Kule świstały i odbijały się od karoserii wozu. Walter musiał przyznać… czuł się nieswojo. To nie koniecznie był jego typ zabawy… prawda, sportowo, gentelmeńsko dać komuś w mordę, ale...
- Tej, Big, to normalne tutaj, że każdy chce ci odstrzelić dupę?

- Jak masz zapasową klamkę to bym pożyczył… wiesz, może strzelec ze mnie kiepski, ale mam dobre oko ręka… - psycholog uśmiechnął się krzywo - ...no, byłoby lepsze gdybym nie czuł się jak gówno, ale zawsze im więcej napieprza tym lepiej, nie? Wiesz, masz większego pietra, że ci odstrzelą jaja…

- Masz glocka i nie przepierdol na głupoty. - odpowiedział Big, wyszarpując z kabury udowej swoją broń boczną glocka 17. - i pamiętaj dziurą zawsze do przodu!

- Aye, aye cap’n… - odpowiedział tylko Amerykanin ruskiego pochodzenia. W końcu… jak walczyć… to o siebie, za siebie, dla siebie. Rodzina nie zapomniała, to nie zapomnieć o Rodzinie!

Dla pewności sprawdził stan pestek w przedłużonym 31 nabojowym magu i zamknął z powrotem. Był Amerykaninem do cholery. Nie raz trzymał broń w łapie… tylko coś rzadko strzelał, ale podstawy kurwa znał. Kto nie znał? Ten nie był gościem ze Stanów!

...i wtedy wszystko się zaczęło...

Tylko kilka kul trafiło w karoserię kiedy ich terenówki gładko pokonały trasę do umówionego miejsca spotkania. Jeśli enigmatyczny “Kurier” był w pobliżu to hałas jaki robiły samochody i zgraja ok 12-15 motorów za nimi (zgodnie z obserwacjami Pazurów) obudziłby umarłego i póki co wybijały się jeszcze ponad odgłosy formującego tornada. Stanęli nagle w tumanach kurzu. Niejeden hibernatus zaklął z nerwów i zaskoczenia gdy zarzuciło ich do przodu przy gwałtownym hamowaniu. Dobrze było zapiąć wcześniej pasy. Kierowcy Toyot uformowali z aut literę V, standardowy manewr małych oddziałów taktycznych w sytuacji gdy trzeba było utrzymać jakiś teren.

Znajdowali się ok 6 m od połamanego ogrodzenia z drutu kolczastego otwartego przerdzewiałą, wypadającą z zawiasów bramą, na uklepaną drogę przez pustynię. Ogrodzenie było dziurawe i zdecydowanie widziało lepsze czasy. Kilka postaci mogło próbować przedostać się przez powstałe przez lata wyrwy. Strategicznie pozycja była dość dobra, motocykle nie mogły od tak po prostu wjechać za nim, bo zostały by poszatkowane gradem kul. Natomiast słabe punkty przez które można się było przedostać nie nadawały się dla jednośladów. Niewykluczone, że wrogowie będą próbować ich okrążyć i zaatakować z kilku kierunków, ale musieli to zrobić na piechotę i przy zbliżającej się burzy. Obrońcy znajdowali się w korzystniejszej sytuacji będąc lepiej przygotowanym na starcie z żywiołem. Jakieś trzy metry za plecami całej grupy leżał urwany i częściowo zasypany silnik samolotu pasażerskiego rozpadający się na kilka większych kawałków. Na prawo od nich znajdowało się przejście przez kokpit cywilnego transportowca w kierunku szeregu szkieletów myśliwców. Z kolei po lewej, jakieś 12 m dalej zauważyć można było wrak dwupłatowca przewróconego na bok…

Pierwsze chwile po desancie z wozów były pełne chaosu.
Dykhovichny z glockiem w łapie ruszył nisko do bagażnika Toyoty by go otworzyć i chwycić swoją torbę. W swojej pazerności i prześwitach zmysłu handlowego dostrzegał szansę. Jeśli dobrze ogarniał słowa Big Toma to wszystko mogło być na wagę złota lub gówna.

Nie obchodziło go specjalnie co działo się wokoło. Prawda, rejestrował i brał pod uwagę, ale nie miał zamiaru zdechnąć jak pies. Torbę trzymał obok siebie, by znaleźć się w kuckach za silnikiem Toyoty ze spluwą wycelowaną w teren przed nim. Za nim był zasypany silnik i wrak samolotu. Droga odwrotu była raczej prosta. Teraz on albo oni.

"Kurwa… taki chrzest na żołnierza Rodziny." Nikolayevich nie ukrywał przed sobą - miał pietra, ale pokazanie tego przed innymi byłoby słabością. Starał się szybko ogarnąć reakcję organizmu na bodźce. Cokolwiek co da radę wspomóc, a raczej minimalizować, przykrości jego podłego stanu, który nie był aż tak opłakany.

Amerykański rusek rzucił głośno i władczo do nieogarniającego gościa w garniaku. Parodią było to, że sam był w garniaku i to nawet bardziej odpicowanym.

- Strzelaj do gości co jadą by zabić i tyle! Kurwa! Oraz bezsprzecznie się słuchaj mundurowców! Chodź do mnie za silnik, kuzynie!

Biznesmenowi nie zajęło długo kalkulowanie zysków i strat, po chwili znalazł się przy jedynym gościu spoza najemników, który zdawał się wiedzieć co robi. Bradowi Pittowi nie ufał. Nawet nie z powodu tego co robił czy mówił - twierdząc, że jest tym prawdziwym aktorem. Po prostu nie do końca dowierzał swoim szarym komórkom, gdy na niego spoglądał. Nikt nie mówił mu zbyt wiele o potencjalnych problemach związanych z wybudzeniem z hibernacji, a już na pewno nie o długotrwałej i wyraźnej halucynacji. Niemniej po eksperymentalnej przecież technologii wszystkiego można było się spodziewać. Ostatnie co pamiętam to hibernacja i pobudka jakieś 3 minuty temu ze strzykawką wbitą prosto w serce. - Po chwili zebrał się za trzy najważniejsze pytania które kołatały mu się po głowie:

- Który mamy rok? Czemu jesteśmy na pustyni? I dlaczego do nas strzelają? .

Nie oczekiwał odpowiedzi w obecnej sytuacji niemniej póki kule na nowo nie zaczęły świstać nad ich głowami nie widział przeszkód do tego by zapytać.

- W skrócie, świat który znamy nie istnieje, ale Rodzina o nas nie zapomniała, kuzynie. Teraz my albo oni. Oni chcą Ciebie zabić, bo pamiętasz, ale ty nie chcesz umrzeć, więc musisz zabić. - sypały się surowe i trzeźwe słowa gościa z brodą w odstrzelonym, połyskującym stroju i z glockiem w łapie

- Osłaniamy siebie nawzajem. Mundurowcy są z Rodziny i dowodzą. Rodzina nie zapomina. Semper Fi!

Kule które rozorały karoserię wydawały się Jacobowi aż nadto realne. Wszystko zadziało się błyskawicznie, a sprawność w ruchach i koordynację u swoich niechcianych opiekunów widział tylko kilka razy w życiu. Dawno temu, w Iraku i Afganistanie, tak działały tylko chłopaki z Delty. Raz czy dwa widział też parę grup szturmowych Fok. Patrzył na nich z podziwem, ale też nie ciągnęło go w ich stronę. To byli ludzie, którzy śmierć mieli za nic, a on do wojska nie poszedł zginąć tylko spłacić kredyt studencki. Do cholery był tylko paramedykiem w pododdziale piechoty!

Wyskoczył z auta i pomimo słabości mięśni i ogólnego harmidru pochylony ruszył do bagażnika. Darciem mordy przez mundurowych nie zaprzątał sobie głowy, oni zawsze darli mordę. Wiele się nie zmieniło pomimo kilkudziesięciu lat w hibernacji. Wyciągnął drżącymi dłońmi ze swoich betów wysłużonego Colta 1911 - klasyczny model oficerski, sidmionabojowy. Przykucnął za oponą Toyoty - z doświadczenia wiedział, że zawieszenie auta i felga lepiej zatrzymują kule niż cienka jak papier blacha karoserii. Sprawdził magazynek, przeładował. “Jasny szlag” - zaklął w duchu, jak mu się kurewsko trzęsły ręce.

- Kurwa - krzyknął wściekły - nie tak to miało wyglądać!!! - Nie po to zaryzykował wszystko i rzucił się w przyszłość dla córki, by teraz zdechnąć na pustyni. Miał nadzieję, że wyjdzie z tego żywy… musiał odnaleźć Jenny.

- Może i nie tak, ale tak właśnie jest! Semper fi, kuzynie! Śmierć wrogom Rodziny! - odkrzyknął Walter.

“ Kuzyn ? Rodzina? O czym oni pierdolą ? “ - zastanawiał się Johnny całkiem poważnie, choć przelotnie. Nie miał teraz na to czasu. Przyjął do wiadomości to co mu “kuzyn” powiedział i nie ważne było czy przez omyłkę traktował Wicka jako kogoś z rodziny. Ważne, że w to wierzył - a wiara w biznesie była niczym solidny kapitał który można było wykorzystać. Wiara inwestorów sprawiała że akcje szły w górę i odwrotnie brak wiary w powodzenie firmy szybko obniżał jej wartość tak czy inaczej prowadziło to często do samospełniającej się przepowiedni. Nie wiedział o czym mówią nieznajomi, ale przyjmował do wiadomości, że póki co, stoją po tej samej stronie barykady i starają się ją ochronić.

Czekali minutę, może dwie. Zawodzenie wiatru stawało się coraz głośniejsze, a nerwy wśród całej grupy były coraz mocniej wyczuwalne. W końcu, ciszę przerwało wywoływanie przez krótkofalówkę. Potem dał się słyszeć głos, który już niestety rozpoznawali:

- No i co tam słychować u was miastowi? Jesteśmy wszyscy w takiej samej przejebaniutkiej sytuacji co, nie? Może odłóżmy broń i poznajmy się lepiej, he? Wujek Joe by was nie okłamał, co to to nie. Dacie nam kilka fantów, to może jakoś się dogadamy i rozejdziemy się zanim doleci do nas pierd z odbytu szatana co?

Mads przetrzymał przez chwilę klawisz krótkofalówki przy ustach po czym wypowiedział jedynie pojedyncze słowo.

- Nie.

Następnie wyłączył urządzenie i oparł swoje XM-8 o maskę auta. Pazury popatrzyły po sobie porozumiewawczo. Następnie sprawdziły gotowość swoich bobasów odbezpieczając je i szykując do niedzielnego spaceru.

- Jasne, krótkie info, jeśli ktoś coś zobaczy. Strzelać bez rozkazu. Krótkie serie. Każdy pocisk się liczy. - Recytował bez emocji ich dowódca, chłodno niczym robot.

- Aye, aye cap’n… - mruknął Dykhovichny...

W powietrzu zaczęły latać małe przedmioty, gdzieś w sąsiedztwie skrzypiały metalowe części samolotów atakowane kolejnymi podmuchami wiatru. Piasek w powietrzu nabierał mocy wdzierając się drobnymi ziarenkami wszędzie tam gdzie tylko mógł, a naprawdę nie powinien. Widoczność z każdą minutą stawała się coraz gorsza, jednak to jeszcze nie był szczyt możliwości tornada.

Rozstawili się następująco: od lewej Mads za silnikiem pierwszej Toyoty, do jego nogi przyciśnięty kucający Brad, który ciągle jeszcze ważył w dłoniach broń, jakby zastanawiając się jaką rolę tym razem przyjąć. Za belką łączenia przednich i tylnych siedzeń ustawił się Mallory z klasyczną emką opartą o otwarte drzwi samochodu. Ściskając swoje magnum przywarł do jego lewego boku Wick, miał możliwość obserwować sytuację za zamkniętą, ale nie kuloodporną szybą auta.

Big rozdzielił się z doktorkiem, który fizycznie przesunął się bliżej czoła drugiego pojazdu, by instynktownie znaleźć się przy zagubionej duszy w postaci świeżo wybudzonego Johna Wicka. Niezbyt wprawnie zajmował pozycję tylko utrudniając Doubies zastygnięcie w pół klęczącej pozycji strzeleckiej z wymierzonym w przeciwników Fallem.

Tom wziął na siebie najtrudniejszą rolę, bo został na tyłach Hiluxa i osłaniał otwartą lewą flankę rozerwanego poszycia kokpitu.

Zaczęły padać pierwsze strzały. To Pazury zaczęły stawiać rozproszoną ścianę ognia. Dysponowali bronią długą, która dawała sekundy przewagi nad uzbrojonymi tylko w boczniaki hibernatusami. To trochę jakby na mordobicie przyszli z nożami. Tyle tylko, że pięści było więcej i żadna z nich nie była do końca zamknięta. Każda ściskała mocno giwerę wprost z katalogu “Stare, ale jare”. Naboje kalibru 5,56 i 7,62 rwały coraz gęstsze powietrze. Przeciwnicy zaczęli stawiać własną barykadę z przewróconych na drodze maszyn. Miała się rozpocząć typowa walka pozycyjna. Jeśli ktoś wtedy padał na ziemię to bynajmniej jeszcze nie od trafienia.

Czekając, aż wróg się zatrzyma, bo po co wcześniej, Nikolayevich zaczął oddawać pojedyncze strzały w najbardziej skupione ludzkie grupki starając się celować w środek. Kurwa, nie ufał sobie w strzelaniu precyzyjnym, ale co tam, nie? Dwóch czy trzech w kupie? Wolna! Te parę sekund powinno dać mu wyczucie co do ciała, bo mu kurewsko nie ufał. Grunt to sprzątnąć dość ścierwa, by mieć spokój i reszta odpuściła! Pamiętał jednak by chować się za silnikiem Toyoty. "Kurna, głupio zaliczyć ciemność ostateczną, nie?" - przebiegło mu przez myśl.

Benett czuł jak dłoń poci mu się na rękojeści czterdziestki piątki. Musiał poczekać aż przeciwnik się zbliży. To była pukawka na mocny kaliber, jednak pełnię możliwości pokazywała na krótkim dystansie. Tym bardziej, że jego stan nie pozwalał na snajperskie wyczyny… Położył się na popękanym asfalcie tuż za kołem i wychylił się z pistoletem szukając godnego kuli celu.

Wick nie śpieszył się z oddaniem strzału z dwóch prostych powodów, które w zasadzie można było streścić do jednego. Nie kalkulowało mu się. Magnum był dużo bardziej skuteczne na krótkim dystansie to raz, a dwa każde wychylenie się zza w miarę bezpiecznej sterty blachy, za którą się schował zgodnie z wskazówką “kuzyna” groziło oberwaniem kulki. Urwał lusterko z samochodu i skulił się za silnikiem obserwując, dzięki niemu w miarę bezpiecznie okolicę, z której nadjeżdżał przeciwnik. Dopiero, gdy motory były już naprawdę blisko, a jeźdźcy przerywali na moment ostrzał - wykorzystywał chwilę by wystrzelić w z góry upatrzoną ofiarę. Lusterkiem i reakcją najemników na dewastację ich auta zupełnie się nie przejmował. Odkupi im jeśli będzie trzeba, zaś swe życie, mimo wszystko, cenił wyżej.

Barykada przewróconych maszyn rosła w oczach - osiem motocykli leżało na środku plącząc się orurowaniem w zasypaną piachem osłonę dla ich jeźdźców. Kolejne z impetem uderzały do przodu rozstawiając się pomiędzy stworzonymi przez walczących bezpiecznymi granicami zasłon. Pędziły rozbryzgując kurz i upadały tworzą swoistą drabinę do piekła. Miało ono nadejść już za chwilę choć jeszcze bez kierowców stalowych rumaków zsiadających z nich w mechanicznym biegu i przetaczających się na boki. Cele były w ciągłym ruchu. Widać było, że to dla nich nie pierwszyzna i tak samo jak umundurowano-cywilny oddział po drugiej stronie bramy nie mają zamiaru zdychać bez pamięci na pustkowiach. Ogień broni długiej zaczął muskać kolejne metalowe elementy, do których przywarli oponenci. Celność broni miała mało do rzeczy wśród rozgorywającego pandemonium natury. Mimo to, kto mógł to celował. Kto nie mógł walił na oślep pozbawiając pozostałych pozorów taktycznej skuteczności. Kule trafiały w cel głównie nieożywiony, ale i błyskały niebezpiecznie blisko cielesnej struktury. Pazury krótkimi komendami

- Trzecia, dwóch! - korygowały trajektorie ostrzału.

Szli długimi korytarzami rzucając jeszcze dłuższe cienie na wąskie ściany tunelu. Część z nich musiała się garbić. Szli gęsiego, a teren nie zawsze był suchy. Mimo to, wszyscy bez wyjątku czuli ulgę, że znajdując bezpieczne schronienie uniknęli kulminacji burzy oraz coraz gęściej latających w powietrzu kul.

- Te tunele są starsze ode mnie. Podobno kiedyś przemyt kwitł tutaj w najlepsze. Do tej pory kwitnie, ale głównym towarem są ludziska.

Przerwał ciszę pierwszych minut wędrówki Bobby “Kurier” House. Następnie odwrócił się szczerząc swoją kolekcję pożółkłych zębów, przy okazji oślepiając część grupy światłem małego reflektora, zamontowanego na jego hełmie. Było to jedyne źródło światła w tunelu.

W tych dziwacznych warunkach wydawał się jakimś groteskowym skrzyżowaniem pilota z górnikiem, który zbyt długo nie widział człowieka. Cały ten obraz stanowił jedynie półprawdę. Bobby, owszem, często podróżował samotnie, ale przede wszystkim był konwencjonalnym ekscentrykiem.

- Co prawda wali tutaj lekko szambem i stawiając nogi uważjcie na gryzonie, ale powinniśmy być w mieście w ciągu kilku godzin.

- Zatrzasnąłem klapę od wewnątrz. Była zamaskowana, więc w tej burzy… - Rzekł Big zamyślając się przez chwilę na temat ewentualnego pościgu.

- Powinniśmy mieć spokój - dokończył za niego Mads.

- Ano. Pieprzeni bikerzy. Na szczęście te “szczeniaki wojny” groźnie szczekają, ale nie gryzą zbyt mocno. Wybaczcie, że tyle gadam, ale kilka tygodni spędziłem na pustkowiach i miło wreszcie móc otworzyć jadaczkę.

Kapitan Mikkelsen jedynie przytaknął krótko nie chcąc obrazić przewodnika, ale lubił konkretne odpowiedzi.

- Dojdziemy tędy do miasta?

- Tiaa. Kilka godzin wycieczki synku i powinniśmy zobaczyć powitalne neony na waszą...

Nagle któryś z hibernatusów potknął się i upadł prosto w płytką, brudną wodę pod ich stopami.

- Zaraz… zaraz wstanę… Potrzebuję tylko…

Rozpaczliwie próbując się podnieść, a potem chociaż pozostać przytomnym John Wick nie był w stanie dokończył ostatniego zdania ponownie odpływając świadomością do krainy marzeń sennych. Była ona zdecydowanie bardziej gościnna, niż obecne miejsce. Choć mogło się to wydawać nie do pomyślenia dla drużynowego medyka, który na raz ukląkł przy słabnącym mężczyźnie obracając jego głowę tak, aby ten się nie utopił. Gdy ten stracił przytomność, najpierw spoliczkował go kilka razy, a po braku jakiejkolwiek reakcji sprawdził mu puls.

- Żyje...

Oznajmił beznamiętnym tonem “Anioł życia”, który, dokładnie jak żaden, ze współczesnych medyków, nawet nie słyszał o przysiędze Hipokratesa.

- ...ale szkoda tego wyszukanego garniaka. Niby mało praktyczny, ale na miejscu byłby wart pudełko “śrutu”. - Dokończył za niego “Buźka” Dubois, który pokręcił głową wzdychając.

- Nieście go na zmianę z Bigiem. Chcę jeszcze dzisiaj być na miejscu.

Ich dowódca również nie był zachwycony, ale zobowiązał się dostarczyć “towar” w jednym kawałku, więc rozkaz mógł być tylko jeden.

- Ja tam bym gościa zostawił kapitanie, chudzielec wygląda jakby i tak miał wykitować lada chwila. - Próbował argumentować Big Tom, ale chyba po prostu bardziej dlatego, że nie uśmiechało mu się taszczyć do Vegas dodatkowego balastu.

- Nie będę się powtarzał. - Podsumował wszystko bardzo krótko Mads ruszając na szpicy w dalszą drogę razem z przewodzącym “Kurierem”.

Po godzinie narzekania “turystów” i sapiącego Dubois, a po nim dyszącego Biga minęli pierwsze rozwidlenie dróg. Bobby wyjaśnił, że te i kolejne rozgałęziają się na jeszcze mniejsze odnogi i służyły głównie za stare składy przemytników. W dużej mierze są obecnie wyczyszczone albo zamaskowane. Inne odgałęzienia kończył się ślepymi uliczkami, a nawet kolejnymi zamaskowanymi wyjściami na Mojave. Na pytanie czy to bezpieczne? House uśmiechnął się każdym mięśniem swojej wymęczonej latami pracy twarzy mówiąc, że są dobrze “zabezpieczone”. Najwidoczniej o tunelach wiedziała tylko garstka osób, a wnioskując po upodobaniach staruszka do wysadzania rzeczy, zawierały za pewne różne wybuchowe “niespodzianki”. Po kilkudziesięciu minutach minęli kolejne skrzyżowanie, a po kolejnych dwóch godzinach jeszcze jedno, przy którym Bobby przystanął na moment. Podrapał się po brodzie i skręcił w jedną z czterech możliwych dróg, przy której ze ściany wystawała innego koloru cegła. Ta rzucała się w oczy, ale tylko dla sprawnego obserwatora. Ich przewodnik nie milkł ani na chwilę. Ciągle mamrotał coś do nich lub do siebie samego, ale wydawało się, że wie co robi. Po dłuższej chwili minęli jedno z prowizorycznych, opuszczonych laboratoriów chemicznych, teraz zupełnie już splądrowane przez narkomanów i pokryte grubą warstwą kurzu. Od tamtego momentu sufit stał się zdecydowanie wyższy, Chociaż strop wciąż sprawiał wrażenie jakby miał się zapaść i pogrzebać ich wszystkich pod gruzami to wyraźnie czuli ruch powietrza, a sam korytarz zdawał się bardziej suchy i uczęszczany.

W końcu dotarli do grubych krat zespawanych ze sobą tak żeby tworzyły drzwi, które House rozwarł przed nimi przekręcając wielki, pokryty rdzą klucz w starym żeliwnym zamku. Coś kliknęło w proteście i mężczyzna musiał naprzeć na wrota całym swoim ciężarem ciała, aby mechanizm ustąpił skrzypiąc głośno. Przepuścił wszystkich przodem. Znaleźli się całą grupą w małym pomieszczeniu, do którego dostęp Bobby odciął zamykając za sobą drzwi i zawieszając na skoblu wielką kłódkę. Dalej było już tylko z górki. Pomagali mu odsuwać na bok żelastwo blokujące, zamaskowane wyjście z tunelu, aż w końcu zobaczyli pierwsze promienie słoneczne. Kurier wyrzucił ręce do góry z uśmiechem na twarzy i energią hazardzisty wchodzącego do kasyna z pełnymi kieszeniami żetonów.

- Witamy w Vegas dziecino!

Jeśli po przebudzeniu czwórka mężczyzn znalazła się w zupełnie innym, nieznanym świecie to po wejściu do Vegas w roku 2054, przez chwilę poczuli się “prawie” jak w domu. Co prawda “prawie” wciąż robiło sporą różnicę, ale mimo wszystko znaleźli się na powrót w czymś, co na pierwszy rzut oka przypominało cywilizowane miejsce. Słońce nad ich głowami zdawało się wskazywać czas około późnego popołudnia. Zanim zdążyli dobrze przyjrzeć się okolicy i ku powszechnemu zdziwieniu Mads Mikkelsen odwrócił się do całej grupy i zaczął krótką mowę pożegnalną.

- Wykonałem swoje zadanie. Przekazuję dowodzenie następnemu stopniem czyli starszemu sierżantowi Weskerowi. Panowie powodzenia. - Zwrócił się spojrzeniem ku hibernatusom.

- Brad - skinął lekko głową osobie, którą choć trochę znał z poprzedniego życia zawieszając na nim nostalgiczne spojrzenie na chwilę dłużej niż na innych. - Pamiętaj o Shivie - mrugnął porozumiewawczo jak aktor do aktora.

- Pazury! - Zasalutował oddziałowi, który odwzajemnił jego gest tak sprawnie jakby byli złączeni jakąś nieznaną siła. W pewnym sensie byli, wspólne przelewanie krwi zawsze łączyło silnych mężczyzn mocniej niż jakiekolwiek więzy krwi. Zwłaszcza w trudnych czasach, a te zdecydowanie po 2020 roku nastały dla całych Stanów.

- Widzimy się jutro w zwyczajowym punkcie zbiórki. Odmaszerować.

Odwrócił się na pięcie i poszedł w przeciwną stronę niż reszta oddziału. Nie było pewne czy go jeszcze kiedykolwiek zobaczą, ale po ostatnich słowach, w najbliższej przyszłości nie warto było na to stawiać.

Sekundy w rażącej jasności zwyczajnego światła dnia mijały niepostrzeżenie, jak zakłady o najniższe stawki na ulicach Vegas. Ciszę po utopieniu w mroku ostatnich dźwięków kroków Madsa przerwał Tom:

- No Pannice, czas na nas, bo od godziny, jak już raz mówiłem, to nam tutaj nie płacą. Ty piękny i ty piękniejszy - wskazał na Brada, potem na Waltera - zbierać poległego i ruszamy na wschód zażyć odrobiny stęchłego aromatu największej szulerni Nowego Świata!

W czasie krótkiej, zagrzewającej do boju przemowy Biga, stary Kurier zdążył obejść oddział dookoła dwa razy i zmierzyć każdego z obecnych przymrużonym od półmroku spojrzeniem.

- Nie no, ja już ładniejsze widziałem i to tu niedaleko wyjścia, na rogu pod tysiąc pięćsetną szóstą latarnią, niż obecne. Nie będę jednak dyskutował o gustach, bo te wyrabiają się dopiero w odpowiednim wieku. Widać Wesker, jeszcześ mało w życiu widział, a zdecydowanie za mało żeś zmacał żeby mieć pewność co powinno się lubić. - Przerwał tylko po to żeby nabrać oddechu - już niedaleko, dwa zakręty i masa świateł oraz pokus przed Wami! Nawet na tej ostatniej prostej.

Wszyscy zbrojni uśmiechnęli się paskudnie, jak na wojsko na przepustce przystało. Big machnął ręką do na znak wymarszu i oddział ruszył z zalanej światłem czerwonawego neonu wąskiej zagraconej niepozornym złomem uliczki wprost w gorejącą blaskiem sztucznego oświetlenia głębię kolejnej odnogi rzeki wydeptanych w tonach rozrzuconych śmieci tras wielkiego miasta.

Nowo Narodzeni stawiali pierwsze kroki niepewnie oślepieni i ogłuszeni masami bodźców atakującymi ich zmysły w każdej sekundzie na wolnym powietrzu. Przed oczami przesuwały im się tłumy ludzi tak różnorodnych i kolorowych jak tylko umieli sobie wyobrazić. Pomiędzy chmarą obcych twarzy nie wydawali się nikim wyjątkowym. Mijali, tak samo jak ich Anioły, uzbrojonych po zęby przedstawicieli sztywnych reguł najemniczej służby. Widzieli równie zmęczonych, czy nawet nieprzytomnych, osobników jak oni sami. Nie mieli szans zgadnąć czy to alkohol, mordobicie, dragi czy zawały serca pokładały ludzi na ulicach. Zdawali sobie jednak sprawę, że wszystko to co było dla nich niecodzienne w Vegas stawało się normalnością. Inaczej sprawa miała się przy dokładnym oglądzie budynków. Te trzymały się posad, chyba tylko tonami kabli przewleczonymi przez każdy sypiący się załom muru, który mijali. Świetność umarła, został syf, styl i prowizorka, która żyła własnym życiem, w zależności od koloru, który ją otaczał. Każdy mijany szyld lśnił elektrycznym blaskiem.

Wszystkie obchodzone budowle, stragany, rozstawione beczki i inne punkty zborne dla ludności dudniły muzyką i kruszącym się realizmem. Droga była pełna krzyków euforii, znudzonych pomruków i zapętlonych obietnic o zwycięstwie. Skąpo ubrane panienki zaczepiały ich na ulicy, grubo odziani szulerzy nagabywali do zawitania w progi domów rozkoszy dla zmysłów. Okolica stała burdelami, ale każde spotkanie z przedstawicielami lokalnej społeczności stawało się hazardem. Na nic innego nie można było liczyć, ale też niczego więcej po Vegas nie należało oczekiwać. Parę razy zaprzyjaźnieni zbrojni odpychali od swoich przesyłek kłębiący się tłum namolnej ciżby próbującej wcisnąć się pomiędzy nich i wyrwać najsłabsze ogniwo łańcucha.

- No ja bym tak tam nie gonił wszystkiego co się rusza na jednej z tańszych ulic Vegas. Panienki prawie czyste, małe stawki gambelków na rozgrzewkę, alkohol o tej samej mocy co na Fremont Street Experience. Może by się chłopaki rozejrzeli chociaż czego mogą szukać na spacerach po okolicy. Nie żeby na lepsze ich nie było stać, bo goście honorowi będą mieli u Goodmilla jak u babci pod spódnicą, ale różnorodność w cenie, zwłaszcza tutaj. Patrzajta młodzi na prawo, bary. W Vegas alkohol leje się strugami, płynie wszystkimi żyłami miasta. Jest w ludziach i w budynkach. Nie ma lokalu, w którym nie zaznacie pijackich uciech. Polecam jednak trzymać się z dala od dziwnych, darmowych źródełek bo to lep na nowicjuszy. - Bobby nonszalancko wskazał dłonią jeden z białych budynków odsłaniających odpadającym tynkiem zęby przerdzewiałych zbrojeń nad którymi zielenił się neon. Najwyraźniej bardzo się cieszył, że w końcu miał publiczność przed którą mógł wykazać się swoją wiedzą i pretekst do ględzenia.

- To dobre miejsce na szukanie sobie lokalnego przewodnika. Chłopaki przegrali wiele, więc za grosze na nową pulę szczęścia nie cofną się przed żadną opowieścią i żadną drogą, którą będziecie chcieli zgłębić. Prawdziwe tajniki życia kuriera, kogo i gdzie znaleźć, a przy tym nie za wiele się wykosztować. Nie, że mnie nie stać, ale kto zabroni bogatemu biednie żyć? - Roześmiał się chrapliwie. - Whisky też mają niezłą, jak na jej cenę. Kolory światełek często niepozornie zdradzają czym się dany lokal trudni. Nie jest to wielka matematyka i głęboka filozofia panienek szukać pod czerwonym, barów pod zielonym, złodzi…. znaczy szulerów pod żółtym, aren pod pomarańczowym, pod niebieskim zbójnickich zborów. Prochy pod białymi, pod czarnymi nie ma czego szukać w ogóle. W Downtown jak coś nie błyszczy to jest nic nie warte.Przyzwyczajcie się więc do smrodu chemii, blasku brokatu i iskrzenia elektryki, która tutaj jest prawie, że darmowa. Szukacie giwer? Znajdziecie je na każdym kroku, prawo do ich posiadania ma każdy więc uważajcie nawet na dzieciaki. Każdy dystrykt ma swoje prawa i swoją specyfikę. Tu znajdziecie wszystko z najwyższej półki, choć im mniejsza i bardziej zatłoczona uliczka tym będzie się ona coraz bardziej chylić w dół. Świetnie trafiliście, miasto przeżywa obecnie małe nawiedzenie świętych tego świata i każdy co tylko miał do sprzedania na czarną godzinę wypchnął już na światło dzienne żeby złapać swoją okazję. - Kurierowi jadaczka się nie zamykała, choć jego słowa były rzucane głośno i to do kroczących tuż obok niego to entuzjazm przechodniów zagłuszał nawet jego dobre chęci. Część z nich nosiła się z podniesionymi czołami, spora część jednak chodziła zgarbiona i zmęczona, w łachmanach i dobrze zamaskowanych łańcuchach niosąc różnego rodzaju dobytek. Najwyraźniej niewolnictwo znowu zostało zalegalizowane w Zesranych Stanach Zjednoczonych.

Drugą rzeczą poza milionami świateł rzucającą się w oczy po przyjeździe do miasta grzechu była niekończąca się kanonada rozwartych warg. To miejsce nie cichło, a jedną opowieść zagłuszała kolejna. Ludzie z Vegas kochali gadać, co stanowiło nareszcie miła odmianę od powściągliwych członków oddziału Pazurów. Bradowi i Walterowi nie było na razie dane doświadczyć uroków społecznej socjalizacji, bo targanie ze sobą nieprzytomnego Johna odbierało im chęci do głębszego roztrząsania otaczającej ich rzeczywistości. Jedni się targowali, opowiadali o tym która dziwka była warta swojej ceny, jeszcze inni pokrzykiwali na swoich faworytów w mniejszych i większych kręgach gdzie ludzie bili się dla pieniędzy. Na arenach było nawet bardziej ostro. Byli zmęczeni, od przebudzenia minęło dobrych osiem godzin. Nawet Cobb nieprzydzielony do wcześniejszej misji Doubiesa i Biga odczuwał znużenie ostatnimi wydarzeniami. Czekali jednak wszyscy celu, którym okazał się złoty hotel “4 Queens” prezentujący swoje wdzięki od najdalszych granic prawego załomu poprzedniej alejki.

Ewidentnie dotarli do najlepszej części wycieczki. Ulica była szeroka na cztery pasy ruchu, a deptak prawie czysty. Przestali się bezwiednie potykać o własne nogi i ciążące im od dawna balasty. Zaczęli przykładać wagę do tego co miało zostać im zaoferowane.

W przepięknym złotym neonie nie brakowało nawet jednego świetlnego punktu. Każdy rant muru był połatany i oczyszczony z nędzy obrazu poprzednich scen. W końcu byli w Las Vegas - luksusowym miejscu dla bardzo ważnych person. Prawdziwie gościnnym i naturalnie im przeznaczonym. Odetchnęli z ulgą. Przed najjaśniejszą z widzianych dotąd parceli stał sznur równo zaparkowanych wozów. Rozpoznawali luksusowe i zwyczajne marki, żaden jednak z mechanicznych potworów, nie wyglądał na scenerię Mad Maxa. Ktoś o nie dbał i najwidoczniej ktoś ich pilnował, bo co rusz przed gmachem przewijali się ludzie pod bronią. Miejsce było strzeżone, ale nie odcięte. Pozostawiało to wiele nadziei na możliwość wkupienia się w jego łaski. Takie właśnie miało być - kuszące i ekstrawersyjne. Zachęcające do dążenia ku niemu jako celowi istnienia. Co prawda spróbować swojego szczęścia i zagrać o cokolwiek wartego choćby jednego gambelka, można było na każdym rogu Vegas, ale to właśnie w takich miejscach trafiali się wytrawni gracze i gry o wielką stawkę. Zazwyczaj trzeba było opłacić sobie do nich wstęp lub posiadać odpowiednią reputację. Tym razem wydawało się, że grupa jest oczekiwana. Pazury przejęły Wicka i jak poległego wojownika wniosły go na własnych ramionach do środka rozłożystego holu, którego widok budził najmilsze z możliwych dreszczy. Całość powierzchni za podwójnymi metalowymi drzwiami wyłożono zbitymi w równy wzór jasnymi granitowymi kaflami. Powstała mozaika wraz z jasnym wystrzępionym kulami kontuarem ciągnącym się na całej długości najszerszej ze ścian idealnie komponowała się z dziwaczną instalacją świateł, za którą czekał niewielki tłumek ludzi.

W jego środku stał zasuszony białas w ekscentrycznym białym kapeluszu, do którego House wystrzelił jak z procy, kłaniając się niby to w pas, niby całując jego ręce. Wielki Pan Goodmil na gesty uniżenia odpowiedział przyjaznym klepnięciem Kuriera w ramię i ustawieniem go po swojej prawicy. Jednocześnie jego pozycja maskowała szereg klonów uzbrojenia i umundurowania stojących dwa kroki za ewidentnym sponsorem dzisiejszej zabawy z wybudzeniem. Czterech rosłych chłopa i dwie całkiem ładne dziewczyny zdawały się być standardową częścią wystroju wnętrza prowadzącego w gardziel najbardziej nieprzyzwoitych rozrywek jakie mogli sobie tylko wymarzyć. Do tego troje szczupłych, nie wysokich stuartów obojga płci pospiesznie zajmujących miejsca przy bagażach przybyłych. Ich komitet powitalny z wolna posuwał się naprzód mierząc każdego przybyłego wzrokiem wprawnego ranczera osądzającego pozostałe mu sztuki bydła ze stada. Wyglądali na ludzi, którzy doskonale znali swoje miejsca w szeregu, a mijający czas od wejścia do przywitania tylko utwierdzał wszystkich w przekonaniu, że tak być powinno.

- "Four Queens" dzięki gościnności Mela Czarnego Psa dziś otwiera przed Wami drodzy podróżnicy swoje powoje. Witajcie w progach jednego z najświetniejszych przybytków prawdziwych rozrywek Vegas. Nazywam się Trevor Goodmil i mi zawdzięczacie swoje nowe narodzenie oraz bezpieczną drogę z Mojave do nowego domu. - Spojrzał karcąco na oddział, który ułożył na posadzce nieprzytomnego, po czym kontynuował tonem komiwojażera, którym zaiste powinien być. - Odpłacić się przyjdzie wam niewielką ceną, bo jedynie swoim obyciem i miłym towarzystwem na czas rozgrywek o największe pule w Nowym, nieznanym wam jeszcze Świecie. Nic jednak nie pozostaje w próżni i każda wartość zostanie przeliczona na odpowiednie wynagrodzenie. Jesteście bezpieczni i znów staniecie się wielcy. Na początek zajmiemy się sprawdzeniem waszego stanu fizycznego i psychicznego. Zrobimy to po waszemu. Dając wam, jak przy wszystkim w przyszłości wybór, gdzie i w jakiej formie ma to nastąpić. Tylko za Pana Wicka decyzja została już podjęta, ale wolna wola zostanie mu zwrócona dokładnie w momencie pozyskania na nowo świadomości swojego ciała i umysłu. - Skinął na dwóch ludzi pod bronią stanowiących jego osobistą eskortę, którzy bez słowa podnieśli hibernatusa z podłogi i z troską asekurując wszystkie jego kończyny wynieśli go z wypełnionej ludźmi przestrzeni na parking przed budynkiem. Obecni po chwili usłyszeli warkot odpalanego wielocylindrowego pojazdu. Gdy dźwięki motoru ustały gospodarz znów zwrócił się do obecnych zachłyśniętych powagą sytuacji i żadnych każdego okrucha informacji. - Umysł i ciało - nimi będziemy się zajmować, je będziemy pielęgnować. Zaoferujemy wam rozwój, polot i spełnienie na jakie czekaliście całe życie. Świat jaki znaliście skończył się w 2020 roku. Obecnie mamy 2054. Minęły 34 lata, ale nikt o was nie zapomniał. Gdy nastąpiły ataki jądrowe, chemiczne i biologiczne, zostaliście przetransportowani do pilnie strzeżonych bunkrów wyposażonych w infrastrukturę, która utrzymała was w dalszej mocy ziemskiego istnienia. Czego jednak nie można było powiedzieć o waszych pierwotnych ośrodkach hibernacyjnych. Nie takiego stanu i powitania zapewne się spodziewaliście, ale rozwiązanie, które dla was znalazłem było najlepszym i najbezpieczniejszym sposobem dotrwania do chwili tego spotkania. Wynagrodzę wam niedostatki jakich zaznaliście, musicie tylko zaufać komuś, kto swoje na tej niegościnnej planecie już przeżył i nie pozwoli by coś krępowało wasze wybory i potrzeby.

Przemowa teksańca budziła masę wątpliwości co do wizji całej pominiętej przez kriogeniczne sny przeszłości, ale pozostawiła jasny obraz najbliższej przyszłości, którą przyjdzie im spędzić w czystych łóżkach na wskazanym przy ostatnich słowach kierunku piętra budynku, na którym zwyczajowo mieściły się pokoje hotelowe dla gości kasyna.

- Na dziś wrażeń macie zapewne dość i podziękujemy już waszej pilnej straży, która oczywiście ma zapewniony wieczór na mój koszt w barze mieszczącym się w lobby tego gmachu. Wam drodzy goście - Panie Dykhovichny, Panie Benett i Panie Pitt, jeśli czegokolwiek będzie brakować to nie wahajcie się prosić o dodanie tego do mojego otwartego tu rachunku. Pokoje czekają, obsługa gotowa jest spełnić każde życzenie. Potraktujcie mnie jak Wróżka Chrzestnego, jeśli potrzebujecie jeszcze dodatkowej nazwy dla mojego gestu. - Na wąskich ustach mężczyzny zagościł szeroki uśmiech, nie sposób jednak było po krótkiej chwili obserwacji wywnioskować jaka była jego prawdziwa przyczyna. Oczy mu lśniły, mięśnie nie zdradzały żadnych emocji. Mimika była wyćwiczona i przepełniona grzecznością oraz dobrą wolą.

Goodmil doskonale wiedział kogo spotka dzisiejszego późnego popołudnia chylącego się ku wczesnemu wieczorowi. Wydawał się też przygotowany na wszystko czego można było się po nowych zdobyczach spodziewać. Dał im chwilę na pytania i podziękowania nim odszedł razem z Pazurami grzecznie klepiącymi swoje niedawne przesyłki po plecach w geście życzliwego, acz niemego już słowa - “powodzenia”.

Wchodzili do kasyna... a właściwie nim weszli, Walter zatrzymał na chwilę Big Toma i wręczył mu jego klamkę z lekkim uśmiechem i skinieniem głowy. Nie było co mówić. Byli na miejscu, byli bezpieczni, a przynajmniej na to wszystko wskazywało. Spełnił swoją część roboty i on swoją. Gnat? Tak, nie wiedział ile taki stał w realiach, ale raczej nie mało. Wolał nie zostawiać luźnych końców.

Potem przyszła pora na małe przedstawienie. Dykhovichny słuchał spokojnie i w niemym skupieniu słów Goodmila... Pana Goodmila. Pamiętał swoją rozmowę z Big Tomem, ale teraz wszystko jej przeczyło... albo uzupełniało. Człowiek przed nim dokładnie wiedział kogo wyciągał z zamrażarek. Zabawne, bo zdaniem Pazura mieli tylko foldery i mało kto wychodził żywy z lodówki. Wniosek był jeden. Białowłosy jak nic miał wgląd w dane sprzed Końca. W dane korporacyjne... Zresztą, sam się przyznał. Pytanie tylko ile wiedział... tak czy inaczej? Rodzina nie zapomniała, Nikolayevicz również.

Stał więc ubrany dość szykownie jak na otaczające go zewsząd standardy. Wszystko w odcieniach połyskliwej czerni. Czarne, szyte, skórzane buty. Czarny, skórzany pas o srebrnych wzmocnieniach, sprzączce i szwach. Czarna fedora, skórzane rękawice zimowe i wełniany szal... czarny garnitur, krawat i koszula... czarny, z grubej wełny doskonałej jakości krótki płaszcz dwurzędowy, oraz czarne okulary przeciwsłoneczne. Wizerunek ubioru dopełniała srebrna spinka do krawatu i oksydowany, złoty sygnet klasowy ze sporawym karatowo krwistym granatem. Teraz leżąca na podłodze czarna, solidna, skórzana torba z którą przyszedł kryła nieznaną zawartość.

Położył dłoń na sercu, a drugą zdjął okulary, by pochylić głowę z szacunkiem. Mężczyzna przed Nikolayeviczem był człowiekiem Rodziny... jeszcze nie wiedział której. Jasne było, że Bobby przesadzał. Tak, Goodmil był ważną personą, ale nie on rozdawał karty. On tylko był tym co ich sprowadził w większej grze. Mel Czarny Pies natomiast najpewniej był jednym z Donów, albo kimś bardzo wysoko postawionym. To było jego Kasyno, Four Queens... a Trevor był wpływowym pośrednikiem. Bardzo, skoro Mel udostępnił mu swoją twierdzę i środki. To oczywiście znaczyło tylko jedno...

- Panie Goodmil. Rodziny mają moją wdzięczność, że nie porzuciły mnie na pastwę Molocha i promieniowania. Jak byłem wierny przed hibernacją tak jestem nadal. Pragnąłbym się odświeżyć, a następnie, jeśli byłoby to akceptowalne i słuszne, zamienić słowo.

Plan był genialny w swoje prostocie. Pora była się sprzedać swojemu 'wybawcy'. Kim był Walter? Człowiekiem których już nie było. Szczerze mówiąc wątpił, by jakikolwiek psycholog, a co dopiero psychoterapeuta przetrwał zawieruchę wojny. "Agenci Pospolitości" jak zwykł pogardliwie nazywać w myślach swoich kolegów po fachu. On był inny, a śmierć tego co było otworzyła całe spektrum możliwości. Tak, zapewne był jedynym specjalistą od umysłu w całym Vegas...

Oczywiście, nie tylko psychologią się parał. Doktorat? Certyfikat psychoterapii behewioralno-poznawczej? Oczywiście, ale to nie wszystko. Był jeszcze magistrem chemii... farmaceutyki właściwie... miał również wszystkie uprawnienia pedagogiczne... oraz słynął po cichu jako wieloletni, zasłużony Kuzyn Rodziny z San Fran. San Francisco było co prawda daleko i nie wiadomo czy coś z niego zostało, ale... był. Był i znał dryg. Znał i miał zamiar się na tym wybić. Trzeba było tylko wybadać całą sytuację. Rozkład sił, ekonomię, społeczeństwo, zmiany mentalnościowe i kulturowe, cały świat wzdłuż i wszerz jak tylko się da! Wiedza? Wiedza to władza. Haniebna alternatywa to bycie ignoranckim frajerem którego każdy dyma w dupę.

Bądźmy szczerzy, kto ma największe szanse przejąć władzę po upadku cywilizacji? Ci co mają jaja i brak skrupułów oczywiście. Czytać Rodziny... Zorganizowana Przestępczość... jego klimaty. Vegas. Miasto Grzechu. Tak, trafił idealnie.

Zatem plan był łopatologiczny. Odświeżyć się i rozmówić z Trevorem. Rozłożyć jego umysł na czynniki pierwsze i tak nim pokierować, by zrobił mu reklamę której nikt się nie oprze. Na jego warunkach oczywiście, ale w pełni kontroli. Zawsze tak było, że nie ważne było kim jesteś... tylko to co ludzie o Tobie myśleli. Poza tym, standard ze Starego Świata. Wkraść się w łaski, pokazać, że jest się z tej samej gliny... i wyciągnąć każdy szczepek informacji, by móc budować własną solidną markę i potęgę.

Następnie Dykhovichny miał jedną rzecz w planach... co najlepiej charakteryzuje ludzi u władzy i ich gusta? Panienki. Ludzie u władzy, ludzie z wyżyn kochają panienki... i poprzez znajomość gustów. Poprzez znajomość konstrukcji psyche takiej ekskluzywnej towarzyszki nocy można wiele się dowiedzieć o najwyższych sferach... nie mówiąc o tym, że to bardzo przyjemna rzecz i taka dziewuszka swoje wie... a nawet szepnie dobre słówko jak się odpowiednio podejdzie. Tak, to był dobry plan.

Nie było tajemnicą, że to co było nie miało żadnego znaczenia. Tamten świat umarł gdy spadły bomby i z nimi przeminął. Nastał nowy i nie... nie było w nim służb chroniących nieprzystosowanych do życia frajerów. Nastał czas walki o władzę. W jego wykonaniu subtelnej, wężowej, lisiej... był człowiekiem z klasą, dlaczego miałby brudzić sobie ręce? Tyle osób było w całym Vegas które z chęcią go wyręczą z uśmiechem radości na twarzy... i nawet będą myślały, że to ich pomysł... zapatrzeni w Iluzję Neonów... oślepieni światłem, nieświadomi przepaści i łańcuchów na jej dnie...