[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=bukPjk5zdLc[/MEDIA]

Czas: 2051.03.02; czw; poranek
Miejsce: motel “Tom & Jerry”; pokój Tamiel i Grima

Ranek zaczął się źle, nawet bardzo źle. Pomijając upał, odkąd otworzyła oczy Tamiel czuła się chora… gdy już sprecyzowała, że jednak żyje, a to nie kocioł piekielny, a ból rozsadzający czaszkę to nie wiertarka udarowa, a kacowa migrena. Dziewczyna uchyliła spierzchnięte wargi, ale zamiast słów wydobył się z nich pełen boleści jęk. Dochodzące zza okna dźwięki przyprawiały o cierpienie, światło raziło oczy… zapachy wykręcały żołądek, a posmak starej ścierki w ustach w ogóle nie pasował do zwykle znajdującego się tam języka.
Pierwszym co Quirke zobaczyła po przebudzeniu była jej sukienka na podłodze i własna ręka… zwisająca bezwładnie na podłogę przez krawędź materaca. Zupełnie jak blond głowa.
Gorzej że bardzo chciało się jej pić. Z drugiej iść do toalety… a z trzeciej.
Z trzeciej sama nie wiedziała. Czuła że śmierdzi, ohydny osad lepił się do zębów, a w gardle panowała pustynia. Pilnie też potrzebowała skorzystać z toalety, bo nie wypadało załatwiać potrzeb do… łóżka. Leżała w łóżku - czyli nie było tragicznie!
Zadowolona z prostego odkrycia spróbowała wstać i nawet postawiła nogi na ziemi. A potem zawroty głowy przechyliły ją, przez co wyrżnęła jak długa z łoskotem na podłogę.

- Jeej… Już rozbijasz się z samego rana? - pokój znów troszkę zawirował. A gdzieś tam z góry doszedł ją jakiś zmęczony, kobiecy głos. Zaraz też zza krawędzi łóżka pokazała się głowa… no… tej kelnerki… patrzyła na nią pewnie z takim samym zmęczonym wzrokiem jaki dostawała od niej z dołu.
- Żyjesz? - zapytała wyciągając do niej rękę by pomóc jej wrócić jak nie do pionu to chociaż do łóżka.

Głos był obcy, twarz znajoma, ale nie należała ani do Rity, ani do Melody. Quirke coś kołatało w głowie, że wynajęli pokój w barze przy drodze… tylko gdzie pozostali?
- Nie wiem… - przyznała, przyjmując z wdzięcznością pomocną dłoń. - Jasmin? Co ja tu robię? Co… co ty tu robisz? Gdzie… woda?

- Chyba, żeśmy się nawaliły razem. - Jasmin odezwała się na tyle niepewnie, że też wyglądała jakby nie tyle pamiętała wydarzenia z ostatniej nocy co wysnuwała wnioski z obecnej sytuacji.

- Woda. Do picia? No zobacz, może być? - wskazała palcem na stojącą na nocnej szafce szklankę z kolorowym płynem. - Bo jak do mycia to w łazience. - machnęła kciukiem za swoje łopatki. Przekrzywiła głowę patrząc na siedzącą na podłodze koleżankę i tak zagapiła się na chwilę mrużąc oczy.
- A majtki też ci ściągałam? Bo sukienkę to pamiętam… - zapytała niepewnie.

- Majtki? Moje majtki? - lekarka popatrzyła w dół i zafrapowała się. Jęknęła po sekundzie, ściągając koc z łóżka żeby się zakryć. Dlaczego była goła?
- Czy my… - czerwona na twarzy popatrzyła na na drugą dziewczynę, a dalsze słowa nie umiały przejść jej przez gardło. - N...nie pamiętam - ścisnęła palcami łupiące skronie - Jezu… Griiiim! - zawołała na koniec zrozpaczona. Brakowało ważnego elementu w pokoju, jeśli odwaliły coś z Jasmin zeszłej nocy, Ranger ją zamorduje. Albo co gorsza zawinie się i zostawi samą.

- Grim? - koleżanka zmarszczyła brwi i nosek jakby nie była pewna kogo Tamiel woła. Rozejrzała się dookoła po pokoju ale poza nimi dwoma nie było nikogo widać i słychać. Nie było widać drzwi do toalety no ale panowała tam cisza.
- Daj spokój, nie przejmuj się Tam. Pewnie przez sen sama sobie ściągnęłaś te majtki a może ja ci wczoraj zdjęłam razem z kiecką. Już nie pamiętam. Przecież jakbyśmy coś robiły to ja też bym nic na sobie nie miała. - kelnerka widocznie była miłą dziewczyną i nie chciała by jej nowa koleżanka się martwiła niepotrzebnie. Chciała ją pocieszyć głosem skacowanego ale jednak rozsądku. Nawet się poświęciła na tyle by unieść się na ramionach więc pokazała coś więcej niż głowę i ramiona. Tak dokładniej to piersi. Nagie piersi. Nawet całkiem przyjemne dla oka.
- O cholera… - widok chyba jednak zaskoczył właścicielkę bo tego się widocznie nie spodziewała. Spojrzała tam dalej w głąb siebie aby dojrzeć swój dół wciąż przykryty kocem. - O cholera… - sapnęła znowu jeszcze bardziej zaskoczona. W końcu zdezorientowana wróciła spojrzeniem do siedzącej na podłodze blondynki.
- Jakby ci tu powiedzieć Tam… też nie mam majtek… - powiedziała jakby liczyła, że jakimś cudem lekarka może jej wyjaśnić ten fenomen i lukę w pamięci.

- Co… cośmy robiły… co ja narobiłam? - owijając się szczelnie kocem i zaczęła kiwać się w przód i w tył, kręcąc głową. Dała ciała, jak można się było tak spić. - Nie pamiętam, film mi się urwał. - przełknęła ledwo ślinę i zaczęła pełznąć w kierunku łazienki. Nagle znieruchomiała. A co jeżeli ponury gliniarz zabawił się ich kosztem? Jeśli obie padły jak kłody sam mógł je rozebrać żeby rankiem zafundować im obu mindfucka.
- Grrriiiiiim! - tym razem w jej głosie pojawiła się złość.

- Kogo wołasz? Chyba jesteśmy tu same. - kelnerka zmrużyła oczy jeszcze raz rozglądając się po pokoju. No ale jakoś nikt nowy się poza nimi dwiema nie pojawił. W końcu cicho jęknęła i zaczęła gramolić się z łóżka. Sięgnęła po tą kolorową szklankę i łyknęła z niej parę łyków. Wreszcie wstała i uklękła obok blondynki podając jej szklankę.

- Masz, napij się. - poradziła jej po koleżeńsku. Chwilę wodziła niepewnie wzrokiem po pokoju nie bardzo wiedząc co zrobić i powiedzieć.
- Tu chyba ktoś spał. Bo jest niepościelone. My chyba na tym spałyśmy. - zdecydowała w końcu przyglądając się drugiemu łóżku. Rzeczywiście wyglądało na używane.
- Może gdzieś poszedł. - dedukowała opierając się o krawędź łóżka a drugą dłonią po przyjacielsku klepiąc Tamiel po plecach.

- Albo się zabrał, bo ile można… niańczyć problem. - Quirke wpadła w ponury nastrój, biorąc szklankę. Napiła się, alkohol podrażnił żołądek. Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Minęła chwila, potem druga i nudności puściły. Wtedy też dało się żywiej odetchnąć.
- Chcesz procha? - spytała, wstając chwiejnie i rozglądając po pokoju aż dojrzała czarną lekarską torbę. Obok stał plecak Totha, a jego widok sprawił, że strach też odpuścił. Nie uciekł, nie zostawił samej. Chociaż pewno był wkurzony.
- Witaminy, coś przeciwbólowego, a potem śniadanie - pochylając się nad bagażem sprzedała prosty plan - Wołałam Danny’ego. Tego gościa z którym wczoraj tańczyłam. Myślisz, że zmył się jak usnęłyśmy i poszedł dalej w tango? - spytała, widząc przed oczami scenariusz gdzie Teksańczyk obudził się w podobnym zestawie jak ona sama. Gdzieś w obcym wyrze, z nagą dziewczyną obok. Sam gadał że…
- Musze sprawdzić czy nic mu nie jest.

- Na pewno nic mu nie jest. Pewnie poszedł na śniadanie. Czy coś. A jak masz coś na ból głowy to daj. Ja muszę do toalety. - Jasmine pacnęła ją pocieszająco dłonią w nagie ramię. Po czym odebrała szklankę z wczorajszym drinkiem i znów jęknęła przy wstawaniu. Ale odstawiła szklankę na szafkę i sama trochę się chwiejąc ale podreptała w stronę toalety znikając w niej z widoku. Ale nie domknęła drzwi.
- Często ci się przytrafia takie coś? Naprawdę nic nie pamiętasz? - zawołała z wnętrza toalety.

Znane czynności pomagały zebrać się do kupy. Znaleźć odpowiedni blister, wycisnąć dwie tabletki. Znaleźć nieduży słoiczek i wyłuskać cztery białe krążki. Quirke zawiesiła wzrok na ampułkach morfiny. Wystarczyło dać w kanał i wszystkie problemy kaca odlecą. Wraz ze świadomością.
- Zapewne nie uwierzysz jeśli ci powiem, że zwykle kończę picie po dwóch drinkach - burknęła, łykając swoją porcję tabsów. Przełknęła je, połowę kładąc na łóżku.
- Wczoraj miałam wypić jednego - dodała, kręcąc głową i poprawiła rulon z koca - Mam słabą głowę. Tabsy przygotowane, leżą na materacu. Idę… poszukać Grima i pozostałych.

- Stój, poczekaj! Nie zostawiaj mnie! - gdzieś zza pleców doszedł nieco zmęczony a nieco przyspieszony głos koleżanki. Jakieś stukanie, chlapanie i zaraz drzwi się otworzyły i stanęła w nich Jasmin jeszcze otrząsając dłonie. Zerknęła na blondynkę jakby ją pierwszy raz zobaczyła na oczy i zmrużyła oczy, przechyliła główkę kończąc trzepać własne dłonie.
- Tak chcesz iść? - zapytała niepewnie wskazując na Tamiel ubraną jedynie w owinięty dookoła ciała koc. Zresztą kelnerka nie kłopotała się nawet kocem więc stała nagusieńka gdy na zewnątrz dało się słyszeć kroki i ktoś stanął przy drzwiach gmerając w zamku.
- O, chyba wrócił. Widzisz? Znalazł się. Mówiłam ci, że nic mu nie jest. - uśmiechnęła się pogodnie kładąc dłonie na biodrach by dać znać, że sytuacja jest opanowana a przynajmniej zaczyna wracać do normy. Wtedy drzwi otworzyły się i stanął w nich Grim.

- O. Wstałyście. - powiedział trochę jakby zaskoczony a trochę zaciekawiony. Uśmiechnął się delikatnie wchodząc do środka. - Przeszkadzam wam w czymś? - zapytał nieco ironicznym głosem patrząc na nie obie.

- O cholera! - syknęła nagle przestraszona Jasmin jak się zorientowała, że dalej stoi bez ubrania. Szybko więc czmychnęła z powrotem do łazienki mamrocząc coś w zdenerwowaniu.

- Nic ci nie jest? - Quirke ulżyło, uśmiechnęła się mniej cierpiętniczo robiąc krok w jego stronę żeby się upewnić że wszystko gra… a potem ją wryło i tak stanęła półtora metra od Rangera. - Gdzie byłeś? Myślałam… - pokręciła głową żałując tego gestu od razu. Syknęła z bólu, opadając na łóżko - Przepraszam, zrobiłam się jak zwierzę. To karygodne, nieprofesjonalne. Naprawdę bardzo mi przykro, że… naraziłam cię na stres i nieprzyjemności. Wszystko w porządku? - podniosła umęczony wzrok.

- No. Reszta już się z wolna zbiera do śniadania. Trochę pada. Przyszedłem zobaczyć co z wami. - skinął głową i po chwili zastanowienia podszedł i usiadł naprzeciwko blondynki, na swoim łóżku. Popatrzył na nią, na jej łóżko, szafkę, ubrania leżące na podłodze i parsknął cicho.

- No. To następnym razem chciałbym zobaczyć twoją minę jak wstaniesz i mnie zobaczysz z gołą koleżanką w jednym łóżku. - powiedział rozbawiony lekko kiwając głową w stronę drzwi do łazienki za jakimi zniknęła Jasmin.

- A-ale… to nie tak - lekarka wbiła wzrok w podłogę, garbiąc plecy jakby kowboj wrzucił tam cały worek gruzu.
- To nie tak - kręciła głową i w pewnej chwili głośno przełknęła ślinę. Chyba nic się nie stało, ale wyglądało jak wyglądało. Już widziała minę doktora Sandersa gdy dojdą do niego plotki jak Tamiel się zachowała ledwo spuścił ją z szeleczek i smyczy.
- Nie robiłyśmy nic, kompletnie i… nie doszło do niczego, co ci tam chodzi po głowie. Tylko spałyśmy, bo gorąco. Obok siebie, pijane, a jest gorąco. To nie tak…

- Pewnie, jasne. W końcu co innego mogły robić przez całą noc dwie gołe panny w jednym łóżku? - wydawało się, że Texas Ranger ma całkiem niezłą radochę z tej całej sytuacji. Ale ograniczał się do dyskretnego uśmiechu. Odwrócił nieco głowę bo otwarły się drzwi od łazienki i wyszła z nich Jasmin. Tym razem była owinięta podobnie jak jej nocna partnerka z jednego łóżka tylko, że w ręcznik. Który był na to zdecydowanie za krótki więc ledwo jej sięgał poniżej bioder.

- Cześć. - powiedziała wyraźnie zakłopotana stając gdzieś tak u wejścia pomiędzy dwoma łóżkami zerkając niepewnie na nią i na niego. Widocznie też jej było głupio i nie bardzo wiedziała co zrobić i powiedzieć.
- Przyszłam po ubranie. Chyba powinno gdzieś tu być. - powiedziała jakby w łazience zorientowała się, że poza ręcznikiem nie ma w co się ubrać.

- To chyba twoje. - Danny schylił się po białą koszulę jaką wczoraj miała na sobie kelnerka. Znalazł też biały stanik, wstał i podał jej. - A dół to chyba tam widziałem. - wskazał za łóżko na jakim spały dziewczyny. Jasmin dygnęła grzecznie odbierając z ulgą swoje ciuchy i zerknęła tam gdzie wskazał.

- O! Spódnica! - ucieszyła się dostrzegając dół swojego ubioru. Podeszła tam i schyliła się pewnie zapominając, że przy tak krótkim ręczniku to obnaża swoje ciekawie wyglądające tylne wdzięki. Wyprostowała się mając już prawie komplet i spojrzała na mężczyznę jakby był jej jedyną nadzieją.
- A widziałeś gdzieś moje majtki? - zapytała odruchowo ale widząc jak jak uniósł brwi szybko się zaczerwieniła i pomachała ręką. - A nieważne! Idę się przebrać zaraz was zostawię w spokoju! - obiecała i szybko znów skryła się w łazience.

- To doszłyście do etapu wymiany bielizny? - zapytał z zaciekawieniem wciąż widocznie rozbawiony. Ale usiadł z powrotem na krawędzi swojego łóżka.

- A co, żałujesz że to nie był twój kawalerski z kumplami? - blondyna ciaśniej owinęła się kocem,podciągając przy okazji kolana pod brodę. Wierzchem dłoni przetarła mokre oczy, czując się nie dość że skacowana i obolała, to jeszcze upokorzona i zagubiona. Sama nie wiedziała które bardziej.
- A może sam nas rozebrałeś, skoro obie byłyśmy pijane? - siorbnęła nosem po czym przechyliła na łózko, zwijając w pozycji embrionalnej na boku - Nie doszło… mówiłam ci, że nie interesują mnie matrymonialne znajomości z kobietami. Odpierwiastkuj się i… dlaczego pozwoliłeś mi tyle wypić? Miało być po drinku, góra dwóch. A urwało mi film jeszcze tam w barze i nie pamiętam nic. Łeb mi pęka, wszystko boli… pić mi się chce.

- Masz. - powiedział wyciągając z zaczepu przy pasie manierkę. Podał jej a przy okazji przesiadł się i usiadł obok niej. Przez chwilę się nie odzywał zerkając na nią albo przed siebie.
- Same żeście się rozebrały. A chichrałyście się przy tym na całego. No a potem było rano i obie spałyście jak zabite. To poszedłem zobaczyć co z resztą. - powiedział jakby streszczał najważniejsze fakty z ostatniej nocy. Spojrzał znów w bok na leżącą obok blondynkę owiniętą kocem. - Nie bój się. Nikomu nie powiem co tu się działo. - uspokoił ją ciepłym uśmiechem.

Dziewczyna chętnie przyjęła manierkę i do niej przyssała, nie zwracając uwagi czy zalewa koc, łóżko, albo cokolwiek innego. Piła łapczywie aż naczynie prawie pokazało dno, gardło też przestało jej ściskać drutem kolczastym.
- Tak po prostu zostawiłeś dwie gołe dziewczyny. W jednym łóżku… i oczywiście nawet pod koc nie rzuciłeś okiem. Mhm - nie brzmiała jakoś specjalnie przekonana, ale przy końcu westchnęła z bólem. Po omacku wyszukała rękę Grima i ją ścisnęła - Doktorowi Sandersowi też nie powiesz? Obiecujesz?

- Nie jestem kapusiem. - powiedział odbierając manierkę i chwilowo trzymając ją w wolnej dłoni. Drugą oddał uścisk blondynce jakby chciał jej dodać otuchy. I odwrócił się bo drzwi skrzypnęły i wyszła z nich Jasmin. Tym razem już w koszuli i spódnicy zdecydowanie bardziej przypomniała wczorajszą, sympatyczną kelnerkę z wieczora. Chociaż jej i jej ubraniu brakowało świeżości jaką cechowała się jeszcze wczoraj. Stanęła znów u progu łóżka patrząc na nich trochę niepewnie.

- Noo too… - odezwała się chyba nie bardzo wiedząc co powiedzieć. - Znaczy już wolne. Jakbyście chcieli skorzystać. - nieco odzyskała werwę wskazując na właśnie zwolnioną toaletę.

- Dzięki Jasmin… i dziękuję za wczoraj. Z tego co pamiętam… bawiłam się świetnie - Quirke musiała coś powiedzieć, pozytywnego i bez naleciałości porannej tragedii. Uśmiechnęła się do kelnerki - Robisz najlepsze drinki na świecie, przenieś się do Vegas a zrobisz oszałamiającą karierę, a najlepiej jedź kiedyś do nas, do Kansas. Byłoby super i… przepraszam za teraz. Drugi raz w życiu mam kaca. Wzięłaś tabletki które ci zostawiłam?

- A tak, te proszki… - widocznie latynoska kelnerka zapomniała o tych tabletkach bo z konsternacją spojrzała na te przygotowane medykamenty, podeszła do nich, wzięła je i spojrzała rozglądając się po pokoju. Grim zaoferował jej manierkę co ta przyjęła z uśmiechem. Przełknęła i zaraz oddała mu już prawie pustą manierkę.

- Wczoraj mi mówiła, że wcale nie leci na kelnerki ani nic takiego. Uwierzysz? - Danny zapytał wskazując pustą manierką na leżącą obok blondynkę. Głupia uwaga jakoś rozładowała skrępowanie i napięcie bo Jasmin roześmiała się z ulgą i już swobodniej popatrzyła na nich oboje. Stała tuż obok nich patrząc na nich z góry na dwójkę rozparcelowaną na łóżku.

- Naprawdę? No jej ja też się nie spodziewałam, że tak się zrobię. No ale z taką niesamowitą dziewczyną to jakoś samo poszło. - roześmiała się kelnerka całkiem naturalnie i wesoło a Grim zgodził się z nią kiwając głową.
- Ale ten, no… A wiesz może… Co się działo w nocy? - zapytała znów nieco skrępowana swoimi lukami z pamięci i mało standardową pobudką o poranku.

- Mhm. Nawaliłyście się i poszłyście spać. Tak w największym skrócie. Żadna filozofia. - Grim wzruszył ramionami zerkając to w bok na siedzącą obok blondynkę to w drugi bok na stojącą obok kelnerkę.

- Naprawdę?! - trudno było powiedzieć co dokładnie kierowało Jasmin. Ale najwyraźniejsze to chyba była ulga. - Aaaleee…. eee… no wiesz… nasze ubrania… - zapytała jeszcze niepewna wskazując na miejsce na podłodze gdzie niedawno leżały choćby jej ubrania.

- To już moje drogie załatwiłyście sobie same. - Grim znów się zaśmiał rozbawiony widocznie wczorajszym wspomnieniem którego chyba był świadkiem. Jasmine zerknęła szybko na Tamiel jakby radziła jej się wzrokiem jak dalej rozegrać tą rozmowę.

- Dzięki Jas, też cię bardzo lubię - Quirke sapnęła kiedy się podnosiła, ale jakoś usiadła obok Teksańczyka, opierając się na nim i kładąc mu brodę na ramieniu - Danny czy byłbyś tak miły i został naszą czarną skrzynką, bardzo ładnie cię obie prosimy? - popatrzyła brunetowi w oczy - Obserwowałeś jak się rozbieramy, tak? Dlaczego, co i jak? Oczywiście wcale nas do tego nie podpuściłeś…

- O, nie, nie, nie dam się na to nabrać, mam opowiadać dwóm laskom co robiły jak były nawalone? O nie, mowy nie ma. - Grim pokręcił głową i machnął ręką jakby opędzał się od natrętnej muchy. Latynoska, już ubrana, spojrzała szybko na niego i na nią i wyglądała na nieco skonsternowana taką reakcją. Bo brzmiało jakby wyrabiały jakieś nie wiadomo co.

- Oj no powiedz no. Ty wiesz no to my chyba też możemy nie? Potem będziesz się z nas śmiał a my nie będziemy wiedzieć z czego. To byłoby nie w porządku. - Jas szybko dosiadła się na krawędź łóżka tylko biorąc Rangera z drugiej strony więc znalazł się pośrodku nich. No i jeszcze prosząco na niego popatrzyła i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Eh, nic takiego, właściwie Tam miała mokrą sukienkę od tego drinka w barze… - zaczął mówić a barmanka pokiwała energicznie głową, że to jeszcze pamięta więc ciągnął dalej. -... i tutaj zdjęłaś jej tą sukienkę by w mokrej nie spała. I miałaś chyba iść, ale zaległaś. No i tak właściwie zostało. - wyjaśnił jak to wczoraj było. A Latynoska zmarszczyła brwi i oczy i ponad jego ramieniem zerknęła na wspólniczkę co ona na to i czy coś jej to rozjaśnia mroki wczorajszej niepamięci.

Za plecami kowboja lekarka rzuciła kelnerce przeczący sygnał głowy. Nie kojarzyła tego, ale opowieść nie wyjaśniała też wszystkiego.
- Danny - zaczęła spokojnie i mało pewnie aż wypuściła powietrze, znów Rangerowi za plecami pokazując na migi do Jas aby jej pomogła.
- Nie bądź taki, co? Przecież taki dobry, prawy i kochany z ciebie człowiek - mówiła cicho, ciągle na niego patrząc. Naparła ręką na jego ramię chcąc go przewalić na plecy - Powiedz co było dalej? Obudziłyśmy się w stroju adamowym… a raczej stroju Ewy, jeśli mamy być dokładni.

- Właśnie! Przecież jakoś… no wiesz… te ubrania jakoś musiały się ściągnąć no nie? - Jasmin trochę się zagapiła z początku jakby słowa Danny’ego coś jej przypominały. Ranger zaś nie stawiał zbyt przekonywującego oporu dlatego dał się przewalić na plecy i wejść na siebie dziewczynie owiniętej kocem, ale Latynoska nie była w ciemię i bita i jak zorientowała się w sytuacji, znów wylądowała z jego drugiej strony przytulając się do niego przymilnie. Przy okazji mogła już z bliska zezować na swoją kumpelę bo się obie znalazły prawie twarzą w twarz.

- No dobra. - Grim dał się ubłagać i objął każdą z nich jednym ramieniem. A Jas zdradzała minkę jakby zaraz miała usłyszeć jakąś niesamowitą bajkę. Tylko na początek dnia a nie nocy.
- Zasnąłem. - powiedział krótko i tak zwyczajnie, że jeszcze dobrą chwilę Jasmin czekała na jakiś ciąg dalszy. W końcu zerknęła na leżącą tuż obok blondynkę jakby ta jej mogła wyjaśnić jakiś tajny kod Rangera.

- Ale jak to zasnąłeś? - zapytała dość niecierpliwym tonem znów zwracając się do niego.

- Normalnie. Ty się zawinęłaś w koc… ty zaległaś obok… Nie chcę nic mówić ale rozwaliłyście się na całe wyro… - wskazał odpowiednio na Tamiel i Jasmin a potem z wyraźnym wyrzutem zaznaczył, że dla niego już zabrakło miejsca w tym wspólnym łóżku. - a że też trochę byłem zrobiony, z was pożytku nie było to polulałem się. - wyjaśnił jak to było wczoraj wieczorem. Kelnerka znów chwilę odczekała po czym zerknęła na swoją kumpelę by zweryfikować jej reakcję ze swoją. A sama miała minę jakby czegoś brakowało jej w tej opowieści.

- Ale… gdzie w tej wersji moment negliżu? - Quirke nie odpuszczała, szkoda że ból głowy również. Podobna rozmowa na kacu szła ciężko. Bez kaca pewnie nie byłoby lepiej, ale trudno. Zmrużyła oczy - I jakiego niby pożytku, co byś zrobił, gdybyśmy się hm. Nadawały? - jej oczy zrobiły się wielkie gdy spytała - Chyba nas nie rysowałeś, co?

- No tak, co my byśmy mogli robić w łóżku we trójkę przez całą noc… - Danny udał, że się poważnie namyśla nad tym pytaniem z pogranicza filozofii i egzystencjalizmu przy okazji skubiąc po kawałku loków każdej z dziewczyn jaka opierała się o jego pierś. Wyglądał tak zabawnie, że Latynoska zaśmiała się cicho, trochę z zażenowaniem a trochę z wesołością zerkając zadziornie na leżącą obok blondynkę. Widocznie dobry humor zaczynał jej wracać.

- Szkoda, że już wyjeżdżacie, czuję, że byśmy się mogli nieźle dogadać. - westchnęła z wyraźnym żalem na to rozstanie co niedługo powinno nastąpić. I niespodziewanie pacnęła mężczyznę w jego pierś. - Ale gadaj kto nas w końcu rozebrał! Bo ja za cholerę tego nie pamiętam. Tylko to jak zdejmowałam z ciebie sukienkę. - niecierpliwość znów wzięła górę nad Jasmine i próbowała naprowadzić nowego kolegę na właściwy tor tej rozmowy.

- Fakt. Trochę szkoda, że musimy wyjeżdżać. Nie wiesz czy w Miami nie szukają może kelnerek? - Grim się zgodził, że szkoda było przerywać tak sympatyczną znajomość.

- O rany mów jak było w nocy! - Latynoska roześmiała się ale widocznie była też zniecierpliwiona tym przedłużaniem sprawy. Znów poklepała go po piersi aby przyspieszyć te zeznania.

- Właściwie tak do końca to nie jestem pewien. - Ranger westchnął i spojrzał gdzieś ponad dwiema głowami na głębie sufitu nad sobą. Kelnerka zmarszczyła brwi ze zdziwienia patrząc na leżącą obok blondynkę. Ale nie musiała już poganiać świadka wczorajszych zdarzeń klepaniem bo sam zaczął mówić dalej.

- Zgasiłem światło. Ale obudziły mnie jakieś odgłosy. I chyba się przebudziłyście. Bo wam gorąco było czy co. I wydaje mi się, że ty się chyba zaczęłaś rozbierać… - wskazał niepewnie na kelnerkę… - ty jej chyba chciałaś pomóc… zwłaszcza z kiecką… ale jak ją ściągnęłaś i rzuciłaś to ty się z kolei zorientowałaś, że poleciała razem z majtasami… - zaśmiał się cicho z rozbawieniem. - no to tobie się głupio zrobiło i chciałaś ich poszukać… ale na szczęście wyrżnęłaś się z łóżka na łóżko to nic ci się nie stało… ale ty myślałaś, że coś się stało więc poczłapałaś do niej… potem było dużo tajemnych szeptów na uszko i chichrania… i skończyło się na tym, że wspólnym wysiłkiem ściągnęłyście twoje gatki… a potem też jeszcze było troszkę szeptania i chichrania się… a potem to w sumie nie wiem bo albo wy albo ja się pospałem i wstałem dopiero rano. - Danny nie dręczył już dłużej obu dziewczyn i tak bez pośpiechu, trochę flegmatycznie, wskazując po kolei palcem to na jedną to na drugą gdy opowiadał co która której zrobiła opowiadał jak to było ostatniej nocy.

- O rany… - po chwili zastanowienia Jasmin pozwoliła sobie na krótki ale zafascynowany komentarz. Po czym zerknęła znów na swoją partnerkę z ostatniej nocy by zobaczyć jej reakcję.

- Jeśli dobrze rozumiem - Quirke przestała wybałuszać oczy i zamiast się dziwić, zaczęła się uśmiechać niezobowiązująco kiedy patrzyła na Rangera. Wcześniej jeszcze mrugnęła dyskretnie do Latynoski, aby ostatni tego nie dostrzegł.
- Całą noc mogłeś bez skrępowania i bezwstydnie się gapić na mnie i Jas - trochę mina jej na sekundę zrzedła - bez ubrań - zrobiła wdech, podejmując opanowanym tonem - Nad ranem również… nie uważacie, że to bardzo niesprawiedliwe? Myślę, że należy się nam rekompensata - popatrzyła na dziewczynę obok - Nie sądzisz?

- Zaraz, zaraz… co? Jaka rekompensata? Nie gapiłem się, przecież mówię, że się pospałem. - Ranger zmrużył brwi jakby uznał, że został niewłaściwie zrozumiany no i chciał wyjaśnić to nieporozumienie. No ale Jasmin w lot podłapała temat i o co chodzi. I widocznie pomysł kupił ją z miejsca.

- O tak, zdecydowanie tak! Ty nas widziałeś na golasa a my cię nie! To niesprawiedliwe! O, nawet teraz jak przyszedłeś to widziałeś mnie bez ubrania. Ja też chcę! - latynoska kelnerka uderzyła w szybki ton pełen werwy próbując nakierować rozmowę, myśli i grę na właściwy tor. Poklepała z przekonaniem pierś leżącego pod nimi mężczyzny i wskazała gestem za siebie gdzie niedawno ku obopólnemu zaskoczeniu oboje spotkali się pierwszy przytomny raz tego deszczowego poranka.

- Hej, panienko! Stałaś na środku pokoju! Nie dało się ciebie przegapić. - Danny prychnął trochę jakby rozbawiony a trochę jakby z irytacji na tak absurdalny zarzut. - Chwila… Znaczy chcesz być bez ubrania? - nagle zmrużył oczy gdy sobie uświadomił dwuznaczność wypowiedzi kelnerki. Sądząc po pierwszej reakcji na trochę zmieszanej i zaskoczonej twarzy to chyba niezamierzonej. Ale dziewczyna szybko się ogarnęła.

- Ale nie sama! Wy też. - zaśmiała się stawiając warunek i wskazując na nich oboje. Sama niby już była ubrana w strój kelnerki chociaż ten strój składał się z paru rzeczy co można było policzyć na palcach jednej ręki. I pewnie by jeszcze palców zostało. Tamiel dalej była tylko owinięta kocem. Więc właściwie najwięcej na sobie miał Danny.

- My też? Ale na samo rozbieranie i gapienie się to chyba mi się nie opłaca. - Grim zastanowił się po chwili i wymownie przesunął palcami po ramieniu jednej i drugiej leżącej na nim kobiety.

Quirke pacnęła go po tej łapie, z zażenowaniem stwierdzając że skoro upadła tak nisko dzisiejszego poranka, co jej szkodzi wykopać ciut głębszy dołek?
- Pan nas nie docenia, panie Toth - powiedziała serdecznym, troskliwym tonem i tak jakoś po lekarsku się na niego patrzyła - Przecież cię z tym samego nie zostawimy, pomożemy się i rozebrać i ubrać, prawda Jas?

- No pewnie! - Latynoska ochoczo pokiwała głową gorąco wspierając swoją partnerkę w składaniu tych propozycji i ofert.

- Mhm. To pomożecie mi w tym rozbieraniu i potem ubieraniu? - Danny popatrzył na jedną i na drugą po czym mądrze pokiwał głową na znak, że się nad tym zastanawia. - A tak z ciekawości… - zapytał jakby od niechcenia i jakby chodziło o jakiś detal. - A co byśmy robili tak pomiędzy tym rozbieraniem a ubieraniem? - dokończył swoje pytania patrząc pseudo niewinnym wzrokiem na swoje dwie koleżanki co już i tak prawie na nim leżały.

- Jeśli nie widzisz, zdaj się na słuch. Jeśli nie słyszysz, zdaj się na dotyk… tak słyszałam - Tamiel wzruszyła ramionami, zmieniając minę na nerwową. Podniosła się do siadu, poprawiając koc. Chciała przyjąć co Ranger oferował, nie żeby o tym nie myślała. Parę razy. Ale niektórych spraw i wspomnień nie dało się ot tak zignorować. Pewne momenty życia, nie do końca jasne i dobre, nie odpuszczały tak łatwo.
- Na razie rozmawialiśmy o podziwianiu, prawda? - nerwowo zacisnęła dłoń przytrzymującą koc. Spojrzeniem uciekła w bok - Patrzenie jest mało inwazyjne, nic ci nie ubędzie.

Oboje wydawali się wyczuwać tą zmianę w nastroju tej trzeciej. Popatrzyli na siebie i na nią. W końcu inicjatywę przejęła pracownica tego lokalu. - No wstawaj, rusz się! Słyszałeś co Tam powiedziała? Od tego się nie umiera. - ponagliła rangera w nieco żartobliwym tonie. Przy okazji nieco stękając gdy próbowała go podnieść do pionu. No i pewnie się dał podnieść bo był cięższy od każdej z nich. Coś tam próbował mamrotać czy powiedzieć ale Jasmin była nieustępliwa.

- Chodź, Tam, pomóż mi z nim. - zaprosiła koleżankę do zabawy w rozbieranie pana Thota. Właśnie próbowała ściągnąć z niego bluzę i przydałaby się jej pomoc z drugiej flanki rangera. Pod bluzą już widać było podkoszulek Danny’ego co się i tak nieco zaciągnął więc i kawałek jego brzucha był też już widoczny.

- Podnieś ręce - lekarka poprosiła cicho, zmieniając pozycję na klęczącą. Zaczęła pomagać w ściąganiu ubrań, czując się jakby robiła to z pacjentem. W niepewne z początku ruchy wróciła płynność, więc po szarpaninie z bluzą, podkoszulka ześlizgnęła się z torsu bez zgrzytów, pokazując kolekcję tatuaży na piersi i ramionach kowboja.
- Masz dużo blizn - wyrwało się blondynce w pewnym momencie. Chrząknęła, schylając kark w dół. Zostały spodnie, ale przed nimi należało pozbyć się butów i tym się zajęła.

- Same starocie. - Danny machnął ręką na znak, że to nic takiego. Chociaż sądząc po uśmiechu jednak uwaga sprawiła mu jakąś przyjemność. Siedział już właściwie w samych dżinsach i butach na krawędzi łóżka pomiędzy dwiema kobietami. Tą blondynką owiniętą kocem i latynoską w białej koszuli i czarnej mini do połowy uda.

- Pomóż mi z tym. - Jasmin zeszła do parteru podłogi próbując zdjąć buty Teksańczyka. On zresztą też się pochylił aby jej pomóc więc przez chwilę Tamiel widziała jego pochylone plecy. Ale szybko się uporali z tymi butami więc znów się wyprostował.

- Teraz chyba spodnie. - Latynoska nie ukrywała, że ten etap zabawy jej się podoba. Jak i cała zabawa. Z ekscytacją w oczach i uśmiechu patrzyła nieco z dołu na na wpół odkrytego już rangera i okrytą kocem blondynkę.

- A może teraz ty coś zdejmiesz? Tak by chyba było uczciwie. - zaproponował Danny zerkając z góry na kucającą na podłodze kelnerkę. Ta uniosła brwi trochę w zdziwieniu, przygryzła wargę po czy wzruszyła ramionami i sprawnie zaczęła rozpinać guziki swojej koszuli. Jej dekolt szybko powiększał się odkrywając coraz więcej żywego ciała aż biała koszula powędrowała na łóżko Danny’ego za jej plecami a ona została w samym białym staniku i tej czarnej, służbowej mini.

- To teraz spodnie. - znów wskazała na zapięcie spodni mężczyzny i nieco uniosła się gotowa sięgnąć po zapięcie paska i spodni ale zerknęła na koleżankę jak ona się zapatruje na te manewry.

- Ja rozpinam, ty ściągasz? - Quirke zaproponowała Latynosce i widząc niemą zgodę zbliżyła dłonie do pasa z szeroką klamrą. Tak było wygodniej, jedna siedziała na łóżku, druga i tak okupowała podłogę. Palce się jej trzęsły, walka z zapięciem szła opornie. Nie pomagał oddychający brzuch o który co i rusz się natykała, operując rękami ostrożnie. Mimo stresu się uśmiechała i chyba przestawała powoli palić buraka.
- Czy mógłbyś… - zaczęła, patrząc w górę na twarz Rangera i na chwilę zgubiła wątek, bo jego usta przykuwały uwagę. Drgnęła w pół drogi, zdążając się opamiętać już mocno wychylona w jego stronę, ale jeszcze na przedpolu. Chrząknęła znowu, kryjąc zmieszanie - Mógłbyś się oprzeć na łokciach o materac? Będzie nam wygodniej.

- Pewnie. - zgodził się łagodnie idąc jej na rękę w tej współpracy. Odchylił się na ich łóżko i położył na plecach. Teraz ściąganie dołu ubrania było całkiem łatwe. Zwłaszcza na dwie pary wprawnych rąk. Chwilę potem dżinsy rangera leżały na podłodze a on sam dawał się oglądać w całej okazałości.

- Ooo… Całkiem niczego sobie taki widok. - zamruczała z zadowoleniem kelnerka powoli podnosząc się i opierając się dłońmi na męskich kolanach aby spojrzeć względnie wygodnie na większość jego roznegliżowanej sylwetki.

- Nie chciałbym wyjść na kłótliwego czy co… Ale wiecie, mieliśmy deal z tym rozbieraniem i oglądaniem. - przypomniał nieco unosząc głowę by spojrzeć na swój dół no i dwie partnerki na lub przy łóżku.

- No dobra. - Jas zaśmiała się dobrodusznie i odbiła się od jego kolan wstając na własnych nogach. Po czym w dwóch ruchach rozpięła i zsunęła z siebie biały biustonosz ukazując swoje przednie atuty w pełnej krasie. I stanęła tak w stroju topless zerkając z góry na swoich partnerów. Wsunęła kciuk za pasek swojej mini jakby prezentowała gotowość aby ją też zdjąć ale jeszcze zawahała się czekając na jakiś ruch czy sygnał od Tamiel co w tej chwili chociaż miała na sobie tylko owinięty koc to była najbardziej okryta z całej trójki.

Blondynka zachęciła ją kciukiem wystawionym do góry, patrząc na rozwalonego w poziomie Totha jak na blachę jabłecznika z kruszonką. I jeszcze lodami na górze. Skubała bezwiednie wargę paznokciami i patrzyła w sposób mało dyskretny, a z pewnością natarczywy. Widywała roznegliżowanych ludzi, ale zawsze byli to pacjenci… prawie zawsze.
- Chodź tak częściej… albo leż - mruknęła praktycznie szeptem. Odjęła dłoń od ust bardzo powoli wyciągając ją nad oddychający powoli brzuch. Widziała jak mocno się trzęsie, ona też dygotała, wbijając paznokcie w koc. Po niemożliwie długiej chwili położyła mu rękę na brzuchu i tak znieruchomiała, nie oddychając. Aż powoli, oddech po oddechu wracało jej opanowanie. Pod opuszkami czuła ciepłe ciało, miękką skórę. Tak kurewsko przyjemną w dotyku. - Jest tak gorąco, że grzechem… chodzić w tych twoich koszulach. Ugotujesz się, a szkoda - dodała pewniej, nie odrywając wzroku od własnej ręki na obcym ciele. Świat się nie zawalił, nic się nie stało. Nic… nie bolało. Strach też malał, dobry znak.

- Ty też jesteś niczego sobie. - wesoło wtrąciła Jas stopniowo zsuwając z siebie czarną mini. Potem wyszła z niej nogami gdy już ta zsunęła się poniżej jej kolan i wróciła pod względem ubioru do stanu w jakim się obudziła obok tej blondynki co właśnie sprawdzała na dotyk jakość męskiego ciała rozwalonego w poprzek łóżka na jakim spędziły ostatnią noc.

- O tak. - Danny poparł skwapliwie. Chociaż trochę nie bardzo było wiadomo co i kogo. Czy dłoń Tamiel jaka przesuwała się po jego torsie. Czy ruch kończący zsuwanie się kiecki Jasmin. Czy to co mówiła o dziewczynie z Teksasu. Ale wydawał się rozleniwiony i pobudzony jednocześnie zgodny i pogodny na bardzo wiele we współpracy z dwoma takimi ślicznotkami.

- Ale chyba coś nam tu jeszcze zostało. - Latynoska znów kucnęła na podłogę. Ale tym razem władowała się pomiędzy uda rangera rozchylając je. I leniwie oparła łokieć o krawędź łóżka a drugą dłonią zaczęła przesuwać palcami po krawędzi męskiej bielizny. Zerkała na oboje swoich partnerów jakby nie mogła się doczekać aż się pozbędą tej ostatniej zasłony. No rzeczywiście sądząc po kształcie tego co było pod tą zasłoną można było stwierdzić znaczny stopień pobudzenia ich kowboja.

Parę chwil i sytuacja się odwróciła. Teraz to Quirke najbardziej się zasłaniała, owinięta burym kocem. Straciła werwę przy komplemencie w swoją stronę, ponownie uśmiechając się nerwowo.
- Nie żartuj - burknęła zabierając ręce do siebie. Memłała krawędź koca, wciąż oglądając Totha na łóżku i Jasmin obok.
- Świetnie ci idzie, filetuj dalej - dodała do dziewczyny sztucznie pogodnym głosem i westchnęła. Miało być po równo, sprawiedliwie.
- A do diabła z tym - rzuciła szeptem do siebie, rozchylając koc. Ten spadł na materac za jej plecami i częściowo zleciał na podłogę, zostawiając lekarkę w negliżu. Miała jasną skórę praktycznie na całym ciele, tak samo jak włosy. Ze zdenerwowania przedramiona pokrywała jej gęsia skórka, a rumieniec z twarzy spływał aż do środka mostka. W pierwszej chwili nie rzucało się w oczy nic niestandardowego, ale później wzrok schodził w dół i napotykał pierwsze skazy takie jak choćby okrągłe, ciemne blizny na żebrach. Dużo, porozrzucanych chaotycznie i bez przemyślanego wzoru. Powtarzały się również na skórze ponad kośćmi biodrowymi. Ciemnoczerwone dołki po gaszonych na żywym ciele papierosach. Obok nich od żeber w kierunku kręgosłupa ciągnęły się białe, wąskie linie blizn. Podobne, choć szersze, szpeciły prawie całe plecy blondynki która wzruszyła ramionami i znieruchomiała.

Znów udało jej się niechcący zastopować towarzystwo. I Thot i Jasmin już zdradzali objawy zdrowego podniecenia i śmiało sobie poczynali. Zachęcona słowem i gestem blondynki jej partnerka pokiwała radośnie głową i zaczęła zsuwać męską bieliznę z męskich bioder. A i męskie biodra uniosły się nieco do góry aby ułatwić jej tą robotę. I jeszcze trochę gmerania przy męskich nogach sprytnymi, latynoskimi rączkami i już chwilę potem Danny był w kompletnym stroju adamowym, ale gdzieś w tym momencie pani doktor zsunęła z siebie koc ukazując swoje jasne, zgrabne ciało. Zeszpecone starymi bliznami. Oboje w pierwszej chwili byli tym zaskoczeni i chyba szybko próbowali jakoś to zamaskować. Danny coś próbował powiedzieć ale chyba nie bardzo wiedział co. Jas się pierwsza ogarnęła.

- Widzisz? Jesteś jeszcze śliczniejsza w dzień na trzeźwo niż w nocy po pijaku! - zawołała radośnie śmiejąc się beztrosko. - Myślałam, że polecę na tego przystojniaka, ale teraz mam poważny dylemat bo nie wiem od kogo z was powinnam zacząć - kelnerce udało się całkiem zgrabnie wrócić na luźny, nieco błazeński ton. Ale zdawała się mówić szczerze nawet jakby Tamiel się jej bardziej teraz podobała od Danny’ego.

-Tak. Dokładnie. - jej słowa nieco pobudziły rangera i ten trochę niezgrabnie ale jakoś też próbował pójść w sukurs słowom wesołej i miłej kelnerki by zatrzeć ten moment zaskoczenia jaki mógł być przykry dla blondynki. Ta zaś podniosła się z kolan i usiadła obok lekarki obejmując ją opiekuńczo swoim ramieniem.

Quirke przełknęła gorzką pigułkę, wyplątując się wpierw spod ramienia, a potem z łóżkowej konstelacji.
- Kiepsko kłamiecie, ale dziękuję. To było… miłe - podziękowała sztywno, zgarniając z podłogi wczorajszą sukienkę. Już jej nie przeszkadzało że śmierdzi alkoholem i jest cała pozalewana. Chciała wyjść jak najszybciej, uciec od głupiego pomysłu i jego konsekwencji.
Na co liczyła? Czego się spodziewała?
- Nie nadaje się. N-nie przeszkadzajcie sobie - nie patrząc na pozostałą dwójkę. - Nic tu po mnie.

- Hej, hej, zaczekaj, gdzie idziesz? - zapytał zdziwiony Danny. Wstał z łóżka widząc, że ona też z niego zeskoczyła i zebrała swoją kieckę jakby chciała się w nią ubrać. Delikatnie złapał ją za nadgarstek aby ją przed tym powstrzymać. Jasmin została na łóżku zadzierając głowę do góry trochę chyba nie wiedząc co się dzieje.

- Zostań. - poprosił Toth patrząc gdzieś w głębi oczu jasnoskórej blondynki. Gdzieś z boku dało się słyszeć ciche westchnienie rozebranej Latynoski.

- Oj, chyba macie sobie coś do powiedzenia na osobności. - powiedziała z łagodnym uśmiechem i pokiwała głową. Po czym wstała, na moment przeszła obok nich i sięgnęła po swoje rzeczy leżące na sąsiednim łóżku i zaczęła się w nie ubierać.

- Nic mi nie jest, bez przesady - Lekarka odpowiedziała swoje ze sztucznym uśmiechem, a oczy jej uciekł w dół, na biodra rangera - Widzę że ci się podoba, ty jej też. Jaki problem? Zobaczymy się przy śniadaniu - uniosła jedną brew - Przecież nie zwieję, ogarnę się u Melody albo Rity. Żaden problem.

- Nie no Tam, nie gadaj głupot. - mężczyzna cicho westchnął kręcąc głową i kompletnie nie zgadzając się z pomysłami blondynki. Tymczasem kelnerka już znów nasunęła na siebie swoje czarne mini i zapinała właśnie biały biustonosz.

- Oj tak. Zdecydowanie macie się ku sobie. I macie co obgadać. - powiedziała tonem pogodnego ale doświadczonego w takich sprawach obserwatora. Skończyła zapinać stanik i narzuciła na siebie koszulę jeszcze jej nie zapinając. Rozejrzała się po podłodze i schyliła się zbierając swoje buty z podłogi zakładając je z cichym sapnięciem.

- Miami już niedaleko - lekarka powiedziała po chwili ciszy. Grim miał ją tam odstawić i tyle. Podróż, szczególnie w jego towarzystwie, była naprawdę miła, ale kończyła się. On wróci do siebie, ona zostanie. Nie zapłacili mu za to, aby jeszcze na miejscu ją niańczył. Trzeźwy osąd skacowanego człowieka, podejście na zimno. Lubiła czorta, uwielbiała go nawet, tylko co to zmieniało?
- Poradzicie sobie beze mnie. Wystarczająco zepsułam nastrój, ale jeszcze da się go naprawić. - zerknęła na uwięziony w uścisku nadgarstek i dodała łagodnie - Jest w porządku, przepraszam. Nie chcę tego poranka psuć jeszcze mocniej.

- To proponuję wam dokończcie coś co zaczęliście. To będę miała spokojne sumienie, że na coś się przydałam. - powiedziała Jasmin zapinając koszulę i powoli podchodząc do nich na trzeciego. Była już właściwie z powrotem ubrana. Akurat na takie ciepłe dni to wiele nie trzeba było mieć na sobie. Nadal się do nich pogodnie uśmiechała i wydawała się przyjacielska.

- Jakbyście kiedyś mieli ochotę na zabawę we trójkę to zapraszam serdecznie i polecam się na przyszłość. - powiedziała obejmując jednym ramieniem każde z pozostałej dwójki. - A teraz czas na mnie. Naprawdę miło was było poznać. Uwielbiam ludzi którzy umieją tańczyć i się bawić w tak naturalny sposób jak wy. Naprawdę nie co dzień i nie każdemu daję się zaprosić na noc do pokoju. No chyba, że takim sympatycznym ludziom jak wy. - powiedziała zerkając na przemian na nią i na niego by dać znać, że mówi do nich obojga. Na koniec jeszcze cmoknęła po przyjacielsku w zarośnięty policzek rangera i gładki policzek blondynki żegnając się z nimi przed wyjściem.

- Jak będziesz… potrzebowała pomocy, albo czegokolwiek - Tamiel chrząknęła, mówiąc zduszonym głosem. - Albo przypadkiem wpadniesz do Miami, odwiedź obóz Aniołów Miłosierdzia. Bardzo… chciałabym jeszcze kiedyś cię zobaczyć i wyjść. - uśmiechnęła się bardziej naturalnie - Na drinka albo potańczyć. To zawsze lepsze niż kogoś składać, ale jakby było trzeba, po prostu mnie tam znajdziesz, ok? Dziękuję Jasmin, za wszystko. - pożegnali się i kelnerka wyszła, a dwójka Teksańczyków została sama. Zapanowała cisza, lekarka nerwowym gestem wyłamała palce.
- To co… udajemy, że nic… nie ma o czym gadać. Poza tym, że naprawdę mi przykro. Dlatego nie piję, potem zawsze robię coś głupiego i bez sensu. Chociaż, jeśli mogę jedno muszę przyznać - zerknęła na bruneta szybko - Naprawdę… świetnie ci bez niczego. W ubraniu też… wyglądasz bardzo interesująco… i chyba się zamknę już - przetarła twarz wierzchem dłoni.

- Za dużo myślisz i za dużo mówisz. - powiedział łagodnie gdy już latynoska kelnerka pożegnała się z nimi i delikatnie zamknęła za sobą drzwi zostawiając ich samych. Chwilę tak stał trzymając ją za rękę po czym pociągnął ją z powrotem na krawędź łóżka z jakiego dopiero co wstali. Sięgnął bez przekonania po wczorajszy, tęczowy drink który dzisiaj był już dość nijakiego koloru i zajrzał do środka. Powąchał. Po czym upił łyk i gestem zaproponował partnerce.

Dziewczyna pokręciła głową, dziękując za kolejne promile we krwi. Żołądek i tak siedział jej w gardle, nie potrzebowała zwrócić jego zawartości na łóżko, dodatkowo się błaźniąc.
- Chciałam wyjść - przypomniała, wbijając wzrok w podłogę - Co pozostaje? Jak przestanę mówić to pewnie zacznę ryczeć, a wtedy wyjdzie jeszcze bardziej żałośnie, a i bez tego zaryłam o dno i właśnie przekopuję muł - prychnęła ironicznie - Cogito ergo sum szwankuje pod wpływem.

- I co by dało jakbyś wyszła? Co by to zmieniło? - pokręcił głową bawiąc się prawie pustą szklanką. Międlił ją chwilę w dłoniach ale ani nie dopijał resztki ani jej nie odstawiał jakby pomagała mu skupić wzrok i myśli.

- Masz rację. Podobała mi się. Chciałem się zabawić z wami obiema. Ona chyba też. No ale wolę ciebie. Szkoda, że poszła. Ale wolę ciebie. Zawsze wolałem. - powiedział wpatrzony gdzieś w dół, w szklankę albo dywan gdy z trudem ale brnął dalej w tych wyznaniach. Milczał jakby zastanawiał się czy coś jeszcze powiedzieć. W końcu chyba nic mu nie przyszło do głowy bo odwrócił głowę w bok by spojrzeć na nią i w końcu niemo uśmiechnął się z lekkim zakłopotaniem.

Ona też na niego spojrzała, wstrzymując oddech, bo chyba się przesłyszała. Zamrugała, gdyż coś jej wpadło do oka, pewnie jeden z wszechobecnych moskitów. Albo meszka.
- Wcześniej nie wiedziałeś - zaczęła i zacięła się, więc spróbowała jeszcze raz- Wcześniej nie widziałeś… - powiedziała i po raz drugi urwała. Teraz wiedział i widział, a mimo to nie wystawił za próg, ani nie posłał w cholerę. Sama nie wiedziała kiedy zaczęła się przechylać w jego stronę, aż w końcu objęła ramieniem, mocno się przytulając.
- To nic nie zmienia?

- Nie wiedziałem, że to masz. - wskazał wzrokiem na stare blizny jakie zobaczył i widocznie dowiedział się dopiero tego ranka. - Przykro mi. To musiało być straszne. - dodał trochę jakby tym skromnym słowem chciał ją pocieszyć za dawne męki. Chociaż tak symbolicznie. - Ale dla mnie to nic nie zmienia. - dodał znów wzruszając ramionami. Chwilę wodził jeszcze wzrokiem po dywanie między jej nogami. Ale ostatecznie chyba pomysły na rozmowę mu się skończyły bo znów wzruszył ramionami i spoczął wzrokiem na skotłowanym łóżku na przeciwko na jakim spędził ostatnią noc.

- Nie było się czym chwalić - odpowiedziała zrezygnowana, chociaż nie odsunęła się. Oboje w wbijali oczy w zakurzoną podłogę, aż niezręczną ciszę przerwała Quirke. - Może gdyby wyglądały jak te twoje, wtedy bym je częściej pokazywała - podniosła głowę, policzek opierając mu o bark. Uśmiechnęła się też mniej wymuszenie, przymykając jedno oko - O tak, gdyby wyglądały jak te twoje prawdopodobnie chodziłabym bez koszulki zawsze kiedy to tylko możliwe… szczególnie gdybyś był tam gdzieś w okolicy. - położyła rękę na jego piersi - Wolałabym abyś nie musiał ich mieć, patrząc na niektóre cieszę się że wciąż tu jesteś. Bardzo się cieszę - podniosła głowę jeszcze trochę, cmokając zarośnięty czubek brody. Znowu poczerwieniała na policzkach, spojrzenie z oczu rangera uciekło do jego ust.
- Cieszę się że tu jesteś - szepnęła, prostując plecy i pocałowała go ponownie: krótki, niepewny kontakt warg z wargami.

Wydawało się, że Grim do zbyt elokwentnych nie należy. Nie tryskał erudycją ani bogatym słownictwem. Raczej sprawiał wrażenie takiego zwykłego chłopaka z Teksasu. Solidnego ale niezbyt wygadanego. Teraz też jak tak siedzieli nadzy obok siebie na krawędzi łóżka zdawał się mieć problem z ubraniem swoich myśli w słowa czytelne dla drugiej strony. Jak siedzącą obok blondynka mówiła mu coś o tych swoich albo jego bliznach to tak trochę poruszył głową,pokiwał, rozłożył same dłonie na znak, że jak już się stało to się za wiele z tym nie poradzi. Ale jakoś w słowa nie potrafił tego ubrać.
I chyba wydawał się trochę zaskoczony gdy siedząca obok blondynka sięgnęła w wzrokiem a potem ustami do jego ust. Z początku prawie nie reagował dając jej działać jakby bał się, że każdy ruch może ją spłoszyć jak barwnego ale delikatnego motyla. Ale w końcu widząc i czując, że to nie ułuda też zaczął współpracować. Odwrócił się bardziej frontem do niej by im było swobodniej działać. Jego wargi też zaczęły całować te delikatniejsze wargi. Dłoń dotknęła do policzka kobiety i zanurzyła się w jej blond włosy dla lepszej stabilizacji.

- Podoba mi się takie badanie pani doktor. - zaśmiał się cicho gdy wspólnymi manewrami zaczynało im się udawać zepchnąć te zakłopotanie i zażenowanie gdzieś dalej. A teraz znów zaczynało się robić raźno, wesoło i przyjemnie.

Zrobiło się jak na starych filmach które oglądała wieczorami w szpitalu u doktora Sandersa. Tych “babskich”, gdzie wszystko kończyło się dobrze. Zawsze. Brakowało muzyki gdzieś w tle, Quirke uśmiechnęła się do tej myśli i przede wszystkim do Totha. Myśli zaczynały się plątać, oprócz tej przewodniej: w końcu pocałowała faceta. Z własnej woli. I to jakiego!
- Jeżeli… - zawahała się, patrząc na sufit, ścianę i na końcu rangerowi w oczy - Nie bierz do siebie jak nagle się odsunę, albo skulę w kącie. Nie twoja wina… tak mam. Fizyczność zaliczam do… kłopotliwych tematów i dopiero... - wzruszyła ramionami ruchem - Uczę się jak powinna wyglądać. W normalnych warunkach - dokończyła i dla zabicia nieprzyjemnego wrażenia znowu go pocałowała. Tym razem dłużej, przyłożyła też dłoń do zarośniętego policzka.

- No tak… rozumiem… - pokiwał głową po chwili. Chociaż miał minę jakby wolał aby nie przerabiali takich numerów. - Możemy poćwiczyć. - powiedział głaszcząc ją delikatnie po policzku i włosach. Oglądając z bliska jej twarz jakby pierwszy raz ją widział. Albo chciał ją lepiej zapamiętać. Sam zaś nie przeszkadzał się dotykać. Więc czuła jego szczecinę na policzku. Przez co wydawała się dość szorstka i zarośnięta właśnie. Całkiem inna niż jej jasna i gładka skóra.

- A czujesz się na siłach przejąć rolę nauczyciela? - Quirke spróbowała zażartować - Aula jest, stanowisko pracy też… o ile chcesz. - dodała szybko.

- Nauczyciela? - brwi rangera nieco uniosły się do góry a usta wykrzywił delikatny uśmieszek jakby propozycja w jakiś sposób go rozbawiła. Ale zaraz wyjaśnił dlaczego. - Zdarzało mi się wprowadzać nowych do służby. I szkolić milicje. I uczyć jazdy konnej. Raz nawet jazdy samochodem. Albo rozbierać i czyścić broń. No ale czegoś takiego to chyba jeszcze nie uczyłem. - powiedział co go tak rozbawiło. Wydawało się, że to jakoś rozluźniło atmosferę.
- A panienka to co właściwie chciałaby się nauczyć? - zapytał jakby znów byli w Teksasie i on był jakimś zwykłym kowbojem co przyszedł do pracy na farmę rodziców tej blondynki z jaką akurat rozmawiał.

Tym razem to blondynka się zaśmiała, spora ilość napięcia opadła i potoczyła się po podłodze.
- Jest pan zbyt skromny, panie Toth - odpowiedziała, udając powagę, ale twarz ją paliła od rumieńców. Zerknęła szybko w dół, po widocznej sylwetce i chrząknęła aby oczyścić gardło - Zdecydowanie zbyt skromny. Zacznijmy może od czegoś innego, niż wieczór kawalerski z kumplami. Czegoś… standardowego. Oswojenie z narzędziami i obowiązkami. Nie da się nauczyć jeździć konno, jeśli cierpisz na ekuiofobię. - mruknęła i po chwili wyjaśniła - Lęk przed końmi. Ale… kucyki są w porządku. Nie piję do gramatury, albo… o Boże - zakryła twarz dłonią - Zabrzmiało źle, nie chodziło… znaczy chodziło mi. Łagodna wersja, niegroźna… nie żeby wyglądał pan na wymoczka, jedynie… zachowanie… tutaj! Podczas ćwiczeń, a nie że na co dzień…

- Kucyki to nie konie. Tylko… kucyki. - mimo sytuacji Teksańczyk nie mógł się powstrzymać by nie oznajmić swoich teksańskich poglądów na tak bardzo teksańskie tematy jak konie. Widocznie nie uznawał kucyków za prawdziwe konie. Ale przynajmniej nie zwracał uwagi na ten słowotok dziwnych wyrażeń jakim obdarzyła go rozmówczyni.

- To może od czegoś prostego. - zaproponował chyba nie do końca pewny co mu właściwie odpowiedziała wykształcona pani doktor na te zwykłe pytanie jakie jej zadał. Złapał krawędź jej brody i zbliżał do niej swoją twarz. Aż znów się zetknęli ustami. Z początku powoli i samymi ustami. Ale stopniowo jego ruchy robiły się śmielsze i głębsze gdy wyczuwał, że zabawa zaczyna się udzielać partnerce.

Miał miękkie wargi, oddech przesycony drinkiem którego pił przed chwilą i był ciepły. Wielki i ciepły, górował sylwetką nad drobniejszą dziewczyną. Nawet łapy miał wielkie, połowę większe niż te Tamiel. Testowali się przez długą minutę, albo i dwie, wymieniając oddechy ciągnęli ćwiczenie aż do momentu, kiedy ręce lekarki przestały się zaciskać kurczowo na prześcieradle. Jedna z nich wróciła na kłujący policzek. Druga po wyraźnym zawahaniu spoczęła na jego piersi. Robiło się gorąco, duszno, a piekarnik na dworze tylko to wrażenie potęgował.
- Myłeś zęby - stwierdziła, ciesząc się w duchu, że jednak korzysta z jej zapasów higienicznych. To jednak przypomniało dziewczynie o czymś ważnym i do tej pory zapomnianym.
- Danny… masz prezerwatywy? - spytała wracając z zamroczonej, bajkowej krainy do rzeczywistości.

- A ty nie masz? - zapytał widocznie nieco wyrwany z kontekstu i zaskoczony takim pytaniem. Sądząc po tym jak zadał to pytanie nie zapowiadało się by miał ten produkt pierwszej potrzeby jakie najnowsze miały jakieś trzy dekady na karku.

- Po co mi? - dziewczyna odpowiedziała i zmarszczyła brwi jakby to pomagało się skupić, ale głos wciąż miała rozkojarzony. Tak samo jak oczy - Nie potrzebowałam, tak… nie wydawały się - zamrugała - Może Rita ma?

- Rita? To mam do niej iść? Teraz? - ranger skrzywił się jakby ktoś mu odbierał właśnie tak ładnie sprezentowany przed nos deser. I to taki co już zdążył posmakować i wydał się pyszny. - A ty nie masz? W jakiejś apteczce czy co? Przecież jesteś lekarzem. - zapytał jakby miał straceńczą nadzieję, że jakoś obędą się bez przerywania zabawy na szukanie po motelu tych cholernych gumek. Było już rano i pewnie wiele czasu im nie zostało na jakieś zabawy nim trzeba będzie wyjść i wrócić do reszty na śniadanie albo ktoś z tej reszty się do nich pofatyguje.

Quirke skrzywiła się, przełykając głośno ślinę i popatrzyła na rzucone pod ścianę bagaże.
- Nie jestem pewna - przyznała zakłopotana, dostrzegając nowy problem. Zarówno przeszukanie toreb, jak i wycieczki do pokoju szwendaczki zmuszały do przerwania kontaktu, a ręce lekarki skoro już znalazły się na obcej tkance, przykleiły się do niej i ich oderwanie byłby fizycznym wyzwaniem. Poza tym miała nieodparte wrażenie, że później wycieczka zaowocowałaby albo plotkami, albo znaczącymi spojrzeniami.
- Ale masz rację, jestem lekarzem - przyznała, biorąc porządny wdech. Uśmiechnęła się nagle bardzo ciepło, głaszcząc rangera po policzku i piersi - A lekarz przede wszystkim powinien umieć pracować pod presją i znać sztukę improwizacji… - przełknęła ślinę, dysząc przez nos gdy poprosiła - Połóż się. Na plecach. Chyba że chcesz siedzieć i patrzeć.

Grymas zmartwienia jaki zawitał na twarzy mężczyzny gdy już groziło im, że będą musieli przerwać tą zabawę po raz kolejny. I to tym razem tak, że już marne były szanse na jej wznowienie przed wyjazdem. No to nagle brwi mu skoczyły do góry na tą nową propozycję blondynki. Chwilę się zastanawiał. Ale tylko chwilę. Po czym znów się położył w poprzek łóżka oddając się do dyspozycji pani doktor.

Dziewczyna podążyła za nim, kładąc się tuż obok na boku.
- Obiecaj że… nic mi nie zrobisz. Żadnej krzywdy - poprosiła ze smutkiem i rezygnacją w oczach, oraz napięciem ścinającym mięśnie nie tylko twarzy - Daj mi słowo honoru.

- Pewnie. Nic ci nie zrobię. Słowo honoru. - powiedział kiwając do tego głową którą przekrzywił aby móc spojrzeć na leżącą obok kobietę. Patrzył na nią łagodnym, pogodnym spojrzeniem i mówił z przekonaniem.

To musiało wystarczyć, poza tym nie wyglądało aby kłamał, a Quirke przypatrywała mu się bardzo, ale to bardzo uważnie gdy mówił i na koniec odwzajemniła uśmiech.
- Dobrze panie Toth, wierzę że jest pan człowiekiem dla którego dane słowo ma moc sprawczą. Biorę je ze sobą - wychyliła się, całując go najpierw w czoło, potem krótko w usta i w nie tchnęła - A pan niech się odpręży. Cały ranek zachowuje pan rozwagę i spokój gentlemana, ale w końcu czego innego się powinnam spodziewać po Południowcu z krwi i kości? - to mówiąc przeturlała się na większe ciało i po nim, na materac po drugiej stronie łóżka. Następnie zeszła z niego na podłogę.
- Pomyśl o czymś miłym - zakrywając zakłopotanie klęknęła przed nogami kowboja, wymownym ruchem łapiąc go za kolana i rozsuwając na boki. Tak było lepiej, oswajanie małymi krokami bez zbędnego dotyku.

Chyba znów nie bardzo wiedział co powiedzieć. Więc nie mówił. Leżał i oddał jej inicjatywę. Wydawał się być zaciekawiony tym co się teraz stanie. A ona sama zyskała okazję by niejako przy okazji znów obejrzeć sobie jego ciało. Bez ubrania. Takie żywe, ciepłe i prawdziwe. Wsłuchać się w jego lekko przyspieszony oddech i złapać spojrzenie gdy co jakiś czas unosił głowę ciekaw co ona porabia. Ale zazwyczaj leżała ona na pościeli, a oczy błądziły mu gdzieś po suficie. Zamknęły się, kiedy lekarka przystąpiła do pracy, z medyczną uwagą poświęcając się zadaniu całym sercem. Wsłuchiwała się w reakcje mężczyzny, dostosowując tempo pieszczot do tempa jego oddechu, aż cały stężał, zaciskając dłonie na prześcieradle. Na szczęście nie na jasnych włosach.
Wszystko co dobre, miało swój koniec. Ruchy głowy ustały, kilka ruchów grdyki pozwoliło oczyścić usta, a lekarka starała się nie krzywić przy przełykaniu. Stabilizując oddech wyprostowała plecy, klęcząc ze spuszczoną głową i słuchała, nie wiedząc co dalej. Gdzieś podświadomie szykowała się na cios w twarz, albo szarpnięcie za kłaki. Rzucenie w kąt, gdzie psi łańcuch i wrzynająca się w skórę obręcz na kostkę… ale nie śmierdziało piwnicą, nikt też nie krzyczał. Było cicho, spokojnie i przede wszystkim ciepło.
- Chyba… - zaczęła, a słowa uwięzły jej w gardle, odchrząknęła, opierając zaciśnięte pięści o kolana. Nie wiedziała co dalej, oprócz tego, że zaraz powinni wyjść na śniadanie i jechać dalej.

- Wiesz… to były bardzo ciekawe zajęcia. - zaśmiał się cicho i lekko chociaż oddech też miał dość zasapany. Ale zdradzał wszelkie oznaki zadowolenia. Wyciągnął rękę by ją przyzwać do siebie i pociągnął do siebie tak, że wylądowała obok niego. Ale chyba znów nie bardzo miał pomysł co powiedzieć. A i wydawał się być w jakimś błogim rozleniwieniu co nie sprzyjało werbalnym precyzowaniu myśli. Więc po prostu ją objął i tak sobie leżeli próbując uspokoić oddechy i dojść do siebie. Dopiero hałas głosów za uchylonym oknem ich obudził, bo nie wiadomo kiedy oboje przysnęli. W pośpiechu więc spakowali bagaże i szybko ruszyli do baru. Przed drogą należało zjeść śniadanie, a także udawać, że absolutnie nic niezwykłego nie miało od wczoraj miejsca.

Czas: 2051.03.02; czw; poranek
Miejsce: motel “Tom & Jerry”; bar

Jednym z mniej inteligentnych pomysłów było ruszanie w drogę na pusty żołądek, nawet jeśli organ ten po zeszłej nocy buntował się na sam zapach jedzenia. Do stołu ekipa z Wranglera dotarła o różnej porze i w różnym stanie. Niektórzy wyglądali jakby sen i odpoczynek w pełni ich zregenerowały, inna zaś sprawiali wrażenie bardziej styranych życiem niż po zakończeniu podróży poprzedniego popołudnia. Tamiel Quirke zaliczała się do tej drugiej grupy: była blado-zielona i apatycznie grzebała w jajecznicy, skubiąc ją raczej symbolicznie, niż z realnego poczucia głodu. Piła za to mnóstwo wody i kawy, starając trzymać na twarzy pogodny uśmiech.
- Nie przypuszczałam, że umiesz tak wywijać - zagadała w pewnym momencie do Westa, siedzącego krzesło obok.

- Chodzi o wczoraj? E tam. Jak się człowiek rozluźni, to i wszystko lepiej wychodzi - West uśmiechnął się i puścił do Tamiel oczko. Z zadowoleniem objął dłońmi swój kubek kawy i wpierw wziął parę wdechów, rozkoszując się zapachem parzonej kawy

- Gorzej jeśli rozluźni się zbyt mocno. Wtedy następnego ranka jest się w stanie uśmiechnąć dopiero po trzech paracetamolach i garści witamin - lekarka zaśmiała się cicho, odkładając widelec obok talerza. Przypatrywała się kierowcy z ciekawością - W razie czego, jeżeli potrzebujesz, mam jeszcze parę cukierków. Tylko najpierw coś lepiej zjedz… i musimy kiedyś zatańczyć. Następnym razem, teraz śniadanie - ruchem brody wskazała talerze - Słuchaj James, nie chcę wyjść na czepliwą marudę, ale silnik zaczyna już nieprzyjemnie rzęzić. Kiedy dojedziemy do Miami pozwól go przeczyścić… i załatać chłodnicę trochę porządniej niż prowizorycznie, dobrze?

- Pasuje. Mam to gdzieś od Atlanty, ale ciężko na tym zadupiu o dobre części. Naprawdę ciężko. - ostrzegł James biorąc łyk kawy - chyba, że masz w torbie jakieś lekarskie cuda, co łatają chłodnice - uśmiechnął się.

- Niee… ale jeśli potrzeba mam całkiem niezły zestaw kluczy nasadowych i bańkę samogonu - blondynka odparowała wesoło, siorbiąc z własnego kubka - Myślę jednak, że na mieście uda się nam coś zorganizować. Żyją tu ludzie, w tym okropnie parnym klimacie i mają swoje maszyny. Nauczyli się o nie dbać, robią części wytrzymalsze… teoretycznie. Znajdziemy co potrzeba i jeżeli będzie odpowiadać jakimkolwiek znośnym standardom, załadujemy do twojej fury. Tylko wiesz - jej uśmiech stał się odrobinę zażenowany - Części do aut są ciężkie, nieporęczne. Będę potrzebowała twojej pomocy przy operacji, a znasz się - grymas znów stał się pogodny - Widziałam po drodze co potrafisz, damy radę i… chcę podziękować - odstawiła kubek na stół - Że nas zabrałeś. Trochę nasza symbioza przypomina w tym momencie pasożytnictwo, dlatego na odchodne chciałabym chociaż tak symbolicznie się odwdzięczyć.

Brew uśmiechniętego lekko Jamesa uniosła się w wyrazie lekkiej konsternacji.
- Właściwie gamble dzielimy po tankowaniu bryczki, więc tylko moje kierowanie macie w gratisie… a właściwie ciężko mówić o gratisie. W grupie raźniej. Bezpieczniej - James upił łyk kawy i popatrzył dokoła, rozkoszując się jeszcze tą chwilą siedzenia na twardym krześle, wśród zapachów jedzenia i kawy.

- Szczególnie, gdy zawijasz ze sobą kogoś, kto nie nosi broni. Wtedy zaprawdę poziom bezpieczeństwa szybuje pod niebiosa - lekarka ściągnęła usta w rozbawionym uśmiechu korkującym głośniejszy śmiech. - Nie musisz być taki skromny, James. Moja rola do tej pory ograniczała się do jedzenia, spania i zatruwania powietrza czczą gadaniną. Ewentualnie naklejałam plasterki - parsknęła - Czyli pasożyt. Postawiłabym ci drinka, gdyby nie fakt, że przed podróżą samochodem lepiej zachować trzeźwość… to co, chcesz drugą kawę? - skończyła pogodnym pytaniem i takąż miną.

James przytaknął głową i pogrążył się w zamyśleniu. Być może coś było na rzeczy w tym, co mówiła Tamiel, a być może nie i po prostu sama siebie dołowała. James nie przywykł do osądzania ludzi po kilku lub kilkunastu dniach znajomości, szczególnie, że ciężko było się do kogoś porządnie przekonać w tych parszywych czasach.Stare porzekadło mówiło jednak “Czas pokaże”, i James postanowił dać sobie, i jej ten czas.

Floryda. Ostrzegano mnie przed tym miejscem wiele razy i zaczynam wyrabiać sobie o nim opinię. Powoli zaczynam zanurzać się w nim niczym w bagnie, którego jest tu pełno.

Poranki nie są tu najlepsze. Skrzeczenie tych pierzastych stworzeń przerywa mi sen, drażniąc uszy. Duchoty nie ma. Jeszcze, ale wiem, że to kwestia czasu.
Tylna kanapa, rozłożona, koc, ściągnięte buty leżą na przednim siedzeniu. Właściwie to norma dla mnie, ale jeden szczegół zwraca moją uwagę, jakby nie pasujący do układanki. Odkładam go obok butów i podnoszę się ociężale, trąc skronie od parującej już ze mnie gorzały. Dało się w palnik, bez dwóch zdań.
Potem kojarzę fakty. Powoli.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=XHMgq9fgctU[/MEDIA]

Impreza jak zwykle takie zaczęła się przeciągać. Od szybkich przytupasów, przeszło w klejone, i tak ciągnęła się całkiem długo i choć nie patrzyłem na zegarek, bo go nie mam, było już chyba koło północy, kiedy ostatnie barowe muchy opuszczały przybytek w stanie różnym, najczęściej pijanym jak bela. Ja zaległem na kontuarze baru, gadając z kelnerkami. Tak mi się sympatycznie gadało, że zaproponowałem tej, z którą tańczyłem noszenie jakichś skrzynek na zaplecze, i na lokalny śmietnik.Nie wiem co mnie podkusiło, ale...dobrze, że mnie podkusiło. Szczęściem kanapa w Jeepie się rozkłada.

Patrzę na chronometr, migający na desce rozdzielczej Jeepa - piąta czterdzieści siedem. Koc jest jeszcze ciepły, więc pewnie wyszła dopiero co. Patrzę zza zaparowanej szyby na ulicę, ale już jej nie ma. Za oknem szarzeje, i w dodatku zaczyna padać. Nie widzę ani jednego lokalsa, więc korzystam z sytuacji, póki nikt nie idzie. Wychodzę z samochodu, zdejmując spodnie i koszulę. Rozkoszuję się padającym z nieba prysznicem, usuwając z siebie resztki wczorajszego wieczoru, i całkiem sporej dawki potu, kurzu i innych przyjemności drogi. Żałuję, że zgubiłem brzytwę gdzieś w okolicy Atlanty, więc zostawiam zarost na kolejny dzień. Po kilku chwilach jestem jak nowonarodzony. Nic tak nie robi na kaca jak chłodny prysznic w czasie deszczowego poranka.Ubieram się, zamierzając poczekać w samochodzie, ale zaczyna mnie nosić. Knajpa jest zamknięta jeszcze i nie wydaje się, aby była otwarta do śniadania więc przeparkowuję Jeepa pod obszernę palmę i otwieram komorę silnika. Wpierw rutynowo sprawdzam wszystkie styki. Elektryka jest przy takiej wilgoci najważniejsza. Potem używając resztek taśmy izolacyjnej podklejam co bardziej wrażliwe miejsca, szczególnie obok akumulatora, prądnicy i wiązki prowadzącej do bezpieczników. Nic nie potrafi tak spierdolić dnia jak padnięta elektryka w samochodzie.
Po za tym grzebanie w silniku odpręża mnie i odpędza pierdoły lęgnące się w głowie.

Czuję śniadanie. Chyba ktoś już zasiedlił Tom i Jerrego, i pichci jakieś grzanki czy coś, sądząc po zapachu, choć węch mam zajechany, to fakt. Wchodzę do knajpy i siadam przy kontuarze, czekając na resztę ekipy. Najpewniej jeszcze śpią, lub się szykują w pokojach.
Kelnerka, czarnowłosa, krząta się przy barze, i tak jak jej koleżanki z wczoraj, ma niezwykle sympatyczny uśmiech.
- Słuchaj, a jest….- wyrywa mi się i momentalnie grzmocę się mentalnym bejzbolem w mózg “Jak ona miała na imię?” - Susan? - ryzykuję i patrzę na konspiracyjny uśmiech kelnerki - Ma wolne - odpowiada. Trafiłem, ale mam nadzieję, że nie widziała wyrazu ulgi na mojej nieogolonej facjacie. Cóż, to wiele załatwia, na przykład ckliwe pożegnania, czy wyrzuty sumienia. Wkładam kwiatek który miała we włosach w stojący przy barze flakon i proszę o kawę. Mocną. Muszę porządnie otrzeźwieć. Ale po namyśle, daję się namówić na jajka. Katie, bo tak nazywa się przesympatyczna brunetka twierdzi, że to jajka tych pierzastych stworzeń, co tak hałasują. Zamawiam potrójną porcję mając nadzieję, że zwiększona konsumpcja jak doprowadzi do wymarcia tych krzykliwych szkodników.

Tamiel, blondynka szlajająca się z tym rangerem proponuje mi kawę. Nigdy nie odmawiam, jak mi się stawia kawę. Nie wiem, o co chodzi jej z tym alkoholem. Moralizuje, czy może chce mi opowiedzieć o jakichś swoich problemach? Ale jest sympatyczna, więc jakoś nie potrafię jej spławić. Nawet, kiedy zagaduje mnie o silnik. Tak, wiem, że zawory wymagają regulacji i nieźle już klekocą, ale na tym zadupiu skarbie ciężko będzie o porządny warsztat.
Ciężko mi ją właściwie ocenić. Z jednej strony musi znać się na mechanice, bo usłyszała klekoczący silnik i wie, że jest z nim problem. Kto, jak kto, ale Detroitczyk zna stare porzekadło, że jeśli chcesz, by bryka chodziła na najwyższych obrotach, musi zostać dopieszczona przez jakąś laskę. Przesąd? Być może jestem przesądny, ale nie odrzuca się od tak sobie pomocy na szlaku.

Zasadzka. Daliśmy się zrobić jak frajerzy, ale trudno, trzeba brnąć dalej.
Zatrzymuję Jeepa, którego hamulce z piskiem zatrzymują nas w samym środku przepięknie rozłożonych ładunków wybuchowych. Jakby nie mogło być gorzej, babeczka ma wspólników, którzy trzymają pod ogniem cały cholerny most. Cóż, trzeba kombinować. To kombinuję i tak sobie wykombinowałem, że babeczka nie mogła przeładować swojej strzelby. No bo jak? Mając w ręku detonator a w drugiej strzelbę, z której strzeliła, przeładować mogła co najwyżej cyckami. Pomysł na podjechaniu do niej i wpakowaniu jej do samochodu upada jednak szybko, bo babka jest w dodatku niegłupia. Robi się nerwowo, a my uświadamiamy sobie, że chujki w krzakach mają broń długą. Czyli może być dużo gorzej. Tamiel wychodzi z samochodu, a ja mam bardzo paskudne wrażenie, że nasz Texas Ranger będzie bardzo mocno płakał. Albo nie? Czyżbym robił się cyniczny?

Późny ranek; Pustkowia; most

- Kurwa…- Mruknął James lekko wciskając pedał hamulca. Przez chwilę samochód jeszcze toczył się do przodu, aby w końcu się zatrzymać.
- Pomysły? - odwrócił się na moment do reszty.

Siedząca na tylnej kanapie Melody zrobiła zniesmaczoną minę, jakby jej ktoś podstawił pod nos coś bardzo cuchnącego.
- Zawsze to samo - Pozwoliła emocjom zatryumfować na kilkanaście sekund, zanim nie powróciła do kamiennej mimiki alabastrowej rzeźby. Wychyliła się do przodu, dłoń opierając o ramię kierowcy i zacisnęła na nim uspokajająco palce.
- Bez względu gdzie się zalęgnie, plebs zawsze pozostanie plebsem - mówiła patrząc na kobietę z shotgunem na ramieniu. Patrzyła uważnie, kojarząc twarz. Najpierw nie wiedziała skąd, aż nie przypomniała sobie świstka papieru.
- Miejscowy karaluch i jej banda karaluchów. - spokojnym głosem wyjaśniła. Poprzedniej nocy Rita szybko się zawinęła, Dwight siedział z nią przy stoliku, reszta dobrze się bawiła na parkiecie i przy barze, a Federatka już z nawyku obserwowała okolicę. List gończy nie rzucał się w oczy, ona jednak nie piła za wiele - W knajpie wisiał list gończy. Czerwona Bridget, poszukiwana za podpalenia i zabawy z granatami. Jest nagroda za jej łeb. I za łby reszty karakanów - zrobiła przerwę i parsknęła krótko zanim podjęła - Dla mnie to oczywiste James. - popatrzyła w końcu na Westa swoją grobowo-poważną gębą - To ich kupka gnoju, szkoda się w niej taplać. Nie wypada - wzruszyła ramionami - Paczka fajek od głowy, albo parę ammo. Przejeżdżamy skruszeni - lewy kącik ust drgnął dziewczynie ku górze - Zostawią ślady, znajdziemy ich. Odbierzemy co nasze i urżniemy głowy. Każdemu po kolei. Na naszych warunkach.

— Też myśl, Melody — skinęła Rita — W każdym razie wypadałoby ich załatwić, bo to konkretny hajs. Tym bardziej, że ja ze swoimi fantami nie chcę się rozstawać — stwierdziła pod nosem, rozglądając się wokoło. Wypatrywała napastników, których nie było jeszcze widać. A z pewnością mogli kryć się gdzieś w okolicznych, gęstych zaroślach.
— Na pewno nie możemy po prostu ruszyć — dodała zaraz — O ile nie blefuje, to babsko trzyma dłoń na detonatorze. Nie wyrobimy się. Jeśli chcemy załatwić to tu i teraz, to musimy albo ściągnąć ich tutaj, albo sami jakoś dostać się do nich. W pierwszym wypadku nie zaryzykują detonacji ładunków, w drugim będziemy po prostu poza ich niszczycielskim zasięgiem. Kwestia tylko w tym, jak to zrobić. Jakieś pomysły?

W międzyczasie tej nerwowej sytuacji próbowali lepiej się zorientować w sytuacji. Przed nimi herszt o bursztynowych włosach wciąż stała w nonszalanckiej pozie z shotgunem leniwie opartym o swój bark i detonatorem w drugiej ręce. Widocznie na razie jeszcze nie straciła cierpliwości i zaskoczeni goście jak na razie wpisywali się w standard zachowania podczas napadu. W krzakach i za jakimś wrakiem był jeszcze ktoś z bronią długą. Pewnie jej wspólnik i ten niespecjalnie się nawet krył. Ale mógł liczyć na osłonę z wraków za jakimi stał i filował na ubłoconą maskę i boczny profil Wranglera od strony pasażera. Za nimi od strony mostu jaką przejechali bez pośpiechu nadchodziło dwóch innych. Te wszystkie wraki i zielsko jakie wyrosło na moście sprawiały, że tylko momentami byli widocznie i pewnie też szli tak by samemu widzieć zastopowaną furę. Ale jak na warunki strzelania się klamkami to byli jeszcze dość daleko.

James i Dwight widzieli jakieś poruszenie w zaroślach na poboczu przed nimi. Ale za cholerę nie byli pewni czy to ktoś się tam kitra czy to znów jakieś ptaki albo małpy. Obie wersje wydawały się równie prawdopodobne. Tamiel i Melody przez moment dostrzegły coś jakby głowę wychylającą się zza jakiegoś drzewa. Ale potem już nie. Więc nie były pewne czy to ktoś tam jest za tym drzewem czy tylko wyjrzał, schował się i ruszył gdzieś dalej. Za to Rita dostrzegła jeszcze dwóch albo trzech. Jeden w oknie na piętrze pobliskiej rudery. Jeśli miał jakiś karabin to musiał mieć cały wylot mostu jak na widelcu. Drugi był skitrany po przeciwnej stronie Czerwonej. Za jakimś przewalonym pniem. Ten miał pod lufą cały profil Jeepa od strony kierowcy. I jeszcze coś podejrzanego było na wprost, przy drodze zza jednym z wraków. Chociaż jeszcze nie była pewna czy do nerwy nie płatają jej figla.

- Dajcie spokój kochani - Tamiel poprosiła cicho, sięgając po torbę medyczną. Uśmiechała się ludzi we wranglerze, próbując chociaż miną poprawić im humor - Jesteśmy już prawie na miejscu, szkoda nerwów i zdrowia. Zaczniemy walkę, a nie mamy pewności że ją wygramy. Albo kogo ranią. Mamy zadanie, prawda? Dostarczyć paczkę. W porównaniu do nagrody to same drobniaki.

- Mam pomysł - James popatrzył na torbę medyczną Tamiel. - Ładny gambelek. Nada się. Ale jak chcesz go zobaczyć i nagrodę za nią to musisz się postarać - James uśmiechnął się do blondynki - Wystawię toto przez okno, a ty krzykniesz jej, że podjedziemy. Albo niech ona podejdzie a ja delikatnie podjadę, bez pośpiechu. Łatwy deal, torba za ten detonator. - Detroitczyk mówiąc to, sprawdził swojego mossberga, odbezpieczył, i położył na kolanach, aby móc szybko wystawić broń za okno.
- Podjadę lub ona podejdzie, to wtedy..ja z nią chwilę pogadam, a potem, Dwight...zaprosisz tą ładną panią do szoferki. To też ładny gambelek.

— Tak jak mówiłam, jeśli nie zamierzamy dojechać ich później, to obecnie mamy tylko dwie możliwości o różnym sposobie realizacji — odniosła się Rita — Jeśli to wypali West, to okej. Ale najlepiej jakbyśmy dostali rudą, a nie byle śmiecia. Bo może sama się nie odważyć ruszyć dupska. A myślę, że tylko jej życia z pewnością nie zaryzykują. Mamy szefową i koło 6-7 pachołków, za każdego pewnie trochę gabli od łebka. Prawdopodobnie całkiem niezła pula. Z pewnością warta grzechu, i wcale nie dużo gorsza niż za dostawę Cantano. Musimy tylko dobrze to rozegrać. Na pewno miejcie gnaty w gotowości — to mówiąc przygotowała swojego H&K USP45 Compact .

- Po kolei. Sama babka, może więcej, się zobaczy, ale teraz… cichutko. Oddychaj - James zerknął przez lusterko do siedzącej na tylnej kanapie Rity i puścił oczko - Pełen spokój.

Dziewczyna tylko przewróciła oczami. Nie brakowało jej spokoju. Miała też doświadczenie w takich sytuacjach. Kilkakrotnie była w nich po obu stronach barykady.

- Co? - Quirke drgnęła, przestając grzebać w torbie i popatrzyła skonfundowana na kierowcę - Nie, nie zamierzam jej oddawać całej torby, tylko to - wyjęła parę strzykawek pełnych mętnej, mlecznej cieczy i pokręciła głową - Jezu Chryste, jeżeli macie ochotę ją zaprosić do środka nie macajcie tak bezczelnie spluw. Przecież przed przednią szybę wszystko widać.

- Jeśli nie jest skończoną idiotką, to nie podejdzie. Karaluchy nie są odważne, mają instynkt przetrwania. Nie zaryzykują życia dla niej, prędzej nas wysadzą i wybiorą nowego nadkaralucha - Melody mruknęła cicho, siadając z ramionami skrzyżowanymi na piersi - Odejdźmy kawałek i wróćmy. Lepiej walczyć na własnych warunkach. - powtórzyła to, co poprzednio.

— Raczej dam radę ich wytropić i trafić do ich nory — stwierdziła Rita — Ale też nie wiemy, czy nie blefują. I może działają jak karaluchy, ale takie ładunki są pewnie warte sporo gambli. Więc raczej woleliby je oszczędzić. Szkoda, że nie wiemy nic więcej o tej suce.

- Jak się wycofam, naciśnie detonator. Jak wyrwę szybko do przodu, naciśnie detonator. Bo dlaczego nie? Jeśli chcemy przejechać i jednocześnie ją spróbować złapać, trzeba sposobu. Tamiel, po prostu jej przekaż nasz deal i zobaczymy co wyjdzie, dobra? Bądź bardzo przekonująca, tak z jajem, no sama wiesz - James zauważył, że znów zaczynają zbyt mocno dyskutować nad tym co będzie, lub czego nie będzie. Tymczasem bez reakcji grasantki nie dało się powiedzieć nic. - Wpierw szefowa, Dwight pomoże jej wsiąść i jak się da złapać, to podjedziemy do krzaka, znikamy z pola ostrzału obu strzelców, i Rita i Melody wyjdą załatwić temat po cichu, by gość w budynku nie ogarnął. Potem wszyscy załatwiamy gościa w budynku, ja zawracam Jeepa, a na końcu załatwiamy tych na piechotę za nami. Danny i Tamiel czekają z szefową pod muszką w samochodzie. Jeśli w którymś momencie coś nam nie wyjdzie, lub stwierdzimy, że nie ma sensu, dajemy po garach w stronę Miami. I tyle - James podsumował opracowany plan.

- No i jak?! Ogarnęliście już sytuację?! - rudowłosa przywódczyni napastników dała załodze zabłoconego Wranglera przysłowiową minutę czy dwie na przemyślenie swojej sytuacji, może nawet na rozejrzenie się dookoła. Widocznie musiała czuć się pewnie i być pewna swojej przewagi skoro pozwalała sobie na taką nonszalancję.

- Nie róbmy sobie nawzajem przykrości i trudności! Potraktujcie to jak opłatę za przejazd! Płacicie i możecie jechać dalej! Próbujecie zrobić coś innego wylatujecie w powietrze! - przez te kilka długości osobówki jakie ich rozdzielały sprawiały, że trzeba było do siebie krzyczeć by być usłyszanym. Coś w stylu zwykłej rozmowy ze sobą jednej strony nie powinno chyba być słyszane przez drugą stronę. Chociaż napastnicy zapewne jak mieli okazję wybrać miejsce na zasadzkę to mieli łazika jak na widelcu. A z wnętrza łazika to nawet trudno było strzelać przez szybę i maskę wozu. Przeszkadzaliby sobie nawzajem. Zapewne byłoby do walki strzeleckiej wysiąść z samochodu no ale nie było szans by zrobić to dyskretnie pod okiem, lufami i detonatorem napastników.

- To przekonywująca, czy z jajem? Spytajmy co sądzi o Jezusie - lekarka popatrzyła na twarz kierowcy poprzez wsteczne lusterko. Nie podobał się jej pomysł porywania kogokolwiek, ani zaczynania walki. - Dobrze, że wymieniłam palnik acetylenowy na dodatkową torbę z bandażami - mruknęła cicho, wajchując okno aż się otworzyło po całości.
- Cześć, słyszymy cię, słyszymy! - wystawiła głowę przez otwór, posyłając rudej pogodny uśmiech - Jestem Tam, miło cię poznać! Niestety nie mamy fajek, ale myślę że morfina też się nada, a i wam może przydać bardziej niż nikotyna. Niestety to delikatne ampułki, wolałabym je przekazać z ręki do ręki. Spotkajmy się w pół drogi. Podjedziemy kawałek, a ty podejdziesz. Przekażemy co trzeba, pożyczymy udanego dnia i rozejdziemy w swoje strony.

Rudowłosa z shotgunem opartym nonszalancko na ramieniu lekko przekrzywiła głowę unosząc do góry brwi. Pokręciła głową. Trochę nie bardzo było wiadomo czy nie wierząc, w to co słyszy czy, że nie zgadza się na taką propozycję.

- Morfina może być! Zbierz fanty i wyjdź z samochodu! Pokaż się! - zażądała jakby nie mając przekonania do takiej oferty. I nie mając zaufania do ludzi których razem z kolegami mieli na muszce. Ale na razie jakby odłożyła decyzję na później chcąc sobie obejrzeć tą z którą rozmawia.

- Podjadę - mruknął James puszczając nogę ze sprzęgła i pozwalając Jeepowi potoczyć się jeszcze kilka metrów do przodu - Teraz się pokaż, ale nie wysiadaj. Przez szybę się pokaż. Wystaw tylko torbę. I powiedz jej, że boisz się wyjść więc deal musi być przez okno - powiedział kurier cicho.

- Wątpię by na to poszła, ale mogę się wystawić przez okno - Quirke odłożyła trzy strzykawki do woreczka i wzruszyła ramionami. Westchnęła.
- Może nie pójdzie tak źle, gdy będziemy blisko nie zaryzykuje detonacji.

- A! A! A! - reakcja na manewry Jeepa który niespodziewanie zaczął toczyć się do przodu była dość żywiołowa. A konkretnie to przez okolicę rozległ się wystrzał z broni palnej. Facet który stał za wrakiem wystrzelił ze swojego karabinu parę kroków przed maskę terenówki.
- Jeszcze jeden taki numer i skończą się grzeczności! - krzyknął rozkazująco w stronę załogi Jeepa.

- No właśnie! Słyszeliście kolegę? Czemu robicie problemy? Albo płacicie i się rozstajemy w jednym kawałku albo wylatujecie w powietrze tu i teraz. A ty blondi wyjdź i pokaż się! Tak, żeśmy się umawiały! - Brigit poparła kolegę jakby nie chciała robić zamieszania ale nie zamierzała umierać na tym kawałku mostu ani dać się wyrolować. Wymownie potrząsnęła detonatorem na znak, że w każdej chwili może go wcisnąć i nie zamierza ryzykować życiem swoich i swoich ludzi.

- Mus to mus - lekarka rozłożyła trochę bezradnie ręce, otwierając powoli drzwi i posłała reszcie załogi uspokajający uśmiech - Tylko nie odjeżdżajcie beze mnie - mrugnęła wesoło, a potem wyszła na drogę, zostawiając otwarte drzwi. Spokojnym krokiem ruszyła do rudowłosej, patrząc na nią z sympatyczną miną, a gdy była pięć metrów od celu, podniosła dłonie na wysokość piersi.
- Bez obaw, my nie nosimy broni - odezwała się łagodnie, wzrokiem wskazując na emblemat krzyża na piersi - Ani nie czynimy krzywdy drugiemu człowiekowi, stąd myślę, że nasza rozmowa przebiegnie w sposób humanitarny i kulturalny. Rozumiem, czasy mamy takie a nie inne, trzeba jakoś żyć… lecz czy owe myto jest czymś absolutnie koniecznym?

- Oo, jesteś Aniołem… Jak ci z miasta… - skoro odległość się skróciła to już nie trzeba było do siebie krzyczeć i rzeczywiście można było porozmawiać w bardziej cywilizowany sposób. Sytuacja po tym nerwowym incydencie z nagłą akcją Jeepa i reakcją strzelca jakby zaczynała się znów uspokajać. Z bliska szefowa bandy wydawała się młoda i w kwiecie wieku. Nawet znów się uśmiechnęła gdy blondynka podeszła do niej bez broni na kilka kroków. Oglądała ją sobie przez chwilę jakby zastanawiając się co dalej powinna zrobić. W końcu ruszyła w poprzek drogi i podała detonator temu co przed chwilą strzelał. Ten przejął go i trzymał w gotowości tak jak do tej pory ona to czyniła. Zaś Brigit skierowała się na te parę kroków do mostu nonszalancko trzymając swojego shotguna na swoim ramieniu. Podeszła do blondyny ale tak, że przez przednią szybę łazika widać było głównie ich własną blondynę.

- No dobrze, to pokaż fanty. - szefowa bandy zachęciła lekarkę gestem wolnej dłoni jakby chciała ją zachęcić do pokazania tych fantów opłaty przejazdowej.

Quirke otworzyła sakiewkę, pokazując worek pełen strzykawek i ampułek. Dałoby tym utrzymać kogoś w stanie znieczulenia przez dwa dnia, jeśli nie lepiej.
- Właśnie tam jadę, dostaliśmy list, że jest źle - przyznała otwarcie, a na jej twarzy pojawił się smutek, gdy patrzyła na leki - Brakuje ludzi, brakuje leków… i tylko chorych przybywa w postępie geometrycznym. Naprawdę rozumiem, że musicie jakoś żyć, a czasy nie są lekkie, ale czy to naprawdę konieczne? - podniosła wzrok na kobietę - Proszę, posłuchaj. Jeszcze nie wiem co zastanę na miejscu, jaka jest skala problemu. Wiem jedynie że sprawa jest pilna, dlatego spakowałam co miałam i ruszyłam z Kansas. Mamy za sobą naprawdę długą i ciężką drogę, a na Pustkowiach… sama wiesz jak jest - uśmiechnęła się smutno - Potrzebujemy tego co mamy, dla was tak samo. Floryda to ciężkie miejsce od życia, ta wilgotność powietrza i upał działają mocno obciążająco na organizm. Dodatkowo toksyczna fauna, znaczy zwierzęta. Wczoraj wieczorem widziałam skorpiona wielkości mojej dłoni, mówili że jest jadowity. Z pewnością potrafisz z miejsca i bez zastanowienia wymienić dwie dziesiątki stworzeń, które mogą człowieka posłać do piachu jadem, toksynami… i to w bardzo krótkim czasie. Poza tym klimat tropikalny sprzyja rozwojowi wszelkiej maści zgorzeli… rany nie goją się łatwo. Równie łatwo złapać gorączkę, dostać skrętu kiszek od picia niefiltrowanej albo nieprzegotowanej wody. Ciężko tu żyć, szczególnie gdy jest się poszukiwanym - mówiła spokojnie, patrząc na rudą bez złości. Raczej ze smutkiem i czymś na kształt współczucia - Nie możecie ot tak iść do miasta, do lekarza. Albo po lekarza posłać, bo tylko samobójca da się wyrwać z bezpiecznego terenu w dżunglę. Do ludzi ściganych listami gończymi… mnie to nie obchodzi, nie ma znaczenia, Brigit. Nasz obóz leży na peryferiach, nie odmawiamy pomocy nikomu. Ja jej nie odmówię, jeśli będzie trzeba, a wiem że będzie. Znasz to - jej usta przeciął cień uśmiechu - Frajer co leczy za darmo. Naprawdę cieszę się i miło mi, że mogę cię poznać, zawsze dobrze poznawać nowych ludzi. Nie psujmy sobie pierwszego wrażenia, proszę. Pozwól nam przejechać, przecież i tak jeszcze się spotkamy.Traficie do mnie, wszak zostaję w Miami. Dziś, jutro, pojutrze. W końcu każdy do mnie trafia, a gdy tak się stanie dobrze byłoby mieć środki, aby być w stanie wam pomóc i nie tylko wam. Możemy to potraktować jako wyjątek od reguły? Nie jesteśmy karawaną, ale odwdzięczę się. Zawsze lepiej mieć o sobie dobre mniemanie i przyjazne stosunki, niż od samego startu… wchodzić w niepotrzebne scysje.

Szefowa bandy słuchała tego długiego wywodu blondynki z czerwonym krzyżem wyszytym na piersi. Słuchała uważnie i miała trochę zakłopotaną minę. Jakby nie bardzo wiedziała co powiedzieć. Nawet chwilę po tym jak ta wreszcie skończyła mówić. Z początku zajrzała do woreczka pełnego strzykawek morfiny. I się dalej zastanawiała.

- Noo taakk… - powiedziała w końcu drapiąc się po nasadzie nosa. I znów jakby się zastanawiała dłuższą chwilę. Spojrzała na tego swojego kolegę co przejął detonator jakby go niemo prosiła o radę ten wykonał nieokreślony ruch głową więc Brigit znów wróciła spojrzeniem do rozmówczyni.

- Łamiesz mi serce ślicznotko. - westchnęła w końcu z lekkim, trochę ironicznym uśmiechem. Chociaż jakoś bez szyderstwa. - Jakbyśmy były tu same to naprawdę bym cię teraz puściła i nawet odprowadziła kawałek. - szepnęła do niej jakby zdradzała jej jakąś tajemnicę i to koleżance bo po koleżeńsku pacnęła ją w ramię. I znów westchnęła bo przecież nie były tu same.

- To znasz się pewnie na leczeniu co? - zapytała głośniej. Pokiwała głową jakby wreszcie wpadła na jakiś pomysł. - Dobra, to chodź. Obejrzysz Arniego. Coś mu się syfi. - powiedziała odsuwając się nieco i zachęcając machnięciem wolnej ręki by blondyna poszła za nią do tego typka z detonatorem.
- Nie mogę cię puścić za friko. Takie zasady. No ale jak zajmiesz się Arnim no to trudno. Niech ci będzie. Najwyżej odkujemy się na kimś innym. - mówiła trochę z żalem, że taki łatwy zarobek pewnie przejdzie im koło nosa przez tą blondynę z krzyżem na piersi.

Arnie czyli ten facet co strzelał okazał się mężczyzną w kwiecie wieku. Chyba był zaskoczony czemu szefowa przyprowadziła do niego tą blondynkę z Jeepa. Ale ta mu wyjaśniła co i jak znów przejmując od niego detonator. Sama usiadła sobie nonszalancko na masce starego wraku by mieć na oku Jeepa no i móc sobie pogadać z pozostałą dwójką. Okazało się, że na łydce ma ranę. Może pierwotnie nie była zbyt poważna, nadział się chyba na coś ale zaczęła się paskudzić a okolice rany były gorące. Tamiel musiała oczyścić ranę, dać antybiotyk, zaszyć ją i obandażować. Ale była nadzieja, że mężczyzna z tego wyjdzie. W międzyczasie Brigit zabawiała ich rozmową.

- A ten obóz co mówiłaś, tych Aniołów… Słyszałam o nich. Słyszałam o kłopotach. Nie wiem czy to prawda ale podobno teraz ich obóz jest pusty. Może gdzieś wyjechali… - ruda z shotgunem nie wydawała się za bardzo przekonana do wersji z wyjazdem tych pozostałych Aniołów. Może dlatego zaczęła inny, bardziej dla niej ciekawszy wątek.

- A to wiesz kim jestem? Słyszałaś o mnie? To pewnie wiesz, że jestem Czerwona Brigit? A powiedz ile dają za moją głowę? I właściwie to ty jak się nazywasz? - zapytała nachylając się do niej i pytając z prawie dziecinną ciekawością.

- Tamiel Quirke, ale proszę mówcie mi Tam - blondynka uniosła wzrok znad opatrywania rany, uśmiechając się miło. Była na tym etapie, że nie musiała cały czas patrzeć na kończynę, aby nie zrobić pacjentowi krzywdy - U “Toma i Jerry’ego” wisi list gończy, podpalenia i nieautoryzowane detonacje materiałów wybuchowych. Przykro mi, nie wiem ile dają nagrody… nie zwracam uwagi na takie rzeczy. Daj spokój, to… - skrzywiła się trochę - Nie ma o czym gadać. Mam farta, jeszcze nie dojechałam do Miami, a już się natknęłam na miejscową celebrytkę. Powinnam poprosić o autograf - dodała ze śmiechem, a na jej twarz wrócił przyjemny grymas - Kiedyś, jeśli uda się chwilę wyrwać dla siebie, zapraszam na drinka. Znajdziemy parę tematów do rozmowy, też znam się na materiałach wybuchowych… tylko cicho. To tajemnica - puściła rudej oczko - Ale zanim będzie gdzie się napić i kiedy… jakie kłopoty? Ktoś im groził? - zasępiła się, wzdychając ciężko - Albo porwał. Jak wygląda sytuacja w mieście okiem tubylca?

- To nie pamiętasz ile za mnie dają? Szkoda. - rudowłosa bandytka westchnęła z żalem na tą wiadomość. Podrapała się po nosie i cmoknęła z niezadowolenia.

- Ostatnio dawali 450. Ciekawe ile teraz. - Arnie podniósł głowę na szefową i ta pokiwała swoją.

- Słyszałeś Arnie? Jestem celebrytką a ta ślicznotka chce mnie zaprosić na drinka. - Brigit zaśmiała się do kolegi i teraz ona niby szeptała jakby jakimś cudem Tam mogła jej nie usłyszeć. On też zaśmiał się chociaż pewnie z powodu zabiegów na swojej nodze trochę krócej i ciszej.

- A z tymi twoimi kolegami w mieście to nie wiem. Nie byłam tam. Ale kolega był a raczej przejeżdżał to dziwił się, że pusto i hołota plądruje co się da. - powiedziała już poważniej zapewne przeczuwając, że nie przynosi dobrych wieści.

- Można się było tego spodziewać. Byli poza systemem. Poza wpływem. Nie słuchali ostrzeżeń i robili swoje. To musiało się tak skończyć. Albo by wyjechali no albo… to co się stało… - Arnie jakby dokończył myśl zaczętą przez szefową i teraz ona smutno pokiwała swoją rudą głową.

- Widzisz ślicznotko w mieście rządzi rada. Rada miasta. A rada to banda najważniejszych zbirów co trzymają za pysk wszystkich mniejszych zbirów. I tak to dalej leci na dół aż do takich celebrytek jak ja. No i w tym mieście wszystko zależy od kogoś z rady. Prędzej czy później zawsze dochodzi się do kogoś z rady. Nie da się tego ominąć. No a ci twoi koledzy próbowali. - ruda z shotgunem tłumaczyła jakby jakaś starsza koleżanka tłumaczyła nowej zasady przeżycia w danym ekosystemie. I wyglądało na to, że dla niej to pewnie chleb powszedni.

- Właściwie to podobno doktorek i dwie dziewczyny. Jedna podobno bardzo ładniutka. Tak kolega mi mówił. - Arnie pokiwał głową też dorzucając swoje 3 gamble by doprecyzować ten detal.

- Właściwie to lepiej jakby zajął się nimi któryś z szefów. Medyków to by pewnie nie sprzątnęli. Potrzebni są. Gorzej jak jakiś menel wziął sprawy w swoje ręce. To różnie mogło być. - rudowłosa zamyśliła się snując swoje przypuszczenia na temat zniknięcia Aniołów z miasta.

- W każdym razie to już będziesz musiała sama w mieście popytać. Jak się pewnie domyślasz my nie jesteśmy tam zbyt mile widziani. - Arnie poradził blondynce co może zrobić bo ich wiedza w tym temacie chyba się na tym kończyła.

Słysząc najnowsze wieści Quirke zawiesiła pracę, zamierając w pół ruchu przy zakładaniu bandaża. Pobladła i tylko słuchała, coraz silniej zaciskając szczęki.
- Ta ładna to Sandy Irick. Jest też Mildred Wolter… w listach doktor Howard marudził, że część pacjentów symuluje schorzenia żeby z nimi posiedzieć - powiedziała smutnym tonem, potrząsając głową. Zamilkła póki nie dokończyła pracy.
- Wszystko szabrują… trudno - wzięła się w garść, przełykając głośno ślinę, Minę miała poważną - To tylko rzeczy, dobra materialne. Do odzyskania, odbudowania… w swoim czasie i odpowiednim miejscu. Najważniejsze żeby doktorowi i dziewczynom nic poważnego się nie stało. Dziękuję wam - kiwnęła głową każdemu z osobna - Za informację, bardzo doceniam i odwdzięczę się… gdy ich już znajdę, pozwolicie. Na razie czy jest jakaś forma kontaktu z wami? Jeśli coś się stanie, albo jeśli wy będziecie potrzebować lekarza - przeniosła spojrzenie z Arniego na Brigit.

Oboje popatrzyli na siebie jakby naradzając się spojrzeniem. Przez chwilę milczeli. W końcu odezwała się szefowa.
- Lepiej powiedz gdzie ty się zatrzymasz. - powiedziała patrząc z góry na klęczącą przy koledze blondynkę.

- A polecacie jakieś miejsce, gdzie nikt nie ożeni mi kosy, ani nie zedrze do gołej skóry? - blondynka zaczęła chować medykamenty - Nie znam miasta.

- Jedź do Liberty City. I tam znajdź “Motel 2018”. Prowadzi go taki poplamiony facet, Josh. Jak wolisz bezpieczeństwo niż rozrywkę to powinno być dla ciebie w sam raz. - po chwili zastanowienia szefowa bandy rabusiów powiedziała wolno swoje. A głowa kolegi po chwili przyznała jej rację.

- Dobrze, jeszcze raz bardzo wam dziękuję. Za wszystko - Quirke wstała i uścisnęła dłonie obojga gangerów - Gdybyście potrzebowali pomocy szukajcie nas w motelu Josha. Trzymajcie się, bądźcie zdrowi i obyśmy spotkali się w lepszych czasach. - kiwnęła im głową, nim nie ruszyła wolnym krokiem z powrotem do wranglera.

Koniec końców jakoś się rozeszło po kościach. Tamiel trochę czasu spędziła na poboczu zjazdu mostu opatrując tego strzelca a w końcu wróciła cała i zdrowa do Wranglera zajmując te same miejsce co poprzednio.
- Dobra, to możecie jechać! - krzyknęła do nich Brigit dając znać, że sprawa opłaty została załatwiona. Rzeczywiście zrobiło się jakby luźniej, chociaż rabusie dalej nie wychylali się, aby nie sprawdzać zaufania do obcych na własnej klacie. A ten kawałek drogi przy samym zjeździe na most był przez nich obsadzony. No ale szefowa bandy dała im zielone światło na odjazd.

Z wnętrza Wranglera Melody obserwowała całą scenę, mrużąc oczy i zaciskając usta. W pewnym momencie skrzyżowała ramiona na piersi i tak zastygła bez ruchu. Nie słyszała, o czym rozmawiają dwie kobiety, ale sprawa wyglądała na załatwioną. Tanim kosztem, bez potrzeby wysadzania czterech liter na duszny skwar.
- Dobra robota - popatrzyła na blondynkę i kiwnęła prawie niezauważalnie głową - Przydałabyś mi się w domu. Pomyśl o tym, Appalachy oferują wiele możliwości, a teraz - westchnęła, przełykając coś metaforycznego - Zróbmy im dzień karalucha i jedźmy stąd, do Miami. Czasem możemy… okazać łaskę.
— Właśnie, świetnie załatwione. To powinno uśpić ich czujność — Rita przyznała w jednym rację Melody — No i wyszliśmy cało z pułapki, gratulacje Tamiel… Ale kupa gambli drogą nie chodzi. Nagrodę nie wyznacza się za pobieranie myta z fajek, tylko za grube wykroczenia. Podpalenia i wysadzanie to nie przelewki. Jeśli załatwimy tych śmieci, zdobędziemy nieco reputacji w rejonie i się obłowimy, o dobrym uczynku nawet nie wspominając. Puszczanie tej okazji jest nie tyle głupie, co i niemoralne. Ja myślę, że zdecydowanie warto, ale powinniśmy podjąć tę decyzję wspólnie. Jak chcecie, to mogę nawet wytropić ich kryjówkę i odwrócą się role, bo wtedy to my zrobimy zasadzkę na nich.
- Moralność? - Quirke podniosła obie brwi, słysząc kontekst, w jakim zwrot został użyty i bardzo powoli pokręciła głową - Bezpieczeństwo i dobro zapewnia społeczeństwu tylko moralność jego członków: podstawą zaś jej jest miłość wykluczająca przemoc. Atakowanie kogoś, kto nie zrobił nam krzywdy, jest brakiem honoru i moralności właśnie… i to dlaczego - skrzywiła się, przymykając oczy - Dla pieniędzy. Są rzeczy ważniejsze niż gamble, jedźmy stąd, proszę. Brigit i jej ludzie nie są naszymi wrogami, nawet pomogi - uchyliła powieki spoglądając na Grima z autentycznym smutkiem i zdenerwowaniem - Doktor Howard i dziewczyny… zniknęli. Obóz jest pusty, miejscowi go plądrują. Jedźmy proszę… - przeniosła spojrzenie na Jamesa - To dobrzy ludzie, medycy. Wciąż mogą żyć.
— Mam nadzieję, że im też sprzedałaś tę śpiewkę. Ciekawe co odpowiedzieli... — złodziejka artefaktów zdziwiła się naiwnością lekarki — Na pustkowiach takie sentymenty wpychają ludzi do grobu. Ale nawet przed wojną wiedziano co to paradoks tolerancji i to, ażeby zło, zatriumfowało wystarczy, tylko by dobry człowiek nic nie robił. Ja zawsze wolę działać. Ktoś musi kopać tyłki dupkom, by się nie panoszyli.
Melody przysłuchiwała się rozmowie, bębniąc palcami o przedramię powolnym ruchem, aż kąciki jej ust drgnęły jakby ku górze przez ułamek sekundy.
- Widzę sami działający dla idei - zmrużyła jedno oko, spoglądając na Ritę - Chcesz kopać tyłki dupkom za marne grosze to śmiało, ja się po byle drobne nie schylam i za byle drobne nie pracuję, a suma pewnie niewielka - wzruszyła ramionami, przenosząc wzrok za okno - Z pewnością niezbyt wysoka za latanie po dżungli w taki skwar.
— Kurwa, to jakiś dowcip? — zdziwiła się Rita — Nawet ciebie naszło na pacyfistyczne gadki? Jeszcze 5 minut temu chciałaś urzynać im łby, nie mówiąc o tym, że to właśnie ty wymyśliłaś ten cały plan z zasadzką po ominięciu kordonu. Cóż, ja do tej solidarności jajników nie dołączę, a wy co myślicie, chłopaki? — zwróciła się do Westa i Dwighta.
- Wtedy chcieli połasić się na nie swoją własność. Naszą własność - Federatka skrzywiła się, bo niemiła była jej konieczność tłumaczenia spraw oczywistych - Teraz nawiązali nić porozumienia i pomogli Tamiel. Podzielili informacjami, nie mamy konfliktu interesów - wzruszyła ramionami - Jak mówiłam, dzień karalucha… - przeniosła spojrzenie na lekarkę - A komuś tu zależy na pośpiechu.
- Nie mi. Ale pojedziemy wpierw do obozu i miasta. Całość z tym polowaniem na tę bandytkę pachnie jakimiś rozgrywkami o władzę, a póki co nie chcę w tej chwili nadstawiać za to karku, dopóki nie upewnię się, że to rzeczywiście bandytka. Na razie okazuje się, że to nasz sojusznik, a nie poluje się na sojusznika. Jeszcze nie - James zerknął na obie federatkę i Ritę - po pierwsze uspokójcie się i darujcie sobie takie gadki w moim samochodzie - James odwrócił się do Tamiel - Pierdolenie o moralności, odbudowach i innych chujach na kiju sobie zostawcie, jak znajdziecie porządnego faceta, zrobicie mu gromadkę dzieciaków, i będziecie sobie żyli razem jak paniska na jakimś wypizdowiu, pasąc swoje krówki. Tu nie ma miejsca na jakieś pojebane sentymenty. Tamiel… pojedziemy do obozu, choć nie mam w tym żadnego interesu. Ten jeden raz. Bandytka, póki co jest spoko i tak, póki co zostanie. Ale jeśli okaże się, że krzywdziła podróżnych, rabowała i zabijała, wrócę tu z większą ekipą i z lepszą bronią - Podsumował kurier.

Dwight z jakiegoś powodu zachował milczenie w trakcie całej wymiany zdań. West jednak miał jeszcze coś do dodania.
- Acha, jeszcze jedno - kurier popatrzył na Tamiel - Dobra robota. Dzięki - James wrócił do kierownicy, wrzucił bieg i dodał gazu, a Jeep przyspieszył, pokonując wpierw jeden zakręt, potem następny, oddalając się od wylotu mostu.
— Jak sobie chcecie — żachnęła się łowczyni skarbów, odwracając głowę w stronę okna. Wyczuła, że Melody coś kręci, ale już nie chciało jej się walczyć, szczególnie że West zmienił zdanie. Mimo wszystko, dopóki jechali do Miami, stanowili jedną ekipę. Musieli więc trzymać się razem i podejmować decyzję demokratycznie.
— Ale puszczacie świetną okazję koło nosa — dodała i umilkła aż nie dotarli do obozu.

Uśmiech zszedł lekarce z twarzy, pobladła też przełykając ślinę i przymykając oczy.
- To dla mnie jest normalnie, nie zauważyłeś? - wróciła do wyprostowanej pozycji, kładąc kolorowe pudełko na stoliku po stronie kowboja. W głos i spojrzenie po uchyleniu powiek wdarł się dystans, chociaż ton pozostał uprzejmy - Nie przypominam sobie, bym po którejś z twoich opowieści o polowaniach i strzelaniu robiła ci przykrość, choć nie rozumiem 90 procent tego, co wtedy mówisz, ale się dopytuje. Tak robi ktoś komu zależy. Stara zrozumieć, przynajmniej wychodzę z podobnego założenia. Zapewne błędnie - wzruszyła ramionami - Przepraszam jeśli wprawiłam cię w dyskomfort. Możemy więcej nie poruszać tego tematu - kiwnęła broda na pudełko - Tego też nie musimy.

- Po prostu… Poczułem się głupi. Jak tak zaczęłaś mówić… Nie do końca wiem o czym. - powiedział zmieszanym tonem wzruszając ramionami w obronnym geście. - I nie wiem po co o tym mówisz skoro mamy to. - wziął za płaski kartonik i lekki nim pomachał. - Chyba po to to wzięliśmy by się nie przejmować no nie? - zapytał raczej retorycznie.

Dziewczyna popatrzyła na pudełko i pokręciła nieznacznie głową, a ramiona oparła o blat, splatając na nim też dłonie. Zapatrzyła się w nie, wyskrobując paznokciem coś spod paznokci drugiej dłoni.
- Może starczy do rana. Z naciskiem na “może” - znowu wzruszyła ramionami - A co potem? W nocy nie zorganizujemy więcej, a co z jutrem? Pojutrze też jest dzień i po nim kolejny, póki nie wyjedziesz z powrotem do Teksasu. Do tego czasu… co mam ukrywać? Że mi się podobasz jak diabli? - prychnęła, wyłamując nerwowo palce - I od dwóch tygodnie nie ma dnia, żebym nie myślała o… tym na co jesteśmy umówieni wieczorem, ale jestem spaczona. Więc nie jest prosto, mimo tego… wożenie tego - kiwnęła brodą na paczkę - W ilościach hurtowych to nierentowna inwestycja na dłuższa metę - podniosła wzrok na rangera - Pytałam czy mogę ci zaufać.

- Ah… - mina kowboja siedzącego po drugiej stronie stolika przeszła dość bogatą ewolucję przez te parę chwil. Gdy wydawało się, że w końcu załapał o co chodzi pani doktor, potem nawet się ucieszył gdy to do niego dotarło i w końcu nieco się zamyślił. - Możemy chyba spróbować. - powiedział w końcu nieco machinalnie się już bawiąc płaskim pudełeczkiem i patrząc gdzieś na ulicę zalaną słonecznym blaskiem. Podniósł głowę bo z wnętrza wróciła Carmen z tacą i trzema szklankami. Znów była uśmiechnięta w ten sam sympatyczny sposób co poprzednio gdy wyszła ich przywitać.

- Już jestem. W tą porę jest dość pusto to mogę sobie zrobić przerwę. - oznajmiła zadowolonym tonem zdejmując z tacy piwo dla swoich gości a na koniec odstawiając pustą już tacę na puste krzesło i sama się dosiadając do stolika. Ale zmarszczyła brwi i uśmiech troszkę jej zamarł gdy zauważyła niewielki kartonik w ręku kowboja. Ten chyba też się zorientował jak to wygląda bo zrobił nieco nerwowy ruch jakby trochę chciał go szybko schować a trochę zademonstrować.

- A nie, to to tylko… Bo my właśnie rozmawialiśmy i ten no… - Danny szybko spojrzał na partnerkę by jakoś go wybawiła z tej niezręcznej opresji.

Blondynka wyszczerzyła się, odbierając łagodnie do kowboja pudełeczko i poklepała go po dłoni, ledwo powstrzymując śmiech. Nie była jednak potworem, więc poleciała ze wsparciem nie tylko duchowym.
- Grim nie wierzył, że prezerwatywy mają datę przydatności do użycia i patrząc na nie nie ma większej różnicy, czy dochodzi do stosunku w nich, czy bez nich.. a za to oszczędność gambli. Więc można lecieć bez, tylko trzeba uważać - z niewinną miną popatrzyła wpierw na Grima, a potem na kelnerkę, parskając po chwili przez nos - Bardzo się cieszę, że udało ci się do nas wyrwać. Siadaj proszę.

- No! No właśnie! I było bez żadnych bezeceństw ani nic! - ulga w głosie i twarzy zwykłego chłopaka z teksańskiej farmy była tak wyraźnie słyszalna, że można było mieć prawie pewność, że ma coś na sumieniu z tymi gumkami i rozmowach o nich. Ale Carmen jakoś już w to nie wnikała. Ostrożnie pokiwała głową na znak, że rozumie albo po prostu przyjmuje to do wiadomości i skierowała swoją uwagę na szklankę piwa. Uniosła ją do lekkiego toastu.

- No to zdrówko! I za udaną zabawę. - z początku wniosła standardowy toast ale w końcu dodała drugi zerkając spojrzeniem na paczkę gumek. I chyba mimo wszystko rozbawiła ją ta cała sytuacja. Grim chętnie zmienił temat, wzniósł swoją szklankę, upił łyka i westchnął z uznaniem.

- Aaa… dobre… - przyznał z ulgą za całokształt sytuacji. I na wszelki wypadek zwinął kłopotliwe pudełko z blatu stołu i schował je chyba znów do spodni.

- I zimne… od razy lepiej - lekarka dorzuciła swoje, z ulgą przepłukując z gardła lepki upał oraz kurz. - Świetnie mówisz po angielsku, Carmen. Jesteś stąd? Kojarzysz bar Bailey’a i kogoś, kogo nazywają Cantano? My dopiero przyjechaliśmy i wciąż się tu gubimy, a trzeba się tam dostać… chyba, że macie tu gdzieś kogoś kto handluje mapami. Takimi okolicy. Łatwiej się pytać, gdy od razu palcem idzie wskazać dane miejsce… daleko do oceanu? Nigdy nie widziałam oceanu, a podobno piękny jest - zerknęła nieśmiało na kowboja.

- Ojej to naprawdę jesteście nowi. A skąd jesteście? To pewnie zatrzymaliście się w 2018? Wielu nowych się tam zatrzymuje. Słyszeliście o hotelu wcześniej? - Carmen aż westchnęła i upiła kolejny łyk i sama dała się ponieść ciekawości. Ale widocznie to nie było tak łatwo odpowiedzieć na wszystkie pytania blondynki.

- Tak, jestem stąd. Rodzice mnie strasznie gnębili jak byłam dzieckiem bym mówiła poprawnie po angielsku. Wtedy mi się wydawało to głupie. Ale teraz się chyba opłaca. - przyznała z dyskretnym rozbawieniem na temat pewnie swojej dawnej alterego co wówczas nie przepadała za uczeniem się mało popularnego na ulicy języka.

- Bar Bayley’a tak, wiem gdzie jest. Tylko trochę nie wiem jak wam to wytłumaczyć jak nie znacie miasta. Mogłabym was zaprowadzić. Ale dopiero wieczorem jak skończę pracę. Mieszkam niedaleko. Właściwie moja siostra ale to prawie to samo. - przyznała po chwili gdy westchnęła na trudność jaką by miała aby wytłumaczyć obcym coś co ona i pewnie większość tubylców po prostu wie.

- A senior Cantano… - teraz wypowiedziała to imię jakby to była całkiem inna kategoria wagowa. - Senior Cantano to bardzo ważny biznesmen. Jest w radzie miejskiej. Każdy kto jest ważny w tym mieście jest w radzie miejskiej. Ma własny wieżowiec w Downtown. I prowadzi mnóstwo interesów. Bardzo ważny człowiek. - mówiła z mieszaniną czci i obawy. Tak jak zwykle maluczcy mówili o ważniakach od których w ten czy inny sposób byli zależni. A już na pewno nie chcieliby im podpaść.

- A ocean. Tak mamy. Ale to też kawałek. I można tam pójść do portu. Albo na plażę. Mamy cudowne plaże. Musicie odwiedzić. Wieczorem zawsze jest jakaś zabawa, tańce, czasem jakieś wesele. Wspaniałe miejsce. I plaża jest nasza. Zwykłych ludzi. Nie należy do żadnego z tych rady. Tam my robimy co chcemy. No ale miasto należy do nich. - gdy mówiła o plaży na twarzy znów zawitał jej przyjemny i ciepły uśmiech. Głos też jej złagodniał gdy widocznie lubiła to miejsce i miała z nim miłe wspomnienia.

Blondynka zamyśliła się, umilając słuchanie Murzynki łykami piwa, a pod spodem, pod stołem, zaczepiała kowboja, drapiąc go stopą po łydce. Fragment o plaży brzmiał cudownie, oczy się dziewczynie trochę zamgliły gdy wyobrażała sobie ślub w podobnej scenerii. Niestety to był tylko dodatek do całej rozmowy.
- Jak załatwimy swoje, zabierzemy się tam we trójkę? - zaproponowała nagle, patrząc na oboje towarzyszy - Carmen byłabyś naszą przewodniczką, wynagrodzimy ci to. Drinki, tańce, barbecue na piasku i co tylko chcesz. Brzmiało jakbyś opowiadała jakiś cudowny sen - westchnęła cicho, a mina jej spoważniała - Masz tu może pod ręką kartkę papieru i ołówek? Łatwiej wytłumaczyć na rysunku, prowizorycznej mapie… ten bar, Downtown i wieżę pana Cantano… plażę. - przepiła piwem - Jesteśmy z Teksasu, przyjechaliśmy do osady Aniołów Miłosierdzia… ale tutaj okazało się, że jest pusty. Jakby ktoś ich porwał, albo gorzej. Obcy rozgrabili co zostało, doktora Howarda brak - pokręciła ponuro głową - Ostatni nasz kontakt to list, który wysłał. Pisał, że mają kłopoty… nie wiedziałam że aż takie. Wiesz czy ktoś na nich dybał? Byli skłóceni z… tym Cantano? Skoro jest taki ważny, mógł mieć interes sprzeczny niż grupa altruistów leczących wszystkich za darmo. Usługi lekarskie sa drogie, gildie i nie tylko robią z tego interesy. Często - skrzywiła się, szukając słów - Często… nasze mało korporacyjne podejście do życia przeszkadza wielkim korporacjom.

- Oh… - na całkiem przyjemnej dla oka twarzy Carmen pojawiła się cała plejada uczuć. Zaskoczenie, z tych przyjemnych, radość, kiwanie głową na znak zgody, sięgnięcie do kieszeni po mały notes i ołówek i w końcu zafrapowanie. Przez chwilę wyglądała jakby nie bardzo wiedziała co powiedzieć albo od czego zacząć. Popatrzyła to na nią po jednej swojej stronie to na niego po drugiej. Nieco postukała ołówkiem w kartkę notesu jakby to jej miało pomóc namyślić się.

- No tak, ty masz ten krzyż jak oni. - przyznała wskazując ołówkiem na naszyty na piersiach krzyż jakby dopiero teraz skojarzyła, że to nie tylko jakaś ozdoba.

- A o tym obozie Aniołów coś wiesz? Wiesz co tam się stało? - Grim widząc, że dziewczyna ma kłopot z wysłowieniem się albo zebraniem myśli postanowił ją delikatnie nakierować na właściwy tor.

- No mnie przy tym nie było. Ale słyszałam, że ich porwali. Przyjechał jakiś samochód. Zapakowali ich i odjechali. To musiało być od kogoś z ważniaków. Albo obcy. Jak wy. Tylko oni mają u nas samochody. - przyznała dziewczyna widocznie trochę obawiając się przesłać tak kiepskie wieści bo mówiła z ociąganiem i nieco niepewnie.

- Ale zanosiło się na to. Leczyli za darmo. A po to ważniaki utrzymują szpital i lodówkowo by mieć z tego zyski. To takie leczenie za darmola psuło im interesy. A te Anioły nie słuchały tylko robili swoje. Dzielni ludzie. Albo nie zdawali sobie sprawy co znaczy narazić się naszym ważniakom. - Carmen mówiła jakby naprawdę żałowała losu Aniołów. Ale widocznie jako tubylec rozumiała zasady miejscowej gry i takie zakończenie jej wcale nie zaskakiwało. Ale próbowała to przekazać w możliwie łagodnej formie.

- Ich nikt z nas by nie ruszył. Znaczy zwykłych ludzi. Tacy trochę jak święci. I podobno jedna z dziewczyn to prawdziwa ślicznotka była. Pół dzielnicy się w niej kochało. - zaśmiała się trochę jakby przypomniał jej się ten zabawny epizod w tej niezbyt wesołej historii.

- A na plażę chętnie z wami pójdę. Pokażę wam moje miejsce. Poznam ze znajomymi. Lubicie tańczyć? Bo my zawsze tańczymy jak tam jesteśmy. - powiedziała już całkiem wesoło wracając do chyba swojego ulubionego tematu. Spojrzała na blondynkę nieco uważniej gdy Grim pokiwał głową, że nie ma nic przeciwko takiej propozycji.

- Ale ty masz bardzo jasną skórę. Lepiej kup sobie olejek do opalania. Tutaj kupisz w prawie każdym sklepie. - podpowiedziała jej z troską w głosie. Sam zaś spojrzała w dół i zaczęła coś kreślić ołówkiem na kartce - Nie umiem rysować. - zaznaczyła na wszelki wypadek.

- Ta śliczna to Sandy - Quirke mruknęła spiętym głosem, dopijając piwo na przechył nie marząc o niczym innym niż dolewce. Czystej Whisky. Przełknęła, szklanka wróciła na blat, a dziewczyna siedziała patrząc martwo na swoje dłonie i coś się jej szkliło w oczach.
- Muszę porozmawiać z tym Cantano, może da się to odkręcić… jakoś im pomóc - potarła skronie palcami. Jeśli dostarczą paczkę do baru, koleś stamtąd zabierze ich do tutejszego głównego bossa, a to już coś.
- Możesz nam narysować tę mapę? Dzięki Carmen, co zrobisz będzie super. Do baru i wieży Mordoru - poprosiła z odcieniem czarnego humoru i siorbnęła nosem - Tak, lubimy tańczyć. Bardzo chętnie pojedziemy na plażę… kiedy już załatwimy sprawę z doktorem i waszym… z Cantano. - zrobiła chwilę przerwy, skubiąc odstającą z kciuka skórkę.
- Olejek… - jakoś tak nagle zerknęła na Grima z ogniem w oczach - Tak, to dobry pomysł. Olejki da się wykorzystać na wiele sposobów.

- No próbuję… Ale nie jestem w tym zbyt dobra… - Carmen skrobała jakieś kreski w swoim notatniku. - A senor Cantano wiele może. Ale nie jest się do niego łatwo dostać. To ważny człowiek jest. - powiedziała po chwili gdy nadal coś rysowała. W końcu oderwała ołówek od kartki i przyglądała się swojemu dziełu. Wreszcie wzruszyła ramionami jakby uznała, że lepiej nie będzie i przesunęła notes na środek stołu by pozostała dwójka też mogła coś zobaczyć.

- No to teraz jesteśmy tu… - zaczęła od małego kółka na górze kartki. Potem zaczęła objaśniać co oznaczają poszczególne kwadraty i kółka podpisane mniej więcej w nazwy kojarzące się z poszukiwanymi adresami. Właściwie szkic był bardzo schematyczny. Raczej nadawał się do orientacji wzajemnej tych adresów względem siebie. Wyglądało na to, że obóz Aniołów jest najbardziej na południe, siedziba Cantano też. A bar Bailey’a był mniej więcej pośrodku.

- Spróbujcie dojść do 441. To jedna z głównych dróg. Stąd to musicie iść na zachód. Nieważne którą każda powinna was zaprowadzić do 441. Nie da się jej przegapić po kilka pasów asfaltu w każdą stronę. No i nią idźcie na południe. Dojdziecie tak aż do Downtown. Widać z daleka bo tam jest większość wieżowców. Właściwie jak będziecie szli na wieżowce i znajdziecie się między nimi to właśnie będzie Downtown. Tam już wam każdy pokaże gdzie jest wieżowiec Cantano. A z Downtown da się dojść do Little Havana. Tam był ten obóz Aniołów. - widocznie ta gruba krecha oznaczająca 441 była niezła jako kierunkowskaz. Ranger popatrzył na mapę, rozejrzał się dookoła i rzeczywiście gdzieś tam widać było jakieś wieżowce.

- To tam jest to Downtown? - zapytał wskazując na kierunek a kelnerka pokiwała twierdząco głową. - No to chyba jakoś trafimy. - oznajmił z łagodnym uśmiechem. Posiedzieli jeszcze chwilę, dopili piwo, a potem żegnając się serdeczne, poszli w swoje strony. Carmen wróciła do pracy, a para Teksańczyków obładowana tobołami, ruszyła do domu staruszków z drugiego końca ulicy.

- Wiesz Danny… - lekarka zaczęła ostrożnie, patrząc niby do przodu, chociaż obserwowała go kątem oka. Mieli problem, znaczy ona miała problem - Teoretycznie zadanie wykonałeś perfekcyjnie. Przeprowadziłeś nas aż do Miami, mamy już namiar na obóz. Wiemy też gdzie jest doktor Howard i dziewczyny - skrzywiła się cierpko - W Downtown, w gościnie u któregoś z ludzi tego Cantano, albo i jego samego. Jednak… nie obraziłabym się, wręcz przeciwnie, gdybyś został jeszcze trochę - popatrzyła na niego pełnoprawnie - Zostań ze mną, proszę. Jeszcze trochę, zapłacę. Coś wymyślę… potrzebuję cię, nie wiem co robić i - zgrzytnęła zębami zawieszając wzrok na złotym krzyżyku noszonym na szyi. Ujęła go w palce, patrząc jak łapie słoneczne refleksy - Boję się.

- No… No tak… No właściwie to dojechaliśmy… Rzeczywiście… - Danny póki dopiero szli po te jajka i kuraka to odkąd pożegnali się z Carmen i wstali od stolika wziął na swoje barki dźwiganie torby blondwłosej lekarki. No i teraz tak szedł z jednym ramieniem podwiniętym na bark bo tak chyba było łatwiej mu dźwigać tą torbę. No i jak już Tamiel zaczęła to sam jakby się zdziwił, że właściwie już są na miejscu. Jakoś dotąd tak szło z dnia na dzień, kawałek po kawałku, do Mississippi, potem na południe, na Florydę, przez Florydę, jeszcze ostatniej nocy w “Tom & Jerry” mieli etap “przed”. Ba! Nawet dzisiaj rano jak wyjeżdżali i potem na moście… A tu niespodziewanie jakoś nie wiadomo jak i kiedy byli już “w” a nie “przed”. To chyba stropiło i mimo wszystko zaskoczyło Teksańczyka bo przeszedł w milczeniu kilka kroków nim odezwał się ponownie.

- Znaczy no ale ej… - otrząsnął się z zamyślenia jakby się zorientował, że partnerka wciąż czeka na odpowiedź. - Daj spokój. To był kawał drogi. Trzeba odpocząć i w ogóle. Poza tym tak dokładnie to miałem cię zostawić u doktora Howarda. A jeszcze go nie spotkaliśmy. A no słyszałaś co Carmen mówiła. - wolną dłonią wskazał kciukiem za plecy na knajpkę z sympatyczną kelnerką jaka powiedziała im parę rzeczy o tym mieście.

- Więc no wiesz… Na razie chyba tu zostaniemy. Rozejrzymy się trochę. Przecież nie zostawię cię pod jakimś przypadkowym adresem. - powiedział uśmiechając się do niej i tylko do niej. Lekko nawet pacnął ją w ramię by podkreślić, że nie ma o czym mówić i nie ma zamiaru lada chwila stąd odjeżdżać.

Teraz to Quirke przeszła parę kroków w milczeniu nie ukrywając jak mocno jej ulżyło. Nabrała powietrza w porządnym wdechu, a potem wypuściła je, wreszcie się uśmiechając.
- Dziękuję - zwróciła się do rangera ze szczerą wdzięcznością. Zaraz też wczepiła się w jego wolne ramię, mocno ściskając za rękę. Przeszli tak jeszcze parę kroków zanim podjęła:
- Dziękuję Danny, nie wiem jakbym… no wiesz. Miała sobie bez ciebie poradzić. Gdzie by tu się znalazł taki drugi południowiec ratujący damy z opresji? Nie chcę żebyś wyjeżdżał, najlepiej nig… - drgnęła, gryząc się w język, zanim chlapnęła coś czego mówić nie powinna. Zamiast tego zmieniła wątek - Mamy paczkę, dostarczymy ją z resztą do baru. Człowiek z baru zaprowadzi nas do Cantano, a wtedy będę z nim mogła porozmawiać. Tylko czego ktoś taki jak on może chcieć od takiej płotki jak ja? - pokręciłą głową - Co mu mogę zaoferować, coby chciał mieć? Przecież… będziemy musieli porozmawiać. Masz jakiś pomysł? - westchnęła cicho, wbijając wzrok w piach pod nogami - Zawsze mogę dla niego zbudować parę bomb i granatów. Usprawnić mechaniczny szpej który trzyma, albo… chociaż oczyścić komputery bo na pewno jakieś ma, a ilość bat-sektorów na nich z pewnością dochodzi po połowy objętości dysków.

Kowboj spojrzał na nią uważnie. Zwłaszcza jak zaczęła mówić o jego wyjeździe i jak nagle urwała ten wątek. Miał minę jakby chciał coś powiedzieć ale gdy szybko zaczęła mówić o paczce i tym co ich tutaj wszystkich sprowadziło znów słuchał.
- Może… Może go po prostu zapytamy? Czego mu potrzeba. Może jednak czegoś nie ma. - odparł po chwili zastanowienia chyba nie czując się za mocny w takich rozważaniach o potrzebach człowieka którego jeszcze nie spotkali. A który wyglądał na jakiegoś tutejszego ważniaka.

- Mamy dla niego tą paczkę. No to chyba się z nami spotka by ją odebrać. Wtedy można z nim pogadać. Obiecał przecież nagrodę za dostarczenie tej paczki. Całkiem sporą. To pewnie dla niego ważna. I pewnie nie wie kiedy ktoś z paczką przyjedzie do miasta. Przecież jeszcze mogliśmy być w drodze. To można się trochę pokręcić. No ale nie wiem jak reszta. Za tą paczkę ma być spora kasa a na razie to mamy same wydatki. - trochę się jednak rozwinął gdy dzielił się z blondynką swoimi przemyśleniami gdy tak spacerowym tempem szli środkiem słonecznej drogi wracając do tych sympatycznych staruszków co ich zaprosili na herbatę.

- Tak… - dziewczyna przytaknęła ponuro. Zapasy wolnych gambli topniały mimo racjonalnego gospodarowania. Tak w miarę racjonalnego. Szybko jednak znowu się uśmiechnęła - Popytajmy czy komuś tutaj nie sypią się graty, te mechaniczne albo elektroniczne. Za leczenie nie biorę pieniędzy, ale za naprawy już mogę. - wzruszyła wesoło ramionami - A tutaj z pewnością będzie co naprawiać i to zawsze parę gambli do przodu… ale nie idziemy do Brigit - nagle popatrzyła bardzo poważnie na rangera - Znaczy po Brigit i jej ludzi. Proszę Danny, są w porządku i nam pomogli. Poza tym skoro tutejsza rada mogła porwać Anioły tylko dlatego że pomagają innym, Brigit też mogli wkopać… kto powiedział, że nie broniła się, albo nie mściła na ludziach Cantano za jakieś krzywdy im wyrządzone? - sapnęła cicho i puściła mu oko - Jeśli coś zostanie z tej przesyłki dla mnie… wiem co kupię. - przerwała żeby za chwilę wypalić radosnym pytaniem - Chciałbyś konia, Danny?

- Konia? A myślisz, że tu są? Chociaż… Widzieliśmy jakieś to pewnie są. - pomysł z kupnem konia zaskoczył go wyraźnie. Rozejrzał się po ulicy jakby szukał takiego kopytnego zaraz obok. Co prawda teraz żadnego nie było widać no ale widzieli je gdy przejeżdżali przez miasto Jeepem James’a albo nawet potem. Więcej niż jeżdżących samochodów.

- Oj nie trzeba. Ja przecież też dostanę swoją dolę. To mogę sobie sam kupić konia. A ty możesz kupić coś… No coś co chcesz. Ale dziękuję za propozycję to było bardzo miłe z twojej strony. - kowboj machnął ręką jakby nie chciał sprawiać kłopotu swoją osobą. A z zapłatą mógł mieć rację w umowie mieli dostać nagrodę na głowę za dostarczenie tej paczki. Więc on powinien dostać swoją dolę tak samo jak inni.

- A z tą Brigit… - zaczął to o czym Tamiel mówiła przed chwilą. Trochę zawahał się. - Chyba ją polubiłaś co? - zapytał zerkając na jej minę. Potem spojrzał gdzieś przed siebie i ze dwa kroki później wzruszył ramionami. - Jeśli o mnie chodzi nie jest mi do niczego potrzebna jej głowa czy nagroda za nią. No ale… Nie chcę cię rozczarować… Ale gdyby nie ty to by nas oskubali. Naprawdę a nie na niby czy na żarty. Nie wiem czy te miny na moście były prawdziwe no ale ta co wybuchła była. Może i była miła ta ruda… Ale chyba naprawdę napada na ludzi. Nam się udało no ale jak to z innymi to nie wiadomo. - chyba starał się powiedzieć tak delikatnie jak to tylko się dało. Trochę jak starszy brat co musi powiedzieć młodszej siostrze, że coś nie musi być tak piękne jak się dotąd wydawało.

- Mogliśmy o nią zapytać Carmen. Ale jak chcesz to można jeszcze zapytać tych dziadków co do nich idziemy. - wskazał najpierw za siebie skąd szli a teraz przed siebie dokąd szli. Chociaż widocznie zostawiał to jej do dyspozycji jak to rozegrać.

- To starsi ludzie, potrzebują spokoju, a Carmen wiemy gdzie pracuje. Będzie powód żeby wpaść na jeszcze jedno piwo. Co do Brigit, dała się namówić na drinka, nie może być zła - Quirke rozłożyła bezradnie ramiona - Wystarczyło porozmawiać, poprosić… jakby kto inny zagadał też by pewnie mógł z nią dojść do porozumienia, bo tak. Była miła i polubiłam ją. Wydaje się sympatyczna… szkoda mi ich trochę - popatrzyła przed siebie - Tak się ukrywać w tej okropnej dżungli, musi im być ciężko i daj spokój - uśmiechnęła się łagodnie do Teksańczyka - Mam wszystko czego potrzebuję, nie mam Bóg wie jakich potrzeb. Wystarczy co mam. Nie jestem głodna, nie jestem goła. Dokupię trochę leków i bandaży, reszta… - wzruszyła ramionami - Chciałabym coś ci dać, jako podziękowanie - zmieszała się trochę - I żebyś o mnie pamiętał.

- Będę o tobie pamiętał. - odpowiedział krótko i po prostu, z ciepłym uśmiechem. - Zdjęcie mi możesz swoje dać. Jak masz jakieś. - dodał parę kroków dalej jakby to by mu wystarczyło na pamiątkę. - I co gadasz jakbyśmy mieli zaraz się rozstać? Na razie idziemy na herbatę. Potem do tego hotelu. A potem się zobaczy. Musimy znaleźć ten bar tego… No tam co ma czekać ten koleś na nas… A potem tam do wieżowców by oddać tą paczkę. To jeszcze nam tu trochę pewnie zejdzie. - dodał trochę się obruszajac jakby to ona miała zamiar go spławić i pozbyć się jak najszybciej. No ale dało się wyczuć, że to trochę przesadzone i na pokaz więc pewnie się zgrywał.

- Naprawdę umówiłaś się z nią na drinka? Z tą rudą? Ze strzelbą i detonatorem? - w końcu zapytał jakby mimo wszystko nie mógł w to uwierzyć. Popatrzył na idącą obok blondynkę sądząc chyba, że może jednak żartowała z tym drinkiem z hersztem bandy.

- Tak, co w tym dziwnego? Przecież ci mówię że ją polubiłam i wydawała się bardzo sympatyczna - blondynka zamrugała chyba szczerze zdziwiona ostatnimi pytaniami, ale na nie odpowiedziała bez uciekania od tematu. - Mam tylko nadzieję, że jeśli już dojdzie do tego, spotkamy się za miastem. Nie podarowałabym sobie, gdyby przeze mnie ją złapali, lub miała inne kłopoty… ej Danny? - teraz ona zaczęła swoją serię pytań - A powiedz jakie te zdjęcie byś chciał? Albo raczej w czym? I czy… ekhm, ej Danny masz dziewczynę?

- Eee… dziewczynę? - zapytał trochę spłoszonym tonem. Ale w końcu uśmiechnął się nonszalancko. - Nie. - odparł krótko i zdecydowanie a ten bezczelny uśmieszek nie schodził mu z twarzy. - A te zdjęcie to takie normalne. Do portfela. - zakreślił wolną ręką w powietrzu niewielki prostokącik właśnie taki w sam raz jak do portfela.

- Nie masz? - lekarka popatrzyła na niego czujnie, sprawdzając czy żartuje. Wydawał się szczery, mimo wszystko, więc zanim pomyślała rzuciła kolejne pytanie - A chcesz mieć?

- Noo… No raczej tak. Trzeba w końcu jakoś zaludnić tą farmę dzieciakami no a samemu to z tym nieco trudno. - powiedział całkiem lekko i wesoło a humor mu widocznie dopisywał.

Quirke parsknęła speszona, mimo tego uśmiechała się wesoło i patrzyła na kowboja z zaciekawieniem. Nawet dla lepszego efektu zmrużyła jedno oko.
- Jeśli lubisz blondynki miałabym dla ciebie pewną propozycję. Otóż nie mam chłopaka, ani dziewczyny. Te drinki to takie przyjacielskie - paląc buraka zaśmiała się cicho - Co prawda nie wyglądasz… znaczy. Nie pasuje ci taca z drinkami, ale… tak lepiej i poza tym… ekhm, wygląda pan naprawdę zdrowo, panie Toth - spoważniała na koniec - I dobry z pana człowiek.

- Taakkk? - Dany roześmiał się i nieco przeciągnął swoją odpowiedź. Zrobił minę i poklecił głową jakby obracał w myślach tą propozycję. - Czzylliii… - zaczął obracając wolną reką jakiś niewidzialny zawór jak tak niby na poważnie się nad tym zastanawiał. - Proponujesz mi chodzenie? - zapytał uśmiechając się do niej szelmowsko i trochę obniżając głowę by być bardziej na jej poziomie.

Odpowiedź Quirke nie zawierała słów, te ciężko jej przychodziły w tym momencie. Wykorzystała okazję, że ranger zrównał się z nią i pocałowała go, przytrzymując delikatnie za policzek. Tym razem obyło się bez stawania na palcach, wyszło bardziej naturalnie i, miała nadzieję, zrozumiale niżby miała używać słów.

- Rozumiem. - powiedział z łagodnym uśmiechem gdy znów się wyprostował. A ten pocałunek przyjął i oddał całkiem chętnie i przyjemnie. - Chyba mogę pójść na taki układ. - dodał kiwając nonszalancko głową i nadstawiając swój wolny łokieć jakby zapraszał ją do tańca.

- A nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli któregoś ranka zastaniesz w naszym łóżku gołą kelnerkę? - lekarka gadała radośnie, chętnie przyjmując oparcie i mocno je przytuliła - Tak tylko pytam pro forma, niczego nie planuję, ale czasami różnie bywa. Nie wierzę… naprawdę się zgodziłeś - zaśmiała się - Będzie super, zobaczysz. Nie pożałujesz… bo nie robisz tego z litości, co? - drgnęła.

- Z taką ślicznotką jak ty? I do tego taką modrą? No wiesz, chyba nawet jakieś gołe kelnerki w naszym łóżku bym przeżył. - wydawał się być w świetnym humorze jakby był zgodny i pogodny na takie detale skoro zawarli główny deal. I tak sobie paradowali środkiem słonecznej ulicy z wolna zbliżając się do domu sympatycznych staruszków. Zobaczyli ich z daleka, znowu grzebiących w ziemi. Na widok młodych pomachali do nich wesoło, a Teksańczycy odwzajemnili gest.