Tym razem Alex wróciła szybciej niż na cmentarzu. Przykucneła i oparła się o ścianę. Rozprostowywała i zamykała palce lewej dłoni. Było tak cholernie zimno. Skostniały jej od przerzucania kości i przegarniania mchu na cegłach. Na moment zdjęła czapkę i jedną rękawiczkę.
Deszcz połyskiwał na jej skórze. Wyglądała na zadowoloną. Mimo całej beznadziejności sytuacji uśmiechała się. Zagryzała zębami dolna wargę. W ten niby nieświadomy, zalotny sposób. A może faktycznie nieświadomy? Jej surowa twarz z pewnością mogła uchodzić za atrakcyjną. Przynajmniej w niektórych kręgach. Lewą, skostniałą dłonią odgarnęła włosy. Prawą, która nadal była w rękawiczce wystukiwała sobie jakiś rytm na kolanie.

W końcu ujęła nos między kciuk a palec wskazujący, wydmuchała nos, a wielkiego zielonożółtego gluta cisnęła na kawałek gruzu. Szybko deszcz zaczął go zmywać.

- To gnilnia. Dół na padlinę. Stary jak jeszcze żył to mówił, że po wojnie tak robili. Żeby choroby się nie roznosiły. Gdy zwierzaki padały na polu, albo we wsi. Nikt ich nie grzebał. Się je wywoziło poza wioskę.
Pozostałość smarka otarła rękawem.
- Tu była chata z jedną izbą. W środku był piec. Albo palenisko. Tam - pokazała palcem na kilkunastocentymetrowy murek - przez lata nadal widać okopcenie.
W końcu zaciągnęła czapkę na głowę. Walczyła z przenikliwym zimnem. Skrzyżowała ręce na piersiach. Potarła mocno ramiona. Przestawiała stopy z nogi na nogę.
- Gdy bydło i inne zwierzęta hodowlane się pochorowały, to tu wyrzucali ich zwłoki. Jak daleko z wioski czy gospodarstwa jechalibyście wyrzucić truchło? Albo jak daleko jechalibyście na cmentarz? Tu musi być coś jeszcze. Droga biegnie dalej. Tylko… - spojrzenie Alex padło na rodzeństwo Sulivanów. On już się brał do budowy szałasu. Ale ona… ona wyglądała nieswojo. Nie było pewności, czy znajdą kolejene zabudowania za dwadzieścia minut, czy za godzinę. Nikt nie mógł zagwarantować, że gdy dopadnie ich burza, to czegoś nie ominą.

Wciągnęła rękawiczkę i znowu wzięła swój plecak. Nie mogła tym ludziom mówić co mają robić. Obie opcje niosły ze sobą ryzyko. Podróż w nieznane lub budowa szałasu w deszczu. A deszcz był utrudnieniem. Być może śmiercionośnym w niektórych przypadkach.

Alex nawet nie usłyszała Opheli gdy ta podeszła do niej na odległość wyciągniętej jednej ręki.

Osiłek dłuższą chwilę odprowadzał dwie kobiety spojrzeniem pomimo, że upierdliwy deszczyk-skurwysynek szybko zasłonił ich postacie. Odgarnął włosy z twarzy i przyjrzał się poczynanion Sullivana.

- Najlepiej chyba tam – wskazał miejsce na wzniesieniu tuż koło ściany ruin – Można zbudować zadaszenie. Pomogę Ci. – dodał i ściągnął z siebie torbę i plecak. Zrzucił kurtkę składając ją w pół mimo tego, że powoli nasączała się wodą. To samo stało się z bluzą jaką miał na sobie. Ostatecznie został jedynie w podkoszulku.
Zrobił zamach ramionami przy okazji rozgladając się wokół jakby czegoś szukał.

- Czy ktoś ma linę? – spytał grupy uprzejmie podchodząc do młodej sosny, z pniem mierzącym na oko kilkadziesiąt centymetrów. Objął go dłońmi niczym kobietę w talii. A potem nagle uderzył w niego pięścią. Znalazł odpowiednie zaparcie dla stóp i naparł na drzewko.

Przy pierwszym pchnięciu z drzewka posypały się igły, spadło kilka szyszek. Sebastian nabrawszy powietrza naparł na sosenkę kolejny raz. Mięśnie ramion napięły się, twarz spięła nieco. Jednostajny szum deszczu przeszył trzask pękającego drewna i ostrzejszy zapach żywicy.
Kolejne pchnięcie już w przeciwną stronę przełamało pęknięty trzon i z jękiem sosenka zaczęła opadać. Z jej korony spadły kolejne igły, polały się strużki zebranej wody lecz Sebastian nie pozwolił drzewku spaść całkiem. Utrzymał je w powietrzu by padający iglak nie zrobił krzywdy najbliżej stojącym.

Donnelley zaczął obierać drzewo z gałęzi dorzucając je do kupy rozpoczętej przez Jacka.
- Zrobimy z drzew słupy, które wbijemy w ziemię pod kątem, zamocujemy na tym gałęzie by zrobić dach. – tłumaczył kolejne kroki planu. – Soroka, z ogniem wszystko w porządku? - dopytał głośniej brodatego.

Widok powracających dziewczyn sprawił, że Sebastian uśmiechnął się ciepło. Uśmiech nieco zrzedł gdy wzrokiem śledził lecący smark. Skrzywił się nieco, niesmak kryjąc w zaroście. Raport blondyny nie poprawił jego humoru.
Oparł dłonie lekko na biodrach przysłuchując się słowom Alex i co chwilę spoglądając na szczątki błyskające w zapadającym mroku.

- Z jednego cmentarza na drugi. – jego mina świadczyła, że decyzja była tylko jedna.

Podszedł do betów i nałożył bluzę i kurtę na siebie. Spojrzał po reszcie grupy. Ze ściągniętą zdecydowaniem twarzą i spod zmarszczonych brwi przyglądał się szczególnie milczącej do tej pory Sue. Ostatecznie jednak rzucił:
- Jesteśmy tak silni jak najsłabsze ogniwo. Jeśli są szanse na znalezienie innego miejsca, to musimy iść dalej. – zaczął miękko wciąż patrząc na brunetkę z namysłem. Ostatecznie odwrócił jednak wzrok by twardo i zdecydowanie dokończyć głosnym basem:
- Zbieramy się stąd. Alex, prowadź.

Blondynka skinęła głową na zgodę i ruszyła uzbrojona w latarkę. Sebastian wrócił wraz Ophelią na szlak tuż za nią. Nim na dobre ruszyli, oglądnął się na resztę tylko raz.

Droga ciągnęła się pod górę, więc Igor nie dziwił się milczeniu. Zawszeć to trudniej było, a jeszcze we mgle, wlec nogi po stoku. Zmęczenie wgryzało się w mięśnie, oddech stawał się krótszy, a im kto bardziej niezwykły górskich szlaków - tym bardziej. Dobrze, że szli. Przynajmniej rozgrzewka na dobre by wyszła w lodowatym deszczu, tylko że drugi raz, trzeci i nawet czwarty... Szaman obejrzał się na szczyty drzew, za każdym razem jakoś żwawiej przyspieszając marszu. Bo zamiast cieplej od ruchu, to zimno mu się robiło, a w głowie coraz natrętniej kołatały bajania ledwo pamiętane z dzieciństwa, strachy na Lachy i niegrzecznych synków... Legendy o słowiańskich Pomurnikach. Raz taki człowieka ujrzy i już nie odpuści. A jeśli to prawda? Zakapturzona postać i dotknięcie czyichś oczu podnoszące włosy na karku. Zgadza się, u licha. Pojawiał się nie tam, gdzie by go spodziewać – Pomurnik – i ścigał... Zupełnie jak to widmo, po różnych stronach szlaku, w różnej odległości... Było. Ciągle było.

Szaman milczał. Niedowiarków już nie chciał martwić, zwłaszcza jak niewiele mógł na te strachy poradzić tu i teraz, kiedy człapali, dysząc z nadzieją na schronienie przed burzą.

Ruiny omszałej ściany i fundamentów wydały się przy tym Soroce ukojeniem, pomimo cmentarzyska rozrzuconych wokół zwierzęcych kości. Przeklęta amnezja... A byłby niemal przysiągł, że kiedyś widział chałupę. Tylko jak mógł ją widzieć? Gdzie i kiedy? Może to w cudzym życiu, w transie, nie własnym?

Zaczął grzebać przy ogniu, gdy Sullivanowie zabrali się do planowania szałasu. Usmolił brodę dmuchając w żar. Syknął gdy iskra prysnęła na wargi. Na pytanie o swoją robotę obejrzał się dziarsko.

- Cholera żesz, przeca mam w plecaku kawałek toporka.

Zdążył wyjąć zmajstrowaną własnymi rękami ni to siekierkę ni topór, którym równie dobrze można było ociosać świeże gałęzie i rozbić komuś łeb, nie nadawałaby się jednak do ścinania grubych drzew, chyba że żmudną łupaniną, na jaką nie mieli czasu. Ale nie zdążył użyć narzędzia, bo błysnęło i w świetle tej błyskawicy ujrzał... Coś.
Właściwie to czarną, spaloną sosnę w ciemnym na powrót gąszczu lasu, przy ruinach. Tego był pewien. Tylko, gdyby to była wyłącznie sosna...

- Kurwa mać! - zaklął dosadnie – Ma ktoś latarkę jeszcze? Zimnica z nieba na łby leci, a ci w gorącej wodzie kąpani. Kto ręczy, że wiocha od tych wszystkich dziwów będzie wolna, co? Jak tych samych pewnie, kurwa, włodarzy, co i cmentarz i gnilnia, do cholery!? Drzewek się łamać zachciało, to zamiast na szpicę lecieć, wziąłbyś pomógł tym, co ledwo człapią, człowieku! Poświećta kto... O tam! – wskazał ręką.
W drugiej jakoś mocniej ścisną siekierkę, aż kostki palców pobielały. Bo to, co zobaczył w krótkim blasku pioruna, w przeciwieństwie do swojskich resztek chałupy, już optymizmem nie napawało.

To coś było niemal gorsze od Pomurnika.

Wystarczyło parę chwil bezruchu, żeby znowu poczuć dreszcze - te z zimna. Chłód nie ustępował, tak samo jak wiatr i deszcz, potęgujące wrażenie zamarzania żywcem. Słowa Sebastiana wlały jednak w nią energię, dały impuls do działania. Przestała niemrawo manewrować przy troczkach bagażu, wzdrygnęła się, a jej plecy się wyprostowały. Popatrzyła na olbrzyma raz jeszcze, tym razem ciesząc się z dzielącej ich odległości. Z jednej strony miły, szarmancki, z drugiej umiał widać sprawić aby na skórze pojawiły się ciarki nie mające nic wspólnego z podnieceniem.

Iść dalej? Zostać? Blondynka zacisnęła zęby, podnosząc się do pionu. Zgarnęła plecak, poprawiła kaptur i ruszyła za grupką. Dogoniła ostatniego, tego którego cień kładł się na ziemi mimo późnej pory.
- Donnelley? - spytała, zrównując się z nim krokiem.

Sebastian odwrócił twarz nie przerywając kroku:
- Co tam, Lika, Słoneczko? - zmierzył uważnie blondynkę - Ok wszystko?

Blondynka wzruszyła ramionami, udając że poprawia plecak aby wygodniej leżał na barkach.
- Nie, nie jest ok. Ale na razie nic z tym nie zrobimy - odpowiedziała cicho i nabrała powietrza, oglądając się za plecy na niknące w mroku sylwetki przy murze - Masz broń. Ile i jaką. To ważne.

- Nic nie poradzimy na nich. - Sebastian wzruszył szerokimi ramionami rozpryskując kropelki spadającego deszczu bardziej intensywnie. Uśmiechnął się z niejakim politowaniem. Jak ktoś w tym świecie, jak on mógłby nie być uzbrojony.
- Mam broń, dziecinko. - spojrzenie brodacza powędrowało do rapiera - To nie są bezpieczne czasy by chodzić bez broni. Ty do tego karabinu masz co trzeba - stwierdził raczej niż spytał - Nie wyglądasz na słabiznę. - dorzucił w ramach komplementu z uśmiechem odsłaniającym zęby.

- Zwykle wędruję sama. Masz rację, czasy są niespokojne - Vasiljeva popatrzyła na drogę przed nimi i plecy dwóch kobiet - Nie chodzi o nich, to nasz najmniejszy problem. - zagryzła wargę, sapiąc cicho pod nosem zanim podjęła - Coś krąży dookoła, nie wiem co i nie pytaj skąd wiem. Czuję… tak mam i już - zamilkła na chwilę i splunęła w błoto - Trąci radami jak beczka… taka żółta. Z czarnym znakiem, z tymi trójkątami i kropką w środku - machnęła ręką żeby odgonić irytację - Nie podchodziło, krążyło. Na razie odeszło… dobrze że się rozdzielamy. Cokolwiek to jest, może się połasi na nieruchomy cel. Ograniczmy ilość światła...będzie ciężko. - w końcu spojrzała na brodacza, poważną, ściągniętą twarzą go racząc - Trzymaj broń w pogotowiu i nie daj się dopaść.

Donnelley roześmiał się cicho pod nosem. Ciepłym, niskim śmiechem, jakby nie imało się go żadne zmartwienie świata.
- Nie zamierzam, Złocista. Uwierz mi, nie zamierzam. Szczególnie teraz, gdy mam was trzy pod ochroną. - dodał uspokajając się. Kroczył koło Liki bez słowa kilka metrów.
- Te rady… to jakiś jeden ciąg? Czy kilka? Jak blisko podchodziło? Było tam… - zrobił ruch głową w stronę niewidocznego już rozwalonego domu.

- Nie jestem licznikiem Geigera… dobra. Możę i tak, ale nie żadnym zaawansowanym - blondynka skrzywiła się, a po chwili spoważniała, próbując wyjaśnić - Było… krążyło. Coś jak gwizdek w ciemności. Słyszysz go, ale nie wiesz czy jest zielony, różowy, w ciapki, albo drewniany. Nie wiesz też czy gwiżdże dorosły, dziecko. Kobieta, mężczyzna… albo wiatr - poprawiła kaptur - Na razie odeszło, powiem jeśli zacznie się zbliżać. Więc nas chronisz, od razu mi lepiej - uśmiechnęła się spod materiału.

- Dobrze. Liczę na ciebie, Lika - Sebastian położył szeroką dłoń na łopatce dziewczyny i odwracając ponownie brodatą twarz ku niej. W oczach błyszczało mu niejakie zaskoczenie:
- Oczywiście, że obronię. To moja rola. - stwierdził oczywistą oczywistość.
Odsunął się i ruszył dalej mrużąc oczy by dojrzeć dwie kobiety przed nimi.
- Nie ma innej opcji. Wyjdziemy stąd. Wszyscy.

Lika przytaknęła, ale nie odezwała się już. Wzięła do rąk karabin, na wszelki wypadek, albo żeby poczuć się pewnie. Wycofała się na ostatnią pozycję, co pewien czas zerkając ukradkowo to na Donneleya, to na Swann. Czasem też, zanim nie zrobiło się ciemno, oglądała plecy Alex. Pojedyncze ludzkie istoty zawsze są tylko narzędziami, których używa się, by ogół mógł przeżyć.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=YIbrI6GLZGU[/MEDIA]

Kroki odchodzącej grupy szybko utonęły w szumie deszczu i wyciu wichru. Sylwetki na drodze zostały zakryte przez drzewa, mgłę i szybko gęstniejący mrok. Jeśli coś jeszcze krzyczeli na odchodnym, ich głosy zniknęły w basowych pomrukach gromów - jeszcze dalekich, leniwych. Burza zbliżała się jednak, zaczęło błyskać im więcej czasu mijało. Rozdzielili się, część opuściła ruiny domu pełnego kości, wybierając dalszy marsz. Część pozostała, próbując ze wszystkich sił zorganizować sobie schronienie, a natura im tego nie ułatwiała. Mokre, zawilgocone niczym nieszczęście drewno nie chciało się palić. Mieli wrażenie, że wszystko czego się dotkną spływa wodą i jeśli dłużej zostaną w miejscu, utopią się i na tym zakończy się ich podróż.
Działali jednak, metodycznie i krok po kroku realizowali kolejne punkty planu w grze o przetrwanie. Mijały kolejne minuty, po nich kwadranse, ciemność kłębiąca się pod drzewami, we mchu i kamieniach, wypełzała dalej i dalej, aż niepodzielnie zawładnęła leśną przecinką przy drodze. Byli tylko oni - parę żywych, wyczerpanych, przemoczonych i zziębniętych sylwetek ludzkich, zatopionych we wszechobecnej leśnej ciemności nocy.

Mieli jednak szczęście, Soroka znał się na przetrzymywaniu ognia. Przy wsparciu Bishopa, który dość szybko zorientował się, że próby szkicowania w taką pogodę mijają się z celem, pokonali przeszkodę w postaci mokrego drewna i nim zapadła całkowita ciemność, pod zbudowanym naprędce, prowizorycznym dachem z gałęzi i tego, co akurat mieli w tobołkach, zapłonął nikły i blady, ale na pewno płomień ogniska. Blady, mizerny, chorowity jak anemiczne dziecko, musiał być stale doglądany i podkarmiany, aby nie zginął przy podmuchu silniejszego, zacinającego deszczem wiatru, od którego również trzeba było go osłaniać… ale był. Aby zaklasyfikować coś jako żywą istotę, musi ona odżywiać się, oddychać, rozmnażać się i wzrastać. Ogień, zgodnie z tą definicją, tętnił życiem. Pożerał wszystko od drewna po mięso, wydalał popiół i oddychał powietrzem jak człowiek - pobierał tlen, oddawał dwutlenek węgla. Dzięki trosce ludzie zyskali nowego towarzysza, tak im potrzebnego tej nocy. Jasny, ciepły, żywy punkt na morzu ciemności. Działał jak latarnia - wabił do siebie, ściągał uwagę gwarancją chwili wytchnienia, odpoczynku, lub ciepłego posiłku.

Tym bardziej, że płonął obok zbudowanego naprędce przez Sullivana i Scorpiona, schronienia. Dachu nad głową, namiastki cywilizacji pośrodku obcej, leśnej głuszy… do tego tak potwornie lodowatej. Przeszywanej co kilka minut jasnymi fleszami błyskawic, wydobywającymi z nocy krótkie sekundy dnia, gdy mrok znika na ułamek sekundy, pozwalając dojrzeć świat jakim bywał gdy na niebie świeciło słońce.

Czas mijał, minuta za minutą, kwadrans za kwadransem. Nie wiedzieli ile upłynęło, żadne z nich nie miało zegarka. Grupa pod przewodnictwem Donnelleya zdawała się odejść wieki temu - w innym życiu i innym czasie, zaś noc pochłonęła ich ślady, jak gdyby nigdy nie istnieli. Oni za to kulili się w szałasie, wyciągając drżące dłonie do kapryśnego ognia. Dzięki przezorności szamana cieszyli się w miarę suchym gruntem, rów odprowadzający wodę, wykopany wokoło ich tymczasowego domu sprawiał się bez zarzutów. Na razie. Kwestią czasu pozostawało kiedy się przepełni… lecz nie mieli siły aby kopać głębsze, szersze rowy. Byli wykończeni, choć do stanu w jakim znajdowała się Susan jeszcze im brakowało. Ta jednak wzięta w środek, zakutana w kombinezon i ogrzewana ciałami współtowarzyszy może nie przestała się trząść, lecz z pewnością proces ten odrobinę zwolnił. Zdążyli odpocząć, chociaż odrobinę, zagrzać dłonie i zacząć ustalać warty. Przygotowywać do przetrwania tej nocy aż do zbawczego świtu. Myśli i słowa zagłuszał coraz bardziej natarczywy ryk gromów i błyski piorunów, podobne fleszom olbrzymiego aparatu. Na pewno nie współpracował z nimi wiatr, szarpiący ubrania, włosy i schronienie. Wgryzający się w każdy odsłonięty fragment mokrej od deszczu skóry. Przeszkadzał też deszcz, lejący jak na złość nieprzerwanie i bez litości. Nie pomagał również chłód, mieli paskudne wrażenie, że robi się coraz chłodniej, oddechy zmieniają się w parę, a niektóre z kropli deszczu niosły w sobie zamarznięte drobinki śniegu. W ich odbiciu, pośrodku klatki z marznącej wody, zieleni i zagubienia, trwali, czując zmęczenie każdego mięśnia ciała, każdej komórki w mózgu. Przycupnięci przy ogniu, osłonięci od niesprzyjającej aury prowizorycznym schronem, skuleni w ciasną grupę widzieli doskonale najbliższe trzy metry przed sobą - rozświetlane coraz zuchwalszym blaskiem ogniska. Jego ciepłe, jasne halo wyznaczało bańkę realnego świata, bezpiecznego terenu, za granicami którego czaił się tylko mrok, ciemność i zły sen… lecz nie tylko. Ustalając warty, wymieniali proste, krótkie zdania. Szykowali do snu, próbowali posilić zmordowane ciała… nie słyszeli jak podeszły. Może w grę wchodziło zmęczenie, może ulewa i burza zagłuszały ich kroki.

Bishop zobaczył je pierwszy, ułamek sekundy później dostrzegli je Soroka i Scorpion. Na koniec zorientował się Sullivan. Wpierw w ciemności błysnęły ślepia: żółte, zwierzęce. Po nich jak na zawołanie rozbłysły drugie, trzecie, czwarte… szóste...

Decyzja zapadła, ci którzy mieli iść - ruszyli żwawym krokiem, ustawiając się w szyku z nadzieją na szczęśliwe zakończenie podróży. W dłoniach dzierżyli broń, w sercach pielęgnowali determinację. Mieli cel - przeć do przodu, póki nogi będą w stanie ciągnąć się po rozmiękłej ziemi, a płuca nie przestaną pompować lodowatego powietrza. Szybko zostawili za sobą resztę grupy, gubiąc ich we mglę i labiryncie omszałych, mokrych od wszechobecnej wilgoci pni drzew. Z Alex na czele pokonywali metr za metrem, jakby chcieli uciec od zapadającego mroku, bądź przegonić burzę. Niestety obie próby skazane były na sromotną porażkę. Wpierw przyszedł całkowity mrok, błyskawice i gromy nadeszły chwilę później. Wiatr wzmógł się, siekając ich twarze i ciała strugami lodowatego deszczu, zmuszając do pochylenia się, zasłaniania twarzy przedramieniem w daremnej próbie osłonięcia wrażliwej skóry przed kolejnymi smagnięciami mroźnych kropli.

Marsz był katorgą, gorszą niż przypuszczali. Obcy teren co chwila podtykał im nierówności pod nogi. Potykali się o nie, czasem w ostatniej chwili odzyskując równowagę nim nie przewrócili się na błotnistą ziemię z której coraz ciężej szło wyciągać nogi, a każdemu krokowi towarzyszyło obrzydliwe mlaśnięcia zazdrosnego błocka - te pochwyciwszy ich stopy nie chciało oddać ich bez walki. Tempo spadło wyraźnie, lecz nie poddawali się. Noga za nogą szli dalej, a czarna noc i nawałnica były ich towarzyszkami.

Czarna noc i las, tak obcy… nieprzychylny. Dało się to wyczuć, brak zgody na ich obecność. Obce elementy nie pasujące do panującego wokoło martwego zimna. Jednak puszcza nie pozostawała cicha, o nie. Trzeszczała próchniejącymi gałęziami, skrzypiała konarami przy każdym podmuchu wiatru. Szumiała liśćmi i igłami wysoko ponad głowami trójki kobiet i jednego mężczyzny, przemierzających drogę na jakiej, wydawać się mogło, ludzka stopa nie stanęła od wielu lat. Marsz trwał całą wieczność… w czerni rozświetlanej jedynie wąskimi promieniami latarek. To co znajdowało się poza ich promieniami, przyprawiało o ciarki. Mieli wrażenie, że drzewa ich obserwują… drzewa, bądź coś, co czaiło się między nimi. Na plecach czuli czyjś wzrok, daleki od przyjaźni. Uczucie było na tyle silne, że Alex kilka razy odwracała się, z bronią w pogotowiu, liżąc snopem światła latarki najbliższą okolicę… bez skutku.

Te chwile przerwy wykorzystywali wszyscy z pochodu, aby choć na krótki moment móc przystanąć, odpocząć. Nogi bolały ich jak diabli, plecaki ciążyły. Tak samo jak broń, lecz jej nie wypuszczali z rąk, a wręcz ściskali coraz bardziej kurczowo, odwracając się nerwowo na każdy głośniejszy trzask. Przemarznięci, przemoczeni tkwili w jądrze ciemności, śniąc samotnie koszmar pośrodku nieznanej puszczy. Musieli szybko znaleźć schronienie, które pozwoli im odpocząć, schować się przed zamarzającą ulewą i wichrem. Jeszcze nie teraz, lecz już niedługo opadną z sił - czuli to wszyscy. Lika już zaczynała mieć dreszcze, ciągnęła się też coraz wolniej, wbijając wzrok w ziemię i wyłączając myśli aby móc przeć bezwolnie do przodu, byle do przodu. Tam, gdzie być może odnajdą odpowiedzi na tak wiele nazbieranych pytań.

Pocieszająca była na pewno obecność Sebastiana - żywej góry jakiej, zdawało się, nie imały się niedogodności pogody. Nie widział on niestety w ciemności, musząc się zdać na sztuczne oświetlenie. Za nim, w jego cieniu i korzystając z żywej ściany, szła Ophelia, zamykając pogrzebowy kondukt. Była pewna, że ktoś ich śledzi… prawie całkowicie. Lecz ilekroć znienacka odwracała się z bronią gotową do strzału, światło latarki nie wyławiało z mroku i mgły niczego niepokojącego. Tylko mijane wcześniej drzewa, rzadkie i spróchniałe słupki albo kupki kamieni zostawione przy poboczu… spięta i gotowa do strzału podążała na końcu, nasłuchując.

Wreszcie usłyszała, trzask łamanej gałązki rozlegający się za ich plecami. Z tyłu i z lewej. Potem z prawej i znowu z lewej od tyłu. Z boku doszedł uszu Swann gardłowy warkot. Alex też go usłyszała, tak jak chrzęst deptanego żwiru. Odwróciła się w tamtą stronę, a prawie jednocześnie trzecią kobietę zgięło wpół.

Najpierw uderzyły Likę mdłości, udało się jej w porę opanować. Miała wrażenie jakby ktoś zdzielił ją znienacka w potylicę, w ustach czuła ostry, metaliczny posmak. Skóra na całym ciele najpierw zaswędziała, ułamek sekundy zaczęła piec.

Czuła… czuła jak się zbliża. Wcześniej nie podchodziło, Vasilieva miała cichą nadzieję, że zostało przy tych rozkładających obóz. Niestety albo trzymało dystans, albo ruszyło ich śladem z opóźnieniem. Teraz się zbliżało, a jej wyczulone na promieniowanie zmysły wrzeszczały, spinając mięśnie i przygotowując ciało do zerwania do biegu. Cokolwiek to było, szło ławą i było już blisko. Jak fala zmywająca wszystko co spotka na swojej drodze.