Chłopiec skinął głową i bez słowa opuścił ghurkę, zostawiając Stonera samego. Jeżeli nawet zachowanie mężczyzny dziwiło czy niepokoiło jego małego towarzysza, to ten nie pokazał tego po sobie. Właściwie to nie widać było po nim żadnych uczuć i emocji. Całkiem jakby został z nich wyprany, jakby zamknięto je w skrzyni i schowano ją bardzo, bardzo głęboko.

Farma była dokładnie taka jakie sprawiała wrażenie. Bezludna, opuszczona i zniszczona. W jej zgliszczach nic już się nie ostało co by zdatne było do ponownego użycia. Drobne zwierzęta umykały przed nowym zagrożeniem, chowając się w dziurach, wśród rozmokłych desek i na wyższych poziomach ścian, gdzie człowiek nie był w stanie dotrzeć, a przynajmniej nie bez drabiny. Tej ostatniej oczywiście nigdzie nie było widać, a nawet gdyby była to najpewniej brakowałoby w niej zbyt wielu szczebli by można ją było określić jako zdatną do użycia.
Znalazł się za to schron, niezbędny dodatek każdej farmy, wioski, miasteczka, a nawet stojącej samotnie knajpy. Wybudowany w czasach gdy życie było na tyle cenne, że się o nie dbało, stanowił jakże potrzebny w tej chwili łut szczęścia, uśmiech losu, dar zesłany z niebios. Nie był co prawda szczególnie nowoczesny, ot piwnica zabezpieczona porządnymi drzwiami z wyłamaną obecnie kłódką. Brak luksusów, jedynie schody i cztery ściany na ich końcu. Pułki były jednak puste, a na podłodze walały się równie puste puszki, papierki z opakowań i nieco plastikowych butelek po wodzie. Po dłuższych i dokładniejszych oględzinach udało się jednak odnaleźć małe poletko ziemniaków, które przetrwały szaleństwa pogodowe i wygłodniałe zwierzęta czy to te czworo czy dwunożne.

Postój trwał dwa dni, w trakcie których słońce wysuszyło ziemię i ponownie zaczęło dawać się we znaki. Podobnie jak drobne owady, natura bowiem miała się całkiem nieźle w tych niekorzystnych dla człowieka czasach. Powoli, krok po kroku, odzyskiwała zagarnięte przez ludzi terytoria ponownie czyniąc z nich swe królestwa. I chociaż tu i tam wspominano o pewnych zmianach, które zachodziły w faunie i florze, to jednak Stoner póki co nie miał okazji owych plotek zweryfikować przez własne doświadczenia.
Pod koniec dnia drugiego ustalone zostało, a raczej Johonny usłyszał od dorosłego, że ma poczekać na niego i pilnować ghurki. Taszczenie ze sobą dzieciaka i to na samobójczą misję, nie wydawało się dobrym pomysłem. Zostawiony z tyłu, nawet gdyby jego opiekun nie powrócił, mógł wciąż mieć szansę na przeżycie. Małą, ale zawsze jakąś. No i nie dało się ukryć, że Stoner będzie z pewnością miał na głowie o wiele więcej problemów i bez dziecka trzymającego się jego rękawa.
Maluch nie buntował się ani nie rzekł słowa, uparcie utrzymując swoje milczenie, zupełnie jakby było tarczą przed wszelkim złem. Możliwe że właśnie tym było, by jednak dotrzeć do prawdy trzeba by mieć czas, wiedzę i ochotę ku temu by jej dochodzić. Ruger może i ochotę by znalazł ale czasu wystarczająco, by przez ochronne bariery chłopca się przebić, już nie. Misja czekała, a wraz z nią przyszłość świata i człowieka. Pojedyncze jednostki nie miały tu znaczenia, gdy w grę wchodziły setki, jak nie tysiące. Może nawet miliony? Nikt wszak nie wiedział ilu wciąż żyło, ilu można było uratować, ilu pozostało Czystymi, a ilu pochłonął Głód.

Rana wciąż nie dawała spokoju, jednak nie mógł dłużej zwlekać. Musiał ruszyć gdy wciąż miał dość sił by to zrobić. Gdyby pozostał w schronie dłużej, wkrótce głód spojrzałby mu w oczy o ile wcześniej nie wykończyło by go pragnienie. Zostawił Jhonnemu zapas wody i resztki ziemniaków. Niewiele, ale zawsze coś. Pokazał mu też jak zrobić prostą pułapkę na drobne zwierzęta. To, że jemu samemu nie udało się żadnych złowić nie znaczyło, że maluch pozostawał bez szans. Do obrony chłopiec dostał prowizoryczną dzidę bo amunicja była zbyt cenne dla Stonera i misji. Nie mówiąc już o tym, że zostawianie dziecka z bronią palną jakoś nie wydawało się mu rozsądnym. Głód panował zbyt krótko by wykrzewić wpajaną przez lata zasadę, że dzieciom broni do ręki się nie dawało.
Chłopak pożegnał swojego opiekuna takim samym obojętnym spojrzeniem, jakim obdarzał go przez spędzony w schronie i okolicach farmy, dni. Czy było mu smutno, czy chciał iść z nim, czy go obchodziło to co stanie się ze Stonerem? Jeżeli któreś z tych i podobnych pytań miało twierdząca odpowiedź, to mężczyzna się o tym nie dowiedział. Nie mając innego wyjścia, wyruszył.

Droga, którą pokonał, nim po raz pierwszy ujrzał lśniące w blasku słonecznym wody Alabamy, usłana była pyłem i zroszona jego własnym potem. Prowizoryczna podpora dla jego zranionej nogi, którą zrobił jeszcze na farmie, przyspieszyła z pewnością tempo w jakim się poruszał, nie była jednak w stanie poradzić sobie z bólem, jaki przeszywał jego nogę przy każdym kroku. Nie napotkał jednak wroga, czy to w postaci zwierzęcej czy ludzkiej. Jego jedynymi przeciwnikami były słońce i własne ciało. Dotarł jednak w końcu do rzeki, chociaż zajęło mu to kilka godzin.

Brzeg porastały na wpół martwe drzewa otoczone gęstymi krzakami. Te drugie miały się całkiem nieźle, chociaż i one nosiły ślady suszy. Dawały jednak możliwość schronienia się przed wzrokiem ewentualnych Głodnych, którzy mogliby patrolować ten teren. Nie chroniły jednak przed wpadnięciem na przypadkowego osobnika czy grupę. To zaś, że takowe pojawiały się w pobliżu brzegu, zarówno po jednej jak i drugiej stronie, widać było nader wyraźnie w postaci świeżych śladów opon, porozrzucanych butelek i puszek po napojach wyskokowych i śladach krwi. Ciał, na szczęście, nigdzie nie było widać ani czuć. Nie widać było także mostu ani łódki, usłużnie zacumowanej i czekającej na utrudzonego straceńca.

Los. Architekt ludzkich porażek, zniszczonych snów, roztrzaskanych nadziei. Złośliwy twór, który nie wybacza braku uwagi, karze zbytnią ufność i druzgocze każdego, kto okaże się nie dość czujnym by zawczasu dostrzec zastawioną pułapkę.

Czy Stoner wybrałby tą samą drogę, gdyby wiedział w jaki sposób się skończy? Zapewne nie, jednak trudy drogi, odniesione rany i pragnienie dotarcia wreszcie tam, gdzie znajdował się cel tej obfitującej w przygody misji, sprawiły że nie dostrzegł czającego się w mroku, wrednego uśmiechu.

Uśmiech ten podążał za nim, coraz bardziej odsłaniając ostre, zakrwawione zębiska. Ofiara wpadła mu w sieć i chociaż jeszcze o tym nie wiedziała, to zmierzała ku zgubie.

Im bliżej środka rzeki, tym prąd robił się silniejszy. Ostatnie opady zrobiły swoje i nawet susza, która nękała ten teren od jakiegoś czasu, nie była w stanie zmniejszyć ich wpływu na stan Alabamy. Wraz z prądem płynęły gałęzie i śmieci, w większości puste butelki, puszki i różnego rodzaju syf zostawiany zwykle na plażach pod koniec imprez na nich organizowanych. W pewnym jednak momencie, w blasku nader skąpego sierpu księżyca, Stoner dostrzegł także ciało. Na oko należało ono do kobiety w bliżej nieokreślonym wieku. W długie, jasne włosy, zaplątane były gałązki i jakaś lina, która także oplatała jej szyję. Sądząc po ubraniu należała do jakiś służb wojskowych, lub ograbiła kogoś, kto do nich należał. Stoner miał jednak większy kłopot na głowie niż denatka nieznanego pochodzenia. Noga powoli odmawiała mu posłuszeństwa, a prąd wcale nie tracił na sile. Czas był najwyższy by skierować pień w stronę brzegu. Łatwiej jednak było powiedzieć niż zrobić. Może gdyby był w pełni sił, a nie po wykańczającej drodze, której efektów dwudniowy postój nie był w stanie zmazać. Może gdyby nie był ranny, a noga nie rwała go przy każdym, nawet najmniejszym poruszeniu. Może gdyby… Może gdyby nie był sam. Był jednak, tak jak był zmęczony i ranny. Coraz trudniej było mu utrzymać się nad powierzchnią wody, nie mówiąc już o kierowaniu pniem, który wcale nie wykazywał ochoty do współpracy ze swoim niespodziewanym kierowcą.

W końcu jednak, gdy siły znalazły się niebezpiecznie blisko granicy oznaczonej cyfrą zero, dobrnął do brzegu. Ociekający wodą, sapiąc próbował złapać oddech i jednocześnie wyciągnąć z rzeki nie tylko siebie ale i pniak, a przynajmniej przywiązany do niego, nader skromny, ekwipunek. I może nawet by mu się to udało, może ubrałby się i ruszył do Hope Hull by wykonać misję. Ba! Możliwym nawet było iżby ją faktycznie wykonał, wbrew wszelkim przewidywaniom. Może… Jednak los był losem, zaś złośliwość jego nie znała granic. W tej samej chwili, w której Stoner sięgnął by przyciągnąć do siebie zwinięte ubranie, usłyszał szelest na wpół zeschniętych krzewów, które dopiero próbowały odzyskać życie, korzystając z wilgoci pozostawionej przez deszcz. Pierwszą myślą było sięgnąć po broń i walczyć. Tyle tylko, że podjąć walki nie zdążył. Usłyszał jeszcze czyjś głos, wołający
- Te, dorwałeś tego kota? - nim ostre kły wgryzły się w jego bark, a ciężar wgniótł go w błotnisty brzeg. Kot był duży, a nawet bardzo duży. Jedno spojrzenie wystarczyło by rozpoznał to zwierzę, na które niekiedy zdarzało mu się polować. Kuguar, lub też górski lew, jak go niektórzy zwali. Nie powinno go być w tych rejonach bowiem jeszcze przed Głodem został on wytrzebiony z terenów stanu Alabama. Tyle że natura od jakiegoś już czasu pokazywała, że gdy rodzaj ludzki padał na swe kolana, ona wzrastała by zająć miejsce na tronie. Tronem w tym wypadku było ciało Stonera, który czując przeszywający ciało ból, nie był w stanie powstrzymać krzyku.
- Hej! Chyba dorwał kogoś! Ruszcie dupy! - nawoływania zbliżały się jednak nie dość szybko. Mężczyzna, wciąż częściowo znajdujący się w wodzie, próbował sam podjąć walkę, jednak zmagania z prądem wyczerpały go doszczętnie i nawet zastrzyk adrenaliny nie był w stanie zmusić jego wykończonych mięśni do ruchu.
Litościwa ciemność nadeszła wraz ze świadomością tego, że zdołał zranić przeciwnika. Nie wiedział gdzie, nie był pewny jak ale zwierzę wydało z siebie pełen bólu ryk. Nic jednak nie zmieniło to w sytuacji Arkadyjskiego posłańca. Śmierć nie wybierała, brała każdego kto nawinął się pod ostrze jej kosy.

Los zaś… Los uśmiechał się dalej, równie paskudnie jak zawsze, gdy nasycił się nieszczęściem swych ofiar. Nadzieja na ocalenie zginęła wraz ze Stonerem, a świat miał na zawsze pogrążyć się w chaosie. Czy jednak na pewno? Czy władze Arkadii były jedynymi, którzy położyli łapy na informacji o możliwym lekarstwie? O szansie na powrót normalnego życia, do opanowania pandemii, która zagroziła istnieniu ludzi? Czy naprawdę złożyli wszystko na jedną kartę nie mając asa w rękawie? Odpowiedzi na te pytania dopiero się tworzyły, w miarę jak krew wyciekała z powoli stygnącego ciała tego, któremu niemal się udało. Nie istniał nikt, kto by poświadczył to, czego dokonał. Nikt poza tym małym chłopcem, którego zostawił na łaskę i niełaskę tego samego losu, który doprowadził do jego śmierci. Co się miało stać z tym malcem uzbrojonym w drewnianą dzidę i kryjącym się w opustoszałym schronie na spalonej farmie?
Na to pytanie odpowiedź miała dopiero nadejść, tak jak na wszystkie inne. Czy niosła ze sobą kolejną dawkę złudnej nadziei czy też zbawienie? Pytania… Kim będą ci, którzy znajdą na nie odpowiedzi?