełnie tak jak teraz, z tą różnicą, że praktycznie wystawiali się na łaskę, bądź niełaskę drugiej strony. Zagubieni, rozkojarzeni, z wciąż dręczącą umysły amnezją, stanowili łatwy cel dla ludzi wyposażonych tak jak chociażby widziana wcześniej trójka zwiadowców.

Poczekali aż tamci znikną za rogiem i dopiero wtedy wyszli na korytarz, stąpając ostrożnie pomiędzy rozrzuconymi na podłodze karabinowymi łuskami. Nie zabrali ze sobą światła, lecz wisząca u powały jarzeniówka pozwalała wystarczająco rozeznać się w terenie.

- Postępy? - usłyszeli głos tego, z którym mieli porozmawiać w pierwszej kolejności .

Odpowiedział mu już znajomy, zaciągający po rosyjsku pomruk.
- Niet. Kak komandir pospieszać będzie, to wolniej pójdzie - nie wydawał się zadowolony z zawracania dupy przy pracy, cokolwiek robił. Wraz ze słowami pojawił się suchy, metaliczny klekot z jakim przekładał coś ciężkiego.

Załom skrywał dalszą część korytarza, ciągnącego się dobre kilkanaście metrów nim znów zakręcał, oświetlony kolejną lampą. Po prawej stronie, w progu drzwi diablo podobnych do tych mijanych wcześniej, świeciło się światło. Nim jednak zdołali ujrzeć co się tam znajduje, na ich powitanie wysunęła się czarna, oksydowana lufa karabinu, a za nią reszta jej właściciela. Tak jak reszta bandy miał na grzbiecie mundur maskujący, lecz nie nosił niczego na głowie dzięki czemu mogli dostrzec jego gębę - dość młodą, ponurą, ze średnio nastrajającą do rozmowy miną.

W jego oczach błysnęło zaskoczenie, cofnął się o krok, wędrując wzrokiem po trzech nieuzbrojonych, obcych postaciach. Konsternacja jednak nie trwałą długo, tym bardziej, że zza ich pleców dobiegł podejrzany rumor i przytłumione odgłosy kotłowaniny.

Podniósł broń i mierząc nią w posiadającego pistolet Lennox'a, wyszczerzył nienawistnie zęby.
- Klamka na glebę, Roger, rusz tu dupę! - po warkotliwym tonie rozpoznali tego, którego Rusek tytułował dowódcą - Gdzie moi ludzie?