Wspinaczka szła opornie. Koichi wciąż ześlizgiwał ze ściany, gdyż nie mógł znaleźć dobrej przyczepności a to za sprawą mazi wypływającej z dziwnych porostów, grzybni i przypominających purchawki narośli, w które obfitował mur. W pewnym momencie, gdy sięgał dłonią do kolejnego pęknięcia muru, poczuł, że pnącza wokół jego nóg wręcz eksplodują śluzem. W jednej chwili stracił oparcie dla stóp i zawisł całym ciężarem ciała na dwóch palcach. Już szykował się do upadku, jednak ku jego zdumieniu, stary mur wytrzymał jego ciężar. Z kamienną twarzą, Japończyk podciągnął się, znalazł oparcie dla stóp w nowym miejscu, sięgnął ręką do następnej wyrwy po cegle i kontynuował wspinaczkę.

W końcu doszedł pod sufit i połączył odpowiednie kable w puszce. Cały peron rozjarzył się chorobliwym, delikatnym blaskiem jarzeniówek. Można było dostrzec więcej szczegółów upiornego mchu porastającego korytarze. I wcale nie był to krzepiący widok.
Koichi zręcznie zszedł na dół, podniósł swój łom i pozwolił, aby Abi natarła jego kombinezon jagodami. Zapowiadał się sprint na powierzchnię. Bieg, który przypominał ścieżkę zdrowia nie dla wszystkich zakończył się happy endem. Pechowo, stracili kolejnego członka wyprawy - blondwłosa kobieta została rozerwana przez krwiożercze pnącza na kilka kawałków. Koichi widział wielokrotnie rozczłonkowywanie, nigdy jeszcze nie był świadkiem, jak robią to rośliny. Zapatrzony na scenę kaźni, nie zauważył wystrzeliwującego w jego stronę pnącza, które powaliło go na schody siłą uderzenia. Japończyk błyskawicznie wykonał ukemi, zamortyzował upadek i sprężyście poderwał się do dalszego biegu. Wyjście nie było daleko.

Wybiegł na spowitą czerwoną mgłą ulicę. Jak na Londyn, było cicho. Za cicho. Strzepnął z kombinezony największe plamy mazi, którą ubrudził się biegnąc przez korytarz. Sprawdził też, czy niczego nie zgubił. Zerknął na pozostałych - zziajani, kilku przestraszonych, ale poza białowłosą w komplecie.

-Witamy w strefie świeżaki! - dał się słyszeć kpiący głos Nicka. Koichi kolejny raz utwierdził się w przekonaniu, że ten człowiek jak nikt inny nie nadaje się na przywódcę. Stracił już cztery osoby z tych, które wybudził z hibernatorów i nadal był z siebie niezwykle zadowolony i nie opuszczało go szyderczo-kpiące nastawienie. Całości dopełniały głupawe teksty i zachowanie, które przypominało nadąsaną licealną cheerleaderkę. I to był człowiek mający pod opieką innych...
Koichi wiedział jak to jest tracić ludzi. Wspomniał Iroshizuku zabitą w walkach w Nowym Jorku z rąk potomków sycylijskiej mafii. Asagao zastrzelonego podczas wojen z Triadami i Shinzu torturowanego przez Bratwę tak długo, aż jego serce odmówiło posłuszeństwa. Każdy z nich był wojownikiem i rozumiał, że może w każdej chwili zginąć. Jednak nikt z dowództwa nie podchodził do straty człowieka tak lekceważąco, jak robił to Nick.

-Wszyscy cali? Nikogo więcej nie straciliśmy za wyjątkiem Keiry? - zapytał spokojnym głosem, wodząc wzrokiem po ocalałych.

Po chwili refleksji, Koichi sprawdził, jak się mają łaty i klej do prowizorycznego naprawiania kombinezonu, który niestety pękł podczas szaleńczego biegu.

Joe trzymał się blisko Keiry, zdeterminowany pomóc jej przejść przez gąszcz żywego zielonego syfu. Był dosłownie za nią, było za ciasno by iść obok siebie.
Jego wielka dłoń spoczywała na jej plecach, dając otuchy i wsparcia w razie utraty gruntu pod nogami.
Z prędkością atakującej kobry wystrzeliła pierwsza macka owijając się wokół ramienia dziewczyny. Joe popełnił pierwszy błąd. Nie docenił zagrożenia. Zamiast zaatakować ostrzem, szarpnął dziewczyną w nadziei, że uda się wyrwać macce, pobiec dalej i wyjść z zasięgu dziwacznej liany.
Lecz roślina trzymała Keirę w żelaznym uścisku. Joe sięgnął po ostrza. Mimo iż ruch trwał jedynie ułamek sekundy, był za wolny. Nim je wydobył, już kolejne macki chwytały dziewczynę.
Ich spojrzenia się spotkały. Joe widział, jak źrenice Keiry rozszerzają się w przerażeniu gdy roślina uniosła jej wątłe ciało w powietrze.
Joe zamachnął się na jedną z macek. Chciał też coś powiedzieć. Dodać otuchy. zapewnić, że ją wydostanie.
Jednak wtedy Keira zaczęła krzyczeć. Tak przeraźliwie krzyczeć. Wszelkie słowo, jakie zamierzał powiedzieć ugrzęzło Joe w gardle. Śliczna twarz Keiry wykrzywiła się w agonalnym bólu i bezdennym przerażeniu.
Trysnęła gorąca krew, rozbryzgiwana przez ruchome zęby. Keira wyła, a krzyk ten wibrował boleśnie w jestestwie mężczyzny. Joe siekł nożami.
Czas zwolnił. Koszmarna chwila wydłużyła się w nieskończoność. Joe nie ustawał, lecz czuł, że jego zmagania są skazane na porażkę. Czuł na twarzy gorącą krew dziewczyny. Czuł żelazny smak. Dostrzegł biel odsłanianych kości, gdy zęby wyszarpywały ochłapy mięsa.
Lecz przede wszystkim nie mógł oderwać oczu od twarzy dziewczyny. Przerażoną, wypełnioną bólem i świadomą swego potwornego końca. Ich spojrzenia spotkały się. Wiedziała, że nie uratuje jej. Odczytał to z jej oczu. I coś jeszcze. Wyrzut? Nie... troskę? Żal? Nie był pewien.
Joe walczył do końca. Mimo iż oboje wiedzieli, że to na nic. On został i walczył. Siekł nawet, gdy jej wrzask zamilkł, choć jedynie w świecie zewnętrznym, wewnątrz, w swej duszy Joe nadal słyszał ów przeraźliwy, wręcz już nieludzki skowyt. Walczył i siekł, aż mięśnie jego ramion wydawały się płonąć.
Tańczył, śmigając ostrzami, wśród wyciągających się teraz ku niemu macek, broniąc tego co zostało z Keiry. Tych kilku ochłapów mięsa, skóry, ścięgien i kości. Był jak w transie. Z uporem maniaka nie chciał pozwolić, by roślina zabrała mu ją całą. Gardło go paliło. Nie zdawał sobie sprawy, że również on wyje potępieńczo, gniewnie.
Coś ciężkiego, grubego niczym konar uderzyło go z siłą kowadła. Joe odleciał na kilka metrów sunąc plecami po mokrej od krwi i roślinnych soków podłodze.
Zamroczyło go. Na chwile ogarnęła go ciemność. Wiedział, że to koniec. Bezruch to śmierć. Rośliny to wykorzystają. zaraz oplotą go. Był gotów. Nie zależało mu.
Lecz wtedy w mroku dostrzegł punkcik światła. Szybko rozrastający się. Keira? Świetlista postać była niewyraźna, jakby rozmyta, lecz... to musiała być ona. Joe wydawało się, że ruchem ręki zatrzymała pędzące w jego stronę macki.
- Uciekaj - wypowiedziała spokojnie, z ciepłą serdecznością w głosie.
Joe wyciągnął w jej stronę rękę. Ich palce prawie się spotkały. Prawie czuł jej ciepły dotyk. Lecz zjawa rozpłynęła się w mroku. Jej słowa powróciły do niego z oddali, niczym odbijające się od dalekiego sklepienia echo.
Joe zareagował błyskawicznie. przekoziołkował i poderwał się do biegu. Uchylił się pod kolejną macką, smagając ją ostrzem. Przeskoczył między dwoma następnymi i... wypadł na zewnątrz.

Wyglądał przerażająco. Cały kleił się od krwi i zielonych roślinnych soków. Ciężko dyszał, a po jego twarzy spływały gorzkie łzy.
Przejechał mętnym spojrzeniem szaleńca po reszcie zgromadzonych.
Jego dłonie zaciskały się na nożach. Uniósł je, jakby w wyzwaniu, może nie rozpoznał swoich? Jednak jego wzrok zatrzymał się na poplamionym szkarłatem białym kosmyku włosów zakręconych dookoła rękojeści jego noża i dookoła jego dłoni i nadgarstka.
Zamarł na chwilę, po czym przykucnął i z nabożnym wręcz namaszczeniem odwinął kosmyk włosów. Jego ręce drżały, ledwo radząc sobie z tym wyzwaniem. Ucałował kosmyk i schował w bezpiecznej kieszeni na swym sercu.

Gdy NIK się odezwał, Joe posłał mu posępne spojrzenie.
- Benzyna. - rzekł z trudem przeciskając słowa przez zdarte gardło. - Chcę spalić to cholerstwo wewnątrz.

- A zatem poszukamy źródła prądu i źródła wody - powiedział David. - Podróż pociągiem byłaby zdecydowanie szybsza, ale w aż takie dobrodziejstwa Strefy nie wierzę. Za to prąd da nam wodę - mówił dalej, otwierając drzwi do ich 'apartamentu'. - Tę w razie konieczności dałoby się jakoś oczyścić.
- Burza chyba słabnie - dodał, zmieniając na moment temat. - To od czego zaczynamy? Lewo czy prawo, góra czy dół? A do tej kuszy... Może być jakaś linka? Stalowa na przykład.
- Linka może być, jak natkniemy się na jakiś rupieć. Zacznijmy na lewo, spróbuję odpalić generatory - odrzekła Sigrun.
- Będę ci świecić, bo na elektryce znasz się chyba lepiej niż ja - powiedział David. - Może znajdziemy jakieś drzwi z napisem 'Zakaz wstępu'.

Światło latarki Australijczyka wyłoniło z czeluści podziemnej stacji najpierw brudny i mokry peron, potem stare tory poniżej a potem resztę stacji. Wyglądało to jak klasyczna, podziemna stacja londyńskiego metra. Tylko nieklasycznie mroczna i ponura. Pełna dziwnych dźwięków i pogłosów niosących się echem po pustych tunelach z czeluści metra. Przeszli przez tą lewą stronę stacji natykając się na porzucone okruchy dawnej cywilizacji. Dotarli tak do końca peronu i ścianę w której był i wlot do dalszego tunelu metra i drzwi które wyglądały na wejście techniczne dla wyspecjalizowanego personelu. Nie natrafili zaś na żaden pociąg ani inny pojazd szynowy jaki można by mieć nadzieję uruchomić. Przynajmniej nie na stacji. Zza drzwi dochodziły jakieś ciche szmer i szelesty. Trudno było zidentyfikować ten dźwięk czy to jakiś ruch powietrza coś tam porusza czy może to jednak coś innego.

- Wygląda okej – Sigrun mechanicznie wypluła jednego peta, odpaliła następnego, zaciągnęła się i wypuściła dym z ust.
Wyciągnęła Glocka z kabury.
- Ty pierwszy – rzekła, patrząc wyczekująco na Davida. - Osłaniam cię. Miejmy nadzieję, że nic nas nie użre.
- Może sam się też zdołam osłonić - odparł David, również wyciągając pistolet. Nie sądził co prawda, że SIG-Sauer poradzi sobie z jakąś zjawą, ale lepiej było spróbować, niż dać się pożreć bez walki.
Chwycił za klamkę, po czym pociągnął, chcąc otworzyć drzwi. Był gotów uskoczyć na bok, gdyby w środku było coś niebezpiecznego.

Gwałtowne wejście spaliło na panewce. Drzwi opierały się strasznie. David musiał kawałek po kawałku siłować się z nimi aby je uchylić chociaż na tyle by dało się przez nie przecisnąć albo zajrzeć do środka. No i potrzebował do tego obydwu rąk. Ale coś nic na niego nie wyskoczyło ani nie użarło. Niemniej w środku coś było. W świetle latarki widać było kontury jakiś starych urządzeń. Szwedka rozpoznawała, że są to silniki generatorów. Stare, uwalone smarem i nalotem kurzu, błota i nie wiadomo czego jeszcze. Pasowało do kilku dekad porzucenia na pastę czasu i podziemi.

W świetle latarki widać było też chyba ich poprzednika. O ścianę leżał oparty jakiś trup. Ubrany w jakieś rozpadające się ubranie, zasuszony szkielet obciągnięty resztkami mięśni i skóry jakie nadawały mu wyglądu mumii. W powietrzu zaś dał się wyczuć powiew. A widać było jakieś wirujące płatki. Jak jakiś rzadki śnieg albo spalony po czymś popiół. Wirowały leniwie i spokojnie na tym niewidzialnym ale wyczuwalnym powiewie. Poza tym tak z drzwi i w świetle latarki nic i nikogo więcej coś nie było widać ani słychać.

- Bez cholernych wilków, świecących meduz i innego gówna - Sigrun pokiwała głową. - Tyle wygrać, panie. Tyle wygrać - dodała z ironią w głosie. - Dobra, poszukajmy tutaj nieco. Spróbuję zobaczyć, czy ten syf da się doprowadzić do porządku.

Rzekłszy to, Szwedka zaczęła ostrożnie rozglądać się po pomieszczeniu, oceniając sytuację. Jeśli można było, zamierzała przywrócić generatorom moc.
David na mechanizmach znał się odrobinę, ale nie na tyle, by wskrzesił 'padnięte' generatory. Tę część ich wędrówki postanowił więc zostawić w dłoniach Sigrun, a swój udział ograniczając do świecenia w miejsca, gdzie dziewczyna chciała coś przykręcić, odkręcić, oczyścić.
W pomieszczeniu panował wilgotny mrok i wyczuwalny powiew. Oraz zatęchła, piwniczna wilgoć. Obrazu zapomnianych mechanizmów dopełniał zaskorupiały syf jaki przez dekady się tutaj uzbierał. Kurz, woda, pył, błoto, smar to wszystko zlało się w jedną masę która zastygła w jednolitą skorupę. Na pierwszy rzut oka wyglądało to zniechęcająco. Na drugi rzut oka podobnie wyglądały trzewia maszynerii, te wszystkie łożyska, przewody i styki. Szwedka jeszcze nie przesądzała sprawy i po wstępnej diagnozie nie było powiedziane, że machiny nie da się uruchomić chociaż zapowiadała się długa harówa. Nic co by się dało zrobić w kwadrans, godzinę czy pół dnia. Znaczy na dawne miary czasu i roboty mierząc. Ale sprawę przesądził zbiornik paliwa którym powinien być napędzany generator gdyby energia z sieci miejskiej siadła. Wcześniej pewnie był szczelny ale po tylu dekadach szlag trafił jakieś uszczelki a może zrobiła się dziura czy ktoś zużył dużo wcześniej te paliwo. Grunt, że bak był bez paliwa, nawet jego zapach się nie ostał. Na dnie coś błyszczało gdy się poświęciło no ale to mogła być zebrana tam woda czy jeszcze coś innego. Aby uruchomić ten generator potrzebny był kanister paliwa. Albo lepiej kilka. A coś nie znaleźli żadnego jak dotąd. Za to na ich sylwetkach osiadło sporo tych lewitujących drobinek popiołu, śniegu czy innych, podobnych wiórów.

Tura 12 - Woda i cienie
 

Sigrun i David

Robota szperacza ruin dawnego świata była średnio przyjemna. Echo dawnego świata aż uderzał po oczach, drażnił nozdrza zatęchłym, piwnicznym zapachem wilgotnej zgnilizny. Denerwował odgłosem kroków niosących się echem przez puste pomieszczenie jakie powinno być pełne ludzi. Straszył widokiem ubranych i obciagnietych zetlałą skórą i wysuszonymi mięśniami kościotrupów. Drażnił odgłosem rozchlapywanej w kałużach wody albo tej kapiącej nagle na głowę, twarz czy kark. Zimne, zaskakujące i nieprzyjemne uczucie. Irytował słabnącym zbyt często światłem latarki oraz burczącym odgłosem korbki gdy trzeba było ją na nowo nakręcać i wydawało się, że ten dźwięk niesie się nie wiadomo jak daleko i nie wiadomo co lub kto to słyszy.

Przeszukanie poziomu na jakim byli nie przyniosło zbyt wielu rezultatów. Znaleźli całkiem sporo różnych rzeczy ale praktycznie wszystkie były równie użyteczne jak przedmiotu wrzucone na kilka dekad do wilgotnej piwnicy aby przegniły lub zardzewiały w spokoju. Albo coś przypominało mokrą, rozpadającą się w rękach szmatę, albo było zardzewiałe, zaśniedziałe, zaskorupiałe i w efekcie też niewiele z tych rzeczy nadawało się do czegoś sensownego.

Nie znaleźli nic do jedzenia. A jednak dopisało im szczęście z wodą. W żółtym świetle nakręcanej ręcznie latarki pojawił się rozsypujący się automat z wodą. Gdy się do niego dobrali udało im się wydobyć jeden 20 l baniak z niezaczynaną wodą. Problem wody chwilowo się więc rozwiązał ale taszczenie niewygodnego i ciężkiego baniaka nie zapowiadało się na łatwe zadanie. Z żywnością Sigrun kojarzyła, że na naziemnym poziomie, czyli tych schodach prowadzących na górny poziom. Tam powinny być jakieś sklepiki i podobne punkty. Chociaż nie było wiadomo co z tego tam zostało teraz.

Przy okazji tego buszowania po stacji znaleźli też linkę jaka mogła się nadawać na cięciwę kuszy. Całkiem mocny kawałek linki z tworzywa sztucznego. Na tyle mocny, że powinien wytrzymać naprężenia powstałe przy napinaniu tej kuszy a jednocześnie aby dało się jeszcze napiąć ją jedną ręką bez żadnych dźwigarów. Sigrun udało się zmontować to w jedną całość i wyglądało na to, że na kilka, może kilkanaście kroków powinna być to względnie przyzwoita broń. Teraz pozostawało jeszcze tylko zmajstrować coś czym można by tą kuszę załadować.

Wydawało się, że pierwszy podziemny poziom Waterloo przeszukali całkiem nieźle. Znaleźli to i owo i udało im się nie wpakować w żadne kłopoty. Wyglądało na to, że albo rozbiją się tutaj na dłużej albo zostaje im ruszyć w dalszą drogę.

Stalkerowa grupa

- To pal. - stalker wzruszył obojętnie ramionami wcale nie zabraniając Joe’mu w zrealizowaniu jego pomysłu na spalenie całej stacji z zarodnią. Nie wykonał jednak najmniejszego gestu czy słowa aby wspomóc go w realizacji tego planu. Zresztą Abi też nie. Gdy głowy ochłonęły jasnym było, że do spalenia tak sporej powierzchni trzeba by pewnie zorganizować jakaś cysternę paliwa i jeszcze jakieś węże by wtłoczyć płyn zapalający pod ziemię. I w ogóle zapowiadała się to akcja dla całej drużyny strażackiej na dłuższy czas tylko cel był odwrotny, zamiast gaszenie to rozniecanie ognia. No i najpierw trzeba było mieć tą cysternę a w tej otaczającej wyjście czy wejście do metra czerwieni nic takiego nie było widać.

- Widzę, że co niektórzy dalej nie ogarniają sytuacji. - stalker pokręcił głową i wstał. Zaczął rozsuwać i zdejmować z siebie skafander ochronny. - Nie na darmo mówimy na was turyści. Wy i my dla strefy to całkiem inne klasy albo gatunki ludzi. My jesteśmy jak stali klienci. Albo nawet pracownicy sezonowi. Takich na jakich nie zwraca się większej uwagi dopóki czegoś nie odwalą albo wejdą tam gdzie nie powinni. - powiedział wyciągając ramiona z rękawów skafandra ochronnego. Usiadł ponownie aby ściągnąć z siebie dół skafandra.

- A wy jesteście właśnie jak japońska wycieczka. Łazicie z szeroko otwartą buzią i oczkami. Jesteście podjarani, zdziwieni, przestraszeni, przytłoczeni. I wkurwieni na nieudolną organizację wycieczki. Obowiązkowo. - Norton na chwilę uniósł palec do góry aby podkreślić ten fakt i przeciągnął spojrzeniem po ocalałych twarzach. Zaraz wrócił do ściągania spodni ochronnego skafandra.

- I teraz wyobraźcie sobie taki sklep jubilera. Wielokrotnie już obrabiany. Czyli czujny i doświadczony. Ochrona nie zwróci większej uwagi na szarych, stałych klientów. Przynajmniej dopóki nie zaczną rozbijać gablot i włazić na zaplecze. - wskazał na siebie i swoją partnerkę. - No ale obcy, hałaśliwi, rozwrzeszczani, cykający fotki, rzucający się pazernie do oglądania gablot od razu przykuwają uwagę ochrony i reszty systemów bezpieczeństwa. Bo tak właśnie widzi was strefa. Nie tylko was ale każdego kto jest tu pierwszy raz. Nie chodzi o to, że będziecie mi tu stroić milczące, sfochane minki. Że oszukacie pana przewodnika. Ochrona was widzi. Cały czas. Wszędzie. Teraz też. Nie zawsze uzna was za zagrożenie. Nie zawsze ma okazję coś na was wysłać. Może się zdarzyć, że nahałasujecie i zwiejecie z jednego jubilera do drugiego zanim strażnik przyjdzie was wylegitymować. - Norton zdjął z siebie skafander i zaczął go oglądać, czyścić i zalepiać rozerwane dziury.

- Do tego takie numery jak odwalił Marker albo jak właśnie wpadł na pomysł Duży. - pokręcił głową na znak negacji. - Czyli zastrzelenie strażnika, nawoływanie do rozruchów, podpalenia. I inne takie. Co się wtedy robi? No wzywa się policję. Jak za mało to SWAT. Jak za mało to wojsko. Jak za mało to czołgi i artylerię. Jak za mało to równa się wszystko z ziemią. Dlatego my nie walczymy. Bo nie da się wygrać wojny w strefie ze strefą. Nie da się zabić czy zniszczyć strefy. Marker niby “zabił” kawałek strefy i co? I nic. Chwilę potem był z powrotem. Nie da się uciec czy wyprzedzić strefy. Bo z jednego jubilera trafiasz do kolejnego. I kolejnego. A jak w jednym nabroicie to sąsiednie są zaalarmowane. Dlatego zostaje ukrywanie się, przemykanie i nie robienie strefie problemów. Tu użyto atomówek i broni dostępnej dla dawnych mocarstw. I nie dali rady zniszczyć i pokonać strefy. Co więc chcecie zdziałać swoimi nożykami i pistolecikami co? - stalker uporządkował swój skafander i zaczął go składać a potem wkładać z powrotem do plecaka.

---

Czas wydawał się nadal być pojęciem dość abstrakcyjnym. Nawet teraz, gdy znaleźli się już na powierzchni. Nie otaczała już ich bezdenna czerń i oczy nawet bez źródeł światła mogły coś wychwycić. Nawet coś znajomego jak ulica, asfalt, chodnik, wraki samochodów, ruiny budynków. Co prawda wszystko przypominało krajobraz po wojnie czy jakiejś apokalipsie. Odpychało bezruchem, obcością i brakiem innych ludzi. Ale ludzkim zmysłom i umysłom nadal brakowało znajomych punktów odniesienia. W promieniu kilkunastu lub kilkudziesięciu kroków rozciągała się czerwona mgła czy inna podobna zawiesina. Przez nią nie było widać nieba więc nie było nawet wiadomo czy to noc czy dzień. Nie było więc widać Słońca, Księżyca, gwiazd czy choćby chmur. Odpadała nawigacja według znaków gwiezdnych. Ograniczona widoczność za czerwoną zasłoną przeszkadzała w uzyskaniu większej perspektywy. Zrujnowane miasto przypominały tereny Berlina czy Warszawy tuż pod koniec II WŚ. W tej mgle i bez znaków szczególnych mogli być gdziekolwiek. Nie działały też ani zegarki ani kompasy. Standardowa nawigacja i pomiar czasu stawały pod znakiem zapytania.

Zdążyli jednak odpocząć pod makabrycznej przeprawie przez podziemną stację. Złapać oddech zalepić na ile się dało skafandry antyskażeniowe, dać się opatrzyć Michaelowi i odpocząć. Praktycznie wszyscy jakoś oberwali, mniej lub bardziej. Ale wszyscy dalej byli zdolni do dalszego marszu. Poza bladolicą Keirą, reszcie udało się przebić na powierzchnię.

Po złapaniu oddechu i jako takim doprowadzeniu się do porządku Nick znowu zaczął bawić się swoim wahadełkiem. Obserwował je uważnie zerkając gdzieś w czerwoną przestrzeń. W końcu wybrał kierunek i ruszyli. Najpierw stalker często na granicy widzialności pozostałych, potem stalkerka i reszta grupy. Mieli się zachowywać cicho i nie zwracać na siebie uwagi. Szli. Znowu nie było wiadomo jak długo. Najczęściej wzdłuż dawnych ulic. Ale czasem były takie osuwiska gruzów, że musieli przebrnąć przez ten osypujący się pod nogami rękami gruz, czasem przechodzili przez jakieś budynki ale zwykle szli po osi ulicy. Czas, odległość i kierunki nadal wyglądały bardzo abstrakcyjne. Mervin w pewnym momencie dostrzegł leżącą wśród gruzów blachę z nazwą ulicy. Kojarzył nazwę, że powinna być ona na północnym brzegu Tamizy. Ale stacja Elephant była na południowym. A po wyjściu na powierzchnię do rzeki nie doszli. Z drugiej strony był to jednak tylko kawałek blachy leżący tak samo zapomniany jak i reszta tych gruzów dawnej metropolii. Stalkerzy nawet jak też dostrzegli tą blachę to nie zdawali się przywiązywać do niej wagi.

Marsz poprzez te morze ruin nie był takim spacerkiem. Coś tu było. Zza czerwonej kurtyny dobiegały różne dźwięki. Niekiedy Nick a za nim reszta przystawał albo nawet chował się za jakimś wrakiem lub gruzem gdy je pewnie też słyszał. A niekiedy je ignorował. Ale w tej marsjańskiej czerwieni coś było. Może nie było innych ludzi ale coś innego w niej było.

W końcu Norton gdy zrobił kolejny przystanek aby sprawdzić odczyt z wahadełka dał im znać by podeszli. - Jesteśmy blisko rzeki. Ale coś tam jest. - oznajmił swoim jak zwykle wesołym i pogodnym głosem.

- Co? - Abi zapytała zerkając w niknącą w czerwieni ulicę jaką do tej pory szli i gdzie widocznie mieli dotąd zamiar dalej iść.

- Jeszcze nie wiem. Idę sprawdzić. - powiedział i odszedł znikając w czerwonej mgle. Odszedł i nie było go nie wiadomo ile. Zdążyli trochę odpocząć i wsłuchać się w odgłosy płynące z ruin. Tempo marszu było nastawione na ostrożność a nie szybkość więc fizycznie nie było zbyt wyczerpujące. Ale obcość tego miejsca i te dziwne dźwięki płynące z czerwieni stanowiły szarpiące nerwy kombinację. W końcu z czerwieni zamajaczył jakiś kształt, który przemienił się po chwili w ludzką sylwetkę a ta w powracającego stalkera.

- I co? - zapytała jego partnerka obserwując jak Nick wrócił, siadł na jakimś gruzie i upił wody z manierki.

- Cienie. - odparł w końcu stalker ocierając usta rękawem.

- Przejdziemy? - w głosie kobiety zabrzmiała niepewność. Nick wpatrywał się gdzieś w czerwoną dal i po chwili pokręcił przecząco głową. Znów upił łyk. - To co? Obejdziemy ich jakoś? - zaproponowała ciemnowłosa dziewczyna.

- Nie mamy czasu. Marker cały czas dmie w róg myśliwski. W końcu wilki złe go namierzą. Musimy być w ruchu. Dotrzeć do kryjówki na drugim brzegu. Tam odpoczniemy. Tylko musimy dostać się na drugą stronę. - Norton wydawał się główkować co zrobić z tą sprzecznością. Abi zamilkła czekając na to co wymyśli.

- Da się nas jakoś zamaskować czymś? - zapytała w końcu gdy nie doczekała się odpowiedzi.

- Pewnie. Potrzebujemy coś zimnego. Coś jak pochodnia tylko, żeby dawała zimno a nie ciepło. Tak, zimno powinno być dobrym maskowaniem przed cieniami. W ostateczności coś ciepłego jako odstraszacz. Ale to jako argument ostateczny bo tyle ich tam jest, że siłować się z nimi wszystkimi jest bez sensu. - Abi zamyśliła się podobnie słysząc receptę na pokonanie kolejnej przeszkody.

- A może wabik? Jakoś ich odciągnąć z tego wejścia na most? - zaproponowała obserwując siedzącego partnera.

- Światło i ruch. To powinno odciągnąć chociaż część z nich. - Nick pokiwał głową patrząc gdzieś w przestrzeń czerwieni przed sobą.

- No to potrzebujemy czegoś zimnego na maskowanie, czegoś gorącego do odstraszania, czegoś świecącego i ruchomego na wabik. - podsumowała stalkerka wyliczając kolejne elementy na palcach. Popatrzyła przy tym na pozostałą część grupy. - No albo chociaż części tych rzeczy. Macie coś takiego? - zapytała obrzucając wzrokiem twarze i sylwetki.

- Idę jeszcze raz. Może znajdę jakieś przejście. Nie zbliżajcie się do rzeki bo was wyczują. - stalker westchnął, wstał i ruszył z powrotem w kierunku z jakiego właśnie wrócił. Gdy stalker odchodził Mervina coś tknęło. Mimo, że mgła skuteczni ograniczała widoczność wydało mu się, że rozpoznaje te rondo i budynek przy jakim się zatrzymali. Było zapuszczone i zrujnowane ale chyba ten owalny budynek to był Hotel Plaza. Jeśli tak to rzeczywiście byli o rzut beretem od rzeki i Westminster Bridge. I Big Bena po drugiej stronie rzeki.

Joe zagryzł zęby. Gadka Nicka go wkurwiała. Aż wszystko się w nim gotowało. Może i stalker miał rację co do strefy. Lecz to tylko tym bardziej wkurzało Joe. chciał coś zrobić. Zniszczyć wszystko dookoła, z tą przerośniętą rośliną w pierwszej kolejności.
Nie miał benzyny. Nie miał środków wybuchowych. Z tego co widział dookoła niczego takiego tutaj nie znajdzie. Słowa Nicka również nie wróżyły niczego dobrego.
Powoli adrenalina opuszczała Joe, pozostawiając po sobie poczucie rozpaczy i bezsilności.
Wpatrując się uporczywie w otwór z którego przyszli, Joe poważnie rozważał by tam wrócić i samymi jedynie nożami rozprawić się z rośliną. Wiedział, że to szaleństwo. Ale jak dobrze było by znów coś zrobić. Poczuć adrenalinę i ... zginąć. Myśl o śmierci dziwnie go rozluźniła. Nie bał się, wręcz przeciwnie, coś go ciągnęło, mamiło, do takiego końca. Miał dość i czuł się zagubiony, bezsilny. Przywitał by odejście w niebyt z otwartymi ramionami. Ale nie tak. Nie bez jakiegoś sensu... Musiał odnaleźć jakiś sens, jakiś powód by ciągnąć to dalej. Wiedział, że bez tego prędzej czy później podda się rozrastającemu się w nim mrokowi, czuł, że pochłonie go dziura w jego duszy. Może nie teraz, nie za godzinę... ale pochłonie już niebawem.

Joe ściągnął ochronny strój. Z pewnym namaszczeniem złożył go w kostkę. Na nim znajdowało się prawie wszystko co pozostało z Keiry... Rozejrzał się dookoła. Znalazł kawałek jeszcze stojącego muru. Dookoła było pełno gruzu. Na ścianie była jeszcze trochę widoczna stara reklama, chyba jakiegoś biura podróży. Widział wyblakłe morze i kilka palm... i grupkę wypoczywających uśmiechniętych ludzi... Pomyślał, że to by się jej spodobało... nie znał jej zbyt dobrze, nawet nie wiedział jaki jest jej ulubiony kolor, albo jakiej muzyki słucha... Czy lubiła morze i palmy? Joe otrząsnął się nieco. Przykucnął pod dużym fragmentem zawalonego muru i zapierając się uniósł go nieco. Potem wcisnął złożony struj ochronny pod spód i opuścił powoli, bardzo ostrożnie kawałek ściany, który miał posłużyć jako kamień nagrobka.
Joe cofnął się kilka kroków. Przez chwilę postał w milczeniu i zadumie. Spróbował sklecić jakąś modlitwę. Nie wyszło mu za bardzo. Ojciec nigdy go tego nie nauczył.

Wracając do reszty Joe poczuł kłucie w boku. Dopiero teraz zauważył, że któraś z macek musiała go zranić.
Podszedł do Michaela, przypominając sobie, iż chyba był lekarzem.
- Zerknął byś proszę na to? Chyba ta roślina mnie dziabnęła.

***

Joe rozejrzał się dookoła. Coś zimnego, coś gorącego i coś świecącego? Czuł się trochę jak podczas gry w podchody. Ten jeden raz, gdy jego stan zdrowia na to pozwalał i mógł wyjść na zewnątrz z innymi dzieciakami. Nie skończyło to się wtedy dobrze. Zgubił się w parku, przemókł i gdy go odnaleźli był ledwo żywy, wychłodzony i kolejne miesiące spędził w izolatce na izbie intensywnej opieki.
- Mamy chemiczne światło - oznajmił. To było by jedno z głowy. - można by przywiązać do czegoś i ciągnąć. Dało by ruch...- zasugerował.
Potem zabrał się za przeszukiwanie okolicy.
Coś łatwo palnego powinno dać się znaleźć w gruzach. Jakaś stara szafa, może coś plastikowego...
Gorzej z czymś zimnym. Tu Joe nie miał pomysłu. Raczej nie znajdą działającej zamrażalki by pozyskać trochę lodu... Można by wejść do zimnej wody i wychłodzić ciało, lecz to wydawało się groźniejsze od tych niby cieni co na nich czyhały... zły pomysł...

______________
rzuty: 5, 9