Pomieszczenie jadalne, poziom -2

Altego potrząsnęła ponownie głową, jakby nie potrafiąc przyjąć do wiadomości rezultatów losowania. Odprowadziła odebrany jej czarny kamyk spojrzeniem tak złym, że gdyby generowało ono choć małą cząstkę promieniowania, kamyk najpewniej w jednej chwili uległby całkowitemu stopieniu. Dziewczyna zagryzła swe usta przenosząc wzrok na równie zawziętą twarz Magika i nie omieszkając przy tym dostrzec pełnego złośliwego zachwytu wzroku Lilii.

- Zostaliście wybrani - powiedział Mędrzec oddając woreczek z kamykami Księgarzowi - Zjedzcie obiad, a potem zgłoście się do Ostrego po narzędzia. Będę czekał niecierpliwie na wieści z Dna.

- Jeszcze ja - zza pleców albinoski popłynął znienacka niski chrapliwy głos, którego dźwięk zabrzmiał w jej uszach niczym zgrzyt przeciąganego po osełce noża - Ja pójdę z nimi. Na Dno droga daleka, wiele na niej okazji ku temu, aby zgrzeszyć. Lepiej, aby ktoś trzymał na nich oko.

Altego odwróciła się w miejscu spoglądając na Trzyłapkę wzrokiem pełnym mieszaniny zdumienia i niezadowolenia, ale nic nie odrzekła, ponieważ ubiegł ją klaszczący w dłonie Mędrzec.

- Zaprawdę ukochał cię nasz Pan, Trzyłapko - powiedział z emfazą przywódca Enklawy - Nasza wdzięczność z tobą i nasze modlitwy. Jestem pewien, że twoi towarzysze wyprawy przyjmą cię z wielką wdzięcznością.

Monstrualna mutantka skinęła w odpowiedzi niemo głową, omiatając wzrokiem postacie Altego, Magika i Łasicy i zatrzymując je koniec końców na Świrku.

Przez kilkudziesięciu zgromadzonych przy stołach mieszkańców Enklawy przeszedł stłumiony pomruk będący wyrazem ulgi i wdzięczności. Poklepywani przez sąsiadów po ramionach, wybrańcy losu zasiedli przy metalowych stolikach sięgając po wypełnione odżywczą papką płytkie tacki. Chociaż nikt nie wyrzekł tego na głos, wszyscy zdawali się myśleć o tym samym.

Czekając cierpliwie na swą kolej przy stołach, nie słyszeli, by Mędrzec poprosił o pomoc kogokolwiek z pierwszej grupy.

Pierwsza grupa składała się z ludzi pozbawionych zauważalnych defektów genetycznych, względnie zdrowych i pełniących w większości przypadków odpowiedzialne funkcje, na jej resztę składali się zaś członkowie ich rodzin. Mimo ustawicznie powtarzanych zapewnień o równości od kilku lat dało się zauważyć, że społeczność Enklawy dzieliła się powolutku na dwie kasty, lecz wszyscy mieszkańcy zdawali się godzić z tym rozpadem na bardziej i mniej uprzywilejowanych. Powodem takiej biernej akceptacji były w dużej mierze brane za dobrą monetę wyjaśnienia Mędrca i jego zaufanych doradców. Ryzyko rozpowszechnienia chorób dziedzicznych i troska o zachowanie czystej krwi zaowocowały już dawno zakazem jakichkolwiek związków pomiędzy zdrowymi obywatelami Enklawy, a tymi jej rezydentami, którzy przejawiali zauważalne deformacje. Zakaz zawierania małżeństw czy nawet uprawiania grożącego niepożądaną ciążą seksu poszedł z biegiem czasu dalej, przejawiając się rozgraniczeniem przestrzeni mieszkalnej czy nawet wprowadzeniem odrębnych pór posiłków we współdzielonej kantynie.

Druga grupa, złożona z ludzi obarczonych coraz dalej postępującymi mutacjami bądź ich krewnych, po kilku latach łagodzonej różnymi przychylnymi gestami separacji zaczęła odczuwać przyczepioną sobie etykietkę pośledniejszej klasy, otrzymując coraz więcej uciążliwych zadań związanych z utrzymaniem upadającej infrastruktury Enklawy.

Różnica w podziale obowiązków i przywilejów stawała się coraz wyraźniejsza, ale nauczeni długimi latami posłuszeństwa członkowie podziemnej społeczności nie kwestionowali otwarcie tego aprobowanego od dawna układu, godząc się na reguły przyjęte zapewne jeszcze przed narodzinami obecnego przywódcy Enklawy.

Pomieszczenie jadalne, poziom -2

Świrek usiadł na swoim miejscu, wciąż zamyślony. Poczuł czyjąś wielką dłoń na ramieniu i skulił się odruchowo przed ciosem. Nie był to jednak wstęp do kolejnych prześladowań Trzyłapki, a zdeformowana, lecz uśmiechnięta na swój groteskowy sposób, twarz Buziaka. Stosunkowo niski cargo usiadł koło niego poświstując przy każdym oddechu.
- No, teraz to masz przejebane, Świrek - szepnął, sprawnie rozdzielając oddech między kolejne łyżki papki - Trzyłapka będzie miała cię tam, gdzie chce. Rozszarpie cię.
- Błaaah, będzieee miaaaał tam swooojego braaata. - odpowiedział mu Śpioch, kolejny cargo z owrzodzeniami na gardle utrudniającymi mi wymowę czegokolwiek - On ma noooołże, oooobrooooni go.

Młodzieniec spojrzał w stronę brata. Wyglądał jak zawsze surowy i zdystansowany. Wyróżniał się spośród wszystkich pokrzywionych sylwetek oraz umęczonych twarzy. Ciągle zachował swoje zacięcie i wolę. Było w nim coś wyniosłego, co odgradzało go od reszty zgromadzenia. Świrek wiedział, że brat go nienawidzi, przynajmniej jawnie odkąd pokłócili się po śmierci matki. On jednak nie potrafił wykrzesać uczuć związanych z rodzeństwem, kłótnią, czy tamtym czasem. Pamiętał wszystko, to oczywiste, ale nie oddziaływało to na niego już w żaden sposób.

- Nie. Raczej ucieszy go ten widok. - młody mężczyzna powiedział beznamiętnym głosem - Nie znosi mnie.
- To nie masz farta. - skinął głową Buziak - Bo reszta to już na pewno ci nie pomoże.
- Nie?... Znasz ich? - zaciekawił się Świrek.

Przyjrzał się Altego. Albinoska odróżniała się od innych i nie chodziło o jej genetykę. Fryzura, makijaż czy piercing były już jakimś świadectwem, ale wciąż nie były tym co przykuło jego uwagę. Młodzieńca przede wszystkim zainteresowała postawa i sposób poruszania się. Emanowała swobodą, wyzwaniem i swojego rodzaju pierwotną agresją. Przypominała nie tyle jednego z udomowionych mieszkańców enklawy, a bardziej dzikie zwierzę.
Przez chwilę Świrkowi wydawało się, że wychwycił wzrok kobiety, więc pomachał z delikatnym uśmiechem w jej stronę. Nie ma powodu, by nie przywitać się z kimś z kim będą ryzykować życie. Widząc to Śpioch szybkim ruchem zabrał jego rękę i warknął.
- Co rooobisz? Chceeesz by ci przeeetrąciłaaa te łaaapsko?
- No, lepiej byś się pilnował. To nie są żarty, kawał zdziry. - dopowiedział Buziak - Chcesz z nią mieć jak najmniej do czynienia. Zwłaszcza po tym jak Lilia się na nią patrzyła. Znowu coś się zjebało i w krótce poleje się jucha.
- Taaaa, bęęędzie rooozzzpierdoool. - potwierdził powolnie Śpioch.
- Niech się drapią po oczach, pizdy. - włączył się nagle wychudzony mężczyzna, Kopr. Jedyna skaza jaką posiadał to zarośnięte skórą lewe oko - Chociaż, chętnie, bym je wziął do siebie i pokazał co znaczy prawdziwy rozpierdol.
Mężczyzna wykonał parę sugestywnych ruchów siedząc na ławce. Zarówno Śpioch jak i Buziak spojrzeli na niego karcąco, bo zrobił dużo więcej hałasu niż było to dozwolone.
Przez chwilę jedli w ciszy. Świrek rozejrzał się po sali, ale nie mógł dostrzec ostatniego członka ich wyprawy w tłumie.
- A Magik? Znacie Magika? - szeptem zapytał sąsiadów.
- Ooooo... - ożywił się Śpioch, lecz Buziak szybko mu przerwał.
- Magik to dopiero. Nie słyszałeś o… - jednak i jemu zostało przerwane, gdy Świrek odwrócił się do tyłu pod wpływem dotyku na plecach.

Za nim stała mała wychudzona dziewczynka. Połowa jej twarzy była zapadnięta i na skórze odciskała się wyraźnie szczęka oraz pusty lewy oczodół. Dziewczynka trzymała mężczyznę za szatę delikatnie pociągając za nią.
- Mama mówiła, że już nie wrócisz, bo jesteś za słaby na Dół. - mówiła bardzo cienkim głosikiem poświstując w przerwach między słowami - Czy mogę twoją porcję? Nie będzie ci potrzebna, prawda?
Świrek spojrzał na nią ze współczuciem. Dziecko było starsze niż wyglądało, ale niedożywienie nie pozwalało jej wyrosnąć. Owrzodzenie na czaszce musiało ją bardzo swędzieć i niestety tak zostanie do końca życia. Uśmiechnął się do niej smutno, zebrał w szmatkę to czego nie zdążył zjeść i wręczył w jej malutkie rączki.
- Nie, masz rację. Masz mądrą mamusię. Idź już do niej.
Wlepił wzrok w swoją miskę, krzywiąc się z nagłego protestu żołądka.

Świrek powoli wyczołgał się z szybu. Kiedy był młodszy był w stanie się wyprostować w tym miejscu, ale te czasy dawno minęły. Pomieszczenie dawnego rekuperatora zawsze go uspokajało. Wprawdzie smród i zaduch był nie do zniesienia na dłuższą metę to jednak było w nim coś co naprawdę było jego. Nie ulegał złudzeniom, wiedział, że nie był jedynym, który znał to miejsce, raz nawet nakrył tutaj bardziej zdesperowaną parę, ale wciąż, było to miejsce, gdzie był w stanie chwilę przystanąć.

Pomieszczenie te było malutkie, zaledwie 2 na 2 metra dodatkowo sufit już na wysokości 1.40m. Lwią część klitki zajmował stary rekuperator. Urządzenie to pozbawione było już wszystkiego co wartościowe, jednak obudowa, zbyt ciężka i toporna, by opłacało się ją wyciągać, pozostała. Pod nią, zaś, jego skarby.

Wymacał przerwę w podłodzę, gdzie kiedyś wkładał swoją rączkę, by dostać się do schowka. Obecnie, po tylu latach nie byłby w stanie nawet dobrze przyjrzeć się tej szczelinie.
Świrek chwycił palcami za obudowę urządzenia i z cichym stęknięciem podniósł blok metalu. Był coraz słabszy, jego mięśniom brakowało protein, jeszcze trochę i nie będzie w stanie podnieść go bez dźwigni. Naprężanie się materiału rozeszło się echem po tunelach szybko ginąc w szumie wentylacji.

Pośpiesznie zaczął przeglądać swoje skarby. Wszystko było na miejscu. Drugą ręką chwycił za apteczkę oraz worek z narzędziami. Mogą mu się przydać. Spojrzał, na uważnie, posegregowane fiolki. Nie miał żadnego futerału w których mógłby być bezpieczne, jedynie jego wtryskarka była odpowiednio przystosowana do noszenia takich delikatnych ampułek. Uzupełnij ją każdorazowo wyczekując syknięcia, gdy kolejne pojemniki zamykały się ze swoją drogą zawartością. Był gotowy do drogi.

Wypatrzył na dnie swojego schowka połyskującą rzecz. Czując powoli ciężar urządzenia z trudnem nachylił się i chwycił obiekt. Była to mała plastikowa rączka, karykaturalnie doskonale umięśniona. Zaciśnięta obecnie w pięść i gotowa do walki. Przyjrzał się jej z zaciekawieniem. To był jeden z jego starych skarbów. Pamiętał go.

Brat przyszedł po jednej ze swojej wypraw. Rzucił mu to, jako prezent. Wtedy, jako dziecko wgapiał się w tę rękę długo. W to jak specyficznie działały jej stawy. W to z jakim kunsztem przygotowano jej wykończenia. Wpatrywał się też w brata, który wracał z tego innego świata. Miał nową bliznę, trochę nowych dziur w kurtce. Świrek wyobrażał sobie niesamowite znaleziska, które tylko czekały na odkrywcę. Tak bardzo chciał, by brat zabrał go ze sobą. Prosił go, błagał, żądał. Chociaż raz. Chociaż, by znaleźć cudowne lekarstwo. Chociaż, by uciec na chwilę od głodu i beznadziei. By uciec od pogłębiającego się kaszlu. Nienawidził się za to. Nienawidził, że jest tchórzem… że jest słaby… że nic nigdy nie może zrobić. Nienawidził brata...

Rekuperator z łoskotem upadł na ziemię. Świrek w panice szukał swojego pudełka, skulony pod ścianą.. Gdy go znalazł drżącymi rękoma wyłuskał tabletkę ze środka i włożył pod język.
Trzymając się za pierś odmierzał oddechy. Po dłuższej chwili podniósł głowę, przecierając rękawem łzy. Uśmiechnął się na widok przed nim.
Rekuperator upadł, przygniatając plastikowe ramię, które teraz wyprostowane, było wycelowane prosto w niego jakby należało do przygniecionego malutkiego człowieczka wołającego o pomoc. Świrek roześmiał się serdecznie i zaczął wyczołgiwać się przez szyb. Niedługo mieli wyruszać.

Magik spojrzał na Mędrca pozbawionym emocji wzrokiem.

Cóż, ktoś to musi zrobić. Padło na mnie. W sumie coś nowego zawsze można zrobić. Pytanie tylko, kto mnie zastąpi przy agregatach prądotwórczych jak coś się zepsuje?

Monter wziął swoją porcję odżywczej papki i usiadł przy jednym ze stołów. Jadł powoli, potem przesunął do połowy opróżniony talerz w stronę Świrka.

-Trzymaj, ja i tak nie potrzebuję dużo, najedz się, będziesz potrzebował sił. Pytacie, czy ktoś coś o mnie wie, hmm, no coz naprawie wszystko praktycznie z niczego dajcie mi tylko czas. A co do propozycji przepychania, wystarczy dobrze umiejscowiony ładunek i samo się odetka.

Kilku najbliżej siedzących spojrzało na Magika z ukosa nie podzielając jego chorobliwego upodobania do pirotechniki; nikt jednak nie pozwolił sobie na słowo krytyki okazując w ten sposób wdzięczność za odstręczającą pracę, którą technik dopiero miał zrobić.

-Wolałbym, aby nikt nie chorował, ale zastanawia mnie, czemu tak długo z tym zwlekano. Dopiero jak się zatkało, to wysyłają kogoś do gównianej roboty. Nie, żebym marudził czy coś, ale no wiecie tak mnie naszło...

Opierając się łokciami o krawędź stołu Magik powiódł spojrzeniem po swoich sąsiadach.

-Za dużo gadasz - do jego uszu dobiegł niski pomruk siedzącej naprzeciwko Łasicy Trzyłapki - Idź się lepiej pakować, daleka przed nami droga.

Pomieszczenia użytkowe, poziom -2

Mędrzec przysiadł na skraju starego metalowego krzesła i przeniósł pytające spojrzenie na stojącego obok stołu Ostrego. Brat przywódcy Enklawy skinął mu w odpowiedzi z aprobatą głową, a potem zerknął przez ciemną taflę weneckiego szkła na jedzących po drugiej stronie ściany przedstawicieli podrzędnej kasty.

- Łatwo poszło - rzekł Ostry zakładając ręce za plecy i taksując nieświadomych obserwacji ziomków bacznym wzrokiem - Ale dlaczego Magik? Nosacz nie był lepszy? Magik bardziej się nam przyda, lepiej, żeby nie utonął w gównie.

- Nie możemy za każdym razem losować tylko malkontentów - odpowiedział Mędrzec - Oni są zdegenerowani, ale nie głupi. Zwłaszcza tacy jak Altego. Jest na swój sposób bardzo przenikliwa.

- Nie lubię jej - wygłosił oczywistą oczywistość brat starca - Staje się dla nas coraz większym obciążeniem. Jeszcze nie jątrzy, ale przykuwa uwagę młodzieży.

- Będziemy jej poświęcać więcej uwagi. Nie martw się na zapas. Zresztą Trzyłapka też jej przypilnuje. Trzyłapka, szlachetny kamień w glinianej koronie tej kasty. Dlaczego Bóg musiał osadzić tak silne i prawe serce w tak szkaradnej oprawie?

Kiwając ze smutkiem głową Mędrzec podniósł się z krzesła, spojrzał raz jeszcze poprzez weneckie lustro, a potem podał bratu torbę z akcesoriami służącymi do losowania Bożych wysłanników.

- Wewnętrzny suwak coraz częściej się zacina - oznajmił z wyrzutem - A ja mam zgrabiałe palce. Kiedyś nie zdążę domknąć właściwej komory i naprawdę zaczniemy wybierać przypadkowych kandydatów. Napraw to proszę.

Pozostawiając wpatrzonego w przestrzeń kantyny brata, przywódca Enklawy wyszedł powolnym niedołężnym krokiem z sekretnego pokoju.

Jednego z wielu podobnych w plątaninie korytarzy i szybów pod Górą.

Korytarze Enklawy, poziom -4

Podobno jeszcze dekadę wcześniej konserwatorzy Enklawy dokonywali regularnych napraw na dolnych kondygnacjach podziemi, ale obecnie większość z nich już nie żyła albo okazała się tak niedołężna, że na rozkaz starszyzny zaprzestano wszelkich prac konserwacyjnych w nieużywanych obszarach.

Droga do osadnika nieczystości biegła przez taki właśnie obszar: labirynt zatęchłych korytarzy i przejść, ciasnych klatek schodowych o skorodowanych barierkach i przekrzywionych na zawiasach drzwi wiodących ustawicznie w dół, w ukryte w smolistym mroku podziemia najniższych poziomów Enklawy. Ochotnicy mieli niejednokrotnie okazję zapuszczać się tam w większych grupach w poszukiwaniu śmieci mogących posłużyć mechanikom za materiały naprawcze do coraz bardziej wyeksploatowanych systemów podtrzymywania bazy, ale zawsze zachowywali ogromną ostrożność i pilnowali się wzajemnie. W ciemnościach podziemi można było natknąć się na tajemnicze metalowe drzwi, których nie potrafił sforsować najsilniejszy Łowca Enklawy; na tajemnicze maszyny o niepokojących kształtach, przeżarte rdzą i rozpadające się w rękach; na martwe konsolety pełne przycisków z miniaturowymi literkami i pokrytych grubą warstwą kurzu szklanych ekranów.

Były to skarby należące do poprzedniej epoki, do zamierzchłych już czasów Karmazynowego Zmierzchu, heroicznych Praojców i budzącej trwogę Czerwonej Ścieżki, która pochłonęła ich na zawsze. Przekazywane z pokolenia na pokolenie opowieści zacierały coraz więcej szczegółów, nadając historii Enklawy co rusz innego znaczenia i budząc swą enigmatyczną treścią coraz więcej kontrowersji.

Przeciskający się przez wąskie futryny drzwi Świrek próbował wyobrazić sobie rozświetlone mętnym blaskiem latarek pomieszczenia za dawnych czasów, skąpane w poświacie elektrycznych lamp i ogrzane czymś, co niemal nieczytelne już książki serwisowe nazywały klimatyzacją. W niektórych mijanych pokojach znajdowały się metalowe ramy zniszczonych łóżek, pozbawionych materacy i budzących żałość w sercu widokiem pozrywanych sprężyn. Kiedyś musieli tu mieszkać ludzie, zresztą mieszkali zapewne na wszystkich poziomach podziemnej bazy. Świrek nie miał pojęcia, jak wielka mogła to być społeczność, ale nie mógł się oprzeć wrażeniu, że pozostali przy życiu członkowie Enklawy bez trudu zniknęliby w tak licznym gronie.

Oświetlenie na dolnych kondygnacjach nie funkcjonowało od wielu lat, rozszabrowane przez dawno już nieżyjących konserwatorów, którzy ustawicznie potrzebowali nowych żarówek czy bezpieczników niezbędnych do zapewnienia światła w kilku najwyżej położonych obszarach starej bazy. Wyposażeni w latarki z ręcznymi dynamami, młodzieniec i jego towarzysze bez przerwy naciskali palcami na rączki urządzeń wytwarzając siłą swych mięśni i ścięgien śladowe ilości prądu niezbędne do generowania snopów światła.

Ważąca prawie sto pięćdziesiąt kilogramów mutantka podążała w czujce całej grupy, wiedziona podzielanym przez większość wybrańców przekonaniem, że gdzie wlezie taki olbrzym, tam bez trudu poradzą sobie pozostali. Uzbrojona w trzy obsługiwane symultanicznie latarki, Trzyłapka rozświetlała mrok opustoszałych czeluści na podobieństwo plomienistego krzewu, z którego Pan przemówił do Mojżesza ostrzegając go przed grzesznymi wynaturzeniami komunizmu.

Wyobraźcie sobie mozolną podróż w trzewia starej podziemnej bazy, poprzez pozostałości sprzed kilku pokoleń składające się zbiór całkowicie Wam obcych przedmiotów i pomieszczeń, których przeznaczenia możecie się tylko domyślać. Wszyscy macie latarki z ręcznym dynamem oraz prowizoryczne narzędzia mające posłużyć do przeczyszczenia osadnika: metalowe pręty, klucze francuskie, brzeszczot piłki do metalu, takie tam rzeczy. Ktoś chciałby pokrzepić resztę dobrym słowem?